Εντίθ Πιαφ (1915 – 1963)

Εντίθ Πιαφ (1915 – 1963)
H Eντίθ Zιοβανά Γκασιόν, που αργότερα θα της έδιναν το στοργικό επίθετο Πιάφ - σπουργιτάκι στα γαλλικά- γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 19 Δεκεμβρίου του 1915. H μητέρα της, τραγουδίστρια του δρόμου, παράτησε το παιδί στη γιαγιά του, που διατηρούσε οίκο ανοχής σε επαρχιακή κωμόπολη.

Σε ηλικία οκτώ ετών, η μικρή Eντίθ τυφλώθηκε από άγνωστη αιτία, ωστόσο ξαναβρήκε το φως της πολλούς μήνες μετά. Στα εφηβικά της χρόνια, την πήρε κοντά του ο πατέρας της, που εργαζόταν ως ακροβάτης σε τσίρκο, και την έβαζε να τραγουδάει για να συμπληρώνει το «νούμερό» του.

Όταν ξέσπασε ο B’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Πιαφ ήταν ήδη διάσημη. Μία φωνή που παρηγορούσε τους Γάλλους στα δύσκολα εκείνα χρόνια της εθνικής ταπείνωσης. Μετά το τέλος του πολέμου η φήμη της ανέβηκε στα ύψη. Ωστόσο, στη ζωή της δεν κυριάρχησε το ρόδινο χρώμα. Το ιατρικό ιστορικό της περιλαμβάνει τραυματισμούς σε τροχαία, κούρες αποτοξίνωσης, επτά εγχειρήσεις και μια απόπειρα αυτοκτονίας. Το μοναδικό της παιδί, η Μαρσέλ, πέθανε σε ηλικία δύο ετών, το 1935.

Άρρωστη και καταβεβλημένη, η Εντίθ Πιάφ έφυγε από τη ζωή πριν συμπληρώσει τα 48 της χρόνια, στις 11 Οκτωβρίου του 1963. Έως και σήμερα θεωρείται η μεγαλύτερη φωνή της Γαλλίας και μία από τις πιο συγκλονιστικές του κόσμου.

Κλασσικές ερμηνείες
O Λεό Φερέ έγραψε για την Εντίθ Πιάφ το «Les amants de Paris», o Aνρί Kοντέ το «Padam–padam», ο νεαρός Zορζ Mουστακί τής έδωσε τον υπέροχο «Mylord», ο Σαρλ Nτιμόν το εμβληματικό «Non, je ne regrette rien».

H Mαργκερίτ Mονό, ταλαντούχα πιανίστα και συνθέτις, της έγραψε μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια της - ανάμεσά τους το «Hymne a l’amour», εμπνευσμένο από τον θάνατο του Mαρσέλ Σερντάν, του πρωτοπυγμάχου που ήταν ο μεγάλος έρωτας της τραγουδίστριας και που σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα. H ίδια η Πιαφ άφησε το επισκεπτήριό της στη σύνθεση, με το χιλιοτραγουδισμένο «La vie en rose».

Γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1915, κάτω από μια λάμπα γκαζιού. Ο πατέρας της, Λουί Αλφόνς Γκασσιόν, ήταν ακροβάτης του δρόμου και η μητέρα της, Ανιτά Μεγιάρ (Anita Maillard), ήταν λυρική τραγουδίστρια, γνωστή με το ψευδώνυμο Line Marsa. Λίγες εβδομάδες μετά τη γέννησή της την εγκατέλειψε και η μικρή Εντίθ περνάει τα πρώτα της χρόνια πρώτα κοντά στη μητρική της γιαγιά. Το 1917 ο πατέρας της, που εργαζόταν ως ακροβάτης στο τσίρκο Ciotti, την πήγε στη δική του μητέρα, η οποία ζούσε στο Μπερνέ (Bernay) της (Νορμανδίας) και ήταν ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής. Το 1919 η Εντίθ αρρωσταίνει από κάποια πάθηση στον εγκέφαλο και τυφλώνεται. Μετά από δύο χρόνια όμως θεραπεύεται χωρίς τη βοήθεια γιατρού και η όρασή της επανέρχεται. Ήταν εφτά χρονών, όταν ο πατέρας της άρχισε να την παίρνει μαζί του στις περιοδείες που έκανε με το τσίρκο και γυρνά μαζί του όλη τη Γαλλία. Στα δέκα της η Εντίθ άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους. Αν και ο πατέρας της ήθελε να την κάνει ακροβάτη, γρήγορα κατάλαβε πως η κόρη του είχε "όλο το ταλέντο στο λαιμό και καθόλου στο κορμί" – όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος.

Στα 15, έχοντας ανακαλύψει τη θαυμάσια φωνή της, εγκατέλειψε τον πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι, τραγουδώντας στους δρόμους. Στα 17, συναντά τον Λουί Νυυπόν (Louis Dupont), ζουν μαζί και σε ένα χρόνο, στις 11/2/1933, κάνουν ένα κοριτσάκι, τη Μαρσέλ, που όμως μετά από δύο χρόνια πεθαίνει από μηνιγγίτιδα. Εκείνη συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Πιγκάλ, όπου και γνωρίζει τον Λουί Λεπλέ (Louis Leplée), διευθυντή του πιο κομψού παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Μαγεμένος από τη φωνή της υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και τη βαφτίζει «Môme Piaf» (μικρό σπουργίτι). Το 1935 της βγάζει και τον πρώτο της δίσκο. Λίγο αργότερα όμως ο μέντοράς της Λεπλέ δολοφονείται και η ίδια κατηγορείται πως γνωρίζει τον δολοφόνο αλλά δεν τον καταδίδει. Αν και αθωώθηκε με τη βοήθεια ενός νέου συντρόφου, του τραγουδοποιού Ρεμόν Ασό (Raymond Asso), που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της, φεύγει για να ζήσει στην επαρχία αλλά επιστρέφει στο Παρίσι το 1937.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου πολέμου και τη γερμανική κατοχή, δίνει συναυλίες για αιχμάλωτους πολέμου. Εισάγει πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοηθάει πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν. Γύρω στα 23 της είναι πια μια μεγάλη προσωπικότητα και γυρνάει την πρώτη της ταινία που θριαμβεύει. Από τότε συνεχίζει μια πετυχημένη καριέρα και κάνει μια έντονη ζωή, δίπλα σε αρκετούς συντρόφους. Στα 30 της ερωτεύεται τον Υβ Μοντάν και αναλαμβάνει να στήσει την καριέρα του. Στα τέλη του 1945, γράφει μόνη της την τεράστια επιτυχία της La vie en rose, που στην αρχή περνά αδιάφορη. Καθ’ όλη την καριέρα της γράφει περίπου 80 τραγούδια.

