Ακίρα Κουροσάβα

Ο Ακίρα Κουροσάβα (Kyūjitai: 黒澤 明, Shinjitai: 黒沢 明, 23 Μαρτίου 1910—6 Σεπτεμβρίου 1998) ήταν Ιάπωνας σκηνοθέτης. Επηρέασε με τις ταινίες του μιαν ολόκληρη γενιά Δυτικών σκηνοθετών, από τον Σέρτζιο Λεόνε ως τον Τζορτζ Λούκας.

Ο Ακίρα Κουροσάβα είναι αναμφίβολα ο γνωστότερος στην Δύση Ιάπωνας σκηνοθέτης. Κατά την διάρκεια της ζωής του γύρισε περισσότερα από 30 φιλμ. Μερικά από αυτά τιμήθηκαν και με διεθνή βραβεία, όπως ο Χρυσός Λέων στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 1951 για την ταινία "Rashômon", και ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών του 1980 για την ταινία "Kagemusha".

Ο Ακίρα Κουροσάβα γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1910 στην Ομόρι (Τόκιο), τελευταίο των οκτώ παιδιών του Ισαμού (Isamu) και της Σίμα (Shima) Κουροσάβα. Αρχικά ήθελε να γίνει ζωγράφος, αλλά δεν έγινε δεκτός στην Ακαδημία Τεχνών. Το 1936 γίνεται βοηθός του σκηνοθέτη Γιαμαμότο Κατζίρο (Yamamoto Kajirô), που δούλευε σε μια γιαπωνεζική εταιρεία παραγωγής ταινιών. Σε τούτην την εταιρεία ο Κουροσάβα γυρίζει το πρώτο του φιλμ: "Σουγκάτα Σανσίρο" (Sugata Sanshiirô) (1943), μια διασκεδαστική ταινία για την ιστορία του τζούντο. Στα επόμενα χρόνια ο Κουροσάβα παράγει ταινίες πιό απλές κι εμπορικές, όπως η συνέχεια του Σουγκάτα Σανσίρο (1945), οι οποίες γεννιούνται υπό τον έλεγχο της στρατιωτικής κυβέρνησης της Ιαπωνίας, που λογοκρίνει αυστηρά ολόκληρη την πνευματική δημιουργία της εποχής και ευνοεί κυρίως την παραγωγή λογοτεχνικών και κινηματογραφικών έργων με πατριωτικό περιεχόμενο. Η συνέχεια του Σουγκάτα Σανσίρο είναι, εξ αιτίας τούτης της πίεσης εκ μέρους της κυβέρνησης, ενα πατριωτικό φιλμ που σκοπεύει να δείξει στο κοινό την υπεροχή της ιαπωνεζικής πολεμικής τέχνης (τζούντο) απέναντι σ'εκείνη των εχθρών των Ιαπώνων, των Αμερικανών (μποξ). Για τον Κουροσάβα, που συμπορευόταν με την αριστερά, η οποία στην Ιαπωνία της δεκαετίας του '20 είχε παίξει μεγάλο ρόλο κυρίως για την νεα γενιά, η εμπειρία της αντίδρασης εκ μέρους των συντηρητικών τάξεων και ομάδων της Ιαπωνίας, της έλλειψης ελευθερίας και του πολέμου υπήρξε σημαντικότατη.

Το πρώτο φιλμ που γύρισε μετά τον πόλεμο, "Δεν λυπόμαστε την νεολαία μας" (1946), είχε σαν θέμα την ιστορία της Ιαπωνίας από την δεκαετία του '30 ως το 1946. Η ταινία βασιζόταν στην "πτώση του Τακικάβα", που έλαβε χώρο το 1933 όταν ένας καθηγητής αναγκάσθηκε από την κυβέρνηση να παραιτηθεί εξ αιτίας των πολιτικών απόψεών του, δηλαδή γιατί φαινόταν να υποστηρίζει την αριστερά και τα κινήματα των φοιτητών. Η ταινία του Κουροσάβα διηγείται την ιστορία του φοιτητή Νογκέ και της Ιούκιε, της θυγατέρας του πρύτανη του πανεπιστημίου Κιότο. Ο Νόγκε ανήκει στο αριστερό κίνημα φοιτητών και επιδιώκει να σώσει το πανεπιστήμιο από την προσπάθεια της κυβέρνησις να εμποδίσει την ελευθερία λόγου, ώστε να ελέγχει έτσι την κοινή γνώμη. Οι φοιτητές διαμαρτύρονται και αντιστέκονται. Ενώ ο Νόγκε παλεύει, η κόρη του πρύτανη Ιούκιε ζει αγνοώντας τέτοια ζητήματα· είναι ένα κορίτσι τολμηρό, χωρίς κριτική συνείδηση για το κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς της Ιαπωνίας. Μια ημέρα, ο Νόγκε την κατηγορεί για τη συμπεριφορά της, λέγοντας ότι ζει σ' έναν κοσμο μακριά από την πραγματικότητα. Η Ιούκιε πληγώνεται από τούτα τα λόγια, αλλά καταλαβαίνει ότι ο Νόγκε έχει δίκιο. Ο Νόγκε εν τω μεταξύ συλλαμβάνεται και φυλακίζεται, ενώ οι άλλοι φοιτητές σταματούν τις διαμαρτυρίες τους από φόβο μήπως εκδιωχθούν από το πανεπιστήμιο. Η αντίδραση, οι συντηρητικές δυνάμεις επικρατούν, οι πολίτες δεν έχουν το θάρρος να αντισταθούν στην πίεση της οικονομικής και πολιτικής ελίτ. Οταν μετά τρια χρόνια ο Νόγκε ελευθερώνεται, προσποιείται ότι παράτησε την αντίστασή του κατά της κυβέρνησης και της πολιτικής της και ιδρύει μιαν εφημερίδα, αλλά εξακολουθεί να παλεύει κατά του ιμπεριαλισμού και της δικτατορίας κρυφά, παράνομα. Η Ιούκιε, που ήδη πριν τρία χρόνια τον είχε ερωτευτεί, πηγαίνει σε αυτόν, και οι δυο αρχίζουν να ζουν μαζί. Μιαν ημέρα ο Νογκε όμως συλλαμβάνεται, αφού η δραστηριότητά του ανακαλύφθηκε, και δολοφονείται στην φυλακή από την αστυνομία. Ο Νόγκε ανακηρύσσεται "προδότης της πατρίδας". Μονο η Ιούκιε θα μείνει στο μέρος του, προσπαθώντας να ζει έτσι "ώστε να μην λυπάται τίποτε από την ζωή της". Μονο μετά τον πόλεμο, μετά τούτη την μεγάλη καταστροφή, θα αναγνωρισθεί επισήμως το μήνυμα που ο Νόγκε είχε αναγγείλει, και θα θεωρηθεί υπόδειγμα για τη νεολαία.

Τα επόμενα χρόνια ο Κουροσάβα γύρισε το αριστούργημα "Ο μεθυσμένος άγγελος" (1948) και την ταινία που του επέφερε διεθνή εκτίμηση και τον έκανε γνωστό στην Ευρώπη: "Ρασομόν" (1950), στο οποίο απονεμήθηκε ο "Χρυσός Λέων" στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετίας του 1951. Η ταινία πραγματεύεται το θέμα της αλήθειας, της ανάμνησης και της πραγματικότητας. Άλλες γνωστές ταινίες του Κουροσάβα είναι οι Επτά Σαμουράι, Όνειρα, Γιοτζίμπο, Ραψωδία τον Αύγουστο, Καγκεμούσα.
http://el.wikipedia.org/wiki/Ακίρα_Κουροσάβα

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ Μαριμάρ - Π. Πικάσο, Μητρότητα. 1901

Σταυρούλα Κουγιουμτσιάδη

Π. Πικάσο, Μητρότητα. 1901.

Για την αγαπημένη της καρδιάς μου Μαριμάρ, ΜΑΡΙΑ ΜΑΡΑΝΤΗ!

Θα είμαι εκεί, με μια μεγάλη αγκαλιά ανοιχτή, έτοιμη να σε κλείσει.....

