TA EΘΙΜΑ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

http://visaltis.blogspot.gr/2013/01/ta-e.html?spref=fb

TA EΘΙΜΑ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

10:31 π.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο

Οι γιορτές τελειώνουν με τον λαμπρό εορτασμό των Φώτων σε όλη την Ελλάδα. Η πλούσια σε έθιμα ελληνική παράδοση, γιορτάζει με διαφορετικό τρόπο τα Φώτα σε κάθε γωνιά της χώρας. Γνωρίστε τα έθιμα της πατρίδας μας και αν είστε τυχεροί, ταξιδέψτε στις όμορφες γωνιές της Ελλάδας, για να τα παρακολουθήσετε και από κοντά.

Λευκάδα: τα ιερά πορτοκάλια

Οι πιστοί συγκεντρώνονται πλάι στην θάλασσα και ο ιερέας ρίχνει το σταυρό στο νερό, όπως συμβαίνει σε πολλές περιοχές της χώρας. Όμως στη Λευκάδα, μαζί με το σταυρό, ρίχνουν στη θάλασσα και ένα μάτσο πορτοκάλια δεμένα μεταξύ τους με σκοινί. Στη συνέχεια, τα ευλογημένα αυτά πορτοκάλια, κρεμιούνται πλάι στα εικονίσματα των εκκλησιών.

Ερμιόνη: οι ναυτικοί βουτηχτάδες

Λίγο πριν ο σταυρός πέσει στη θάλασσα, οι «βουτηχτάδες», όπως χαρακτηριστικά ονομάζονται τα παλικάρια, που πρόκειται να βουτήξουν για να πιάσουν το σταυρό, φορούν παραδοσιακές στολές παλαιών ναυτικών και γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας. Οι νοικοκύρηδες τους καλοδέχονται με ευχές και παραδοσιακά κεράσματα και τους εύχονται καλή επιτυχία στη βουτιά που ακολουθεί.

Καστοριά: τα ραγκουτσάρια αναβιώνουν

Ανήμερα των Φώτων στην Καστοριά αναβιώνουν τα Ραγκουτσάρια. Οι κάτοικοι φορούν τρομακτικές μάσκες για να ξορκίσουν το κακό από την περιοχή και ζητούν «αμοιβή» από τους περαστικούς για το καλό που κάνουν στην πόλη. Παρόμοιο είναι και το έθιμο «ροκατζάρια», που αναβιώνει στη Δράμα, όπου κάτοικοι με τρομακτικές μάσκες διώχνουν τα κακά πνεύματα.

Χαλκιδική: ο βασιλιάς και οι φωταράδες

Σε πολλά χωριά της Χαλκιδικής αναβιώνει ακόμη και σήμερα το έθιμο των Φωταράδων. Ο «βασιλιάς» που είναι φορτωμένος με κουδούνια ανοίγει τον χορό και τον ακολουθούν οι Φωταράδες, οι πιστοί του υπήκοοι με ξύλινα σπαθιά, που προσπαθούν να αποτρέψουν οποιονδήποτε προσπαθεί να κλέψει ένα λουκάνικο που στήνεται στην πλατεία του χωριού

Γαλάτιστα Χαλκιδικής: η καμήλα και η απαγωγή...

Πρόκειται για ένα έθιμο, που αναβιώνει αδιαλείπτως από τα τέλη του 19ου αιώνα. Τότε, κάποιος ερωτευμένος προκειμένου να απαγάγει την αγαπημένη του κάτω από τα μάτια του Τούρκου επιτρόπου, σκαρφίστηκε ένα μοναδικό κόλπο. Έστησε ένα γλέντι στο χωριό και παράλληλα έφτιαξε το ομοίωμα μιας καμήλας μέσα στο οποίο κρύφτηκε ο ίδιος και οι απαγωγείς φίλοι του που μπήκαν στο σπίτι, έκλεψαν την κοπέλα και την φυγάδευσαν κάτω από το ομοίωμα της καμήλας. Σήμερα, το έθιμο αναβιώνει με το ομοίωμα της καμήλας να γυρνά στο χωριό και με 6 άνδρες να κρύβονται από κάτω χορεύοντας και τραγουδώντας.

Αγιος Πρόδρομος Χαλκιδικής: οι φούταροι και τα ρόπαλα

Πλούσια σε έθιμα των Φώτων, η Χαλκιδική αναβιώνει το έθιμο των φούταρων στον Άγιο Πρόδρομο. Την παραμονή των Φώτων, κάποια παλικάρια, οι φούταροι, λένε τα κάλαντα και αντί για χρήματα, οι νοικοκύρηδες τους δίνουν κρέας και λουκάνικα. Την ημέρα του Αϊ Γιαννιού, οι φούταροι χορεύουν στην πλατεία του χωριού. Όταν κάνουν διάλειμμα και βγαίνουν από τον κύκλο του χορού, αρπάζουν ένα ρόπαλο και μόλις ξαναμπαίνουν στο χορό, πετούν τα ρόπαλα ψηλά και σφυρίζουν για να σηματοδοτήσουν το τέλος των γιορτών.

Δράμα: τα μπαμπούγερα και η στάχτη

Αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έθιμα, που θα συναντήσετε στη Δράμα αυτές τις ημέρες. Την παραμονή των Φώτων, οι γυναίκες παίρνουν στάχτη από το τζάκι και την σκορπίζουν με το δεξί χέρι μέσα στο σπίτι, προφέροντας ξόρκια για να φύγουν οι καλικάντζαροι. Ανήμερα των Φώτων και μετά τον αγιασμό των υδάτων, κάποιοι κάτοικοι –τα μπαμπούγερα-φορούν προβιές ζώων, στέκονται απέξω από την εκκλησία και κρατούν ένα σακούλι (υποτίθεται γεμάτο με στάχτη) για να χτυπούν με αυτό όποιους συναντούν και να φοβερίζουν τους καλικάντζαρους!

Δράμα: οι αράπηδες και ο Μεγαλέξανδρος

Το έθιμο των αράπηδων μας ταξιδεύει πολλά χρόνια πίσω, τότε που οι νέγροι πολεμιστές του Μεγάλου Αλεξάνδρου, λέγεται, πως με τους αλαλαγμούς τους κατάφεραν να φοβερίσουν και να διώξουν τους ελέφαντες των Ινδών αντιπάλων. Σήμερα, οι κάτοικοι της περιοχής, ντύνονται με προβιές ζώων, φορούν κουδούνια και χορεύουν στο δρόμο για να διώξουν τα κακά πνεύματα και τους καλικάντζαρους. Το έθιμο αυτό, αναβιώνει και σε αρκετές περιοχές της Καβάλας.

Θεσσαλία: τα ποτάμια και το ράντισμα

Σε πολλά χωριά της Θεσσαλίας, όπου υπάρχουν ποτάμια, οι κάτοικοι παίρνουν τα εικονίσματα από την εκκλησία και τα μεταφέρουν στο ποτάμι. Εκεί, μέσα στα παγωμένα νερά των ποταμών, ρίχνουν τον σταυρό και με αυτόν ραντίζουν τα εικονίσματα, τα οποία στη συνέχεια επιστρέφουν στην εκκλησία ενώ συνηθίζουν να ραντίζουν με το ευλογημένο νερό και τα χωράφια για να έχουν καλή σοδιά. Σε αρκετά χωριά της Θεσσαλίας, βουτούν ολόκληρη την εικόνα μέσα στο ποτάμι!

Δωδεκάνησα: οι βουτηχτάδες κρατούν την ανάσα τους

Σε πολλά Δωδεκάνησα αλλά κυρίως στη Σύμη και την Κάλυμνο, οι «βουτηχτάδες», όσοι δηλαδή βουτούν να πιάσουν το σταυρό αψηφώντας τις χαμηλές θερμοκρασίες του νερού της θάλασσας, κρατούν την ανάσα τους για να μείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο κάτω από το κρύο νερό. Και φυσικά, όσο διαρκεί η παγωμένη βουτιά, οι ψαράδες των νησιών με τις βάρκες τους, σχηματίζουν έναν προστατευτικό κλοιό γύρω από τους βουτηχτάδες, που θεωρούνται οι τυχεροί της νέας χρονιάς που μόλις μπήκε.

