Μωσαϊκό

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Ή άγανάκτησις

Αριστοτέλης: Αγανάκτηση και Φθόνος

’Αντίθετο πρός τό συναίσθημα τοϋ οίκτου είναι αυτό πού ονομάζουν άγανάκτησι. Γιατί τό νά λυπάσαι για την ανάξια ευτυχία είναι κατά κάποιον τρόπο αντίθετο πρός τό νά λυπάσαι γιά την ανάξια δυστυχία καί είναι τής ϊδιας φύσεως. Καί τά δύο αυτά συναισθήματα δείχνουν ένα καλό χαρακτήρα. Γιατί πρέπει νά οργιζόμαστε μαζί με αυτούς πού υποφέρουν ανάξια καί νά τούς συμπονούμε, καί νά αγανακτούμε μέ αυτούς πού ευτυχούν άνάξια. Γιατί αυτό πού γίνεται «παρ’ αξίαν» είναι άδικο. Γι’ αυτό αποδίδουμε την άγανάκτησι καί στούς θεούς. ’Ίσως φανή καί ό φθόνος ότι κατά τον ϊδιον τρόπο είναι αντίθετος στον οίκτο, γιατί πλησιάζει καί σχεδόν ταυτίζεται μέ την άγανάκτησι. Είναι όμως άλλο πράγμα. Γιατί καί ό φθόνος είναι μιά ταραχώδης λύπη γιά κάποια ευτυχία, όχι όμως τού αναξίου, αλλά τού ανθρώπου πού φαίνεται ϊσος μέ εμάς. Τώρα, όλοι όσοι αισθάνονται φθόνο καί άγανάκτησι, πρέπει νά έχουν τούτο τό κοινό μεταξύ τους, ότι αναστατώνονται όχι γιατί σκέπτονται ότι ένα κακό μπορεΐ νά συμβή σέ αυτούς τούς ίδιους, αλλά γι’ αυτό αποκλειστικά πού συνέβη στον πλησίον τους. Γιατί τότε δεν θά είναι άγανάκτησις καί φθόνος, αλλά φόβος, αν ή λύπη καί ή ταραχή προέλθη άπό τό ενδεχόμενο νά προκύψη γιά μάς κάποιο κακό άπό την ευτυχία τού άλλου.

Είναι φανερό ότι αύτά τά αισθήματα θά συνοδεύωνται καί άπό τά αντίθετα. Γιατί αυτός πού αισθάνεται λύπη γιά την άνάξια δυστυχία, θά χαρή ή πάντως θά μείνη άσυγκίνητος γιά κείνους πού δυστυχούν γιατί έτσι τούς αξίζει. ’Επί παραδείγματι, κανένας καλός άνθρωπος δέν είναι δυνατό νά λυπηθή γιά τούς πατροκτόνους καί τούς δολοφόνους, όταν τιμωρηθούν. Γιατί πρέπει νά χαίρεται κανείς για την τιμωρία αυτών, καθώς καί γιά κείνους πού εύτυχοΰν μέ την αξία τους. Γιατί καί τά δυο είναι δίκαια καί προκαλούν χαρά στους τίμιους ανθρώπους. Γιατί πρέπει να δημιουργούν την έλπίδα δτι θά συμβοϋν καί σέ μάς αυτά πού συνέβησαν στον δμοιό μας. Κι δλα αυτά πηγάζουν από τόν ϊδιο χαρακτήρα, όπως καίτά αντίθετα πηγάζουν από αντίθετο χαρακτήρα. Γιατί αυτός που είναι χαιρέκακος είναι καί φθονερός. Άφοϋ λυπάται γιά κάτι πού συμβαίνει ή υπάρχει σέ κάποιον, κατ’ ανάγκη αυτός χαίρεται, όταν αυτός πού τό έχει, τό στερηθή ή άν καταστραφή. Γι’ αυτό όλα αυτά τά συναισθήματα εμποδίζουν τόν οίκτο, διαφέρουν δέ γιά τούς λόγους πού αναπτύξαμε. "Ωστε όλα είναι έξ ίσου χρήσιμα γιά νά εμποδίζουν τό αίσθημα τοϋ οίκτου.

