ΤΖΟΡΤΖΙΟ ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ (10/7/1888- 20/11/1978)

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΤΖΟΡΤΖΙΟ ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ (10/7/1888- 20/11/1978)

ΠΙΝΑΚΑΣ- Hector and Andromache. 1917

Ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο, (γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1888 στο Βόλο και πέθανε στις 19 Νοεμβρίου 1978 στη Ρώμη), ήταν ο Ιταλός ζωγράφος που μαζί με τους Carlo Carrà και Giorgio Morandi, δημιούργησαν το ρεύμα της Mεταφυσικής Ζωγραφικής.

Αφού σπούδασε στις σχολές καλών τεχνών της Αθήνας και της Φλωρεντίας, ο Ντε Κίρικο εγκαταστάθηκε στη Γερμανία το 1906 και έγινε δεκτός στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου. Τα πρώτα του έργα είναι επηρεασμένα από τον Arnold Böcklin και τον Max Klinger, που συνήθιζαν να αντιπαραθέτουν το κοινότοπο με το φανταστικό στα έργα τους. Το 1910 ζούσε στη Φλωρεντία, όταν άρχισε να ζωγραφίζει μια μοναδική σειρά από πίνακες τοπίων, όπου ξεχωριστή θέση έχει το Αίνιγμα του Φθινοπωρινού Απογεύματος, ενός έργου του (1910), όπου οι μακριές γραμμές του, οι αυστηρές και παράλογες σκιάσεις συνδυάζονται με αδιόρατα αντικείμενα μέσα σε νεκρά αστικά τοπία. Μετακομίζοντας στο Παρίσι το 1911, ο Ντε Κίρικο κέρδισε την εύνοια του Πάμπλο Πικάσσο και του Guillaume Apollinaire με τις αμφιλεγόμενες όσο και δυσοίωνες απεικονίσεις του που παρουσίαζαν έρημες πλατείες. Σ' αυτά τα έργα, όπως η Ανταμοιβή του Προφήτη (1913) και Το Μυστήριο της Μελαγχολίας ενός Δρόμου (1914), τα κλασσικά τόξα συνδυάζονται με μοναδικές σκιάσεις και μικρές, ξεκομμένες φιγούρες μέσα σε τοπία καταθλιπτικής αρχιτεκτονικής.

Το 1915 ο Ντε Κίρικο κατατάχθηκε στον ιταλικό στρατό και έκανε τη θητεία του στη Φερράρα της Ιταλίας. Εκεί δημιούργησε έργα όπου κυριαρχούν τα ανακόλουθα τοπία, ενώ το 1917 διαγνώστηκε με ψυχικές διαταραχές και νοσηλεύτηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο όπου γνώρισε τον Carlo Carrà in 1917. Οι δυο καλλιτέχνες μαζί δημιούργησαν το ρεύμα που ονομάστηκε Μεταφυσική Ζωγραφική. Στα έργα του Ντε Κίρικο εκείνης της περιόδου, όπως η Μεγάλη Μεταφυσική Αίθουσα του 1917 (Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης – Ν. Υόρκη) και Ο Προφήτης (1915), κυριαρχούν τα χρώματα και οι αινιγματικές φιγούρες.

Το μυστήριο εισέρχεται στους πίνακες του Ντε Κίρικο μετά 1919, όταν άρχισε να ενδιαφέρεται για την κλασσική ιταλική παράδοση, ενώ στη συνέχεια επηρεάζεται από το Σουρεαλιστικό κίνημα της δεκαετίας του 1920. Από το 1930 και έπειτα στα έργα του εισέρχεται η avant-garde. 

ΑΠΟ  http://www.enviro.gr/eikastika/fotografia/2019/1104231303542220_1511001011/lightbox_slideshow.php

21 Νοεμβρίου 1877...Ο Τόμας Έντισον ...

21 Νοεμβρίου 1877...Ο Τόμας Έντισον ανακοινώνει ότι ανακάλυψε το φωνόγραφο, ένα μέσο καταγραφής και αναπαραγωγής ήχου.

