Το Θαυματουργό Σκόρδο!

Το Θαυματουργό Σκόρδο!

 

Επιστημονικές μελέτες σε όλο τον κόσμο αποκαλύπτουν τις εκπληκτικές, θρεπτικές και φαρμακευτικές ιδιότητες μιας κοινής και παραμελημένης αλλά «θαυματουργής τροφής» του σκόρδου.

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Μιλώντας διαιτολογικά, ζούμε στην πιο εκπληκτική εποχή της ιστορίας του ανθρώπου - σε μια εποχή μεγάλης διαιτολογικής ενημερότητας. Επί αιώνες, η ορθόδοξη ιατρική, τυφλωμένη από την εσφαλμένη και ξεπερασμένη Παστεριανή αντίληψη ότι οι ασθένειες έχουν βακτηριακή προέλευση, μας κράτησε στο σκοτάδι σ’ ό,τι αφορά το ρόλο που παίζει στην υγεία και στην αρρώστια μας το «στυλ ζωής» που κάνουμε. Η συμβατική ιατρική αντίληψη που επικρατεί, είναι, ότι, τα βακτήρια ή μικρόκοκκοι είναι κακοί εισβολείς που προσβάλλουν στο δρόμο τους, τους υγιείς οργανισμούς και προκαλούν διάφορες ασθένειες - και ότι η κάθε ασθένεια εξαρτάται από τα εισβάλλοντα βακτήρια.

Σε όλη τη διάρκεια της ιατρικής ιστορίας, οι φιλοσοφίες και αντιλήψεις για την ασθένεια, καθώς και οι επιδοκιμασμένες μέθοδοι θεραπείας, αλλάζουν σχεδόν σε κάθε γενιά. Κάποτε, οι γιατροί πίστευαν ότι οι αρρώστιες προξενούνταν από δαίμονες και κακά πνεύματα. Μεταγενέστερες γενιές γιατρών χρησιμοποιούσαν την αφαίμαξη σαν πανάκεια, επειδή το «κακό αίμα» θεωρούνταν η αιτία όλων των ασθενειών. Μολονότι οι εκάστοτε αποδεκτές φιλοσοφίες περί ασθένειας μεταβάλλονταν σχεδόν σε κάθε γενιά, η λεγάμενη ορθόδοξη ιατρική ουδέποτε εξέτασε σοβαρά τη φιλοσοφία του Ιπποκράτη για την υγεία και την ασθένεια: ότι οι περισσότερες ασθένειες είναι κατασκευάσματα του ίδιου του ανθρώπου και αποτέλεσμα της παραβίασης απ’ αυτόν των στοιχειωδών κανόνων της υγείας. Έτσι, όταν εμφανίστηκε ο Παστέρ με τη θεωρία του για τα βακτήρια, επιδοκιμάστηκε γενικά και οι αντιλήψεις του έγιναν αμέσως αποδεκτές. Η θεωρία περί μικροβίων και μικροοργανισμών μετέθεσε τη διατήρηση της υγείας και την πρόληψη της αρρώστιας από τα χέρια του ίδιου του ανθρώπου στα χέρια των γιατρών. Η ιδέα ότι αυτοί είναι οι μόνοι ικανοί να υπερασπιστούν την ανθρωπότητα από τα κακά μικρόβια απέδιδε στους γιατρούς δυνατότητες που στην πραγματικότητα δεν έχουν.

Η πλήρης αποτυχία της σημερινής ορθόδοξης ιατρικής και της περί μικροβίων θεωρίας της αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, παρόλο που σήμερα έχουμε περισσότερους γιατρούς, περισσότερα και πιο καλά εξοπλισμένα νοσοκομεία, περισσότερα μικροβιοκτόνα φάρμακα, και ξοδεύουμε περισσότερα για την υγειονομική περίθαλψη από οποιαδήποτε άλλη εποχή στην ιστορία του ανθρώπου, έχουμε περισσότερες αρρώστιες από οποιαδήποτε εποχή στο παρελθόν. Βλέπουμε καθημερινά μια καταστροφική αύξηση σε όλες τις χρόνιες εκφυλιστικές καταστάσεις, όπως είναι οι καρδιοπάθειες, η αρθρίτις, ο διαβήτης, ο καρκίνος κλπ. Πραγματικά, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, οι μισοί σχεδόν Αμερικανοί πάσχουν από χρόνιες αρρώστιες! Μόνο οι καρδιοπάθειες σκοτώνουν εκατομμύρια ανθρώπους το χρόνο.

Ενώ οι προσανατολισμένοι στο φάρμακο και στο νυστέρι γιατροί είναι ανίκανοι ν’ αντιμετωπίσουν τον αυξανόμενο όγκο των ασθενειών, οι άνθρωποι αρχίζουν να χάνουν την πίστη τους σ’ αυτούς. Στρέφονται σε ανορθόδοξους θεραπευτές-γιατρούς της βιολογικής ιατρικής, γιατρούς που αποκαθιστούν την υγεία διορθώνοντας τη διατροφή και τις βιοτικές συνήθειες του ανθρώπου και όχι καταπολεμώντας τα μικρόβια με τοξικά φάρμακα. Αυτή η καινούργια «φουρνιά γιατρών» ασκεί μια ιατρική που φέρει διάφορες ονομασίες: προληπτική, ορθομοριακή, μεταβολική, διαιτολογική, βοτανική, χειροπρακτική, και βιολογική ιατρική.

Οι γιατροί αυτοί υποστηρίζουν ότι οι βασικές αιτίες των ασθενειών πρέπει να αναζητηθούν στις καταστροφικές διαιτητικές και βιοτικές συνήθειες του ίδιου του ανθρώπου, και ότι η θεραπεία της κάθε ασθένειας είναι σύμφυτη με τη δύναμη του ίδιου του σώματος. Ο γιατρός της βιολογικής ιατρικής δεν θεραπεύει αρρώστια. Βοηθάει ένα άρρωστο σώμα να αυτοθεραπευθεί ισχυροποιώντας την αντίσταση του ασθενή και υποβοηθώντας τη θεραπευτική δραστηριότητα του ίδιου του σώματος με ποικίλα βιολογικά μέσα, όπως είναι η βελτιωμένη δίαιτα, τα βότανα, οι βιταμίνες, η νηστεία, η ανάπαυση, η χαλάρωση, η άσκηση, η θετικά προσανατολισμένη πνευματική στάση στο θέμα της υγείας κλπ.

