Οἱ πολεμιστὲς τοῦ Riace

APXAIA EΛΛAΣ

Οἱ πολεμιστὲς τοῦ Riace,
εἶναι δύο διάσημα ἑλληνικὰ μπρούντζινα γλυπτά, γενειοφόρων πολεμιστῶν. Περίπου 460-450 π.Χ.
Ἡ θέση τους κανονικὰ εἶναι στὸ Museo Nazionale della Magna Grecia στὴ Reggio Calabria τῆς Ἰταλίας. Ὠστόσο, ἀπὸ τὸ 2009, τὰ μπρούντζινα γλυπτὰ φιλοξενοῦνται στὸ Palazzo Campanella, τὴν ἔδρα τοῦ Περιφερειακοῦ Συμβουλίου τῆς Καλαβρίας (Consiglio Regionale della Calabria), ὅπου ἔχουν μεταφερθεῖ, λόγω ἐργασιῶν συντήρησης στὸ Ἐθνικὸ Μουσεῖο Magna Grecia.
Τὰ ἀγάλματα ἀνακαλύφθηκαν τὸ 1972 ἀπὸ ἕναν ψαροντουφεκὰ τὸν Stefano Mariottini, κατὰ τὴ διάρκεια κατάδυσής του, σὲ ἀπόσταση 200 μέτρων ἀπὸ τὴν ἀκτὴ τοῦ Riace καὶ σὲ βάθος 6-8 μέτρων. Τὰ ἀγάλματα εἶναι σημαντικὴ προσθήκη στὰ σωζόμενα δείγματα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς γλυπτικῆς.
Ἡ κλίση τοῦ κεφαλιοῦ τους καὶ ἡ ἀσύμμετρη διάταξη τῶν χεριῶν καὶ τῶν ποδιῶν προσθέτει κίνηση καὶ ζωντάνια. Ἐπιπλέον, τὰ μάτια τους εἶναι φτιαγμένα ἀπὸ ὀστὰ καὶ γυαλί, τὰ δόντια ἀπὸ ἀσήμι καὶ τὰ χείλη καὶ οἱ θηλές εἶναι ἀπὸ χαλκό. Παλαιότερα, εἶχαν δόρατα καὶ ἀσπίδες…

Riace bronzes
The Riace bronzes are two famous full-size Greek bronzes of nude bearded warriors, cast about 460–450 BC and housed by the Museo Nazionale della Magna Grecia in Reggio Calabria, Italy. However, from 2009, the bronzes are visible in the Palazzo Campanella, seat of the Regional Council of Calabria (Consiglio Regionale della Calabria), where they were brought due to the restoration of the Magna Grecia National Museum.
Stefano Mariottini discovered the bronzes whilst snorkeling near the end of his vacation at Monasterace, while diving at a distance of 200 metres from the Riace's coast and at a depth of 6–8 metres.
The Riace bronzes, also called Riace Warriors, are major additions to the surviving examples of ancient Greek sculpture. Their turned head does not only confer movement, but it also adds life to the sculptures. The asymmetrical layout of the arms and legs adds realism to the bronzes. Moreover, the statues' eyes are inlaid with bone and glass, while the teeth are in silver and both the lips and nipples are in copper. Formerly, they held spears and shields.

http://en.wikipedia.org/wiki/Riace_bronzes

Φτιάξτε σαμπουάν μπύρας για όγκο

http://epistrofi-sti-fysi.blogspot.gr/2012/12/blog-post_8142.html

Φτιάξτε σαμπουάν μπύρας για όγκο

Κάνει τα μαλλιά υγιή και λαμπερά Όπως έχουμε αναφέρει και παλαιότερα τα συστατικά της μπύρας και πιο συγκεκριμένα η μαγιά της, κάνουν πολύ καλό στα μαλλιά σας καθώς τα θρέφουν και τους δίνουν τον όγκο που τους λείπει.

Επίσης, η βύνη και ο λυκίσκος θωρακίζουν την τρίχα και αναδομούν τα κατεστραμμένα μαλλιά. Αν λοιπόν θέλετε τα μαλλιά σας να έχουν περισσότερο όγκο και να είναι υγιή και λαμπερά, το σαμπουάν με μπύρα είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεστε! 

Υλικά 

• 3/4 της κούπας μπύρα
• 1 κούπα φθηνού σαμπουάν

Τρόπος παρασκευής: Πάρτε ένα μπρίκι ή ένα μικρό κατσαρολάκι και βάλτε την μπύρα. Στη συνέχεια τοποθετήστε το στο μάτι της κουζίνας και αφήστε τη μπύρα να βράσει μέχρι να γίνει το 1/4 του φλιτζανιού. Στη συνέχεια αφήστε τη να κρυώσει και ανακατέψτε τη με το σαμπουάν. Με αυτό τον τρόπο έχετε πλέον το δικό σας θρεπτικό σαμπουάν, από το οποίο αναδύεται ένα υπέροχο άρωμα.

 

Πηγή: beautetinkyriaki

Ο προστάτης των πιλότων μοναχός Ιωσήφ Αγιορίτης

http://www.briefingnews.gr/orthodoxy/item/49030 

Ο προστάτης των πιλότων μοναχός Ιωσήφ Αγιορίτης (video+photo)

Όσες φορές κι αν το δούμε δακρύζουμε... η φωτογραφία του, καθώς και διάφορα video έχουν κάνει το γύρο του κόσμου. Είναι ο μοναχός που κάθε φορά που κάποιο αεροσκάφος της Πολεμικής Αεροπορίας περνά πάνω από την Χερσόνησο του Άθωνα, «αναγκάζει» τους πιλότους να κάνουν χαμηλή διέλευση για να τον «χαιρετίσουν».