Καί πρώτα, άς μιλήσουμε γιά την άγανάκτησι, εναντίον ποιων αγανακτούν οί άνθρωποι καί γιά ποιούς λόγους καί όταν βρίσκονται σέ ποιά κατάστασι. Έπειτα θά μιλήσουμε καί γιά τά άλλα. Τό πράγμα γίνεται φανερό από όσα έχουν λεχθή. Γιατί άν άγανάκτησις είναι νά λυπάσαι γιά κάποιον πού φαίνεται ότι ευτυχεί παρά τήν αξία του, είναι φανερό ότι δέν είναι δυνατό νά άγανακτή κανείς μέ όλων τών ειδών τά αγαθά. Γιατί δέν θά άγανακτής μέ κάποιον πού είναι δίκαιος ή ανδρείος, ή πού μπορει νά άποκτήση μιά αρετή (γιατί καί στις αντίθετες περιπτώσεις δέν γεννάται οίκτος), αλλά γιά τόν πλούτο καί τή δύναμη καί τά παρόμοια, όσα γενικά αξίζει νά έχουν οι αγαθοί κι αυτοί πού έχουν φυσικά αγαθά, όπως είναι ή ευγένεια, τό κάλλος καί τά παρόμοια. Καί επειδή ό,τι είναι πολύ παλαιό πλησιάζει πρός τό φυσικό, γι’ αύτό μεταξύ δύο ατόμων, πού έχουν τό ι'διο αγαθό, μάλλον αγανακτούμε μέ εκείνον πού τό απέκτησε έσχάτως καί γι αύτό ευτυχεί. Γιατί μάς ενοχλούν περισσότερο οί νεόπλουτοι από τούς παλιούς πλούσιους, πού τά έχουν προγονική κληρονομιά. Τό ι'διο συμβαίνει καί μέ αυτούς πού παίρνουν αξιώματα καί αποκτούν δύναμι καί πολλούς φίλους καί καλά τέκνα καί ό,τιδήποτε άλλο παρόμοιο. Καθώς καί άν, έξ αιτίας τούτων, άποκτήσουν και κανένα άλλο αγαθό. Καί πράγματι, μάς λυποϋν περισσότερο οί νεόπλουτοι πού έγιναν άρχοντες χάρι στον πλούτο τους, παρά οί άρχαιόπλουτοι.

Τό ίδιο ισχύει καί στις άλλες περιπτώσεις. Καί τούτο, γιατί οί τελευταίοι φαντάζονται ότι έχουν ό,τι τούς ανήκει, ένώ οί άλλοι όχι. Γιατί αυτό πού φαίνεται πάντα τό ί'διο, θεωρείται αληθινό, ώστε οί άλλοι θεωρούνται ότι έχουν πράγματα πού δεν είναι δικά τους. Καί επειδή τό κάθε αγαθό δέν αξίζει στόν τυχόντα, άλλα υπάρχει κάποια αναλογία καί αρμονία. Έπί παραδείγματι, τα λαμπρά όπλα δέν αρμόζουν στούς νεόπλουτους, αλλά στούς εύγενεΐς. Άν λοιπόν κανείς, ένώ είναι αγαθός, δέν βρίσκη αυτό πού τού ταιριάζει, τότε προκαλεΐ τήν άγανάκτησι. Επίσης κι άν ό κατώτερος συναγωνίζεται τον ανώτερο του, κι αυτό προκαλεΐ τήν αγανάκτηση, προπαντός σέ αυτούς πού άνήκουν στήν ι'δια κατηγορία. Γι’ αυτό λέει ό ποιητής:

'Από τον Αϊανταμόνο αλάργευε, τό γώ τοϋ Τελαμώνα,τί ό Δίας τον άμποδοϋσε πόλεμο με πιο άντρειανούς να στήνεi

Ή άν δέν άνήκουν στήν ιδία κατηγορία, άν ό κατώτερος συναγωνίζεται τον ανώτερο του σέ κάτι, όπως έπί παραδείγματι, άν ό μουσικός συναγωνίζεται τον δίκαιο. Γιατί ή δικαιοσύνη είναι ανώτερη άπό τή μουσική.

