"Πακετάκια" με Σφολιάτα ΚΑΝΑΚΙ!

ΚΑΝΑΚΙ.

πριν από 2 ώρες

Φτιάξτε τα πιο νόστιμα "Πακετάκια" με Σφολιάτα ΚΑΝΑΚΙ! Γεμίστε τα με δροσερές καλοκαιρινές αλμυρές ή γλυκές γεύσεις και... απολαύστε τα!!! Βρείτε τον τρόπο χρήσης ακολουθώντας τον σύνδεσμο: http://www.kanaki.gr/?pname=Usage&use=62&prod=4&la=1 Καλή επιτυχία!

Σκύρος: Τα μπλόκια Μια μικρή καλοκαιρινή ιστορία για την Σκύρο, από τον Δημήτρη Αλέξίου ΣΧΟΛΙΑ (0) 98 Magnify Image Στον Γιάννη Κατεβαίναμε μαζί ξυπόλυτοι τον δρόμο απ' τη Χώρα προς τα Μαγαζιά. Ο Τάκης με το αιώνια ξεβαμμένο λαδί κοντοβράκι –σχεδόν χακί πια απ' τον ήλιο και την αλμύρα– να κατεβαίνει επικίνδυνα στον κώλο, με χρώμα πλάτης από άλλη ήπειρο και γρατζουνιές στα γόνατα. Εγώ λευκός ακόμα σαν φύλλο κρούστας που μόλις πήρε να ροδίζει, στο κόκκινο μπλε σορτσάκι με την αθλητική μάρκα και το γαλάζιο μου μπλουζάκι που καμάρωνα που έλεγε «Santorini». «Ρε μαλάκα, τι το θες το μπλουζάκι στη θάλασσα; Και γράφει κι άλλο νησί πάνω. Θα μπερδέψεις τους τουρίστες». Προσπαθούσα να κινήσω τα δικά μου παραπανίσια κιλά στον δικό του ρυθμό ιδρώνοντας. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να περπατήσω πιο αργά γιατί η άσφαλτος έκαιγε. Μπορεί να μην ήξερα τότε τι είναι οι αναστενάρηδες, αλλά μάλλον είχα καταλάβει πώς αισθάνονται από πρώτο χέρι. Τι μου ήρθε και τον άκουσα ν' αφήσω τις σαγιονάρες σπίτι; «Ωραία, φυσάει προς τα μέσα. Σήμερα θα φάμε καμιά γρανίτα». Δεν κατάλαβα τον συσχετισμό, αλλά δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Είχε κιόλας βουτήξει και πήγαινε προς τα μπλόκια, λίγες δεκάδες μέτρα πέρα από την παραλία. «Το βρακί σου έχει κατέβει, ρε!». Του φώναξα με την ελπίδα να ανακόψω την τρελή κούρσα του προς τα βράχια, μήπως και τον προλάβω. Δεν ξέρω αν δεν άκουσε ή αν δεν τον ένοιαζε, αλλά εγώ έφτασα πάνω δέκα λεπτά αργότερα και αφού αυτός είχε κάνει ήδη καμιά δεκαριά βουτιές. «Μην πατήσεις τα κοχύλια που έφερα» μου είπε αδιάφορα καθώς πηγαινοερχότανε πάνω στα ριγμένα βράχια για να βρει διαφορετική εξέδρα κάθε φορά. «Μάλλον, βάλ' τα καλύτερα στην τσέπη σου που έχει φερμουάρ. Και κοίτα μην τα χάσεις, μπουχέσα!». Τρεις ώρες βουτούσαμε διαρκώς από τα μπλόκια. Κάθετες με τα πόδια, με το κεφάλι, ο Τάκης έκανε και μία με ανάποδη τούμπα. Εγώ έκανα τις πιο εντυπωσιακές «μπόμπες» όμως. Λιγότερες. Τρεις δικές του βουτιές, μία δικιά μου. Βεντούζες είχε στα χέρια του κι ανέβαινε έτσι ξανά στα βράχια; Είχα καθίσει στα βράχια να ξεκουραστώ και χάζευα τη Χώρα της Σκύρου. Έψαχνα με τα μάτια να βρω το σπίτι της θειας-Αμέρσας που έφτιαχνε τις ωραίες λαδόπ'τες. Δεν το θυμόμουνα από πέρσι το καλοκαίρι. Δεν μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου γι' αυτό. Εγώ είδα πρώτος το καπέλο που πήρε ο αέρας στριφογυρίζοντας από την παραλία και το έστειλε μέσα. Ψαθωτό, πλατύγυρο, έκανε σβούρες στην αμμουδιά και μετά στην επιφάνεια της θάλασσας μέχρι να φτάσει στο ύψος απ' το μπλόκι που βρισκόμασταν. «Τάκη!» του φώναξα μόλις βγήκε το κεφάλι του απ' τη βουτιά. Σαν να το περίμενε, γύρισε μία το κεφάλι γύρω-γύρω, είδε το καπέλο να σπαρταράει πάνω στη θάλασσα και ξεκίνησε τις απλωτές. «Βγες έξω» μου φώναξε πριν απομακρυνθεί, λες και οργάνωνε ποδοσφαιρικό αγώνα κι εγώ έπρεπε να πάρω θέση για άμυνα. Δεν ήθελα να τον αφήσω μόνο του στα βαθιά, αλλά βούτηξα. Κολύμπησα λοξά μέχρι την παραλία, κοιτώντας τον να κυνηγάει ακόμα το καπέλο που είχε βάλει πλώρη σχεδόν για Μυτιλήνη. Το έφτασε, το έπιασε κι άρχισε να κολυμπάει πιο αργά –με τα πλάγια– προς τα πίσω. Ανάσανα λίγο και τον περίμενα εκεί που πάτωνα να βγούμε μαζί. «Μπράβο, ρε! Έκανες σπριντ, όχι αστεία». Η κυρία που είχε χάσει το καπέλο –κυρία μου φαινόταν τότε, τώρα πια δεν είμαι σίγουρος– μας περίμενε στην ακροθαλασσιά. Πήρε το καπέλο κι έδωσε αυθόρμητα ένα φιλί στον Τάκη. Μου φάνηκε ότι το μαύρισμα σκούρυνε στο πρόσωπο κι έβαλε τα χέρια του μπροστά στο βρακί του αμήχανος. «Ευχαριστώ πολύ! Τι τυχερή που ήμουνα που κάνατε βουτιές στα μπλόκια. Δεν θα προλάβαινα τέτοια απόσταση από την παραλία». Ο Τάκης απάντησε λίγο απότομα πριν προλάβω να πω τίποτα. «Δεν κάναμε βουτιές». Η κυρία –ας τη λέμε έτσι μάλλον, δεν θα με παρεξηγήσει πια– παραξενεύτηκε. «Μα, αφού σας χάζευα. Κάνατε και πολύ ωραίες βουτιές». «Δεν κάναμε ΜΟΝΟ βουτιές» συνέχισε ο Τάκης. «Μαζεύαμε κοχύλια. Δώσ' τα, ρε!». Έβαλα μηχανικά το χέρι μου στην τσέπη, άνοιξα το φερμουάρ κι έδειξα τα κοχύλια των οποίων είχα οριστεί φύλακας. «Είναι πολύ όμορφα τα κοχύλια σας» είπε η κυρία σκύβοντας πιο πολύ. «Σαν κι εσάς». «Τα πουλάμε τα κοχύλια». Αυτήν τη φορά το είπε τόσο απότομα, που σχεδόν κι εγώ φοβήθηκα. Άπλωσα κι άλλο το χέρι μου σαν να είχα λάβει στρατιωτικό παράγγελμα. «Θα τα αγοράσω εγώ, λοιπόν. Γιατί μ' αρέσουν. Και ίσως αργότερα πάω κι εγώ στα μπλόκια να μαζέψω κι άλλα. Ευχαριστώ». Έβγαλε ένα κατοστάρικο και μου το έδωσε. Μετά έδωσε άλλο ένα φιλί στον Τάκη στο κεφάλι, πήρε το καπέλο και τα κοχύλια της και γύρισε στην ξαπλώστρα της. Ο Τάκης έφυγε σχεδόν τρέχοντας κι εγώ γύρισα μόνο δυο φορές να χαμογελάσω, γιατί νόμιζα ότι έτσι έπρεπε. Στη γωνία βγαίνοντας στη δημοσιά, ο Τάκης μπήκε στο μαγαζάκι και αγόρασε δυο γρανίτες λεμόνι σε διάφανο πλαστικό. Άρχισα να ρουφάω τη δικιά μου με όρεξη, συνειδητοποιώντας ότι δεν είχα φάει τίποτα. Εκείνος τράβηξε δυο ρουφηξιές, ξίνισε τα μούτρα του και μου έδωσε και το δικό του ποτήρι. «Δε μ' αρέσουν τελικά οι γρανίτες. Είχε δίκιο ο πατέρας μου που ποτέ δεν μου πήρε». Δρόσισα τη γλώσσα μου μέχρι να μουδιάσει. Αλλά δεν βοήθησε τις πατούσες που έκαιγαν στην άσφαλτο. Πηγή: www.lifo.gr

