...ο τρόπος σκέψης του Ρήγα ...

Ευαγγελία Τσακίρη.

28 Οκτωβρίου

Να ο τρόπος σκέψης του Ρήγα (Ο ιός του θεού, Γιάννης Φραγκούλης)
από Ευαγγελία Τσακίρη, Παρασκευή, 28 Σεπτεμβρίου 2012 στις 3:39 μ.μ. ·
" Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά"
"Κάλλιο ΄ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή"
"Όλοι χωρίς εξαίρεσιν έχουν χρέος να ηξεύρουν γράμματα".
"Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή με την οποίαν λάμπουν τα ελεύθερα έθνη"
" Ο ιερός της πατρίδος έρως εμφωλεύει εις την καρδίαν, και η καρδία δεν γηράσκει ποτέ"

"Η Πατρίς έχει να καταστήσει σχολεία εις όλα τα χωρία δια τα αρσενικά και θηλκά παιδία".
"Κάλλιο για την πατρίδα κανένας να χαθεί ή να κρεμάσει φούντα για ξένον στο σπαθί".
"Για την Πατρίδα όλοι να ΄χωμεν μια καρδιά"
"Καιρός είν' της Πατρίδος ν' ακούσετε τη λαλιά".
"Ας καταβάλουν ευμενώς έκαστος έρανον ό,τι βούλεται, οπού, βοηθούμενον παναχόθεν, να αναλάβει το πεπτωκός Ελληνικόν Γένος".
"ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗΝ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΝΑ ΖΕΙ".
"Πάντοτε επισφαλείς αι επίνοιαι και των πλέον σοφών ανθρώπων".
"Υπό την τυραννίαν του Οθωμανικού δεσποτισμού κανένας, οποιασδήποτε τάξεως και θρησκείας, δεν είναι σίγουρος μήτε δια την ζωήν του, μήτε δια την τιμήν του, μήτε δια τα υποστατικά του".
"Να μην αφεθώσιν ουδέποτε να καταπατώνται ως σκλάβοι εις το εξής απο την ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΝ ΤΥΡΑΝΝΙΑΝ".
" Όλοι οι άνθρωποι, Χριστιανοί και Τούρκοι, κατα φυσικόν λόγον είναι ίσοι".
" ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΝΑΝ' Ο ΠΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΟΔΗΓΟΣ'.
" Ο Νόμος είναι ο αυτός δια το πταίσμα και αμετάβλητος, ήγουν δεν παιδεύεται ο πλούσιος ολιγώτερον και ο πτωχός περισσότερος δια το αυτό σφάλμα, αλλά ίσια-ίσια".
" Ο Νόμος ειναι εκείνη η ελευθέρα απόφασις, όπου με την συγκατάθεσιν όλου του λαού έγινεν".
" Η Ελευθερία είναι εκείνη η δύναμις οπού έχει ο άνθρωπος ει το κάμει όλον εκείνο, οπού δεν βλάπτει εις τα ΔΙΚΑΙΑ των γειτόνων του".
" Το ηθικόν σύνορον της Ελευθερίας είναι τούτο το ρητόν: Μη κάμεις εις τον άλλον εκείνο οπού δεν θέλεις να σε κάμουν"
" Το δίκαιον του να φανερώνωμεν την γνώμην μας και τους συλλογισμούς μας, τόσον με την τυπογραφίαν, όσον και με άλλον τρόπον δεν είναι εμποδισμένον".
" ΟΛΟΝ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΑΔΙΚΕΙΤΑΙ, ΟΤΑΝ ΑΔΙΚΕΙΤΑΙ ΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ".
" Κανένας δεν έχει το δίκαιον να στοχάζεται τον εαυτόν του απαραβίαστον περισσότερον απο τους άλλους".
" Όταν η διοίκησις βιάζει, αθετεί, καταφρονεί τα δίκαια του λαού και δεν εισακούει τα παράπονά του, το να κάμει ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάζει τα άρματα και να τιμωρεί τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απο όλα τα δίκαιά του και το πλέον απαραίτητον απο όλα τα χρέη του".
" Ως ποτ' οφικιάλιος (αξιωματούχος) σε ξένουν βασιλείς; έλα να γίνεις στύλος δικής σου της φυλής".
"ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΞΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΩΝ ΔΙ΄ΑΙΤΙΑΝ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ".
" ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΠΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΔΟΥΝ ΥΠΟΔΟΧΗΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΥΣ".
" ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΤΕ ΕΙΡΗΝΗΝ ΜΕ ΕΝΑ ΕΧΘΡΟΝ, ΟΠΟΥ ΚΑΤΑΚΡΑΤΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΤΟΠΟΝ".
" ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ ΠΡΟΚΟΜΕΝΟΥΣ, ΜΕ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟ, ΝΑ ΒΑΛΩΜΕΝ ΕΙΣ ΟΛΑ ΝΑ ΔΙΝΟΥΝ ΟΡΙΣΜΟΝ".
" ΚΑΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΟΜΟΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΣΚΛΑΒΙΑ".
"ΠΩΣ ΟΙ ΠΡΟΠΑΤΟΡΕΣ ΜΑΣ ΩΡΜΟΥΣΑΝ ΣΑΝ ΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ ΠΗΔΟΥΣΑΝ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ".
" Ο ΒΟΥΛΓΑΡΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΟΤΑΝ ΠΑΣΧΕΙ Ο ΕΛΛΗΝ ΚΑΙ ΤΟΥΤΟΣ ΠΑΛΙΝ ΔΙ' ΕΚΕΙΝΟΝ ΚΑΙ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΛΒΑΝΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΛΑΧΟΝ".

