Δημαινέτη και Τόξαρις

Μυθικη Αναζητηση.

5 ώρες πριν

 

Δημαινέτη και Τόξαρις: η ψυχική συνεργασία που σώζει την Αθήνα από τον λοιμό
<.. Ένα χρόνο μετά την έναρξη του Πελλοπονησιακού πολέμου ενσκήπτει λοιμός στην Αθήνα, οι επιπτώσεις τουοποίου,επεκτάθηκαν σε μια χωρίς προηγούμενο καταστροφή, τόσο από άποψη θανάτων, όσο και από γενικής κατάπτωσης των ηθών και του πνεύματος. Τόσος ήταν ο τρόμος και ο πανικός που σκόρπισε που οι υγιείς δεν έπαιρναν καν προληπτικά μέτρα παρά περιμένανε υπομονετικά να τους προσβάλει η νόσος, επιδίδονταν δε σε μιαρές πράξεις , λεηλασίες και εγκλήματα, έτσι ώστε η ηθική κατάπτωση έφτασε στο κατακόρυφο... http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/04/blog-post_7145.html#

Τα βάσανα των αμαξάδων

http://mikros-romios.gr/4106/amaxades/

Τα βάσανα των αμαξάδων

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Δεν έχουν δίκιο όσοι τους αρέσει να εξιδανικεύουν τη ζωή του πρόσφατου ή απώτερου παρελθόντος. Κάθε εποχή έχει τα δικά τα βάσανα. Όπως οι παλιοί αμαξάδες που τραβούσαν περισσότερα απ’ όσα οι σημερινοί οδηγοί. Γεμάτοι σκοτούρες. Χειμώνα, καλοκαίρι, με καλό καιρό ή άσχημο, ο αμαξάς γύριζε τους δρόμους, πότε μουσκεμένος από τη βροχή και πότε μαυρισμένος από τον ήλιο. Ήταν ένας από τους πλέον ταλαίπωρους επαγγελματίες. Κέρδιζε αρκετά αλλά με κόπο. Πότε το φανάρι ήταν σβηστό, πότε ο αριθμός της άμαξας δεν ήταν σωστός, πότε στραβοπατούσαν τα άλογα και πότε πληρωνόταν ακριβά την κούρσα. Αυτά ήταν θέματα που τον έφερναν αντιμέτωπο με την Αστυνομία και τα «προστίματα». Τράβηξαν δε πάμπολλα μαρτύρια όταν αστυνομικός διευθυντής Αθηνών ήταν ο περίφημος Μπαϊρακτάρης, ο οποίος επέμενε στην άμεση εφαρμογή των κανόνων οδικής κυκλοφορίας της εποχής!
Τις περιπέτειες των αμαξάδων στα τέλη του 19ου αιώνα κατέγραψε η γραφίδα του Τίμου Μωραϊτίνη, επισημαίνοντας πως και τα άλογα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Μερικές φορές δεν τραβούσαν, άλλοτε αγρίευαν και περνούσαν μόνα τους τον δρόμο. Τι να κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις ο αμαξάς, που συνήθιζε να δηλώνει πως «καλύτερα είναι να διοικείς μια γυναίκα παρά ένα αμάξι»! Ταυτοχρόνως οι αμαξάδες έδιναν ζωή στην πόλη. Εκπροσωπούσαν τη ζωή και την κίνηση. Η άμαξα καταγραφόταν στις γλυκές απολαύσεις, πάντοτε και παντού. Οι βόλτες με τη δροσούλα και τον καταγάλανο ουρανό ή την αστροφεγγιά έδιναν τη δυνατότητα σε όποιον μπορούσε και ήθελε να ξεφύγει από την καθημερινότητας της ζωής.
Το αμαξάκι έφευγε ανάλαφρο για τους Αμπελοκήπους, το Φάληρο ή την Κολοκυνθού. Ο πάντα ορεξάτος Μωραϊτίνης, υποστηρίζοντας πως στην Ελλάδα η τεμπελιά αριθμούσε τα περισσότερα θύματα, σημείωνε πως όλοι οι τεμπέληδες της εποχής ονειρεύονταν μια βόλτα με την άμαξα!

Νίκος Σκαλκώτας

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!

5 ώρες πριν

 

Σαν σήμερα 19 Σεπτεμβρίου 1949
Πέθανε ο Έλληνας συνθέτης Νίκος Σκαλκώτας.
Ο Σκαλκώτας ανακαλύφθηκε ως συνθέτης μετά τον θάνατό του, χάρη στην πρωτοβουλία φίλων και θαυμαστών του (Γ.Γ. Παπαϊωάννου, Γιώργος Χατζηνίκος κ.ά.), που ίδρυσαν την «Εταιρεία Φίλων Σκαλκώτα» για να διαφυλάξουν και να διαδώσουν το έργο του, που περιλαμβάνει πάνω από 170 έργα (κοντσέρτα, συμφωνικές σουίτες, μουσική δωματίου, χορούς και τραγούδια). Το 60% των προχωρημένων έργων του ακολουθεί ένα δικής του επινόησης δωδεκαφθογγικό σύστημα, ενώ το 40% ανήκει σε άλλα σειραϊκά, «ελεύθερα» συστήματα σύνθεσης.

