Μελάμπους, ο μέγας θεραπευτής του Άργους
Ο Μελάμπους*, μάντης, ιατρομάντης και καθαρτής των πρωίμων ιστορικών χρόνων, είναι άμεσα συνδεδεμένος με το Άργος. Μορφή εξέχουσα της
ελληνικής μυθολογίας, υμνήθηκε ιδιαίτερα κατά την αρχαιότητα. Ένα
μεγάλο έπος που θεωρείται, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ότι περιελάμβανε
τουλάχιστον τρία βιβλία, ίσως και περισσότερα, έφερε την ονομασία
Μελαμπόδεια ή Μελαμποδία. Δυστυχώς δεν έχει διασωθεί.
Οι
προσπάθειες των ερευνητών κατόρθωσαν μόνον να ταυτίσουν ορισμένα
αποσπάσματα και να οδηγήσουν σε κάποια συμπεράσματα. Αρχικά ο
Marckscheffel ανεγνώρισε ότι η Μελαμποδία ξεκινώντας από τον Μελάμποδα
διηγείτο την ιστορία των περιφημότερων Ελλήνων μάντεων και εξυμνούσε με
λαμπρά παραδείγματα την μαντική τους τέχνη (Loffler, σελ. 30).
Ο Friedlander στα Argolica, 1905, υποστήριξε τη γνώμη ότι η Μελαμποδία
ήταν ένα γενεαλογικό έπος που διηγείτο, ακολουθώντας χρονολογική σειρά,
τους μύθους τους συνδεδεμένους με τα ονόματα των μάντεων του γένους των
Μελαμποδιδών.
Νεότερη εργασία στο θέμα της Μελαμποδίας
παρουσίασε η Ingrid Löffler, στα Beitrage zur klassischen Philologie το
1963. Η Loffler καταλήγει ότι η Μελαμποδία πρέπει να ακολουθούσε τη
γενεαλογική σειρά του Ησιόδου, αλλά η διήγηση πρέπει να ήταν πολύ πιο
ζωντανή, διότι περιελάμβανε ένα πλούσιο υλικό λαϊκών παραδόσεων (σελ.
3).
Παρ’ όλες όμως τις προσπάθειες, η Μελαμποδία
παραμένει κατά το μεγαλύτερο μέρος άγνωστη και μαζί της ίσως πολλοί από
τους αρχαίους μύθους, τους συνδεδεμένους με τον Μελάμποδα. Σε ότι όμως
αφορά το Άργος οι μαρτυρίες που έχουμε είναι αρκετά ικανοποιητικές. Ο
Μελάμπους αναδεικνύεται μέγας θεραπευτής. Στο Άργος κατόρθωσε να θεραπεύσει τις κόρες του βασιλιά Προίτου ή κατ’ άλλους, τις γυναίκες των Αργείων από την πάθηση που η αρχαιότητα την χαρακτηρίζει ως μανία. Ανάμεσα στις θεραπευτικές μεθόδους που εφήρμοσε, ανήκει και ο καθαρμός με τον μέλανα ελλέβορο.
Ο Μελάμπους, για την επιτυχία του αυτή, έγινε ένας από τους τρεις βασιλείς του Άργους και η μυθική μέθοδος της θεραπείας της μανίας με τον μέλανα ελλέβορο πάνω από 3000 χρόνια κατέκτησε την λαϊκή και την επιστημονική ιατρική.
Το γεγονός όμως αυτό, έκτος από το ότι είναι εντυπωσιακό, γίνεται και
παράδοξο, αν λάβουμε υπόψη μας σύγχρονα πειράματα εφαρμογής του ελλέβορου επί ψυχοπαθών.
Τα συμπεράσματα είναι αρνητικά, τονίζει ο
καθηγητής της Φαρμακογνωσίας Παναγιώτης Κρητικός στην εργασία του
«Συμβολή εις την ιστορίαν των ελλεβόρων» το 1962 (σελ. 107). (Το θέμα
όμως δεν τελείωσε ως εκεί. Το εργαστήριο Φαρμακογνωσίας συνέχισε τις
έρευνες του και ο καθηγητής Κ. Φιλιάνος – όπως μου ανακοίνωσε προφορικά-
έχει αναπτύξει μια δική του θεωρία επί του θέματος των ελλέβορων
γενικότερα).
