Οι τροφές που αγαπάει ο θυρεοειδής σας

http://www.newsitamea.gr

Οι τροφές που αγαπάει ο θυρεοειδής σας

Pin It

Ανακαλύψτε ποια θρεπτικά συστατικά βοηθούν στην ομαλή λειτουργία του θυρεοειδούς και σε ποιές τροφές θα τα βρείτε

Στις μέρες μας ο υποθυρεοειδισμός μαστίζει ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων, εκ των οποίων αρκετοί από αυτούς δεν το γνωρίζουν.  Η νόσος του υποθυρεοειδισμού είναι 6 φορές πιο συχνή στις γυναίκες απ ότι στους άνδρες. Σωματική και πνευματική νωθρότητα, ευαισθησία στο κρύο, δυσκοιλιότητα , δέρμα ξηρό και άγριο, ανεξήγητη αύξηση βάρους, είναι κάποιες από τις ενδείξεις ότι «κάτι δεν πάει καλά» με τον θυρεοειδή μας. Σε ιδιαίτερα προχωρημένα στάδια, το πρόσωπο είναι ωχρό και υπάρχει μια αύξηση του λίπους και πρήξιμο των βλεφάρων, τα μαλλιά είναι ξερά και τα φρύδια αραιώνουν, η γλώσσα είναι παχιά και μεγάλη, καθώς και η φωνή γίνεται βραχνή και αργή. Μελέτες έχουν δείξει πως η κακή λειτουργία του θυροειδούς οφείλεται σε γενετική προδιάθεση, στο μολυσμένο περιβάλλον, στην υπερβολή ή στον αποκλεισμό ορισμένων τροφών από το διαιτολόγιό μας, σε συγκεκριμένα φάρμακα (όπως το λίθιο και η φαινιλοβουταζόνη) , καθώς και το υπερβολικό στρες. Η επαρκής πρόσληψη ορισμένων θρεπτικών συστατικών μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην πρόληψη καθώς και στην αντιμετώπιση της αν βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο. Βέβαια σπουδαίο και σημαντικότατο ρόλο παίζει η φυσική δραστηριότητα σχεδόν σε καθημερινή βάση για τον πολύ απλό λόγο ότι αυξάνει την αιματική κυκλοφορία καθώς και συμμετέχει στην καλύτερη διαχείριση του σωματικού λίπους, Οι τροφές και τα θρεπτικά συστατικά τα οποία συνεργούν στην καλή λειτουργία του θυρεοειδούς είναι:
  Ιώδιο: Τρόφιμα όπως θαλασσινά και φύκια καθώς και το ελληνικό ιωδιούχο αλάτι μας είναι πηγές πλούσιες σε ιώδιο. Η σύνθεση των θυρεοειδικών ορμονών επηρεάζεται από το ιώδιο της τροφής. Η συνιστώμενη ημερήσια πρόσληψη είναι 150mg. Μια μέση δίαιτα περιλαμβάνει τροφές εμπλουτισμένες σε ιώδιο και προσφέρει 250-750mg ιωδίου καθημερινά. Προσοχή όμως πρέπει να δοθεί στις μεγάλες ποσότητες του ιωδίου καθώς δρά αρνητικά ( πάνω από 600 mcg την ημέρα) όταν γίνεται για  μεγάλα χρονικά διαστήματα, καθώς μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη λειτουργία του θυρεοειδή.

Σελήνιο: Το σελήνιο συμβάλλει στη διατήρηση της σωστής ποσότητας θυρεοειδικών ορμονών στο αίμα και στους διάφορους ιστούς. Επίσης, ένζυμα τα οποία περιέχουν σελήνιο συμμετέχουν στην «αποτοξίνωση» του αδένα (ειδικά σε περιόδους στρες) και στην αποτελεσματική διαχείριση των αποθηκών ιωδίου στο σώμα. Πηγές: ξηροί καρποί, δημητριακά, μοσχάρι, αβγά, ψάρια, τόνος, καβούρια, αστακός.

  Ψευδάργυρος: Η νόσος του θυρεοειδούς συχνά οδηγεί σε ανεπάρκεια του ψευδαργύρου. Πλούσιες πηγές είναι τα θαλασσινά, τα ψάρια, το συκώτι, το κρέας, τα αβγά, τα μανιτάρια και τα σύκα.
  Τυροσίνη: Βρίσκεται στα ψάρια, στο κοτόπουλο, στα τρόφιμα ολικής αλέσεως (π.χ. δημητριακά), στα γαλακτοκομικά, στις μπανάνες, στα φασόλια και στους ξηροί καρπούς. Είναι ένα βασικό αμινοξύ που παίζει μεγάλο ρόλο στην παραγωγή των θυρεοειδών ορμονών.
  Βιταμίνες: Το β-καροτένιο το βρίσκουμε στα πορτοκαλί-κίτρινα και κόκκινα φρούτα και λαχανικά, όπως το πεπόνι, το βερίκοκο και τη πιπεριά. Η βιταμίνη C βρίσκεται σε μεγάλη ποσότητα κυρίως στα εσπεριδοειδή, στις φράουλες και στους φυσικούς χυμούς. Η βιταμίνη Ε κυρίως στο ελαιόλαδο καθώς αποτελεί ιδιαίτερα σημαντικό αντιοξειδωτικά παράγοντα που προστατεύει τον θυρεοειδή από τις επιπτώσεις του οξειδωτικού στρές. Τέλος το σύμπλεγμα των βιταμινών Β συμμετέχουν στη διαδικασία της σύνθεσης της Τ4. Τέλος τα λιπαρά της τροφής μας δεν πρέπει να ξεπερνούν το 30% τις συνολικής προσλαμβανόμενης ενέργειας της τροφής μας μέσα στη μέρα μας. Άτομα που υποφέρουν από υποθυρεοειδισμό πρέπει να αποφεύγουν στοιχεία όπως το φθόριο, το βρώμιο, και το χλώριο που μπορεί να προκαλέσουν την παρεμπόδιση των υποδοχέων ιωδίου του θυρεοειδή αδένα. Για αυτό το λόγο, το λάχανο, τα φιστίκια, τα κουκουνάρια, τα προϊόντα σόγιας, τα ροδάκινα, τα αχλάδια, το μπρόκολο, το κουνουπίδι, τα λαχανάκια Βρυξελλών, το σπανάκι, οι πράσινοι σπόροι μουστάρδας και τα γογγύλια θα πρέπει να αποφεύγονται. Η βιταμίνη D και το σελήνιο συνιστώνται για χρήση σε ασθενείς με υποθυρεοειδισμό. Γι αυτό προσπάθησε να καταναλώνεις  γαλακτοκομικά , σκουμπρί, σαρδέλες, τόνος, κρόκος αβγού. Το σελήνιο (δημητριακά, κρέας και ψάρι) είναι ένα απαραίτητο στοιχείο για την παραγωγή των ορμονών του θυρεοειδούς, καθώς και για τη μετατροπή της θυροξίνης (Τ4) σε τριιωδοθυρονίνη (Τ3). Τέλος, συμπληρώματα όπως η κανέλλα, το χρώμιο και το μαγνήσιο, δείχνουν να έχουν θετικές επιδράσεις σε άτομα με υποθυρεοειδισμό.

pathfinder.gr

Το σώμα που ζητάς - Μιχάλης Χατζηγιάννης

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Όμορφη και παράξενη πατρίδα

Odysseas Elytis.