Εκτός από τα προχωρημένα (ατονικά) έργα του, που αντιπροσωπεύουν πάνω από το 85% της παραγωγής του, περίπου ένα 12% αφορά σε απλούστερα, τονικά και τροπικά έργα, όπως οι περίφημοι «36 Ελληνικοί Χοροί για ορχήστρα» και το λαϊκό μπαλέτο «Η Θάλασσα», που ενσωματώνουν στοιχεία της ελληνικής δημοτικής μουσικής με ένα τρόπο τελείως προσωπικό και πρωτοποριακό. Ο Σκαλκώτας επεδίωκε να συλλάβει την ουσία της και δεν ήθελε μόνο να αξιοποιήσει την εθνική μας κληρονομιά, όπως η πρώτη γενιά των συνθετών της «Εθνικής Σχολής».

Σήμερα, ο Νίκος Σκαλκώτας θεωρείται ένας από τους σημαντικούς συνθέτες του 20ου αιώνα. Ο αυστροβρετανός μουσικολόγος και κριτικός Χανς Κέλερ πλειοδοτεί και σε ένα κείμενό του αναφέρει ως κορυφαίους συνθέτες του 20ου αιώνα τα τέσσερα «Σ»: Σένμπεργκ, Στραβίνσκι, Σκαλκώτας και Σοστακόβιτς.

Κεφαλονιά 18 Σεπτεμβρίου 1943

http://www.kefalonizw.com/nea-eideseis-events/nea/kephaloniaseptembriou.html

Κεφαλονιά 18 Σεπτεμβρίου 1943

Κεφαλονιά 18 Σεπτεμβρίου 1943:

9.600 Ιταλοί σφαγιάζονται από Ναζί (μόνο 40 γλίτωσαν)

VIDEO

Η ιστορία είναι τραγική και αποτελεί άλλη μια απόδειξη ότι η γερμανική Βέρμαχτ ήταν ένας στρατός αδίστακτος. Πρόκειται για την ιστορία της εκτέλεσης των πρώην συμμάχων Ιταλών στη Κεφαλονιά.

Μετά την ανακωχή της Ιταλίας με τους Συμμάχους τον Σεπτέμβριο του 1943, στις 11 Σεπτεμβρίου, η ιταλική ηγεσία έστειλε δύο σαφείς οδηγίες στον Ιταλό στρατηγό  Gandin, σύμφωνα με τις οποίες «τα γερμανικά στρατεύματα πρέπει να θεωρηθούν ως εχθρικά» και ότι «στις προσπάθειες αφοπλισμού από τις γερμανικές δυνάμεις, πρέπει να αντισταθούμε με όπλα». Στις 13 Σεπτεμβρίου, μια γερμανική νηοπομπή πέντε πλοίων προσέγγισε την πρωτεύουσα του νησιού, το Αργοστόλι. Οι ιταλοί αξιωματικοί πυροβολικού με δική τους πρωτοβουλία, διέταξαν το πυροβολικό να ανοίξει πυρ, βυθίζοντας έτσι δύο γερμανικά αποβατικά σκάφη και σκοτώνοντας πέντε Γερμανούς


Η σφαγή ξεκίνησε στις 21 Σεπτεμβρίου και διήρκεσε μία εβδομάδα. Μετά από την ιταλική παράδοση, ο Χίτλερ έδωσε διαταγή επιτρέποντας στους Γερμανούς να εκτελούνν με συνοπτικές διαδικασίες κάθε Ιταλό αξιωματικό ο οποίος αντιστεκόταν και στις 18 Σεπτεμβρίου, η γερμανική ανώτατη εντολή εξέδωσε ένταλμα όπου αναφέρεται ότι "λόγω της άπιστης και ύπουλης συμπεριφορά των Ιταλών της Κεφαλονιάς, δεν πρέπει να κρατηθούν ως αιχμάλωτοι". 
Οι Γερμανοί στρατιώτες ξεκίνησαν την εκτέλεση των Ιταλών σε ομάδες των 4 έως 10 κρατουμένων,σκοτώνοντας πρώτα τους Ιταλούς που παραδόθηκαν,με πολυβόλα. Μετά οι Γερμανοί μετέφεραν τους υπόλοιπους αιχμαλώτους στο δημαρχείο των Αγίων Θεοδόρων και εκεί οι κρατούμενοι εκτελέστηκαν από οκτώ αποσπάσματα.

Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε δώσει τη διαταγή να χτυπήσουν τους Ιταλούς χωρίς οίκτο.
 Η σφαγή χιλιάδων Ιταλών αιχμαλώτων πολέμου στην Κεφαλονιά αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της γερμανικής Βέρμαχτ στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.Είναι η ιστορία που μεταφέρθηκε στο κινηματογράφο με την ταινία "Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι"

Το κόκκινο κρητικό βουργιάλι

ΜΟΥΣΕΙΟ ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ.

Χθες

Το κόκκινο κρητικό βουργιάλι

Ένα νέο απόκτημα του Μουσείου που, όπως κάθε αντικείμενο, έχει κι αυτό τη δική του ιστορία.
Πριν από πενήντα τρία χρόνια, σ’ ένα βιβλιοπωλείο στο Χόλιγουντ της Καλιφόρνιας,  ένας εικοσάχρονος αγοράζει τυχαία το  "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται". Το μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη θα του αλλάξει τη ζωή. Ο νέος μπαρκάρει για την Ελλάδα. Θέλει να μάθει ελληνικά για να μεταφράσει έργα του Κρητικού συγγραφέα. Ήταν μόλις 25 χρονών όταν οι εκδόσεις Simon and Schuster εκδίδουν το "Journey to the Morea".
Η Ελένη Καζαντζάκη είναι δίπλα του σε όλη την προσπάθεια, βοηθώντας τον να λύσει διάφορα γλωσσικά προβλήματα. Σε μια από τις συναισθηματικά φορτισμένες συναντήσεις τους, τού χαρίζει το κόκκινο κρητικό βουργιάλι. 