Ο φωνογράφος, κοινώς γραμμόφωνο, (αγγλ. Phonograph) είναι μια από τις πρώιμες συσκευές για την εγγραφή και αναπαραγωγή ήχου. Κατασκευάστηκε από τον Αμερικανό Τόμας Άλβα Έντισον (Thomas A. Edison) (1847 – 1931) το 1877. Χρησιμοποιούσε μια βελόνα για να καταγράφει τον ήχο σε ένα κύλινδρο με αυλάκια, επικαλυμμένο με αλουμινόχαρτο, ο οποίος περιστρεφόταν με σταθερή ταχύτητα. Η ιδέα της εγγραφής ήχου με παρόμοιο τρόπο υπήρχε από τουλάχιστον μισό αιώνα πριν, αλλά ο Έντισον με την κατασκευή του της έδωσε σάρκα και οστά.

Στο φωνογράφο, η βελόνα που κατέγραφε τον ήχο ήταν συνδεδεμένη με ένα είδος φωναγωγού με τρόπο ώστε να λαμβάνει μηχανικά της δονήσεις που προκαλούσε ο ήχος που περνούσε μέσα σ' αυτόν. Η βελόνα παλλόταν κάθετα προς την επιφάνεια του κυλίνδρου και διαμόρφωνε το αλουμινόχαρτο δημιουργώντας "κορφές και κοιλίες". Ο κύλινδρος περιστρεφόταν με το χέρι, με την βοήθεια μιας μανιβέλας, που ήταν προσαρμοσμένη στον άξονά του. Αργότερα ο Έντισον αντί για κυλίνδρους επικαλυμμένους με αλουμινόχαρτο άρχισε να χρησιμοποιεί κέρινους κυλίνδρους στις συσκευές του. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την δυνατότητα διαγραφής μιας ηχογράφησης, αφαιρώντας την επιφάνεια του κέρινου κυλίνδρου με την χρήση αιχμηρής λεπίδας.

Με βάση αυτή την πρώτη συσκευή, ο επίσης Αμερικανός Emil Berliner (1851-1929), επινόησε δέκα χρόνια αργότερα μια άλλη συσκευή, το γραμμόφωνο (Gramophone), που αντί για κέρινο κύλινδρο χρησιμοποιούσε μια κυκλική πλάκα (δίσκο) από μίγμα γομαλάκας (shellac) για να καταγράφει τον ήχο

Το έτος 1877 κατέθεσε αίτηση για απόκτηση τίτλου ευρεσιτεχνίας ο ήδη ευρύτερα γνωστός εφευρέτης Τόμας Άλβα Έντισον, με θέμα μία συσκευή, την οποία ονόμασε φωνόγραφο (phonograph) και ήταν ο πρόδρομος του μεταγενέστερου γραμμοφώνου. Η συσκευή αυτή λειτουργούσε με ένα ξύλινο κύλινδρο που περιστρεφόταν χειρονακτικά με μανιβέλα και ο οποίος ήταν καλυμμένος με ένα λεπτό φύλλο κασσιτέρου (Staniol). Μία μεταλλική βελόνα ήταν σταθερά συνδεμένη με μια μεμβράνη, η οποία πραγματοποιούσε ταλαντώσεις λόγω ηχητικών κυμάτων, με αποτέλεσμα η βελόνα να δημιουργεί βαθουλώματα στο φύλλο κασσιτέρου, άλλοτε μεγαλύτερα και άλλοτε μικρότερα, ανάλογα με την ένταση του ήχου. Ένας μηχανικός οδηγός μετακινούσε τη βελόνα αξονικά στον κύλινδρο, ώστε τελικά προέκυπτε ένα σπειροειδές αυλάκι. Όταν γύριζε ο κύλινδρος και πέρναγε η βελόνα πάνω από τη χαραγμένη επιφάνεια, προκαλούσαν τα βαθουλώματα ταλαντώσεις στη μεμβράνη, οι οποίες μετατρέπονταν σε ηχητικά κύματα.

