Μαξ Ερνστ

 Ο Μαξ Ερνστ (Max Ernst, 2 Απριλίου 1891 - 1 Απριλίου 1976) ήταν Γερμανός ζωγράφος και γλύπτης και θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του κινήματος του υπερρεαλισμού αλλά και εν γένει της μοντέρνας τέχνης. Η τέχνη του χαρακτηρίστηκε από πρωτοποριακά και ρηξικέλευθα στοιχεία, με εμφανείς επιρροές από το σουρρεαλιστικό κίνημα. Επιπλέον, ο Μαξ Ερνστ διακρίθηκε για το συνδυασμό διαφορετικών τεχνικών που χρησιμοποίησε, καθώς και από μία διαρκή αναζήτηση νέων μεθόδων σύνθεσης.

Γεννήθηκε στην πόλη Brühl της Γερμανίας, λίγο έξω από την Κολωνία, γιος του δάσκαλου Φίλιπ Ερνστ και της Λουΐζ Κοπ. Το 1909, σε ηλικία 18 ετών, ξεκινά η φοίτησή του στο Πανεπιστήμιο της Βόννης και ειδικότερα στη σχολή Φιλοσοφίας, ωστόσο σε σύντομο χρονικό διάστημα εγκαταλείπει ολοκληρωτικά τις σπουδές του προκειμένου να αφιερωθεί στην τέχνη. Το 1911 γνωρίζεται και συνδέεται φιλικά με τον Όγκουστ Μάκε, ενώ γίνεται και μέλος της μιας εξπρεσιονιστικής ομάδας καλλιτεχνών (Rheinische Expressionisten) στη Βόννη. Τον επόμενο χρόνο εκθέτει έργα του στην γκαλερί Feldman στην Κολωνία. Παράλληλα, έρχεται σε επαφή με το έργο του Σεζάν, του Πικάσσο και του Βαν Γκογκ και το 1913 ταξιδεύει στο Παρίσι όπου γνωρίζει αρχικά τον ποιητή Γκιγιώμ Απολλιναίρ και αργότερα τον Ζαν Αρπ με τον οποίο θα αναπτύξει ιδιαίτερη φιλία.

Με το ξέσπασμα του Α' παγκοσμίου πολέμου. ο Ερνστ κατατάσσεται στο γερμανικό στρατό. Παρά την στρατιωτική του θητεία, εξακολουθεί να ζωγραφίζει και το 1916 συμμετέχει σε έκθεση στο Βερολίνο. Μετά το τέλος του πολέμου, επιστρέφει στην Κολωνία το 1918, όπου πραγματοποιεί τα πρώτα του έργα κολάζ ενώ συμμετέχει ενεργά και στη σύσταση της ντανταϊστικής ομάδας στην Κολωνία. Το 1921 εκθέτει για πρώτη φορά έργα του στο Παρίσι και την ίδια περίπου περίοδο αναμειγνύεται στις δραστηριότητες των Γάλλων υπερρεαλιστών. Καταγράφονται και αρκετές συνεργασίες του με άλλους υπερρεαλιστές καλλιτέχνες, όπως τον Πωλ Ελυάρ, τον Χουάν Μιρό αλλά και τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ, με τον οποίο συνεργάζεται για την ταινία Χρυσή Εποχή όπου υποδύεται και έναν μικρό ρόλο.

Το 1926 εκδίδει το έργο Φυσική Ιστορία χρησιμοποιώντας την τεχνική του φροτάζ και τρία χρόνια αργότερα εκδίδει το πρώτο μυθιστόρημα-κολάζ με τίτλο Η Γυναίκα Με Τα 100 Κεφάλια. Το 1931 εκθέτει για πρώτη φορά στην Αμερική, στη Julian Levy Gallery της Νέας Υόρκης και με την έναρξη του Β' παγκοσμίου πολέμου αναζητά και πάλι καταφύγιο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου κατορθώνει να εγκατασταθεί χάρη στη βοήθεια του αμερικανού δημοσιογράφου Varian Fry, το 1941. Στην Αμερική, συνδέεται με τον Μαρσέλ Ντυσάν και θεωρείται πως αποτελεί κατά κάποιο τρόπο επιρροή των καλλιτεχνών του αφηρημένου εξπρεσιονισμού.

Ο Ερνστ είχε παντρευτεί 4 φορές. Από την πρώτη του σύζυγο, την δημοσιογράφο και ιστορικό τέχνης Λουίζ Στράους (Luise Straus), απέκτησε έναν γιο, τον Χανς-Ούλριχ Ερνστ, που αργότερα έγινε γνωστός ως Τζίμι Ερνστ και ασχολήθηκε και αυτός με τη ζωγραφική. Στη συνέχεια (1927) παντρεύτηκε την Marie-Berthe Aurenche ενώ λίγο αργότερα συνδέθηκε με την Μεξικανή ζωγράφο Λεονόρα Κάρινγκτον (Leonora Carrington), μέχρι την εισβολή των Ναζί στη Γαλλία και η σύλληψη του Ερνστ από την Γκεστάπο. Ο Ερνστ κατάφερε να διαφύγει στην Αμερική με την βοήθεια της συλλέκτη έργων Πέγγυ Γκούγκενχαϊμ (Peggy Guggenheim), εγκαταλείποντας την Κάρινγκτον στη Γαλλία. Στην Αμερική (1941) παντρεύτηκε την Γκούγκενχαϊμ, αλλά ο γάμος τους δεν κράτησε πολύ. Το 1946 παντρεύτηκε για τέταρτη φορά. Νέα του σύζυγος υπήρξε η Αμερικανίδα ζωγράφος και γλύπτρια Δωροθέα Τάννινγκ (Dorothea Tanning).