Ανήκε στον Νίκο Καζαντζάκη που το χρησιμοποιούσε για τη φύλαξη των χειρογράφων του.
Όλα αυτά τα χρόνια ήταν στολίδι του σπιτιού του, για να του θυμίζει τον συγγραφέα και την καλοσύνη της Ελένης.
Σήμερα, το δωρίζει στο Μουσείο Καζαντζάκη, για τα γενέθλια των τριάντα χρόνων του. «Ήρθε η ώρα», λέει, «το κόκκινο κρητικό βουργιάλι με τα λαϊκά μοτίβα να επιστρέψει στη γενέτειρά του πατρίδα, όπου θα παραβρίσκεται μαζί με τα βιβλία που φυλάχθηκαν μέσα του».
Ευχαριστούμε θερμά τον, καταξιωμένο πια, συγγραφέα και μεταφραστή Fred A. Reed για το δώρο γενεθλίων, καθώς και του φίλους Κρήτες της Αμερικής που μας το έφεραν.
Υποσχόμαστε στον κ. Reed ότι το βουργιάλι θα βρει τη θέση του δίπλα στα χειρόγραφα του Νίκου Καζαντζάκη.

Μουσταλευριά ή καραμέλα γάλακτος (Toffee)?...

Χωριάτικα Σπιτικά Φαγητά - Country Home Cooking.

  

Χθες

Η παραδοσιακή Μουσταλευριά στις χαρές της! (7 φωτογραφίες)

Μουσταλευριά ή καραμέλα γάλακτος (Toffee)?... 

Η όψη είναι ίδια, η γεύση όμως και η ωφέλεια της μουσταλευριάς είναι ασύγκριτη! Από τα πλέον εύκολα γλυκά που μπορεί να φτιάξει κανείς, και να συνδυάσει με τρόπο που να την κάνει ένα από τα καλύτερα γλυκίσματα! 

Εμείς εδώ τη συνοδεύσαμε με τη σπιτική μας μαρμελάδα: Σύκο-Τριαντάφυλλο-Μαύρη Σουλτανίνα!

Η μετατροπή της Μονής Δαφνίου σε ψυχιατρείο

http://mikros-romios.gr/4101/monidafniou/

Η μετατροπή της Μονής Δαφνίου σε ψυχιατρείο

 

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Στη μακραίωνη ιστορία της Μονής Δαφνίου υπάρχουν λίαν ενδιαφέρουσες πτυχές, τις οποίες σκέπασε η αχλύς του χρόνου. Μία εξ αυτών αφορά στην μετατροπή της Μονής σε «Φρενοκομείο» από τον Μάιο 1883 έως τον Φεβρουάριο 1885. Μετά την επανάσταση η Μονή βρισκόταν σε ερειπιώδη κατάσταση, αφού είχε πυρποληθεί και εγκαταλειφτεί. Το 1883 επιδιορθώθηκαν τα κελιά της Μονής όχι για να δεχτούν μοναχούς, αλλά όπως μας πληροφορεί ο Γεώργιος Λαμπάκης για να δεχτούν φρενοβλαβείς! Απαγορεύτηκε στο κοινό να εισέρχεται στον κυρίως χώρο της Μονής, παραμορφώθηκε ο περίβολος και αλλοιώθηκε η εικόνα του περίφημου αυτού χριστιανικού οικοδομήματος. Αλλά και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας τη φροντίδα των φρενοβλαβών είχαν η Εκκλησία και τα Μοναστήρια.
Σίγουρα όσοι έλαβαν εκείνη την απόφαση δεν είχαν οδηγηθεί από το γεγονός ότι η Μονή Δαφνίου είχε ανεγερθεί στα ερείπια του Ιερού του Δαφνίου Απόλλωνα ή Λοξία, ο οποίος θεωρούνταν προστάτης των ψυχασθενών και τιμωρός των ασεβών με την εμφάνιση φρενοβλάβειας! Συμπτωματική και αναγκαία η επιλογή τους για να αποφευχθεί το στοίβαγμα των ψυχικά ασθενών σε εγκαταστάσεις της Αστυνομίας, όπου φιλοξενούνταν μέχρι τότε. Εν πάση περιπτώσει, με διάφορες τροποποιήσεις και μετατροπές μεταφέρθηκαν εκεί οι ασθενείς και «από της ιεράς ταύτης Μονής δεν ανήρχετο πλέον λιβανωτός εις τα ύψη των ουρανών, ουδέ ηκούοντο οι προσευχαί των μοναζόντων, αλλ’ οι ποικιλόφθογγοι κρωγμοί των φρενοβλαβών εις βαθυτάτην αθυμίαν τους ακροωμένους βυθίζοντες»!
Έτσι, με την μετατροπή της Μονής σε Ψυχιατρείο δόθηκε το τελικό χτύπημα στην κατάπτωσή της, αφού από τότε σταμάτησαν οι πιστοί να την επισκέπτονται και μαράθηκαν τα πανηγύρια της που συνεχίζονταν αδιάλειπτα ακόμη και την εποχή που οι κτιριακές εγκαταστάσεις ήταν σε θλιβερή κατάσταση. Εξαφανίστηκε δε το περίφημο πανηγύρι της που τελούνταν με απερίγραπτη ζωηρότητα στις 23 Αυγούστου.

Γκρέτα Γκάρμπο

Bigbook.gr.

