ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΑΣ της Στέβης Καλογεροπούλου *

http://www.onestory.gr/post/35194304902

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΙΑΣ

της Στέβης Καλογεροπούλου *

.

“Η σαφής διατύπωση του νόμου της αιτίας είναι αυτή “Εάν γνωρίζουμε επακριβώς το παρόν, δυνάμεθα να γνωρίσουμε και το μέλλον”. Δεν είναι η απόδοση εσφαλμένη, αλλά η υπόθεση. Δε μπορούμε καταρχήν να γνωρίσουμε το παρόν σε όλα του τα μέρη. Και ένεκα αυτού κάθε παρατήρηση είναι μια εκλογή από πλήθος δυνατοτήτων και ένα περιορισμός του μελλοντικά δυνατού.” ~ W. Heisenberg (γύρω στο 1927)

.

Οδηγούσα με μικρή ταχύτητα σχετικώς. Η Φέλι βρισκόταν στο κάθισμα του συνοδηγού και τη συνείδησή της είχε αποσπάσει ο δρόμος που περνούσε από κάτω μας. Κοιτούσε τον ορίζοντα με αχανές βλέμμα και που και που τον συνδύαζε με τις άσπρες λωρίδες της λεωφόρου. Ποτέ μου δεν κατάλαβα σε τί εξυπηρετούσε αυτός ο συνδυασμός της αλλά σπάνια ενώ οδηγούσα είχα την πολυτέλεια για περαιτέρω προβληματισμούς. Την κοιτούσα ανά διαστήματα με την άκρη του ματιού μου κι ύστερα απλώς ένιωθα την παρουσία της μέχρι το επόμενο βλέμμα, αν βέβαια σιγοτραγουδούσε κάποιο ακαθόριστο σκοπό τότε η οπτική επαφή δεν ήταν άκρως απαραίτητη.

Ταξιδεύαμε και ευελπιστούσαμε να φτάσουμε στο παραθαλάσσιο προάστιο Far Rockaway. Η απόφαση ήταν κοινή αλλά δεν είχε σημασία. Θα προτιμούσα να βρισκόμουν σε συνοικίες του Παρισιού και να πίνω ζεστή σοκολάτα μιλώντας για film noir και εκλεπτυσμένη τέχνη αλλά όπως και να ΄χει συμβιβάστηκα με τη δισυπόστατη απόφαση της Φέλι “λίγη αμερικάνικη ενατένιση δε βλάπτει”. Το ταξίδι μας ήταν ήρεμο, ο καιρός ευχάριστος και ο ήλιος έτοιμος να υποκύψει στην εμφάνιση της σελήνης. Καθώς σκοτείνιαζε ένιωσα μια περίεργη παρόρμηση και σταμάτησα απότομα στο πρώτο άνοιγμα του δρόμου που βρήκα. Η Φέλι βρισκόταν μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας κι έτσι το απότομο τράβηγμα από το φρενάρισμα την επανέφερε στον αδόκιμο ρεαλισμό.

“Τι συμβαίνει ? Πώς σταματάς έτσι τέλος πάντων ? ” άρχισε να ωρύεται, όχι τόσο από την ενόχληση και το νευρωτισμό της απότομης στασιμοτητάς μας αλλά επειδή υποσυνείδητα κατάλαβε ότι κάτι συνέβη και ο αυθορμητισμός της προκαλούσε αυτή την υστερική αντίδραση μιας και δε μπορούσε να προβεί σε άμεση λύση. “Χαθήκαμε..” της είπα κι ίσα που αποσπάστηκε ο ήχος από τις φωνητικές μου χορδές. “Τι εννοείς χαθήκαμε? Χαθήκαμε! Δε μπορεί.. πού είναι ο χάρτης? Αφού πηγαίναμε σωστά πώς χαθήκαμε?… Μια ευθεία είναι ο δρόμος…”, “..σταμάτα Φέλι απλώς πήραμε λάθος ευθεία! σταμάτα σε παρακαλώ να βρούμε μια λύση..!” κατάφερα εν τέλει να αρθρώσω την ανακάλυψη της λάθος ευθείας και η φωνητική μου υπεροχή καθώς και το συμπέρασμα και η παρότρυνση για μια (απροσδιόριστο ποια) λύση μετέτρεψαν την υστερία της σε μια ψευδαισθητική ανακούφιση. Ύστερα από μια μικρή σιωπή κι ενόσω όλο και πύκνωνε το σκοτάδι, η υγρασία και το άγχος μου άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου και κατέβηκα να πάρω λίγο αέρα. Πρότεινα στη Φέλι να κάνει το ίδιο.

Ένα ολόκληρο τέταρτο διέσχισε ο λεπτοδείκτης στο ρολόι του χεριού μου. Το μόνο ευτυχές γεγονός ήταν πως η Φέλι δε μιλούσε διότι περίμενε να ακούσει τη λύση μου. Αλλά κι αυτό το ευτυχές γεγονός έτεινε προς τη μετατροπή του σε δυστυχές καθ ότι λύση κατ’ εμέ δεν υπήρχε. Βρισκόμασταν σε έναν έρημο δρόμο (αν ήταν ο σωστός δε θα ήταν έρημος) όπου κανένα αμάξι εδώ και ένα τέταρτο δεν είχε περάσει, δεν υπήρχαν πινακίδες και κανένα αποδεικτικό στοιχείο για το ” πού είμαστε τώρα…?”.Ναι ναι η Φέλι ρώτησε… “Ξέρεις κάτι, ειλικρινά δε ξέρω!” της είπα και έριξα το σώμα μου στο καπό του αυτοκινήτου.

