κεντημένα μπουκέτα

http://www.needlenthread.com/2012/05/stitch-your-own-garden.html#more-14068

κεντημένα μπουκέτα 

με υπομονή και φαντασία φτιάξτε έργα τέχνης

Πεπόνι: χαρακτηριστικά και καλλιέργεια

http://www.agrotikabook.gr

 

Πεπόνι: χαρακτηριστικά και καλλιέργεια

  Περιγραφή φυτού
Ξεχωρίζει για το σχήμα του, τον όγκο του, το χρώμα της φλούδας του, τη γλυκιά του γεύση και το δυνατό του άρωμα. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες και διαφέρουν μεταξύ τους. Έτσι βρίσκουμε πεπόνια, κίτρινα, πρασινωπά, λεπτόφλουδα, με λεία επιφανεια και πολλά άλλα.
Ιστορικά στοιχεία
Τόπος καταγωγής του θεωρείται η Ινδία και η Αφρική και στη συνέχεια εξαπλώθηκε και σε άλλες περιοχές όπως αυτή της Μεσογείου. Σήμερα, καλλιεργείται σε όλες τις ηπείρους, κυρίως στην Κίνα, στις ΗΠΑ, στην Ισπανία και στη Τουρκία. Στην Ελλάδα ιδιαίτερα παραγωγικές θεωρούνται οι περιοχές της Κρήτης και της Πελοποννήσου, όπου και είναι πολύ ευνοϊκές οι κλιματικές συνθήκες για την ανάπτυξή του.
  Καλλιέργεια Που καλλιεργείται
Τα πεπόνια, μπορούν να καλλιεργηθούν στον κήπο, στο μπαλκόνι σας σε μεγάλες γλάστρες και ζαρντινιέρες και φυσικά, στο μποστανάκι σας. Υπάρχουν στο εμπόριο και ποικιλίες νάνες για να μην πιάνουν πολύ χώρο. Μπορεί να φαίνεται δύσκολο γιατί το πεπόνι θέλει να αναπτύσσεται άνετα και σίγουρα ιδανικότερος γι’ αυτό είναι ένας κήπος, αλλά δεν έχετε τίποτα να χάσετε…Δοκιμάστε το και θα εκπλαγείτε!
Κολπάκι: Βάλτε το στο πιο φωτεινό σημείο! Το πεπόνι για να αναπτυχθεί σωστά θέλει ήλιο.
  Πως καλλιεργείται
Μπορείτε να ξεκινήσετε την καλλιέργειά του από σπόρους ή έτοιμα σπορόφυτα που θα προμηθευτείτε σε κάποιο φυτώριο ή γεωπονικό κατάστημα
Αν λοιπόν προτιμήσετε τους σπόρους, ξεκινήστε 2-3 εβδομάδες πριν τα τελευταία κρύα σε προστατευμένες θέσεις και όταν οι θερμοκρασίες το επιτρέψουν, τα ήδη ανεπτυγμένα σπορόφυτά σας μπορείτε να τα μεταφυτέψετε στην οριστική τους θέση. Βέβαια, ο πιο απλός και εύκολος τρόπος είναι να τους σπείρετε απευθείας στο χώμα, στην τελική τους θέση.
Κολπάκι: Βάλτε 2-3 σπόρους μαζί, για να επιλέξετε και να αφήσετε το πιο δυνατό σπορόφυτο καθώς μεγαλώνουν.
  Πότε καλλιεργείται
Φυτεύετε την άνοιξη για να απολαύσετε τα αρωματικά σας πεπόνια το καλοκαίρι. Είναι πολύ σημαντικό να προστατέψετε τις πεπονιές σας από τα τελευταία κρύα του χειμώνα. Αφού περάσουν τα κρύα, φυτεύουμε τους σπόρους, δηλαδή  κατά το  Μάρτιο – Απρίλιο και μετά, ανάλογα με την περιοχή και το κλίμα.
Να θυμάστε ότι τα πεπόνια αγαπούν πολύ τη ζέστη και για να μπορέσουν να βλαστήσουν και να αναπτυχθούν οι σπόροι, η θερμοκρασία του χώματος θα πρέπει να είναι περίπου 25 °C.
  Πως γίνεται η φύτευση
Τα πεπόνια είναι λαίμαργοι καταναλωτές θρεπτικών στοιχείων. Πρίν τα καλλιεργήσετε είναι σημαντικό να εμπλουτίσετε το χώμα με θρεπτικά στοιχεία. Επιλέξτε χώματα καλής ποιότητας απαλλαγμένα από ζιζάνια και εχθρούς. Το χώμα που προτιμούν οι πεπονιές είναι το ελαφρά όξινο (pH 6-6,5) με καλή αποστράγγιση. Διαθέστε λίγα παραπάνω χρήματα όταν αγοράζετε χώμα για τα λαχανικά σας. Θα σας ανταμείψει…
 Φύτευση σπορόφυτων πεπονιού σε μποστανάκι.
Παραπάνω περιγράψαμε πως είναι ένα μποστανάκι. Αν αποφασίσετε να το φτιάξετε τότε μην ξεχάσετε να κάνετε τρύπες για αποστράγγισης στον πάτο του, με ένα τρυπάνι. Επίσης, όπως κάνετε και στις γλάστρες σας και εδώ πρέπει να βάλετε χαλίκι ή ελαφρόπετρα στον πάτο για καλύτερη αποστράγγιση.
Βήμα 1  Προσθέστε χώμα πλούσιο σε οργανική ουσία
Βήμα 2  Ανοίξτε ένα λάκο λίγο μεγαλύτερο από την μπάλα χώματος του σπορόφυτου
Βήμα 3  Βγάλτε προσεκτικά το σπορόφυτο από το γλαστράκι του για να μην σπάσουν οι ρίζες του
Βήμα 4  Φυτέψτε το
Βήμα 5  Κλείστε το λάκο και πιέστε ελαφρά το χώμα
Βήμα 6  Επαναλάβετε στην επόμενη θέση. Αφήστε μεταξύ των φυτών απόσταση 50-80 εκατοστά περίπου.
Βήμα 7  Ποτίστε  προσεκτικά και πάντα κοντά στη ρίζα. Ποτέ πάνω στα φύλλα γιατί μόλις τα δει ο ήλιος βρεγμένα κινδυνεύουν να καούν.  

Κολπάκι:  Αν ξεκινήσετε από σπόρους για να μεγαλώσετε τα δικά σας σπορόφυτα, τότε μπορείτε να τους ποτίζετε μέχρι να μεγαλώσουν με ένα ψεκαστηράκι.
  Πότε γίνεται η συλλογή και πως
Μαζέψτε τα πεπόνια από τα μέσα του καλοκαιριού και μετά περίπου 2,5-3 μήνες μετά τη σπορά. Όταν το χρώμα τους αρχίζει να γίνεται κίτρινο και να μυρίζουν όμορφα, έφτασε η ώρα. Το κοτσάνι τους έχει αρχίσει να σκίζεται. Κόβετε τον κεντρικό μίσχο 4-5 εκ. από τον καρπό.
Μπορείτε να τα κόψετε και λίγο πριν την τελική ωρίμανση γιατί το πεπόνι είναι σαν τη μπανάνα, συνεχίζει να ωριμάζει και μετά τη συγκομιδή.
Κολπάκι: Αφού το μήκος των βλαστών ξεπεράσει το 1μ. μπορείτε να κόψετε τις άκρες τους και έτσι το φυτό θα δέσει πιο πολλά πεπόνια σε πιο λίγο χώρο.
  Τι πρέπει να προσέξετε
1.    Τα πεπόνια θέλουν νερό όταν το χώμα τους είναι στεγνό. Χρειάζονται λιγότερο πότισμα από τα καρπούζια.
2.    Ένα μήνα περίπου πριν τη συγκομιδή ελαττώστε κατά πολύ το πότισμα. Έτσι, η σάρκα τους γίνεται πιο εύγεστη.
3.    Αφαιρέστε τα ζιζάνια, διότι παίρνουν τα θρεπτικά στοιχεία από το χώμα που έχουν ανάγκη τα πεπόνια σας .
4.    Η επόμενη σπορά στο ίδιο σημείο θα πρέπει να γίνει μετά από 3-4 χρόνια, γιατί η πεπονιά απορροφά το άζωτο και το κάλιο από το χώμα.
5.    Τα πεπόνια θα αναπτυχθούν από τα θηλυκά άνθη, τα οποία εμφανίζονται μετά τα αρσενικά.
6.    Δεν θα πρέπει το πεπόνι να βρίσκεται σε άμεση επαφή με το χώμα
7.    Το ευχάριστο άρωμα που αναδύει η φλούδα του είναι ενδεικτικό για την συγκομιδή του
8.    Η γονιμοποίηση του πεπονιού γίνεται από τις μέλισσες.
9.    Σε ζαρντινιέρα στο μπαλκόνι όταν μεγαλώσει το πεπόνι βάλτε στο πάτωμα μία παλέτα για να αναπτυχθούν εκεί οι καρποί του. Αν έρχονται σε επαφή απευθείας με το πάτωμα θα καταστραφούν.
  Πίνακας σύνοψης
Εποχή φύτευσης    Μάρτιο- Απρίλιο
Αποστάσειςφύτευσης    50-80εκ.
Συγκομιδή    Ιούλιο – Σεπτέμβριο
Προσέξτε    Δεν πρέπει να εμπλουτίζουμε το έδαφος με υπερβολικές ποσότητες κοπριάς, δίοτι η σάρκα του γίνεται άνοστη λόγω σχηματισμού σακχάρων.
Συμβουλή    Ο καρπός κόβεται με το κοτσάνι του.

Πηγή: kipouroi.gr

Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει

Άρωμα Γυναίκας

Δηλώστε ότι σας αρέσει η

"Το καλοκαίρι ο ουρανός διανυκτερεύει οι μυρουδιές έχουν την παιδική μας ηλικία μέσα στον ύπνο μας κοιμούνται τα πιο ωραία ταξίδια κι εγώ δεν έχω άλλο όπλο απ' το να διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες και να τις πιστεύω"...

