Χριστουγεννιάτικος σοκολατένιος κορμός

Απλές λύσεις

Χριστουγεννιάτικος σοκολατένιος κορμός

Για το παντεσπάνι
• 3 αυγά
• 75 γραμμάρια ζάχαρη
• 50 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις κοσκινισμένο
• 25 γραμμάρια κακάο κοσκινισμένο

Για τη γέμιση
• 250 γραμμάρια πουρές από κάστανο
• 200 ml κρέμα γάλακτος ελαφριά χτυπημένη
• 2 κουταλάκια γλυκού λικέρ κρέμα
Για τη κρέμα σοκολάτας
• 125 γραμμάρια βούτυρο
• 225 γραμμάρια ζάχαρη άχνη κοσκινισμένη
• 1 - 2 κουταλιές σούπας κακάο σκόνη ή σοκολάτα για ρόφημα
• Ζάχαρη άχνη κοσκινισμένη
• Γκι και ου για τη διακόσμηση

Ετοιμάζουμε το παντεσπάνι
Βάζετε τα αυγά με τη ζάχαρη σε πυρίμαχο μπολ επάνω από κατσαρόλα με νερό που σιγοβράζει. Με ηλεκτρικό μίξερ χτυπάτε το μείγμα για 10 λεπτά ή ώσπου να πήξει και να γίνει σαν κρέμα. (Σ΄ αυτό το στάδιο το χτύπημα είναι απαραίτητο για να αποκτήσει το μείγμα πολύ «αέρα», ώστε το παντεσπάνι να γίνει πολύ αφράτο).

Προθερμαίνετε τον φούρνο στους 190 βαθμούς. Προσθέτετε το αλεύρι και το κακάο στο μείγμα και ανακατεύετε πολύ προσεκτικά, για να μην «ξεφουσκώσει». Όταν ενωθούν τα υλικά, αδειάζουμε το μείγμα σε τετράγωνο ταψί (20,5 x 20,5 εκ.) σκεπασμένο με χαρτί ψησίματος. Ψήνετε για 10 λεπτά ή ώσπου να γίνει σπογγώδες όταν το πιέζετε.

Απλώστε ένα μεγάλο χαρτί ψησίματος σε επιφάνεια εργασίας και πασπαλίστε με ζάχαρη άχνη. Ξεφορμάρετε επάνω το παντεσπάνι. Σκεπάζετε με υγρή πετσέτα και αφήνετε να κρυώσει. Αυτό θα εμποδίσει το παντεσπάνι να «στεγνώσει» και θα τυλιχθεί ευκολότερα σε ρολό χωρίς να σπάσει).

Ετοιμάζουμε τη γέμιση
Χτυπάτε την κρέμα γάλακτος με το λικέρ κρέμα. Αλείφετε τον πουρέ κάστανου επάνω στο παντεσπάνι, αφήνοντας περιθώριο 1 εκ. γύρω - γύρω και σκεπάζετε με την αρωματισμένη κρέμα γάλακτος. Χρησιμοποιώντας το χαρτί ψησίματος διπλώνετε το παντεσπάνι σε ρολό από την πιο μικρή πλευρά. (Το παντεσπάνι δεν θα σπάσει - αλλά και αν σπάσει δεν πειράζει, γιατί θα καλυφθεί). Το γυρίζετε έτσι ώστε η ένωση να είναι προς τα επάνω.

Ετοιμάζουμε την κρέμα σοκολάτας
Χτυπάμε το βούτυρο, ώσπου να μαλακώσει, προσθέτετε τη ζάχαρη άχνη και το κακάο και χτυπάτε, να ενωθούν τα υλικά. Προσθέτετε 1 -2 σταγόνες από το καυτό νερό για να αραιώσει ή αν θέλετε χρησιμοποιείτε καυτό γάλα και χτυπάτε. (Το μείγμα δεν πρέπει να είναι πολύ σφικτό, γιατί θα στεγνώσει και δεν θα κόβεται μαζί με το παντεσπάνι).

Σκεπάζετε το παντεσπάνι με μπόλικη κρέμα από το κακάο, ώσπου να καλυφθεί πολύ καλά. Χρησιμοποιώντας τη ράχη από το πιρούνι κάνετε σχέδια κυματιστά σε όλη την επιφάνεια. Πασπαλίζετε ελαφρά με ζάχαρη άχνη και διακοσμείτε με φύλλα γκι και ου ή με άλλη διακόσμηση της επιλογής σας. Αφήνετε το ρολό να «σφίξει» για μερικές ώρες πριν το κόψετε σε φέτες και το σερβίρετε.

Τα μυστικά της συνταγής
Μπορείτε να ετοιμάσετε το ρολό και να το διατηρήσετε στο ψυγείο από το προηγούμενο βράδυ.