Χθες

Η Γκρέτα Γκάρμπο, πραγματικό όνομα Γκρέτα Λοβίσα Γκούσταφσον (Greta Lovisa Gustafsson) 18 Σεπτεμβρίου 1905 - 15 Απριλίου 1990), ήταν διάσημη Σουηδο-Αμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου κατά τη διάρκεια της εποχής του βωβού κινηματογράφου και μέρους της Χρυσής εποχής του Χόλιγουντ.

Η Γκάρμπο θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες αλλά και πιο μυστηριώδεις ηθοποιούς της Metro-Goldwyn-Mayer αλλά και του Χόλιγουντ γενικότερα. Συνολικά πρωταγωνίστησε σε 31 ταινίες, με πρώτη ομιλούσα την Άννα Κρίστι (1930). Προτάθηκε 4 φορές για το βραβείο Όσκαρ ερμηνείας Α' γυναικείου ρόλου αλλά ποτέ δεν το κατέκτησε. Αντίθετα της απονεμήθηκε το 1955 τιμητικό Όσκαρ για τις αξέχαστες ερμηνείες της, η ίδια όμως δεν παρευρέθηκε αυτοπροσώπως για να το παραλάβει.[1] Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει πέμπτη στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.[2]

Η Γκάρμπο γεννήθηκε ως Γκρέτα Λοβίσα Γκούσταφσον στη Στοκχόλμη της Σουηδίας και ήταν το μικρότερο από τα τρία παιδιά του Καρλ Άλφρεντ Γκούσταφσον (1871-1920) και της Άννα Λουίζα Γιόχανσον (1872-1944). Τα μεγαλύτερα αδέρφια της Γκάρμπο ήταν ο Σβέν Άλφρεντ (1898-1967) και η Άλβα Μαρία (1903-1926).
Τα Πρώτα Χρόνια

Όταν η Γκούσταφσον ήταν 14 ετών, έχασε τον πατέρα της, με τον οποίο ήταν ιδιαίτερα κοντά. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να πάει να δουλέψει. Η πρώτη της δουλειά ήταν σε ένα κουρείο, όπου ήταν υπεύθυνη να ετοιμάζει τον αφρό για το ξύρισμα. Στο βιβλίο της Η Γκάρμπο για τη Γκάρμπο υποστηρίζει πως η σχέση της με τη μητέρα της ήταν πολύ καλή σε αντίθεση με τις φήμες που κυκλοφορούσαν τότε.

Αργότερα έγινε υπάλληλος στο πολυκατάστημα PUB στη Στοκχόλμη, όπου εργάστηκε ως μοντέλο στις διαφημίσεις του πολυκαταστήματος που προορίζονταν για τις εφημερίδες. Οι πρώτες της εμφανίσεις στον κινηματογράφο ήρθαν όταν έπαιξε σε δυο διαφημίσεις (οι πρώτες του πολυκαταστήματος όπου δούλευε). Τελικά την είδε ο κωμικός σκηνοθέτης Έρικ Άρθουρ Πέτσλερ και της έδωσε ένα ρόλο στην ταινία που γύριζε εκείνη την εποχή Peter the Tramp (Πήτερ ο Αλήτης, 1922).

Από το 1922 μέχρι το 1924, η Γκούσταφσον φοίτησε στο περίφημο Βασιλικό Δραματικό Θέατρο της Στοκχόλμης. Όσο ήταν εκεί, συνάντησε το σκηνοθέτη Μορίτζ Στίλερ. Την εκπαίδευσε στις κινηματογραφικές τεχνικές υποκριτικής, της έδωσε το καλλιτεχνικό της όνομα 'Γκρέτα Γκάρμπο' και της έδωσε έναν μείζονα ρόλο στη βωβή ταινία Gösta Berlings saga (Η Ιστορία του Γκέστα Μπέρλιν) , το 1924, μια μεταφορά του μυθιστορήματος της Σέλμα Λάγκερλεφ η οποία είχε κερδίσει και το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πρωταγωνίστησε στον Γκέστα Μπερλίν απέναντι από το Σουηδό ηθοποιό Λαρς Χάνσον, μετά εμφανίστηκε στη γερμανική ταινία Die freudlose Gasse (Ο δρόμος της Θλίψης, 1925), με σκηνοθέτη τον Γκέοργκ Βίλχελμ Παμπστ και συμπρωταγωνίστρια την Άστα Νίλσεν.

Ο Λούις Μπ. Μάγερ έφερε τον Στίλερ και τη Γκάρμπο στη Metro-Goldwyn-Mayer, όταν Η Ιστορία του Γκέστα Μπερλίν τράβηξε την προσοχή του. Όταν είδε την ταινία σε μια επίσκεψή του στο Βερολίνο, ο Μάγερ εντυπωσιάστηκε από τη σκηνοθεσία του Στίλερ αλλά τον συνεπήρε πολύ περισσότερο η ηθοποιία και η σκηνική παρουσία της Γκάρμπο. Σύμφωνα με την κόρη του Μάγερ, Αϊρίν Μάγερ Σέλτσνικ, με την οποία παρακολούθησε την ταινία, ήταν τα ήπια αισθήματα και οι εκφράσεις που εξέπεμπαν τα μάτια της που εξέπληξαν τόσο τον πατέρα της.