ΛΙΛΗ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑ

Θα σε βρω στον παράδεισο

Αναδημοσίευση άρθρου από Νέα Ακρόπολη

http://www.nea-acropoli-ioannina.gr/kinhmatografou/tha-se-brw-ston-paradeiso.html

Θα σε βρω στον παράδεισο

Κατά καιρούς έχουν προβληθεί στις αίθουσες των κινηματογράφων κάποιες ταινίες με βαθύ εσωτερικό περιεχόμενο. Μια απο αυτές είναι και η ταινία: «Θα σε βρω στον Παράδεισο».

Αναφέρεται στην ζωή μετά τον φυσικό θάνατο και τις εμπειρίες της ψυχής στην «άλλη πλευρά». Το σενάριο είναι βασισμένο σε μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν κάποια μεταθανάτια εμπειρία.

Η ταινία ξεκινάει με την φαινομενικά τυχαία γνωριμία δύο νέων σε κάποιο μέρος της Ελβετίας, του Κρις και της Άννι. Αφού ερωτευτούν, παντρεύονται και ξεκινούν μια φυσιολογική ζωή κάνοντας οικογένεια. Ένα τροχαίο θα ταράξει την ζωή τους, αφού σε αυτό το ατύχημα θα χάσουν τα δύο παιδιά τους. Ακολουθεί ο θάνατος του Κρις, επίσης σε τροχαίο, και η μετέπειτα πορεία του στην "άλλη πλευρά". Στην αρχή περιφέρεται στους χώρους όπου ζούσε πριν, προσπαθώντας να επικοινωνήσει με τη γυναίκα του και να της δείξει ότι ακόμα υπάρχει. Όμως αυτό είναι μάταιο... Αφού βλέπει πως δεν έχει νόημα να παραμένει άλλο στη γη, αποφασίζει να φύγει. Περνάει τότε το γνωστό "τούνελ" και ξυπνά σε έναν άλλο κόσμο. Εκεί θα συναντήσει τα δυο παιδιά του κι έναν από τους πρώτους καθηγητές που είχε όταν σπούδαζε, οι οποίοι είχαν πεθάνει πριν απο αυτόν. Τα πράγματα όμως γίνονται δύσκολα όταν πληροφορείται ότι η γυναίκα του, μη αντέχοντας την απουσία του, αυτοκτόνησε.

Οι αυτόχειρες, απο ό,τι μαθαίνει, πηγαίνουν στον κάτω κόσμο, στην κόλαση. Έτσι ο Κρις, στην ιδέα ότι δεν θα μπορούσε να ξαναδεί ποτέ τη γυναίκα του, παίρνει την απόφαση να κατέβει ο ίδιος στην κόλαση και να την πάρει από εκεί. Σε αυτήν του την προσπάθεια τον βοηθάει ένας παλιός του καθηγητής. Η όλη δοκιμασία του Κρις ήταν να κατέβει στον κάτω κόσμο και να βρει τη γυναίκα του, καταφέρνοντας, χωρίς ο ίδιος να χάσει τον εαυτό του, να την πείσει να τον θυμηθεί και να φύγει μαζί του.

Θα ξεκινήσουμε την ανάλυση με τον θάνατο του Κρις, όπου τον βλέπουμε να περιφέρεται στους χώρους του σπιτιού του χωρίς να έχει καταλάβει τι έχει συμβεί. Εκεί τον συνοδεύει μια ψυχή, που του εξηγεί τι συμβαίνει. Κάποια στιγμή ο ίδιος συνειδητοποιεί ότι ενώ μπορεί να δει καθαρά το σπίτι του και τους ανθρώπους γύρω του, δε μπορεί να δει καθαρά αυτήν την ψυχή που τον καθοδηγεί (τον Άντερσεν) και ακολουθεί ο εξής διάλογος:

- Πώς τους βλέπω όλους; Όλους εκτός από σένα; - Εμένα δε θέλεις να με δεις. Δε θέλεις να είσαι νεκρός.
Κάποια στιγμή ο Άντερσεν παροτρύνει τον Κρις να δει το νεκρό σώμα του, λέγοντάς του:
-Θέλεις να δεις τον εαυτό σου; Δεν εξαφανίστηκες, απλώς πέθανες.
Σύμφωνα με τον εσωτερισμό, όταν μια ψυχή χάνει απότομα την σύνδεσή της με το σώμα δεν αποδέχεται γρήγορα τη νέα της κατάσταση και συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν να μην έχει πεθάνει. Έτσι προσκολλάται στην ύλη και αρνείται να αφήσει τον υλικό κόσμο όπου πριν ζούσε. Αν όμως πάρει την απόφαση, τότε περνάει σε μια άλλη διάσταση, στο Κάμα Λόκα (τόπος επιθυμιών). Εκεί δίνεται η δυνατότητα στην ψυχή να ζήσει όλα όσα επιθυμεί ή όσα επιθυμούσε όταν ήταν στη γη και να δημιουργήσει έναν κόσμο σύμφωνα με αυτές τις επιθυμίες. Έτσι και στην ταινία ο Κρις δημιουργεί έναν κόσμο ανάλογο. Εδώ επίσης καταλαβαίνουμε και την έννοια του Κάμα Λόκα και του Δεβακάν (Νοητικός Κόσμος- Ηλύσια Πεδία).
Πολλοί άνθρωποι δεν πηγαίνουν στο Δεβακάν, επειδή δε μπορούν να μπουν σε ένα ανώτερο επίπεδο ύπαρξης, γιατί δεν το αντιλαμβάνονται, επειδή τα όνειρά τους και οι επιθυμίες τους είναι συνδεμένα με την ύλη. Κάποιοι άνθρωποι όμως που καλλιέργησαν πιο υψηλά ιδανικά μπορούν να αντιληφθούν και να έχουν πρόσβαση σε μια ανώτερη διάσταση.
Σε άλλο σημείο όπου ο Κρις βρίσκεται μέσα στον κόσμο που έχει δημιουργήσει ο ίδιος για να νιώθει ασφαλής, αναζητάει απαντήσεις από τον Άντερσεν και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
- Είμαι εγώ στα αλήθεια εδώ;

- Τι εννοείς με το "εγώ"; Το χέρι σου; Το πόδι σου; Αν έχανες όλα σου τα άκρα θα ήσουν πάντα "εσύ"; Λοιπόν τι είναι το "εσύ";

- Το μυαλό μου, υποθέτω.

- Το μυαλό είναι μέρος του σώματος, όπως ένα νύχι. Γιατί αυτό να είσαι "εσύ"; Το μυαλό σου είναι κρέας. Σαπίζει. Εξαφανίζεται... αλήθεια πίστεψες ότι αυτό ήταν όλο για σένα; Θέλεις και βλέπεις τώρα το σώμα σου. Βλέπουμε ό,τι επιλέγουμε.
Αυτός ο διάλογος αποκαλύπτει την ταύτιση που έχει συνήθως ένας άνθρωπος με το σώμα του και πιστεύει ότι ο εγκέφαλος και το μυαλό είναι πάνω απο όλα. Κι έτσι θεωρεί αληθινά μόνο αυτά που του υπαγορεύει ο εγκέφαλος και οι αισθήσεις του. Αλλά οι αισθήσεις έχουν όρια και φραγμούς κι έτσι η συνείδηση συνήθως δε μπορεί να αντιληφθεί κάποια άλλη διάσταση πέρα από την υλική. Το σώμα, αλλά και οι αισθήσεις είναι μόνο κάποια φυσικά όργανα που τα χειρίζεται αυτός που είναι πέρα από σώμα, φθορά και θάνατο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το σημείο μας θυμίζει κάποια αποσπάσματα από τη "Φωνή της Σιγής" γραμμένη από την Έ.Π. Μπλαβάτσκυ, που αναφέρει: "...