Ο Ερνστ επιστρέφει στην Ευρώπη το 1950 και το 1954 του απονέμεται το πρώτο βραβείο ζωγραφικής στη Μπιενάλε της Βενετίας. Μια σημαντική αναδρομική έκθεση με έργα του παρουσιάζεται στο Μουσείο Guggenheim της Νέας Υόρκης. Πεθαίνει τον επόμενο χρόνο στο Παρίσι.

Φωτ : Οιδίπους, ελαιογραφία (1922).
http://el.wikipedia.org/wiki/Μαξ_Ερνστ

Πορτοκαλένιες μαρμελάδες!

Πορτοκαλένιες μαρμελάδες! Η πρώτη συνταγή, για μαρμελάδα πιο τραχιά, με αίσθηση των κομματιών της φλούδας,
http://cretangastronomy.blogspot.gr/2011/03/blog-post_22.html

Μαρμελάδα πορτοκάλι

Posted on 22 Μαρτίου 2011 by Vita in Γλυκά κουταλιού/Μαρμελάδες, Γλυκές, Γλυκές, Μαρμελάδες, Με φρούτα, Νηστεία, Νηστίσιμες, Φρούτα

 

Το Φόδελε είναι ένα χωριό 25 χιλιόμετρα δυτικά του Ηρακλείου και είναι γνωστό γιατί είναι η γενέτειρα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, του διάσημου Ελ Γκρέκο. Όσοι το επισκέπτονται έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά και το μουσείο που έχει δημιουργηθεί για το μεγάλο κρητικό ζωγράφο, με αντίγραφα των έργων του και όχι μόνο.

Εμείς όμως στην Κρήτη το ξέρουμε και για δυό ακόμη λόγους λόγους: Για την ομορφιά του και για τα πορτοκάλια του. Περίπου 4000 στρέμματα καλλιεργούνται κυρίως με εσπεριδοειδή.

Η φωτογραφία από εδώ

Προσωπικά το θεωρώ ένα από τους πιο όμορφους τόπους του νομού Ηρακλείου, γιατί συνδυάζει φυσική ομορφιά (περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλους), με ιστορικό ενδιαφέρον.

Η φωτογραφία από εδώ

Τα ειδυλλιακό τοπίο που δημιουργεί ο Παντομάρτης ποταμός, με τα αιωνόβια πλατάνια στις όχθες του και οι πορτοκαλιές που είναι παντού στο χωριό, προκαλούν και προσκαλούν τον επισκέπτη να απολαύσει το καφέ του στη δροσιά της πλατείας του τις ηλιόλουστες Κυριακές της Άνοιξης και του Καλοκαιριού. Λέγεται ότι ένα από τα πλατάνια του έχει ηλικία χιλίων χρόνων! Πανέμορφες και καλά οργανωμένες σχετικά είναι και οι παραλίες του Φόδελε.Μην παραλείψετε λοιπόν να το επισκεφτείτε αν βρεθείτε στην Κρήτη.

Η  φωτογραφία από εδώ

 Εδώ και χρόνια στη λαϊκή της περιοχής μου έρχεται ένας παραγωγός από το Φόδελε και μας προμηθεύει με θαυμάσια πορτοκάλια . Με λέει μάλιστα και κοντοχωριανή, γιατί του έχω πει πως είμαι κατά το ένα τέταρτο μαλεβυζιώτισσα. Ξεπουλά το προϊόν του νωρίς νωρίς και δεν είναι τυχαίο. Τα χανιώτικα και τα φοδελιανά πορτοκάλια είναι από τα νοστιμότερα, γευστικά και αρωματικά, γι αυτό αν τα βρείτε κάπου μη διστάσετε να τα δοκιμάσετε.

 

Αυτό το Σάββατο , βγήκα νωρίς και πρόλαβα να διαλέξω μερικά χοντρόφλουδα πορτοκάλια για να κάνω γλυκό και μαρμελάδα.Και τα δυό αυτά παρασκευάσματα είναι από τα αγαπημένα μας, αλλά έχουν και πολλές εφαρμογές σε άλλα γλυκίσματα (όπως π.χ. τα πατούδα που έφτιαξα πριν από λίγο καιρό). Τα πορτοκάλια αυτής της εποχής που είναι γλυκά, είναι τα πιο κατάλληλα γι αυτές τις δουλειές. Ας κρατήσουμε  το υπέροχο φρούτο έστω και σε μορφή μαρμελάδας ή γλυκού για τους επόμενους μήνες που δεν θα το βρίσκουμε…

Μαρμελάδα πορτοκαλιού λοιπόν, με πορτοκάλια από το Φόδελε, αλλά και με οποιαδήποτε άλλα ακέρωτα χοντρόφλουδα ομφαλοφόρα βρείτε στην αγορά της περιοχής σας.
Υλικά:

 

4 πορτοκάλια ακέρωτα
Ζάχαρη (η ποσότητα καθορίζεται παρακάτω)


και η σημερινή συνταγή για πιο λεία και βελούδινη μαρμελάδα πορτοκαλιού:
http://cretangastronomy.blogspot.gr/2013/03/post-blog.html

Βελούδινη μαρμελάδα πορτοκάλι

Posted on 31 Μαρτίου 2013 by Vita in Γλυκά κουταλιού/Μαρμελάδες, Γλυκές, Γλυκές, Διατήρηση τροφίμων, Μαρμελάδες, Με φρούτα, Νηστεία, Νηστίσιμες, Σύγχρονες, Φρούτα

Η μαρμελάδα πορτοκάλι αλλιώς! 