Καθώς χαλάρωνα ψυχοσωματικώς και απολάμβανα την οπτική επαφή με το νυχτερινό ουρανό, άκουσα τη Φέλι να γελά ακατάπαυστα. Τόσο που ανησύχησα για το ρυθμό της αναπνοής της. Το γέλιο της ήταν σχεδόν άηχο και μόνο μια ενστικτώδης διακοπή και μια αβυσσαλέα εισπνοή αποδείκνυαν την εύθυμη (ίσως και κάτι παραπάνω) συναισθηματική επιφόρτισή της. Αρχικά ανησύχησα αλλά ύστερα ένιωσα να περισσεύει η κυκλοφορία του αίματος στο σώμα μου και οι νευρώνες μου να κινδυνεύουν να αποχωριστούν κάθε ίντσα των μυών μου.

“Μπορώ να ακούσω το λόγο για τον οποίο μετατράπηκες σε ένα ον παραγωγής ακαθόριστης ηχορύπανσης? Κοινώς, τι στο διάολο γελάς έτσι ?”.. τη ρώτησα όχι τόσο για να πάρω μια απάντηση, όσο για να ξεσπάσω λόγω της κατάστασης. Εκείνη ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα προσπάθησε να κοπάσει τους γελωτοποιούς λυγμούς της και να μου εξηγήσει, άρχισε να μιλά και ανάμεσα σε παύσεις και γρήγορες ροές αντιλαμβανόμουν τα λόγια της και το νόημά τους……

….”…ξέρεις να, θέλω να πω, αφού δε γνωρίζουμε πού είμαστε τώρα σίγουρα δε μπορούμε να προβούμε σε απολύτως σωστές λύσεις για το ποια κατεύθυνση μπορούμε να πάρουμε ώστε να φτάσουμε στο προορισμό μας. Και πραγματικά, ούτε το ίδιο το τώρα μπορούμε να ορίσουμε ακριβώς. Δηλαδή, τώρα είμαι εδώ (κάνει ένα βήμα αριστερά) και τώρα είμαι εδώ (κάνει δύο βήματα δεξιά) αλλά πού είναι το τώρα?..” την αφουγκραζόμουν μανιωδώς και εν τέλει παρόλο που πίστευα πως είχε απόλυτο δίκιο ψέλλισα ”Είσαι τρελή…”

“Ω, ναι? Είμαι τρελή? Για άκου και αυτό δεσποινίς ακατάδεκτου ιδεαλισμού. Ο Κ. Φέυνμαν που τόσο λατρεύεις είχε κάποτε πει μεταξύ αστείου και σοβαρού (αυτό ήταν υπαινιγμός για τη δική της ψυχωσική χαρμολύπη) πως αν ήταν ηλεκτρόνιο θα έκανε ό,τι του αρέσει θα κινούταν σε μια διεύθυνση με κάποια ταχύτητα, μπροστά ή πίσω στο χρόνο, όπως θα του άρεσε. Κοινώς, δε μπορεί να προκαθοριστεί απόλυτα η θέση του ηλεκτρονίου κι είναι κάτι που απεδείχθη κι από τον Κ. Χάιζενμπεργκ και ανέτρεψε την αρχή της αιτιότητας….”,..” σταμάτα! ειλικρινά σταμάτα, δεν είμαστε ηλεκτρόνια αγαπητή κι ούτε πρόκειται να υπάρξουμε ως ηλεκτρόνια, κι ίσως αν ήμασταν να μην ασχολούμασταν καν με τέτοιου είδους ερωτήματα των οποίων η απάντηση θα ήταν προφανής.. ” πριν προλάβω να τελειώσω την ένστασή μου η Φέλι με διέκοψε καθηλώνοντας τη συνείδησή μου σε εντυπώσεις στατικής αδράνειας. “..σωστά, αν ήμασταν ηλεκτρόνια ίσως να ιδεολογούσαμε περί υπάρξεως του ανθρώπου. Και πες μου αλήθεια, πως είσαι τόσο σίγουρη ότι υπάρχω?” με προβλημάτισε ομολογώ προσπάθησα να διατυπώσω κάτι του τύπου “εε δεν είμαι ηλεκτρόνιο για να ξέρω..” αλλά αντιλήφθηκα την αντίφαση κι έτσι έμεινα άναυδη και σιωπηλή.

Πέρασαν περίπου τρία αδόκιμα λεπτά. Κοιτούσα τη Φέλι και αναρωτιόμουν ουσιαστικά για την ύπαρξή της Αν η Φέλι υπήρχε, τότε θα έπρεπε να καθορίσω την ακριβή θέση της για να το αποδείξω. Εφόσον δε μπορούσα να είμαι απολύτως σίγουρη για το πού βρίσκεται επακριβώς η Φέλι τότε πως μπορούσα να είμαι σίγουρη πως υπάρχει ως υλοποίηση εγκιβωτισμένη στο χωρόχρονο? Άρχισα να κουνώ νευρωτικά το πόδι μου ενώ στηριζόμουν απροσδιόριστα στο άλλο, ύστερα σαν έξαρση συνειδητοποίησης κοίταξα αριστερά κι ύστερα δεξιά. Ξανακοίταξα, άρχισα να κουνώ τα βλέφαρά μου μανιωδώς ψαχουλεύοντας όσο περισσότερο χώρο μπορούσα. Ο δρόμος ήταν άδειος, το αμάξι μου επίσης κι η Φέλι.. μπορούσε να είναι οπουδήποτε….

Η Στέβη Καλογεροπούλου γεννήθηκε το 1992 στην Αθήνα. Είναι φοιτήτρια ακαθόριστης πανεπιστημιακής σχολής και στο απώτερο μέλλον φιλοδοξεί να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη συγγραφή και τη σεναριογραφία. Αγαπά τα ταξίδια, τις επιστήμες και τον τετράποδο Φρέντυ.