Ο νους είναι ο μεγάλος φονιάς του πραγματικού. Ο μαθητής ας σκοτώσει το φονιά" ή "...Προτού η ψυχή μπορέσει να νιώσει και να θυμηθεί, πρέπει να έχει ενωθεί με τον Άφωνο Ομιλητή, όπως ακριβώς η μορφή που πλάστηκε από πηλό έχει πρώτα συνδεθεί με τη διάνοια του αγγειοπλάστη".
Στο σημείο που ο Άντερσεν ανακοινώνει στον Κρις ότι η γυναίκα του η Άννι αυτοκτόνησε και του εξηγεί ότι οι αυτόχειρες πάνε κάπου αλλού, μπορούμε να αναγνωρίσουμε το νόμο του Κάρμα (Νόμος αιτίας-αποτελέσματος) και την έννοια ότι ο ίδιος ο άνθρωπος δημιουργεί το πεπρωμένο του. Αυτό φαίνεται έντονα στα λόγια της ψυχής - καθοδηγητή: «Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει μια φυσική τάξη στο ταξίδι μας. Και η Άννι την παραβίασε», «Η κόλαση είναι για όσους αγνοούν ότι πέθαναν και δε μπορούν να καταλάβουν τι έκαναν, τι τους έχει συμβεί.», «Η κόλαση είναι διαφορετική για τον καθένα».
Καθώς ο Κρις περιπλανιέται στην "άλλη πλευρά", βλέπει κάποιες ψυχές ή οντότητες να μαζεύονται σε ένα μέρος και αναρωτιέται τι κάνουν. Εκεί η ψυχή που τον συνόδευε του λέει ότι πηγαίνουν να βοηθήσουν άλλους να ξαναγεννηθούν στη γη, μια ξεκάθαρη αναφορά στη Μετενσάρκωση.
Επίσης, αυτή η διδασκαλία γίνεται εμφανής όταν ο Κρις συνομιλεί με τον ψυχοπομπό που τον συνοδεύει στον κάτω κόσμο, καθώς και στο τέλος της ταινίας.
- Τι ήσουν όταν ζούσες ;
- Δηλαδή την τελευταία φορά; ... μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, αλλά μονάχα όταν το επιλέξουμε.
Οι εσωτερικές παραδόσεις βέβαια αναφέρουν ότι όσο είμαστε προσκολλημένοι στην ύλη και στα αποτελέσματα των πράξεών μας, είμαστε δεμένοι στον τροχό των μετενσαρκώσεων και δε μπορούμε να τον αποφύγουμε. Όμως, όσο περισσότερο δρούμε ορθά και καλλιεργούμε την ψυχή, τόσο περισσότερο χαλαρώνουμε τα δεσμά που μας κρατούν στη γη. Κι όσο περισσότερο έχει εξελιχθεί πνευματικά μια ψυχή, τόσο περισσότερο κατακτά το δικαίωμα της επιλογής. Από το να επιλέξει πού θα γεννηθεί και τι ζωή θα έχει, μέχρι το να επιλέξει αν ενσαρκωθεί ξανά ή όχι, κατάσταση που είναι και η κατάκτηση της προσωπικότητας και η απελευθέρωση από τον τροχό των μετενσαρκώσεων.
Τέλος μπορούμε να συνδέσουμε και να συσχετίσουμε, κατά κάποιον τρόπο, το ταξίδι του Κρις στην κόλαση και τις δοκιμασίες που περνάει για την αναζήτηση της γυναίκας του, με την κάθοδο του Ορφέα στον κάτω κόσμο για την αναζήτηση της Ευρυδίκης.

Άρθρο από το περιοδικό "Νέα Ακρόπολη"

Τεύχος : 108

Joomla SEF URLs by Artio

Γιόζεφ Ραντέτσκι

Bigbook.gr

 
Γιόζεφ Ραντέτσκι, τσεχικής καταγωγής στρατάρχης της Αυστροουγγαρίας.
Τον απαθανάτισε ο Γιόχαν Στράους στο εμβατήριό του Radetzky Marsh. (Γεν. 2/11/1766 Πέθανε στις 5 Ιαν. 1858))

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/almanac/0501#ixzz2H53nH8HR

Γεωτρόπιο 19 Γεωανάσα

τεύχος 72/25.8.2001 
Η οργή των κυμάτων ...

Για μεγέθυνση πατάτε ροδάκι και ανοίγει νέα καρτέλα με φακό +-

Πλεκτά στη Χειμωνιάτικη διακόσμηση

Απλές λύσεις

Τρόποι για να προσθέσετε Πλεκτά στη Χειμωνιάτικη διακόσμηση του σπιτιού σας

Χειμώνας στο σπίτι και η διακόσμηση με πλεκτά θα δώσει στο σπίτι σας μια αίσθηση άνεσης και ζεστασιάς. Πλεκτά υφάσματα σε ταπετσαρίες επίπλων, σε ριχτάρια και μαξιλάρια, χαλιά για το πάτωμα και σε καλάθια αποθήκευσης, ακόμη και σε αγγεία και σκεύη κουζίνας, Τα πλεκτά είναι από τις πιο μοντέρνες τάσεις εσωτερικής διακόσμησης για το 2013 που γιορτάζει με μοναδικά χειροποίητα σχέδια για ένα δημιουργικό σπίτι.

Μοντέρνα διακόσμηση εσωτερικών χώρων με πλεκτά χαλιά για το πάτωμα και τα έπιπλα, για διακοσμητικά σπιτιού και λειτουργικά αξεσουάρ, όπως ρολόγια τοίχου και βάζα είναι μια ασυνήθιστη και κομψή ιδέα. Αν σας αρέσει το πλέξιμο, τότε αυτές οι τάσεις στην εσωτερική διακόσμηση είναι τέλεια για σας.Πλεκτά έπιπλα και αξεσουάρ διακόσμησης προσθέτουν θαλπωρή, ζεστασιά και ομορφιά στο μοντέρνο εσωτερικό σχεδιασμό και διακόσμηση.

Φτιαγμένο από φυσικό ουδέτερα χρώματα, που ταιριάζουν σε κάθε εσωτερική διακόσμηση και στυλ και δημιουργούν μια παγκοσμίως ελκυστική εμφάνιση. Πολύχρωμα και έντονα πλεκτά έπιπλα και αξεσουάρ διακόσμηση σε ασυνήθιστα σχήματα κάνουν εκπληκτικές προσθήκες, φέρνοντας μοντέρνα σχέδια διακόσμησης και χρωματικούς συνδυασμούς σε σύγχρονα σπίτια.

