Τσαρλς Σπένσερ Τσάπλιν

Ο Σερ Τσαρλς Σπένσερ Τσάπλιν ο νεότερος (Charles Spencer Chaplin Jr, 16 Απριλίου 1889 - 25 Δεκεμβρίου 1977), γνωστότερος με το υποκοριστικό Τσάρλι και, στην Ελλάδα κυρίως, με το προσωνύμιο "Σαρλό", υπήρξε Άγγλος ηθοποιός και σκηνοθέτης, που μεγαλούργησε στις πρώτες δεκαετίες του Χόλυγουντ. Είναι χρονικά η πρώτη παγκόσμια αναγνωρίσιμη φιγούρα της κινηματογραφικής τέχνης, κυρίως μέσω του χαρακτήρα Σαρλό που ενσάρκωνε στις πρώτες ταινίες του.

Στο διάστημα 1912 - 1918 αξιοποίησε το ταλέντο του σε πολλές μικρές κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου, δημιουργώντας τον τύπο του Σαρλό. Ο ίδιος όχι μόνο πρωταγωνιστούσε αλλά ήταν επίσης ο σεναριογράφος, σκηνοθέτης και συνθέτης της μουσικής των ταινιών του. Η παγκόσμια καταξίωση ήρθε μέσα από τις μεγάλου μήκους ταινίες του, όπως οι Μοντέρνοι Καιροί, Ο Μεγάλος Δικτάτωρ, Τα Φώτα της Πόλης, Ο κύριος Βερντού και άλλες, που τον κατέταξαν ανάμεσα στους σημαντικότερους δημιουργούς της έβδομης τέχνης.

Το 1952, στο απόγειο του Ψυχρού Πολέμου και της Μαύρης Λίστας, έπεσε σε δυσμένεια λόγω των αριστερών πολιτικών φρονημάτων του. Ενώ ταξίδευε προς το Λονδίνο, έμαθε την απόφαση του αμερικανικού Υπουργείου Δικαιοσύνης να άρει τη βίζα του και επομένως το δικαίωμα επιστροφής. Μετά από αυτό το γεγονός παρέμεινε οριστικά στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο Βεβέ της Ελβετίας όπου πέθανε στις 25 Δεκεμβρίου του 1977. Στο διάστημα αυτό ταξίδεψε στην Αμερική μόνο μια φορά, το 1972, προκειμένου να παραλάβει το ειδικό Τιμητικό Όσκαρ για τη συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη, κερδίζοντας το μεγαλύτερο σε διάρκεια χειροκρότημα της ιστορίας των βραβείων. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει δέκατο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%83%CE%AC%CF%81%CE%BB%CE%B9_%CE%A4%CF%83%CE%AC%CF%80%CE%BB%CE%B9%CE%BD

Σήμερα...

 

 

 

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΣΤΕΦΑΝΙΑ

ΜΑΥΡΙΚΙΟΣ 

http://www.xristianiki.gr/ag-stephanos.html

Αγ. Στέφανος

Βίος και απολυτίκιο του Αγίου Στεφάνου του Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιακόνου, του οποίου η Εκκλησίας μας τιμά την μνήμη στις 27 Δεκεμβρίου.

Ο Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας και Αρχιδιάκονος

Ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που εξέλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη και τους χειροτόνησαν οι Άγιοι Απόστολοι.

Αν και κουραστική η ευθύνη του επιστάτη για τόσους αδερφούς παρ’ όλα αυτά ο Στέφανος έβρισκε καιρό και δύναμη για να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή: «Στέφανος πλήρης πίστεως και δυνάμεως εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ».(Πραξ.Αποστόλων, στ΄8-15, ζ΄1-60). Δηλαδή ο Στέφανος, που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα θαύματα, που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος.

Ο Στέφανος είχε αφιερώσει τη ζωή του στο κήρυγμα του ευαγγελικού λόγου και στη φιλανθρωπική δράση. Για τη προσφορά και τις αρετές του τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Με το χάρισμα αυτό θεράπευε ασθενείς και αποδείκνυε τη δύναμη του Χριστού. Με τη βαθιά θεολογική του κατάρτιση ανέτρεπε εύκολα τις κακοδοξίες των ιουδαίων για το έργο του Χριστού, προκαλώντας την οργή και το φθόνο τους.

Οι Ιουδαίοι, όμως, καθώς ήταν προκατειλημμένοι, εξαπέλυσαν συκοφάντες ανάμεσα στο λαό, που διέδιδαν ότι άκουσαν το Στέφανο να βλαστημεί το Μωϋσή και το Θεό.

Με αφορμή, λοιπόν, αυτές τις συκοφαντίες, που οι ίδιοι είχαν ενσπείρει, άρπαξαν με μίσος το Στέφανο και τον οδήγησαν μπροστά στο Συνέδριο, τάχα για να απολογηθεί.

Η απολογία του Στεφάνου υπήρξε πρότυπο τόλμης και θάρρους. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου, εξαπέλυσε λόγια- κεραυνούς εναντίον των Ιουδαίων. Και από υπόδικος, ορθώθηκε θυελλώδης ελεγκτής και κατήγορος.

Τότε ακράτητοι από το μίσος οι Ιουδαίοι, τον έσυραν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό. Εκεί φάνηκε και η μεγάλη συγχωρητικότητα του Στεφάνου προς τους εχθρούς του με τη φράση του, «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Κύριε μη λογαριάσεις σ’ αυτούς την αμαρτία αυτή.

Απολυτίκιο
« Βασίλειον διάδημα, ἐστέφθη σή κορυφή, ἐξ ἄθλων ὧν ὑπέμεινας, ὑπέρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Μαρτύρων Πρωτοάθλε Στέφανε σύ γάρ τήν Ἰουδαίων, ἀπελέγξας μανίαν, εἶδες σου τόν Σωτήρα, τοῦ Πατρός δεξιόθεν. Αὐτόν οὔν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν».

Πηγή http://www.xfe.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=250

Ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι κοντά σου ο Φύλακας άγγελός σου

"Ποτέ δεν ξέρεις πότε είναι κοντά σου ο Φύλακας άγγελός σου, γι' αυτό πρέπει να δοκιμάζεις."

Οι άνθρωποι έρχονται στην Ζωή μας είτε για κάποιο λόγο, είτε για ορισμένο χρόνο, είτε για πάντα. Όταν ξέρεις αυτό ξέρεις τι να κάνεις και για τον κάθε άνθρωπο.