Τ. Λειβαδίτης

Γιατί αξίζει να ασχοληθείτε με την κομποστοποίηση

http://www.back-to-nature.gr/2013/02/blog-post_8155.html

Γιατί αξίζει να ασχοληθείτε με την κομποστοποίηση;

Η κομποστοποίηση είναι η διαδικασία κατά την οποία αντί να πετάμε στα σκουπίδια τα υπολείμματα φαγητών που τρώμε, καφέδων που πίνουμε, και της στάχτης από το τζάκι και των ξερών φύλλων η λουλουδιών που μαζεύουμε, τα παίρνουμε και τα ρίχνουμε σε έναν ειδικό κάδο όπου, χωρίς κόπο, μετά από λίγους μήνες γίνονται λίπασμα έτοιμο προς χρήση.
Το ξέρετε ότι η Αττική παράγει 6,500 τόνους σκουπιδιών την ημέρα; Το ξέρετε ότι σχεδόν τα μισά από αυτά είναι οργανικά; Φανταστείτε λοιπόν πόσα σκουπίδια μπορούμε να γλιτώσουμε με την κομποστοποίηση! Είναι εύκολη, δεν χρειάζεται ειδικές γνώσεις. Με μεράκι και λίγη οργάνωση όλοι μπορούμε να την κάνουμε.
Γιατί αξίζει να ασχοληθείτε με την κομποστοποίηση;

• Θα μαζεύονται λιγότερα σκουπίδια στο σπίτι.
• Εάν έχετε εξοχικό θα κάνετε λιγότερα δρομολόγια μέχρι το κάδο σκουπιδιών του Δήμου ο οποίος μπορεί να βρίσκεται στο τέρμα του μονοπατιού ή να θέλει και αυτοκίνητο για να φτάσετε σε αυτόν.
• Θα αγοράζετε λιγότερες σακούλες απορριμμάτων.
• Θα κερδίσετε ένα πλούσιο λίπασμα, που σε άλλη περίπτωση το αγοράζετε, το οποίο θα αναζωογονήσει το χώμα του μπαλκονιού ή του κήπου σας.
• Θα συμμετέχετε ενεργά στην προστασία του περιβάλλοντος.

Ερωτήματα, μύθοι και αλήθειες

• Τι να την κάνουμε την κομποστοποίηση; Ήδη κάνουμε ανακύκλωση.   - Το ένα καλό φέρνει το άλλο. Με την κομποστοποίηση θα μειώσουμε ακόμα περισσότερα τα σκουπίδια που παράγουμε.
• Δεν έχουμε μπαλκόνι ή κήπο; Γιατί να κάνουμε κομποστοποίηση; - Γιατί όπως κάθε νοικοκυριό έχουμε και εμείς οργανικά απορρίμματα.
• Έχουμε μικρό σπίτι. Δεν έχουμε χώρο για να βάλουμε κάδο!  -  Υπάρχουν κάδοι σε όλες τις διαστάσεις για να χωράνε στο μπαλκόνι, στον κήπο ή στην κουζίνα. Ανάλογα με το σπίτι του καθενός.
• Θα μυρίζει άσχημα η κουζίνα ή ο κήπος εάν κάνουμε κομποστοποίηση!  -  Οι κάδοι όταν λειτουργούν σωστά δεν μυρίζουν.

Τι χρειάζεστε για να κάνετε κομποστοποίηση;

• Έναν κάδο κήπου και ένα εργαλείο ανάδευσης για να μην παιδεύεστε όταν κάνετε το ανακάτεμα του κομπόστ.
• Έναν κάδο για μπαλκόνι ή κουζίνα.

Πόσο κοστίζει;
Αναλόγα με τον κάδο που θα επιλέξετε, θα χρειαστείτε για κατοικία 5 ατόμων από 50 έως 400€.


Συμβουλή!

• Πριν αγοράσετε κάδο, κάνετε μία αναζήτηση με λέξεις κλειδί «κάδοι κομποστοποίησης» στο ίντερνετ. Θα βρείτε όλους τους προμηθευτές κάδων κομποστοποίησης και χρήσιμες συμβουλές για να ξεκινήσετε.
• Ρωτήστε τους ειδικούς και μη βιαστείτε και αγοράσετε τον πρώτο κομποστοποιητή που θα βρεθεί μπροστά σας! Βρείτε τον κάδο που ταιριάζει στις δικές σας ανάγκες και ξεκινήστε. Θα γίνεται παράδειγμα προς μίμηση των φίλων και των παιδιών σας.

in.gr

Αλέξανδρος Δουμάς

Ο Αλέξανδρος Δουμάς (υιός) γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1824 στο Παρίσι, ως νόθο τέκνο του συγγραφέα Αλέξανδρου Δουμά (πατέρα) και της Μαρί-Λωρ-Κατερίν Λαμπαί (Marie-Laure-Catherine Labay, 1794-1868), μιας γειτόνισσάς του μοδίστρας. Το 1831, όταν ήταν σε ηλικία επτά ετών, ο πατέρας του τον αναγνώρισε νομικά και εξασφάλισε ότι ο γιος του θα λάμβανε την καλύτερη δυνατή μόρφωση στο Ίδρυμα Γκουμπώ (Institution Goubaux) και στο Κολλέγιο Μπουρμπόν (Collège Bourbon). Εκείνη την εποχή ήταν που έλαβε χώρα η δικαστική διαμάχη για την κηδεμονία του, η οποία κατέληξε σε απόφαση του δικαστηρίου να την αναλάβει ο πατέρας του. Ο χωρισμός από τη μητέρα του και το μαρτύριο της στέρησης από το παιδί της, ήταν που τον ενέπνευσαν να γράψει σχετικά με τραγικούς γυναικείους χαρακτήρες. Σχεδόν σε όλα τα γραπτά του, έδωσε έμφαση στον ηθικό σκοπό που οφείλει να έχει η λογοτεχνία, και στο έργο του Ο νόθος γιος (Le Fils naturel, 1858) ενστερνίζεται την πίστη ότι αν ένας άνδρας γίνει πατέρας ενός νόθου παιδιού, έχει την υποχρέωση στη συνέχεια να το αναγνωρίσει και να παντρευτεί τη μητέρα. Οι πρόπαπποι του Δουμά από την πλευρά του πατέρα του ήταν ένα Γάλλος ευγενής και μια Αϊτινή. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, στα εσωτερικά σχολεία όπου μαθήτευσε, γινόταν συνεχώς ο στόχος λοιδωρίας από τους συμμαθητές του, γεγονός το οποίο επέδρασε έντονα στις σκέψεις, τη συμπεριφορά και το συγγραφικό ύφος του.

Σε ηλικία 17 ετών παράτησε το κολλέγιο και μετακόμισε στο Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λεΐ (Saint-Germain-en-Laye) για να ζήσει μαζί με τον πατέρα του. Εκεί παραδόθηκε σε μια αργόσχολη και έκλυτη ζωή εξασφαλίζοντας τα χρήματα από αυτόν. Το 1844 συνάντησε στο Παρίσι τη Μαρί Ντυπλεσί (Marie Duplessis), μια νεαρή εταίρα, με την οποία σύναψε σχέση μέχρι τον Αύγουστο του 1845. Αυτή η κοπέλα, η οποία πέθανε το 1847, αποτέλεσε την έμπνευση για τη ρομαντική νουβέλα του Η κυρία με τις καμέλιες (La Dame aux Camélias). Το έργο του διασκευάστηκε για να παρουσιαστεί στη θεατρική σκηνή, και αποτέλεσε τη βάση για την όπερα Τραβιάτα του Τζουζέπε Βέρντι. Αν και παραδέχθηκε ότι έκανε τη διασκευή εξαιτίας της ανάγκης χρημάτων, με το έργο αυτό γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Κατ' αυτόν τον τρόπο ξεκίνησε την καριέρα του ως θεατρικός συγγραφέας, και όχι μόνον απόκτησε μεγαλύτερη φήμη από τον πατέρα του καθόλη τη διάρκεια της ζωής του, αλλά κυριάρχησε στη σοβαρή γαλλική θεατρική σκηνή για το μεγαλύτερο διάστημα του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα. Ύστερα από αυτήν την επιτυχία του, ουσιαστικά εγκατέλειψε τη συγγραφή μυθιστορημάτων, αν και το ημι-αυτοβιογραφικό του έργο Η υπόθεση Κλεμανσώ (L'Affaire Clemenceau, 1867) γνώρισε κάποια επιτυχία. Τα επόμενα χρόνια προσπάθησε να θίξει, με την εκθαμβωτική του πένα, θέματα αμφιλεγόμενα για την εποχή του, όπως η κοινωνική θέση της γυναίκας, το διαζύγιο και η απιστία. Τα πιο αξιομνημόνευτα έργα του αυτής της περιόδου είναι Le Demi-Monde (1855), L’Ami des femmes (1864), Les Idées de Mme Aubray (1867), La Femme de Claude (1873), και Francillon (1887).

Στις 31 Δεκεμβρίου 1864, ο Δουμάς παντρεύτηκε τη Ναντιέσντα φον Κνόρινγκ (Nadjeschda von Knorring, 1826-Απρίλιος 1895), κόρη του Γιόχαν Ράινχολντ φον Κνόρινγκ (Johan Reinhold von Knorring) και χήρα του Αλεξάνδρου, πρίγκιπα Ναρίσκινε (Alexander, Prince Naryschkine), στη Μόσχα. Το ζεύγος απόκτησε δύο κόρες: τη Μαρί-Αλεξαντρίν-Εριέτ Δουμά το 1860, και τη Ζανίν Δουμά το 1867. Μετά τον θάνατο της γυναίκας του, παντρεύτηκε την Εριέτα Ρενιέ ντε λα Μπριέρ (Henriette Régnier de La Brière, 1851–1934), τον Ιούνιο του 1895 λίγους μήνες πριν τον θάνατό του.

Ο Δουμάς έζησε τη ζωή του σαν ένας από τους θεατρικούς ήρωές του, μεταξύ ταραγμένων ερώτων και φανταστικών περιπετειών. Ήταν μεγάλος θαυμαστής της Γεωργίας Σάνδη, την οποία αποκαλούσε "αγαπημένη μαμά". Πέρασε μεγάλο χρονικό διάστημα στο σπίτι της και φρόντισε για τη θεατρική διασκευή τού ρομάντσου της Ο μαρκήσιος του Βιλμέρ (Le Marquis de Villemer). Το 1874 έγινε δεκτός ως μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας (Académie française) και το 1894 τιμήθηκε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής (Legion d'Onore). Πέθανε στις 27 Νοεμβρίου 1895 στο σπίτι του στο Μαρλύ-λε-Ρουά του Ιβλίν (Marly-le-Roi, Yvelines) και κηδεύθηκε στο κοιμητήριο της Μονμάρτης στο Παρίσι. Ο τάφος του, ίσως τυχαία, βρίσκεται μόλις 100 μέτρα από αυτόν της Μαρί Ντυπλεσί.
Έργα
Νουβέλες

Η κυρία με τις καμέλιες (La Dame aux Camélias, 1848) ― ελλην.μετάφρ.Γ.Τσουκαλάς(Άγκυρα)
Η υπόθεση Κλεμανσώ (L'affaire Clemenceau, 1867)

Όπερα

Τζουζέπε Βέρντι Τραβιάτα (La Traviata) (βασισμένη στο Η κυρία με τις καμέλιες)

Θεατρικά έργα

Atala (1848)
Η κυρία με τις καμέλιες (La Dame aux Camélias, 1852)
Diane de Lys (1853)
Le Bijou de la reine (1855)
Le Demi-monde (1855)
La Question d'argent (1857)
Ο νόθος γιος (Le Fils naturel, 1858)
Ένας παράλογος πατέρας (Un Père prodigue, 1859)
Un Mariage dans un chapeau (1859) coll. Vivier
L'Ami des femmes (1864)
Le Supplice d'une femme (1865)
Les Idees de Madame Aubray (1867)
Le Filleul de Pompignac (1869)
Une Visite de noces (1871)
La Princesse Georges (1871)
La Femme de Claude (1873)
Monsieur Alphonse (1873)
L'étrangère (1876)
Les Danicheff (1876)
La Comtesse Romani (1876)
La Princesse de Bagdad (1881)
Denise (1885)
Francillon (1887)
La Route de Thebes (ημιτελές)
http://el.wikipedia.org/wiki/Αλέξανδρος_Δουμάς_%28υιός%29

Εθνική Ημέρα Υπναράδων (Φιλανδία)...