Και πώς να μην το κάνουν όταν ο μοναχός αυτός βγαίνει στην άκρη του βουνού και με μια τεράστια σημαία, πότε ελληνική και πότε βυζαντινή, τους χαιρετά και με το δικό του τρόπο τιμά την αποστολή τους.

ΣΕ ΝΕΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

 

Ποιος είναι όμως αυτό ο μοναχός και ποια η ιστορία του;


Η ΠΡΩΤΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑ
Χρόνια πριν, ο Ιωσήφ βρέθηκε στην Σκύρο για ένα τοπικό πανηγύρι. Εκεί επισκέφθηκε την αεροπορική βάση. Ένας από τους πιλότους των μαχητικών τον αναγνώρισε.

Ήταν ο καλόγερος στο μικρό κελί σε μια από τις κορυφές του Άθωνα πάνω από ένα «σημείο στροφής» όπως λέγεται στη γλώσσα της αεροπορίας.

Μετά την γνωριμία αυτή,  ο ιπτάμενος κάθε φορά που περνούσε από το σημείο φρόντιζε να μειώνει το ύψος του χαιρετώντας με τον τρόπο του το μοναχό, κι εκείνος από την γη έκανε το ίδιο κουνώντας τα χέρια.

Μέχρι που μια μέρα ο μοναχός Ιωσήφ, πήρε μια τεράστια ελληνική σημαία. Ο χαιρετισμός πήρε άλλη χροιά.

Ο μοναχός την κυμάτιζε όσο πιο περήφανα και πανηγυρικά  μπορούσε και ο πιλότος, σαν να υποκλινόταν στην Γαλανόλευκη έκανε μια χαμηλή διέλευση δίπλα ανταποδίδοντας την τιμή.

Η ιστορία του καλόγερου με τη σημαία διαδόθηκε σχεδόν αστραπιαία μεταξύ των χειριστών της Πολεμικής Αεροπορίας και ο ένας μετά τον άλλο, κάθε φορά που η αποστολή τους ήταν στην περιοχή, περνούσε για να χαιρετήσει τον καλόγερο.

Οι πρώτες φωτογραφίες άρχισαν ήδη να κυκλοφορούν και μέσω του διαδικτύου αυτή η μοναδική σχέση του ταπεινού Αγιορείτη με τους πιλότους των μαχητικών έκανε τον γύρο του κόσμου.

Ο ερημίτης «γαντζωμένος» στην άκρη του γκρεμού να κουνά τη σημαία και οι πιλότοι να περνούν τόσο κοντά του που τα πρόσωπα τους να διακρίνονται.

Οι φωτογραφίες είναι εκπληκτικές, σπάνιες και αν μη τι άλλο σε ανατριχιάζουν. Είναι από αυτές τις εικόνες που σε κάνουν περήφανο, που ζηλεύεις γιατί δεν είσαι εκεί.

Κάποιες φορές το σκηνικό επαναλαμβάνεται και με σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ δεν είναι λίγοι οι προσκυνητές που όταν τυχαίνει να βρίσκονται σε τέτοιες στιγμές παίρνουν και αυτοί μια σημαία και συμμετέχουν.

Αυτός ο ερημίτης έχει μετατραπεί σε έναν «προστάτη» των αεροπόρων. Τους βλέπει όταν πηγαίνουν για τις αερομαχίες και τους περιμένει να γυρίσουν πάλι από το ίδιο σημείο.

Πολλοί πιλότοι δεν έχουν μείνει μόνο στον χαιρετισμό από αέρος. Τον έχουν αναζητήσει και τον έχουν επισκεφθεί στο κελί του που πλέον είναι γεμάτο ενθύμια. Μέχρι και στολή πιλότου του έχουν δώσει με το όνομα του γραμμένο πάνω της «Μοναχός Ιωσήφ» και δίπλα «Είσαι έτοιμος για το ταξίδι της ζωής».

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ
Γεννήθηκε στην Κόρινθο πριν 55 χρόνια. Είναι γιός παπά. Τον βάφτισαν Χρήστο, αλλά αυτός προτίμησε να ακολουθήσει το Χριστό και το 1983 έγινε ο Μοναχός Ιωσήφ της Μονής Μεγίστης Λαύρας. Ήταν μόλις 25 ετών.

Στο κελί του Αγίου Μηνά στη Βίγλα βρέθηκε τυχαία, αν και οι μοναχοί δεν θεωρούν τίποτα τυχαίο.

Ο τότε Ηγούμενος της Λαύρας έψαχνε κάποιον νέο, δυνατό που «να πιάνουν τα χέρια του» για να πάει στο μικρό κελί στην άκρη του βουνού, να το συντηρήσει. Ο τελευταίος ένοικος του είχε φύγει από τη ζωή και τα καντήλια του δεν άναβαν πια, σαν το τραγούδι που μαθαίναμε στο Κατηχητικό… «εις το βουνό ψηλά εκεί είναι εκκλησιά ερημική».