 

Δυο συνεχόμενα post με πορτοκάλια, μπορεί να πηγαίνει
πολύ, αλλά επειδή είναι στο τέλος τους είπα να μη το καθυστερήσω… Ήδη βέβαια  στο blog υπάρχει μια συνταγή για μαρμελάδα πορτοκάλι, γι αυτό και ο τίτλος της διαφοροποίησης.

Όπως έχω ξαναγράψει η
πορτοκαλένια μαρμελάδα είναι από τις αγαπημένες μου γιατί- εκτός από τις συνήθεις
χρήσεις- χρειάζομαι αρκετή ποσότητα σε άλλα γλυκά: πορτοκαλόπιτες, τρουφάκια
και άλλα.

Η προηγούμενη συνταγή δίνει υπέροχη αρωματική μαρμελάδα , λίγο τραχιά
αφού χρησιμοποιούμε και τις φλούδες που ταιριάζει στις παραπάνω εφαρμογές.

 

 

Η  σημερινή είναι βελούδινη όπως λέω, λεία και απαλή και είναι ιδανική για κάλυψη
τούρτας  και  ένωση μπισκότων όπου τέλος πάντων θέλουμε
επιφάνειες χωρίς ανωμαλίες. Ακόμη, είναι τέλεια για χρήση σε σάλτσες πορτοκαλιού (ντρέσινγκ) . 

 

Υλικά:

Πορτοκάλια (χρησιμοποίησα  4 πορτοκάλια που έδωσαν 1200 γραμμάρια σάρκα)

1/2  -3/4  κούπας νερό

Ζάχαρη ( η ποσότητα παρκάτω)

Χυμό ενός λεμονιού

 

Επί το έργον:

Οἱ Λαοὶ τοῦ Κόσμου ...

http://anihneftes.blogspot.gr/2011/10/blog-post_24.htm

Οἱ Λαοὶ τοῦ Κόσμου & ὁ Ἑλληνικὸς Λαός.

Mαρμάρινο ἀναθηματικὸ ἀμφίγλυφο ἀνάγλυφο, ἀπὸ τὸ Nέο Φάληρο Ἀττικής, γύρω στὸ 410 π.X. Στὴ μία πλευρά ἀπεικονίζεται ἡ ἀρπαγὴ τῆς Nύμφης Bασίλης ἀπὸ τὸν ἣρωα Ἒχελο. Tὸ τέθριππο ἂρμα, στὸ ὁποῖο ἐπιβαῖνει τὸ ζεῦγος, ὁδηγεῖ ὁ Ἐρμῆς. Στὴν ἂλλη πλευρὰ τοῦ ἀναγλύφου τὸ κέντρο τῆς παράστασης καταλαμβάνει ὁ κερασφόρος Kηφισός. Ἀπεικονίζονται στὸ ἂκρο ἀριστερὰ ἡ Άρτεμις καὶ ἓνας θεὸς καὶ δεξιὰ ἀπὸ τὸν Kηφισὸ τρεῖς Nύμφες.
ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΑΣ

Ὑπάρχουν λαοὶ ποὺ δὲ κατανόησαν ποτὲ τὴν ὑπόστασί τους ὡς ἐθνικότητα. Αὐτοὶ εἶναι κυρίως οἱ νομαδικοὶ λαοὶ καὶ τὰ «παράσιτα» τῆς ἀνθρωπότητος.

Ὑπάρχουν ἂλλοι λαοί, οἱ ὀποῖοι δὲν ἐπιζήτησαν τίποτα, παρ’ ἐκτὸς τὴν ἀσφάλεια τὴ δική τους καὶ τῶν δικαίων τους. Αὐτοὶ αὐτοκηρύσσωνται «οὐδέτεροι» , παράδειγμα οἱ Ελβετοί.

Ὑπάρχουν τρίτοι λαοὶ ποὺ δὲν ἒπαψαν νὰ ἀποβλέπουν σὲ κατακτήσεις πρὸς ἐπαύξησι τῶν ὁρίων τους εἰς βάρος τῶν γειτόνων τους. Αὐτοὶ εἶναι οἱ κατακτητικοί, οἱ πολεμοχαρεῖς λαοί, οἱ στρατοκρατικοί, ὃπως οἱ Τοῦρκοι.

Ὑπάρχουν τέταρτοι λαοί, ἀνάλογοι μὲ τοὺς τρίτους, οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς κατακτήσεις τους ἀποβλέπουν σὲ πλουτισμὸ ὑλικό, σὲ ἐνίσχυσι ἀπὸ τὴν ἐπιβολὴ πρὸς τοὺς ἂλλους, σὲ ἀνταγωνισμὸ πρὸς τοὺς ὑπόλοιπους λαούς. Αὐτὲς εἶναι οἱ «ἀποικιακές» Δυνάμεις, οἱ ὁποῖες ἀφαιροῦν ἐκτάσεις καὶ ἀγαθὰ ἀπὸ τὶς ἀσθενεῖς χῶρες ἢ καιροφυλακτοῦν νὰ ἀρπάξουν ἐκτάσεις καὶ ἀγαθὰ ἰσχυρῶν χωρῶν γιὰ νὰ τὶς ἐξασθενήσουν. (Δὲν νομίζω νὰ χρειάζονται παραδείγματα τέτοιων λαῶν…)

Ὑπάρχουν ὃμως καὶ πέμπτοι λαοί, οἱ ὁποῖοι δὲ σκέφτηκαν ποτὲ νὰ ὑποτάξουν ἂλλους, ποὺ δὲν ἀμέλησαν ποτὲ νὰ ἀμυνθοῦν ὑπὲρ ἑαυτῶν καὶ κίνητρο τῆς δράσης τους ἒχουν τὴν εὐγενὴ ἰδέα τοῦ φωτισμοῦ τοῦ κόσμου (μὲ τὴν παροχὴ στοὺς ἂλλους λαοὺς τὰ φῶτα τους), τοῦ ἐκπολιτισμοῦ τῆς οἰκουμένης (μὲ τὸν ἲδιον τους τὸν πολιτισμό), τοῦ ἐξευγενισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητος (μὲ τὴν ἲδια τους τὴν εὐγένεια).