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο
θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι;
Κι απ' ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε
τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,
τούτο μόνο Ζωή μας το λέμε;
Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;
 

Σ' ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;
Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμα
το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζει
κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρ' απ' το θάνατο αρχίζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα
γλυκοχάραμ' αυγής είναι πέρα
κι αντί να 'ρθει μια νύχτ' αξημέρωτη
ξημερώνει μι' αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν' η αλήθεια στο θάνατο
κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη;
¨Ο,τι λέμε πως ζει μήπως πέθανε
κι είν' αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει;

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

http://www.visaltis.net/2013/03/1821.html?spref=fb

Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου, Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων

«Το τραγικότερο θύμα των πολέμων και των κάθε λογής επιδρομών υπήρξαν τα κλασσικά μνημεία και έργα τέχνης και κυρίως η Ακρόπολη. Στον τρίτο αιώνα μ.χ., κατά την εισβολή των Γότθων και Ερούλων (το 267) στην Ελλάδα, αφανίσθηκαν πολλά αρχαία κτίρια και καλλιτεχνήματα. Οι Ερούλοι, γερμανικό φύλο, κατά τη διάβαση του Αιγαίου, κατέστρεψαν το Ηραίο της Σάμου. Λεηλάτησαν την Αθήνα, την Κόρινθο και την Ολυμπία. (Renate Tolle, Die antike Stadt Samos, Mainz 1969, 6. Από αυτή την επιδρομή άρχισε ο αφανισμός των μνημείων της Ολυμπίας. Για να αντιμετωπισθούν οι εισβολείς υψώθηκε τείχος μεταξύ του ναού του Διός και της νότιας στοάς.

Ως οικοδομικό υλικό χρησιμοποιήθηκαν αρχιτεκτονικά μέλη άλλων μνημείων.) Το 395 οι Βησιγότθοι του Αλάριχου κατέστρεψαν το τείχος του ιερού της Ελευσίνας. Το 473 θα αφανισθούν πολλά μνημεία κατά την εισβολή των Οστρογότθων στη Μακεδονία. Οι βάρβαροι, ωστόσο, δεν κατόρθωσαν να καταλάβουν την Ακρόπολη Αθηνών. Οι αρχιτεκτονικοί θησαυροί της θα παραμείνουν ανέπαφοι σχεδόν ως την πτώση του Βυζαντίου. Το 1458, πέντε χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς, η φραγκοκρατούμενη Ακρόπολη πολιορκείται επί μια διετία από δυνάμεις του Ομάρ Πασά. Και κατά τον Γερμανό ιστορικό Γρηγορόβιο «υπέστη άπαντα τα δεινά της υπό των βαρβάρων κατακτήσεως επειδή η καρτερική άμυνα εξήγειρε την μανίαν των γενιτσάρων». 

Ο Παρθενών, το θαυμαστότερο αρχαίο μνημείο, θα παραμείνει ακέραιο επί 21 περίπου αιώνες. Αλλά στις 26 Σεπτεμβρίου 1687, κατά την πολιορκία των οχυρωμένων στην Ακρόπολη Τούρκων από τους μισθοφόρους των Βενετών – με αρχιστράτηγο τον Μοροζίνι – βλήμα πυροβόλου διατρυπά τη στέγη του ναού όπου είχαν εναποθηκεύσει μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών. Ο ναός καταρρέει.

Μηχανικοί του στρατού είχαν διανοίξει υπονόμους για την ανατίναξη του βράχου και την ισοπέδωση των τειχών και των μνημείων. Τη λύση όμως έδωσε το κανόνι. Προηγουμένως είχε ανατιναχθεί ένα τμήμα των Προπυλαίων όπου επίσης υπήρχε αποθήκη πυρίτιδος. Δεν ήταν τυχαία η καταστροφή του Παρθενώνος. Ένας Τούρκος λιποτάκτης έδωσε στον Μοροζίνι την πληροφορία ότι ο ναός ήταν κατάμεστος από εκρηκτικές ύλες. Προτίμησαν οι Οθωμανοί αυτόν τον χώρο για τα πυρομαχικά γιατί, όπως γράφει ο μισθοφόρος Γερμανός αξιωματικός Sobjevolski, πίστευαν ότι οι Ευρωπαίοι πολιορκητές θα απέφευγαν «από σεβασμό» να πλήξουν το αρχαίο μνημείο. Ακριβώς γι’ αυτό οι Τούρκοι αξιωματούχοι είχαν καταφύγει στον ναό για προστασία και ασφάλεια.

Αμέσως μετά την έκρηξη κατέρρευσαν, μαζί με τη στέγη, έξι κίονες της νότιας πλευράς, οχτώ της βόρειας ενώ στην ανατολική απέμεινε μόνο ένας. Κατέπεσαν επίσης τα τρία πέμπτα των αναγλύφων της ζωφόρου. Οι κίονες παρέσυραν τα επιστύλια, τις μετόπες και τα τρίγλυφα. Ξέσπασε και πυρκαγιά που κράτησε 24 ώρες και ολοκλήρωσε την καταστροφή.

Σύμφωνα με έκθεση της Αρχαιολογικής Εταιρίας (21 Μαΐου 1842) η βόμβα «ανήψε την πυρίτιδα και τρομερά έκρηξις εκλόνισε το αρχαίον οικοδόμημα μέχρι των θεμελίων αυτού και αμφότεραι οι πλευραί του, τοίχοι και στήλαι, κατέπεσαν και τα πλείστα των αναγλύφων της τε ζωφόρου και των μετοπών και αετωμάτων κατεκρημνίσθησαν και ετάφησαν υπό σωρόν ερειπίων». (Πρακτικά της ΣΤ’ γενικής συνεδριάσεως της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρίας, τη 12η Μαΐου 1846, σ. 146 κ.ε. Η αυτόπτης της καταστροφής Anna Akerhjem, συνοδός της συζύγου του otto Kunigsmark, διοικητή της πολιορκίας, έγραφε στο ημερολόγιό της «Ο κόσμος δεν θα ξαναδημιουργήσει τέτοιο αριστούργημα» (Diary and Letters)).

O Μοροζίνι είχε αποφασίσει, μετά τη «νίκη» του, να συνεχίσει τις προσπάθειες για την ανατίναξη της Ακρόπολης με υπόγειες στοές ώστε να αχρηστευθεί εντελώς το φρούριο. Αλλά δεν είχε χρόνο – έπρεπε να κινηθεί το στράτευμα κατά του Ευρίπου – και έλειπαν τα αναγκαία τεχνικά μέσα.

Νέες συμφορές θα υποστούν τα αθηναϊκά μνημεία κατά τον πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Στις δύο πολιορκίες της Ακρόπολης – η πρώτη το 1822 από τους Έλληνες, η δεύτερη το 1826 από τους Τούρκους – οι εμπόλεμοι συναγωνίζονται, με τους βομβαρδισμούς, στον αφανισμό των σεπτών λειψάνων της αρχαιότητας.

Μετά την επανάσταση των Αθηναίων οι Τούρκοι κατέφυγαν στην Ακρόπολη όπου δέχονταν καταιγισμό βομβών. Κανόνια από το λόφο του Φιλοπάππου, τον Άρειο Πάγο, το Θησείο και την Πύλη του Ανδριανού εξαπέλυαν κατά του φρουρίου χιλιάδες «τόπια» γκρεμίζοντας ή τραυματίζοντας τα μνημεία. Ο πόλεμος δεν αφήνει περιθώρια για πολιτιστικούς συναισθηματισμούς. Ο κίνδυνος ζωής, η ανάγκη, το μίσος, η οργή, η αυτοπροστασία εξαγριώνουν, τυφλώνουν, αποθηριώνουν. Τα μνημεία που κατακρημνίζονται, τα έργα τέχνης που θρυμματίζονται δεν προκαλούν ηθικές αναστολές. Η καταστροφή του αντιπάλου με όλα τα μέσα, η σωτηρία των μαχητών που απειλούνται με θάνατο κυριαρχούν σε κάθε πολεμική σύγκρουση.