Εθνική Ημέρα Υπναράδων (Φιλανδία)...
Γιορτή με σκωπτικό περιεχόμενο και θρησκευτικές ρίζες («Unikeonpäivä» στα φιλανδικά). Όποιος ξυπνήσει τελευταίος το πρωί της 27ης Ιουλίου, «μπουγελώνεται» από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας ή πετιέται στην κοντινότερη λίμνη. Και δόξα τω Θεώ η Φιλανδία διαθέτει χιλιάδες λίμνες, οπότε η γιορτή αποκτά νόημα.
Στην πόλη Νάνταλι (Naantali) στα νότια της Φιλανδίας, η γιορτή έχει πιο επίσημο χαρακτήρα. Στις 7 το πρωί της 27ης Ιουλίου μ;iα προσωπικότητα της χώρας, που έχει προσφέρει στην πόλη, επιλέγεται με μυστικότητα και ρίχνεται στη θάλασσα. Συνήθως, οι τοπικοί πολιτικοί έχουν τις περισσότερες «ρίψεις», που αποτελούν και τίτλο τιμής γι’ αυτούς.

Η γιορτή έλκει την καταγωγή της από την ιστορία των εν Εφέσω Aγίων Επτά Παίδων (Αντωνίνος, Διονύσιος, Εξακουστιδιανός, Ιάμβλιχος, Κωνσταντίνος, Μαξιμιλιανός και Μαρτινιανός), που σύμφωνα με την παράδοση κοιμήθηκαν για 200 χρόνια σε μια σπηλιά για να αποφύγουν τις διώξεις του Ρωμαίου αυτοκράτορα Δέκιου γύρω στο 250 μ.Χ. Η μνήμη των εν Εφέσω Αγίων Επτά Παίδων γιορτάζεται στις σκανδιναβικές χώρες στις 27 Ιουλίου και από την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία στις 4 Αυγούστου.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/worldays/293#ixzz2aE5ioppN

Διεθνής Ημέρα του Διαχειριστή Συστημάτων η τελευταία Παρασκευή κάθε Ιουλίου

Η Διεθνής Ημέρα του Διαχειριστή Συστημάτων γιορτάζεται από το 2000, με πρωτοβουλία του ελληνοαμερικανού διαχειριστή συστημάτων (System Administrator) Τεντ Κεκάτος, την τελευταία Παρασκευή κάθε Ιουλίου. Χρόνο με το χρόνο η γιορτή διεθνοποιείται όλο και περισσότερο.

Ο συμπατριώτης μας από το Σικάγο θέλησε με αυτό τον τρόπο να φέρει στην επιφάνεια και να τιμήσει τους διαχειριστές συστημάτων, αλλά και τους συναφείς επαγγελματίες της πληροφορικής, οι οποίοι νύχτα-μέρα, με ήλιο και βροχή, φροντίζουν να κρατούν σε λειτουργία τα ζωτικής σημασίας για τον σύγχρονο κόσμο πληροφορικά συστήματα και να επιλύουν και το απλούστερο πρόβλημα, που φαντάζει «βουνό» για τον μέσο χρήστη.

Η εθιμοτυπία της ημέρας απαιτεί ο χρήστης να προσφέρει ένα δωράκι στον διαχειριστή του υπολογιστικού του συστήματος σε ένδειξη ευγνωμοσύνης: Από σοκολάτες και κρασιά ως ηλεκτρονικά γκάτζετ και βιντεοπαιγνίδια.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/worldays/150#ixzz2a8a2FqKU

Μαρία Εύα Ντουάρτε ντε Περόν (7 Μαΐου 1919 - 26 Ιουλίου 1952

Η Μαρία Εύα Ντουάρτε ντε Περόν (7 Μαΐου 1919 - 26 Ιουλίου 1952) ήταν η δεύτερη σύζυγος του προέδρου της Αργεντινής Χουάν Ντομίνγκο Περόν (1895-1974) και Πρώτη Κυρία της Αργεντινής από το 1946 μέχρι το θάνατο της το 1952. Συχνά την αναφέρουν απλά ως Εύα Περόν ή με το υποκοριστικό Εβίτα.
Γεννήθηκε εκτός γάμου στην αγροτική Αργεντινή το 1919 και σε ηλικία δεκαπέντε χρονών μετακόμισε στην πρωτεύουσα της χώρας, το Μπουένος Άιρες, όπου επεδίωξε να κάνει καριέρα ηθοποιού στο θέατρο, το ραδιόφωνο και το σινεμά. Γνώρισε τον συνταγματάρχη Χουάν Περόν το 1944 σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση στο Σαν Χουάν και παντρεύτηκαν τον επόμενο χρόνο. Το 1946 ο Χουάν Περόν εξελέγη πρόεδρος της Αργεντινής. Κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι χρόνων η Εύα Περόν απέκτησε δύναμη στα φιλο-Περονικά εργατικά σωματεία, μιλώντας για τα εργατικά δικαιώματα. Επίσης, διηύθυνε τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας, ίδρυσε και διηύθυνε το φιλανθρωπικό Ίδρυμα Εύα Περόν, πάλεψε για τα δικαιώματα των γυναικών στην Αργεντινή και ίδρυσε και διηύθυνε το πρώτο γυναικείο πολιτικό κόμμα μεγάλης κλίμακας της χώρας,το Γυναικείο Περονικό Κόμμα.

Το 1951, η Εύα Περόν αποδέχτηκε το χρίσμα των Περονικών για τη θέση του Αντιπροέδρου της Αργεντινής. Στον αγώνα αυτό έλαβε μεγάλη υποστήριξη από την πολιτική βάση των Περονικών, χαμηλόμισθους Αργεντινούς και μέλη της εργατικής τάξης γνωστών ως ντεσκαμισάντος, «χωρίς πουκάμισο». Εντούτοις, η αντιπολίτευση των στρατιωτικών και της υψηλής κοινωνίας σε συνδυασμό με την φθίνουσα υγεία της τελικά την ανάγκασαν να αποσύρει την υποψηφιότητά της. Το 1952, λίγο πριν το θάνατό της από καρκίνο στην ηλικία των τριαντατριών ετών, η Εύα Περόν έλαβε από το Κογκρέσο της Αργεντινής τον επίσημο τίτλο του Πνευματικού Ηγέτη του Έθνους.

Η ιστορία της έγινε κομμάτι της μαζικής κουλτούρας ως το αντικείμενο του μιούζικαλ Εβίτα.

http://el.wikipedia.org/wiki/Εβίτα_Περόν

Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ (γερμ. Carl Gustav Jung, 26 Ιουλίου 1875 - 6 Ιουνίου 1961)

Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ (γερμ. Carl Gustav Jung, 26 Ιουλίου 1875 - 6 Ιουνίου 1961), Ελβετός γιατρός και ψυχολόγος, υπήρξε ο εισηγητής της σχολής της αναλυτικής ψυχολογίας.

Γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου 1875 στο Κέσβιλ (Kesswil am Bodensee), κοντά στη λίμνη της Κωνσταντίας (lac de Constance) του καντονίου Τουργκάου (Thurgau) της Ελβετίας. Καταγόταν από σχετικά φτωχή και δίχως ιδιαίτερη μόρφωση οικογένεια, αλλά για τον ίδιο φρόντισαν το καλύτερο.Γιος ιερέα, βίωσε αρκετές ταραχές, εσωτερικές και εξωτερικές, κατά την παιδική του ηλικία με αποτέλεσμα κατά την ηλικία των 12 ετών περίπου να υποφέρει από νεύρωση και κρίσεις λιποθυμίας. Ξεπερνώντας το πρόβλημα με δικές του προσπάθειες συνειδητοποίησε για πρώτη φορά όπως εξομολογείται ο ίδιος στο Αναμνήσεις, Όνειρα, Σκέψεις το τι σημαίνει νεύρωση. Αν και τελικά τούτη η εμπειρία υπήρξε καθοριστική για τις αναζητήσεις του στο χώρο της Ιατρικής δεν του έλειψε η επαφή με τις κλασικές σπουδές εξαιτίας του πατέρα του.Από τα χρόνια του δημοτικού άρχισε μαθήματα λατινικών και πολύ γρήγορα επέδειξε ιδιαίτερη έφεση στην εκμάθηση γλωσσών, φτάνοντας να γίνει γνώστης πολλών σύγχρονων ευρωπαϊκών όσο και αρχαίων, συμπεριλαμβανομένης και της σανσκριτικής. Ήταν μοναχικό και εσωστρεφές παιδί, κάτι που τα χρόνια της εφηβείας του επιτάθηκε,σε βαθμό να μη δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το σχολείο και να μη θέλει να πηγαίνει, προσποιούμενος πολύ συχνά τον άρρωστο.Τελικά τελείωσε το Ανθρωπιστικό Γυμνάσιο της Βασιλείας κάτω από μεγάλη πίεση.

Αν και αρχικά σκεφτόταν να γίνει αρχαιολόγος, σε ηλικία των 20 ετών άρχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Βασιλείας κάτω από εξαιρετικά αντίξοες οικονομικές συνθήκες. Περιθωριακή φυσιογνωμία από πεποίθηση στα φοιτητικά του χρόνια, διέθετε εντούτοις σημαντική διανοητική δύναμη που τον έκανε πόλο έλξης της φοιτητικής αδελφότητας της Ζοφίνγκια, στην οποία από νωρίς άρχισε να δίνει διαλέξεις για θεολογικά και ψυχολογικά θέματα. Σε αυτή την εποχή συνδέθηκε με βαθιά φιλία με τον Άλμπερτ Έρι.

