Το κακό στην πατερική θεολογία και στη φιλοσοφική παράδοση

Το κακό στην πατερική θεολογία και στη φιλοσοφική παράδοση

Σάββατο, 21 Σεπτέμβριος 2013 08:00ΒΙΝΤΕΟθήκη

i

Το γραφείο νεότητας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στα πλαίσια ομιλιών: Το Ευαγγέλιο στον σύγχρονο κόσμο: συναντήσεις με χριστιανούς και θύραθεν στοχαστές, διοργάνωσε εκδήλωση με θέμα:
Οι χριστιανοί απέναντι στο πρόβλημα του κακού
Tην Παρασκευή 17 Μαΐου 2012,ο π. Δημήτριος Μπαθρέλλος, (εφημέριος Ι. Ναού Αγίας Σοφίας, Ντράφι) μίλησε με θέμα :
Το κακό στην πατερική θεολογία και στη φιλοσοφική παράδοση.
Το βίντεο στο σύνδεσμο πηγή

Καζαντζάκης, "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται"

Μυθικη Αναζητηση.

8 ώρες πριν

"Μην είσαι παλαβός, Μπραϊμάκι μου, άσε τους Ρωμιούς να σκοτώνουνται αναμεταξύ τους. Δεν έχει ξοφλημό, ανάθεμά τη για ράτσα! Πόσα χρόνια, πάππου πρόσπαππου, πολεμούμε να την ξεκάνουμε; Τί καταφέραμε; Τον κακό μας τον καιρό! Έναν ξεριζώνεις, δέκα φυτρώνουν...
Αν δεν σκοτωθούν, σου λέω, αναμεταξύ τους, σκοτωμό δεν έχουν. Τους αφήνω, το λοιπόν, και σκοτώνουνται.
Κι άμα βγάλουν καλά καλά τα μάτια τους, καβαλικεύω τη φοράδα μου και πάω και βάνω τάξη. Κατάλαβες; Σου τα λέω αν αξιωθείς και γίνεις κι εσύ καμιά φορά Αγάς σε ρωμαίικο χωριό, να ξέρεις μωρέ, πώς να φέρνεσαι με τους Ρωμιούς."

Καζαντζάκης, "Ο Χριστός ξανασταυρώνεται"

Στρελίτζια

http://www.agrotikabook.gr

Στρελίτζια Strelitzia (πουλί του παράδεισου)

Κυρ, 2013-06-16 16:00

Η κοινή του ονομασία είναι πουλί του παράδεισου. Έχει εντυπωσιακά άνθη που μοιάζουν με κεφάλι τροπικού πουλιού. 
Είναι ενδημικό φυτό της Νότιας Αφρικής, όπου  είναι γνωστό ως crane flower-λουλούδι γερανός.Το είδος Strelitzia Nikolai, γνωστό ως "γιγάντιο λευκό πουλί του παραδείσου"
είναι το μεγαλύτερο.
Μπορεί να φτάσει τα 10 μέτρα σε ύψος κι έχει εντυπωσιακά λευκά και μπλε άνθη. Τα άλλα είδη φτάνουν συνήθως τα 2-3,5 μέτρα σε ύψος.
Τα φύλλα του είναι μεγάλα (30-200 cm μήκος και 10-80 cm πλάτος) και μοιάζουν με τα φύλλα της μπανάνας.

Φωτογραφία: Raul654

Το είδος Strelitzia reginae (στρελίτζια της βασίλισσας) είναι ένα διακεκριμένο καλλωπιστικό φυτό. Ονομάστηκε έτσι προς τιμή της Charlotte του Μεκλεμβούργου-Στρέλιτζ, σύζυγο του βασιλιά Γεώργιου III.
Τα λουλούδια του διαρκούν πολύ, ακόμα κι όταν κοπούν παραμένουν όμορφα έως και δύο εβδομάδες. Αποτελεί φυτό-σύμβολο για της πόλη του Λος Άντζελες των ΗΠΑ.

Φωτογραφία James Steakley Η Strelitzia alba (λευκή στρελίτζια), η Strelitzia caudata (στρελίτζια του βουνού) και η  Strelitzia juncea (ένα από τα πιο ανθεκτικά είδη στο κρύο) είναι τρία ακόμη είδη του πανέμορφου αυτού φυτού, το οποίο συμβολίζει την ελευθερία, την μεγαλοπρέπεια και την καλή προοπτική.

Φωτογραφία  Dominik

Φωτογραφία  Lithium57

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΩΝ ΠΥΡΑΜΙΔΩΝ

http://www.visaltis.net/2013/09/blog-post_20.html?spref=fb

ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΩΝ ΠΥΡΑΜΙΔΩΝ

« Έχουμε να κάνουμε με ένα μυστήριο που βρίσκεται πέρα από την κοινή λογική.» Δρ. Γκοχέντ, του Πανεπιστημίου του Καΐρου.

Αυτό το μυστήριο λοιπόν, τις αινιγματικές Πυραμίδες, θα προσπαθήσουμε να ξεδιαλύνουμε  ταξιδεύοντας στο παρελθόν συλλέγοντας γεγονότα, θρύλους και αποτελέσματα από έρευνες. Πότε κατασκευάστηκαν και από ποιον; Με τι υλικά και μέσα ; Και τέλος, ποιος ο λόγος κατασκευής τους;

Αρκετοί αρχαιολόγοι, ερευνητές και συγγραφείς, έχουν διατυπώσει άπειρες φορές τα παραπάνω ερωτήματα σχετικά με τις πυραμίδες της Αιγύπτου. 

Τα πράγματα ίσως είναι πολύ πιο πολύπλοκα απ’ ότι αρχικά φαίνεται. Και ξεκινάω με το πρώτο ερώτημα: πότε πραγματικά κατασκευάστηκαν; Πολλοί ερευνητές πιστεύουν πως οι πυραμίδες ( μαζί με την  Σφίγγα) κατασκευάστηκαν γύρω στο 2.800 π.Χ. και από τις δυναστείες των Φαραώ. Είναι όμως έτσι; Μάλλον όχι, αφού πλήθος από ευρήματα και αποκαλύψεις, μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως οι πυραμίδες είναι παλαιότερες απ’ όσο νομίζουμε.

