Σπάνιος άρτιος αμφορέας

Μυθικη Αναζητηση.

24 Σεπτεμβρίου

 

Σπάνιος άρτιος αμφορέας, με σπουδαία παράσταση του 360 πΧ.
"Ο παναθηναϊκός αμφορέας, κατασκευάστηκε επί άρχοντος Καλλιμήδου κάτι που σημαίνει πως τοποθετείται μεταξύ των χρόνων 360/359 πχ. Εμφανίζεται η Αθηνά Πρόμαχος, η οποία κατά το νέο σύστημα είναι στραμμένη προς τα δεξιά...
http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/09/360.html

Σήμερα...

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ: ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΒΟΪΛΑ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟΣ ΛΑΣΙΘΙΟΥ

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ: ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΒΟΪΛΑ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟΣ ΛΑΣΙΘΙΟΥ: Βρίσκεται μόλις 1 χλμ. απόσταση από τον Χανδρά, με παρακαμπτήριο χωματόδρομο. Πρόκειται για έρημο μεσαιωνικό χωριό του οποίου την π...

ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟΣ ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΒΟΪΛΑ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟΣ ΛΑΣΙΘΙΟΥ

Βρίσκεται μόλις 1 χλμ. απόσταση από τον Χανδρά, με παρακαμπτήριο χωματόδρομο. Πρόκειται για έρημο μεσαιωνικό χωριό του οποίου την προστασία έχει αναλάβει η Αρχαιολογική Υπηρεσία.

Μέσα από τα ερείπια με τις καμάρες και τα πλακόστρωτα, τα Φραντζέζικα τόξα και τον αδρό ρυθμό της τοιχοδομίας μέσα στην κατανυκτική σιγή της εγκατάλειψης νομίζεις πως ακούγεται ο αχός του καλπασμού του βυζαντινού άρχοντα, του μεσαιωνικού ιππότη, του Τούρκου σαρικοφόρου.

Το όνομα προέρχεται πιθανότατα από το βυζαντινό Βοιλάς ή Βολιάς, δηλ. ο ευπατρίδης, ο γαιοκτήμονας.

Διάφορα στοιχεία οδηγούν στην υπόθεση πως η Βόιλα ανήκε στην Ενετική ομογένεια των Ζένων, η οποία μετά την τουρκοκρατία εξισλαμίστηκε και μετονομάστηκε και από την οποία πρέπει να προέρχεται ο Τσίν Αλής η Τζεναλής από τους πιο φανατικούς γενίτσαρους. Η παράδοση τον θέλει ιδιοκτήτη του Πύργου της Βόιλας, πού εξωτερικά έχει τούρκικο επίγραμμα με ημερομηνία Εγίρας 1153 πού ισοδυναμεί με το έτος 1742 του Χριστιανικού ημερολογίου.

συνέχεια στο σύνδεσμο πηγή

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ:Ο ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

http://www.visaltis.net/2013/09/blog-post_24.html?spref=fb

ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ:Ο ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

Επίκουρος: ο φιλόσοφος της ηδονής.


Οποιες κι αν είναι οι θρησκευτικές ή οι φιλοσοφικές μας πεποιθησεις περί των αιωνίων υπαρξιακών ερωτημάτων, καλό είναι να γνωρίζουμε τις απόψεις του φιλοσόφου για τον οποίο ο Νίτσε είπε: "Η επιστήμη έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει τον Επίκουρο"

Το παρακάτω κείμενο είναι από τα πιο συμπυκνωμένα και αποδίδει με συντομία και σαφήνεια την Επικούρεια κοσμοθεωρία:

Ο φιλόσοφος Επίκουρος που γεννήθηκε στη Σάμο, γιος του Αθηναίου Νεοκλή, ήταν ιδρυτής της Σχολής των Επικουρείων στην Αθήνα. Σε ηλικία 14 ετών άκουσε μαθήματα από τον πλατωνιστή Πάμφιλο. Για τη φιλοσοφική του εξέλιξη έπαιξε ρόλο η σπουδή του (327-324) με δάσκαλο τον Ναυσιφάνη, ο οποίος του δίδαξε την Ατομιστική του Δημόκριτου και τη θεωρία της ηδονής της Κυρηναϊκής Σχολής. Αργότερα ο ίδιος έλεγε ότι όλα όσα ήξερε τα έμαθε μόνος του, γιατί οι δάσκαλοι δεν μπορούσαν να του εξηγήσουν, τί υπήρχε πριν από το χάος, από το οποίο προέκυψε η ζωή.