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
Ωσάν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά

Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
Mένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Κάνει να πάρει πέτρα 'τηνε παρατά
Κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα

Μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
Ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους

Πέντε μεγάλους βγάνει πάνω τους βαρεί
Να λείψουν απ' τη μέση τους δοξολογεί.

Κρυμμένος για 2.300 χρόνια

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/05/krymmenos-gia-xronia-2300.html

Κρυμμένος για 2.300 χρόνια

Ο τάφος βρέθηκε και αποκολλήθηκε ολόκληρος στη διάρκεια ανασκαφής της τραπεζιόσχημης τούμπας στα νότια παράλια της χερσονήσου Μεγάλο Έμβολο ή Καραμπουρνού, στα ΒΔ της σημερινής Νέας Μηχανιώνας Θεσσαλονίκης. Η περιοχή έχει ταυτισθεί με βάση τις πληροφορίες του Ηροδότου και του Λίβιου με την αρχαία πόλη Αίνεια. Ο πώρινος κιβωτιόσχημος τάφος (ονομάστηκε απο τους αρχαιολόγους «της Αινείας») βρέθηκε ασύλητος.
Το εσωτερικό του είναι ζωγραφισμένο (επενδυμένος εσωτερικά) με εξαιρετικής ποιότητας τοιχογραφίες (πολύχρωμη κοσμοφόρος που περιτρέχει και τις τέσσερις πλευρές με βλαστούς, άνθη, περιστέρια, κορδέλες) και προσωπικά είδη της νεκρής νεαρής γυναίκας. Η ταφή χρονολογείται στα 350-325 π.Χ.
Η νεαρή αριστοκράτισσα (με βάση τα ευρήματα) νεκρή αναπαύεται επί 2.300 χρόνια παρέα με ολόκληρο το... μπουντουάρ της. Ο ιστοριοδίφης θεατής μπορεί να βυθιστεί στην εξερεύνηση των συμβόλων που κοσμούν την εξαιρετικής τέχνης πολύχρωμη κοσμοφόρο με βλαστούς και άνθη η οποία περιτρέχει όλο τον τάφο. Τα ταφικά σύμβολα, περιστέρια, κουκουνάρια και ανθέμια που παρεμβάλλονται, καθώς και τα αντικείμενα της καθημερινής ζωής από τον γυναικείο θάλαμο (στεφάνι, ταινίες, γυναικεία προτομή, αλάβαστρο, κιβώτιο με τα είδη καλλωπισμού), δίνουν ένα έξοχο σύνολο ζωγραφικής του 4ου π.Χ. αιώνα, από τα πιο πρώιμα στη Μακεδονία, είναι ενδεικτικά του πολυτελούς τρόπου ζωής και αντανακλούν το πλαίσιο των θρησκευτικών αντιλήψεων της αριστοκράτισσας νεκρής.
Η πόλη της Αινείας (σημερινή Νέα Μηχανιώνα) πήρε το όνομα από τον ιδρυτή της Αινεία, τον θρυλικό ήρωα της Τροίας, γιο της θεάς Αφροδίτης και του Αγχίση. Όταν έπειτα από δεκάχρονη πολιορκία η Τροία κυριεύθηκε από τους Έλληνες, ο Αινείας φυγάδευσε έξω από την πόλη στους ώμους του τον γέροντα πατέρα του κι εγκατέλειψε την πατρίδα του. Ξεκίνησε ακολουθούμενος από τη γυναίκα του Κρέουσα (κόρη του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου και της Εκάβης) και τα παιδιά τους, ανάμεσα στα οποία η κόρη τους, Ανθεμώνη, που έδωσε το όνομά της στην πόλη Ανθεμούς.
Τελικός στόχος του ταξιδιού του ήταν το Λάτιο, στη σημερινή Ιταλία, ωστόσο ο Αινείας έκανε μια αναγκαστική στάση - εγκατάσταση στο μεγάλο Καραμπουρνού. Εδώ, αφού έθαψε τον πατέρα του που δεν άντεξε την ταλαιπωρία της μετακίνησης, έχτισε την πόλη Αίνεια. Από τότε αυτό που σήμερα ονομάζεται μεγάλο Καραμπουρνού ονομάστηκε Αινεία Άκρα και Αιναίον Ακρωτήριο.
Ο Αινείας εξακολούθησε το ταξίδι του στην Ιταλία, αλλά η γυναίκα του Κρέουσα με τον γιο τους Ασκάνιο και τις θυγατέρες παρέμεινε στη νεοϊδρυθείσα Αίνεια και βασίλεψε μέχρι τον θάνατό της.
Στο κέντρο της μεγάλης αίθουσας των μονίμων εκθέσεων του Αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης είναι τοποθετημένος ένας ολόκληρος τάφος! Αξίζει τον κόπο να ανεβεί κανείς τα δύο σκαλιά (του υπερυψωμένου επιπέδου που τον περιβάλλει) να δει το κρυμμένο για 2.300 χρόνια εσωτερικό του.
Της Βίκυς Χαρισοπούλου

ΠΗΓΗ

ΠΥΘΕΑΣ Ο ΜΑΣΣΑΛΙΩΤΗΣ ΤΙ ΕΚΑΝΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ...!!!

http://www.hellinon.net/PytheasMasaliotis.htm 
ΠΥΘΕΑΣ Ο ΜΑΣΣΑΛΙΩΤΗΣ  ΤΙ ΕΚΑΝΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ...!!!

                                                                                                     η σημαία της Μασσαλίας.

 Η πόλη της Μασσαλίας ιδρύθηκε από Έλληνες Φωκαείς περί το 600 π.Χ., με άγνωστη την ακριβή ημερομηνία ίδρυσης. Σύμφωνα με θρύλους, ο Πρωτέας είχε φύγει από την πατρίδα του Φώκαια προκειμένου να ανακαλύψει στην Μεσόγειο θέσεις κατάλληλες για την ίδρυση εμπορικών κόμβων. Ανακάλυψε τυχαία στον κόλπο ένα ρεύμα γλυκού νερού προστατευόμενο από τη φύση του με δύο ακρωτήρια. Η ενδοχώρα κατοικείτο εκείνη την εποχή από διάφορες φυλές Λυγουρίων.