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

Ο Goethe, ο μεγάλος εραστής της ζωής, ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς της μηχανοποίησης και της καταστροφής του ανθρώπου, έχει εκφράσει το είναι σαν κάτι αντίθετο στο έχει σε πολλά ποιήματα του. Στον Φάουστ δίνει μια δραματική περιγραφή της πάλης ανάμεσα στο είναι και το έχει (ο Μεφιστοφελής αντιπροσωπεύει το έχει). Στο παρακάτω ποίημα, εκφράζει την ποιότητα του είναι με τη μεγαλύτερη απλότητα:

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ
Ξέρω πώς τίποτα δεν είναι δικό μου
Έκτος από τη σκέψη που ανεμπόδιστα
Κυλάει από την ψυχή μου.
Κι ακόμα, κάθε όμορφη στιγμή
Πού η καλή Μοίρα
Μ’ αφήνει ολόψυχα να χαρώ.

Erich Fromm - Η Σημασία της Διαφοράς Έχει και Είναι - Παραδείγματα από Διάφορες Ποιητικές Εκφράσεις

Αλκυόνη Παπαδάκη Βαρκάρισσα της Χίμαιρας

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

«Άσχετο, αλλά:
Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους.
Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.
Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους.
Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.

Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.
Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από τη δεξίωση ο πορτιέρης, γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.
Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο, ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις, που μου είχαν χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι.
Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ πια να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων.»
«Θυμάμαι ακόμα εκείνο το γλάρο τον μοναχικό. Πετούσε γρήγορα προς την αντικρινή στεριά, σαν να ήθελε να γλυτώσει από το βλέμμα του Θεού.
Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη θάλασσα. Τόσο απόλυτα, τόσο αλαζονικά γαλάζια…»
Αλκυόνη Παπαδάκη
Βαρκάρισσα της Χίμαιρας

Ζαν Πολ Σαρτρ

 Bigbook.gr

22 Οκτωβρίου 1964..

Αρνείται να παραλάβει το βραβείο Νόμπελ...

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ (Jean Paul Sartre) γεννήθηκε στο Παρίσι στις 21 Ιουνίου του 1905. Σπούδασε Φιλοσοφία και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα. Μετά τη λήξη του, ίδρυσε μαζί με τον Μορίς Mερλό Ποντί το περιοδικό «Σύγχρονοι Καιροί». Σύντροφος της ζωής του υπήρξε η Σιμόν ντε Μποβουάρ, αν και δεν παντρεύτηκαν ποτέ.

Επηρεασμένος από τη γερμανική φιλοσοφία του υπαρξισμού και απορρίπτοντας τον μπολσεβικισμό, ο Σαρτρ υποστήριζε ένα νέο ουμανισμό, σ’ ένα κόσμο χωρίς την ανάγκη θεού. Τις ιδέες του κατόρθωσε να τις περάσει και μέσα από τα μυθιστορήματα και τα θεατρικά του έργα. Λόγω της αθεϊστικής στάσης του, όλα τα βιβλία του τοποθετήθηκαν από την καθολική εκκλησία στη λίστα των απαγορευμένων.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, μετά την καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, ο Σαρτρ θεώρησε αποτυχημένο τον αγώνα του για πολιτικό και κοινωνικό μετασχηματισμό. Όταν στις 22 Οκτωβρίου του 1964 του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, αρνήθηκε να το παραλάβει, γιατί θεώρησε ότι επιβραβεύεται η τοποθέτησή του ενάντια στα κομμουνιστικά καθεστώτα. Κάτι που -όπως υποστήριξε- θα μείωνε το γόητρο της συγγραφικής του δουλειάς.

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ πέθανε στις 15 Απριλίου του 1980.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/biographies/13#ixzz29zznV82m

Φτιάξτε παραδοσιακή καρυδόπιτα

Απλές λύσεις

 

 Φτιάξτε παραδοσιακή καρυδόπιτα

Νόστιμη και οικονομική, η πιο εύκολη παραλλαγή του αγαπημένου μας γλυκού.