Όταν κάποιος είναι στην ζωή μας για κάποιο λόγο, συνήθως απαντά σε μία ανάγκη μας που με κάποιο τρόπο έχουμε εκφράσει. Έχει έρθει για να μας βοηθήσει σε μια δυσκολία, να παρέχει καθοδήγηση ή υποστήριξη, για να μας συνδράμει φυσικά συναισθηματικά ή πνευματικά. Μοιάζει θεόσταλτος και είναι. Είναι εκεί για τον λόγο ακριβώς που τον χρειαζόμασταν…

Μετά χωρίς να κάνουμε κάτι λάθος και ίσως ακόμα σε μια άβολη στιγμή και παρ’ ότι μπορεί να πληγωθούμε η σχέση θα τελειώσει. Κάποιος από τους δύο θα πει ή θα κάνει κάτι που θα βάλει τέλος. Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να πεθάνει. Μπορεί απλώς να φύγει μακριά μας. Κάποιες φορές μπορεί να ενεργήσει με τέτοιο τρόπο που να μας αναγκάσει να πάρουμε θέση. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι η ανάγκη μας βρήκε ανταπόκριση, η επιθυμία μας εκπληρώθηκε, οπότε η δουλειά του ανθρώπου αυτού τελείωσε. Η προσευχή μας πήρε απάντηση και είναι ώρα να προχωρήσουμε.

Όταν κάποιος είναι στην ζωή μας για ορισμένο χρόνο, αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε, να μοιραστούμε και να μάθουμε. Μπορεί να μας φέρει μία ειρηνική εμπειρία ή να μας κάνει να γελάμε. Θα μας μάθει να κάνουμε κάτι που δεν κάναμε ως τώρα και πάντως η παρουσία του θα μας δώσει μεγάλη χαρά. Παρ’ ότι μπήκε στην ζωή μας για ορισμένο χρόνο, το έργο του ήταν σπουδαίο.

Όταν κάποιος είναι στην ζωή μας για πάντα μας διδάσκει μαθήματα ζωής. Θα μας διδάξει αυτά, πάνω στα οποία πρέπει να χτίσουμε στέρεα συναισθηματικά θεμέλια. Η δουλειά μας είναι να δεχτούμε το μάθημα, να αγαπήσουμε τον άνθρωπο αυτόν και να εφαρμόσουμε όσα μάθαμε στην σχέση μας μαζί του, σε όλες τις σχέσεις και όλα τα πεδία της ζωής μας.

Λένε ότι η αγάπη είναι τυφλή, αλλά η φιλία διαισθητική. Είτε είναι για κάποιο λόγο, είτε για κάποιο χρόνο είτε για μια ζωή…

Σ’ ευχαριστώ που είσαι μέρος αυτής της εμπειρίας.

Σ’ ευχαριστώ που είσαι μέρος της ζωής μου!

Το δέντρο που έδινε

 

Παρουσίαση

«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά. . . κι αγαπούσε ένα αγοράκι». Έτσι αρχίζει το όμορφο παραμύθι που το διάβασμά του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης ευαισθησίας. Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της, έκανε κούνια απ' τα κλαδιά της, σκαρφάλωνε στον κορμό της. . . κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο περισσότερα ζητούσε απ' το δέντρο και το δέντρο έδινε, έδινε, έδινε αδιάκοπα. Γραμμένο κι εικονογραφημένο απ' τον προικισμένο και πολυσύνθετο Σελ Σιλβερστάιν, αυτό το τρυφερό και παραβολικό παραμύθι καταφέρνει να συγκινήσει αναγνώστες κάθε ηλικίας. Είναι μια συναισθηματική ερμηνεία του χαρίσματος που έχουν εκείνοι που ξέρουν να δίνουν κι εκείνοι που ξέρουν να ανταποδίδουν με αγάπη. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Λεπτομέρειες

Ξενόγλωσσος τίτλος	THE GIVING TREE
ISBN13	9789602792834
Εκδότης	ΔΩΡΙΚΟΣ
Χρονολογία Έκδοσης	Δεκέμβριος 1998
Αριθμός σελίδων	58
Διαστάσεις	23x17
Μετάφραση	ΣΚΑΠΕΝΤΖΗ Χ.
Συγγραφέας/Δημιουργός (Ελληνικά)	ΣΙΛΒΕΡΣΤΑΙΝ ΣΕΛ
Κωδικός Πολιτείας	1260-0203
Θέμα	ΠΑΙΔΙΚΑ/ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ

Το δέντρο που έδινε

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά και αγαπούσε ένα αγοράκι.
Και κάθε μέρα το αγόρι θα ερχόταν και θα μάζευε τα φύλλα του και θα έφτιαχνε στέμματα παίζοντας τον βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό του και τραμπαλιζόταν στα κλαδιά του και έτρωγε τα μήλα του.

Και έπαιζαν κρυφτό.

Κι όταν κουραζόταν το αγόρι πλάγιαζε στη σκιά του δέντρου.

Και το αγόρι αγαπούσε το δέντρο πάρα πολύ.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Μα ο χρόνος περνούσε.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και το δέντρο έμενε συχνά μόνο του.

Τότε μια μέρα το αγόρι ήρθε στο δέντρο και το δέντρο είπε «έλα, Αγόρι, έλα και σκαρφάλωσε στον κορμό μου, κάνε κούνια στα κλαδιά μου και φάε τα μήλα μου και παίξε στον ίσκιο μου και γίνε ευτυχισμένο.»

«Είμαι πολύ μεγάλο για να σκαρφαλώνω και να παίζω», απάντησε το αγόρι.
«Θέλω να αγοράζω πράγματα και να περνάω καλά. Θα ήθελα κάποια χρήματα. Μπορείς να μου δώσεις μερικά;»
«Λυπάμαι», είπε το δέντρο, «αλλά δεν έχω χρήματα. Μόνο φύλλα και μήλα έχω. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα κερδίσεις χρήματα και θα είσαι ευτυχισμένο.»

Και το αγόρι σκαρφάλωσε στο δέντρο και αφού μάζεψε τα μήλα του τα πήρε μαζί του.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο. Αλλά το αγόρι έμεινε μακριά από το δέντρο για πολύ καιρό…και το δέντρο ήταν δυστυχισμένο.

