Η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ του Κώστα Κεφαλογιάννη *

πηγή http://www.onestory.gr/post/35046759050

Η ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ

του Κώστα Κεφαλογιάννη *

.

Λες;

Από όλους τους συνδυασμούς γραμμάτων και σημείων στίξεως στην ελληνική γλώσσα, αυτός ήταν αναμφίβολα ο χειρότερος. Λάμδα, έψιλον, σίγμα και ερωτηματικό.

Η γυναίκα του δεν το καταλαβαίνει. Toν κοιτάζει κατάματα και επαναλαμβάνει. Λες;

Ο κύριος Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος.

- Όχι, δε λέω. Και απορώ πώς με ρωτάς κάτι τέτοιο.

- Μα εσύ το ανέφερες…

- Πραγματικά απορώ.

- Μα…

- Η συζήτηση τελείωσε.

Ο κύριος Χρήστος σηκώνεται από το τραπέζι χωρίς να ακουμπήσει το τοστ του. Πίνει μια γουλιά καφέ στα γρήγορα. Φοράει το σακάκι του, κοιτάζεται στον καθρέφτη , ισιώνει τη γραβάτα του, στρώνει προς τα πίσω τα γκρίζα του μαλλιά και ανοίγει την πόρτα. Κοντοστέκεται στο κατώφλι. Σκέφτεται να την κλείσει με δύναμη για να τονίσει το θυμό του. Δεν το κάνει. Δε χρειάζεται. Η γυναίκα του ξέρει ότι έφυγε θυμωμένος.  Είναι απολύτως βέβαιος.

Πηγαίνει στο γκαράζ, μπαίνει στο αυτοκίνητο και ανοίγει το ραδιόφωνο. Σκέφτεται για λίγο τη διαδρομή που θα ακολουθήσει μέχρι το γραφείο.  Έφυγε από το σπίτι δέκα λεπτά νωρίτερα  από ότι συνήθως. Οπότε  έχει περιθώριο να αλλάξει δρομολόγιο. Να μην πάει απ΄τα στενά.  Να πάει απ’ τον περιφερειακό.  Είναι πιο μακριά βέβαια. Αλλά χρειάζεται μια βόλτα για να ηρεμήσει.

Κοιτάζει από συνήθεια το δείκτη της βενζίνης. Είναι χαλασμένος εδώ και μήνες.  Βαριέται να τον φτιάξει. Tι να τον κάνει;  Σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι 16 χιλιόμετρα καθημερινά, γνωρίζει με ακρίβεια πότε να γεμίσει το ρεζερβουάρ. Δεν έχει μείνει ποτέ από βενζίνη.  Και δεν πρόκειται να μείνει. Είναι απολύτως βέβαιος.

Ο κύριος Χρήστος ξεκινάει.  Δε στρίβει δεξιά. Κανονικά θα έστριβε δεξιά. Σήμερα στρίβει αριστερά. Περιφερειακός λοιπόν.

Στο ραδιόφωνο κάτι λένε για την κρίση. Περικοπές, μειώσεις, απολύσεις.  Κάπως έτσι ξεκίνησε και η κουβέντα στο τραπέζι του πρωινού. Που δεν ήταν ακριβώς συζήτηση.

Αυτός κάθεται να πιει τον καφέ του. Αυτή αδιάφορη βλέπει τηλεόραση. Περικοπές, μειώσεις, απολύσεις.  «Τι γίνεται στη δουλειά;» τον ρωτάει.

- Τι να γίνει δηλαδή;

- Ξέρω’ γω; Δε βλέπεις, παντού χαμός.

- Βλέπω. Και εσύ τι φοβάσαι;  Λες να με απολύσουν;

- Λες;

Η διαφορά: Αυτός το είπε σαρκαστικά. Αυτή το είπε σοβαρά.

Σκέφτηκε σοβαρά ότι μπορεί να τον απολύσουν. Σκέφτηκε σοβαρά ότι υπάρχει πιθανότητα να απολυθεί.

Ο κύριος Χρήστος δεν πρόκειται να απολυθεί. Είναι απολύτως βέβαιος. Το ίδιο θα έπρεπε να είναι και η γυναίκα του. Μετά από τόσο καιρό θα έπρεπε να γνωρίζει πόσο τον εκτιμούν στην εταιρεία.  Μετά από 23 χρόνια θα έπρεπε να αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικό τον θεωρεί ο διευθυντής του. Μετά από τη μισή της ζωή δίπλα του θα έπρεπε να ξέρει πως η δουλειά  είναι ολόκληρη η δική του. Αλλά προφανώς δεν το ξέρει.

«Λες;».  Λάμδα, έψιλον, σίγμα με ερωτηματικό στο τέλος. Και φόβο. Και αγωνία. Και κάτι άλλο. Κάτι σαν …χαρά; Χαιρεκακία;  Ναι, χαιρεκακία. Ο κύριος Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος.  Χαιρεκακία;  Αλλά γιατί;

Για τα μοναχικά ξενύχτια;  Για τα χαμένα γενέθλια; Τις ξεχασμένες επετείους;  Τα ματαιωμένα Σαββατοκύριακα; Τις ακυρωμένες διακοπές; Τα ακυρωμένα παιδιά; Τα είχε δεχτεί όλα. Με χαμόγελο. Με υπομονή. Με κατανόηση. Με αγάπη. Και ήταν ευτυχισμένη. Έμοιαζε ευτυχισμένη. Είναι ευτυχισμένη. Ο κύριος Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος.

Αλλάζει σταθμό. Θέλει να ακούσει μουσική, όχι ειδήσεις, όχι περικοπές, μειώσεις, απολύσεις. Αυτά τα ακούει και στο γραφείο. Μήνες τώρα.

Την περασμένη εβδομάδα  ο διευθυντής του ζήτησε να διώξει πέντε άτομα από το τμήμα του. Οκτώ μείον πέντε ίσον τρία. Τρεις απέμειναν. Κι ένας ο κύριος Χρήστος τέσσερις.  Τέσσερις άνθρωποι για να βγάλουν τη δουλειά είκοσι. Πέρυσι, πριν ξεκινήσει το ψαλίδι, ήταν εικοσιπέντε. Κι ένας ο κύριος Χρήστος εικοσιέξι.  Στους διαδρόμους λένε ότι το μακελειό θα συνεχιστεί.  Και ο νέος γύρος θα περιλαμβάνει και προϊσταμένους τμημάτων.  Ο άχρηστος ο Αρχοντόπουλος κι εκείνος ο γλύφτης ο Σκαρώνης την έχουν άσχημα. Ο κύριος Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος.

Ψάχνει λίγο τους σταθμούς. Δε βρίσκει τίποτα της προκοπής. Κλείνει το ραδιόφωνο. Ανοίγει το παράθυρο. Επιθυμεί το αεράκι στο πρόσωπο του. Ο περιφερειακός έχει λίγα αυτοκίνητα. Ίσως το πατήσει λίγο.  Μόνο λίγο όμως. Η ταχύτητα δεν του αρέσει και για αυτό είναι απολύτως βέβαιος.

Προσπαθεί να θυμηθεί τι του αρέσει.  Το φαγητό; Όχι ιδιαίτερα. Το ποτό; Καθόλου.  Τα μπαράκια, τα σινεμά, τα εστιατόρια; Μπα. Τα γουέστερν. Τα γουέστερν του αρέσουν.  Και τα παγωτά. Και η θάλασσα. Και η γυναίκα του.  Και η δουλειά του. Κυρίως η δουλειά του. Η αίσθηση της χρησιμότητας.  Το καθήκον. Τα μπράβο. Ο χρόνος που ξοδεύεις στο γραφείο.