Γνωρίζει μεγάλες δόξες και στη Νέα Υόρκη, όπου ερωτεύεται τον βασιλιά του μποξ, Μερσέλ Σερντάν και ζουν ένα από τα πιο φημισμένα ρομάντζα της εποχής. Ο ξαφνικός θάνατος του Σερντάν σε αεροπορικό δυστύχημα, το 1949, βυθίζει την Πιάφ σε κατάθλιψη, που ποτέ δεν ξεπερνά πραγματικά. Το 1951 έχει δύο σοβαρά τροχαία, ενώ μετά το δεύτερο οι γιατροί της δίνουν για καιρό μορφίνη, στην οποία εθίζεται. Η Πιάφ την ανακατεύει μαζί με αλκοόλ, χειροτερεύοντας έτσι την ήδη κακή κατάσταση της υγείας της.

Το 1952, παντρεμένη με τον τραγουδιστή Ζακ Πιλ, στην πεντηκοστή τουρνέ της στην Αμερική, σε κάποια ρεσιτάλ της συνοδεύεται στο πιάνο από τον νεαρό τότε Ζιλμπέρ Μπεκό. Εκείνη την εποχή ακολουθεί πολλές θεραπείες αποτοξίνωσης, μα οι ουσίες την έχουν καταβάλει. Παρ’ αυτά κάνει εξαιρετικές ηχογραφήσεις.

Τα επόμενα 2 χρόνια μένει κλεισμένη σπίτι της σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, μα το 1955, μόλις μαθαίνει πως θα τραγουδήσει στο θέατρο Ολυμπιά, με αφάνταστη ενέργεια δίνει μια αψεγάδιαστη παράσταση. Χωρίζουν με τον Πιλ το 1956. Με μεγάλο ζήλο κάνει άλλη μια περιοδεία στην Αμερική και είναι πια μια διεθνής σταρ. Το 1958 ζει μια ακόμα έντονη σχέση δίπλα στον νεότερο τραγουδιστή και συνθέτη Ζορζ Μουστακί, ο οποίος το 1959 συνθέτει γι αυτήν το τραγούδι Milord που κυκλοφόρησε το 1960 και λίγο αργότερα γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Άλλο ένα σοβαρό τροχαίο αποδυναμώνει περισσότερο την Πιάφ. Μετά από λίγους μήνες καταρρέει κατά τη διάρκεια κονσέρτου της σε κατάμεστη αίθουσα της Νέας Υόρκης.

Σ' ένα κονσέρτο στη Στοκχόλμη, στα τέλη της δεκαετίας του '50, καταρρέει επάνω στην πίστα και η διάγνωση των γιατρών είναι ανίατος καρκίνος. Η Πιάφ δεν πτοείται και συνεχίζει να εμφανίζεται κάνοντας περιοδείες όπως και πριν, συνοδευόμενη όμως από μια νοσοκόμα που της χορηγεί μορφίνη για τους πόνους.

Το 1960, τραγουδά με επιτυχία το «Non, Je Ne Regrette Rien» (Όχι, δεν μετανιώνω για τίποτα) του Σαρλ Ντυμόν και συνεχίζει να θριαμβεύει τραγουδώντας, παρότι συχνά τρεκλίζει και παραπατά στη σκηνή. Το καλοκαίρι του 1961, γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της, τελευταίο της έρωτα, τον Έλληνα Θεοφάνη Λαμπουκά, που τον βαπτίζει "Τεό Σαγαπό" και τον παντρεύεται τον Οκτώβριο του 1962 (στα 46 της εκείνη και 26 εκείνος). Εκείνο το καλοκαίρι παίρνει επίσης το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros για το σύνολο της καριέρας της.

Η Εντίθ Πιάφ σβήνει την ίδια μέρα με τον φίλο της, Ζαν Κοκτώ, στις 11 Οκτωβρίου του 1963, μόλις στα 48 της χρόνια στο Plascassier, κοντά στο Grasse απο κίρρωση. Ο σύζυγός της μεταφέρει την ίδια μέρα του θανάτου της τη σορό της στη «δική της πόλη», το Παρίσι. Ο τάφος της βρίσκεται στο παρισινό κοιμητήριο Περ Λασέζ.

Η Πιάφ έφυγε φτωχή αφήνοντας στον τελευταίο σύζυγό της πολλά χρέη και μια τεράστια ιστορία. Μαζί με την καριέρα της ως τραγουδίστρια (ηχογράφησε πάνω από 200 τραγούδια) βοηθούσε και στην προώθηση νεαρών ταλέντων στη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης. Είχε μεταξύ άλλων μεγάλη συμμετοχή στην προώθηση καλλιτεχνών, όπως Σαρλ Αζναβούρ, Ζιλμπέρ Μπεκό, Έντι Κονσταντέν, Υβ Μοντάν, Ζορζ Μουστακί, Ζακ Πιλ κλπ.

Πολλοί καλλιτέχνες επανεκτελούν τραγούδια της και επισκέπτονται το γλυπτό που στήθηκε προς τιμήν της στο Παρίσι, πάνω στην πλατεία που φέρει το όνομά της, λίγα μέτρα από το νοσοκομείο Τενό (Tenon), όπου γεννήθηκε. Στο Παρίσι υπάρχει επίσης ένα μουσείο με το όνομά της (Musée Edith Piaf), στο οποίο μπορεί κανείς να δει διάφορα προσωπικά αντικείμενα της καλλιτέχνιδας, όπως ένα από τα φορέματά της και την συλλογή από πορσελάνες της.

Το 2006 ο Ολιβιέ Νταάν (Olivier Dahan) γυρίζει τη ζωή της Γαλλίδας τραγουδίστριας σε ταινία με τίτλο "La Môme" (το νεαρό κορίτσι). Στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο». Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας, που εμφανίστηκε και στο Φεστιβάλ κινηματογράφου στο Βερολίνο, παίζει η Γαλλίδα ηθοποιός Μαριόν Κοτιγιάρ, ρόλο για τον οποίο κέρδισε το 2008 το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.

Η ζωή της Εντίθ Πιάφ αποτέλεσε όμως περιεχόμενο και στις ταινίες του σκηνοθέτη Κλωντ Λελούς, με τίτλο "Η Εντίθ και ο Μαρσέλ" το 1983 (πρωταγωνιστεί η Evelyne Bouix) και "Guy Casaril" (με την Brigitte Ariel).