Δυστυχώς, η σχέση της με το Στίλερ τελείωσε αφού η φήμη της μεγάλωνε ενώ εκείνος πάλευε με το σύστημα. Απολύθηκε από την MGM και επέστρεψε στη Σουηδία το 1927 όπου και πέθανε ένα χρόνο αργότερα. Η Γκάρμπο ήταν επίσης στενή φίλη με τον Άιναρ Χάνσον (Einar Hanson), ένα Σουηδό ηθοποιό, ο οποίος δούλεψε με εκείνη και τον Παμπστ στο Δρόμο της Θλίψης και μετά ήρθε στο Χίλιγουντ για να δουλέψει στην MGM και την Πάραμαουντ. Ο Άιναρ Χάνσον σκοτώθηκε σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα το 1927, μετά από ένα δείπνο με την Γκάρμπο και τον Στίλερ. Η αδερφή της Γκάρμπο, Άλβα, πέθανε από καρκίνο το 1926, σε ηλικία 23 ετών, αφού εμφανίστηκε σε μια κινηματογραφική ταινία στη Σουηδία, πράγμα που αύξησε τη μελαγχολία που ένιωθε η Γκάρμπο στο Χόλιγουντ. Η MGM αρνήθηκαν να επιτρέψουν στη Γκάρμπο να παρακολουθήσει την κηδεία της αδερφής της στη Σουηδία. Κατάφερε να επιστρέψει μόνο το 1928 για μια επίσκεψη.
Η Ζωή στο Χόλυγουντ

Οι καλύτερες σιωπηλές ταινίες της Γκάρμπο ήταν Η Σάρκα και ο Διάβολος (Flesh and the Devil,1927), Αγάπη (Love,1927) και Η Μυστυριώδης Κυρία (The Mysterious Lady, 1928). Πρωταγωνίστησε στις δύο πρώτες με το δημοφιλή πρωταγωνιστή Τζον Γκίλμπερτ. Το όνομά της συνδέθηκε με το δικό του σε ένα πολυδιαφημισμένο ειδύλλιο και λεγόταν πως η Γκάρμπο τον εγκατέλειψε στα σκαλιά της εκκλησίας το 1926, όταν άλλαξε γνώμη για το γάμο τους.[3]

Έχοντας συναντήσει τεράστια επιτυχία ως ηθοποιός βωβών ταινιών, ήταν μία από τους λίγους ηθοποιούς που έκανε τη μετάβαση στις ομιλούσες ταινίες, παρόλο που το καθυστέρησε όσο μπορούσε. Η ταινία της Το Φιλί (The Kiss, 1929) ήταν η τελευταία ταινία της MGM χωρίς διαλόγους (είχε μόνο μουσική υπόκρουση και ηχητικά εφέ).

Η φωνή της ακούστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη στην ταινία Άννα Κρίστι(Anna Christie, 1930), η οποία διαφημίστηκε με το σλόγκαν "Η Γκάρμπο μιλάει". Η ταινία αποτέλεσε τεράστια επιτυχία. Το 1931 η Γκάρμπο γύρισε μια γερμανική εκδοχή της ταινίας.

Η Γκάρμπο υποδύθηκε την κατάσκοπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, Μάτα Χάρι (Mata Hari, 1931). Την ίδια χρονιά συμπρωταγωνίστησε με τον Κλαρκ Γκέιμπλ στην ταινία Σούζαν Λένοξ (Susan Lenox [Her Fall and Rise], 1931). Ένα χρόνο αργότερα έγινε μέλος, μαζί με πολλά άλλα αστέρια της εποχής, της ταινίας Γκραντ Οτέλ (Grand Hotel,1932), στην οποία έπαιξε μια Ρωσίδα μπαλαρίνα.

Μετά είχε μια διένεξη με την MGM όσον αφορά το συμβόλαιό της και υπέγραψε καινούριο συμβόλαιο με την εταιρία το 1932, φεύγοντας για τη Σουηδία λίγο αργότερα τον ίδιο μήνα. Άσκησε τον έλεγχο που της είχε μόλις δοθεί αντικαθιστώντας τον συμπρωταγωνιστή της στη Βασίλισσα Χριστίνα (Queen Christina, 1933),Λόρενς Ολίβιε, με τον Γκίλμπερτ. Το 1935 ο σκηνοθέτης Ντέηβιντ Ο. Σέλτσνικ την ήθελε για να υποδυθεί την κληρονόμο στο Λυκόφως μιας ζωής (Dark Victory) αλλά εκείνη επέμενε να ερμηνεύσει την Άννα Καρένινα (Anna Karenina) του Λέων Τολστόι. Η Μπέτι Ντέιβις θα έπαιζε τελικά το ρόλο της Τζούντιθ Τράχερν στο Λυκόφως μιας ζωής (Dark Victory) και απέσπασε την τρίτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Ο ρόλος της ως καταδικασμένη εταίρα στο Η κυρία με τις καμέλιες (Camille, 1936), σε σκηνοθεσία του Τζορτζ Κιούκορ, θεωρήθηκε ο καλύτερος ρόλος της. Μετά πρωταγωνίστησε με τον Μέλβιν Ντάγκλας στη Νινότσκα (Ninotchka, 1939), σε σκηνοθεσία Ερνστ Λούμπιτς.

Η Γκάρμπο προτάθηκε για Όσκαρ Α' Γυναικείου ρόλου για τους ρόλους της στην Άννα Κρίστι (1930), το Ρομάντζο (1930), την Κυρία με τις Καμέλιες (1937), και τη Νινότσκα (1939).