Η επαναστατική κυβέρνηση έστειλε στην Αθήνα (Μάρτιος 1822) ομάδα ξένων εθελοντών με επικεφαλής τον Γάλλο συνταγματάρχη του πυροβολικού Olivier Voutier για τον συντονισμό του βομβαρδισμού. Ο υπουργός του Πολέμου Ιω. Κωλέττης, σε έγγραφό του προς τον διοικητή της αποστολής, τον καλεί με υποκρισία, ελαφρότητα και αναίδεια να φροντίσει ώστε οι μπάλες των κανονιών να μη βλάψουν τα μνημεία «και κυρίως τον Παρθενώνα»! Και προσθέτει: «Συνιστούμε στην αγάπη σας προς το ωραίον τα αριστουργήματα των προγόνων μας». Ωσάν να ήταν δυνατόν η χάλαζα των βομβών που έπεφτε νυχθημερόν σε ένα τόσο μικρό εμβαδόν κατάμεστο από αρχαιότητες να στοχεύει αποκλειστικά και με ακρίβεια τις κεφαλές των Τούρκων. Ανέξοδη επίδειξη ψευδοαρχαιολατρίας ενός εξαχρειωμένου πολιτικού – πρώην έμπιστου του Αλή πασά.

Και ιδού το αποτέλεσμα. Η πυροβολαρχία του Voutier κατέστρεφε τα μνημεία χωρίς να βλάπτει τους Τούρκους. Οι απώλειες τους κατά τη διάρκεια της πολιορκίας ήταν μια γριά Αράπισσα σκλάβα. Ποιος αναλογιζόταν τον Παρθενώνα σε ώρα εξοντωτικού πολέμου; Οι Αθηναίοι που έβλεπαν τη φθορά των αρχαιοτήτων από τα ελληνικά κανόνια έλεγαν στον Γάλλο αξιωματικό: «Στην ανάγκη θα θυσιάσουμε τα μνημεία των προγόνων για να πετύχουμε την ελευθερία που θα αναστήσει τους Καλλικράτες μας».

Οι πολιορκημένοι Τούρκοι γκρέμιζαν τους κίονες των ναών και κυλούσαν τους σπονδύλους από το τείχος πάνω στα ελληνικά οχυρώματα. Οι Έλληνες έσκαβαν λαγούμια, τα γέμιζαν με μπαρούτη και προκαλούσαν σεισμικές εκρήξεις. Οι Τούρκοι θρυμμάτιζαν τα μάρμαρα των αρχαίων ναών, αφαιρούσαν τους γόμφους, τον συνδετικό μόλυβδο, και τον έλιωναν για την κατασκευή βλημάτων. Οι Έλληνες πολιορκητές κατέστρεφαν τα αρχαία υδραγωγεία για τον ίδιο σκοπό.

Πονούσαν οι Έλληνες αγωνιστές για την κατερείπωση των μνημείων από τους βομβαρδισμούς. Αποτελούν όμως γελοίο και χονδροειδές μυθολογήματα τα περί προσφοράς στους πολιορκημένους Τούρκους 4000 οκάδων μολυβιού για να παρασκευάσουν βόλια και να μη γκρεμίζουν και κατασυντρίβουν τους κίονες! Αυτό το ψεύδος αναφέρεται συχνά σε εθνικούς πανηγυρικούς και σε σχολικά βιβλία. (Και ο Κωλέτης, ο «λάτρης» των αρχαιοτήτων; Στις 4 Απριλίου 1822 εκφράζει με επιστολή στον Voutier την ευαρέσκειά του για την ολέθρια δράση του πυροβολικού. «Παρά τις βόμβες με τις οποίες τους κεραυνοβολείτε – τους αρχαίους ναούς, όχι τους Τούρκους! – οι εχθροί δεν δέχονται να συνθηκολογήσουν. Ελπίζουμε ωστόσο..»

Το 1822 οι Επαναστάτες που πολιορκούσαν την Ακρόπολη έβλεπαν με σπαραγμό τα τόπια των ελληνικών κανονιών να αφανίζουν τα μάρμαρα των μνημείων. Το 1826, πολιορκημένοι οι ίδιοι, έπασχαν αντικρύζοντας τις φθορές που προκαλούσε στα λείψανα των αρχαίων ναών το τουρκικό πυροβολικό. Αλλά και οι μπάλες των ελληνικών κανονιών από το φρούριο κατεδάφιζαν τα γύρω αθηναϊκά μνημεία, αρχαία και βυζαντινά. Διαβάζουμε στο ημερολόγιο του αυτόπτη αγωνιστή της φρουράς Νικ. Καρώρη: «21 Ιουλίου 1826. Με θλίψιν μας παρατηρούμεν να κτυπούν διάφοροι βόμβαι εις τον Παρθενώνα, εις το Πανδρόσιον και λοιπάς αρχαιότητας του φρουρίου και να βλάπτουν οπωσδήποτε αυτάς. Ομοίως και το μνημείον του Φιλοπάππου εις το Μουσείον κατακτυπιέται και αυτό από σφαίρας κανονίου από το φρούριον.. 22 Οκτωβρίου 1826. Εδούλευε κατά το σύνηθες το μικρόν εχθρικόν κανόνι, σκοπεύει δε πάντοτε το εδικόν μας κανονοστάσιον έμπροσθεν του μεγάλου Ναού, και αι σφαίραι κτυπούν αι περισσότεραι και συντρίβουν τα μάρμαρα του κτιρίου.. 23 Νοεμβρίου. Το δειλινόν ο εχθρός έρριψεν ολίγες κανονιές με το μικρόν του κανόνι κατά της ντάπιας του Ναού αι δε σφαίραι κτυπούν όλαι κατά δυστυχίαν εις τας στήλας του Ναού».

Οι πολιορκημένοι Τούρκοι γκρέμιζαν το 1822 από την Ακρόπολη σπονδύλους κιόνων του Παρθενώνος στα ελληνικά οχυρώματα. Το ίδιο ακριβώς έκαναν και οι πολιορκημένοι Έλληνες το 1826. Χρησιμοποιούσαν τα μάρμαρα ως βόμβες. Η ιδέα ήταν του Γάλλου τυχοδιώκτη Φαβιέρου που θεωρείται «μέγας φιλέλλην». Γράφει ο Καρώρης στο ημερολόγιο του (10 Δεκεμβρίου 1826): «Συνέλαβε την ιδέαν να κατασκευάση εις είδος βόμβας εν ολόκληρον κομμάτι στήλης του Παρθενώνος τρυπώντας το αρκετά εις την μέση και γεμίζοντάς το από βαρούτην και γρανάτες, να το ρίψη από τα τείχη του φρουρίου κάτω εις τα πλησίον οσπίτια όπου στέκουν οι Τούρκοι, δια να τους προκαλέση ανέλπιστον τρόμον». (Ο Ελβετός εθελοντής Em. Hahn που βρισκόταν στην Ακρόπολη κατά την πολιορκία του 1826-1827 γράφει στο χρονικό του πως σε μια μόνο μέρα έπεσαν στο κάστρο 530 βόμβες. «Καταστράφηκαν πολλά από τα θαυμαστά έργα της κλασσικής αρχαιότητας»)

Ο Φαβιέρος παραγέμισε με εκρηκτικά τρεις σπονδύλους. Και επειδή σχεδίαζε να εγκαταλείψει την Ακρόπολη μαζί με το τμήμα των ξένων εθελοντών, «εστοχάσθη», για να διασχίσει ακίνδυνα τις εχθρικές γραμμές, «να ρίψη πρώτον τα τρία κομμάτια της στήλης τα οποία εγέμισε με βαρούτην και βόμβας.. Αυτάς έμελλε να τας ρίψη από την ανατολικήν δεξιάν γωνίαν του φρουρίου, δια να κυλήσουν εις τα πλησιάζοντα οσπίτια της πόλεως και την εκκλησίαν της αγίας Παρασκευής και με το σκάσιμόν των να προξενήσουν τρόμον εις τους Τούρκους, και τότε να λάβη την ευκαιρίαν να περάση το σώμα».