Στα έτη 323-321 ο Επίκουρος ήταν στρατιώτης στην Αθήνα. Το 323 πέθανε ο Μεγαλέξανδρος στη Βαβυλώνα, με αποτέλεσμα το 322 να ξεσηκωθούν οι Αθηναίοι ενάντια στους Μακεδόνες. Ταυτόχρονα ο Αριστοτέλης, φοβούμενος λιντσάρισμα, εγκατέλειψε το «Λύκειο», τη Σχολή που είχε στην Αθήνα και διέφυγε στη Χαλκίδα όπου, μετά από λίγο καιρό, πέθανε. Η προσπάθεια των Αθηναίων για απεξάρτηση από τους Μακεδόνες κατέληξε σε ήττα, οπότε ο πατέρας του Επίκουρου εξεδιώχθη με άλλους Αθηναίους από τη Σάμο και κατέφυγε στον ιωνικό Κολοφώνα. Εκεί εγκαταστάθηκε και ο Επίκουρος, όπου εμβάθυνε σε φιλοσοφικά προβλήματα, στη συνέχεια δίδαξε δε στη Μυτιλήνη και στη Λάμψακο (Ελλήσποντος).

Αρκετοί φίλοι και μαθητές από τη Μυτιλήνη και τη Λάμψακο ακολούθησαν τον Επίκουρο στην Αθήνα, όταν αυτός ίδρυσε τη σχολή του «Κήπου», κάπου στο σημερινό Βοτανικό, μεταξύ Διπύλου και Ακαδημίας. Περίπου την ίδια εποχή ίδρυσε σχολή στην «Ποικίλη Στοά» και ο Ζήνων ο Κιτιεύς. Η επικούρεια Σχολή του «Κήπου» καλλιεργούσε φιλοσοφικό ανταγωνισμό με τους ακαδημαϊκούς (πλατωνικούς) και τους περιπατητικούς (αριστοτελικούς). Στον «Κήπο» δίδαξε ο Επίκουρος περίπου 40 χρόνια.

Οι επικούρειοι είχαν φυσιοκρατικές αντιλήψεις και μίλαγαν ενάντια στις δεισιδαιμονίες, τη μαντική, τα θρησκευτικά ιερατεία και τους δημοκόπους πολιτευτές, προκαλώντας έτσι την αντιπάθεια των κατεστημένων ολιγαρχικών κύκλων. Τα κυριότερα έργα του ίδιου του Επίκουρου γέμιζαν περί τους 300 παπύρους, έχουν όμως διασωθεί ελάχιστα, γιατί τα περισσότερα καταστράφηκαν κατά τις συστηματικές πυρπολήσεις βιβλιοθηκών από τον 4ο αιώνα μ.Χ. και μετά.

Στην επικούρεια διδασκαλία διαιρείται η φιλοσοφία, η οποία θεωρείται «φάρμακο της ψυχής», σε τρεις τομείς, τη φυσική, τη λογική και την ηθική. Υπέρτατο αγαθό κατά τον Επίκουρο είναι η ευχαρίστηση στη ζωή, για την απόλαυση της οποίας πρέπει να επιστρατεύονται όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου. Η επικούρεια ευχαρίστηση (ηδονή) αφορούσε όλες τις ψυχικές απολαύσεις, την καλλιέργεια του πνεύματος και την άσκηση της αρετής, χωρίς έπαρση και αυτοπροβολή. Σε επιστολή του προς τον Μενοικέα ο Επίκουρος γράφει:

«Όταν λέμε ότι σκοπός είναι η ηδονή, δεν εννοούμε τις ηδονές του ασώτου και αυτές που βρίσκονται μέσα στις απολαύσεις, όπως νομίζουν μερικοί που το αγνοούν και δεν το παραδέχονται ή είναι κακώς πληροφορημένοι. Αλλά εννοούμε να μην πονάει το σώμα και να μην ταράσσεται η ψυχή.»

Οι ιδανικές καταστάσεις για τον άνθρωπο είναι, αρνητικά μεν η αταραξία, η αφοβία και η απονία και θετικά, η ευθυμία, η χαρά, η ευφροσύνη και η απαλλαγή από το φόβο του θανάτου. Κύρια προσπάθεια του ανθρώπου πρέπει να είναι η απολύτρωση από τον πόνο, η οποία εξασφαλίζει μία παθητική ηδονή. Η φιλοσοφία του Επίκουρου για τον τρόπο διαβίωσης των ανθρώπων συμπυκνώνεται στο «λάθε βιώσας» (= να ζεις απαρατήρητος, να μην επιδιώκεις την προβολή). Στην ίδια επιστολή του προς Μενοικέα γράφει ο Επίκουρος:

«Το πιο φρικτό από τα κακά, ο θάνατος, δεν είναι τίποτα για μας (τους επικούρειους), επειδή όταν υπάρχουμε εμείς, αυτός δεν υπάρχει, και όταν επέλθει ο θάνατος, τότε δεν υπάρχουμε εμείς.»