• 1/4 φλ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις

• 1 φλ. ζάχαρη
• 1 φλ. σπορέλαιο
• 1 φλ. σιμιγδάλι ψιλό
• 1 φλ. καρυδόψιχα
• 1 μπείκιν πάουντερ
• 1 βανίλια
• 1 κ.γ. κανέλα
• λίγο γαρύφαλλο
• 6 αυγά

Για το σιρόπι:
• 2 φλ. ζάχαρη
• 2 φ. νερό
• λίγες σταγόνες κονιάκ

Χτυπάτε πρώτα τα αυγά με τη ζάχαρη και μετά όλα τα υπόλοιπα υλικά ένα ένα.

Βάζετε το μείγμα σε ένα αντικολλητικό ταψί ή σε τετράγωνη φόρμα και ψήνετε για 40-45 λεπτά στους 180 βαθμούς. Τέλος, σιροπιάζετε και αφήνετε την καρυδόπιτα να κρυώσει.

Η καρυδόπιτά σας είναι έτοιμη! Τον χειμώνα ταιριάζει τέλεια με παγωτό βανίλια και σιρόπι καραμέλα.

Newsbeast

Επικίνδυνη για τα γόνατα η άσκηση πριν από ...

Απλές λύσεις

Επικίνδυνη για τα γόνατα η άσκηση πριν από την περίοδο
Mπορεί να επηρεάσει την σταθερότητα της αρθρώσεως του γόνατος

Οι γυναίκες που γυμνάζονται, ίσως πρέπει να αποφεύγουν την προπόνηση την εβδομάδα πριν από την έμμηνο ρύση, διότι υπάρχει αυξημένος κίνδυνος τραυματισμού, συνιστούν Αμερικανοί επιστήμονες.

Όπως διαπίστωσαν, οι νευρικές ίνες γύρω από τους μυς των γονάτων ενεργοποιούνται περισσότερο στη διάρκεια αυτής της εβδομάδας απ’ ό,τι νωρίτερα ή αργότερα στον έμμηνο κύκλο.

Οι ερευνητές λένε πως η διαφοροποίηση αυτή μπορεί να επηρεάσει την σταθερότητα της αρθρώσεως του γόνατος, καθιστώντας την έτσι πιο ευάλωτη στους τραυματισμούς.

Οι τραυματισμοί των γονάτων είναι πιο συχνοί στις ασκούμενες γυναίκες απ’ ό,τι στους άνδρες, ιδίως σε αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, που εμπεριέχουν στροφές των γονάτων.

Προγενέστερες μελέτες έχουν επίσης δείξεις ότι οι γυναίκες έχουν αυξημένες πιθανότητες να υποστούν ρήξεις συνδέσμων και χρόνιο πόνο.

Όπως αναφέρουν τα Νέα, οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Τέξας, στο Ώστιν, και το πανεπιστήμιο της Βορείου Καρολίνας, θέλησαν να μάθουν εάν μπορεί στο πρόβλημα να συμμετέχουν οι ορμονικές διακυμάνσεις του έμμηνου κύκλου, επηρεάζοντας τα νεύρα που ελέγχουν τους μυς.

Έτσι, επιστράτευσαν εθελόντριες ηλικίας 19 έως 35 ετών και κατέγραψαν τον έμμηνο κύκλο τους, μετρώντας την θερμοκρασία τους κάθε πρωί.

Όπως εξηγούν, η σωματική θερμοκρασία αυξάνεται ελαφρώς μετά την ωορρηξία και μειώνεται θεαματικά λίγο πριν από την έναρξη του νέου κύκλου (σ.σ. ο έμμηνος κύκλος αρχίζει την πρώτη ημέρα της περιόδου).

Τα ορμονικά επίπεδα επίσης παρουσιάζουν διακυμάνσεις στη διάρκεια του έμμηνου κύκλου, με την προγεστερόνη και τα οιστρογόνα να μειώνονται την τελευταία εβδομάδα πριν από την εμμηνόρροια.

Οι επιστήμονες μετρούσαν επίσης την νευρική δραστηριότητα στα γόνατα των γυναικών, εισάγοντας ένα λεπτό ηλεκτρόδιο σε δύο μυς των γονάτων και κάνοντας μετρήσεις ενόσω οι εθελόντριες εκτελούσαν απλές εκτάσεις των γονάτων.

Τα αποτελέσματα όλων των εξετάσεων έδειξαν ότι από το τέλος της τρίτης εβδομάδας του έμμηνου κύκλου, η ηλεκτρική δραστηριότητα στους μυς των γονάτων αυξανόταν θεαματικά.

«Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι το μοτίβο της μυϊκής ενεργοποίησης αλλάζει αναλόγως με το στάδιο του εμμήνου κύκλου, με τις παρατηρούμενες αλλαγές να αυξάνουν τις πιθανότητες τραυματισμού», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Μάθιου Τέναν, από το πανεπιστήμιο του Τέξας.