Πέρα όμως από την φαρμακολογική πλευρά
του θέματος, ο Μελάμπους και η θεραπευτική του μέθοδος επί της μανίας,
προσφέρουν στην έρευνα ένα άλλο σπουδαίο θέμα: τη θέση του αρχαίου ιατρομάντη στη συνείδηση του αρχαίου κόσμου και την επίδραση του στην ιστορία της Ιατρικής.
Στην ανακοίνωσή μου αυτή θα ασχοληθώ κατ’ αρχήν με την γνωριμία των
τριών παραγόντων, που συνιστούν το όλο θέμα, δηλαδή, Π ρ ώ τ ο ν με τον
Μελάμποδα, Δ ε ύ τ ε ρ ο ν με τη νόσο μανία κατά την αρχαιότητα και Τ ρ ί τ ο ν τον ελλέβορο, πού χρησιμοποιείται ως θεραπευτικό. Εν συνεχεία θα ερευνήσω την εξέλιξη της μορφής του ιατρομάντη στον αρχαίο κόσμο.
Ο μύθος του Μελάμποδα
Ο Μελάμπους, γιος του Αμιθάονος και της
Ειδομένης, ήταν εγγονός του οικιστή της Ιωλκού Κρηθέως και γεννήθηκε
στην Πύλο (Απολλόδωρος, βιβλ. Α, 11). Σύμφωνα με την παράδοση ονομάστηκε Μελάμπους,
γιατί η μητέρα του τον άφησε βρέφος κάτω από την σκιά ενός δένδρου. Τα
πόδια του παιδιού έμειναν εκτεθειμένα στον ήλιο και μαύρισαν. Αργότερα,
φίδια, που είχε ο ίδιος προστατέψει και αναθρέψει, λένε ότι καθάρισαν τ’
αυτιά του με τις γλώσσες τους και έτσι μπορούσε να εννοεί τις φωνές των
πτηνών και μαθαίνοντας απ’ εκείνα, έγινε ικανός να προλέγει τα
μέλλοντα. Ακόμη, σύμφωνα με τον Στράβωνα (Γεωγρ. Η,
347), την τέχνη της μαντικής την διδάχτηκε από τον ίδιο τον Απόλλωνα και
έγινε έτσι άριστος μάντης (Απολλόδωρος, όπ.π.). Τέλος, συνδέθηκε με τη
λατρεία του Διονύσου και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, εκείνος που τον μύησε
στα μυστήρια του Θεού, ήταν ο Κάδμος (Ηρόδοτος, Ίστορ. Β, 49).
Η παράδοση για την μαντική τέχνη του Μελάμποδα εξιστορείται λεπτομερώς κυρίως από τον μυθογράφο Απολλόδωρο,
εν συντομία από τον Παυσανία και από διάφορους άλλους συγγραφείς. Με
την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται την γλώσσα των ζώων κατόρθωσε να
πάρει από τον Φύλακο τα κοπάδια των βοδιών προς χάριν του αδελφού του
Βίαντα και να θεραπεύσει τον γιο του Φύλακος Ίφικο από την σεξουαλική
του ανικανότητα.
Εκεί όμως που κορυφώνεται η θεραπευτική
του δεινότητα είναι στη θεραπεία των Προιτίδων ή κατά τον Παυσανία, στη
θεραπεία των Αργείων γυναικών, που τιμωρήθηκαν με μανία, από τον Διόνυσο
ή κατ’ άλλους από την Ήρα ή την Αφροδίτη.
