ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 

ΤΗΣ ΑΡΤΑΣ ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ

Της Άρτας το γεφύρι είναι λαϊκό αριστούργημα,
σαν ένα κομμάτι από ραψωδία ομηρική.
Και είναι για να το εκμεταλλεύονται ποίηση

και μουσική μας όσο υπάρχουν…
Κωστής Παλαμάς (1930)

To Γεφύρι της Άρτας (στην λαϊκή παράδοση γιοφύρι της Άρτας) είναι λιθόκτιστη γέφυρα του ποταμού Αράχθου, του 17ου αιώνα μΧ, στην πόλη της Άρτας, που έγινε πασίγνωστη από το ομώνυμο θρυλικό δημοτικό τραγούδι που αναφέρεται στην "εξ ανθρωποθυσίας" θεμελίωσή του. Ο ίδιος όρος αποτελεί επίσης σύγχρονη μεταφορική έκφραση όταν αναφέρονται έργα τα οποία αργούν να ολοκληρωθούν όπως και στο θρύλο του τραγουδιού ("Ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν").

ΔΩΡΟΘΕΑ ΝΤΕ ΡΟΠ

Bigbook.gr

 

Στην Αθήνα του μεσοπολέμου, μιας εποχής ρομαντισμού, κοινωνικών αντιθέσεων και διπλωματικών ζυμώσεων λόγω της επικείμενης υπογραφής του Βαλκανικού Συμφώνου, η Λετονή βαρόνη Δωροθέα ντε Ροπ βιώνει με πάθος την κάθε στιγμή της ζωής της. Ρωσικής καταγωγής, ατίθαση, αγέρωχη και φιλόδοξη, άφησε τη Βιέννη όπου ζούσε με τον άντρα της και βρέθηκε στα Τίρανα, ερωμένη του βασιλιά της Αλβανίας, Αχμέτ Ζώγου.

Θαρραλέα και ριψοκίνδυνη, πίστευε ότι δεν την άγγιζε τίποτα, μέχρι τη στιγμή που ερωτεύτηκε, έτσι όπως μόνο μία φορά στη ζωή της ερωτεύεται μια γυναίκα· και τότε μπλέχτηκε με τη θέλησή της στα δίχτυα της τουρκικής κατασκοπείας, προκειμένου να ακολουθήσει στην Αθήνα τον μεγάλο και μοναδικό έρωτά της. Στο πλάι της, πολύτιμη φίλη και συμπαραστάτριά της η Ελληνογαλλίδα Κολέτ  δασκάλα γαλλικών στην πολυτελή βίλα της οικογένειας Σερέτη, ζει τον δικό της έρωτα με τον γοητευτικό Αλέξανδρο, χωρίς να υποψιάζεται ότι και η ίδια έχει πέσει θύμα ενός σατανικού σχεδίου... Μια αληθινή ιστορία, ένα συγκλονιστικό ερωτικό, διπλωματικό και αστυνομικό θρίλερ στην Αθήνα του 1934, που δείχνει ότι όσο και αν αλλάζουν οι εποχές οι άνθρωποι παραμένουν πάντα ίδιοι.
http://bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=183695
σημ. Αν δεν ανοίγουν οι σύνδεσμοι κάντε τους μαρκάρισμα, αντιγραφή, επικόλληση πάνω

Το βασικό είναι να πραγματοποιείς

Ταξίδι στο Φως

Το βασικό είναι να πραγματοποιείς
Μια φορά ο μεγάλος ποιητής της εποχής του ο Μπο-Τζιου επισκέφθηκε τον διάσημο δάσκαλο του Ζεν τον Νταολίν και τον ρώτησε:
- Ποιο είναι το νόημα της διδασκαλίας του Βούδα;
Ο Νταολίν απάντησε με γνωστά λόγια της "Βίβλου" του Βουδισμού:

- Να μην κάνεις κακό, να επιδιώκεις το καλό!
Ο Μπο-Τζιου ήλπιζε ότι ο μεγάλος δάσκαλος θα του πει τη δική του ενδόμυχη σκέψη, αλλά εκείνος ξέφυγε λέγοντας κάτι κοινότυπο. Ο ποιητής με απογοήτευση είπε.
- Αυτό το γνωρίζει και ένα τρίχρονο παιδάκι.
Ο Νταολίν απάντησε:
- Μάλιστα, ίσως να το ξέρει και ένας τρίχρονος, αλλά και ένας ογδοντάχρονος δεν μπορεί να το πραγματοποιήσει.