   Κατ’ αρχήν αξίζει να αναφερθεί ότι σε κανένα κείμενο των Αιγυπτίων, δεν αναφέρεται τίποτα για τον τρόπο κατασκευής των πυραμίδων. Οι Αιγύπτιοι-αν υποθέσουμε πως ήταν οι κατασκευαστές- δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να εξηγήσουν τον τρόπο κατασκευής των πυραμίδων; Προσωπική μου γνώμη είναι πως δεν μπορούσαν να τον εξηγήσουν, αφού οι πυραμίδες προϋπήρχαν των Αιγυπτίων. Αναφέρω μερικούς ιστορικούς και ερευνητές που με βεβαιότητα μας δείχνουν τον πραγματικό χρόνο κατασκευής των πυραμίδων καθώς και τους πιθανούς κατασκευαστές των :

 

 Ο Άραβας ιστορικός  Αμπού Μπάχλι μεταφράζοντας τις επιγραφές που βρίσκονται στο εσωτερικό της μεγάλης πυραμίδας, συμπεραίνει πως αυτές κατασκευάστηκαν την εποχή που ο αστερισμός της Λύρας βρισκόταν στον αστερισμό του Καρκίνου, δηλαδή γύρω στο 73.000 π.Χ., την εποχή του θεού Ουρανού. Μέχρι στιγμής, οι θεωρίες του παραμένουν ανοιχτές.

  Ο  Ιμπ Μπαλούσι τοποθετεί την κατασκευή της πυραμίδας το 25.000, εποχή του θεού Κρόνου, με αρχιτέκτονα τον θεό Ερμή. Είναι γνωστή δε η λατρεία των Αιγυπτίων προς τον Έλληνα θεό ( ας θυμηθούμε και τον Ερμή τον Τρισμέγιστο) .

   Επίσης, ο Ηρόδοτος γράφει πως οι πυραμίδες κατασκευάστηκαν πριν το 11.000 και τέλος, ο Άραβας Αλ Μασούντι γράφει πως κατασκευάστηκαν από τον Μεγάλο Σουρίντ (Σείριο) το 10.000.

ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ

Η μεγάλη πυραμίδα του Χέοπα – που είναι και η μεγαλύτερη από όλες- αποτελείται από 2.300.000 ογκόλιθους βάρους από 3 ως 18 τόνους. Η κοπή όμως των ογκολίθων γίνεται με σιδερένια εργαλεία ενώ οι Αιγύπτιοι και μετά το 2.800 είχαν χάλκινα οπότε δεν μπορούσαν να κόψουν τις πέτρες. Ο αρχαιολόγος Έβανς, που ανακάλυψε τα ανάκτορα της Κνωσού στην Κρήτη, είπε ότι βρήκε ευρήματα κάτω από τα ανάκτορα που βεβαιώνουν την χρήση σιδήρου από το 10.000 π.Χ. από τους Κουρήτες ή Κρήτες.  Επίσης, ακόμα αίνιγμα παραμένει ο αριθμός του εργατικού δυναμικού. Ο Χέοπας βασίλεψε για 22 χρόνια και 11 μήνες ακριβώς και σύμφωνα με τους ιστορικούς έφτιαξε την πυραμίδα ώστε να «βασιλέψει εκεί μετά τον θάνατό του, στον κόσμο των νεκρών».
Αν υποθέσουμε ότι οι εργάτες δούλευαν 7 ημέρες την εβδομάδα και έκοβαν 100 ογκόλιθους την ημέρα (!), τότε για την κοπή των 2.300.000 τεμαχίων θα χρειάστηκαν το λιγότερο 62 χρόνια αδιάκοπης εργασίας. Δηλαδή ο Χέοπας για να προλάβει τον τάφο του , θα έπρεπε να κόβει τριπλάσιους ογκόλιθους με τριπλάσιο αριθμό εργατών! Μια εξήγηση που θεωρείται ως πιθανή, είναι οι πέτρες να μην κόπηκαν αλλά να κατασκευάστηκαν επί τόπου, μέσα σε τεράστια καλούπια. Κάτι τέτοιο όμως απαιτεί γνώσεις άριστης γεωμετρίας και χημείας, κάτι που την εποχή της κατασκευής των πυραμίδων, κατείχαν μόνο οι Έλληνες.

    Όσον αφορά τους λόγους κατασκευής, τα πράγματα είναι το ίδιο ανεξήγητα. Η θεωρία που επικρατούσε μέχρι στιγμής, ήταν φυσικά πως χρησίμευαν για τάφοι των Φαραώ.  Και αυτή όμως αντικρούεται από κάποια ευρήματα στο χώρο των ανασκαφών στη Γκίζα, αφού δεν βρέθηκαν ούτε μούμιες ούτε επιγραφές ούτε τίποτε άλλο. Και πάλι η πυραμίδα του Χέοπα βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Δεν χρησίμευε για τάφος και έχει τα παρακάτω αριθμητικά χαρακτηριστικά : αποτελεί πρώτο μεσημβρινό και οι διαστάσεις της είναι υποπολλαπλάσια της

1.   Πρόκειται για γεωδαιτικό σημείο, αφού απόστασης των δύο πόλων ( όχι των μαγνητικών) της γης.

2.  Αποτελεί αστρονομική αναφορά της ακριβούς διαρκείας ενός αστρικού έτους, των αποστάσεων μεταξύ γης-ήλιου και γης- σελήνης.

3.   Είναι μνημείο αφιερωμένο στον αριθμό π=3,14 και στον αριθμό φ=1.618, την γνωστή Χρυσή Τομή. Η ακρίβεια γενικά των μνημείων, είναι σχεδόν…βασανιστική.

Επίσης στις πυραμίδες υπάρχουν στους υποτιθέμενους νεκροθαλάμους και…αεραγωγοί ( σύμφωνα με τους Αιγυπτίους αρχαιολόγους) με μια σημαντική λεπτομέρεια: φαίνεται να έχουν τέτοια κατεύθυνση ώστε να «βλέπουν» συγκεκριμένους αστερισμούς! Στο θάλαμο του βασιλέως οι αεραγωγοί είναι στραμμένοι προς τον αστερισμού του Δράκοντα και του Ωρίωνα , μήπως τότε συμβαίνει κάτι άλλο;

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ

 Οι Ελληνικές πυραμίδες υπάρχουν σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και σύμφωνα με τις μελέτες που έχουν γίνει, η χρονολόγησή τους ξεπερνά αυτές των Αιγυπτίων κατά χίλια χρόνια. Είναι βέβαιο πως έγιναν από αυτόχθονες Έλληνες (γήινους ή εξωγήινους, δεν το ξέρουμε, αν και πιστεύεται το δεύτερο). Στον ελληνικό χώρο, έχουν επίσημα καταγραφεί πάνω από είκοσι και βρίσκονται ανάμεσα στην Φθιώτιδα , στον Παρνασσό και στην Εύβοια. Η πιο γνωστή πυραμίδα, είναι φυσικά «η πυραμίδα του Ταϋγέτου»  που βρίσκεται σε μεγάλο υψόμετρο στο ομώνυμο βουνό. Το τέλειο γεωμετρικό της σχήμα δεν αφήνει καμιά αμφιβολία πως πρόκειται για τεχνητό έργο.