Και τότε, μια μέρα, το αγόρι ήρθε πάλι πίσω και το δέντρο τραντάχτηκε από τη χαρά του και είπε

«έλα, Αγόρι, σκαρφάλωσε στον κορμό μου και τραμπαλίσου στα κλαδιά μου και γίνε ευτυχισμένο.»
«Έχω πολλές δουλειές για να σκαρφαλώνω σε δέντρα», είπε το αγόρι.
«Θέλω ένα σπίτι για να με ζεσταίνει», είπε.
«Θέλω μια γυναίκα και θέλω και παιδιά, γι” αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. Μπορείς εσύ να μου δώσεις ένα σπίτι;»
«Δεν έχω σπίτι να σου δώσω», απάντησε το δέντρο.
«Το δάσος είναι το σπίτι μου, αλλά μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα είσαι ευτυχισμένος.»

Και έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά του δέντρου και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Αλλά το αγόρι έλειψε για πολύ καιρό. Και όταν επέστρεψε, το δέντρο ήταν τόσο ευτυχισμένο που μόλις που μπορούσε να μιλήσει.

«Έλα, Αγόρι, έλα και παίξε.»
«Είμαι πολύ γέρος και θλιμμένος για να παίξω», είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα που να με πάει κάπου πολύ μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;» «Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα» είπε το δέντρο. «Τότε θα μπορέσεις να ταξιδέψεις και να είσαι ευτυχισμένο.»

Τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό του δέντρου και έφτιαξε μια βάρκα και ταξίδεψε μακριά.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο….αλλά όχι αληθινά.

Μετά από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι, αλλά δεν έχω πια τίποτα να σου δώσω. Τα μήλα μου τέλειωσαν.»
«Τα δόντια μου είναι πολύ αδύναμα πια για μήλα», απάντησε το αγόρι.
«Τα κλαδιά μου κόπηκαν. Δε μπορείς να κάνεις κούνια σ” αυτά», είπε το δέντρο.
«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.
«Ο κορμός μου κόπηκε», είπε το δέντρο, «δε μπορείς να σκαρφαλώσεις»
«Είμαι πολύ κουρασμένος για να σκαρφαλώνω» , είπε το αγόρι.
«Λυπάμαι», απάντησε το δέντρο, «μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι. Αλλά δε μου έχει μείνει πια τίποτα. Είμαι μόνο ένα γερασμένο κούτσουρο. Λυπάμαι…»
«Δε χρειάζομαι πολλά πια», είπε το αγόρι, «μόνο ένα ήσυχο μέρος να καθήσω και να ξεκουραστώ. Είμαι πολύ κουρασμένος.»
«Τότε» είπε το δέντρο ισιώνοντας όσο μπορούσε τον κορμό του, «ένα παλιό κούτσουρο είναι ένα καλό μέρος να καθήσεις και να ξεκουραστείς. Έλα, Αγόρι, κάθισε. Κάθισε και ξεκουράσου.»

Και το αγόρι κάθησε και ξεκουράστηκε.

Και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.

Shel Silverstein (1930 – 1999)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ http://blogs.sch.gr/

Σήμερα...

 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

http://vatopaidi.wordpress.com

Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου (26 Δεκεμβρίου)

Η Γέννηση, τοιχογραφία Καθολικού Ι. Μ. Βατοπαιδίου, 14ος αι. (λεπτομέρεια)

Εγκώμιο στην Παναγία Θεοτόκο Μαρία

 Αδελφοί, καλεί σήμερα τη γλώσσα μας για εγκωμιασμό το πανηγύρι της Παρθένου Μαρίας. Και η γιορτή αυτή προξενεί ωφελεία στους συγκεντρωμένους, και πολύ εύλογα, διότι έχει για υπόθεσή της την αγνότητα, και η Παρθένος Μαρία που γιορτάζει είναι το καύχημα όλων των γυναικών και η δόξα, γιατί είναι και Μητέρα και Παρθένος. Πολύ αγαπητή και εξαίσια είναι αυτή η σύναξη. Γιατί η ξηρά κι’ η θάλασσα φέρνουν δώρα στην Παρθένο. Η μεν θάλασσα γαλήνια απλώνει την πλάτη της στα πλοία, η δε ξηρά δεν φέρνει κανένα εμπόδιο στα βήματα των πεζοπόρων. Ας σκιρτά η φύση, κι’ ας αγάλλεται το ανθρώπινο γένος, διότι τιμώνται οι γυναίκες. Ας χορεύει η ανθρωπότητα, γιατί δοξάζονται οι Παρθένες. Διότι «όπου πολλαπλασιάσθηκε η αμαρτία, εκεί ξεχείλισε η χάρη». Μας κάλεσε όλους μαζί εδώ, η αγία Θεοτόκος και Παρθένος Μαρία, το αμόλυντο κειμήλιο της παρθενίας, ο λογικός παράδεισος του δευτέρου Αδάμ -του Χριστού-, το εργαστήριο όπου ενώθηκαν οι δύο φύσεις -η θεία και η ανθρώπινη-, το πανηγύρι της συναλλαγής που έφερε τη σωτηρία, ο νυφικός θάλαμος, στον οποίο ο Λόγος του Θεού νυμφεύθηκε την ανθρώπινη σάρκα, η ζωντανή βάτος της ανθρώπινης φύσεως, την οποία δεν κατέκαυσε η φωτιά του θείου τοκετού, η πραγματική ελαφριά νεφέλη που βάσταξε με σώμα Αυτόν που κάθεται επάνω στα Χερουβίμ, το καθαρότατο ποκάρι του μαλλιού που κράτησε την ουράνια βροχή, απ’ το οποίο ο ποιμένας ντύθηκε το πρόβατο. Η Μαρία, η δούλη και Μητέρα, η Παρθένος και ουρανός, η μόνη γέφυρα του Θεού προς τους ανθρώπους, ο φοβερός αργαλειός του έργου της σωτηρίας, στον οποίο υφάνθηκε με ανέκφραστο τρόπο, ο χιτώνας της ενώσεως, στον οποίο υφαντουργός μεν είναι το Άγιο Πνεύμα και υφάντρια η δύναμη που επισκίασε από τα ύψη, μαλλί πάλι το παλαιό δέρμα του Αδάμ, υφάδι η αμόλυντη σάρκα της Παρθένου, σαΐτα η αμέτρητη χάρη του Χριστού που φόρεσε τη σάρκα και τεχνίτης ο Λόγος που δια της ακοής εισήλθε μέσα στην Παρθένο. Ποιός είδε, ποιός άκουσε, ότι ο Θεός με απερίγραπτο τρόπο κατοίκησε σε μήτρα, και Εκείνον που ο ουρανός δεν τον χωρεί, η κοιλιά δεν Τον στενοχωρεί;