Γράφει ο/η Κυριακόπουλος Φίλιππος

Η Πεντηκόντορος του Πυθέα του Μασσαλιώτη               

 Τον τέταρτο αιώνα π.Χ. ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης κατ' εντολή του δήμου της Μασσαλίας ταξίδεψε με μια πεντηκόντορο ανοιχτής θαλάσσης  επανδρωμένη με έμπειρο πλήρωμα, για να βρουν και να αγοράζουν μέταλλα,όπως κασσίτερο, ήλεκτρο, που δύσκολα βρισκόταν στην Ελλάδα.

Διέπλευσε το Γιβραλτάρ και ακολουθώντας τις Ιβηρικές και Γαλλικές ακτές έφτασε στο Βελέριον (Κορνουάλη) και στο Κάντιον (Κεντ). Διέσχισε όλη την ανατολική πλευρά της Βρετανίας και το εξερευνητικό ταξίδι συνεχίστηκε προς βορρά όπου ανακάλυψε το νησί Θούλη που ήταν δέκα φορές πιο μεγάλο από τη Βρετανία, όπως έγραφε στο βιβλίο του "περί Ωκεανού". Κάπου εκεί άρχιζε η "πεπηγυία θάλασσα" δηλαδή ο παγωμένος Ωκεανός.
Ο Πυθέας είχε φτάσει στο ύψος του αρκτικού κύκλου και είδε τον ήλιο που δεν έδυε ποτέ. Στη Θούλη (πιθανόν Ισλανδία), βρήκε ανθρώπους, οι οποίοι κατοικούσαν και ζούσαν κάτω από σκληρές συνθήκες. Βορειότερα ο τόπος ήταν ακατοίκητος, εξαιτίας του ψύχους. Επιστρέφοντας στον περίπλου της Βρετανίας, κατέληξε από δυτικά στο Ντόβερ, χαρτογραφώντας την. Από τις ακτές της χώρας των Κελτών έφτασε στο στόμιο του Ρήνου, κοντά στο Ρότερνταμ. Από εκεί έπλεε κατά μήκος της Ολλανδικής και Γερμανικής ακτογραμμής. Ο Πυθέας εκεί, συνάντησε ανθρώπους από το γερμανικό φύλο των Τευτόνων και υπήρξε ο πρώτος που μίλησε γι' αυτούς στην ιστορία. Έμαθε όμως ότι είχε πλησιάσει τον τόπο παραγωγής του ήλεκτρου, του πολύτιμου υλικού, από το οποίο τα καλλιτεχνικά εργαστήρια της Μεσογείου έφτιαχναν κομψοτεχνήματα. Του είπαν ότι το ήλεκτρο το έβγαλαν τα κύματα της θάλασσας σ' ένα μεγάλο νησί, απ' όπου οι ντόπιοι το μάζευαν, το μετέφεραν στην ηπειρωτική χώρα και το πουλούσαν στους εμπόρους του Νότου. Από εκεί ταξίδεψε στην Βαλτική κι έκανε τον περίπλου των Βαλτικών και Σκανδιναβικών παράλιων.
Η Μασσαλία είχε γεννήσει κι άλλους τολμηρούς θαλασσοπόρους. Ο Πυθέας όμως ήταν ο μόνος Έλληνας κατά την αρχαιότητα που ταξίδεψε τόσο κοντά στο βόρειο πόλο και κατέγραψε με ακρίβεια τις νέες χώρες του Βορρά και τον Παγωμένο Ωκεανό. Τόσο επαναστατικές ήταν οι νέες γνώσεις, ώστε ορισμένοι μεταγενέστεροι ζωγράφοι να αντιμετωπίσουν τον άθλο του Πυθέα με καχυποψία. Σε δύο συγγράμματα, «περί Ωκεανού» και «Γης περίοδος», περιέγραψε τις ταξιδιωτικές εμπειρίες του, παραθέτοντας φυσικά και τους σχετικούς χάρτες.

Δυστυχώς οι μεταγενέστεροι συγγραφείς τον κακομεταχειρίσθηκαν όσο μπόρεσαν με αποτέλεσμα οι πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν να είναι αντιφατικές, φαίνεται όμως ότι έφτασε στην Αγγλία, τη Νορβηγία, την Ισλανδία, τη Βαλτική και τη Βόρειο Θάλασσα. Οι επιστημονικές του παρατηρήσεις έγιναν αργότερα αποδεκτές ακόμα κι' απ' τους αρνητές του. Ο Πυθέας όμως πλήρωσε το φόρο που πληρώνουν όλοι εκείνοι που ήρθαν πριν απ' την εποχή τους. Χαρακτηριστικά είναι όσα έγραψε ένας σύγχρονος συγγραφέας: "Αν καταρτίσουμε ένα κατάλογο από πέντε - έξη εξερευνητές που έκαναν τα πιο πολλά για ν' ανακαλύψουν τα μυστήρια στη γύρω φύση, τότε ο Πυθέας με το Μαγγελάνο και τον Κουκ ασφαλώς θα πρέπει να βρίσκονται σ' αυτόν".

 ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ NAFTOTOPOS.GR

 ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

Προς την μητέρα μου* 1874 Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Προς την μητέρα μου* 1874

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Μάννα μου, εγώμαι τ’ άμοιρο, το σκοτεινό τρυγόνι,
οπού το δέρνει ο άνεμος, βροχή που το πληγώνει.
Το δόλιο! Όπου κι αν στραφή, 

κι αφ’ όπου κι αν περάση,
δε βρίσκει πέτρα να σταθή, κλωνάρι να πλαγιάση.

 

Εγώ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ’ αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό, σε θάλασσ’ αφρισμένη,
παλαίβω με τα κύματα, χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκουρα πλην την ευχή σου μόνη

Στην αγκαλιά σου τη γλυκειά, μανούλά μου, ν’ αράξω
μές το βαθύ το πέλαγο αυτό πριχού βουλιάξω.

Μανούλα μου, ήθελα να πάω, να φύγω, να μισέψω,
του ροιζικού μου από μακρυά τη θύρα ν’ αγναντέψω.
Στο θλιβερό βασίλειο της Μοίρας να πατήσω,
κ’ εκεί ναβρώ τη μοίρά μου και να την ερωτήσω.

Να της ειπώ. είναι πολλά σκληρά τα βάσανά μου,
ωσάν το δίχτυ που σφαλνά θάλασσα φύκια κι’ άμμο.
Είναι κ’ η τύχη μου σκληρή, σαν την ψυχή τη μαύρη,
π’ αρνήσθηκε την Παναγιά, κι’ όπώλεος δε θαύρη.