Στην περίοδο 1895-1899 ο Γιουνγκ έκανε πειράματα πνευματισμού με την εξαδέλφη του Έλεν Πράσβερκ - διόλου ασυνήθιστο για την εποχή του. Ακολουθώντας τη συμβουλή του καθηγητή Όιγκεν Μπλέλερ έκανε τα πειράματα και τις παρατηρήσεις του θέμα της διδακτορικής του διατριβής με τίτλο Ψυχολογία και Παθολογία των Αποκαλούμενων Απόκρυφων Φαινομένων (1902).Επηρεασμένος από τον διάσημο νευρολόγο Κραφτ-Έμπινγκ επέλεξε ως ειδικότητα την Ψυχιατρική.

Το Ιούλιο του 1900 και έχοντας αποφασίσει να γίνει ψυχίατρος, ξεκίνησε ως βοηθός γιατρού με την εποπτεία του Όιγκεν Μπλέλερ, καθηγητή της Ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο της Ζυρίχης και διευθυντή του Νοσοκομείου Ψυχικών Νοσημάτων του Μπουργκχόλζλι. Κλειδώθηκε από μόνος του για μισό χρόνο περίπου πίσω από τους τοίχους του ασύλου ψυχασθενών, προκειμένου να "συνηθίσει την ατμόσφαιρα". Τον απορρόφησε ιδιαίτερα η έρευνα της ψυχωσικής συμπεριφοράς και του λόγου και εξερεύνησε τα πρωτόγονα λεκτικά σχήματα και τις στερεότυπες χειρονομίες των ασθενών. Τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών αργότερα του έδωσαν το έναυσμα για την διαμόρφωση της μεθόδου λεκτικού συνειρμού, σύμφωνα με την οποία μετρούσε με τη βοήθεια γαλβανόμετρου. Καθώς η μέθοδος λεκτικού συνειρμού χρησιμοποιήθηκε για τον νομικό καθορισμό γεγονότων, το πανεπιστήμιο Κλαρκ της Μασαχουσέτης του απένειμε το 1909 τιμητικό διδακτορικό Νομικής.

Παρόλο που το ενδιαφέρον του για τα παραψυχολογικά φαινόμενα - όπως αποκαλούνται σήμερα - έμεινε αμείωτο ως το τέλος της ζωής του, στη συγκεκριμένη περίοδο η προσοχή του μετατοπίστηκε στα συγχρονιστικά φαινόμενα. Αποτέλεσμα της έρευνάς του υπήρξε το Συγχρονικότητα: Μια μη αιτιατή συνεκτική αρχή, (1952), που εκδόθηκε μαζί με ένα δοκίμιο του Βόλφγκανγκ Πάουλι (Wolfgang Pauli), μια θεωρία που εφάρμοσε για την ερμηνεία των αποκαλούμενων μαντικών μεθόδων.[1] Στην ίδια περίοδο συνδέθηκε με τον σινολόγο Ρίχαρντ Βίλχελμ (Richard Wilhelm), με τον οποίο συζητούσε τους πειραματισμούς του πάνω στο Ι Τσινγκ.
Σίγκμουντ Φρόυντ

Η αποφασιστικότερη πιθανώς εμπειρία στη ζωή του Γιουνγκ υπήρξε η επαφή του με τον Σίγκμουντ Φρόυντ και κυρίως η επαφή του με την ψυχολογία της υστερίας και τα όνειρα. Αυτό που τον εντυπωσίασε περισσότερο φαίνεται πως ήταν το έργο του Φρόυντ πάνω στην Ερμηνεία των Ονείρων, το οποίο θεωρούσε την πληρέστερη προσπάθεια που έγινε για να κατακτηθεί το αίνιγμα της ασυνείδητης ψυχής πάνω στο φαινομενικά στέρεο έδαφος του εμπειρισμού. Η καρποφόρα φιλία τους δεν κράτησε πολύ. Η δημοσίευση του έργου του Γιουνγκ Μεταμορφώσεις και Σύμβολα της Λίμπιντο οδήγησε στην οριστική ρήξη της σχέσης τους (1913), μια ρήξη η οποία είχε ξεκινήσει από τις προσωπικές τους διαφωνίες πάνω σε θέματα σεξουαλικότητας και ερμηνείας των ονείρων αλλά και πάνω σε διαφορές τους ως προς το θέμα της θρησκείας.

Ο Γιουνγκ πίστευε βαθιά πως αν δεν έχει κανείς με τι να αντικαταστήσει το θρησκευτικό ένστικτο θα πρέπει να το αφήνει άθικτο, καθώς αποτελεί θεμέλιο του ατομικού κόσμου. Η κατάρρευση των θρησκευτικών πεποιθήσεων ακολουθείται συχνά από κατάρρευση της προσωπικότητας, κάτι που ο Γιουνγκ παρατηρούσε συχνά στους ασθενείς του. Επίσης, θεωρούσε παραφορτωμένη τη θεωρία του Φρόυντ για τη σεξουαλικότητα, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα σε μια αχρονολόγητη και αδημοσίευτη σημείωσή του για τον Άλφρεντ Άντλερ, που είχε επίσης διατελέσει μέλος του κύκλου του Φρόυντ αλλά ίδρυσε εντέλει τη δική του σχολή ατομικής ψυχολογίας. Σε αυτή τη σημείωση φαίνεται να εκτιμά τον Άντλερ, για το γεγονός ότι έφερε στην επιφάνεια το θεμελιακό γεγονός της ανάγκης του ατόμου για σπουδαιότητα, η οποία ερμηνεύει σημαντικές όψεις της νεύρωσης, μη ερμηνεύσιμες από την σεξουαλικότητα.

Αντίθετα από τον Φρόυντ, ο οποίος μετά τη ρήξη απέφευγε να αναφέρει το όνομά του, ο Γιουνγκ δεν θέλησε να χαράξει μια απόλυτα διαχωριστική γραμμή στους καρπούς της σχέσης τους και έτσι τα έργα και οι επιστολές του είναι γεμάτες αναφορές στο έργο του διδασκάλου του.
Ασυνείδητο

Οι απόψεις του Γιουνγκ για το ασυνείδητο διαμορφώθηκαν βάσει των νέων αναζητήσεών του που προέκυψαν από τη ρήξη του με τον Σίγκμουντ Φρόυντ. Αναζήτησε μια έγκυρη ψυχολογική βάση τόσο για τον εαυτό του όσο και για τους ασθενείς του. Πειραματίστηκε με τον εαυτό του και σταμάτησε να διδάσκει, προσπαθώντας να κατανοήσει τις φαντασιώσεις και άλλα ατομικά του περιεχόμενα. Το πείραμά του τελείωσε μετά από 6 χρόνια. Τις εσωτερικές του εμπειρίες τις μετέφερε στο Κόκκινο Βιβλίο, έναν τόμο δεμένο με κόκκινο δέρμα και πλούσια εικονογράφηση σε τεχνοτροπία Αρ Νουβώ (art nouveau). Ο ίδιος ποτέ δεν θεώρησε τους πίνακές του ως τέχνη, αλλά ως εξωτερίκευση των βιωμάτων του.

Με τον όρο ασυνείδητο ο Γιουνγκ εννοούσε εκείνη την περιοχή του αγνώστου στον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου. Σύμφωνα με τα δικά του λόγια ό,τι συνειδητοποιούμε και το έχουμε ξεχάσει, ό,τι συλλαμβάνουμε με τις αισθήσεις, αλλά δεν σημειώνουμε στο συνειδητό νου, όσα νιώθουμε, σκεπτόμαστε, θυμόμαστε, επιθυμούμε και πράττουμε ακούσια ή δίχως ιδιαίτερη προσοχή, όλα τα μελλοντικά πράγματα που παίρνουν σχήμα και αναδύονται κάποτε στη συνείδηση, όλα αυτά αποτελούν περιεχόμενο του ασυνείδητου. Πέραν αυτών στο ασυνείδητο περιλαμβάνονται απωθημένες οδυνηρές σκέψεις και συναισθήματα. Ονόμασε το σύνολο αυτών των περιεχομένων ατομικό ασυνείδητο, αλλά αναγνώρισε ιδιότητες που δεν βιώνει ο άνθρωπος ατομικά αλλά τις κληρονομεί από μια βαθύτερη και ευρύτερη επικράτεια την οποία ονόμασε συλλογικό ασυνείδητο. Τα ένστικτα και τα αρχέτυπα είναι εκείνα που διαμορφώνουν το συλλογικό ασυνείδητο και παρουσιάζουν μια κανονικότητα στην εμφάνισή τους.

Κανονικότητα στην εμφάνισή της για το ασυνείδητο του Γιουνγκ κατά τη διάρκεια των πειραματισμών του είχε η μορφή ενός γέροντα, τον οποίο ο Γιουνγκ ονόμαζε Φιλήμονα, με τον οποίο είχε μακρές συζητήσεις. Ψυχολογικά ο Φιλήμων αντιπροσώπευε την ύψιστη ενόραση για τον Γιουνγκ και ήταν δύναμη per se, διακριτή από τα ατομικά περιεχόμενα του ασυνείδητου. Ανήκε σε εκείνες τις φαντασιώσεις που δεν προκαλούσε το ατομικό ασυνείδητο αλλά παράγονταν από μόνα τους και είχαν τη δική τους ζωή.
Αλχημεία

Σχολιάζοντας το αρχαίο κινεζικό κείμενο Το μυστικό του Χρυσού Λουλουδιού, ο Γιουνγκ άρχισε να ενδιαφέρεται για την Αλχημεία. Το πρώτο έργο που προμηθεύτηκε ήταν το Artis Auriferae, (Περί της χρυσοποιητικής τέχνης), μια συλλογή 20 δοκιμίων στα Λατινικά, που δημοσιεύθηκαν στην Βασιλεία το 1593. Έγινε μανιώδης συλλέκτης αλχημικών έργων με αποτέλεσμα τα αλχημικά κείμενα να καταλάβουν το μεγαλύτερο κομμάτι της εξαιρετικά μεγάλης βιβλιοθήκης του. Στο έργο του η Ψυχολογία της Μεταβίβασης σχολίασε εκτεταμένα το Rosarium Philosophorum, (Το κομποσχοίνι των φιλοσόφων), ένα από τα δοκίμια του Artis Auriferae.

Όσον αφορά στην αλχημεία, ο ίδιος πίστευε ότι το αλχημικό opus (έργο) δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως φυσική ή χημική διαδικασία, αλλά ως διαδικασία ψυχικού μετασχηματισμού. Ο αλχημιστής του παρελθόντος, στην προσπάθειά του να αποσπάσει τα μυστικά της χημικής μεταστοιχείωσης, προχωρούσε παράλληλα σε μια διαδικασία ψυχικής μετουσίωσης. Το άγνωστο του εξωτερικού κόσμου συνδεόταν με το άγνωστο του εσωτερικού κόσμου, προκαλώντας αλλαγές στον ασυνείδητο κόσμο. Τούτη η συνειδητοποίηση έγινε το κλειδί για την εξέταση του ασυνείδητου, αλλά και για τη σχέση του με τον εξωτερικό κόσμο.