Ο Μελάμπους, τονίζει ο Απολλόδωρος, «μάντης ων,
και δια φαρμάκων και καθαρμών θεραπείαν πρώτος ευρηκώς», θεραπεύει τις
κόρες του Προίτου με διαφόρους τρόπους, σύμφωνα με τις διάφορες εκδοχές
που εκφράζουν οι αρχαίοι συγγραφείς. Κατά μίαν εκδοχή, «παραλαβών τους
δυνατοτέρους των νεανιών, μετ’ αλαλαγμού και τινος ενθέου χορείας εκ των
όρων αυτάς ες Σικυώνα συνεδίωξε», οπότε κατά την καταδίωξη πέθανε η
πρώτη από τις θυγατέρες του Προίτου, η Ιφινόη, «ταις δε λοιπαίς
τυχούσαις καθαρμού σωφρονήσαι συνέβη».
Για αυτή και άλλες μεθόδους του
χαρακτηρίζεται σήμερα ο Μελάμπους ως ο πρώτος ψυχοθεραπευτής. Σύμφωνα με
άλλη εκδοχή, που καταγράφει ο Παυσανίας (Αρκαδικά
Η, 18, 7-8), «ο Μελάμπους θυσίαις τε απορρήτοις και καθαρμοίς κατήγαγεν
τας θυγατέρας του Προίτου ες χωρίον καλούμενον Λουσούς… και ηκέσατο της
μανίας εν Αρτέμιδος ιερώ», ενώ σύμφωνα με τρίτη πληροφορία (Ηλιακά, Ε,
5, 5), πάλι από τον Παυσανία, τα «καθάρσια» ερρίφθησαν εις το
Άγρινον ποταμόν. Τέλος, κατ’ άλλους, καθήρε τις Προιτίδες με τον μέλανα
ελλέβορο. Ουσιαστικά δηλαδή, η θεραπεία των γυναικών από την μανία έγινε
με ένα σοκ και με κάποια μορφή καθαρμού. Ένα βασικό μέσον γι’ αυτόν τον
καθαρμό υπήρξε ο ελλέβορος ο μέλας, ή μελαμπόδιον, για το οποίον θα
μιλήσουμε σε λίγο, αφού γνωρίσουμε πρώτα την ίδια την νόσο, την μανία.
Η νόσος της μανίας κατά την αρχαιότητα
Με το θέμα της μανίας στον αρχαίο ελληνικό χώρο
έχει ασχοληθεί ένας μεγάλος αριθμός συγγραφέων, διαφόρων ειδικοτήτων.
Από το πλήθος των γνωμών πού έχουν εκφρασθεί, θα προσπαθήσω να αναφέρω
τις βασικότερες. Είναι αλήθεια πώς από καμιά από αυτές τις εργασίες δεν
λείπει το θέμα της μανίας των Προιτίδων ή γενικά των Αργείων γυναικών.
Κατ’ αρχήν είναι γνωστό ότι η πρωτόγονη
σκέψη δέχεται πως όλοι οι τύποι των νοητικών διαταραχών είναι αποτέλεσμα
υπερφυσικής επεμβάσεως (Dodds, Οι Έλληνες και το παράλογο σελ. 70
κ.έξ.). Αυτή η βασική εντύπωση είναι έντονη στον αρχαίο κόσμο. Το βήμα
στο οποίο προχώρησαν οι Έλληνες ήταν να διαχωρίσουν τη μανία που
οφείλεται σε ασθένεια, από τη «θεία» μανία, που με τέσσερις «θείους»
τύπους της ασχολήθηκε η φιλοσοφία με επί κεφαλής τον Πλάτωνα.
Ο Ηρόδοτος αναγνωρίζει τουλάχιστον δύο τύπους μανίας,
έναν που έχει υπερφυσική καταγωγή, χωρίς να είναι αγαθοποιός και ένα
δεύτερο που οφείλεται σε φυσικές αιτίες. Επίσης, είναι γνωστό πώς ο Εμπεδοκλής
και η σχολή του είχαν χωρίσει τη μανία που προέρχεται ex purgamento
animae από τη μανία που οφείλεται σε σωματικές αρρώστιες (Dodds, σελ.