Εκατό (ένα) χρόνια..... Πρόσωπα

Bigbook.gr

Εκατό (ένα) χρόνια.....
Πρόσωπα

(Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή, 6-02-2011)
Της Pίτσας Mασούρα

Είναι μια λέξη μαγική και συγχρόνως επιστημονικά φορτισμένη. Ο καθημερινός άνθρωπος καταφεύγει σ’ αυτήν όταν θέλει να περιγράψει τα του έρωτος τα ανεξήγητα. Ρωτάει τον κολλητό του: «Mα πώς συνυπάρχουν αυτοί οι δύο; Αταίριαστοι μου φαίνονται». Και ο πραγματιστής κολλητός: «Eίναι θέμα χημείας. Οταν αυτή εκλείψει, θα συνθλιβεί και η σχέση τους». Η χημεία, λοιπόν! Δεν θα μπορούσα να την γνωρίζω παρά μόνον μέσα από τις λιγοστές γυμνασιακές μου γνώσεις, αλλά και μέσα από τον Κωστή Παλαμά, όταν αναφωνεί συγκινημένος: «Ω, κορωνίδα των Επιστημών, θαυματουργή Χημεία, που μέσα από τα σκύβαλα στολίδια βγάζεις και πετράδια, μπορείς τα τίμια να τα πλάσεις από την ατιμία, να βρεις ερωτικούς παλμούς και στην καρδιά την άδεια;».

«Χημεία – η ζωή μας, το μέλλον μας. Τα βραβεία Νομπέλ Χημείας 1901 – 2010». Ενα εξαιρετικά προσεγμένο αφιέρωμα στη Χημεία και τις επιδράσεις στη ζωή μας έχει ετοιμάσει το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, στην Αθήνα. Ενα πολυποίκιλο πρόγραμμα που ξεκίνησε την Τρίτη 1η Φεβρουαρίου και θα ολοκληρωθεί στις 31 Μαρτίου 2011. Δεκάδες επιστήμονες συμμετέχουν στις εκδηλώσεις, αναπτύσσοντας τους σημαντικότερους τομείς μιας επιστήμης πους στα μάτια των πολλών φαντάζει απόμακρη, ψυχρή και άκρως ορθολογική, παρ’ ότι κρύβει μέσα της τη μαγεία της ζωοποιού επιστημονικής συνέχειας. Στο Ιδρυμα Ερευνών θα πραγματοποιηθούν, μεταξύ άλλων, θεατρικά διαδραστικά δρώμενα και πειράματα. Σε συνεργασία με το British Council, διοργανώνονται τα Κυριακάτικα Πρωινά για παιδιά και νέους που επιθυμούν να διεισδύσουν στη φαντασία της επιστημονικής σκέψης, απομυθοποιώντας τη Xημεία που συμβαδίζει –κι ας μην το προσέχουμε– με την καθημερινότητά μας.

Το 2011, έτος Χημείας κατά τον ΟΗΕ, συμπίπτει με τα εκατό χρόνια από την απονομή του βραβείου Νομπέλ Χημείας στη Μαρί Κιουρί. Τον Νοέμβριο του 1911, ο Αλμπερτ Αϊνστάιν έστειλε μια επιστολή στη Μαρί Κιουρί, σημειώνοντας: «Αισθάνομαι την ανάγκη να σας πω πόσο πολύ θαυμάζω το πνεύμα σας, την ενέργειά σας και την τιμιότητά σας. Θεωρώ τον εαυτό μου ευτυχή που είχα την ευκαιρία να σας γνωρίσω προσωπικά στις Βρυξέλλες». Το 1911, η Μαρί Κιουρί απέσπασε, μόνη της αυτή τη φορά, το Νομπέλ Χημείας για την ανακάλυψη δύο νέων στοιχείων, του ραδίου και του πολωνίου. (Το 1903, μοιράστηκε το βραβείο με τον σύζυγό της Πιερ και τον Γάλλο Ανρί Μπεκερέλ.) Η Κιουρί πέρασε τα περισσότερα χρόνια της ζωής της στο Παρίσι και όπως έχει γραφτεί πολλές φορές, συχνά κρύωνε κι έφτανε στα όρια της πείνας, αλλά ήταν πάντα ευγνώμων που μπορούσε ελεύθερα να σπουδάσει έπειτα από χρόνια αγώνα για επιβίωση. «Ανοίχτηκε μπροστά μου ένας νέος κόσμος, ο κόσμος της επιστήμης, τον οποίον επιτέλους μπορούσα να γνωρίσω χωρίς περιορισμούς», θυμάται η Κιουρί, η γυναίκα που ασχολήθηκε μ’ ένα νέο συναρπαστικό αντικείμενο, τη ραδιενέργεια. Στους συναδέλφους της έκανε πάντα εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο καθόταν και σχολαστικά ρύθμιζε τη συσκευή της, σαν να κούρδιζε πιάνο!

