Μακεδόνες Βασιλείς

Μακεδόνες Βασιλείς: Αλέξανδρος A', ο «Φιλέλλην»

Αλέξανδρος Α΄ ο Φιλέλλην

  N. Γ. ΚΟΕΜΤΖΟΠΟΥΛΟΥ

Συνήθως, προκειμένου περί αρχαίας Μακεδονίας, ασχολούνται οι απομνηματογράφοι μας με τον Μέγα Αλέξανδρο και το έργο του η με τον πατέρα του, Φίλιππο τον Β'
Άλλα ας ασχοληθούμε και με ένα  προγενέστερο βασιληά της Μακεδονίας, τον Αλέξανδρο Α', τα έργα του οποίου πρέπει να μη αγνοούνται από τους Ελληνας.

Ό Αλέξανδρος Α' (532 - 454 π. X.) ήτο από τις πλέων έξέχουσες φυσιογνωμίες μεταξυ των Μακεδόνων Βασιλέων, επονομασθείς από τους νοτίους Έλληνας  «ό Φιλέλλην», εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης δι’ όσα καλά επραξε για την Ελλάδα.

Έπί των ημερών του, με τους Μηδικούς πολέμους, διεδραματίσθησαν σπουδαία γεγονότα εις την ελληνικήν (βαλκανικήν) χερσόννησον, εις τα οποία συνέδραμε με τον τρόπο του δια την τελική ήττα των Περσών.

Ό Αλέξανδρος Α', ως διάδοχος του Θρόνου.

Γυιός του ’Αμύντα Α', ο Αλέξανδρος, όταν ήταν έφηβος 17 χρόνων, ωργάνωσε κατά τρόπο παιδαριώδη και ασύνετο, αλλά και επικίνδυνο δι΄ εαυτόν και τον βασιλικό οίκο, τον φόνον των Πρέσβεων του ισχυρού Πέρσου βασιλέως Δαρείου Α', του Ύστάσπους.

Δαρείος ο Α΄

Ό Δαρείος, έκστρατεύσας κατά της Σκυθίας εις τον Δούναβιν και λόγω του χειμώνος έπανακάμψας ο ίδιος εις ’ Ασίαν, ειχε διατάξει τον Στρατηγό και ισχυρό Πέρση Μεγιστάνα Μεγάβαζον να διαχειμάση εις Αίμον με τους άνδρας του (ογδόντα χιλιάδες).

Ό Μεγάβαζος, για να εξασφάλιση τα νώτα του, ζητούσε την υποταγή των Μακεδόνων, άλλα οι (επτά) Πρέσβεις του συμπεριεφέρθησαν ως κυρίαρχοι, δηλαδή σαν να είχαν ήδη υποδουλώσει τους Μακεδόνας.

'Αξίωσαν να παρακαθήσουν μαζί τους αι σύζυγοι και Θυγατέρες του Βασιλικού οϊκου εις Αϊγάς (Έδεσσαν) στο συμπόσιο που τους παρέθεσε ο 'Αμύντας, ως φιλόξενος βασιληάς.

Ό 'Αμύντας, άφου δεν κατώρθωσε να πείση  τους Πέρσες ότι δεν συνηθίζεται στο Βασίλειό του να συμμετέχουν αι γυναίκες εις συμπόσια των άνδρών, αναγκάσθηκε να ένδώση.

 Αμέσως οι εν ευθυμία ευρισκόμενοι Πρέσβεις έδειξαν τας κτηνώδεις διαθέσεις των.

Ό 'Αλέξανδρος, αφού παρεκάλεσε τον γέρο πατέρα του να άποσυρθή δι* άνάπαυσιν, ύπεσχέθη στους Πέρσες να στείλη πρώτα τις γυναίκες στο λουτρό και να τις ξαναφέρη ευπρεπισμένες. Οί Πέρσαι δέχθηκαν.

'Έντυσε, λοιπόν, μερικούς φίλους της ηλικίας του με γυναικεία ρούχα και ένα  εγχειρίδιο μέσα στον κόρφο ο καθένας, καθώς και πέπλο στο πρόσωπο σαν βέλο, για να παραπλανήσουν τους μισομεθυσμένους Πέρσες.
'Έτσι ήρθαν και στρώθηκαν δίπλα τους.

Οί Πέρσαι άρχισαν να αποθρασύνωνται και να ερωτοτροπούν.

Σε ένα  σύνθημα του Διαδόχου τα κρυμένα μαχαίρια μπήχθηκαν στα στήθη των Περσών.

Το ϊδιο έγινε και στην άλλη αίθουσα, όπου διασκέδαζαν οι Ύπασπισταί και οι άκόλουθοι των Πρέσβεων.
Αύτά εγιναν περί το 514π.Χ.

Ευτυχώς ο Μεγάβαζος άναγκάσθηκε να έπιστρέψη εις Περσίαν, λόγω μεγάλων φθορών που ύφίστατο ο στρατός του άπό τους Θράκας και τον βαρύ χειμώνα. Τό 507 όμως ο Άμύντας άναγκάσθηκε να δώση «γην και ύδωρ» εις τους νέους Πρέσβεις του Δαρείου. Αύτή τή φορά αρχηγός των Πρέσβεων ήταν ο Βουβάρης, υιός του Μεγαβάζου.

Ό Βουβάρης έρωτεύθηκε την  αδελφή του 'Αλεξάνδρου Γυγαίαν και ο Άμύντας δια λόγους πολιτικής σκοπιμότητος τον δέχθηκε ως γαμβρόν του.
'Ετσι απέκτησε ένα  ισχυρό ύποστηρικτή των συμφερόντων του πλησίον του Δαρείου και τα πράγματα κάπως τακτοποιήθηκαν.

Ό Αλέξανδρος Α' Βασιλεύς της Μακεδονίας.

Μετά τον θάνατον του Άμύντα έξηκολούθησε ο 'Αλέξανδρος να είναι κατά τύπους ύποτελής του Πέρσου Βασιλέως, μέχρι του 479 π. X., οπότε απέκτησε την  πλήρη άνεξαρτησίαν του, ως θά ίδωμεν.

Τό 496 ο ηλικίας 34 ετών και άπω διετίας βασιλεύς 'Αλέξανδρος Α' ελαβε μέρος εις τους 'Ολυμπιακούς 'Αγώνας, τερματίσας πρώτος μαζί με ένα  άλλον Έλληνα εις το αγώνισμα «δρόμον του σταδίου».

«'Επειδή άπέδειξεν ως εϊη Αργείος, 

εκρίθη τε είναι Έλλην 

και άγωνισάμενος στάδιον

 συνέπιπτε τώ πρώτω» 

(Ήροδ. Ε' 22).

Το είχε καύχημα ότι ήτο Έλλην Ήρακλείδης. 

Αυτή η συμμετοχή του εις τους Όλυμπιακούς άποδεικνύει την  Ελληνικότητα του Γένους του.

Ας σημειωθή ότι πολλοί άλλοι Μακεδόνες, κοινοί θνητοί και όχι μόνον εκ της βασιλικής οικογενείας, φέρονται άναγεγραμμένοι ως νικηταί εις τους Όλυμπιακούς 'Αγώνας, εις τους όποιους μόνον ‘Έλληνες είχαν το δικαίωμα να συμμετέχουν 
(π. χ. ο Κλείτων, δια τον όποιον ό/Διόδωρος, (ΧΥΙΙ, 82, I), γράφει το εξής :

 «Όλυμπιάς δ’ ήχθη τρίτη πρός ταίς εκατόν δέκα, καθ' ήν ένίκα στάδιον Κλείτων Μακεδών»).

Εις έπίσκεψίν του εις 'Αθήνας ο 'Αλέξανδρος Α' άνεκηρύχθη
«Πρόξενος και Φίλος»,
δηλαδή αντιπρόσωπος των Αθηναίων εις την  Αυλήν του και προστάτης των συμφερόντων των Αθηνών.