Η Βιολογική Ιατρική ρίχνει την ευθύνη για τις αρρώστιες του ανθρώπου στον τρόπο που διαιτάται και ζει ο ίδιος ο άνθρωπος και στην παραγνώριση από μέρους του των στοιχειωδών νόμων της καλής υγείας. Ομοίως, την ευθύνη για την πρόληψη και τη θεραπεία της αρρώστιας τη ρίχνει πάλι στον ίδιο τον άνθρωπο, στη θετική και επικοδομητική για την υγεία στάση του και στις προληπτικές προσπάθειες που καταβάλλει. Η βουτηγμένη στις αρρώστιες ανθρωπότητα μπορεί επιτέλους να αναγαλιάσει και να ευεργετηθεί από το γεγονός ότι ο Μεσαίωνας της Παστεριανής ιατρικής, με τα θανατηφόρα χημικά της φάρμακα, τους ορούς, τις ακτίνες X, τα εμβόλια, τις καυτηριάσεις και τα κοψίματα, βρίσκεται επιτέλους στον δρόμο της αντικατάστασής της από την καινούργια θεραπευτική προσέγγιση - τη θεραπευτική επιστήμη της Νέας Εποχής, τη Βιολογική Ιατρική.

Διατροφή:
Θεμέλιο για Άριστη Υγεία
Ολοένα και πιο πολλοί άνθρωποι απογοητεύονται με την ανικανότητα των συμβατικών γιατρών να αντιμετωπίσουν την καταστροφική αύξηση των ασθενειών που προκαλούν εκφυλιστικές καταστάσεις, αναπηρίες και θανάτους, παίρνουν την υγεία τους στα ίδια τους τα χέρια ή στρέφονται προς τους μη συμβατικούς θεραπευτές. Συνειδητοποιούν ότι η διατροφή, που τόσον καιρό ήταν αγνοημένη ή γελοιοποιούνταν από τον οικογενειακό τους γιατρό, είναι ένας σπουδαίος παράγοντας της καλής υγείας. Ανακαλύπτουν ότι «είναι αυτό που τρώνε» και πως αυτό που τρώνε σχετίζεται τελικά με τον τρόπο που αισθάνονται, με το επίπεδο ζωτικότητάς τους, ενέργειας και αντίστασης στην ασθένεια.
Αυτή η ξαφνική και μαζική «διαιτολογική ενημερότητα» των αναπτυγμένων, κοινωνιών είναι ίσως το μοναδικότερο και με απώτερες συνέπειες φαινόμενο στις τελευταίες δεκαετίες του εικοστού αιώνα - ένα φαινόμενο που επισκιάζει τη σπουδαιότητα πολλών άλλων σημαντικών γεγονότων. Από τη στιγμή που οι λαοί θα αναγνωρίσουν ότι η άριστη διατροφή είναι ένας από τοι/ς σπουδαιότερους παράγοντες για την πρόληψη των ασθενειών, η καταστροφική υποβάθμιση της υγείας θα σταματήσει τελικά και οι άνθρωποι θα αρχίσουν να προσβλέπουν σε μια μακρά κι ευτυχισμένη ζωή, απαλλαγμένη από αρρώστιες.

Όσοι είχαν την ευκαιρία να προσανατολιστούν σωστά σ' ό,τι αφορά την υγεία και τη διατροφή, ξέρουν καλά ότι η αντίληψη της άριστης διατροφής σ’ αυτή την εποχή της καθολικής μόλυνσης, του τοξικού περιβάλλοντος και της σταθερά υποβαθμιζόμενης ποιότητας των τροφών σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή λήψη «κατάλληλης δίαιτας» αποτελούμενης από «τέσσερις βασικές ομάδες τροφών», όπως θέλει η ορθόδοξη διαιτητική. Η συμπλήρωση οποιασδήποτε δίαιτας με βιταμίνες, ορυκτά και ειδικά τροφικά συμπληρώματα αναγνωρίζεται τώρα ότι εξασφαλίζει την άριστη διατροφή και μια κατάλληλη προστασία κατά των ασθενειών και των τοξικών χημικών συστατικών που υπάρχουν στις μολυσμένες μας τροφές, στο νερό, τον αέρα και το περιβάλλον. Οι υγειονολόγοι ερευνητές ανακάλυψαν ότι ορισμένες φυσικές τροφές — οι οποίες αναφέρονται ως «Θαυματουργές τροφές» ή «υπέρ-τροφές», είναι εξαιρετικά τροφικά συμπληρώματα που περιέχουν συμπυκνωμένη τροφή, και παρέχουν σε αφθονία ορισμένα θρεπτικά στοιχεία και άλλους παράγοντες που συχνά λείπουν από μια κανονική δίαιτα. Έτσι, οι τροφές αυτές, όπως είναι το φύτρο του σταριού, η μαγιά της μπύρας, η γιαούρτη, το αποξηραμένο συκώτι, το μουρουνέλαιο, το σκόρδο, ορισμένα φύκια (κελπ), το μελούδι των οστών και το πίτυρο έχουν γίνει «κανονικά» συμπληρώματα της άριστης δίαιτας.
Τούτο το βιβλίο εξετάζει από πιο κοντά μια από αυτές τις «Θαυματουργές τροφές» - το σκόρδο. Από τις μακρόχρονες μελέτες μου που έχουν ως αντικείμενο τη διατροφή, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το πασίγνωστο αυτό αρωματικό φυτό, που τόσο αγνοείται ή περιφρονείται, αποτελεί πράγματι μια θαυματουργή τροφή που οικοδομεί την υγεία και προφυλάσσει από ένα πλήθος αρρώστιες.

Ελπίζω ότι μετά από το διάβασμα του μικρού αυτού βιβλίου θα γίνετε κι εσείς όπως κι εγώ, ένας ενθουσιώδης εμπειρογνώμονας του σκόρδου και θα το ενσωματώσετε στην καθημερινή σας δίαιτα, ιδιαίτερα μάλιστα τώρα που η ισχυρή μυρουδιά του, η οποία σας εμπόδιζε ίσως να το τρώτε ταχτικά, έγινε δυνατό να απαλειφθεί από ορισμένα παρασκευάσματα σκόρδου.

Ο «πατέρας της ιατρικής» ο Ιπποκράτης, ο μέγιστος ίσως θεραπευτής που έζησε ποτέ, έγραψε πριν από 2500 χρόνια:
«Η τροφή σας πρέπει να είναι φάρμακο - και το φάρμακό σας η τροφή σας».

Το σκόρδο, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη τροφή, ταιριάζει στην περιγραφή που ο Ιπποκράτης δίνει για την ιδεώδη τροφή: είναι δηλαδή τόσο μια υπερθρεπτική τροφή όσο και ένα θαυματουργό φάρμακο!

Θα διαπιστώσετε ότι η διατριβή αυτή δεν είναι ένας ενθουσιώδης ύμνος του σκόρδου από έναν- εραστή του σκόρδου, αλλά μια πλήρως ντοκουμενταρισμένη μελέτη βασισμένη σε έναν εκπληκτικό όγκο υλικού από αξιόπιστες πανεπιστημιακές και κλινικές μελέτες και έρευνες σε πολλές ηπείρους. Θα μπορούσε, συνεπώς, να ειπωθεί στ’ αλήθεια ότι η θρεπτική και θεραπευτική αξία του σκόρδου δεν αποδεικνύεται μόνο από την εμπειρική μαρτυρία που προσφέρει η παγκόσμια χρήση του επί χιλιάδες χρόνια, αλλά και από την αδιαφιλονίκητη επιστημονική έρευνα σε όλο τον κόσμο.