70). Πάντως στη λαϊκή αντίληψη από την απώτατη αρχαιότητα η μανία
εθεωρείτο ως αποτέλεσμα υπερφυσικών δυνάμεων που επενεργούν πάνω στον
άνθρωπο και μάλιστα ως τιμωρία.
Όσο κι αν ορισμένοι σύγχρονοι μελετητές
υποστήριξαν την ιδέα ότι η δαιμονική αυτή κατοχή απουσιάζει από τον
Όμηρο, ο Dodds στο βιβλίο του, «Οι Έλληνες και το παράλογο»,
έχει αποδείξει ότι «η υπερφυσική καταγωγή της ψυχικής ασθένειας ήταν
κοινός τόπος στη λαϊκή σκέψη των χρόνων του Ομήρου και πιθανόν πολύ
πριν». Αργότερα, μέσα στην Αθήνα των κλασσικών χρόνων, πολλοί απέφευγαν
τους ψυχικά αρρώστους, γιατί ήταν πρόσωπα που κουβαλούσαν μια θεία
κατάρα. Κάθε επαφή μαζί τους ήταν επικίνδυνη, τους έριχναν πέτρες για να
τους κρατήσουν μακριά ή έπαιρναν άλλες προφυλάξεις (Dodds, σελ. 72).
Παρ’ ολ’ αυτά τους απέδιδαν ένα σεβασμό
που έφθανε στο δέος, επειδή βρίσκονταν σε επαφή με τον υπερφυσικό κόσμο
και καμιά φορά μπορούσαν να επιδείξουν δυνάμεις απαγορευμένες σε κοινούς
θνητούς (Dodds, όπ.π.). Όσο και αν οι φιλόσοφοι στην κλασσική εποχή
προχώρησαν σε μια εκλογικευμένη μελέτη και προσέγγιση της «θείας»
μανίας, ο λαός συνέχισε να ζει το μύθο της μανίας μέσα από την
Διονυσιακή λατρεία και την τραγωδία.
Ο Ηρακλής μαινόμενος και οι Βάκχες του
Ευριπίδη προβάλλουν ανάγλυφα τη δραματική παρουσία της θεϊκής καταλήψεως
ή τιμωρίας. Έτσι, φιλοσοφία και ποίηση έζησαν για αιώνες και
προβληματίστηκαν με την εικόνα της ψυχής του ανθρώπου, που βρίσκεται σε επαφή ή ταυτίζεται με υπερφυσικά όντα ή δυνάμεις τέτοιες που τον ξεχωρίζουν από τους συνανθρώπους του.
Ακόμη, η ιατρική του 5ου π.Χ. αιώνα, με εκπρόσωπο τον Ιπποκράτη,
στράφηκε γύρω από το θέμα αυτό. Το περί «ιερής νόσου» βιβλίο του Corpus
Hippocraticum είναι το χαρακτηριστικότερο δείγμα για την σκέψη και την
αντιμετώπιση των ιερών αυτών καταλήψεων. Η όλη θέση της καινούργιας
εκλογικευμένης ιατρικής είναι χαρακτηριστική των βασικών προσπαθειών
ερμηνείας των ψυχικών παθήσεων. Πάντα όμως μέσα στους μύθους, που άφθονα
στην ύστερη πλέον αρχαιότητα εμφανίζονται, προβάλλει το μεγάλο και
παλιό πρότυπο μανίας των Προιτίδων και των Αργείων γυναικών.
Ο μέλας ελλέβορος
Αυτή τη μανία, ο μάντης Μελάμπους κάπου στα πρώιμα ιστορικά χρόνια τη θεραπεύει εκτός των άλλων τρόπων και με τον μέλανα ελλέβορο.
Είναι περίεργο πώς ο συνδυασμός ελλέβορου και Μελάμποδα εμφανίζεται
ουσιαστικά στην αρχαία ελληνική γραμματεία μόλις τον 4 π.Χ. αιώνα από
τον Θεόφραστο. Ο Θεόφραστος τονίζει: «καλούσι δε τον μέλανα τινές έκτομον μελαμπόδιον, ως εκείνου (του Μελάμποδα) πρώτον ταμόντος και ανευρόντος» (Hist. Plant. IX, 10, 4).