η συνέχεια εδώ
http://yaunatakabara.blogspot.gr/2013/04/blog-post.html

''ΓΕΡΑΠΕΤΡΟΣ'' Βαγγέλης Βαρδάκης - Ελλήνων Δρώμενα

http://youtu.be/rifG5PNMuTU

-------------------------------------------

http://www.ert.gr/webtv/et3/item/12034-O-%C2%ABGerapetros%C2%BB-Baggelhs-Bardakhs-31-03-2013#.UVydJjflkY7

Ο «Γεράπετρος» Βαγγέλης Βαρδάκης - 31/03/2013

 

"Ο «Γεράπετρος» Βαγγέλης Βαρδάκης"

Τα «Ελλήνων Δρώμενα» εστιάζουν το φακό και την έρευνα στο μουσικοχορευτικό γίγνεσθαι της Ιεράπετρας. Μιας αρχαίας πόλης, η οποία έχει το δικό της ξεχωριστό «λυρικό» χαρακτήρα στη μουσικοχορευτική έκφραση, σε σχέση με τις γειτονικές περιοχές της Σητείας και της Μεραμπέλλου.
Οι μουσικές εκφράσεις στην Ιεράπετρα συντελούνταν με όλες τις εκφραστικές δυνατότητες της λύρας αρχικώς, όμως στην πορεία καθιερώθηκε και πρωταγωνίστησε το βιολί, όπως σε όλη την ανατολική Κρήτη.
Στην Ιεράπετρα γεννήθηκε και δημιουργεί σήμερα ένας σπουδαίος μουσικός, ο Βαγγέλης Βαρδάκης. Ένας μουσικός που η καλλιέργεια της τέχνης του βιολιού του, συναντά τους μεγάλους βιολιστές της μουσικής παράδοσης της ευρύτερης περιοχής, οι οποίοι διέπρεψαν στο παρελθόν δημιουργώντας μία από τις μεγαλύτερες μουσικές κληρονομιές. Ο ίδιος παρουσιάζει μία άλλη θεώρηση για τη μουσική, το γλέντι, το χορό και την ίδια τη ζωή.

Σκηνοθέτης: Αντώνης Τσάβαλος
Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Χρυσαφάκης
Μοντάζ: Διονύσης Τσιρώνης, Γιώργος Χρυσαφάκης
Ηχοληψία: Παναγιώτης Κυριακόπουλος
Οργάνωση παραγωγής: Μαρία Τσαντέ

Ιστοσελίδα: http://el-gr.facebook.com/pages/ellinon-dromena/134216497070

Ελλήνων δρώμενα

Απολλώνιος ο Τυανέας

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BB%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CE%BF_%CE%A4%CF%85%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%B1%CF%82

Απολλώνιος ο Τυανέας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μετάβαση σε: πλοήγηση, αναζήτηση

Απολλώνιος ο Τυανεύς

Ο Απολλώνιος ο Τυανέας ήταν Έλληνας φιλόσοφος, (περίπου 15 - 100^[1]). Υπήρξε σημαντικός νεοπυθαγόρειος που γεννήθηκε στα Τύανα της Καππαδοκίας στις αρχές του πρώτου αιώνα. Υπήρξε θερμός οπαδός της πυθαγόρειας φιλοσοφίας την οποία όχι απλώς μελέτησε με δάσκαλο τον Εύξενο της Ηράκλειας, αλλά και δεν έπαψε ποτέ να ακολουθεί τις αρχές της σε όλη τη διάρκεια της μακρόχρονης ζωής του. Θεωρείται αινιγματική φυσιογνωμία, καθώς παραδίδεται από τον βιογράφο του Φιλόστρατο ότι έκανε Θαύματα και προφητείες.

Πίνακας περιεχομένων 1 Βιογραφία 2 Παραπομπές 3 Βιβλιογραφία 4 Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Βιογραφία

Τα περισσότερα βιογραφικά στοιχεία προέρχονται από τη βιογραφία που έχει καταγραφεί από τον Φιλόστρατο και δεν θεωρούνται τελείως αντικειμενικά.
Γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στον Τύανα. Σε ηλικία 14 ετών μετέβη στην Ταρσό της Κιλικίας και μετά από δύο χρόνια στις Αιγές της Κιλικίας.
Σε ηλικία περίπου 20 ετών ξεκινά την πενταετή σιγή των Πυθαγορείων και σε ηλικία 25 ή 26 ετών πηγαίνει στην Αντιόχεια.
Γύρω στο 62 ή 63 αποφάσισε να μεταβεί στη Ρώμη παρόλο που ο Νέρωνας αντιπαθούσε τους φιλόσοφους.

Ρέμα της Καισαριανής είναι ο Ηριδανός...

http://tothermometro.blogspot.gr/2013/04/blog-post_876.html 

 

 

Ρέμα της Καισαριανής είναι ο Ηριδανός...

Σύμφωνα με υδρογεωλογική έρευνα που καταρρίπτει όσα πιστεύαμε ως σήμερα

Ηταν ο Ηριδανός εκεί που πιστεύουμε;  Κι  αν  δεν  ήταν  εκεί,  πού  ήταν;  Μ΄ αυτά  τα  ...προβοκατόρικα  ερωτήματα  άρχισε την  ομιλία  του,   την Δευτέρα  το απόγευμα   στο Μουσείον της Πόλεως των Αθηνών - Ιδρυμα  Βούρου-Ευταξία ο δρ Ε. Χιώτης, μηχανικός μεταλλείων - μεταλλουργός   και τ. διευθυντής του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών. Αντιμετωπίζοντας λοιπόν από  υδρογεωλογική  σκοπιά ένα  θέμα,  που φαίνεται λυμένο στην  εποχή  μας  ο κ. Χιώτης  έκανε την  έκπληξη:  Ο Ηριδανός δεν  είναι αυτός  που  νομίζουμε  _ λέει_ παρά  ένα  άλλο ποταμάκι,  που  πηγάζει από τον  Υμηττό!  Προς  απόδειξη  μάλιστα δεν χρησιμοποίησε τελικώς,  μόνον  γεωλογικά στοιχεία  αλλά και αρχαίες  πηγές  καθώς  και νεώτερες.

Σύμφωνα  με την κρατούσα  άποψη  ο  Ηριδανός  πηγάζει  από τον Λυκαβηττό, οδεύει  μέσω του Εθνικού  Κήπου προς το  Σύνταγμα,  διασχίζει  την Βασιλίσσης Αμαλίας  περνάει  απέναντι  στην  Μητροπόλεως, την οποία σχεδόν ακολουθεί, τον  βρίσκουμε στον σταθμό του Μοναστηρίου  όπου  έχει  γίνει ανάδειξη τμήματος της  κοίτης του και από  εκεί  φθάνει στον αρχαιολογικό χώρο του  Κεραμεικού  όπου είναι ορατός. Στην  συνέχεια η  διαδρομή  του χάνεται αν  και  υποτίθεται,  ότι  φθάνει στον  Κηφισό.

Η άποψη αυτή,  όμως,  όπως  επισημαίνει ο κ. Χιώτης  οφείλεται σε δημοσίευση του Ντέρπφελντ  το 1888, ο οποίος ανέτρεψε τις   έως  τότε αποδεκτές αντιλήψεις.  Και  ποιες  ήταν αυτές;  «Οτι οι  πρώτοι περιηγητές και κατόπιν η ομάδα του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου είχαν αποκρυσταλλώσει την άποψη,  πως ο Ηριδανός της αρχαιότητας ταυτιζόταν με τον κύριο παραπόταμο του Ιλισού, το σημερινό ρέμα της Καισαριανής. Αυτό που συμβάλλει στον Ιλισό στη νότια πλευρά της Εθνικής Πινακοθήκης. Ας σημειωθεί, ότι την άποψη αυτή για τον Ηριδανό αποδέχονται και σήμερα υδρολόγοι μηχανικοί»,  λέει ο ίδιος.

Iδιαίτερα σημαντική στο θέμα του Ηριδανού  θεωρεί και την  συμβολή του Τσίλλερ, ο οποίος μελέτησε επί μακρόν και δημοσίευσε το 1877 τα υδραυλικά έργα της αρχαιότητας με βάση τα ευρήματά του σε θεμέλια πολυάριθμων οικοδομών στην Αθήνα  αλλά και με άμεσες παρατηρήσεις από τον Υμηττό  ως το Γαλάτσι και την Κηφισιά.  Μεταξύ άλλων αναφέρει το υδραγωγείο της Αγίας Τριάδας Κεραμεικού και τον αρχαίο υπόνομο της Αθήνας.

«Σημειώστε ότι δεν είναι γνωστή η αρχή του Υδραγωγείου της Αγίας Τριάδας, αλλά κατευθύνεται υπόγεια προς τη Ρωσική εκκλησία και ο  Τσίλλερ  εύλογα υποθέτει ότι συσχετίζεται με τα υδραγωγεία που είναι γνωστά στον Εθνικό Κήπο»,  λέει  κ. Χιώτης προσθέτοντας  πως: «Εντεκα χρόνια αργότερα  όμως,  σε δημοσίευσή του ο Ντέρπφελντ  συνενώνει τον υπόνομο και το υδραγωγείο της Αγίας Τριάδας σε μια οντότητα, την οποία ταυτίζει με τον Ηριδανό».

Το  συμπέρασμα  που  προκύπτει εξάλλου  από την μελέτη των  γεωλογικών στοιχείων  είναι  ότι η   λεκάνη απορροής  του γνωστού Ηριδανού μπορεί να τροφοδοτήσει   μόνον ένα χείμαρρο και ότι δεν υφίστανται οι προϋποθέσεις ύπαρξης πηγών στους πρόποδες του Λυκαβητού, όπως τις φαντάζεται ο Ντέρπφελντ.