Ωστόσο πρόσθεσε πως πρέπει τώρα να διεξαχθεί περαιτέρω μελέτη, για να συγκριθούν τα ποσοστά τραυματισμών με τα στάδια του εμμήνου κύκλου.

Η νέα μελέτη παρουσιάσθηκε στο συνέδριο Ολοκληρωμένης Βιολογίας της Ασκήσεως που διοργανώνει η Αμερικανική Εταιρεία Φυσιολογίας (APS) στο Κολοράντο.

newsbeast.gr

Η καθημερινή ζωή είναι η Οδός

Ταξίδι στο Φως

Ο Γιοσού ρώτησε τον Δάσκαλο Νάνσεν:
- Ποια είναι η Οδός;
Ο Νάνσεν είπε:
- Η καθημερινή ζωή είναι η Οδός.
Ο Γιοσού ξαναρώτησε:

- Μπορεί να μελετηθεί;
Ο Νάνσεν είπε:
- Αν προσπαθήσεις να τη μελετήσεις θα βρεθείς πολύ μακριά της.
Και ο Γιοσού ρώτησε:
- Αν δεν την μελετήσω πώς θα καταλάβω ότι είναι η Οδός;
Ο Νάνσεν είπε:
- Η Οδός δεν ανήκει στον κόσμο της αντίληψης ούτε κι ανήκει στον κόσμο της μη αντίληψης. Η νοητικότητα είναι αυταπάτη και η μη νοητικότητα είναι χωρίς νόημα. Αν θέλεις να φθάσεις την πραγματική οδό πέρα από κάθε αμφιβολία, βάλε τον εαυτό σου στην ίδια ελευθερία με τον Ουρανό.
Μην τον ονομάζεις ούτε καλό ούτε όχι καλό.
Με αυτά τα λόγια ο Γιοσού φωτίστηκε.

MOURANT, Gerrit Achterberg.

περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι

Το Ποίημα της ημέρας, TABLEAU MOURANT, Gerrit Achterberg. 

Mτφ. Βασίλης Ζηλάκος, Κουκούτσι, τχ. 2

Είμαι στη σκηνή μαζί σου, αγαπημένη
Δεν μπορούμε να φύγουμε από εδώ -
Αφού ένας από εμάς είναι νεκρός

Ο άλλος πρέπει να του κρατά το κεφάλι.
Το παραπέτασμα αυτής της σκηνής
Έχει βαφτεί μια δύση.
Ο ήλιος λάμπει πίσω απο τα κεφάλια μας
Έξω τα δέντρα ψηλώνουν.
Αν κινηθεί τώρα ένας από εμάς
Θα χαθούμε.

Στην αρχή η λέξη ήταν Θεός.

Τα σωστά παπούτσια...

Απλές λύσεις

 

Τα σωστά παπούτσια για την αποφυγή μυοσκελετικών παθήσεων

Η επιλογή κατάλληλου υποδήματος, δε θα πρέπει να στηρίζεται μόνο στο προσωπικό γούστο ή το στυλ που επιτάσσει η μόδα, έτσι ώστε να αποφύγουμε διαταραχές στο μυοσκελετικό μας σύστημα.

■ Το υλικό του υποδήματος είναι σημαντικό, να είναι καλής ποιότητας, μαλακό, να επιτρέπει στο πόδι να αναπνέει και να προστατεύει από κρύο, υγρασία, ή ανωμαλίες του εδάφους.

■ Η σόλα να είναι ευλύγιστη ώστε να επιτρέπει την άνετη έκταση των δακτύλων κατά τη βάδιση. Ταυτόχρονα να είναι ικανή να απορροφά τους κραδασμούς από το έδαφος.

■ Προσέξτε το ύψος του τακουνιού να κυμαίνεται μεταξύ 3-5 εκατοστών. Στα υποδήματα με μεγαλύτερο τακούνι υπάρχει κίνδυνος σχηματισμού βλαισού δακτύλου, και τραυματισμού της σπονδυλικής στήλης από τις βιομηχανικές ανισορροπίες που δημιουργούνται.

■ Αποφύγετε τα υποδήματα με στενό ψίδι (μπροστινή άκρη). Τα συγκεκριμένα υποδήματα είναι από τα πιο επικίνδυνα, αφού αναγκάζονται τα δάκτυλα να τοποθετούνται το ένα πάνω στο άλλο, και να έχουμε αρθρικές αλλοιώσεις.

■ Αν παρόλα αυτά επιμένετε σε υπόδημα με στενό ψίδι, φροντίστε να προεξέχει από το μπροστινό τμήμα του ποδιού για να προλάβετε τυχόν παρεκκλίσεις των δακτύλων.

■ Φροντίστε να εφαρμόζει καλά στο πόδι σας, και να δένει μαζί του, μεταξύ πτέρνας και κουντεπιέ.