Ένας από τους σπονδύλους θα ριχτεί από τα τείχη στις 31 Ιανουαρίου 1827. Και ένας άλλος στις 4 Φεβρουαρίου. «Η πέτρα έπεσεν εις τα οσπίτια της πόλεως κατά την αγίαν Παρασκευήν και εξερράγη ως βόμβα. Εις τους Τούρκους έδωκε τρόμον». Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της καταστροφής των κιόνων. Να προκαλέσει στιγμιαίο πανικό στους εχθρούς!..

Στις καταστροφές των μνημείων κατά τη διάρκεια της πολιορκίας αναφέρεται και ο Τύπος του Αγώνα. «Το αδιάκοπον πυρ του εχθρού κατά της Ακροπόλεως αφανίζει καθ’ εκάστην και ό,τι ακόμη εφείσατο ο πανδαμάτωρ χρόνος και η πολυχρόνιος βαρβαρότης, των αρχαίων λαμπρών και μεγαλοπρεπών λειψάνων της προπατορικής μεγαλουργίας. Τα Προπύλαια, ο Παρθενών, ο ναός του Ποσειδώνος και του Ερεχθέως κατασυντρίβονται αδιακόπως και τα μεγαλοπρεπή λείψανα του εκτός της Ακροπόλεως θεάτρου είναι κίνδυνος μη αφανισθώσι δι’ υπονόμου εχθρικού. Τι δε πάσχουσιν αι κατά την πόλιν σεβάσμιαι αρχαιότητες παρά των βαρβάρων χειρών, ημπορεί έκαστος να συμπεράνη».

Οι τουρκικοί βομβαρδισμοί των αρχαίων μνημείων στην Ακρόπολη είχαν προκαλέσει συγκίνηση και οργή στην ευρωπαϊκή Κοινή Γνώμη. (Το ανομολογεί ο ίδιος ο Τούρκος αρχιστράτηγος Κιουταχής σε αναφορά του προς την Πύλη: «Τούτο το φρούριον (η Ακρόπολη), επειδή είναι τόπος παλαιότατος, και παλαιόθεν εβγήκαν εξ αυτού του τόπου πολλοί περιβόητοι φιλόσοφοι και τα οποία έχει έργα τέχνης προκαλούν θαυμασμόν εις τους πεπαιδευμένους Ευρωπαίους δια τούτο όλοι οι Ευρωπαίοι και τα λοιπά έθνη των απίστων θεωρούσι το φρούριον τούτο ως ίδιαν αυτών οικίαν· και επειδή το νομίζουσιν ως προσκυνητήριον τόσον οι Ευρωπαίοι, καθώς και τα λοιπά έθνη των απίστων, των ονομαζομένων χριστιανών, το υπερασπίζουσι» (Διον. Σουρμελής, Ιστορία των Αθηνών κατά των υπέρ ελευθερίας Αγώνα, Εν Αθήναις 1853, σ. 159-160)). Και οι κυβερνήσεις των Δυνάμεων καλούν διαμέσου των πρεσβευτών τους στην Κωνσταντινούπολη την Πύλη να λάβει μέτρα προστασίας των αθηναϊκών αρχαιοτήτων. Ήταν μια ακόμα υποκριτική και δημαγωγική πρωτοβουλία. Θα τους μιμηθεί, με την ίδια πανουργία, ο βεζύρης της βούλλας προστάζοντας τον Κιουταχή που πολιορκούσε την Ακρόπολη να λάβει μέτρα σωτηρίας των καλλιτεχνικών θησαυρών! (Τη διαταγή απέδωσε ο Αυστριακός πρόξενος Gropius). Ποια μέτρα; Κάθε μέρα εκατοντάδες εκρήξεις ανάμεσα στα μνημεία σκόρπιζαν τον όλεθρο. Γκρέμιζαν, θρυμμάτιζαν, ακρωτηρίαζαν, τραυμάτιζαν τα μάρμαρα. Κανείς, ωστόσο, δεν ζητούσε τη διακοπή των βομβαρδισμών και τη λύση της πολιορκίας. Χυδαίο το φιρμάνι του βεζύρη, γράφει ο Thomas Gordon. «Για να προστατευθούν τα μνημεία έπρεπε να διαταχθεί από τον σουλτάνο η διακοπή των βομβαρδισμών».

Η Πύλη επιθυμούσε απλώς να ικανοποιήσει τα φαρισαϊκά διαβήματα των φίλων και προστατών της. Και το επιχειρούσε με τους ίδιους θεατρινισμούς. Ο σερασκέρης, φυσικά, θα αγνοήσει τη «διαταγή» και θα επιταχύνει τις προπαρασκευές για ανατίναξη της Ακρόπολης με διαμπερή υπόνομο. Όλες οι ως τότε απόπειρες με τη διάνοιξη λαγουμιών και τη συσσώρευση χιλιάδων οκάδων εκρηκτικών υλών είχαν αποβεί άκαρπες. (Σε μια υπόνομο που ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο του 1826 οι Τούρκοι τοποθέτησαν 2.800 οκάδες μπαρούτη. «Ήσαν δε τόσον βέβαιοι». Γράφει ο Σουρμελής, «εις την επιτυχίαν της υπονόμου, ώστε ήσαν της γνώμης οι πάντες ότι το ήμισυ του φρουρίου θέλει κατακυλισθή εις την έκρηξιν· διό και πολλοί από την πόλιν εξήλθον, μήπως καταπλακωθώσιν από τας πέτρας»). Οι εκρήξεις εκτονώνονταν από τα «αντιλαγούμια», πηγάδια βαθειά, που άνοιγαν οι Έλληνες αγωνιστές κοντά στις τουρκικές υπονόμους. («Ο ημέτερος προνοητικός υπονομοποιός», γράφει ο Σουρμελής, «προλαμβάνει και διατάττει να σκαρώσι περί την εχθρικής υπόνομον λάκκοι πολλοί και βαθείς, 12 τον αριθμόν και το βάθος των οργυιών εννέα». Και το αποτέλεσμα: Έβαλαν φωτιά οι Τούρκοι στο λαγούμι, «η πυρίτις εξεκάη άπασα αι δε φλόγες, αναπηδήσασαι έξω των 12 λάκκων, κατελάμπρυναν τον ορίζοντα.. Σημειούσθω ότι εις την έκρηξιν της υπονόμου εσείσθη η Ακρόπολις».

Τον Οκτώβριο του 1826 ο Κιουταχής ενημερώνει τον βεζύρη για το σχέδιο των τεχνικών του να ανατινάξουν την Ακρόπολη: «Τινές ειδήμονες με επληροφόρησαν ότι αν είχα εδώ τους μεταλλουργούς τους όντας εις Σκόπιαν, ηθέλαμεν τρυπήσει πέραν και πέραν (διαμπάξ) το φρούριον των Αθηνών δι΄υπονόμου. Διό και έστειλα επίτηδες πεζόν να φέρω δέκα απ’ αυτούς. Αυτοί δε υπεσχέθησαν να φθάσουν εις Αθήνας εις διάστημα 18 ημερών».

Ανοίγουν υπονόμους οι Τούρκοι για να «αναποδογυρίσουν» την Ακρόπολη, ανοίγουν και οι πολιορκημένοι λαγούμια για να «ξεθυμάνουν» οι εκρήξεις. Οι ανατινάξεις, ωστόσο, προκαλούν επικίνδυνες δονήσεις στον βράχο. Γράφει ο Σορμελής για την πυροδότηση ελληνικής υπονόμου: «Ο σεισμός διεδόθη εις τα πέριξ, ώστε εσείσθη ολίγον η Ακρόπολις».