 Όμως γεννήθηκε από γυναίκα, όχι μόνο Θεός, ούτε μόνο άνθρωπος. Κι’ Αυτός που γεννήθηκε, ανέδειξε την παλιά πόρτα της αμαρτίας, σε πύλη της σωτηρίας. Διότι, όπου το φίδι μέσω της παρακοής έριξε το δηλητήριο, από εκεί μπαίνοντας ο Λόγος του Θεού με την υπακοή, έπλασε τον ζωντανό Του ναό. Από όπου προέκυψε ο πρώτος Κάιν της αμαρτίας, από εκεί βλάστησε χωρίς σπορά ο λυτρωτής του γένους, ο Χριστός. Δεν το θεώρησε ντροπή ο φιλάνθρωπος το να γεννηθεί από γυναίκα, γιατί επρόκειτο για τη ζωή των ανθρώπων. Δεν μολύνθηκε με το να κατοικήσει σε μήτρα την οποία ο Ίδιος δεν θεώρησε υβριστικό να δημιουργήσει. Εάν η Μητέρα δεν έμενε Παρθένος, Αυτός που γεννήθηκε θα ήταν μόνο άνθρωπος και δεν θα ήταν παράδοξος ο τοκετός. Εφόσον όμως μετά τον τοκετό έμεινε Παρθένος, πώς Αυτός που γεννήθηκε δεν είναι Θεός, και το Μυστήριο ανέκφραστο; Εκείνος γεννήθηκε απερίγραπτος, ο Οποίος -μετά την ανάστασή Του- χωρίς εμπόδια μπήκε όταν οι πόρτες ήταν κλεισμένες, και του Οποίου την ένωση των φύσεων βλέποντας ο Θωμάς κραύγασε: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» .

 Μη θεωρήσεις ντροπή τον τοκετό, άνθρωπε, γιατί αυτός έγινε για εμάς αφορμή σωτηρίας. Διότι εάν ο Χριστός δεν γεννιόταν από γυναίκα, δεν θα πέθαινε. Και εάν δεν πέθαινε, δεν θα καταργούσε με το θάνατό Του «αυτόν που είχε την εξουσία του θανάτου, δηλαδή τον διάβολο ». Δεν είναι υβριστικό για τον αρχιτέκτονα να μείνει στο οίκημα, που ο ίδιος οικοδόμησε. Δεν μολύνει ο πηλός τον αγγειοπλάστη, όταν ανακαινίζει το σκεύος που έπλασε. Έτσι δεν μολύνει τον άχραντο Θεό το να γεννηθεί από παρθενική κοιλιά. Διότι, εάν δεν μολύνθηκε όταν την έπλαθε, δεν μολύνθηκε και όταν γεννήθηκε από αυτήν.

Ω κοιλιά, μέσα στην οποία συντάχθηκε το συμβόλαιο της ελευθερίας μας! Ω κοιλιά, μέσα στην οποία κατασκευάστηκε το εναντίον του διαβόλου όπλο! Ω γη στην οποία, χωρίς σπορά έκανε να βλαστήσει το σιτάρι ο γεωργός της φύσεως! Ω ναέ, μέσα στον οποίο ο Θεός έγινε ιερέας, όχι μεταβάλλοντας τη φύση, αλλά με το να ντυθεί από ευσπλαχνία αυτόν, που ήταν κατά την τάξη Μελχισεδέκ. «Ο Λόγος του Θεού σαρκώθηκε» έστω κι’ αν απιστούν οι Ιουδαίοι. Ο Θεός φόρεσε μορφή ανθρώπου πραγματικά, έστω κι’ αν διακωμωδούν το θαύμα οι ειδωλολάτρες. Γι’ αυτό και φώναζε ο Παύλος: «Για τους Ιουδαίους είναι σκάνδαλο και ανοησία για τους Έλληνες». Δεν γνώρισαν τη δύναμη του μυστηρίου, επειδή το θαύμα είναι ανώτερο από το λογικό του ανθρώπου. «Διότι εάν το γνώριζαν, δεν θα σταύρωναν τον Κύριο της δόξης». Εάν ο Λόγος του Θεοί δεν κατοικούσε στην κοιλιά, δεν θα καθόταν η ανθρώπινη σάρκα επάνω στον άγιο θρόνο . Εάν για τον Θεό είναι υβριστικό να έλθει στη μήτρα την οποία έπλασε, είναι επομένως υβριστικό και να υπηρετεί τους ανθρώπους. Και εάν είναι για τον Θεό υβριστικό το να υπηρετεί τους ανθρώπους, δεν θα γινόταν για εμάς φτωχός Αυτός που ήταν πλούσιος.

Αν και από τη φύση είναι απαθής, έγινε από ευσπλαχνία πολυπαθής. Ο Χριστός δεν έγινε προοδευτικά Θεός. Μη γένοιτο! Αλλά αν και είναι Θεός, από ευσπλαχνία έγινε άνθρωπος, όπως πιστεύουμε. Δεν κηρύττουμε άνθρωπο που αποθεώθηκε, αλλά ομολογούμε Θεό που σαρκώθηκε. Μητέρα Του έκανε τη δούλη Του , Αυτός που στην ουσία Του -ως Θεός- είναι χωρίς μητέρα, και κατ’ οικονομία επάνω στη γη -ως άνθρωπος- χωρίς πατέρα. Διότι πώς ο Ίδιος από τον Παύλο λέγεται «απάτωρ και αμήτωρ» Εάν ήταν μόνο άνθρωπος δεν θα ήταν χωρίς μητέρα, διότι έχει μητέρα. Εάν ήταν μόνο Θεός, δεν θα ήταν χωρίς πατέρα, διότι έχει Πατέρα. Τώρα όμως ο Ίδιος είναι μεν χωρίς μητέρα, ως δημιουργός, και χωρίς πατέρα ως άνθρωπος.