Σκύρος: Τα μπλόκια Μια μικρή καλοκαιρινή ιστορία για την Σκύρο, από τον Δημήτρη Αλέξίου ΣΧΟΛΙΑ (0) 98 Magnify Image Στον Γιάννη Κατεβαίναμε μαζί ξυπόλυτοι τον δρόμο απ' τη Χώρα προς τα Μαγαζιά. Ο Τάκης με το αιώνια ξεβαμμένο λαδί κοντοβράκι –σχεδόν χακί πια απ' τον ήλιο και την αλμύρα– να κατεβαίνει επικίνδυνα στον κώλο, με χρώμα πλάτης από άλλη ήπειρο και γρατζουνιές στα γόνατα. Εγώ λευκός ακόμα σαν φύλλο κρούστας που μόλις πήρε να ροδίζει, στο κόκκινο μπλε σορτσάκι με την αθλητική μάρκα και το γαλάζιο μου μπλουζάκι που καμάρωνα που έλεγε «Santorini». «Ρε μαλάκα, τι το θες το μπλουζάκι στη θάλασσα; Και γράφει κι άλλο νησί πάνω. Θα μπερδέψεις τους τουρίστες». Προσπαθούσα να κινήσω τα δικά μου παραπανίσια κιλά στον δικό του ρυθμό ιδρώνοντας. Η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσα να περπατήσω πιο αργά γιατί η άσφαλτος έκαιγε. Μπορεί να μην ήξερα τότε τι είναι οι αναστενάρηδες, αλλά μάλλον είχα καταλάβει πώς αισθάνονται από πρώτο χέρι. Τι μου ήρθε και τον άκουσα ν' αφήσω τις σαγιονάρες σπίτι; «Ωραία, φυσάει προς τα μέσα. Σήμερα θα φάμε καμιά γρανίτα». Δεν κατάλαβα τον συσχετισμό, αλλά δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Είχε κιόλας βουτήξει και πήγαινε προς τα μπλόκια, λίγες δεκάδες μέτρα πέρα από την παραλία. «Το βρακί σου έχει κατέβει, ρε!». Του φώναξα με την ελπίδα να ανακόψω την τρελή κούρσα του προς τα βράχια, μήπως και τον προλάβω. Δεν ξέρω αν δεν άκουσε ή αν δεν τον ένοιαζε, αλλά εγώ έφτασα πάνω δέκα λεπτά αργότερα και αφού αυτός είχε κάνει ήδη καμιά δεκαριά βουτιές. «Μην πατήσεις τα κοχύλια που έφερα» μου είπε αδιάφορα καθώς πηγαινοερχότανε πάνω στα ριγμένα βράχια για να βρει διαφορετική εξέδρα κάθε φορά. «Μάλλον, βάλ' τα καλύτερα στην τσέπη σου που έχει φερμουάρ. Και κοίτα μην τα χάσεις, μπουχέσα!». Τρεις ώρες βουτούσαμε διαρκώς από τα μπλόκια. Κάθετες με τα πόδια, με το κεφάλι, ο Τάκης έκανε και μία με ανάποδη τούμπα. Εγώ έκανα τις πιο εντυπωσιακές «μπόμπες» όμως. Λιγότερες. Τρεις δικές του βουτιές, μία δικιά μου. Βεντούζες είχε στα χέρια του κι ανέβαινε έτσι ξανά στα βράχια; Είχα καθίσει στα βράχια να ξεκουραστώ και χάζευα τη Χώρα της Σκύρου. Έψαχνα με τα μάτια να βρω το σπίτι της θειας-Αμέρσας που έφτιαχνε τις ωραίες λαδόπ'τες. Δεν το θυμόμουνα από πέρσι το καλοκαίρι. Δεν μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου γι' αυτό. Εγώ είδα πρώτος το καπέλο που πήρε ο αέρας στριφογυρίζοντας από την παραλία και το έστειλε μέσα. Ψαθωτό, πλατύγυρο, έκανε σβούρες στην αμμουδιά και μετά στην επιφάνεια της θάλασσας μέχρι να φτάσει στο ύψος απ' το μπλόκι που βρισκόμασταν. «Τάκη!» του φώναξα μόλις βγήκε το κεφάλι του απ' τη βουτιά. Σαν να το περίμενε, γύρισε μία το κεφάλι γύρω-γύρω, είδε το καπέλο να σπαρταράει πάνω στη θάλασσα και ξεκίνησε τις απλωτές. «Βγες έξω» μου φώναξε πριν απομακρυνθεί, λες και οργάνωνε ποδοσφαιρικό αγώνα κι εγώ έπρεπε να πάρω θέση για άμυνα. Δεν ήθελα να τον αφήσω μόνο του στα βαθιά, αλλά βούτηξα. Κολύμπησα λοξά μέχρι την παραλία, κοιτώντας τον να κυνηγάει ακόμα το καπέλο που είχε βάλει πλώρη σχεδόν για Μυτιλήνη. Το έφτασε, το έπιασε κι άρχισε να κολυμπάει πιο αργά –με τα πλάγια– προς τα πίσω. Ανάσανα λίγο και τον περίμενα εκεί που πάτωνα να βγούμε μαζί. «Μπράβο, ρε! Έκανες σπριντ, όχι αστεία». Η κυρία που είχε χάσει το καπέλο –κυρία μου φαινόταν τότε, τώρα πια δεν είμαι σίγουρος– μας περίμενε στην ακροθαλασσιά. Πήρε το καπέλο κι έδωσε αυθόρμητα ένα φιλί στον Τάκη. Μου φάνηκε ότι το μαύρισμα σκούρυνε στο πρόσωπο κι έβαλε τα χέρια του μπροστά στο βρακί του αμήχανος. «Ευχαριστώ πολύ! Τι τυχερή που ήμουνα που κάνατε βουτιές στα μπλόκια. Δεν θα προλάβαινα τέτοια απόσταση από την παραλία». Ο Τάκης απάντησε λίγο απότομα πριν προλάβω να πω τίποτα. «Δεν κάναμε βουτιές». Η κυρία –ας τη λέμε έτσι μάλλον, δεν θα με παρεξηγήσει πια– παραξενεύτηκε. «Μα, αφού σας χάζευα. Κάνατε και πολύ ωραίες βουτιές». «Δεν κάναμε ΜΟΝΟ βουτιές» συνέχισε ο Τάκης. «Μαζεύαμε κοχύλια. Δώσ' τα, ρε!». Έβαλα μηχανικά το χέρι μου στην τσέπη, άνοιξα το φερμουάρ κι έδειξα τα κοχύλια των οποίων είχα οριστεί φύλακας. «Είναι πολύ όμορφα τα κοχύλια σας» είπε η κυρία σκύβοντας πιο πολύ. «Σαν κι εσάς». «Τα πουλάμε τα κοχύλια». Αυτήν τη φορά το είπε τόσο απότομα, που σχεδόν κι εγώ φοβήθηκα. Άπλωσα κι άλλο το χέρι μου σαν να είχα λάβει στρατιωτικό παράγγελμα. «Θα τα αγοράσω εγώ, λοιπόν. Γιατί μ' αρέσουν. Και ίσως αργότερα πάω κι εγώ στα μπλόκια να μαζέψω κι άλλα. Ευχαριστώ». Έβγαλε ένα κατοστάρικο και μου το έδωσε. Μετά έδωσε άλλο ένα φιλί στον Τάκη στο κεφάλι, πήρε το καπέλο και τα κοχύλια της και γύρισε στην ξαπλώστρα της. Ο Τάκης έφυγε σχεδόν τρέχοντας κι εγώ γύρισα μόνο δυο φορές να χαμογελάσω, γιατί νόμιζα ότι έτσι έπρεπε. Στη γωνία βγαίνοντας στη δημοσιά, ο Τάκης μπήκε στο μαγαζάκι και αγόρασε δυο γρανίτες λεμόνι σε διάφανο πλαστικό. Άρχισα να ρουφάω τη δικιά μου με όρεξη, συνειδητοποιώντας ότι δεν είχα φάει τίποτα. Εκείνος τράβηξε δυο ρουφηξιές, ξίνισε τα μούτρα του και μου έδωσε και το δικό του ποτήρι. «Δε μ' αρέσουν τελικά οι γρανίτες. Είχε δίκιο ο πατέρας μου που ποτέ δεν μου πήρε». Δρόσισα τη γλώσσα μου μέχρι να μουδιάσει. Αλλά δεν βοήθησε τις πατούσες που έκαιγαν στην άσφαλτο. Πηγή: www.lifo.gr

Φάρμακα από φύλλα ελιάς !

http://www.agrotikabook.gr

Καινοτόμα εφαρμογή: Φάρμακα από φύλλα ελιάς !

Παρ, 2013-08-30 11:00

Η απομόνωση φαρμακευτικών ουσιών από τα φύλλα της ελιάς και η χρήση οικολογικών νανο-υλικών για τις κατασκευές είναι δύο καινοτόμες εφαρμογές των Ανώτατων Ιδρυμάτων των Χανίων. Οι εμπνευστές τους βραβεύτηκαν στο πλαίσιο της συνάντησης επιστημόνων για το έργο 'Ενθάρρυνση και Υποστήριξη Ακαδημαϊκών και Ερευνητικών Ιδρυμάτων για Έρευνα και Ανάπτυξη στη Βιομηχανία, που στόχο έχει τη σύνδεση επιχειρήσεων με τα Ακαδημαϊκά Ιδρύματα.