Ο χρόνος που ξοδεύεις στο γραφείο είναι ωφέλιμος χρόνος. Η ζωή που ξοδεύεις στο γραφείο είναι καλή ζωή. Ο κύριος Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος ότι έζησε μια καλή, ωφέλιμη ζωή.

Χτυπάει το κινητό του.

- Παρακαλώ;

- Κύριε Χρήστο καλημέρα, είμαι η Μαρίνα.

- Καλημέρα Μαρίνα, τι κάνεις;

- Από σήμερα θα εκτελώ χρέη γραμματέα για τον κ. διευθυντή;

- Γιατί, η Παρασκευή;

- Απολύθηκε.

- Πότε;

- Την Παρασκευή.

- Φυσικά. Και τι μπορώ να κάνω για σένα Μαρίνα;

- Ο κ. διευθυντής ζήτησε να σας δει.

- Δεν έφτασα ακόμη.

- Όταν φτάσετε.

- Σου είπε τι με θέλει;

- Εεεε ….όχι.

- Σε ευχαριστώ. Θα είμαι εκεί σε δέκα λεπτά.

- Εντάξει. Και …κύριε Χρήστο;

- Ναι;

- Τίποτα, τίποτα. Καλημέρα…

Τι να’ ναι πάλι; Θα του ζητήσει κι άλλες απολύσεις;  Ή θα του πει συγχαρητήρια που καταφέρνει να διατηρεί το τμήμα ακμαίο και αποτελεσματικό με τόσο λίγα άτομα;  Μάλλον το δεύτερο. Σίγουρα το δεύτερο.  Ο κ. Χρήστος είναι απολύτως βέβαιος.  Και ο ιδρώτας στο μέτωπο του; Είναι απολύτως βέβαιος ότι οφείλεται στη ζέστη…

Ετούτος ο Οκτώβρης δε λέει να ψυχράνει.  Όταν ήταν φοιτητής ο Οκτώβρης ήταν ο αγαπημένος του μήνας για διακοπές.  Ωραίες θάλασσες, λίγος κόσμος, φθινοπωρινές βροχές, ελάχιστες κουβέντες. Ούτε υποσχέσεις, ούτε εξάρσεις, ούτε σκαμπανεβάσματα. Μόνο ηρεμία. Και βεβαιότητα. Ότι λάμπει τον Αύγουστο, θολώνει τον Σεπτέμβρη.  Ότι συμβαίνει τον Οκτώβριο είναι δεδομένο. Σίγουρο.  Είναι απολύτως βέβαιο.

Έτσι πίστευε παλιά ο κ. Χρήστος. Μετά μεγάλωσε, έπιασε δουλειά και οι μήνες έχασαν τη σημασία τους.

Ξαφνικά νοστάλγησε τη θάλασσα του Οκτωβρίου. Γενικά δεν εκτιμά τη νοσταλγία. Τη θεωρεί άχρηστο συναίσθημα. Προσπαθεί να τη βγάλει απ’ το μυαλό του.

Ξαφνικά αναρωτιέται: Ο περιφερειακός,  αν τον τραβήξεις μέχρι τέλους, δε βγάζει στη θάλασσα;  Άλλη μια άχρηστη σκέψη.  Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.  Ο διευθυντής θέλει να τον δει.

Ξαφνικά φέρνει στο μυαλό του τηλεφώνημα της Μαρίνας: “Και κύριε Χρήστο…Τίποτα, τίποτα”, Τίποτα;  Αλήθεια;  

Ξαφνικά θέλει να κάνει μια βουτιά. Και να φάει παγωτό.  Τελείωνε, δεν είσαι παιδί. Σε περιμένουν στο γραφείο.

Ξαφνικά σκέφτεται τη γυναίκα του μόνη στο σπίτι. Σύνελθε, στην επόμενη έξοδο πρέπει να στρίψεις.

Ξαφνικά σκέφτεται  …λες;. Όχι δε λέω! Στρίψε να πας στη δουλειά.

Ξαφνικά πατάει το γκάζι. Προσπερνάει την έξοδο και συνεχίζει στον περιφερειακό.

Ξαφνικά εύχεται να είχε φτιάξει τον δείκτη της βενζίνης;  Άραγε με φτάνει μέχρι τη θάλασσα;

Ξαφνικά ο κ. Χρήστος δεν είναι απολύτως βέβαιος….

.

Ο Κώστας Κεφαλογιάνννης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης. Είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθογραφεί καθημερινά στο  www.prismanews.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του…

[ facebook ] [ e-mail ]

Monopoly

Bigbook.gr

Monopoly ονομάζεται το επιτραπέζιο παιχνίδι αγοραπωλησίας ιδιοκτησιών που εκδίδεται από την εταιρεία Parker σε συνεργασία με την Hasbro. Οι παίκτες συμμετέχουν σε έναν κόσμο οικονομικής δολοπλοκίας και απεμπόλησης με σκοπό να αποκτήσουν πλούτο μέσω οικονομικών δραστηριοτήτων. Το παιχνίδι περιλαμβάνει αγορά και ενοικίαση ιδιοκτησιών με χρήματα του παιχνιδιού, καθώς οι παίκτες περιφέρονται διαδοχικά στο ταμπλό, σύμφωνα με την κάθε ζαριά. Το παιχνίδι παίρνει την ονομασία του από τον όρο "μονοπώλιο", την κυριαρχία στην αγορά μιας μόνο επιχείρησης.

Σύμφωνα με την εταιρεία που εκδίδει το παιχνίδι, από τότε που ο Τσαρλς Ντάροου το πατένταρε το 1935( 5 - 11-1935), το έχουν παίξει περίπου 750 εκατομμύρια άνθρωποι, καθιστώντας το έτσι "το μεγαλύτερο σε αριθμό παικτών (εμπορικό) επιτραπέζιο στον κόσμο." Στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες, όμως, είχε καταγραφεί πιο νωρίς, το 1999, όπου οι στατιστικές της εταιρείας ανέφεραν ότι ο αριθμός παικτών άγγιξε τα 500 εκατομμύρια.

Το 1904, η Κουάκερη Ελίζαμπεθ (Λίζι) Μάτζι Φίλιπς δημιούργησε ένα παιχνίδι, μέσω του οποίου ήλπιζε να μπορέσει να εξηγήσει την απλή θεωρία των φόρων του Χένρι Τζωρτζ. Σύμφωνα με αυτή, αν οι άνθρωποι έχουν κέρδη από την περιουσία τους, άσχετα με το μέγεθός της, τελικά όλη η περιουσία θα καταλήξει νομοτελειακά στα χέρια ενός και μόνο ανθρώπου. Το παιχνίδι της, "Το Παιχνίδι του Νοικοκύρη", εκδόθηκε λίγα χρόνια αργότερα. Κάποιοι άλλοι ενδιαφερόμενοι για επιτραπέζια ανακατασκεύασαν το παιχνίδι και μερικοί έφτιαξαν δικές τους σειρές. Η Λίζι από μόνη της πατένταρε μια αναθεωρημένη εκδοχή του παιχνιδιού το 1924, και τότε ήταν που βγήκαν στην αγορά και άλλα παρόμοια επιτραπέζια. Στις αρχές της δεκαετίας του 30 δημιουργήθηκε ένα επιτραπέζιο με το όνομα Monopoly, παρόμοιο με τη σημερινή Monopoly, και πωλούνταν από τους Αδελφούς Πάρκερ και τις μητρικές τους για το υπόλοιπο του 20ου αιώνα ως και τις αρχές του επομένου. Την έκδοση των Αδελφών Πάρκερ τη δημιούργησε ο Τσαρλς Ντάροου. Αρκετοί άνθρωποι έχουν συνεισφέρει στον σχεδιασμό και στην εξέλιξη του παιχνιδιού έως σήμερα, κυρίως από τις μεσοδυτικές Η.Π.Α. και κοντά στην ανατολική ακτή.