Βιβλίο: «Σκόρδο το θαυματουργό» Dr. Πιοτρ Ρουζάγιεφ

Ωραία χρώματα !

La Magia del Crochet.

Mi nuevo proyecto, les gusta la combinación de los colores???

Ωραία χρώματα ! 

οι άνθρωποι θλίβονται περισσότερο για τα σκυλιά

Ενεργή Κοινωνία Πολιτών για την Προστασία των Αδέσποτων Ζώων.

Γιατί οι άνθρωποι θλίβονται περισσότερο για τα σκυλιά παρά για τους συνανθρώπους τους;
Μεγαλύτερη συγκίνηση προκαλούν στους ανθρώπους οι σκύλοι παρά οι συνάνθρωποί τους, σύμφωνα με νέα έρευνα του Πανεπιστημίου της Βοστώνης στη Μασαχουσέτη.

Στην έρευνα συμμετείχαν 240 εθελοντές, οι οποίοι διάβασαν τέσσερα άρθρα σε εφημερίδες, τα οποία αποτελούσαν προϊόν επιστημονικής φαντασίας.

Το πρώτο άρθρο αναφερόταν στον ξυλοδαρμό ενός βρέφους ηλικίας ενός έτους και το δεύτερο άρθρο στον ξυλοδαρμό ενός τριαντάχρονου άνδρα.

Τα άλλα δυο άρθρα αναφέρονταν στην κακοποίηση ενός κουταβιού και ενός σκύλου ηλικίας έξι ετών.

Όπως προέκυψε, οι ειδήσεις για το βρέφος και το κουτάβι προκάλεσαν εξίσου έντονα αισθήματα θλίψης και συμπάθειας στους εθελοντές, ωστόσο δεν συνέβη το ίδιο με τις άλλες δυο ειδήσεις αφού η κακοποίηση σκύλου προκάλεσε εντονότερα αισθήματα θλίψης συγκριτικά με τον ξυλοδαρμό του ενήλικα.

Κατά την ομιλία του στην Αμερικανική Κοινωνιολογική Εταιρεία ο Δρ. Jack Levin, επικεφαλής της μελέτης, εξήγησε ότι ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι αισθάνονται μεγαλύτερη συμπόνια για τους σκύλους και τα παιδιά είναι γιατί τους θεωρούν ανυπεράσπιστους και ευάλωτους.

«Επιπλέον, οι ενήλικες θεωρούνται ικανοί να προστατεύσουν τον εαυτό τους, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο με τα ενήλικα σκυλιά, τα οποία αντιμετωπίζονται ως μεγαλύτερα κουτάβια», προσέθεσε ο Δρ. Levin.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, αν οι ειδήσεις αφορούσαν γάτες αντί για σκύλους τα αποτελέσματα θα ήταν και πάλι τα ίδια, καθώς τα άτομα τείνουν να δίνουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε αυτά τα είδη ζώων.
econews

Κάθε εβδομάδα μια συγγραφέας - Η Εύη Γεροκώστα μιλά για αγαπημένα της βιβλία

http://www.patris.gr/articles/247438?PHPSESSID=9m5bhco994ljmbj50ugpjbffb3#.UhpV338gXzZ

Η Εύη Γεροκώστα μιλά για αγαπημένα της βιβλία 
για μικρούς, για μεγάλους, για όλους...!

Κάθε εβδομάδα μια συγγραφέας παιδικών βιβλίων μας αποκαλύπτει τα δικά της αγαπημένα βιβλία με συνεργασία με το βιβλιοπωλείο “Δοκιμάκης” και το bigbook.gr

1.Παραμύθια, Ε.Ε. Κάμμινγκς, Εικονογράφηση: Πάολο Γκέτσι, Eκδ. Νεφέλη 2009

O Έντουαρντ Έστλιν Κάμμινγκς, από τους σημαντικότερους Αμερικανούς ποιητές του 20ού αιώνα, έγραψε τέσσερις μικρές ιστορίες για την κόρη του και το μικρό του εγγονό. Τέσσερις ιστορίες που μοιάζουν απλές, κρύβουν όμως μυστικά. Απαντούν σε ερωτήματα και γεννούν καινούρια. Μιλάνε με τη γλώσσα της αλήθειας, τη μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν τα παιδιά.

«Ο γέρος που έλεγε γιατί», «Ο ελέφαντας και η πεταλούδα», «Το σπίτι που έφαγε κουνουπόπιτα», «Το κοριτσάκι που το έλεγαν Εγώ». Τίτλοι παράξενοι, που μας κερδίζουν πριν ακόμα διαβάσουμε τις ιστορίες. Ένας ποιητής που γράφει παραμύθια -αλλά και τα ποιήματα, μικρά παραμύθια δεν είναι; Τα σχέδια του Πάολο Γκέτσι θυμίζουν παιδικές ζωγραφιές, κι αυτό τα κάνει οικεία και την ίδια στιγμή θαυμαστά. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που αφηγήθηκα σε κοινό την ιστορία του ελέφαντα και της πεταλούδας σε κοινό. Μικροί αναστεναγμοί και μεγάλα χαμόγελα, μόλις ακούστηκε η πιο όμορφη, για μένα, φράση της ιστορίας: «Ο ελέφαντας αγκάλιασε πολύ απαλά τη μικρή πεταλούδα και είπε: «Μ’ αγαπάς λιγάκι;» Κι η πεταλούδα χαμογέλασε και είπε: «Όχι, σ’ αγαπώ πάρα πολύ.»

2.Μισέλ, το πρόβατο που δεν είχε καθόλου τύχη, Συλβάν Βικτόρ, Εκδ.Κόκκινο 2011

Ο Μισέλ είναι ένα πρόβατο. Του αρέσουν τα βατόμουρα και τα σύννεφα που μοιάζουν με προβατάκια.Μια μέρα βρήκε βατόμουρα αλλά δεν τα έφτανε για να τα φάει. Έτσι άρχισε να πιστεύει ότι δεν είναι καθόλου τυχερός.Φτάνει πάντα τελευταίος, δεν βρίσκει καταφύγιο, χάνει την κρυψώνα του, χάνει και το υπόλοιπο κοπάδι. Βρίσκεται μέσα στο σκοτάδι και νιώθει δυο τεράστια μάτια να τον κοιτάζουν. Ο λύκος.... Δεν έχει καθόλου τύχη –κι όμως ο λύκος φεύγει τρέχοντας!Κι έρχεται μια μέρα που ο Μισέλ συναντά ένα συννεφάκι. Όχι στον ουρανό μα στη γη, κοντά του. Είναι κάτασπρο, έχει δυο όμορφα μάτια κι ακόμα πιο όμορφο όνομα. Μπριζίτ. Και τα βατόμουρα μοιράζονται στα δύο...