Σ αυτό το εκκλησάκι το ερημικό, που πρωτοχτίστηκε τον 19ο αιώνα,  ο Ιωσήφ φρόντισε να ξανακουστεί η καμπάνα και τα καντήλια να μην ξανασβήσουν.

Λένε ότι το σημείο που βρίσκεται το μοναστηράκι, Κελλί κατά την αγιορείτικη ορολογία, βλέπει στο σημείο όπου ο Μαρδώνιος το 492π.Χ. έχασε το μισό του στόλο εκστρατεύοντας εναντίον των Ελλήνων.

Ο Ιωσήφ σαν γνήσιος Αγιορείτης, δεν συμπαθεί ιδιαίτερα την δημοσιότητα. Για να τον βρει κάποιος πρέπει να κάνει μεγάλο κόπο. Ότι έχει να πει το λέει στους προσκυνητές που τον επισκέπτονται.

Άλλωστε αν ήθελε «πολυκοσμία» δεν θα ζούσε σ’ ένα μικρό μοναστηράκι στην άκρη του «πουθενά».

Αν πάντως είστε τυχεροί μπορεί να τον συναντήσετε και εκτός Αγίου Όρους σε κάποια θρησκευτική πανήγυρη. Είναι από τους πιο γνωστούς ιεροψάλτες του Αγίου Όρους και συχνά επισκέπτεται Μητροπόλεις και Πατριαρχεία που τον προσκαλούν για να ψάλλει.

Fragipani Flower - Η Πλουμέρια

Fragipani Flower - Η Πλουμέρια (Plumeria,Frangipani), είναι ένα τροπικό φυτό με εντυπωσιακά αρωματικά άνθη. Το άρωμα της είναι αιφνιδιαστικό, διεισδυτικό και δεν μοιάζει με αυτό άλλων. Κατάγεται από τις ανατολικές Ινδίες αλλά πλέον έχει εξαπλωθεί σε όλες τις τροπικές και όχι μόνο χώρες κυρίως εξαιτίας των πανέμορφων λουλουδιών της που επιπλέον έχουν ένα υπέροχο άρωμα. Ιδιαίτερα δημοφιλές φυτό είναι η πλουμέρια στη Χαβάη όπου μαζί με τις ορχιδέες τα άνθη της πλουμέριας είναι βασικό στολίδι στις Χαβανέζικες γιρλάντες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1
Η Πλουμέρια ή Πλουμερία (Plumeria) (κοινές ονομασίες Φραντζιπάνι (Frangipani)),^{[Σημ. 1]} Ροδίτικο φούλι, Αιγυπτιακό φούλι ή Ινδικό φούλι, είναι ένα γένος ανθοφόρων φυτών στην οικογένεια των Αποκυνίδων^[1](Apocynaceae), στην οποία ανήκει και το γένος Απόκυνον (Apocynum),^{[Σημ. 2]} περιλαμβάνει κυρίως φυλλοβόλους θάμνους και μικρά δένδρα. Είναι εγγενές στην Κεντρική Αμερική, το Μεξικό, την Καραϊβική και τη Νότια Αμερική ως μακρινό νότο, στη Βραζιλία^[2][3] αλλά μπορεί να καλλιεργηθεί στις τροπικές και υποτροπικές περιοχές. Στην Ελλάδα, συναντάται συχνά στα νότια μέρη, Ρόδο, Κρήτη, Κω κ.ά.