 Συγκεκριμένα η γνωστότερη και σημαντικότερη πηγή εκτός των τειχών της αρχαίας Αθήνας είναι αυτή της Καλλιρρόης, στην κοίτη του Ιλισού πλησίον της Αγίας Φωτεινής, γνωστή και στους νεότερους χρόνους. Ο Ανδρέας Σκιάς μάλιστα στην ανασκαφή της περιοχής το 1893 περιγράφει παραστατικά τη γεωλογική τομή των υδροφόρων σχηματισμών ως  εξής: «βραχώδη στεφάνην ασβεστολίθων εξ ης κατακρημνίζεται το ύδωρ του ποταμού».

Αλλες πηγές, που σημειώνονται στους παλιούς χάρτες είναι είτε κατά μήκος του Ιλισού, είτε στην ευρύτερη περιοχή του Υμηττού, ορισμένες από τις οποίες υπάρχουν και σήμερα.

 «Από την κατανομή αυτή των πηγών, σε συνδυασμό με το γεωλογικό χάρτη του ΙΓΜΕ, συμπεραίνουμε ότι _ με εξαίρεση την πηγή βόρεια του Λυκαβηττού_  μόνον ο Υμηττός μπορεί να τροφοδοτήσει πηγές, οι οποίες αναπτύσσονται κατά μήκος του Ιλισού ή νοτιότερα. Επομένως, οι γειτονικότερες πηγές καθαρού ύδατος προς τις πύλες Διοχάρους θα πρέπει να αναζητηθούν κατά μήκος του Ιλισού», όπως  λέει ο ερευνητής.

Ποιά ήταν όμως η πορεία του Ηριδανού πέραν του Κεραμεικού;

«Η πρόοδος των ανασκαφών  έδειξε ότι πιθανότερη ήταν η συνέχιση προς τα ΒΔ, όπως φαίνεται σε χάρτη του Judeich του 1931», καταλήγει ο κ. Χιώτης. Αναμένοντας πλέον  από εδώ  και πέρα την  άποψη και των αρχαιολόγων στην έρευνά  του.

Θερμού Μαρία για το www.tovima.gr

ΖΕΣΤΟ ΡΟΦΗΜΑ ΛΕΥΚΗΣ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ

Κερναω σοκολατα!!!!!


ΖΕΣΤΟ ΡΟΦΗΜΑ ΛΕΥΚΗΣ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ

ΥΛΙΚΑ
Γάλα: 400γρ
Κρέμα γάλακτος: 200 γρ
Σπασμένη σε μικρά κομμάτια λευκή σοκολάτα: 200 γρ.
Εκχύλισμα βανίλια 1

Υλικά συνταγής για τη σαντιγί:
Κρέμα γάλακτος: 200 ml
Άχνη ζάχαρη: 2 κουταλιές σούπας
Βανιλια 1
Τριμμένη σκούρα σοκολάτα: 4 κουταλάκια τσαγιού

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
1. Βάζετε σε κατσαρολάκι το γάλα με την κρέμα γάλακτος
και την σοκολάτα. Ανακατεύετε σε μέτρια φωτιά, μέχρι να
λιώσει η σοκολάτα εντελώς. Συνεχίζετε να ζεσταίνετε το μείγμα,
μέχρι να ζεσταθεί καλά, ανακατεύοντας συνεχεια. Κατεβάζετε από
την φωτιά, προσθέτετε την βανίλια, ανακατεύετε και μοιράζετε
σε 4 μεγάλες κούπες
2. Χτυπάτε με μιξεράκι την υπόλοιπη κρέμα γάλακτος με την άχνη
και την βανίλια σε σαντιγί. Την μοιράζετε πάνω από την σοκολάτα.
Πασπαλίζετε με την σκούρα σοκολάτα και σερβίρετε αμέσως.
ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!!

Το Απόκρυφο Βιβλίο του Ενώχ

 http://www.apocalypsejohn.com/2013/04/to-apokryfo-biblio-toy-enwx.html

 

 

Το Απόκρυφο Βιβλίο του Ενώχ

Η ταυτότητα του Ενώχ
Ο Ενώχ θεωρείται ότι είναι ο έβδομος μετά τον Αδάμ Πατριάρχης των Εβραίων που έζησε στα χρόνια πριν από τον Κατακλυσμό. Πατέρας του Μαθουσάλα, παππούς του Λάμεχ και πρόπαππος του Νώε, θεωρείται από τη χριστιανική παράδοση ως ένας από τους δύο προφήτες (ο άλλος είναι ο Ηλίας), οι οποίοι δεν πέθαναν αλλά ανελήφθησαν ζωντανοί στους ουρανούς. Πιστεύεται ότι και οι δύο θα επιστρέψουν στη Γη στα χρόνια του Αντίχριστου, όπως αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, και θα είναι οι τελευταίοι μάρτυρες της Πίστης πριν από τη Δευτέρα Παρουσία. (Αποκ. Ια’ 1 – 12).
Ωστόσο, αρκετοί αμφισβητούν την ιστορικότητα του προσώπου του Ενώχ, δεχόμενοι ότι αυτό αποτελεί συλλογικό τίτλο μιας τάξης ανθρώπων, εξελιγμένων πνευματικά, που δίδαξαν στους υπόλοιπους τις επιστήμες και τις τέχνες, όπως δέχεται το Θεοσοφικό σύστημα της Έλενας Μπλαβάτσκυ. Ο ίδιος κύκλος πιστεύει ότι συλλογικά είναι και τα ονόματα του Προμηθέα, του Ορφέα, του θεού Θωθ ή Ερμή, των Edris των μουσουλμάνων και άλλων προσώπων που αναφέρονται στη μυθολογία.
Το βιβλίο του Ενώχ
Στον Προφήτη Ενώχ αποδίδεται η συγγραφή ενός κειμένου το οποίο περιέχει προφητείες για την έλευση του Μεσσία, τη συντέλεια του κόσμου, μιλάει για την πτώση των αγγέλων και δίνει λεπτομερείς περιγραφές της κόλασης και του παράδεισου, των κινήσεων των πλανητών και των καιρικών φαινομένων καθώς και πολλά άλλα.
Το βιβλίο αυτό, οι διδαχές του οποίου θεωρούνται ότι μεταφέρθηκαν μέσω της προφορικής παράδοσης, δεν συμπεριλαμβάνεται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και λογίζεται ως απόκρυφο κείμενο, αν και πιθανώς να έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο την Πεντάτευχο των Εβραίων αλλά ακόμα και την ίδια την Αποκάλυψη του Απόστολου Ιωάννη και τις επιστολές των αποστόλων.
Οι πρώτοι πατέρες της εκκλησίας επηρεάστηκαν έντονα από αυτό και το εγκωμίασαν, όπως ο ‘Aγιος Ειρηναίος, ο Ιουστίνος, ο ‘Aγιος Κλήμης ο Αλεξανδρείας, ο Αθηναγόρας, ο Απόστολος Πέτρος και ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος.
Παρ’ όλα αυτά, κανείς εξ’ αυτών δεν συμφώνησε με τη διήγηση της πτώσης των αγγέλων, όπως θα δούμε παρακάτω. Γεγονός πάντως είναι ότι δεν θεωρείται αιρετικό βιβλίο, έστω και αν δεν συμπεριλαμβάνεται στην Παλαιά Διαθήκη.
Σύμφωνα με τους μελετητές το πιθανότερο είναι ότι γράφτηκε στην εβραϊκή γλώσσα, στα χρόνια της Βαβυλώνιας αιχμαλωσίας και αυτό γιατί πολλές περιγραφές του, όπως του Παλαιού των Ημερών, μοιάζουν με αντίστοιχες περιγραφές του προφήτη Δανιήλ. Σίγουρο είναι δε ότι υπέστη παραλλαγές κατά τις αντιγραφές του και ενώ ήταν πασίγνωστο στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, τα ίχνη του εξαφανίζονται περίπου στα τέλη του 8ου με αρχές του 9ου μ.Χ αιώνα.
Οι ‘Aγγλοι περιηγητές Bruce και Ruppel βρίσκουν ένα αντίγραφό του στην Αβυσσηνία, γραμμένο στην κοπτική γλώσσα, και το 1811 γίνεται η μετάφρασή του στα αγγλικά από τον Επίσκοπο Lawrence και έπειτα και σε άλλες γλώσσες.

Τα «αιρετικά» σημεία του βιβλίου.
Όπως προαναφέρθηκε, το σημείο που ξεσήκωσε αντιδράσεις ήταν η διήγηση της πτώσης των αγγέλων. Η χριστιανική παράδοση θεωρεί πως ένας άγγελος, ο Εωσφόρος, πιθανότατα ο μέχρι τότε ανώτερος στην αγγελική ιεραρχία, λόγω της αλαζονείας του που τον έκανε να θέλει να γίνει υπεράνω του Θεού, αποστάτησε και οι άγγελοι χωρίστηκαν σε δύο παρατάξεις: σε εκείνους που τον ακολούθησαν και σε εκείνους που απάντησαν στο κάλεσμα του Αρχάγγελου Μιχαήλ «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου».