Ένα βιβλίο-στολίδι. Κάθε σελίδα και μια φράση. Εικόνες με ελάχιστα χρώματα αλλά περίσσια ζωντάνια. Κάθε φορά που διαβάζω την ιστορία, νιώθω ότι δεν τη χόρτασα. Γεύομαι λοιπόν ένα βατόμουρο της Μπριζίτ και πηγαίνω ξανά στην πρώτη σελίδα...

3.Ελαφροπάτητα, Κώστας Βασιλάκης, Εικ: Αλέξης Κυριτσόπουλος, Εκδ. Λιβάνης/Ελληνική Εταιρεία για την προστασία του περιβάλλοοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς 2006

Τι μπορεί να κάνει ο καθένας μας για να προστατεύσει το περιβάλλον. Απλό, και την ίδια στιγμή περίπλοκο. Τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε οι περισσότεροι. Κι όμως, αυτή η εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση κάνει την προστασία του περιβάλλοντος εύκολη υπόθεση. Βασίζεται σε ερωτήσεις, δίνει κατανοητές απαντήσεις –τις οποίες ο συγγραφέας, λόγω της μακράς θητείας του σε περιβαλλοντικές οργανώσεις, ξέρει πολύ καλά να μεταδίδει- και προσφέρει εφικτές λύσεις. Αν αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε, τις καθημερινές συνήθειες που θεωρούμε δεδομένες, μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο -τον κόσμο κοντά μας: το σπίτι, το σχολείο, την παραλία, το δάσος.

Ένα βιβλίο που μπορεί να γίνει σημαντικό εργαλείο για τον εκπαιδευτικό αλλά και πολύτιμος βοηθός για το γονιό.

πλεκτές μπορντούρες

"<tutto Fare Uncinetto Di Franca Muroni".

25 Αυγούστου 1898 ...

http://zhtunteanagnostes.blogspot.gr/2012/08/25-1898.html?spref=fb

25 Αυγούστου 1898 ...τα γεγονότα που οδήγησαν στη μεγάλη σφαγή του Ηρακλείου...

25η Αυγούστου: Μια αποφράδα μέρα του 1898 για το Ηράκλειο

 Του Γιώργου Παναγιωτάκη ιστορικού ερευνητή

Το Ηράκλειο στην πορεία της ιστορικής του διαδρομής, καθώς και ολόκληρη η Κρήτη, αντιμετώπισε εχθρικές επιβουλές και μακροχρόνιες κατακτήσεις.

Η Πύλη του Μώλου, απ’ όπου ξεκίνησαν οι σφαγές, αρχικά με θύματα Σκωτσέζους της αγγλικής φρουράς. (Ιστορικό Μουσείο Κρήτης © Εταιρία Κρητικών Ιστορικών Μελετών)

Τα ίχνη των κατακτητών που είναι εμφανή και στις μέρες μας, μας αποκαλύπτουν την ταυτότητά τους και μας ξυπνούν μνήμες γεμάτες αίμα και δάκρυ. Μετά από μια εξαντλητική πολιορκία της πόλης που κράτησε 21 ολόκληρη χρόνια (1648-1669) ολόκληρα η Κρήτη, αλλά και όλος σχεδόν ο χερσαίος και νησιωτικός χώρος της Ελλάδας εντάχθηκαν στον κορμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Είναι εξακριβωμένο ιστορικά, ότι οι πιο άγριοι Τούρκοι της Κρήτης κατοικούσαν στην πόλη του Ηρακλείου και αποτελούσαν πάντα μια αιμοσταγή και απειλητική μάζα. Τα γεγονότα του Ηρακλείου που εκτυλίχτηκαν τον Αύγουστο του 1898 και βύθισαν στο πένθος την πόλη, συντέλεσαν καθοριστικά στην αποδίωξη του τουρκικού στοιχείου από το νησί και στην κατ’επέκταση απελευθέρωση της Κρήτης.

Τα αιματηρά αυτά γεγονότα τα οποία επαναφέρουμε στη μνήμη μας με μορφή μνημοσύνου για τα μαρτυρικά θύματα της 25ης Αυγούστου εξελίχθηκαν κατά τον ακόλουθο συνοπτικό τρόπο:

Από τους ναυάρχους των Μ. Δυνάμεων είχε αποφασιστεί να παραδώσουν οι Τούρκοι τα φορολογικά Γραφεία στους υπαλλήλους του Εκτελεστικού. Στα Χανιά και το Ρέθυμνο με μικρή και ανάξια λόγου αντίδραση παραχώρησαν τα Γραφεία τους. Στο Ηράκλειο αντίθετα οι Τούρκοι πρόβαλαν άρνηση και σκληρή αντίσταση. Ενα τμήμα του αγγλικού στρατού δηλαδή με επικεφαλής τον Αγγλο συνταγματάρχη Reud, που αντικαθιστούσε τον Αγγλο διοικητή Chermside γιατί απουσίαζε με άδεια εκτός Κρήτης, είχε αναλάβει την αντικατάσταση αλλά οι Τούρκοι τους εμπόδισαν. Πέταξαν μάλιστα στη θάλασσα όλα τα καινούρια έντυπα, που θα εξυπηρετούσαν τις ανάγκες των νέων Γραφείων.

Η σημερινή οδός Mαρτύρων 25ης Αυγούστου, ο δρόμος που πήρε το όνομά του από τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Τα ερείπια ακόμη υπάρχουν, αλλά η ζωή στην πόλη αρχίζει να ξαναοργανώνεται. Η Πύλη του λιμανιού, εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν οι επιθέσεις των Τούρκων, έχει ήδη γκρεμιστεί από τους Άγγλους.

Οι σκηνές που ακολούθησαν δεν περιγράφονται. Ο αφηνιασμένος τακτικός στρατός και ο άτακτος τουρκικός όχλος ξεχύθηκαν στους δρόμους, αρχίζοντας μια απάνθρωπη και ανελέητη σφαγή.