  Οι Έλληνες ήσαν οι κατασκευαστές των μνημείων, όπως αναφέρουν και τα περισσότερα από τα «άγνωστα» αρχαία πολυεθνικά κείμενα. Γνωστή είναι και η περίπτωση του Θαλή του Μιλήσιου, όταν τον κάλεσαν οι Αιγύπτιοι να μετρήσει ο ύψος των πυραμίδων διότι οι ίδιοι δεν μπορούσαν! Να συμπληρώσω ότι το όνομα «Αίγυπτος» είναι ελληνικό , προέρχεται από τις λέξεις Αιγαίο + Ύπτιο δηλ. πεδινό Αιγαίο ή Αιγηίς + Υπτίως = Αίγυπτος δηλ. πεδινή Αιγηίδα. Οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν την χώρα τους Κεμ Χαμ= Μαύρη Γη. Για κάποιο λόγο όμως επικράτησε η ελληνική λέξη.

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΠΥΡΑΜΙΔΑΣ

  Η εξερεύνηση όμως των πυραμίδων, δεν ήταν πάντα μια εύκολη δουλειά. Στην προσπάθεια αναζήτησης και διαλεύκανσης των μυστηρίων, πολλοί ήταν αυτοί που έχασαν και την ζωή τους ακόμα. Από τους 42 αρχαιολόγους που τόλμησαν να ταράξουν τον αιώνιο ύπνο του Φαραώ Χέοπα, οι 36 βρήκαν τον θάνατο. Οι επιστήμονες λένε πως οι θάνατοι αυτοί οφείλονται σε δύο λόγους:

1)  Επειδή οι χώροι των πυραμίδων παρέμειναν κλειστοί για πολλά χρόνια και επειδή ο χώρος των πυραμίδων – ως επί το πλείστο- είναι υγρός, αναπτύχθηκαν μικροοργανισμοί και βλαβεροί μύκητες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να προσβληθούν από ανίατες ασθένειες οι ερευνητές.

2)   Από την μέτρηση που έγινε με άνθρακα 14, βρέθηκαν ανεξήγητες ποσότητες ραδιενέργειας στο εσωτερικό των πυραμίδων. Αυτή φαίνεται να ευθύνεται λοιπόν για τους θανάτους.

Ωστόσο, υπάρχει και μια τρίτη εκδοχή: οι θάνατοι αυτοί να προέρχονται από τις κατάρες των Αιγυπτίων, σε περίπτωση που ο «βέβηλος» και εν αγνοία ερευνητής παραβίαζε τον ιερό χώρο. Στην πυραμίδα του βασιλιά Τουταγχαμών, που πέθανε σε ηλικία 17 ετών, υπάρχει στην είσοδο σαφή προειδοποίηση : « Ω ξένε, σεβάσου τον ιερό μας χώρο. Ο βασιλιάς μας ζει, δεν πέθανε, και το μόνο που ζητάει από εσένα ως δείγμα σεβασμού, είναι να ψελλίσεις το όνομά του καθώς μπαίνεις στο άβατο.» Η μειοψηφία των ερευνητών και των επισκεπτών, είτε από φόβο είτε από ευλάβεια, σέβεται και αποδέχεται το αίτημα του νεκρού βασιλιά. Όσοι όμως έλαβαν την προειδοποίηση αυτή σαν αστείο, δεν στάθηκαν κι ιδιαίτερα τυχεροί. 

Αρκετοί πέθαναν με το που έμπαιναν στην πυραμίδα και έμεναν κοκαλωμένοι με ένα βλέμμα φρίκης, σαν να είχαν αντικρίσει τον ίδιο τον Σατανά. Οι γύρω τους όμως δεν καταλάβαιναν τίποτα. Άλλοι πέθαιναν μετά από καιρό και συνήθως μαζί τους πέθαινε την ίδια στιγμή και από άγνωστη αιτία, το αγαπημένο τους κατοικίδιο ζώο, ακόμα κι αν βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση! Σήμερα, δεν υπάρχουν επίσημα αναφορές για «κρούσματα κατάρας». Τέλος, να σημειώσω πως οποιαδήποτε προσπάθεια φωτογράφησης ή βιντεοσκόπησης των εσωτερικών χώρων της πυραμίδας, κατέληγε συχνά σε αποτυχία.

 

Η ΣΦΙΓΓΑ

Η Σφίγγα κατασκευάστηκε την ίδια εποχή με τις πυραμίδες και μαρτυρεί κάποιο πολύ σημαντικό γεγονός που συνέβη τότε: την αλλαγή της νέας εποχής. Ασφαλώς πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται γιατί έχει το σχήμα αυτό. Λοιπόν, η πιο πιθανή εξήγηση είναι πως την εποχή της κατασκευής της Σφίγγας (περί του 11.000) , το ηλιακό μας σύστημα άφηνε τον αστερισμό της Παρθένου (κεφάλι γυναίκας) και εισερχόταν στον αστερισμό του Λέοντα (σώμα λιονταριού). Αυτό είναι επιστημονικώς επιβεβαιωμένο. Έτσι, ίσως να κατασκευάστηκε αυτό το μνημείο για συμβολικούς μόνο λόγους. Και κάτι παράξενο (λες και όλα τα υπόλοιπα δεν ήταν!!): αν παρατηρήσει κάποιος προσεχτικά το μνημείο της Σφίγγας, θα δει ότι το πάνω μέρος ( το κεφάλι ) είναι σε καλύτερη κατάσταση από ότι το υπόλοιπο σώμα  . Υπάρχει η πιθανότητα να προστέθηκε ή να επισκευάστηκε ή ακόμα και να άλλαζε μορφή ανάλογα με την εποχή; Ποιος ξέρει…

