ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).
"Η
φιλία δεν μπορεί να υποκαταστήσει τον έρωτα(...) Η φιλία είναι ένα
εφήμερο μέσο, τεχνητό και πολύ συχνά ψεύτικο. Μην περιμένεις ποτέ από
μία φιλία τα θαύματα που κάνει ο έρωτας! Οι φίλοι δεν μπορούν να
υποκαταστήσουν τον έρωτα. Δεν μπορούν να
σε αποσπάσουν από τη μοναξιά, να γεμίσουν το κενό, να προσφέρουν αυτό
το είδος συντροφιάς. Έχουν τη δική τους ζωή, τους δικούς τους φίλους,
τους δικούς τους έρωτες. Είναι αυτόνομες οντότητες, είναι ξένοι,
παροδικές παρουσίες και πάνω απ' όλα χωρίς υποχρεώσεις.
Οι φίλοι μπορούν και γίνονται φίλοι των εχθρών σου. Φεύγουν κι έρχονται κατά πως τους αρέσει και τους εξυπηρετεί κι εύκολα σε ξεχνούν: δεν το κατάλαβες; Υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Καλόπιστα ίσως. "Στηρίξου πάνω μου, φώναξε εμένα, έλα σε μένα". Όταν όμως τους φωνάξεις, στις περισσότερες περιπτώσεις γίνονται άφαντοι. Όταν τους βρεις, έχουν κάποια επείγουσα υπόθεση και δεν έρχονται. Κι αν έρθουν, αντί για λαγούς με πετραχήλια, σου φέρνουν μια χούφτα χαλίκια: τα υπολείμματα, τα ψίχουλα του εαυτού τους. Το ίδιο κάνεις κι εσύ μαζί τους.
Όχι, εμένα δεν μου αρκεί η φιλία. Εγώ έχω ανάγκη από τον έρωτα. Έχω ανάγκη από το να αγαπάω και να με αγαπούν με τις δεσμεύσεις του έρωτα, με τις δυσκολίες του έρωτα, το απόλυτο και τις τυραννίες του έρωτα, του έρωτα της ψυχής και του σώματος. Τον χρειάζομαι όσο χρειάζομαι την τροφή και το νερό, σου έλεγα, αυτό χρειάζομαι για να επιβιώσω. Κι έπειτα έλεγα αγάπα με κι άσε με να σ’ αγαπώ, αγαπημένε. Δεν είμαι απλώς ένα θεσπέσιο άγαλμα από σάρκα και οστά...
...η ανάγκη για αγάπη είναι μια ανάγκη που θέλει δύο μαζί για να ανακουφιστεί, αλλά κι ότι το μέγεθος ή η ποιότητα της αγάπης δεν έχει συμμετρία και συγχρονισμό. Όταν είναι διαθέσιμη αυτή δεν είναι διαθέσιμος αυτός…Ή είναι διαθέσιμοι και οι δύο αλλά για να ικανοποιηθεί η δική του ανάγκη δεν φτάνει ένας ποταμός, κι αντίστροφα. Κατά τη γνώμη μου, η κατάρα που έδωσε ο Θεός στον Αδάμ και στην Εύα όταν τους έδιωξε από τον επίγειο παράδεισο δεν ήταν το θα γεννάς με πόνους, θα δουλεύεις με ιδρώτα. Ήταν: όταν θα σε θέλει εκείνος, δεν θα τον θέλεις εσύ, όταν θα σε θέλει εκείνη, δεν θα τη θέλεις εσύ.
...Πριν χρόνια διάβασα ένα βιβλίο που με εξόργισε, την ιστορία ενός άντρα που δεν αγαπήθηκε και που μια μαγιάτικη νύχτα σκοτώθηκε σε έναν αυτοκινητόδρομο. Εκείνος πέθανε, και τότε μετανιωμένη που δεν το είχε αγαπήσει ολόκληρη η πόλη έτρεξε στην κηδεία του και φώναζε θρηνώντας πίσω από το κρυστάλλινο φέρετρό του « Ζει, δεν πέθανε, ζει! Ζει, ζει, ζει!» Τότε εκείνος χαμογέλασε μ’ ένα παράξενο χαμόγελο, και ξέρεις τι σήμαινε το παράξενο χαμόγελό του; Ότι κάποιες φορές για να αγαπηθούμε πρέπει πρώτα να πεθάνουμε. Όχι, ευχαριστώ. Παρά την απέραντη αυτή ανάγκη για αγάπη, δεν είμαι διατεθειμένη να πεθάνω για να αγαπηθώ από σένα." Ερωτας και Φιλία ....