Μία Aπλή μέθοδος απομόνωσης ολεοευρωπαΐνης από φύλλα ελιάς ήταν μια από τις καινοτομικές προτάσεις που βραβεύτηκαν του κ. Παναγιώτη Κεφάλα, συντονιστή Σπουδών και Ερευνας του Προγράμματος Ποιότητας Τροφίμων και Χημείας Φυσικών Προϊόντων του M.A.I.X. Στο πλαίσιο της δραστηριότητας του εργαστηρίου μας βρήκαμε μια μέθοδο σχετικά γρήγορη, όχι ακριβή, εφαρμόσιμη εύκολα σε επίπεδο βιομηχανικό, για την απομόνωση της ολεοευρωπαΐνης, μιας γνωστής ουσίας που βρίσκεται στα φύλλα ελιάς. Αυτή η ουσία στην επιστημονική αλληλογραφία παρουσιάζεται να έχει πολλές ιδιότητες, όπως αντιική, αντικαρκινική, καταπολεμά τον διαβήτη, ανέφερε ο κ. Κεφάλας.

Ο ίδιος επεσήμανε πως η συγκεκριμένη ουσία δεν έχει καμία σχέση με τη φραπελιά. Η κα Π. Μαραβελάκη, καθηγήτρια του Πολυτεχνείου Κρήτης (Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών), βραβεύτηκε για την καινοτόμο πρότασή της για Οικολογικά νανο-υλικά για την προστασία σύγχρονων και παραδοσιακών κτηρίων από τη φθορά.

Όπως είπε στους δημοσιογράφους είναι δύο υλικά που έχουν ανόργανη φύση, άρα παρουσιάζουν πολύ μεγάλη συμβατότητα με τα δομικά υλικά των κατασκευών. Το ένα έχει σκοπό τη στερέωση της δομής των δομικών υλικών και το δεύτερο έχει την ικανότητα, επειδή είναι αυτοκαθαριζόμενο, όταν εφαρμόζεται ως προστατευτικό υλικό, να είναι αδιάβροχο και ταυτόχρονα αποτρέπει την επικάθιση ρύπων. Και τα δύο επιτρέπουν στην υγρασία να φεύγει και συμβάλλουν στο να μην παρουσιάζονται μούχλες και τα άλλα προβλήματα από τα διαλυτά άλατα που παρατηρούμε στις κατασκευές.

Και τα δύο υλικά μπορούν να αναπαραχθούν βιομηχανικά και ήδη το πρώτο έχει κατασκευαστεί από την εταιρεία Νanophos. Στόχος του προγράμματος είναι να φέρει σε συνεργασία τα Ερευνητικά Ακαδημαϊκά Ιδρύματα του Νομού μας μαζί με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Περιλαμβάνει προτάσεις και καινοτομίες που μπορούν να αφομοιωθούν από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ώστε να γίνουν πιο ανταγωνιστικές και εξωστρεφείς, δήλωσε ο κ. Γ. Μπαουράκης, διευθυντής του Μ.Α.Ι.Χ., ενώ ο καθηγητής Χρηματοοικονομικής Διοίκησης στο Πολυτεχνείο Κρήτης κ. Κ. Ζοπουνίδης τόνισε πως το Πολυτεχνείο Κρήτης είναι ο κατ' εξοχήν αρωγός σε τέτοιες προσπάθειες, μένοντας ιδιαίτερα στο τρίπτυχο επιχειρηματικότητα, καινοτομία και εκπαίδευση.

Τέλος, στη σημασία της σύνδεσης του πρωτογενούς τομέα με τα Ακαδημαϊκά Ιδρύματα και τις καινοτόμες προτάσεις τους αναφέρθηκε ο πρόεδρος του ΓΕΩΤ.Ε.Ε. κ. Σ. Μάμαλης.

prismanews.gr

The isolation of drugs from olive leaf and using green nano - materials for construction are two innovative applications of higher institutions of Chania. The instigators were awarded during the meeting of scientists on the project 'Encouraging and Supporting Academic and Research Institutes for Research and Development in Industry , which aims to connect businesses with Academic Institutions .

A method of isolation Apli oleoefropainis olive leaf was one of the innovative proposals awarded Mr. Panagiotis Kefalas coordinator Studies and Research Program Food Quality and Chemistry of Natural Products MAIX In the context of our laboratory found a method for fast, inexpensive , easily applicable in industry level , to isolate oleoefropainis , a known substance found in olive leaves . This substance to scientific correspondence appears to have many properties, such as antiviral , anticancer , fights diabetes , said Mr. Kefalas .
He pointed out that the substance in question has nothing to do with the frapelia . Mrs. P. Maravelaki , Professor of Engineering ( Faculty of Architecture ) was awarded for its innovative proposal for Ecological nano - materials for the protection of modern and traditional buildings from damage.

25 λόγοι που λατρεύουμε τον παππού και τη γιαγιά μας

http://gr.omg.yahoo.com/

25 λόγοι που λατρεύουμε τον παππού και τη γιαγιά μας

Yaho

• Προβολή φωτογραφίας25 λόγοι που λατρεύουμε τον παππού και τη γιαγιά μας

Γινόμαστε πάλι παιδιά και θυμόμαστε γιατί λατρεύαμε να είμαστε με τον παππού και τη γιαγιά! Ιδού λίγοι από τους ...

λόγους για τους οποίους τα παιδιά λατρεύουν τους γονείς των γονιών τους.

1. Είναι πάντα έτοιμοι για μια περιπέτεια!

Εκδρομές, επισκέψεις σε μουσεία, πικ νικ! Οι παππούδες μας λατρεύουν να βγαίνουν έξω τόσο όσο και τα παιδιά!

2. Ξέρουν πολλές ιστορίες

Σε κάθε παιδί αρέσει να ακούει ιστορίες από τη ζωή του παππού και της γιαγιάς. Ειδικά οι προσωπικές τους ιστορίες είναι αυτές που μας κάνουν να τους θαυμάζουμε τόσο πολύ αλλά και να αναρωτιόμαστε αν θα πετύχουμε ποτέ τόσα πολλά όσο εκείνοι.

3. Ασχολούνται με τον κήπο

Φραουλίτσες, μποστάνια, φυτά και λουλούδια, ο κήπος είναι από τις αγαπημένες ασχολίες των παιδιών και μόνο οι γιαγιάδες έχουν την όρεξη και το χρόνο για να το κάνουν!

4. Μας διαβάζουν βιβλία και παραμύθια

Οι γονείς συνήθως δεν έχουν το χρόνο να...
διαβάσουν στα παιδιά πολλά βιβλία και παραμύθια. Η γιαγιά και ο παππούς όμως είναι αυτοί που μαθαίνουν στο παιδί να τους αρέσει το διάβασμα.

5. Ξέρουν τα πάντα!

Κάθε παιδί πιστεύει ότι ο παππούς είναι κινητή εγκυκλοπαίδεια ενώ αν κάτι δεν το γνωρίζει, τότε σίγουρα θα αφιερώσει τον χρόνο για να το βρει και να απαντήσει σε όποια ερώτηση του γίνει.

6. Γίνονται παιδιά

Ό,τι κι αν ζητήσει ένα παιδί από τη γιαγιά και τον παππού, όσο παιδικό και χαζό κι αν είναι, θα το κάνουν. Να τους καβαλήσουν, να τους φορέσουν αστεία καπέλα, να τους βάψουν το πρόσωπο με μπογιές. Οι παππούδες ξέρουν πώς είναι να είσαι παιδί και δεν το αλλάζουν με τίποτα!

7. Δεν βιάζονται

Δεν βιάζονται να ετοιμαστούν τα παιδιά για να πάνε στο σχολείο ούτε να κάνουν τα μαθήματά τους. Έχουν πολύ χρόνο και τους τον δίνουν απλόχερα.

8. Είναι το καλύτερο κοινό

Όταν το παιδί μαθαίνει ένα ποίημα, μια χορευτική κίνηση, το πρώτο του κομμάτι στο πιάνο, η γιαγιά και ο παππούς είναι αυτοί που πραγματικά θέλουν να ακούσουν.

9. Τους αρέσουν τα ταξίδια

Διακοπές στη Disneyland; Μέσα! Βόλτα στη Χαλκίδα με το τρένο; Φύγαμε!

10. Λένε στα παιδιά ιστορίες από τους γονείς τους

Ποιος ξέρει καλύτερα από όλους τους γονείς μας; Οι παππούδες μας. Για αυτό και μας αρέσει να τους ακούμε να μιλούν για τα παιδικά τους χρόνια ενώ κάθε «το ίδιο έκανε και η μάνα σου μικρή»

11. Μαγειρεύουν άψογα

Τα φαγητά της γιαγιάς και το πρωινό του παππού δεν συγκρίνονται με κανένα φαγητό. Όλοι το ξέρουμε.

12. Ξέρουν πολλά τραγούδια

Ξέρουν σκοπούς από τους προσκόπους, παιδικά τραγούδια, μαθαίνουν γρήγορα όποιο τραγούδι λένε τα πιτσιρίκια και χαίρονται να το τραγουδούν μαζί τους.

13. Ακούνε

Χαίρονται πάντα να ακούνε όσα έχουν να τους πουν τα παιδιά χωρίς μάλιστα να κρίνουν. Απλώς ακούνε και βοηθούν.

14. Ξέρουν ιστορία

Δεν είναι μόνο ότι έχουν γνώσεις. Έχουν ζήσει πράγματα. Θυμούνται πότε ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα, έχουν ζήσει πολέμους και κακουχίες από πρώτο χέρι και έχουν να πουν πράγματα που δεν τα γράφουν ούτε τα βιβλία.

