ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ του Κωνσταντίνου Μουτσούλα * .

http://www.onestory.gr/post/36127345004

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

του Κωνσταντίνου  Μουτσούλα *

.

Τα φιλιά μου είναι ελαφρά,με την καρδιά γεμάτη όνειρα πένθιμα.

.

Το ήξερε ότι κάποτε θα πήγαινε ξανά στο ίδιο σπίτι μαζί του, εξάλλου του το είχε υποσχεθεί πως όταν ξαναβρεθεί στην πόλη θα πήγαινε σπίτι του. Μπήκε πρώτη, το σπίτι δεν είχε φως, μόνο τα φώτα του δρόμου φώτιζαν την είσοδο, το υπόλοιπο σπίτι ήταν σκοτεινό, δε έβλεπαν τίποτα, μάλλον αυτή δεν έβλεπε είχε ξεχάσει πως ήταν το σπίτι. Το σπίτι μύριζε άγριο τριαντάφυλλο,  σκέφτηκε πως ακόμα δε άλλαξε το άρωμα του σπιτιού.

«Ακόμα δε άλλαξες το άρωμα;», τον ρώτησε.

Δε απάντησε, δε θύμωσε πάντα έτσι έκανε, ήξερε ότι γέλασε ακόμα και αν δεν τον είδε. Ψηλάφησε τον τοίχο για να βρει κάποιο δωμάτιο. Σκόνταψε στο κρεβάτι και σταμάτησε, τότε άναψαν τα φώτα του δωματίου, σίγουρα εκείνος τα άνοιξε. Μόλις είδε το δωμάτιο της ήρθαν πολλές αναμνήσεις στην σκέψη της.

«Και πως γίνεται τώρα αυτό;» μίλησε πάλι πρώτη.

Εκείνος και πάλι δεν απάντησε μόνο χαμογέλασε, ήξερε πως θα αντιδράσει έτσι. Με ένα νεύμα του κεφαλιού του έλεγε «ξάπλωσε, και θα δεις». Κοκκίνισε ήξερε πως δεν ήταν φτιαγμένος για τέτοια, όσο ήταν μόνος του και συναντούσε άλλες κοπέλες είχε πάντα τρακ, μόνο όταν ήξερε πως είναι σε σχέση μπορούσε να λειτουργήσει ελεύθερα χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες. Τον διασκέδαζε όμως, υποψιαζόταν πως θα τελείωνε η βραδιά, δεν στεναχωριόταν. Τα χείλη της κοπέλας έγιναν υγρά, καθώς βρισκόταν σε αμηχανία, είχε πάει και με άλλους άνδρες στο παρελθόν αλλά αυτή τη φορά κάτι την εμπόδιζε.

Εκείνος στεκόταν στην πόρτα, δεν είχε αλλάξει θέση, έδειχνε πως ήξερε τι ήθελε, κουρεμένος με γένια και το βλέμμα του να είναι σκοτεινό. 

«Σου πάει το αξύριστο» του είπε, προσπαθώντας να ξεκινήσει κουβέντα.

Εκείνος προχώρησε μέσα στο δωμάτιο και από ένα συρτάρι έβγαλε ένα τριαντάφυλλο και της το πρόσφερε.

«Έπρεπε να στο είχα δώσει όταν βρεθήκαμε, αλλά το είχα ξεχάσει».

«Δε πειράζει αρκεί που μου το έδωσες, τι θέλεις να κάνουμε;» είπε με κάποιο δισταγμό.

Πήρε το τριαντάφυλλο και κάθισε στο κρεβάτι, κοιτούσε το δωμάτιο, χαμογελούσε από μέσα της, έναν χρόνο έχω να έρθω και άλλαξαν πολλά, σκεφτόταν.

«Τι σε έκανε τόσο σίγουρο ότι θα σε έπαιρνα τηλέφωνο για να βρεθούμε;»

«Μου το είχες υποσχεθεί», της απάντησε και κάθισε δίπλα της.

«Θέλω να θυμηθούμε τα παλιά, να παίξουμε ένα από τα παιχνίδια μας», του είπε και του έπιασε το χέρι και πλησίαζε να τον φιλήσει.

Εκείνος απομακρύνθηκε λέγοντας «Πως δε έφτασε ακόμη η ώρα για αυτό».

«Έχεις γίνει ντροπαλός πάνω σε αυτό το θέμα ενώ δεν ήσουν, σε αγαπώ» του είπε, και άρχισε να κλαίει.

Εκείνος πήρε το χέρι του και σηκώθηκε. Έφυγε από το δωμάτιο και γύρισε με ένα πακέτο χαρτομάντιλα και της τα πρόσφερε. Εκείνη πήρε ένα και σκούπισε τα δάκρυα της. Μέσα από το κλάμα της ακουγόντουσαν κάποιες κουβέντες «γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;».

«Το γράμμα που σου έγραψα» απάντησε με ένα ύφος θυμωμένο.

«Ποιο γράμμα;» απάντησε με έκπληξη.

«Αυτό που σου έγραψα τους πρώτες μήνες που ήμασταν μαζί, δε ξέρω από πού προέρχεται το όνομά σου μα ξέρω πως όταν κάθε φορά που το σκέφτομαι έρχονται στο μυαλό μου οι στιγμές που περάσαμε μαζί. Δε φτάνει να μου λες ότι με αγαπάς αλλά και να μου το δείχνεις….».

«Σταμάτα, δε θέλω να ακούσω άλλο, σταμάτα να ζεις με τις αναμνήσεις. Δε σου κάνει καλό. Προχώρα στην ζωή σου», του είπε θυμωμένα.

Εκείνος περπάτησε στο δωμάτιο, προσπαθώντας να ηρεμήσει. Τότε του είπε:

«Αλλιώς περίμενα αυτό το βράδυ, να μπεις στο σπίτι με ένα λουλούδι, να ψάχνεις να με βρεις στο σπίτι και να μην με βρίσκεις. Να πας στην κουζίνα, στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα και να μην με βρίσκεις πουθενά. Τότε εγώ θα άνοιγα την πόρτα και θα σε καλωσόριζα με ένα φιλί στο στόμα».

Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε στο κρεβάτι και εκείνη να κάθεται απέναντί του, και να του μιλάει. Αισθάνεται χαμένος, δε ξέρει πώς να αντιδράσει, τι να της πει, όλες οι αισθήσεις του έχουν παγώσει. Εκείνη εξακολούθα να του μιλά και να τον κοιτά στα μάτια.

«Δε χαίρεσαι που με βλέπεις; Δεν είναι υπέροχο που μετά από τόσο καιρό τα κορμιά μας θα ενωθούν ξανά;».

«Δε ξέρω, πως γίνεται να έχουμε χωρίσει και να μπεις στο σπίτι μου με δικό σου κλειδί;» την ρώτησε με περιέργεια.

«Σςςς, ηρέμησε, κλείσε τα μάτια και χαλάρωσε, αυτό που ζεις και αισθάνεσαι δε έχει λογική», του είπε και του έκλεισε το στόμα με το χέρι της, και τον έσπρωξε πάνω στο κρεβάτι.

Αμέσως σηκώθηκε, και την είδε γυμνή, τα μάτια του πρόλαβαν να κοιτάξουν όλο το κορμί της. Ήταν τόσο όμορφο, οι καμπύλες της, τα στήθη της ακόμα και το σημάδι που είχε στο στήθος της είχε την χάρη του. 

«Μου αρέσεις» της είπε. 

Εκείνη άρχισε να του βγάζει το παντελόνι. Αισθανόταν την ζεστή ανάσα της στο μέτωπό του, πόσο του είχε λείψει το κορμί της. Είχε αρχίσει να ιδρώνει κάτι τον σταμάτησε μέσα του, όχι ηδονή του. Με μια απότομη κίνηση την γύρισε στο κρεβάτι.

«Τι συμβαίνει;» τον ρώτησε με μια φωνή έτοιμη να σβήσει.

«Απλά μου έχεις λείψεις» και την φίλησε.