Η Γκάρμπο επαινέθηκε πολύ και από συναδέλφους της, ηθοποιούς:

"Το ένστικτό της, η κατοχή της πάνω στη μηχανή, ήταν καθαρή μαγεία. Δεν μπορώ να αναλύσω την υποκριτική αυτής της γυναίκας. Το μόνο που ξέρω είναι πως κανένας άλλος δε δούλευε τόσο αποτελεσματικά μπροστά από την κάμερα."-Μπέτι Ντέιβις.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας της Γκάρμπο στο Χόλιγουντ, διακωμωδήθηκε στα καρτούν της Warner Bros. Ο αγώνας δρόμου του Πόρκι (Porky's Road Race), Μιλώντας για τον καιρό (Speaking of the Weather) και οι δύο σε σκηνοθεσία Φρανκ Τάσλιν και στο Χόλιγουντ βγαίνει (Hollywood Steps Out), σε σκηνοθεσία Τεξ Έιβερυ.
Το Τέλος της Καριέρας της

Η Νινότσκα ήταν μια επιτυχημένη προσπάθεια να "ελαφρύνει" η εικόνα της Γκάρμπο και να φανεί λιγότερο εξωτική. Αυτή η κωμωδία, η πρώτη της Γκάρμπο, διαφημίστηκε με τη φράση ""Η Γκάρμπο γελάει!". Η επόμενη ταινία της, Διπρόσωπη Γυναίκα (1941) προσπάθησε να επωφεληθεί δίνοντας στην Γκάρμπο ένα ρόλο σε μια ρομαντική κομεντί, όπου έπαιζε διπλό ρόλο για τις ανάγκες του οποίου χόρεψε κιόλας, και προσπάθησαν να τη μετατρέψουν σε ένα "κανονικό κορίτσι". Η ταινία, η τελευταία της Γκάρμπο, σκηνοθετήθηκε από τον Τζορτζ Κιούκορ και παρ' όλη την εμπορική του επιτυχία, πήρε πολύ κακές κριτικές.

Αναφέρεται συχνά ότι η Γκάρμπο αποφάσισε να αποσυρθεί από τον κινηματογράφο μετά την αποτυχία της ταινίας αλλά ήδη από το 1935 είχε γίνει πολύ επιλεκτική με τους ρόλους της και τελικά περνούσε πολύς καιρός μέχρι να συμφωνήσει να κάνει την επόμενη ταινία της. Η ίδια η Γκάρμπο παραδέχτηκε ότι ένιωθε πως μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ο κόσμος άλλαξε, ίσως για πάντα.

Το 1941, ο ενδυματολόγος της MGM, Άντριαν, άφησε επίσης την εταιρία. Αργότερα είπε:

Άφησα την MGM εξαιτίας της Γκάρμπο. Στην τελευταία της ταινία ήθελαν να την κάνω ένα κορίτσι της διπλανής πόρτας, μια κλασική Αμερικανίδα. Εγώ είπα, "Όταν τελειώσει η λάμψη για την Γκάρμπο, θα τελειώσει και για μένα. Έχει δημιουργήσει ένα πρότυπο. Αν καταστρέψετε αυτή την ψευδαίσθηση, θα καταστρέψετε εκείνη." Όταν η Γκάρμπο έφυγε από το στούντιο, όλη η λάμψη έφυγε μαζί της, το ίδιο κι εγώ.

Το 1949, η Γκάρμπο κινηματογράφησε κάποια δοκιμαστικά καθώς σκόπευε να ξαναμπεί στην κινηματογραφική βιομηχανία για να γυρίσει το La Duchesse de Langeais σε σκηνοθεσία Ουόλτερ Ουάνγκερ, κατά τα άλλα, όμως, δεν βρέθηκε ποτέ ξανά μπροστά σε κάμερα. Τα σχέδια για την ταινία κατέρρευσαν όταν οι χρηματοδότες απέτυχαν στην υλοποίηση της ταινίας και τα δοκιμαστικά είχαν χαθεί για 40 χρόνια πριν ξαναβγούν στην επιφάνεια από το γκαράζ κάποιου.[4] Συμπεριλήφθησαν στο ντοκιμαντερ του καναλιού TCM Γκάρμπο, το 2005[5] και τη δείχνουν ακόμα απαστράπτουσα στα 43 της χρόνια.[6] Υπήρχαν υπαινιγμοί ότι μπορεί να εμφανιζόταν ως "Δούκισσα de Guermantes" στην κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Μαρσέλ Προυστ Η Ομοιότητα των Περασμένων αλλά ποτέ δεν καρποφόρησε.

Η τελευταία της συνέντευξη, μάλλον, δόθηκε στο διάσημο αρθρογράφο για θέματα ψυχαγωγίας της Daily Mail του Λονδίνου, Πολ Κάλαν κατά τη διάρκεια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Συναντήθηκαν στο Hotel du Cap Eden Roc, ο Κάλαν ξεκίνησε "Αναρωτιέμαι..." αλλά η Γκάρμπο τον έκοψε λέγοντας του "Γιατί αναρωτιέσαι;" και έφυγε περήφανα, κάνοντας αυτή τη συνέντευξη μια από τις συντομότερες που δημοσιεύτηκαν ποτέ.

Σταδιακά αποσυρόταν από τον κόσμο της ψυχαγωγίας και κινήθηκε σε μια απομονωμένη ζωή στη Νέα Υόρκη, αρνούμενη να κάνει οποιαδήποτε δημόσια εμφάνιση. Μέχρι το θάνατό της, οι φωτογραφίες της Γκάρμπο είχαν γίνει ένα είδος σπορ για τους παπαράτσι. Το 1974, ο παραγωγός ταινιών ερωτικού περιεχομένου, Πήτερ ντε Ρομ, παρακολούθησε την Γκάρμπο στη Νέα Υόρκη και γύρισε κάποια πλάνα με εκείνη χωρίς την άδειά της για να τα συμπεριλάβει στην ερωτική ταινία του Adam & Yves.