15. Έχουν παράξενα αντικείμενα στο σπίτι

Από γουδοχέρι μέχρι πορσελάνες, οι παππούδες έχουν κάθε λογιών αντικείμενα που δεν βλέπουμε κάθε μέρα και τραβούν την περιέργεια των παιδιών. Αν, πάλι, χαλάσει κάτι δεν θα το κάνουν και θέμα.

16. Κάνουν δώρα

Αν και οι περισσότεροι δεν έχουν τα χρήματα, αγοράζουν δώρα στα παιδιά ή τους χαρίζουν αντικείμενα της ιδιοκτησίας τους.

17. Χαρτζιλικώνουν

Για τις δουλειές του σπιτιού, που η μαμά θεωρεί δεδομένο ότι θα κάνουμε, η γιαγιά και ο παππούς δίνουν το κατιτίς τους.

18. Πιστεύουν τα πάντα

- Είδα ένα φάντασμα έξω από το σπίτι.

- Άντε! Πώς έμοιαζε;

19. Μαθαίνουν στα παιδιά ικανότητες

Η γιαγιά και ο παππούς θα μάθουν στο παιδί πώς να ψαρεύει, να ράβει, να ανοίγει φύλλο, πράγματα για τα οποία οι γονείς δεν έχουν το χρόνο ή τις γνώσεις.

20. Ξέρουν να "στέκονται"

Όταν το παιδί έχει ένα πρόβλημα, ξέρουν πώς να το αντιμετωπίσουν. Είτε αυτό σημαίνει να το συζητήσουν είτε να καθίσουν με το παιδί αμίλητοι και να δουν κινούμενα σχέδια.

21. Δεν μας μαλώνουν

Συνήθως οι παππούδες δεν περνούν όλη τη μέρα με τα παιδιά και έτσι όταν κάτι πάει στραβά, απλώς το προσπερνούν.

22. Μας σκέφτονται

Ακόμα κι αν βρίσκονται πολύ μακριά, πάντα θα πάρουν τηλέφωνο να δουν τι κάνουμε και θα μας δείξουν ότι μας νοιάζονται και μας σκέφτονται.

23. Μαθαίνουν από τα παιδιά

Θα μάθουν πράγματα από τα παιδιά, που δεν έχει κάποιος άλλος την υπομονή να τους τα δείξει, όπως πώς να χρησιμοποιήσουν το τηλέφωνο ή ακόμα και το Skype!

24. Κάνουν την κάθε μέρα ξεχωριστή

Θέλουν να κάνουν την κάθε μέρα ξεχωριστή για το παιδί. Βρίσκουν πράγματα που θα του τραβήξουν το ενδιαφέρον, τα δελεάζουν και ανακαλύπτουν διαρκώς νέες ασχολίες.

25. Των παιδιών μου τα παιδιά...

Αν μη τι άλλο, αξίζουν την αγάπη των παιδιών γιατί τα λατρεύουν χωρίς όρους, χωρίς να περιμένουν κάτι από αυτά. Ακόμα κι όταν περνούν την εφηβεία και τους ξεχνούν, η γιαγιά και ο παππούς δεν παραπονιούνται ποτέ. Χρειάζεστε καλύτερο λόγο;
www.mama365.gr

Σαν σήμερα, 29 Αυγούστου 1824 Ναυμαχία του Γέροντα

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!

Σαν σήμερα, 29 Αυγούστου 1824

Ναυμαχία του Γέροντα: Μοίρα του ελληνικού στόλου, υπό τον Ανδρέα Μιαούλη, κατατροπώνει τον ενωμένο τουρκο-αιγυπτιακό στόλο.

Η ναυμαχία αυτή ήταν η μεγαλύτερη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και έλαβαν μέρος 100 Τουρκικά Αιγυπτιακά Αλγερινά και Τυνησιακά πλοία εναντίον 75 περίπου Ελληνικών πλοίων. Ο Ισλαμικός στόλος συνετρίβη και μάλιστα συνελήφθη αιχμάλωτος ο ναύαρχος της Τυνησίας.

Έλαβε χώρα στις 29 Αυγούστου 1824 απέναντι από τη Λέρο, ανάμεσα στον τουρκοαιγυπτιακό στόλο, υπό την αρχηγία του Ιμπραήμ και του Χοσρέφ Πασά, και του ελληνικού, που αποτελούνταν κυρίως από πυρπολικά από την Ύδρα και τις Σπέτσες και που διοικούσε ο Ανδρέας Μιαούλης. Την ναυμαχία παρακολούθησαν πολλοί κάτοικοι της Λέρου από τα υψώματα του νησιού. Πολλά τουρκικά πλοία χάθηκαν, ενώ ο Υδραίος Βατικιώτης πυρπόλησε μια τυνησιακή φρεγάτα. Ο Τουρκικός στόλος διασπάσθηκε, ενώ μετά την πυρπόληση τολμηροί ψαράδες πλησίασαν με τα καΐκια τους και λαφυραγώγησαν το πεδίο της μάχης. Με το τέλος της μέρας ο τουρκικός στόλος αποσύρθηκε προς την Αλικαρνασσό.

Μ ΓΚΑΝΑΣ «Οι δρόμοι του αρχάγγελου»

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

 

Μ ΓΚΑΝΑΣ «Οι δρόμοι του αρχάγγελου»

Χρυσά φτερά, βυζαντινό μου βλέμμα,
αρχάγγελοι χορεύανε στο αίμα,
κι ένα τραγούδι μέσα στη φωνή μου,
μού γύρευε μιαν έξοδο κινδύνου.

Γιάννενα και Τρίπολη και Σύρα,
όμορφη σκονισμένη μου πορφύρα,
Χίος, Κεφαλλονιά και Μυτιλήνη,
μοίρα μου πελαγίσια Ρωμιοσύνη.

Χάλκινο το τραγούδι μας στο στόμα,
τίποτε δεν το φίμωσε ακόμα.

Τρελή φυλή που κλαίει και γελάει,
μ'έναν καημό κοιμάται και ξυπνάει,
να σπείρει τα πελάγη με σιτάρι,
για να θερίσει το μαργαριτάρι.

Γιάννενα και Τρίπολη και Κρήτη,
ρίζα μου περηφάνεια Ψηλορείτη,
Ζάτουνα και νησιά της αγωνίας,
φλέβα μου μυστική της Ιωνίας.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ - ΜΥΣΤΡΑΣ

Δωρεάν παρουσίαση της Μεθόδου Θήτα με τη Μαρία τελίδου

Σεμινάρια - Εκδηλώσεις  Ελεύθερη Είσοδος   http://www.drosostalida.com/activities2.asp?eid=5273 Προηγούμενο Επόμενο