27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ - Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΠΕΡΑΝΤΣΑΣ "Στη σημαία μας"

 

27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ - Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ
ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΠΕΡΑΝΤΣΑΣ "Στη σημαία μας" 

 

Μέσα μας βαθιά για σένα

μια λαχτάρα πάντα ζει. Σύμβολο είσαι της πατρίδας και της λευτεριάς μαζί.
 

Γαλανόλευκη η θωριά σου, και φαντάζεις μες στο νου σαν το κύμα, σαν το γέλιο του πελάου και τ’ ουρανού.
Της τιμής και της ανδρείας την αστείρευτη πηγή του λευκού σταυρού σου η χάρη δυναμώνει κι ευλογεί.
Κι όσοι χάνονται για σένα σπώντας σίδερα βαριά ξεψυχούν και τραγουδάνε: «Χαίρε, ω, χαίρε, Λευτεριά».

Σήμερα...

πηγή http://aktines.blogspot.gr/2011/10/27.html

Ο άγιος μάρτυς Νέστωρ (27 Οκτωβρίου)

Ο άγιος μάρτυς Νέστωρ (27 Οκτωβρίου)

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Ο άγιος Νέστωρ ήταν πολύ νέος και ωραίος άνδρας, γνωστός στον Μεγαλομάρτυρα Δημήτριο. Την εποχή του βασιλιά Μαξιμιανού κι ενώ αυτός είχε συλλάβει τον άγιο Δημήτριο και τον είχε κλείσει φυλακή, έτρεξε στον τόπο της φυλακής του κι έπεσε στα πόδια του: «Δούλε του Θεού, είπε, θέλω να μονομαχήσω με τον Λυαίο, και ευχήσου για μένα στο όνομα του Χριστού». Ο άγιος τότε τον σφράγισε με το σχήμα του τιμίου Σταυρού και του είπε: «Και τον Λυαίο θα νικήσεις και υπέρ Χριστού θα μαρτυρήσεις». Ήλθε λοιπόν ο Νέστωρ στο στάδιο, όταν βρισκόταν στο θεωρείο ο Μαξιμιανός, και είπε: «Θεέ του Δημητρίου, βοήθει μοι». Συνεπλάκη λοιπόν με τον βδελυρό Λυαίο, τον οποίο με καίριο πλήγμα στην καρδιά φόνευσε, γεγονός που δημιούργησε ψυχική σύγχυση στον βασιλιά. Αμέσως αυτός διέταξε να κτυπηθεί με λόγχες ο άγιος Δημήτριος, ως αίτιος της σφαγής του Λυαίου, ο δε άγιος Νέστωρ να φονευθεί με το δικό του ξίφος».

Με τον άγιο Νέστορα προεκτείνεται η εορτή του αγίου Δημητρίου. Δημήτριος και Νέστωρ είναι ευνόητο ότι βρίσκονται κάτω από τον ίδιο «παρονομαστή», αφού, πέραν της όποιας άλλης ενδεχομένως πνευματικής σχέσεώς τους: διδασκάλου προς μαθητή για παράδειγμα,   οι τελευταίες τους ώρες λειτούργησαν κατά τρόπο αντανακλαστικό: η ενέργεια του καθενός επηρέαζε άμεσα τον άλλον. Το γεγονός αυτό της κοινής πορείας των δύο αγίων κάνει και τον υμνογράφο να αντιμετωπίζει τον μαθητή Νέστορα κατά παρόμοιο δοξαστικό τρόπο με τον διδάσκαλο Δημήτριο: ως συμβασιλεύοντα δηλαδή με τον Κύριο. «Πορφύραν εξ αιμάτων βεβαμμένην σου ιερών, φορέσας και κατέχων δεξιά, ώσπερ σκήπτρον τον Σταυρόν, συμβασιλεύεις τω Χριστώ, Νέστορ μακάριε». (Αφού φόρεσες πορφύρα, που βάφτηκε από τα ιερά σου αίματα, Νέστορα μακάριε, και κατέχεις στο δεξί σου χέρι σαν σκήπτρο τον Σταυρό, συμβασιλεύεις με τον Χριστό). 