■ Όσο για το μέγεθος του υποδήματος που θα διαλέξετε, προσέξτε να είναι 0.5 εκατοστό πιο μακρύ από το πόδι, με δεδομένο ότι αφήνουμε ένα περιθώριο στο πόδι να μετατοπίζεται ελάχιστα κατά τη βάδιση.

■ Πριν αγοράσετε το υπόδημα είναι χρήσιμο να το δοκιμάσετε και να κάνετε μερικά βήματα, για να δείτε πως προσαρμόζεται το πόδι κατά τη βάδιση.

■ Μη διστάσετε να επιλέξετε ένα υπόδημα που έχει λίγο αυξημένη τιμή λόγω της ποιότητας του, αφού πρόκειται για το καλό της υγεία σας.

fe-mail

ΤΟ ΜΠΑΚΛΑΒΑΔΑΚΙ ΤΗΣ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ της Ρένας Πετροπούλου Κουντούρη * .

πηγή http://www.onestory.gr/post/34090933520

ΤΟ ΜΠΑΚΛΑΒΑΔΑΚΙ ΤΗΣ ΕΝΤΑΤΙΚΗΣ

Μάνα, δε σου ’πρεπε “φυγή”…

(αληθινή ιστορία)

της Ρένας Πετροπούλου Κουντούρη *

.

Την έβαλαν μέσα Πέμπτη βράδυ στις οχτώ, Αύγουστο μήνα, θεριστή καρπών μα και ψυχών τις περισσότερες χρονιές. Βαρύ έμφραγμα του μυοκαρδίου η διάγνωση, ζήτημα ήταν αν θα ’βγαζε τη νύχτα. Ξενύχτησα με τον αδερφό μου έξω απ’ την πόρτα της εντατικής, με την καρδιά μολύβι. Εκείνος δε μιλούσε, μόνο τα μάτια του τρέχανε σαν του μωρού, δυο μέτρα άντρας. Κάπνιζε συνέχεια, φουγάρο σκέτο, κοντά τέσσερα πακέτα έκανε μέχρι το πρωί. Μάνα ήταν αυτή. Μανούλα γλυκιά, η Μαιρούλα μας. 

Τα χείλη μου στιγμή δε σταμάτησαν να ψιθυρίζουν προσευχές, όλους τους αγίους πάνω της τους μάζεψα, να μου την προσέχουν. 

«Δεν ξέρουμε τίποτα αν δεν περάσουν σαράντα οκτώ ώρες, εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε, διατρέχει πάντως σοβαρό κίνδυνο…» 

Η ετυμηγορία των γιατρών, δρεπάνι γκιλοτίνας κοφτερό, κρεμόταν ήδη πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Πιότερο πάνω απ’ το δικό της το κεφάλι.

Φοβόταν η μάνα μας. «Μη μ’ αφήνετε εδώ μονάχη, ανταριάζομαι με τα τόσα φώτα, τόσα καλώδια, τι θα μου κάνουν; Πάρτε με από δω, σας ξορκίζω. Εγώ καλά είμαι.»

Έτρεμε σαν μου ’σφιγγε το χέρι. Το ίδιο έκανε και μες στο ασθενοφόρο, όταν τη φέρναμε στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της πόλης απ’ το εξοχικό μας, ίσα που πρόλαβα να ρίξω ένα ρούχο πάνω μου, από μέσα φορούσα ακόμα βρεγμένο το μαγιό. Στιγμή δεν τ’ άφησε, βαριανάσαινε, «δεν είναι βάρος τούτο το πράμα δω στο στήθος μου, ταφόπλακα είναι… προσευχήσου, παιδί μου, για μένα, να τώρα περνάμε έξω απ’ τον Εσταυρωμένο, μεγάλη η χάρη Του, θέλω να προλάβω να δω τις κόρες σου νύφες…»

«Μη λες τέτοια, μανούλα, θα προλάβεις, όλα θα τα προλάβεις, είσαι νέα ακόμα, να δεις που θα καμαρώσεις και δισέγγονα» της έδινα κουράγιο, η καρδιά μου όμως το ’ξερε, εγώ φοβόμουν πιο πολύ από κείνη, μα προσπαθούσα να μην το δείχνω. Έτρεμα να μη μου μείνει στα χέρια, καθώς δεν υπήρχε δεύτερος γιατρός στο μικρό ιδιωτικό ιατρείο για να τη συνοδεύσει στην πόλη, περίμεναν κι άλλα επείγοντα περιστατικά να αντιμετωπιστούν, ούτε καν οξυγόνο δεν είχε μέσα το ασθενοφόρο, τον οδηγό μονάχα, ένα παλικαράκι καμιά εικοσαριά χρονώ, που έτρεχε αφηνιασμένα, παίρνοντας τις στροφές στους δυο τροχούς, με τη σειρήνα του ασθενοφόρου να ουρλιάζει κι εκείνον να ρωτάει κάθε λίγο: 

«Καλά είσαι, θεία; Κουράγιο, να, σε λίγο φτάνουμε. Περδίκι θα σε κάνουνε στο νοσοκομείο, θεία, περδίκι…»

Έπεψε ο Θεός, που λέμε εδώ στην Κρήτη, και ξημέρωσε τη μέρα. Η κατάσταση της μάνας μας απελπιστικά σταθερή. Τίποτα δεν είχε αλλάξει.