’Από αυτά γίνεται φανερό μέ ποιούς αγανακτούν οί άνθρωποι καί γιά ποιες αιτίες. Γιατί είναι αυτά πού είμαστε καί τά παρόμοια. ’Αγανακτούν εύκολα εκείνοι πού είναι άξιοι των μεγίστων αγαθών καί μάλιστα όταν τά έχουν. Γιατί δέν είναι δίκαιο νά άξιώνωνται τά ίδια αγαθά άνθρωποι πού δέν είναι όμοιοι τους. "Επειτα όσοι είναι αγαθοί καί τυχαίνει νά είναι καί σπουδαίοι. Γιατί οί άνθρωποι αυτοί έχουν ορθή κρίσι καί επιθυμούν νά άναλάβουν ώρισμένες λειτουργίες, καί μάλιστα δταν επιδιώκουν τις τιμές εκείνες, τις όποιες έχουν άλλοι πού είναι ανάξιοι. Καί γενικά δσοι θεωρούν τον εαυτό τους άξιο γιά αγαθά, γιά τα όποια θεωρούν τούς άλλους ανάξιους, αγανακτούν εναντίον αυτών γι’ αυτά τά αγαθά. Γι αυτό οί δουλοπρεπεΐς καί οί φαύλοι καί οί άδιάφοροι γιά τή δόξα δεν αγανακτούν. Γιατί δεν υπάρχει κάτι, γιά τό όποιο νά θεωρούν τον εαυτό τους άξιο. Είναι λοιπόν από αυτά φανερό ποιων ανθρώπων τις άτυχίες ή τις συμφορές ή τις αποτυχίες πρέπει νά χαιρόμαστε ή τουλάχιστο νά μή αισθανόμαστε λύπη γι αυτές. Άπό δσα είπαμε είναι φανερά πιά τά αντίθετά τους. "Ωστε, άν ό λόγος τού ρήτορος διάθεση ετσι τούς δικαστές ώστε νά δείξη δτι αυτοί πού ζητούν οίκτο, είναι ανάξιοι αυτού τού οίκτου, καί γιά τούς λόγους γιά τούς οποίους τον ζητούν, καί δτι αξίζει νά μην τον επιτύχουν, τότε είναι αδύνατο νά τούς ευσπλαχνιστούν οί δικασταί.

Ό φθόνος

Αριστοτέλης Αγανάκτηση και Φθόνος

Είναι επίσης φανερό γιά ποιόν λόγο οί άνθρωποι φθονούν καί ποιους φθονούν καί σέ ποιά κατάστασι βρίσκονται καί φθονούν, άν σκεφθοϋμε δτι ό φθόνος είναι μιά λύπη από τή θέα τής ευτυχίας πού προκύπτει γιά τούς όμοιους μας από τά αγαθά πού άναφέραμε, όχι γιατί έπιδιώκουμε κάτι γιά τον εαυτό μας, αλλά γιατί νά τό έχουν άλλοι. 'Ώστε φθόνο θά δείξουν οί άνθρωποι πού έχουν ή φαίνονται δτι έχουν άλλους όμοιους τους. Κι δταν λέω όμοιους, εννοώ στην καταγωγή, στη συγγένεια, στην ηλικία, στο ήθος, στην ύπόληψι, στην περιουσία. Κι αυτοί πού έχουν σχεδόν δλα τά αγαθά. Γι’ αυτό δσοι επιχειρούν μεγάλα πράγματα μέ επιτυχία καί δσοι ευτυχούν είναι φθονεροί. Γιατί νομίζω δτι δλοι προσπαθούν νά τούς πάρουν τά δικά τους. Καί αυτοί πού τιμώνται υπερβολικά γιά κάτι, καί μάλιστα αυτοί πού τιμώνται γιά τή σοφία ή γιά την ευτυχία τους. Καί οί φιλόδοξοι είναι φθονερώτεροι άπό αυτούς πού είναι αδιάφοροι στη δόξα. Κι δσοι φαντάζονται πώς είναι σοφοί. Γιατί θέλουν νά τούς τιμούν γιά τή σοφία τους. Καί γενικά oool είναι φιλόδοξοι γιά κάτι, είναι φθονεροί σχετικά μέ αύτό. Επίσης οι μικρόψυχοι. Γιατί σέ αυτούς φαίνονται δλα μεγάλα.

’Έχουμε μιλήσει ήδη γιά τά αγαθά πού διεγείρουν τό φθόνο. Τά έργα καίτά άποκτήματα,τά όποια κάνουν τούς ανθρώπους νά επιθυμούν τή δόξα καί τις τιμές καί νά λαχταρούν τή φήμη, καθώς καί ή εύνοια τής τύχης, σχεδόν δλα αυτά δημιουργούν τό φθόνο, καί μάλιστα δταν οί άνθρωποι ποθούν αυτά γιά τόν εαυτό τους ή νομίζουν δτι δικαιούνται νά τά έχουν ή, άν μέ την άπόκτησί τους υπερέχουν κατά τι ή υπολείπονται κατά τι.

Είναι φανερό καί ποιους φθονούμε. Γιατί ουσιαστικά τό είπαμε στά παραπάνω. Φθονούμε δηλ. εκείνους που είμαστε κοντά-κοντά στο χρόνο, στον τόπο, στην ηλικία καί στην έκτίμησι. Γι αυτό έχει λεχθή.