Από τον πόλεμο των λαγουμιών ξεθεμελιώνονται και βυζαντινές εκκλησίες της περιοχής. Τον Αύγουστο του 1826 οι Έλληνες ανοίγουν υπόνομο κάτω από την εκκλησία τους Αγίου Γεωργίου του Αλεξανδρινού, προχωρημένη θέση της αμυντικής περιμέτρου. Κι’ όταν οι Τούρκοι εξορμούν για να καταλάβουν τον ναό και να ζυγώσουν στο κάστρο πυροδοτούνται τα εκρηκτικά. «Αφού επυροβόλησαν (οι Τούρκοι) ικανώς εναντίον των αποκλειομένων», αφηγείται ο Σουρμελής, «.. μετ’ αλαλαγμού επιπίπτουσι· ημείς δε... αφού επλησίασαν εις τον ναόν, οι εν αυτώ ημέτεροι, προσποιούμενοι δειλίαν, έφυγον ευθύς. Αφού δε εισήλθον εις τον ναόν οι εχθροί και ίσταντο πολλοί έξωθεν, βάλλομεν πυρ εις την υπόνομον και εν τω άμα αναστρέφεται ο ναός, συνθαπτομένων πάντων εν αυτώ». Και ο Μακρυγιάννης: «Και πήγαν εις τον αγέρα η εκκλησία και οι Τούρκοι όλοι».

Αλλά δεν επιχειρεί μόνο ο Κιουταχής να ανατινάξει την Ακρόπολη. Και οι αρχηγοί των πολιορκημένων αντιμετωπίζουν, σε περίπτωση εξόδουμ την καταστροφή του φρουρίου για να μη χρησιμοποιηθεί από τους Τούρκους. Κατά τη συνέλευση των διοικητών – 10 Μαρτίου 1827 – έγινε δεκτή, όπως γράφει ο αυτόπτης Καρώρης στο ημερολόγιό του, πρόταση του υπονομοποιού Κώστα Λαγουμιτζή «να κατασκευασθούν τρεις υπόνομοι, μία εις την τάμπιαν του νερού, μία εις τον πύργον και μία εις τον μεγάλον προδέκτην εις τα μαγαζιά (αποθήκες), αι οποίαι να είναι έτοιμοι, εάν κάμη χρείαν να παραιτήσωμεν το φρούριον, να το βλάψωμεν κατ’ αυτόν τον τρόπον με αυτάς, ώστε να μη ωφεληθή πολύ ο εχθρός μετά την κυρίευσίν του. Η συνέλευσις απεδέχθη την πρότασιν και απαφασίσθη να βιασθή το δούλεμα της βαρούτης, να γίνεται περισσοτέρα και τα αθηναϊκά σώματα να δώσουν κατ’ αναλογίαν τους αναγκαίους ανθρώπους εις το να αρχίση την εργασίαν των υπονόμων ο Κώστας καθώς αυτός γνωρίζει.

Αν δεν γινόταν συνθήκη για την έξοδο της φρουράς και πραγματοποιόταν το σχέδιο των αρχηγών θα ανατινάσσονταν από τους τρεις υπονόμους όλα τα μνημεία. Είναι αλήθεια ότι οι πολιορκημένοι αγωνιστές είχαν πλήρη συνείδηση της ολοκληρωτικής καταστροφής που απειλούσε τα λείψανα του προγονικού πολιτισμού. Έδειξαν ηρωισμό και αυταπάρνηση μ’ όλο που αποδεκατίζονταν από τους βομβαρδισμούς, τις στερήσεις και τις κακουχίες. Απέρριψαν τη «διαταγή» του Άγγλου «αρχιστράτηγου» Τσωρτς για συνθηκολόγηση και ασφαλή έξοδο – «σας διατάττω να ακολουθήσετε την ρηθείσαν συνθήκην» [30 Απριλίου 1827] – και απάντησαν αυθημερόν: «Είμεθα Έλληνες αποφασισμένοι ν’ αποθάνωμεν ή να ζήσωμεν ελεύθεροι. Ο Κιουταχής αν θέλη τα άρματά μας, ας έλθη, αν είναι άξιος, να τα πάρη με την δύναμιν».

Τελικά δέχτηκαν τη συνθήκη της εξόδου «δια να σώσωμεν, ει δυνατόν, τα σωζόμενα ενταύθα λείψανα των θαυμαζομένων αρχαιοτήτων, έργα των αειμνήστων πατέρων μας.. Όθεν, ας είναι πεπεισμένη η Διοίκησις, ότι χάριν των πολυποθήτων και πολυτιμήτων λειψάνων της αρχαιότητος και χάριν της ελληνικής δόξης και τιμής θέλομεν ανθέξει μέχρις εσχάτης δυνάμεως εναντίον παντός αντιπολεμούντος δεινού».

Και αν χαθεί κάθε ελπίδα; Αν το έθνος δεν μπορέσει να βοηθήσει τους πολιορκημένους; «Τότε θέλει δοθή το πυρ εις το Φρούριον και ας συναπολεσθώσι μεθ’ ημών και αυτά τα πολύτιμα της αρχαιότητος έργα». (Επιστολή των οπλαρχηγών προς τη Διοίκηση). Την άποψη αυτή είχε διατυπώσει λίγους μήνες πριν ο Μακρυγιάννης σε συνομιλία του με τον Γκούρα στην Ακρόπολη: «Και όταν έρθουν οι Τούρκοι και δεν μπορούμεν ν’ ανθέξωμεν βάνομεν φωτιά, και τον Σερπετζέ (το «παρατείχισμα» από το θέατρο του Διονύσου ως το θέατρο του Ηρώδη) στέλνομεν εις τον αγέρα και τους Τούρκους που θάναι εκεί. Και μ’ αυτόν τον τρόπον πηγαίνομεν πολεμώντας ως μέσα εις τον ναόν (στον Παρθενώνα) κι’ εκεί κάνομεν γενικόν λαγούμι και πάμε στον αγέρα κι’ εμείς και οι Τούρκοι και ο ναός». Και ο Μακρυγιάννης ήταν ο πιο συνειδητός λάτρης και πρόμαχος των αρχαιολογικών θησαυρών.

Ο πόλεμος και οι συνέπειές του, ο κίνδυνος ζωής και οι σκοπιμότητες είναι οι χειρότεροι εχθροί του πολιτιστικού πλούτου. Το είχε επισημάνει ο Κικέρων: «Οι νόμοι σιωπούν σε ώρα πολέμου». Και όχι μόνο οι νόμοι του κράτους. Σιγούν και οι ηθικοί νόμοι, γραπτοί και άγραφοι.»


«Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων», Κυριάκος Σιμόπουλος
ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ

©ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ/visaltis.net

Μπακαλιάρος σκορδαλιά στο φούρνο

► Μπακαλιάρος σκορδαλιά στο φούρνο

Ο παραδοσιακός!

• 2 φιλέτα μπακαλιάρου • 1 φλιτζάνι ψίχουλα ψωμιού
• 1/2 κ.γ αποξηραμένο μαϊντανό
• 1/2 κ.γ ξερή ρίγανη
• 1/2 κ.γ αλάτι
• 1 κ.γ ελαιόλαδο

Για την σκορδαλιά:
• 7-8 σκελίδες σκόρδο
• 1 κιλό πατάτες
• 1 φλιτζάνι ελαιόλαδο
• Ξίδι κόκκινο (ή χυμό λεμονιού)
• αλάτι

Για τη σκορδαλιά:

Καθαρίζουμε τις πατάτες, τις κόβουμε σε κύβους και τις βράζουμε σε νερό μέχρι να μαλακώσουν.

Μόλις βράσουν, τις πολτοποιούμε με ένα μίξερ χειρός μέχρι ο πουρές να αποκτήσει λεία υφή.

Σε έναν επεξεργαστή τροφίμων χτυπάμε το σκόρδο με λίγο αλάτι, μέχρι να γίνει πάστα.

Προσθέτουμε το μισό ελαιόλαδο στον επεξεργαστή τροφίμων και συνεχίζουμε το χτύπημα.

Προσθέτουμε την πάστα σκόρδου στον πουρέ και ανακατεύουμε με μια ξύλινη κουτάλα.

Προσθέτουμε το υπόλοιπο ελαιόλαδο σταδιακά, 1 κουταλιά τη φορά, και ανακατεύουμε μέχρι να απορροφηθεί όλο το λάδι.

Προσθέτουμε λίγο ξίδι για γεύση και ανακατεύουμε καλά.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200 βαθμούς C.