47 χρόνια μετά το θάνατό της ο Αλέν Ντελόν, ο οποίος την γνώριζε προσωπικά, συνέγραψε και ανέβασε μια μουσική παράσταση με τίτλο "Edith Piaf, Une Vie en Rose et Noir" (Εντίθ Πιαφ, μια ζωή σε ροζ και μαύρο), η οποία στη παγκόσμια περιοδεία της ήρθε και στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη το 2010 και 2011 αντίστοιχα

σε τάξη...

The Creative Crochet Crew

 
<sigh> I'm going to have to add this to my to-do list. I could do with a few of these! http://www.ravelry.com/patterns/library/crochet-wall-pockets

Για να έχετε σε τάξη τα μικροαντικείμενά σας 

Παγωτό Σοκολάτα Πορτοκάλι

Συνταγή: http://www.sintagespareas.gr/sintages/pagoto-sokolata-portokali1.html

Παγωτό Σοκολάτα Πορτοκάλι

Ακόμα και αν ο συνδυασμός σοκολάτα-πορτοκάλι δεν είναι ο αγαπημένος σας, σε αυτό το παγωτό θα τον λατρέψετε...περισσότερα

haribo

Υλικά

1 λίτρο παγωτό

1. 500 ml κρέμα γάλακτος
2. 250 ml φρέσκο γάλα πλήρες
3. 2 γεμάτες κ.σ. κακάο
4. 150 γρ. σοκολάτα υγείας ή κουβερτούρα σε κομματάκια
5. ξύσμα απο 3 πορτοκάλια (ακέρωτα)
6. 175 γρ. καστανή ζάχαρη
7. 5 μεγάλους κρόκους αυγών
8. 1 πρέζα αλάτι

Οδηγίες

1. Χτυπάμε λίγη ώρα στο μουλτι τη ζάχαρη με το ξύσμα πορτοκαλιού.
   
2. Ζεσταίνουμε σε ένα μικρό κατσαρολάκι τη μισή ποσότητα κρέμας γάλακτος και οταν έχει ζεσταθεί, ρίχνουμε μέσα το κακάο. Ανακατεύουμε συνεχώς με σύρμα για να διαλυθεί το κακάο, αφήνουμε να πάρει μια βράση και αποσύρουμε απο τη φωτιά. Ρίχνουμε τη σοκολάτα, ανακατεύουμε μέχρι να λυώσει και ρίχνουμε μέσα την υπόλοιπη κρέμα γάλακτος.
   
3. Βάζουμε το μείγμα σε ένα μεγάλο μπωλ (κατα προτίμηση όχι πλαστικό) και απο πάνω τοποθετούμε ένα σουρωτήρι.
   
4. Ζεσταίνουμε το γάλα με τη ζάχαρη, το ξύσμα και το αλάτι στο ίδιο κατσαρολάκι. Σε ένα μπωλάκι χτυπάμε τους κρόκους αυγών. Ρίχνουμε σιγά-σιγά μερικές κουταλιές απο το ζεστό γάλα ανακατεύοντας συνεχώς με σύρμα και στη συνέχεια ριχνουμε τα αυγά μέσα στο υπόλοιπο γάλα.
   
5. Με μια ξύλινη κουτάλα με επίπεδη άκρη, ανακατεύουμε συνεχώς σε μέτρια φωτιά, ξύνοντας με την άκρη της κουτάλας τον πάτο, μέχρι να νοιώσουμε οτι αρχίζει να πήζει το μίγμα και ελαφρώς κολλάει στον πάτο. Προσοχή, δε θέλουμε να βράσει.
   
6. Περιχύνουμε το μείγμα πάνω απο το σουρωτήρι στο μπωλ με την κρέμα γάλακτος και ανακατεύουμε.
   
7. Αφήνουμε να πάρει θερμοκρασία δωματίου και στη συνέχεια το βάζουμε σε πλαστικό τάπερ, το κλείνουμε και το βάζουμε στο ψυγείο αρκετές ώρες, μέχρι να κρυώσει καλά.
   
8. Ετοιμάζουμε την παγωτομηχανή σύμφωνα με τις οδηγίες του παρασκευαστή και βάζουμε το μείγμα μέχρι να παγώσει.
   

Παραδοσιακό Κρητικό καμαρόσπιτο...

Festivalaki: Cretan festival of Arts & Culture

Πατήστε "Μου αρέσει!" στη Σελίδα · 

Παραδοσιακό Κρητικό καμαρόσπιτο... λιτό και πρακτικό.
Κάθε λεπτομέρεια έχει και μια ιστορία να σου πει ... μια θύμηση να σου ξυπνήσει. Άντέστε το λοιπόν να "θέσωμε" όπως παλιά, επάνω στο πατητήρι... όνειρα καλά!
Περισσότερη αυθεντική Κρήτη στο www.fb.com/festivalaki.gr

Traditional cretan house - Kamarospito. — με ΣΟΦΙΑ ΦΑΝΟΥΡΓΙΑΚΗ

ΔΑΙΔΑΛΟΣ και ΙΚΑΡΟΣ

ΔΑΙΔΑΛΟΣ και ΙΚΑΡΟΣ
***********************
Ίκαρος, το πρώτο θύμα αεροπορικού ατυχήματος, παγκοσμίως.

Ο Δαίδαλος, γιος του Ευπαλάμου και της Αλκίππης, ζούσε στην Αττική. Ήταν ξακουστός και περιώνυμος γλύπτης, άριστος τεχνίτης, αρχιτέκτονας και εφευρέτης εργαλείων, μέλος της βασιλικής οικογένειας των Κεκροπιδών και του Κέκροπα, πρώτου βασιλέα των Αθηνών.