Από την άλλη, εξίσου τονίζει ο ποιητής και για τον άγιο Νέστορα  ό,τι αποτελούσε κριτήριο αγιότητος για τον άγιο Δημήτριο, όπως και για κάθε άλλον άγιο: τη μόνιμη επιλογή του θελήματος του Θεού, έστω κι αν απειλείτο και η ίδια η ζωή του: «ω, ψυχής σου θεοφιλούς, τον θάνατον τον πρόσκαιρον ουδέν ηγησαμένης, το δε ζην εν Κυρίω εκλεξαμένης!» (Ω,  θεοφιλής ψυχή, που δεν υπολόγισες καθόλου τον πρόσκαιρο θάνατο, εξέλεξες όμως να ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου!) Και βεβαίως, πίσω και από αυτό, υπήρχε η μεγάλη αγάπη προς τον Κύριο του αγίου Νέστορα, απόρροια της θέρμης της στοργής Εκείνου προς τον ίδιο: «Ζέσει της του Χριστού κρατυνόμενος στοργής, ένδον εισεπήδησας  εν τω σταδίω». (Μπήκες μέσα στο στάδιο, ενισχυόμενος από τη θέρμη της αγάπης του Χριστού). Όπως όλοι γνωρίζουμε, όπου υπάρχει η θερμή αγάπη προς τον Χριστό, εκεί υπερβαίνεται ακόμη και ο φόβος του θανάτου. 

Δεν είναι δυνατόν όμως ο υμνογράφος να μην επικεντρώσει την προσοχή του στο γεγονός που κατέστησε γνωστό και άγιο τον Νέστορα: την πάλη του με τον Λυαίο και τη νίκη του επ’  αυτού. Τι κάνει όμως; Μας ανοίγει τα πνευματικά μάτια, προκειμένου, μαζί με την αισθητή αυτή νίκη, να δούμε και την παράλληλη πνευματική νίκη του κατά του πονηρού διαβόλου. Κι είναι λογικό: δεν θα μπορούσε να υπερβεί το τεράστιο «τείχος», τον Λυαίο, ο Νέστορας, αν δεν είχε το πνευματικό σθένος από τις νίκες του κατά του Πονηρού: «αισθητώς Λυαίω μεν συμπλακείς, τούτον ώλεσας∙ ταις αοράτοις δε τον αόρατον λαβαίς Βελίαρ συ συνεπόδισας και εθανάτωσας». (Συνεπλάκης αισθητά με τον Λυαίο και τον εξολόθρευσες. Και με τις αόρατες λαβές της πάλης υπέταξες και θανάτωσες τον αόρατο Βελίαρ, τον διάβολο). 

Με ποιες δυνάμεις όμως κατόρθωσε να καταγάγει τη διπλή αυτή νίκη; Ο υμνογράφος είναι σαφέστατος: Πρώτον, με τη συμμαχία του Χριστού – «την του Θεού αοράτως συμμαχίαν εκέκτησο» - καθώς ήταν ντυμένος την πανοπλία Εκείνου. «Νέστορ αθλητά μακάριε, την πανοπλίαν Χριστού σεαυτώ περιθέμενος». Και δεύτερον, με την ενίσχυση του διδασκάλου και καθοδηγητή του αγίου Δημητρίου, κυρίως μέσω των ενισχυτικών θείων λόγων του και προφανώς των με παρρησία προς τον Θεό υπέρ αυτού προσευχών του. «Λόγοις ενθέοις νευρούμενος, Νέστορ σοφέ αληθώς, Δημητρίου του μάρτυρος». Όπου ο άνθρωπος έχει τον Χριστό παρόντα στη ζωή του και τον πιστό συνάνθρωπο ενισχυτή του, εκεί φανερώνεται η παντοδυναμία του Θεού. Πίστη στον Χριστό, ενότητα πίστεως: τα ανίκητα όπλα των Χριστιανών.