Παρ´όλες τις προσπάθειές της να ξεφύγει από τη δημοσιότητα, ψηφίστηκε «καλύτερη ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου του αιώνα» (με τη συμπατριώτισσα της Ίνγκριντ Μπέργκμαν να αναδεικνύεται «καλύτερη ηθοποιός του ομιλούντος κινηματογράφου») το 1950 και ανακηρύχθηκε η ομορφότερη γυναίκα που έζησε ποτέ από το Βιβλίο Γκίνες.[7][8][9]
Προσωπική ζωή

Μετά την απογείωση της καριέρας της, η Γκάρμπο έγινε γνωστή ως μονόχνωτο άτομο. Σε όλη της τη ζωή δεν έδινε συνεντεύξεις, δεν υπέγραφε αυτόγραφα, δεν παρακολουθούσε κοινωνικές εκδηλώσεις και δεν απαντούσε στην αλληλογραφία των θαυμαστών της.[10] Σήμερα το όνομά της έχει σχετιστεί με την περίφημη ατάκα της από το Γκραντ Οτέλ: "Θέλω να είμαι μόνη" (I want to be alone), που το είχε πει με πολύ βαριά προφορά αντικαθιστώντας το w (ου) με έναν ήχο v (β), όπως είναι στα Σουηδικά. Παρόλ' αυτά η Γκάρμπο αργότερα σχολίασε, "Δεν είπα ποτέ, "Θέλω να είμαι μόνη". Είπα μόνο πως "Θέλω να με αφήσουν ήσυχη" (I want to be let alone). Αυτή είναι όλη η διαφορά"

Η Γκάρμπο υπέφερε από περιόδους έντονης κατάθλιψης και έχει περιγραφεί σε διάφορα προσωπικά γράμματα ως ναρκισίστρια, κτητική και υποτίθεται ντρεπόμενη για τον πατέρα της, έναν καθαριστή αποχωρητηρίων.[11]

Πιθανολογείται πως η Γκάρμπο ήταν αμφιφυλόφιλη, έχοντας απολαύσει σχέσεις με άντρες αλλά και γυναίκες, συμπεριλαμβανομένου και του ηθοποιού Τζον Γκίλμπερτ. Πρωταγωνίστησαν μαζί για πρώτη φορά στην κλασική ταινία Σαρξ και Διάβολος (Flesh and the Devil) to 1926. H "ερωτική ένταση" τους στην οθόνη γρήγορα μεταφράστηκε σε ειδύλλιο εκτός οθόνης και μέχρι το τέλος της παραγωγής η Γκάρμπο είχε εγκατασταθεί στο σπίτι του Γκίλμπερτ. Φέρεται πως ο Γκίλμπερτ της έκανε πρόταση γάμου τρεις φορές πριν δεχτεί τελικά. Όταν, επιτέλους, ο γάμος κανονίστηκε το 1926, εκείνη δεν εμφανίστηκε στην τελετή. Αφού η σχέση είχε τελειώσει και η καριέρα του Γκίλμπερτ είχε καταρρεύσει, η Γκάρμπο του έδειξε μεγάλη αφοσίωση και επέμενε να παίξει μαζί της στη Βασίλισσα Χριστίνα το 1933, παρ´όλες τις αντιρρήσεις του επικεφαλής του στούντιο της MGM, Λούις Μπ. Μάγερ.

Το 1931, η Γκάρμπο έγινε φίλη με τη συγγραφέα και κοσμική κυρία Μερσέντες ντε Ακόστα, που της τη σύστησε η συγγραφέας και ηθοποιός Σάλκα Φίερτελ. Εν τέλει το ζευγάρι ξεκίνησε μια σποραδική και άστατη σχέση που διακοπτόταν από μακριές περιόδους κατά τις οποίες η Γκάρμπο την αγνοούσε και περιφρονούσε τα πολλά ερωτικά γράμματά της. Μέχρι το 1960 ο δεσμός είχε τελειώσει, μετά την έκθεση, από την de Acosta, των προσωπικών τους συναντήσεων, συμπεριλαμβανομένης και μιας γυμνόστηθης φωτογραφίας της Γκάρμπο, στην επίμαχη αυτοβιογραφία της Εδώ Βρίσκεται η Καρδιά.

Η Γκάρμπο είχε έναν σύντομο ερωτικό δεσμό με τη χορεύτρια, μοντέλο και ηθοποιό του βωβού κινηματογράφου Λουΐζ Μπρουκς, όπως ισχυρίζεται η τελευταία στα απομνημονεύματά της.[12][13]Περιέγραψε τη Γκάρμπο ως αρρενωπή αλλά "γοητευτική και τρυφερή ερωμένη".[14][15]

Η βιογραφία Γκάρμπο του 1995 συνδέει τις σχέσεις της Γκάρμπο-που ήταν συχνά απλά στενές φιλίες-με τον ηθοποιό Τζορτζ Μπρεντ, το μαέστρο Λεοπόλδο Στοκόφσκι, το διαιτολόγο Γκάγελορντ Χάουσερ και τον μάνατζέρ της Τζόρτζ Σλη, σύζυγο της σχεδιάστριας Βαλεντίνα.
Αποχώρηση και απομόνωση

Η Γκάρμπο ένιωθε ότι οι ταινίες της είχαν την κατάλληλη θέση στην ιστορία και θα κέρδιζαν σε αξία. Στις 9 Φεβουαρίου 1951, έγινε επίσημα πολίτης των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1954 βραβεύτηκε με το ειδικό βραβείο Όσκαρ.