Η τραγική φιγούρα του Εωσφόρου ώθησε πολλούς καλλιτέχνες να τον τιμήσουν μέσα από τα έργα τους.
Οι πρώτοι, μαζί με τον αρχηγό τους εξέπεσαν για πάντα από την ιεραρχία του Φωτός και μετατράπηκαν στους σκοτεινούς δαίμονες που από τότε επιβουλεύονται το Θείο έργο. Πάνω σε αυτή την άποψη έχουν δημιουργηθεί πολλές παραδόσεις από τη Ρωμαιοκαθολική και την Ορθόδοξη εκκλησία. Το βιβλίο του Ενώχ, όμως, έχει διαφορετική άποψη. Ας δούμε ποια είναι αυτή:
« Και εγένετο όταν επληνθύνθησαν οι υιοί των ανθρώπων εν εκείναις ταις ημέραις εγεννήθησαν αυτοίς θυγατέραι ωραίαι και καλαί. Και εθεάσαντο αυτάς οι άγγελοι, υιοί ουρανού και είπον προς αλλήλους. Δεύτε εκλεξώμεθα εαυτοίς γυναίκας από των ανθρώπων και γεννήσωμεν εαυτοίς τέκνα. Και είπεν ο Σεμειαζάς προς αυτούς, ος ην άρχων αυτών. Φοβούμαι μη ου θελήσετε ποιήσαι το πράγμα τούτον και έσομαι εγώ μόνος οφειλέτης αμαρτίας μεγάλης. Απεκρίθησαν ουν αυτώ πάντες. Ομόσωμεν όρκω πάντες και αναθεματίσωμεν πάντες αλλήλους μη αποστρέψαι την γώμην ταύτην, μέχρις ουν αν τελέσωμεν αυτήν και ποιήσωμεν το πράγμα τούτον. Τότε ώμοσαν πάντες ομού και ανεθεμάτισαν αλλήλους εν αυτώ…»
« Και έλαβον εαυτοίς γυναίκας, έκαστος αυτών εξελέξαντο εαυτοίς γυναίκας και ήρξαντο εισπορεύεσθαι προς αυτάς και μιάνεσθαι εν αυταίς και εδίδαξαν αυτάς φαρμακείας και παοιδάς και ριζοτομίας και τας βοτάνας εδήλωσαν αυτάς. Αι δε εν γαστρί λαβούσιν ετέκοσαν γίγαντας μεγάλους εκ πηχών τρισχιλίων οίτινες κατήσθοσαν τους κόπους των ανθρώπων. Ως δε ουκ εδυνήθησαν αυτοίς οι άνθρωποι επιχορηγείν, οι γίγαντες ετόλμησαν επ’ αυτούς και κατησθίοσαν τους ανθρώπους και ήρξαντο αμαρτάνειν εν τοις πετεινοίς και τοις θηρίοις και ερπετείς και τοις ιχθύσιν και αλλήλων τας σάρκας κατεσθίειν και το αίμα έπινον. Τότε η γη ενέτυχεν κατά των ανόμων…»
Η διήγηση συνεχίζει αναφέροντας αναλυτικά τις τέχνες που δίδαξαν οι άγγελοι στις γυναίκες και το κακό που έσπειραν οι γίγαντες στη γη, μέχρις ότου οι τέσσερις ισχυρότεροι άγγελοι, ο Μιχαήλ, ο Γαβριήλ, ο Σουριήλ και ο Ουριήλ έριξαν το βλέμμα τους στη γη και διαπίστωσαν τι είχε συμβεί, οπότε και ενημέρωσαν το Θεό.
Ο Θεός αποφάσισε να ριφθούν οι εκπεσόντες στα βάθη της αβύσσου για πάντα, οι γίγαντες να αφανιστούν από τα ίδια τους τα χέρια και το αμαρτωλό γένος των ανθρώπων να εκλείψει από τον Κατακλυσμό.
Οι εκπεσόντες παρακάλεσαν τον Ενώχ να μεσολαβήσει για αυτούς στο Θεό αλλά Εκείνος τους απάντησε ότι οι άγγελοι μεσολαβούν για τους ανθρώπους και όχι το αντίστροφο. Συνεχίζοντας το κείμενο αναφέρει το εξαιρετικά ενδιαφέρον, ότι οι γίγαντες θα γεννήσουν πονηρά πνεύματα που θα καλούνται πνεύματα του κακού, δεν θα τρώνε, δεν θα πίνουν, θα είναι αόρατα και υπεύθυνα για κάθε συμφορά των ανθρώπων.