Ακολουθείν

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ "ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ "ΤΟ ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ"
Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες «βίρα-μάινα»

Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τις δυο μεριές

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό

Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς

Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τούς αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μέσ’ στα όλα και περάσαμε

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!

ΠΙΝΑΚΑΣ Γ. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ

Παγκόσμια Ημέρα Οπτικοακουστικής Κληρονομιάς 27/10

πηγή http://www.techpress.gr/index.php/archives/33323

Παγκόσμια Ημέρα Οπτικοακουστικής Κληρονομιάς

27 Οκτωβρίου, 2010

Tο Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο συμμετείχε και φέτος στον εορτασμό της παγκόσμιας ημέρας της UNESCO.

Η 27η Οκτωβρίου είναι αφιερωμένη στη διατήρηση της οπτικοακουστικής κληρονομιάς και το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο με αφορμή τον εορτασμό της έδωσε πρόσβαση σε σπάνια αρχειακά αποκτήματα από τη συλλογή ντοκιμαντέρ του (πάνω από 200 τίτλους), τα οποία μπορείτε να επισκεφτείτε μέσω της αναζήτησης στις συλλογές του Αρχείου στον ιστοσελίδα του www.avarchive.gr.

Η συλλογή ντοκιμαντέρ που δίνεται στο κοινό αποτελείται από ταινίες ελληνικής και ξένης παραγωγής που γυρίστηκαν την περίοδο 1950-1990. Θεματικά, αφορούν τους τομείς της ιστορίας, αρχαιολογίας, πολιτικής, φυσικού περιβάλλοντος, τουρισμού και βιομηχανίας της Ελλάδας.

Σκοπός της δράσης είναι η παροχή πρόσβασης και γνώσης στον πολίτη υλικού του παρελθόντος που ελάχιστα έχει προβληθεί στο ευρύ κοινό, αναδεικνύοντας έτσι την σπουδαιότητα της οπτικοακουστικής κληρονομιάς ως ανεκτίμητης πηγής πληροφοριών για την ιστορία και τον πολιτισμό του ανθρώπινου γένους.

ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ (1920 - 27 Οκτωβρίου 2009)

ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ (1920 - 27 Οκτωβρίου 2009)

Η Έλλη Παππά ήταν Ελληνίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας, κόρη του Ευάγγελου Παππά και της Μαριάνθης Παπαδοπούλου.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1920 (η μικρότερη από πέντε παιδιά: Ηρώ, Δέσποινα, Διδώ, Έλλη και Γιώργος). Αδελφή της ήταν η συγγραφέας Διδώ Σωτηρίου. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η οικογένεια εγκαταστάθηκε στον Πειραιά. Φοίτησε αρχικά στη Φιλοσοφικ