Περιγραφή

Η πλουμέρια συγγενεύει με την πικροδάφνη (Nerium oleander) καθώς και τα δύο είδη περιέχουν ένα ερεθιστικό υγρό, μάλλον παρόμοιο με εκείνον του Ευφόρβιου (Euphorbia).^{[Σημ. 3]} Η επαφή με το υγρό^{[Σημ. 4][4]} που ελευθερώνει, μπορεί να ερεθίσει τα μάτια και το δέρμα.^[5] Κάθε ένα από τα διαφορετικά είδη πλουμέριας (Plumeria), φέρουν διαφορετικού σχήματος, εναλλασσόμενα φύλλα με ξεχωριστή μορφή και τρόπους ανάπτυξης. Τα φύλλα της Π. της λευκής (P. Alba), είναι αρκετά στενά και κυματοειδή, ενώ τα φύλλα της Π. της αγνής (P. pudica), έχουν επίμηκες σχήμα και γυαλιστερό, σκούρο πράσινο χρώμα. Η Π. η αγνή (P. pudica) είναι ένα από τα είδη που είναι πάντα ανθοφόρα και αειθαλή. Ένα άλλο είδος που διατηρεί τα φύλλα και άνθη του τον χειμώνα, είναι η P. obtusa η οποία αν και κατάγεται από την Κολομβία, η κοινή της ονομασία είναι «Σιγκαπούρη».
Τα άνθη της πλουμέριας είναι πιο αρωματικά το βράδυ, προκειμένου να δελεάσουν τους σκώρους σφίγγες (Sphingidae) για να τα γονιμοποιήσουν. Τα άνθη δεν έχουν νέκταρ, ωστόσο, απλά ξεγελούν τους επικονιαστές τους. Οι νυχτοπεταλούδες τις γονιμοποιούν κατά λάθος, μεταφέροντας τη γύρη από λουλούδι σε λουλούδι, στην άκαρπη αναζήτησή τους για το νέκταρ.
Τα είδη της πλουμέριας, μπορούν να πολλαπλασιαστούν^{[Σημ. 5]} εύκολα την άνοιξη, από τις άκρες των χωρίς φύλλα μοσχευμάτων των βλαστών. Τα μοσχεύματα αφήνονται να στεγνώσουν στη βάση πριν από τη φύτευσή τους σε καλά στραγγιζόμενα εδάφη. Τα μοσχεύματα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στη σήψη, σε υγρά εδάφη.
Για να αξιοποιήσετε στο έπακρο ένα φυτό πλουμέρια, σε σχέση με την ανάπτυξη, το μέγεθος, την άνθιση και το άρωμα, υπάρχει μια λεπτή ισορροπία που πρέπει να διατηρηθεί. Στην ιδανική περίπτωση, μια πλουμέρια βρίσκεται στο στοιχείο της, όταν μπορεί να έχει άφθονο ήλιο και το απαραίτητο νερό, έτσι ώστε να διατηρείται η υγρασία του εδάφους ακριβώς πάνω από την κατάσταση ξηρότητας. Από την άλλη πλευρά, εάν το φυτό λαμβάνει μια μικρότερη ποσότητα ήλιου, τότε είναι απαραίτητη μια μικρότερη ποσότητα ποτίσματος - και πάλι, για να εξασφαλιστεί ότι υγρασία του εδάφους παραμένει ακριβώς πάνω από την κατάσταση ξηρότητας. Όσο περισσότερο ήλιο, τόσο περισσότερο νερό. Όσο λιγότερο ήλιο, τόσο λιγότερο νερό. Ένα κοινό λάθος των αρχάριων καλλιεργητών της πλουμέριας είναι το επιπλέον πότισμα όταν το φυτό δεν είναι σε θέση να εκτεθεί σε αρκετό ήλιο, οδηγώντας το έτσι σε ένα σαπισμένο ριζικό σύστημα. Αντιθέτως, εάν μια πλουμέρια είναι σε θέση να λαμβάνει τη μέγιστη έκθεση στον ήλιο, αλλά δεν ποτίζεται αρκετά, τότε θα ξεραθεί.
Ο πολλαπλασιασμός μπορεί επίσης να γίνει με την καλλιέργεια ιστών από μοσχεύματα, πρόσφατα επιμήκη στελέχη ή με ανάπτυξη σπόρων σε συνθήκες ασηψίας. Το κλάδεμα γίνεται καλύτερα το χειμώνα για τις ποικιλίες των φυλλοβόλων ή όταν επιδιώκονται μοσχεύματα.
Υπάρχουν περισσότερες από 300 επώνυμες ποικιλίες πλουμέριας.


Ετυμολογία και κοινές ονομασίες

Το γένος ονομάστηκε προς τιμήν του Γάλλου βοτανολόγου του 17ου αιώνα, Charles Plumier, ο οποίος ταξίδεψε στο Νέο Κόσμο τεκμηριώνοντας πολλά είδη φυτών και ζώων.^[6] Η κοινή ονομασία «frangipani», προέρχεται από ένα μαρκήσιο του 16ου αιώνα της αρχοντικής οικογένειας Frangipani στην Ιταλία, οποίος δημιούργησε ένα άρωμα, όμοιο με το άρωμα της πλουμέριας. Πολλοί ομιλητές της Αγγλικής, επίσης, απλά χρησιμοποιούν τη γενόσημο ονομασία «πλουμέρια».
Στα Περσικά, η ονομασία του είναι «γιας» ("yas") ή «γιασμίν»" ("yasmin"). Στην Ινδία, η ονομασία του είναι "champa" ή "chafa", στα Τελούγκου (Telugu), είναι "Deva ganneru" (θεϊκό nerium), στα Manipuri, είναι "Khagi Leihao". Στη Χαβάη, η ονομασία του είναι «μελία» (melia), αν και στη κοινή χρήση εξακολουθεί να ονομάζεται «πλουμέρια». Στη Σρι Λάνκα, αναφέρεται ως "araliya" και (στα Αγγλικά), ως το «Δέντρο Ναός» ("Temple Tree"). Στην Καντώνα, είναι γνωστό ως "gaai daan fa" ή το δέντρο «λουλούδι κρόκου αυγού». Η ονομασία "Leelawadee" (που προέρχεται από την Ταϋλάνδη)^[7][8] απαντάται κατά καιρούς. Στην Ινδονησία, όπου το λουλούδι συνήθως συνδέεται με τον πολιτισμό του Μπαλί, είναι γνωστό ως "Kamboja". Στην Γαλλική Πολυνησία, ονομάζεται δέντρο Tiare.


Στην κουλτούρα

Στην Κεντρική Αμερική, οι πλουμέριες έχουν σύνθετη συμβολική σημασία για πάνω από 2000 χρόνια, με εντυπωσιακά δείγματα από τις περιόδους των Μάγια και των Αζτέκων, έως και σήμερα.^[9]


Κορμός φραντζιπάνι στην Καλκούτα, Δυτική Βεγγάλη, Ινδία.

Φύλλα και άνθη.