Μοναδικὸ τέτοιο παράδειγμα εἶναι ἡ Ἑλληνική φυλή. Ἡ ἒνωσις τῶν ἀμφικτυόνων τὸ ἀποδεικνύει, ἡ ἂμυνα κατὰ τῶν Περσῶν τὸ καταμαρτυρεῖ, ἡ ἐκπολιτιστικὴ ἐκστρατεία τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου τὸ βροντοφωνεῖ.

Ἀλλὰ οἱ τελευταῖοι αὐτοὶ λαοὶ εἶναι οἱ πλέον δυστυχεῖς. Καὶ εἶναι δυστυχεῖς οἱ λαοὶ τοῦ Φωτός, γιατὶ ἒχουν ἐχθροὺς ὃλους τοὺς ἂλλους λαούς, ποὺ δὲν κατάφεραν νὰ ἀνέλθουν στὴν ὑψηλὴ βαθμίδα τῆς ἐθνικῆς ἀρετῆς ποὺ αὐτοὶ κατέχουν, καὶ ἐπίσης ἒχουν ἐχθροὺς αὐτοὺς ποὺ δὲν ἀνέχονται τὴν ὑπεροχὴ τῆς ἠθικῆς καὶ τοῦ πνεύματος.
Ἐπίσης εἶναι δυστυχεῖς γιατὶ στὴν ἀέναη πάλη τους γιὰ τὴν συντήρισιν τὴ δική τους καὶ τὸν φωτισμὸν τῶν ἂλλων, ἒχουν περιόδους ἐξάντλησης.
Πέφτουν σὲ νάρκη τότε, φαίνονται ἀνίκανοι ν’ἀφυπνιστοῦν, καὶ οἱ ἐχθροί τους χαίρονται, μὲ φθόνο.

Ἀλλὰ ἒχουν καὶ τὸ προνόμιο οἱ λαοὶ τοῦ Φωτὸς νὰ μὴν πεθαίνουν ποτέ. Κάτω ἀπὸ καταπιέσεις, ἐξευτελισμούς, ἐξάντλησι, καὶ ἐνῶ ὃλοι τοὺς θεωροῦν νεκρούς (ἀκόμη καί αὐτοἰ οἱ ἲδιοι), ἒξαφνα ἀνασταίνονται γίγαντες ὃπως καὶ πρίν, ἀπτόητοι ὃπως πάντοτε, ἀναλλοίωτοι ὃπως οἱ αἰῶνες, ἀπρόσιτοι ὃπως ἡ ζωογόνα τους ἰδέα. Καὶ μεγαλουργοῦν πάντοτε καὶ ἐπιβάλλονται καὶ ἀναζοῦν ὃπως ἡ φλόγα ποὺ τῆς ρίχνεις νέο λάδι.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ψυχολογία τῶν αἰφνιδίων, τῶν ἀπροσδόκητων ἐξεγέρσεων τῶν «Λαῶν τοῦ Φωτός», ἐξεγέρσεις στὶς ὁποῖες κανεὶς δὲ πιστεύει προτοῦ γίνουν, καὶ τρίβουν οἱ πάντες τοὺς ὁφθαλμοὺς ὃταν συντελεσθοῦν. 

 Αὐτὴν τὴν περίοδο διανύουμε, τὴν περίοδο μιᾶς ἀπροσδόκητης ἐξέγερσης, ποὺ θὰ ἀποτινάξῃ τὸ σκότος ποὺ ἐπέβαλλαν στὴν Ἑλληνικὴ Ψυχὴ οἱ ἐγχώριοι πατριδοκάπηλοι καὶ οἱ ξενόφερτοι οὐραγοὶ τῆς παγκοσμιοποίησης…

Βιβλιογραφία

Ἰστορία τοῦ Βαλκανοτουρκικού Πολέμου, τόμ. 1, τοῦ Ἡλ. Οἰκονομόπουλου, ἒκδ. 1912

Αρίωνας ίππος

http://art-hellas.blogspot.gr/2013/03/blog-post_2463.html

Αρίωνας ίππος

Αρίωνας ίππος ή Αρείωνας. Μυθικός ίππος με μαύρη ή ξανθή χαίτη που φημίζοταν ως ταχύτερος του ανέμου. Ο ίππος αυτός είχε το ένα από τα πόδια του ανθρώπινο και ενίοτε φωνή ανθρώπου. Κατά τις μυθολογικές παραδόσεις φέρεται ως γιος του Ποσειδώνα, και της Δήμητρας ή Ερινύας. Η θεά Δήμητρα, λυπημένη από την απώλεια της Περσεφόνης και προσπαθώντας να ξεφύγει από την ερωτική προσέγγιση του Ποσειδώνα, μεταμορφώθηκε σε φοράδα. Ο Ποσειδώνας, καταλαβαίνοντας την μεταμόρφωσή της, πήρε τη μορφή επιβήτορα και κατόρθωσε να ξευγαρώσει μαζί της. Εκτός από τον Αρίωνα, από τούτη την ένωση γεννήθηκε και μία κόρη, πιθανώς η νύμφη Δέσποινα, που αποκαλυπτόταν μόνον στους μυημένους των Ελευσινίων.