Επίσης, μπορείτε να πειραματιστείτε με διαφορετικές γεμίσεις, όπως κρέμα γάλακτος με βύσσινα ή κρέμα γάλακτος με πορτοκάλι.

sidagi.gr

ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ "Ο σκληρόκαρδος γίγαντας"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 

ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΙΛΝΤ "Ο σκληρόκαρδος γίγαντας"

Κάθε απόγευμα, φεύγοντας απ' το σχολείο, τα παιδιά το 'χαν συνήθεια να παίζουν στον κήπο του γίγαντα.
Ήταν ένας πελώριος, μαγευτικός κήπος, μ' απαλή πράσινη χλόη και χιλιάδες πολύχρωμα λουλούδια όμοια μ' αστέρια κι ακόμα, εδώ κι εκεί, δώδεκα ροδα-κινιές φορτωμένες ρόδινα κι ολόλευκα ντελικάτα ανθάκια απ' της άνοιξης τ' άγγιγμα, που το φθινόπωρο βάραιναν απ' τα πολύχυμα φρούτα.
Τα πουλιά κάθονταν στα δέντρα και κελαηδούσαν τόσο γλυκά, που τα παιδιά σταματούσαν το παιχνίδι για να τ' ακούσουν. «Πόσο ευτυχισμένα εί-μαστε εδώ!» έλεγαν αναμετάξυ τους.
Κάποια μέρα ο γίγαντας γύρισε. Εφτά ολάκερα χρόνια ήταν σ' επίσκεψη, στο φίλο του το δράκο της Κόρνις, κι όταν τα χρόνια πέρασαν κι εκείνος είχε τελειώσει ό,τι είχε να πει -αφού δεν είχε και πολλά να συζητήσει- αποφάσισε το γυρισμό στο κάστρο.
Την ώρα που ‘φτασε, αντίκρισε τα παιδιά να παίζουν στον κήπο.
«Τι δουλειά έχετε εδώ;» φώναξε μ' οργή, και τα παιδιά το 'βαλαν στα πόδια τρομαγμένα.
«0 κήπος είναι μοναχά δικός μου», είπε ο γίγαντας. «Όλοι μπορούν να το καταλάβουν, και δεν θα επιτρέψω σε κανένα να παίζει εδώ, έξω από μέ-να».
Κι έτσι, έχτισε έναν πελώριο τοίχο ολόγυρα στον κήπο, κι ύστερα, κάρφωσε μια πινακίδα που 'λεγε: Οι παραβάτες τιμωρούνται
Ήταν, αλήθεια, ένας πολύ σκληρόκαρδος γίγαντας.
Τα δύστυχα τα παιδιά τώρα δεν είχαν μέρος να παίξουν. Δοκίμασαν να παίξουν στο δρόμο, όμως ήταν γεμάτος σκόνη και στουρναρόπετρες και δεν τους άρεσε.
Βάλθηκαν τότε να περιπλανιούνται γύρω απ' τους ψηλούς τοίχους, όταν τέλειωναν τα μαθήματά τους, νοσταλγώντας τον όμορφο κήπο.
«Πόσο ευτυχισμένα ήμασταν εκεί», έλεγαν αναμετάξυ τους.
Κι ύστερα ήρθε η άνοιξη.
Η εξοχή γιόμισε από μικρά μπουμπούκια και πουλάκια. Μονάχα στον κήπο του Σκληρόκαρδου Γίγαντα ήταν ακόμα χειμώνας.
Τα πουλιά ούτε που νοιάστηκαν να τραγουδήσουν για 'κείνον, αφού δεν υπήρχαν παιδιά εκεί, και τα δέντρα λησμόνησαν ν' ανθίσουν.
Αν καμιά φορά κανένα όμορφο λουλουδάκι έβγαζε το κεφαλάκι του απ' το γρασίδι, μόλις αντίκριζε την πινακίδα ένιωθε τέτοια λύπη για τα παιδιά, που λούφαζε ξανά στο χώμα, συνεχίζοντας τον ύπνο του.
Οι μόνοι που 'ταν ευχαριστημένοι απ' αυτή την κατάσταση ήταν το χιόνι και η παγωνιά.
«Η άνοιξη λησμόνησε αυτό τον κήπο», έλεγαν, «κι έτσι εμείς θα μείνουμε εδώ όλο το χρόνο».
Το χιόνι τύλιξε το γρασίδι με τον ολόλευκο μανδύα του κι η παγωνιά μπογιάτισε όλα τα δέντρα ασημένια.
‘Υστερα προσκάλεσαν και το Βόρειο Άνεμο να 'ρθει να μείνει μαζί τους κι εκείνος ήρθε τυλιγμένος με βαριά γουναρικά. Ολημερίς ούρλιαζε πάνω απ' τον κήπο και φύσαγε μες στις καμινάδες.
«Μα τούτο είναι ένα θαυμάσιο μέρος», έλεγε• «πρέπει να καλέσουμε και το χαλάζι».
Κι έτσι, το χαλάζι, ντυμένο στα γκρίζα και μ' ανάσα όμοια με πάγο, ήρθε.