Ήρθε η ώρα του επισκεπτηρίου. Το ωράριο τηρούνταν με θρησκευτική ευλάβεια, οι κανόνες αυστηροί. Τέσσερις με έξι το απόγευμα έμπαινε ένας-ένας, ντυμένος με την πράσινη στολή που υποχρεωτικά ενδύεσαι στην εντατική, σκούφο, μπλούζα, κάλυμμα στα παπούτσια, τα μικρόβια παραμόνευαν κι οι έξω –υποτίθεται– τα μετέφεραν. Αν όμως γνώριζες καλά τα πράγματα εκεί μέσα, ήξερες πως τα πιο δυνατά μικρόβια, τα μικρόβια-δολοφόνοι, ήταν τα ενδονοσοκομειακά.

Η είσοδός μας στον καταθλιπτικό και αποστειρωμένο εκείνο χώρο, αξέχαστη. Οι ασθενείς αδύναμοι, συνδεδεμένοι με πολύχρωμα καλώδια σαν αλλόκοτοι αστροναύτες, χλομοί, ταλαιπωρημένοι, με τον ιδρώτα σε κόμπους ν’ αναβλύζει, περίμεναν με αγωνία την επαφή με τον έξω κόσμο.

Και τίποτα να μη σπιλώνει τη φρεσκοβαμμένη αγνότητα των τοίχων… Ούτε τα μόρια της σκόνης που χορεύουν στο φως. Ούτε ένα παράθυρο ανοιχτό, έτσι για να κάνουν πως γλιστράνε μέσα οι ήχοι της πόλης. Μόνο ζέστη, πολλή ζέστη…

Περίμενε η Μαιρούλα υπομονετικά να μπούμε, τυλιγμένη σ’ ένα σεντόνι, πνιγμένη στα καλώδια, με την αγωνία σκαλωμένη στα σβησμένα της μάτια –της τα ’χε ρημάξει το ζάχαρο τα τελευταία χρόνια– τώρα έβλεπε μόνο σκιές. Ο γιατρός δίπλα της αυστηρός: 

«Όχι συγκινήσεις έντονες, συνεχίζονται οι αρρυθμίες.» Της έσκαγε όμως πότε πότε και κάποιο χαμόγελο. «Όλα θα πάνε καλά, κυρία Μαίρη. Τα δύσκολα περάσανε.» 

Η οθόνη όμως, που μετρούσε τους παλμούς της καρδιάς της, έστελνε πράσινα κύματα στη μαύρη οθόνη θάλασσα, σαν ακανόνιστες τεθλασμένες γραμμές. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου απ’ αυτά τα καταραμένα τα κύματα. Την ίδια νύχτα τα ονειρεύτηκα. Πάλευα μέσα τους κι εκείνα τυλίγονταν στο λαιμό μου σαν σχοινιά, έτοιμα να με πνίξουν.

Χάιδεψα τη μανούλα μου, της έδωσα νερό, κουράγιο… της είπα τα νέα μας. Ήθελε όλα να τα μάθει. Τι κάνει ο άντρας μου, τα παιδιά, ο μπαμπάς, ο αδερφός μου, η νύφη της, ο εγγονός της ο Σταυρούλης, δυο χρονώ μωρό, η αδυναμία της.

Στο τέλος ρώτησε τι μου είπαν οι γιατροί.

«Την αλήθεια, παιδί μου, θέλω. Θα ζήσω;» 

Έκανα προσπάθεια να χαμογελάσω. 

«Μα τι είναι αυτά που λες; Δεν είπαμε πως όλα θα πάνε καλά;»

«Καλά, ας το πιστέψω. Θέλω τόσο να το πιστέψω. Να ’ρχεστε κάθε μέρα. Δεν μπορώ εδώ μέσα μόνη μου.» Και να μη μου αφήνει το χέρι. 