Η ιστορία μας λέει ότι είναι λιγοστές οι γυναίκες που έχουν τιμηθεί με βραβείο Νομπέλ Επιστημών. Μόλις εννέα σε ένα σύνολο 300 ανθρώπων από το 1901 έως τις μέρες μας. Η συγγραφέας Sharon Bertsch έχει γράψει ένα σχετικό βιβλίο, ξεκινώντας από τη Μαρί Κιουρί και φτάνοντας ώς τη Rozayn Yalow (Νομπέλ 1977, για την Iατρική Φυσική) και την Jocelyn Bell Burnell (φωτ.), τη Βρετανίδα αστροφυσικό η οποία έφτασε ώς την πηγή, αλλά τελικά δεν ήπιε νερό. Το νερό προσφέρθηκε αφειδώς στον δάσκαλό της Antony Hewish (Νομπέλ Φυσικής, 1974). Και οι δύο ανακάλυψαν τα πάλσαρ. Για τη διαχρονική προσφορά της γυναίκας στις Θετικές Eπιστήμες θα υπάρξει ειδικό αφιέρωμα στο Ιδρυμα Ερευνών.
Στις εκδηλώσεις μετέχει και το Μουσείο της Ελληνικής Συλλογής Νομπέλ, το μοναδικό μουσείο στον κόσμο που περιέχει 6.500 εκθέματα για τον Αλμπερτ Αϊνστάιν και τους βραβευμένους με Νομπέλ, τελεί δε υπό την διαρκή επίβλεψη του ιδρυτή και προέδρου του, Γιώργου Σ. Μάρκου. Για πρώτη φορά παρουσιάζονται στην Ελλάδα και στην Ιταλία (στο Τορίνο) σπάνια αντικείμενα έρευνας, ανέκδοτα έγγραφα, φωτογραφίες με την υπογραφή των Βραβείων Νομπέλ Χημείας του 20ού αιώνα, πρωτότυπα αγγλικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας και επεξηγηματικά σχέδια, ημερολόγια, βιβλία προερχόμενα από το Εργοστάσιο Παραγωγής Χημικών Προϊόντων της Avigliana, ιδιοκτησίας του Αλφρεντ Νομπέλ. Μεταξύ των εκθεμάτων παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα η σπάνια συλλογή με τις ζυγαριές ακριβείας που ο Νομπέλ χρησιμοποιούσε για τα χημικά πειράματά του, την ανακάλυψη του δυναμίτη και πολλών άλλων ευρεσιτεχνιών… Ενας άλλος κόσμος, που κινείται παράλληλα με τη σημερινή ζοφερή οικονομική πραγματικότητα.

http://ritsmas.wordpress.com/2011/02/06/%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%8C-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7-%CE%B2%CF%81%CE%AC%CE%B2/

OI ΚΡΕΜΑΣΤΟΙ ΚΗΠΟΙ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

OI ΚΡΕΜΑΣΤΟΙ ΚΗΠΟΙ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ

Οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβυλώνας πιθανολογείται ότι αποτελούσαν μέρος των εξωτερικών τειχών της Βαβυλώνας. Εικάζεται ότι το βοτανολογικό αυτό θαύμα, που υπερβαίνει τον φυσικό νόμο, ανάγεται στον έρωτα ενός βασιλιά για μια γυναίκα. Κατά τον Βηρωσσό, έναν Βαβυλώνιο ελληνιστή ιερέα, που έγραψε την ιστορία της Βαβυλώνας στα ελληνικά, οι Κήποι χτίστηκαν περίπου το 600 π.Χ. και εμπνευστής τους ήταν ο Ναβουχοδονόσορ Β΄ (περίοδος βασιλείας: 605-562 π.Χ.), ο ισχυρότερος μονάρχης της νεοβαβυλωνιάκης αυτοκρατορίας. Οι Κήποι ήταν δώρο προς τη γυναίκα του Αμυίτις, θυγατέρα του βασιλιά των Μηδων, η οποία νοσταλγούσε τους δασωμένους λόφους της πατρίδας της, και ήθελε να διατρέφεται με φυτά που υπήρχαν στη χώρα της αλλά όχι στη Βαβυλώνα. Για το λόγο αυτό στους κρεμαστούς κήπους υπήρχε και βοτανικός κήπος όπου καλλιεργούνταν εκείνα τα φυτά. Μια άλλη θεωρία λέει ότι οι κήποι χτίστηκαν από τη βασίλισσα των Ασσυρίων Σεμίραμι, γύρω στο 810 π.Χ.

Οι κρεμαστοί κήποι θεωρούνται ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου αν και πολλές αμφιβολίες έχουν εκφραστεί για την φυσική ύπαρξή τους. Το γεγονός ότι αναφέρονται εκτενέστατα από δύο αρχαίους Έλληνες ιστορικούς τον Στράβωνα και τον Διόδωρο τον Σικελιώτη δεν ενισχύει κατά πολύ τα ιστορικά γεγονότα.

Περιγραφές ιστορικών
Ο Φίλων ο Βιζάντιος, τον 3ο αιώνα π.Χ., τοποθέτησε τους Κήπους πρώτους στον κατάλογό του των επτά θαυμάτων, επισημαίνοντας την ιδιότητα που τους καθιστούσε θαυμαστούς: το ότι αψηφούσαν τη φύση. Σε ένα γυμνό τοπίο, ο άνθρωπος δημιούργησε αυτό που αρνήθηκε να κάνει η φύση: σκιερά δένδρα, πολύχρωμα λουλούδια, εύσαρκα φρούτα και κελαρυστές πηγές. Κι επιπλέον, ίσως για να τονίσουν τον τεχνητό χαρακτήρα τους, οι κήποι ήταν φυτεμένοι σε υπερυψωμένα πεζούλια, ώστε, όπως παρατηρεί ο Φίλων, «τα έργα της καλλιέργειας να αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων».

Γύρω στο 50 π.Χ. ο Διόδωρος ο Σικελιώτης έγραψε ότι αυτοί οι πολυεπίπεδοι κήποι στηρίζονταν σε μια σύνθετη κατασκευή από χοντρούς τούβλινους τοίχους, πέτρινα υποστυλώματα και δοκούς από κορμούς φοινικόδενδρων σε πυκνή διάταξη. Για να στεγανοποιηθούν οι δοκοί, καλύπτονταν με πλέγματα από καλάμια και πίσσα, καθώς και δύο στρώσεις εφυαλωμένων οπτόπλινθων.