Αφ᾽ότου καταδικάστηκε από τον Άρειο Πάγο σε εξορία, κατέφυγε στην Κρήτη, όπου και βρήκε καταφύγιο κοντά στο Μίνωα.
Εκεί, μαζί με το γιο του, Ίκαρο, καρπό της σχέσης του με τη δούλη του Μίνωα, Ναυσικράτη, τού ανατέθηκαν διάφορα έργα : ο Λαβύρινθος, τα ανάκτορα της Κνωσού, το άγαλμα Αριάδνης και άλλα.
Τα έργα του Δαιδάλου ήταν τόσο κομψά και τόσο ρεαλιστικά που λέγεται ότι ο Ηρακλής λιθοβόλησε ένα απ’ αυτά, νομίζοντας ότι ήταν πραγματικό· ανάμεσα σ’ αυτά ήταν το άγαλμα του Ηρακλή στη Θήβα, το πριόνι, το τσεκούρι, το νήμα της στάθμης, το τρυπάνι, ο κεραμικός τροχός, αλλά και οι ιστοί και οι κεραίες των πλοίων.
Κατασκεύασε τα ανάκτορά του Μίνωα στην Κνωσό, ένα μνημειώδες έργο, μεγάλης αρχιτεκτονικής αξίας, που είδε το φως μετά τις εκεί ανασκαφές του Έβανς.
Πρόκειται για ένα τεράστιο κτίριο με 1300 αίθουσες, αυλές και αποθήκες, διακοσμημένο με θαυμάσιες τοιχογραφίες, μερικές από τις οποίες σώζονται σε άριστη κατάσταση μέχρι σήμερα.
Ο Μίνωας, από φόβο μήπως κτίσει άλλα παρόμοια παλάτια σε άλλες πόλεις, τον κρατούσε στην υπηρεσία του για αρκετό καιρό.
Όταν ο Θησέας ήρθε στην Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο, ο Δαίδαλος έδειξε στην Αριάδνη, κόρη του βασιλιά Μίνωα, το δρόμο για το λαβύρινθο. Μαθαίνοντάς το ο Μίνωας, οργίστηκε και φυλάκισε το Δαίδαλο και τον Ίκαρο στο Λαβύρινθο. Άλλος ένας λόγος για την οργή του ήταν το γεγονός ότι ο Δαίδαλος βοήθησε τη γυναίκα του, Πασιφάη, να ικανοποιήσει την αρρωστημένη ερωτική της έλξη και πόθο για τον ταύρο του Ποσειδώνα. Ο Δαίδαλος, κατασκευασε ξύλινο ομοίωμα αγελάδας, κούφιο από μέσα (την περίφημη Δάμαλη), το οποίο σκέπασε με δέρμα φρεσκοσφαγμένης αγελάδας. Μέσα στο ομοίωμα μπήκε η Πασιφάη, εξαπατώντας τον ταύρο, που ενώθηκε με την «αγελάδα» και από την παράδοξη αυτή ένωση γεννήθηκε ο Μινώταυρος, φοβερό τέρας με κεφάλι ταύρου και σώμα ανθρώπου, που κατοικούσε στα υπόγεια του Λαβύρινθου και τρεφόταν με ανθρώπινη σάρκα.
Ο πολυμήχανος Δαίδαλος κάθε μέρα προσπαθούσε να βρει τρόπο να ξεφύγει από τη φυλακή του. Μια μέρα σκέφτηκε ότι, αφού οι επίγειοι, υπόγειοι και θαλάσσιοι τρόποι είχαν αποτύχει ή ήταν αδύνατοι, έπρεπε να δοκιμάσει ένα άλλο τρόπο, τον υπέργειο. Βλέποντας τα πουλιά σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να κατασκευάσει μια συσκευή που θα επέτρεπε στον ίδιο και τον γιο του να φύγουν, πετώντας, από το νησί και να φτάσουν σε άλλα μέρη.
Έτσι, σοφίστηκε να κατασκευάσει φτερά, τα οποία κόλλησε με κερί στο γιο του και στον ίδιο, κάνοντας την πρώτη πτήση ανθρώπου. Έμαθε το γιο του να πετά και τον συμβούλεψε να μην πετά πολύ ψηλά, γιατί ο Ήλιος θα έλιωνε το κερί των φτερών του και θα έπεφτε στη θάλασσα, αλλά ούτε πολύ χαμηλά, γιατί ο αφρός της θάλασσας θα έβρεχε τα φτερά του, κάνοντάς τα βαριά και δυσχεραίνοντας την πτήση του.
Έτσι και έγινε και μία μέρα, όταν και οι δύο ένιωσαν έτοιμοι, άρχισαν να πετούν, φεύγοντας από την Κρήτη. Ενώ, όμως, ο Δαίδαλος πετούσε σε μέσο ύψος, ο Ίκαρος, όντας νεαρός και λαχταρώντας για περιπέτεια, πετούσε άλλοτε χαμηλά και άλλοτε ψηλά· κάποια στιγμή τα φτερά του, βαριά από τον αφρό των κυμάτων και ταλαιπωρημένα από τη θερμότητα του Ηλίου, το κερί τους έλιωσε και ο Ίκαρος ευθύς έπεσε στη θάλασσα, όπου και πνίγηκε.
Ο πατέρας του έψαχνε το θαλασσοπνιγμένο του γιο για μέρες, παρακαλώντας τους θεούς να τον βοηθήσουν να τον βρει. Οι Ωκεανίδες λυπήθηκαν τον Δαίδαλο και έβγαλαν το πτώμα του στο νησί Ιχθυόεσσα. Καθοδηγούμενος από τις Ωκεανίδες, έθαψε το σώμα του γιου του στο νησί αυτό, που πήρε το όνομα Ικαρία, κοντά στο πέλαγος, που πήρε το όνομα Ικάριο.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο θάνατος του Ικάρου υπήρξε η πρώτη ελληνική προσφορά-θυσία στο βωμό της αεροπορικής ιδέας. Ο Δαίδαλος, αφού ανέκαμψε από το θρήνο του, συνέχισε την πτήση του, φθάνοντας στη Σικελία. Εκεί του προσέφερε καταφύγιο ο βασιλιάς Κώκαλος. Ο Μίνωας όμως τον κυνήγησε μέχρι εκεί, γεγονός που έκανε τους κατοίκους του νησιού να σκοτώσουν τον Κρητικό βασιλιά, από φόβο μήπως τους πάρει τον έξοχο καλλιτέχνη και δημιουργό.
Το θέμα της πτώσης του Ίκαρου ενέπνευσε αρκετούς καλλιτέχνες της αρχαιότητας αλλά και των νεότερων εποχών.
Στην αρχαία Αττική τού αφιερώθηκε μικρός δήμος που ονομαζόταν «Δαιδαλίδες» (της Κεκροπίδος φυλής).
Το όνομα του Δαιδάλου προέρχεται από το ρήμα «δαιδάλλω» που σημαίνει «τεχνουργώ, κατασκευάζω, μαστορεύω, ποικίλλω, στολίζω, διακοσμώ».
Το όνομα του Δαίδαλου φέρει ο αστεροειδής αρ. 1864, ενώ του Ικάρου, ο αστεροειδής αρ. 1566.
Ο Ίκαρος θεωρείται το πρώτο θύμα αεροπορικού ατυχήματος παγκοσμίως.

Fernando Pessôa...

Fernando Pessôa...
Ο Φερνάντο Πεσσόα (Fernando António Nogueira de Seabra Pessôa) ήταν Πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Λισαβώνα το 1888.