Αλείφουμε ένα ταψί με λίγο λάδι.

Βουτάμε τα φιλέτα μπακαλιάρου στη σκορδαλιά.

Σε ένα μπολ συνδυάζουμε τη φρυγανιά, το μαϊντανό, τη ρίγανη και το αλάτι.

Πιέζουμε τα φιλέτα ψαριού στο μείγμα για να καλυφθούν πλήρως.

Τοποθετούμε το ψάρι στο ταψί και ψήνουμε για 20 λεπτά ή μέχρι το ψάρι να κόβεται εύκολα.

toarkoudi.gr

Νέμεσις

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/03/Nemesis.html

Νέμεσις

 

Η Νέμεσις ήταν θεότητα και συγχρόνως η προσωποποίηση της θείας δίκης.
Ήταν κόρη της Νύκτας και αναφέρουν πως κάποτε την είχε ερωτευτεί ο Δίας κι εκείνη μεταμορφωνόταν συνεχώς για να τον αποφύγει. Στο τέλος είχε πάρει τη μορφή χήνας, αλλά δεν είχε καταφέρει να σωθεί γιατί ο Δίας μεταμορφώθηκε την ίδια στιγμή σε κύκνο κι ενώθηκε μαζί της. Τα αβγό που είχε γεννήσει η Νέμεση το είχαν μαζέψει κάποιοι βοσκοί και το είχαν δώσει στη Λήδα. Από εκείνο το αβγό είχαν γεννηθεί η Ελένη και οι Διόσκουροι.
Ως θεότητα η Νέμεσις απέδιδε στον καθένα την ευτυχία ή δυστυχία που αντιστοιχούσε στην αξία του. Ο ρόλος της ήταν συγγενικός με αυτόν των Μοιρών. Μόνο που οι Μοίρες είχαν σχέση με την ειμαρμένη, προαποφάσιζαν τη μοίρα των ανθρώπων πριν ακόμη γεννηθούν, ενώ η Νέμεσις επιβράβευε ή τιμωρούσε κάποιον με γνώμονα το δίκαιο.
Ήταν η προσωποποίηση της θείας εκδίκησης, όπως οι Ερινύες, αλλά δεν τιμωρούσε μόνο το έγκλημα, αλλά και κάθε "υπερβολή" και αλαζονεία. Τιμωρούσε τους υπερόπτες και προσπαθούσε να φέρει την ισορροπία ανάμεσα στην τύχη των ανθρώπων.
Έτσι ο Κροίσος, γεμάτος πλούτη και αλαζονεία, οδηγήθηκε από την Νέμεση στην εκστρατεία εναντίον του Κύρου και καταστράφηκε.
Στον Ραμνούντα της Αττικής, κοντά στο Μαραθώνα, λατρευόταν η Νέμεσις ως Ραμνουσία κι είχε περίφημο ιερό. Το άγαλμά της θεάς το είχε σμιλεύσει ο Φειδίας από μάρμαρο της Πάρου, που είχαν φέρει οι Πέρσες στο Μαραθώνα και το προόριζαν για να στήσουν τρόπαιο για τη νίκη που θα πραγματοποιούσαν ενάντια στους Αθηναίους. Επειδή οι Πέρσες είχαν δείξει μεγάλη σιγουριά για τη νίκη τους, υπερβολή και αλαζονεία, η θεά τους τιμώρησε. Υποκίνησε τον αθηναϊκό στρατό στο Μαραθώνα κι οι Πέρσες ηττήθηκαν.
Αργότερα η Νέμεσις ταυτίστηκε με την Αδράστεια, παριστανόταν ως παρθένα κι έμοιαζε με την Αφροδίτη.

 

Υπάρχει και μια άλλη άποψη της μυθολογικής διαδρομής της Νέμεσης.
Λεγόταν πως από την ένωση του Ταρτάρου και της Νέμεσης γεννήθηκαν οι Τελχίνες. Τα ονόματά τους ήταν Χρυσός, Άργυρος και Χαλκός, από τα μέταλλα που είχαν ανακαλύψει ή κατά τον Βακχυλίδη Ακταίος, Μεγαλήσιος, Ορμενός και Λύκος. Οι Τελχίνες ήταν μάγοι και προκαλούσαν βροχή, χαλάζι, χιόνι και κεραυνούς.
Ήταν πνεύματα της φωτιάς-ηφαιστειακά, από ρίζες έφτιαχναν φίλτρα θαυματουργά και κατείχαν τρομερές δεξιότητες. Περιγράφονται ενίοτε δίχως χέρια ή πόδια. Ήταν όντα αμφίβια και είχαν κάτι από άνθρωπο και κάτι από ψάρι, σαν τον Όανες της σουμερο-βαβυλωνιακής μυθολογίας. Τους περιέγραφαν με μεμβράνη στα δάχτυλα και φημισμένες οικογένειες ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από τη γενιά τους.
Σύμβολα της θεάς είναι ο πήχυς και το χαλινάρι. Τα σύμβολα αυτά είναι ενδεικτικότατα της λειτουργίας της να προσμετρά τις ανθρώπινες σκέψεις, συναισθήματα, δράσεις και να θέτει ένα όριο στην αχαλίνωτη ασυδοσία του εγωισμού των ανθρώπων. Έτσι η έπαρση των θνητών έναντι των Κοσμικών Νόμων (ύβρις) και η κατάφωρη αδιαφορία για το Κοινό Καλό, σαρώνονται με τη δράση της Νέμεσης και εδώ μοιάζει με Συμπαντική Ζυγαριά που απονέμει αέναα Δικαιοσύνη.
Ορφικός Ύμνος στην Νέμεσι
Εσένα τη Νέμεση καλώ,
τη βασίλισσα την πανίσχυρη,
μέσω της οποίας αποκαλύπτονται οι πράξεις των θνητών ανθρώπων,
την αιώνια, την αξιοσέβαστη, με την απεριόριστη όραση,
εκείνη που αγαλιάζει με το ορθό και το δίκαιο
σε κάθε θνητό είναι γνωστή η επιρροή σου,
και οι άνθρωποι βογγούν πίσω από τα δίκαια δεσμά σου,
γιατί κάθε σκέψη καλά κρυμμένη στο μυαλό,
ξεκάθαρα αποκαλύπτεται στη θέα σου.
Έλα ευλογημένη και ιερή Θεά, εισάκουσε την προσευχή μου,
και βάλε στη φροντίδα σου τη ζωή του πιστού σου,
την αγαθοεργή σου βοήθεια δώσε στην ώρα της ανάγκης,
και άφθονη ισχύ στη δύναμη της λογικής,
τις σκέψεις τις ασεβείς, τις αλαζονικές και τις χαμερπείς διώξε μακριά.

 

Έλληνες κερδίζουν ακόμη και όταν χάνουν…

http://www.apocalypsejohn.com/2013/03/oi-Ellhnes-kerdizoun-akomh-kai-otan-xanoun.html

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι Έλληνες κερδίζουν ακόμη και όταν χάνουν…