Ανθισμένο δέντρο της Πλουμερίας της ερυθράς (Plumeria rubra) διακοσμεί ένα κήπο στο Τελ Αβίβ, Ισραήλ.
Αυτά είναι τώρα κοινά πολιτογραφημένα φυτά στη νότια και νοτιοανατολική Ασία. Στις τοπικές λαϊκές δοξασίες, παρέχουν καταφύγιο στα φαντάσματα και τους δαίμονες. Η μυρωδιά της Πλουμέριας έχει συνδεθεί με ένα βαμπίρ στη λαογραφία της Μαλαισίας. Στην κουλτούρα των Πόντιανακ (της Ινδονησίας)· τα δέντρα φραντζιπάνι (frangipani) συχνά φυτεύονται στα κοιμητήρια. Και στις δύο κουλτούρες των Ινδουιστών και των Βουδιστών, συνδέονται με τους ναούς.
Σε αρκετά νησιά του Ειρηνικού, όπως η Ταϊτή, τα Φίτζι, η Σαμόα, η Χαβάη, η Νέα Ζηλανδία, η Τόνγκα και τα νησιά Κουκ τα φυτά πλουμέριας χρησιμοποιούνται για την παρασκευή των λέις (leis).^{[10][Σημ. 6]} Στη σύγχρονη Πολυνησιακή κουλτούρα το λουλούδι μπορεί να φορεθεί από τις γυναίκες για να δείξουν την κατάσταση της σχέσης τους - πάνω από το δεξί αυτί, εάν επιδιώκουν μια σχέση και πάνω από το αριστερό αυτί, εάν ήδη έχουν μια σχέση.
Η Πλουμερία η λευκή (P. alba) είναι το εθνικό λουλούδι της Νικαράγουας και του Λάος, όπου είναι γνωστό υπό την τοπική ονομασία «Sacuanjoche» (στη Νικαράγουα) και «Champa» (στο Λάος).
Σε ορισμένες κουλτούρες του Μπανγκλαντές, τα περισσότερα λευκά λουλούδια και ιδίως οι πλουμέριες (Μπενγκάλι চম্পা chômpa ή চাঁপা chãpa), συνδέονται με τις κηδείες και το θάνατο.
Στις Φιλιππίνες και την Ινδονησία, η πλουμέρια η οποία είναι γνωστή στα Ταγκαλόγκ (Tagalog) ως Kalachuchi, συχνά συνδέεται με τα φαντάσματα και τα νεκροταφεία. Οι πλουμέριες συχνά φυτεύονται στα κοιμητήρια και των δύο χωρών. Επίσης είναι κοινά καλλωπιστικά φυτά σε σπίτια, πάρκα, χώρους στάθμευσης κλπ. στις Φιλιππίνες. Οι Ινδουιστές στο Μπαλί χρησιμοποιούν τα λουλούδια στις προσφορές των ναών τους.
Ινδικά θυμιάματα, αρωματισμένα με πλουμέρια (Plumeria rubra), έχουν το «champa» στα ονόματά τους. Για παράδειγμα, το Nag Champa είναι ένα θυμίαμα που περιέχει ένα άρωμα που συνδυάζει την πλουμέρια και το σανταλόξυλο. Ενώ η πλουμέρια είναι ένα συστατικό στα Ινδικά θυμιάματα champa, η έκταση της χρήσης της κυμαίνεται μεταξύ των οικογενειακών συνταγών. Τα περισσότερα θυμιάματα champa, ενσωματώνουν επίσης άλλες ρητίνες δέντρων, όπως Halmaddi (Ailanthus triphysa) και ρητίνη Βενζόης, καθώς και άλλα φυτικά συστατικά, συμπεριλαμβανομένης των Champaca (Magnolia Champaca), Γεράνι (Pelargonium graveolens) και Βανίλια (Vanilla planifolia) για να παραγάγουν ένα πιο έντονο άρωμα, σαν της πλουμέριας.^[11]
Στη νότια Ινδία, στο δυτικό Γκατ (Καρνάτακα), οι ντόπιοι χρησιμοποιούν κρεμ χρώματος πλουμέρια στους γάμους. Ο γαμπρός και η νύφη ανταλλάσσουν στο γάμο, γιρλάντινα στεφάνια. Εναλλακτικά, ονομάζεται Devaganagalu ή Devakanagalu (η πλουμέρια του Θεού). Τα κόκκινου χρώματος άνθη, δεν χρησιμοποιούνται στους γάμους. Σε αυτές τις περιοχές βρίσκονται πλουμέριες, στους περισσότερους ναούς.
Στην παράδοση της Σρι Λάνκα, η πλουμέρια συνδέεται με τη λατρεία. Μια από τις ουράνιες κόρες στις τοιχογραφίες του 5ου αιώνα, του βράχου φρούριου Sigiriya^{[Σημ. 7]} κρατά στο δεξί της χέρι ένα λουλούδι με 5 πέταλα, όπου είναι μια δυσδιάκριτη πλουμέρια.^[12]
Στην Ανατολική Αφρική, τα φραντζιπάνι αναφέρονται μερικές φορές, στα ποιήματα αγάπης των Σουαχίλι.^[13]
Ορισμένα είδη Πλουμέριας έχουν μελετηθεί για τις πιθανές θεραπευτικές τους αξίες.^[14]


Είδη

Δεκτά είδη^[2]