Όλα τέλειωσαν και ξάπλωσαν, στο κρεβάτι και αποκοιμήθηκαν. Ακούστηκε ένας θόρυβος και άνοιξε τα μάτια του, δεν ήταν κανένας, κοίταξε δίπλα του και δεν ήταν κανένας. Όνειρο σκέφτηκε πως ήταν ότι έζησε και γύρισε πλευρό και πήρε το μαξιλάρι όπου κοιμόταν εκείνη, και το μύρισε και μύριζε άγριο τριαντάφυλλο. «Τελικά είναι ωραίο να ονειρεύεσαι τις αναμνήσεις σου», σκέφτηκε και έκλεισε τα μάτια του και αποκοιμήθηκε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπό του. Γιατί «οι αναμνήσεις μπορούν να μεταβάλλουν μόνο το πιο ασήμαντο κομμάτι του παρελθόντος» Χούλιο Κορτάσαρ.

.

Ο Κωνσταντίνος  Μουτσούλας, ζει στην Αθήνα, ανάμεσα σε ένα φανταστικό και πραγματικό κόσμο. Στον φανταστικό του κόσμο όλα επιτρέπονται ενώ στον πραγματικό κόσμο τα βήματά του είναι αλγεβρικές εξισώσεις όπως είχε πει και ο Κωνσταντίνος Καρυωτάκης. Το 2010 εξέδωσε και το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα με τίτλο «Αυταπάτες και Όνειρα».

[ blog ] [ facebook ] [ e-mail ]

Τα ντοκουμέντα της Ιστορίας

http://www.patris.gr/articles/232624#.UK0d0Wf20yl

Τα ντοκουμέντα της Ιστορίας: Όταν ο Καποδίστριας διέθετε την περιουσία και το μισθό του για το λαό

Ενώ ακόμη κι ο Όθωνας παραχώρησε τη χορηγία του για να ελαφρυνθεί ο κόσμος

Η ιστορία εκθέτει τη σημερινή ηγεσία της χώρας… Ο Καποδίστριας διέθεσε όλη την περιουσία του για την ανασυγκρότηση της Ελλάδας κι αρνήθηκε δύο φορές τον οποιοδήποτε μισθό για το αξίωμα του Κυβερνήτη., ενώ ακόμη κι ο αυταρχικός, αλαζόνας και σπάταλος Βαυαρός μονάρχης Όθωνας διέθετε ετησίως, από το 1842, 200.000 δραχμές (ποσό ίσο με σχεδόν 2.000 κατώτερους μισθούς του υπαλλήλου της εποχής) από τη χορηγία του, πριν επιβάλει περικοπές και φόρους στους Έλληνες… Σήμερα;

Προσοχή! Αυτό το άρθρο έχει συνέχειες ...

Παρακαλώ χρησιμοποιείστε τα παρακάτω links για να τις διαβάσετε.

Τα ντοκουμέντα της Ιστορίας: Όταν ο Καποδίστριας διέθετε την περιουσία και το μισθό του για το λαό

Όταν η ιστορία εκθέτει τη σημερινή ηγεσία της χώρας…

Μάρτιος 1842: Οι περικοπές του Όθωνα στην ανακτορική χορηγία, πριν τους φόρους στο λαό

«Μόλις δε ελαχίστη μερίς αυτών κατέφθασεν εις τον διορισμόν της»

Σήμερα...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΜΑΡΙΑ

 

http://aktines.blogspot.gr/2012/11/21.html

Τα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου)

Τα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νοεμβρίου)

 

Του  Κων. Α. Οικονόμου, δασκάλου

 

Μία από τις μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου. Η είσοδος της Θεοτόκου στο ναό είναι το προοίμιο της εύνοιας του Θεού στους ανθρώπους, η προκήρυξη της σωτηρίας των ανθρώπων, η αναγγελία του Χριστού και η πραγματοποίηση του σχεδίου της θείας οικονομίας. Αυτά διακηρύσσει το απολυτίκιο της εορτής. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου. Η αγία Άννα, η μητέρα της Θεοτόκου, επειδή πέρασε όλη σχεδόν τη ζωή της χωρίς να αποκτήσει τέκνο, παρακαλούσε μαζί με τον άντρα της Ιωακείμ το Θεό να τους χαρίσει παιδί και, αν πετύχουν το ποθούμενο, να το αφιερώσουν στον Θεό.

Έτσι, ευδόκησε ο Θεός και γέννησε παράδοξα, σε ηλικία προχωρημένη, αυτήν που προξένησε τη σωτηρία του γένους των ανθρώπων, την καταλλαγή και συμφιλίωση του Θεού με τους ανθρώπους, την αιτία της ανάπλασης του κόσμου, της έγερσης και της θέωσης του πεσόντος Αδάμ, δηλαδή της ανθρωπότητας, την υπεραγία και Δέσποινα Θεοτόκο Μαρία. Όταν η Μαρία έγινε τριών χρόνων, την πήραν οι γονείς της και την προσέφεραν, σαν σήμερα, στον ναό, καθώς το είχαν υποσχεθεί, και αφιερώνοντας την κόρη τους στον Θεό, που τους την χάρισε. Την παρέδωσαν Αρχιερέα Ζαχαρία, ο οποίος την πήρε λέγοντας: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το ονομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ», και την έβαλε στον ιερότερο χώρο του ναού όπου εισερχόταν μόνο ο Αρχιερέας. “Έτσι (...) απετέθη δικαίως σήμερα στα άγια άδυτα, σαν θησαυρὸς του Θεού, η κόρη που εξελέγηανάμεσα στους εκλεκτοὺς απὸ αιώνες, που ἀναδείχθηκε αγία των αγίων, που έχει το σώμα καθαρώτερο και θειότερο ακόμη και απὸ τα διὰ της αρετής κεκαθαρμένα πνεύματα, ώστε να μην είναι δεκτικὸ μόνο του τύπου των θείων λόγων, αλλὰ και του ιδίου του ενυποστάτου και μονογενούς Λόγου του προανάρχου Πατρός· σαν θησαυρὸς που ο Λόγος θα τον χρησιμοποιούσε στον καιρὸ του, όπως και έγινε, γιὰ πλουτισμὸ και υπερκόσμιο και συγχρόνως παγκόσμιο κόσμημα.1” Ήταν λοιπόν ένα προκλητικό γεγονός, κάποιος άνθρωπος, και μάλιστα ένα κορίτσι, να εισέλθη στον ιερό χώρο, όπου φυλάσσονταν τα πιο ιερά αντικείμενα τού Ισραήλ, όπως η Κιβωτός της Διαθήκης, η Στάμνα με το Μάννα, η Ράβδος η βλαστήσασα του Ααρών και, βεβαίως, όπου ούτε οι ιερείς είχαν δικαίωμα να εισέλθουν, αλλά ούτε και ο Αρχιερεύς καθημερινά. Μέσα στα Άγια των Αγίων η Θεοτόκος για δώδεκα χρόνια τρεφόταν από άρτο που της έφερνε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Αυτό αναφέρεται στην παράδοση τής Εκκλησίας μας και ήταν ένα από τα πιο θαυμαστά γεγονότα του βίου της Θεοτόκου.

 

Σέ ένα τροπάριο του εσπερινού της εορτής γράφεται: «Δι' αγγέλου εκτρέφεται». Και σε άλλο λέγεται: «Επουρανίω τραφείσα, Παρθένε, άρτω πιστώς εν τώ Ναώ Κυρίου».