Κ’ εκείνη μ’ αποκρίθηκε κι εκείνη απελογήθη.
«ήτον ανήλιαστη, άτυχε, η μέρα που γεννήθης.
Άλλοι επήραν τον άνθό και σύ τη ρίζα πήρες.
Όντας σ’ έπλασ’ ο θεός δεν είχεν άλλαις μοίραις».

*Reading via Literaria

Μοναδική και Ασύγκριτη

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/05/pagkosmios-thavmasmos-gia-thn-anwterothta-ths-ellhnikhs.html

Παγκόσμιος θαυμασμός για την ανωτερότητα της Ελληνικής

Μοναδική και Ασύγκριτη

Στο έργο «Σύντοµη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του διάσηµου γλωσσολόγου Α. Meillet, υποστηρίζεται µε σθένος η ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων γλωσσών.
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει:
«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι µόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της οµιλίας και της γλώσσης, όσο καµία άλλη γλώσσα.»
Ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολτέρος είχε πει «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»
Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ είπε: «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»
Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.»
Theodore F. Brunner (Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του µέχρι το 1997)
«Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατοµµύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούµε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων µας και η επαφή µε αυτούς θα ßελτιώσει τον πολιτισµό µας.»
Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ είχε πει «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.»
Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832)
«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα.»
Διάλογος του Γκαίτε µε τους µαθητές του:
-Δάσκαλε τι να διαßάσουµε για να γίνουµε σοφοί όπως εσύ;
-Τους Έλληνες κλασικούς.
-Και όταν τελειώσουµε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαßάσουµε;
-Πάλι τους Έλληνες κλασικούς.
Μάρκος Τύλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώµης, 106-43 π.Χ.)
«Εάν οι θεοί µιλούν, τότε σίγουρα χρησιµοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»
Χάµφρι Κίτο (Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήµιο του Μπρίστολ, 1968)
«Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριßής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άµεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει µερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερµανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.»
Ιρίνα Κοβάλεβα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήµιο Λοµονόσοφ, 1995)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι όµορφη σαν τον ουρανό µε τα άστρα.»
R.H. Robins (Σύγχρονος Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήµιου του Λονδίνου)
«Φυσικά δεν είναι µόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευµατική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόµα και σήµερα επιστρέφουµε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονοµιά για να ßρούµε ερεθίσµατα και ενθάρρυνση.»
Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδηµίας της Βασκονίας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονοµιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιµένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.»
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργηµένων ατόµων.»
«Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»
Ερρίκος Σλίµαν (Διάσηµος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890)
«Επιθυµούσα πάντα µε πάθος να µάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοßόµουν πως η ßαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα µε απορροφούσε τόσο πολύ που θα µε αποµάκρυνε από τις άλλες µου δραστηριότητες.» (Ο Σλίµαν µίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το να µελετάει τα 2 έπη του Οµήρου).
Γεώργιος Μπερνάρ Σο (Μεγάλος Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950) «Αν στη ßιßλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε µένετε σε ένα σπίτι δίχως φως.»
Τζέιµς Τζόις (Διάσηµος Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941)
«Σχεδόν φοßάµαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη είναι η οµορφιά.»
Ίµπν Χαλντούν (Ο µεγαλύτερος Άραßας ιστορικός)
«Πού είναι η γραµµατεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει κληρονοµήσει την γραµµατεία των Ελλήνων µόνον.»
Will Durant (Αµερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Columbia)
«Το αλφάßητον µας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύµης και της Ρώµης. Η Γλώσσα µας ßρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήµη µας σφυρηλάτησε µίαν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραµµατική µας και η ρητορική µας, ακόµα και η στίξης και η διαίρεσης εις παραγράφους… είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά µας είδη είναι Ελληνικά – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το µυθιστόρηµα, η πραγµατεία, η προσφώνησις, η ßιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραµα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»
Ζακλίν Ντε Ροµιγί (Σύγχρονη Γαλλίδα Ακαδηµαϊκός και συγγραφεύς)
«Η αρχαία Ελλάδα µας προσφέρει µια γλώσσα, για την οποία θα πω ότι είναι οικουµενική.»
«Όλος ο κόσµος πρέπει να µάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα µας ßοηθάει πρώτα από όλα να καταλάßουµε την δική µας γλώσσα.»
Μπρούνο Σνελ (Διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστηµίου του Αµßούργου)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι το παρελθόν των Ευρωπαίων.»
Φραγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστηµίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδηµίας προς διάδοσιν του πολιτισµού)
«Έλληνες να είστε περήφανοι που µιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και µητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραµελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που µας έχουν αποµείνει και ταυτόχρονα το διαßατήριό σας για τον παγκόσµιο πολιτισµό.»
Ο. Βαντρούσκα (Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήµιο της Βιέννης)
«Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι µιας και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.»
Peter Jones (Διδάκτωρ – καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε µαθήµατα αρχαίων Ελληνικών προς το αναγνωστικό κοινό, για δηµοσίευση στην εφηµερίδα «Daily Telegraph»)
«Οι Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σηµείο, ώστε µε αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δηµοκρατία και οι απαρχές του σύµπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι µιά θαυµάσια και εξαιρετική γλώσσα.»
Ντε Γρόοτ (Ολλανδός καθηγητής Οµηρικών κειµένων στο πανεπιστήµιο του Μοντρεάλ)
«Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε µαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις µιά δόξα, δηλαδή µιά γνώµη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόµη και αν το εκπαιδευτικό σύστηµα θέλει ανθρώπους νοµοταγείς – σε ένα καλούπι – το πνεύµα των αρχαίων κειµένων και η γλώσσα σε µαθαίνουν να είσαι αφεντικό.»
Gilbert Murray (Καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης)
«Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι µιά σκέψη µπορεί να διατυπωθεί µε άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και ßαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερµανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.»
Max Von Laye (Βραßείον Νόµπελ Φυσικής)
«Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που µε ßοήθησαν να διεισδύσω ßαθύτερα στο νόηµα των θετικών επιστηµών.»
E, Norden (Μεγάλος Γερµανός φιλόλογος)
«Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαµορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραµµατική.»
Martin Heidegger (Γερµανός φιλόσοφος, απο τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισµού του 20ου αιώνος)
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, µέσα από τα οποία προßάλλουν οι πνευµατικές δυνάµεις της δηµιουργικής µεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιό ισχυρή και συνάµα η πιό πνευµατώδης από όλες τις γλώσσες του κόσµου.»
David Crystal (Γνωστός Άγγλος καθηγητής, συγγραφεύς της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την Αγγλική)
«Είναι εκπληκτικό να ßλέπεις πόσο στηριζόµαστε ακόµη στην Ελληνική, για να µιλήσουµε για οντότητες και γεγονότα που ßρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης ζωής.»
Μάικλ Βέντρις (Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραµµική γραφή Β’)
«Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήταν και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.»
R.H. Robins (Γλωσσολόγος και συγγραφεύς)
«Ο Ελληνικός θρίαµßος στον πνευµατικό πολιτισµό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τοµείς [...]. Τα επιτεύγµατά τους στον τοµέα της γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραµµατικής και στην γραµµατική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να µελετηθούν και να αντέχουν στην κριτική. Επίσης είναι τέτοια που να εµπνέουν την ευγνωµοσύνη και τον θαυµασµό µας.»
Luis José Navarro (Αντιπρόεδρος στο εκπαιδευτικό πρόγραµµα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε.)
«Η Ελληνική γλώσσα για µένα είναι σαν κοσµογονία. Δεν είναι απλώς µιά γλώσσα…»
Juan Jose Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός)
«Οφείλουµε να διακηρύξουµε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσµο µία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί µε την κλασσική Ελληνική.»
Ζακ Λανγκ (Γάλλος Υπουργός Παιδείας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι µία γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις µιας γλώσσης διεθνούς… εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισµού… η οποία όχι µόνον δεν υπήρξε ξένη προς ουδεµία από τις µεγάλες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύµατος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράµµατα, στις τέχνες, στις επιστήµες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, – προς ανίχνευση όλων αυτών – τρόπον τινά η µήτρα… Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάµεσα σε όλες τις άλλες…»
Πηγή ellinikoarxeio.com

ΠΗΓΗ

...παπουτσάκια ζεστά

Papatya örgüler

 

 

 

Πολύ εύκολα και γρήγορα μπορείτε να φτιάξετε για όλη την οικογένεια παπουτσάκια ζεστά . Προλαβαίνετε μέχρι το χειμώνα. Καλή επιτυχία!

Σολωμός Διονύσιος "Η Ελληνίδα μητέρα"

Σολωμός Διονύσιος "Η Ελληνίδα μητέρα"

Κρέμεται το σπαθί κοντά στην κούνια σου, καλό μου,
αλλά το χέρι δεν είναι που το ’σφιγγε στη νίκη.
Μακρύς ο λάκκος π’ άνοιξε και κλει το γίγαντά μου.
Κάμπους, βουνά, χωρίς αυτόν μάχης καπνοί σκεπάζουν.
αλλ’ αυτό τώρα που κουνώ τ’ αμέριμνο κορμάκι
αύριο θα γίνει δύναμη που ο λογισμός κινάει,
και στήθι αντρίκειο θα σταθεί στες σαϊτιές της μοίρας.
Βρέχει τα βέλη της αυτή στα ύψη των ανδρείων,
που εκεί στημένοι στερεοί λάμπουν στη μάχη θείοι.
Χαρές και πλούτη να χαθούν, και τα βασίλεια, κι όλα,
τίποτε δεν είναι, αν στητή μέν’ η ψυχή κι ολόρθη.
Όλα τα ερείπια γύρω της κοιτά χαμογελώντας,
κι ανθοί σ’ αυτά, παντού κι αργά, βλασταίνουν ως τον τάφο.
φυτρώνει και στο σκότος του του Παραδείσου τ’ άνθι.
Του κόρφου συ, της αγκαλιάς αγαπημένο βάρος,
σπούδαξε, μην αργοπορείς βάρος να γίνεις τρόμου
εκεί που οι χείμαρροι του εχθρού τρομαχτικά βρυχίζουν.
Αλλά το χέρι σου ζωστό πλια στο λαιμό μου γύρω
δε θα ’ναι τότε, αλλά σ’ αυτό τ’ ολεθροφόρο ξίφος.
Της Μοίρας έτσ’ οι δύναμες, όσο τρανές κι αν είναι,
κι αν πέσεις συ στον πόλεμο, μένουν εκείνες, όπως
της κούνιας τα κινήματα που τώρα σε κοιμίζουν.
Μεγάλωσε, μεγάλωσε, μη δίχως μάνα μείνεις.
Θα ζώσει εκείνη το σπαθί μες στο βυζί αποκάτου,
κι εμπρός ! σημαία και σπαθί, ψυχή, ψυχή, και νίκη !
Την ψυχή μέσα μου γρικώ του ποθητού πατρός σου,
και χίλιες, χίλιες γύρω μου ξαστράφτουν Αμαζόνες.
Άντρες, γυναίκες είν’, κανείς δε θα ρωτά στη μάχη.
Κοίτα τους λάκκους ! – αλλά τι μπορείς συ να κοιτάξεις;
Άπειρους λάκκους, άπειρους γεμίζουν οι νεκροί μας.
πέφτουμ’ εμείς, το έργο μας για την πατρίδα μένει,
και σ’ όλα ζει τα στήθη μας τούτ’ η πνοή και μόνη,
που φλόγα γίνεται φριχτή καθολικού πολέμου,
που κάθε γη και θάλασσα παντού περιλαβαίνει,
που ζώνει εσέ και σκίρτημα και της κουνιάς σου δίνει.
Σκίρτα, κουνιά, μ’ ευχή χαράς για το καλό που θα ’ρθει !
Γλυκά κι η τύχη μού γελά, γιατί η στιγμή ’ναι τούτη
που τ’ ακριβά σου βλέφαρα σηκώνονται κι αφήνουν
το χαμογέλιο της ματιάς να λάμψει, σ’ όλα τ’ άλλα
αβέβαιο και τρεμάμενο, αλλ’ όχι και σ’ εμένα.
Έλα σ’ εμέ, των σπλάχνων μου γλυκό βλαστάρι. θέλω
για μια στιγμή γοργά ’π’ αυτό το σπίτι να μακρύνω.
θέλω το μέτωπ’ ο καπνός της μάχης να σου ’γγίξει,
πλατιά το στήθος σου, βαθιά, να πνέξει ολέθρου φλόγα.

Μετάφραση Γεωργίου Καλοσγούρου (1849-1902), «Διονυσίου Σολωμού τα Ιταλικά ποιήματα», Εκδ. Ελευθερουδάκη, Αθήνα 1921 – Γ. Καλαματιανού, Μ. Σταθοπούλου-Χριστοφέλλη, Ν. Κοντόπουλου, Ευ. Φωτιάδη, Ηλ. Μηνιάτη «Νεοελληνικά Αναγνώσματα Β΄ Λυκείου»,Ο.Ε.Δ.Β., Αθήνα 1978, σ. 95-96)
Από http://paleochori-lesvos.blogspot.gr/2013_02_01_archive.html

Τα βιολογικά όπλα του Ηρακλή

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/05/ta-viologika-opla-tou-hraklh.html

Τα βιολογικά όπλα του Ηρακλή

Ήταν και τότε απαγορευμένα

Ο Ηρακλής σκοτώνει τη Λερναία Ύδρα (παράσταση από αμφορέα του 540 π.X.). Ο αρχαίος ελληνικός μύθος θεωρείται ότι εμπεριέχει την πρώτη αναφορά σε χρήση βιολογικών όπλων που συναντάμε στη δυτική λογοτεχνία
Όταν ο Ηρακλής έκοψε και το τελευταίο, αθάνατο, κεφάλι της Λερναίας Ύδρας, το πήρε και το έθαψε βαθιά στη Γη, τοποθετώντας επάνω του έναν βράχο. Ύστερα βούτηξε τα βέλη του στη δηλητηριώδη χολή του τέρατος, κάνοντάς τα θανατηφόρα. Ο μύθος, λένε οι ειδικοί, εμπεριέχει πάντα μια δόση ιστορικής πραγματικότητας. Επομένως, ο δεύτερος άθλος του Ηρακλή ίσως να αποτελεί την πρώτη αναφορά σε χημικά και βιολογικά όπλα που συναντάμε στη δυτική λογοτεχνία.
Αυτό υποστηρίζει η αμερικανίδα ιστορικός Αντριέν Μουρ στο βιβλίο της «Υγρόν πυρ, δηλητηριώδη βέλη και βόμβες σκορπιών: βιολογικός και χημικός πόλεμος στον αρχαίο κόσμο» («Greek Fire, Poison Arrows and Scorpion Bombs: Biological and Chemical Warfare in the Ancient World»), το οποίο κυκλοφόρησε πριν από μερικούς μήνες στις ΗΠΑ. Ο μύθος του Ηρακλή, επισημαίνει η αμερικανίδα ερευνήτρια, μας δείχνει ότι βέλη εμποτισμένα με εύφλεκτες ή τοξικές ουσίες θα πρέπει να ήταν γνωστά από πολύ παλαιά στην ελληνική ιστορία και να χρησιμοποιούνταν ευρέως στη μάχη. Το «τοξικόν φάρμακον» ήταν άλλωστε για τους αρχαίους Έλληνες το δηλητήριο για τα βέλη.
Το βιβλίο της κυρίας Μέιγιορ, το οποίο χαιρετίστηκε από αμερικανούς ειδικούς ως μια διαφωτιστική αναθεώρηση της πρώιμης στρατιωτικής ιστορίας, βασίζεται στους μύθους αλλά και σε γραπτές πηγές και αρχαιολογικά ευρήματα, για να δείξει ότι τα βιολογικά και χημικά όπλα έχουν χρησιμοποιηθεί στις μάχες χιλιετίες νωρίτερα από τη σύγχρονη εποχή, το αέριο της μουστάρδας, τις βόμβες Ναπάλμ και το βακτήριο του άνθρακα.
Οι αρχαίοι Έλληνες δεν ήταν οι μόνοι. H κυρία Μέιγιορ αναφέρει στοιχεία τα οποία υποδεικνύουν τη χρήση βιολογικών μέσων στις μάχες σε όλον τον αρχαίο κόσμο, από την Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή ως την Ανατολική Ασία. Μεταξύ των ιστορικών θυμάτων και δραστών συγκαταλέγονται κατακτητές του επιπέδου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Ιουλίου Καίσαρα και του Αννίβα.
«Ο μεγάλος αριθμός των μυθικών αφηγήσεων και των ιστορικά επαληθεύσιμων περιστατικών» συμπεραίνει η αμερικανίδα ιστορικός «μας καλεί να αναθεωρήσουμε τα συμπεράσματά μας σχετικά με την εμφάνιση του βιολογικού και χημικού πολέμου και των ηθικών και τεχνολογικών περιορισμών του».
Οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η απειλή των όπλων μαζικής καταστροφής και της βιολογικής τρομοκρατίας, ο πόλεμος στο Ιράκ, έχουν ανανεώσει το ενδιαφέρον των ερευνητών για την εμφάνιση και την ιστορία του πολέμου. Ιστορικοί και αρχαιολόγοι δίνουν τώρα μεγαλύτερη προσοχή και βαρύτητα σε παραμελημένα στοιχεία για τον πόλεμο, τόσο σε κοινωνίες οργανωμένες κατά φυλές ή ομάδες όσο και σε ανεπτυγμένους πολιτισμούς.
Οι Μάγια, οι οποίοι παλαιότερα θεωρείτο ότι είχαν αναπτύξει έναν ειρηνικό πολιτισμό ο οποίος διοικείτο από το ιερατείο και ήταν περισσότερο αφοσιωμένος στη μελέτη των ημερολογίων παρά στη διεξαγωγή εχθροπραξιών, αποδείχθηκε προσφάτως ότι τελικά ήταν αρκετά αιμοσταγείς. Στην Ταϊτή, της οποίας οι λαοί θεωρούνταν προσωποποίηση του Ευγενούς Αγρίου του Ρουσό, ο πόλεμος ήταν πολλές φορές στυγνός και ανελέητος. Όλοι σχεδόν οι πολιτισμοί που προηγήθηκαν της σύγχρονης εποχής μας αποδεκάτιζαν αλλήλους σε εξαιρετικά βίαιους πολέμους, διαπιστώνουν σήμερα ορισμένοι ερευνητές.
«Ο κόσμος συνειδητοποιεί επιτέλους ότι οι ερευνητές και άλλοι ειδικοί αρνούνταν ως τώρα την πραγματικότητα» λέει ο δρ Στίβεν λε Μπλαν, έφορος του Μουσείου Αρχαιολογίας και Εθνολογίας Πίμποντι του Χάρβαρντ. «Ο πόλεμος είναι κάτι οικουμενικό και ανάγεται στα βάθη της ανθρώπινης ιστορίας».
Ο δρ Λε Μπλαν έγραψε προσφάτως το βιβλίο «Συνεχείς μάχες: ο μύθος του ειρηνικού, ευγενούς αγρίου» («Constant Battles: The Myth of the Peaceful, Noble Savage») μαζί με την Κάθριν Ρέτζιστερ. Θεωρεί ότι ο δρ Λόρενς Κίλι, ανθρωπολόγος του Πανεπιστημίου του Ιλινόι στο Σικάγο, ο οποίος δημοσίευσε το 1996 το «Πόλεμος πριν από τον Πολιτισμό» («War Before Civilization») ήταν ο επιστήμων ο οποίος διηύρυνε τις γνώσεις και την αντίληψη που είχαμε για τον πόλεμο στο πέρασμα των αιώνων και των πολιτισμών.