Μετά από τόσα χρόνια που έχει “φύγει”, νιώθω ακόμα τη ζεστασιά εκείνης της παλάμης, τον παλμό του σφυγμού της, η αγάπη της χύνεται πάνω μου με τους κουβάδες του ήλιου…

Γιόρταζε σε τρεις μέρες. Δεκαπενταύγουστος. Δεν είχα το κουράγιο να της φτιάξω το γλυκό που εκείνη έφτιαχνε κάθε χρόνο στη γιορτή της. Μια τούρτα με παντεσπάνι, κρέμα, ζελέ πορτοκάλι, μπανάνες και ροδάκινα. “Τούρτα Λιλίκας” έγραφε με τα κομψά της καλλιγραφικά γράμματα στο μπλε τετράδιο των συνταγών της, που μοσχοβολούσε βανίλια. Δεν υπήρχε δεύτερη νοικοκυρά σαν τη Μαιρούλα. Στην κουζίνα μου, συγκέντρωσα τα υλικά για να το φτιάξω, άνοιξα το τετράδιο σ’ εκείνη τη σελίδα. Το ξανάκλεισα. Είχε βραχεί η σελίδα με δάκρυα… Πήγα κι αγόρασα μπακλαβαδάκια. Κι αυτά της άρεσαν. Θα κερνούσα τους γιατρούς, τις νοσοκόμες, τους ασθενείς. Σαν να ’χαν έρθει επίσκεψη στο σπίτι μας τη μέρα της γιορτής της θα ’τανε. Για τα χρόνια πολλά…

Πριν φύγω, ήρθε η θεία Χρυσούλα. Κουνιάδα της αγαπημένη, μα πιο πολύ φίλη της. Μαράζωσε σαν πέθανε εκείνη. Ήταν συνομήλικες. Κρατούσε στα χέρια της ένα ταπεράκι. 

«Αυτό να το κρατάς στη Μαιρούλα. Και χρόνια πολλά να της πεις από μένα. Του χρόνου θα τα γιορτάσουμε μαζί.» 

Άνοιξα το μικρό κουτί. Η θεία τής είχε φτιάξει την τούρτα “Λιλίκας”. Είχε κόψει δυο μικρά κομμάτια και τα είχε βάλει μέσα. Έκλαψα μ’ αυτή της την κίνηση. Ακόμα κλαίω σαν θυμάμαι εκείνη της τη χειρονομία…

Η εντατική αντιλαλούσε από γέλια σήμερα. Η Μαιρούλα είχε κέφια, είχε διαφύγει τον κίνδυνο, αύριο θα την έβγαζαν. Το κέφι της είχε βάψει τα μάγουλα κόκκινα, γελούσε και διηγιόταν στους ασθενείς ανέκδοτα. Δίπλα της ακριβώς είχαν φέρει μία πολύ ζωντανή γυναίκα. Δεν καθόταν ήσυχη, στριφογύριζε συνεχώς, ήταν νευρική αλλά δε φαινόταν καθόλου άρρωστη. Απορούσες γιατί την είχαν βάλει εκεί.

Όταν μπήκα μέσα με τα γλυκά, εκείνη ξεκαρδιζόταν στα γέλια. 

«Ήσυχα, κυρία Δέσποινα. Ηρεμήστε. Έχετε υψηλή πίεση, δεν κάνει…» προσπαθούσε να την ηρεμήσει μια νοσοκόμα. 

Δεν είχε επισκεπτήριο εκείνη. Μόλις με είδε να μπαίνω και να φιλώ τη μάνα μου, μελαγχόλησε.

«Κι εγώ γιορτάζω, μα δεν ήρθε να με δει κανείς… Τυχερή είσαι συ, κυρά Μαίρη, έχεις καλά παιδιά.» 

Χάρηκε η Μαιρούλα με τις λιχουδιές. Μα δεν άγγιξε τίποτα. Ο γιατρός της επέτρεψε μια κουταλιά τούρτα επειδή γιόρταζε κι ήταν σήμερα πολύ καλύτερα. Μόνο μια μικρή κουταλιά. Δεν έφαγε. 

«Καλύτερα να κρατήσω την όρεξή μου για του χρόνου. Εσύ κέρασε στο μεταξύ για τη γιορτή μου.» 

Όλα τα μετέτρεπε η Μαιρούλα σε γιορτή Ακόμα και το θάνατο που δοκίμαζε τις φτερούγες του έξω απ’ τα ψηλά παράθυρα.

Άνοιξα το κουτί και τους κέρασα όλους. Οι ευχές έπεσαν βροχή, πρώτη φορά ένιωσα την πραγματική έννοια τού “χρόνια πολλά, και του χρόνου…” Για τους περισσότερους εκεί μέσα ήταν μια ευχή ουτοπία ή ίσως η ευχή που ξορκίζει το Χάρο. Για τη Μαιρούλα, εκείνο το “και του χρόνου” δεν έφτασε ποτέ…

Πλησίασα την κυρία Δέσποινα. Της έτεινα το κουτί με τα μπακλαβαδάκια. Χαμογέλασε και τα σάλια της έτρεξαν σαν πήρε με λαχτάρα ένα κι ετοιμάστηκε να το καταβροχθίσει με βουλιμία. Πρόφτασε και πετάχτηκε σαν σφήνα μπροστά μια νοσοκόμα με σακατεμένο από τα σημάδια της ακμής πρόσωπο. 

«Μη, όχι, κυρία Δέσποινα. Δεν κάνει να το φας. Το ζάχαρό σου είναι στα ύψη!»