Το έργο “Fall of the Rebel Angels” του Peter Paul Rubens(1618-1620)- Oil on canvas. Alte Pinakothek, Munich, Germany
Σχόλια για την πτώση των αγγέλων
Έχουν υπάρξει διάφορες απόπειρες ερμηνείας της παραπάνω διήγησης, που αποτελεί και το «αιρετικότερο» σημείο του βιβλίου.
Κατ’ αρχήν οφείλει να επισημανθεί πως ένα τέτοιο κείμενο μπορεί να είναι αλληγορικό και η πραγματική ερμηνεία του να βασίζεται σε «κλειδιά» χωρίς τη γνώση των οποίων δεν είναι δυνατό να ερμηνευτεί. Εγώ θα στηριχτώ σε όσα αυτολεξί περιγράφονται.
Ισχυρίζονται κάποιοι ότι η μετάφραση της λέξης «Ελωίμ» είναι λανθασμένη, επειδή αυτή δεν μεταφράζεται μόνο ως άγγελοι, όπως στον Ενώχ αλλά και ως υιοί του Θεού ή ενάρετοι άνθρωποι.
Επομένως οι «υιοί του Θεού»- δηλαδή οι ενάρετοι άνθρωποι- αναπαράχθηκαν με «κατώτερες» γυναίκες διαπράττοντας αμαρτία και όχι οι
‘Aγγελοι του Θεού.
Η αλήθεια είναι ότι η εβραϊκή λέξη «Ελωίμ» είναι πληθυντικός αριθμός, σημαίνει «θεοί» ή «δυνάμεις» και η φράση «bne Elohim» σημαίνει «υιοί των Θεών», όπως αναφέρεται και στη Γένεση στην επίμαχη φράση «ιδόντες δε οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων…» (Γεν. 6, 2). Η επεξήγηση του σημείου αυτού στη μετάφραση που έχω στη διάθεσή μου (Αδελφότης Σωτήρ υπό Ν. Βασιλειάδη) ισχυρίζεται ότι οι «υιοί του Θεού» είναι οι απόγονοι της ευσεβούς γενεάς του Σηθ από τον Ενώς και οι θυγατέρες των ανθρώπων είναι οι απόγονοι της γενεάς του Κάιν, η οποία χαρακτηρίζεται ως διεφθαρμένη.
Στο κείμενο όμως του Ενώχ αναφέρεται: «ήταν διακόσιοι εκείνοι που κατέβηκαν στα χρόνια του Ιάρεδ στην κορυφή του όρους Ερμώμ».
Εάν λοιπόν επρόκειτο για ανθρώπους, από ποιο ψηλότερο προφανώς σημείο κατέβηκαν στο όρος; Για να κατέβει κανείς κάπου, πρέπει να βρίσκεται ψηλότερα και τι είναι ψηλότερα από ένα βουνό;
Αυτό, μαζί με την ερμηνεία που στηρίζεται στους υιούς του Θεού ως απογόνους του Σηθ, μας φέρνει έντονα στο νου το απόκρυφο – ψευδεπίγραφο βιβλίο του Αδάμ και της Εύας, όπου αναφέρεται ότι οι Πρωτόπλαστοι εκδιωχθέντες από τον Παράδεισο έζησαν στην κορυφή ενός πανύψηλου όρους και μετά τη δολοφονία του ‘Aβελ, οι απόγονοι του Κάιν έζησαν στους πρόποδες του όρους και απαγορευόταν στους ευσεβείς της κορυφής να κατέβουν και να συγχρωτιστούν με τους μιαρούς συγγενείς τους στους πρόποδες.
Αλλά, ακόμα και αυτό να δεχτούμε ως εξήγηση, το κείμενο αναφέρει τους «καταβάντες επί του Αραντίς», επομένως δεν δεχόμαστε ότι οι ευσεβείς της κορυφής κατέβηκαν στους μιαρούς αλλά κάποιοι ψηλότερα από το όρος.
Η ερμηνεία της λέξης ως «άνθρωποι», όμως, δεν εξηγεί τα προϊόντα αυτής της ένωσης, δηλαδή τους γίγαντες ή Νεφιλίμ, όπως αναφέρονται στο κείμενο.
Εάν επρόκειτο για ανθρώπους, για ποιο λόγο η αναπαραγωγή τους οδήγησε στη γέννηση Γιγάντων, οι οποίοι αναφέρονται και στη Γένεση; «οι δε γίγαντες ήσαν επί της γης εν ταις ημέραις εκείναις. Και μετ’ εκείνο, ως αν εισεπορεύοντο οι υιοί του Θεού προς τας θυγατέρας των ανθρώπων και εγεννωσαν εαυτοίς. Εκείνοι ήσαν οι γίγαντες οι απ’ αιώνος, οι άνθρωποι οι ονομαστοί» (Γεν. 6, 4).
Ενώ στους Αριθμούς (33, 13) αναφέρει ότι ήταν υιοί των «Ανάκ» και υπαινίσσεται ότι τελικά ο Κατακλυσμός δεν τους κατάστρεψε όλους αλλά κάποιοι τουλάχιστον επέζησαν στην περιοχή της Παλαιστίνης.
Ένα ακόμα επιχείρημα όσων δέχονται την εκδοχή της λανθασμένης μετάφρασης στηρίζεται στη Γένεση, όπου ο Θεός αναφέρει: «ου μη καταμείνει το πνεύμα μου εν τοις ανθρώποις τούτοις εις τον αιώνα δια το είναι αυτούς σάρκας» (Γεν. 6,3).
Εάν εξετάσουμε το κείμενο, όμως, διαπιστώνουμε ότι η λέξη «άνθρωποι» μπορεί να αναφέρεται στους Γίγαντες και όχι στους γεννήτορές τους εκπεσόντες ή Εγρήγορους. Το νόημα δεν αλλάζει αν το θεωρήσουμε αυτό και συμφωνεί με το βιβλίο του Ενώχ, ότι «γεννηθέντες υπό πνευμάτων και σαρκός… εν τη γη η κατοίκησις αυτών έσται».
Επομένως, θεωρώ ότι και αυτό το επιχείρημα που εκφράστηκε από τον ‘Aγιο Αυγουστίνο δεν αποκλείει την ορθότητα του κειμένου του Ενώχ.
Το κεντρικότερο, όμως, επιχείρημα των επικριτών του βιβλίου είναι ότι, σύμφωνα με αυτούς, οι ‘Aγγελοι δεν είναι δυνατό ως πνεύματα να τεκνοποιήσουν. Θα σταθούμε εδώ περισσότερο.
Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, ο Χριστός αναφέρει ότι «εν γαρ τη αναστάσει ούτε γαμούσιν ούτε εκγαμίζονται αλλ’ ως άγγελοι Θεού εν ουρανώ εισί».
Στηριζόμενοι πάνω σε αυτό, οι επικριτές του βιβλίου ισχυρίζονται ότι ο ίδιος ο Χριστός έχει δώσει τελεσίδικη απάντηση σε αυτές τις θεωρίες. Και πάλι, όμως, ο Θεάνθρωπος θα μπορούσε να εννοεί όχι τους Αγγέλους ως σύνολο αλλά εκείνους που επέλεξαν να μη μιανθούν, τους δίκαιους αγγέλους που απάντησαν στο κάλεσμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και παρέμειναν στον Παράδεισο.
Δεν ξεκαθαρίζει σε καμία περίπτωση αν οι ‘Aγγελοι έχουν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν ζωή ή όχι. Οι ‘Aγγελοι υποτίθεται ότι είναι άφυλα πνεύματα, τουλάχιστον στην Ορθόδοξη παράδοση που κατ’ ανάγκην απεικονίζονται με νεαρή αντρική μορφή στην εικονογραφία, όπως και οι Δαίμονες.
Ωστόσο οι τελευταίοι έχουν κατηγορηθεί για ασέλγειες σε βάρος ζωντανών ανδρών και γυναικών, με τη μορφή των Incubi – Succubi. Δεν γνωρίζω εάν έχει αναφερθεί περίπτωση τεκνοποίησης αλλά υπάρχουν πολλές περιπτώσεις σεξουαλικών επαφών. Η Ιερά Εξέταση κατηγορούσε μάγισσες για ασελγείς πράξεις με δαίμονες, ‘Aγιοι της εκκλησίας αναφέρουν ότι είχαν ταλαιπωρηθεί από αυτούς.
Η τεκνοποίηση από Θεούς και Θεές είναι κοινή παράδοση σε ολόκληρο τον κόσμο και η άμωμος σύλληψη του Χριστού και άλλων, έγινε με τη μεσολάβηση ενός πνεύματος και υποτίθεται πως και ο Αντίχριστος της χριστιανικής παράδοσης θα είναι προϊόν μιας τέτοιας άνομης σύλληψης.
Κάτι που συνήθως διαφεύγει της προσοχής όλων αυτών που έχουν ασχοληθεί με το θέμα που διαπραγματευόμαστε, είναι η στάση των θυγατέρων των ανθρώπων. Για ποιο λόγο δέχτηκαν χωρίς να φοβούνται (το λιγότερο) την επαφή με πνευματικές οντότητες που προφανώς διέφεραν εντελώς από αυτές;
Σε ολόκληρη τη φύση, το θηλυκό πρέπει να νιώσει μια έλξη για το αρσενικό, το οποίο μπορεί να είναι ωραίο ή άσχημο, πάντως μοιάζει με τα άτομα του είδους του, εάν εξαιρέσει κανείς τουλάχιστον τις διαστροφές.
Θα μπορούσαν λοιπόν οι Εγρήγοροι να είχαν εξαπατήσει τις γυναίκες, εμφανιζόμενοι με ανθρώπινη μορφή; Φυσικά και θα μπορούσαν, ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη αλλά και το βιβλίο του Ενώχ αναφέρουν ότι οι ‘Aγγελοι μπορούν να αποκτούν ανθρώπινη μορφή όταν το θελήσουν, επομένως, λογικά, θα έπρεπε να εμφανιστούν μπροστά τους ως άνθρωποι.
Αν δήλωσαν την ταυτότητά τους δεν το ξέρουμε, πάντως ίσως και να το έκαναν, αλλιώς ο Θεός δεν θα είχε λόγο να εξοργιστεί με τις γυναίκες, αφού έπεσαν θύμα απάτης. Αλλά ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης έχει τόσα ανθρώπινα ελαττώματα που κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για τον τρόπο που θα αντιδρούσε.
Οι χριστιανικές αντιλήψεις φαίνεται να τοποθετούν την πτώση των Αγγέλων σε προανθρώπινες εποχές, πριν από τη δημιουργία του Αδάμ. Η Γένεση αναφέρει ότι η εξαπάτηση της Εύας από τον Όφι συνέβη στον Παράδεισο, επομένως η Πτώση πρέπει να είχε συμβεί νωρίτερα. Όμως, ο Ενώχ μας διηγείται ότι ήταν στα χρόνια του Ιάρεδ που κατέβηκαν οι Γρηγορούντες στο όρος Ερμώμ, δηλαδή σε εποχές που οι άνθρωποι ζούσαν ήδη στη Γη, εκδιωγμένοι από τον Παράδεισο εδώ και πολλές γενεές, τουλάχιστον έξι στον αριθμό. Και αν όντως το μήλο συμβολίζει τις γνώσεις που δεν έπρεπε ποτέ ένα πνεύμα να αποκαλύψει σε ανθρώπους, τότε θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι ο συγγραφέας της Γένεσης είχε υπ’ όψην του την αφήγηση του Ενώχ, αν και ο ίδιος ή κάποιοι άλλοι φρόντισαν να τη λογοκρίνουν και να την καλύψουν πίσω από ένα συμβολισμό.
Η γέννηση του Νώε
Ο Λάμεχ, εγγονός του Νώε, παντρεύτηκε και όταν η γυναίκα του απέκτησε παιδί, τρόμος κατέλαβε την ψυχή του. Η σάρκα του παιδιού ήταν λευκή σαν το χιόνι και ρόδινη όπως το τριαντάφυλλο, ενώ και τα μαλλιά του ήταν και αυτά λευκά. Μόλις άνοιξε τα μάτια του φωτίστηκε το δωμάτιο και μόλις άνοιξε το στόμα του άρχισε να υμνεί το Θεό.
Ο Λάμεχ, φοβούμενος μήπως δεν ήταν δικό του το παιδί αλλά ενός αγγέλου, έστειλε τον πατέρα του τον Μαθουσάλα στον Ενώχ, που ήδη κατοικούσε με τους αγγέλους, για να τον συμβουλευτεί.
Ο Ενώχ τον διαβεβαίωσε ότι ήταν δικό του παιδί, του εξιστόρησε την πτώση των Γρηγορούντων αγγέλων και του προφήτευσε ότι ο Νώε θα επιζούσε από τον κατακλυσμό που θα αφάνιζε τους ανθρώπους και τα προϊόντα των μιαρών ενώσεων με τους εκπεσόντες.
Σχόλια
Σε πρώτη φάση η εικόνα του Νώε μοιάζει με αλβινισμό, νόσο κατά την οποία δεν παράγεται καθόλου μελανίνη στο σώμα. Κανένας albino, όμως δεν μπορεί να μιλήσει από τη στιγμή της γέννησής του.
Στην απορία του Λάμεχ φαίνεται πως η πεποίθηση για τις αναπαραγωγικές ικανότητες των αγγέλων ήταν κοινή και δεν θα μπορούσε να είχε επηρεαστεί από τον Ενώχ, αφού ο τελευταίος μόλις τότε αποκάλυψε στο Μαθουσάλα την πτώση των Εγρήγορων και τον επερχόμενο κατακλυσμό.
Θα μπορούσε η περιγραφή του Νώε να είναι μια συμβολική αναφορά στη δημιουργία της λευκής φυλής; Δυστυχώς δεν υπάρχουν επιβεβαιωμένα στοιχεία για τόσο μεγάλη αρχαιότητα των Εβραίων ούτε και υπάρχουν αναφορές για την εμφάνιση των υιών του Νώε. Εδώ, όπως και στην ιστορία του κατακλυσμού, φαίνεται ίσως πιο έντονα από ποτέ η πιθανότητα επιρροής των αντιγραφέων ή και των συγγραφέων από προγενέστερές τους πηγές.
Ο Ενώχ ζούσε ήδη με τους αγγέλους σε έναν τόπο μακρινό μεν αλλά προσβάσιμο από το Μαθουσάλα. Που μπορεί να ήταν αυτός ο τόπος κανείς δεν γνωρίζει. Πάντως, μετά από κει ο Ενώχ ανελήφθη στους ουρανούς.
Στέκουν λογικά οι απόψεις όλων εκείνων που ισχυρίζονται ότι δεν ήταν άγγελοι αλλά νοήμονα όντα από άλλους πλανήτες που συνευρέθησαν με τις θνητές κατεβαίνοντας από τα ιπτάμενα οχήματά τους και λόγω της διαφοράς στο γενετικό υλικό γέννησαν γίγαντες; Αυτό το αφήνω στην κρίση σας.