Εικόνες

• 

  Κόκκινα φραντζιπάνι στη Μαλαισία.
• 

  Κόκκινα φραντζιπάνι στη Μαλαισία.
• 

  Πλουμέριες στον Κήπο των Φυτών της Λίλλης, Λιλ, Γαλλία.
• 

  Πλουμέρια στη Μπανγκαλόρ, Ινδία.
• 

  Ροζ φραντζιπάνι.
• 

  Λευκές Πλουμέριες στην Άντρα Πραντές.
• 

  Λευκή Πλουμέρια στην Kozhikode, Κεράλα.
• 

  Πλουμερία η ερυθρά (Plumeria rubra) στο Ισραήλ.
• 

  Πλουμέρια (Ινδικό Champa) στο Σουράτ, Ινδία.
• 

  Λέι από άνθη πλουμέριας και 'umi'umi-o-Dole (Ισπανικά βρύα), σε ένα κανό με προώστες, κατά τη διάρκεια μιας ευλογίας.
• 

  Ποικιλία από την Πλουμερία την ερυθρά (Plumeria rubra).
• 

  Plumeria obtusa, Îles des Saintes (Νησιά των Αγίων) Γαλλικές

Κυλώνειο Άγος

Κυλώνειο Άγος

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/04/kylwneio-agos.html

Κυλώνειο Άγος

Κυλώνειο Άγος Όταν ο Θεαγένης κατέλαβε με πραξικόπημα την εξουσία στα Μέγαρα το 640 π.Χ. κατόρθωσε με τα μέτρα,που εφάρμοσε να επιφέρει μια μικρή σε διάρκεια, αλλά εμφανή ισορροπία στο εσωτερικό της πόλης. Αυτή η πραγματικότητα παρείχε στον Μεγαρέα τύραννο τη δυνατότητα να σχεδιάσει και να επιχειρήσει μια παράτολμη ενέργεια. Στόχος του Θεαγένη ήταν να ανατρέψει με πραξικόπημα το καθεστώς της Αθήνας και να εγκαθιδρύσει και εκεί τυραννικό πολίτευμα. Βασικός συνεργάτης του σε αυτό το εγχείρημα ήταν ο σύζυγος της κόρης του, Κύλων. Αν το σχέδιό τους είχε την επιθυμητή έκβαση τότε ο Κύλων θα γινόταν τύραννος της Αθήνας Όσον αφορά τον βίο και το πραξικόπημα του Κύλωνα αντλούμε πληροφορίες από αρχαίους ιστορικούς όπως ο Ηρόδοτος (V 71), ο Θουκυδίδης (Ι 126) και ο Πλούταρχος (Σολ. 12-13). Αυτοί αναφέρουν ότι ο Κύλων ήταν Αθηναίος, ο οποίος ανήκε στην τάξη των ευπατρίδων, δη λαδή είχε ευγενική καταγωγή, και ήταν γαμπρός του τυράννου των Μεγάρων, Θεαγένη. Ήταν όμορφος κι αρκετά δημοφιλής, καθώς το 640 Π.Χ. είχε αναδειχθεί Ολυμπιονίκης στο αγώνισμα του διαύλου. Έως τη στιγμή που επιχείρησε το πραξικόπημα στην Αθήνα ο Κύλων δεν είχε διατελέσει άρχοντας ούτε είχε αναπτύξει άλλη πολιτική δράση. Ωστόσο, υπολόγιζε στη δημοτικότητά του και στην υποστήριξη,που θα του παρείχε ο Θεαγένης, αλλά και στα λόγια ενός χρησμού. Σύμφωνα με τη συνήθεια της εποχής, ο Κύλων πριν επιχειρήσει οτιδήποτε έπρεπε να ζητήσει τη συμβουλή του Θεού της μαντικής, Απόλλωνα. Έτσι, πήγε στους Δελφούς όπου ο Θεός του αποκάλυψε τα εξής: "εν τού Διός τή μεγίστη εορτή καταλαβείν την Αθηναίων ακρόπολιν", δηλαδή κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης γιορτής του Δία να καταλάβει την ακρόπολη της Αθήνας. Τότε ο Κύλων, θεωρώντας ως μέγιστη γιορτή του Δία τα Ολύμπια, κατέλαβε την ακρόπολη το 632 π.Χ. κατά τη διάρκεια της 42ης Ολυμπιάδας. Το στράτευμα που ακολούθησε τον Κύλωνα απoτελείτo κυρίως από Μεγαρείς, τους οποίους απέστειλε ο Θεαγένης. Σύμφωνα όμως με τον Θουκυδίδη, ο χρησμός δεν διασαφήνιζε αν επρόκειτο για γιορτή Πανελλήνια ή τοπική. Το πιθανότερο ήταν ότι ο χρησμός αναφερόταν στην τοπική εορτή των Διασίων, οπότε όλοι οι Αθηναίοι θα βρίσκονταν εκτός της πόλης τους, καθώς σύμφωνα με το τελετουργικό τους, τα Διάσια γιορτάζονταν στην ύπαιθρο. Ενώ λοιπόν, το άστυ της Αθήνας θα ήταν σχεδόν άδειο, θα μπορούσε ο Κύλων να επιτύχει τον σκοπό του . Συνεπώς, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ιδιαίτερα θετικά για τον Κύλωνα και τους οπαδούς του. Μόλις οι Αθηναίοι αντιλήφθηκαν τι είχε συμβεί συγκεντρώθηκαν από την ύπαιθρο και από το άστυ, και σύσσωμοι άρχισαν να πολιορκούν τον Κύλωνα και τις δυνάμεις του που είχαν εγκλειστεί στην Ακρόπολη. Όπως μας πληροφορεί ο Μ. Lang ("Kylonian conspiracy" 1967) το γεγονός ότι όλοι οι Αθηναίοι, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους προέλευση αντέδρασαν ενάντια στο πραξικόπημα υποδηλώνει ότι η ενέργεια αυτή του Κύλωνα δεν διέθετε κοινωνικό έρεισμα. Με άλλα λόγια, η ανατροπή του καθεστώτος της Αθήνας δεν θα ικανοποιούσε λαϊκά αιτήματα ούτε ανταποκρινόταν στις ανάγκες μιας κοινωνικής μερίδας, όπως είχε συμβεί στην περίπτωση του Θεαγένη. Η διαπίστωση αυτή θα οδηγήσει το πραξικόπημα του Κύλωνα στην αποτυχία κάτω όμως από τραγικές συνθήκες. Όταν ο Κύλων κατέλαβε το 632 π.