Ταραγμένη ανάσαινε η νοσοκόμα. Προσπάθησε να της το πάρει από το χέρι. Η κυρα-Δέσποινα δεν το άφηνε. Τα σιρόπια άρχισαν να στάζουν στο σεντόνι.

«Άφησέ με να το φάω, σε παρακαλώ. Κι εγώ γιορτάζω. Και δεν ήρθε κανείς. Θέλω να φάω ένα μπακλαβαδάκι. Το στόμα μου είναι πικρό…» ικέτευε, τα μάτια της άρχισαν να τρέχουν. 

«Δεν μπορώ να σας αφήσω. Έχω ευθύνη. Αν συμβεί κάτι… Καταλάβετέ με…» Τώρα την ικέτευε η νοσοκόμα.

«Καλά, φά’ το εσύ αντί για μένα, αλλά να ξέρεις, αυτό δε θα το ξεχάσω. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Τι ζήτησα η δόλια; Ένα μπακλαβαδάκι, ένα τόσο δα μπακλαβαδάκι που θα μου γλύκαινε τον πόνο. Μπορεί και να πεθάνω, βρε, και θα το ’χεις κρίμα στο λαιμό σου. Πού να ξέρεις εσύ τι σηκώνω εδώ μέσα…» είπε κι έδειξε την καρδιά της. Ύστερα λούφαξε στο κρεβάτι της γυρνώντας μας την πλάτη. Δεν ξαναμίλησε.

Μαύρισε η ψυχή όλων στον παγερό χώρο. Απότομα η χαρούμενη ατμόσφαιρα βάρυνε ασήκωτα.

Την άλλη μέρα, μας ειδοποίησαν ότι η Μαιρούλα θα έβγαινε από την εντατική και θα μεταφερόταν στην Καρδιολογική. Πετάξαμε από τη χαρά μας. Όταν πήγαμε ξανά την ώρα του επισκεπτηρίου, βρήκαμε τη μάνα μας δακρυσμένη, σιωπηλή. 

«Μαμά, τι έχεις; Θα βγεις σήμερα. Οι γιατροί λένε πως είσαι καλύτερα, δε χαίρεσαι;»

Χωρίς να μου απαντήσει, μου έδειξε με το δεξί της χέρι το διπλανό κρεβάτι. Ήταν άδειο.

«Την πήραν την κυρία Δέσποινα; Τη μετέφεραν κι αυτή στην Καρδιολογική;» τη ρώτησα με απορία. 

Δε μου απάντησε η μάνα μου, αλλά η χθεσινή κοπέλα, η νοσοκόμα. Είχε πιάσει βάρδια πριν από λίγο. Φορούσε το σκούφο, τη στολή, αλλά κρατούσε αγκαλιά το κουτί με τα χθεσινά μπακλαβαδάκια, που είχα αφήσει για να κεραστούν κι οι υπόλοιποι νοσηλευτές. Το ’χε ανοίξει κι έτρωγε τα γλυκά με μανία, δυο-δυο τα κατέβαζε. Τα μάτια της ήταν ολοκόκκινα, σφούγγιζε τη μύτη της μ’ ένα χαρτομάντιλο. Έκλαιγε κι έτρωγε. Χωρίς όρεξη. Ήταν ολοφάνερο ότι δυσκολευόταν να καταπιεί, της ερχόταν τάση για εμετό, όμως με πείσμα συνέχιζε. Πηχτά ρυάκια από σιρόπι έσταζαν απ’ το πιγούνι της πάνω στη στολή. Μπουκωμένη καθώς ήταν, πήγε να μου μιλήσει. Κόντεψε να πνιγεί. Για μια στιγμή παραξενεύτηκα. Αηδίασα. Όμως…

«Δεν μπορώ να το πιστέψω. Τώρα μόλις το έμαθα. Η κυρία Δέσποινα… πέθανε πριν από μια ώρα… Άλλος την πήρε… άλλος.»

.

Η Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης. Είναι καθηγήτρια Σχεδίου Μόδας με μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Από το 2001 και μετά έχουν εκδοθεί 12 βιβλία της (ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, διηγήματα, άρθρα, βιβλιοκριτικές, παιδικά βιβλία (απόσπασμα βιβλίου της διδάσκεται στην Ε’ Δημοτικού) και παιδικό θέατρο). Είναι συντονίστρια του “Λογοτεχνικού κύκλου Ηρακλείου”. Τηλεόραση, ραδιόφωνο, βιβλιοπαρουσιάσεις Ελλήνων και Ξένων Λογοτεχνών και συνεχείς επισκέψεις σε σχολεία συγκαταλέγονται στο ενεργητικό της. Σύντομα αναμένεται να κυκλοφορήσουν δυο νέες ποιητικές της συλλογές “Τα νεαρά ποιήματα” και “Τα χα’ι’κού μιας μέρας και μιας νύχτας”’ από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη.

[ ιστολόγιο ]