Δωρεάν παρουσίαση της Μεθόδου Θήτα, με τη Μαρία Τελίδου Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013 Κατηγορίες Καταχώρησης: - Ελεύθερη Είσοδος - Ομιλίες - Παρουσιάσεις Δωρεάν παρουσίαση της Μεθόδου Θήτα με τη Μαρία τελίδου Αγαπητοί φίλοι, σας προσκαλούμε… Στη δωρεάν παρουσίαση της Μεθόδου Θήτα στην Αθήνα. Θα μάθετε την ιστορία της Μεθόδου Θήτα, πώς μπορεί να σας βοηθήσει, θα βιώσετε πώς να φέρνετε τον εαυτό σας στη χαλαρή κατάσταση των κυμάτων Θήτα και τι μπορείτε να επιτύχετε όταν είστε σε αυτήν. Επίσης θα γίνει και μια μικρή συνεδρία ως επίδειξη και θα λάβετε πληροφορίες για τα σεμινάρια. Το όνομα «Θήτα» προέρχεται από τη συχνότητα των εγκεφαλικών κυμάτων Θήτα που είναι η συχνότητα όπου βρίσκεται ο εγκέφαλος όταν είμαστε σε κατάσταση βαθιάς χαλάρωσης. Στη Μέθοδο Θήτα μαθαίνουμε τεχνικές για να φέρνουμε το νου μας σε αυτή τη κατάσταση και έτσι μας δίδεται η δυνατότητα να εισαχθούμε στον υποσυνείδητο νου μας. Εκεί θα βρούμε τις αιτίες όλων των προβλημάτων μας και τις λύσεις τους. Γινόμαστε συνειδητοί των αρνητικών σκέψεων, πεποιθήσεων, προτύπων και συναισθημάτων που βρίσκονται στο υποσυνείδητο νου μας και με απλές τεχνικές της Μεθόδου θήτα τα αντικαθιστούμε με επιθυμητές θετικές δηλώσεις συναισθήματα και πεποιθήσεις. Στην κατάσταση Θήτα τα νέα αυτά δεδομένα εγγράφονται στον νου μόνιμα και το άτομο πλέον λειτουργεί με θετικές προγράμματα και έτσι ελκύει τις αντίστοιχες θετικές καταστάσεις στην ζωή του. Υγεία: Στη Μέθοδο Θήτα υπάρχουν τεχνικές για διαισθητικό σωματικό σκανάρισμα για να δείτε τι συμβαίνει στο σώμα σας όσον αφορά ασθένειες και πως το σώμα ασθενεί λόγω ενεργειακής στασιμότητας που είναι αποτέλεσμα αρνητικών συναισθημάτων και επίσης υπάρχουν τεχνικές για διαισθητική σωματική θεραπεία. Στα κύματα Θήτα καλλιεργούμε όλες μας τις διαισθητικές ικανότητες και μαθαίνουμε να θεραπεύουμε τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους και το περιβάλλον μας από όλες τις διαταραχές, δυσαρμονίες και ασθένειες. Η ζωή θέλει να είμαστε κάθε στιγμή ευτυχισμένοι και υγιείς. Είναι το εκ γενετής μας δικαίωμα. Mε τη Μέθοδο Θήτα μαθαίνουμε πώς να δημιουργούμε αυτήν την πραγματικότητα στη ζωή μας. Η Μέθοδος Θήτα εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς της ζωής. Υγεία, σχέσεις, προσωπικές σχέσεις, οικονομικά, επαγγελματικά, ψυχολογικά θέματα, άγχος, φόβους, εθισμοί σε ουσίες κ.α. Η Μέθοδος Θήτα διδάσκεται μέσω σεμιναρίων ή μπορείτε να κάνετε συνεδρίες με τους εξουσιοδοτημένους συμβούλους/θεραπευτές. ** Η αίθουσα "Αείφαρον" είναι ένας χώρος που ανήκει στην κοινότητα "Αείφαρον" και μέσα σε αυτόν τον χώρο γίνονται προσευχές. Τα μέλη της κοινότητας πάντα βγάζουν τα κανονικά τους υποδήματα και φορούν παντοφλίτσες. Προς σεβασμό στον χώρο, εάν αυτό δεν σας ενοχλεί, παρακαλούμε να φέρετε μαζί σας, ένα ζευγάρι υποδημάτων που φοράτε μόνο μέσα στο σπίτι, υπάρχει χώρος για να αλλάξετε. Ημερομηνίες και ώρες Διεξαγωγής:Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013, 7:30μμ -9:30μμ Η παρουσίαση θα ξεκινήσει ακριβώς στις 7.30. Ελάτε 10 λεπτά πιο νωρίς. Για όσους δεν μπορούν να παρευρεθούν στον τόπο της εκδήλωσης, μπορούν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση σε ζωντανή μετάδοση σε αυτό το σύνδεσμο: http://ustre.am/S5gS Κόστος Συμμετοχής: Είσοδος Ελεύθερη Τόπος Διεξαγωγής:Αίθουσα “Αείφαρον”Λεωχάρους 13, 1ος όροφος, Αθήνα, κέντρο Μετακίνηση:Από Μετρό Μοναστηράκι βγαίνετε στην έξοδο Αθηνάς, περπατάτε την Αθηνάς προς τα επάνω, στρίβετε δεξιά στην Ευριπίδου, στρίβετε δεξιά στην Πραξιτέλους, στρίβετε δεξιά στην Λεωχάρους. Από Μετρό Πανεπιστήμιο πηγαίνετε στη Κοραή με κατεύθυνση Πλατεία Κλαυθμώνος, φτάνοντας στην πλατεία στρίβετε αριστερά στη Σταδίου και αμέσως δεξιά στην Ιωάννου Παπαρηγοπούλου, έπειτα δεξιά στη Πραξιτέλους και στρίβετε αριστερά στη Λεωχάρους. Για πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής: Μαρία Τελίδου Ιστοσελίδα: www.thetahealinggreece.com Email: info@thetahealinggreece.com Κινητό: 6949762983 Η εισηγήτρια , ThetaHealing® H Μαρία Τελίδου διοργανώνει διαρκώς σεμινάρια και εργάζεται ως σύμβουλος της Μεθόδου Θήτα. Για το βιογραφικό της καντε κλικ εδώ

Έλλη Αλεξίου

Έλλη Αλεξίου Η εκπαιδευτικός, η λογοτέχνης, η αγωνίστρια!
Αν ανατρέξουμε στην ιστορική πληροφόρηση θα δούμε ότι οι προηγούμενοι πολιτι σμοί έως το 19ο αιώνα, έχουν να επιδείξουν υψηλές γυναικείες προσωπικότητες στην τέχνη, στη μουσική, στα ανώτατα αξιώματα, στην ιστορία και στα γράμματα.  Οι γυναίκες πρωταγωνιστούν σε έργα μεγάλων τραγικών, αλλά οι γυναίκες ως το 1917 στην Ελλάδα δεν μπορούσαν να αναλάβουν άλλο δημόσιο ρόλο, εκτός από αυτόν της δασκάλας.
Οι γυναίκες σήμερα διεκδικούν θέσεις σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και σε παραδοσιακά ανδρικά επαγγέλματα. Εκεί όμως που διαπρέπει η γυναίκα ανά τους αιώνες, είναι στην εκπαίδευση. Ανάμεσα στις γυναίκες που διέπρεψαν είναι και η Έλλη Αλεξίου.

Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Κόρη του εκδότη και διανοούμενου Στυλιανού Αλεξίου και της Ειρήνης Ζαχαριάδη, είχε τρία μεγαλύτερα αδέρφια, τη Γαλάτεια (σύζυγο του Νίκου Καζαντζάκη και μετέπειτα του Μάρκου Αυγέρη), τον Ραδάμανθυ (ο οποίος παντρεύτηκε την Αναστασία κόρη του Ζορμπά-ήρωα του ομωνύμου μυθιστορήματος του Καζαντζάκη) και τον Λευτέρη.
Η φυλάκιση του πατέρα της για τη συμμετοχή του στην Επανάσταση του Θέρισσου και ο αιφνίδιος θάνατος της μητέρας της, προσγειώνουν την Eλλη (Λιλίκα όπως την αποκαλούσαν οι δικοί της) στην πραγματικότητα της ζωής.
Στα τέλη του καλοκαιριού του 1911, αφού τελείωσε το Παρθεναγωγείο του Hρακλείου, έρχεται για ανώτατες σπουδές στην Αθήνα (ήθελε να σπουδάσει δασκάλα) και μένει στο σπίτι της αδελφής της Γαλάτειας......η οποία ήταν ήδη παντρεμένη με τον Νίκο Καζαντζάκη.Ανήσυχη και ελεύθερη φύση καθώς ήταν, τολμά να προσεγγίσει ένα λογοτεχνικό, πλην «ανδρικό» στέκι, το καφενεδάκι «Δεξαμενή» στο Κολωνάκι, στο οποίο συχνάζουν τα πιο ανήσυχα ιδεολογικά, πνευματικά και λογοτεχνικά ονόματα της εποχής.
Εκεί η Ελλη Αλεξίου γνωρίζεται και συναναστρέφεται τους λογοτέχνες Καρκαβίτσα, Βλαχογιάννη, Θεοτόκη, Τραυλαντώνη, Φιλήντα, Κονδυλάκη, Καρβούνη, Σ. Μαυροειδή - Παπαδάκη, Λιλίκα Νάκου, Μάρκο Αυγέρη. Εκεί γνώρισε και άνθισε ο έρωτάς της για τον Κώστα Βάρναλη, που έγινε αρραβώνας για να διαλυθεί αργότερα, λόγω της άρνησης του πατέρα της να παντρευτεί τόσο μικρή και πριν τελειώσει τις σπουδές της.
Το 1913 εξετάστηκε από την Αρσάκειο Παιδαγωγική Ακαδημία και αναγνωρίστηκε ως Διπλωματούχος. Το 1914 διορίστηκε στο Γ΄ Χριστιανικό Παρθεναγωγείο της Αγίας Παρασκευής Ηρακλείου (που η εμπειρία της αυτή αποτυπώθηκε στο πρώτο της ομότιτλο μυθιστόρημα), ενώ τον επόμενο χρόνο διορίστηκε στο Πρότυπο Διδασκαλείο της πόλης.
Το 1919 γνωρίστηκε στη «Δεξαμενή» με τον πεζογράφο Βάσο Δασκαλάκη, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1920 στο Παρίσι, έγινε διπλωματούχος του Institut Superieur d’ Etudes Francaises και διορίστηκε στο Ανώτερο Παρθεναγωγείο Ηρακλείου.Το 1925 αποφοίτησε από τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και το 1934 πήρε μέρος στην ίδρυση της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.
Καθώς δεν κρύβει τις ιδεολογικές πεποιθήσεις της, (είχε ήδη γίνει μέλος του ΚΚΕ) συλλαμβάνεται από την Ειδική Ασφάλεια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, ανακρίνεται και από τότε οι κινήσεις της παρακολουθούνται.
Tα χρόνια του πολέμου και της Κατοχής, ταυτόχρονα με την ενεργή συμμετοχή της στο «EAM Λογοτεχνών», θα τα περάσει στην Καλλιθέα (στην Αθήνα) αναλαμβάνοντας τα σχολικά συσσί
τια έως το 1945 (τιμής ένεκεν το όνομά της έχει δοθεί σε Δημοτικό Σχολείο της Καλλιθέας).
Στο μεταξύ, το 1944, ο Βάσος Δασκαλάκης, πεθαίνει.
Το 1945 φεύγει για σπουδές στο Παρίσι ως υπότροφος της γαλλικής κυβέρνησης. Παρακολουθεί στη Σορβόνη μαθήματα ιστορίας και φωνητικής και έρχεται σε επαφή με Γάλλους λογοτέχνες όπως οι Λουί Αραγκόν και Πωλ Ελυάρ.
Ήδη όμως της έχει ήδη αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια και της απαγορεύεται η επιστροφή στην Ελλάδα.
Tο 1948 διορίζεται εκπαιδευτική σύμβουλος από την Eπιτροπή Bοηθείας Παιδιού και έναν χρόνο αργότερα συμμετέχει στο πρώτο συνέδριο ειρήνης στο Παρίσι. Tο 1949 αυτοεξορίζεται στη Pουμανία και παίρνει μέρος στο δεύτερο συνέδριο ειρήνης. Mοιράζει τα χρόνια της αυτοεξορίας της μεταξύ Pουμανίας και Oυγγαρίας, όπου συνεχίζει το παιδαγωγικό της έργο, εκπαιδεύοντας δασκάλους, γράφοντας και σχεδιάζοντας σχολικά βιβλία και διδάσκοντας τα Ελληνικά σε παιδιά, νέους και ενήλικες, πρόσφυγες του Εμφυλίου.
Για τις πολιτικές της πεποιθήσεις, το 1952 δικάζεται ερήμην και εκδίδεται παραπεμπτικό βούλευμα και ένταλμα σύλληψής της.Το 1962, λόγω του θανάτου της αδελφής της Γαλάτειας, ζητά και της παραχωρείται ολιγοήμερη άδεια για να έρθει στην Ελλάδα και να παραστεί στην κηδεία.
Έρχεται αλλά δεν φεύγει, παρά το ότι η ζωή στην Ελλάδα την απογοητεύει: «Oλοι τους έχουν κάνει στόχο αυτήν την τιποτένια, δίχως περιεχόμενο, διαβίωση», λέει.
Το 1965 επανακτά την ελληνική ιθαγένεια. Το 1966, κάποιοι θυμούνται το βούλευμα του 1952 και συλλαμβάνεται. Κρατείται στις Φυλακές «Αβέρωφ» και δικάζεται για «αντεθνική δράση και προπαγάνδα». Απαλλάσσεται όμως από την κατηγορία, ύστερα από την αντίδραση της κοινής γνώμης. Με την επιβολή της δικτατορίας του 1967 απαγορεύονται τα βιβλία της και διατάσσεται να ζει υπό περιορισμό στο διαμέρισμά της.
Από το 1962, χρονιά του θανάτου της αδελφής της Γαλάτειας, συζύγου του Μάρκου Αυγέρη, ο Αυγέρης και η Αλεξίου συγκατοικούν στο ίδιο σπίτι. Ο Αυγέρης (1884-1973) σύμφωνα με τη διαθήκη του, δώρησε τη βιβλιοθήκη του στη Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη Ηρακλείου. Το ίδιο έκανε και η Έλλη Αλεξίου με επιστολή της στις 30.5.1976 προς το Δημοτικό Συμβούλιο Ηρακλείου. Οι δύο αυτές βιβλιοθήκες φιλοξενούνται συνενωμένες στον ίδιο χώρο. Εκεί, μεταξύ άλλων υπάρχουν επίσης αρκετά έντυπα που ήταν αφιερωμένα στη Γαλάτεια Καζαντζάκη, ακόμη και στον πρόωρα χαμένο σύζυγο τής Έλλης Αλεξίου, τον Βάσω Δασκαλάκη (1897-1944).
Σε όλα αυτά τα χρόνια, λόγω της τεράστιας εκπαιδευτικής και λογοτεχνικής προσφοράς της, η Έλλη Αλεξίου καλείται και συμμετείχε σε τρία διεθνή συνέδρια ειρήνης και πλήθος διεθνών συνεδρίων για την εκπαίδευση, τη λογοτεχνία, το παιδί τη γυναίκα.
Το 1966 έγραψε τη βιογραφία του Nίκου Kαζαντζάκη με τίτλο «Για να γίνει μεγάλος», όπου αφηγείται - με αγάπη αλλά δίχως να του «χαρίζεται» - τη ζωή του φίλου των νεανικών της χρόνων και συζύγου της αδελφής της. Μέσα στο έργο αυτό των τετρακοσίων σελίδων μας δίνει ανάγλυφη τη ζωή του Καζαντζάκη, με απόλυτο σεβασμό στην αλήθεια, εξιστορώντας το συνεχές ανέβασμά του προς τις απάτητες κορφές του πνεύματος. Επιστρέφει έτσι νοερά στα χρόνια της μεγάλης παρέας μισό αιώνα πριν.
Σε κάποιο σημείο του βιβλίου αυτού η Έλλη Αλεξίου περιγράφει στιγμές που έζησε στο Κράσι Ηρακλείου Κρήτης, όπου το καλοκαίρι του 1911 παραθερίζουν, φιλοξενούμενοι σε συγγενικό της σπίτι ο Νίκος Καζαντζάκης με τη Γαλάτεια, ο Κώστας Βάρναλης, ο Μάρκος Αυγέρης, ο φίλος του Καζαντζάκη Χαρίλαος Στεφανίδης και η Έλλη Αλεξίου .
«Κάθε τόσο», γράφει, «ερχόταν ο αγωγιάτης από το Ηράκλειο και μαζί με το ρύζι πέφτανε από το αναποδογυρισμένο σακί τα ζητημένα σωληνάρια ...», οι μπογιές δηλαδή για τη ζωγραφική, δραστηριότητα που ξεκίνησε κατά την εφηβεία της.
«Με αγάπη θυμάμαι το εσωτερικό του σπιτιού μας. Τη γωνιά που ήταν το τζάκι. Και τη μεσιανή καμάρα. Δυο-τρεις μποτίλιες πάνω στο ράφι, μπρος στο τζάκι μιαν ανέμη με νήμα απάνω και το κουβάρι παρατημένο πάνω σε μια χωριάτικη καρέκλα, εκεί δίπλα».
Αυτή την εικόνα ζωγράφισε σ' έναν πίνακα. Γράφει ακόμα πως «Ο Νίκος (Καζαντζάκης) πολύ ευχαριστήθηκε απ' αυτό το ταμπλουδάκι.
- Πώς να το βγάλουμε, του 'λεγε η Γαλάτεια, πώς να το βγάλουμε, και το κοίταζε.
Κ' εκείνος χωρίς τίποτα να πει, πήρε την πένα του κ' έγραψε με μελάνι στη δεξιά γωνία «Κράσι, Sweet Home, Ιούλ. Αύγ. Σεπτ. 1911, Λιλίκα » όπως φώναζαν τότε την Έλλη Αλεξίου.
Ήταν τότε η εποχή που ο Βάρναλης τη ζήτησε σε γάμο. Ο πατέρας της όμως ανένδοτος τους ζήτησε να περιμένουν τέσσερα χρόνια ακόμα. Και όπως ξέρουμε ο έρωτας αυτός δεν έμελλε ποτέ να οδηγήσει την Αλεξίου και τον Βάρναλη σε γάμο.
Το «ταμπλουδάκι» αυτό με το ιδιόχειρο σχόλιο του Καζαντζάκη, η Έλλη το χάρισε στον αγαπημένο της Κώστα Βάρναλη.
Το 1915 ο Βάρναλης ανέλαβε διευθυντής του σχολαρχείου στην Κερατέα Αττικής. Μαζί του πήρε και το «ταμπλουδάκι» της Έλλης. Όταν το 1985 η Έλλη Αλεξίου είχε κληθεί από τον Πολιτι
στικό Σύλλογο Κερατέας «Χρυσή Τομή», για να παρουσιάσει τη βιογραφία του Καζαντζάκη, την άκουσαν με έκπληξη να λέει ότι έχει «ανοιχτούς λογαριασμούς με την Κερατέα», εννοώντας ότι το «ταμπλουδάκι» της ήταν ακόμα εκεί. Άγνωστο πώς έμεινε εκεί, όταν ο Βάρναλης μετατέθηκε το 1917 και έφυγε από την πόλη. Η Έλλη Αλεξίου επισκέφτηκε το σπίτι όπου έμενε ο Βάρναλης, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα και δοκίμασε μεγάλη συγκίνηση όταν αντίκρισε τον πίνακά της 74 χρόνια μετά τη δημιουργία του. Ζήτησε από τον ιδιοκτήτη του σπιτιού να της τον παραχωρήσει, μα εκείνος αρνήθηκε θεωρώντας τον κειμήλιο του σπιτιού του.
Έτσι αρκέστηκε σε ένα πιστό αντίγραφο αυτού του πίνακα, που της προκαλούσε αγαπημένες αναμνήσεις, για να τον τοποθετήσει στην προσωπική της γωνιά στο σπίτι της.
Η Έλλη Αλεξίου εργάστηκε στην εκπαίδευση, σε Ελλάδα και εξωτερικό, συνολικά επί 42 χρόνια.
Το συγγραφικό της έργο τεράστιο και πολυποίκιλο, αφού έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα, παιδική λογοτεχνία, θέατρο, εκπαιδευτικά βιβλία, ανθολογίες–αφιερώματα, μεταφράσεις έργων ξένων λογοτεχνών, μελέτες και έκανε την επιμέλεια εκδόσεων.
Όπως έχει πει η ίδια «Από τα πρώτα κιόλας βιβλία μου συμμάχησα με τους αδύνατους και τους αδικημένους. Και τη συμμαχία αυτή την κράτησα πιστά σ' όλη μου τη ζωή».
Πραγματοποίησε την πρώτη της εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας το 1923 με τη δημοσίευση του διηγήματος «Φραντζέσκος» στο περιοδικό Φιλική Εταιρεία (του Κόντογλου), μετά από παρότρυνση του συζύγου της Βάσου Δασκαλάκη.
Η συλλογή «Σκληροί αγώνες για τη μικρή ζωή» (1931), δημιούργησε αμέσως αίσθηση, που ο πιο αυστηρός κριτικός της εποχής, Φώτος Πολίτης, έγραψε: «Mέσα από αυτές τις απλές ψυχές κατορθώνει η συγγραφεύς να δώσει όλο το ρίγος τής πραγματικής ζωής, είτε χαρούμενη είναι είτε μαύρη και βλοσυρή. Κάτω από τις περιγραφές της υπάρχει η θερμή άχνα της αλήθειας».
Το 1934 εκδίδει το Γ' Xριστιανικόν Παρθεναγωγείoν», το 1938 εκδίδει τη δεύτερη συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Άνθρωποι». Ακολουθούν τα μυθιστορήματα «Λούμπεν» (1940), «Βοηθός νηπιαγωγού» (1952), «Παραπόταμοι» (1955), «Με τη Λύρα» (1959), «Ούτω καθεξής» (1964), καθώς και τέσσερις τόμοι διηγημάτων: «Σπονδή», «Αναχωρήσεις και μεταλλαγές», «Μυστήρια» και «Προσοχή συνάνθρωποι».Ξεχωριστή θέση στο έργο της έχουν τα παιδικά βιβλία: «Χοντρούλης και Πηδηχτή» το 1939 (μεγάλη ιστορία γιά παιδιά) με Βραβείο από την Αρχαιολογική Εταιρεία, «Ήθελε να τη λένε κυρία», «Τραγουδώ και χορεύω», «Παίζω κουκλοθέατρο» και η εγκυκλοπαίδεια για έφηβους «Ρωτώ και μαθαίνω», Σύμφωνα με τον κριτικό της εποχής Δημήτρη Γιακό, «Η Έλλη Αλεξίου εμφανίζεται σε μια εποχή που το σχολικό και εξωσχολικό ανάγνωσμα κυριαρχείται από το πνεύμα του εθνικού φρονηματισμού και της ηθικοδιδακτικής σκοπιμότητας. Aποφεύγει τα γλυκανάλατα παραμυθάκια και τοξεύει στο καίριο, καθρεφτίζει με άλλα λόγια την ίδια την πραγματικότητα της ζωής όσο δυσάρεστη κι αν φαίνεται ή είναι»
Η Έλλη Αλεξίου πλησιάζει σχεδόν έναν αιώνα ζωής (94 ετών) όταν φεύγει από τη ζωή στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988. Γαλήνια και με το χαρακτηριστικό της χιούμορ αντιμετωπίζει το τέλος. «Eίναι μια φυσική κατάσταση που δεν πρέπει να με ανησυχεί», λέει σε μια από τις τελευταίες τις συνεντεύξεις. «Γεννήθηκα, μεγάλωσα, πρέπει να πεθάνω. Aν μου έλεγες ότι θα μείνω αθάνατη θα το έβλεπα σαν παράδοξο φαινόμενο. Nα μείνω αθάνατη να κάνω τι;»
Κι όμως ο τόπος μας έχει ανάγκη από ανθρώπους του ύφους, του ήθους, της αγωνιστικότητας, της περιφάνειας, της δημιουργικότητας της Έλλης Αλεξίου.
Στα έργα της αποτυπώνεται άμεσα ή έμμεσα ο προβληματισμός της για την κοινωνική δικαιοσύνη, τον οποίο αφήνει παρακαταθήκη στους νεότερους.