Το 1941, η Βρετανική Μυστική Υπηρεσία έβαλε τον Τζον Ουάντιγκτον, τον κατοχυρωμένο κατασκευαστή του παιχνιδιού εκτός Η.Π.Α., να δημιουργήσει μια ειδική έκδοση για τους κρατούμενους από τους Ναζί του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα στα παιχνίδια υπήρχαν κρυμμένοι χάρτες, πυξίδες, αληθινά χρήματα και άλλα χρήσιμα αντικείμενα για απόδραση. Μοιράστηκαν στους κρατούμενους από τον Εθνικό Ερυθρό Σταυρό.

Το Παιχνίδι του Νοικοκύρη

Τη δεκατία του '70, η αρχική ιστορία του παιχνιδιού άρχισε να χάνεται (και τουλάχιστον ένας ιστορικός δήλωσε ότι είχε σκόπιμα αποσιωπηθεί), και η ιδέα που δημιούργησε ο Τσαρλς Ντάροου έγινε παράδοση. Αυτό αναφέρθηκε το 1974 στο "Βιβλίο Της Monopoly: Στρατηγική και Τακτικές του Διασημότερου Παγκοσμίως Παιχνιδιού" (The Monopoly Book: Strategy and Tactics of the World's Most Popular Game), της Μαξίν Μπράντι, και ακόμα και στις οδηγίες του παιχνιδιού. Καθώς ο καθηγητής Ραλφ Άνσπακ μαχόταν εναντίον των Αδελφών Πάρκερ και την τότε μητρική τους εταιρεία, General Mills, στο σήμα κατατεθέν της Monopoly, αρκετή από την ιστορία της Monopoly είχε "επανασκαφεί".

Εξαιτίας των μακροχρόνιων δικαστικών διαδικασιών, το νόμιμο κύρος των σημάτων κατατεθέντων των αδελφών Parker στο παιχνίδι δεν είχε αποκατασταθεί μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80. Η ονομασία του παιχνιδιού παραμένει κατοχυρωμένο σήμα κατατεθέν των αδελφών Parker, όπως και τα συγκεκριμένα σχεδιαστικά στοιχεία. Η τρέχουσα μητρική εταιρεία των Parker, Hasbro, αναγνωρίζει μόνο τον ρόλο του Ντάροου στη δημιουργία του παιχνιδιού. Ο καθηγητής Άνσπακ εξέδωσε ένα βιβλίο σχετικά με τις έρευνές του, με τον τίτλο "Monopoly: η Απάτη των Δισεκατομμυρίων" (The Billion Dollar Monopoly Swindle) που επανεκδόθηκε ως "το σκάνδαλο της Monopoly" (Monopolygate), στο οποίο αναλύει τη γνώμη του πάνω στην σκόπιμη αποσιώπηση της πρώιμης ιστορίας της Monopoly.

Η επίσημη μασκώτ του παιχνιδιού είναι ο "Πλούσιος Θείος με τα Σακιά" (Rich Uncle Pennybags), ο οποίος πρωτοεμφανίστηκε στις κάρτες "Εντολής" και "Απόφασης" το 1936. Απ' το 1985, εμφανίζεται στο δεύτερο όμικρον "O" της λέξης Monopoly σαν μέρος του λογότυπου. Η Hasbro "ανέστησε" επίσημα τον χαρακτήρα ως Κύριο Monopoly (Mr. Monopoly) το 1998. 10 χρόνια αργότερα, άλλαξε για άλλη μια φορά εμφάνιση και βρέθηκε πίσω από το λογότυπο του παιχνιδιού.

Ο χαρακτήρας της Μασκώτ είναι κατά κάποιον τρόπο βασισμένος στον Μόργκαν.

Οι παίκτες παίζουν με τη σειρά, αφού έχει αποφασισθεί με τυχαίο τρόπο ποιος θα παίξει πρώτος. Ένας τυπικός γύρος ξεκινάει με τη ρίψη του ζαριού και μετακινώντας το πιόνι με τη φορά των δεικτών του ρολογιού, όσες φορές λένε τα ζάρια. Εάν ο παίκτης βρεθεί σε κάρτα "Εντολής" ή "Απόφασης", τραβάει την ομώνυμη κάρτα. Εάν βρεθεί σε οικόπεδο χωρίς ιδιοκτήτη, είτε είναι οδός, σταθμός ή εταιρεία, μπορεί να το αγοράσει αντί του ποσού που αναγράφεται. Εάν για κάποιο λόγο αρνηθεί να το αγοράσει, το οικόπεδο πλειστηριάζεται από την τράπεζα σε αυτόν που θα δώσει την υψηλότερη προσφορά. Εάν το οικόπεδο έχει ιδιοκτήτη και δεν είναι υποθηκευμένο, ο παίκτης πρέπει να του πληρώσει ενοίκιο, οι τιμές του οποίου ποικίλλουν αναλόγως τη γειτονιά που βρίσκεται, είτε κατά πόσο είναι κτισμένη. Εάν ο παίκτης φέρει διπλές, ξαναρίχνει αφού έχει ολοκληρώσει τον γύρο του. Τρεις διπλές ζαριές στη σειρά, όμως, στέλνουν τον παίκτη στη φυλακή. Κατά τη διάρκεια του γύρου, επίσης, οι παίκτες μπορούν να αποφασίσουν εάν θα κτίσουν ή θα υποθηκεύσουν την ιδιοκτησία τους. Το κτίσιμο περιλαμβάνει την κατασκευή σπιτιού ή ξενοδοχείου με διαφορετική τιμή και ύψος ενοικίου για κάθε γειτονιά, όμως για να μπορέσει ένας παίκτης να χτίσει, θα πρέπει να έχει στην κατοχή του όλα τα οικόπεδα της γειτονιάς. Το κτίσιμο, επίσης, θα πρέπει να είναι ομοιόμορφο. Δηλαδή, δεν μπορεί να κτιστεί δεύτερο σπίτι σε ένα οικόπεδο, εάν τα υπόλοιπα οικόπεδα της γειτονιάς έχουν μόνο ένα. Συνεργασίες δεν επιτρέπονται. Εάν η ιδιοκτησία πρόκειται να υποθηκευτεί, θα πρέπει να έχουν πουληθεί όλα τα κτίσματα. Ο παίκτης παίρνει χρήματα από την τράπεζα για κάθε υποθηκευμένη ιδιοκτησία, τα οποία θα επιστρέψει με τόκο για να τερματίσει την υποθήκη.

http://el.wikipedia.org/wiki/Monopoly

ΟΙ ΚΕΡΑΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΟΥ

Bigbook.gr

Το βιβλίο αυτό -όπως άλλωστε και η ομώνυμη τηλεοπτική εκπομπή στην οποία βασίστηκε- δεν απευθύνεται μονάχα στους λάτρεις της λογοτεχνίας αλλά σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό, το οποίο παραμένει ευαίσθητο στα προβλήματα και στις αναζητήσεις του καιρού μας. 