Του Κίμωνα Γεωργακάκη*
Όλες οι χώρες της Ευρωζώνης μαζί με τις ΗΠΑ και άλλα κράτη χρωστούν χρήματα στην δυτικότροπη διεθνή τοκογλυφία, δηλαδή σε χρηματοπιστωτικές εταιρείες που διαχειρίζονται τα χρήματα και τα δάνεια υποδούλωσης των λαών.
Αυτές οι «άλλες δυνάμεις», όπως τις ονομάζουν κύπριοι πολιτικοί, χρησιμοποιούν την Δυτική Ευρώπη με την καταχρεωμένη Γερμανία, για να καταστρέψουν τον Ευρωπαϊκό Νότο. Η Κύπρος, παρ’ όλες τις απειλές αντιστέκεται, προκαλώντας πολιτικό και οικονομικό κόστος στους αλαζόνες Δυτικούς. Στον αντίποδα βρίσκεται η Ρωσία. Η «Αρκούδα» έχοντας προφανώς άλλα ισχυρά συμφέροντα από πίσω της καθώς και τεράστια αποθέματα φυσικού πλούτου, είναι σε θέση ν’ επηρεάζει καταστάσεις εναντίον των δυτικών σχεδιασμών.
Στην μέση της συγκεκριμένης αντιπαράθεσης βρίσκεται στην παρούσα φάση ο Ελληνισμός, τον οποίο καλοβλέπουν και οι δύο πλευρές για δικές τους επιδιώξεις. Πέραν της γεωστρατηγικής αξίας Ελλάδας και Κύπρου, η Δύση μέσω της Τρόικα θέλει με το κούρεμα καταθέσεων στην Κύπρο να δημιουργήσει προηγούμενο, προκειμένου αυτό να εφαρμοστεί εν συνεχεία στον Ευρωπαϊκό Νότο. Με λίγα λόγια η Κύπρος αντιστέκεται εκ μέρους της Μεσογειακής Ευρώπης.
Η φραγκολεβαντίνικη Ευρώπη τώρα, η οποία νομίζει ότι καταρρακώνοντας τον Νότο θα βγει κερδισμένη στα μάτια των διεθνών τοκογλύφων, φαίνεται ότι πέφτει στον λάκκο που έσκαψε. Ποιος θα αφήσει, μετά την εγκληματική κίνηση του Eurogroup να δημεύσει καταθέσεις, ξανά λεφτά στην Ευρώπη; Ποιος θ’ εμπιστευτεί πάλι τους Γερμανούς; Τι θα γίνει με το ευρώ που «βουτάει» σ’ όλες τις αγορές; Τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο για την Ευρωζώνη.
Πολλά θα κριθούν και στην σκληρή παρτίδα σκάκι που λαμβάνει χώρα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ή στον Νότο του Ελληνισμού, αν προτιμάτε. Οι Έλληνες της Κύπρου προσπαθούν να κινηθούν ανάμεσα στις επικίνδυνες ισορροπίες που έχουν διαμορφωθεί. Πέραν τούτου χρησιμοποιείται από την Δύση ακόμη και ο τουρκικός «μπαμπούλας», με στόχο να καμφθεί η μεγαλόνησος.
Οι Κύπριοι βρίσκονται αυτήν την στιγμή στην πρώτη γραμμή μάχης του Ελληνισμού. Στην πρώτη γραμμή μάχης του πλανήτη ολόκληρου. Μια σταλιά γης απέναντι σε γίγαντες και με την Αθήνα να σφυρίζει αδιάφορα. Έτσι ήταν πάντα με τους Έλληνες. Λιγότεροι σε αριθμό αλλά ανυποχώρητοι. Και στο τέλος κέρδιζαν. Ακόμη κι αν έχαναν…
* Ο Κίμων Γεωργακάκης έχει σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Βόννης στην Γερμανία Πολιτική Επιστήμη, Φιλοσοφία και Νεότερη Ιστορία, κατέχοντας τον τίτλο Magister Artium.

ΠΗΓΗ

Άνοιξη και οφθαλμικές αλλεργίες

► Άνοιξη και οφθαλμικές αλλεργίες
Πώς εκδηλώνονται και πώς αντιμετωπίζονται
Ως αλλεργία χαρακτηρίζουμε μια παράδοξη και υπερβολική αντίδραση του ανοσοποιητικού (αμυντικού) μας συστήματος σε κάποια ουσία που την ονομάζουμε αλλεργιογόνο και που προκαλεί υπερβολικά, ενοχλητικά και μερικές φορές επικίνδυνα συμπτώματα στον οργανισμό μας, ενώ υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα προκαλούσε.

Ποιες είναι οι οφθαλμικές αλλεργίες;

Οι αλλεργικές εκδηλώσεις στα μάτια αφορούν κυρίως την εξωτερική επιφάνεια και κυρίως τον επιπεφυκότα (το λευκό χιτώνα του ματιού).

Οι αλλεργικές επιπεφυκίτιδες περιλαμβάνουν την εποχιακή αλλεργική επιπεφυκίτιδα (όπως εαρινή ή ανοιξιάτικη), την κλασική αλλεργική επιπεφυκίτιδα σε κάποιο αλλεργιογόνο (φάρμακα ή περιβαλλοντικοί παράγοντες) που μπορεί να μας προσβάλει όλο το χρόνο και τη γιγαντοθηλαία επιπεφυκίτιδα που προκαλείται από τη χρόνια χρήση των φακών επαφής.

Πώς εκδηλώνονται οι οφθαλμικές αλλεργίες;

Το πιο κοινό χαρακτηριστικό σημείο είναι η ερυθρότητα ή κοκκίνισμα των ματιών. Επίσης μπορεί να υπάρχει οίδημα ή πρήξιμο στα βλέφαρα ή ακόμα και στον επιπεφυκότα. Τα μάτια δακρύζουν συνεχώς. Το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα της αλλεργικής επιπεφυκίτιδας είναι η φαγούρα (κνησμός). Είναι τόσο έντονη που δύσκολα μπορούμε να αντισταθούμε από το να τρίψουμε τα μάτια μας και φυσικά αυτό επιδεινώνει την κατάσταση. “Άλλα συμπτώματα είναι τσούξιμο, αίσθηση ξένου σώματος αλλά είναι λιγότερο συχνά και συνήθως συνοδεύουν τη φαγούρα, που είναι το κυρίαρχο σύμπτωμα.

Πολλές από τις αλλεργικές εκδηλώσεις των ματιών συνοδεύονται και από αλλεργικές εκδηλώσεις άλλων οργάνων, όπως η μύτη με τη μορφή της αλλεργικής ρινίτιδας .

Με ποιο μηχανισμό εκδηλώνεται η οφθαλμική αλλεργία;

Η αλλεργική επιπεφυκίτιδα ξεκινά με την ευαισθητοποίηση ενός ατόμου σε ένα συγκεκριμένο αλλεργιογόνο. Η φάση της ευαισθητοποίησης είναι μια ασυμπτωματκή διαδικασία που “προετοιμάζει” τον επιπεφυκότα για τις επακόλουθες αλλεργικές απαντήσεις. Όταν ένα άτομο επανεκτεθεί στο αλλεργιογόνο, ξεκινά η αλλεργική απάντηση. Τα μαστοκύτταρα αποδεσμεύουν ισταμίνη, η οποία συνδέεται με ειδικούς υποδοχείς των νευρικών κυττάρων και προκαλείται ο κνησμός (φαγούρα) καθώς και με υποδοχείς των ενδοθηλιακών κυττάρων που οδηγούν σε οίδημα και ερυθρότητα των βλεφάρων. Άλλοι μεσολαβητές όπως οι προσταγλανδίνες, λευκοτριένια και κυτταροκίνες προκαλούν αγγειοδιαστολή και φλεγμονή. Τα συμπτώματα εμφανίζονται γρήγορα, μέσα σε περίπου 2 ώρες από την έκθεση στο αλλεργιογόνο.

Πώς μπορούμε να αποφύγουμε την εκδήλωση της αλλεργίας;

Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τον παράγοντα που μας προκαλεί αλλεργία. Γνωρίζοντας το αλλεργιογόνο μπορούμε να το απομακρύνουμε ή να αποφύγουμε την έκθεσή μας σε αυτό προστατεύοντας τα μάτια μας από την αλλεργική εκδήλωση. Το πλύσιμο των χεριών βοηθά στο να μη μεταφέρονται με το τρίψιμο ουσίες που προκαλούν αλλεργίες στα μάτια, όπως σκόνη, γύρη, τρίχες ζώων. Το τρίψιμο επίσης πρέπει να αποφεύγεται διότι η διαδικασία αυτή εκκρίνει περισσότερη ισταμίνη και επιδεινώνει τα φαινόμενα. Το μικροκλίμα στο σπίτι και στην εργασία μπορεί να αποτελεί αιτία αλλεργίας. Η χρήση ειδικών φίλτρων στα συστήματα κλιματισμού και η συντήρησή τους βοηθούν στον περιορισμό των αλλεργιογόνων.