Παιδιά, βρέφη, άνδρες και έγκυες γυναίκες θανατώνονται με τον πιο φρικτό τρόπο. Καίνε ακόμα και λεηλατούν ό,τι βρίσκεται στο πέρασμά τους. Μεταξύ των άλλων σκοτώνουν και 17 Αγγλους στρατιώτες κι ένα Αγγλο αξιωματικό. Καίνε το αγγλικό, το γερμανικό, το ισπανικό και το αμερικανικό προξενείο και σκοτώνουν τον υποπρόξενο της Αγγλίας Λυσίμαχο Καλοκαιρινό. Οσα εμπορεύματα και τιμαλφή είχαν συγκεντρωθεί στα προξενείά για μεγαλύτερη ασφάλεια, κάηκαν ή αποτέλεσαν αντικείμενο διαρπαγής από το μαινόμενο τουρκικό όχλο. Το παλιό Βεζίρ Τσαρσί, δηλαδή η σημερινή οδός 25ης Αυγούστου, η ονομασία της οποίας υποδηλώνει την ημέρα που διαπράχθηκαν οι σφαγές, έγινε μεταξύ των άλλων παρανάλωμα του πυρός. Το απόγευμα ένα αγγλικό πολεμικό πλοίο άρχισε να κανονιοβολεί τουρκικές συνοικίες στο Ηράκλειο, αναχαιτίζοντας κάπως τη μανία του τουρκικού όχλου. Μόνο με την κάθοδο του Τούρκου στρατιωτικού διοικητή της πόλης του Ηρακλείου Εντέμ Πασά στο λιμάνι, περιορίστηκαν οι πυροβολισμοί και οι βιαιοπραγίες. Την επόμενη μέρα άλλα εφτά αγγλικά πολεμικά πλοία αγκυροβόλησαν έξω από το λιμάνι του Ηρακλείου. Αγγλικά αγήματα αποβιβάστηκαν και συνέλαβαν τους πρωταίτιους των γεγονότων. Στρατοδικείο με Αγγλους αξιωματικούς και με συνοπτική διαδικασία καταδίκασε σε θάνατο 18 Tουρκοκρητικούς. Οι υπόλοιποι από τους 83 που είχαν συλληφθεί καταδικάστηκαν σε φυλακίσεις ή απελάθηκαν. Τρεις απ’αυτούς καταδικάστηκαν λίγο αργότερα σε θάνατο με απαγχονισμό, για αντιστάθμισμα προφανώς του ολοκαυτώματος των Χριστιανών.Τα πτώματα των Τούρκων παρέμεναν στις αγχόνες και σε κοινή θέα για τρία μερόνυχτα. Τα πάντα μαρτυρούσαν ότι η αποτρόπαιη αυτή εξέγερση ήταν προσχεδιασμένη.

Το Ηράκλειο λίγο μετά τις σφαγές. Τα ερείπια και τ’ αποκαΐδια δείχνουν τι είχε προηγηθεί.

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων δεν έγινε γνωστός. Οι Τούρκοι προσπάθησαν να μειώσουν τον αριθμό τους, αφού φρόντισαν να περισυλλέξουν και να τοποθετήσουν αυτά σε ομαδικούς τάφους, που άνοιγαν σε απόμερα και αφανή μέρη. Η Εκτελεστική Επιτροπή με ανακοίνωσή της προς το χριστιανικό λαό της Κρήτης, στις 30 Αυγούστου 1898, γράφει: “Εγνωστοποιήσαμεν δια δυο προηγουμένων εγκυκλίων εις τον λαόν ό,τι ήτο τότε γνωστόν δια τα συμβάντα του Ηρακλείου. Δυστυχώς αι έκτοτε ειδήσεις παριστώσιν ακόμη μεγαλυτέραν την καταστροφήν. Από τας 1000-1200 χριστιανικάς ψυχάς, όπου ευρίσκοντο εντός της πόλεως, μόνον 358 ως φαίνεται εσώθησαν. Οι λοιποί εύρον θάνατον μαρτυρικόν. Ολη η κινητή περιουσία των χριστιανών διηρπάγη και μέγας αριθμός οικιών και καταστημάτων παρεδόθησαν εις τας φλόγας. Την στιγμήν αυτήν ουδέ εις χριστιανός ευρίσκεται εις το Ηράκλειον. Μόνο 300 περίπου Ευρωπαίοι στρατιώται κρατούν μιαν γωνίαν του φρουρίου. Η πόλις είναι παραδεδομένη εις την διάθεσιν του όχλου και των Τούρκων στρατιωτών, από τους οποίους πολλοί καθώς εβεβαιώθην επυροβόλουν και κατά των Αγγλων, απεγύμνωναν τα θύματα και ελάμβανον μέρος εις την διαρπαγήν…”.

Η Επαναστατική Συνέλευση των Κρητών, που συνεδρίασε στις Πλακούρες, λίγο πριν τις σφαγές.

Στο κέντρο, καθιστός, ο πρόεδρος Ι.Κ. Σφακιανάκης

Περιγράφοντας μια από τις συνηθισμένες σφαγές του Ηρακλείου ο Ν. Καζαντζάκης μας λέει:

“...Το Μεγάλο Κάστρο είχε τέσσερις καστρόπορτες. Kάθε ηλιοβασίλεμα οι Τούρκοι τις κλείδωναν και κανένας δεν μπορούσε πια, όλη τη νύχτα, μήτε να μπει μήτε να βγεί οι λιγοστοί χριστιανοί που ήταν μέσα, έπεφταν έτσι στη φάκα· σαν έβγαινε πάλι ο ήλιος, άνοιγαν. Μπορούσαν λοιπόν οι Τούρκοι τη νύχτα, όσο ήταν διπλοκλειδωμένες οι καστρόπορτες, να κάμουν σφαγή γιατί μέσα στην πολιτεία οι Τούρκοι ήταν πιο πολλοί, κι είχαν και το τούρκικο ασκέρι.

Τότε, ύστερα από λίγες μέρες, ήταν που έζησα την πρώτη σφαγή…

Καθόμασταν διπλομανταλωμένοι μέσα στο σπίτι, ο ένας κολλημένος με τον άλλο, η μάνα μου, η αδερφή μου κι εγώ. Γροικούσαμε να περνούν απόξω από την πόρτα μας ξεφρενιασμένοι οι Τούρκοι, να βλαστημούν, να φοβερίζουν, να σπάζουν τις πόρτες και να σφάζουν τους χριστιανούς. Ακούγαμε τις φωνές και το ρόχο των λαβωμένων, τα σκυλιά που γαύγιζαν και μια βουή στον αέρα, σα να γίνουνταν σεισμός. Ο κύρης, πίσω από την πόρτα, με γεμάτο το ντουφέκι, περίμενε, κρατούσε, θυμούμαι, μια μακρουλή πέτρα, “ακόνι” το’λεγε κι ακόνιζε ένα μακρύ μαυρομάνικο μαχαίρι. Περιμέναμε. Μας είχε πει: “Αν σπάσουν την πόρτα οι Τούρκοι και μπούνε μέσα, θα σας σφάξω πρώτα, να μην πέσετε στα χέρια τους”. Κι ήμασταν σύμφωνοι όλοι, η μάνα μου, η αδερφή μου κι εγώ, και περιμέναμε…

Ετσι πέρασε η νύχτα, ξημέρωσε, έπεσε η βουή, ο θάνατος αλάργαρε. Ανοίξαμε με προσοχή την πόρτα, προβάλαμε έξω το κεφάλι, μερικές γειτόνισσες είχαν κρυφανοίξει δειλά το παράθυρο, κι ερευνούσαν το δρόμο…

- Μάνα, ρώτησα, έφυγε η σφαγή;

Η μάνα τρόμαξε.

- Σώπα, μου αποκρίθηκε, σώπα παιδί μου, μη μελετάς τ’όνομά της! Μπορεί να σε ακούσει και να ξαναγυρίσει.

Εγραψα τη λέξη “σφαγή”, και σηκώθηκε η τρίχα μου, γιατί η λέξη αυτή, τότε που ήμουν παιδί, δεν ήταν πέντε γράμματα της αλφαβήτας, κολλημένα το ένα πλάι στο άλλο, ήταν βουή μεγάλη, και πόδια που κλωτσούσαν τις πόρτες, και πρόσωπα φριχτά, που κρατούσαν ανάμεσα στα δόντια τους ένα μαχαίρι, κι ολούθε στη γειτονιά γυναίκες που σκλήριζαν κι άντρες που πίσω από τις πόρτες, γονατιστοί, γέμιζαν το ντουφέκι. Και μερικές άλλες λέξεις, για μας που ζούσαμε παιδιά την εποχή εκείνη στην Κρήτη, στάζουν αίμα πολύ, και δάκρυο, κι απάνω τους είναι σταυρωμένος αλάκερος λαός, οι λέξες: ελευτερία, Αι Μηνάς, Χριστός, επανάσταση…”.

Η μεγάλη ανθρωποθυσία του Ηρακλείου δεν άφησε ασυγκίνητη την κοινή γνώμη, καθώς και τον Tύπο των Αθηνών. Η εφημερίδα “Εστία” έκανε έκκληση στον αθηναϊκό λαό να βοηθήσει με τον τρόπο του τους πρόσφυγες του Ηρακλείου και να ανακουφίσει στο μέτρο του δυνατού τον ανθρώπινο πόνο.

Βασιβουζούκοι της περιοχής του Ηρακλείου, από εκείνους που συμμετείχαν στις σφαγές

Στο φύλλο της 31/8/1898 γράφει σχετικά:

“Η επίκλησις της “Εστίας” υπέρ του πένθους των ατυχων προσφύγων του Ηρακλείου, ευρίσκει καθ’ημέραν και πλειοτέραν ηχώ εις τας ψυχάς των ευαισθήτων και των φιλανθρώπων.

Σήμερον άλλη διακεκριμένη δέσποινα της πόλεώς μας, η κα Ελμίνα Νάζου, προσελθούσα εις τα γραφεία μας προσέφερε ύφασμα πένθιμον, δια τας χήρας και τα ορφανά, εζήτησε δε και πληροφορίας περί άλλων αναγκών των προσφύγων.

Μετά από τα αποτρόπαια αυτά γεγονότα ήρθε επιτέλους η ώρα των Μ. Δυνάμεων και ειδικότερα της κραταίας Αγγλίας. Χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση, οι πρεσβευτές των Μ. Δυνάμεων στην Κωνσταντινούπολη επέδωσαν τελεσίγραφο στην Πύλη για την ανάκληση του τουρκικού στρατού από την Κρήτη. Η τελεσιγραφική αυτή διακοίνωση όριζε ότι η εκκένωση έπρεπε να γίνει μέσα σε 15 ημέρες και συγκεκριμένα από τις 8 μέχρι τις 23 Οκτωβρίου.

Η απαίτηση της Τουρκίας να παραμείνει τουρκική φρουρά στην Κρήτη δεν έγινε δεκτή και στις παραπάνω ημερομηνίες τα τουρκικά στρατεύματα είχαν αποσυρθεί. Οι οπλοφόροι παρέδωσαν τα όπλα τους τα οποία μεταφέρθηκαν στην Τουρκία. Εκλεισε έτσι μια μαρτυρική περίοδος 253 ετών, που ο κρητικός λαός την σημειώνει ως μια από τις χειρότερες και σκοτεινότερες περιόδους της Iστορίας του.

Με την αναχώρηση του τουρκικού στρατού εγκατέλειψαν την Κρήτη και εκπατρίστηκαν 48.000 μουσουλμάνοι. Παρέμειναν επίσης και 33.000. Η αποχώρηση και των άλλων έγινε σταδιακά μέχρι το 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών που έφυγαν οι υπόλοιποι 19.181.

Ετσι λοιπόν με τις σφαγές του Ηρακλείου παίζεται η τελευταία πράξη του κρητικού δράματος και γράφεται ο δραματικός επίλογος μιας μακρόχρονης και απάνθρωπης δουλείας.

Ο ανταποκριτής γερμανικής εφημερίδας Μαx θα δημοσιεύσει σχετικό για την Κρήτη σχόλιο με το ακόλουθο περιεχόμενο:”Η εκ Κρήτης απέλευσις των Τούρκων στρατιωτών καί υπαλλήλων είναι πλέον τετελεσμένον γεγονός και τη 23η Οκτωβρίου (4 Νοεμβρίου ε. έτους), κατελύθη πράγματι το επί της νήσου κράτος της ημισελήνου. Επι των Χανίων εκυμάτισεν η τουρκική σημαία από τας 20 Αυγούστου 1645, ήτοι εν όλω 253 ετη, επί του Ηρακλείου 229 έτη, επί του βράχου της Γραμβούσης 195 και επί του πύργου της Σπιναλόγκας και της Σούδας 171.

Οι εξι πελέκεις οι σωζόμενοι επί των τειχών του Ηρακλείου, εις ανάμνησιν της εφόδου της 27ης Σεπτεμβρίου 1669, κατερρίφθησαν, εξηφανίσθησαν τα εμβλήματα του κυριάρχου και οι μαρμάρινοι λέοντες οι επισκοπούντες από των χρόνων των Βενετών τας υπό τους πόθους των μεταβολάς, δεν βλέπουσι πλέον ενόπλους τους μουσουλμάνους, τους νικήσαντας ποτέ την υπερήφανον δημοκρατίαν”.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ, κορυφαίος εκπρόσωπος του γαλλικού πνεύματος της εποχής, ασχολήθηκε με το Κρητικό Ζήτημα γράφοντας σχετικά: “Τίνος ένεκεν εξανέστη η Κρήτη; Διότι ο μεν Θεός έπλασεν αυτήν τον κάλλιστον τόπον της οικουμένης, οι δε Τούρκοι τον ανέδειξαν τον αθλιέστερον. Διότι έχει προϊόντα, αλλ’ουδέν εμπόριον πόλεις, αλλ’ ουδεμίαν οδόν λιμένας, αλλ’ ουδένα ασφαλή όρμον ποταμούς, αλλ’ ουδεμίαν γέφυραν παίδας, αλλ’ ουδεμίαν σχολήν, ήλιον, αλλ’ ουδέν φως. Οι Τούρκοι φέρουσι την νύκτα… Εξανέστη, διότι η Κρήτη είναι Ελλάς και ουχί Τουρκία επειδή ο ξένος καθίσταται αφόρητος, επειδή ο καταθλίβων ων ομοφυλος τω καταθλιβομένω αποβαίνει μισητός, μη ομόφυλος δε ων, φρικαλέος, επειδή δεσπότης βαρβαροφωνών εν τη πατρίδι του Μίνωος και Ετεάρχου είναι αδύνατος”.