Επίλογος.
Το βιβλίο του Ενώχ παρουσιάστηκε εντελώς συνοπτικά και με μεγαλύτερο βάρος στην πτώση των αγγέλων και λιγότερο στη γέννηση του Νώε. Φυσικά όμως, το κείμενο δεν περιλαμβάνει μόνο αυτά τα γεγονότα αλλά και περιγραφές για άλλες σφαίρες ύπαρξης, ερμηνείες των ουράνιων φαινομένων, τα ονόματα των «αρχόντων» των ουράνιων σωμάτων ή αγγέλων των δυνάμεων, όπως χαρακτηριστικά αναφέρονται. Τα αποσπάσματα αυτά περιέχουν πολλά δυσνόητα σημεία και αποτελούν πρόσφορο έδαφος για μελέτη.
Ο αποκλεισμός του βιβλίου από τη σειρά της Παλαιάς Διαθήκης είναι κατανοητός εφόσον τα όσα περιγράφονται αντιτίθενται στις παραδόσεις που ασπάστηκε η εκκλησία στην προσπάθειά της να εισάγει ένα νέο δόγμα, απαλλαγμένο από παλαιές αντιλήψεις παρεμφερών δογμάτων. Το κατά πόσο το πέτυχε αυτό η εκκλησία είναι ένα θέμα που δεν αφορά το συγκεκριμένο άρθρο.
Ο Θεός του Ενώχ είναι ο τυπικός Θεός ολόκληρης της Παλαιάς Διαθήκης. Σκληρός, τιμωρός, αμετάπειστος, μεγαλειώδης μπροστά στην παντοδυναμία του, ανυποχώρητος μπροστά στη συγγνώμη των εκπεσόντων, με υποψίες ανθρώπινων συναισθημάτων και κυρίως οργής.
Οι Δαίμονες που ταλαιπωρούν του ανθρώπους δεν είναι στον Ενώχ οι Εγρήγοροι. Αυτοί περιγράφονται μάλλον ως θλιβερές φιγούρες, σε αντίθεση με τη χριστιανική παράδοση που τους θεωρεί υπαίτιους κάθε κακού. Στον Ενώχ τα πνεύματα των Γιγάντων είναι εκείνα που προκαλούν τα δεινά, εγκλωβισμένα στην κατώτερη υλική διάσταση από την οποία και γεννήθηκαν.
Η έννοια της απόκτησης γνώσης είναι επίσης διφορούμενη. Από τη μια θεωρείται αμαρτωλή, που τη μετέδωσαν οι εκπεσόντες Εγρήγοροι και από την άλλη ο Ενώχ προσφέρει άφθονη από αυτή. Ενώ δηλαδή παραχωρεί μερικές αστρονομικές και αστρολογικές γνώσεις, μέμφεται τον Ακιβιήλ, τον Ταμιήλ και τον Ασαραβήλ που δίδαξαν τα ίδια πράγματα στις θυγατέρες των ανθρώπων. Οι ομοιότητες με την ιστορία των Τιτάνων και κυρίως με τον Προμηθέα είναι εμφανείς.
Και είναι να αναρωτιέται κανείς εάν όλος αυτός ο τεχνολογικός πολιτισμός που έχουμε αναπτύξει, που μπορεί να καταστρέψει αλλά και να σώσει, ξεκίνησε από ένα μίασμα ή αν είναι ένα Θεϊκό δώρο.
Ποιος Θεός που δεχόμαστε ότι είναι η τέλεια ύπαρξη θα είχε ελαττώματα τόσο εκδικητικά, τόσο ανθρώπινα, που θα στερούσε από τα αγαπημένα του πλάσματα τις γνώσεις για να καλυτερεύσουν τη ζωή τους;
Για αυτό, το βιβλίο του Ενώχ, άσχετα με την ορθότητα ή μη των διηγήσεών του, όπως και όλα της Παλαιάς Διαθήκης, προσφέρονται για γόνιμους προβληματισμούς γύρω από θρησκευτικά- θεολογικά και όχι μόνο ζητήματα.
Βιβλιογραφία:
1. Γένεση, Αδελφότητα θεολόγων « Ο Σωτήρ».
2. Βιβλίον του Ενώχ, Γρηγ. Κατσαρέα, εκδόσεις Σπανός.
3. Η Καινή Διαθήκη, μετάφραση � αν. Τρεμπέλα, εκδόσεις Σωτήρα.
4. Θεϊκές Επαφές, Ζεκάρια Σίτσιν, εκδόσεις Έσοπτρον.
5. Η βιογραφία του Διαβόλου, Peter Stanford, εκδόσεις Αρχέτυπο

ΠΗΓΗ

ΕΝΑ ΒΡΑΔY ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων)

ΕΝΑ ΒΡΑΔY ΣΤΟ ΣΤΑΘΜΟ

Τί θλιβερὸ πράμμα ὁ Σταθμός,
ποὺ μόλις νἄχῃ φύγει τὸ τραῖνο.
Οὔτε στιγμή, μόλις ποὺ ἐδῶ
στὶς ράγιες του βαριὰ σταματημένο
καὶ πηγαινόρχονταν γοργά,
ἀνίδεα γελώντας ταξειδιῶτες.
Κι᾿ ὅσοι ποὺ μείνανε κι᾿ αὐτοὶ
δὲν ἔχουνε τὴν ὄψη τους σὰν τότες.
Ἡ ἄδεια θέση κι᾿ ἡ σιωπὴ
μέσ᾿ στὸ Σταθμὸ ποὺ τοὔφυγε τὸ τραῖνο.

Κι᾿ αὐτοὶ ποὺ μείνανε σκορποῦν
κ᾿ ἔχουν τὸ βῆμα τὸ ἀποφασισμένο
ὅσων τὴ μοίρα ἀκολουθοῦν.
Κάθε φορὰ τοὺς φεύγει κι᾿ ἀπὸ κάτι
καὶ κεῖνοι μένουν στὸ Σταθμὸ
λυγίζοντας τὸ θολωμένο μάτι.
Στρέφουν στὰ ἴδια θαρρετοὶ
δῆθεν κ᾿ ἡ πλάτη τους κυρτώνει πίσω.
-Καταραμένε χωρισμὲ
ὅμως κι σένα ἀπόψε θ᾿ ἀγαπήσω.
Γιατί τὸ «χαῖρε» ἦταν γλυκὸ
καθὼς τὸ χέρι σειόταν στὸν ἀέρα
ἀπ᾿ τὸ μαντήλι πιὸ λευκὸ
κι᾿ ἀπ᾿ τὸν ἀνθό, σὰ φῶς ποὺ ἔφευγε πέρα,
ποὺ δὲν τὸ εἶχα ἰδῆ ποτὲ
τόσο γαλήνια ὡραῖο τ᾿ ὅραμά σου,
Καταραμένε χωρισμέ.
Μοῦ τρέμουνε τὰ χείλη στὄνομά σου.