Κατ΄ άλλη εκδοχή ο Αρίων ήταν γιος του Ζέφυρου και μίας από τις Άρπυιες και ανατράφηκε από τις Νηρηΐδες Νύμφες. Ως τόπος γέννησής του θεωρούνταν η Θέλπουσα της Αρκαδίας που απεικονίζεται σε νομίσματα και αγγεία της πόλης αυτής. Σύμφωνα με μια άλλη παράδοση γεννήθηκε στην Αττική, τη στιγμή που ο Ποσειδώνας κτυπούσε το βράχο με την τρίαινά του.

Τον Αρίωνα ίππο χρησιμοποίησε πρώτος ο Ποσειδώνας τον οποίο αργότερα δώρησε στον μυθικό ήρωα της Αλιάρτου τον Κοπρέα. Ο Κοπρέας με τη σειρά του τον δώρησε στον Ηρακλή που τον χρησιμοποίησε σε ιπποδρομίες στις Παγασσές όπου εκεί νίκησε τον Κύκνο. Άλλη εκδοχή αναφέρει ότι ο Αρίωνας ίππος ανήκε στον Αρκάδα Όγκο απ' όπου τον παρέλαβε ο Ηρακλής, όταν πολεμούσε εναντίον των Ηλείων. Τέλος από τον Ηρακλή τον παρέλαβε ο Άδραστος που χάρις στη ταχύτητά του σώθηκε κατά την εκστρατεία των Επτά κατά των Θηβών φέρνοντάς τον πίσω στην Αθήνα.

Ο μυθικός Αρίωνας ίππος στην Ελληνική μυθολογία αποτέλεσε την ιδεατή ανθρώπινη ανάγκη αλλά και την αξία της γρήγορης λήθης επί παντός οδυνηρού συμβάντος, προκειμένου ο άνθρωπος να συνεχίζει να είναι δημιουργικός.

Νικολάι Γκόγκολ

Ο Νικολάι Γκόγκολ (ρωσ. Николай Васильевич Гоголь, 1 Απριλίου 1809 - 1852) ήταν Ρώσος συγγραφέας. Έγραψε πολλά διηγήματα, όπως «Τάρας Μπούλμπα», «Το πορτρέτο» κ.ά., μυθιστορήματα: «Νεκρές ψυχές», «Το ημερολόγιο ενός τρελού» κ.ά. Τα έργα του συγκαταλέγονται στα μεγαλύτερα αριστουργήματα της ρωσικής ρεαλιστικής λογοτεχνίας στο 19ο αιώνα και θεωρείται εφάμιλλος γιγάντων όπως οι: Λέων Τολστόι (Leo Tolstoy), Ιβάν Τουργκένιεφ (Ivan Turgenev), Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (Fyodor Dostoyevsky) κι ο ποιητής Αλεξάντρ Πούσκιν (Aleksandr Pushkin).

Ο Νικολάι Βασίλιεβιτς Γκόγκολ (Nikolay Vasilyevich Gogol) γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1809 (νέο ημερολόγιο) ή 20 Μαρτίου (παλαιό ημερολόγιο), στο Sorochintsy, Mirgorod, επαρχία του Πολτάβα, Oυκρανία από γονείς κοζάκους. Το 1828 πήγε στην Αγία Πετρούπολη, όπου εξασφάλισε διορισμό στο δημόσιο κι έγινε γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους. Έλαβε έπαινο για τη πρώτη του συλλογή διηγημάτων, από την ουκρανική ζωή το 1831. Κατόπιν ακολούθησε άλλη συλλογή, "Mirgorod" (1835), που περιείχε το κλασσικό "Τάρας Μπούλμπα" (Taras Bulba) και επεκτάθηκε το 1842 σ' ολόκληρο μυθιστόρημα. Αυτή η εργασία, που εξετάζει τη ζωή των κοζάκων του 16ου αιώνα, αποκάλυψε τη μεγάλη δυνατότητα του συγγραφέα για την ακριβή και συμπονετική απεικόνιση χαρακτήρων καθώς και το σπινθηροβόλο χιούμορ του.

Το 1836, κάνει την εμφάνισή του "Ο Επιθεωρητής", μια εύθυμη σάτιρα για τη φιλαργυρία και την ηλιθιότητα των γραφειοκρατών ανώτερων υπαλλήλων, μια φαρσοκωμωδία που θεωρείται από πολλούς κριτικούς ως έν από τα σημαντικότερα κείμενα στη ρωσική λογοτεχνία. Αφορά τους τοπικούς ανώτερους υπαλλήλους μιας μικρής πόλης που μπερδεύουν ένα νέο ταξιδιώτη μ' έναν αναμενόμενο κυβερνητικό επιθεωρητή και του προσφέρουν εξευμενιστικές δωροδοκίες για να τον πείσουν ν' αγνοήσει την αρχικά κακή μεταχείρισή του, απ' αυτούς.

Μεταξύ 1826-48 έζησε κυρίως στη Ρώμη, κι εργάστηκε σ' ένα μυθιστόρημα που θεωρείται η μέγιστη δημιουργική προσπάθειά του κι ένα από τα λεπτότερα μυθιστορήματα στη παγκόσμια λογοτεχνία: "Οι Νεκρές Ψυχές" (1842). Στη δομή του συγγενεύει με τον "Δον Κιχώτη" του Θερβαντές (Miguel Cervades Saavedra). Το εξαιρετικό χιούμορ της ιστορίας προέρχεται από μοναδική και σαρδόνια σε σύλληψη ιδέα: Ένας φιλόδοξος, πονηρός κι αδίστακτος τυχοδιώκτης, πηγαίνει από μέρος σε μέρος, αγοράζοντας ή κλέβοντας από τους ιδιοκτήτες τους, τους τίτλους των... νεκρών δουλοπαροίκων. Με αυτήν την 'ιδιοκτησία' ως ασφάλεια, προγραμματίζει να πάρει δάνεια με τα οποία θ' αγοράσει ένα κτήμα με... ζωντανές ψυχές.

Αυτό το μυθιστόρημα αντανακλά τη σχέση μεταξύ κολίγων κι αφεντάδων και φυσικά την ιδέα που 'χαν οι δεύτεροι για τους πρώτους, καθώς επίσης κι ένα μεγάλο αριθμό εξόχως απεικονισμένων ρωσικών επαρχιακών χαρακτήρων. Οι "Νεκρές Ψυχές" άσκησαν τεράστια επιρροή στις μετέπειτα γενιές των ρώσων συγγραφέων. Πολλά από τα πνευματώδη ρητά που γράφονται στις σελίδες του έχουν γίνει ρωσικά αποφθέγματα. Όμως αυτό το δημοσιευμένο κομμάτι ήταν το πρώτο μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης εργασίας που την άρχισε με συνέπεια, μα σε μια κρίση υποχονδριακής μελαγχολίας και κατάθλιψης ο συγγραφέας έκαψε το χειρόγραφο. Έτσι το έργο θεωρείται ημιτελές.

Το 1842 δημοσίευσε μιαν άλλη διάσημη εργασία, "Το Παλτό," διήγημα για ένα καταπονημένο υπάλληλο που πέφτει θύμα της ρωσική κοινωνικής αδικίας. Το επόμενο έτος έκανε προσκύνημα στους 'Αγιους Τόπους και στην επιστροφή, ένας ιερέας τον έπεισε πως η καλλιτεχνική του εργασία ήταν αμαρτωλή. Τότε ο Gogol κατέστρεψε διάφορα αδημοσίευτα χειρόγραφά του.

Πέθανε πρόωρα, στις 4 Μάρτη 1852, στη Μόσχα, σ' ηλικία μόλις 43 ετών.
Παντρολογήματα

Το 1833 άρχισε να γράφει το έργο «Παντρολογήματα» (ή Ο γάμος ή Γαμπροπάζαρο), λίγο μετά τα «Βράδια στο χωριό». Ο Γκόγκολ το άφησε στη μέση γιατί αφοσιώθηκε σε μια καινούργια κωμωδία, τον «'Επιθεωρητή». Λίγο αργότερα, έδωσε την οριστική μορφή στα Παντρολογήματα στη Ρώμη για να τα ξαναστείλει στην Πετρούπολη, όπου παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο του 1842. Οι φίλοι του Γκόγκολ, ακόμη κι ο ίδιος, θεωρούσαν τα Παντρολογήματα και τους Παίχτες, απλές φάρσες. Μόνο ο κριτικός Μπιελίνσκι διέκρινε την «καλλιτεχνική και πιστή αναπαράσταση των ηθών της μέσης κοινωνίας της Πετρούπολης».
Ελληνικές μεταφράσεις

Νεκρές ψυχές : Α.Π. Ελευθερόπουλος ("Πέλλα")
Τάρας Μπούλμπα : Γ.Συναδινός ("Κλασσικά Παπύρου)
Παντρολογήματα : Άρης Αλεξάνδρου ("Γκοβόστης")
Ο επιθεωρητής : Άρης Αλεξάνδρου ("Γκοβόστης")
Η μύτη - Το αμάξι - Το ημερολόγιο ενός τρελού - Νύχτα Χριστουγέννων : Κύρα Σίνου ("Άγκυρα")
Το παλτό - Το πορτραίτο - Το ημερολόγιο ενός τρελού : Αντώνης Μοσχοβάκης ("Φέξη")
Το ημερολόγιο ενός τρελού : Γιώργος Ραφτόπουλος ("Δαμιανός")
H μύτη (στην συλλογή Ρώσικες ιστορίες μυστηρίου - Επανέκδοση) : Ελένη Αστερίου ("Εκδόσεις Κριτική")

http://el.wikipedia.org/wiki/Νικολάι_Γκόγκολ

Μαρία Πολυδούρη

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

 

Η Μαρία Πολυδούρη μία από τις σημαντικότερες ποιήτριες της νεορομαντικής σχολής
γεννήθηκε 1η Απριλίου 1902
Γεννημένη στην Καλαμάτα και κόρη φιλόλογου, μεγάλωσε με τις φεμινιστικές ιδέες της μητέρας τις οποίες και ασπάστηκε.
Σε ηλικία 11 ετών έγραψε το πρώτο της πεζοτράγουδο με τίτλο «ο πόνος της μάνας» αναφορά στο θάνατο ενός ναυτικού και στα μοιρολόγια που άκουγε στη Μάνη.
Μόλις στα 16 της διορίστηκε στη Νομαρχία της Μεσσηνίας, ενώ άρχισε η ενασχόλησή της για τα γυναικεία ζητήματα.
Το 1921 μετά το θάνατο και των δυο γονιών της μετατίθεται στη νομαρχία της Αθήνας, ενώ παράλληλα ξεκινά τις σπουδές της στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 1922 συναντά για πρώτη φορά τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη, με τον οποίο συνεργάζονταν στην ίδια υπηρεσία και μεταξύ τους αναπτύχθηκε ένας δυνατός έρωτας, σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων της εποχής. Εκείνη στα 20 κι εκείνος στα 26 τους χρόνια.
Το καλοκαίρι του 1922 ο Καρυωτάκης ζήτησε από τη Μαρία να χωρίσουν καθώς ανακάλυψε ότι έπασχε από σύφιλη (μια νόσο ανίατη για την εποχή)

πέθανε στις 29 του ίδιου μήνα το 1930.