Επισημαίνει επίσης ότι το βιβλίο της κυρίας Μέιγιορ, παρ' ότι αναφέρει σουμεριακές επιγραφές σφηνοειδούς γραφής οι οποίες μιλούν για θανατηφόρα παθογόνα το 1770 π.X., δεν έχει διερευνήσει το θέμα πολύ βαθιά στον χρόνο, αλλά έχει επικεντρωθεί στους ελληνικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, όπου οι πηγές είναι πιο αξιόπιστες. Υποστηρίζει ότι, όταν θα διερευνηθούν διεξοδικότερα και αυτές οι περίοδοι, ίσως διαπιστώσουμε ότι ο βιολογικός πόλεμος ήταν πολύ πιο διαδεδομένος.
Ως τώρα εθεωρείτο ότι τα χημικά και βιολογικά όπλα ήταν προϊόν της σύγχρονης εποχής, επειδή η ανάπτυξή τους απαιτεί προηγμένες επιστημονικές γνώσεις επιδημιολογίας, βιολογίας και χημείας. Οι ερευνητές πίστευαν ότι ο βιολογικός και χημικός πόλεμος των παλαιότερων χρόνων περιοριζόταν στις δηλητηριάσεις πηγαδιών ή στη ρίψη ενός μολυσμένου με πανώλη πτώματος μέσα στα τείχη του εχθρού.
H κυρία Μέιγιορ όμως ανακάλυψε ότι, παρά την έλλειψη προηγμένων επιστημονικών γνώσεων, η εμπειρική γνώση ήταν αρκετή. «Εκείνο το οποίο με εξέπληξε περισσότερο» δηλώνει «είναι η διαπίστωση του βαθμού στον οποίο χρησιμοποιούνταν τα "τοξικά όπλα" από τους αρχαίους λαούς. Τα βρίσκουμε στην Ευρώπη, στη Μεσόγειο, στη Μεσοποταμία, στη Μικρά Ασία, στις στέπες της Ασίας, στην Ινδία, στην Κίνα».
Τον 5ο π.X. αιώνα έλληνες ιστορικοί αναφέρουν πολυάριθμες περιπτώσεις μαχών όπου έχουν χρησιμοποιηθεί δηλητήρια. Κατά την κυρία Μέιγιορ, τα δηλητηριώδη βέλη ίσως να έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον Τρωικό Πόλεμο. Ο Όμηρος δεν αναφέρεται ξεκάθαρα σε αυτά, όμως ο Φιλοκτήτης είχε τη φαρέτρα του Ηρακλή, ενώ ο ποιητής μιλάει συχνά για το μαύρο αίμα που έτρεχε από τις πληγές και για τις βδέλλες που έβαζαν να το απορροφήσουν, κλασικά δείγματα δηλητηρίασης από δηλητήριο φιδιού.
«Τοξικά και βέλη» συμπληρώνει «έχουν στα ελληνικά την ίδια προέλευση: η λέξη "τοξικός" προέρχεται από τη λέξη "τόξο". Το ίδιο συμβαίνει και στα λατινικά. H λέξη "toxica" προέρχεται από τη λέξη "taxus", τάξος, καθώς τα πρώτα δηλητηριώδη βέλη εμποτίζονταν με μια θανατηφόρο ουσία που υπάρχει στο τάξος, ένα είδος ελάτου».
Τα δηλητηριώδη φυτά χρησιμοποιούνταν ευρέως, ιδιαίτερα για να δηλητηριάζουν το νερό των πηγαδιών ή των δεξαμενών. H αρχαιότερη καταγεγραμμένη σε γραπτές πηγές περίπτωση αναφέρεται από τον Θέσσαλο (5ος π.X. αι.) και τον Παυσανία (2ος μ.X. αι.) και αφορά την πολιορκία της Κίρρας, στον A´ Ιερό Πόλεμο (595-585 π.X.). Οι πολιορκητές δηλητηρίασαν τα πηγάδια της πόλης με λευκό ελλέβορο, εξαιρετικά δραστικό δηλητήριο το οποίο εξολόθρευσε ολοσχερώς τον πληθυσμό της Κίρρας.
H αφήγηση αυτού του περιστατικού εθεωρείτο παλαιότερα ότι ανήκε στη σφαίρα του μύθου. Οι ιστορικοί πείστηκαν όμως ότι ήταν αληθινή όταν την ανακάλυψαν σε κείμενα του Αισχίνη (4ος π.X. αι.) και ορισμένων άλλων ελλήνων συγγραφέων. «Αντιδρώντας όπως συνέβη το 1924, με τη σύνταξη της Συνθήκης της Γενεύης ως απάντηση στη χρήση δηλητηριωδών αερίων στον A' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αμφικτυονική Συμμαχία αποφάνθηκε ότι η ρύπανση του νερού ήταν απαράδεκτη και ότι στο εξής θα απαγορευόταν από τους κανόνες του πολέμου» επισημαίνει η ιστορικός.
H πολιορκία της Κάφφα (Θεοδοσίας) από τους Τατάρους το 1346 μ.X. αναφέρεται από πολλούς ως το πρώτο περιστατικό βακτηριολογικού πολέμου: οι Τάταροι, στους οποίους παρουσιάστηκαν κρούσματα πανώλους, πέταξαν με καταπέλτες μέσα στα τείχη των πολιορκημένων Γενοβέζων πτώματα στρατιωτών τους οι οποίοι είχαν πεθάνει από την ασθένεια. Από την Κάφφα θεωρείται ότι έφθασε στην Ευρώπη ο «Μαύρος Θάνατος», η μεγάλη επιδημία πανώλους η οποία εξολόθρευσε το ένα τρίτο του πληθυσμού της ηπείρου από το 1346 ως το 1350.
H μολυσματική δυνατότητα πολλών ασθενειών και η ταχύτητα εξάπλωσής τους σε έναν πληθυσμό ήταν όμως, επισημαίνει η κυρία Μέιγιορ, γνωστή χιλιετίες πριν, όπως διαπιστώνεται από επιγραφές οι οποίες έχουν βρεθεί στο Μάρι της Μεσοποταμίας και χρονολογούνται από το 1770 π.X. Επίσης ο Καουτίλια, ινδός φιλόσοφος, σύμβουλος του βασιλιά Τσαντραγκούπτα και συγγραφέας της περίφημης διατριβής «Αρτασάστρα», περιγράφει τον 4ο π.X. αιώνα τεχνικές μόλυνσης των εχθρικών στρατών παραθέτοντας έναν μακρύ κατάλογο τρομερών όπλων, από δηλητήρια υπό μορφήν σκόνης ως αλοιφές φτιαγμένες από ουσίες οι οποίες βρίσκονται σε φυτά ή ζώα, έντομα ή άλατα, και προκαλούν θάνατο (αργό ή γρήγορο), τύφλωση και άλλα δεινά.