 Σεβάσου, τουλάχιστον, άνθρωπέ μου, το όνομα του Αρχαγγέλου. Διότι αυτός που έφερε την καλή αγγελία στη Μαρία λεγόταν Γαβριήλ. Και τί σημαίνει Γαβριήλ; Μάθε ακούοντας, ότι σημαίνει «Θεός και άνθρωπος». Εφόσον Εκείνος του Οποίου ευαγγελίστηκε τη γέννηση, είναι Θεός και άνθρωπος, το όνομα πρόλαβε το θαύμα, για να βεβαιώσει το σχέδιο της σωτηρίας. Μάθε πρώτα το σχέδιο της σωτηρίας και την αιτία της παρουσίας Του, και τότε δόξασε τη δύναμη του Χριστού που σαρκώθηκε, επειδή το ανθρώπινο γένος χρεωστούσε πολλά από τις αμαρτίες, και δεν ήξερε πώς να εξοφλήσει το χρέος, διότι δια του Αδάμ όλοι υπογράψαμε γραμμάτιο προς την αμαρτία. Μας είχε δούλους ο διάβολος και περιέφερε τα χρέη μας χρησιμοποιώντας αντί για χαρτί το πολυπαθές σώμα μας. Είχε σταθεί ο κακός πλαστογράφος των παθών, δείχνοντας απειλητικά το χρέος μας, και απαιτώντας την καταδίκη μας. Έπρεπε, λοιπόν, να συμβεί ένα από τα δύο. Ή όλοι να οδηγηθούν στον καταδικαστικό θάνατο, επειδή και όλοι αμάρτησαν, ή να δοθεί τέτοια πληρωμή για αντίκρυσμα, ώστε να δίνει αυτό το δικαίωμα της απαλλαγής από κάθε χρέος. Άνθρωπος μεν, λοιπόν, να σώσει αυτή την κατάσταση δεν μπορούσε, διότι είχε κι’ αυτός επάνω του το χρέος της αμαρτίας. Και Άγγελος δεν είχε τη δύναμη να εξαγοράσει την ανθρωπότητα, γιατί δεν είχε ένα τέτοιο λύτρο. Έπρεπε, λοιπόν, να πεθάνει για χάρη των αμαρτωλών ο αναμάρτητος Θεός, διότι απέμενε μόνον αυτή η λύση του κακού.

 Τί έγινε, λοιπόν; Αυτός που εκ του μηδενός έδωσε ύπαρξη σ’ όλα τα δημιουργήματα, Αυτός που δεν στερείται τα όσα θέλει να δώσει, βρήκε ασφαλέστατη ζωή για τους κατάδικους, και ευπρεπέστατη ελευθερία από το θάνατο. Και γίνεται άνθρωπος από την Παρθένο, όπως Αυτός γνωρίζει -διότι το θαύμα δεν μπορεί να το εξηγήσει λόγος- και πεθαίνει -κατά την ανθρώπινη φύση-, που προσέλαβε. Και  ό,τι υπήρχε, δηλαδή η Θεότητα, απελευθερώνει τον άνθρωπο σύμφωνα με τον Παύλο που λέει: «Μας λύτρωσε με το αίμα του Χριστού, συγχώρεσε τις αμαρτίες μας», Ω τι μεγάλα γεγονότα! Για χάρη άλλων διαπραγματεύθηκε την αθανασία, διότι Αυτός ήταν αθάνατος. Άλλος μ’ αυτές τις ιδιότητες και το έργο ούτε υπάρχει, ούτε υπήρχε, ούτε θα υπάρξει ποτέ, παρά μόνον ο Θεός και άνθρωπος, που γεννήθηκε από Παρθένο. Αυτό, είχε αξία όχι μόνο ίση προς τον μεγάλο αριθμό των καταδίκων –ανθρώπων-, αλλά και τον ξεπερνούσε πάρα πολύ. Με το να είναι δημιουργός έχει παντοδυναμία. Με το να είναι φιλεύσπλαχνος φανέρωσε την ανυπέρβλητη συμπάθειά Του. Με το να είναι αρχιερέας, είναι αξιόπιστος για να παρουσιάζεται στο πατέρα Του ως μεσίτης μας. Σ’ όλα αυτά τίποτε δεν μπορεί να βρει κανείς ποτέ ίσο, ή παραπλήσιο, που να τα ισοφαρίσει. Βλέπε τη φιλανθρωπία Του. Με το να καταδικασθεί με τη θέλησή Του, ακύρωσε την εναντίον των σταυρωτών Του καταδίκη, και μετέτρεψε την ανομία των φονέων Του, σε σωτηρία αυτών που ανόμησαν.

Η σωτηρία, λοιπόν, δεν ήταν έργο ενός απλού ανθρώπου, γιατί κι’ αυτός είχε ανάγκη από σωτήρα όπως λέει ο Παύλος! «Όλοι αμάρτησαν και στερούνται τη δόξα του Θεού» και τα λοιπά. Επειδή, λοιπόν, η αμαρτία οδηγούσε στο διάβολο τον αμαρτωλό, και ο διάβολος τον παρέπεμπε στο θάνατο, επομένως η κατάστασή μας εξωθούνταν προς μέγιστο κίνδυνο, και ήταν αδύνατη η απαλλαγή μας από το θάνατο. Οι απεσταλμένοι προφήτες ως γιατροί το διαπίστωναν αυτό. Τί έγινε λοιπόν; Όταν είδαν οι προφήτες ότι το τραύμα ήταν μεγαλύτερο από κάθε ανθρώπινη τέχνη, έκραξαν προς το γιατρό που κατοικούσε στον ουρανό. Και ο μεν ένας έλεγε: «Γείρε τους ουρανούς και κατέβα». Άλλος έλεγε! «θεράπευσε με, Κύριε, και θα θεραπευθώ». Άλλος! «Χρησιμοποίησε τη δύναμη Σου και έλα να μας σώσεις». Άλλος! «Πραγματικά, θα κατοικήσει ο Θεός μαζί με τους ανθρώπους;». Άλλος! «Γρήγορα ας μας προλάβει η ευσπλαχνία Σου, Κύριε, γιατί φτωχύναμε πολύ». Άλλος! «Αλλοίμονο χάθηκε κάθε ευλαβής από τη γη, και δεν υπάρχει άνθρωπος να κατορθώνει την αρετή». Άλλος!«Θεέ, πρόσεξε πως χρειάζομαι βοήθεια και τρέξε να με βοηθήσεις». Άλλος! «Γρήγορα θα έρθει ο ερχόμενος και δεν θα αργήσει». Άλλος! «Πλανήθηκα σαν το χαμένο πρόβατο, αναζήτησε τον δούλο σου» που ελπίζει σ’ εσένα. Δεν παρέβλεψε, λοιπόν, την ανθρώπινη φύση να τυραννιέται για πολύ, Αυτός που είναι από τη φύση Του βασιλιάς. Δεν την άφησε ο εύσπλαχνος Θεός μέχρι το τέλος εκτεθειμένη στο διάβολο, αλλά ήλθε Αυτός που είναι πάντοτε παρών, και έδωσε λύτρο για μας το αίμα Του. Και έδωσε υπέρ του γένους μας στο θάνατο, εκείνη τη σάρκα που τη φόρεσε από την Παρθένο. Και εξαγόρασε το κόσμο από την κατάρα του νόμου, καταργώντας με τον θάνατό Του το θάνατο. Και φωνάζει ο Παύλος γι’ αυτό: «Ο Χριστός μας εξαγόρασε από την κατάρα του νόμου».