Κάθε μέρα, για τρεις ώρες, χοροπηδούσε πάνω στη στέγη του κάστρου, μέχρι που τα περισσότερα κεραμίδια ράγισαν, κι ύστερα, γυρνοβόλαγε στον κήπο, όσο πιο γρήγορα μπορούσε.
«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η άνοιξη άργησε να 'ρθει», συλλογιζόταν ο Σκληρόκαρδος Γίγαντας, καθώς γερμένος στο παράθυρο, κοιτούσε τον παγωμένο, ολόλευκο κήπο.
«Ελπίζω να φτιάξει ο καιρός»...
Όμως η άνοιξη δεν ήρθε ποτέ, μήτε το καλοκαίρι.
Κι έτσι ήταν πάντα χειμώνας εκεί κι ο Βόρειος Άνεμος και το χαλάζι και το χιόνι κι η παγωνιά ασταμάτητα χόρευαν ανάμεσα στα δέντρα.
Κάποιο πρωινό, ο Γίγαντας ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του μ' ανοιχτά μάτια, όταν άκουσε μια θεσπέσια μουσική.
Ηχούσε τόσο γλυκά στ' αυτιά του που πίστεψε πως μάλλον θα 'ταν οι μουσικοί του βασιλιά που πέρναγαν -κι όμως, ήταν μονάχα ένας μικρούλης σπίνος που τραγουδούσε έξω απ' το παραθύρι του.
Μα είχε κυλήσει τόσο πολύς καιρός από τότε που το στερνό τιτίβισμα είχε ακουστεί στον κήπο του, που θάρρεψε πως ήταν η ομορφότερη μουσική στον κόσμο.
Κι άξαφνα, το χαλάζι σταμάτησε το χορό του πάνω απ' το κεφάλι του γίγαντα, ο Βόρειος Άνεμος έπαψε να βρυχάται, και μια μεθυστική ευωδιά τον τύλιξε, περνώντας απ' τ' ανοιχτό παραθυρόφυλλo.
«Θαρρώ πως η άνοιξη επιτέλους έφτασε», είπε ο Γίγαντας και πηδώντας από το κρεβάτι κοίταξε έξω.
Μα τι ήταν αυτό που 'πνιξε τη ματιά του;
Ήταν η πιο μαγευτική εικόνα. Από ένα άνοιγμα στον τοίχο, τα παιδιά σύρθηκαν μέσα και σκαρφάλωσαν στα μπράτσα των δέντρων .Σε κάθε δέντρο που αγκάλιαζε το μάτι του αντίκριζε κι ένα παιδάκι. Και τα δέντρα πετάριζαν από χαρά για τα παιδιά που γύρισαν, κι έτσι ντύθηκαν με λουλούδια και λύγιζαν τα μπράτσα τους απαλά, πάνω από τα παιδικά κεφαλάκια.
Τα πουλιά φτερούγιζαν ολόγυρα τιτιβίζοντας μαγευτικά και τα λουλούδια κρυφοκοίταζαν μέσ' από την πράσινη χλόη και ξεκαρδίζονταν στα γέλια.
Ήταν μια όμoρφη εικόνα, μα όμως στην άκρη της κρατούσε ακόμα ο χειμώνας. Ήταν που στην πιο απόμερη γωνιά του κήπου, στέκονταν ένα μικρό αγόρι. Κι ήταν τόσο μικρό που μήτε τα κλαδιά του δέντρου δεν μπόραγε να φτάσει, έτσι που απελπισμένο βάλθηκε να κόβει βόλτες γύρω του κλαίγον-τας γοερά.
Το καημένο το δεντράκι ήταν ακόμα σκεπασμένο από πάγο και χιόνι ο Βόρειος Άνεμος φυσούσε και μούγκριζε από πάνω του.
«Σκαρφάλωσε, μικρό μου αγοράκι», έλεγε το δέντρο, και λύγιζε τα κλαδιά του όσο μπορούσε, αλλά το αγόρι ήταν μικρό, τόσο μικρό.
Η καρδιά του Γίγαντα έλιωσε καθώς το έβλεπε.
«Πόσο σκληρόκαρδος ήμουνα», συλλογίστηκε. «Τώρα ξέρω γιατί η άνοιξη δεν θα 'ρχονταν ποτέ εδώ. Να, τώρα θ' ανεβάσω αυτό το αγοράκι στην κoρφή του δέντρου κι έπειτα θα γκρεμίσω τον τοίχο, έτσι που ο κήπος μου θα 'ναι μόνο για
τα παιχνίδια των παιδιών».
Κι αλήθεια, μετάνιωσε πολύ για ό,τι είχε κάνει.
Έτσι, περπάτησε στις μύτες των ποδιών του, κι ανοίγοντας την εξώπορτα πολύ σιγά, βγήκε στον κήπο.
Όμως, να, μόλις τα παιδιά τον είδαν σκιάχτηκαν τόσο πολύ, που όλα μαζί το 'βαλαν στα πόδια κι ο χειμώνας ήρθε ξανά στον κήπο. Μόνο το μικρό αγόρι δεν έφυγε, γιατί τα ματάκια του που 'ταν γεμάτα δάκρυα δεν είδαν το Γίγαντα που ερχόταν .