Tοv Θεόφραστο ακολουθεί ο Διοσκουρίδης: «ελλέβορον μέλας, οι δε μελαμπόδιον, οι δε έκτομον, οι δε πολύρριζον καλούσι. Μελαμπόδιον δε, επειδή δοκεί Μελάμπους τις αιπόλος τας Προίτου θυγατέρας μανείσας αυτώ καθήραι και θεραπεύσαι» (De materia Medica II, 306).
Παράλληλη είναι η μαρτυρία του Πλινίου,
ο οποίος προσθέτει μιαν άλλη εκδοχή, που δείχνει πως προχωρεί η
εκλογίκευση. Ο Πλίνιος, γράφει, ότι ο Μελάμπους θεράπευσε τις Προιτίδες
δίδοντας τους να πιουν γάλα αιγών που είχαν φάει ελλέβορο.
Ακόμη, τον 2ο αιώνα μ.Χ. παρόμοια γνώμη εκφράζεται από τον ιατρό Ρούφο τον Εφέσιο: «Λέγουσι
δε και Μελάμποδα τον Αμαθάονος τούτω (τω μέλανι ελλεβόρω) καθήραι τας
θυγατέρας του Προίτου μανείσας, όθεν δη και την επωνυμίαν μελαμπόδιον
έσχε καλείσθαι» (Ορειβάσιος, τόμ. II, 108).
Την ίδια εποχή ο Γαληνός στη Ρώμη αναφωνεί: «ουδείς γάρ ούτως απαίδευτός εστί των εν Έλλησι τεθραμμένων, ος μητ’ αναγνωκέναι μήτ’ ακηκοέναι τας Προίτου θυγατέρας μανείσας υπό Μελάμποδος ιαθήναι καθαρθείσας ούτως» (Γαληνού περί μελαίνης χολής, I, σελ. 132, Kuhn).
Αν όμως ως τώρα δεν ανέφερα την
θεραπευτική του Ιπποκράτους, δεν σημαίνει ότι δεν γνώριζε τον ελλέβορο,
μόνον στο Corpus δεν αναφέρεται ο Μελάμπους, αλλά χρησιμοποιείται
ευρύτατα το φαρμακευτικό μέσο όχι μόνον επί παραφροσύνης ή οξείας
μανίας, αλλά και σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις.
Μετά τον Ιπποκράτη ο
ελλέβορος κυριαρχεί στην θεραπεία της μανίας. Ο Έλληνας ιατρός Ηρόδοτος
(τέλη του 1ου αιώνα μ.Χ.), ο Αρχιγένης στα χρόνια του αυτοκράτορα
Τραϊανού και ο Αντίλλος τον 2ο αιώνα μ.Χ., ο Ορειβάσιος τον 4ο και ο
Αφρικανός ιατρός Cassius Felix τον 5ον αιώνα, ο Αέτιος ο Αμιδηνός τον 7ο
και ο Παύλος Νικαίος τον 8ο, ο Ιωάννης Σεραπίων Δαμασκηνός τον 9ο και ο
Θεοφάνης Νόννος, ο Ιωάννης Μεσσούης και ο Αβικένας τον 10ο αιώνα, για
να σταματήσω ως εδώ, με μια εκπληκτική εμμονή, συνιστούν τον ελλέβορο
για την θεραπεία της μανίας.