ή και στη συνέχεια στη Νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, χωρίς όμως να ολοκληρώσει τις σπουδές της, λόγω της κατοχής, ενώ παράλληλα εργαζόταν ως δημοσιογράφος. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του ΕΑΜ. Κατά την ίδια περίοδο έγινε και μέλος του ΚΚΕ. Εργάστηκε στην παράνομη έκδοση του Ριζοσπάστη μέχρι το 1949, οπότε άρχισε η συνεργασία της με τον Νίκο Πλουμπίδη και από τον Ιούνιο του 1950 με τον Νίκο Μπελογιάννη που έγινε σύντροφός της.
Η Έλλη Παππά και ο Νίκος Μπελογιάννης συνελήφθησαν τον Δεκέμβριος του 1950 και παρέμειναν σε απομόνωση έως την πρώτη δίκη τους (Νοέμβριος 1951). Στη φυλακή γεννήθηκε ο γιος τους, Νίκος (Αύγουστος 1951). Ακολούθησε δεύτερη δίκη (Φεβρουάριος 1952). Καταδικάστηκαν σε θάνατο, ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε, αλλά η Έλλη όχι, λόγω του βρέφους, και τελικά αποφυλακίστηκε την πρωτοχρονιά του 1964. Εργάστηκε στην ΕΔΑ και από το 1965 ήταν αρθρογράφος και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας Δημοκρατική Αλλαγή. Με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 συνελήφθη και εξορίστηκε στη Γυάρο (αποφυλακίστηκε τον Ιούλιο του 1968, λόγω σοβαρής ασθένειας).
Ως δημοσιογράφος εργάστηκε στην Εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, στην εφημερίδα Μακεδονία, στο περιοδικό Γυναίκα, στην εφημερίδα Εξπρές και στην εφημερίδα Έθνος. Δραστηριοποιήθηκε στη μεταπολιτευτική ΕΔΑ και στο ΚΚΕ. Λόγω των πολιτικών διώξεων της Έλλης Παππά κατά την περίοδο της κατοχής και του Εμφυλίου, μεγάλο μέρος του αρχείου της έχει χαθεί. Από την περίοδο της φυλάκισής της σώζεται αλληλογραφία, κείμενα και ενθυμήματα, πολλά από τα οποία φυλάχθηκαν από τον γιο της και την αδελφή της, Διδώ Σωτηρίου. Σε δεκατρία χρόνια φυλακής δεν έπαψε να δημιουργεί –κατάλληλα για την εκάστοτε ηλικία του– βιβλία για το παιδί που μεγάλωνε με τη φροντίδα της αδελφής της, Διδούς. Γραμμένα ή διασκευασμένα από την ίδια, ζωγραφισμένα και βιβλιοδετημένα στο χέρι με λεπτομέρεια, τα βιβλία που φιλοτέχνησε για τον γιο της η Έλλη Παππά αποτελούν ακραία μορφή αντίστασης στη βαρβαρότητα της φυλάκισης για πολιτικούς λόγους.
Το 2002 η Έλλη Παππά εμπιστεύθηκε στο Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο το σύνολο του αρχείου της, που, ταξινομημένο πλέον, προστίθεται στις διαθέσιμες πηγές της μεταπολεμικής ιστορίας.
Πέθανε στις 27 Οκτωβρίου του 2009.
Το έργο της
Το έργο της Έλλης Παππά "ΜΙΚΡΟΓΡΑΦΙΕΣ – Βιβλία από τη Φυλακή" (Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο - Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο) παρουσιάστηκε την 1η Δεκεμβρίου 2006 στο Μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα, με ομιλητές την Έλλη Παππά, τη συγγραφέα Άλκη Ζέη και το δημοσιογράφο Στέλιο Κούλογλου. Μελέτες
Ο Πλάτωνας στην Εποχή μας (1981, 1998) Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς στο Κεφάλαιο του Μαρξ (1983, 1984) Σπουδή στο θέμα της Ελευθερίας - Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό (1985) Μύθος και ιδεολογία στη Ρωσική Επανάσταση - Οδοιπορικό από τον ρωσικό αγροτικό λαϊκισμό στον λαϊκισμό του Στάλιν (1990) Ο Λένιν χωρίς λογοκρισία και εκτός μαυσωλείου (1991) Κομμούνα του 1871: Επανάσταση του 21ου αιώνα; (1992)
Λογοτεχνικά έργα
Το ημερολόγιο ενός φυλακισμένου (Μυθιστόρημα, Βουκουρέστι 1961) Δουλειά της φυλακής (Διηγήματα και ποιήματα, 1979)
Άλλα έργα
Βίος και έργα της γάτας της Σοφής (1984) Σελίδες από τον τύπο της Αντίστασης (1985) Νίκος Κιτσίκης - Ο επιστήμονας, ο άνθρωπος, ο πολιτικός (1986) ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Παγκόσμια Ημέρα των Τεχνών του Δρόμου 27 /10

Παγκόσμια Ημέρα των Τεχνών του Δρόμου και της Ελεύθερης Έκφρασης στο Δημόσιο Χώρο

Πρώτη καταχώρηση: Σάββατο, 27 Οκτωβρίου 2012, 02:13

Ads by Google
Δια Βίου Μάθηση12 Προγράμματα Σπουδών. Θεωρία Online. Εργαστήρια Αθήνα και Θεσ/κη
www.MasterD.gr/StudyOnLine

Η Παγκόσμια Ημέρα των Τεχνών του Δρόμου και της Ελεύθερης Έκφρασης στο Δημόσιο Χώρο ξεκίνησε το 2007 στη Γαλλία, με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Καλλιτεχνών των Τεχνών του Δρόμου (Federation des Arts de la Rue) και έκτοτε γιορτάζεται κάθε χρόνο το τελευταίο Σάββατο του Οκτωβρίου, που συμπίπτει με την αλλαγή της ώρας σε πολλές χώρες του κόσμου.  Στόχος των εκδηλώσεων είναι να εκφραστεί η αναγκαιότητα της ύπαρξης της Τέχνης στο δημόσιο χώρο και η επικοινωνία των καλλιτεχνών με το κοινό, μέσα σε ένα φυσικό πλαίσιο που διαφέρει από αυτό των παραδοσιακών καλλιτεχνικών εκδηλώσεων.