Η κατάρα στον τάφο του Τουταγχαμών

Η ανακάλυψη του τάφου του φαραώ Τουταγχαμών έγινε το 1922 από τον Βρετανό αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ, στην Κοιλάδα των Βασιλέων. Ήταν ο τελευταίος από τους 69 συνολικά τάφους που ανακαλύφθηκαν εκεί και ο μόνος που δεν είχε συληθεί για αυτό και τα κτερίσματα που βρέθηκαν προκάλεσαν παγκόσμια κατάπληξη!Παρόλο που ο Τουταγχαμών δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστός όταν βασίλευε, τα πολύτιμα αντικείμενα που βρέθηκαν μέσα στο φέρετρο του και στους γύρω χώρους , τον κατέταξαν στην κορυφή του ενδιαφέροντας!Το σώμα του ήταν τυλιγμένο με λινά πανιά, ενώ το κεφάλι του καλυπτόταν από μια εντυπωσιακή ολόχρυση μάσκα (στη φωτογραφία κάτω δεξιά) που έμεινε στην ιστορία ως "η μάσκα του Τουταγχαμώνα".Στην ταφική αίθουσα υπήρχε η λάρνακα, δηλαδή το χρυσό εσωτερικό φέρετρο του βασιλιά. Το φέρετρο αποτελείται από το μασίφ χρυσό με μήκος 16, πλάτος 10 και ύψος 9 πόδια. Γύρω γύρω υπήρχαν αναπαραστάσεις του βασιλιά με τις θεότητες.Στο βίντεο μπορείτε να δείτε το εσωτερικό του τάφου του:
Η κατάρα του φαραώ! Η ανακάλυψη του τάφου του όμως συνοδεύτηκε από τον αιφνιδιαστικό θάνατο αρκετών ανθρώπων οι οποίοι είχαν άμεση σχέση με τις ανασκαφές. Αποτέλεσμα, να αρχίσει να γίνεται λόγος για την "κατάρα του Φαραώ". Για δεκαετίες επικράτησε η άποψη πως όποιος ασχολείται με τον Τουταγχαμώνα, πέρνει πάνω του την κατάρα!Ίσως σε αυτό να οφείλεται το γεγονός πως μέχρι και σήμερα είναι δεκάδες τα αναπάντητα ερωτήματα γύρω από τον Τουταγχαμώνα: από πού καταγόταν, ποιός πραγματικά ήταν, από τι πέθανε, είναι μόνο μερικά από αυτά.
Τεστ dna σε 16 μούμιες! Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύθηκαν στην Επιθεώρηση της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης κάποια πρώτα αποτελέσματα ερευνών που με την βοήθεια της προηγμένης τεχνολογίας προσπαθεί να φωτίσει το μυστήριο του Τουταγχαμώνα.Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, πέθανε το 1.324 π.Χ. σε ηλικία μόλις 19 ετών αφού βασίλευσε επί εννέα συναπτά έτη στην αρχαία Αίγυπτο. Η νέα έρευνα οφείλεται στον ""τολμηρό" Δρ. Ζάχι Χαουάς ο οποίος είναι γενικός γραμματέας αρχαιοτήτων της Αιγύπτου στο Μουσείο του Καϊρου. Προκειμένου να διαπιστώσει την καταγωγή της οικογένειας του Τουταγχαμών, ο Δρ. Ζάχι Χαουάς επί 18 μήνες έκανε γενετικά τεστ (εξετάσεις Dna) σε 16 μούμιες της 18ης δυναστείας των αρχόντων.Ανάμεσά τους η μούμια του Τουταγχαμών αλλά και δύο μουμιοποιημένων εμβρύων που βρέθηκαν στον ταφικό θάλαμό του και για τα οποία αρκετοί ιστορικοί και αρχαιολόγοι έχουν εκφράσει την πεποίθηση ότι θα μπορούσαν να ήταν τα παιδιά του – με τη διαφορά ότι μέχρι σήμερα δεν είχαν βρει τον τρόπο για να το πιστοποιήσουν - .
Ποιος ήταν ο Φαραώ Τουταγχαμών; Σύμφωνα λοιπόν με τον επικεφαλής της έρευνας, το πιο πιθανό είναι ο φαραώ Τουταγχαμών να ήταν ο γιος του φαραώ Ακενατόν, σύζυγος της βασίλισσας Νεφερτίτης, ενώ έχουν βρει από τις αναλύσεις του dna ποια ήταν η μητέρα του.Έχουν βρει δηλαδή με ποια μούμια έχει κοινά στοιχεία dna, με τη διαφορά ότι εκείνη δεν έχει αναγνωριστεί σαν πρόσωπο παρά έχει έναν κωδικοποιημένο αριθμό. Ο Δρ. Ζάχι Χαουάς ανέφερε σχετικά με την συγκεκριμένη ανακάλυψη: «Είναι πολύ συναρπαστικό! Θα γνωρίζουμε ποιος ήταν ο βασιλιάς Τουταγχαμών».
Η ελονοσία σκότωσε τον Τουταγχαμών  Φως σε ένα αρχαιολογικό μυστήριο το οποίο αναζητεί απάντηση εδώ και 33 αιώνες, τα ακριβή αίτια θανάτου του διάσημου φαραώ Τουταγχαμών, υποστηρίζουν ότι έριξαν έπειτα από μακρόχρονες έρευνες και τεστ DΝΑ επιφανείς αιγυπτιολόγοι. Ο 19χρονος φαραώ πέθανε πιθανότατα από ελονοσία, την οποία όμως «υποβοήθησαν» ένα βαρύ κάταγμα στο πόδι και η γενικότερη εξασθένηση του οργανισμού του. Πάντως δεν δολοφονήθηκε: την «ύποπτη» τρύπα στο κρανίο της μούμιας του δεν άνοιξαν κάποιοι αδίστακτοι βασιλοκτόνοι αλλά αιγύπτιοι ταριχευτές.
Μια σειρά αξονικές τομογραφίες και γενετικές εξετάσεις όχι μόνο της δικής του μούμιας αλλά και άλλων δέκα ταριχευμένων συγγενών του της βασιλικής γενεάς έδειξαν ότι η περίφημη «κατάρα του Τουταγχαμών» μπορεί να ήταν... οικογενειακή: ο φαραώ γεννήθηκε με στραβά πόδια και άλλα σοβαρά σκελετικά προβλήματα και πιθανότατα περπατούσε από παιδί με μπαστούνι, όπως αποδεικνύεται και από την ανακάλυψη πολλών τέτοιων βοηθημάτων. Σαν να μην έφτανε αυτό, λίγο προτού πεθάνει έσπασε το πόδι του και το κάταγμα φαίνεται ότι δεν γιατρεύτηκε ποτέ: ο θάνατός του μάλλον επήλθε από τον συνδυασμό μόλυνσης και ελονοσίας.
Η διάγνωση αυτή έγινε χάρη σε γενετικά τεστ που αποκάλυψαν μια σειρά κληρονομικές δυσπλασίες στην οικογένεια του Τουταγχαμών, όπως η ασθένεια Κohler, η οποία καταστρέφει τα κύτταρα των οστών. Οι νέες αξονικές τομογραφίες αποκαλύπτουν ότι ο Τουταγχαμών έπασχε από τουλάχιστον δύο συγγενείς ανωμαλίες: υπερωιοσχιστία, μια κατασκευαστική ανωμαλία του ουρανίσκου, από την οποία έπασχε και ο πατέρας του, καθώς και από στρεβλοποδία, μια πάθηση που είχε ταλαιπωρήσει και τον παππού του. Είναι ακριβώς η στρεβλοποδία που ανάγκαζε τον νεαρό φαραώ να στηρίζεται σε μπαστούνι, μέχρι που υπέστη το μοιραίο κάταγμα. «Ενα ξαφνικό κάταγμα του ποδιού, πιθανώς από πτώση,ενδέχεται να οδήγησε σε μια επικίνδυνη για τη ζωή του κατάσταση όταν εκδηλώθηκε ελονοσία» σημειώνει η ερευνητική ομάδα. Επικεφαλής των ερευνητών είναι ο κορυφαίος αιγύπτιος αρχαιολόγος Ζάχι Χαουάς, υπεύθυνος Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων στο Μουσείο του Καΐρου, ενώ βασικός σπόνσορας είναι το αμερικανικό τηλεοπτικό κανάλι Discovery Channel, που λέγεται ότι έδωσε 5 εκατ. δολάρια για την ετεροχρονισμένη «αυτοψία».
«Οι έρευνες δείχνουν ότι η πιθανότερη αιτία του θανάτου του Τουταγχαμών είναι η ανεπαρκής κυκλοφορία του αίματος στους ιστούς των οστώνσε συνδυασμό με την ελονοσία» γράφει ο κ. Χαουάς. Η έρευνα, που θα δημοσιευθεί σήμερα, Τετάρτη, στην Επιθεώρηση του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου, διήρκεσε δύο χρόνια και θεωρείται η λεπτομερέστερη που έγινε ποτέ για το θέμα. Αποκαλύπτει όχι μόνο τα προβλήματα υγείας του 19χρονου ανάπηρου και ασθενικού Τουταγχαμών αλλά και την αιμομεικτική καταγωγή του, η οποία ίσως να συνδέεται και με τα προβλήματα υγείας του.
Πατέρας του, αποδεδειγμένα πλέον, ήταν ο Ακενατών, ο «αιρετικός» φαραώ που μάταια προσπάθησε να καθιερώσει τον μονοθεϊσμό στη θέση των πανάρχαιων ζωόμορφων αιγυπτιακών θεοτήτων, προκαλώντας τη βίαιη αντίδραση του ιερατείου. Μητέρα του ήταν η σημερινή «μούμια ΚV35ΥL», κάποια αδελφή του Ακενατών, η ταυτότητα της οποίας παραμένει άγνωστη. Σίγουρα πάντως δεν ήταν παιδί της θρυλικής πρώτης συζύγου του Ακενατών, της βασίλισσας Νεφερτίτης.
Τα αινίγματα φυσικά δεν τελειώνουν εδώ. Οι ερευνητές αναμένεται τώρα να στρέψουν την προσοχή τους στα δύο μουμιοποιημένα βρέφη τα οποία βρέθηκαν μέσα στον τάφο του Τουταγχαμών. Πολλοί αρχαιολόγοι έχουν εκφράσει την άποψη ότι πρόκειται για τα δολοφονημένα παιδιά του βασιλιά που κάποιοι φρόντισαν να τον «συνοδεύσουν» στον τάφο.