Δεν είναι, λοιπόν, απλός άνθρωπος, Ιουδαίε, Αυτός που μας εξαγόρασε, διότι ολόκληρη η ανθρώπινη φύση είχε υποδουλωθεί στην αμαρτία. Αλλά ούτε ήταν Θεός, χωρίς την ανθρωπότητα. Διότι είχε σώμα, Μανιχαίε. Αν δεν με ντυνόταν, δεν θα με έσωζε. Αλλά, μέσα στην κοιλιά της Παρθένου, ντύθηκε τον κατάδικο Αυτός που άλλοτε έβγαλε την εναντίον του απόφαση. Και εκεί έγινε η φοβερή συναλλαγή, γιατί δίνοντας πνεύμα, έλαβε σάρκα. Ο Ίδιος που ήταν με την Παρθένο ήταν Αυτός που βγήκε από την Παρθένο. Διότι ο Ίδιος και την επισκίασε και σαρκώθηκε από αυτή. Εάν ήταν άλλος ο Χριστός και άλλος ο Θεός Λόγος, δεν είναι Τριάδα, η Αγία Τριάδα, αλλά, σύμφωνα μ’ εσένα, αιρετικέ, είναι τετράδα. Μη σχίσεις τον χιτώνα της σωτηρίας που υφάνθηκε στον ουρανό. Μη γίνεις μαθητής του Αρείου. Διότι εκείνος ασεβώντας χωρίζει την ουσία. Εσύ μη χωρίζεις την ένωση -των δύο φύσεων- για να μη χωρισθείς από το Θεό. Πες μου: Ποιός είναι εκείνος που φώτισε όσους κάθονταν στο σκοτάδι και στη σκιά του θανάτου; Άνθρωπος; Και πώς μπορούσε -να το κάνει αυτό- ζώντας ο ίδιος μέσα στο σκοτάδι, όπως λέει ο Παύλος: «Ο οποίος μας γλύτωσε από την εξουσία του σκότους;» «Είμασταν κάποτε σκοτάδι» σύμφωνα με το γραμμένο «τώρα όμως, που πιστέψαμε στον Κύριο, είμαστε φως». Ποιός, λοιπόν, μας φώτισε; Σε διδάσκει ο Δαβίδ όταν λέει: «Είναι ευλογημένος Αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου». Ποιός είναι αυτός; Πες το, Δαβίδ, φανερά. «Φώναξε με όλη σου τη δύναμη και μη λυπηθείς. Ύψωσε τη φωνή σου σαν τη σάλπιγγα». Πες μας, ποιός είναι αυτός; «Είναι ο Κύριος» -λέει ο Δαβίδ- «ο Θεός των δυνάμεων». «Θεός είναι ο Κύριος που μας φώτισε». Διότι «ο Λόγος του Θεού σαρκώθηκε». Ενώθηκαν οι δύο φύσεις, και η ένωσή τους έμεινε ασύγχυτη.

Ήλθε -ο Χριστός- για να σώσει, αλλά έπρεπε και να πάθει. Πώς, λοιπόν, ήταν δυνατόν να γίνουν και τα δύο; Απλός άνθρωπος δεν είχε τη δύναμη να σώσει. Μόνο ο Θεός δεν μπορούσε να πάθει. Τί έγινε, λοιπόν; Όντας Αυτός Θεός, ο Εμμανουήλ, έγινε άνθρωπος. Και ως Θεός που ήταν, έσωσε· ως άνθρωπος που έγινε, έπαθε. Γι’ αυτό και η Εκκλησία όταν είδε πως η συναγωγή των Εβραίων Τον στεφάνωσε με τα αγκάθια, θρηνώντας για την τόλμη έλεγε; «Θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, βγείτε να δείτε το στεφάνι με το οποίο Τον στεφάνωσε η μητέρα Του». Διότι Αυτός και το αγκάθινο φόρεσε στεφάνι και ακύρωσε την απόφαση που έλεγε να βγάλει η γη αγκάθια. Ο Ίδιος βρισκόταν και στους κόλπους του Πατέρα και στην κοιλιά της Παρθένου. Ο Ίδιος βρισκόταν και στην αγκαλιά της Μητέρας Του και «επάνω στα φτερά των ανέμων». Ο Ίδιος επάνω στον ουρανό προσκυνούνταν από τους Αγγέλους και κάτω στη γη έτρωγε μαζί με τους τελώνες. Τα Σεραφείμ δεν μπορούσαν να Τον ατενίσουν και ο Πιλάτος τον ανέκρινε . Ο δούλος Τον ράπιζε και η κτίση έτρεμε. Αυτός καρφωνόταν επάνω στο Σταυρό κι’ ο δοξασμένος θρόνος Του δεν είχε κενωθεί. Κλεινόταν μέσα στο τάφο, και ο Ίδιος άπλωνε τον ουρανό σαν να ήταν δέρμα. Θεωρούνταν σαν νεκρός και λαφυραγώγησε τον άδη. Εδώ στη γη τον συκοφαντούσαν ως πλάνο, και εκεί στον ουρανό τον δοξολογούσαν -οι Άγγελοι- ως Άγιο.