Συντάκτης:Red Fox

ΠΗΓΗ:http://teiopoteion.blogspot.gr/2010/09/blog-post_7516.html

Ανηψιός της ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ενώ η ίδια ήταν αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Για πολλά χρόνια συζούσε με τον ποιητή Μάρκο Αυγέρη.
Η Έλλη Αλεξίου είχε λάβει μέρος στο Α' και Β' Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, καθώς και στα Συνέδρια: των Διανοουμένων, στο Βρότσλαβ Πολωνίας (1948), για το Παιδί στη Βιέννη (1952), για τη Γυναίκα, στη Κοπεγχάγη (1953) κ.ά. όπως και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Βερολίνο 1957). Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Κίνησης για την Ύφεση και την Ειρήνη κ.ά. Μιλούσε επίσης γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (Λ. Αλεξάνδρας).

Επιλεγμένα έργα:

Άνθρωποι (1938)
Λούμπεν (1940)
Γ΄ Χριστιανικόν Παρθεναγωγείον (1938)
Με τη λύρα (1958) ενώ η ίδια ήταν αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη.
Αναχωρήσεις και μεταλλαγές (1962) 3 τόμοι.
Σπουδή (11 διηγήματα) (1972)
Για να γίνει μεγάλος, βιογραφία του Καζαντζάκη (1966)
Υπέρ των ζώντων, (11 διηγήματα) (1972)
Ήθελε να την λένε κυρία
Μυστήρια
Ο Χοντρούλης και η Πηδηχτή
Προσοχή! Συνάνθρωποι
Σκληροί αγώνες για μικρή ζωή

Τα γατάκια στη σειρά...

Issabbellita coolcrochet.

 

Όμορφο και εύκολο πλεκτό για τελείωμα κουρτίνας  για κουζίνα ή για παιδικό δωμάτιο σε μαξιλαράκι επίσης και σε πετσέτες. Αν θέλετε το κάνετε και κεντητό μονόχρωμο. Αν θέλετε το αλλάζετε κάνοντας ανα δύο τα γατάκια να κοιτάζονται Καλή επιτυχία!                                                                                                                                               

Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

Αὐτὸς ποὺ σωπαίνει

Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη
ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ
Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια
μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους
ποὺ ὁδηγοῦνε
ἄγνωστο ποῦ…

Μὲ τὶς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρὲς
ποὺ ἀρνοῦνται
κλαῖνε λίγο
κι ὕστερα ἐνδίδουν
καὶ τ᾿ ἄλλο πρωί,
ἀερίζουν τὸ σπίτι
ἀπ᾿ τοὺς μεγάλους στεναγμούς…

Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια
μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν
πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ του κόσμου
κι ὕστερα ἀποκοιμήθηκαν
γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι
σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια

Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις…
Γιατί δὲ μιλᾷς;
Πές μου!
Γιατί ᾔρθαμε ἐδῶ;
Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;
Τί θέλουν νὰ ποῦν;

Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!!
Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…

Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα…
δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους,
τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά…

Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο
τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…
Τ. Λειβαδίτης

Καλλιέργεια Κάπαρης

Καλλιέργεια Κάπαρης

Η κάπαρη (Capparis spinosa), είναι ένας πολυετής φυλλοβόλος θάμνος. Καπαρόκουμπο ή απλά κάπαρη, ονομάζεται  το ανώριμο μπουμπούκι του φυτού, το οποίο συλλέγεται και συντηρείται ως τροφή.
Τα καπαρόκουμπα χρησιμοποιούνται ως ορεκτικά, μέσα σε σαλάτες, ή σε ομελέτες. Η χαρακτηριστική γεύση τους τα κάνει περιζήτητα ορεκτικά ή γαρνιτούρα. Η ακριβή όμως τιμή τους μας κάνει να είμαστε περισσότερο εγκρατείς από ότι θα θέλαμε.
Καπαρόκουμπα σε βάζα
Πολλοί επίσης τρώνε και τα φύλλα της κάπαρης (καπαρόφυλλα), αφού πρώτα τα βράσουν. Έχουν ελαφρώς πικρή γεύση, αλλά αρέσουν σε πολλούς.
Φυτό κάπαρης σε τοίχο
Συναντάμε τα φυτά κάπαρης να φύονται ελεύθερα στην φύση. Συνήθως τα βρίσκουμε επάνω σε παλιούς τοίχους, ξερολιθιές ή βράχους. Είναι φυτό της μεσογείου και ευδοκιμεί σε ξερικές και ημιξερικές περιοχές.
Φυτό κάπαρης στη Mallorca
Η κάπαρη αναπτύσσεται σε μέρη που έχουν πλήρη ηλιοφάνεια (τα βλέπει ο ήλιος όλη μέρα) και ζεστό έως πολύ ζεστό καλοκαίρι. Το καλοκαίρι η κάπαρη αντέχει σε θερμοκρασίες πάνω από 40 βαθμούς Κελσίου. Το χειμώνα όμως είναι ευαίσθητη και δεν αντέχει τις παγωνιές. Αντέχει όμως σε παρατεταμένο και χωρίς απότομες πτώσεις κρύο. Δεν αγαπά τα μέρη με υγρασία.
Η κάπαρη καταφέρνει και ευδοκιμεί σε αργιλώδη, αμμώδη, πετρώδη, χαλικώδη εδάφη με λιγότερο από 1% οργανική ύλη! Είναι πραγματικά ένα αξιοθαύμαστο φυτό.

Πού μπορείτε να καλλιεργήσετε κάπαρη;
Μπορείτε να καλλιεργήσετε κάπαρη στο χωράφι ή ακόμη και σε γλάστρες.
Πρέπει όμως να σας προειδοποιήσω ότι η καλλιέργεια της κάπαρης δεν είναι εύκολη.
Το φυτό αρχίζει να αποδίδει καρπούς μετά από τα πρώτα 2 χρόνια και η παραγωγή του συνεχίζεται για δεκαετίες.