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΕΣ  ΠΗΓΕΣ.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΚΤΥΟ 2010 μ.Χ.

ο ερωτας κεντά καρδιές...

Violetta Himzései.

20 Σεπτεμβρίου

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ: Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΗΣ ΤΡΥΠΗΤΗΣ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΗΡ...

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ: Η ΠΑΡΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΗΣ ΤΡΥΠΗΤΗΣ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΗΡ...:

 



 
Η παραλία  Τρυπητή  βρίσκεται στα νότια του νομού Ηρακλείου περίπου 73 χλμ από την πόλη και πολύ κοντά στο  Λέντα.  Για να φτάσετε εκεί ...

Τούρτα σοκολάτας του Ακη

https://www.facebook.com/notes/areti-vardaka/%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CF%84%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BA%CE%B7/10151723620548565

Τούρτα σοκολάτας του Ακη

20 Σεπτεμβρίου 2013 στις 12:19 π.μ.

 ΥΛΙΚΑ:
Για το παντεσπάνι:
70 γρμ. κακάο
250 γρμ. βραστό νερό
140 γρμ. βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
440 γρμ. ζάχαρη
3 αυγά
2 βανίλιες
260 γρμ. ξυνόγαλο ( Ή ενα γιαούρτι 200 γρμ. αραιωμένο με 60 γρμ. νερό )
250 γρμ. αλεύρι
1 1/2 κ.γ. σόδα
1 πρέζα αλάτι



Για την γέμιση:
450 γρμ. άχνη
110 γρμ. βούτυρο
125 γρμ. κακάο
250 γρμ. κρέμα γάλακτος 35%
2 βανίλιες.
ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
η συνέχεια στο σύνδεσμο πηγή

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ -Α΄ * ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: ΕΠΙΦΑΝΙΑ

Lynkeas·113 βίντεο

Μεταφορτώθηκε στις 21 Νοέ 2008

Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης, ΕΠΙΦΑΝΙΑ, 1937.
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης

"I have kept hold of my life" -Epiphany
Poetry: Giorgos Seferis
Music: Mikis Theodorakis
Performance: Antonis Kaloyannis

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΑΝ ΑΡΧΑΙΟΣ ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΨΑΛΜΟΣ, ΠΟΥ ΣΥΝΔΥΑΖΕΙ ΥΨΗΛΗ ΠΟΙΗΣΗ -ΜΕ ΠΥΚΝΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ- ΕΠΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΑΨΟΓΗ ΕΚΦΟΡΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ.