Μεταγράφοντας τις συζητήσεις που έκανε είτε μόνος είτε με τη Μικέλα Χαρτουλάρη με τους 33 διάσημους συγγραφείς αυτού του τόμου, ο Ανταίος Χρυσοστομίδης στρέφει κάθε φορά τη ματιά του σε ένα συγκεκριμένο θέμα ανάλογα με τα ενδιαφέροντα του συνομιλητή του. Θέματα που αφορούν την εποχή μας -τα προβλήματα της δημοκρατίας στον δυτικό κόσμο, ο θρησκευτικός φανατισμός, το πρόβλημα των εθνικισμών, η κρίση ηθικών αξιών, ο ρατσισμός, τα ευρωπαϊκά ιστορικά τραύματα, η σεξουαλική ελευθερία- διασταυρώνονται συνεχώς με θέματα που αφορούν τη λογοτεχνία, το μέλλον της, τη θετική ή μερικές φορές αρνητική επίδρασή της στην κοινωνία. 

Μια περιδιάβαση σε έναν κόσμο μαγικό γραμμένη σχεδόν σαν μυθιστόρημα. Νικολό Αμανίτι - Μάργκαρετ Άτγουντ - Μωρίς Αττιά - Μάρτιν Βάλζερ - Μάριο Βάργκας Λιόσα (Νόμπελ 2010) - Γκαμάλ Αλ Γιτάνι - Ναντίν Γκόρντιμερ (Νόμπελ 1991) - Χανς Μάγκνους Εντσεσμπέργκερ - Χαβιέρ Θέρκας - Αντρέα Καμιλέρι - Ντάνιελ Κέλμαν - Χανίφ Κιουρέισι - Τζον Λε Καρέ - Κλάουντιο Μάγκρις - Βλαντίμιρ Μακάνιν - Ίαν ΜακΓιούαν - Νόρμαν Μάνεα - Χάρι Μούλις - Τζον Μπάνβιλ - Άμος Οζ - Πολ Όστερ - Ορχάν Παμούκ (Νόμπελ 2006) - Τζορτζ Πελεκάνος - Σέρχιο Πιτόλ - Σαντιάγο Ρονκαλιόλο - Ζοζέ Σαραμάγκου (Νόμπελ 1998) - Ίνγκο Σούλτσε - Αντόνιο Ταμπούκι - Π. Ντ. Τζέιμς - Ντάριο Φο (Νόμπελ 1997) - Κάρλος Φουέντες - Γιασμίνα Χάντρα - Άλαν Χόλινγκχερστ.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=209136

ΡΕΝΕ ΓΚΟΣΙΝΙ ( 14 Αυγούστου του 1926 - 5 Νοεμβρίου του 1977 )

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΡΕΝΕ ΓΚΟΣΙΝΙ ( 14 Αυγούστου του 1926 - 5 Νοεμβρίου του 1977 )

Ο Ρενέ Γκοσινί ήταν Γάλλος συγγραφέας και συντάκτης πολωνικής καταγωγής, ο οποίος είναι περισσότερο γνωστός για τα κόμικς Αστερίξ και Λούκυ Λουκ, στα οποία και έγραφε τα σενάρια.


Pilote και Αστερίξ

Το 1959, ο εκδοτικός οίκος Édifrance/Édipresse ξεκίνησε το περιοδικό Pilote. Ο Γκοσινί έγινε ένας από τους πιο παραγωγικούς συγγραφείς του περιοδικού. Στο πρώτο τεύχος του περιοδικού, ξεκίνησε την πιο διάσημη δημιουργία του, τον Αστερίξ (Astérix), μαζί με τον Αλμπέρ Υντερζό. Η σειρά έγινε αμέσως μεγάλη επιτυχία και πλέον είναι γνωστή παγκοσμίως. Ο Γκοσινί ξεκίνησε επίσης τις σειρές "Ο Μικρός Νικόλας" και Jehan Pistolet, το οποίο ονομάζεται σήμερα Jehan Soupolet. Ο Γκοσινί ξεκίνησε επίσης τα Jacquot le Mousse και Tromblon et Bottaclou μαζί με τον Godard.

To περιοδικό αγοράστηκε από τον Ζορζ Νταργκό (Georges Dargaud) το 1960, και ο Γκοσινί έγινε αρχισυντάκτης. Ξεκίνησε επίσης νέες σειρές όπως τις Les Divagations de Monsieur Sait-Tout, La Potachologie Illustrée (με τον Cabu), Les Dingodossiers (με τον Gotlib) και La Forêt de Chênebeau (με τον Mic Delinx). Με τον Ζαν Ταμπαρί (Jean Tabary), ξεκίνησε το Calife Haroun El Poussah στο Record, μια σειρά που αργότερα συνεχίστηκε στο Pilote ως Ιζνογκούντ (Iznogoud).

Παντρεύτηκε την Gilberte Pollaro-Millo το 1967. Το 1968 γεννήθηκε η κόρη του Άννα. Πέθανε ξαφνικά στο Παρίσι από καρδιακή προσβολή στις 5 Νοεμβρίου 1977, σε ηλικία 51 ετών.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Κέικ πορτοκαλιού 

Απλές λύσεις

 Κέικ πορτοκαλιού



Υγρό και ζεστό, σαν την κόλαση

Ένα υπέροχα ζουμερό και αρωματικό κέικ με ολόκληρα πορτοκάλια

• 320 γρ. πορτοκάλια

• 100 γρ. λιωμένο βούτυρο

• 130 γρ. ζάχαρη μαύρη

• 2 αβγά

• 50 γρ αμύγδαλα, αλεσμένα σε σκόνη

• 100 γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις

• 10 γρ. μια κουτάλια μπέικιν πάουντερ

• 50 ml κονιάκ

• 50 γρ σταφίδες

Μουλιάζουμε τις σταφίδες στο κονιάκ. Βράζουμε τα τα πορτοκάλια μέχρι να μαλακώσουν.

Αν έχουν κουκούτσια τα αφαιρείται

Τα στραγγίζουμε και τα πολτοποιούμε στο μπλέντερ

Βάζουμε σε ένα σκεύος όλα τα υλικά και ανακατεύουμε καλά.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 160°C.

Αδειάζουμε το μείγμα σε μια βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα ψήνουμε για 1 ώρα. Σερβίρουμε το κέικ ζεστό, σκέτο ή με μία μπάλα παγωτού.

glykokyriakis.gr

Γιατί κλέβει το παιδί και πώς να το διαχειριστούν οι γονείς

Απλές λύσεις

Γιατί κλέβει το παιδί και πώς να το διαχειριστούν οι γονείς

Πώς θα αντιδρούσατε αν, στον φούρνο της γειτονιάς, το παιδί σας έβαζε το χέρι του σε ένα βάζο με κουλουράκια και έπαιρνε ένα κρυφά; Για κάποιους το συμβάν θα αποτελούσε πταίσμα. Άλλοι θα έδιναν πιο σοβαρές προεκτάσεις. Η αντίδραση, όμως, του γονιού σε μία τέτοια συμπεριφορά παίζει πολύ σημαντικό ρόλο τόσο προκειμένου αυτή να εξηγηθεί όσο και για να αποφευχθεί επανάληψή της στο μέλλον.

Η σύμβουλος ψυχικής υγείας – οικογενειακή θεραπεύτρια κ. Δήμητρα Βαΐτσου εξηγεί γιατί πραγματοποιούν τα παιδιά τέτοιες πράξεις, από ποια ηλικία ξεκινούν τα κρούσματα και συμβουλεύει τους γονείς στο πώς να αντιδράσουν με προσοχή και αποτελεσματικότητα.