 

Τι ήταν αυτός ο άρτος από τον οποίον τρεφόταν η Παναγία; Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφερόμενος σε αυτόν τον ευλογημένο άρτο που έτρεφε τήν Παναγία λέγει ότι ο Θεός έστελνε «τροφήν άνωθεν απόρρητον εκεί τή Παρθένω δι' αγγέλου». Όμως, δεν ήταν ένας συνηθισμένος άρτος, αλλά στην πραγματικότητα ήταν η άκτιστη ενέργεια του Θεού, διά της οποίας, κατά τον ίδιο Πατέρα, «την τε φύσιν κρειττόνως ανερρώννυτο (εδυνάμωνε) και κατά σώμα των ασωμάτων καθαρωτέρα καί υπερτέρα και συνετηρείτο και ετελείτο». Είναι προφανές ότι δεν ήταν μια κτιστή τροφή, ένας υλικός άρτος, αλλά μια άλλη ξένη τροφή. Ήταν η ενέργεια του Θεού η οποία ενδυνάμωνε το σώμα της Παναγίας για να έχει νοερά προσευχή και θεωρία Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η Παναγία για σχεδόν δέκα χρόνια ήταν μέσα στο Φως τού Θεού και είχε κοινωνία μαζί Του, είχε φθάσει στήν θέωση. Στην πραγματικότητα ζούσε όπως ζούσαν οι Πρωτόπλαστοι στον Παράδεισο πριν την πτώση. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής ερμηνεύοντας το αίτημα της Κυριακής Προσευχής, “τον άρτον ημών τον επιούσιον”, το συνδέει με τη θεία Κοινωνία τού Σώματος και του Αίματος του Χριστού και κάνει λόγο για την «τροφή του άρτου της ζωής, ίνα νικήση τον θάνατον της αμαρτίας», από την παρούσα πρόσκαιρη ζωή. Μέ αυτόν τον Άρτο, τή Χάρη και την ενέργεια του Θεού, ετρέφετο η Παναγία μέσα στα Άγια των Αγίων. Με αυτόν τον Άρτο τρεφόμαστε και εμείς κάθε φορά που τελούμε τη Θεία Λειτουργία.

 

Καί βεβαίως για να ενεργήσει ο Άρτος αυτός, δηλαδή ο Χριστός, «εις ζωήν αιώνιον», πρέπει να ζούμε μιμούμενοι ή δυνατόν την Παναγία. Αυτό το θαυμάσιο γεγονός που συνέβη στην Θεοτόκο έχει πολύ μεγάλη σημασία για τη ζωή μας. Ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή και σώμα καί είναι επόμενο ότι η υλική τροφή συντηρεί και διατηρεί σε καλή κατάσταση το σώμα, ενώ η Χάρη και η ενέργεια του Θεού συντηρεί και την ψυχή και το σώμα, τον όλο άνθρωπο. Με αυτές τις προϋποθέσεις ο άνθρωπος είναι ολοκληρωμένος, έχει νόημα ζωής και ύπαρξης.

Εκεί στο ναό, λοιπόν, η Παρθένος διέμεινε δεκα χρόνια, όπου τρεφόταν από τον Αρχάγγέλο Γαβριήλ με ουράνια τροφή, ώσπου πλησίασε ο καιρός του θείου Ευαγγελισμού και των ουρανίων και υπερφυσικών μηνυμάτων, που προμηνούσαν ότι ο Θεός ευδόκησε να σαρκωθεί απ' αυτήν σαν φιλάνθρωπος, για να αναπλάσει τον φθαρέντα από την αμαρτία κόσμο. Η Θεοτόκος εξήλθε από τα άγια των αγίων του ναού δεκαπέντε ετών και δόθηκε στον μνήστορα Ιωσήφ, για να είναι αυτός προστάτης της και μάρτυς της παρθενίας της και για να υπηρετήσει τον άσπορο τόκο της, στη φυγή στην Αίγυπτο και στην επάνοδό της απ' εκεί στη γη Ισραήλ.

 

Ποια είναι όμως η θέση των πιστών απέναντι στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας που φανερώνεται στην εορτή των Εισοδίων. Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς απαντά με ένα ερώτημα: “εμείς που έχουμε κοντὰ μας γραμμένα όλα τα λόγια της αιώνιας ζωής, και όχι μόνο τα λόγια, αλλὰ και τα θαύματα και τα παθήματα και την δι᾽ αυτών έγερσι της φύσεως μας απὸ τους νεκροὺς και ανάληψή της απὸ τη γη στον ουρανό, και την δι᾽ αυτών επηγγελμένη σ᾽ εμάς αθάνατη ζωὴ και αμετάτρεπτη σωτηρία, πως δεν θ᾽ ανυμνήσωμε και μακαρίσωμε αδιαλείπτως την μητέρα του χορηγού της σωτηρίας, του δοτήρος της ζωής, εορτάζοντας τώρα (...) και την μετοίκησι στα άγια των αγίων;”

 

Για τη σημασία της Θεοτόκου στο σχέδιο του Θεού για την ανόρθωση του ανθρώπου προσθέτει άλλος Πατέρας της Εκκλησίας μας: “(λόγω της αμαρτίας) κατέστη αδύνατον να επιστρέψωμε στην αρχικήν μας κατάστασι, και στενάζαμε επειδή αυτό ακριβώς ήταν το μόνο που ποθούσαμε· αυτήν την δυνατότητα της ευδαιμονίας μας την εχάρισε μόνη η μακαρία Παρθένος. Αυτή εξεπλήρωσε την επιθυμία μας ενώνοντας με τους ανθρώπους τον μόνον Επιθυμητόν, Αυτόν Τον οποίον, όταν κάποιος γνωρίση προσωπικώς, δεν είναι δυνατόν να ζητήση κάτι περισσότερο. Και ηνώθη δι’ αυτής ο Θεός τόσο στενά με τους ανθρώπους, ώστε έγινε μέτοχος όχι μόνον του τόπου και του τρόπου της ζωής μας, αλλά και της ιδίας της φύσεως μας.2”

 

“Ο καθαρώτατος ναὸς του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστὰς και Παρθένος, το ιερὸν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, σήμερον εισάγεται, εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα, την εν Πνεύματι θείω· ην ανυμνούσιν Άγγελοι Θεού. Αύτη θπάρχει σκηνὴ επουράνιος.” (Κοντάκιο)

 

1 . Γρηγόριος Παλαμάς, Λόγος εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου

2 . Αγίου Νικολάου του Καβάσιλα: Ομιλία περί της Υπεραγίας Δεσποίνης ημων και Παναχράντου Θεοτόκου

 

στις 11:18 μ.μ.

 

«Για να γράψεις καλά την ιστορία πρέπει να ζεις μέσα σε χώρα ελεύθερη.»

«Για να γράψεις καλά την ιστορία πρέπει να ζεις μέσα σε χώρα ελεύθερη.»
 
Βολταίρος

Ο Φρανσουά Μαρί Αρουέ (γαλλικά:François-Marie Arouet, επιλεγόμενος Voltaire) (21 Νοεμβρίου 1694 – 30 Μαΐου 1778) ευρύτερα γνωστός με το φιλολογικό ψευδώνυμο Βολταίρος (Voltaire) ήταν Γάλλος φιλόσοφος, συγγραφέας και ευθυμογράφος, θεωρείται κεντρική μορφή και ενσάρκωση του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα. Υπήρξε επίσης δοκιμιογράφος και κορυφαίος εκπρόσωπος του ντεϊσμού (déisme).

Γεννήθηκε στο Παρίσι στις 21 Νοεμβρίου 1694 μέσα σε μία μεσοαστική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος και ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών. Έχασε τη μητέρα του όταν ήταν 7 ετών και μετά από δύο χρόνια εισήλθε στο ιησουιτικό κολέγιο του Μεγάλου Λουδοβίκου όπου παρέμεινε ως το 1711. Για την εκπαίδευσή του εκεί έγραψε αργότερα ότι δεν είχε μάθει τίποτα "εκτός από λατινικά και ανοησίες" αν και στο κολέγιο φαίνεται ότι διαμόρφωσε τις βάσεις της ιδιαίτερης γνώσης του και διέγειρε πιθανώς την ισόβια αφοσίωσή του στο θέατρο. Κατά το διάστημα των ετών 1711 – 1713 μελέτησε τη νομική επιστήμη.
Ο Βολταίρος τιθασεύει ένα άλογο (Jan Huber, μεταξύ 1750 - 1775, Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη)

Πριν αρχίσει τη συγγραφική του καριέρα, με την παρότρυνση του πατέρα του, υπηρέτησε ως γραμματέας του Γάλλου πρέσβη στην Ολλανδία. Επέστρεψε στο Παρίσι την εποχή του θανάτου του Λουδοβίκου ΙΔ΄ και σύντομα απέκτησε φίλους μεταξύ της αριστοκρατικής τάξης. Οι σατιρικοί στίχοι του τον έκαναν ιδιαίτερα δημοφιλή στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Τότε παρουσίασε το πρώτο θεατρικό του έργο, την τραγωδία Οιδίπους (Oedipe), απομίμηση του Οιδίποδος του Σοφοκλή, στον κύκλο του.
Μετάλλιο με τη μορφή του Βολταίρου (Waechter, 1772)

Τροφοδοτώντας τη μανιώδη έχθρα της δούκισσας του Μαιν εναντίον του αντιβασιλέα, Φιλίππου Β΄ της Ορλεάνης, ο Βολταίρος συνέθεσε μια σάτιρα γι’ αυτόν. Ένας κατάσκοπος κατάφερε να πάρει την ομολογία του και στις 16 Μαΐου 1717 φυλακίστηκε στη Βαστίλη για προσβολή του αντιβασιλέα. Εδώ ξαναδούλεψε τον Οιδίποδα, άρχισε το έργο Ερρικειάς (Henriade) και αποφάσισε να αλλάξει το όνομά του.