Αλλά κι ένας άλλος στοχαστής του πνεύματος, ο Νίκος Καζαντζάκης, πολύ εύστοχα θα περικλείσει σε λίγες γραμμές τον μεγαλειώδη αγώνα των Κρητικών όταν γράφει: “…Είναι λαοί κι ανθρώποι που φωνάζουν το Θεό με προσευχή και με κλάματα ή με την εγκαρτέρηση και τη φρόνιμη απαντοχή ή με βλαστήμιες· οι Κρητικοί με το τουφέκι. Στέκουνται απόξω από την πόρτα του Θεού και βροντούν το τουφέκι ν’ακούσει. “Ανταρσία!” ουρλιάζει ο Σουλτάνος που ακούει πρώτος την τουφεκιά και ξαποστέλνει φρενιασμένους πασάδες, νιζάμηδες και παλούκια.

“Αυθάδεια” φωνάζουν οι Φράγκοι κι αμολνούν τ’ατσαλένια θωρακωτά τους να ριχτούν απάνω στη μικρή βαρκούλα που χαροπαλεύει ανάμεσα στην Ευρώπη, την Ασία και την Αφρική. “Υπομονή, φρονιμάδα, μη με βάλετε στα αίματα!” παρακαλιέται η φτωχομάνα η Ελλάδα και τρέμει. “Ελευθερία ή Θάνατος αποκρίνονται οι Κρητικοί και βροντούν την πόρτα του Κυρίου…”.

Με την Αυτονομία της Κρήτης και την Αρμοστεία του Πρίγκιπα Γεωργίου σπούνε τα δεσμά της τουρκικής δουλείας και μόνο μια τουρκική σημαία από λευκοσίδερο έμεινε στο νησάκι της Σούδας, για να συμβολίζει δήθεν την τουρκική επικυριαρχία στην Κρήτη. Την τουρκική επικυριαρχία την εξέφραζε ακόμα και το 1/4 της νέας σημαίας της Κρητικής Πολιτείας, η οποία είχε ένα άσπρο σταυρό στη μέση που τη χώριζε σε τρία γαλάζια τετράγωνα κι ένα κόκκινο (επάνω αριστερά). Στη μέση του είχε ένα λευκό άστρο που συμβόλιζε το άστρο της Βηθλεέμ και όχι το αστέρι της τουρκικής ημισελήνου.

Ετσι έπειτα από σκληρούς αγώνες και αιματηρές θυσίες και με την ενεργοποίηση επιτέλους των Μ. Δυνάμεων ανοίγεται ο δρόμος της Αυτονομίας και της Ενωσης της Κρήτης με την Ελλάδα.

Αλέξανδρος Ζαϊμης

 Στις 9 Δεκεμβρίου 1898 και παρά τη διαμαρτυρία της Πύλης φτάνει στα Χανιά ως Υπατος Αρμοστής των Μ. Δυνάμεων ο Πρίγκιπας Γεώργιος, δευτερότοκος γιος του βασιλιά των Ελλήνων Γεωργίου Α’. Η Κρητική Πολιτεία αποτελεί πια πραγματικότητα. Ο Πρίγκιπας γίνεται δεκτός με απερίγραπτο ενθουσιασμό και ουρανομήκεις ζητωκραυγές. Σχηματίζεται η πρώτη κυβέρνηση, η οποία επιδίδεται με ζήλο και ενθουσιασμό στο έργο της περισυλλογής, της οργάνωσης και της συγκρότησης των πρώτων δημόσιων υπηρεσιών. Το επίμαχο θέμα της Ενωσης δημιουργεί διαφορετικές εκτιμήσεις μεταξύ του Πρίγκιπα και του Συμβούλου της Δικαιοσύνης Ελ. Βενιζέλου για να εξελιχθεί σε ανοικτή μεταξύ τους σύγκρουση. Η διαφωνία αυτή που δημιουργείται και από τον αρμοστειακό δεσποτισμό, οδήγησαν στο ξέσπασμα του κινήματος του Θερίσου (1905). Λίγο αργότερα στις 12 Σεπτεμ βρίου 1906 ο Πρίγκιπας Γεώργιος υποβάλλει την παραίτησή του και αναχωρεί από την Κρήτη.

Με υπόδειξη του βασιλιά Γεωργίου εκλέγεται νέος Αρμοστής Κρήτης ο μετριοπαθής πολιτικός Αλέξανδρος Ζαϊμης, που καταφθάνει τον ίδιο μήνα στην Κρήτη.


Την 1η Δεκεμβρίου 1913 γίνεται η επίσημη ανακήρυξη της Ενωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Εκπληρώνεται έτσι ένας διακαής εθνικός πόθος, που είχε πληρωθεί ακριβά με σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες, με δάκρυα, στερήσεις και ποταμούς αιμάτων”.


http://www.patris.gr/articles/92465?PHPSESSID=6o24stn0ock7f4q7qlb2r8kts3

σύμβολο του «Αρκτούρου»

Αδέσποτων Ζώων.

Πέθανε στο Νυμφαίο ο Ανδρέας, ο γηραιότερος αρκούδος του κόσμου
Ηταν σύμβολο του «Αρκτούρου» καθώς βρισκόταν στο Καταφύγιο από το 1993

Αθήνα
Νεκρός στη φωλιά του βρέθηκε ο γηραιότερος αρκούδος του Καταφυγίου που λειτουργεί η οργάνωση του «Αρκτούρου» στο Νυμφαίο της Φλώρινας το πρωί της 24ης Μαΐου 2013.

Ο Ανδρέας, όπως τον ονόμαζαν οι άνθρωποι της οργάνωσης, αποτελούσε μια αρκούδα-σύμβολο για τον «Αρκτούρο» καθώς είναι το πρώτο αρσενικό που κατοίκησε το καταφύγιο το 1993. Έφτασε σε μεγάλη ηλικία, αυτή των 50 ετών, ξεπερνώντας κάθε προσδόκιμο - υπολογίζεται στα 25-30 έτη για τις αρκούδες. Αποτέλεσμα ήταν να θεωρείται ως η αρκούδα-θρύλος, καθώς καμιά άλλη του είδους του στον κόσμο δεν έχει καταγραφεί ποτέ σε αυτή την ηλικία.

Αγαπήθηκε από χιλιάδες κόσμο, ενώ από το 1993 μέχρι και σήμερα τον υιοθέτησαν περίπου 300 πολίτες υποστηρίζοντας έτσι την προσπάθεια του «Αρκτούρου» να τον κρατήσει στη ζωή με χειρουργικές επεμβάσεις και εντατική κτηνιατρική παρακολούθηση. Ταυτόχρονα αποτέλεσε έμπνευση για λούτρινο παιχνίδι και για παιδικό βιβλίο.

Ο Ανδρέας ήταν μια από τις τελευταίες ζωντανές αρκούδες χορεύτριες που φιλοξενούνται στο Καταφύγιο του Νυμφαίου μετά την παύση του βάναυσου εθίμου στη χώρα μας το 1997.

Εδώ και περίπου 10 χρόνια ο Ανδρέας απολάμβανε δικό του διαμέρισμα στη δασική έκταση του Καταφυγίου στο Νυμφαίο.