Όπως περιγράφουν άρθρα εφημερίδων της εποχής, η απόδοση της συσκευής του Έντισον ήταν περίπου «άθλια», αλλά ο φωνόγραφος αυτός, τον οποίο ο εφευρέτης του ονόμαζε μηχανή, έκανε τεράστια εντύπωση. Όταν όμως δοκίμαζε ο κόσμος την ποιότητα ήχου, εξανεμιζόταν ο ενθουσιασμός και θεωρούσε τη συσκευή ένα ακριβό παιχνίδι. Η τοποθέτηση του φύλλου κασσιτέρου ήταν περίπλοκη και η αντοχή του σε πολλαπλή χρήση περιορισμένη.

Το έτος 1881 προσπάθησε ο εφευρέτης του τηλεφώνου Μπελ να βελτιώσει το φωνόγραφο του Έντισον. Για το σκοπό αυτό κάλυψε τον ξύλινο κύλινδρο με κερί, πάνω στο οποίο θα χαρασσόταν το αυλάκι του ήχου. Η προσπάθεια αυτή έδωσε καλύτερα αποτελέσματα, κυρίως όμως δεν επέτρεπε την ηχογράφηση άσχετων θορύβων, όπως η κατασκευή του Έντισον. Το 1886 δήλωσε για ευρεσιτεχνία μια όμοια κατασκευή με επίστρωση κεριού στο κύλινδρο ο Charles Sumner Tainter (Ταίιντερ, 1854-1940) και το ονόμασε γραφόφωνο (graphophone). Εναντίον του Ταίιντερ κινήθηκε δικαστικά ο Έντισον, θεωρώντας ότι επρόκειτο για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας.

Το 1888 αντικατέστησε ο ίδιος ο Έντισον το φύλλο κασσιτέρου με στρώμα σκληρού κεριού και τοποθέτησε στη συσκευή ένα μηχανικό κινητήρα με βαρύδι. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ένας μηχανικός κινητήρας με ελατήριο και μανιβέλα για κούρδισμα και στη συνέχεια, σε μερικά μοντέλα, ένας ηλεκτρικός κινητήρας, αν και οι ηλεκτρικοί κινητήρες ήταν εκείνη την εποχή και για αρκετές δεκαετίες ακόμα ογκώδεις και ακριβοί. Για την ενίσχυση του ήχου χρησιμοποίησε ο Έντισον το χαρακτηριστικό χωνί που βλέπουμε σε εικόνες και φωτογραφίες του φωνογράφου. Οι κύλινδροι του Έντισον περιείχαν μουσική ή ομιλία διάρκειας περίπου 2 λεπτών.

Η νέα αυτή κατασκευή του Έντισον είχε εμπορική επιτυχία, γιατί προσφερόταν για ιδιωτική καταγραφή της φωνής. Για τη μαζική παραγωγή κυλίνδρων με σύντομες μελωδίες της εποχής η εργασία ήταν όμως πολύ κοπιαστική, γιατί έπρεπε η ορχήστρα ή ο τραγουδιστής να επαναλαμβάνουν με μεγάλη ένταση την εκτέλεση του κομματιού μπροστά σε 7-8 φωνογράφους, οι οποίοι παρήγαγαν από ένα κύλινδρο. Μόλις το 1903 κατασκεύασε ο ίδιος ο Έντισον μια μηχανή, η οποία ήταν σε θέση να αντιγράφει έναν αρχικό κύλινδρο.

Το 1886 πρότεινε ο Emile Berliner (Μπερλίνερ, 1851-1929), Αμερικάνος από το Ανόβερο της Γερμανίας, να αντικατασταθεί ο κύλινδρος με «αυλάκι ήχου» του Έντισον, με μία επίπεδη πλάκα όπου, μετά από διάφορες βελτιώσεις, μία ελικοειδής διαδρομή σχημάτιζε ένα συνολικό αυλάκι σε όλη την επιφάνεια της πλάκας και η βελόνα έκανε ταλαντώσεις, εγκάρσια στην κίνηση. Ενώ δηλαδή η κεφαλή της συσκευής του Έντισον εκτελούσε κινήσεις πάνω-κάτω για να ανιχνεύσει τα βαθουλώματα της επιφάνειας, στη συσκευή του Μπερλίνερ έπαιζαν ρόλο τα τοιχώματα του αυλακιού και η βελόνα πραγματοποιούσε κινήσεις δεξιά-αριστερά. Έτσι, ξεπέρασε ο Μπερλίνερ και τον κίνδυνο να συρθεί ενώπιον δικαστηρίων για καταπάτηση ευρεσιτεχνιών του Έντισον. Ο Μπερλίνερ δήλωσε τη συσκευή του για ευρεσιτεχνία και την ονόμασε γραμμόφωνο (grammophone). Αυτή η μέθοδος είχε δοκιμαστεί ήδη από τον Έντισον και από τον Μπελ, αλλά δεν κρίθηκε αξιοποιήσιμη. Να σημειωθεί δε ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1950 συγχωνεύτηκαν από τις εταιρίες που τις εκμεταλλεύονταν οι ευρεσιτεχνίες του Έντισον και του Μπερλίνερ και έτσι προέκυψε η τεχνολογία των στερεοφωνικών δίσκων.