Χάνει νωρίς τον πατέρα του. Γρήγορα η μητέρα του ξαναπαντρεύεται με έναν διπλωμάτη που διορίζεται στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής. Η οικογένεια τον ακολουθεί και έτσι ο Πεσσόα θα αρχίσει και θα ολοκληρώσει τις σπουδές του στην αγγλική γλώσσα και θα αποκτήσει μια στέρεη αγγλική λογοτεχνική παιδεία.

Το 1903 μπήκε πρώτος στο πανεπιστήμιο του Κεηπ Τάουν, κερδίζοντας και το Βραβείο της Βασίλισσας Βικτωρίας για την αγγλική γλώσσα.

Το 1905 επέστρεψε στην Πορτογαλία, και μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα να σπουδάσει φιλολογία στη Λισαβώνα, εγκατέλειψε τις σπουδές του και μπήκε στο εμπορικό κύκλωμα για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Αντιπρόσωπος διάφορων εμπορικών οίκων στη Λισαβώνα, έζησε μια ζωή εργένης, συγκατοικώντας αρχικά με τη θεία του, και αργότερα με την ετεροθαλή αδελφή του.

Το μεγαλύτερο μέρος του σπουδαίου έργου του έμεινε αδημοσίευτο ως το θάνατο του, 30 Νοεμβρίου 1935. Ως τότε, ο Πεσσόα είχε δημοσιεύσει το πρώτο του βιβλίο στα Πορτογαλικά, με τίτλο Mensagem, δύο πλακέτες με αγγλικά ποιήματα -γιατί ο Πεσσόα ήταν δίγλωσσος και έγραφε με μεγάλη άνεση στην αγγλική γλώσσα- καθώς και μερικά λογοτεχνικά και πολιτικά μανιφέστα. Ήταν επίσης γνωστός ως εκδότης της επιθεώρησης Athena (1924-25), και ως συνεργάτης σε διάφορα πρωτοποριακά έντυπα, και κυρίως στο Orpheu (1915), όργανο του μοντερνιστικού κινήματος.

Μετά το θάνατο του (από κολικό του νεφρού), τα άπαντα του εκδόθηκαν σε οκτώ τόμους, υπογραμμένα με τα διάφορα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούσε κατά καιρούς ο Πεσσόα και που, όπως έλεγε, εξέφραζαν τις διάφορες προσωπικότητες που συνυπήρχαν μέσα του: του <<Αλβέρτο Καρέιρο>>, του <<Αλβάρο δε Κάμπος>> και του <<Ρικάρδο Ρέις>>.

Σε ηλικία δεκαεπτά ετών επιστρέφει στη Λισαβώνα, που δεν θα την εγκαταλείψει ποτέ. Διαλέγει το επάγγελμα του συντάκτη-μεταφραστή και αναλαμβάνει την εμπορική αλληλογραφία μερικών οίκων της εμπορικής Κάτω Πόλης της Λισαβώνας, εργασία με πενιχρές αποδοχές, που όμως τον απαλλάσσει από τις δεσμεύσεις του ωραρίου και του συγκεκριμένου χώρου.

Είναι δυνατό να είναι κάποιος συγχρόνως πλούσιος και δαιμόνιος τραπεζίτης κι ένας ολοκληρωμένος αναρχικός που πολεμά για την απελευθέρωση της κοινωνίας; σύμφωνα με τον Πεσσόα, ναι.

<<Ένα μεγάλο τμήμα των διαλόγων τραπεζίτη-συνομιλητή αφιερώνεται στους πολλούς και εναλλακτικούς ορισμούς των εννοιών αναρχία, τυραννία και ελευθερία. Ο αναγνώστης διαλέγει και παίρνει ανάμεσα σε ορισμούς που συχνά -όπως στη ζωή- αλληλοαναιρούνται. Από την στιγμή που ο <<τραπεζίτης>> πείθεται ότι η αναρχία είναι ένα όνειρο που υλοποιείται άμεσα μόνο στο προσωπικό επίπεδο, αποφασίζει να ριχτεί στη μάχη του κέρδους. Όπως υποστηρίζει η ελευθερία είναι το κυριότερο αγαθό ενός αναρχικού. Τα χρήματα επομένως θα τον λυτρώσουν από τις δουλείες και τις υποχρεώσεις του μέσου αστού που είναι αναγκασμένος να συντηρήσει την οικογένεια του, να σπουδάσει τα παιδιά του, και να κρατήσει κατά κάποιον τρόπο μια θέση στον ήλιο>>. Θόδωρος Κουλουμπής..
Όταν το 1935 πέθανε διαλυμένος από το ποτό σε ηλικία 47 ετών, βρέθηκε στο σπίτι του ένα μπαούλο με 27.453 χειρόγραφα, από τα οποία ένα μεγάλο μέρος μένει ακόμη να μελετηθεί και να εκδοθεί, επιφυλάσσοντας ενδεχομένως και άλλες εκπλήξεις στους επιμελητές. Ο Πεσσόα πέθανε γνωστός στους λογοτεχνικούς κύκλους, όμως ο πορτογαλικός λαός άργησε να αναγνωρίσει στα πολλά του πρόσωπα το συγγραφέα που εκφράζει τους πόθους του και τις αγωνίες του και να τον τιμήσει σαν τον εθνικό του ποιητή.

Το βιβλίο του O Banqueiro Anarquista (Ο Αναρχικός Τραπεζίτης) μεταφράστηκε στα Ελληνικά από την Μ.Παπαδήμα (εκδ. "Νεφέλη")

http://el.wikipedia.org/wiki/Φερνάντο_Πεσσόα

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

Η εκπομπή της Δημόσιας Τηλεόρασης που μας καθήλωνε στους δέκτες μας κάθε Δευτέρα από τον Ιανουάριο του 1976 και μέχρι το 1992 και παρουσίασε περισσότερα από 400 θεατρικά έργα. Με αυτήν μεγαλώσαμε και αγαπήσαμε το Θέατρο. Γνωρίσαμε γίγαντες των Γραμμάτων και των Τεχνών. Ξενόπουλος. Παντελής Χορν, Δ. Ψαθάς, Αρθουρ Μίλλερ, Μολιέρος, Πιραντέλλο, Ερρίκος Ιψεν, Στρίμπεργκ, Μπρεχτ ,μας δίδαξαν,μας προβλημάτισαν ,μας ψυχαγώγησαν . Ηθοποιοί γίγαντες παρήλασαν από τις οθόνες μας.
Η προσφορά της ΕΡΤ στον Πολιτισμό τεράστια και σε αυτόν τον τομέα.