Ο Στράβων αναφέρει ότι το πότισμα των κήπων γινόταν με νερό από το γειτονικό Ευφράτη: «Στην πλευρά των σκαλοπατιών υπάρχουν μηχανές ύδατος, με τη βοήθεια των οποίων τα πρόσωπα, που διορίζονται ρητώς για το σκοπό αυτό, είναι συνεχώς απασχολημένα στην αύξηση του ύδατος από τον Ευφράτη στον κήπο...».

Το εκπληκτικό αποτέλεσμα, με μέγεθος περίπου 400 πόδια (122 μέτρα) φάρδος, 400 πόδια (122 μέτρα) μήκος και περισσότερο από 80 πόδια (25 μέτρα) ύψος,ήταν μια δροσερή, υγρή κι ευωδιαστή όαση, φτιαγμένη για θεούς, που από τα πανάρχαια χρόνια διήγειρε τη φαντασία των Δυτικών

Αμφισβητούμενη Ύπαρξη
Οι Κήποι, ωστόσο, είναι το μόνο από τα θαύματα που δεν έχει αφήσει ίχνη. Παρά τις μεγάλης κλίμακας ανασκαφές που έχουν γίνει στη Βαβυλώνα, δεν βρέθηκε κάποια κατασκευή που να ταιριάζει στις περιγραφές των συγγραφέων της ελληνιστικής περιόδου. Αρκετές πιθανές θέσεις έχουν προταθεί, όπως ένα μεγάλο θολωτό κτίσμα που ανακάλυψε στις αρχές του 20ού αιώνα ο Γερμανός αρχαιολόγος Ρόμπερτ Κόλντεβαϊ, αλλά καμία δεν έχει κερδίσει ως τώρα την καθολική αποδοχή των επιστημόνων. Η υπόθεση ύπαρξης των Κήπων εξασθενεί και από το ότι δεν τους αναφέρει κανένα από τα χιλιάδες δείγματα σφηνοειδούς γραφής που βρέθηκαν στη Βαβυλώνα, συγκαταλεγομένου κι ενός καταλόγου με τα μνημεία της πόλης. Εξίσου σιωπηλός είναι και ο Ηρόδοτος, που προφανώς τον 5ο αιώνα π.Χ. ταξίδεψε στη Βαβυλώνα.

Αντίθετα, διατηρούνται ατόφια τμήματα των πελώριων αμυντικών τειχών της Βαβυλώνας, που στην οδό στο πάνω μέρος τους, όπως αναφέρει ο γεωγράφος Στράβων, χωρούσαν δίπλα δίπλα δύο «άρματα ζεμένα με τέσσερα άλογα». Ο Φίλων θεωρεί από μόνο του θαύμα αυτό το τείχος, τμήμα του οποίου ανοικοδομήθηκε κατά τη δεκαετία του 1980 από τον πρόεδρο του Ιράκ, Σαντάμ Χουσεΐν, με σκοπό την προσέλκυση τουριστών.

Αν και η ύπαρξη των Κήπων δεν έχει επιβεβαιωθεί, δεν είναι όμως απίθανη. Από την αρχαιότητα, οι βασιλιάδες της Μεσοποταμίας κοσμούσαν τις πόλεις τους με πράσινο. Λέγεται ότι ο Γκιλγκαμές, ο μυθικός βασιλιάς της Ουρούκ, είχε διαμορφώσει το ένα τρίτο της πρωτεύουσας του σε κήπους. Ακόμα και οι Ασσύριοι ηγεμόνες, που λόγω της αγριότητάς τους είχαν γίνει ο φόβος και ο τρόμος των αντιπάλων τους, λάτρευαν τους κήπους. Ο Ασσουρνασιρπάλ Β΄, για παράδειγμα, μπορεί να έγδερνε ζωντανούς τους εχθρούς που αιχμαλώτιζε, αλλά ταυτόχρονα ήταν και μανιώδης συλλέκτης φυτών και κατά τον 9ο αι. π.Χ. είχε φυτέψει στη (σημερινή) Νιμρούντ σπάνια δένδρα, θάμνους και λουλούδια. Φαίνεται, επίσης, ότι έχτισε ψηλά τείχη για τη συγκράτηση του νερού από ρυάκια και καταρράκτες, που απαιτούσαν τη διαμόρφωση υπερυψωμένων επιφανειών, ώστε να εξασφαλίζεται κάποια κλίση.

Εξ αιτίας των αυθαίρετων επεμβάσεών τους στη φύση, καθώς και λόγω των στρατιωτικών τους επιτυχιών σε βάρος μικρότερων κρατών, οι ηγεμόνες της Μεσοποταμίας δεν έχουν και τόσο καλό όνομα στην Παλαιά Διαθήκη. Η εικόνα των Δυτικών για τη Βαβυλώνα διαμορφώθηκε ως ένα βαθμό από τις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης για τον Ναβουχοδονόσορα, που το 587 π.Χ. λεηλάτησε την Ιερουσαλήμ, ισοπέδωσε τον ναό του Σολομώντα και μετέφερε αιχμαλώτους στη Βαβυλώνα τους πιο επιφανείς πολίτες της. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης Δανιήλ, ο Ναβουχοδονόσορ καυχήθηκε για το μεγαλείο της πόλης του: «αυτή εστί Βαβυλών η μεγάλη, ην εγώ ωκοδόμησα εις οίκον βασιλείας εν τω κράτει της ισχύος μου εις τιμήν της δόξης μου». Κατά τον Δανιήλ, ο Θεός τιμώρησε τον ηγεμόνα για την αλαζονεία του, καταδικάζοντάς τον να χάσει τα λογικά του και να ζήσει 7 χρόνια σαν άγριο θηρίο.