Στην Ελλάδα η Παγκόσμια Ημέρα των Τεχνών του Δρόμου και της Ελεύθερης Έκφρασης στο Δημόσιο Χώρο γιορτάζεται από το 2008, με επίκεντρο την Αθήνα. Θέατρο, τσίρκο, μουσική, χορός, ποίηση, εικαστικά, μαριονέτες, ξυλοπόδαροι, Καραγκιόζης «κατεβαίνουν» στο δρόμο, γεμίζοντας για μία ολόκληρη ημέρα με χρώμα και ζωντάνια τους δρόμους της πόλης. Παραστάσεις και δρώμενα από εκατοντάδες ανεξάρτητους καλλιτέχνες σε απόσταση αναπνοής και χειραψίας από τους θεατές.

Το Μανιφέστο της Ημέρας
«Υπάρχουμε γιατί είναι ανάγκη,
γεννηθήκαμε πριν από 2500 χρόνια,
οι άνθρωποι μας συναντούν τις πιο πολλές φορές κατά τύχη,
κάποιες φορές χωρίς να το καταλαβαίνουν,
υπάρχουμε για όλα τα αυτιά και τα μάτια,
ζωντανεύουμε κάθε είδους τόπους: δρόμους, παρατημένους χώρους, δάση,
αγρούς, αυλές, πόλεις, χωριά…
Μας λένε του δρόμου,
είναι η σκηνή μας, το δικό μας ρινγκ, η επιλογή μας,
καλλιεργούμε το δρόμο…
Καλλιτέχνες, δημιουργοί, παραγωγοί, τεχνικοί…!
Σήμερα, που οι έμποροι πιάνουν όλο το χώρο,
που ο φόβος ανεμίζει για να μας κάνει να σκεφτόμαστε χαμηλόφωνα
και για να μας βάλει παρωπίδες,
που οι διαχωριστικές γραμμές, οι οδηγίες, οι φραγμοί πολλαπλασιάζονται,
που δεν επιτρέπεται να στεκόμαστε παρά μόνο να προχωράμε,
δηλώνουμε επίμονα και δυνατά πως υπάρχει κάτι για να δούμε,
να μοιραστούμε,
να συναντήσουμε,
εκατοντάδες γλέντια και συναντήσεις, χιλιάδες καλλιτέχνες,
εκατομμύρια θεατές,
αυτό το κάτι που εμείς,
καλλιτέχνες πολίτες ενεργά μέλη της κοινωνίας βαλθήκαμε να φτιάξουμε,
μέρα με την ημέρα!
Απαιτούμε το δικαίωμα να ζούμε από τη δουλειά μας,
Πιστεύουμε ότι η τέχνη μπορεί να σώσει τον κόσμο,
αλλά, αν γίνεται, αμέσως…
Κι ότι πρέπει να ξεδιπλωθεί…
Σε δρόμο ανοιχτό…».
Επιμέλεια: Μίτση Σκέντζου

Τελευταία ενημέρωση: Σάββατο, 27 Οκτωβρίου 2012, 02:55

Αντώνιος Μπετεινάκης, Συντ/ρχης ( 7-6-1886 έως 27-10-1943)

Bigbook.gr

Αντώνιος Μπετεινάκης, Συντ/ρχης ( 7-6-1886 έως 27-10-1943)

"Να το θυμάσαι ...μoυ λεγε ..."

.....Μόλις χάραζε , ακόμα δεν μπορούσε κανείς να διακρίνει φιγούρες. Ψιλόβρεχε, το χώμα μύριζε έντονα, τα σκυλιά γαύγιζαν σαν να χαλούσε ό κόσμος…Βαρύ , πολύ βαρύ τούτο το ξημέρωμα …27 Οκτωβρίου 1943…ώρα 6.00…κι ύστερα απλώθηκε σιωπή παντού…κάτι πλανιόταν στον αέρα όμως τίποτα δεν κουνιόταν , ούτε ο νους τους ήθελε να το σκεφτεί.. Όλοι μαζί με μια φωνή άρχισαν να τραγουδούν …

« Σε γνωρίζω από την κόψη

του σπαθιού την τρομερή

σε γνωρίζω από την όψη

που με βία μετράει τη γη.»

κι ύστερα πάλι φωνές και γερμανικά παραγγέλματα για να σταματήσουν, όμως αυτοί συνέχιζαν ακόμη πιο δυνατά. Τίποτα δεν τους τρόμαζε πια , απολύτως τίποτα. …

Καμιά εικοσαριά στρατιώτες με ειδικό βηματισμό παρατάχθηκαν στον αύλιο χώρο της φυλακής . Η βροχή συνέχιζε να πέφτει κι αυτή ρυθμικά και τότε… ώ θεέ μου! έξι άνδρες με συνοδεία Γερμανών αξιωματικών βγήκαν έξω . Οι άνδρες φανερά κουρασμένοι όμως με το κεφάλι ψηλά συνέχιζαν να λένε τον εθνικό ύμνο. Τους έβαλαν να ακουμπήσουν στον τοίχο και τους έδεσαν τα χέρια. Τους έκλεισαν τα μάτια με ένα άσπρο πανί. Ο παππούς γύρισε το κεφάλι του στο πλάι. Δεν ήθελε να του δέσουν τα μάτια , ήθελε να βλέπει κατάματα το μεγαλύτερο θεριό , αυτό που κανένας δεν νίκησε ποτέ , ήθελε να χορτάσει και την τελευταία σταγόνα της ζωής , το αμυδρό φως της μέρας που μόλις είχε αρχίσει να ξυπνά. …κι ύστερα ακούστηκε μια πολύ δυνατή φωνή και ο αέρας γέμισε από τους πυροβολισμούς …Οι κρατούμενοι μέσα από τα μικρά τους παράθυρα έκλαιγαν σιωπηλά…δεν ακούστηκε τίποτα άλλο …απόλυτη σιωπή …όλα είχαν τελειώσει …

Αυτό το παραμύθι μου έλεγε ο πατέρας μου κάθε χρόνο τέτοια μέρα. .. «Να το θυμάσαι » μου λεγε, « να το λες και στα παιδιά σου κι αυτά να το λένε στα δικά τους…κάθε χρόνο στις 27 Οκτωβρίου …»

Ο συνταγματάρχης Αντώνιος Μπετεινάκης εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στις φυλακές της Αγυιάς Χανίων στις 27 Οκτωβρίου 1943 . Το γερμανικό στρατοδικείο συνεδρίασε μέσα σ΄ αυτές τις φυλακές και τον καταδίκασε σε θάνατο μαζί με άλλους πέντε . Οι υπόλοιποι δεκαέξι που είχαν συλληφθεί τότε αθωώθηκαν .

Στο κελί των φυλακών ( στην Αγυιά Χανίων ) ο Αντώνιος Μπετεινάκης είχε γράψει τα παρακάτω : « Προσφέρω τη ζωή μου με ευχαρίστηση για την Πατρίδα , εάν οι εχθροί μας μου την αφαιρέσουν. Θεωρώ τον εαυτόν μου ευτυχή γιατί πεθαίνω για να μην την βλέπω σκλάβα και τυρανούμενη ».

Επίσης σ΄ένα άλλο σημείωμα του έγραψε :

« Δεν το λυπούμαι το κορμί σάρκα είναι και θα λιώσει

μόνο λυπούμαι ταρφανά ποιος θα τα μεγαλώσει »

Από τότε έχουν περάσει 69 χρόνια …σαν σήμερα !!!

από Ελένη Μπετεινάκη

( δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο cretalive.gr την 26 -10-2011)

Πηγές :http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/2012/10/7-i-1886-27-1943.html

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%93._%CE%9C%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

— με Ελένη Μπετεινάκη