Ο δίσκος (πλάκα) του Μπερλίνερ, αρχικά με διάμετρο 12 cm που γύρναγε με 150 στροφές ανά λεπτό, πήρε σταδιακά τη μορφή που γνωρίζουμε μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα ως δίσκο βινυλίου. Το έτος 1901 κατασκευάστηκαν για πρώτη φορά δίσκοι με διάμετρο 10" (~25 cm). Μέχρι τότε, οι δίσκοι ήταν μονόπλευροι και από την άλλη πλευρά είχαν διαφημιστικές ετικέτες, περίπου όπως είναι σήμερα τα CD και DVD. To 1904 παρουσίασε η γερμανική εταιρία Odeon τον πρώτο δίσκο διπλής όψης με διαμέτρους 25 και 30 cm και διάρκεια μέχρι 5,5 λεπτά. Αν και τελικά επεβίωσε ακριβώς αυτή η μορφή ηχητικής αποθήκευσης και διατηρήθηκε μέχρι που άρχισε να αντικαθίσταται από τον οπτικό δίσκο (σύμπυκνος δίσκος, compact disk, CD), η ηχητική ποιότητα των δίσκων του Μπερλίνερ ήταν για μερικές δεκαετίες πολύ κατώτερη από αυτή των κυλίνδρων κεριού του Έντισον.

Με τη βελτίωση των ηλεκτρικών κινητήρων και την εισαγωγή του ηλεκτρονικού ενισχυτή, το γραμμόφωνο αντικαταστάθηκε σταδιακά από το ηλεκτρικό γραμμόφωνο που πήρε στην καθημερινή γλώσσα το όνομα pickup (=μαζεύω, συλλέγω, πικάπ). Εντωμεταξύ είχαν αξιοποιηθεί ο ηλεκτρονικός ενισχυτής λυχνιών και οι μικροί ηλεκτρικοί κινητήρες, με τους οποίος πήρε πλέον το γραμμόφωνο και ο ήχος του σημαντικά ανώτερη ποιότητα. Μερικές φορές χρησιμοποιείται και ο όρος ηλεκτρόφωνο, ο οποίος όμως χαρακτήριζε στις αρχές του 20ου αιώνα την τηλεφωνική μετάδοση ειδήσεων και γι' αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε ευρέως για τις ηλεκτρικές συσκευές αναπαραγωγής ήχου· ο όρος αυτός χρησιμοποιείται στην Ελλάδα για το μηχανισμό που είναι γνωστός και σαν τζουκ μποξ.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CF%89%CE%BD%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%82

Η Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων (52)

Από παλιά Ραδιοτηλεόραση

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Στα τρυπημένα σημεία λέει : τάξεων να, κοπηλασία, δεδομένα 

  

Η θεμελίωση της γυμναστικής

Χρόνης Μίσσιος

Bigbook.gr

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_20/11/2012_470753

Μια εμβληματική μορφή της Αριστεράς, ο συγγραφέας του «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς», Χρόνης Μίσσιος, άνθρωπος που έκανε σκληρή κριτική τόσο στον αριστερό χώρο και τις διασπάσεις του όσο και στην ίδια την κοινωνία γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα.