ΚΑΡΥΔΟΠΙΤΑ

ΥΛΙΚΑ
300 γρ. σιμιγδάλι χονδρό Νο 4
400 γρ. ζάχαρη (2 κούπες του τσαγιού),
100 γρ. καρύδια κομμένα
5 γρ. μπέικιν πάουντερ
5 γρ. κανελογαρύφαλλο
9 αυγά, 2 βανίλιες.

Για το σιρόπι
400 γρ. ζάχαρη
600 γρ. νερό
5 γρ. χυμό λεμονιού

για την καραμελα
100γρ Ζαχαρη
ΕΚΤΕΛΕΣΗ
1.Βράζουμε το νερό με τη ζάχαρη ώστε να γίνει σιρόπι και το αφήνουμε
να κρυώσει.
2.Χτυπάμε τους κρόκους των αυγών και τους ανακατεύουμε
με το σιμιγδάλι, το τρίμμα από κανελογαρύφαλλο, τα καρύδια, το μπέικιν
και τη βανίλια.
3.Χτυπάμε ξεχωριστά τα ασπράδια με τη ζάχαρη και μετά
τα ανακατεύουμε με το υπόλοιπο μείγμα.
4.Βουτυρώνουμε ένα ταψί και αδειάζουμε το μείγμα.
Ψήνουμε στους 180ο C για 40?. Μολις το βγει χαράζουμε σε κομμάτια
και περιχυνουμε το σιρόπι.
5.Βαζουμε την ζαχαρη σε ενα τηγανι και μεχρι να λιωσει την κανουμε
καραμελα ανακατευοντας συνεχεια, προσθετουμε 2 κουταλιες νερο
και περιχυνουμε την καρυδοπιτα οταν σερβιρουμε.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!

Τα χνάρια των Αργοναυτών

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/03/ta-xnaria-twn-argonaftwn.html

Τα χνάρια των Αργοναυτών

 
Αυτό το ιστορικό ντοκιμαντέρ καταγράφει την άνοδο και την πτώση του πολιτισμού των Ελλήνων του Πόντου, που κατέληξε στο μεγάλο διωγμό και την γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων από τους νεότουρκους, στην αυγή του 20ου αιώνα.
Με οδηγό τον καταξιωμένο Έλληνα ηθοποιό Κώστα Αρζόγλου (ο οποίος κατάγεται απ' την περιοχή), καθώς και με τη βοήθεια διεθνούς φήμης ερευνητών από το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, από πανεπιστήμια της Ελλάδας, της Μεγάλης Βρετανίας και της Κύπρου, Τα χνάρια των Αργοναυτών αποτελούν την πρώτη επιστημονική προσπάθεια οπτικοακουστικής καταγραφής της ποντιακής μνήμης, παράδοσης και ιστορίας.

 
Η Τραπεζούντα, «η καλλίστη των πόλεων» όπως την ονόμασε τον 11ο αιώνα ο πατριάρχης Ιωάννης Η΄ Ξιφιλίνος, αποτέλεσε την πρωτεύουσα των Ελλήνων στην Ανατολή για πάνω από δυο χιλιετίες. Υπήρξε σταυροδρόμι πολιτισμών και εμπορικών σχέσεων, στο κέντρο στρατιωτικών και πολιτικών ενδιαφερόντων. Στη μεγάλη ακμή της υπήρξε η πρωτεύουσα μιας Αυτοκρατορίας, της Αυτοκρατορίας των Μεγάλων Κομνηνών.