texnotropieskaidiakosmisi.com

Οραματισμός: Άφησε την τραγωδία σου να φύγει

Ταξίδι στο Φως

Οραματισμός: Άφησε την τραγωδία σου να φύγει.
Οι τεχνικές που καταστρέφουν καθετί το αρνητικό μπορούν να δουλέψουν για οποιοδήποτε κομμάτι της ζωής σου, ακόμα και για την πιο σκληρή τραγωδία. Μπορεί να σου έχει συμβεί κάτι που σου "κατάστρεψε" τη ζωή. Κι ενώ εξωτερικά ίσως να μην το δείχνεις, εσωτερικά όμως δεν μπορείς να ξεπεράσεις το τραύμα που σου δημιούργησε. Η ανάμνηση π.χ. ενός διαζυγίου, μιας αρρώστιας, κάποιας πτώχευσης ή μιας άσχημης παιδικής ηλικίας σε αδρανοποιεί και δε σε αφήνει να χαρείς τη ζωή με όλη σου την καρδιά. Αυτό όμως πρέπει να φύγει.
Για να ελευθερώσεις τον εαυτό σου πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις και να αποδεχτείς το πρόβλημα που υπάρχει. Και στη συνέχεια να αναγνωρίσεις το τελικό αποτέλεσμα αυτού του προβλήματος.
Παράδειγμα.:
-Αν δεν ήταν το ... η ζωή μου θα ήταν τελείως διαφορετική.
-Αν δεν είχε συμβεί το ... θα μπορούσα να τα καταφέρω.
-Εξαιτίας του . . . δεν μπορώ να κάνω, να έχω, να ευχαριστηθώ το ...
Χαλάρωσε, κλείσε τα μάτια σου και φέρε την ανάμνηση που σου έφερε το πρόβλημα στο μυαλό σου. Μπορεί να υπάρχουν περισσότερες από μία. Στη συνέχεια κατάστρεψέ την. Μπορείς να την κάψεις, να τη βομβαρδίσεις, να τη ρίξεις στην αποχέτευση ή να την πετάξεις στα σκουπίδια. Φρόντισε να ευχαριστηθείς την όλη διαδικασία. Και αφού ξεφορτωθείς την ανάμνηση εκείνη αντικατάστησέ την με αυτό που επιθυμείς.
Μια άλλη τακτική ίσως σε βοηθήσει περισσότερο. Επειδή οι τραγωδίες κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται παγιδευμένοι, μπορεί κι εσύ να αισθάνεσαι ‘’σαν να σε έχει βάλει κάποιος στη φυλακή και έχει πετάξει έξω το κλειδί’’. Κι όμως μπορείς να βγεις από αυτήν τη φυλακή.
Φαντάσου λοιπόν ότι είσαι πίσω από τα κάγκελα. Μετά δες να έρχεται κάποιος και να σου παραδίδει ένα μεγάλο χρυσό κλειδί. Πάρε το κλειδί, βάλτο στην κλειδαριά, γύρισέ το και άνοιξε την πόρτα. Δες πόσο εύκολα ανοίγει διάπλατα η πόρτα. Τώρα βγες έξω και περπάτα στο δρόμο της ζωής που είναι έτσι όπως εσύ τον θέλεις. Μπορεί να είναι ένας όμορφος εξοχικός δρόμος, όπου βαδίζεις παρέα με τους φίλους που σε περίμεναν εκεί Μπορεί να είναι ο δρόμος της πόλης με τα δυνατά φώτα, όπου φοράς ωραία ρούχα και τρως σε ένα όμορφο εστιατόριο ή μπορεί να είναι ένα μακρινό ταξίδι στα ψηλά βουνά κοντά στον ουρανό.
Οποιοσδήποτε κι αν είναι ο δρόμος της ζωής που θέλεις και σε κάνει ευτυχισμένο, περπάτησε τον με τη φαντασία σου. Και αν θελήσεις για καλή τύχη να ρίξεις μια βόμβα στη φυλακή από όπου έφυγες, μπορείς να το κάνεις.

"Ὑπὸ τὴν βασιλικὴν δρῦν" ΑΛ.ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΑΛ.ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ( 4 Μαρτίου 1851 - 3 Ιανουαρίου 1911)

"Ὑπὸ τὴν βασιλικὴν δρῦν"

Ὅταν παιδίον διηρχόμην ἐκεῖ πλησίον, ἐπὶ ὀναρίου ὀχούμενος, διὰ νὰ ὑπάγω νὰ ἀπολαύσω τὰς ἀγροτικὰς μας πανηγύρεις, τῶν ἡμερῶν τοῦ Πάσχα, τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ τῆς Πρωτομαγιᾶς, ἐρρέμβαζον γλυκὰ μὴ χορταίνων νὰ θαυμάζω περικαλλὲς δένδρον, μεμονωμένον, πελώριον, μίαν βασιλικὴν δρῦν. Ὁποῖον μεγαλεῖον εἶχεν! Οἱ κλάδοι της χλωρόφαιοι, κατάμεστοι, κραταιοί· οἱ κλῶνές της, γαμψοὶ ὡς ἡ κατατομὴ τοῦ ἀετοῦ, οὖλοι ὡς ἡ χαίτη τοῦ λέοντος, προεῖχον ἀναδεδημένοι, εἰς βασιλικὰ στέμματα. Καὶ ἦτον ἐκείνη ἄνασσα τοῦ δρυμοῦ, δέσποινα ἀγρίας καλλονῆς, βασίλισσα τῆς δρόσου…

Ἀπὸ τὰ φύλλα της ἐστάλαζε κ’ ἔρρεεν ὁλόγυρά της «μάννα ζωῆς, δρόσος γλυκασμοῦ, μέλι τὸ ἐκ πέτρας». Ἔθαλπον οἱ ζωηφόροι ὀποὶ της ἔρωτα θείας ἀκμῆς, κ’ ἔπνεεν ἡ θεσπεσία φυλλάς της ἵμερον τρυφῆς ἀκηράτου. Καὶ ἡ κορυφὴ της βαθύκομος ἠγείρετο ὡς στέμμα παρθενικόν, διάδημα θεῖον.

Ἠσθανόμην ἄφατον συγκίνησιν νὰ θεωρῶ τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐκεῖνο δένδρον. Ἐφάνταζεν εἰς τὸ ὄμμα, ἔμελπεν εἰς τὸ οὖς, ἐψιθύριζεν εἰς τὴν ψυχὴν φθόγγους ἀρρήτου γοητείας. Οἱ κλῶνες, οἱ ράμνοι, τὸ φύλλωμά της, εἰς τοῦ ἀνέμου τὴν σεῖσιν, ἐφαίνοντο ὡς νὰ ψάλλωσι μέλος ψαλμικόν, τὸ «Ὡς ἐμεγαλύνθη». Μ’ ἔθελγε, μ’ ἐκήλει, μ’ ἐκάλει ἐγγύς της. Ἐπόθουν νὰ πηδήσω ἀπὸ τοῦ ὑποζυγίου, νὰ τρέξω πλησίον της, νὰ τὴν ἀπολαύσω• νὰ περιπτυχθῶ τὸν κορμόν της, ὅστις θὰ ἦτον ἀγκάλιασμα διὰ πέντε παιδιὰ ὡς ἐμέ, καὶ νὰ τὸν φιλήσω. Νὰ προσπαθήσω ν΄ ἀναρριχηθῶ εἰς τὸ πελώριον στέλεχος, τὸ ἁδρὸν καὶ ἀμαυρόν, ν’ ἀναβῶ εἰς τὸ σταύρωμα τῶν κλάδων της, ν’ ἀνέλθω εἰς τοὺς κλῶνας, νὰ ὑψωθῶ εἰς τοὺς ἀκρέμονας… Καὶ ἂν δὲν μ’ ἐδέχετο, καὶ ἂν μ’ ἀπέβαλλεν ἀπὸ τὸ σῶμα της, καὶ μ’ ἔρριπτε κάτω, ἂς ἐπιπτον νὰ κυλισθῶ εἰς τὴν χλόην της, νὰ στεγασθῶ ὑπὸ τὴν σκιάν της, ὑπὸ τὰ ἀετώματα τῶν κλώνων της, τὰ ὅμοια μὲ στέμματα Δαυὶδ θεολήπτου.

Ἐπόθουν, ἀλλ΄ ἡ συνοδία τῶν οἰκείων μου, μεθ’ ὧν ἐτέλουν τὰς ἐκδρομὰς ἐκείνας ἀνὰ τὰ ὄρη, δὲν θὰ ἤθελε νὰ μοὶ τὸ ἐπιτρέψει. Καὶ μίαν χρονιάν, ἦτο κατὰ τὰς ἐορτὰς τοῦ σωτηρίου ἔτους 186… , καθὼς εἴχομεν διέλθει πλησίον τοῦ δένδρου, ἐφθάσαμεν εἰς τὸ Μέγα Μανδρί· – ἦτο δὲ τὸ Μέγα Μανδρὶ μικρὸς συνοικισμός, θερινὸν σκήνωμα τῶν βοσκῶν τοῦ τόπου. Ἑκατοίκουν ἐκεῖ ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ οἰκογένειαι ἀγροτῶν. Δύο ἐκ τῶν οἰκογενειῶν τούτων συνεδέοντο πρὸς τοὺς γονεῖς μου διὰ δεσμῶν βαπτίσματος, κολληγοσύνης, κτλ. καὶ ὅλοι ἦσαν φίλοι καὶ συμπατριῶται μας.

Κατηρχόμεθα ἐκεῖ συνήθως τὰς ἡμέρας τοῦ Πάσχα, εἶτα πάλιν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἢ τὴν Πρωτομαγιάν, ἄλλοτε δὲ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου ἢ τῆς Ἀναλήψεως. Ἐπὶ τερπνοῦ λόφου ὑπῆρχε τὸ παρεκκλήσιον τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ὅπου ἐλειτουργούμεθα.