Η έρευνα του τον οδήγησε τον Παράκελσο, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα, καθώς τον θεωρούσε πρωτοπόρο πνεύμα και ιατρό της εποχής του. Για τον Γιουνγκ ο Παράκελσος είχε τη γνώση και τη δυνατότητα να βλέπει τον άνθρωπο ως ολότητα πέρα από το φυσικό πλαίσιο, λαμβάνοντας υπ' όψιν τον ψυχικό παράγοντα, μέσω της θεωρίας του για την ψυχικά ζωογονημένη ύλη.
Ψυχοθεραπεία

Βάσει της εμπειρίας που απέκτησε κατά τη διάρκεια της συνάντησής του με το ασυνείδητο, ο Γιουνγκ ανεπτυξε τη δική του ψυχαναλυτική πρακτική, την τεχνική της ενεργητικής φαντασίας. Ουσιαστικά η διαδικασία της συνειδητοποίησης των εικόνων είναι το γενικό αποτέλεσμα της ερμηνείας των ονείρων, αλλά μπορεί να αγγίξει βαθύτερες όψεις του εαυτού, μέσω της ενεργητικής φαντασίας.

Η μέθοδος απαιτεί συνειδητή εμβάθυνση στο ασυνείδητο, παρατήρηση, απεικόνιση και στοχασμό επί των περιεχομένων του. Τα περιεχόμενα ζωγραφίζονται μορφοποιούνται ενίοτε χορεύονται, δραματοποιούνται ή καταγράφονται σε μια φανταστική σειρά, ως δράση ή διάλογος με εσωτερικές μορφές.

Η ενεργητική φαντασία ξεκινά τη θεραπεία μιας νεύρωσης χτίζοντας γέφυρες ανάμεσα στη συνείδηση και τα περιεχόμενα του ασυνείδητου. Οι εικόνες του ασυνείδητου είναι αυτοαπεικονίσεις διαδικασιών της ψυχικής ζωής, που μπορούν να απελευθερωθούν από την παράλυση και την παθητικότητα μέσω του δημιουργικού οραματισμού. Όλα τα παραπάνω βέβαια απαιτούν μια εξατομικευμένη μεταχείριση για κάθε διαφορετικό ασθενή. Φαίνεται πως ο Γιουνγκ δεν πίστευε σε γενικές μεθόδους θεραπείας, καθώς θεωρούσε ότι για κάθε άτομο αποδίδει μόνον η ατομική κατανόηση

Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου "καλό θα ήταν όποιος επιθυμεί να γνωρίσει την ανθρώπινη ψυχή να αποχαιρετήσει τις μελέτες του και να περιπλανηθεί στον κόσμο με ανοικτή καρδιά. Στη φρίκη των φυλακών, στα ψυχιατρικά άσυλα και τα νοσοκομεία, στις σκοτεινές ταβέρνες των προαστίων, στα πορνεία και τα χαρτοπαικτικά καταγώγια, στα κοσμικά σαλόνια, στο χρηματιστήριο, στις σοσιαλιστικές συγκεντρώσεις, στις εκκλησίες, μέσα από την αγάπη και το μίσος, την εμπειρία των παθών κάθε μορφής στο δικό του σώμα, θα δρέψει πλουσιότερες σοδειές γνώσης από αυτές που μπορούν να του προσφέρουν τα βιβλία και θα γνωρίσει πώς να συμπεριφέρεται ως γιατρός στον ασθενή, με αληθινή γνώση της ανθρώπινης ψυχής
Ταξίδια

Η επαφή με άλλους πολιτισμούς και τα μακροχρόνια ταξίδια άσκησαν σημαντική επιρροή στον Γιουνγκ. Τον Μάρτιο του 1920 συνοδεύοντας έναν φίλο του στην Τυνησία ταξίδεψε νότια προς το Σφαξ, στην όαση πόλη του Τοζέ. Εκεί αναζήτησε ασυνείδητα ένα κομμάτι της προσωπικότητάς του μη-ευρωπαϊκό και επηρεάστηκε από το άχρονο της ερήμου και την συναισθηματική ευθύτητα των Βορειοαφρικανών.

Τον Ιανουάριο του 1925 επισκέφθηκε μαζί με φίλους του τους Ινδιάνους του Νέου Μεξικού, τους Πουέμπλο ή "χτίστες των πόλεων". Εκεί φαίνεται πως τον συγκλόνισε η συνάντησή του με τον αρχηγό των Πουέμπλο του Ταός τον Αντόνιο Μιραμπάλ ή Οκιάι Μπιάνο (Ορεινή λίμνη), ο οποίος του έδειξε ένα άλλο πρόσωπο της εικόνας που παρουσιάζουν οι λευκοί για τους άλλους πολιτισμούς, το πρόσωπο του αρπακτικού. Τέτοια είναι η ενόραση που αποκόμισε ο Γιουνγκ από τούτη τη συνάντηση που επηρέασε βαθιά τον μεταγενέστερο τρόπο σκέψης του, όπως αφηγείται στο Αναμνήσεις Όνειρα Σκέψεις.

Την ίδια χρονιά ταξίδεψε στην Κένυα και την Ουγκάντα, με τελικό προορισμό τους πρόποδες του όρους Ελγκόν, όπου ήλθε σε επαφή με τους Μασάι και τη σημασία της λατρείας του ήλιου και της αέναης πρωινής του γέννησης για τους Αφρικανούς. Η εξερευνητική του αποστολή στην Αφρική συνεχίστηκε στην Κοιλάδα του Νείλου στην λίμνη Βικτώρια, το Σουδάν και το Χαρτούμ.

Το 1938 έλαβε πρόσκληση από την ινδική κυβέρνηση να παραστεί στο 25ο ιωβηλαίο του Ινδικού Επιστημονικού Συνεδρίου. Αν και στη συγκεκριμένη περίοδο η ενασχόλησή του με την αλχημική σκέψη και τις προσωπικές του αναζητήσεις ουσιαστικά τον εμπόδισε να αποτυπώσει βαθιά την αίσθηση του ινδικού πολιτισμού, εντούτοις κατανόησε τη σημαντική διαφορά ανάμεσα στην αντίληψη της πραγματικότητας των Ινδών και των Ευρωπαίων, που κατά την άποψή του είχαν περιορίσει ζωή στον θύλακα του κεφαλιού τους.

Πολυγραφότατος άφησε πίσω του ένα τεράστιο συγγραφικό έργο, προϊόν της δίψας του για μελέτη και μακράς εμπλοκής του στην κλινική παρατήρηση, ενώ παράλληλα άνοιξε νέους δρόμους παρατήρησης και έρευνας για την ανθρώπινη ψυχή. Πέθανε γαλήνια στο σπίτι του, στο Κύσναχτ, σε ηλικία 86 ετών.

Οι απόψεις του για όσους επιθυμούν να γνωρίσουν την ανθρώπινη ψυχή συνοψίζονται πιθανώς στα παρακάτω:

«Όποιος θέλει να γνωρίσει την ανθρώπινη ψυχή, να αποχαιρετήσει τις μελέτες του και να περιπλανηθεί στον κόσμο με ανοικτή καρδιά. Στη φρίκη των φυλακών, στα ψυχιατρικά άσυλα και τα νοσοκομεία, στις σκοτεινές ταβέρνες των προαστίων, στα πορνεία και τα χαρτοπαικτικά καταγώγια, στα κοσμικά σαλόνια, στο χρηματιστήριο, στις σοσιαλιστικές συγκεντρώσεις, στις εκκλησίες, μέσα από την αγάπη και το μίσος, την εμπειρία των παθών κάθε μορφής στο δικό του σώμα, θα δρέψει πλουσιότερες σοδειές γνώσης από αυτές που μπορούν να του προσφέρουν τα βιβλία και θα γνωρίσει πώς να συμπεριφέρεται ως γιατρός στον ασθενή, με αληθινή γνώση της ανθρώπινης ψυχής». (CW, 10, 177)

Κριτική

Οι δραστηριότητες και οι ιδέες του Κ. Γκ. Γιουνγκ υπέστησαν έντονη κριτική, ακόμη και από πρώην μαθητές του, όπως ο Μαξ Νολ. Την ίδια στιγμή, όμως, το ίδιο έντονη υπήρξε και η υπεράσπισή του από εκείνους που κατανόησαν τη φύση της σκέψης και της πρακτικής του. Παραμένει ωστόσο το γεγονός ότι δέχθηκε τα πυρά τόσο της επιστήμης όσο και της θρησκείας, δηλαδή των δύο όψεων που προσπάθησε να γεφυρώσει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Μία από τις βασικές κατηγορίες είναι ο υποθετικός αντισημιτισμός του και ο εκθειασμός του Αδόλφου Χίτλερ. Οι κατηγορίες αυτές προέρχονται κυρίως από την κοινότητα των μεταγιουγκιανών και κατόπιν από φροϋδικούς κύκλους μετά τη ρήξη του με τον Φρόιντ.

Ο ίδιος απαντά: «Πρέπει να είναι ήδη σαφές για οποιονδήποτε έχει διαβάσει οποιαδήποτε από τα βιβλία μου ότι δεν υπήρξα ποτέ υποστηρικτής των Ναζί και δεν υπήρξα ποτέ αντισημίτης. Επίσης καμία παρανόηση, μεταφραστικό λάθος, ή παρουσίαση αυτών που έχω γράψει δεν μπορεί να αλλάξει την αληθινή μου άποψη»[2].
Χρονολόγιο

1875 - 26 Ιουλίου γεννήθηκε ο Κάρλ Γκούσταβ Γιουνγκ. Πατέρας του ο Γιόχαν Πάουλ Ακίλες Γιουνγκ, κατοπινός εφημέριος του Κέσβιλ και μητέρα του η Έμιλυ Πράισβερκ.

1879 - Η οικογένεια μετακομίζει στο Κλάιν Χίνιγκεν, κοντά στη Βασιλεία.

1895-1900 - Ιατρική εκπαίδευση και δίπλωμα στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας.

1900 - Βοηθός γιατρού υπό τον Όιγκεν Μπλέλερ στο Μπουργκχολζιλ, το άσυλο ψυχοπαθών της περιφέρειας της Ζυρίχης και στην ψυχιατρική κλινική του πανεπιστήμιου της Ζυρίχης.

1902 - Πρώτος βοηθός γιατρού στο Μπουργκχόλζλι. Θέμα της διδακτορικής διατριβής επιλέγει το Για την ψυχολογία και παθολογία των αποκαλούμενων απόκρυφων φαινομένων

1903 - Γάμος με την Έμα Ραούσενμπαχ (1882-1955) από το Σαφχάουζεν. Απέκτησαν ένα γιο και τέσσερις κόρες.