Τί χώμα χρειάζεται η κάπαρη;
Προσοχή χρειάζεται στο χώμα που θα φυτευτεί η κάπαρη.
Κάπαρη σε γλάστρα
Αν φυτέψετε την κάπαρη σε γλάστρα, τα πρώτα 20 με 30 εκατοστά του χώματος θα πρέπει να είναι αργιλώδες, πετρώδες, έδαφος, πάρα πολύ απαστραγγιζόμενο. Μπορείτε να ανακατέψετε αυτή την επάνω στρώση με λίγο οργανικό λίπασμα, π.χ. κομπόστ. Η επόμενη στρώση, μπορεί να περιέχει χώμα ή κομπόστ.
Κάπαρη στον κήπο
Αν φυτέψετε την κάπαρη στον κήπο, τότε, σε αντίθεση με ότι θέλουν τα λαχανικά και κηπευτικά, θα πρέπει να επιλέξετε ένα μέρος με αργιλώδες, πετρώδες έδαφος, πολύ καλά αποστραγγιζόμενο που το βλέπει ο ήλιος όλη την ημέρα. Το χωράφι δεν πρέπει να βρίσκεται σε υψόμετρο πάνω από 1000 μέτρα.
Μπορείτε επίσης να δημιουργήσετε τεχνητές ξερολιθιές όπου το διάκενο ανάμεσα στις πέτρες θα έχει χώμα. Στη φύση, το χώμα ανάμεσα στις πέτρες δημιουργείται με την πάροδο των χρόνων και μέσω της διαδικασίας της φυσικής φθοράς. Σε τεχνητό περιβάλλον, θα πρέπει να το προσθέσετε εσείς.

Πόσο ήλιο χρειάζεται η κάπαρη;
Η κάπαρη πρέπει να βρίσκεται σε ένα μέρος όπου θα την βλέπει ο ήλιος όλες τις ώρες. Η κάπαρη αντέχει σε θερμοκρασίες πάνω από 40 βαθμούς Κελσίου.
Επιλέξτε ένα τμήμα του χωραφιού που δεν σκιάζεται από δέντρα ή τεχνητές κατασκευές.
Τοποθετήστε τις γλάστρες σε ένα μέρος που το βλέπει ο ήλιος όλες τις ώρες.

Πόσο πότισμα χρειάζεται η κάπαρη;
Τα πρώτα δύο χρόνια η κάπαρη χρειάζεται αραιά αλλά σταθερά ποτίσματα. Στη συνέχεια, το φυτό χρειάζεται πρακτικά μηδενικό ή πολύ σπάνιο πότισμα. Πρακτικά έχει τις ίδιες απαιτήσεις σε πότισμα με τους κάκτους!

Πόσο λίπασμα χρειάζεται η κάπαρη;
Πρακτικά θέλει ελάχιστο, σχεδόν μηδενικό λίπασμα.

Ξεκινώντας την κάπαρη από σπόρο
Ψάχνοντας, βρήκα δεκάδες περιγραφές για το πως θα πρέπει να μεταχειριστούμε τον σπόρο της κάπαρης πριν το φυτέψουμε. Οι περισσότερες μέθοδοι ήταν πολύπλοκοι και περιελάμβαναν εμβάπτιση σε νερό, τοποθέτηση στο ψυγείο, κ.λπ. Οι εμπειρίες όσων τις δοκίμασαν ήταν απογοητευτικές.
Βρήκα όμως τη Michelle από την Καλιφόρνια, η οποία περιγράφει τρόπους που δοκίμασε και πέτυχαν.
Θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε φρέσκους σπόρους κάπαρης. Το ποσοστό φυτρώτητας στους στους φρέσκους σπόρους αγγίζει το 95%. Οι σπόροι κάπαρης που είναι ένα χρόνο παλαιοί έχουν ποσοστό φυτρώτητας 75% με 80%.
Στις μεσογειακές περιοχές, όπως η Ελλάδα, δε χρειάζεται να ψύξετε τους σπόρους πριν τους φυτέψετε. Οι φυσικές χαμηλές θερμοκρασίες του μεσογειακού κλίματος, παρέχουν όλη την ψύξη που χρειάζεται ο σπόρος.
Δεν πρέπει να διαταράσσετε τις ρίζες τους. Η κάπαρη αντιδρά άσχημα όταν διαταράσσουν τις ρίζες της και μαραίνεται.
Μετά από αυτά τα βασικά, ας ξεκινήσουμε με τη διαδικασία που περιγράφει η Michelle.
Χρησιμοποιήστε ένα δίσκο σπορείου.
Σπείρτε τους σπόρους κάπαρης από το Σεπτέμβριο έως το Νοέμβριο.
Σε κάθε θέση του σπορείου, βάλτε 6 σπόρους.
Τοποθετήστε το σπορείο έξω, σε ένα μέρος που έχει ήλιο και σκιά, ανάλογα με την ώρα της ημέρας.
Προστατέψτε αν θέλετε, την επιφάνεια του σπορείου με ένα πλέγμα.
"Ξεχάστε" τους σπόρους και το σπορείο μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου, αρχές Μαρτίου.
Τέλη Φεβρουαρίου ή αρχές Μαρτίου, μεταφέρετε το σπορείο σε ένα μέρος που το βλέπει ο ήλιος. Σε 2 με 3 εβδομάδες, οι σπόροι θα πρέπει να αρχίσουν να φυτρώνουν.
Φυτά κάπαρης σε κύπελα σπορείου
Μετά από 2 περίπου μήνες, και όταν τα φυτά κάπαρης αποκτήσουν 2 ή περισσότερα πραγματικά φύλλα και οι ρίζες τους αναπτυχθούν τόσο ώστε να υποστηρίζουν το χώμα που τις περιβάλλει, μπορείτε να τα μεταφυτέψετε σε γλάστρες. Οι γλάστρες που θα τα μεταφυτέψετε, θα πρέπει να έχουν διάμετρο 10 ή περισσότερα εκατοστά. Αν σε κάποια θέση του σπορείου έχουν βγει περισσότερα από ένα φυτά, μην επιχειρήσετε να βγάλετε το δεύτερο φυτό. Απλά κόψτε το στο επίπεδο του χώματος. Σε αυτές τις γλάστρες, τα φυτά θα μεγαλώσουν για το υπόλοιπο του χρόνου. Αν και στη φύση, η κάπαρη δε χρειάζεται πότισμα, το χώμα στις γλάστρες ξεραίνεται πολύ γρήγορα. θα πρέπει να τις ποτίζεται ελαφρά μία με δύο φορές την εβδομάδα τους θερινούς μήνες.

Μεταφύτευση της κάπαρης
Τον επόμενο χειμώνα ή την επόμενη άνοιξη, θα μπορέσετε να τα μεταφυτέψετε σε μεγαλύτερες γλάστρες, που χωρούν τουλάχιστον 65 λίτρα χώμα. Οι γλάστρες θα πρέπει να τοποθετηθούν σε μέρος που το βλέπει ο ήλιος όλη την ημέρα. Και πάλι, επειδή το χώμα στις γλάστρες χάνει γρήγορα την υγρασία του, ειδικά όταν οι γλάστρες είναι στον ήλιο, θα πρέπει να τις ποτίζετε.
Κάπαρη σε γλάστρα
Στο τέλος του δεύτερου χρόνου, θα έχετε τα πρώτα άνθη κάπαρης.
Τα φυτά που είναι μεγαλύτερα από δύο χρόνια, μπορείτε να τα κλαδεύετε το χειμώνα όταν πέφτουν σε κατάσταση νάρκης.
Η κάπαρη βγάζει άνθη στους νέους βλαστούς. Οπότε θα πρέπει να την κλαδεύετε έντονα ώστε να ενισχύετε τη δημιουργία νέων βλαστών που θα φέρουν άνθη.

Μετά τα δύο χρόνια, αν θέλετε μπορείτε να επιχειρήσετε να μεταφυτέψετε τα φυτά κάπαρης στο χώμα. Το ιδανικό μέρος είναι στο επάνω μέρος ξερολιθιών, ώστε τα κλαδιά του να μπορούν να κρέμονται. Επιλέξτε μέρη που βλέπουν νότια Προετοιμαστείτε όμως για χαμηλά ποσοστά επιτυχίας.

Καπαρόκουμπα
Η εμπορική αξία των καπαρόκουμπων, είναι αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους τους.
Κατηγορίες μεγεθών κάπαρης
Τα καπαρόκουμπα, κατηγοριοποιούνται και πωλούνται βάσει του μεγέθους τους. Η κατηγοριοποίηση είναι η ακόλουθη:

• Non-Pareil (μικρότερα 7 mm)
• Surfines (από 7 έως 8 mm)
• Capucines (από 8 έως 9 mm)
• Capotes (από 9 έως 11 mm)
• Fines (από 11 ως 13 mm)
• Grusas (μεγαλύτερα από 14 mm)

Τα μικρά καπαρόκουμπα έχουν τη μεγαλύτερη αξία.

Επίλογος
Το άρθρο αυτό δε φιλοδοξεί να αποτελέσει οδηγό καλλιέργειας για την κάπαρη. Η καλλιέργεια της κάπαρης από ότι κατάλαβα είναι δύσκολη. Σίγουρα υπάρχουν πολλά μυστικά και εμπειρίες που δεν καλύπτονται από το άρθρο. Ελπίζω αυτό το άρθρο να είναι αφορμή για ορισμένους από εμάς να εντάξουμε την κάπαρη στους κήπους μας.

kalliergo.gr