Απελευθερώθηκε 11 μήνες αργότερα όταν διαπιστώθηκε ότι είχε κατηγορηθεί εσφαλμένα. Η τραγωδία Οιδίποδας ανέβηκε στο Théâtre Français στις 18 Νοεμβρίου 1717 και έγινε θετικά αποδεκτή από το κοινό. Παρέμεινε στη σκηνή για 45 βραδιές και του απέφερε πλούτο και φήμη, που τον βοήθησαν να ξεκινήσει μία σειρά επικερδών επενδύσεων. Η βασικότερη αυτών ήταν η ενασχόλησή του με την Εταιρεία των Ινδιών (Compagnie des Indes).

Μετά την απελευθέρωσή του από τη Βαστίλη τον Απρίλιο του 1718, έγινε γνωστός ως Arouet de Voltaire ή απλά Voltaire, αν και νομικά δεν απάλειψε ποτέ το βαπτιστικό του όνομα. Η προέλευση αυτής της αλλαγής στο όνομα έχει συζητηθεί πολύ, μερικοί προτείνουν ότι ήταν μια σύντμηση ενός παρωνυμίου της παιδικής του ηλικίας, "le petit volontaire". Η συνηθέστερα αποδεκτή υπόθεση, εντούτοις, είναι ότι υπήρξε αναγραμματισμός του ονόματος "Arouet le jeune" ή "Arouet l.j." με "το u" να μετατίθεται "στο v" και "το j" "στο i" σύμφωνα με τα κρατούντα την εποχή εκείνη.

Ο Βολταίρος, συνεχίζοντας τη θεατρική του παραγωγή, ολοκλήρωσε το έργο Artemire το Φεβρουάριο του 1720. Το έργο απέτυχε και ο Βολταίρος δε το δημοσίευσε ποτέ στο σύνολό του, αν και αργότερα αναπλάστηκε με επιτυχία και κάποια μέρη του επαναχρησιμοποιήθηκαν σε άλλες εργασίες. Άλλα έργα του που δημοσιεύθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ήταν η τραγωδία Μαριάννα (Marianne) και η κωμωδία Ο αδιάκριτος (L’ indiscret).
 

Η εξορία στην Αγγλία

 
Προμετωπίδα του έργου Éléments de la philosophie de Newton (Άμστερνταμ, 1738), όπου εμφανίζεται ο Βολταίρος στο γραφείο του να δέχεται το φως της αλήθειας από το Νεύτωνα διά μέσου ενός καθρέφτη, που κρατά η Madame du Châtelet

Το 1725 ο Βολταίρος προσβλήθηκε από έναν νέο ευγενή, το Chevalier de Rohan, και απάντησε με τη συνηθισμένη του οξύτητα. Ο Βολταίρος προγραμμάτιζε να προκαλέσει το νεαρό ευγενή σε μονομαχία, αλλά η οικογένεια Ροάν (Rohan) εξέδωσε ένα lettre de cachet για να αποφύγει οποιαδήποτε προβλήματα. Εκείνη την εποχή, όταν ένα πρόσωπο με επιρροή ήθελε να διωχθεί κάποιος εχθρός του αλλά δεν τον βάραινε κανένα έγκλημα, μπορούσε να προμηθευτεί ένα μυστικό ένταλμα, το οποίο καλούνταν lettre de cachet. Το πρόσωπο που κατονομάζονταν στην επιστολή έπρεπε να φυλακιστεί ή να εξοριστεί, εντός ή εκτός Γαλλίας. Επειδή δεν διεξήγετο δίκη, ο κατηγορούμενος δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του έναντι των κατηγοριών. Το πρωί της ημέρας που είχε οριστεί η μονομαχία, ο Βολταίρος συνελήφθη και εστάλη για δεύτερη φορά στη Βαστίλη. Επέλεξε την εξορία στην Αγγλία αντί της φυλάκισης. Αυτό το περιστατικό του άφησε ανεξίτηλη εντύπωση, και από εκείνη την ημέρα έγινε υπέρμαχος της δικαστικής μεταρρύθμισης.
Εξώφυλλο του έργου Letters concerning the English Nation, που εκδόθηκε από τους C. Davis και A. Lyon το 1733 στο Λονδίνο

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αγγλία τον προσέλκυσε η φιλοσοφία του Τζον Λοκ (John Locke) και ιδέες του μαθηματικού Ισαάκ Νεύτωνα (Sir Isaac Newton). Μέσω του φίλου του λόρδου Μπόλινμπροκ (Bolingbroke) ήρθε σε επαφή με τα πνευματικά αναστήματα της αγγλικής λογοτεχνίας της εποχής. Μελέτησε τη συνταγματική μοναρχία της Αγγλίας και τη θρησκευτική ανοχή, που υπήρχε. Ο Βολταίρος ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το φιλοσοφικό ορθολογισμό και τη μελέτη των φυσικών επιστημών. Επίσης έγραψε στα αγγλικά τα πρώτα δοκίμιά του, το Δοκίμιο για την επική ποίηση και το Δοκίμιο για τους γαλλικούς εμφυλίους πολέμους, τα οποία δημοσιεύθηκαν το 1727. Η πλέον ενδιαφέρουσα παραγωγή του στην Αγγλία ήταν η συγγραφή της ιστορίας του Κάρολου 12ου της Σουηδίας, η οποία παραμένει κλασσική στο χώρο της βιογραφίας. Το έργο του Αγγλικά Γράμματα (Letters concerning the English Nation) δημοσιευμένο στα αγγλικά το 1733 και στα γαλλικά ως Lettres philosophiques το 1734, μπορεί να ειπωθεί ότι έδωσε ώθηση στην αγγλική φιλοσοφική σκέψη και επιστήμη, η οποία χαρακτήρισε την περίοδο του Διαφωτισμού. Το βιβλίο επίσημα απαγορεύθηκε στη Γαλλία.

 
Επιστροφή στη Γαλλία και τα χρόνια του Cirey

Ο Βολταίρος επέστρεψε στο Παρίσι μετά από τρία χρόνια και συνέχισε εκεί τη λογοτεχνική του παραγωγή. Δημοσίευσε τότε το επικό ποίημα Ερρικειάς (Henriade), με θέμα τους θρησκευτικούς πολέμους στη Γαλλία, όπου σατίριζε τη θρησκευτική μισαλλοδοξία. Το έργο του αυτό προκάλεσε εντύπωση στο αναγνωστικό κοινό και κυκλοφόρησε σε 300.000 αντίτυπα. Συνάμα παρουσίασε αρκετές τραγωδίες μεταξύ των οποίων και οι Βρούτος (Brutus, 1730), Ζαΐρα (Zaire, 1733), Εριφύλη (Eriphile).
Η μαθηματικός Emilie μαρκησία του Châtelet, σύντροφος του Βολταίρου (Maurice Quentin de la Tour, Ιδιωτική συλλογή)