Αν και τα ιστορικά δεδομένα για τη Βαβυλώνα δεν τεκμηριώνουν το ότι ο Ναβουχοδονόσορ τρελάθηκε κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, που διήρκεσε 42 χρόνια, οι αρχαιολογικές ανασκαφές επιβεβαιώνουν ότι εκτέλεσε σπουδαία έργα στην Εγγύς Ανατολή. Ολοκληρωσε τα πελώρια τείχη, έχτισε την περιμετρική τάφρο και ανοικοδόμησε το μεγαλύτερο μέρος του κέντρου της Βαβυλώνας, μετατρέποντάς τη σε μια θαυμαστή πόλη που, κατά τον Ηρόδοτο, ξεπερνούσε σε μεγαλείο κάθε άλλη πόλη του τότε γνωστού κόσμου.

Ένα από τα επιτεύγματα του Ναβουχοδονόσορα ήταν η Πύλη της Ιστάρ, διακοσμημένη με ανάγλυφα γαλάζια εφυαλωμένα τούβλα. Αφιερωμένη στη θεά του έρωτα και του πολέμου, η Πύλη βρισκόταν σε μια πομπική οδό, όπου κάποτε οι βαβυλωνιακές στρατιές γιόρταζαν τους θριάμβους του θεού τους, του Μαρδούκ, δημιουργού του ουρανού και της γης. Ο Αλέξανδρος πρέπει να πέρασε από την Πύλη της Ιστάρ, όταν μπήκε στη Βαβυλώνα, τον τελευταίο σταθμό των κατακτήσεών του. Ίσως εκεί ο τριανταδυάχρονος κατακτητής να ατένιζε τους Κήπους, διακρίνοντας στη φθαρτή ομορφιά τους την υπόσχεση ενός λιγότερου εφήμερου παραδείσου.

Νέα Θεωρία
Μια πιο πρόσφατη θεωρία προτείνει ότι οι κήποι κατασκευάστηκαν όντως κάτω από τις διαταγές του Σενναχειρείμ, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο της Ασσυρίας το 705 π.Χ., βασιλεύοντας μέχρι το 681 π.Χ. Κατά την εκπόνηση νέων μελετών σχετικά με τον τόπο της Νινευί (Βρίσκεται στην ανατολική όχθη του Τίγρη στην αρχαία Ασσυρία), οι κήποι του είχαν τοποθετηθεί κοντά στην είσοδο του παλατιού του, στην όχθη του ποταμού Τίγρη. Είναι πιθανό ότι στους επόμενους αιώνες, οι δύο τοποθεσίες μπερδεύτηκαν από τους ιστορικούς, και οι Κρεμαστοί Κήποι αποδόθηκαν στη Βαβυλώνα 
 ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Ποιες τροφές προστατεύουν από τις αλλεργίες

Απλές λύσεις

Ποιες τροφές προστατεύουν από τις αλλεργίες

Τα παιδιά που τρώνε ψάρια και πράσινα φασόλια έχουν λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν αλλεργίες ή άσθμα σύμφωνα με ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Πιο συγκεκριμένα, τα παιδιά που τρώνε «φρουτώδη» λαχανικά, δηλαδή ντομάτες, πράσινα φασόλια, μελιτζάνες, και κολοκυθάκια, έχουν 62% λιγότερες πιθανότητες να παρουσιάσουν συριγμό (κύριο σύμπτωμα του άσθματος), ενώ τα παιδιά που τρώνε συχνά ψάρι έχουν 57% λιγότερες πιθανότητες να εκδηλώσουν αλλεργίες.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι αντιοξειδωτικές ουσίες που περιέχονται σε φρούτα και λαχανικά βοηθούν στην προστασία του πνευμονικού ιστού. Όσο για τα ψάρια, τα λιπώδη ψάρια όπως ο σολομός είναι καλές πηγές ω-3 πολυακόρεστων λιπαρών οξέων τα οποία έχουν αντιφλεγμονώδη δράση και επηρεάζουν το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού με τέτοιο τρόπο, ώστε να το προστατεύουν από τις αλλεργίες.

123baby.me

Α. ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ "Γιατί βαθιά μου δόξασα"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Α. ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ "Γιατί βαθιά μου δόξασα"

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή,

νά που και πάλι αναπηδά στη δίψα μου η πηγή,
πηγή ζωής, χορευτική πηγή, πηγή χαρά μου...

Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς,

μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα στην πάσαν ώρα,

σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός,

νά τώρα που, ή καλοκαιριά τριγύρα μου είτε μπόρα,

λάμπ' η στιγμή ολοστρόγγυλη στο νου μου σαν οπώρα,

βρέχει απ' τα βάθη τ' ουρανού και μέσα μου ο καρπός!...

Γιατί δεν είπα: «εδώ η ζωή αρχίζει, εδώ τελειώνει...»

μα «αν είν' η μέρα βροχερή, σέρνει πιο πλούσιο φως...

μα κι ο σεισμός βαθύτερη τη χτίση θεμελιώνει,

τι ο ζωντανός παλμός της γης που πλάθει είναι κρυφός...»

νά που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,

νά που ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...

Φυσική κρέμα χεριών με αμυγδαλέλαιο

Απλές λύσεις

Φυσική κρέμα χεριών με αμυγδαλέλαιο

Χαρίζει απαλή επιδερμίδα

Αν επιθυμείτε να αποκτήσετε απαλή επιδερμίδα στα άκρα σας αλλά τα προϊόντα του εμπορίου δεν σας καλύπτουν, μπορείτε να δοκιμάσετε να παρασκευάσετε τη δική σας κρέμα από αμυγδαλέλαιο;

Διαβάστε αναλυτικά τις οδηγίες παρασκευής της σπιτικής κρέμας...