Χ την Ακρόπολη ήταν πολύ αισιόδοξος και πεπεισμένος για τη θετική έκβαση του πραξικοπήματός του, που Θα τον καθιστούσε τύραννο της Αθήνας. Η αισιοδοξία αυτή άρχισε να υποχωρεί καθώς η πολιορκία εντεινόταν. Οι ΑΘηναίοι είχαν διακόψει την παροχή νερού προς την Ακρόπολη και η λειψυδρία μάστιζε όσους είχαν εγκλειστεί εκεί. Συγχρόνως, οι προμήθειες που είχαν συγκεντρώσει ο Κύλων και οι δυνάμεις του για να μπορέσουν να αντέξουν την πολιορκία, εξαντλήθηκαν ("είχον σίτου τέ και ύδατος απορίαν") [Θουκυδίδης 11261]. Η κατάσταση των πολιορκούμενων συνωμοτών επιδεινώθηκε σημαντικά. Οι πολίτες της Αθήνας βλέποντας πως το πραξικόπημα του Κύλωνα πλησίαζε στο άδοξο τέλος του, επέστρεψαν στις εργασίες τους, αφού πρώτα ανέθεσαν τη συνέχεια και διεκπεραίωση της πολιορκίας στους εννέα άρχοντες της πόλης τους. Ο ίδιος ο Κύλων, κατανοώντας ότι το σχέδιό του είχε αποτύχει, άρχισε να σχεδιάζει τη διαφυγή του από την Ακρόπολη. Πράγματι με αρκετή δυσκολία ο ίδιος μαζί με τον αδελφό του κατόρθωσαν να διαφύγουν από τον κλοιό των πολιορκητών τους και να καταφύγουν στα Μέγαρα. Ωστόσο οι οπαδοί του Κύλωνα που στην πλειοψηφία τους ήταν Μεγαρείς, παρέμεναν έγκλειστοι στην Ακρόπολη υπομένοντας τις επιθέσεις των πολιορκητών τους και τις άθλιες συνθήκες που επέβαλε η έλλειψη τροφής και νερού. Διαπιστώνοντας ότι οι δυνάμεις τους άρχισαν να τους εγκαταλείπουν, οι πολιορκούμενοι άνδρες του Κύλωνα παραιτήθηκαν από τον σκοπό τους και προκειμένου να σωθούν κλείστηκαν ως ικέτες στο ναό της Αθηνάς Πολλιάδος. Σύμφωνα με τους άγραφους ηθικούς νόμους της εποχής, όποιος κατέφευγε ως ικέτης σε ναό ή άγαλμα κάποιου Θεού, αυτομάτως περνούσε υπό την προστασία του Θεού αυτού και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να τον βλάψει. Αυτή η παράδοση έχει επιζήσει μέχρι τις ημέρες μας, καθώς οι ναοί ακόμα Θεωρούνται χώρος ασυλίας. Ωστόσο, αρκετοί από τους οπαδούς του Κύλωνα ήταν ετοιμοθάνατοι, αφού δεν μπόρεσαν να αντέξουν τις τραγικές συνθήκες της πολιορκίας. Ο W.Burkert (19941) αναφέρει ότι κατά τις θρησκευτικές αντιλήψεις της αρχαιότητας ο θάνατος μέσα στο ναό ήταν ανεπίτρεπτο γεγονός. Τα πτώματα θα προσέβαλλαν την ηθική αγνότητα και θα μόλυναν την ιερότητα του ναού. Τότε, οι εννέα άρχοντες της Αθήνας, φοβούμενοι μήπως μολυνθεί ο ναός της προστάτιδας Θεάς της πόλης τους, υποσχέθηκαν στους οπαδούς του Κύλωνα ότι αν εξέρχονταν από το ναό Θα τους άφηναν να απομακρυνθούν χωρίς να τους βλάψουν. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Σολ. 121) οι συνωμότες δέχτηκαν την πρόταση και άρχισαν να κατεβαίνουν από την Ακρόπολη με σχοινί, το οποίο όμως έσπασε μόλις έφτασαν στο ιερό των Ευμενίδων. Τότε ο Αλκμεωνίδης Μεγακλής, ο οποίος εκείνη την εποχή διατελούσε επώνυμος άρχοντας της Αθήνας, μαζί με τους άλλους άρχοντες αθέτησαν την υπόσχεση τους και σκότωσαν τους ικέτες. Από τη βέβηλη αυτή πράξη προκλήθηκε ‘άγος’ δηλαδή μεγάλο ανοσιούργημα, που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι γνωστό ως "Κυλώνειο άγος". Οι ΑΘηναίοι που διέπραξαν τους φόνους των ικετών και οι οικογένειές τους θεωρήθηκαν "εναγείς και αλιτήριοι’» δηλαδή μολυσμένοι και αμαρτωλοί, ενώ ο ίδιος ο Αλκμεωνίδης Μεγακλnς εξορίστηκε. Αμέσως μετά από τα τραγικά αυτά γεγονότα στην Αθήνα ενέσκηψαν πολλές ασθένειες, οι οποίες θεωρήθηκαν ως τιμωρία της Θεάς ΑΘηνάς για το άγος, δηλαδή για τους φόνους των ικετών της. Τότε μετά από παραίνεση της Πυθίας οι ΑΘηναίοι κάλεσαν από την Κρήτη τον μάντη Επιμενίδη, ο οποίος πραγματοποίησε τελετουργικό καθαρμό της πόλης. Μάλιστα, ο καθαρμός ολοκληρώθηκε με την κατασκευή ενός ιερού, στο χώρο που είχαν φονευθεί οι ικέτες, το οποίο είναι γνωστό ως "Κυλώνειο". Με αφορμή τα γεγονότα αυτά και μετά από παρακίνηση του Κύλωνα και του πεθερού του,Θεαγένη, οι Μεγαρείς αποφάσισαν να εκδικηθούν τη δολοφονία των συμπολιτών τους. Ο M. Lang αναφέρει ότι εκείνη την περίοδο οι Μεγαρείς πραγματοποιούν επιδρομές στην Αττική. Ως σημαντική επιτυχία θεωρείται η κατάληψη της Σαλαμίνας, που ενίσχυσε το γόητρο και την ισχύ των Μεγάρων,αλλά και προκάλεσε νέες προστριβές με την Αθήνα. Η απόπειρα του Κύλωνα θυμίζει με τις συνέπειες της «ντόμινο». Η υπερβολική τόλμη του Κύλωνα οδήγησε στα τραγικά γεγονότα του άγους και ενέπλεξε τα Μέγαρα σε σύρραξη με την Αθήνα. Η πράξη του Κύλωνα και η αποτυχία της αποδεικνύουν ότι οι πολιτικές μεταβολές δεν είναι δυνατό να ευδοκιμήσουν μέσα από βίαιες ή αιφνίδιες καταστάσεις,αλλά απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί και φυσικά λαϊκή συναίνεση. lerakis.blogspot.gr