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεββάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά• τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.

Κράτησα τη ζωή μου,
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς,
καμμιά φωτιά στην κορυφή τους• βραδυάζει.

Κράτησα τη ζωή μου• στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν, μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή, βυζαίνοντας το παιδί της.

Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές• o χιονισμένος
κάμπος, ώς πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν,
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκκλήσια, μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή,
δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ• ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο τής θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι τής σιωπής.

(ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ -Β΄)

Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού σ' αγγίζει
στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου,
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή,
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει, δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν, εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο• τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια τών πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα τού ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή· κράτησα τη ζωή μου.

Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

Γιώργος Σεφεριάδης

www.cretalive.gr

«Tο συρτάρι μου κατάντησε νεκροταφείο. Kάθε μέρα θάβω και μερικά κορμάκια μωρών που ξεψύχησαν»

20 Σεπτεμβρίου. Η μέρα που έφυγε ο μεγάλος μας ποιητής
Γιώργος Σεφέρης ή όπως ήταν το κανονικό του όνομα , Γιώργος Σεφεριάδης . Αναμφισβήτητα ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές, λογοτέχνες , σημαντικούς ανθρώπους της Ελλάδας.

Γεννιέται στην Σμύρνη στις 13 Μαρτίου  του 1900 . Ο πατέρας του , Στυλιανός ,  νομικός και αργότερα καθηγητής Διεθνούς Δίκαιου στο πανεπιστήμιο Αθηνών γράφει επίσης ποιήματα, μεταφράζει αρχαίους τραγικούς και εκδίδει μεταφράσεις του Λόρδου Βύρωνα. Η μητέρα του , Δέσπω Τενεκίδη ,  καλλιεργημένη πολύ για την εποχή της. Γράφει στίχους από τα  14 του χρόνια. Το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου αναγκάζει την οικογένειά του να μετακομίσει στην Αθήνα και συνεχίζει το σχολείο του στο Πρότυπο Κλασσικό Γυμνάσιο Αθηνών, από το οποίο αποφοιτά  το 1917.  Το 1918 μεταβαίνει στο Παρίσι για να σπουδάσει ,νομική και λογοτεχνία.Εκεί δουλεύει ήδη ο πατέρας του σαν δικηγόρος και μένει μαζί με την μητέρα και τα αδέλφια του  ως το 1924 οπότε έρχεται  στο Λονδίνο για την τελειοποίηση των αγγλικών του προκειμένου να δώσει  εξετάσεις  στο Υπουργείο Εξωτερικών.
«Eίχα μπει τον Iούλιο σ’ ένα Παρίσι ολότελα άδειο, που γέμισε ασφυκτικά τον Nοέμβρη με τα πανηγύρια της ανακωχής. Tο δωμάτιό μου ήταν ο πιο παγερός τόπος που γνώρισα ποτέ μου. Ένας πλανόδιος βιολιτζής ερχότανε κάθε απόγεμα μ’ έναν απελπιστικά περιπαθή σκοπό. Tις νύχτες μια γριά κλαψούριζε πουλώντας μενεξέδες. Διάβαζα Όμηρο και τα πιο παλαβά πρωτοποριακά περιοδικά. Ήμουν αξιοθαύμαστα χαμένος και ονειροπαρμένος» θα σημειώσει αργότερα ο ποιητής για τα φοιτητικά του χρόνια. Σύντομα, στρέφεται όλο και περισσότερο προς την λογοτεχνία: «Έχω μια μεγάλη διάθεση να γράψω κάθε ώρα· καθετί μου φέρνει ένα θέμα, μια τραγικότητα για να εκφράσω. Δυστυχώς, μόνο τις ιδέες μου βάζω απάνω στο χαρτί και τις κοιμίζω τον ύπνο τον αξύπνητο ίσως. Tο συρτάρι μου κατάντησε νεκροταφείο. Kάθε μέρα θάβω και μερικά κορμάκια μωρών που ξεψύχησαν».
Το 1923 γνωρίζει μια Γαλλίδα πιανίστα, τη Ζακλίν, μία από τις γυναίκες της ζωής του. Η Ζακλίν θα απασχολήσει το νου του ποιητή για περισσότερο από μία δεκαετία και το μεγαλύτερο μέρος της ερωτικής ποίησης του Σεφέρη απευθύνεται σε αυτήν. «Eίναι μερικά αισθήματα στη ζωή που ποτέ δεν ξεθωριάζουν...» είπε ο ίδιος για τη Ζακλίν.
Το 1925 επιστρέφει στην Αθήνα, διορίζεται στο διπλωματικό σώμα. Το 1927  χάνει τη μητέρα του. Ο ποιητής βυθίζεται στη μελαγχολία και τη μοναξιά: «Aνάγκη να μιλήσω. Kανείς. Ίσως εγώ να φταίω. Mα τι γίνεται εδώ μέσα; Σήμερα το απόγευμα είχα την εντύπωση πως η σκέψη μου είχε αδειάσει και στη θέση της βρισκότανε δυο άγνωστοι που συζητούσαν και αποφάσιζαν για την τύχη μου. Aδύνατο να γράψω. Ώσπου να γυρίσω το φύλλο, έχω αλλάξει, έγινα άλλος»..
Tον Iούλιο του 1928 δημοσιεύεται η μετάφραση του έργου του Bαλερί «Mια βραδυά με τον Kο Tεστ» με την υπογραφή Γ. Σεφεριάδης. Τον Mάιο του 1931 εκδίδεται η συλλογή «Στροφή» με δεκατρία ποιήματα – μεταξύ των οποίων και το εμπνευσμένο από την Zακλίν «Eρωτικός λόγος». Την ίδια χρονιά διορίζεται στο ελληνικό Γενικό Προξενείο του Λονδίνου, ως υποπρόξενος. Μέσα στην αγγλική ομίχλη, με τη «στυφή γεύση του θανάτου», ο Σεφέρης οραματίζεται μια Ελλάδα ολοκάθαρη και απογυμνωμένη, ένα όραμα που θα διαποτίσει τα τοπία του «Μυθιστορήματος» του 1935. Ακολουθούν τα «Γυμνοπαιδία» το 1936, το 1937 δημοσιεύει στα Νέα Γράμματα επιστολή σχετικά με τον καθορισμό της δημοτικής, το «Tετράδιο γυμνασμάτων» το 1940, τα «Hμερολόγια Kαταστρώματος A΄» το 1940 λογοκριμένα όμως από τη Δικτατορία Μεταξά , τα «Hμερολόγια Kαταστρώματος B΄» το 1944 και «Kίχλη» όπου μιλάει για το σπαραγμό στη χώρα, το 1947. Την ίδια χρονιά βραβεύεται με το «Έπαθλο Παλαμά».