Ή συγγένεια ξέρει και πώς νά φθονή.

Επίσης φθονούμε αύτοϋς πρός τούς οποίους είμαστε άνταγωνισταί. Καί οί άνθρωποι ανταγωνίζονται αυτούς πού είπαμε, καί κανείς δεν ανταγωνίζεται ανθρώπους πού έζησαν πριν χιλιάδες χρόνια η αυτούς πού άκόμα δε γεννήθηκαν ή αυτούς πού έχουν πεθάνει, ούτε αυτούς πού κατοικούν στις Ηράκλειες στήλες. Ούτε εκείνους πού νομίζουμε, δτι σέ σχέσι μέ μάς ή μέ άλλους υπολείπονται πολύ, ούτε εκείνους πού νομίζουμε δτι υπερέχουν πολύ. Τό ΐδίο κι εκείνους πού βρίσκονται σέ κάποια άνάλογη θέσι. Κι επειδή οί άνθρωποι ανταγωνίζονται τούς αντιπάλους τους καί τούς αντεραστές τους, καί γενικά εκείνους πού έπιθυμοΰν τά ϊδια μέ αυτούς πράγματα, είναι ανάγκη κυρίως νά φθονούν αυτούς. Γι’ αυτό εχει λεχθή:

Κι ό λαϊνάς τό λαϊνά (εχθρεύεται).

Κι αυτοί πού μέ δυσκολία πέτυχαν κάτι ή άπέτυχαν, φθονούν αυτούς πού πέτυχαν αμέσως. Καί έκεΐνοι πού θεωρούν ντροπή τους, πού οι άλλοι έχουν πλούτη ή σημειώνουν επιτυχίες. Καί τέτοιοι είναι οι συγγενείς καί οι δμοιοί μας. Γιατί είναι φανερό, δτι από δική τους ευθύνη δεν έχουν τό άγαθό, κι αυτό τό πράγμα τούς λυπεί καί διεγείρει τό φθόνο. Φθονούμε κι εκείνους πού έχουν ή έχουν αποκτήσει δσα επρεπε νά τά είχαμε εμείς ή τά είχαμε κάποτε. Γι’ αυτό οι γεροντότεροι φθονούν τούς νεώτερους. Κι δσοι ξόδεψαν πολλά γιά κάτι, φθονούν αυτούς πού ξόδεψαν λίγα για τό ϊδιο πράγμα. Είναι λοιπόν φανερό γιά ποιούς χαίρονται οι φθονεροί καί γιά ποιά αιτία και σέ ποιά κατάστασι βρίσκονται καί χαίρονται. Όπως δηλ. λυπούνται πού δέν έχουν μερικά πράγματα, ετσι δταν τά αποκτήσουν θά ευχαριστηθούν μέ το γεγονός αυτό. Έτσι, ,άν οί δικασταί διατεθούν κατά τέτοιον τρόπο από τον ρήτορα, κι αυτοί πού ζητοΰν οίκτο ή κάποιο άλλο αγαθό είναι σάν αυτούς πού άναφέραμε, είναι φανερό δτι δέν θά πετΰχουν τον οίκτο από έκείνους πού είναι στο χέρι τους νά τον έπιδείξουν ή δχι.

Πηγή: Αριστοτέλους Ρητορική Τέχνη, Βιβλιοθήκη των Ελλήνων,
Μετάφρασις/Σημειώσεις:Απ. Παπανδρέου,Επιμέλεια:Ανδριάννα Χαχλά
Αθήναι 2005 Γεωργιάδης

Τρέλα είναι απλά μια άλλη μορφή της συνείδησης: Αριστοτέλης: Αγανάκτηση και Φθόνος

«Η πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα»

Dreamers & Co.

11 Δεκεμβρίου

«Η πολιτεία που δεν είχε Χριστούγεννα»
της Ευρυδίκης Αμανατίδου,
σε εικονογράφηση της Μαίρης Λαμπαδαρίου,
δεν είναι άλλο από μια ιστορία για μικρούς και μεγάλους, κυρίως όμως για να δείξει στους πρώτους το γιατί γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα ή καλύτερα το γιατί κρατάμε τις παραδόσεις μας.