Ω τι μεγάλο μυστήριο! Βλέπω τα θαύματα και Τον ανακηρύττω Θεό. Βλέπω τα πάθη και δεν αρνούμαι πως είναι άνθρωπος. Αλλά ο Εμμανουήλ, άνοιξε τις πύλες της φύσεως ως άνθρωπος, ως Θεός όμως δεν διέρρηξε τις κλειδαριές της παρθενίας. Και έτσι, βγήκε από τη μήτρα όπως μπήκε, δια της ακοής. Γεννήθηκε όπως και συνελήφθη στη κοιλιά της Μητέρας Του. Εισήλθε χωρίς πάθος και βγήκε με απερίγραπτο τρόπο, σύμφωνα με τον Προφήτη Ιεζεκιήλ που έλεγε: «Και με έφερε πάλι στον δρόμο της πύλης που οδηγεί στα άγια, σ’ αυτήν που βλέπει προς την εξωτερική ανατολική πύλη, κι’ αυτή ήταν κλειστή. Και μου είπε ο Κύριος! υιέ άνθρωπου αυτή η πύλη θα είναι κλειστή, και δεν θα ανοιχτεί. Κανένας δεν θα περάσει μέσα απ’ αυτή, διότι ο Κύριος και Θεός του Ισραήλ μόνο θα μπει και θα βγει, και η πύλη θα είναι κλειστή». Να η φανερή απόδειξη -της παρθενίας-της αγίας Θεοτόκου Μαρίας. Ας διαλυθεί, λοιπόν, κάθε αντιλογία και ας φωτιζόμαστε καλά με τη γνώση των Αγίων Γραφών, ώστε δια του Χριστού να επιτύχουμε τη βασιλεία των ουρανών. Σ’ Αυτόν ανήκει η δοξολογία στους ατέλειωτους αιώνες. Αμήν.

 (Αγ. Πρόκλου, Αρχιεπισκόπου Κων|πόλεως , «Η Θεοτόκος και ο Χριστός». Εκδ. Επέκταση, Κατερίνη 1998)

«Όπλο» εναντίον της παχυσαρκίας τα ω-3 λιπαρά οξέα

«Όπλο» εναντίον της παχυσαρκίας τα ω-3 λιπαρά οξέα

Έχουν πολλαπλές δράσεις κατά της πάθησης

Η επιδημία της παχυσαρκίας είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα δημόσιας υγείας, με 1,5 δισεκατομμύρια υπέρβαρους και παχύσαρκους ενήλικες ανά τον κόσμο. Η παχυσαρκία οδηγεί σε αύξηση του κινδύνου για αριθμό μεταβολικών διαταραχών, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 και τα καρδιαγγειακά νοσήματα.

Σύγχρονες μέθοδοι πρόληψης και αντιμετώπισης της παχυσαρκίας προτείνουν αλλαγή του τρόπου ζωής, όσον αφορά στις διατροφικές συνήθειες και τη φυσική δραστηριότητα. Η παχυσαρκία είναι μία πολύπλοκη κατάσταση, κατά την οποία η λειτουργία πολλών οργάνων και μεταβολικών μονοπατιών διαταράσσεται, όπως αυτή του λιπώδους ιστού, του παγκρέατος, της γαστρεντερικής οδού και του κεντρικού νευρικού συστήματος.

Η έρευνα του ρόλου του κεντρικού νευρικού συστήματος στην παχυσαρκία γίνεται συχνότερη, καθώς οι μέθοδοι αντιμετώπισής της παχυσαρκίας φαίνονται να αποτυγχάνουν και τα ποσοστά της να αυξάνονται. Ο ρόλος του υποθαλάμου στη ρύθμιση της όρεξης και της πρόσληψης τροφής είναι πλέον αναγνωρισμένος και ο ρόλος του ΚΝΣ εξετάζονται ενδελεχώς.

Ερευνητικά δεδομένα έρχονται να αναδείξουν το ρόλο των ω-3 πολυακόρεστων λιπαρών οξέων στην αντιμετώπισή της παχυσαρκίας, μέσω της καθυστέρηση των μεταβολικών προβλημάτων που τη συνοδεύουν, αλλά και την πρόληψή της.

 
Μείωση της φλεγμονής

Φαίνεται πως η λήψη ω-3 λιπαρών μέσω της τροφής ή συμπληρωμάτων επιδρά μειώνοντας τη φλεγμονή. Η χρόνια φλεγμονή είναι συνδεδεμένη με αριθμό μεταβολικών διαταραχών, όπως η υπερλιπιδαιμία, ο διαβήτης τύπου 2 και τα καρδιαγγειακά νοσήματα.

Συγκεκριμένα, η κατανάλωση των λιπαρών οξέων EPA και DHA έχει δείξει πολλά υποσχόμενα αποτελέσματα, καθώς φαίνεται πως αυξάνουν την έκκριση της ορμόνης «αντιπονεκτίνης», ορμόνης με σημαντική δράση αντί της συσσώρευσης λίπους στην κοιλιακή χώρα αλλά και της ανάπτυξης ινσουλινοαντίστασης και σακχαρώδους διαβήτη.

Βελτίωση του κορεσμού

Ισπανοί ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα, πως τα ω-3 λιπαρά οξέα μετέβαλαν τις διατροφικές συνήθειες παχύσαρκων ατόμων.

Στη δημοσίευσή τους στο Apetite υποστηρίζουν πως τα ω-3 βελτίωσαν τον κορεσμό και μείωσαν το αίσθημα πείνας των εξεταζομένων, οι οποίοι δήλωσαν αίσθημα πληρότητας έως και 2 ώρες μετά την κατανάλωση του γεύματος. Πρότειναν πως τα ω-3 μπορούν να είναι χρήσιμα βοηθώντας στην τήρηση του προγράμματος απώλειας βάρους.

 
Πρόληψη της παχυσαρκίας

Δεδομένα αναδεικνύουν και την επίδρασή τους στην πρόληψη της παχυσαρκίας και μάλιστα της «κεντρικού τύπου» παχυσαρκίας, που χαρακτηρίζεται από έντονη συσσώρευση λίπους ενδοκοιλιακά.

Η μείωση της όρεξης, η βελτίωση της κυκλοφορίας του αίματος με αποτέλεσμα την καλύτερη μεταφορά θρεπτικών συστατικών στους σκελετικούς μύες και οι αλλαγές στην έκφραση ορισμένων γονιδίων είναι κάποιες από τις επιδράσεις των ω-3 λιπαρών οξέων που διευκολύνουν την απώλεια βάρους.

Επίσης, η προώθηση της οξείδωσης των λιπαρών οξέων, ενισχύει το μεταβολισμό, αυξάνει την ενεργειακή κατανάλωση και μειώνει την λιποαποθήκευση.