Στον παρακάτω σύνδεσμο υπάρχουν όλες οι θεατρικές παραστάσεις από το «Θέατρο της Δευτέρας » με πολλές πληροφορίες και σχόλια.

http://www.retrodb.gr/wiki/index.php/Το_θέατρο_της_Δευτέρας_(1976)

Το σ.ε.ξ. και το σκούπισμα

http://www.ideostato.gr/2013/06/blog-post_5716.htmlΔιήγημα : Το σ.ε.ξ. και το σκούπισμα

της Έφης Γεωργάκη *

Το σ.ε.ξ και το σκούπισμα δεν πάνε με τίποτα μαζί. Ας πούμε ότι μόλις τελείωσες το σκούπισμα και ακόμα δεν έχεις μαζέψει τη σκούπα. Και έρχεται ο άλλος και σου κλείνει το μάτι πονηρά, ή σου το λέει ευθέως: πάμε για σ.ε.ξ; Τότε τι απαντάς; Ε, τι; Τις περισσότερες φορές λες πως θες να μαζέψεις τη σκούπα και να κάνεις ένα ντουζάκι. Τώρα αν δεν έχεις σκουπίσει και σου πει ο άλλος για σ.ε.ξ τον απομακρύνεις διακριτικά για να σκουπίσεις πρώτα. Και αν σου έρθει την ώρα που σκουπίζεις.... έ, αυτό δεν γίνεται με τίποτα. Και τότε πια είναι η λύση;
Καθαριότητα η σ.ε.ξ; Και στα αλήθεια η λύση είναι πολύ απλή όταν δεν έχεις παιδιά. Η αναλογία είναι υπέρ του σ.ε.ξ. Τι γίνεται όμως όταν έχεις παιδιά; Τότε η ζυγαριά γέρνει προς τη σκούπα.....  Σ.ε.ξ ή σκούπισμα λοιπόν; Μήπως να δούμε τα υπέρ και τα κατά;
Σκούπα: Καθαρίζει, φεύγουν τα νεύρα-εκτόνωση, είναι όπλο-αν μπει ξαφνικά ένας κλέφτης.
Σ.ε.ξ: Φεύγουν τα νεύρα-εκτόνωση, είναι όπλο-κερδίζει και τον χειρότερο εχθρό... αλλά δεν καθαρίζει.
Αυτό το «δεν καθαρίζει» είναι που με τρελαίνει. Έχετε πάει σε sex-shop;;; Έχουν τόσα απίθανα πράγματα να προτείνουν αλλά τίποτα που να συνδυάζει και το καθάρισμα χωρίς έξτρα κόπο. Και αυτές οι απίθανες σκούπες που δείχνουν στις επιδείξεις κάνουν τέλειο καθάρισμά.... αλλά σ.ε.ξ δεν κάνουν.
Μεγάλο το αδιέξοδο. Όταν γνώρισα τον έρωτα, μου έφερνε δώρο παγωτά για να συνοδεύουν το σ.ε.ξ. Τώρα φέρνει τις σακούλες για να γεμίζω τη σκούπα.
Ποια η σπουδαιότητα όλων αυτών;;; Η Λυσιστράτη κορίτσια, σ.ε.ξ είπε να μην κάνουν, όχι σκούπισμα, η παροιμία λέει make love not war, δεν λέει βάλτε σκούπα. Οπότε ας αποθέσουμε το σκουπόξυλο εις την αποθήκη και το κορμί μας εις το κρεβάτι, ή στον πάγκο της κουζίνας, ή στα πλακάκια ή ας κρεμαστούμε από το φωτιστικό και ας αλλάξουμε λίγο την παροιμία και ας λέμε η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά και η άλλη μισή είναι.... τι άλλο:......Σ.Ε.Ξ.

Γλωσσάριο
Η σκούπα είναι εργαλείο καθαρισμού. Φτιάχνεται από βούρλο ή καλάμια ενώνεται με ένα ξύλο (το γνωστό σκουπόξυλο) και άλλα τέτοια. Μάλλον όλοι ξέρουμε τι είναι σκούπα. Η ηλεκτρική μπαίνει στη μπρίζα και ρουφάει τη σκόνη από μακριά. Το σκούπισμα είναι μια πολύ παλιά ιστορία. Οι άνθρωποι των σπηλαίων μάζευαν κλαδάκια και τα έκαναν σκούπα και σκούπιζαν, στην αρχαία Ελλάδα, είχαν τους δούλους και σκούπιζαν, στο Mεσαίωνα δεν πολυ-σκούπιζαν (τις καβαλούσαν οι μάγισσες) αλλά από την Aναγέννηση και μετά το σκούπισμα έγινε must. Έγινε μάλιστα τόσο της μόδας που άρχισαν πέρα από τα σπίτια να καθαρίζουν και τα μαγαζιά, τους δρόμους, τα πάρκα, τις παραλίες. Γενικά η σκούπα μπήκε έντονα στην καθημερινότητα μας. Υπάρχουν στην αγορά από παιχνίδια σκούπες των 2 € μέχρι σκούπες που κάνουν τα πάντα σε άλλα μαγαζιά και έχουν 2.500 €. Προσοχή αυτές των παιχνιδάδικων δεν καθαρίζουν!

Το σ.ε.ξ ή αλλιώς σ.υνουσία ονομάζεται η σ.ε.ξ.ουαλική πράξη μεταξύ ανθρώπων ή άλλων μελών του ζωικού βασιλείου, με πρωταρχικό στόχο την αναπαραγωγή ή την ευχαρίστηση. Κι εδώ η παράδοση έρχεται από τις απαρχές του είδους. Οι τρόποι, οι τύποι διαφέρουν οι προτιμήσεις μπορεί, επίσης αλλού πληρώνεται με χρήμα και αλλού...με ιδρώτα… ή σκούπα.

* Η Έφη Γεωργάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Για το ότι γεννήθηκε υπάρχουν αποδείξεις, για το ότι μεγάλωσε μόνο ενδείξεις. Της αρέσει να παίζει ακόμα, με τα παιδιά της, με τις λέξεις, με περίεργα υλικά. Γράφει ακόμα ημερολόγιο και πάει ακόμα στο σχολείο (Στο ΕΑΠ-τμήμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού). Κάνει ακόμα Θέατρο (το οποίο σπούδασε) με παιδιά. Στόχο ζωής (αυτή τη στιγμή) δεν έχει- στόχο στιγμής έχει: να σπάσει μερικούς ακόμα κανόνες του παιχνιδιού.

ΓΡΑΠΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ 7270 ΕΤΩΝ

http://epistimonikos.wordpress.com

ΓΡΑΠΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ 7270 ΕΤΩΝ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑ ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΑΝ ΤΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ

ΑΝΑΤΙΝΑΣΣΕΤΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΠΕΡΙ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟΥ …ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ!!! Το πρώτο γραπτό κείμενο στην Ευρώπη – Το 1998 ο καθηγητής κ. Γ. Χουρμουζιάδης δήλωσε πως είναι αδύνατη η δημοσίευση του κειμένου Είναι εμφανές πως η όποια επίσημη δημοσίευσή της θα ανέτρεπε όλο το ιστορικό σκηνικό περί ανακάλυψης της γραφής, της αποτύπωσης της έναρθρης φωνής του ανθρώπου με γράμματα (και όχι με ιδεογράμματα) και μάλιστα στο γεωγραφικό χώρο της Ελλάδας, στο γεωγραφικό χώρο της Ευρώπης. Θα ανατρέπονταν δηλαδή η θεωρία πως οι Έλληνες έλαβαν και αυτοί, το φως εξ ανατολάς ( από βαβυλώνιους, σουμέριους, φοίνικες κλπ. !!) και θα έπρεπε να καλύψουν το μεγάλο κενό των τεσσάρων χιλιάδων χρόνων, όταν δηλαδή, οι ανατολικοί λαοί εκφράζονταν με ιδεογράμματα, οι Έλληνες έγραφαν με συλλαβές όπως σήμερα. Είναι καταφανές ότι αυτό δηλώνει πρώιμο στάδιο σκέψης και πολιτισμού. Σύμφωνα με τη σημερινή θεωρία – που διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία – οι Έλληνες έμαθαν γραφή περί το 800 π.Χ. από τους Φοίνικες. Εκείνο που δεν μπορούν να μας εξηγήσουν πως είναι δυνατόν η ελληνική γλώσσα να έχει 800.000 λήμματα,πρώτη γλώσσα στον πλανήτη, όταν η αμέσως επόμενη έχει 250.000 λήμματα. Πως είναι δυνατόν να γράφηκαν τα Ομηρικά έπη περί το 800 π.Χ. όταν δηλαδή έμαθαν να γράφουν οι Έλληνες; Παρουσιάστηκαν ξαφνικά οι αρχαίοι Έλληνες στο ιστορικό προσκήνιο τον 8ο αιώνα π.Χ., με γλώσσα εκατοντάδων χιλιάδων λημμάτων, που για να δημιουργηθεί απαιτείται γλωσσική προϊστορία τουλάχιστον 10.000 ετών (σύμφωνα με επίσημη αμερικανική γλωσσολογική έκθεση). Η αγγλική γλώσσα είναι 1.600 ετών και έχει 48% ελληνικές λέξεις με σύνολο λημμάτων 240.000. Η γερμανική είναι 1.700 ετών και έχει 250.000 λήμματα με ελληνικές λέξεις 46%. Η ομηρική γλώσσα τι ηλικία έχει; Έμαθαν να γράφουν οι Έλληνες από τους ανατολικούς λαούς και ξαφνικά έγραψαν τα ομηρικά έπη που έχουν ιστορικό βάθος τριών χιλιάδων ετών; Τι είναι αυτό που προβληματίζει τους ιστορικούς;Μήπως γιατί δεν χάθηκαν στη σκόνη της ιστορίας και οι Έλληνες όπως οι Χαναναίοι, οι Σουμέριοι, οι Βαβυλώνιοι, οι Φοίνικες κλπ.; Τι γράφει το δημοσίευμα πριν δεκαπέντε χρόνια : Το παλιότερο οργανωμένο γραπτό κείμενο που βρέθηκε στη γη της Ευρώπης και χρονολογείται πριν από 7.254 χρόνια(!) από σήμερα αποκαλύφθηκε στη λίμνη της Καστοριάς. Είναι μια ξύλινη πινακίδα με άγνωστο μήνυμα χαραγμένο από ένα νεολιθικό ψαρά ή έμπορο λιμνιαίου προϊστορικού οικισμού στο Δισπηλιό Καστοριάς,γραμμένο δύο χιλιάδες χρόνια πριν από τα γραπτά ευρήματα των Σουμερίων και τέσσερις χιλιάδες χρόνια πριν από τις κρητομυκηναϊκές πήλινες πινακίδες της γραμμικής γραφής. Τη συγκλονιστική ανακοίνωση έκανε χθες στη διάρκεια του αρχαιολογικού συνεδρίου για το φετινό ανασκαφικό έργο στη Βόρεια Ελλάδα ο καθηγητής της Προϊστορικής Αρχαιολογίας στο ΑΠΘ κ. Γιώργος Χουρμουζιάδης, που αποκάλυψε το ντοκουμέντο στη διάρκεια ανασκαφικής έρευνας το περασμένο καλοκαίρι. Η ξύλινη πινακίδα με την επιγραφή χρονολογήθηκε επακριβώς με τη μέθοδο του άνθρακα-14 στον «Δημόκριτο» στο 5260 (!) π.Χ., δηλαδή στο τέλος της μέσης νεολιθικής περιόδου. Ο κ. Χουρμουζιάδης με επιστημονικά επιχειρήματα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα χαράγματα της επιγραφής, που είναι οργανωμένα σε στίχους, δεν πρέπει να είναι διακοσμητικά, αλλά «γράμματα» που μπορούν να ενταχθούν στο σύστημα της παλαιοευρωπαϊκής.

peramatozoa

Ιππασία, ένα διαφορετικό χόμπι.

http://www.back-to-nature.gr/2013/06/blog-post_11.html

Ιππασία, ένα διαφορετικό χόμπι.

Γυμναστική, ηρεμία και επαφή με τη φύση. Τρεις λόγοι που κάνουν κάποιο να ασχοληθεί με την ιππασία. Εξασφαλίζει την απόδραση από την καθημερινότητα αφού πρόκειται για ένα ξεχωριστό άθλημα κατά το οποίο ο αθλητής προσπαθεί να εναρμονιστεί και να συντονιστεί με το άλογο. 

Η Ιππασία είναι ένα από τα αρχαιότερα αθλήματα. Η εφαρμογή ίδιων κανόνων αξιολόγησης και βαθμολόγησης ανδρών και γυναικών, καθώς επίσης και η επιβράβευση όχι μόνο του ιππέα ή της αμαζόνας αλλά και του αλόγου, καθιστούν την Ιππασία μοναδική ως άθλημα.

Ο ιππέας ή η αμαζόνα και το άλογο θεωρούνται μια ομάδα. Απαιτούνται χρόνια συστηματικής προσπάθειας προκειμένου να μπορούν να εκτελούν ασκήσεις δεξιοτεχνίας, ταχύτητας, αντοχής και υπερπήδησης εμποδίων. Η ιππασία είναι ολυμπιακό άθλημα από το 1900.