Τι περιμένεις να το διαβάσεις; Είναι δωρεάν!
<< http://www.dreamersandco.com/2012/12/i-politeia-pou-den-eixe-christoygenna-evridiki-amanatidou.html >>

"Ωδή σ' έναν δρομέα αντοχής"

Χαριτίνη Ξύδη

Εγγραφή · 10 Δεκεμβρίου

Έγραψε ο Σπύρος Αραβανής: "Ωδή σ' έναν δρομέα αντοχής".

Θα έρθει μια εποχή που οι άνθρωποι θα νοιάζονται πολύ λίγο για τις συνθήκες και τις περιστάσεις της ομορφιάς. Θα νοιάζονται για την ίδια την ομορφιά. Ίσως να μη νοιάζονται ούτε για τα ονόματα ή τις βιογραφίες των ποιητών. (Χόρχε Λουίς Μπόρχες, «Η τέχνη του στίχου».)

Στην περίπτωση του ποιητή-στιχουργού Άλκη Αλκαίου η προφητεία του Aργεντίνου συγγραφέα εκπληρώνεται ιδανικά. Δυο-τρεις φωτογραφίες του, λίγα μικρά εισαγωγικά του κείμενα σε δίσκους και ορισμένες δημόσιες μαρτυρίες των συνεργατών του –τροχισμένες μάλιστα τόσο καλά ώστε να μην αφήνουν καμία «προσωπική», πέραν της συνεργασίας τους, πληροφορία- είναι όλο κι όλο το υλικό με το οποίο συνθέτουμε, τριάντα και πλέον χρόνια, το πορτρέτο του Βαγγέλη Λιάρου (όπως είναι το αληθινό του όνομα). Έτσι, το «φως» μας πέφτει αποκλειστικά στο λόγο του και στις προεκτάσεις του. Εκεί που οφείλει, δηλαδή, να πέφτει...

εδώ η συνέχεια: http://www.musicpaper.gr/topics/17-greek/1761-alkis-alkaios

Ολυμπιακές Παρατηρήσεις 3

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Το Μπότσια - Το Γκόλμπολ - Η Άρση Βαρών σε πάγκο -

Το Ράγκμπι με αμαξίδιο - Πνεύμα εν κινήσει - Προμηθευτείτε εισητήρια

Μ. ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ "ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ"

Μ. ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ "ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΖΑΠΠΕΙΟ"

Τὴν ὥρ᾿ αὐτὴ ποὺ δὲ λυπᾶμαι
κόπη ὁ δεσμὸς μὲ τὴ ζωή.
Εἶμαι ἄδεια θήκη ἀποθεμένη

μέσα στοῦ κόσμου τὴ βοή.

Ἄλλοι μὲ βλέπουν μ᾿ ἕνα βλέμμα
ποὺ ὑπόσχεται τὸν οὐρανό.
Ἄλλοι τὴν κόλαση μοῦ δείχνουν
μέσα σὲ πλαίσιο φωτεινό.

Κάποιοι ἔκπληκτοι μὲ χαιρετοῦνε.
(Πῶς τάχα νὰ τοὺς συγκινῶ;)
Καὶ σκύβουν κάτι γιὰ νὰ ποῦνε,
μὰ ποὺ δὲ θἆναι ἀληθινό.

Τ᾿ ὁμοίωμά μου θἄχη βέβαια
κάποια περίεργη ἱστορία,
μὰ ποὺ ὅλη αὐτὴ δὲ θὰ μοῦ λύνει
τὴν μικρούλα μου ἀπορία...

Γιὰ ὅλα θὰ λένε (Ἐκτὸς ἐμένα
εἶνε ὅλοι τους εἰδοποιημένοι).
Μὰ δὲ θὰ λένε γιὰ τὰ δαιμόνια
ποὺ ἀπὸ μικρὴ μ᾿ ἔχουν παρμένη.

Γιὰ τὴν καρδιὰ ποὺ μὲ χρυσάφι
πληρῶσαν, τάχα ἀληθινό,
κι᾿ ὕστερα μοῦ φωνάζουν πάντα
πὼς ἤτανε τὸ πιὸ φτηνό!

Ντομάτες κατά της κατάθλιψης

Ντομάτες κατά της κατάθλιψης

Ερευνητές μελετούν τη δράση του λυκοπένιου σε σχέση με την ψυχική υγεία

Όσο περισσότερες ντομάτες καταναλώνουμε τόσο περισσότερο μειώνεται ο κίνδυνος εμφάνισης κατάθλιψης, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Affective Disorders.

Μια ομάδα κινέζων και ιαπώνων ειδικών με επικεφαλής τον Dr Kaijun Niu από το Πανεπιστήμιο Tianjin της Κίνας θέλησαν να διερευνήσουν τη δράση του λυκοπένιου (βασικού αντιοξειδωτικού της ντομάτας) σε σχέση με την ψυχική υγεία.

Οι ερευνητές ανάλυσαν τις συνήθειες διατροφής και τους ιατρικούς φακέλους που αφορούν την ψυχική υγεία χιλίων ιαπώνων ανδρών και γυναικών ηλικίας 70 ετών και άνω. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι εκείνοι που τρώνε ντομάτες δυο με έξι φορές την εβδομάδα είχαν 46% λιγότερες πιθανότητες να υποφέρουν από κατάθλιψη σε σύγκριση με εκείνους που τις κατανάλωναν λιγότερο από μια φορά την εβδομάδα. Μάλιστα η καθημερινή κατανάλωση ντομάτας μείωνε τον κίνδυνο κατάθλιψης κατά 52%.

Ωστόσο, δεν παρατηρήθηκε κάποιο όφελος στην ψυχική υγεία από την κατανάλωση άλλων λαχανικών. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μια διατροφή πλούσια σε ντομάτες μπορεί να έχει ευεργετική δράση στην πρόληψη καταθλιπτικών συμπτωμάτων.

vita.gr

Κουνέλι κοκκινιστό

Κουνέλι κοκκινιστό

Bαθμολογία:

7 ψήφοι

Προστέθηκε από tsoyrekaki, 01.05.11

Περιγραφή

Ένα φαγητό που το κάνουν με πολλούς τρόπους, στιφάδο, κοκκινιστό, τηγανιτό, ακόμα και γεμιστό.

photo: MARA!

Τι χρειαζόμαστε:

1 κουνέλι κομμένο σε μερίδες
2 μεγάλα κρεμμύδια ψιλοκομμένα
3 - 4 ντομάτες ώριμες περασμένες από τον τρίφτη ή 1 κουτάκι ψιλοκομμένο ντοματάκι
1 κ.σ. ντομάτα πελτε
Αλάτι -πιπέρι
4 - 5 κούκους μπαχαρι ή 1 κ.γ. σε σκόνη
1 ξυλάκι κανέλα προαιρετικά
Λάδι

Στα γρήγορα

Κατηγορία

Κουνέλι

Μέθοδος

Κατσαρόλας

Περιέχει

Ντομάτες

Πως το κάνουμε:

Διαβάστε περισότερο: Κουνέλι κοκκινιστό http://www.sintagespareas.gr/sintages/kouneli-kokkinisto.html#ixzz24ssNMgut

Σήμερα...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ΦΛΩΡΑ

http://aktines.blogspot.gr/2011/12/18.html

Ο άγιος μάρτυς Σεβαστιανός και οι συν αυτώ

(18 Δεκεμβρίου)

Ο άγιος μάρτυς Σεβαστιανός και οι συν αυτώ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

«Ο άγιος Σεβαστιανός, που καταγόταν από την πόλη των Μεδιολάνων, ήταν ένας από τη βουλή της συγκλήτου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού και του Μαξιμιανού και οδηγούσε πολλούς προς την πίστη του Χριστού. Ο Μαρκελλίνος και ο Μάρκος που ήταν αδέλφια, αφού υπέμειναν πολυχρόνια φυλάκιση και υποβλήθηκαν σε πολλά βασανιστήρια, δόθηκε εντολή να αποκοπούν τα κεφάλια τους. Ο πατέρας τους Τραγκυλίνος, που ήταν ειδωλολάτρης, και η Μαρκία η μητέρα τους, λίγο έλειψε να τους εμποδίσουν από το να πάθουν υπέρ Χριστού με τους θρήνους και τους οδυρμούς τους. Κι ίσως να είχε συμβεί αυτό, αν δεν επενέβαινε ο αοίδιμος Σεβαστιανός, ο οποίος με θάρρος όχι μόνο τους στερέωσε στην πίστη, αλλά και τον πατέρα τους Τραγκυλίνο τον τράβηξε στην πίστη του Χριστού. Και με τη σειρά του ο Τραγκυλίνος κατήχησε τον έπαρχο που πίστεψε.