Αεράτο μοντέρνο

Agulhas Fashion

Πατήστε "Μου αρέσει!" στη Σελίδα · 31 Μαρτίου

Da série simples e bonito. Achado em um site de vendas internacional

Αεράτο μοντέρνο και αποκλειστικό κομμάτι - μοντελάκι. 
Με τετράγωνα μυλάκια κάθε ένα και διαφορετικό έτσι για να μη πλήξετε 
Διαλέξτε χρωματισμό που σας αρέσει αρκεί να είναι 2 χρώματα μόνο!

Καλή Επιτυχία

«Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish»

«Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish»

http://ethnologic.blogspot.gr/2012/03/blog-post_27.html

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα, ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι, κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι… (Κωστής Παλαμάς)

Για την γλώσσα και πάλι...

Μπαμπινιώτης:

«Οι νέοι θα πληρώσουν ακριβά τα greeklish»

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.

«Εγώ θα έλεγα στον κόσμο που μας ακούει: ‘’τη γλώσσα και τα μάτια σας’’. Θα έλεγα ότι σε ημέρες κρίσης θα πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος, που είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοση μας και με τον πιο εύγλωττο τρόπο η γλώσσα μας. Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία».

Αναφερόμενος στην ευρέως διαδεδομένη χρήση των «greeklish» (Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) μεταξύ των νέων που στέλνουν γραπτά μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα ή συνομιλούν μέσω του Διαδικτύου, ο Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής, και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τόνισε:

«Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης. Αυτό μπορεί οι νέοι άνθρωποι να το πληρώσουν ακριβά. Έχουμε ελληνικές γραμματοσειρές και μπορούμε, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα, να χρησιμοποιούμε τις ελληνικές γραμματοσειρές που έχουν το προτέρημα να δίνουν την εικόνα της λέξης, το οπτικό ίνδαλμα, και να μας συμφιλιώνουν με την ορθογραφία της λέξης και με τη σημασία της»

Οδυσσέας Ελύτης

Από το Άξιον Εστί:

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου...

Εκεί σπάροι και πέρκες

ανεμόδαρτα ρήματα

ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια

όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε

σφουγγάρια, μέδουσες

με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων

όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη...

Εκεί ρόδια, κυδώνια

θεοί μελαχροινοί, θείοι κ' εξάδελφοι

το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια.

Και πνοές από τη ρεμματιά ευωδιάζοντας

λυγαριά και σχίνο

σπάρτο και πιπερόριζα

με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων

ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι...

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα Σοι!..

Εκεί δάφνες και βάγια

θυμιατό και λιβάνισμα

τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια

στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα ,

κνίσες, τσουγκρίσματα

και Χριστος Ανέστη

με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων!

Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου...
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!..