Κι ο Γίγαντας ήρθε κλεφτά πίσω του, το πήρε απαλά στο χέρι του και το ανέβασε στο δέντρο. Και το δέντρο άνθισε. Τα πουλιά ήρθαν και τραγού-δησαν πάνω του και τ' αγοράκι τύλιξε τα χεράκια του γύρω στο λαιμό του Γίγαντα και τον φίλησε.
Και τ' άλλα παιδιά, σαν είδαν πως ο Γίγαντας δεν ήταν πια κακός, γύρισαν τρέχοντας και μαζί τους ήρθε η άνοιξη.
«Τώρα είναι ο κήπος σας αυτός, μικρά μου παιδάκια», είπε ο Γίγαντας, και παίρνοντας ένα μεγάλο τσεκούρι γκρέμισε τον τοίχο. Κι όταν οι άνθρωποι περνούσαν για την αγορά στις δώδεκα η ώρα βρήκαν τον Γίγαντα να παίζει στον πιο όμορφο κήπο που είχαν δει ποτέ.
Ολημερίς έπαιζαν και το βράδυ πήγαν στο Γίγαντα να τον αποχαιρετίσουν.
«Όμως, πού είναι ο μικρός σας σύντροφος;» είπε. «Το αγόρι που ανέβασα στο δέντρο». Βλέπετε ο Γίγαντας το αγαπούσε απ' τ' άλλα περισσότερο, γιατί τον είχε φιλήσει.
«Δεν ξέρουμε», αποκρίθηκαν τα παιδιά. «έφυγε».
«Πρέπει να του πείτε να 'ρθει οπωσδήποτε αύριο», είπε ο Γίγαντας.
Αλλά τα παιδιά είπαν πως δεν ήξεραν πού έμενε και πως δεν το είχαν δει ποτέ πριν. Κι ο Γίγαντας ήταν πολύ λυπημένος. Κάθε απόγευμα, όταν το σχολείο τέλειωνε, τα παιδιά έρχονταν κι έπαιζαν με το Γίγαντα, μα το μικρό αγόρι, που ο Γίγαντας αγαπούσε, ποτέ δε φάνηκε. Εκείνος φέρνονταν καλά σ' όλα τα παιδιά κι όμως του έλειπε ο πρώτος μικρός του φίλος και συχνά μιλούσε γι ' αυτόν θλιμμένα. «πόσο θα 'θελα να τον έβλεπα!» έλεγε κάθε τό-σο.
Τα χρόνια κύλησαν. Κι ο Γίγαντας γέρασε κι αδυνάτισε. Δεν μπορούσε να παίξει πια κι έτσι κάθονταν σε μια πελώρια πολυθρόνα και παρακολουθού-σε τα παιχνίδια των παιδιών και θαύμαζε τον κήπο. «Έχω πολλά όμορφα λουλούδια», έλεγε. «μα τα παιδιά είναι τα ωραιότερα απ' όλα».
'Ενα χειμωνιάτικο πρωινό κοίταξε έξω απ' το παράθυρο, καθώς ντυνόταν. Δεν μισούσε τώρα το χειμώνα, γιατί ήξερε πως η άνοιξη κοιμόταν μόνο και τα λουλούδια ξεκουράζονταν .
Ξάφνου έτριψε τα μάτια του από απορία και κοίταζε... και κοίταζε... Ήταν βέβαια κάτι το θαυμάσιο...
Στην πιο απόμερη γωνιά του κήπου ένα δέντρο ήταν σκεπασμένο μ , ολόλευκα λουλούδια. Τα κλαδιά του ήταν χρυσαφένια κι ασημένια φρούτα κρέμονταν, ενώ πλάι του στεκόταν το μικρό αγόρι που 'χε τόσο αγαπήσει.
Όρμησε τρέχοντας στις σκάλες ο Γίγαντας, γιομάτος χαρά, και τρέχοντας βγήκε στον κήπο. Έτρεξε πάνω στο γρασίδι κι ήρθε κοντά στο παιδί. Κι όταν το έφτασε, το πρόσωπό του κοκκίνισε απ' την οργή κι είπε: «Ποιος τόλμησε να σε πληγώσει;». Γιατί στις παλάμες του αγοριού και στα μικρά του πόδια διακρίνονταν οι πληγές από καρφιά.
«Ποιος τόλμησε να σε πληγώσει;» φώναξε ο Γίγαντας. πες μου κι εγώ θα πάρω το μεγάλο μου σπαθί να τόνε κάνω κομμάτια!».
«Κανένας!» αποκρίθηκε το παιδί. «όμως αυτές είναι οι πληγές της αγάπης!».
«Ποιος είσαι;» είπε ο Γίγαντας, κι ένας παράξενος φόβος τον κυρίεψε και γονάτισε μπρος στο παιδί.
Και το παιδί του χαμογέλασε και του είπε: «Μ' άφησες κάποτε να παίξω στον κήπο σου, απόψε εσύ θα 'ρθεις μαζί μου στο δικό μου κήπο, τον Πα-ράδεισο».
Κι όταν τα παιδιά ήρθαν τρέχοντας το απόγεμα, βρήκαν το Γίγαντα νεκρό κάτω απ' το δέντρο, σκεπασμένο ολάκερο με κάτασπρα λουλούδια.