Ἤγοντο ἐκεῖ χοροὶ καὶ πανηγύρεις· δρόσος καὶ ἀναψυχὴ καὶ χάρμα ἐβασίλευεν. Ἐθύοντο ἀρνία καὶ ἐρίφια, καὶ σπονδαὶ ἐγίνοντο πυροξάνθου ἀνθοσμίου. Ἐτελοῦντο ἀγῶνες ἁμίλλης, δισκοβολίαι καὶ ἅλματα. Ἔπληττε τὰς πραείας ἠχοὺς ὁ φθόγγος τοῦ αὐλοῦ καὶ τῆς λύρας, συνοδεύων τὸ ἔρρυθμον βῆμα τῶν παρθένων πρὸς κύκλιον χορόν. Καὶ ξανθαί, ἐρυθρόπεπλοι βοσκοποῦλαι ἐπήδων, ἐπέτων, ἐκελάδουν.

Καθὼς εἴχομεν φθάσει ἐκεῖ, τὴν χρονιὰν ἐκείνην, μὲ εἶχε κυριεύσει ζωηρότερον ἡ ἐντύπωσις ἡ μαγική της δρυός. Διηρχόμεθα ἑκάστοτε οὐχὶ μακράν τοῦ δένδρου, ἀπέχοντος ἡμισείας ὥρας ὁδὸν ἀπὸ τὸ Μέγα Μανδρί. Ὁ δρόμος μας ἦτον ἐπὶ τῆς κλιτύος, ὀλίγον ὑψηλότερόν τῆς θέσεως ὅπου ἵστατο τὸ δένδρον, ἔτεμνε δὲ πλαγίως τὸ βουνόν… καὶ ἡ δρῦς ἡ μαγική, καθὼς ἐξηκολούθουν νὰ τὴν βλέπω ἐπὶ ἱκανὴν ὥραν, μὲ ἐγοήτευε καὶ μὲ ἐκάλει, ὡς νὰ ἦτο πλάσμα ἔμψυχον, κόρη παρθενική τοῦ βουνοῦ.

Κατὰ τὰς ποικίλας κυμάνσεις τῆς ὁδοῦ, σύμφωνα μὲ τὰ κοιλώματα ἢ τὰς προεξοχὰς τοῦ ἐδάφους, καὶ κατὰ τὰς κινήσεις τοῦ ὀναρίου τὰς ἰδιοτρόπους καὶ πείσμονας – καθὼς ἐξάνοιγα τὸ πρῶτον τὴν δρῦν, καθόσον ἐπλησίαζα ἢ ἀπεμακρυνόμην ἀπ΄ αὐτῆς, τόσας θέας, ἀπόψεις καὶ φάσεις ἐλάμβανε τὸ δένδρον. Ἐκ πλαγίου καὶ μακρόθεν εἶχεν ὄψιν λιγυρᾶς χάριτος· ἐγγύθεν καὶ κατὰ μέτωπον, προέκυπτεν ὅλη μεστὴ καὶ ἀμφιλαφής, βαθύχλωρος, ἐπιβάλλουσα ὡς νύμφη.

Ὅλην τὴν νύκτα, κοιμώμενος καὶ ἀγρυπνῶν, ὠνειρευόμην τὴν δρῦν, τὴν θεσπεσίαν καὶ ὑψηλήν… Τὴν πρωίαν ἐκείνην τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, καθὼς εἶχεν εὐωδιάσει ὁ ναΐσκος ἀπὸ δάφνας καὶ λιβανωτίδας, καὶ εἶχε κρουσθεῖ τρελὰ ἀπὸ παιδικᾶς χεῖρας ὁ μικρὸς κώδων ὁ ὑπεράνω τοῦ γείσου τῆς στέγης τῆς πλακοσκεποῦς, χαιρετίζων τὸ «Ἀνάστα ὁ Θεός», τὸ ὁποῖον ἔψαλλεν ὁ παπὰς ραίνων τοὺς πιστοὺς μὲ πέταλα ρόδων καὶ ἴων…εἶτα, πρὶν ἀπολύσει ἡ λειτουργία, ἐγὼ ἔγινα ἄφαντος.

Δία πλαγίου, κρυφοῦ δρομίσκου τὸν ὁποῖον εἶχον ἀνακαλύψει τὴν προτεραίαν, ἤρχισα νὰ ἀνέρχωμαι τὴν ράχιν τοῦ βουνοῦ… διευθυνόμενος πρὸς τὸ μέρος, ὅπου εὑρίσκετο ἡ βασιλικὴ δρῦς. Ἐπίστευον ὅτι ἐγνώριζα καλὰ τὸν δρόμον.

Ἦτον ὅλη ἡ ὁδὸς ἀνωφερής, κ’ ἐγὼ ἔτρεχον, ἔτρεχον διὰ νὰ φθάσω ταχέως, ν΄ ἀσπασθῶ τὴν ἐρωμένην μου – ἐπειδὴ ἡ δρῦς ὑπῆρξεν ἡ πρώτη παιδική μου ἐρωμένη – καὶ ταχέως πάλιν νὰ ἐπιστρέψω, φανταζόμενος ὅτι ἡ ἀπουσία μου τότε δὲν θὰ παρετηρεῖτο, καὶ δὲν θὰ εἶχον ν΄ ἀκούσω ἐπιπλήξεις ἀπὸ τοὺς οἰκείους.

Πρὸ ἐμοῦ εἶχον ἀναχωρήσει ἀπὸ τὸ ποιμενικὸν σκήνωμα ὀλίγοι ἐκ τῆς τάξεως τῶν βοσκῶν, ἀπερχόμενοι εἰς τὴν πολίχνην, διὰ νὰ κομίσωσιν ἀρνία καὶ τυρίον εἰς τοὺς κολλήγας, ἀποφέρωσι δὲ ἄλλα ὀψώνια ἐκ τῆς πόλεως. Οὗτοι θὰ ἐπέστρεφον πρὸς ἑσπέραν, καὶ δὲν ἦτο πιθανὸν νὰ συναντήσω τινὰς κὰθ΄ ὁδόν. Πλὴν πὰρ΄ ἐλπίδα εἶδον μακρόθεν ἄλλους ἐρχομένους πρὸς τὰ ἐδῶ, ἐν συνοδίᾳ γυναικῶν καὶ παίδων καὶ ὑποζυγίων· οὗτοι ἤρχοντο ἐκ τῆς πόλεως διὰ νὰ συνεορτάσωσιν ἐν τῇ ἐξοχῇ πλησίον τῶν συγγενῶν των, τῶν βοσκῶν.

Πάραυτα ἐξετράπην τῆς ὁδοῦ, κ’ ἔσπευσα νὰ κρυβῶ ὄπισθεν πυκνῶν θάμνων. Οἱ ἄνθρωποι ἐκεῖνοι ἂν μὲ συνήντων, μεμονωμένον, μακρὰν τῶν γονέων μου, πορευόμενον ἄγνωστον ποῦ, θὰ ἐπαραξενεύοντο, καὶ ἂν δὲν μ΄ ἔπειθον νὰ κατέλθω μετ΄ αὐτῶν εὐθὺς ὀπίσω, ἐξ ἅπαντος θὰ μὲ κατήγγελλον εἰς τοὺς γονεῖς μου, τοὺς ὁποίους θὰ εὕρισκον κάτω εἰς τὸ Μέγα Μανδρί. Ἤμην ἕνδεκα ἐτῶν παιδίον.

Ἐκεῖνοι ταχέως ἀντιπαρῆλθον, κ’ ἐγὼ ἀνέλαβα τὸν δρόμον μου, ἀλλὰ μετ΄ ὀλίγον τὸν ἔχασα. Εἰς ἓν σταυροδρόμιον ὅπου ἔφθασα, ἐπῆρα τὸν δρόμον ἀριστερά, τὸν ὑψηλότερον, καὶ ἀσθμαίνων ἔφθασα εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ βουνοῦ. Πλὴν ἡ μεγάλη δρῦς ὑπῆρξεν εὐεργέτις μου καὶ κηδεμών μου. Αὕτη μ΄ ἐξήγαγεν ἐκ τῆς ἀπάτης, ἐφαίνετο δὲ ὡς νὰ μοὶ ἔνευε μακρόθεν, καὶ μὲ ὡδήγει νὰ ἔλθω πλησίον της.