Εξορίες και φυλακές ήταν για πολλά χρόνια το «σπίτι του». Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1985 με το αυτοβιογραφικό βιβλίο «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» που «αγκαλιάστηκε» από το κοινό και την κριτική, αλλά δέχτηκε αυστηρή κριτική από τον χώρο της Αριστεράς.

Για οικονομικούς λόγους δεν τελείωσε ούτε το δημοτικό σχολείο (έφτασε μέχρι τη δεύτερη τάξη). Παιδί ακόμη κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής εντάχθηκε στην Αντίσταση και το 1947 καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή του στον εμφύλιο πόλεμο. Έμεινε φυλακισμένος ως το 1953 και από το 1962 εξορίστηκε στη Μακρόνησο και τον Αη Στράτη.

Λίγο μετά την μεταπολίτευση άρχισε να ζει σαν ελεύθερος πολίτης.

Τα τελευταία χρόνια ζούσε σχεδόν σαν ερημίτης στο Καπανδρίτι με την σύντροφό του Ρηνιώ και τα σκυλιά τους σε ένα αγροτόσπιτο. Άλλα έργα του ήταν τα «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;» (1988), «Τα κεραμίδια στάζουν» (1991), «Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι» (1996).

Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις είχε δηλώσει: «Για πρώτη φορά ζω σε μια κοινωνία που δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό. Δεν αντιδρά με τίποτα».

Για την κρίση: είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Ουσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας».

Για την οικολογία και την πράσινη ανάπτυξη:«Είναι δυνατόν να μιλάμε για οικολογία και πράσινη ανάπτυξη και να έχουμε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο;».

Για την παιδεία: «Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία και άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους».

Για τους εμπνευσμένους ηγέτες: «Πιστεύω πολύ ότι σε μια κοινότητα, η συλλογική μνήμη είναι πολύ πιο ασφαλής και πιο ισχυρή από οποιονδήποτε ηγέτη».

Για την εξουσία: «Είναι το χειρότερο, το πιο τρομακτικό εφεύρημα του ανθρώπου. Στην πορεία τής ανθρώπινης ιστορίας, οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητα τους ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία».

Πηγή: ΑΜΠΕ

Χυλοπίτες με κρασάτο κοτόπουλο

Απλές λύσεις

 

 Χυλοπίτες με κρασάτο κοτόπουλο

Ένας λατρεμένος συνδυασμός.

• 12 μπουτάκια κοτόπουλο (ζητήστε από το κρεοπώλη σας να τα ξεκοκαλίσει)

• 500 γραμμάρια κρεμμύδια ψιλοκομμένα
• 150 ml ελαιόλαδο
• 1 κουτ. σούπας δυόσμο φρέσκο ψιλοκομμένο

• 1 κουτ. σούπας φρέσκια ματζουράνα
• 150 ml λευκό κρασί
• 1 κιλό ντομάτες στον τρίφτη
• 2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο
• 2 κουτ. σούπας ντοματοπολτό
• 500 ml ζωμό κότας
• 200 γραμμάρια μυζήθρα σκληρή
• 300 γραμμάρια χυλοπίτες
• Αλάτι, πιπέρι

Σε κατσαρόλα ζεσταίνουμε το ελαιόλαδο και σοτάρουμε τα κρεμμύδια.

Προσθέτουμε το κοτόπουλο και το σκόρδο και τσιγαρίζουμε-αλατίζουμε και σβήνουμε με κρασί.Αφήνουμε να σωθούν τα υγρά τους.

Προσθέτουμε το δυόσμο,το θυμάρι και τη ματζουράνα και ανακατεύουμε. Βάζουμε τη φρέσκια ντομάτα και τον ντοματοπολτό ανακατεύοντας συνέχεια.