Οριάνα Φαλάτσι 29 Ιουνίου 1929 – 15 Σεπτεμβρίου 2006
Οι φίλοι μπορούν και γίνονται φίλοι των εχθρών σου. Φεύγουν κι έρχονται κατά πως τους αρέσει και τους εξυπηρετεί κι εύκολα σε ξεχνούν: δεν το κατάλαβες; Υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Καλόπιστα ίσως. "Στηρίξου πάνω μου, φώναξε εμένα, έλα σε μένα". Όταν όμως τους φωνάξεις, στις περισσότερες περιπτώσεις γίνονται άφαντοι. Όταν τους βρεις, έχουν κάποια επείγουσα υπόθεση και δεν έρχονται. Κι αν έρθουν, αντί για λαγούς με πετραχήλια, σου φέρνουν μια χούφτα χαλίκια: τα υπολείμματα, τα ψίχουλα του εαυτού τους. Το ίδιο κάνεις κι εσύ μαζί τους.
Όχι, εμένα δεν μου αρκεί η φιλία. Εγώ έχω ανάγκη από τον έρωτα. Έχω ανάγκη από το να αγαπάω και να με αγαπούν με τις δεσμεύσεις του έρωτα, με τις δυσκολίες του έρωτα, το απόλυτο και τις τυραννίες του έρωτα, του έρωτα της ψυχής και του σώματος. Τον χρειάζομαι όσο χρειάζομαι την τροφή και το νερό, σου έλεγα, αυτό χρειάζομαι για να επιβιώσω. Κι έπειτα έλεγα αγάπα με κι άσε με να σ’ αγαπώ, αγαπημένε. Δεν είμαι απλώς ένα θεσπέσιο άγαλμα από σάρκα και οστά...
...η ανάγκη για αγάπη είναι μια ανάγκη που θέλει δύο μαζί για να ανακουφιστεί, αλλά κι ότι το μέγεθος ή η ποιότητα της αγάπης δεν έχει συμμετρία και συγχρονισμό. Όταν είναι διαθέσιμη αυτή δεν είναι διαθέσιμος αυτός…Ή είναι διαθέσιμοι και οι δύο αλλά για να ικανοποιηθεί η δική του ανάγκη δεν φτάνει ένας ποταμός, κι αντίστροφα. Κατά τη γνώμη μου, η κατάρα που έδωσε ο Θεός στον Αδάμ και στην Εύα όταν τους έδιωξε από τον επίγειο παράδεισο δεν ήταν το θα γεννάς με πόνους, θα δουλεύεις με ιδρώτα. Ήταν: όταν θα σε θέλει εκείνος, δεν θα τον θέλεις εσύ, όταν θα σε θέλει εκείνη, δεν θα τη θέλεις εσύ.
...Πριν χρόνια διάβασα ένα βιβλίο που με εξόργισε, την ιστορία ενός άντρα που δεν αγαπήθηκε και που μια μαγιάτικη νύχτα σκοτώθηκε σε έναν αυτοκινητόδρομο. Εκείνος πέθανε, και τότε μετανιωμένη που δεν το είχε αγαπήσει ολόκληρη η πόλη έτρεξε στην κηδεία του και φώναζε θρηνώντας πίσω από το κρυστάλλινο φέρετρό του « Ζει, δεν πέθανε, ζει! Ζει, ζει, ζει!» Τότε εκείνος χαμογέλασε μ’ ένα παράξενο χαμόγελο, και ξέρεις τι σήμαινε το παράξενο χαμόγελό του; Ότι κάποιες φορές για να αγαπηθούμε πρέπει πρώτα να πεθάνουμε. Όχι, ευχαριστώ. Παρά την απέραντη αυτή ανάγκη για αγάπη, δεν είμαι διατεθειμένη να πεθάνω για να αγαπηθώ από σένα." Ερωτας και Φιλία ....
Οριάνα Φαλάτσι 29 Ιουνίου 1929 – 15 Σεπτεμβρίου 2006