Στα 1733 γνώρισε την Εμιλί ντι Σατλέ (γνωστότερη ως Madame Du Châtelet), της οποίας τα πνευματικά ενδιαφέροντα, ειδικά πάνω στις επιστήμες, ταίριαζαν με τα δικά του. Διέμειναν μαζί στο Cirey, στη Λωρραίνη, απολαμβάνοντας την ανοχή του μαρκησίου ντι Σατλέ. Ο δεσμός του με την Émilie Du Châtelet διήρκεσε μέχρι το θάνατό της το 1749. Στο Cirey, ο Βολταίρος δούλεψε πάνω σε πειράματα φυσικής και χημείας. Το 1736 άρχισε τη μακροχρόνια αλληλογραφία του με τον κατά 20 χρόνια νεότερό του διάδοχο του θρόνου της Πρωσίας Φρειδερίκο (τον μετέπειτα Φρειδερίκο Β΄). Επιπλέον, έγραψε τα Στοιχεία της νευτώνειας φιλοσοφίας (Éléments de la philosophie de Newton, 1736), το οποίο έφερε την αναγνώριση της νευτώνειας φυσικής στην Ευρώπη, μια κωμική εκδοχή των θρύλων για την Ιωάννα της Λωρραίνης Η παρθένος (La Pucelle, 1755) και τα δράματα Μωάμεθ (Mahomet, 1742), Μερόπη (Mérope, 1743), και Σεμίραμις (Sémiramis, 1748). Μέσω της επιρροής της Μαντάμ Πομπαντούρ (Madame de Pompadour), έγινε βασιλικός ιστοριογράφος και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

Πρωτοστάτης και πλέον σκληρός κριτικός του ήταν αυτή την περίοδο ο αβάς Desfontaines, και κορωνίδα των κριτικών του Desfontaines ήταν το βιβλίο Le Voltairomanie, σε απάντηση ενός λίβελου του Βολταίρου με τον τίτλο Ο Προληπτικός (Le Preservatif). Τον Απρίλιο του 1739 πραγματοποίησε ένα ταξίδι στις Βρυξέλλες, οι οποίες ήταν η έδρα του για κάποιο χρονικό διάστημα, εξ αιτίας μερικών νομικών υποθέσεων των du Châtelets. Ο Φρειδερίκος, βασιλιάς πλέον της Πρωσίας από το 1740, κατέβαλε πολλές προσπάθειες να απομακρύνει το Βολταίρο από τη Madame Du Châtelet, αλλά ανεπιτυχώς, και έτσι κέρδισε την εγκάρδια έχθρα της αρνούμενος διαρκώς ή παραλείποντας να την προσκαλέσει. Επιτέλους, τον Σεπτέμβριο του 1740, ο δάσκαλος και ο μαθητής συναντήθηκαν για πρώτη φορά στο Κλεβ (Cleves), και τρεις μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο, στο Βερολίνο μετά από πρόσκληση του Φρειδερίκου.
Από την πρωσική αυλή στην Ελβετία

Ο Βολταίρος επισκέφτηκε ξανά το Βερολίνο και το Πότσδαμ το 1743 στο πλαίσιο διπλωματικής αποστολής, για να πείσει τον Φρειδερίκο, να συμμαχήσει με την Γαλλία, χωρίς όμως αποτέλεσμα. (Πόλεμος της Αυστριακής Διαδοχής, 1740-48). Μετά το θάνατο της Madame Du Châtelet δέχτηκε την πρόσκληση του Φρειδερίκου να ζήσει στην αυλή του (1750-53). Οι σχέσεις του με το Φρειδερίκο ήταν γενικά θυελλώδεις. Η παρέμβαση του Βολταίρου στη φιλονικία μεταξύ Maupertuis και König οδήγησε στην ανανέωση της ψυχρότητας εκ μέρους του Πρώσου μονάρχη και το 1753 ο Βολταίρος εγκατέλειψε βιαστικά την Πρωσία. Από απόσταση οι δύο άνδρες συμφιλιώθηκαν αργότερα και η αλληλογραφία τους επαναλήφθηκε.

Ανεπιθύμητος στη Γαλλία ο Βολταίρος εγκαταστάθηκε στη Γενεύη, όπου αγόρασε το κτήμα "Les Délices" και απέκτησε επίσης ένα ακόμα σπίτι κοντά στη Λωζάνη. Οι αρχές της Γενεύης αντιτέθηκαν σύντομα στις ιδιωτικές θεατρικές παραστάσεις, που πραγματοποιούνταν στο σπίτι του Βολταίρου, ενώ εξοργίστηκαν ακόμα περισσότερο λόγω του άρθρου "Genève" που γράφτηκε για την Εγκυκλοπαίδεια του Ντιντερό, με την υποκίνηση του Βολταίρου, από τον Ντ’ Αλαμπέρ. Το άρθρο, που δήλωνε ότι οι καλβινιστές πάστορες της Γενεύης είχαν δει το φως και είχαν πάψει να πιστεύουν στην οργανωμένη θρησκεία, ξεσήκωσε μια βίαιη διαμάχη.

 
Τα τελευταία χρόνια στο Φερνέ και ο θάνατος

 
Ο Βολταίρος σε γεροντική ηλικία (Πορτραίτο ανωνύμου Τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα Musée du Château Βερσαλλίες)

Το 1759, αγόρασε το κτήμα Φερνέ (Ferney) κοντά στα γαλλο-ελβετικά σύνορα όπου έζησε μέχρι και λίγο καιρό πριν το θάνατο του. Το Φερνέ έγινε σύντομα η διανοητική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Ο Βολταίρος παρέμεινε ενεργός καθ' όλη τη διάρκεια αυτών των ετών, παράγοντας σταθερή ροή βιβλίων, θεατρικών έργων και άλλων δημοσιεύσεων. Έγραψε επίσης εκατοντάδες επιστολών στον κύκλο των φίλων του. Ήταν πάντα μια φωνή της λογικής. Υπήρξε ειλικρινής κριτικός της θρησκευτικής αδιαλλαξίας και των θρησκευτικών διώξεων.

Κατά τα τελευταία έτη του ο Βολταίρος παρήγαγε αρκετά έργα με κριτική προς την οργανωμένη εκκλησία. Στο Φερνέ οικοδόμησε ένα παρεκκλήσι με την επιγραφή "Deo Erexit Voltaire". Οδήγησε επίσης την εκστρατεία για την εκκίνηση δίκης, στην οποία ο ουγενότος έμπορος Jean Calas βρέθηκε ένοχος της δολοφονίας του μεγαλύτερου γιου του και εκτελέστηκε. Το Κοινοβούλιο των Παρισίων κήρυξε κατόπιν το 1765 τον Calas και όλη την οικογένειά του αθώους.

Το 1778, διανύοντας το 84ο έτος του, παρευρέθηκε στην πρώτη απόδοση της τραγωδίας του Ειρήνη (Irène), στο Παρίσι. Το ταξίδι του και η υποδοχή του ήταν μια αποθέωση, αλλά η συγκίνηση τον κατέβαλε και πέθανε λίγο αργότερα στην πρωτεύουσα στις 30 Μαΐου 1778. Προκειμένου να έχει χριστιανική κηδεία είχε υπογράψει μια μερική ανάκληση των γραπτών του. Αυτό θεωρήθηκε ανεπαρκές από την εκκλησία, αλλά αρνήθηκε να υπογράψει μια γενικότερη ανάκληση. Σε έναν φίλο έδωσε την ακόλουθη γραπτή δήλωση: "Πεθαίνω λατρεύοντας το Θεό, που αγαπά τους φίλους μου, που δεν μισεί τους εχθρούς μου και που απεχθάνεται την καταπίεση." Ένας ηγούμενος μετέφερε κρυφά το πτώμα του Βολταίρου σε ένα αβαείο στην πόλη Champagne, όπου θάφτηκε. Τα λείψανά του διακομίστηκαν στο Παρίσι το 1791 και ενταφιάστηκαν στο Πάνθεον.
 

