Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
«Άκρα καθαριότης μαγειρείου και
μαγειρικών σκευών. Υλικά εκλεκτά. Βούτυρον αγνόν», διασπίστωνε το 1898
πως είχε το περίφημο Εστιατόριο του Γ. Τσελεμεντέ στο Νέο Φάληρο, ο
τακτικός έλεγχος που γινόταν από την αστυνομία όταν ξεκινούσε το
καλοκαιράκι. Ήταν η εποχή που ο κόσμος κατέβαινε στα Φάληρα και οι αρχές
έπαιρναν τα μέτρα τους ελέγχοντας τα εστιατόρια, τα ζαχαροπλαστεία και
τα οπωροπωλεία σε Νέο και Παλαιό Φάληρο. Βεβαίως το Νέο Φάληρο, στα τέλη
του 19ου αιώνα διέθετε περισσότερα εστιατόρια, ζυθοπωλεία και μαγειρεία
αφού εκεί κατευθύνονταν οι περισσότεροι για να κάνουν τα μπάνια τους.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ήδη το Νέο Φάληρο διέθετε οκτώ εστιατόρια και δέκα μαγειρεία! Τα πιο γνωστά εστιατόρια ήταν των Γ. Κακουργιώτη, Μαραγκού, Θεοφιλόπουλου, Ν. Καλαποθαράκου, Δ. Τσεβόπουλου, Στ. Στυλιανού κ.ά. Όσο για τα αγαπημένα στέκια του λαού, τα μαγεριά γνωστά ήταν εκείνα των Ν. Αθανασίου και Ν. Κόκκινου, καθώς και τα αποκαλούμενα των Κρητικών, δηλαδή των Μάνθου Γουναράκη, Ε. Μπαλακάκη, Γ. Δεσποτάκη και Ι. Γερακάκη. Οι αστιατρικές εκθέσεις έδιναν και έπαιρναν κάθε χρόνο. Αλλού διαπίστωναν πως τα υλικά ήταν καλά και συντηρούνταν άψογα, αλλού δε πως επικρατούσε «ρυπαρότης μαγειρείου» και ότι «άπαντα τα μαγειρικά σκεύη δέονται αμέσου κασσιτερώσεως».
Στο Παλαιό Φάληρο δέσποζε ακόμη το Εστιατόριο του Ξηροτάγαρου και τέσσερα ακόμη εστιατόρια, των Ν. Σταματογιάννη (από τους πρώτες οικιστές και εκείνος του Φαλήρου), Σ. Λαγόπουλου, Πρινόπουλου και Αλ. Παπαδόπουλου. Ωστόσο, εκεί που γινόταν πραγματική «σφαγή» από τα ελεγκτικά όργανα ήταν στα εστιατόρια, τα οποία στεγάζονταν στα ξενοδοχεία και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή. Σε ένα απ’ αυτά ο έλεγχος βρήκε «τέσσαρες οκάδες οπωρών σεσηπυιών και αώρων αναμίξ»! Σε τέτοιες περιπτώσεις ακολουθούσε η καταστροφή των σάπιων και η δημοσιοποίηση του ονόματος του ιδιοκτήτη.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ήδη το Νέο Φάληρο διέθετε οκτώ εστιατόρια και δέκα μαγειρεία! Τα πιο γνωστά εστιατόρια ήταν των Γ. Κακουργιώτη, Μαραγκού, Θεοφιλόπουλου, Ν. Καλαποθαράκου, Δ. Τσεβόπουλου, Στ. Στυλιανού κ.ά. Όσο για τα αγαπημένα στέκια του λαού, τα μαγεριά γνωστά ήταν εκείνα των Ν. Αθανασίου και Ν. Κόκκινου, καθώς και τα αποκαλούμενα των Κρητικών, δηλαδή των Μάνθου Γουναράκη, Ε. Μπαλακάκη, Γ. Δεσποτάκη και Ι. Γερακάκη. Οι αστιατρικές εκθέσεις έδιναν και έπαιρναν κάθε χρόνο. Αλλού διαπίστωναν πως τα υλικά ήταν καλά και συντηρούνταν άψογα, αλλού δε πως επικρατούσε «ρυπαρότης μαγειρείου» και ότι «άπαντα τα μαγειρικά σκεύη δέονται αμέσου κασσιτερώσεως».
Στο Παλαιό Φάληρο δέσποζε ακόμη το Εστιατόριο του Ξηροτάγαρου και τέσσερα ακόμη εστιατόρια, των Ν. Σταματογιάννη (από τους πρώτες οικιστές και εκείνος του Φαλήρου), Σ. Λαγόπουλου, Πρινόπουλου και Αλ. Παπαδόπουλου. Ωστόσο, εκεί που γινόταν πραγματική «σφαγή» από τα ελεγκτικά όργανα ήταν στα εστιατόρια, τα οποία στεγάζονταν στα ξενοδοχεία και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλή. Σε ένα απ’ αυτά ο έλεγχος βρήκε «τέσσαρες οκάδες οπωρών σεσηπυιών και αώρων αναμίξ»! Σε τέτοιες περιπτώσεις ακολουθούσε η καταστροφή των σάπιων και η δημοσιοποίηση του ονόματος του ιδιοκτήτη.