1903-1905 - Πειραματικές έρευνες πάνω στο λεκτικό συνειρμό.

1905-1909 - Έγινε αρχίατρος και προσωπάρχης στο Μπουργκχόλζλι. Εκτελεί πολυκλινικές αγωγές πάνω στην υπνωτική θεραπεία. ¨Ερευνες επάνω στην σχιζοφρένεια.

1905-1913 - Διδάκτωρ στην ιατρική σχολή του Πανεπιστήμιου της Ζυρίχης και διαλέξεις για την ψυχονεύρωση και την ψυχολογία.

1906 - Αρχίζει η σχέση του με τον Φρόυντ.

1907 - Πρώτη συνάντηση με τον Φρόυντ

1909 - Ιούνιος, μετακινείται στο δικό του σπίτι στο Κούσναχτ/Ζυρίχη και αποσύρεται από την κλινική για να αφοσιωθεί στις προσωπικές του μελέτες. Σεπτέμβριος, πρώτη επίσκεψη στις Η.Π.Α. με τον Φρόιντ και τον Φερέντζι, με την ευκαιρία της 20ης επετείου του Πανεπιστήμιου Κλάρκ στο Γουόρτσεστερ της Μασαχουσέτης, όπου ο Γιουνγκ δίνει διάλεξη για το πείραμα λεκτικού συνειρμού και παίρνει τιμητικό Ντοκτορά Νομικής.

1910-1914 - Πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Ψυχαναλυτών.

1912 - Άλλη επίσκεψη στις Η.Π.Α. για σειρά διαλέξεων στο Πανεπιστήμιο Φόρνταμ με θέμα τη Θεωρία της Ψυχανάλυσης, που αργότερα αναθεωρήθηκε και συμπληρώθηκε ως «Περί της Ψυχολογίας του Ασυνείδητου».

1913 - Ρήξη με τον Φρόυντ. Τέταρτο Διεθνές Ψυχαναλυτικό Συνέδριο στο Μόναχο. Ο Γιουνγκ ορίζει την ψυχολογία του ως «Αναλυτική Ψυχολογία» {αργότερα «Ψυχολογία των Συμπλεγμάτων»}. Παραιτείται από τη θέση του διδάκτορα στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης.

1914 - Παραιτείται από Πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Ψυχαναλυτών.

1913-1919 - Περίοδος έντονης εσωστρέφειας. Συνάντηση με το ασυνείδητο.

1916 - «Επτά Ομιλίες προς τους Νεκρούς» Πρώτος σχεδιασμός Μαντάλα. Άπαντα στην Αναλυτική Ψυχολογία. Πρώτη περιγραφή της «ενεργητικής φαντασίας». Πρώτη χρήση των όρων «Προσωπικό Ασυνείδητο», «συλλογικό/υπερπροσωπικό ασυνείδητο», «εξατομίκευση», «άνιμους/άνιμα», «προσωπείο», «περσόνα» στο έργο Η Δομή του Ασυνείδητου. Έναρξη μελέτης των Γνωστικών έργων.

1918-1919 - Διοικητής στρατοπέδου για διερχόμενους από την πρώτη γραμμή Βρετανούς στρατιώτες στο Σατό ντ’ Ε [επαρχία Φάουντ]. Πρώτη χρήση του όρου «Αρχέτυπο» στο έργο Το Ένστικτο και το Ασυνείδητο.

1920 - Ταξίδι στην Αλγερία και την Τυνησία

1921 - Πρώτη χρήση του όρου «εαυτός» στο βιβλίο Ψυχολογικοί Τύποι.

1922 - Αγορά γης στο χωριό Μπόλινγκεν.

1923 - Χτίσιμο του πρώτου πύργου στο Μπόλινγκεν. Θάνατος της μητέρας του. Διάλεξη του Ρίχαρντ Βίλχελμ για το Ι Τσινγκ στην ψυχολογική λέσχη της Ζυρίχης.

1924-1925 - Δεκέμβριος, ταξίδι στις Η.Π.Α. Ιανουάριος ταξίδια στους Ινδιάνους Πουέμπλο του Νέου Μεξικού. Επίσης Ν. Ορλεάνη και Ν. Υόρκη.

1925-1926 - Ταξίδι στην Κένυα, Ουγκάντα και Νείλο, επίσκεψη στο όρος Ελγκόν.

1928 - Έρευνα στο χώρο της Αλχημείας. Δύο Δοκίμια στην Αναλυτική Ψυχολογία.

1928-1930 - Σεμινάρια στα αγγλικά για την «Ανάλυση των Ονείρων» στην ψυχολογική λέσχη της Ζυρίχης.

1929 - Μαζί με τον Ρίχαρντ Βίλχελμ δημοσιεύει το Μυστικό του Χρυσού Λουλουδιού.

1930 - Ο Γιουνγκ γίνεται αντιπρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας για την Ψυχοθεραπεία, με πρόεδρο τον Έρνεστ Κρέισμερ.

1932 - Τιμάται με το βραβείο Γραμμάτων της πόλης της Ζυρίχης.

1933 - Πρώτες διαλέξεις στο Ελβετικό Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο με θέμα τη «Σύγχρονη Ψυχολογία». Ο Σύγχρονος άνθρωπος στην Αναζήτηση μιας Ψυχής. Πρώτη διάλεξη στο συνέδριο Έρανος για τη μελέτη της πορείας της Εξατομίκευσης.

1934 - Ιδρύει τη Διεθνή Γενική Ιατρική Εταιρεία για την Ψυχοθεραπεία και γίνεται ο πρώτος της πρόεδρος. Διάλεξη σε συνέδριο Έρανος για τα «Αρχέτυπα του Συλλογικού Ασυνείδητου».

1935 - Ανακηρύσσεται επίτιμος καθηγητής στο Ε.Τ.Η. της Ζυρίχης. Διάλεξη σε συνέδριο Έρανος με θέμα «Όνειρα, Σύμβολα της Πορείας προς την Εξατομίκευση».

1936 - Τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Διάλεξη σε συνέδριο Έρανος με θέμα «Ιδέες της Λύτρωσης στην Αλχημεία».

1938 Πρόσκληση στην Ινδία για την 25η επέτειο του Ινδικού Επιστημονικού Συνεδρίου, Καλκούτα. Τιμητικά διδακτορικά διπλώματα από τα πανεπιστήμια της Καλκούτα, Μπεναρές και Αλαχαμπάντ. Διεθνές Συνέδριο για την Ψυχοθεραπεία στην Οξφόρδη με πρόεδρο τον Γιουνγκ. Τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ανακηρύσσεται επίτιμο μέλος της Βασιλικής Ιατρικής Εταιρείας στο Λονδίνο.

1939-1940 - Διαλέξεις σε συνέδρια Έρανος με θέμα «Περί της Αναγέννησης» και «Μια ψυχολογική προσέγγιση στο Δόγμα της Τριάδας».

1941 - Μαζί με τον Καρλ Κερένυι δημοσιεύουν το «Δοκίμια επί της Επιστήμης της Μυθολογίας.

1942 - Παραιτείται από τη θέση του καθηγητή στο Ε.Τ.Η.

1943 - Τιμητικό μέλος της Ελβετικής Ακαδημίας Επιστημών. Προτείνεται για την έδρα Ιατρικής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας.

1944 - Παραιτείται από την πανεπιστημιακή έδρα λόγω ασθένειας.

1945-1950 - Τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα από το πανεπιστήμιο της Γενεύης. Διαλέξεις στα συνέδρια Έρανος «Ψυχολογία του Πνεύματος», «Περί της φύσης της Ψυχής", «Η ψυχολογία της Μεταμόρφωσης», «Για τον Εαυτό» και εγκαινίαση του Ινστιτούτου Κ. Γκ. Γιουνγκ στη Ζυρίχη.

1951 - Αιών, διάλεξη για την «Συγχρονικότητα».

1952 - Μαζί με τον Β. Πάουλι δημοσιεύουν την Ερμηνεία της Φύσης και της Ψυχής, όπου το κείμενο του Γιουνγκ τιτλοφορείται « Συγχρονικότητα, μια μη αιτιατή Συνεκτική Αρχή». Σύμβολα Μεταμόρφωσης, πρόκειται για την τέταρτη αναθεωρημένη έκδοση του Ψυχολογία του Ασυνείδητου. «Απάντηση στον Ιωβ».

1953 - Δημοσίευση του πρώτου τόμου «Ψυχολογία και Αλχημεία».

1955 - Τιμητικό διδακτορικό από το Ε.Τ.Η. της Ζυρίχης. Θάνατος της συζύγου του.

1955-1956 - Τελική εργασία για την ψυχολογική σημασία της αλχημείας.

1957 - Αρχίζει να εργάζεται πάνω στο «Αναμνήσεις, Όνειρα, Σκέψεις» με την συνεργασία της Ανιέλα Τζαφέ. Τηλεοπτική συνέντευξη στο ΒΒC με τον Τζον Φρίμαν.

1958 - «Ιπτάμενοι Δίσκοι, Ένας Σύγχρονος Μύθος» και δημοσίευση του αρχικού τόμου «Η Πράξη της Ψυχοθεραπείας».

1960 - Επίτιμος πολίτης του Κούσναχτ.

1961 - Δέκα μέρες πριν το θάνατό του τελειώνει το τελευταίο έργο «Προσεγγίζοντας το Ασυνείδητο», που βρίσκεται στο βιβλίο «Ο Άνθρωπος και τα Σύμβολά του». Πεθαίνει μετά από μια μικρή αδιαθεσία στις 6 Ιουνίου, στο σπίτι του στο Κούσναχτ.

1964 - Εγκαινιάζεται η Κλινική και το Κέντρο Έρευνας της Γιουνγκιανής Ψυχολογίας στη Ζυρίχη.
http://el.wikipedia.org/wiki/Καρλ_Γκούσταβ_Γιουνγκ

Νικόλαος Πλαστήρας (4/17 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953)

Ο Νικόλαος Πλαστήρας (4/17 Νοεμβρίου 1883 - 26 Ιουλίου 1953) ήταν στρατιωτικός και πολιτικός στη νεότερη Ελλάδα. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους (όπου έγινε γνωστός ως Μαύρος Καβαλάρης) και την Μικρασιατική εκστρατεία και πολλές φορές ενεπλάκη με την πολιτική συμμετέχοντας ή οργανώνοντας κινήματα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1951-1952. Επί κυβερνήσεως του απαλλοτριώθηκαν τα περισσότερα τσιφλίκια και αποδόθηκε η γη στους καλλιεργητές.

Γιος του Χρήστου Πλαστήρα,ράφτη, και της Στυλιανής Καραγιώργη, υφάντρας, γεννήθηκε στο Μορφοβούνι Καρδίτσας το 1883[1]. Κατά τον πόλεμο του 1897, η οικογένειά του καταφεύγει στην ορεινή Πεζούλα της Νευρόπολης Αγράφων και μετά το τέλος του πολέμου επισρέφουν στην Καρδίτσα,όπου φοιτά στο δημοτικό και στο Ελληνικό σχολείο της πόλης. Η φοίτηση όμως στο σχολείο διακόπτεται όταν εμπλέκεται σε έναν καυγά με έναν Τούρκο και αναγκάζεται να διαφύγει για να μη συλληφθεί, μέσω Βόλου στον Πειραιά. Φοιτά στη Βαρβάκειο Σχολή και στη συνέχεια επιστρέφει, αφού φεύγουν οι Τούρκοι από τη Θεσσαλία, στην πατρίδα του για να ολοκληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές του[2].
Στρατιωτική δράση

Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο κατατάχθηκε στον στρατό τον Δεκέμβριο του 1903 και υπηρέτησε στο 5ο Σύνταγμα Πεζικού στα Τρίκαλα όπου προήχθη σε υπαξιωματικό (επιλοχίας). Τον Απρίλιο του 1907 πήρε μέρος στον Μακεδονικό αγώνα: αφού εγκατέλειψε τη μονάδα του,μαζί με μερικούς συναδέλφους του ήλθε σε επαφή με διάφορα πρόσωπα στην Καρδίτσα συγκροτώντας ομάδα εθελοντών.Με αυτή στη συνέχεια, συνεργάζεται με την ομάδα του καπετάν-Αγραφιώτη και του υπολοχαγού Χαράλαμπου Παπαγάκη σε επιχειρήσεις γύρω από τη λίμνη των Γιαννιτσών.[3] Μετά την ολοκλήρωση της απόστολής του επέστρεψε στην μονάδα του και στα 1908 δίνει εξετάσεις προκειμένου να εισαχθεί στη Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας,ερχόμενος πρώτος επιλαχών.[4]. Συμμετείχε ενεργά στον «Σύνδεσμο Υπαξιωματικών» που είχε σκοπό την αξιοκρατία και την εξυγίανση του Στρατού και ήταν παράλληλη με τον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο» των αξιωματικών, που έκανε το Κίνημα στο Γουδί το 1909. Το 1910 εισήχθη στην Σχολή Υπαξιωματικών της Κέρκυρας από όπου εξήλθε το 1912 ως Ανθυπολοχαγός[5].
Η συμμετοχή στους Βαλκανικούς

Κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους υπηρετεί ως υπασπιστής τάγματος στο 5ο Σύνταγμα πεζικού με έδρα τη Λάρισα, και επειδή αυτό ανήκε στη στρατιά της Θεσσαλίας, ήταν από τις πρώτες που πολέμησαν και έτσι διακρίθηκε στις μάχες της Ελασσόνας, των Γιαννιτσών και του Λαχανά, και ιδιαίτερα στην τελευταία στην οποία ονομάστηκε από τους συμπολεμιστές του Μαύρος Καβαλάρης[6]. [7]Μετά το πέρας των επιχειρήσεων το 5ο Σύνταγμα πεζικού του Πλαστήρα γύρισε στα Τρίκαλα και ένα τάγμα, στο οποίο ανήκε και ο ίδιος, αποσπάστηκε στη Χίο. Την ίδια περίοδο προήχθη σε υπολοχαγό και αργότερα στο βαθμό του υπόλοχαγού λόγω εξαιρέτων πράξεων. Το 1914 πήρε μέρος στον Βορειοηπειρωτικό αγώνα: από τη Χίο όπου βρισκόταν φεύγει για την Αθήνα και συναντά τον Στέφανο Σαράφη. Μαζί συνεννοούνται για να δράσουν υπέρ της κίνησης του Ζωγράφου. Ο Πλαστήρας μεταβαίνει στα Τρίκαλα με σκοπό την οργάνωση στρατιωτικής αποστολής στη Βόρρειο Ήπειρο. Όμως του ανακοινώνεται η επικείμενη σύλληψή του λόγω ακριβώς του σχεδίου που οργάνωνε. Η συμπαράσταση πολλών συναδέλφων αλλά κυρίως η υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας ακύρωσε τα σχέδιά του αλλά και τη σύλληψή του. Επιστρέφει στη Χίο και ολοκληρώνει το σχεδιασμό άμυνας του νησιού.[8].
Στον Διχασμό

Στην περίοδο του Διχασμού, κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο τάχθηκε με το Κίνημα Εθνικής Αμύνης (Σεπτέμβριος 1916) και συμμετείχε σ΄ αυτό: συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 1916 κι όταν βρισκόταν με άδεια στην Αθήνα, ήλθε σε επαφή μαζί με άλλους αξιωματικούς με τον Βενιζέλο,για να τον συμβουλευθούν αν θα έπρεπε να εγκαταλέιψουν τις θεσεις τους για να ενωθούν με το γαλλικό στρατό στη Θεσσαλονίκη[9]. Αυτός τους ζήτησε να μην εγκαταλείψουν τις θέσεις τους στο στράτευμα προκειμένου να μην απογυμνωθεί από αντιμοναρχικούς αξιωματικούς, αλλά να στρατολογούν κι άλλους αξιωματικούς και να είναι σε ετοιμότητα. Όταν υπηρετούσε τότε ως λοχαγός στη Λευκάδα μαζί με 11 άλλους αξιωματικούς της μονάδας του εγκατάλειψε τη θέση του και κινήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου έφτασε στις 17/30 Σεπτεμβρίου 1916[10]. Πολέμησε στο Μακεδονικό μέτωπο, όπου τραυματίστηκε και προάχθηκε σε ταγματάρχη. Επίσης, ορίστηκε Στρατιωτικό Διοικητής στη Χίο.[11].η. Στην μάχη του Σκρα διακρίθηκε ως διοικητής τάγματος και προήχθη "επ' ανδραγαθία" σε αντισυνταγματάρχη.[12] Το 1919 με το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων συμμετείχε, ως επικεφαλής του, στην εκστρατεία της Αντάντ στην Ουκρανία, κατά των Μπολσεβίκων[13], όπου μετά την αποτυχία της επιχείρησης διέφυγε στο Γαλάτσι της Ρουμανίας και από εκεί προαχθείς σε συνταγματάρχη, επικεφαλής της μονάδας του μεταφέρθηκε στην Σμύρνη[14].
Η συμμετοχή στη Μικρασιατική εκστρατεία

Ως επικεφαλής του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων έχει ως περιοχή ευθύνης του την περιοχή Μαγνησίας: μεταξύ άλλων προέβαινε σε εκκαθαρίσεις από τους Τούρκους τσέτες και στην προάσπιση των Ελληνικών πληθυσμών, ενώ ίδρυσε και ένα ορφανοτροφείο με σκοπό την φροντίδα των ορφανών ελληνόπουλων. Επίσης προέλασε τον Ιούνιο του 1920 καταλαμβάνοντας το Αξάρι.[15]Μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920, πολλοί βενιζελικοί αξιωματικοί απομακρύνθηκαν από το στράτευμα , ενώ ο Πλαστήρας, χάρη σε απειλή ανταρσίας της 13ης Μεραρχίας, «ο αγαπητός στους άνδρες του Πλαστήρας απέφυγε τη μετάθεση»[16], ενώ συκοφαντήθηκε για περιύβριση του Βασιλέως Κωνσταντίνου. Τελικά αποκαλύφθηκε η εις βαρος του ψευδής καταγγελία.[17] Στην Μικρασιατική εκστρατεία έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες με λίγες απώλειες που τον έκαναν γνωστό στους αντιπάλους που τον ονόμασαν «καρά-πιπέρ» (μαύρο πιπέρι), ενώ το 5/42 σύνταγμα ευζώνων έγινε γνωστό ως «σεϊτάν ασκέρ» (στρατός του διαβόλου). Κατά την προέλαση, έφτασε μέχρι το Καλέ-Γρότσο, πέρα από τον Σαγγάριο. Αναφέρεται ότι τις νύχτες έμενε μόνος του ως σκοπός για να ξεκουράζονται οι άντρες του, και κοιμόταν έφιππος κατά την πορεία της επόμενης ημέρας. Κατά την κατάρρευση του μετώπου ο Πλαστήρας κατάφερε να δώσει μάχες υποχωρώντας τακτικά, μαζεύοντας στρατιώτες από διαλυμένες μονάδες. Με την καθυστέρηση που προέβαλε στην επέλαση του εχθρού έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς πρόσφυγες να διαφύγουν, σώζοντάς τους από τους Τούρκους. Για την πράξη του αυτή αγαπήθηκε πολύ από τους πρόσφυγες, στο σημείο να βαφτίζουν τα παιδιά τους με το όνομα του.
Πολιτική δράση

Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την Eπανάσταση της 11ης Σεπτεμβρίου των στρατιωτικών δυνάμεων στη Χίο και τη Λέσβο, το 1922, ανέλαβε την αρχηγία της επαναστατικής επιτροπής (από όπου απέκτησε και το προσωνύμιο 'Αρχηγός'). Τον Σεπτέμβριο του 1922 μετέβη στην Αθήνα όπου ανέτρεψε την κυβέρνηση και υποχρέωσε τον βασιλιά Κωνσταντίνο Α' σε παραίτηση υπέρ του γιου του Γεωργίου Β' και σχημάτισε επαναστατική κυβέρνηση χωρίς όμως να συμμετάσχει σ´αυτήν. Με τη φροντίδα του περιθάλπηκαν και στεγάστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, και με νομοθετικό διάταγμα (14 Φεβρουαρίου 1923), έδωσε λύση στο αγροτικό ζήτημα, διανέμοντας το μεγαλύτερο μέρος των τσιφλικιών, στους ακτήμονες. Χάρη σ´αυτόν και τον Θεόδωρο Πάγκαλο αναδιοργανώθηκε ο στρατός και ανασυντάχθηκε η στρατιά του Έβρου, δίνοντας ένα βοήθημα στον Ελευθέριο Βενιζέλο, κατά τις διαπραγματεύσεις για την Συνθήκη της Λωζάνης, περιορίζοντας τις απαιτήσεις του Κεμάλ. Επίσης υποστήριξε και ανέλαβε την ευθύνη για την «εκτέλεση των έξι», κατευνάζοντας τον λαό που ζητούσε την τιμωρία των υπεύθυνων για την Μικρασιατική καταστροφή.
Μεσοπόλεμος

Μετά τις εκλογές τον Δεκέμβριο του 1923 κατέθεσε την εξουσία στα χέρια της εκλεγμένης κυβέρνησης. Τον Ιανουάριο του 1924 παραιτήθηκε και αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Αντιστράτηγου. Η Δ' Εθνοσυνέλευση τον ανακήρυξε «Άξιο της Πατρίδος». Αναχώρησε και έζησε για λόγους υγείας στην Ευρώπη ενώ το 1925 εξορίστηκε στην Γαλλία από την δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου μετά από προσπάθειά του να τον ανατρέψει.