Το έργο του

 
Κοστούμι από τη θεατρική παράσταση για το έργο του Βολταίρου L'Orphelin de la Chine (Πηγή: M. Geffroy, Theatre Complet de Voltaire, Laplace, Sanchez, 1874, Παρίσι)
 

Θέατρο

 
Ο Βολταίρος στη σκηνή του θεάτρου (Jan Huber, μεταξύ 1750 - 1775, Μουσείο Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη)

Η θεατρική παραγωγή του Βολταίρου ανέρχεται μεταξύ πενήντα και εξήντα έργων, ορισμένα εκ των οποίων είναι γνωστά μόνο από αναφορές ή απεικονίσεις. Είναι εκ πρώτης όψεως αξιοπρόσεκτο ότι ο Βολταίρος, του οποίου η κωμική ικανότητα ήταν αναμφισβήτητα πολύ αξιολογότερη από την τραγική, έχει γράψει πολλές τραγωδίες αρκετά αξιόλογες, αλλά μόνο μια μέτρια, δεύτερης κλάσης, κωμωδία, τη Nanine. Οι άλλες προσπάθειές του σε αυτήν την κατεύθυνση είναι είτε μικρής αξίας και σχεδόν ασήμαντες, είτε, όπως στην περίπτωση του κάπως διάσημου Ecossaise, αντλούν όλο το ενδιαφέρον τους όντας προσωπικοί λίβελοι. Οι τραγωδίες του, αφ' ετέρου, είναι εργασίες εξαιρετικής αξίας. Αν και ο Βολταίρος δεν κατείχε ούτε την τέλεια στιχουργία του Ρακίνα, ούτε την ευγενή ποιητικότητα του Κορνήλιου, ξεπέρασε αυτές τις ελλείψεις, κατά τη γνώμη των ειδικών, στην πλοκή του δύσκολου και τεχνητού παιχνιδιού της γαλλικής τραγωδίας Ζαΐρα (Zaire), μεταξύ εκείνων όπου η αγάπη αναγνωρίζεται ως βασικό κίνητρο, και Μερόπη (Merope), μεταξύ εκείνων όπου αυτό το κίνητρο είναι αποκλεισμένο και υποταγμένο. Ο Βολταίρος ήξερε ότι η κοινή γνώμη της εποχής του απέδιδε τα εύσημά της σε έναν ικανό και επιτυχημένο δραματουργό και ήταν αποφασισμένος να κερδίσει αυτά τα εύσημα. Επομένως έθεσε όλη τη θαυμαστή του ευφυΐα σε αυτό το στόχο.

 
Ποίηση

 
Ο Βολταίρος με το Φρειδερίκο της Πρωσίας στο τραπέζι (Αντίγραφο πίνακα του Adolph von Menzel, 1850, ο οποίος κάηκε το 1945)

Όσον αφορά στα ποιήματά του, (από τα οποία ξεχωρίζουν δύο μακροσκελή, η Ερρικειάδα (Henriade) και η Παρθένος (Puccele), ενώ υπάρχουν και πολλά μικρότερα) η αξία τους είναι άνιση. Η Ερρικειάς με καθολική συγκατάθεση υφίσταται ως διδασκόμενο σχολικό βιβλίο. Γραμμένο σχεδόν κατά δουλική μίμηση του Βιργιλίου, χρησιμοποιεί τεχνικά ένα απρόσφορο μέτρο - το αλεξανδρινό δίστιχο (το οποίο καθίσταται μονότονο στις δραματικές αφηγήσεις) – και χωρίς να διακρίνεται ούτε για τον ενθουσιασμό ή την κατανόησή του θέματος, δεν μπορεί παρά να είναι μία ανεπαρκής προσπάθεια. Η Παρθένος, αν και κατώτερης ηθικής αξίας, είναι πολύ καλύτερο από λογοτεχνική άποψη. Το ποίημα είναι ασυστηματοποίητο ως έναν βαθμό και αποτελεί λίβελο ενάντια στη θρησκεία και την ιστορία. Διαφέρει από το πρότυπο του, Orlando furioso του Λουδοβίκου Αριόστο, όντας, όχι όπως εκείνο, ένα μείγμα ρομαντισμού και παρωδίας, αλλά ένας εν μέρει ανιαρός ιστός απλής και φτηνής παρωδίας. Μεγάλο μέρος της διασκεδαστικής του αξίας εξαρτάται απλά από το γεγονός ότι υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν βαθιά στο χριστιανισμό και αυτοί οι αστεϊσμοί καταφέρνουν να τους ταράξουν καθιστώντας την αποστροφή τους κωμική προς άλλους. Εντούτοις, παρ’ όλα τα ελαττώματά της η Παρθένος καταφέρνει να είναι διασκεδαστική.

Στα δευτερεύοντα ποιήματά του είναι αλήθεια ότι δεν υπάρχει τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, που να τα κάνει να αξίζουν να φέρουν το όνομα της ποίησης – ούτε πάθος, ούτε αίσθηση της ομορφιάς της φύσης, μόνο μια στενή "κριτική της ζωής," μόνο συμβατική και περιορισμένη επιλογή της γλώσσας, περιορισμένη και μονότονη προσωδία και καθόλου από εκείνη την αόριστη αίσθηση, που έχει ειπωθεί σωστά, ότι καθορίζει την ποιητική ουσία. Αλλά υπάρχει απέραντο πνεύμα, μια θαυμάσια αντίληψη του μέτρου και της γλώσσας, που το γούστο της εποχής υπαγόρευε στον ποιητή, περιστασιακά εμφανίζεται ενικός αριθμός με την υπόθεση μιας κάπως τεχνητής χάρης και μια περίεργη ικανότητα διάνθισης του λόγου με τον τρόπο γραφής και το ύφος.

 
Πεζογραφία

 
Ο Βολταίρος συζητά με έναν κληρικό. Γκραβούρα του 1764 που φέρει τον τίτλο "Ο Βολταίρος και η θρησκεία".

Το τρίτο τμήμα των εργασιών του Βολταίρου αποτελείται από τα μυθιστορήματα και τα αφηγήματα του. Αυτές οι παραγωγές - ασύγκριτα οι πιο αξιόλογοι καρποί της μεγαλοφυΐας του - συντίθονταν συνήθως ως τεύχη, με κύριο σκοπό την πολεμική στη θρησκεία ή την πολιτική. Έτσι το Candide επιτίθεται στη θρησκευτική και φιλοσοφική αισιοδοξία, το L'Homme aux quarante ecus σε ορισμένες κοινωνικές και πολιτικές πρακτικές της εποχής, ενώ το Zadig και άλλα στις παραδεδεγμένες μορφές ηθικής και μεταφυσικής ορθοδοξίας, ενώ μερικά είναι λιβελογραφικές σάτιρες στη Βίβλο, την ατέρμονη πηγή του βολταιρικού πνεύματος.

Αλλά (όπως πάντα συμβαίνει στην περίπτωση του λογοτεχνικού έργου όπου η μορφή ταιριάζει ακριβώς στη μεγαλοφυΐα του συντάκτη) ο σκοπός στα καλύτερα από αυτά εξαφανίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου. Σε αυτές τις εργασίες εμφανίζεται, περισσότερο απ' ότι σε οποιεσδήποτε άλλες, η ιδιαίτερη ποιότητα του Βολταίρου – ειρωνικό, χωρίς υπερβολή, ύφος-. Ότι το διδάχθηκε εν μέρει από τον Άγιο Ευρυμόνδο, ή ακόμα περισσότερο από τον Άντονι Χάμιλτον και μερικώς ακόμη και από το πολέμιό του Le Sage, είναι απόλυτα σωστό, αλλά αυτός του έδωσε την τελειότητα και την ολοκλήρωση. Εάν μπορεί να επιλεχτεί μία ιδιαιτερότητα, αυτή είναι ο απόλυτος έλεγχος και η απλότητα της λεκτικής επεξεργασίας. Ο Βολταίρος δεν εμμένει σε αυτό το σημείο, μένει απλά για να γελάσει με αυτό που έχει πει, διευκρινίζει ή σχολιάζει τα αστεία του, καγχάζει με αυτά.
 

Ιστοριογραφία

 
Διανοούμενοι συγκεντρωμένοι γύρω από την προτομή του Βολταίρου στο σαλόνι της Madame Geoffrin στα 1755 (Anicet-Charles-Gabriel Lemonnier, 1812, Château du Malmaison, Rueil)

Το τέταρτο τμήμα του έργου του Βολταίρου, το ιστορικό, είναι το ογκωδέστερο όλων εκτός της αλληλογραφίας του, και μερικά μέρη του είναι μεταξύ των πλέον πολυδιαβασμένων, αλλά απέχουν πολύ ως προς το να είναι και τα καλύτερα. Οι μικρές πραγματείες του για τον Κάρολο το 12ο και το Μεγάλο Πέτρο είναι πράγματι πρότυπα οξυδερκούς και ευφυούς αφήγησης αν και ως ένα βαθμό χαρακτηρίζονται από επιφανειακή κατανόηση και ταξινόμηση.