Υλικά που θα χρειαστούμε

• 20 γρ. βούτυρο κακάο
• 20 ml φυτική γλυκερίνη
• 20 γρ. μελισσοκέρι σε κομματάκια (λευκό ή κίτρινο)
• 60 ml αμυγδαλέλαιο
• 20 σταγόνες αιθέριο έλαιο νεραντζιάς
• 60 ml ανθόνερο

Οδηγίες εκτέλεσης της συνταγής

Βάζετε το βούτυρο κακάο, το κερί μέλισσας και το αμυγδαλέλαιο σε μπεν μαρί. Ζεσταίνουμε το ροδόνερο και ανακατεύουμε με τη γλυκερίνη.

Τα αναμειγνύουμε όλα μαζί και ανακατεύουμε αργά έως ότου κρυώσει.

Βάζουμε την κρέμα σε 2 γυάλινα βαζάκια των 50 gr, όπου και διατηρούνται έως και 2 μήνες.

☆ Προσοχή

Πριν από τη χρήση οποιουδήποτε καλλυντικού είναι σημαντικό να κάνουμε μια δοκιμή στο εσωτερικό του καρπού, για να ελέγξουμε την ανοχή ή μη στο προϊόν.

Αν προκληθεί ερεθισμός, εξυπακούεται ότι δεν το χρησιμοποιούμε. Και οπωσδήποτε δεν ξεχνάμε να διατηρούμε τα χειροποίητα καλλυντικά στο ψυγείο.

newsbeast.gr

Χαλίλ Γκιμπράν "ΑΜΜΟΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΣ"

Ταξίδι στο Φως

Εφτά φορές περιφρόνησα την ψυχή μου. Την πρώτη φορά σαν την είδα να 'ναι ήρεμη αντί ν' αποζητά τα ύψη. Τη δεύτερη σαν την είδα να κουτσαίνει μπρος σε ανάπηρο. Την τρίτη φορά σαν είχε να διαλέξει ανάμεσα στο δύσκολο και τον εύκολο το δρόμο και διάλεξε τον εύκολο. Την τέταρτη φορά όταν έκαμε λάθος και παρηγορήθηκε επειδή λάθος κάνουν και οι άλλοι. Την πέμπτη φορά σαν έδειξε υπομονή στην αδυναμία και την υπομονή την απέδωσε σα δύναμη. Την έκτη φορά σαν περιφρόνησε την ασχήμια ενός προσώπου και δε γνώριζε πως ήταν ένα από τα δικά της προσωπεία. Και την έβδομη φορά σαν τραγούδησε τραγούδι υμνητικό και το θεώρησε αρετή.
Χαλίλ Γκιμπράν "ΑΜΜΟΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΣ"

Ταξιδεύοντας Διαφορετικά

περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι

Το περιοδικό και εκδόσεις Κουκούτσι προτείνουν: Bertil Malberg, Ταξιδεύοντας Διαφορετικά, Eκδόσεις Οδός Πανός. Επιλογή ποιημάτων - ανθολόγηση: Βασίλης Παπαγεωργίου, μετάφραση: Βασίλης Παπαγεωργίου

επιμέλεια: Βασίλης Παπαγεωργίου

"Η παρούσα ανθολογία έχει πάνω απ’ όλα σκοπό να κάνει γνωστό στην Ελλάδα έναν μεγάλο ποιητή που διεύρυνε τον σουηδικό και ευρωπαϊκό μοντερνισμό. Συγχρόνως δίνεται και πάλι η δυνατότητα στους αναγνώστες της ποίησης στην Ελλάδα για μια άλλη γόνιμη σύγκριση με εκείνον τον μοντερνισμό, ο οποίος ακολουθώντας τον γλωσσικά διασταλτικό γαλλικό υπερρεαλισμό, όπως κυρίως τον συναντάμε στον Ανδρέα Εμπειρίκο, τον Νίκο Εγγονόπουλο ή τον Οδυσσέα Ελύτη, πρωτίστως καταφάσκει το φως και τη ζωή, ενώ τα όνειρα και οι παραισθήσεις στον Μάλμπεργκ διαπνέονται από το σκοτάδι και τον θάνατο.

Πρόκειται για μια δημιουργική αντιστικτική σύγκριση, ιδιαίτερα όταν έχουμε υπόψη ότι και στις δυο περιπτώσεις η έγνοια για τον άνθρωπο είναι και η αφορμή και το ζητούμενο. Έγνοια που στην ποίηση και σε διάφορα πεζά του ο Μάλμπεργκ, ο οποίος στα νιάτα του με υψηλή γλώσσα και μετάρσιο φρόνημα έγραφε μεγαλόσχημη ποίηση, συγκεκριμενοποιεί στη στάση του κατά του αυταρχισμού, της ολότητας και των ολοκληρώσεων."

Έγεστα (Σετζέστα)

Στα Μονοπάτια των Μονών και των Μεγάλων Ζωγράφων

Στην Έγεστα (Σετζέστα) θαυμάζει κανείς τον δωρικό ναό του 5ου αιώνα π.Χ., οι εργασίες του οποίου σταμάτησαν χωρίς αιτία μετά την αποπεράτωση των κιονοστοιχιών του. Σήμερα στέκεται γοητευτικός στη μοναξιά του, στις παρυφές της Σετζέστα και μας προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες για τις οικοδομικές τέχνες της εποχής.

Μέλι

Κρητικό Περιβόλι

 http://to-perivoli-tis-kritis.gr/content/%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B9

Μέλι

Το μέλι είναι το παχύρευστο γλυκό και αρωματικό υγρό που φτιάχνουν οι μέλισσες απο το νέκταρ των φυτών και αποτελεί τη τροφή τους που την αποθηκεύσουν στις κηρήθρες μέσα στη κυψέλη.

Το μέλι περιέχει κατά 77-78% σάκχαρα (κυρίως φρουκτόζη και γλυκόζη) και λόγω της σχετικά χαμηλής του υγρασίας, δεν ευνοεί την ανάπτυξη μικροοργανισμών.