Ο περιορισμός του εχθρού σε μια περιοχή μολυσμένη με ελονοσία αποτελούσε επίσης όπλο. Θεωρείται ότι μια τέτοια μέθοδος ακολουθήθηκε κατά την πολιορκία των Συρακουσών το 413 π.X., όταν ο στρατός των Αθηναίων αποδεκατίστηκε από την ασθένεια, όπως αναφέρουν ο Θουκυδίδης, ο Διόδωρος και ο Πλούταρχος. Επίσης, κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, επισημαίνει η κυρία Μέιγιορ αναφέροντας τον Θουκυδίδη, οι Σπαρτιάτες χρησιμοποίησαν δηλητηριώδη αέρια και μια μηχανή η οποία πετούσε φλόγες εναντίον των Πλαταιών.
Οι Ασσύριοι εκτόξευαν φλεγόμενες βόμβες ενώ, τον 3ο π.X. αιώνα, ο Δίων ο Κάσσιος μιλάει στη «Ρωμαϊκή Ιστορία» του για βόμβες από νάφθα. Όπλα με βάση υδρογονάνθρακες σαν το ναπάλμ (ναφθα [να] και παλμιτικά άλατα [παλμ]) έχουν χρησιμοποιηθεί αιώνες πριν από τη δεκαετία του 1940, με διασημότερο το Υγρόν Πυρ των Βυζαντινών, του οποίου η νάφθα αποτελούσε βασικό συστατικό.
Οι αρχαίοι Κινέζοι και Ινδοί είχαν συνταγές για τη δημιουργία τοξικών καπνών και άλλων τεχνασμάτων για να «παραλύουν» τον εχθρό. Επί της δυναστείας Τσου, τον 7ο π.X. αιώνα, το κινεζικό οπλοστάσιο διέθετε «τοξικά νέφη», ομίχλες που τυφλώνουν, επιβλαβή μείγματα από θειάφι και αρσενικό. Οι Κινέζοι χρησιμοποιούσαν επίσης «βόμβες δακρυγόνων», καυτερό κόκκινο πιπέρι τυλιγμένο σε ρυζόχαρτο. Υπήρχαν αμέτρητες μυστικές συνταγές, διαφόρων λαών, για την κατασκευή νεφών που προκαλούσαν ερεθισμούς ή εύφλεκτων υλικών. Στην κατηγορία «πρόκληση πανικού και αταξίας» η κυρία Μέιγιορ υπενθυμίζει τη χρήση «ψυχολογικών όπλων», όπως οι τρομερές κραυγές και τα ουρλιαχτά, τα οποία χρησιμοποιούνταν ως πολεμική τακτική, εδώ και 2.000 χρόνια, από διάφορους λαούς, από την Ασία ως τα γερμανικά φύλα της Ευρώπης.
Στον βιολογικό πόλεμο, ένα από τα αρχαιότερα όπλα ήταν τα έντομα. Σφηκοφωλιές και κυψέλες εκτοξεύονταν, με τη βοήθεια του καταπέλτη, σαν βιολογικές βόμβες εναντίον των εχθρών από τους αρχαίους Έλληνες. Οι πολεμιστές των Μάγια, όπως αναφέρεται σε ένα κείμενο του «Πόπολ Βου», φορούσαν ένα κράνος μέσα στο οποίο έκρυβαν μια κυψέλη με ερεθισμένες μέλισσες. Όταν ο αντίπαλος χτυπούσε το κράνος, μια ζωντανή βόμβα εκρηγνυόταν εναντίον του.
Στα «Πολιορκητικά» του Αινεία του Τακτικού (4ος π.X. αιώνας) αναφέρονται μέθοδοι επιβίωσης σε περίπτωση πολιορκίας, οι οποίες συνδυάζουν πολλά από τα παραπάνω. Στο κεφάλαιο που είναι αφιερωμένο στις χημικά ενισχυμένες φωτιές, ο Αινείας συμβουλεύει τους πολιορκημένους να πυρπολούν τους στρατιώτες του εχθρού και τις πολιορκητικές μηχανές τους πετώντας τους κατά σειρά πίσσα, κάνναβη, θειάφι και, στο τέλος, αναμμένα δαδιά. Σε ένα άλλο σημείο περιγράφει αναλυτικά πώς μπορεί να διοχετεύσει κανείς αποτελεσματικά έντομα μέσα στις σήραγγες που ανοίγουν οι πολιορκητές.
Σφηκοφωλιές και μελισσοφωλιές, σακιά με δηλητηριώδη φίδια τα οποία εκτοξεύονται στα πλοία ή ανάμεσα στους στρατιώτες, βόμβες οι οποίες περιέχουν σκορπιούς... «H ανθρώπινη εφευρετικότητα στα πρώτα βήματα του βιοχημικού πολέμου είναι εντυπωσιακή» γράφει η κυρία Μέιγιορ. «Εξίσου εντυπωσιακό όμως είναι το ότι, κατ' ουσίαν ή στις βασικές αρχές, οι αρχαίοι έχουν αναπτύξει πρώτοι όλους σχεδόν τους βασικούς τύπους βιολογικών και χημικών όπλων που γνωρίζουμε σήμερα».
Τότε, όπως και τώρα, οι κοινωνίες δεν ενέκριναν τη χρήση φωτιάς, επιδημικών και άλλων ανάλογων όπλων τα οποία σκορπούσαν τον τρόμο και τον θάνατο. Για τους Έλληνες η έντιμη και δίκαιη ένοπλη σύγκρουση γινόταν πρόσωπο με πρόσωπο, σε τακτές σειρές, επί πεδίου, με ξίφη και δόρατα. Μόνον έτσι πέθαινες σαν ήρωας. Τόσο η κυρία Μέιγιορ όμως όσο και άλλοι ερευνητές επισημαίνουν αναφορές αρκετών αρχαίων συγγραφέων στη δόλια χρήση βιοχημικών όπλων, τα οποία καταδικάζουν ή εγκρίνουν μόνον ως ύστατο μέσο.
Το παλαιότερο γνωστό κείμενο το οποίο αναφέρεται στην απαγόρευση τέτοιων όπλων είναι ινδικό και χρονολογείται από το 600 π.X. Το «Μανάβα-νάρμα-σάστρα» ή «Παράδοση του Μανού», το οποίο περιγράφει τις υποχρεώσεις και τους κανόνες του τρόπου ζωής των ινδουιστών, κατακρίνει και στιγματίζει όσους καταφεύγουν σε δηλητηριώδη όπλα. Πολύ νωρίτερα όμως, όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, οι αρχαίοι Έλληνες αναγνώριζαν ότι η χρήση τέτοιων όπλων επέσυρε κάποιου είδους τιμωρία. Ο Ηρακλής πολλές φορές έφερνε την καταστροφή εκείνων τους οποίους ήθελε να προστατεύσει, σε μια παραλλαγή, όπως επισημαίνει η κυρία Μέιγιορ, των «φίλιων πυρών», αλλά και σε μια ένδειξη θείας δίκης.

ΠΗΓΗ