Επομένως, συνοψίζουμε στο ότι τα απαραίτητα ω-3 λιπαρά οξέα, δρουν τόσο κατά της παχυσαρκίας όσο και κατά των συνοδών της νοσημάτων. Είτε μέσω της τροφής (ψάρια, ξηρούς καρπούς και έλαια), είτε μέσω διατροφικών συμπληρωμάτων, αξίζουν να μπουν στην καθημερινότητά ατόμων υπέρβαρων, αλλά και φυσιολογικού βάρους.

mednutrition.gr

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Bigbook.gr

Το βιβλίο αυτό, που έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 20 γλώσσες, οφείλει τη μοναδική δημοτικότητα του στην άμεση και απλή γραφή έχοντας ως στόχο να βοηθήσει τον αρχάριο "να βάλει σε μια κατανοητή τάξη τον πλούτο των νοημάτων, των περιόδων και των τεχνοτροπιών που συσσωρεύονται στις σελίδες των πιο φιλόδοξων έργων" και, χρησιμοποιώντας τη διαίσθηση του στην ψυχολογία των εικαστικών τεχνών, να δει την ιστορία της τέχνης ως "συνεχή διαπλοκή και εναλλαγή των παραδόσεων, όπου κάθε έργο αναφέρεται στο παρελθόν και δείχνει το μέλλον", "μια ζωντανή αλυσίδα που συνδέει ώς σήμερα τη δική μας εποχή με την εποχή των Πυραμίδων".  http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=57610

ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ " Αξιοθαύμαστη απλότητα"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΤΑΚΗΣ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗΣ " Αξιοθαύμαστη απλότητα"

Σταγόνα-σταγόνα
Λέξη προς λέξη
Φύλλο το φύλλο
Μπουμπουκιάζει
Η αγριοτριανταφυλλιά
Μπουμπουκιάζει
Ο χρόνος
Με τα γαλάζια του χρώματα
Τα κόκκινα
Τα χρυσαφιά

Κι η μέρα
Ένα στέμμα με πορτοκαλάνθια
Φορεί

Αξιοθαύμαστη απλότητα!
Χαρά ιερή!

Σας περιμένω
Με τα χέρια μου ανοιχτά

Γιάννης Μόραλης

Πήδηση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση

Γιάννης Μόραλης
Γέννηση	23  Απριλίου 1916[1][2] Άρτα
Θάνατος	20  Δεκεμβρίου 2009[3][4][2] Αθήνα
Υπηκοότητα	Ελλάδα
Ιδιότητα	ζωγράφος, χαράκτης και διδάσκων πανεπιστημίου
δεδομένα (π • σ • ε )

Γ. Μόραλης, Ερωτικό (1990). Λάδι σε μουσαμά, 200 εκ. x 200 εκ. Μακεδονικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Οι γραμμές και οι μορφές παραπέμπουν στην αρχέγονη κυκλαδίτικη τέχνη. 









 
Ο Γιάννης Μόραλης (Άρτα, 23 Απριλίου, 1916 – Αθήνα, 20 Δεκεμβρίου 2009) ήταν διακεκριμένος Έλληνας ζωγράφος της λεγόμενης «γενιάς του '30».

Το 1927 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Σε ηλικία δεκαπέντε ετών, έγινε δεκτός στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, για να σπουδάσει κοντά στον Αργυρό, τον Γερανιώτη, τον Παρθένη και τον Κεφαλληνό ζωγραφική και χαρακτική. Το 1936 αποφοίτησε από την Σχολή Καλών Τεχνών και τον επόμενο χρόνο, με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών, έφυγε για την Ρώμη. Στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου φοίτησε, παρακολούθησε μαθήματα νωπογραφίας, στην École Nationale des Beaux Arts, στα εργαστήρια ζωγραφικής και τοιχογραφίας. Παράλληλα εγγράφηκε στην École des Arts et Metiers, για τη σπουδή του ψηφιδωτού. Το 1947 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής της προπαρασκευαστικής τάξης στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.
Το σπίτι που έζησε ο ζωγράφος την περίοδο 1922-1927 στην Πρέβεζα.

Το 1949 μαζί με αρκετούς ακόμα Έλληνες ζωγράφους, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Χατζηκυριάκος Γκίκας, ο Γιάννης Τσαρούχης, ο Νίκος Νικολάου και ο Νίκος Εγγονόπουλος, συμμετείχε στην ίδρυση της καλλιτεχνικής ομάδας «Αρμός», ενώ συμμετείχε στην πρώτη έκθεση της στο Ζάππειο, το 1950. Από το 1954, ξεκίνησε η συνεργασία του με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, ενώ αργότερα συνεργάστηκε και με το Εθνικό Θέατρο.

Το 1957 εκλέχτηκε τακτικός καθηγητής του Εργαστηρίου Ζωγραφικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Τον επόμενο χρόνο συμμετείχε μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη και τον γλύπτη Αντώνη Σώχο, στην Μπιενάλε της Βενετίας στα πλαίσια της οποίας προτάθηκε για ένα μικρό διεθνές βραβείο. Το 1959, πραγματοποιήθηκε η πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα, στην αίθουσα εκθέσεων «Αρμός».

Το έργο του Μόραλη περιλαμβάνει επιπλέον εικονογραφήσεις βιβλίων των ποιητών Ελύτη και Σεφέρη, εξώφυλλα δίσκων μουσικής, γλυπτά, τοιχογραφίες καθώς και σκηνικά και κουστούμια για το Εθνικό Θέατρο Ελλάδος και τα μπαλέτα του Ελληνικού Χοροδράματος. Στα πιο γνωστά του έργα συγκαταλέγονται οι διακοσμήσεις της ΒΔ και της ΝΑ πλευράς του Ξενοδοχείου Χίλτον της Αθήνας, και οι συνθέσεις του στον σταθμό Πανεπιστημίου του μητροπολιτικού σιδηροδρόμου της Αθήνας.

Ο Μόραλης τιμήθηκε πρώτη φορά με βραβείο ζωγραφικής το 1940. Το 1965, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος τού απένειμε τον Ταξιάρχη του Φοίνικος. Το 1973 έλαβε Χρυσό Μετάλλιο στην Διεθνή Έκθεση του Μονάχου. Το 1979 του απονεμήθηκε το Αριστείο των Τεχνών από την Ακαδημία Αθηνών. Αποχώρησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 1983, και το 1988, η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση. Το 1999 του απονεμήθηκε το μετάλλιο του Ταξιάρχη της Τιμής. Έργα του ανήκουν σε δημόσιες και ιδιωτικές σχολές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Πίνακας : Ερωτικό (1990)

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%82