Η πρώτη φορά που «απλώνει χέρι»

«Συνήθως την έννοια της ‘κλεψιάς’ ή ‘αρπάζω κάτι κρυφά’ οι περισσότεροι την έχουν συνδεδεμένοι με την σχολική φάση, δηλαδή από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, και αυτό γιατί είναι πιο εμφανής η δραστηριότητα αυτή στον περίγυρο της οικογένειας και του σχολείου», λέει η κ. Βαΐτσου. Ωστόσο, όπως εξηγεί, ακόμα και από την ηλικία του ενός ή δύο ετών τα παιδιά έχουν την τάση να κρατούν για εκείνα πράγματα άλλων, χωρίς βέβαια να έχουν συναίσθηση της πράξης αυτής. «Τότε δεν μιλάμε για κλεπτομανία, αλλά για την ανάγκη ενός μικρού παιδιού να κρατήσει για το ίδιο κάτι που του κάνει αίσθηση ή του προκαλεί εντύπωση», διευκρινίζει.

Συχνά οι γονείς χάνουν πράγματά τους στο σπίτι και τα βρίσκουν αργότερα στο δωμάτιο του παιδιού. «Η εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε εδώ είναι ότι το παιδί παίρνοντας ένα αντικείμενο και πηγαίνοντάς το στα δικά του πράγματα μπορεί: Πρώτον να νιώθει οικεία με τους υπόλοιπους στο σπίτι και έτσι ασυνείδητα να κάνει αυτή την πράξη («κρατάω κάτι γιατί είναι και αυτό δικό μου»). Δεύτερον να εκφράζει μία τάση ανεπάρκειας που μπορεί να νιώθει με τα πράγματά του και να θέλει όλο και περισσότερα στον δικό του χώρο».

Γιατί κλέβουν τα παιδιά;

Όπως εξηγεί η κ. Βαΐτσου, το κατακτητικό αλλά και κτητικό ένστικτο ενός παιδιού διαφαίνεται από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Η έννοια «δικό μου είναι» και ο τρόπος που το διεκδικεί υποδηλώνει μία τάση του παιδιού να ξεχωρίσει, να κατακτήσει, να νιώσει πολύ ξεχωριστό και στη συνέχεια σημαντικό.

Ωστόσο, όταν ένα παιδί στα 7 του χρόνια δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει μέσα του τι σημαίνει η έννοια «κάνω δικό μου κάτι που δεν μου ανήκει» τότε πολύ εύκολα και σχεδόν αυτόματα μπαίνει στην διαδικασία να «κλέβει». «Εδώ χρειάζεται οι γονείς να προσέξουν όταν ένα παιδί «κλέβει», αν αρπάζει κάτι και θέλει να το κάνει μόνο δικό του, αν το κρύβει για να μην το βρουν, αν θα σκαρφιστεί κάποια δικαιολογία για να αποφύγει τις συνέπειες. Αν το παιδί δεν έχει καταλάβει ότι η πράξη αυτή είναι παράβαση ηθικών κανόνων θα είναι λάθος να τιμωρηθεί από τους γονείς», τονίζει η ειδικός.

Εξηγεί δε ότι στην προσχολική ηλικία η έννοια της ξένης ιδιοκτησίας δεν είναι κάτι που τα παιδιά κατανοούν, οπότε μπροστά στην εικόνα κάτι έντονου, φανταχτερού, ιδιαίτερου, το θέλουν και το παίρνουν χωρίς να ρωτήσουν τον ιδιοκτήτη ή χωρίς να υπολογίσουν τα συναισθήματα του άλλου. Για το λόγο αυτόν είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να βοηθήσουν στο να κατανοήσουν τις έννοιες του «χαρίζω» και «δανείζομαι», που είναι πιο απλές.

Η κ. Βαΐτσου απαριθμεί κάποιους συνήθεις λόγους για τους οποίους κλέβουν τα παιδιά:

• Για να τραβήξουν την προσοχή των άλλων, όπως των γονιών, αν εκείνοι είναι υπερβολικά απασχολημένοι.

• Ως αντιστάθμισμα στην έλλειψη αγάπης ή προσοχής, όπως αν οι γονείς είναι αυστηροί.

• Επειδή το κάνουν και άλλοι συνομήλικοι, επιδιώκοντας έτσι να κερδίσουν τον θαυμασμό της παρέας τους.

• Από διάθεση για περιπέτεια ή από απερισκεψία, εφόσον επιθυμούν να αποκτήσουν όλο και περισσότερα από τα αγαθά με τα οποία τους βομβαρδίζει η σημερινή κοινωνική πραγματικότητα.

• Σπανιότατα υπάρχουν παιδιά με εγκεφαλικές βλάβες ή με ψυχογενή τάση για κλέψιμο.

Η στάση του γονιού

Καθώς τα κίνητρα της κλοπής από ένα μικρό παιδί ποικίλουν είναι δύσκολο για τους γονείς να ανακαλύψουν τις πραγματικές αιτίες, ενώ συχνά και το ίδιο το παιδί δεν καταλαβαίνει γιατί προχώρησε σε μία τέτοια πράξη. Αν, μάλιστα, ρωτήσει κανείς ένα νήπιο «γιατί το πήρες αφού δεν είναι δικό σου;», το πιθανότερο είναι ότι αυτό δεν θα απαντήσει ή θα απαντήσει «δεν ξέρω».

Όπως εξηγεί η ειδικός, για να μπορέσει ο γονιός να εξηγήσει στο παιδί ότι μία τέτοια πράξη δεν είναι αποδεκτή, χρειάζεται να δείξει μεγάλη κατανόηση και να θέσει συστηματικά όρια. «Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά έχουν την τάση να κοινοποιούν κάτι που τα ενοχλεί, φοβίζει, τρομάζει μέσα από πράξεις, άλλοτε με τον έντονο τρόπο που παίζουν, άλλοτε με το να «αρπάζουν» πράγματα, άλλοτε με το να έρχονται σε άρνηση να τραφούν, να πλυθούν, να συμμετάσχουν σε δραστηριότητες. Πάντοτε χρειάζεται να είναι σε επαγρύπνηση και να «διαβάζουν» τα σημάδια αυτά που τους στέλνουν», λέει η ψυχολόγος.

Αντιμετώπιση ανά ηλικία

Τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας παίρνουν κάτι που θέλουν χωρίς να καταλάβουν ότι αυτό δεν είναι δικό τους ή ότι κοστίζει κάποια χρήματα και είναι λάθος να το πάρουν χωρίς να πληρώσουν. Στις ηλικίες αυτές, λέει η ειδικός, οι γονείς πρέπει να δίνουν στο παιδί με απλούς όρους να καταλάβει τι σημαίνει ιδιοκτησία, συναλλαγή και αντάλλαγμα. Με ηρεμία και σοβαρότητα θα πρέπει να εξηγούν στο παιδί ότι δεν είναι σωστό να παίρνει τα πράγματα άλλων, ότι αυτό τους πληγώνει, δημιουργεί προβλήματα και κλονίζει τις σχέσεις μας μαζί τους.

Μπορούν, ακόμα, να κάνουν αναστροφή ρόλων. Να βάζουν, δηλαδή, το παιδί στη θέση του άλλου με το εξής ερώτημα: «Πώς θα σου φαινόταν αν σου έπαιρναν το παιχνίδι σου;». Του δίνουν τότε χρόνο για να σκεφτεί και το ενθαρρύνουν υπομονετικά να απαντήσει.

Τα παιδιά της σχολικής ηλικίας, αν και συνήθως γνωρίζουν ότι δεν επιτρέπεται να πάρουν κάτι που δεν είναι δικό τους ή που δεν έχουν πληρώσει, εντούτοις το παίρνουν, γιατί δεν έχουν αυτοέλεγχο.