Πώς αντιμετωπίζουμε την αλλεργία στα μάτια;

Οι κρύες κομπρέσες και το πλύσιμο των ματιών με άφθονο κρύο νερό από τη βρύση μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα και αυτός είναι ένας απλός τρόπος πρώτης αντιμετώπισης των συμπτωμάτων.

Επίσης, τα τεχνητά δάκρυα μπορούμε να τα χρησιμοποιούμε άφοβα και συχνά, ξεπλένοντας τα μάτια από τα αλλεριογόνα και προστατεύοντας τον κερατοειδή χιτώνα και ανακουφίζοντας τα συμπτώματα της αίσθησης ξένου σώματος.

Θεραπεία

Η χορήγηση φαρμάκων είναι η βασική θεραπεία της αλλεργικής επιπεφυκίτιδας. Υπάρχουν πολλών ειδών σκευάσματα σε μορφή κολλυρίων που μπορούν να δοθούν για την φαρμακευτική αντιμετώπιση των οφθαλμικών αλλεργιών. Οι κύριες κατηγορίες φαρμάκων είναι τα αντισταμινικά, οι σταθεροποιητές των μαστοκυττάρων και τα κορτικοστεροειδή (κορτιζόνη). Τα αντισταμινικά αναστέλλουν τη δράση της ισταμίνης και κατά συνέπεια τη φαγούρα, το πρήξιμο (οίδημα), το κοκκίνισμα κτλ. Οι σταθεροποιητές των μαστοκυττάρων δρουν προληπτικά ώστε όταν περάσει η δράση του αντισταμινικού και ξαναεκτεθούμε στο αλλεργιογόνο να μην εμφανιστούν τα συμπτώματα καθόλου ή σε πολύ μικρότερο βαθμό. Σήμερα υπάρχουν νέα και πολύ αποτελεσματικά αντιαλλεργικά φάρμακα που συνδυάζουν σε ένα κολλύριο και το αντισταμινικό και τον σταθεροποιητή των μαστοκυττάρων. Έτσι με την χρήση των σταγόνων αυτών 2 φορές την ημέρα έχουμε μια καταπληκτική βελτίωση των συμπτωμάτων και της κλινικής εικόνας.

Τα παραπάνω φάρμακα και οι ειδικά οι σταθεροποιητές των μαστοκυττάρων μπορούν να δοθούν προληπτικά λίγο καιρό πριν ξεκινήσει η εποχή που εμφανίζεται η αλλεργία αν υπάρχει μια εποχιακή αλλεργική επιπεφυκίτιδα που μας κάνει να υποφέρουμε κάθε χρόνο. Η προληπτική αγωγή βοηθά στο να μην εκδηλωθεί η αλλεργία όταν εκτεθούμε στο αλλεργιογόνο.

Τα αντισταμινικά από το στόμα σε μορφή χαπιών είναι άλλο ένα όπλο που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι οφθαλμίατροι, ειδικά σε άλλες μορφές αλλεργίας που αφορούν και άλλα όργανα όπως η αλλεργική ρινίτιδα. Η δράση των χαπιών αυτών είναι αποτελεσματική και στις αλλεργικές επιπεφυκίτιδες αλλά είναι λιγότερο αποτελεσματική από την τοπική θεραπεία. Η τοπική θεραπεία αντίθετα μπορεί να είναι αποτελεσματική και στην αλλεργική ρινίτιδα που συνοδεύει πολύ συχνά την αλλεργική επιπεφυκίτιδα καθότι τα κολλύρια περνούν στη μύτη μέσω του δακρυϊκού πόρου και την δακρυϊκής οδού.

Τέλος, τα κορτικοστεροειδή είναι φάρμακα που χρησιμοποιούνται στην οξεία φάση και βοηθούν στην μείωση της φλεγμονής και του οιδήματος και γενικότερα στην άμεση ανακούφιση των συμπτωμάτων. Όμως δεν έχουν προληπτική δράση και επομένως όταν σταματήσουμε τη χορήγηση, η έκθεση στο αλλεργιογόνο οδηγεί εκ νέου στην εκδήλωση της αλλεργίας. Τα κορτικοστεροειδή μπορούν να έχουν σοβαρές ανεπιθύμητες ενέργειες, κατά συνέπεια θα πρέπει να χορηγούνται μόνο με συνταγή του οφθαλμιάτρου και αφού εξετασθούν κλινικά τα μάτια.

Έτσι λοιπόν, με τη σωστή διάγνωση και την κατάλληλη θεραπεία της οφθαλμικής αλλεργίας οι διαταραχές μπορούν να αντιμετωπισθούν και να βελτιωθούν σε σημαντικό βαθμό. Τα αλλεργικά άτομα είναι καλό να επισκέπτονται προληπτικά τον οφθαλμίατρό τους ώστε να προλάβουν και να θεραπεύσουν έγκαιρα τα συμπτώματά τους πριν αυτά γίνουν σημαντικά και ενοχλητικά και οδηγήσουν στον περιορισμό της καθημερινότητας και της ποιότητας της ζωής του ατόμου.

iator.gr

Σήμερα... 23/3

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

ΘΕΟΔΩΡΟΣ

Ένα λαϊκό παραμύθι - μετατροπή του μούστου σε κρασί

Είναι ένα παραμύθι που τα έχει όλα ...!!!
Ένα λαϊκό παραμύθι που άντεξε στο χρόνο και έφτασε μέχρι τις μέρες μας από στόμα σε στόμα. Κανένας δε ξέρει ποιος πρώτος το έφτιαξε, κανένας δεν ξέρει πως ακριβώς το έφτιαξε.
Η συνταγή περνούσε από πατέρα σε γιό, όπως περνούσε από μάνα σε κόρη η τέχνη του νοικοκυριού. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι τολμηροί πρόσθεταν και δικά τους «μυστικά» βγαλμένα από την εφευρετικότητα του «δαιμόνιου» μυαλού τους.

Έτσι, το συναντάμε σήμερα στα διάφορα μέρη, με μικρές παραλλαγές ή πλουτισμένο με προσωπικά βιώματα, όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλα τα λαϊκά παραμύθια.
Η κεντρική ιδέα όμως παραμένει η ίδια.

Είναι ένα παραμύθι που τα έχει όλα.
Καλές νεράιδες (ζύμωση) και κακούς μάγους (ξίνισμα) που παλεύουν ποιος θα κυριαρχήσει.
Μαγεία και ξωτικά (μετατροπή του μούστου σε κρασί), δράκους που βγάζουν φωτιές και αχνούς (καζάνι) και στο τέλος τη λύτρωση, το θαύμα, το δάκρυ της Παναγίας, (το καθαρό απόσταγμα που ρέει από τον άμβυκα).
Κι’ όλα αυτά σ’ ένα σκηνικό καπνισμένο, με χαμηλό φωτισμό, σε μια πρόχειρη αποθήκη στην άκρη της αυλής, τις κρύες νύχτες της αρχής του χειμώνα.

Με αυτό το παραμύθι θα ασχολούμαστε κι εμείς, όπως το μάθαμε από τις διηγήσεις των παλαιοτέρων, όπως το ζήσαμε σε όλες τις φάσεις της δημιουργίας του. Θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τι θέλει να μας πει και να ανακαλύψουμε τα κρυφά του μηνύματα.

Μπακαλιάρος τηγανητός με κουρκούτι

Υλικά

1 κιλό μπακαλιάρο παστό, ξαλμυρισμένο
1 ποτήρι ανθρακούχο νερό ή μπίρα
1 αυγό
αλεύρι όσο πάρει (περίπου 1 ποτήρι), κοσκινισμένο

λίγο αλάτι (προσοχή, γιατί ο μπακαλιάρος είναι αλμυρός)
πιπέρι μπόλικο φρεσκοτριμμένο
ελαιόλαδο για το τηγάνισμα

Για τη σκορδαλιά

6-7 πατάτες
5 σκελίδες σκόρδο
1/2 λεμόνι (χυμός)
3 κ.σ. ξίδι από κρασί
1½ φλ. (στο 1½ φλ. υπολογίστε μισή ποσότητα από το κάθε λάδι) ελαιόλαδο και σπορέλαιο αλάτι
1 αυγό (βιολογικό)