Το 1933 τις εκλογές κέρδιζε η αντιβενιζελική παράταξη του Παναγή Τσαλδάρη. Πριν ολοκληρωθεί η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, την νύχτα 5 προς 6 Μαρτίου, ο Πλαστήρας οργάνωσε Κίνημα υπέρ του Βενιζέλου και με την έγκριση αυτού, με την δικαιολογία ότι η άνοδος των αντιβενιζελικών στην εξουσία θα σήμαινε το τέλος της Δημοκρατίας. Το κίνημα απέτυχε και κατέφυγε στο Λίβανο και μετά στην Γαλλία. Στο επόμενο Στρατιωτικό Κίνημα, την 1η Μαρτίου 1935 (πάλι με την έγκριση του Βενιζέλου) προσέφερε και πάλι την υποστήριξή του παρ´όλο που ήταν ακόμη στο εξωτερικό, και μετά την αποτυχία του καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο, όπως και ο Βενιζέλος, που όμως έλαβαν όλοι αμνηστία με την παλινόρθωση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας τον ίδιο χρόνο, από τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄.

To Σεπτέμβριο του 1937, ο Πλαστήρας άρχισε έντονη αντιδικτατορική δραστηριότητα κατά του καθεστώτος του Μεταξά, και έγινε Πρόεδρος της Αντιδικτατορικής Επιτροπής, με μέλη μεταξύ άλλων τον Σοφοκλή Βενιζέλο, τον Αγαμέμνονα Σλήμαν, και τον Κομνηνό Πυρομάγλου. Σε συνέντευξη του σε μία Γαλλίδα δημοσιογράφο, εξέφρασε την άποψη του για τη δικτατορία, τονίζοντας ότι « δέν είναι σύστημα προόδου και εξυψώσεως του διανοητικού επιπέδου των λαών. »[18]
Στην περίοδο της Κατοχής

Στην Ελλάδα το Καλοκαίρι του 1941, ο Πλαστήρας διέθετε πολλές ακόμα συμπάθειες στον πολιτικό χώρο. Από τη Νίκαια Γαλλίας όπου βρίσκονταν τότε λόγω υγείας, η φιλοδοξία του ήταν να βοηθήσει στην πραγμάτωση της εθνικής ενότητος του ελληνικού λαού. Με τις σκέψεις αυτές, στις 9 Σεπτεμβρίου 1941, θα στείλει στην Ελλάδα τον συνεργάτη του, τον Κομνηνό Πυρομάγλου για να πραγματοποιήσει τις επαφές με παράγοντες που είχαν ήδη προχωρήσει σε αντιστασιακές δραστηριότητες.
Μεταπολεμικά

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ο Πλαστήρας είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών, σε συζήτηση που διεξήχθη μεταξύ των Σιάντου, Γεωργίου Παπανδρέου, Καφαντάρη, του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και του ίδιου, είχε έντονη λογομαχία με το Σιάντο. Ο Πλαστήρας αμφισβήτησε ανοικτά την προσφορά των ανταρτών του ΕΛΑΣ στην Εθνική Αντίσταση και στην απελευθέρωση κάνοντας λόγο για "ξεπάστρεμα όλων των δεξιών" και "κάψιμο χωριών". Ο Σιάντος εξανέστη φωνάζοντας "Δεν σας επιτρέπω να υβρίζετε τους ηρωικούς μας αντάρτες!" με τον Πλαστήρα να του ανταπαντάει "κάθισε κάτω ζαγάρι!".

Μετά τα «Δεκεμβριανά» του 1944 κλήθηκε να αναλάβει την κυβέρνηση ως προσωπικότητα ευρείας αποδοχής, στις 3 Ιανουαρίου 1945. Προσπάθησε να αποτρέψει τον Εμφύλιο πόλεμο, και συμμετείχε στην Συμφωνία της Βάρκιζας. Όμως τον Μάρτιο του 1945, μετά τη δημοσίευση στην εφημερίδα "Ελληνικόν Aίμα" φωτοτυπία της επιστολής του που κατά τη διάρκεια του πολέμου συνιστούσε κατάπαυση του πυρός με τη μεσολάβηση της Γερμανίας, ο τότε Αντιβασιλέας και Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός ζήτησε την άμεση παραίτηση του Ν. Πλαστήρα και της κυβέρνησής του όπου και ακολούθησε στις 8 Απριλίου 1945.

Στη συνέχεια o Ν. Πλαστήρας, μετά την παραίτησή του, παρέμεινε στην Ελλάδα ασχολούμενος με την πολιτική.

Μετά την λήξη του Εμφύλιου ήταν πρωταγωνιστής στην πολιτική ζωή ως αρχηγός της ΕΠΕΚ. Το σύνθημά του ήταν η λέξη «Αλλαγή». Σχημάτισε δύο φορές κυβέρνηση συνασπισμού από κόμματα του κέντρου την περίοδο 1950-1952 (15 Απριλίου 1950 - 21 Αυγούστου 1950 και 1 Νοεμβρίου 1951 - 11 Οκτωβρίου 1952) που χαρακτηρίστηκε ως «κεντρώο διάλειμμα». Ως πρωθυπουργός άσκησε μετριοπαθή πολιτική με πλούσια δράση. Ασχολήθηκε με την εξάλειψη των συνεπειών του Εμφύλιου και την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση, με ένα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα εθνικοποιήσεων, κοινωνικών παροχών, διανομής γης στους ακτήμονες, χορήγησης ψήφου στις γυναίκες κλπ. Στη δεύτερη περίοδο της πρωθυπουργίας του συνεργάστηκε με το κόμμα των Φιλελευθέρων με αρχηγό τον Σοφοκλή Βενιζέλο. Λόγω της αναγκαστικής συνεργασίας και λόγω της πίεσης των ανακτόρων και των δεξιών κομμάτων αναγκάστηκε να συμβιβαστεί και να μην προχωρήσει την πολιτική της εθνικής συμφιλίωσης όσο θα ήθελε. Αρχικός του στόχος ήταν η κατάργηση των στρατοδικείων και η υπαγωγή των υποθέσεων στα τακτικά δικαστήρια, η κατάργηση των ειδικών αντικομμουνιστικών νόμων, η απελευθέρωση των εκτοπισμένων και η κατάργηση του θεσμού της διοικητικής εκτόπισης, η κατάργηση της θανατικής ποινής.

Eπί των κυβερνήσεών του η Ελλάδα εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ, στάλθηκε εκστρατευτικό σώμα στην Κορέα και εκτελέστηκε το ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ Νίκος Μπελογιάννης. Τα γεγονότα αυτά και η απαίτησή του να στηριχτεί απ' την Αριστερά στις εκλογές, τις οποίες διεξήγαγε με πλειοψηφικό σύστημα, και κατά συνέπεια η Αριστερά θα καταδικαζόταν σε πολιτική εξαφάνιση, καθόρισε το σύνθημα του ΚΚΕ «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας». Το κόμμα του διασπάστηκε, και με το σύνθημα της Αριστεράς «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» και την Αμερική να υποστηρίζει την εκλογή του Παπάγου έχασε τις εκλογές στις 16 Νοεμβρίου 1952. Η υγεία του είχε ήδη κλονιστεί και πέθανε στις 26 Ιουλίου 1953. Στην κηδεία του δόθηκε επίσημος χαρακτήρας και παραβρέθηκαν ο βασιλιάς, όλος ο πολιτικός κόσμος και άνθρωποι απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα και απ’ όλα τα πολιτικά κόμματα, πράγμα ασύνηθες για την τότε ελληνική πραγματικότητα. Μίλησαν πολλοί επιφανείς πολιτικοί του φίλοι και αντίπαλοι. Οι σημαίες είχαν αναρτηθεί μεσίστιες με διαταγή του Παπάγου, και παλιοί στρατιώτες του εθεάθησαν να θρηνούν επάνω από τη σορό του.
Επιμύθιο

Ο Πλαστήρας θεωρείται ότι ήταν ικανότατος στρατιωτικός, τίμιος πολιτικός και υπόδειγμα ανθρώπου, και αγαπήθηκε πολύ από τον λαό. Γεγονότα που τον χαρακτήρισαν ήταν η διακριτική προσφορά του μισθού του σε φτωχούς, η άρνησή του να «βολέψει» από την θέση του τον άνεργο αδερφό του και το ότι πέθανε και ο ίδιος χωρίς ποτέ να αποκτήσει περιουσιακά στοιχεία.

Ο Γιώργος Θεοτοκάς θα γράψει το 1965: «Στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων ύστερα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μόνο δύο δημόσιοι άνδρες κατόρθωσαν να δημιουργήσουν ένα θερμό ρεύμα συναισθηματικής επαφής με τις μάζες, ο Παπανδρέου τώρα και ο Πλαστήρας άλλοτε...».[19]

Η Καρδίτσα, ο συνοικισμός της Νέας Ερυθραίας Αθηνών και η Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών στα Τρίκαλα κοσμούνται με την προτομή του, η δε τεχνητή λίμνη του Ταυρωπού, που πρώτος αυτός "οραματίστηκε", βλέποντάς την όπως είχε δημιουργηθεί μετά από μεγάλες βροχοπτώσεις με τεράστιες καταστροφές που είχαν σημειωθεί στην περιοχή, ονομάστηκε προς τιμήν του, επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή, Λίμνη Πλαστήρα. Επίσης ένα στρατόπεδο στη Λάρισα καθώς και το τρένο της Δυτικής Θεσσαλίας φέρουν το όνομά του. Στον τόπο καταγωγής του, το Μορφοβούνι, πραγματοποιούνται εδώ και δεκαετίες πολιτιστικές εκδηλώσεις με το όνομα «Πλαστήρεια» ενώ το 1994 δημιουργήθηκε το Κέντρο Ιστορικών Μελετών «Ν. Πλαστήρας» με διάφορα τμήματα, στόχος του οποίου είναι η δημιουργία μονογραφικού Μουσείου Πλαστήρα. Με την εφαρμογή του «σχεδίου Καποδίστριας» στην τοπική αυτοδιοίκηση, συστάθηκε Δήμος Πλαστήρα, ο οποίος περιλαμβάνει τα ανατολικά παραλίμνια χωριά.

http://el.wikipedia.org/wiki/Νικόλαος_Πλαστήρας