Λίγες ημέρες μετά τη γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, ο Σεφέρης θα παντρευτεί τη Μαρώ και θα φύγουν μαζί με την ελληνική κυβέρνηση για την Αίγυπτο. Χαριτολογώντας, ο ποιητής έλεγε ότι κουμπάρος τους στάθηκε ο Χίτλερ. Σε όλη του τη διπλωματική καριέρα θα ταξιδεύει και θα αλλάζει συνεχώς τόπο διαμονής: Λονδίνο, Kορυτσά, Aλεξάνδρεια, Nότια Aφρική, Άγκυρα, Λίβανος και πάλι Λονδίνο (1957-1962), για να ολοκληρώσει τη σταδιοδρομία του ως πρέσβης, κατά τα χρόνια της δημιουργίας του ανεξάρτητου κυπριακού κράτους.
Μέχρι το 1963 η φήμη του Γιώργου Σεφέρη έχει απλωθεί σε όλη την υφήλιο. Στις 10 Δεκεμβρίου του 1963 του απονέμεται από τη Σουηδική Aκαδημία το Bραβείο Nόμπελ Λογοτεχνίας και γίνεται ο πρώτος Έλληνας που λαμβάνει αυτή την τιμητική διάκριση. Το περιοδικό Figaro Litteraire γράφει ήδη για το ταλέντο του Σεφέρη από το 1956 και τον χαρακτηρίζει άξιο για βραβείο Νόμπελ. Κατά την παραλαβή του Νόμπελ, ο Σεφέρης λέει: «Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται… Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά. Κανόνας της είναι η δικαιοσύνη… Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν αν η πνοή λιγόστευε; Πρέπει ν’ αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται».
Το 1964 γίνεται επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και το Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Το 1966 εκδίδει το «Τρία Κρυφά Ποιήματα», ένα έργο γεμάτο βαθιά νοήματα και άψογο στη μορφή. Είχε επίσης τιμηθεί με το βραβείο «Κωστή Παλαμά», με το αγγλικό βραβείο ποίησης «Φόυλ» και κατείχε την θέση του επίτιμου διδάκτορα στο πανεπιστήμιο Cambridge. Το 1969 κυκλοφορεί στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό η "διακήρυξή" του εναντίον της δικτατορίας
Αντιμετωπίζει ήδη κάποια προβλήματα υγείας που τον ταλαιπωρούν. Το 1967 επιβάλλεται η δικτατορία των συνταγματαρχών στη χώρα. Το 1969 δημοσιεύτηκε η δήλωσή του κατά της χούντας και ο Σεφέρης παύτηκε από πρέσβης επί τιμή, ενώ του απαγορεύτηκε και να κάνει χρήση του διπλωματικού του διαβατηρίου. Το 1971 έγραψε το τελευταίο του ποίημα με τίτλο Επί ασπαλάθων. Στις 20 Σεπτεμβρίου 1971, έκλεισε τα μάτια του για πάντα, μετά από εγχείρηση στο δωδεκαδάκτυλο. H κηδεία του σπουδαίου ποιητή έμελλε να σταθεί έκφραση ελευθεροφροσύνης του λαού, που είχε συγκεντρωθεί κατά χιλιάδες για να τον συνοδεύσει στην τελευταία του κατοικία.
Ο Οδυσσέας Ελύτης είπε για το Γ. Σεφέρη: «Κανείς άλλος δεν στάθηκε τόσο ικανός ν’ ανιχνεύσει, να βρει και να κινήσει τα νήματα της ζωντανής ελληνικής παράδοσης όσο αυτός… Καλλιέργησε το αίσθημα της ευθύνης και κράτησε ψηλά τη σημαία της ελεύθερης συνείδησης, που τόσο την έχουν ανάγκη, σήμερα προπάντων, οι νέοι», ενώ ο Γ. Ρίτσος με τη σειρά του είπε: «Αυτή την ώρα, τα λόγια μου φαίνονται μικρά για το ανάστημα του ποιητή, μικρά για τη λύπη και την περηφάνια που μας γεμίζει το έργο του και το ήθος του. Εδώ και πολλά χρόνια, σε κρίσιμες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ο ποιητής έσμιξε ποίηση και ελευθερία, αισθητική και ηθική, σε μια γνήσια και φυσική ενότητα, αφήνοντας μιάν υψηλή, παραδειγματική κληρονομιά σ’ ολόκληρο τον ελληνικό πολιτισμό. Ακόμα μια φορά «σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα».           

Ο Γιώργος Σεφέρης σαν φωτογράφος !
Μια όχι και τόσο γνωστή πτυχή του μεγάλου Νομπελίστα ποιητή  υπήρξε η ενασχόλησή του με τη φωτογραφία.
Από τα φοιτητικά του χρόνια στην Αγγλία μέχρι το τέλος της ζωής του, ο Σεφέρης φωτογραφίζει συστηματικά πρόσωπα και τοπία. Αρχικά χρησιμοποιεί μηχανές μεσαίου φορμά (δύο συνολικά), ενώ αργότερα αποφάσισε να χρησιμοποιήσει 35mm. Ο φακός που χρησιμοποιεί είναι πάντοτε νορμάλ. Ο υπόλοιπος φωτογραφικός εξοπλισμός του αποτελείτε από ένα τρίποδο και ένα φωτόμετρο χειρός, αποφεύγει το φλας. Χρησιμοποιεί τις φωτογραφίες του σαν αναμνήσεις, σαν εφαλτήριο πολλές φορές από ότι γράφουν οι μελετητές του. Χαρακτηριστικά στα κείμενά του πολλές φορές βρήκαν σημειωμένο ένα «Φ», όπου υπάρχει σχετική φωτογραφία. Όπως μας πληροφορεί η Μάρω Σεφέρη (σύζυγός του και αγαπημένο θέμα φωτογράφησης) «Τον ενδιέφερε πολύ η φωτογραφία ως τέχνη, ως μάθημα. Ξεχώριζε την ωραία από την άσχημη ή την ωραιοπαθή φωτογραφία. Του άρεσε ο άνθρωπος με καλό μάτι».
Δεν τυπώνει ο ίδιος τις φωτογραφίες του, κρατάει μόνο όσα αρνητικά τον ενδιαφέρουν. Σημειώνει στο περιθώριό τους με μελάνι τον κωδικό που τους δίνει και τα φυλάσσει προσεχτικά σε διαφάνειες και ριζόχαρτο.
Ο ίδιος λέει για τις φωτογραφίες του :