Η ιστορία του Ανδρέα

Ο Ανδρέας κατασχέθηκε τον Ιανουάριο του 1993 από αρκουδιάρη στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας. Έφτασε στο Περιβαλλοντικό Κέντρο του «Αρκτούρου» υποσιτισμένος, φοβισμένος και σε άθλια φυσική κατάσταση. Το βάρος του δεν ξεπερνούσε τα 90 κιλά, είχε αλυσίδα περασμένη με δύο χαλκάδες που του τρυπούσαν τη μύτη, θαμπό και μαδημένο τρίχωμα και κατεστραμμένη όραση.

Για να μην τον ενοχλούν οι άλλες αρκούδες αλλά και οι επισκέπτες, ο Ανδρέας έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε δικό του περιφραγμένο χώρο στο Καταφύγιο όπου άφηνε ακόμη και γάτες να μπαίνουν μέσα, να φωλιάζουν στο τρίχωμά του και να κοιμούνται μαζί του.

Ιδιαίτερα κοινωνικός ο «παππούς Ανδρέας», απολάμβανε τις σύντομες επισκέψεις από το προσωπικό και τους εθελοντές του «Αρκτούρου». Αντιλαμβανόταν την παρουσία τους μέσω της πιο ισχυρής αίσθησης των αρκούδων, αυτήν της όσφρησης, μια και οι άλλες αισθήσεις του έχουν εξασθενήσει και τους πλησίαζε με αργά βήματα, αλλά με μεγάλο ενθουσιασμό!

tovima.gr

Ισπανικό αριστούργημα

ENCAJES DE BOLILLOS.

Ισπανικό αριστούργημα

 Παρόλα αυτά το σχέδιο μπορεί να κεντηθεί και με βελόνα πάνω σε ύφασμα όπου θα έχετε γράψει το σχέδιο με στυλό. Με βελονιά πλακέ ριζοβελονιά και πισωβελονιά αρκεί νάχετε υπομονή. Καλή επιτυχία!

Το βιβλίο των χαμένων βιβλίων : Η ιστορία των σπουδαίων βιβλίων που δε θα διαβάσουμε ποτέ

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=141150#.UhpKGH8gXzY

Το βιβλίο των χαμένων βιβλίων : Η ιστορία των σπουδαίων βιβλίων που δε θα διαβάσουμε ποτέ

	Συγγραφέας:	Kelly, Stuart
	Εκδόσεις:	Εκδόσεις Πατάκη
	Έτος:	2009
	ISBN:	978-960-16-2750-2

Από τον Αριστοτέλη στη Σύλβια Πλαθ, από τον Όμηρο στον Χεμινγουέυ, από τον Δάντη στον Έζρα Πάουντ, μεγάλοι συγγραφείς έγραψαν έργα που δυστυχώς δεν μπορούμε να αποκτήσουμε. Ολόκληρη η ιστορία της λογοτεχνίας είναι και η ιστορία της απώλειάς της. Ο Τζέραρντ Μάνλεϋ Χόπκινς έκαψε όλα τα πρώιμα ποιήματά του όταν αφιέρωσε τη ζωή του στην ομορφιά του Θεού, και ο Μιχαήλ Μπαχτίν, εξόριστος στο Καζακστάν, χρησιμοποίησε το έργο του για τον Ντοστογιέφσκι ως χαρτί για τσιγάρα, αφού προηγουμένως είχε καπνίσει και ένα αντίτυπο της Βίβλου. Μερικά γραπτά λείπουν, θεωρούμε πως καταστράφηκαν: το δεύτερο βιβλίο της "Ποιητικής" του Αριστοτέλη χάθηκε, και ακόμη και το πρώτο είναι φτιαγμένο από σημειώσεις μαθητών. Ο Βιργίλιος άφησε εντολή να καεί η "Αινειάδα", αφού δεν κατάφερε να τη φτάσει στην τελειότητα. Στο πρωτότυπο αυτό βιβλίο, ο συγγραφέας, άλλοτε ως ιστορικός, άλλοτε ως ντετέκτιβ και άλλοτε ως δοκιμιογράφος, αφηγείται την πραγματική ιστορία όλων εκείνων των βιβλίων που θα υπάρχουν μονάχα στη φαντασία μας. Μεταξύ πολλών άλλων, αναζητά την τύχη των χαμένων ποιημάτων της Σαπφώς και του εξαφανισμένου δεύτερου μυθιστορήματος της Σύλβια Πλαθ, καθώς και τους λόγους για τους οποίους ο εκδότης των απομνημονευμάτων του λόρδου Βύρωνα αποφάσισε να κάψει το χειρόγραφο του έργου. ""Το βιβλίο των χαμένων βιβλίων" είναι μια εναλλακτική ιστορία της λογοτεχνίας, ένας επιτάφιος και ένας θρήνος, μια υποθετική βιβλιοθήκη και μια ελεγεία για αυτό που θα μπορούσε να υπάρχει... Τα χαμένα βιβλία γίνονται απείρως πιο θελκτικά, απλώς επειδή μπορεί να είναι τέλεια μόνο στη φαντασία..."

ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΑ

Το Σαλέπι από την Πόλη.

ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΑ
http://www.argiro.gr/Recipe/φανουρόπιτα
Αυτή η συνταγή θα σας... φανερώσει τη μοναδική γεύση της παραδοσιακής φανουρόπιτας.
Υλικά συνταγής

1/2 ποτήρι νερού (150 ml) ελαιόλαδο
1 κ.γλ. κανέλα
1 κ.γλ. γαρίφαλο
1 κ.γλ. μοσχοκάρυδο
1/2 ποτήρι (100 γραμμ.) ζάχαρη
2½ ποτήρια νερού (750 ml) φρεσκοτριμμένο πορτοκάλι
2 πορτοκάλια (ξύσμα)
800 γραμμ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του (κοσκινισμένο)
200 γραμμ. κορινθιακή σταφίδα
1 κ.σ. μπέικιν ζάχαρη άχνη για πασπάλισμα
ταψί 30 εκ. καλά λαδωμένο

Εκτέλεση
Σε μια λεκάνη βάζουμε το ελαιόλαδο, τα μυρωδικά, τη ζάχαρη, το ξύσμα, το χυμό. Ανακατεύουμε πολύ καλά με σύρμα. Κοσκινίζουμε το αλεύρι με το μπέικιν. Λίγο λίγο, ανακατεύοντας, το προσθέτουμε στα υγρά. Τελειώνουμε το ζύμωμα με το χέρι. Τέλος προσθέτουμε τη σταφίδα και ζυμώνουμε το μείγμα. Το αδειάζουμε στο λαδωμένο ταψί και ψήνουμε τη φανουρόπιτα στους 180οC, στον αέρα, στην προτελευταία σχάρα, για 45΄ ή μέχρι να φουσκώσει και να ξεκολλήσει από τα τοιχώματα. Η φανουρόπιτα είναι έτοιμη όταν μπήγοντας ένα μαχαίρι στην πίτα αυτό βγαίνει στεγνό.
Σημείωση: Ο φούρνος πρέπει να είναι προθερμασμένος στους 180οC, στον αέρα.