Προσθέτουμε το ζωμό και λίγο πιπέρι. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και μαγειρεύουμε για περίπου 40 λεπτά. Βράζουμε τις χυλοπίτες και σερβίρουμε.

jenny.gr

3 τροφές που ελέγχουν το ζάχαρο & σου κάνουν καλό

Απλές λύσεις

3 τροφές που ελέγχουν το ζάχαρο & σου κάνουν καλό

■ Κριθάρι

Η κατανάλωσή του είναι απίθανο να προκαλέσει απότομη άνοδο στο σάκχαρό σου. Μάλιστα, σε μελέτη της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Creighton διαπιστώθηκε ότι το κριθάρι είναι καλύτερο από την πολυδιαφημισμένη βρόμη όσον αφορά τη διατήρηση υπό έλεγχο των επιπέδων γλυκόζης. Αυτό γιατί έχει υψηλή περιεκτικότητα στη διαλυτή φυτική ίνα β-γλυκάνη, η οποία χωνεύεται πολύ αργά και βοηθά στη μείωση των επιπέδων χοληστερόλης. Σημειώνεται ότι το αναποφλοίωτο κριθάρι έχει περισσότερες ίνες από το αποφλοιωμένο, αλλά χρειάζεται πιο πολύς χρόνος για το μαγείρεμά του. Και τα δύο πάντως αποτελούν έξυπνη προσθήκη στη διατροφή σου.

Tip Αντικατάστησε με κριθάλευρο τη μισή ποσότητα αλευριού για όλες τις χρήσεις που απαιτείται για τις συνταγές κέικ ή ψωμιού. Μπορείς επίσης να προσθέσεις κριθάρι στις σούπες ή να το σερβίρεις μαζί με ψάρι, κρέας ή πουλερικά αντί για ρύζι ή πατάτες.

■ Πιπέρι καγιέν

Λίγη ποσότητά του στα φαγητά σου θα εμποδίσει την απότομη άνοδο στο σάκχαρο μετά το γεύμα, σύμφωνα με νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Ταζμανίας. Σε αυτήν παρατηρήθηκε ότι το σάκχαρο ενηλίκων που έτρωγαν βιαστικά μπιφτέκι με καυτερές κόκκινες πιπεριές πάνω σε ψωμάκι μαζί με ζαχαρούχο αναψυκτικό ήταν πολύ χαμηλότερο απ’ ό,τι όταν οι ίδιοι προτιμούσαν μόνο το μπιφτέκι και το αναψυκτικό χωρίς τα καρυκεύματα. Οι ερευνητές αναγνωρίζουν στην καψαϊκίνη –την καυτερή ουσία στις πιπεριές– τουλάχιστον ένα μέρος του οφέλους αυτού.
Tip Πρόσθεσε κόκκινες καυτερές πιπεριές στο φαγητό σου. Όχι μόνο θα ωφεληθείς από αυτές, αλλά θα χρειαστείς και λιγότερο αλάτι.

■ Καρότο

Σε μελέτη του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ τονίζεται ότι η κατανάλωση μισού φλιτζανιού σκούρων κίτρινων λαχανικών καθημερινά, όπως το καρότο, μειώνει τον κίνδυνο διαβήτη στις γυναίκες κατά 27%. Οι μελετητές δεν είναι σίγουροι γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά θεωρούν πως μπορεί να οφείλεται στα υψηλά επίπεδα αντιοξειδωτικών που εντοπίζονται σε αυτά τα λαχανικά.
Tip Για να αυξήσεις την απορρόφηση των αντιοξειδωτικών από τα καρότα (ή οποιοδήποτε άλλο χρωματιστό λαχανικό), σέρβιρισέ τα με λίγο λίπος, όπως το ελαιόλαδο.

shape.gr

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ «Για το παιδί»

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

20 Νοεμβρίου – Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ «Για το παιδί»

Τα παιδιά θέλουν παπούτσια

τα παιδιά θέλουν ψωμί
θέλουνε και φάρμακα
δούλεψε και συ.
Γέλα κλαίγε κι όλο λέγε
το παιδί: ζωή.
Τίποτ’ άλλο, Ζωή.
Ζύμωνε στη σκάφη
πρώτο σου ζυμάρι, πρώτο σου ψωμί
ένα καλυβάκι μια μικρούλα αυλή
για το παιδί.
Ζύμωνε το χώμα
με το δάκρυ δάκρυ
φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί
να πετάει τη νύχτα
και να κελαηδεί
για το παιδί.
Τούτη είναι η ζωή μας
τούτο το μεγάλο, τίποτ’ άλλο
γέλα κλάψε, πες ό,τι θες
Το παιδί ζωή: ζωή
τίποτ’ άλλο!