«…ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ’ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια δέχουνταν το χέρι του γέρο-φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του όλα τα πετεινά τ’ουρανού»
«Σήμερα κρέμασα πάνω από το γραφείο μου τη μοναδική φωτογραφία ενός ελληνικού τοπίου που βρέθηκε, ολωσδιόλου τυχαία, μέσα σε κάτι χαρτιά. Τη φωτογραφία της μεγάλης άγκυρας του Πόρου. Την είχα κάνει ένα πρωί της άνοιξης του 40. Καθώς την κοιτάζω τώρα αισθάνομαι την ψυχή μου πλημμυρισμένη. Αλλά δεν είναι αυτά που μου χρειάζουνται: πελεκώντας τον εαυτό μας, έτσι γράφουμε.»
«Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός»

Πηγές :
-Γιώργος Σεφέρης, Περιμένοντας τον Άγγελο, Ρόντρικ Μπήτον, εκδ. Ωκεανίδα
-Εφημερίδες Καθημερινή, Το Βήμα, Τα Νέα.

Γ ΣΕΦΕΡΗΣ ( 13 Μαρτίου 1900 – 20 Σεπτεμβρίου 1971)

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

Χθες

Γ ΣΕΦΕΡΗΣ ( 13 Μαρτίου 1900 – 20 Σεπτεμβρίου 1971)
ΕΠΙ ΑΣΠΑΛΑΘΩΝ
Εἶναι τὸ τελευταῖο ποίημα τοῦ Σεφέρη καὶ δημοσιεύτηκε στὸ Βῆμα (23. 9. 71) τρεῖς μέρες μετὰ τὸ θάνατό του στὴν περίοδο τῆς δικτατορίας. Τὸ ποίημα βασίζεται σὲ μία περικοπῆ τοῦ Πλάτωνα (Πολιτεία 614 κ. ἑ.) ποὺ ἀναφέρεται στὴ μεταθανάτια τιμωρία τῶν ἀδίκων καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Ἀρδιαίου. Ὁ Ἀρδιαῖος, τύραννος σὲ μία πόλη, εἶχε σκοτώσει τὸν πατέρα του καὶ τὸν μεγαλύτερό του ἀδερφό του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ τιμωρία του, καθὼς καὶ τῶν ἄλλων τυράννων, στὸν ἄλλο κόσμο στάθηκε φοβερή. Ὅταν ἐξέτισαν τὴν καθιερωμένη ποινὴ ποὺ ἐπιβαλλόταν στοὺς ἀδίκους καὶ ἑτοιμαζόταν νὰ βγοῦν στὸ φῶς, τὸ στόμιο δὲν τοὺς δεχόταν ἀλλὰ ἔβγαζε ἕνα μουγκρητό. «Τὴν ἴδια ὥρα ἄντρες ἄγριοι καὶ ὅλο φωτιὰ ποὺ βρισκόταν ἐκεῖ καὶ ἤξεραν τί σημαίνει αὐτὸ τὸ μουγκρητό, τὸν Ἀρδιαῖο καὶ μερικοὺς ἄλλους ἀφοῦ τοὺς ἔδεσαν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια καὶ τὸ κεφάλι, ἀφοῦ τοὺς ἔριξαν κάτω καὶ τοὺς ἔγδαραν, ἄρχισαν νὰ τοὺς σέρνουν ἔξω ἀπὸ τὸ δρόμο καὶ νὰ τοὺς ξεσκίζουν ἐπάνω στ᾿ ἀσπαλάθια καὶ σὲ ὅλους ὅσοι περνοῦσαν ἀπὸ ἐκεῖ ἐξηγοῦσαν τὶς αἰτίες ποὺ τὰ παθαίνουν αὐτὰ καὶ ἔλεγαν πὼς τοὺς πηγαίνουν νὰ τοὺς ρίξουν στὰ Τάρταρα». (Πλ. Πολιτεία 616).

Ἦταν ὡραῖο τὸ Σούνιο τὴ μέρα ἐκείνη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.
πάλι μὲ τὴν ἄνοιξη.
Λιγοστὰ πράσινα φύλλα γύρω στὶς σκουριασμένες πέτρες
τὸ κόκκινο χῶμα καὶ οἱ ἀσπάλαθοι
δείχνοντας ἕτοιμα τὰ μεγάλα τους βελόνια
καὶ τοὺς κίτρινους ἀνθούς.
Ἀπόμερα οἱ ἀρχαῖες κολόνες, χορδὲς μιᾶς ἅρπας ποὺ ἀντηχοῦν
ἀκόμη...

Γαλήνη

-Τί μπορεῖ νὰ μοῦ θύμισε τὸν Ἀρδιαῖο ἐκεῖνον;

Μιὰ λέξη στὸν Πλάτωνα θαρρῶ, χαμένη στοῦ μυαλοῦ
τ᾿ αὐλάκια.
Τ᾿ ὄνομα τοῦ κίτρινου θάμνου
δὲν ἄλλαξε ἀπὸ κείνους τοὺς καιρούς.
Τὸ βράδυ βρῆκα τὴν περικοπή:
«τὸν ἔδεσαν χειροπόδαρα» μᾶς λέει
«τὸν ἔριξαν χάμω καὶ τὸν ἔγδαραν
τὸν ἔσυραν παράμερα τὸν καταξέσκισαν
ἀπάνω στοὺς ἀγκαθεροὺς ἀσπάλαθους
καὶ πῆγαν καὶ τὸν πέταξαν στὸν Τάρταρο κουρέλι».
Ἔτσι στὸν κάτω κόσμο πλέρωνε τὰ κρίματά του
Ὁ Παμφύλιος ὁ Ἀρδιαῖος ὁ πανάθλιος Τύραννος

31 τοῦ Μάρτη 1971