Τα βάσανα των αμαξάδων

http://mikros-romios.gr/4106/amaxades/

Τα βάσανα των αμαξάδων

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Δεν έχουν δίκιο όσοι τους αρέσει να εξιδανικεύουν τη ζωή του πρόσφατου ή απώτερου παρελθόντος. Κάθε εποχή έχει τα δικά τα βάσανα. Όπως οι παλιοί αμαξάδες που τραβούσαν περισσότερα απ’ όσα οι σημερινοί οδηγοί. Γεμάτοι σκοτούρες. Χειμώνα, καλοκαίρι, με καλό καιρό ή άσχημο, ο αμαξάς γύριζε τους δρόμους, πότε μουσκεμένος από τη βροχή και πότε μαυρισμένος από τον ήλιο. Ήταν ένας από τους πλέον ταλαίπωρους επαγγελματίες. Κέρδιζε αρκετά αλλά με κόπο. Πότε το φανάρι ήταν σβηστό, πότε ο αριθμός της άμαξας δεν ήταν σωστός, πότε στραβοπατούσαν τα άλογα και πότε πληρωνόταν ακριβά την κούρσα. Αυτά ήταν θέματα που τον έφερναν αντιμέτωπο με την Αστυνομία και τα «προστίματα». Τράβηξαν δε πάμπολλα μαρτύρια όταν αστυνομικός διευθυντής Αθηνών ήταν ο περίφημος Μπαϊρακτάρης, ο οποίος επέμενε στην άμεση εφαρμογή των κανόνων οδικής κυκλοφορίας της εποχής!
Τις περιπέτειες των αμαξάδων στα τέλη του 19ου αιώνα κατέγραψε η γραφίδα του Τίμου Μωραϊτίνη, επισημαίνοντας πως και τα άλογα δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Μερικές φορές δεν τραβούσαν, άλλοτε αγρίευαν και περνούσαν μόνα τους τον δρόμο. Τι να κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις ο αμαξάς, που συνήθιζε να δηλώνει πως «καλύτερα είναι να διοικείς μια γυναίκα παρά ένα αμάξι»! Ταυτοχρόνως οι αμαξάδες έδιναν ζωή στην πόλη. Εκπροσωπούσαν τη ζωή και την κίνηση. Η άμαξα καταγραφόταν στις γλυκές απολαύσεις, πάντοτε και παντού. Οι βόλτες με τη δροσούλα και τον καταγάλανο ουρανό ή την αστροφεγγιά έδιναν τη δυνατότητα σε όποιον μπορούσε και ήθελε να ξεφύγει από την καθημερινότητας της ζωής.
Το αμαξάκι έφευγε ανάλαφρο για τους Αμπελοκήπους, το Φάληρο ή την Κολοκυνθού. Ο πάντα ορεξάτος Μωραϊτίνης, υποστηρίζοντας πως στην Ελλάδα η τεμπελιά αριθμούσε τα περισσότερα θύματα, σημείωνε πως όλοι οι τεμπέληδες της εποχής ονειρεύονταν μια βόλτα με την άμαξα!