Τα αποκαλούμενα Εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ (Siècle de Louis XIV) και Εποχή του Λουδοβίκου ΙΕ΄ (Siècle de Louis XV) (το τελευταίο κατώτερο του πρώτου αλλά παρά ταύτα πολύτιμο) περιέχουν μια μεγάλη σύμμειξη ενδιαφέροντος υλικού, που επεξεργάζεται από ένα άτομο μεγάλης οξυδέρκειας και με αξεπέραστη ικανότητα στη γραφή, ο οποίος είχε επίσης πρόσβαση σε πολλές σημαντικές εμπιστευτικές πληροφορίες. Αλλά ακόμη και σε αυτά τα βιβλία οι ατέλειες είναι παρούσες, εμφανιζόμενες όμως εντονότερα στο μοναδικό ανακάτεμα που τιτλοφορείται Essai sur les moeurs, στο Annales de l'Empire και στις δευτερεύουσες ιστορικές εργασίες. Αυτές οι ατέλειες είναι μια σχεδόν συνολική απουσία οποιασδήποτε κατανόησης της αποκαλούμενης από τότε φιλοσοφίας της ιστορίας, η σταθερή παρουσία χονδροειδούς προκατάληψης, η συχνή ανακρίβεια στις λεπτομέρειες και, προ πάντων, μια πλήρης ανικανότητα για να εξετάσει οτιδήποτε πέρα από τη στενή σκοπιά ενός μισό-πεσιμιστή και μισο-αυτοϊκανοποιούμενου φιλοσόφου του 18ου αιώνα.
Φιλοσοφία

Στη φιλοσοφία του, βασισμένη στο σκεπτικισμό και τον ορθολογισμό, ήταν βαθιά επηρεασμένος από το Λοκ (Locke) καθώς επίσης και από τους Montaigne και Bayle. Παρά το πάθος του για τη σαφήνεια και τη λογική, συχνά υπήρξε ανακόλουθος προς τον εαυτό του. Έτσι ενώ αρχικά υποστήριζε ότι η ανθρώπινη φύση ήταν τόσο αμετάβλητη όσο αυτή των ζώων αργότερα εξέφρασε την πεποίθηση για εξέλιξη και βαθμιαίο εξανθρωπισμό της κοινωνίας μέσω της δράσης των τεχνών, των επιστημών και του εμπορίου. Στην πολιτική υποστήριζε τη μεταρρύθμιση αλλά ένιωθε φρίκη για την αμάθεια και τον πιθανό φανατισμό των ανθρώπων καθώς και για τη βία της επανάστασης.

Όσο αφορά τη θρησκεία ο Βολταίρος θεωρούσε ότι ο χριστιανισμός ήταν μια καλή πίστη για καμαριέρες και ράφτες, αλλά για την ανώτερη τάξη πρότεινε έναν απλό θεϊσμό. Αντιτάχθηκε στον αθεϊσμό και τον υλισμό του Ελβέτιου και του Χόλμπαχ. Είναι παροιμιώδης η θέση του ότι "εάν ο Θεός δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί", που περιέχεται σε ένα από τα ποιήματά του. Τέλος η επιρροή του Βολταίρου στην εκλαΐκευση της επιστήμης και της φιλοσοφίας του καιρού του ήταν ιδιαίτερα σημαντική.

«Μπορεί να μην συμφωνώ με ό,τι υποστηρίζεις. Μα θα υπερασπίσω μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να διατυπώνεις ελεύθερα τις απόψεις σου.»

21 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού

http://pelladothe.blogspot.gr/2012/11/21_7129.html

Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2012

21 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού

Η 21^η Νοεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού (World Hello Day) το 1973 από τους Μπράιαν και Μάικλ ΜακΚόμακ από το Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνιας, με αφορμή την ισραηλινοαραβική διαμάχη.

Για να συμμετάσχει κάποιος στον εορτασμό θα πρέπει να απευθύνει χαιρετισμό σε τουλάχιστον 10 άγνωστους συνανθρώπους του. Στόχος τους, η γιορτή να αποκτήσει παγκόσμιο χαρακτήρα και να συντελέσει στη συμφιλίωση των ανθρώπων.

Σήμερα, η Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού εορτάζεται σε 180 χώρες.

Σχετικοί Δικτυακοί Τόποι...

• World Hello Day

Πηγή  sansimera.gr

Τουίτι (Tweety)

Ο Τουίτι (Tweety) είναι δημιούργημα του καρτουνίστα Μπομπ Κλάμπετ (1913-1984). Πηγή για την έμπνευσή του αποτέλεσε μία δική του φωτογραφία, όταν ήταν μωρό. Ο Τουίτι πρωτοεμφανίσθηκε στην ταινία μικρού μήκους A Tale of two Kitties, που έκανε πρεμιέρα στις 21 Νοεμβρίου 1942. Ο Όρσον, όπως ήταν το πρώτο του όνομα, έπρεπε να αντιμετωπίσει δύο πεινασμένους γάτους, ονόματι Μπάμπιτ και Κατσέλο.

Γι' αυτό

ο Κλάμπετ τον προίκισε με επιθετικότητα και θρασύτητα. Σχεδιαστικά, ο πρώιμος Τουίτι είχε ροζ χρώμα, μεγάλα προγούλια και εμφανιζόταν τσίτσιδος, γεγονός που ενόχλησε τη λογοκρισία. Έτσι, ο Κλάμπετ αναγκάστηκε να του προσθέσει φτερά.

Το 1947 βρίσκει τον Κλάμπετ να δουλεύει πάνω σε μια ταινία, όπου ο Τουίτι θα έπρεπε να τεθεί αντιμέτωπος ενός ασπρόμαυρου γάτου, τον οποίον είχε δημιουργήσει ο Φριτζ Φρίλεγκ. Όμως, ο Κλάμπετ άφησε τη Warner και ο Φρίλεγκ ανέλαβε την ολοκλήρωση της ταινίας.

Ο Τουίτι απέκτησε πιο ήπιο χαρακτήρα, αλλά μεγαλύτερη ευστροφία, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Γάτο, που αργότερα πήρε το όνομα Συλβέστρος. Η ταινία Tweetie Pie σημείωσε μεγάλη επιτυχία και χάρισε ένα Όσκαρ στη Warner.

Από τότε, ο Τουίτι και ο Σιλβέστρος, αν και θανάσιμοι αντίπαλοι, έγιναν ένα από τα πιο διάσημα ζευγάρια στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων. Μάλιστα, το 1998 τιμήθηκαν από τα Αμερικανικά Ταχυδρομεία με γραμματόσημο, που απεικόνιζε τις φιγούρες τους.

Τουίτι και Σιλβέστρος ζουν στο σπίτι της Γιαγιάς, αλλά ο αχόρταγος Συλβέστρος εποφθαλμιά το κίτρινο καναρίνι. Θέλει πάση θυσία να το καταβροχθίσει και πάντα σκαρφίζεται όλο και πιο περίτεχνα κόλπα για να πετύχει το σκοπό του.
Όμως, πάντα αποτυγχάνει, είτε από δικά του λάθη είτε από την πονηριά του Τουίτι, που οδηγεί τον διώκτη του στη Γιαγιά ή στον Έκτορα το μπουλντόγκ, που αναλαμβάνουν να τον συνετίσουν, έστω προσωρινά.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/191#ixzz2Cpxxk5YV

René Magritte

René Magritte – Die Grosse Familie, 1947

 
Ο Ρενέ Μαγκρίτ (René François Ghislain Magritte, 21 Νοεμβρίου, 1898 – 15 Αυγούστου, 1967) ήταν σουρρεαλιστής καλλιτέχνης με επιρροές από το καλλιτεχνικό κίνημα του ντανταϊσμού, που γεννήθηκε στην πόλη Λεσσίν του Βελγίου.

Το 1912 η μητέρα του αυτοκτόνησε στον ποταμό Σαμπρ.