ΠΙΝΑΚΑΣ -ΣΑΒΒΙΔΗΣ ΣΥΜΕΩΝ «Γύρω γύρω όλοι»

Εικονοθεραπεία 38

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

"Πατρική Κληρονομιά"

Bigbook.gr

Η "Πατρική Κληρονομιά", μια αληθινή ιστορία, αγγίζει αισθήματα με εκείνη την ένταση που ο Φίλιπ Ροθ γνωρίζει καλά. 

Ο συγγραφέας παρακολουθεί τον ογδονταεξάχρονο πατέρα του -έναν άνθρωπο με παροιμιώδη ρώμη, γοητεία, και μια ανεξάντλητη συλλογή αναμνήσεων από το Νιούαρκ- στη μάχη του με τον όγκο στον εγκέφαλο, που εντέλει θα τον σκοτώσει. 

Ο γιος παραστέκεται γεμάτος αγάπη, αγωνία και τρόμο στον πατέρα του, σε όλα τα στάδια της τελευταίας του δοκιμασίας, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα εκείνο το πείσμα για επιβίωση που χαρακτήριζε συνολικά τη μακρόχρονη και πεισματική πάλη του με τη ζωή. 

Η "Πατρική Κληρονομιά" ανακηρύχθηκε από το περιοδικό "Time" Καλύτερο Βιβλίο του 1993 στην κατηγορία της μη μυθοπλαστικής πεζογραφίας.

Ένα μεστό και βαθιά συγκινητικό πορτρέτο πατέρα και γιου... Ο Ροθ παρακάμπτει κάθε διάθεση παραμυθίας και παρηγοριάς προκειμένου να φτάσει στην αλήθεια - στην αλήθεια για τον εαυτό του και τον πατέρα του, για τον θάνατο και τον φόβο του θανάτου, για εκείνη την απόλυτα ευάλωτη θέση στην οποία μας καταδικάζει όλους η αγάπη. Chicago Tribune Με αμεσότητα αριστοτεχνική, η "Πατρική Κληρονομιά" αφηγείται μία από τις πιο θεμελιώδεις αληθινές ιστορίες που μοιράζονται οι Αμερικανοί σήμερα... Και η αφήγηση αυτή σφύζει από ζωντάνια και χιούμορ... Πρόκειται για έναν θρίαμβο της λογοτεχνίας... της υπέροχα πραγματιστικής, ιδιοφυώς απρόβλεπτης αφηγηματικής φλέβας του Φίλιπ Ροθ. The New York Times Book Review.

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=214733

ΡΕΝΕ ΜΑΓΚΡΙΤ (21 Νοεμβρίου, 1898 – 15 Αυγούστου, 1967) ΠΙΝΑΚΑΣ "This Is Not a Pipe Either"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 

ΡΕΝΕ ΜΑΓΚΡΙΤ (21 Νοεμβρίου, 1898 – 15 Αυγούστου, 1967)

ΠΙΝΑΚΑΣ "This Is Not a Pipe Either"

Ο Ρενέ Μαγκρίτ ήταν σουρρεαλιστής καλλιτέχνης με επιρροές από το καλλιτεχνικό κίνημα του ντανταϊσμού, που γεννήθηκε στην πόλη Λεσσίν του Βελγίου.

Το 1912 η μητέρα του αυτοκτόνησε στον ποταμό Σαμπρ.

Σπούδασε για δύο χρόνια στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών (Académie Royale des Beaux-Arts) των Βρυξελλών, από το 1916 μέχρι το 1918. Εκεί γνωρίστηκε με την Ζωρζέτ Μπερζέ (Georgette Berger) με την οποία παντρεύτηκε το 1922.

Ο Μαγκρίτ δούλεψε σε εργοστάσιο που κατασκεύαζε ταπετσαρίες, και σχεδίαζε αφίσες και διαφημίσεις μέχρι το 1926. Τότε υπέγραψε συμβόλαιο με την Galerie la Centaure των Βρυξελλών, γεγονός που του επέτρεψε να ασχολείται συνέχεια με την ζωγραφική.