Αυτή η εμμονή, όπως δείχνουν οι αρχαίες
μαρτυρίες, στηρίζεται στην εγγύηση που δίδει το γεγονός ότι πρώτος
εφήρμοσε την θεραπεία ο σπουδαίος ιατρομάντης, ο Μελάμπους, και
αποκαλύπτει την εξέχουσα θέση που κατείχε στην συνείδηση του αρχαίου
κόσμου. Ο Μελάμπους, ο μελανοπόδης θεραπευτής και καθαρτής, αυτός
μπορούσε να θεραπεύει τη μαύρη αρρώστια, τη μανία και τη μελαγχολία,
αυτός επέβαλε και το μελαμπόδιο. Ο μέλας ελλέβορος,
παλαιό δυναμικό αποτροπαϊκό μέσο με έντονη καθαρτική δράση στο
γαστρεντερικό σύστημα ταυτίστηκε με το μέσον που θα έπρεπε ένας αρχαίος
θεραπευτής να χρησιμοποιεί, έγινε μελαμπόδιον και συνέχισε για αιώνες να
ζει στην επίσημη Ιατρική.
Αν όμως ο μέλας ελλέβορος διέγραψε μια
τόσο ένδοξη πορεία στην ιστορία της θεραπευτικής και έφτασε μέχρι τις
μέρες μας να αποτελεί τον πονοκέφαλο των ειδικών, δεν μπορούμε να πούμε
ότι συνέβη το ίδιο και με τους απογόνους του ίδιου του Μελάμποδα.
Είναι αλήθεια ότι η μορφή, η θέση και οι
τρόποι ενεργείας των μάντεων διέγραψαν μέσα στους αιώνες μια ιδιαίτερα
ενδιαφέρουσα καμπύλη. Στην απώτατη αρχαιότητα οι μάντεις, με επί κεφαλής
τον Μελάμποδα, είχαν μια εξέχουσα θέση στη ζωή των αρχόντων, στον
πόλεμο και στην θεραπευτική.
Στο πρόσωπό τους συγκεντρώθηκε η δύναμη
του νου που μπορεί να κατευθύνει τους λαούς χαρίζοντάς τους τη ζωή και
την επιτυχία. Η μεγάλη όμως δυναστεία των ιατρομάντεων διασπάσθηκε
κάποτε στα ιστορικά χρόνια. Ο Μελάμπους και οι απόγονοί του έγιναν οι
μυθικοί πρόδρομοι των μεγάλων οικογενειών-μάντεων του Πελοποννησιακού
πολέμου.
Το θεραπευτικό όμως λειτούργημα του Μελάμποδα απορροφήθηκε:
α. από την κοσμική ιατρική
β. από τα μαντεία, π.χ. των Δελφών
γ. από τους θεραπευτές θεούς και ήρωες και
δ. μεταφέρθηκε στα μαγικά θεραπευτικά μέσα των καθαρτών του 5ου και 4ου π.Χ. αιώνων.
Τους καθαρτές αυτούς το Corpus Hippocraticum τους κατακεραυνοβολεί, ενώ ο Δίφιλος
τους διακωμωδεί. Ήσαν λοιπόν αγύρτες; Εμφανίζονται έτσι αφότου
επιβάλλεται η ορθολογιστική θεραπευτική του Ιπποκράτους. Πρέπει να
δεχθούμε αναμφισβήτητα ένα πράγμα: πώς οι αρχαίοι ιατρομάντεις ήσαν
σπουδαίοι, διότι απαντούσαν στην αιώνια ανάγκη του ανθρώπου για
θεραπεία. Κάποτε όμως άρχισε να διαφαίνεται η διαφορά ανάμεσα στον
ιατρικό και τον τελετουργικό καθαρμό. Η σχέση ανάμεσα στις δυο μορφές
καθαρμού διά της τελετουργίας και διά της Ιατρικής είναι πολύ λεπτή.
Ο κύκλος όμως κλείνει και πάλι, διότι και
οι δύο μέθοδοι προέρχονται από ένα αδιαφοροποίητο ιδεώδες καθαρότητας,
φυσικό και υπερφυσικό. Και τα δυο ήταν αναγκαία: α) για την διατήρηση
της ζωής και της υγείας και β) για την καθαυτό σχέση με τους θεούς.