Σπούδασε για δύο χρόνια στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών (Académie Royale des Beaux-Arts) των Βρυξελλών, από το 1916 μέχρι το 1918. Εκεί γνωρίστηκε με την Ζωρζέτ Μπερζέ (Georgette Berger) με την οποία παντρεύτηκε το 1922.

Ο Μαγκρίτ δούλεψε σε εργοστάσιο που κατασκεύαζε ταπετσαρίες, και σχεδίαζε αφίσες και διαφημίσεις μέχρι το 1926. Τότε υπέγραψε συμβόλαιο με την Galerie la Centaure των Βρυξελλών, γεγονός που του επέτρεψε να ασχολείται συνέχεια με την ζωγραφική.

Το 1926, ο Μαγκρίτ ζωγράφισε τον πρώτο του σουρρεαλιστικό πίνακα, Le jockey perdu, και έκανε την πρώτη του έκθεση στις Βρυξέλλες το 1927. Οι κριτικοί τού επιτέθηκαν μαζικά. Απογοητευμένος με την αποτυχία, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου έγινε φίλος με τον Αντρέ Μπρετόν και έγινε μέλος της ομάδας των σουρρεαλιστών.

Όταν η Galerie la Centaure έκλεισε και τα εισοδήματα από το συμβόλαιο σταμάτησαν, ο Μαγκρίτ επέστρεψε στις Βρυξέλλες και εργάστηκε στη διαφήμιση. Κατόπιν, έφτιαξε με τον αδελφό του ένα πρακτορείο με το οποίο έβγαζαν τα προς το ζην.

Την εποχή της γερμανικής κατοχής του Βελγίου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρέμεινε στις Βρυξέλλες, χάνοντας την επαφή με τον Μπρετόν. Εκείνη την εποχή αποκήρυξε την βία και την απαισιοδοξία των προηγουμένων έργων του, αν και αργότερα επέστρεψε στα ίδια θέματα.

Ήταν ένας αριστοτεχνικός ζωγράφος. Στα έργα του συχνά παραθέτει συνηθισμένα αντικείμενα, ή κάποιο ασυνήθιστο πλαίσιο, δίνοντας νέες ερμηνείες σε γνωστά αντικείμενα. Η χρήση αντικειμένων διαφορετικά απ' ό,τι φαίνονται, είναι χαρακτηριστική στο έργο του Η προδοσία των εικόνων (La trahison des images), όπου μία πίπα καπνιστή παρουσιάζεται σαν μοντέλο για διαφήμιση μαγαζιού εμπορίας καπνού. Κάτω από την πίπα ο Μαγκρίτ έγραψε την φράση «Αυτό δεν είναι μία πίπα» («Ceci n'est pas une pipe»), που μοιάζει με οξύμωρο, αλλά σημαίνει πως η ζωγραφιά δεν είναι αυτό που φαίνεται. Στο βιβλίο του Αυτό δεν είναι μία πίπα, ο γάλλος κριτικός Μισέλ Φουκώ αναλύει την ζωγραφική του πίνακα του Μαγκρίτ και αυτό το παράδοξο.

Η τέχνη του Μαγκρίτ δείχνει ένα πιο αντιπροσωπευτικό ύφος του σουρρεαλισμού σε σύγκριση με το «αυτόματο» ύφος που συναντούμε σε έργα καλλιτεχνών όπως ο Χουάν Μιρό. Εκτός από φανταστικά στοιχεία, το έργο του είναι συχνά πνευματώδες και διασκεδαστικό. Επίσης ζωγράφισε μια σειρά σουρρεαλιστικής εκδοχής άλλων γνωστών πινάκων.

Ο Ρενέ Μαγκρίτ περιέγραψε τα έργα του λέγοντας:

Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι — προκαλούν μυστήριο και, πράγματι, όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πίνακές μου, θέτει στον εαυτό του αυτήν την απλή ερώτηση: «Tι σημαίνει αυτό;» Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι — είναι απλά άγνωστο.

Στις ΗΠΑ εκτέθηκαν τα έργα του στη Νέα Υόρκη το 1936 και ξανά στην ίδια πόλη σε δύο εκθέσεις, το 1965 στο Μουσείο Μοντέρνα Τέχνης και το 1992 στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης.
Ο Μαγκρίτ πέθανε από καρκίνο στις 15 Αυγούστου του 1967, και τάφηκε στο νεκροταφείο Σααρμπέκ (Schaarbeek) των Βρυξελλών.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CE%B5%CE%BD%CE%AD_%CE%9C%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%84

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΜΑΡΙΕΣ!!!!

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΜΑΡΙΕΣ!!!!

21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ -ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν˙ Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις».

Μία από τις κυριότερες και μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές του έτους είναι τα «Εισόδια» της Θεοτόκου. Η Εκκλησία μας την τιμά στις 21 Νοεμβρίου, με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου.

Όπως γνωρίζουμε, η Παναγία Θεοτόκος, γεννήθηκε από γονείς γηραιούς, τον Ιωακείμ και την Άννα, που είχαν παρακαλέσει με πολύ πόνο τον Θεό να τους δώση ένα τέκνο και να το αφιερώσουν στο Ναό Του. Πραγματικά, αυτό και έκαναν. Οταν δηλαδή η Μαρία έγινε τριών ετών την έφεραν οι ίδιοι οι γονείς της στο Ναό και την παρέδωσαν στα χέρια του Ζαχαρία του ιερέα. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το ονομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ». Και ανέβασε την τριετή Μαρία στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου, όπου ο Θεός την χαρίτωσε. Και ευφράνθηκε η Παναγία και με αγαλλίαση ψυχής εσκίρτησε και όλοι πνευματικά πανηγύρισαν που έμεινε στο Ναό τον Άγιο, για να αγιασθεί και να γίνει αργότερα η Μητέρα του ίδιου του Θεού. 

http://www.ecclesia.gr/greek/holySynod/commitees/art/art_eisodia_theotokou.htm

Εισόδια της Θεοτόκου του 13ου αιώνα (Λεσίνι)

Στα Μονοπάτια των Μονών και των Μεγάλων Ζωγράφων

Εισόδια της Θεοτόκου του 13ου αιώνα (Λεσίνι)
Βυζαντινός ναός που είναι αφιερωμένος στα Εισόδια της Θεοτόκου. Η κατασκευή του άρχισε στα χρόνια των Δεσποτών της Ηπείρου και με βάση τα τυπολογικά, μορφολογικά και διακοσμητικά στοιχεία του υποστηρίζεται πως χτίστηκε στα τέλη του 13ου αιώνα.

21 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας

Τετάρτη, 21 Νοεμβρίου 2012

21 Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας

Ο πρωινός βήχας των καπνιστών θα πρέπει στο εξής να θεωρείται νόσος, αναφέρει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα κατά της Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας (ΧΑΠ).

Πρόκειται για μια νόσο των πνευμόνων, κατά την οποία η στένωση των βρόγχων προκαλεί δυσκολία στην αναπνοή. Κύρια αιτία της παραμένει το κάπνισμα, ενεργητικό και παθητικό, η ατμοσφαιρική ρύπανση και το ιστορικό λοιμώξεων στην παιδική ηλικία.

Η δραματική αύξηση της νόσου τα τελευταία χρόνια κάνει τον Π.Ο.Υ. να μιλά για 450.000.000 ανθρώπους με Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια στον πλανήτη...

Σήμερα είναι η τέταρτη αιτία θανάτου, με 3.000.000 άτομα κάθε χρόνο ενώ το 2020 θα γίνει η Τρίτη, λένε οι επιστήμονες.

Στη χώρα μας, που πάνω από το 50% των ενηλίκων είναι καπνιστές, μελέτη της Πνευμονολογικής Εταιρείας, έδειξε ότι 800.000 Έλληνες πάσχουν από τη νόσο, με τους μισούς από αυτούς να μην το γνωρίζουν.

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Τετάρτη του Νοεμβρίου από την «Παγκόσμια Πρωτοβουλία κατά της ΧΑΠ», που συσπειρώνει στους κόλπους της οργανώσεις γιατρών και ασθενών, και υπό την αιγίδα της Π.Ο.Υ.

Σχετικοί Δικτυακοί Τόποι

• The Global Initiative for Chronic Obstructive Lung Disease (GOLD)

Πηγή  sansimera.gr