Γεωτρόπιο 14 - Μια παραλία μακριά από τη θάλασσα Χαμόγελο εκατοντάδων ετών Άγιε Δημήτρη μου, Θεσσαλονίκη μου Μίμηση της φύσης Εδώ σταμάτησε ο χρόνος Άνθη σαν σταγόνες γάλα

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Μια παραλία μακριά από τη θάλασσα

Χαμόγελο εκατοντάδων ετών

Άγιε Δημήτρη μου, Θεσσαλονίκη μου

Μίμηση της φύσης

Εδώ σταμάτησε ο χρόνος

Άνθη σαν σταγόνες γάλα  

τεύχος 72

Γλομπουλάρια - Globularia alypum - Στουρέκι

http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr

Γλομπουλάρια - Globularia alypum - Στουρέκι

Η Globularia alypum L. είναι ένας μικρός αειθαλής ημίθαμνος που σπάνια ξεπερνάει τα 60 εκ. σε ύψος. Τα μικρά γαλαζωπά-μωβ και αρωματικά του άνθη είναι συγκεντρωμένα σε κεφαλιόμορφες ταξιανθίες που θυμίζουν αρκετά αυτές των Compositae. 

Απαντά στο μεγαλύτερο μέρος της μεσογειακής περιοχής, σε ξηρές πετρώδεις θέσεις κοντά στο υψόμετρο της θάλασσας, μαζί με άλλους θάμνους και ημίθαμνους ή μέσα σε πευκοδάση. Προτιμά τα ασβεστολιθικά εδάφη.
 

Όπως μαρτυρούν και οι φωτογραφίες, είναι εξαιρετικό μελισσοτροφικό φυτό, δίνοντας  πολύτιμο νέκταρ και γύρη στην αρχή της μελισσοκομικής περιόδου, αφού η ανθοφορία του ξεκινά μέσα στον Φεβρουάριο.
 

Χρησιμοποιείται εκτεταμένα στην παραδοσιακή ιατρική πράγμα που αντικατοπτρίζεται και στην ποικιλία των τοπικών του ονομάτων: στουρέκι, σιδέρι, χορτάρι της προβατίνας κ.ά. Οι πιο γνωστές από τις ιδιότητες που του αποδίδονται είναι καθαρτικές και διουρητικές, αλλά νομάδες στην έρημο της Τυνησίας το χρησιμοποιούν για να γιατρεύουν έλκη του στομάχου. Τα τελευταία χρόνια το φυτό έχει γίνει αντικείμενο εκτεταμένων ερευνών όσον αφορά την περιεκτικότητά του σε δευτερογενείς μεταβολίτες και την αντιοξειδωτική του δράση.

Ο Διοσκουρίδης το συστήνει σαν πολύ καλό καθαρτικό της χολής. Θεωρείται ότι έχει αντιρευματικές, αντιόξινες και επουλωτικές (του στομάχου) ιδιότητες. 

Χρειάζεται πάντως ιδιαίτερη προσοχή καθώς το φυτό είναι τοξικό.

Πηγή: εδώ

Μ.ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ "Χαίρε, Ρυθμέ και Ρίμα"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

Μ.ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ "Χαίρε, Ρυθμέ και Ρίμα"

Χαίρε, Ρυθμέ και Ρίμα.

Σας χαιρετίζω,

πια δεν ορίζω

τη φωνή μου.
Ξεφεύγει παραλήρημα.
Σας σμίγω μα η πνοή μου
δε φτάνει, σπα.

Σκοπέ, σ' αφήνω. Ήχε, Τραγούδι
μ' αφήνετε. Τη μονάχη
χορδή μάταια κρούω στη λύρα μου.
 