Μαρία Πολυδούρη
ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Εμίλ Ζολά

Ο Εμίλ Ζολά (γαλλ. Émile Zola, Παρίσι, 1840 – Παρίσι, 1902) ήταν Γάλλος λογοτέχνης, το έργο του οποίου ξεχώρισε όχι μόνο αναδεικνύοντας το ρεύμα του νατουραλισμού, αλλά πρωτίστως επειδή άσκησε τεράστια κοινωνική επιρροή με το έργο και τις παρεμβάσεις του. Η μητέρα του ήθελε να τον δει νομικό, ωστόσο εκείνος απέτυχε να περάσει τις απαιτούμενες εξετάσεις. Έτσι, πρώτα εργάστηκε ως γραμματέας, μετά στο τμήμα πωλήσεων ενός εκδοτικού οίκου. Κατόπιν άρχισε να αρθρογραφεί σε εφημερίδες σχετικά με τη λογοτεχνία, την τέχνη και την πολιτική. Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι θέσεις του κατά του Ναπολέοντα και του ιερατείου.

Μετά το πρώτο σημαντικό μυθιστόρημά του Τερέζ Ρακέν (1867), ξεκίνησε μια σειρά έργων με τον τίτλο “Λε Ρουγκόν Μακάρ” (Les Rougon-Macquart. Histoire naturelle et sociale d'une famille sous le Second Empire [Ρουγκόν-Μακάρ. Φυσική και κοινωνική ιστορία μιας οικογένειας υπό την Β΄ Αυτοκρατορία]), όπου περιλαμβάνονται περισσότερα από τα μισά μυθιστορήματά του, θέλοντας να αναλύσει με διεισδυτική κριτική ματιά τις πτυχές της τότε γαλλικής κοινωνίας. Σε αυτή τη σειρά συγκαταλέγεται Η ταβέρνα (1877), ένα αριστούργημα το οποίο εμβαθύνει στο φαινόμενο του αλκοολισμού και της φτώχειας στην εργατική τάξη. Επίσης, η Νανά (1880), που, με τη συμβολική μορφή μιας πόρνης η οποία διαφθείρει την παριζιάνικη ελίτ, δηλώνεται η κατάπτωση της Δεύτερης Γαλλικής Αυτοκρατορίας. Επιπλέον, με το Ζερμινάλ (1885)—το καλύτερο ίσως έργο του—έστρεψε τον προβολέα στις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας των ανθρακωρύχων.

Στη συνέχεια, από τη βαθυστόχαστη καταγραφή των κοινωνικών προβλημάτων στράφηκε στη σοσιαλιστική ουτοπία με δύο τριλογίες του, Οι τρεις πόλεις και Τα τέσσερα Ευαγγέλια, με τη δεύτερη να μένει ανολοκλήρωτη. Στα τελευταία του χρόνια έμελλε να συνταράξει συθέμελα τη γαλλική κοινωνία με την ανοιχτή επιστολή του προς τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η οποία δημοσιεύτηκε στο εξώφυλλο της εφημερίδας L'Aurore υπό τον τίτλο “Κατηγορώ!” (1898). Ξεσκέπαζε μια μηχανορραφία που κόστισε την ελευθερία στον στρατιωτικό Άλφρεντ Ντρέιφους εξαιτίας του αντισημιτισμού του Υπουργείου Αμύνης. Την αποκάλυψη ακολούθησαν δραματικά γεγονότα που κατέληξαν όχι απλώς στη δικαίωση του αθώου αλλά και στη μεταρρύθυμιση του συστήματος, συμπεριλαμβανομένου του χωρισμού εκκλησίας και κράτους. Πριν όμως δει αυτή την τελευταία εξέλιξη, βρέθηκε νεκρός υπό συνθήκες που θεωρούνται ύποπτες.
Τα έργα του

Contes à Ninon-Τα παραμύθια στη Νινόν, (1864)
La Confession de Claude-Η εξομολόγηση του Κλοντ (1865)
Les Mystères de Marseille -Τα μυστήρια της Μασσαλίας(1867)
Thérèse Raquin (1867)
Madeleine Férat (1868)
Le Roman Experimental-Το πειραματικό μυθιστόρημα (1880)
Les Rougon-Macquart
La Fortune des Rougon -Η περιουσία των Ρουγκών (1871)
La Curée (1871–72)
Le Ventre de Paris (1873)
La Conquête de Plassans (1874)
La Faute de l'Abbé Mouret (1875)
Son Excellence Eugène Rougon (1876)
L'Assommoir (1877)
Une Page d'amour (1878) - Μια σελίδα του έρωτα
Nana (1880)
Pot-Bouille (1882)
Au Bonheur des Dames (1883) - Στην ευτυχία των Κυριών
La Joie de vivre (1884) - Η χαρά της ζωής
Germinal (1885)
L'Œuvre (1886)
La Terre (1887) - η Γη
Le Rêve (1888) - το Όνειρο
La Bête humaine (1890)
L'Argent (1891) - Τα λεφτά
La Débâcle (1892)
Le Docteur Pascal (1893) - Ο γιατρός Πασκάλ
Les Trois Villes - Οι τρεις Πόλεις
Lourdes (1894)
Rome (1896)
Paris (1898)
Les Quatre Evangiles - Οι τέσσερις ευαγγελιστές
Fécondité (1899) - Γονιμότητα
Travail (1901) - Δουλειά
Vérité (1903) - Αλήθεια (εκδόθηκε μετά το θάνατό του)
Justice - Δικαιοσύνη (μόνο σημειώσεις)

Ελληνικές μεταφράσεις

La Confession de Claude (Η εξομολόγηση του Κλαυδίου) : Γ.Κότσικας ("Σ.Δαρεμάς")
Le vendre de Paris (Η κοιλιά του Παρισιού) : Ντορ.Πέππα ("Δελφίνι")
La faute de l’ abbe Mouret (Το αμάρτημα του αββά Μουρέ) : Πέτρος Πικρός ("Γκοβόστης")
L’ assomoir (Η Ταβέρνα) : Σ.Π. ("Δεληχρυσός")
Nana (Νανά) : Α.Ιορδάνου ("Κλασσικά Παπύρου")
Germinal (Ζερμινάλ) : Ε. & Γ. Αγγέλου ("Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος")
La Terre (Η γη) : Λ.Παυλίδης ("Γ.Παπαδημητρίου")
La bete humaine (Το ανθρώπινο κτήνος) : Γ.Κουχτσόγλου ("Κόσμος")

Πηγές

"Εμίλ Ζολά", Δομή, τόμος 6, σελ. 247.
"Εμίλ Ζολά", Πάπυρος - Λαρούς - Μπριτάνικα, τόμος 26, σελ. 87-9.
C.D. Merriman, "Emile Zola", The Literature Network. Ενημερώθηκε στις 7 Μαΐου 2010.
http://el.wikipedia.org/wiki/Εμίλ_Ζολά

ΚΡΗΤΙΚΑ ΑΜΥΓΔΑΛΩΤΑ

ΚΡΗΤΙΚΑ ΑΜΥΓΔΑΛΩΤΑ   

 

Τα αμυγδαλωτά είναι από τα αγαπημένα κεράσματα. 

 

 

Γλυκό ή μπισκότο όπως θέλει μπορεί να το πει κανείς. Σημασία εχει ότι είναι τόσο γευστικό που κάνείς δεν θα αρνηθεί αλλο ένα.
Στους γάμους και στις βαφτίσεις της Κρήτης κερνούν οπωσδήποτε τον κόσμο αμυγδαλωτά τα οποία τα κάνουν ειδική παραγγελία σε χωριά της Κρήτης.

ΥΛΙΚΑ ΣΥΝΤΑΓΗΣ
700 γρ αμύγδαλα ξασπρισμένα και ψιλοκομμένα
200 γρ ζάχαρη
Ασπράδια 3 αυγών
3 κ.σ. χυμό λεμονιού
2 κ.σ. φρυγανιά τριμμένη
2 κ.σ. αλεύρι 

 

 Ανακατεύετε μαζί τα αμύγδαλα με τη ζάχαρη.
 Χτυπάτε τα ασπράδια σε μαρέγκα.

 Προσθέτουμε και τα υπόλοιπα υλικά

 Προσεκτικά ρίχνετε το μείγμα του αμύγδαλου, ανακατεύοντας απαλά να ενσωματωθούν τα υλικά.
 Στρώνετε τη λαμαρίνα με λαδόχαρτο ψησίματος. Βάζετε το μείγμα σε κορνέ και σχηματίζετε στρόγγυλα ή στενόμακρα μπισκότα. Με προσοχή, βουτάτε ένα πινέλο σε νερό και περνάτε από πάνω τα μπισκότα. Διακοσμείτε με το μισό αμύγδαλο.
Ψήνετε τα μπισκότα σε προθερμασμένο φούρνο, στους 170 βαθμούς, μέχρι να ροδίσουν ελαφρά.
Βγάζετε τα μπισκότα από το φούρνο, αφήνετε να κρυώσουν και φυλάτε σε αεροστεγές κουτί.  