Στην προεφηβική και εφηβική ηλικία τα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν πρέπει να κλέβουν, όμως μπορεί να το κάνουν γιατί τα ενθουσιάζει σαν πράξη, ή ίσως γιατί τα παρακινούν οι φίλοι τους. Μερικοί έφηβοι μπορεί να πιστεύουν ότι κανείς δεν θα τους καταλάβει. Καθώς στην ηλικία αυτή τα παιδιά αποκτούν περισσότερο έλεγχο της δικής τους ζωής, η κλοπή ίσως είναι γι’ αυτά είναι ένας τρόπος να κάνουν την επανάστασή τους.

Το όριο της κλεπτομανίας

Όταν αυτή η ασυνείδητη πράξη του «κλέβω» ή «αρπάζω» πράγματα συνεχίσει και σε μεγαλύτερη ηλικία και συνοδεύεται από ψέματα τότε μιλάμε για κλεπτομανία.

Η ειδικός εξηγεί ότι τα παιδιά δεν έχουν τον έλεγχο της πράξης τους εκείνη την στιγμή, μέσα τους όμως νιώθουν μεγάλη ικανοποίηση βαίνοντας σ’ αυτή την πράξη. Τα άτομα αυτά είναι κυριευμένα από έντονη ανασφάλεια και εσωτερική μοναξιά. Σ’αυτές τις περιπτώσεις οι γονείς χρειάζεται να αποταθούν σε έναν ειδικό κατάλληλο ειδικευμένο σε θέματα παιδιών, αλλά και οι ίδιοι να διερωτηθούν τι μπορεί να ώθησε το παιδί τους σ΄αυτή την κατάσταση και να βρουν πώς θα έρθουν κοντά του και θα το βοηθήσουν.

mama365.gr

Αριστοτέλης : Περί αλήθειας (Μετά τα φυσικά)

πηγή http://gerasimos-politis.blogspot.gr/2011/08/blog-post_3080.html

Αριστοτέλης : Περί αλήθειας (Μετά τα φυσικά)

Η θεωρηση της αληθειας απο τη μια μερια ειναι δυσκολη, απο την αλλη ευκολη. Ενδειξη αυτου αποτελει το γεγονος οτι κανενας δεν μπορει να την αντιληφθει ικανοποιητικα, απο την αλλη μερια ομως δεν αποτυγχανουν ολοι τελειως. Ολοι λενε κατι για τη φυση, και μπορει βεβαια καθενας χωριστα να μη συνεισφερει καθολου ή να συνεισφερει ελαχιστα στην ερευνα, αν συγκεντρωθουν ομως ολα τα στοιχεια, τοτε προκυπτει καποιο μεγεθος. Ετσι, αν η αληθεια ειναι σαν την πορτα της παροιμιας, την οποια ο καθενας πετυχαινει με το βελος, τοτε απο την αποψη αυτη η ερευνα της αληθειας θα ηταν ευκολη. Απο την αλλη μερια, το γεγονος οτι κατεχουμε στο συνολο καποια αληθεια, αλλα οχι το ζητουμενο μερος της, δηλωνει τη δυσκολια. 

Ισως μαλιστα η δυσκολια, μια και εχει δυο οψεις, να μην εγκεται στα πραγματα, αλλα σ'εμας τους ιδιους. Πραγματι, οπως τα ματια των νυχτεριδων δεν βλεπουν στο λαμπερο φως της ημερας, ετσι και ο νους της ψυχης μας δεν διακρινει τα πραγματα που απο τη φυση τους ειναι τα πιο ξεκαθαρα. 

Δικαιο, λοιπον, ειναι να χρωσταμε χαρη οχι μονο σε εκεινους των οποιων συμμεριζομαστε τις αποψεις, αλλα και σε οσους διατυπωσαν πιο επιπολαιες αποψεις, δεδομενου οτι και αυτοι συνεβαλαν σε κατι, αφου ασκησαν πριν απο εμας την ικανοτητα της σκεψης. Αν δεν υπηρχε ο Τιμοθεος θα μας ελειπε μεγαλο μερος της λυρικης μας ποιησης. Αν δεν υπηρχε ο Φρυνις, δεν θα υπηρχε ο Τιμοθεος. Το ιδιο ισχυει και γι'αυτους που διατυπωσαν τη γνωμη τους για την αληθεια. 

Απο μερικους παραλαβαμε ορισμενες γνωμες, ανω καποιοι αλλοι ησαν αιτια να εμφανιστουν οι πρωτοι. Ακομα, ειναι σωστο να ονομαζεται η φιλοσοφια επιστημη της αληθειας, αφου σκοπος της θεωρητικης γνωσης ειναι η αληθεια και της πρακτικης γνωσης το εργο, διοτι ακομα και αν εξεταζουν οι πρακτικοι ανθρωποι το πως εχουν τα πραγματα, δεν εξεταζουν το αιωνιο, αλλα κατι σχετικο και τωρινο. Την αληθεια δεν την γνωριζουμε, αν δεν γνωριζουμε την αιτια της. 

Επισης ενα πραγμα εχει στον υψιστο βαθμο μια ποιοτητα, οταν με βαση αυτο η ιδια ποιοτητα ανηκει και στα αλλα πραγματα. Η φωτια, για παραδειγμα, ειναι το πιο θερμο απο ολα τα πραγματα, επειδη αποτελει αιτια της θερμοτητας για τα αλλα πραγματα. Συνεπως, το πιο αληθινο πραγμα ειναι αυτο που αποτελει αιτια της αληθειας για ολα τα επομενα. Αρα οι αρχες των αιωνιων οντων θα πρεπει αναγκαστικα να ειναι οι πιο αληθινες παντοτε (καθοτι δεν ειναι μονο μερικες φορες αληθινες ουτε υπαρχει καποια αλλη αιτια για το ειναι τους, αλλα αυτες ειναι αιτιες των αλλων), ωστε , οπως ειναι καθε πραγμα σε σχεση με το ειναι, ετσι ειναι και σε σχεση με την αληθεια.

Ειναι φανερο, λοιπον, οτι υπαρχει καποια πρωτη αρχη και πως οι αιτιες των οντων δεν σχηματιζουν μια απειρη σειρα ουτε ειναι απειρες ως προς το ειδος. Δεν μπορει επ απειρον το ενα πραγμα να προερχεται απο το αλλο, οσον αφορα την υλη, για παραδειγμα η σαρκα απο τη γη, η γη απο τον αερα, ο αερας απο τη φωτια και ουτω καθ'εξης χωρις σταματημο. 

Αλλα και οι πηγες απο τις οποιες προερχεται η κινηση δεν μπορει να σχηματιζουν μια ατελευτητη σειρα, για παραδειγμα ο ανθρωπος κινειται απο τον αερα, ο αερας απο τον ηλιο, ο ηλιος απο την εριδα και ουτω καθ'εξης. 

Το ιδιο ισχυει και στο “για ποιο σκοπο”: το ερωτημα δεν μπορει να τιθεται επ'απειρον – το βαδισμα χαριν της υγειας,η υγεια χαριν της ευτυχιας, η ευτυχια για κατι αλλο και ετσι καθε πραγμα να γινεται παντα χαριν καποιου αλλου. 

Το ιδιο και για το “τι ηταν να ειναι”, δηλαδη την αιτια της μορφης, αφου, στην περιπτωση των ενδιαμεσων, οπου υπαρχει ενας τελευταιος ορος και ενας που προηγειται ολων, ο ορος που προηγειται πρεπει αναγκαστικα να ειναι η αιτια για οσους ακολουθουν. 

Αν, λοιπον, χρειαζοταν να πουμε ποιος απο τους τρεις ειναι η αιτια, θα λεγαμε οτι ειναι ο πρωτος και ασφαλως οχι ο τελευταιος, αφου ο τελευταιος ορος δεν ειναι αιτια για κανενα αλλον. Αιτια δεν θα ονομασουμε ουτε καν τον ενδιαμεσο, αφου αποτελει αιτια ενος μονο ορου. Διαφορα δεν υπαρχει ειτε προκειται για ενα ειτε για πολλους ενδιαμεσους ορους ουτε αν αυτοι ειναι περατοι ή απειροι ως προς τον αριθμο, αφου στις σειρες που ειναι απειρες με αυτο τον τροπο, και γενικα στην περιπτωση του απειρου, ολα τα μερη, μεχρι το τελευταιο εδω μπροστα μας ειναι εξισου απειρα. Αρα, αν δεν υπαρχει πρωτο, τοτε δεν υπαρχει καν αιτια. 

Ουτε προς τα κατω ομως μπορει κανεις να προχωρει επ'απειρον, αν υποθεσουμε πως επανω υπαρχει αρχη, ωστε το νερο να προερχεται απο τη φωτια, η γη απο το νερο και ετσι να προκυπτει παντα καποιο αλλο ειδος. Ως γνωστον, το α γινεται απο το β με δυο τροπους – οχι με την εννοια της χρονικης διαδοχης (οπως λεμε “μετα απο τα Ισθμια γινονται τα Ολυμπια”), αλλα ειτε με την εννοια με την οποια ο αντρας γινεται απο το αγορι, επειδη το αγορα αλλαζει, ειτε με την εννοια με την οποια ο αερας γινεται απο το νερο. Οταν, λοιπον, λεμε “οπως ο αντρας γινεται απο το αγορι” εννοουμε “οπως απο αυτο που εχει γινει προερχεται αυτο που γινεται” ή “οπως το τετελεσμενο προερχεται απο το επιτελουμενο”, διοτι, οπως το “γινεται” βρισκεται αναμεσα στο ον και στο μη ον, ετσι και αυτο που γινεται βρισκεται παντα αναμεσα σε αυτο που ειναι και σε αυτο που δεν ειναι. 

Αυτος που μαθαινει ειναι αυτος που γινεται επιστημονας και με αυτη την εννοια λεμε οτι απο εναν που μαθαινει προκυπτει ενας επιστημονας. Οταν ομως λεμε “απο τον αερα γινεται το νερο”, η εκφραση αυτη επινοει οτι το πρωτο στοιχειο εξαφανιζεται. Αυτος ειναι ο λογος που, στην πρωτη περιπτωση, η μεταβολη δεν ειναι αμφιδρομη, και το αγορι δεν προερχεται απο τον αντρα (καθοτι απο τη διαδικασια του γιγνεσθαι δεν προκυπτει ως προιον αυτο που γινεται, αλλα αυτο που υπαρχει μετα τη διαδικασια του γιγνεσθαι. Με αυτη την εννοια και η μερα προκυπτει απο το πρωι, με την εννοια δηλαδη οτι ερχεται μετα το πρωι, και οχι οτι το πρωι προκυπτει απο τη μερα.) Στη δευτερη περιπτωση ομως, η μεταβολη ειναι αμφιδρομη. Και στις δυο περιπτωσεις παντως οι οροι δεν μπορει να ειναι απειροι ως προς τον αριθμο:

Οι οροι του πρωτου ειδους, επειδη ειναι ενδιαμεσοι, πρεπει αναγκαστικα να εχουν ενα τελος, και στην αλλη περιπτωση οι οροι μεταβαλλονται μεταξυ τους, επειδη η φθορα του ενος ειναι η γενεση του αλλου. Εξ αλλου, η πρωτη αιτια, εφοσον ειναι αιωνια, ειναι αδυνατον να καταστραφει ποτε, διοτι, αφου η διαδικασια του γιγνεσθαι δεν ειναι απεριοριστη προς τα πανω, τοτε το πρωτο πραγμα, απο τη διαλυση του οποιου προεκυψε κατι, πρεπει αναγκαστικα να μην ειναι αιωνιο. 

Επισης το “για ποια αιτια” ειναι τελικος σκοπος, και τελικος σκοποες δεν ειναι αυτο που υπαρχει για χαρη καποιου αλλου, αλλα αυτο για χαρη του οποιου υπαρχουν ολα τα αλλα. Αν ομως ο τελικος σκοπος ειναι τελος, τοτε δεν υπαρχει απειρο, αν παλι δεν υπαρχει τελος, τοτε δεν υπαρχει τελικος σκοπος.

Οσοι, λοιπον, προυποθετουν την υπαρξη του απειρου, χωρις να το καταλαβαινουν καταργουν τη φυση του αγαθου. (Ωστοσο, κανεις δεν θα επιχειρουσε να κανει το παραμικρο, αν δεν επροκειτο να φθασει σε καποιο τερμα.) Επισης, ετσι δεν θα υπηρχε νους στον κοσμο, γιατι αυτος που εχει νου πραττει παντοτε για καποιο λογο και αυτος ο λογος ειναι το τερμα, αφου το τελος ειναι το τερμα. Αλλα και το τι ηταν να ειναι δεν μπορει να αναγεται [επ'απειρον] σε καποιον αλλο ορισμο, που θα εκφραζεται πληρεστερα, διοτι στην περιπτωση αυτη ο προηγουμενος ορισμος θα ειναι παντα πληρεστερος ενω ο επομενως δεν θα ειναι, και, εν γενει, οπου ο πρωτος ορος δεν εχει τον απαιτουμενο χαρακτηρα, δεν θα τον εχει ουτε και ο επομενος. 

Ακομη, οσοι μιλουν ετσι καταστρεφουν και την ιδια την επιστημονικη γνωση, διοτι ειναι αδυνατον να την αποκτησει κανεις προτου φτασει σε μη περαιτερω αναλυσιμους ορους. Και η απλη γνωση επισης καθισταται αδυνατη, διοτι πως μπορει καποιος να εννοησει πραγματα που ειναι απειρα στην πραγματικοτητα; Η περιπτωση αυτη δεν ειναι οπως της γραμμης, οπου η διαιρεση σε μικροτερα τμηματα δεν σταματα ποτε. Ωστοσο ειναι αδυνατον να εννοησει καποιος τη γραμμη αν δεν σταματησει καπου (γι'αυτο και οποιος διατρεχει νοερα την απειρα διαρετη γραμμη, δεν μπορει να μετρησει τα τμηματα της), αλλα και την ολοκληρη γραμμη πρεπει αναγκαστικα να την εννοησει χωρις να προσωρει νοερα απο το ενα μερος της στο αλλο. Αλλωστε, δεν υπαρχει κανενα πραγμα που να ειναι απειρο, αλλα, ακομα και αν υπηρχε, δεν ειναι εν πασει περιπτωσει απειρο το “ειναι απειρον”. Αν, παλι, τα ειδη των αιτιων ησαν απειρα ως προς το πληθος, η γνωση δεν θα ηταν δυνατη, διοτι την αισθηση οτι γνωριζουμε εχουμε μονο οταν γνωριζουμε τα αιτια. Αυτο ομως που ειναι απειρο με προσθεση δεν μπορουμε να το διατρεξουμε μεσα σε ενα περατο χρονικο διαστημα.