Είναι όξινης αντίδρασης, ρευστό στην αρχική μορφή του, αλλά μεταβάλλεται σε κρυσταλλικό όταν μείνει πολύ καιρό. Αποτελείται κυρίως από δύο απλά σάκχαρα, την δεξτρόζη και την λεβουλόζη, με παρουσία κατά περιπτώσεις πιο σύνθετων υδατανθράκων, με επικρατέστερη συνήθως την λεβουλόζη και περιέχει πάντοτε μεταλλικές ουσίες, φυτικά χρωστικά υλικά, μερικά ένζυμα και κόκκους γύρεως.

Στην κατανάλωση μελιού αποδίδεται η μακροβιότητα διάσημων μελισσοκόμων, που κυμαίνεται μεταξύ 80 και 90 ετών. Τα μέλια με σκούρο χρώμα έχουν τις περισσότερες τονωτικές ιδιότητες, όπως λ.χ. το πευκόμελο, που είναι πλούσιο σε μεταλλικά ιχνοστοιχεία.

Το μέλι σαν τροφή του ανθρώπου είναι ένα από τα πολυτιμότερα, θρεπτικότερα και υγιεινότερα τρόφιμα. Δίνει ενέργεια στους μυς, διαύγεια στο μυαλό, απολυμαίνει και ρυθμίζει το πεπτικό σύστημα. Η τακτική χρήση του δίνει σφρίγος στον οργανισμό και συντελεί στην παράταση της ζωής. Ο Ιπποκράτης και όλοι οι γιατροί της αρχαιότητας το συνιστούσαν σαν φάρμακο σε πολλές περιπτώσεις. Και σήμερα αναγνωρίζεται η θεραπευτική του αξία στην καθ' έξιν δυσκοιλιότητα, στις καρδιοπάθειες, αναιμία, αδενοπάθεια και στις περιπτώσεις κατάπτωσης και αδυναμίας του οργανισμού.

Η άποψη αυτή είναι διαδεδομένη σε ολόκληρο τον κόσμο και το σπουδαιότερο είναι τεκμηριωμένη και από επιστήμονες. Έτσι σε μια προσπάθεια να προσδιοριστεί η δράση του μελιού ως τροφή και φάρμακο σε διάφορες κλινικές περιπτώσεις ο Duisberg (1967) διέκρινε τις παρακάτω περιπτώσεις.

Το μέλι δρα κατά της κοπώσεως και αυτό πετυχαίνεται με αποθήκευση της φρουκτόζης που περιέχει στο συκώτι ως γλυκογόνο. Εκεί μετατρέπεται σε γλυκόζη, αυξάνοντας έτσι την περιεκτικότητα της στο αίμα. Ευκολύνει την αφομοίωση του ασβεστίου, δραστηριοποιεί την οστεοποίηση.

Γιατρεύει ή ανακουφίζει τις εσωτερικές διαταραχές, τα έλκη του στομάχου, την αϋπνία, τους πονόλαιμους, μερικές καρδιακές παθήσεις και γενικά έχει ευεργετική επίδραση και στην καρδιά, αυξάνει τις αιμογλοβίνες του αίματος και τη μυϊκή δύναμη, κ.α.

Σε εξωτερική χρήση θεραπεύει τα εγκαύματα, τις πληγές και τις ρινοφαρυγγικές παθήσεις χάρη στην ινχιδίνη (inhidine) που του προσδίδει βακτηριοστατικές ιδιότητες. Το μέλι, λοιπόν, είναι το βασικό προϊόν στην μελισσοκομία αλλά και ένας πολύτιμος σύμμαχος του ανθρώπινου οργανισμού.

Το μέλι έχει την τάση να κρυσταλλώνει. Στην αρχή σχηματίζονται κρύσταλλοι στον πυθμένα και τα τοιχώματα του δοχείου. Διαρκώς προστίθενται νέοι κρύσταλλοι οι οποίοι δίνουν γενικά μια όχι ευχάριστη εικόνα στο μέλι. Η κρυστάλλωση επίσης το κάνει δύσχρηστο. Το κρυσταλλωμένο μέλι δεν χάνει τις ιδιότητές του. Με την κρυστάλλωση όμως δημιουργείται μια άνιση κατανομή της υγρασίας με αποτέλεσμα το μη κρυσταλλωμένο μέλι να έχει περισσότερη υγρασία (πάνω από 20-21%) και να οδηγεί σε έναρξη των ζυμώσεων.

Σε περίπτωση που το μέλι σας κρυσταλλώσει/ζαχαρώσει, μπορείτε να το επαναφέρετε στην αρχική του κατάσταση βάζοντας το σε μπεν-μαρί. Τοποθετήστε το μέλι σας σε ένα κατσαρολάκι που βράζει και σε λίγα δευτερόλεπτα το μέλι σας θα είναι όπως όταν το αγοράσατε. Εναλλακτικά μπορείτε να το τοποθετήσετε πάνω σε καλοριφέρ (περισσότερος χρόνος) και θα επανέλθει στην αρχική του ρευστότητα.

Έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες για την πρόβλεψη του χρόνου έναρξης της κρυστάλλωσης. Πιο ικανοποιητική θεωρείται ο λόγος γλυκόζης/νερού. Συνήθως τα ανθόμελα κρυσταλλώνουν σε μερικές εβδομάδες, το πευκόμελο σε μερικούς μήνες ενώ υπάρχουν και αρκετά είδη, όπως το μέλι της ακακίας, που χρειάζεται χρόνια για να κρυσταλλώσει. Στην Ελλάδα ο καταναλωτής προτιμά το ρευστό μέλι.

(Απο την Ελληνική Wikipedia http://el.wikipedia.org/wiki/Μέλι)