Καθὼς τὴν εἶδα χαμηλότερον, δεξιόθεν, ἀρκετὰ μακράν, ἄφησα τὸν δρομίσκον εἰς τὸν ὁποῖον ἔτρεχα, καὶ στραφεὶς πρὸς δυσμὰς ἤρχισα νὰ κατέρχωμαι, μέσῳ τῶν ἀγρῶν, ὑπερπηδῶν αἱμασιάς, χάνδακας, φραγμοὺς θάμνων καὶ βάτων, σχίζων τὰς σάρκας μου, αἱμάσσων χεῖρας καὶ πόδας… Τέλος ἔφθασα πλησίον τῆς ποθητῆς νύμφης τῶν δασῶν.

Ἤμην κατάκοπος, κάθιδρος καὶ πνευστιῶν. Ἅμα ἔφθασα, ἐρρίφθην ἐπὶ τῆς χλόης, ἐκυλίσθην ἐπάνω εἰς παπαροῦνες καὶ χαμολούλουδα. Ἀλλ΄ ὅμως ἠσθανόμην κρυφὴν εὐτυχίαν, ὀνειρώδη ἀπόλαυσιν. Ἐρρέμβαζον ἀναβλέπων εἰς τοὺς κλῶνάς της τοὺς κραταιούς, καὶ ἠνοιγόκλειον ἡδυπαθῶς τὰ χείλη εἰς τὴν πνοὴν τῆς αὔρας της, εἰς τὸν θροῦν τῶν φύλλων της. Ἑκατοντάδες πουλιῶν ἀνεπαύοντο εἰς τοὺς κλῶνάς της, ἔμελπον τρελὰ τραγούδια… Δρόσος, ἄρωμα καὶ χαρμονὴ ἐθώπευον τὴν ψυχήν μου….

Ἤμην ἀποσταμένος, καὶ δὲν εἶχον κοιμηθεῖ καλὰ τὴν νύκτα. Ὁ ὕπνος μοῦ ἔλειπεν. Εἰς τὴν σκιὰν τοῦ πελωρίου δένδρου, ἐν μέσῳ τῶν μηκώνων του τῶν κατακοκκίνων, ὁ Μορφεὺς ἦλθε καὶ μ΄ ἐβαυκάλησε, καὶ μοὶ ἔδειξεν εἰκόνας, ὡς εἰς περίεργον παιδίον.

Μοῦ ἐφάνη ὅτι τὸ δένδρον –ἔσωζον καθ΄ ὕπνον τὴν ἔννοιαν τοῦ δένδρου– μικρὸν κατὰ μικρὸν μετέβαλλεν ὄψιν, εἶδος καὶ μορφήν. Εἰς μίαν στιγμὴν ἡ ρίζα του μοῦ ἐφάνη ὡς δύο ὡραῖαι εὔτορνοι κνῆμαι, κολλημέναι ἡ μία ἐπάνω εἰς τὴν ἄλλην, εἶτα κατ΄ ὀλίγον ἐξεκόλλησαν κ’ ἐχωρίσθησαν εἰς δύο· ὁ κορμός μοῦ ἐφάνη ὅτι διεπλάσσετο καὶ ἐμορφοῦτο εἰς ὀσφύν, εἰς κοιλίαν καὶ στέρνον, μὲ δύο κόλπους γλαφυρούς, προέχοντας· οἱ δύο παμμέγιστοι κλάδοι μοῦ ἐφάνησαν ὡς δύο βραχίονες, χεῖρες ὀρεγόμεναι εἰς τὸ ἄπειρον, εἴτα κατερχόμεναι συγκαταβατικῶς πρὸς τὴν γῆν, ἐφ΄ ἧς ἐγὼ ἐκείμην· καὶ τὸ βαθύφαιον, ἀειθαλὲς φύλλωμα, μοῦ ἐφάνη ὡς κόμη πλουσία κόρης, ἀναδεδημένη πρὸς τ΄ ἄνω, εἶτα λυομένη, κυματίζουσα, χαλαρουμένη πρὸς τὰ κάτω.

Τὸ πόρισμά μου, τὸ ἐν ὀνείρῳ ἐξαχθέν, καὶ εἰς λῆρον ἐν εἴδει συλλογισμοῦ διατυπωθέν, ὑπῆρξε τοῦτο: «Ἄ! δὲν εἶναι δένδρον, εἶναι κόρη· καὶ τὰ δένδρα, ὅσα βλέπομεν, εἶναι γυναῖκες!»

Ὅταν μετ΄ ὀλίγον ἐξύπνησα, ὡς συνέχειαν τοῦ ὀνείρου ἔσχον ἐν νῷ τὴν ἀνάμνησιν τῆς ἱστορίας τοῦ τυφλοῦ, τὸν ὁποῖον ὁ Χριστὸς ἐθεράπευσε, καθὼς εἶχον ἀκούσει τὸν διδάσκαλόν μας εἰς τὴν Ἱερὰν Ἱστορίαν: «Καταρχὰς μὲν εἶδε τοὺς ἀνθρώπους ὡς δένδρα· δεύτερον δὲ τοὺς εἶδε καθαρά…»

Πλὴν δὲν ἐξύπνησα ἀκόμη, πρὶν ἀκούσω τί ἔλεγε τὸ φάσμα· ἡ κόρη – ἡ δρῦς, εἶχε λάβει φωνὴν καὶ μοὶ ἔλεγεν:

-Εἰπὲ νὰ μοῦ φεισθοῦν, νὰ μὴ μὲ κόψουν….διὰ νὰ μὴ κάμω ἀκουσίως κακόν. Δὲν εἶμ΄ ἐγὼ νύμφη ἀθάνατος· θὰ ζήσω ὅσον αὐτὸ τὸ δένδρον…

Ἐξύπνησα ἔντρομος, κι ἔφυγον… Ἦτο ἤδη μεσημβρία, καὶ ὁ ἥλιος ἐμεσουράνει…. Ἔκαιεν ὑψηλά, ὑπεράνω τῆς κορυφῆς τῆς δρυός, ἥτις ἦτο σκιὰ ἀδιαπέραστος… Ἀπὸ τὸν ἀντικρινὸν λόφον ἤκουσα φωνὴν νὰ μὲ καλεῖ ἐξ ὀνόματος.

Ἦτον εἷς μικρὸς βοσκός, μὲ τὴν κάππαν του, μὲ τὴν στραβολέκαν του, καὶ μὲ δέκα αἶγας, τὰς ὁποίας ὠδήγει. Μοῦ ἐφώναξεν ὅτι ὁ πατήρ μου μὲ ἀνεζήτει ἀνήσυχος, καί, νὰ τρέξω, νὰ φθάσω ταχέως ἐκεῖ κάτω….

Δὲν ἐνόησα τίποτε ἀπὸ τὸ μαντικὸν ὄνειρον. Ἀργότερα ἐδιδάχθην ἀπὸ ἐγχειρίδιον Μυθολογίας ὅτι ἡ Ἀμαδρυὰς συναποθνήσκει μὲ τὴν δρῦν, ἐν ᾗ εὑρίσκεται ἐνσαρκωμένη…

Μετὰ πολλὰ ἔτη, ὅταν ξενιτευμένος ἀπὸ μακροῦ ἐπέστρεψα εἰς τὸ χωρίον μου, κ’ ἐπεσκέφθην τὰ τοπία ἐκεῖνα, τὰ προσκυνητάρια τῶν παιδικῶν ἀναμνήσεων, δὲν εὗρον πλέον οὐδὲ τὸν τόπον ἔνθα ἦτόν ποτε ἡ Δρῦς ἡ Βασιλική, τὸ πάγκαλον καὶ μεγαλοπρεπὲς δένδρον, ἡ νύμφη ἡ ἀνάσσουσα τῶν δρυμώνων.

Μία γραῖα μὲ τὴν ρόκαν της, μὲ δύο προβατίνας τὰς ὁποίας ἔβοσκεν ἐντὸς ἀγροῦ πλησίον, εὑρίσκετο ἐκεῖ, καθημένη ἔξωθεν τῆς μικρᾶς καλύβης της.

Ὅταν τὴν ἠρώτησα τί εἶχε γίνει τὸ «Μεγάλο Δέντρο», τὸ ὁποῖον ἦτον ἕνα καιρὸν ἐκεῖ, μοὶ ἀπήντησεν:

-Ὁ σχωρεμένος ὁ Βαργένης τὸ ἔκοψε…μὰ κ’ ἐκεῖνος δὲν εἶχε κάμει νισάφι μὲ τὸ τσεκούρι του· ὅλο θεόρατα δέντρα, τόσα σημαδιακὰ πράματα… Σὰν τὸ ΄κοψε κι ὕστερα, δὲν εἶδε χαΐρι καὶ προκοπή. Ἀρρώστησε, καὶ σὲ λίγες μέρες πέθανε… Τὸ Μεγάλο Δέντρο ἦτον στοιχειωμένο.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΑ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΜΑΤΑ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΥΖΗΣ (1 Μαρτίου 1842– 22 Δεκεμβρίου 1900 ή 4 Ιανουαρίου 1901)  ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΑ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΜΑΤΑ

Ο Νικόλαος Γύζης (Σκλαβοχώρι Τήνου, 1 Μαρτίου 1842–Μόναχο, 22 Δεκεμβρίου 1900 ή 4 Ιανουαρίου 1901 με το νέο ημερολόγιο) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ζωγράφους του 19ου αι. της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου». Διακρίθηκε σε όλα τα χρόνια των σπουδών του και πήρε τα πρώτα βραβεία στην ξυλογραφία, τη ζωγραφική και τη χαλκογραφία ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Όταν το καρότο θεραπεύει!

http://proionta-tis-fisis.blogspot.gr/2012/12/blog-post_5408.html

Όταν το καρότο θεραπεύει!

Ιστορικά, το καρότο καλλιεργήθηκε για πρώτη φορά στο Αφγανιστάν και ήταν γνωστό στην αρχαιότητα. Στην αρχαία Ελλάδα, λέγεται ότι ο Ιπποκράτης το χρησιμοποιούσε ως τονωτικό για το στομάχι και ο Γαληνός ως θεραπεία για το πρήξιμο στο στομάχι  Το καρότο είναι θρεπτικό και θεραπευτικό.

Σχετικές πληροφορίες δίνει στο www.Life2day.gr η Αθηνά Ρούντου-Κλινική Διαιτόλογος – Διατροφολόγος, BSc Επιστημονική Υπεύθυνη ΛΟΓΩ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ.

Στη Κρήτη, κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, οι σπόροι του καρότου χρησιμοποιήθηκαν για τον περίφημο τότε «Μιθριδάτη», που προστάτευε από την επίδραση κάθε είδους δηλητηρίου. Τη δεκαετία του 1960, Ρώσοι επιστήμονες απομόνωσαν μια ουσία, που ονόμασαν Daucarine, η οποία έδειξε πως είχε την ικανότητα να διαστέλλει τα αιμοφόρα αγγεία στην περιοχή του κεφαλιού, όπως επίσης και να προστατεύει από τις αρτηριακές και τις καρδιακές παθήσεις.

Σήμερα είναι ένα ¨υποτιμημένο¨ τρόφιμο, που δεν το εντάσσουμε στο καθημερινό μας μενού, παρόλο που είναι γευστικό και θρεπτικό και θεραπευτικό για κάποιες ασθένειες. Όταν ακούμε τη λέξη καρότο, οι περισσότεροι από μας σκεφτόμαστε το β-καροτένιο που μας προσφέρει και βοηθά στη σύνθεση της μελανίνης. Κι όμως το καρότο έχει τόσες ακόμα ευεργετικές ιδιότητες που δε μπορούμε να τις φανταστούμε.

Τα καρότα περιέχουν σε μεγάλη ποσότητα βιταμίνη Α που βελτιώνουν την όραση, και σε συνδυασμό με τη βιταμίνη Ε ενισχύουν την υγεία της επιδερμίδας. Πολύ ευεργετικά, για τον οργανισμό, είναι τα μέταλλα που περιέχονται στο καρότο όπως το ασβέστιο, φώσφορο και μαγνήσιο που συμβάλλουν στην υγεία των οστών, δοντιών και μυών. Και τέλος το χλώριο και το θείο, τα οποία επηρεάζουν θετικά τη λειτουργία του ήπατος (συκώτι) και του πεπτικού συστήματος αντίστοιχα.

Δείτε Πως να κάνουμε έναν τονωτικό χυμό για το συκώτι μας

Οι θεραπευτικές ιδιότητες του καρότου είναι πολλές, γι’αυτό άλλωστε και οι αρχαίοι Έλληνες το αποκαλούσαν «φίλτρον» του οργανισμού.

- Βελτιώνονται τα συμπτώματα τυμπανισμού, κολικών, κολίτιδας, διάρροιας και του πεπτικού έλκους.
- Αποτρέπεται η κατακράτηση υγρών και η κυστίτιδα.
- Η αυξημένη κατανάλωση του ενδείκνυται σε καταστάσεις ρευματοειδούς και ουρικής αρθρίτιδας.
- Θεραπεύεται ο βήχας, η βρογχίτιδα και το άσθμα
- Προλαμβάνονται και θεραπεύονται λοιμώξεις αναπνευστικού συστήματος
- Ενισχύεται το ανοσοποιητικό σύστημα

Επιπλέον αξίζει να σημειωθεί ότι υπάρχουν πολλές έγκυρες επιστημονικές έρευνες που έχουν αποδείξει ότι το καρότο, λόγω της μεγάλης του περιεκτικότητας σε καροτενοειδή και φυτικές ίνες, έχει την ιδιότητα να δεσμεύει και να συμπαρασύρει μέσω του εντέρου τη χοληστερίνη που περιέχεται στις τροφές, εμποδίζοντας έτσι την απορρόφησή της από τον οργανισμό. Σε μια έρευνα, μάλιστα, που έγινε πρόσφατα στη Σκοτία, βρέθηκε ότι οι άνθρωποι που κατανάλωναν 200γρ. ωμό καρότο επί τρεις εβδομάδες μείωσαν τη χοληστερίνη τους κατά 11%. Τέλος να αναφέρουμε ότι η κατανάλωσή του έχει αντικαρκινικές ιδιότητες καθώς περιέχει την αντικαρκινική 

ουσία φαλκαρινόλη.

Όλοι έχουμε συνδέσει τα καρότα με το πορτοκαλί τους χρώμα, αλλά είναι γεγονός ότι υπάρχουν και σε άλλα χρώματα, όπως λευκό, κίτρινο, κόκκινο ή μοβ (το τελευταίο είναι το χρώμα της original ποικιλίας). Eίναι ένα φυτό με παχιά, σαρκώδη, χρωματιστή ρίζα, το οποίο αναπτύσσεται υπόγεια, ενώ τα πράσινα φύλλα του έχουν μακρύ μίσχο και βγαίνουν πάνω από το έδαφος.

Γιατί να τα συμπεριλάβετε στη διατροφή σας

Τα καρότα είναι μια εξαιρετική πηγή αντιοξειδωτικών ουσιών και η πλουσιότερη φυτική πηγή βήτα καροτίνης (προβιταμίνης Α). Η βήτα καροτίνη συμβάλλει στην προστασία της όρασης και ειδικά στη νυχτερινή όραση. Η ισχυρή αντιοξειδωτική δράση της βήτα καροτίνης, παρέχει επίσης προστασία από την εκφύλιση της ωχράς κηλίδας και την ανάπτυξη καταρράκτη, της κύριας αιτίας τύφλωσης στους ηλικιωμένους.

Έρευνα που πραγματοποιήθηκε στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κάνσας, έδειξε ότι αν εκτιθέμεθα συχνά σε παθητικό κάπνισμα, τα τρόφιμα που είναι πλούσια σε βιταμίνη Α, όπως τα καρότα, είναι μια έξυπνη επιλογή για να ισορροπήσουμε τη βλάβη, επειδή το βήτα καροτένιο στο καρότο μπορεί να αλλάξει στον οργανισμό μας, σε βιταμίνη Α, απαραίτητη για την υγιή κυτταρική ανάπτυξη και ένα ισχυρό ανοσοποιητικό σύστημα. Επομένως, ακόμη και ένα καρότο την ημέρα, μπορεί να μειώσει την πιθανότητα καρκίνου του πνεύμονα στο μισό.

Οι έρευνες έχουν επίσης διαπιστώσει ότι το καρότο είναι πλούσιο σε φολικό οξύ, που ανήκει στην ομάδα των βιταμινών Β και μπορεί να καταπολεμήσει τις ελεύθερες ρίζες (ουσίες που προκαλούν καρκίνο) στο σώμα μας. Η λιγνίνη που βρίσκεται στο καρότο, βοηθά στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος, για να καταπολεμήσει τα καρκινικά κύτταρα.

Η συχνή κατανάλωση καρότου έχει επίσης συνδεθεί με 20% μείωση των πιθανοτήτων καρκίνου του μαστού μετά την εμμηνόπαυση και 50% μείωση στη συχνότητα του καρκίνου της ουροδόχου κύστης, του τραχήλου, του προστάτη, του παχέος εντέρου, του λάρυγγα και του οισοφάγου. Επίσης, έχει αντι-υπερτασικές, φαρμακευτικές ιδιότητες που βοηθούν στη μείωση της αρτηριακής πίεσης. Αλλά θα πρέπει να αποθηκεύετε τα καρότα μακριά από μήλα, αχλάδια, πατάτες και άλλα φρούτα και λαχανικά που παράγουν αέριο αιθυλενίου, δεδομένου ότι η έκθεση σε αυτό το αέριο, τα καθιστά πικρά.
Τα καρότα είναι πλούσια σε φυτικές ίνες και έχουν λίγες θερμίδες. 100g καρότα έχουν μόλις 48 θερμίδες και ως εκ τούτου είναι ιδανικά για όσους κάνουν δίαιτα. Οι ίνες στα καρότα βοηθούν στην καλή λειτουργία του εντέρου και στην πρόληψη της δυσκοιλιότητας. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να χτυπήσετε φρέσκο χυμό από βιολογικά καρότα και να προσθέσετε λίγο ελαιόλαδο. Αν τον πίνετε κάθε πρωί, θα ανακουφίσετε το πρόβλημα της δυσκοιλιότητας. Επίσης, τα καρότα είναι ευεργετικά σε περιπτώσεις όπως η διάρροια.

Πώς να τα μαγειρεύετε

Τα καρότα είναι νόστιμα ωμά αλλά και μαγειρεμένα, ενώ η βήτα καροτίνη δεν καταστρέφεται με το μαγείρεμα. Στην πραγματικότητα, το μαγείρεμα διασπά τις φυτικές ίνες, κάνοντας τις θρεπτικές τους ουσίες και τα σάκχαρα, περισσότερο διαθέσιμα και καθιστώντας τα καρότα πιο γλυκιά. Προσέξτε μόνο να μην παραμαγειρεύετε τα καρότα, για να διατηρείτε καλύτερα τη γεύση και τη θρεπτική τους αξία. Κι επειδή τα καρότα έχουν λιποδιαλυτές ουσίες, οι θρεπτικές του ουσίες απορροφώνται καλύτερα με την προσθήκη λαδιού.

Όπως και πολλά άλλα τρόφιμα, τα καρότα, όταν καταναλώνονται σε υπερβολικές ποσότητες, έχουν ανθυγιεινά αποτελέσματα, και μπορεί να «χρωματίσουν» το δέρμα μας. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε δύο λόγους: Είτε το σώμα μας δε μπορεί να επεξεργαστεί την καροτίνη που καταναλώνουμε, ή το συκώτι μας είναι τοξικό. Αυτή η κατάσταση ονομάζεται carotenemia. Αν και ο αποχρωματισμός του δέρματος είναι ακίνδυνος και δεν αποτελεί απειλή για την υγεία, μπορεί να φέρει σε δύσκολη θέση κάποιους που δε μπορούν να συνηθίσουν ένα διαφορετικό χρώμα δέρματος. Η υπερβολική καροτίνη μπορεί να προκαλέσει αυτή την κατάσταση, συνήθως στα παιδιά και σπάνια σε υγιείς ενήλικες, κυρίως λόγω του ότι το ήπαρ τους λειτουργεί αρκετά καλά για να μετατρέψει τη βήτα καροτίνη σε βιταμίνη Α και να απορρίψει την υπόλοιπη από τον οργανισμό.

Πώς να επιλέγετε και να αποθηκεύετε τα καρότα
Η επιλογή των καρότων έχει μεγάλη σημασία. Πάντα επιλέγετε εκείνα των οποίων οι ρίζες είναι σταθερές, λείες, σχετικά ίσιες και φωτεινές σε χρώμα. Όσο πιο βαθύ είναι το πορτοκαλί, τόσο περισσότερη η βήτα καροτίνη στο καρότο. Εάν τα πάρετε με τα φύλλα τους, θα πρέπει να έχουν έντονο πράσινο χρώμα, και να μην έχουν μαραθεί. Δεδομένου ότι τα σάκχαρα στα καρότα είναι συγκεντρωμένα στον πυρήνα τους, σε γενικές γραμμές, όσα έχουν μεγαλύτερη διάμετρο, θα έχουν μεγαλύτερο πυρήνα και επομένως θα είναι πιο γλυκά.
Τα καρότα είναι σκληρά λαχανικά που διατηρούνται για μεγαλύτερο διάστημα από ό,τι πολλά άλλα λαχανικά, όταν αποθηκεύονται σωστά. Για να τα διατηρήσετε φρέσκα, ελαχιστοποιήστε την ποσότητα της υγρασίας που χάνουν. Για να το κάνετε αυτό, φροντίστε να τα αποθηκεύετε στο πιο δροσερό μέρος του ψυγείου, σε μια πλαστική σακούλα ή τυλιγμένα σε απορροφητικό χαρτί, το οποίο θα μειώσει το ποσό της συμπύκνωσης. Αυτή η μέθοδος θα τα κρατήσει φρέσκα για περίπου δύο εβδομάδες.

Πηγή: alttherapy.blogspot.gr

και:    www.clickatlife.gr

Το συναίσθημα είναι το μυστικό!

Ταξίδι στο Φως

Το συναίσθημα είναι το μυστικό!
Ίσως σύντομα να διαπιστώσεις ότι τα συναισθήματά σου είναι ένα ισχυρό εργαλείο για να επιτύχεις γρήγορα αποτελέσματα Υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε ότι μέσα σε λίγα λεπτά, από τη στιγμή που έκαναν έναν ισχυρό οραματισμό, πήραν το τηλεφώνημα που το περίμεναν μήνες. Γι' αυτό λοιπόν κάνε τον οραματισμό σου όσο πιο ζωντανό μπορείς, γιατί αυτό το έντονο συναίσθημα της επιτυχίας σου, βάζει τη σφραγίδα του στο νου σου.
Το συναίσθημα έχει το ίδιο αποτέλεσμα στο μυαλό σου όπως κάποιος στο δρόμο που τρέχει προς το μέρος σου και φωνάζει "βοήθεια, βοήθεια!" Αν σου συνέβαινε κάτι τέτοιο θα παρατούσες τα πάντα και θα προσπαθούσες να τον βοηθήσεις. Ο νους σου λοιπόν κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα Όταν ενεργοποιείς κάποιο δυνατό συναίσθημα με τον οραματισμό σου, τότε στέλνεις ένα επείγον μήνυμα στο μυαλό σου το οποίο θα σταματήσει εκείνο που κάνει, δηλαδή όλες εκείνες τις αρνητικές σκέψεις που εμποδίζουν τον ερχομό αυτού που θέλεις και ανταποκρίνεται στην έκκλησή σου.