Νάχη μόνο ένα «χαίρε»,
νάναι μονάχη του «χαίρε» η χορδή
στην καρδιά μου!
Πάνε τα ωραία, τ' αγνά, η ζωή.
Αδιαφορία στης αγάπης τα μάτια.
Κακίας μεθύσι στο χαλασμό
του ό,τι απομένει,
στο μαρασμό που έχει ανθίσει
μέσα μου κ' εξω - κισσού πλημμύρα,
σημαία αποκλεισμού!

Πάνε τα ωραία, τ' αγνά, η ζωή.
Γλυκέ Σκοπέ, δε μου αντέχει
η φωνή.

Να τραγουδώ
το θάνατο τη δυστυχία,
να λησμονώ
της χαράς την αγάπη,
δε θέλω. Ας σβήσω
σφιχταγκαλιάζοντας τη χορδή που μου μένει
να μη σημαίνη
γλυκά στο Θάνατο κι' αυτός αργεί
με ιδιοτροπία ερωμένου!

Σας χαιρετίζω.
Σκοποί όπου πάτε, μη με ξεχνάτε.

ΠΙΝΑΚΑΣ -Nadia Minic «Freedom, Poetry, Music»

Εικονοθεραπεία 46

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Bigbook.gr

ΜΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, A CHRISTMAS CAROL
του Ρόμπερτ Ζαμέκις, με τους Τζιμ Κάρεϊ, Γκάρι Όλντμαν, Κόλιν Φερθ, Μπομπ Χόσκινς.

Ο Εμπενίζερ Σκρουτζ (Τζιμ Κάρεϊ) ξεκινάει και φέτος τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές με τη γνωστή του μίζερη και περιφρονητική διάθεση, βάζοντας τις φωνές στον πιστό του υπάλληλο (Γκάρι Όλντμαν) και στον ευδιάθετο ανιψιό του (Κόλιν Φερθ). Ο Σκρουτζ ξεκαθαρίζει ότι δεν έχει καμία πρόθεση να απολαύσει τα Χριστούγεννα, που ο ίδιος χαρακτηρίζει ως μια εποχή που σε βρίσκει «κατά ένα χρόνο μεγαλύτερο, αλλά ούτε κατά μια ώρα πλουσιότερο». Επιστρέφοντας στο σπίτι, μόνος όπως πάντα, δέχεται μια καθόλου ευχάριστη επίσκεψη από το φάντασμα του νεκρού συνεργάτη του, Τζόζεφ Μάρλεϊ. Ο Μάρλεϊ, που τώρα πληρώνει το τίμημα για τη σκληρόκαρδη ζωή του, προσπαθεί να προειδοποιήσει τον Σκρουτζ για το τι τον περιμένει και τον ενημερώνει ότι θα τον επισκεφτούν τρία πνεύματα. Πράγματι, τα Χριστουγεννιάτικα Πνεύματα του Παρελθόντος, του Παρόντος και του Μέλλει Γενέσθαι εμφανίζονται και παρασύρουν τον Σκρουτζ σε ένα μαγευτικό ταξίδι στο χρόνο, αποκαλύπτοντάς του τις αλήθειες που δε θέλει να παραδεχτεί. Ο Σκρουτζ θα πρέπει να μαλακώσει την καρδιά του, για να αναθεωρήσει τη σκληρή στάση μιας ολόκληρης ζωής και να επανορθώσει τα σφάλματα του, προτού είναι πολύ αργά...

Δέκα δοκίμια που αξίζει να διαβάσετε

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=490222 

Δέκα δοκίμια που αξίζει να διαβάσετε

Στοχασμοί για το σήμερα ανατρέχοντας στο παρελθόν ή προβλέποντας το μέλλον

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  24/12/2012 08:46

Ο Γ. Γραμματικάκης, δεύτερος από αριστερά, σε παρουσίαση βιβλίου στον «Ιανό»

 

Δέκα δοκίμια στοχάζονται για το σήμερα άλλοτε ανατρέχοντας στο παρελθόν κι άλλοτε προβλέποντας το μέλλον. Αξίξει να τα διαβάσετε.

Μανωλόπουλος Ιάσων, « Το "επαχθές" χρέος της Ελλάδας» (Μελάνι)

Επενδυτής ο ίδιος ο συγγραφέας, γνωρίζει καλά τι θα περίμενε ένας ξένος να βρει ως επενδυτικό κλίμα στην Ελλάδα. Η ανάλυσή του εντυπωσίασε όταν το βιβλίο πρωτοβγήκε το 2011 στο Λονδίνο.

Δημήτρης Ψαρράς, «Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής» (Πόλις)

Μια πλήρης σχεδόν μελέτη του κόμματος της Χρυσής Αυγής και της ιδεολογίας της. Μια απάντηση στο πώς φτάσαμε ως εδώ, πώς η ανοικτή ελληνική κοινωνική έγινε ξενοφοβική και επέτρεψε στους ναζιστές να ταλαιπωρούν το πολιτικό σκηνικό.