Στην θεραπεία της μανίας,
που καταχωρείται στον Μελάμποδα, οι δύο μέθοδοι συγκλίνουν. Έτσι,
παράλληλα με το τελετουργικό, στο οποίον αναφέρονται οι αρχαίοι
συγγραφείς, που ήταν σύνηθες για την θεραπεία της μανίας, μια άλλη λαϊκή
μορφή θεραπείας εφαρμόζει ο Μελάμπους στις κόρες του Προίτου, κάθαρση
με τον ελλέβορο. Ο ελλέβορος, είναι γνωστό σήμερα, όπως
ανέφερα ήδη, ότι δεν έχει θεραπευτικά αποτελέσματα επί της μανίας, δρα
στο γαστρεντερικό σύστημα, εθεωρείτο όμως από την απώτατη αρχαιότητα
σπουδαίο μαγικό μέσο καθαρμού. Ο μέλας ελλέβορος με τις κάποιες
φαρμακολογικές του επενέργειες και το κύρος του μεγάλου καθαρτή
σχηματίζουν ένα ακαταγώνιστο σύμπλεγμα.
Ο λόγος του Γαληνού που ακούσατε το βεβαιώνει: «Ουδείς
γαρ ούτως απαίδευτός εστί των εν Έλλησι τεθραμμένων, ος μητ’
αναγνωκέναι μητ’ ακηκοέναι τας Προίτον θυγατέρας μανείσας υπό Μελάμποδος
ιαθήναι καθαρθείσας ούτως».
Το Άργος, με τον μεγάλο του μάντη, ιατρομάντη, θεραπευτή και βασιλιά, τον Μελάμποδα, κυριάρχησε πάνω από 3000 χρόνια στο ιατρικό στερέωμα. Κυριάρχησε δηλ. περίπου από το 1500 π.Χ. έως το 1500 μ.Χ.
Καθώς έχω φθάσει στο τέλος της
ανακοίνωσής μου, θα μου επιτρέψετε να τονίσω τα εξής: εκτός από τα
αλλεπάλληλα προσωπικά μου πορίσματα στην εργασία μου αυτή επιχειρείται
για πρώτη φορά και η ολοκληρωτική συγκέντρωση και ανασύνθεση όλων των
επιχειρημάτων και πορισμάτων της ευρωπαϊκής βιβλιογραφίας για το ίδιο
θέμα.
Υποσημείωση
* Melampus,
Pauly-Wissowa, R. E. 1931, τόμ. 29, στ. 392-399. Τα αρχαία Αιγόσθενα
ήταν ο κατεξοχήν τόπος της λατρείας του μάντη και θεραπευτή ήρωα
Μελάμποδα. Το τοπωνύμιο Αιγόσθενα πιστεύουν μερικοί πως οφείλεται στον
τοπικό θεό που ήταν αρχικά αιγόμορφος. Το όνομα Μελάμπους υποτίθεται πως
αποτελεί υπαινιγμό στην αρχική φύση του θεού ως μαυρόποδος κατσικιού
(συγγενικό ήταν το επίθετο του Διονύσου μελάναιγες, (Ερμιόνη, Κορ.
Λακωνίας) με τη λατρεία του οποίου παρέμειναν στενά σχετισμένοι οι
τράγοι). Στα Αιγόσθενα όμως απουσιάζει η μαντική ιδιότητα του Μελάμποδα
από την τοπική λατρεία. Το γεγονός επιτρέπει την υπόθεση πως ο
αιγόμορφος Μελάμπους των υπωρειών του Κιθαιρώνα αρχικά ήταν διαφορετικός
θεός από τον Αργείο μάντη Μελάμποδα, προς τον οποίον αργότερα
ταυτίστηκε (Παπαχατζής, Παυσ. I, 44, 5, σημ. σελ. 511 κ.έξ.).
Αγλαΐα Μπιμπή – Παπασπυροπούλου
Dr Med. Dent. Πανεπ. Mainz και δ.Φ.
Πελοποννησιακά. Πρακτικά του Β΄ Τοπικού Συνεδρίου Αργολικών Σπουδών ( Άργος 30 Μαΐου – 1 Ιουνίου 1986), Αθήνα, 1989.
Διαβάστε ακόμη:
