Οι
σχέσεις του παρελθόντος, μας δίνουν έξι δυνατότητες για αυτοσυνείδηση.
Οι άνθρωποι με τους οποίους «συνταξιδεύουμε» παίζουν τους παρακάτω
ρόλους:
1. Καθρέφτης: αντανακλούν μια εικόνα του ποιοι είμαστε
και πού βρισκόμαστε σε όλους τους τομείς ανάπτυξης, με τη σύγκριση και
την αντίθεση.
2. Καταλύτης: μας δίνουν την κινητήρια σπίθα στην αναζήτηση για εκπλήρωση.
3. Οδηγός: μας δείχνουν τον δρόμο.
4. Σύμμαχος: είναι τα άτομα στα οποία έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη, με τα οποία μπορούμε να είμαστε ολοκληρωτικά ο εαυτός μας.
5. Χορηγός: αυτοί που καλύπτουν τις ανάγκες μας.
6. Δάσκαλος: το άτομο που μας διευκολύνει να δούμε πιο καθαρά.
Ο
τρόπος που διαλέγουμε τους γονείς μας εκφράζει όλες τις δυνατότητες των
προηγούμενων σχέσεων, γιατί γνωρίζουμε τα πάντα για τους μελλοντικούς
γονείς μας πριν τους επιλέξουμε. Σαν ψυχικές οντότητες μπορούμε να
«δοκιμάσουμε το νερό» πριν βουτήξουμε μέσα.
Οι αναδρομές έχουν
αποδείξει ότι κάθε άτομο εξετάζει όλους τους δυνατούς παράγοντες, το
φύλο, την εθνικότητα, το περιβάλλον, την κληρονομικότητα, τις ιστορικές
συνθήκες— οι σχέσεις όμως είναι το σημαντικότερο στοιχείο για την
επιλογή των γονιών μας. Η ανάγκη να είμαστε με ένα συγκεκριμένο άτομο ή
ομάδα ατόμων είναι πολύ έντονη και παίζει σημαντικό ρόλο στην επιλογή
μας. Η επιλογή που κάνουμε συμπεριλαμβάνει τις περιστάσεις και τις
σχέσεις που θα μας δώσουν το είδος της ανάπτυξης που θέλουμε. Αν δούμε
το γήινο επίπεδο σαν το πανεπιστήμιο της ανάπτυξης, μπορούμε να πούμε
ότι προχωρούμε από την μία τάξη στην επόμενη, από τον έναν τομέα ζωής
στον επόμενο, εφ" όσον μάθουμε τα μαθήματα της προηγούμενης τάξης. Είτε
τα καταφέρνουμε καλά και συνεχίζουμε, είτε «ξαναπηγαίνουμε» στην ίδια
τάξη με ένα μίγμα από νέους και γνωστούς συμμαθητές και δασκάλους. Εμείς
είμαστε εκείνοι που αποφασίζουμε για το αν θα προχωρήσουμε πιο κάτω ή
όχι. Ορισμένες πράξεις είναι σίγουρο ότι μας καθυστερούν: ο εγωισμός, ο
φόβος, η αρνητικότητα, η κτητικότητα και τα παρόμοια.
Αν
αυτοκτονήσουμε, ή σκοτώσουμε κάποιον, είναι σίγουρο ότι θα παραμείνουμε
εκεί που είμαστε. Ή αυτοκτονία είναι σαν να εγκαταλείπεις τα μαθήματα
πριν την αποφοίτηση. (Στο σχολείο της ζωής δεν υπάρχουν κοινωνικές
προαγωγές, ούτε ειδικές περιπτώσεις, ούτε πρόοδος με πλάγιους τρόπους).
Εκείνο που καθορίζει πότε θα προχωρήσουμε πάρα κάτω είναι μόνο η ατομική
ευθύνη. Μερικές φορές μπορούμε να ζητήσουμε βοήθεια από το μη υλικό
επίπεδο, αλλά ακόμη και μ' αυτές τις συμβουλές η τελική απόφαση είναι
δική μας και το παιχνίδι που παίζεται είναι η αντιμετώπιση των
προκλήσεων και η υπερνίκηση των δυσκολιών.
Όταν διαλέγουμε να
γεννηθούμε σε μια συγκεκριμένη οικογένεια δεν το κάνουμε πάντα επειδή
θέλουμε να ζήσουμε μαζί με τους συγκεκριμένους γονείς, -μπορεί η επιλογή
να γίνει επειδή θέλουμε να ζήσουμε με ένα μεγαλύτερο αδελφό ή αδελφή,
με ένα φίλο των γονιών ή με ένα άλλο παιδί που δεν έχει γεννηθεί ακόμη.-
Το θέμα είναι ότι ψάχνουμε για τον κοντινότερο δυνατό φορέα εκείνου που
επιθυμούμε. Φυσικά, η τελική απόφαση γίνεται με αμοιβαία συμφωνία. Η
απόφαση και το συμβόλαιο γίνεται με τηλεπαθητική επικοινωνία με τους
γονείς, πριν από την είσοδο στο αναπτυσσόμενο έμβρυο. Μερικές φορές,
προφανώς, η ανάγκη των γονιών για μια συγκεκριμένη Ψυχή είναι
ισχυρότερη από την επιθυμία της Ψυχής που ενσαρκώνεται, αλλά το
συμβόλαιο για τη γέννηση γίνεται πάλι με αμοιβαία συμφωνία. Κανείς δεν
μπορεί ποτέ να ενσαρκωθεί ενάντια στη θέλησή του, ούτε και
ενσαρκωνόμαστε ποτέ με γονείς που δεν μας θέλουν.
Επίσης,
εξετάζονται οι παράγοντες που αφορούν τη σχέση αυτών των Ψυχών —η
εθνικότητα είναι ένα καλό παράδειγμα. Δε θα εξετάζαμε τη περίπτωση να
γεννηθούμε με γονείς Εσκιμώους αν το να γεννηθούμε στη Χιλή ή στη Νότιο
Αφρική θα μας έδινε μια καλύτερη ευκαιρία για να βρεθούμε με τα
κατάλληλα άτομα και να εργαστούμε πάνω στον τομέα που θέλουμε.
Ένας
άλλος σημαντικός παράγοντας που εξετάζεται είναι εργοκληρονομικός.
Θέλουμε, για παράδειγμα, να γεννηθούμε σε μια φυλή που έχει μεγάλο
ύψος, ή καστανά μάτια, ή μεγαλόσωμα άτομα, ή ξανθά μαλλιά; Θέλουμε να
δουλέψουμε με υψηλή νοημοσύνη ή χαμηλή, με υγιές και δυνατό σώμα ή με
διάφορους βαθμούς σωματικών προβλημάτων; Όλοι οι παράγοντες μας είναι
γνωστοί και εξετάζονται, και όλα είναι θέμα επιλογής. Τίποτα δεν μας
επιβάλλεται.
Αν κάποιος τα ακούσει όλα αυτά για πρώτη φορά μπορεί
να του φανούν τρομερά περίπλοκα, αν όμως σκεφτούμε για μια στιγμή πόσο
απίστευτα περίπλοκη είναι η διαδικασία που παράγει μία λέξη ή τον αριθμό
των λειτουργιών που πρέπει να γίνουν για να κάνουμε ένα βήμα, θα
καταλάβουμε ότι το σύστημα αυτό των ενσαρκώσεων δεν είναι ουσιαστικά
τόσο περίπλοκο. Αυτά τα φυσικά συμβάντα, όπως είναι το βήμα ή η ομιλία,
τα παίρνουμε σαν δοσμένα επειδή μας είναι πολύ γνωστά, όμως και τα μη
υλικά συμβάντα είναι εξίσου πραγματικά.
Αφού δεν είμαστε τέλειοι
από όλες τις απόψεις σαν Ψυχές, αλλά μάλλον προσπαθούμε να φτάσουμε σε
μια τελείωση όμοια με του Θεού, μπορεί να κάνουμε κάποια λάθη στην
αξιολόγηση και στις επιλογές μας. Μπορεί να διαλέξουμε λάθος άτομο για
να ζήσουμε μαζί του ή να κάνουμε λάθος επιλογές σε κάποιο άλλο επίπεδο.
Στους πρώτους μήνες της ζωής, μια τέτοια συνειδητοποίηση μας επιτρέπει
να αφήσουμε το σώμα αρκετά εύκολα, προς μεγάλη θλίψη των γονιών. Μερικές
φορές αφήνουμε την μελλοντική μητέρα να αναλάβει την ευθύνη της
απόφασης και να κάνει έκτρωση. Η Ψυχή δεν καταστρέφεται σε καμία
περίπτωση, αφού η ενέργεια— και ιδιαίτερα η ενέργεια της Ψυχής— δεν
μπορεί να καταστραφεί ακόμη και αν καταστραφεί το σώμα. Κάθε ρήξη του
συμβολαίου μιας σχέσης, είτε αυτή γίνεται με την έκτρωση, είτε τον
πρόωρο θάνατο, είτε με την διάλυση ενός γάμου με κάποιο "διαζύγιο,
αποτελεί μια αμοιβαία συμφωνία σε κάποιο επίπεδο συνειδητότητας, με τον
ίδιο τρόπο που η αρχική σύνταξη του συμβολαίου έγινε με αμοιβαία
συγκατάθεση.
Πάντα οι σχέσεις αρχίζουν και τελειώνουν με έναν
σταδιακό τρόπο. Δεν υπάρχουν ξαφνικές αποφάσεις, αλλά ένα παρατεταμένο
χρονικό διάστημα στο οποίο εξετάζονται διάφοροι παράγοντες. Η γέννηση
και ο θάνατος είναι δύο προφανείς περίοδοι στις οποίες γίνεται το
ζύγισμα όλων των παραγόντων και η λήψη των αποφάσεων.
Άτομα που
έχουν πεθάνει κλινικά πάνω στο χειρουργικό τραπέζι περιέγραψαν πως
ένιωσαν να βγαίνουν από το σώμα τους και μετά, εξετάζοντας όλους τους
παράγοντες αποφάσισαν να επιστρέψουν στο υλικό σώμα για να τελειώσουν
αυτό που είχαν αρχίσει. Η είσοδος στο έμβρυο ακολουθεί το ίδιο πρότυπο,
και μερικές φορές χρειάζονται πολλοί μήνες για να ληφθεί η τελική
απόφαση.
Πολλοί αναδράμοντες, έχουν περιγράψει την είσοδο και την
έξοδο από ένα νέο σώμα: προφανώς μοιάζει πολύ με την είσοδο και έξοδο
από τις καταστάσεις της εγρήγορσης και του ονείρου. Αρκετά άτομα έχουν
περιγράψει την διαδικασία αυτή λέγοντας ότι μοιάζει σαν να συντονίζεις
το ραδιόφωνο σε έναν σταθμό που σβήνει και ξανακούγεται. Φαίνεται πως η
τελική δέσμευση για την παραμονή στο νέο σώμα γίνεται μόνο αφού
περάσουν αρκετοί μήνες ζωής μέσα σε αυτό. Υπάρχει μια γενική τάση όπου
τα άτομα που ενδιαφέρονται πολύ για την ασφάλεια και που έχουν
υλιστικές τάσεις εισέρχονται νωρίς στο αναπτυσσόμενο έμβρυο, ενώ εκείνα
που είναι «ελεύθερα πνεύματα» (δημιουργικά, φιλοσοφικά και διαισθητικά)
μπαίνουν σε κατοπινό στάδιο της εγκυμοσύνης.
Σε όποιο σημείο και
να μπει η Ψυχή στο νέο σώμα, εμφυτεύει μαζί και όλες τις παλιές της
εμπειρίες. Ο νέος εγκέφαλος έχει πλήρη επίγνωση για ένα σύντομο διάστημα
όλων των παλιών καταστάσεων, αλλά αυτή η υπερσυνειδητότητα σβήνει
σταδιακά καθώς γίνεται ισχυρότερη η εστίαση της συνειδητότητας στην
τωρινή πραγματικότητα. Οι αισθήσεις «ανυπομονούν» να βιώσουν τα πάντα
και οι γονείς γενικά δεν ενθαρρύνουν τέτοιες φαντασιώσεις στα παιδιά
—πράγμα που, φυσικά, καταπνίγει όλες τις παλιές αναμνήσεις, το υλικό από
το οποίο γεννιέται η φαντασία.
Η εναρμόνιση με όλα αυτά τα παλιά
επίπεδα γίνεται απαραίτητη όταν κουβαλάμε μέσα μας ισχυρές
συναισθηματικές φορτίσεις που δεν επιτρέπουν την πλήρη ανταπόκριση στον
τωρινό χρόνο. Με την αναδρομή το άτομο ανακαλύπτει και πάλι αυτά τα
τραύματα των προηγούμενων ζωών και ελευθερώνεται απ' αυτά. Κάποιες
ακατανόητες σχέσεις που μπορεί να αποτελούν μέρος αυτού του
«μπλοκαρίσματος» αναγνωρίζονται και, μέσα από μια δημιουργική
ανταπόκριση στο παρόν, οι ίδιες αυτές Ψυχές γίνονται όργανα ανάπτυξης
αντί για εμπόδια στην πρόοδο. Οι σχέσεις πρέπει πάντα να μας βοηθούν να
αγαπάμε τον εαυτό μας περισσότερο και να ενθαρρύνουμε την πνευματική,
νοητική και συναισθηματική ανάπτυξη.
Εκείνες οι ψυχές με τις
οποίες συνηθίζουμε να «συνταξιδεύουμε» είναι γνωστές σαν Ψυχικές
Μονάδες. Οι ψυχικές μονάδες μπορεί να αποτελούνται από λίγες μόνο
οντότητες με τις οποίες αναπτυσσόμαστε και βιώνουμε κάθε φάση της
πραγματικότητας, μερικές ψυχικές μονάδες όμως είναι πολύ μεγάλες. Μπορεί
επίσης να είναι πολιτικές ομάδες όπως στην περίπτωση των εθνικών
ηγετών. Θα ήταν, για παράδειγμα, αφελές να πιστεύουμε ότι ο Ουάσιγκτον, ο
Τζέφερσον, ο Φράνκλιν, ο Άνταμς, ο Χάμιλτον και οι υπόλοιπες
προσωπικότητες που συνέταξαν το αμερικανικό σύνταγμα συναντήθηκαν κατά
τύχη.
Ένα καλύτερο παράδειγμα μπορούμε να βρούμε ίσως στο Κόνκορντ
της Μασαχουσέτης, γύρω στο 1800. Ο Κύκλος Κόνκορντ, όπως είχαν
αυτονομασθεί, ήταν μια μικρή ομάδα ιδιοφυών συγγραφέων που έχουν γράψει
μερικά από τα καλύτερα λογοτεχνικά έργα της Αμερικής.
Ο Έμερσον, ο
Θορό, ο Αλκοτ και ο Χόθορν είχαν στενή σχέση τόσο στην δουλειά τους όσο
και στην προσωπική τους ζωή. Συχνά εξέφραζαν το βαθύ θαυμασμό και την
εκτίμηση που ένιωθαν ο ένας για τον άλλον, δηλώνοντας επανειλημμένα ότι
ένιωθαν πως είχαν ξαναζήσει μαζί και στο παρελθόν. Πίστευαν όλοι
ακράδαντα στην μετενσάρκωση και στην επίδραση που ασκούν οι περασμένες
ζωές στην τωρινή. Αυτή τη σχολή σκέψης την ονόμαζαν υπερβατισμό.
Στα
σπορ, στη θρησκεία, στην τέχνη, στην επιστήμη, στη μουσική, βρίσκουμε
παρόμοιες διάνοιες που εργάζονται μαζί σε μια ενιαία προσπάθεια προς
κάποιο στόχο. Ακόμη και ολόκληρα χωριά μερικές φορές μετενσαρκώνονται
μαζί γα να πετύχουν κάποιο κοινό σκοπό. Η δομή που κρατά την ομάδα
ενωμένη σε μια σειρά από ζωές, είναι και το πλαίσιο που επιτρέπει τη
δημιουργική αλληλεπίδραση των διάφορων ρόλων ώστε να επιτευχθεί κάποιος
στόχος που είναι σημαντικός για τα μέλη της ομάδας ή για την
ανθρωπότητα γενικά.
Έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις αποτελούν την ίδια
την ουσία της ύπαρξής μας και προσφέρουν στον καθένα μας τη δομή και το
στήριγμα που του είναι απαραίτητο για να καθορίσει τη προσωπική του
μοίρα. Πραγματικά, ο άνθρωπος δεν είναι νησί.
‘’Ο
άνθρωπος δεν είναι νησί απομονωμένο. Κάθε άνθρωπος είναι ένα κομμάτι της
Ηπείρου ένα μέρος της κεντρικής πηγής. Αν ένας σβώλος παρασυρθεί από
την θάλασσα, Η Ευρώπη γίνεται μικρότερη, όπως ακριβώς αν παρασυρόταν ένα
ολόκληρο ακρωτήριο, ή το σπίτι ενός φίλου σου ή το δικό σου. Ο θάνατος
κάθε ανθρώπου με λιγοστεύει, επειδή συμμετέχω στην ανθρωπότητα. Γι αυτό
ποτέ μη στείλεις να ρωτήσεις για ποιον χτυπά η καμπάνα. Χτυπά για
σένα.’’
Τζον Ντον, προσευχές