Terry Eagleton, «Γιατί ο Μαρξ είχε δίκιο» (Πατάκης)

Ο συγγραφέας απαντάει στις δέκα πιο συχνές επικρίσεις που δέχεται η μαρξιστική θεωρία δίνοντας πειστικά επιχειρήματα και αναπτύσσοντας ένα πεδίο σύγχρονων προβληματισμών.

Νίκος Θεοτοκάς, «Ο βίος του στρατηγού Μακρυγιάννη» ( Βιβλιόραμα)

Μια αιρετική βιογραφία του στρατηγού Μακρυγιάννη που αναιρεί την ηθικο-εθνική ματιά της γενιάς του ΄30 και τον τοποθετεί πιο ισορροπημένα στην εποχή του. Προσαρμόστηκε στη νέα πραγματικότητα αλλά και παρέμενε θεματοφύλακας των παλιών αξιών.

Γιώργης Γραμματικάκης, «Ενας αστρολάβος του Ουρανού και της ζωής» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)

Μια περιήγηση στον κόσμο του σύμπαντος και τα μεγάλα θέματα που χρόνια μας απασχολούν. Παράλληλα σκέψεις του συγγραφέα για την κρίση και τα προβλήματα που θέτει για το μέλλον της χώρας μας.

Tony Judt, «Τα δεινά που μαστίζουν τη χώρα» (Αλεξάνδρεια)

Ο ιστορικός λίγο πριν φύγει είχε γράψει αυτό το βιβλίο αναρωτώμενος «Σε ποιες συνθήκες μπορεί και αξίζει να ζουν οι άνθρωποι». Ξαναδιαβάζει το παρελθόν για να δει πού έγινε το λάθος και καλεί να ξαναβρούμε τους τρόπους να οδηγηθεί η ανθρώπινη κοινωνία στην ευτυχία.

Παναγιώτης Κονδύλης, «Η κριτική της μεταφυσικής στη νεότερη σκέψη» (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης)

Ολοκληρωμένο για πρώτη φορά στα ελληνικά το έργο του έλληνα φιλοσόφου. Ο Π. Κονδύλης οργανώνει το σύνολο της αντιμεταφυσικής σκέψης από τον όψιμο Μεσαίωνα έως τον 20ό αιώνα δείχνοντας πώς η κριτική της μεταφυσικής καθόρισε την πνευματική φυσιογνωμία των Νέων Χρόνων.

Nial Ferguson, «Πολιτισμός» (Παπαδόπουλος)

Μια μελέτη για το τι είχε ο πολιτισμός της Δυτικής Ευρώπης και του επέτρεψε να αποκτήσει προβάδισμα απέναντι στις φαινομενικά ανώτερες αυτοκρατορίες της Ανατολής. Τα πλεονεκτήματα ήταν έξι: ανταγωνισμός, επιστήμη, δημοκρατία, ιατρική, καταναλωτισμός και εργασιακή ηθική.

Δημήτρης Ραυτόπουλος, «Εμφύλιος και λογοτεχνία» (Πατάκης)

Ο τελευταίος μεγάλος κριτικός μας γράφει για 17 έργα πεζογράφων της ελληνικής λογοτεχνίας που αντανακλούν πτυχές του εμφυλίου αναζητώντας την αλήθεια μέσα από τη λογοτεχνία.

Δημήτρης Χριστόπουλος, «Ποιος είναι έλληνας πολίτης» (Βιβλιόραμα)

Πώς καθορίστηκε ιστορικά το ποιος είναι έλληνας πολίτης. Τα ερωτήματα που τίθενται σήμερα, υπό την πίεση των ξενοφοβικών αλλά και της πραγματικότητας του μεταναστευτικού ρεύματος. Τι προβλέπει ο νέος κώδικας ιθαγένειας.

Όταν το παιδί βγάζει... γλώσσα!

 

Όταν το παιδί βγάζει... γλώσσα!

Πώς να αντιδράσετε στην αναίδειά του

Το παιδί σας έχει πάρει πολύ θάρρος τον τελευταίο καιρό. Σας φωνάζει με το μικρό σας όνομα, σας ειρωνεύεται, σας κοροϊδεύει, βγάζει μονίμως γλώσσα. Από τη μία θέλετε να το μαλώσετε, υπάρχουν φορές όμως που διασκεδάζετε με αυτά που λέει.