Αμέσως λοιπόν ο έπαρχος κάλεσε τον ενδοξότατο και μακάριο Σεβαστιανό, όπως και τον πρεσβύτερο Πολύκαρπο, και αξίωσε να τύχει σωτηρίας και να απαλλαγεί από την αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε. Πράγματι, απαλλάχτηκε από αυτήν, όταν πίστεψε στον Χριστό ολόψυχα, συνέτριψε τα είδωλα που είχε στο σπίτι του και βαπτίστηκε. Ο δε μακάριος Γάιος που ήταν επίσκοπος, τον μεν Μαρκελλίνο και τον Μάρκο, τα αδέλφια, τους συγκατέλεξε στο τάγμα των Διακόνων, τον δε πατέρα τους, στο τάγμα των πρεσβυτέρων, ενώ τον μακάριο Σεβαστιανό τον κατέστησε νομικό σύμβουλο της Εκκλησίας. Όταν ξέσπασε διωγμός κατά των χριστιανών, ο Νικόστρατος, ο Κλαύδιος, ο Κάστωρ, ο Τιβούρτιος, ο Κάστουλος και η Ζωή, συνελήφθησαν μαζί με αυτούς, κι αφού βασανίστηκαν με διαφόρους τρόπους, δέχτηκαν το τέλος της ζωής. Ο δε άγιος Σεβαστιανός, που κλήθηκε από τον Διοκλητιανό και ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό μετά από τις ερωτήσεις εκείνου, καταπληγώθηκε, όπως ήταν φυσικό, από πυκνά βέλη που του έριξαν, συντρίφτηκε το σώμα του με ρόπαλα, και αφού τον έκοψαν σε κομμάτια, παρέθεσε το πνεύμα του στον Θεό».

Ο άγιος Σεβαστιανός και οι συν αυτώ μάρτυρες ανήκουν σε εκείνη τη χορεία των αγίων μαρτύρων, που έγραψε τις χρυσές σελίδες των μαρτυρικών χρόνων της πρώτης Εκκλησίας. Η προσοχή μας θα εστιαστεί πρωτίστως όμως στον άγιο Σεβαστιανό, ο οποίος, κατά τον υμνογράφο του άγιο Ιωσήφ, αποτελεί τον πιο λαμπρό ήλιο ανάμεσα στα άλλα αστέρια, τους μάρτυρες δηλαδή που συνήθλησαν μαζί του. «Ώφθης μέσον άστρων ήλιος των συναθλούντων, μάρτυς». Και εκ πρώτης όψεως ίσως φανεί ότι μας ελκύουν οι σκοτεινές κηλίδες του ήλιου αυτού, ίσως θεωρούμενα πάθη του, τα οποία όμως τονίζει και προβάλλει ο υμνογράφος: το αταπείνωτο του φρονήματός του και η αναταραχή που προκαλούσε. Λέμε εκ πρώτης όψεως ότι αυτά χαρακτηρίζονται πάθη που τα ψέγει η ορθόδοξη παράδοση, διότι το αταπείνωτο σημαίνει άκαμπτο και υπερήφανο φρόνημα, και η αναταραχή θεωρείται καρπός δαιμονικής επιρροής. Η ταπείνωση συνιστά την αρετή, όπως και η ησυχία και η πραότητα που δημιουργεί ο χριστιανός με την παρουσία του. Κι όμως! Ο υμνογράφος με το «αταπείνωτον» και την «αναμόχλευσιν» του αγίου τελικώς προβάλλει τις αρετές του, την αγιότητα της λαμπρής ζωής του, διότι υπήρξε αταπείνωτος καταρχάς ως προς τα βάσανα που υπέστη από τους διώκτες της πίστεως, δηλαδή δεν κάμφθηκε, δεν υποχώρησε, αλλά έμεινε αταλάντευτος και σταθερός. «Στερρότητι νοός, σεβασμιώτατε, εδείχθης αταπείνωτος, εν τω τύπτεσθαι ταις ράβδοις αφειδώς και κατακεντάσθαι πολλοίς τοις βέλεσιν». (Με τη σταθερότητα του νου σου, σεβασμιώτατε, έμεινες άκαμπτος και όρθιος, όταν σε κτυπούσαν σκληρά με τα ραβδιά και όταν σε κατακεντούσαν με τα πολλά βέλη). Και έπειτα η ταραχή που προκαλούσε ήταν η ταραχή της πλάνης, που δεν άντεχε τα πάνσοφα λόγια του, τα γεμάτα θείο φωτισμό. «Μοχλεύσεσι στερραίς πανσόφως λόγων σου, την πλάνην ανεμόχλευσας». (Με τις στέρεες αναταράξεις των λόγων σου, που γίνονταν κατά πάνσοφο τρόπο, ανατάραξες την πλάνην). Τέτοια «πάθη», τέτοια υπερηφάνεια δηλαδή και ταραχή χρειάζεται να έχουμε όλοι μας: να ταπεινώνουμε και να ταράσσουμε τον εχθρό διάβολο.