Το 1953, αγόρασε ένα διαμέρισμα με εφτά δωμάτια στη Νέα Υόρκη, στην 52η Λεωφόρο, όπου έζησε για το υπόλοιπο της ζωής της.

Κατά καιρούς θα βρισκόταν με τις πιο διάσημες προσωπικότητες της παγκόσμιας υψηλής κοινωνίας όπως ο Αριστοτέλης Ωνάσης και ο φωτογράφος Σεσίλ Μπητόν αλλά, γενικά, επέλεξε να ζήσει απομονωμένη ζωή. Ήταν γνωστή για τους μεγάλους περιπάτους της στους δρόμους της Νέας Υόρκης ντυμένη απλά και φορώντας τεράστια γυαλιά ηλίου, αποφεύγοντας πάντα τα αδιάκριτα βλέμματα, τους παπαράτσι και την προσοχή των μίντια. Εντούτοις, η Γκάρμπο έλαβε ένα τελευταίο ξέσπασμα δημοσιότητας όταν γυμνές φωτογραφίες της, που τραβήχτηκαν με φακούς μεγάλης εμβέλειας, δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό People το 1976. Περιποιημένη και χαλαρή, απολάμβανε ένα μπάνιο.

Η Γκάρμπο έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της σε απόλυτη απομόνωση. Έχοντας επενδύσει πολύ σοφά, ειδικά σε διαφημιστικά αγαθά κατά μήκος της εμπορικής οδού Rodeo Drive στο Μπέβερλι Χιλς, ήταν γνωστή για την ολιγάρκειά της και ήταν ιδιαίτερα εύπορη.

Πέθανε στο Νοσοκομείο της Νέας Υόρκης στις 15 Απριλίου 1990, σε ηλικία 84 ετών, ως συνέπεια πνευμονίας και νεφρικής ανεπάρκειας. Προηγουμένως είχε υποβληθεί σε επιτυχή θεραπεία για καρκίνο του μαστού[16][17]. Αποτεφρώθηκε και, μετά από μακρά δικαστική μάχη, οι στάχτες της ενταφιάστηκαν στο νεκροταφείο Skogskykogárden στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Στοκχόλμη. Άφησε όλη την περιουσία της, που υπολογίζεται στα 20.000.000 δολλάρια, στην ανηψιά της, Γκρέι Ράισφηλντ στο Νιου Τζέρσεϊ.

Για τη συνεισφορά της στον κινηματογράφο, έχει ένα αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας στο Χόλυγουντ, στο νούμερο 6901. Επίσης, τον Σεπτέμβριο του 2005, τα ταχυδρομεία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σουηδίας εξέδωσαν από κοινού δύο αναμνηστικά γραμματόσημα.[18][19]
Οι κυριότερες ταινίες της

Οι κυριότερες ταινίες της είναι:

Δρόμος χωρίς χαρά (1925)
Άννα Κρίστι (1930) - Υποψήφια για Όσκαρ, το έχασε από τη Νόρμα Σίρερ
Ρομάντζο (1930) - Υποψήφια για Όσκαρ, το έχασε από τη Νόρμα Σίρερ
Μάτα Χάρι (1931)
Σούζαν Λένοξ (1931)
Γκραντ Οτέλ (1932)
Βασίλισσα Χριστίνα (1933)
Το βαμμένο πέπλο (1934)
Άννα Καρένινα (1935)
Η κυρία με τις καμέλιες (1936) - Υποψήφια για Όσκαρ, το έχασε από τη Λουίζ Ράινερ
Μαρία Βαλέφσκα (1937)
Νινότσκα (1939) - Υποψήφια για Όσκαρ, το έχασε από τη Βίβιαν Λι
Διπρόσωπη γυναίκα (1941) - Η τελευταία της ταινία
http://el.wikipedia.org/wiki/Γκρέτα_Γκάρμπο

ΠΑΤΑΤΟΚΕΦΤΕΔΕΣ

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ.

Χθες

ΝΕΑ ΣΥΝΤΑΓΉ !!!
ΠΑΤΑΤΟΚΕΦΤΕΔΕΣ
Δείτε τη συνταγή εδώ :

http://www.monastiriaka.gr/sintagesarthra_details.php?keyi=137&pageNum_Recordset2arthra=0&totalRows_Recordset2arthra=36&timicat1=17854&timicat2=88189&timicat3=0&timicat4=0&timicat5=0&timicat6=0&timicat7=0&language=gr

Η πρώτη νευροχειρουργική επέμβαση

Μυθικη Αναζητηση.

Χθες

Η πρώτη νευροχειρουργική επέμβαση έγινε στους Δελφούς το 1.900 πχ
"Η πρώτη γνωστή μέχρι σήμερα νευροχειρουργική επέμβαση στην Ελλάδα, έγινε γύρω στο 1900 π.Χ. στην περιοχή των Δελφών. Οι έλληνες ειδικοί, εξέτασαν το κρανίο σε αξονικό τομογράφο για να μελετήσουν τη δομή του οστού όπου είχε γίνει η επέμβαση. Η οπή είχε σχήμα ωοειδές με διαστάσεις 8 επί 7,5 χιλιοστά...http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/09/1900.html