ΠΗΓΗ

Ηρόδοτος

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/03/Herodotus.html

Ηρόδοτος - Herodotus

Ηρόδοτος Διάσημος Έλληνας ιστορικός που επονομάστηκε «πατήρ της ιστορίας». Γεννήθηκε στην Αλικαρνασσό, δωρική αποικία, από επίσημο γένος. Επειδή, λόγω φθόνου, ο τύραννος Λύγδαμις, σκότωσε το θείο του Ηρόδοτου ποιητή Πανύασι, ο Ηρόδοτος έφυγε στη Σάμο, νήσο ιωνική, εκεί δε άντλησε τη χάρη του γραψίματός του. Το 454 ξαναγύρισε στην Αλικαρνασσό, και μαζί με στασιαστές, εξεδίωξε τον τύραννο, αλλά και πάλι εγκατέλειψε την πατρίδα του. Το 445 βρισκόταν στην Αθήνα και ήταν φίλος του Περικλή. Στα 444 μετοίκησε μαζί με άλλους αποίκους στους Θουρίους, πόλη που τόσο αγάπησε, ώστε παρέμεινε οριστικά εκεί, εκεί έγραψε κι εκεί πέθανε. Γι’ αυτό ονομάζεται και «Θούριος». Η γιγαντιαία πάλη των Ελλήνων, και ιδίως των Αθηναίων, τον εντυπωσίασαν βαθύτατα. Γι’ αυτό σκέφθηκε να συγγράψει αυτά τα γεγονότα και να τα παραδώσει στους μεταγενέστερους. Αλλά δεν περιορίστηκε στο να περιγράψει πέντε έξι νικηφόρες μάχες, αντίθετα εξέτασε τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν και τη γεωπολιτική πραγματικότητα και τη σύνθεση της αχανούς περσικής αυτοκρατορίας και των λαών που είχαν συγχωνευθεί κάτω από τη δεσποτεία της. Το ίδιο έκανε και για τις Ελληνικές πόλεις, τις έριδές τους, τις αντιζηλίες τους, τους ανταγωνισμούς των. Έτσι, η ιστορία του προοριζόταν να συμπεριλάβει κάθε ιστορική και γεωγραφική επιστήμη των χρόνων εκείνων. Ήταν μια εποποιία με πολλά επεισόδια που τα χρησιμοποιούσε για να εξάρει και να διαφωτίσει τις κύριες ιδέες. Για να μπορέσει να συγγράψει ένα τέτοιο έργο πιο άρτια, αψηφώντας δαπάνες, κόπους, ταλαιπωρίες και κινδύνους, περιηγήθηκε, από ξηρά και θάλασσα, απώτατες χώρες, που έμελλε να περιγράψει. Έτσι έπλευσε το Βόσπορο, περιηγήθηκε τις ελληνικές πόλεις, προχώρησε προς τη Σκυθία και την Κολχίδα, ύστερα πήγε στην Κύπρο, στη Φοινίκη, στη Βαβυλωνία, την Περσία, για να διασχίσει το μέγα περσικό κράτος, από τις παραλίας μέχρι της πρωτευούσης του, και να περιγράψει με ακρίβεια τη βασιλική οδό: Έφεσος – Σάρδεις – Σούσα. Ακόλουθα περιηγήθηκε την Αίγυπτο, θαύμασε τον ανώτατο πολιτισμό της χώρας αυτής και όλα τα θαυμάσια του Νείλου. Επισκέφθηκε όμοια πολλές ελληνικές χώρες, τη Θασσαλία, την Ήπειρο, την Πελοπόννησο και την υπερπόντια Μεγάλη Ελλάδα. Και όλα αυτά τα ταξίδια δεν τα έκανε για εμπορία και πλουτισμό, αλλά από ακατανίκητη επιστημονική φιλομάθεια και περιέργεια. Ο Ηρόδοτος δεν είναι μόνο ο «πατέρας της ιστορίας», αλλά και ο ιδρυτής της γεωγραφίας και ο σπουδαιότερος περιηγητής της αρχαιότητος. Επειδή δεν γνώριζε τις γλώσσες των ξένων λαών, είχε μαζί του διερμηνείς, αμαθείς ως επί το πολύ, οι οποίοι όμως τον διευκόλυναν κατά κάποιον τρόπο. Όμως κυρίως βασιζόταν στα μάτια του, και όσα έβλεπε, αυτά και περιέγραφε. Ερωτούσε, ερευνούσε, και έλεγχε τις πληροφορίες που του δίδονταν, κάνοντας επιλογή των ειδήσεων. «Πρέπει να λέγω όσα μου λέγουν, ας μη τα πιστεύω όλα». Έτσι έγραψε και πράγματα που αμφισβητούσε, μα που στάθηκαν χρήσιμα για τους μεταγενέστερους. Πολλές φορές, νεώτεροι περιηγητές, εθνογράφοι, φυσιογράφοι, θαύμασαν την αλήθεια και την ακρίβεια των περιγραφών του Ηρόδοτου. Η Ιστορία του διαιρέθηκε από τους Αλεξανδρινούς λογίους σε εννέα βιβλία, στα οποία εδόθησαν ως τίτλοι, τα ονόματα των Μουσών: Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη, Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολύμνια, Ουρανία και Καλλιόπη. Μέσα σ’ αυτά τα βιβλία, ο Ηρόδοτος, συμπεριέλαβε όλες τις επιφανείς πράξεις των Ελλήνων και βαρβάρων μέσα στο χρονικό διάστημα των 240 ετών. Η ιστορία του αρχίζει από την αδικία των βαρβάρων, για να τελειώσει στην τιμωρία τους, δηλαδή στην κάθαρση του δράματος, το πνεύμα δε γενικά που τη διέπει είναι το πνεύμα της Νέμεσης. Νηφάλιος όμως, δεν είναι ποτέ σκληρός προς τους εχθρούς, αλλά ευλαβείται τους ηττημένους, εξαίροντας ακόμα και τις αρετές τους. Μια ευπιστία και παιδική αφέλεια, αν μειώνει το κύρος του σαν ιστορικού όμως, τον κάνει επαγωγό στον αναγνώστη.

ΣΟΚΟΛΑΤΟΠΙΤΤΑ

Αρτοποιεια & Συνταγες

Σας αρέσει · 30 Νοεμβρίου 2012

ΣΟΚΟΛΑΤΟΠΙΤΤΑ

ΥΛΙΚΑ
Αυγά: 6 μεγάλα, χωριστά οι κρόκοι από τα ασπράδια
Βούτυρο: 230 γρ.
Σπασμένη ημίγλυκη σοκολάτα: 250 γρ.
Ζάχαρη: 200 γρ.
1 βανιλια

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

1. Λιώνετε τη σοκολάτα με το βούτυρο σε μπεν μαρί. Τα αφήνετε να πέσει λίγο η θερμοκρασία τους.
2. Χτυπάτε τα ασπράδια, προσθέτοντας τη μισή ζάχαρη, σε σφιχτή μαρέγκα.
Τα κρατάτε κατά μέρος.
3. Χτυπάτε τους κρόκους με την υπόλοιπη ζάχαρη, να αφρατέψουν καλά και
προσθέτετε τη βανίλια και το μείγμα της λιωμένης σοκολάτας. Προσθέτετε τη
μαρέγκα, ενώ ανακατεύετε απαλά, μέχρι να ομογενοποιηθεί.
4. Αδειάζετε σε βουτυρωμένο ταψάκι με σούστα και ψήνετε σε προθερμασμένο
φούρνο στους 180 βαθμούς για 55 - 60 λεπτά. Την βγάζετε και την ξεφορμάρετε.
Την αφήνετε να κρυώσει.
5. Η πίτα όσο ψήνεται θα φουσκώσει και θα σκληρύνει η επιφάνειά της. Όταν
βγει θα βουλιάξει και η επιφάνεια της θα σπάσει.
6. Κόβετε σε κομμάτια και σερβίρετε με μισοχτυπημένη κρέμα γάλακτος.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!