Η επανάσταση των σιωπηλών

http://www.grafida.net/el/index.php?itemID=4&view=4&pageID=149329   

Η επανάσταση των σιωπηλών, του Γιώργου Γραμματικάκη

Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιο φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλιτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους.[Φραντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων]

---

Η επανάσταση που οραματίζομαι θα είναι μια επανάσταση των σιωπηλών. Δεν θα έχει σημαίες αναπεπταμένες, συνθήματα και ιδεολογικές διακηρύξεις. Θα είναι μια επανάσταση βουβή, που θα στηρίζεται απλώς στην αλληλεγγύη των βλεμμάτων. Θα ξεκινήσει από την απόλυτη, την οργισμένη σιωπή, και θα αποδώσει στον άνθρωπο ό,τι στερήθηκε, ό,τι ονειρεύθηκε, ό,τι ζήτησε με κραυγές -πριν επιλέξει τη σιωπή.

Γιατί αυτή η σιωπή είναι η απόγνωση και η προσδοκία του. Δεν είναι αποδοχή, μήτε μοιρολατρία. Η σιωπή είναι το μέτρο της διαψευσμένης του ζωής, η πίκρα για τις επαγγελίες που ακυρώθηκαν, η οργή για την υποκρισία και το ψέμα. Η σιωπή είναι το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ωριμότητας. Αν οδηγήσει στην επανάσταση, θα είναι μια επανάσταση αληθινή, αφού για πρώτη φορά δεν θα δεσμεύεται από τα λόγια της, θα δεσμεύεται μόνον από τα αισθήματά της.

Η επανάσταση των σιωπηλών δεν απευθύνεται λοιπόν σε ορισμένες τάξεις κοινωνικές, ούτε υπόσχεται ευημερία και δικαιώματα. Υπόσχεται μόνον μια άλλη γλώσσα: Την ξεχασμένη γλώσσα της ειλικρίνειας και της ευθύνης. Δεν επιδιώκει την εξουσία, αφού όπως απέδειξε η Ιστορία αυτό οδηγεί στη βία και τον εκφυλισμό. Επιδιώκει, όμως, να αποδώσει στον άνθρωπο την εξουσία της ζωής του, να απαντήσει στη βουβή απόγνωση της σιωπής του. «Η επανάσταση», σχολίασε ο μέγιστος των θεωρητικών της, «συνιστά μια πνευματική αναταραχή, μέσω της οποίας μια ομάδα ανθρώπων επιδιώκει να θέσει νέα θεμέλια για την ύπαρξή της».

Σε αυτήν λοιπόν την επανάσταση, που αναζητά αιωνίως τα θέμελιά της, δεν έχουν ίσως θέση οι ποιητές, μήτε οι φιλόσοφοι. Εχουν όμως θέση οπωσδήποτε οι άνεργοι. Ο φιλόσοφος προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο, ο ποιητής δημιουργεί τον δικό του. Ο άνεργος όμως τον στερείται εξ ορισμού. Η ανεργία αποτελεί τον παραλογισμό ενός πολιτισμού, που δεν παύει να επαίρεται για τις κατακτήσεις του. Ο παραλογισμός αυτός, αλλού μεταφράζεται στην πρόκληση της χλιδής, στον άνεργο σε ταπεινώσεις που δεν τελειώνουν. Ο άνεργος κατέφυγε στη σιωπή, επειδή κουράστηκε να ακούει για επενδύσεις και για τη μείωση της ανεργίας· που εξαιρεί ωστόσο πάντοτε τον ίδιο. Ο άνεργος είναι πια σιωπηλός, όχι επειδή θέλει να κρύψει την οργή του, αλλά επειδή δεν αντέχει να μιλήσει άλλο.

Η σιωπή -που κρύβει την απόγνωση- χαρακτηρίζει ακόμα όσους νοιάζονται αληθινά για τα δεινά του περιβάλλοντος. Δεν είναι οι οικολόγοι: Οι οικολόγοι φλυαρούν χωρίς μέτρο, και αναζητούν διαρκώς άλλοθι στον εαυτό τους και την «ανάπτυξη». Στην επανάσταση των σιωπηλών, θα συμμετέχουν οι άλλοι: Οσοι γνωρίζουν ότι η ανάσα της φύσεως είναι το ίδιο σπουδαία με τη δική τους ανάσα, ότι τα τραύματά της αποτελούν τραύματα στο δικό τους σώμα και την ψυχή. Αν σήμερα η μόνη προσδοκία τους είναι η επανάσταση των σιωπηλών, είναι επειδή κουράστηκαν να καταγγέλουν: την ασίγαστη μανία καταστροφής σε παραλίες και δάση, τις απάνθρωπες πόλεις που στεγνώνουν τις ψυχές, τη θυσία του αιώνιου και του αναγκαίου στο εφήμερο και το ταπεινό. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν υπόσχεται νόμους και διατάγματα, που θα αποβλέπουν στην «προστασία» του περιβάλλοντος. Θεωρεί, αντίθετα, ότι είναι ο άνθρωπος που πρέπει να προστατευθεί. Εκείνος -που σήμερα σιωπά με απόγνωση- και οι επίγονοί του. Το περιβάλλον είναι ανάγκη να παραμείνει όσο γίνεται υπερήφανο και ανέγγιχτο, επειδή μόνον έτσι ανθεί πράγματι η ζωή. Αλλιώς, θα πληθαίνουν οι απομιμήσεις και τα ομοιώματά της.

Στην επανάσταση των σιωπηλών συμμετέχουν και όσοι είδαν το διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Μήτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο κόσμος τους είχε αξίες και ήθος, μήτε αλλάζουν. Στην επανάσταση των σιωπηλών, είναι σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια παράδοξη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος όμως που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Και απαιτεί το σεβασμό από όσους μιλούν εξ ονόματός του. Αυτοί οι σημαιοφόροι -χωρίς σημαίες- στην επανάσταση των σιωπηλών είναι η εγρήγορση και η συνείδησή της.

Όσοι άλλωστε κατέφυγαν στη σιωπή δεν έπαυσαν να ονειρεύονται: τη δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας παιδείας ουσιαστικής, την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που εν είδει μικρής φωτιάς υπάρχουν στον καθένα. Αντί όμως να κερδίσουν τη μοναδικότητά τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες. Αριθμοί σε πίνακες στατιστικής και σε μετρήσεις θεαματικότητας· αποδέκτες σε επίπλαστες ανάγκες και όμηροι μιας ανεξέλεγκτης προόδου. Κι ενώ τα στοιχεία και οι εξαγγελίες των πολιτικών μιλούν για τη διαρκή άνοδο του εθνικού εισοδήματος, εκείνοι αισθάνονται ότι το βιοτικό τους επίπεδο -με την έννοια του βίου, της ζωής- διαρκώς μειώνεται.

Αυτός άλλωστε -εγώ ή εσείς- που οραματίζεται την επανάσταση των σιωπηλών, δεν ενδιαφέρεται αν επικριθεί ως ρομαντικός, μήτε αν καταταχθεί από τους εχέφρονες στους υπέρμαχους μιας ουτοπίας, από τις πολλές που γνώρισε η Ιστορία. Οι επικριτές της επανάστασης των σιωπηλών, συχνά φορτωμένοι με διπλώματα και κοινωνιολογικές περγαμηνές, αγνοούν την αξία της σιωπής, το εν δυνάμει επαναστατικό της περιεχόμενο. Τι άλλο όμως ήταν η εξέγερση του Πολυτεχνείου -για να αναφερθούμε στην επικαιρότητα- από μια κραυγή σπαρακτική, μια στιγμή επαναστάσεως ύστερα από χρόνια σιωπής; Η σιωπή υπήρχε από νωρίς στις διαψευσμένες προσδοκίες των νέων ανθρώπων, σερνόταν στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους δρόμους της Αθήνας, μιλούσε με μουσικές και αθέατα δάκρυα. Η βία επιτάχυνε την έκφρασή της, τα τανκς προσπάθησαν να καλύψουν την απειλή της.

Όσοι λοιπόν αμφισβητούν την επανάσταση των σιωπηλών, δεν μέτρησαν ποτέ την αξία της σιωπής, δεν έτυχε ποτέ να αντιληφθούν την εκρηκτική της δύναμη. Μήπως όμως και ο έρωτας δεν είναι ως επί το πλείστον σιωπή, μήπως μέσα στη σιωπή δεν πλάθει ο δημιουργός το έργο του;

«Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της Ιστορίας», έγραψε ένας σπουδαίος επαναστάτης, που δολοφονήθηκε μάλιστα από τους πρώην συντρόφους του στην εξορία. Η επανάσταση των σιωπηλών δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωσή της.

grafida.net