Το 1926, ο Μαγκρίτ ζωγράφισε τον πρώτο του σουρρεαλιστικό πίνακα, Le jockey perdu, και έκανε την πρώτη του έκθεση στις Βρυξέλλες το 1927. Οι κριτικοί τού επιτέθηκαν μαζικά. Απογοητευμένος με την αποτυχία, μετακόμισε στο Παρίσι, όπου έγινε φίλος με τον Αντρέ Μπρετόν και έγινε μέλος της ομάδας των σουρρεαλιστών.

Όταν η Galerie la Centaure έκλεισε και τα εισοδήματα από το συμβόλαιο σταμάτησαν, ο Μαγκρίτ επέστρεψε στις Βρυξέλλες και εργάστηκε στη διαφήμιση. Κατόπιν, έφτιαξε με τον αδελφό του ένα πρακτορείο με το οποίο έβγαζαν τα προς το ζην.

Την εποχή της γερμανικής κατοχής του Βελγίου κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρέμεινε στις Βρυξέλλες, χάνοντας την επαφή με τον Μπρετόν. Εκείνη την εποχή αποκήρυξε την βία και την απαισιοδοξία των προηγουμένων έργων του, αν και αργότερα επέστρεψε στα ίδια θέματα.

Ήταν ένας αριστοτεχνικός ζωγράφος. Στα έργα του συχνά παραθέτει συνηθισμένα αντικείμενα, ή κάποιο ασυνήθιστο πλαίσιο, δίνοντας νέες ερμηνείες σε γνωστά αντικείμενα. Η χρήση αντικειμένων διαφορετικά απ' ό,τι φαίνονται, είναι χαρακτηριστική στο έργο του Η προδοσία των εικόνων (La trahison des images), όπου μία πίπα καπνιστή παρουσιάζεται σαν μοντέλο για διαφήμιση μαγαζιού εμπορίας καπνού. Κάτω από την πίπα ο Μαγκρίτ έγραψε την φράση «Αυτό δεν είναι μία πίπα» («Ceci n'est pas une pipe»), που μοιάζει με οξύμωρο, αλλά σημαίνει πως η ζωγραφιά δεν είναι αυτό που φαίνεται. Στο βιβλίο του Αυτό δεν είναι μία πίπα, ο γάλλος κριτικός Μισέλ Φουκώ αναλύει την ζωγραφική του πίνακα του Μαγκρίτ και αυτό το παράδοξο.

Η τέχνη του Μαγκρίτ δείχνει ένα πιο αντιπροσωπευτικό ύφος του σουρρεαλισμού σε σύγκριση με το «αυτόματο» ύφος που συναντούμε σε έργα καλλιτεχνών όπως ο Χουάν Μιρό. Εκτός από φανταστικά στοιχεία, το έργο του είναι συχνά πνευματώδες και διασκεδαστικό. Επίσης ζωγράφισε μια σειρά σουρρεαλιστικής εκδοχής άλλων γνωστών πινάκων.

Ο Ρενέ Μαγκρίτ περιέγραψε τα έργα του λέγοντας:

Η ζωγραφική μου είναι ορατές εικόνες που δεν κρύβουν κάτι — προκαλούν μυστήριο και, πράγματι, όταν κάποιος βλέπει έναν από τους πίνακές μου, θέτει στον εαυτό του αυτήν την απλή ερώτηση: «Tι σημαίνει αυτό;» Οι πίνακές μου δεν σημαίνουν κάτι, επειδή και το μυστήριο δεν σημαίνει κάτι — είναι απλά άγνωστο.

Στις ΗΠΑ εκτέθηκαν τα έργα του στη Νέα Υόρκη το 1936 και ξανά στην ίδια πόλη σε δύο εκθέσεις, το 1965 στο Μουσείο Μοντέρνα Τέχνης και το 1992 στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Τέχνης.

Ο Μαγκρίτ πέθανε από καρκίνο στις 15 Αυγούστου του 1967, και τάφηκε στο νεκροταφείο Σααρμπέκ (Schaarbeek) των Βρυξελλών. ΠΗΓΗ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