Αν μέχρι τώρα πιστεύατε ότι η ιππασία ξεκίνησε ως άθλημα των δυτικοευρωπαίων ευγενών, ίσως εκπλαγείτε μαθαίνοντας πως οι πρώτες αθλητικές συναντήσεις ιππέων έλαβαν χώρα για πρώτη φορά το 680 π.Χ. στην αρχαία Ελλάδα με τις αρματοδρομίες, ενώ από το 648 π.Χ. οι ιπποδρομίες αποτελούσαν τα δύο από τα δέκα αγωνίσματα των Ολυμπιακών Αγώνων. 

Με τα χρόνια η ιππασία έγινε ένα από το δημοφιλέστερα και πιο ιδιαίτερα αθλήματα, αφού όχι μόνο εφαρμόζει τους ίδιους κανόνες για τους άνδρες και τις γυναίκες ιππείς, αλλά επιβραβεύει την καλή εμφάνιση τόσο των ιππέων όσο και του αλόγου, που κάνει άλλωστε και όλη τη σκληρή «δουλειά». Ο ιππέας και το άλογο στον αγώνα γίνονται ένα, και μετά από χρόνια συστηματικής προπόνησης καταφέρνουν να εκτελέσουν εντυπωσιακές ασκήσεις. Αν και στα πρώτα ελληνικά μ.Χ. χρόνια η ιππασία ως άθλημα περιορίστηκε αρκετά, έκανε πάλι την εμφάνισή της λίγο πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και με πρωτοβουλία μιας ομάδας ανώτερων αξιωματικών του στρατού ιδρύθηκε ο Ελληνικός Ιππικός Όμιλος στις εγκαταστάσεις ενός κτήματος στο Χολαργό. Αυτός έγινε και ο πρώτος επίσημος Ιππικός Όμιλος στην Ελλάδα, ο οποίος επαναδραστηριοποιήθηκε πλέον μεταπολεμικά. 

Σήμερα η ιππασία αποτελεί ένα από τα αγαπημένα αθλήματα των νέων, με αρκετά μεγάλη απήχηση για τα δεδομένα της χώρας μας και με συνεχώς αναπτυσσόμενους ομίλους, οι οποίοι -επίσημοι και μη- φτάνουν περίπου τους 60. Στους ιππικούς ομίλους της χώρας μπορεί κανείς να εκπαιδευθεί σε προγράμματα ιππασίας, είτε είναι αρχάριος είτε όχι, και να απολαύσει το μοναδικό αυτό άθλημα σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους και αγροκτήματα, με έμπειρο προσωπικό, εκπαιδευμένα άλογα και απόλυτα φυσικές διαδρομές και μονοπάτια. Η Διεθνής Ομοσπονδία Ιππασίας έχει αναγνωρίσει επτά αγωνίσματα (υπερπήδηση εμποδίων, ιππική δεξιοτεχνία, ιππικό τρίαθλο, reining, γυμνιππευτική, μαραθώνιος και αμαξοδήγηση), τα οποία συμπεριλαμβάνονται στο αγωνιστικό πρόγραμμα των Παγκόσμιων Πρωταθλημάτων Ιππικών Αγώνων, που διεξάγονται ανά τέσσερα χρόνια, στο ζυγό έτος μεταξύ δύο θερινών Ολυμπιάδων. 

 Τι πρέπει να γνωρίζει ο επίδοξος ιππέας 

Κάθε σωστά οργανωμένος ιππέας οφείλει πρώτα από όλα να συνοδεύεται από το κατάλληλο άλογο. Και για να βρείτε το κατάλληλο άλογο θα πρέπει να έρθετε σε επαφή με τον ιππικό όμιλο στον οποίο θα επιλέξετε να εκπαιδευθείτε. Εκεί θα επιλέξετε ή θα σας αναταθεί ο προπονητής σας, ο οποίος και θα είναι σε θέση να γνωρίζει ποιο άλογο σας ταιριάζει. Το άλογο πρέπει να μένει στο στάβλο του ιππικού ομίλου γιατί εκεί του παρέχεται καλύτερη φροντίδα και ασφάλεια. Αξίζει να αναφέρουμε ότι παλαιότερα οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν τα αρσενικά άλογα για ιππασία, και μάλιστα τα ευνουχισμένα για να τα ιππεύουν οι γυναίκες, και τα θηλυκά μόνο για αναπαραγωγή. Σήμερα, όμως, αυτό δεν ισχύει και στην ιππασία χρησιμοποιούνται και ευνουχισμένα αλλά και θηλυκά άλογα. Για τους νεώτερους αναβάτες προτιμότερα είναι τα πόνι, άλογα με ύψος γύρω στο 1,40 με 1,50, τα οποία είναι γεροδεμένα, ζωηρά και ιδιαίτερα αγαπητά στα παιδιά. 

Άθλημα ή χόμπι

Σήμερα η ιππασία με τα τρία από τα οκτώ αγωνίσματά της, την Υπερπήδηση Εμποδίων, την Ιππική Δεξιοτεχνία και το Ιππικό Τρίαθλο αποτελεί επίσημο άθλημα των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό όμως δεν την αποκλείει από το να γίνει ένα χαλαρό χόμπι που να βοηθάει τους ανθρώπους να ξεφεύγουν και να χαλαρώνουν. Μπορείτε είτε να μπείτε σε ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα, όπου να προπονείστε συγκεκριμένες μέρες και ώρες κάθε εβδομάδα ή να επισκέπτεστε το χώρο όποτε εσείς μπορείτε και θέλετε και να κάνετε ιππασία με την επίβλεψη καθηγητή.

Τα αθλητικά προγράμματα κοστίζουν γύρω στα 200 ευρώ το μήνα ανάλογα με τις προσφορές του κάθε ιππικού ομίλου. Τα προγράμματα ελεύθερης συμμετοχής υπάρχουν σε ορισμένους ομίλους. Η υπεύθυνη του Ελληνικού Ιππικού Ομίλου, που εδρεύει στον Παράδεισο Αμαρουσίου, μας πληροφόρησε πως ένα τέτοιο πρόγραμμα θα ξεκινήσει στον όμιλό τους από το Μάιο του 2011, ενώ σε άλλους όπως ο Αττικός Όμιλος Ιππασίας στο Κορωπί προσφέρει ήδη στους πελάτες του αυτή την επιλογή. Στον συγκεκριμένο έχει κανείς τη δυνατότητα να πληρώνει με το μάθημα (20 ευρώ). Έτσι, μετά από ραντεβού, μπορείτε να δοκιμάσετε τις ικανότητές σας στην ιππασία, χωρίς να δεσμεύεστε να συνεχίσετε τα μαθήματα.

Πηγή: www.in2life.gr