Ο μικρός Νικόλας

Bigbook.gr

Ο μικρός Νικόλας (γαλλ. Le petit Nicolas) είναι δημιούργημα του (σεναριογράφου) Ρενέ Γκοσινί (Rene Goscinny, 1926-5-11-1977) και του (σκιτσογράφου) Ζαν Ζακ Σανπέ (Jean-Jacques Sempé, 1932-...). Είναι ο κεντρικός ήρωας της σειράς βιβλίων "Οι περιπέτειες του μικρού Νικόλα", ένα αθώο και χαριτωμένο παιδάκι που ζει με την οικογένειά του και τους φίλους του σε κάποια (μη καθορισμένη) πόλη της Γαλλίας τη δεκαετία του 1950.

Οι ιστορίες δημοσιεύτηκαν την περίοδο 1956-1964, αρχικά στη βελγική εφημερίδα Le Mystique και αργότερα (από το 1959) στις γαλλικές Sud Ouest και Pilot.

Οι κύριοι χαρακτήρες που εμφανίζονται επανειλημμένα στις περιπέτειες του μικρού Νικόλα είναι:

Νικόλας: ο βασικός χαρακτήρας της σειράς, ένα ατίθασο μα καλό παιδάκι

Συμμαθητές του Νικόλα:

Αλσέστ : ο χοντρός που τρώει συνεχώς. Είναι ο καλύτερος φίλος του Νικόλα.
Ζοφρουά : έχει έναν πολύ πλούσιο πατέρα.
Κλοτέρ : ο τελευταίος μαθητής της τάξης.
Εντ : ο δυνατός της τάξης, που του αρέσει να μοιράζει γροθιές.
Ιωακείμ : είναι καλός στους βόλους
Ανιάν (: ο σπασίκλας της τάξης και ο μόνος που φοράει γυαλιά.
Μεξάν : έχει τα πιο μακριά πόδια και τρέχει πολύ γρήγορα.
Ρούφους : έχει πατέρα αστυνομικό και παίρνει πολύ στα σοβαρά το επάγγελμα του πατέρα του. ΄Έχει μια αστυνομική σφυρίχτρα.
Άννα-Μαρία : ένα κορίτσι που μένει δίπλα στο Νικόλα. Θέλει να την παντρευτεί.
Λουιζέτ : ΄κόρη ενός φίλου του μπαμπά του Νικόλα.

Άλλοι:

Η μητέρα του Νικόλα: κλαίει συχνά όταν ο μικρός Νικόλας της δυσκολεύει τη ζωή κι όταν ο άντρας της δεν την καταλαβαίνει.
Ο πατέρας του Νικόλα: εργάζεται σε γραφείο και γκρινιάζει για τη δουλειά του.
Δασκάλα: προσπαθεί να βάλει σε τάξη τα ατίθασα παιδιά. Παρόλο που είναι αυστηρή, ο μικρός Νικόλας την αγαπά.
Διευθυντής του σχολείου: εμφανίζεται συνήθως όταν η κατάσταση στην τάξη τεθεί εκτός ελέγχου.
Ντιπόν: ο επιστάτης του σχολείου. Είναι πολύ αυστηρός και οι μαθητές τον φοβούνται.Το παρατσούκλι του είναι "Σουπιάς" διότι λέει όλη την ώρα τα παιδιά να τον κοιτάνε στα μάτια.
Μπλεντόρ : ο γείτονας του Νικόλα. Τσακώνεται συνέχεια με τον μπαμπά του Νικόλα.
Κος Κουρτεπλάκ : ένας άλλος, σνομπ γείτονας.

Τα βιβλία της σειράς "Οι περιπέτειες του μικρού Νικόλα" είναι:

Ο μικρός Νικόλας. 19 ιστορίες. Τίτλος πρωτοτύπου: Le Petit Nicolas (1960)
Ο μικρός Νικόλας διασκεδάζει. 17 ιστορίες. Τίτλος πρωτοτύπου: Les Récrés du petit Nicolas (1961)
Οι διακοπές του μικρού Νικόλα. 18 ιστορίες. Τίτλος πρωτοτύπου: Les Vacances du petit Nicolas (1962)
Ο μικρός Νικόλας και η παρέα του. 16 ιστορίες. Τίτλος πρωτοτύπου: Le Petit Nicolas et les copains (1963)
Ο μικρός Νικόλας και τα προβλήματα του Γιοακίμ (επανεκδοθέν υπό τον τίτλο: Ο μικρός Νικόλας... έχει προβλήματα). 15 ιστορίες. Τίτλος πρωτοτύπου: Joachim a des ennuis (1964), επανεκδοθέν υπό τον τίτλο: Le Petit Nicolas a des ennuis.
Ο μικρός Νικόλας σε νέες περιπέτειες
Ο μικρός Νικόλας σε νέες περιπέτειες Νο2
Ο μικρός Νικόλας με τρισδιάστατες εικόνες
Ο μικρός Νικόλας και το κόκκινο μπαλόνι

Photo frm :http://animationblogspotcom-kyrallina.blogspot.gr/2012/04/blog-post.html

Μαρία Ιορδανίδου

Bigbook.gr

Η Μαρία Ιορδανίδου ήταν πεζογράφος. Στα έργα της υπάρχει αμεσότητα, απλό ύφος, ζωντανοί διάλογοι και νοσταλγική διάθεση.

Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1897 και έζησε τα παιδικά της χρόνια στον Πειραιά και το Βατούμ της Ρωσίας. Φοίτησε σε ρωσικό γυμνάσιο, στη Σταυρούπολη, όπου τη βρήκε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Το 1919 γύρισε στην Κωνσταντινούπολη και λίγο αργότερα πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου παντρεύτηκε τον Ιορδάνη Ιορδανίδη, καθηγητή στο «Βικτόρια Κόλετζ». Το 1923 επέστρεψαν μαζί στην Αθήνα, αλλά σύντομα ο Ιορδανίδης έφυγε, πιθανόν για τη Ρωσία.

Εξαιτίας των συνθηκών της ζωής της η Ιορδανίδου απέκτησε μεγάλη γλωσσομάθεια και εργάστηκε ως ιδιωτική υπάλληλος. Έγινε γνωστή στο λογοτεχνικό χώρο με το έργο Λωξάντρα, που έγραψε σε ηλικία 65 χρονών, το 1962, και γνώρισε πολλές επανεκδόσεις. Η Λωξάντρα περιγράφει με μεγάλη ζωντάνια και χιούμορ τα έθιμα και τη ζωή των Ελλήνων της Πόλης και βασίζεται στις αναμνήσεις της Ιορδανίδου πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι ουσιαστικά η ιστορία της γιαγιάς της [1]. Τη ζωή της στη Ρωσία περιγράφει η Ιορδανίδου στο βιβλίο της Διακοπές στον Καύκασο (1965), ενώ στο Σαν τα τρελά πουλιά (1978) μιλά για τα χρόνια στην Αλεξάνδρεια και την Αθήνα κατά το Μεσοπόλεμο. Τελευταίο της έργο είναι Η αυλή μας (1981).

Τα έργα της γνώρισαν μεγάλη εκδοτική επιτυχία. Βραβεύτηκε το 1978 από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τον Χρυσό Σταυρό και το Οφίκιο της Αρχόντισσας του Οικουμενικού Θρόνου. Πέθανε στις 6 Νοεμβρίου του 1989 και κηδεύτηκε στο νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%B1_%CE%99%CE%BF%CF%81%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%85

Για τη μουσική

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

[ Για τη μουσική]

Κάθισα πλάι σε μια κοπέλα που η καρδιά μου αγαπάει, κι άκουγα τα λόγια της….Η μαγευτική φωνή της Αγαπημένης μου μπήκε στην καρδιά μου. Τούτη είναι η μουσική, ω φίλοι μου, γιατί την άκουσα μέσα απ’ τα στενάγματά εκείνης που αγαπούσα…Με τα μάτια της ακοής μου, είδα την καρδιά της Αγαπημένης μου.

Θεϊκή μουσική

Κόρη της ψυχής του Έρωτα

Δοχείο της πίκρας και της Αγάπης

Όνειρο της ανθρώπινης καρδιάς

Καρπέ της θλίψης

Ανθί της ευτυχίας, ευωδιά και

Μπουμπούκι της χαράς

Γλώσσα των εραστών

Που φανερώνεις μυστικά

Μάνα των δακρύων του κρυφού έρωτα

Εμπνεύστρια ποιητών…

Ενότητα σκέψης μέσα

Σε κομμάτια από λέξεις

Που παίρνεις ομορφιά

Και πλάθεις έρωτα

Κρασί της χαρούμενης καρδιάς

Μέσα στον κόσμο των ονείρων…

Ω μουσική

Στα βάθη σου αφήνουμε τις καρδιές

Και τις ψυχές μας

Εσύ μας δίδαξες να βλέπουμε με τ’ αφτιά μας

Και ν’ ακούμε με τις καρδιές μας.

(Χαλίλ Γκιμπράν, Η φωνή του δασκάλου)

...έχω τη δυνατότητα να μην ακούω...

7 Ομόκεντροι Κύκλοι Αυτογνωσίας

Έβριζε κάποιος τον Αρίστιππο. Ο τελευταίος δεν απαντούσε, αλλά έφευγε γρήγορα.
Ο υβριστής τον ρώτησε θυμωμένος "Γιατί φεύγεις;"
Και ο φιλόσοφος απάντησε: "Αν εσύ έχεις τη δυνατότητα να βρίζεις, εγώ έχω τη δυνατότητα να μην ακούω τις βρισιές σου".

Καλή όρεξη 2

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Τυλιχτά μελιτζάνας - Καρυδόπιτα

 

Παγκόσμια Ημέρα Πολεοδομίας - Χωροταξίας 8/11

Παγκόσμια Ημέρα Πολεοδομίας - Χωροταξίας

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2012, 04:23

Ads by Google
Επαγγελματικός ΦωτισμόςΠροτάσεις και λύσεις για όλες τις ανάγκες και τις απαιτήσεις σας.
www.fotistiki.com

Η 8η Νοεμβρίου γιορτάζεται κάθε χρόνο ως Παγκόσμια Ημέρα Πολεοδομίας - Χωροταξίας για να καταδείξει τη συνεισφορά του πολεοδομικού και χωροταξικού σχεδιασμού στην ποιότητα ζωής των οικισμών και του φυσικού περιβάλλοντος.

Εμπνευστής της, από το 1949 ήδη, ο αργεντίνος καθηγητής πολεοδομίας Κάρλος Μαρία ντέλα Παολέρα.

Σήμερα γιορτάζεται σε περισσότερες από τριάντα χώρες του κόσμου.

Τελευταία ενημέρωση: Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2012, 04:2

Εικονοθεραπεία 31

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

 

Εκκλησία Μιχαήλ Αρχαγγέλου, Κάντανος

www.crete.tournet.gr

Εκκλησία Μιχαήλ Αρχαγγέλου, Κάντανος

Κοντά στην Κάντανο βρίσκονται πολλές ενδιαφέρουσες βυζαντινές εκκλησίες. Στα Καβαλαριανά (πάρτε το δρόμο ανατολικά της Καντάνου προς Καβαλαριανά και Ανισαράκι) βρίσκεται η βυζαντινή εκκλησία του Μιχαήλ Αρχάγγελου με τοιχογραφίες του Ιωάννη Παγωμένου (βλέπετε: Μάζα), χρονολογημένες το 1327. Οι δεκατέσσερις δωρητές του ναού φαίνονται σε δύο ομάδες. Στο δρόμο μετά τα Καβαλαριανά, υπάρχει μια πινακίδα στ' αριστερά που δείχνει ένα μονοπάτι το οποίο οδηγεί προς την εκκλησία.

 

Φωτογραφίες από Εκκλησία Μιχαήλ Αρχαγγέλου, Κάντανος:

Η Βυζαντινή εκκλησία του Μιχαήλ Αρχάγγελου στα Καβαλαριανά

Ο Παντοκράτορας από την εκκλησία του Μιχαήλ Αρχάγγελου στα Καβαλαριανά

Οι δωρητές της εκκλησίας του Μιχαήλ Αρχάγγελου στα Καβαλαριανά

Ένας δωρητής της εκκλησίας του Μιχαήλ Αρχάγγελου στα Καβαλαριανά

Μια τοιχογραφία από την εκκλησία του Μιχαήλ Αρχάγγελου στα Καβαλαριανά

Μια τοιχογραφία από την εκκλησία του Μιχαήλ Αρχάγγελου στα Καβαλαριανά

Μια τοιχογραφία από την εκκλησία του Μιχαήλ Αρχάγγελου στα Καβαλαριανά

 

Επισκεφθείτε την περιοχή του αξιοθεάτου: Κάντανος

Το μοναστήρι του Μιχαήλ Αρχάγγελου στην Θάσο

http://thassospress.blogspot.gr

Το μοναστήρι του Μιχαήλ Αρχάγγελου στην Θάσο

Το μοναστήρι του Μιχαήλ Αρχαγγέλου είναι το μοναδικό απομεινάρι απο όλα σχεδόν τα αγιορείτικα μετόχια και μονύδρια της μονής Φιλοθέου στην περιοχή του Θεολόγου. Κτισμένο σε μια από τις πιο γραφικές τοποθεσίες της Θάσου, στέκει με μια μυστηριακή σιωπή στα απόκρημνα βράχια του Ντεμιρ Χαλκά. Θρύλοι και παραδόσεις τυλίγουν το χρονικό ίδρυσης της μονής. Σύμφωνα με κάποια ιστόρηση του 1923 που κυκλοφόρησε η μονή Φιλοθέου, το μικρό εκκλησάκι του Μιχαήλ Αρχαγγέλου φέρεται να έκτισε «κατ' εντολήν» του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ, κάποιος όσιος Λουκάς. Η παράδοση αναφέρει ττως ο όσιος Λουκάς έζησε για αρκετά χρόνια στην περιοχή του Θεολόγου όπου έκτισε μικρό εκκλησάκι, πιθανότατα στη θέση του σημερινού Αη - Γιάννη, προς τιμήν του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, από την επωνυμία του οποίου πήρε το όνομα ο Θεολόγος.
Ωστόσο ο ακριβής χρόνος ίδρυσης της μονής του Μιχαήλ Αρχαγγέλου δεν είναι γνωστός. Το πρώτο επίσημο έγγραφο που αναφέρεται στο μοναστήρι είναι ο χρυσόβουλος λόγος του 1287 του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου όπου μνημονεύεται ότι η μονή Φιλοθέου κατείχε «μονύδριον τιμώμενον επί τω ονόματι του αρχιστράτηγου των άνω δυνάμεων Μιχαήλ, κείμενον επί τη των Θασίων λίθων αρχαία λατομεία συν πάση τη περιοχή και διακατοχή αυτού των τε περιβολιών και ελαιώνος και χωραφιών». Εδώ σαφώς αναφέρεται ότι το 1287 και ίσως πολύ νωρίτερα, στη θέση του σημερινού μοναστηριού υπήρχε κτισμένο μονύδριο. Στη θέση του μονυδρίου πρέπει να κτίστηκε το μοναστήρι, σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις το έτος 1821.
Το 1835 όπως φαίνεται σε μια χαραγμένη πλάκα που βρίσκεται στη δυτική είσοδο του ναού, πρέπει να έγιναν κάποιες επιδιορθώσεις ή το πιθανότερο να ολοκληρώθηκε τότε το χτίσιμο της εκκλησίας που έχει σήμερα 2μ μήκος, 5μ. πλάτος και 3μ. ύψος.
Το έτος 1890 η Ιερά Μονή Φιλοθέου δίνει άδεια στο ιερομόναχο του μοναστηριού Ζώσιμο Φιλοθεΐτη να κτίσει μικρή σκεπή στο νάρθηκα της εκκλησίας και μικρό δωμάτιο δίπλα ακριβώς από τη δυτική είσοδο του ναού.
Στο μοναστήρι φυλάγεται η εικόνα (εξαπτέρυγο) του Μιχαήλ Αρχαγγέλου οπου είναι φυλαγμένο ένα κομμάτι του Τίμιου Ήλου, μέρος δηλαδή καρφιού από εκείνα που χρησιμοποιήθηκαν για τη σταύρωση του Χριστού. Η παράδοση θέλει τον Άγιο να μεταφέρει ο ίδιος του Τίμιο Ήλο από τη μονή Φιλοθέου, που αφιέρωσε ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Νικηφόρος Βοτανειάτης, στη Θάσο.
Η μοναδικότητα και η χάρη του ιερού κειμηλίου προσέδωσαν στο μοναστήρι ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια και προσελκύουν πολλούς προσκυνητές. Για τη Θάσο και ιδιαίτερα για τους κατοίκους του Θεολόγου ο Μιχαήλ Αρχάγγελος είναι ο προστάτης τους, είναι ο Άγιός τους. «Όταν λένε τη λέξη Αγιος ή Μιχαήλ Αρχάγγελος εννοούν τον Τίμιο Ήλο μαζί με τον Αρχάγγελο που εικονίζεται πάνω στο εξαπτέρυγο Στη συνείδησή τους και οι δυο αυτές έννοιες είναι ταυτισμένες απόλυτα και γι’αυτό σημαίνουν το ίδιο πράγμα».
Η Μονή Φιλοθέου για να μην χάσει τα πνευματικά δικαιώματα πάνω στον Τίμιο Ήλο έχτισε στο Θεολόγο «μετόχι» με μικρό ναϊσκο μέσα και είχε μόνιμα εκεί έναν μοναχό ως οικονόμο - μετοχιάριο που οι Θεολογίτες τον έλεγαν «πριματ’ κό». Αυτός εκτός από το ιερό κειμήλιο μεριμνούσε για τη διαχείριση των κτημάτων και την αποστολή λαδιού, μελιού, κεριού και άλλων προϊόντων στη Μονή Φιλοθέου. Πολλές φορές εξυπηρετούσε τις πνευματικές και λατρευτικές ανάγκες του χωριού και υπέγραφε μαζί με άλλους μάρτυρες διάφορα δικαιοπρακτικά έγγραφα.
Η περιουσία της μονής του Μιχαήλ Αρχαγγέλου, όπως και όλων των μονών του Αγίου Ορούς στη Θάσο, με τον αγροτικό νόμο της 13ής Ιουνίου 1927 περί απαλλοτριώσεων των μετοχιών Θάσου και Λήμνου, κηρύχθηκε αναγκαστικώς απαλλοτριωτέα και διανεμήθηκε το 1931 σε 72 ακτήμονες. Ωστόσο η μονή Φιλοθέου εξακολούθησε και μετά την απαλλοτρίωση να στέλνει οικονόμους στο μετόχι του Θεολόγου μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Από το 1957 μέχρι το 1974 την ευθύνη του Μετοχίου την είχαν λαϊκοί. Στο διάστημα αυτό το μοναστήρι παρέμεινε έρημο, αλλά σε καλή κατάσταση, συντηρούμενο με τις φροντίδες των κατοίκων. Ζωντάνευε για λίγες μέρες, όταν γιόρταζε, από τα πανηγύρια των Θεολογιτών και των άλλων κατοίκων της Θάσου.
Τον Οκτώβριο του 1974 έρχονται στη μονή οι πρώτες εφτά μοναχές από το μοναστήρι της Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς Βόλου με επικεφαλής την ηγουμένη Εφραιμία, Έκτοτε το ιστορικό μοναστήρι του Μιχαήλ Αρχαγγέλου λειτουργεί με κοινοβιακό τρόπο ως γυναικείο ησυχαστήριο, που εξαρτάται πνευματικά από τη μονή Φιλοθέου του Αγίου Ορους.

Ο Ζωντανός Αρχάγγελος Μιχαήλ στο Μανταμάδο της Λέσβου

http://salograia.blogspot.gr

Ο Ζωντανός Αρχάγγελος Μιχαήλ στο Μανταμάδο της Λέσβου

Δεν θα κουραστώ να ομολογώ την ολιγοπιστία και τον ορθολογισμό μου, επειδή αυτό η εντιμότητα, επιβάλλει...

Λοιπόν, με τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, κανένα <πάρε δώσε>, ποτέ μου- μέχρι πριν λίγα χρόνια- δεν είχα.

Σύμφωνοι.

Τον σεβόμουνα, όπως με μάθανε ότι πρέπει να σέβομαι τους Αγίους Αγγέλους, αλλά -κατά την ταπεινή μου πάντα αντίληψη-την από τον ορθολογισμό τού εικοστού αιώνα βαθύτατα διαποτισμένη- οι Άγγελοι υπήρχαν σε κάποια άλλη διάσταση, αόρατοι, αυτοί τις δουλειές τους, εμείς τις δικές μας δουλειές και ουδεμία παρέμβαση στα προσωπικά μας-το καλό που τους θέλω!

Δεν πήγαινα γυρεύοντας, λοιπόν, για ιστορίες με Αγγέλους και άλλα περίεργα, αλλά η ιστορία, ήρθε γυρεύοντας αυτή, και με βρήκε!

Ήμουν φιλοξενούμενη στην Αμερική,το 1986 στο σπίτι ενός Έλληνα πανεπιστημιακού ερευνητή- μηχανικού στους υπολογιστές- απ' τη Λέσβο.

Πάνω σε διάφορες συζητήσεις που κάναμε μεταξύ τυρού και αχλαδίου, μάς είπε, ο οικοδεσπότης -ο οποίος με παπάδες και εκκλησίες δεν καλλιεργούσε και τη θερμότερη σχέση,δεδομένου ότι το ένα παιδί του- από θυμό για τη συμπεριφορά κάποιων φιλοχρήματων ρασοφόρων , που κάναν Μυστήρια με..ταρίφες- το άφησε αβάφτιστο:

-Έχουμε κοντά στο χωριό μου, στο νησί,μια φοβερή ανάγλυφη μορφή του Ταξιάρχη,φτιαγμένη γύρω στα 900 μ.Χ. απο αίμα σφαγμένων καλογέρων και αργιλόχωμα, για την οποία λένε-εγώ δεν την έχω δει-ότι άμα προσευχηθείς μπροστά της-ζητώντας μια χάρη και σε ακούσει- λένε λέω, ότι η μορφή του στην εικόνα, αλλάζει χρώμα και απο μαυριδερή,παίρνει άλλη απόχρωση, μέχρι και κοκκινίζει!

-Άντε ρε! Δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, αν είναι δυνατόν! σχολίασα, εντυπωσιασμένη μεν, άπιστη δε,και η όλη κουβέντα σε αυτό το σημείο, έλαβε τέλος...

Εντάξει,λατρεμένο μου...

Πιστεύω στο Χριστό και στην Αγία Του Ανάσταση, ναι, αλλά όχι και ιστορίες τώρα για
αγ(ρ)ίους, τραβηγμένες απ' τα μυαλά αγράμματων χωρικών, μην τρελαθούμε!

Μορφωμένοι άνθρωποι ήμασταν επιτέλους, δεν είχα καταντήσει καμιά χαζή σαλογραία, για Όνομααα!

Κοντολογίς- χωρίς καμία τύψη το έκανα- τοποθέτησα την αφήγηση του φίλου, στις λαογραφικές δοξασίες που κυκλοφορούν απο στόμα σε στόμα- περισσότερο για να τρομάζουν τα μικρά τα παιδάκια και, λιγότερο επειδή διαθέτουν, όντως, υπόσταση...

Το δηλώνω εντίμως!

Κανένας καημός για προσωπική σχέση, ή θαύματα με τον Ταξιάρχη, δεν μου προέκυπτε!

Αυτή ήταν όλη η κουβέντα και μέχρι την επόμενη μέρα, σχεδόν την είχα ξεχάσει...

Λίγα χρόνια,όμως, αργότερα,το σκηνικό με τον Ταξιάρχη, ξαναζωντάνεψε, ως ακολούθως:

Ο πατέρας μου, είχε ένα φίλο-συνάδελφο που αρρώστησε από το συκώτι του, άσχημα.

(Έπινε; δεν έπινε; είχε ηπατίτιδα; δεν είχε; γιατρέ μου θα σε γελάσω...)

Ο φίλος- μεσήλικας- κατά τους θεράποντες που έβλεπαν την άθλια κλινική εικόνα- ήταν σε αξιοδάκρυτη κατάσταση και... μέτραγε ...μέρες.

Βρισκόταν στα τελευταία του.

Η γυναίκα του η Μαίρη, είχε ετοιμάσει για την κηδεία τα μαύρα της ρούχα, ο άντρας της σε κακό χάλι, κρεβατωμένος, με μια τεράστια κοιλιά <τούμπανο>, πρησμένος - σαν εννιά μηνών έγκυος- και τα ούρα- κατά την αφήγηση του πατέρα μου, που τον έβλεπε, - δεν έβγαιναν, τις τελευταίες ώρες, ούτε με καθετήρα!

Το ελάχιστο <λάδι> στο <καντήλι> του, έδειχνε ότι φτάνει στο τέλος.

Λύπη από όλους, μεγάλη.

Ο πατέρας μου-δεν ξέρω απο ποιόν- άκουσε ότι κάποιοι, Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη επιτελούν πολλές θεραπείες στους προσερχομένους και προσευχομένους με δάκρυα και πίστη.

Οι άγιοι βρίσκονταν-έμαθε- στη Λέσβο.

Αποφάσισε να πάει να τους ζητήσει βοήθεια.

Ξεκίνησε.

Είχε περάσει η τουριστική η σεζόν και οι επισκέπτες ελάχιστοι.

Φτάνοντας στο νησί, πήρε ταξί για τον Άγιο Ραφαήλ.

Καθώς πήγαιναν,προς Άγιο Ραφαήλ, σταμάτησαν με υπόδειξη του ταξιτζή και στον Ταξιάρχη του Μανταμάδου.

(Ένα κερί πάνω- ένα κερί κάτω, άμα η ανάγκη της θεραπείας,είναι επείγουσα,σταλάζει βάλσαμο στην καρδιά μας!)

Μπήκε στο ναό,λοιπόν,προσκύνησε- μόνος ήταν μπροστά στον Αρχάγγελο,δεν υπήρχανε άλλοι- και έπεσε καταγής, μπροστά στη φοβερή του μορφή(δέος πραγματικά σε πιάνει να την κοιτάξεις, τι πράμα ειν' τούτο...) κλαίγοντας-επί πολύ- με δάκρυα ποτάμι, παρακαλώντας με πόνο ψυχής για τη σωτηρία του φίλου του.

Καθώς ήταν πεσμένος-αυτός και το δάπεδο <ένα>- και τα δάκρυα τρέχαν ατέλειωτα, ακούει ξαφνικά μια φωνή.

Ήταν η νεωκόρος, η οποία τον ενημέρωσε- σαν να μιλούσε για το φυσικότερο πράγμα του κόσμου:

- Κύριέ μου, αυτό που ζητάτε θα γίνει!

Άλλαξε χρώμα το πρόσωπο του Ταξιάρχη!

Έκπληκτος ο πατέρας μου, σήκωσε το κεφάλι του, άνοιξε διάπλατα τα γαλάζια τα μάτια του και...

- Τι να ιδώ, ρε κόρη, στο λέω και συγκινούμαι!..

Εκείνο το Πρόσωπο που ήτανε σκοτεινό και μαύρο όταν το πρωτοαντίκρισα, είχε πάρει-

Κύριε Ελέησον- ένα ξεκάθαρα ρόδινο χρώμα!

Σταυροκοπήθηκα!

Πήρα λαδάκι που μου έδωσαν για ευλογία, πήρα και αγίασμα.

Μετά από κει , προσκύνησα και στους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη...

Άλλα κλάματα εκεί, άλλες προσευχές πάνω στων Αγίων τους τάφους.

Έφυγα, με ένα θάρρος αλλιώτικο, μες στην ψυχή μου...επέστρεψα στην Αθήνα, πήγα στο

σπίτι του Βασίλη του φίλου μου.

Τον βρήκα στην άθλια κατάσταση...

Τα ούρα δεν έβγαιναν...

Οι γιατροί τον είχαν ξεγράψει...

Του είπα: <Βασίλη, ξέρεις τι έχεις...>

<Ναι...> ψιθύρισε ο Βασίλης.

<Βασίλη, μόνο ο Θεός τώρα...>

<Ναι..> ξαναψιθύρισε ο Βασίλης...που με το Θεό, καμία σχέση δεν είχε και δεν ξέρω

και αν την απόκτησε...

Του σταύρωσα την τουμπανιασμένη κοιλιά με το λαδάκι, του έδωσα να πιεί αγίασμα των αγίων απο τον Ταξιάρχη και απο τον Αγιο Ραφαήλ, και έφυγα...

-Τι συνέβη μετά;

-Να σου πώ: μετά από αυτό το σκηνικό, ο Βασίλης, άρχισε την <άφθονη διούρηση> που

γράφανε κάποτε και για το <Σιδερένιο> οι εφημερίδες.

Διούρηση στη διούρηση, ήρθε και η τουμπανιασμένη κοιλιά και ξεπρήστηκε και σηκώθηκε

όρθιος, υγιής και πεντάγερος ο Βασίλης!


Ήταν απίστευτο!

Οι εξετάσεις έδειξαν ένα συκώτι, καινούργιο!

Τρίβαν τα μάτια, οι γιατροί, οι γνωστοί , όλοι οι φίλοι.

Από στόμα σε στόμα διαδόθηκε ότι κάτι του έδωσε ο Γιώργης- ο πατέρας μου- και τον

γιάτρεψε.

Ρώταγαν, οι γνωστοί, με γουρλωμένα από την έκπληξη μάτια:

-Ρε! τι φάρμακο τού έδωσε ο Γιώργης και τον σήκωσε όρθιο;
.................

Γελούσε ο πατέρας μου:

- Της Δωρεάς των Αγίων το Φάρμακο...

Είναι Ζωντανοί οι Άγιοι σού λέω, π ά ν τ α να το θυμάσαι!

Σαλογραία

Αναρτήθηκε από Σαλογραια στις 7:02 μ.μ.