Πηγή: "Μετά τα φυσικά" Αριστοτέλης, Εκδόσεις Κάκτος

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης: Αριστοτέλης : Περί αλήθειας (Μετά τα φυσικά)

Όταν έρθει ο καιρός που θα νιώσεις ΜΟΝΟΣ

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

Όταν έρθει ο καιρός που θα νιώσεις ΜΟΝΟΣ ανάμεσα σε πλήθος ανθρώπων και ο κύκλος των φίλων και συγγενών δεν θα σε αγγίζει εσώψυχα…

Όταν έρθει η μέρα που θα νιώσεις ότι ‘’πνίγεσαι’’ σε μια θάλασσα ‘’άψυχων ανθρώπων’’ και θες να φύγεις ‘’μακριά’’…

Όταν έρθει η στιγμή που όλα θα σου φαίνονται ‘’άδεια’’ και ανούσια σε ένα κόσμο ψεύτικο και ξένο για σένα…
τότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να μείνεις μόνος με τον Εαυτό σου και να κάνεις ίσως τον πιο καθοριστικό διάλογο της ζωής σου μαζί Του. Εσύ και Αυτός, σαν να μιλάς στο είδωλό σου όταν αντικατοπτρίζεται σε έναν καθρέπτη, μόνο που Αυτός είναι ‘’πιο αληθινός’’ από εσένα διότι ΕΣΥ είσαι εγκλωβισμένος σε ένα κόσμο σαθρό και εικονικό, ενώ Αυτός ‘’δονείται’’ σε ανώτερες συχνότητες και γνωρίζει ‘’περισσότερη αλήθεια’’. Γι΄ αυτό να Τον ακούσεις προσεκτικά, ίσως προσπαθεί καιρό να σε απομονώσει από το ‘’σύστημα’’ για να σου πει ‘’λόγια καθοδήγησης’’. Μην περιμένεις να ακούσεις ήχους στα αυτιά σου, ούτε φωνές να κατακλύσουν το Νου σου, περίμενε απλά να ‘’πλημυρίσει’’ η καρδιά σου από συναισθήματα, εικόνες, μελωδίες και μυρωδιές!

Ότι πληροφορία φιλτράρεται από την καρδιά σου, αποδέξου την! Ενώ ότι πληροφορία έρχεται από τον Νου ‘’φορτωμένη’’ μόνο με ‘’απλή λογική’’, τότε δεν ανήκει σε εσένα γι΄ αυτό αποδέσμευσέ την! Η λογική είναι το βασικό ένστικτο επιβίωσης στο γήινο επίπεδο, όμως έξω από αυτό και σε άλλα ενεργειακά επίπεδα η έννοια της λέξης ‘’λογική’’ δεν υφίσταται. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν γίνονται αποδεκτές από το ευρύτερο κοινό οι αλλαγές που πλησιάζουν σαν καταιγίδα ολόκληρο τον πλανήτη, αφού τα γεγονότα που έρχονται, ‘’μπλοκάρονται’’ από την ‘’λογική’’ και δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά και αφομοιώσιμα από τον προγραμματισμένο εγκέφαλο.

Ο εγκέφαλος είναι το όργανο που θα δεχθεί τις περισσότερες ενεργειακές επιθέσεις από τον ‘’αόρατο κόσμο’’. Όταν σχεδόν παντού γύρω σου συναντάς τις ενέργειες του θυμού του μίσους, του φόβου, της κακίας, κτλ. πρέπει να καταλάβεις ότι όλα αυτά είναι απλά το ορατό αποτέλεσμα κάποιων άλλων αοράτων ενεργειακών συγκρούσεων που βαρβαρίζουν την ψυχική μας ηρεμία! Είναι αρνητικές σκεπτομορφές που επιβιώνουν από τις εκλυόμενες ενέργειες όλων αυτών των αρνητικών συναισθημάτων. Όποτε παρατηρείς ακραίες αντιδράσεις ανθρώπων που η αφορμή της αντίδρασης δεν δικαιολογεί τέτοια συμπεριφορά, τότε μάθε ότι κάποια σκεπτομορφή βρίσκεται σε ‘’μια γωνία’’ και έκανε πολύ καλά την δουλειά της! Εσύ που γνωρίζεις τι συμβαίνει πίσω από το ορατό, οφείλεις να ‘’αντιλαμβάνεσαι’’ εκ των προτέρων πότε συντελούνται οι προϋποθέσεις αυτής της ενεργειακής παγίδας και να μεριμνείς προς την αποφυγή της.

Μην περιμένεις οι ‘’πολλοί’’ να αποδεχτούν τις απόψεις σου, μάλιστα να αρχίσεις να ανησυχείς όταν οι περισσότεροι συμφωνούν μαζί σου. Οι πολλοί ποτέ δεν είχαν δίκιο, ποτέ δεν ακολούθησαν το σωστό μονοπάτι, ήταν και είναι πρόβατα κλεισμένα σε μεγάλα μαντριά. Αντίθετα να χαίρεσαι όταν βαδίζεις σε δύσκολα μονοπάτια, γιατί εκεί θα συναντήσεις λίγους ανθρώπους αλλά θα είναι αληθινοί ‘’εργάτες’’ που έχουν την γνώση και την δύναμη να σε καθοδηγήσουν σε νέες ατραπούς.

Όσο μόνος και να νιώσεις, όσο αδικημένος και να αισθανθείς, ένα πράγμα να γνωρίζεις:
‘’Είσαι τυχερός’’ που συμβαίνει αυτό σε εσένα γιατί όλα ‘’δείχνουν’’ ότι το ίδιο το σύστημα σε έχει καταδικάσει σε εξορία επειδή διαφέρεις και δεν μπορεί να σε ελέγχει.
« …ΕΣΥ Συνέχιζε να πηγαίνεις κόντρα στην ‘’ροη του κοπαδιού’’ και η δικαίωση ΣΟΥ είναι θέμα ελάχιστου χρόνου!».
«Όταν οι Αθηναίοι κορόιδευαν τον Διογένη πως οι Σινωπείς τον είχανε καταδικάσει σε εξορία, αυτός απαντούσε:
"Και εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί"».

ΔΙΟΓΕΝΗΣ Ο ΚΥΝΙΚΟΣ
ΑΝΑΞ ΑΥΤΟΝ
Blog: «κατοχικά νέα»

Τούτο έμεινε (Αθηνάς Κοτσόβολου)

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Τούτο έμεινε (Αθηνάς Κοτσόβολου)

Αργά αργά, μέρα τη μέρα χάθηκαν από τη ζωή μου
οι μαργαρίτες
αφήνοντας ξωπίσω τους φτηνή μυρωδια

κολώνιας που πουλάν στα περίπτερα..
Τούτο έμεινε..
και μια χλωμάδα στα μάγουλα του μωρού που κρυώνει
στα μάτια του παιδιού που φοβάται
στα χρόνια του πατέρα που χάθηκαν..

Αργά αργά, μέρα τη μέρα χάθηκαν από τη ζωή μου οι άνοιξες
προσφέροντας μου καρδιές χιονισμένες
και όχι τίποτα άλλο κρυώσαν και τα όνειρα
γιατί το χιόνι δεν είναι μόνο άσπρο
κάποτε καιει όπως ο λίβας τα δέντρα
τα νιάτα και γίνονται στάχτη..
Τούτο έμεινε...
Με μια φλόγα ντροπής να καις κάθε τι περασμένο.
Η θλιμμένη μας νύχτα θα ξημερώσει αύριο
μια ακόμα πιο θλιμμένη μέρα...