Μορφωμένος ο άγιος Σεβαστιανός και κάτοχος υψηλής θέσεως ως συγκλητικός, αξιοποίησε κατά τρόπο θεάρεστο τη θέση και τη μόρφωσή του: μάζεψε γύρω του ανθρώπους, «στρατόν σεπτόν», κατά τον ύμνο της ακολουθίας του, που τους κατηχούσε και τους καθοδηγούσε στην ευσέβεια της πίστεως. («Στρατόν επαγόμενος σεπτόν, της θείας όπλοις πίστεως ωχυρωμένον, μάρτυς αήττητε…», δηλαδή: Δημιούργησες κοντά σου ιερό στρατό, μάρτυς αήττητε, που ήταν οχυρωμένος με τα όπλα της θείας πίστεως). Θυμίζει τον ίδιας περίπου εποχής άγιο μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, ο οποίος και εκείνος εκμεταλλευόμενος τη σπουδαία θέση του στο στράτευμα, γινόταν πόλος έλξης για να φέρει σε επαφή τους καλοπροαίρετους ανθρώπους στον Σωτήρα Χριστό. Και γίνεται και ο Σεβαστιανός διαχρονικό παράδειγμα, διδάσκοντας και εμάς ως προς το συγκεκριμένο σημείο: εκεί που βρισκόμαστε δηλαδή, στο όποιο πόστο που μας έχει τάξει ο Κύριος, ιδίως όμως μέσα στην οικογένειά μας και στον άμεσο κοινωνικό μας περίγυρο, να γινόμαστε δείκτες πορείας των συνανθρώπων μας, φανερώνοντας τον Ιησού Χριστό. Πώς; Μόνο με τα λόγια μας; Ο υμνογράφος δίνει την απάντηση από τη ζωή του αγίου: «Τω βίω τω φαιδρώ συναστράπτοντα έχων τον λόγον, ιερώς εφελκύσω αγέλας πιστών προς ευσέβειαν». (Έχοντας τον λόγο σου να αστράφτει μαζί με τον άγιο βίο σου, τράβηξες κατά τρόπο ιερό πλήθος πιστών προς την αληθινή πίστη). Τα λόγια μας όταν συνδυάζονται με την αγία ζωή μας γίνονται ο μεγαλύτερος μαγνήτης που τραβάει τους ανθρώπους στον Χριστό. Κι αυτό συνιστά ταυτοχρόνως και τον έλεγχό μας: αν τόσοι άνθρωποι σήμερα έχουν απομακρυνθεί από την πίστη του Χριστού, στο μεγαλύτερο ποσοστό η ευθύνη υπάρχει σε εμάς τους θεωρουμένους χριστιανούς. Αν ήμασταν πιο συνεπείς στην πίστη μας, η ίδια η ζωή μας θα τους έπειθε και θα τους έκανε να βρίσκουν πιο εύκολα τον δρόμο για τον Θεό μας.

Ο άγιος Σεβαστιανός βρήκε το «μυστικό» της συνέπειας λόγων και έργων και κατ’ επέκταση της δράσεώς του ως ιεραποστόλου: να στηρίξει τις βάσεις της καρδιάς του στη νοητή πέτρα, που είναι ο Χριστός. Να αγαπήσει πάνω από όλα δηλαδή Εκείνον, δείχνοντας ότι ο Χριστός είναι η προτεραιότητα της ζωής του – ό,τι συνιστά την αληθινή πίστη κατά τον λόγο του ίδιου του Κυρίου: «ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού». Όπως το λέει ακριβώς ο άγιος υμνογράφος: «Ερείσας εν πέτρα νοητή τας βάσεις της καρδίας σου, ευσεβοφρόνως, μάρτυς πολύαθλε, ου παρετράπης τοις μηχανήμασι του δολίου δράκοντος, αλλά πάσιν έρεισμα ευσεβείας εν Πνεύματι γέγονας». (Στήριξες σε νοητή πέτρα, τον Χριστό δηλαδή, τις βάσεις της καρδιάς σου, με φρόνημα ευσεβές, μάρτυς πολύαθλε, γι’ αυτό και δεν παρεξέκλινες από ό,τι μηχανεύτηκε εναντίον σου ο δόλιος δράκων ο διάβολος. Αντίθετα, έγινες με τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού στήριγμα της αληθινής πίστεως για όλους).

Ακολουθείν

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012