Η αναίδεια απέναντι στους γονείς είναι ένα στάδιο της εξέλιξης του παιδιού. Το παιδί εκφράζει την προσωπικότητά του κάνοντας πονηριές, αυθαδιάζοντας και προκαλώντας. Εσείς ακόμα κι αν πιστεύετε ότι αυτά που λέει είναι ένδειξη εξυπνάδας δεν πρέπει να αφήνετε το παιδί σας να σας προκαλεί χωρίς να αντιδράτε. Το παιδί σας διαμορφώνει το χαρακτήρα του, μαθαίνει τις απαγορεύσεις και τα όρια και χρειάζεται έναν γονέα που να πατάει γερά στα πόδια του, που να εμμένει σταθερά στη θέση του και στον οποίον μπορεί να στηριχτεί. Δεν πρέπει να γελάτε με τα αστεία του. Όσο περισσότερο γελάτε τόσο περισσότερο δε θα σας υπολογίζει κι επιπλέον με αυτόν τον τρόπο το ενθαρρύνετε να συνεχίσει τα αστεία του και ενδεχομένως στο μέλλον να παρεκτραπεί.

Πώς να αντιδράσετε

Κοιτάξτε το παιδί με αυστηρότητα και πείτε του για παράδειγμα «αποκλείεται να μου μιλάς έτσι. Δεν ανέχομαι αυτή τη συμπεριφορά. Μπορείς να με εμπιστεύεσαι, να βασίζεσαι σε μένα, να μου λες ό,τι σκέφτεσαι αλλά είμαι η μητέρα σου κι απαιτώ σεβασμό». Εάν το παιδί σας συνεχίζει να σας προκαλεί, ζητήστε από το σύζυγό σας να επέμβει και να του μιλήσει κι εκείνος ανάλογα. Εάν δε βάζει μυαλό θα πρέπει να επαναλάβετε τις απαγορεύσεις και ανάλογα με την ηλικία του να του επιβάλλετε μία τιμωρία.

newsbeast.gr

Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ

Ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ (αγγλ. Humphrey Bogart) (25 Δεκεμβρίου 1899 - 14 Ιανουαρίου 1957) ήταν αμερικανός ηθοποιός βραβευμένος με Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Αποτελεί θρύλο του σινεμά λόγω τη συμμετοχής του σε μια σειρά αστυνομικών ταινιών μυστηρίου κατά την χρυσή εποχή του Χόλυγουντ. Είναι γνωστός για τις ταινίες Το Απολιθωμένο Δάσος του 1936, Το γεράκι της Μάλτας του 1941, Καζαμπλάνκα του 1942, Η σειρήνα της Μαρτινίκα του 1944, Πάθος και Αίμα του 1946, Ο θησαυρός της Σιέρα Μάντρε του 1948 και την ταινία που του χάρισε το όσκαρ το 1951 Η βασίλισσα της Αφρικής.

Ο Μπόγκαρτ, γιος εύπορης οικογένειας, ξεκίνησε με την προϋπόθεση ν' ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του και γράφτηκε στην Ιατρική στο Γέιλ απ' όπου αποβλήθηκε. Αργότερα το 1918 κατατάχθηκε στο ναυτικό όπου σ' ένα καυγά απέκτησε το σημάδι στα χείλη που θα τον έκανε αργότερα διάσημο. Στις αρχές της δεκαετίας του '20, μετά τη θητεία του στο ναυτικό, ο Μπόγκαρτ έκανε διάφορες δουλειές. Κάποια στιγμή με τη βοήθεια των γνωριμιών του κατάφερε να δουλέψει σαν ηθοποιός σε μικρούς ρόλους στο θέατρο. 
Στα τέλη της δεκαετίας του '20 έλαβε μέρος σε κάποιες ταινίες της Fox και το 1930 υπέγραψε συμβόλαιο. Οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε όμως δεν ήταν πετυχημένες κι η Fox διέκοψε το συμβόλαιό του, μέχρι που το 1936 ο φίλος του Λέσλι Χάουαρντ έπεισε το Τζακ Γουόρνερ να προσλάβει το Μπόγκαρτ για τη μεταφορά του θεατρικού Το Απολιθωμένο Δάσος. Ο ρόλος του γκάνγκστερ Duke Mantee που είχε ξαναερμηνεύσει στο θέατρο, κέρδισε τους κριτικούς και την ίδια χρονιά υπέγραψε συμβόλαιο με τη Warner. Από το 1936 μέχρι το 1940 ο Μπόγκαρτ έπαιζε δεύτερους ρόλους μέχρι που ήρθαν οι ταινίες Το γεράκι της Μάλτας και Καζαμπλάνκα κι ο Μπόγκαρτ έγινε πρώτο όνομα στο Χόλυγουντ. Παντρεύτηκε τέσσερις φορές, την τελευταία με την συμπρωταγωνίστριά του στο φιλμ Η σειρήνα της Μαρτινίκα, Λορίν Μπακόλ, που ήταν μικρότερη του κατά εικοσιπέντε χρόνια. Πέθανε το 1957 στο Λος Άντζελες από καρκίνο του οισοφάγου. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει πρώτο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%AC%CE%BC%CF%86%CF%81%CE%B5%CF%8A_%CE%9C%CF%80%CF%8C%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%84