Για το δίλημμα πεπερασμένη – αιώνια ζωή που εισάγουν τεχνητά οι θρησκείες ώστε να προσφέρουν υπηρεσίες με διάφορες αυθαίρετες κατασκευές περί αιωνιότητας της ζωής, έγραφε:

«Η σωστή γνώση πως ο θάνατος δεν είναι τίποτα για μας, κάνει απολαυστική τη θνητότητα της ζωής, όχι επειδή της προσθέτει άπειρο χρόνο, αλλά επειδή την απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας.»

Ενώ ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης θεωρούσαν τα ουράνια σώματα θεϊκές μονάδες με αυτοτελή βούληση, τα οποία παρακολουθούσαν τους ανθρώπους, ο Επίκουρος γράφει ότι αυτά τα σώματα πήραν από την αρχή, μαζί με το σφαιρικό τους σχήμα, την αναγκαιότητα και περιοδικότητα των κινήσεών τους και δεν πρόκειται για μακάριες και άφθαρτες οντότητες.

Αναφέρει ο Επίκουρος για τη θεωρία του
Ηδονή είναι να μην πονάει το σώμα και να μην ταράσσεται η ψυχή.

Η αξία της γνώσης, υποστηρίζει ο Επίκουρος, αντίθετα με τον Αριστοτέλη, μετριέται με τη χρησιμότητά της. Η γνώση πρέπει να βοηθάει για να εκλείψουν οι δεισιδαιμονίες και οι πλάνες και για να κατακτήσει ο άνθρωπος το ανώτερο αγαθό που είναι η ψυχική γαλήνη. Δεν υπάρχει και δεν χρειαζόμαστε γνώση που δεν έχει σχέση με τη ζωή, που δεν μεγαλώνει την ευτυχία μας, που δεν μειώνει τον πόνο μας – επικούρειες αντιλήψεις που επικράτησαν οριστικά από την Αναγέννηση και εντεύθεν.

Επίσης έγραψε
«Η σωστή γνώση πως ο θάνατος δεν είναι τίποτα για μας, κάνει απολαυστική τη θνητότητα της ζωής, όχι επειδή της προσθέτει άπειρο χρόνο, αλλά επειδή την απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας.»

Επίσης αντίθετα με τον Αριστοτέλη, ο Επίκουρος θεωρεί τις γυναίκες ισότιμες στην κοινωνική ζωή με τους άνδρες και τις δέχεται ως μαθήτριες στη Σχολή. Εξ ίσου ισότιμη ανθρώπινη αντιμετώπιση αξίζουν οι δούλοι, οι οποίοι μπορούσαν να παρακολουθούν μαθήματα στον Κήπο και να αναδειχθούν σε φιλοσόφους. Το όνομα ενός εξ αυτών, Μυς, διασώθηκε σε μας από τον ιστορικό Λαέρτιο. Για τις γυναίκες έγραψε ο Επίκουρος:

«Η γυναίκα σου να σε σέβεται πρέπει και όχι να σε φοβάται, διότι δεν την πήρες για υπηρέτρια, αλλά για σύντροφο στη ζωή.»

Μια σύγκριση αυτών των αντιλήψεων με αντίστοιχες μεταγενέστερες που επικράτησαν στον ελληνόφωνο χώρο, δείχνει ποια ανατολίτικη οπισθοδρομικότητα επεβλήθη στον Ελληνισμό με τις μεσανατολικές δοξασίες.

Μέσα σε ένα περιβάλλον πολεμικών και πολιτικών ανακατατάξεων των ελληνιστικών κρατών, όπου τίθενται ερωτήματα για ανεξαρτησία (από τους Μακεδόνες) και αυτονομία των πόλεων, οι Επικούρειοι έχουν σαφή άποψη για το θέμα των πατρίδων, όχι με την ιδιοκτησιακή έννοια που δημιουργούν στους ανθρώπους, μέχρι των ημερών μας, οι κυβερνήτες για λόγους διατήρησης της εξουσίας και διακίνησης εξοπλισμών, αλλά με την έννοια του ενιαίου περιβάλλοντος, της κοινής πατρίδας και της αδελφοσύνης επί Γης. Έγραφε ο επικούρειος Διογένης Οινοανδέας (2ος αιώνα π.Χ.):

«Με το κάθε κομμάτιασμα της γης βέβαια άλλη είναι η πατρίδα για τον καθένα. Αλλά εάν δούμε όλη την επιφάνεια αυτού του κόσμου, τότε μία είναι η πατρίδα όλων μας, όλη η Γη, και μία η κατοικία μας, όλος ο κόσμος.»

Αντιλήψεις, οι οποίες επανέρχονται τον 21ο αιώνα ως νέες σοφίες, μπροστά στα πολλαπλά προβλήματα που προέκυψαν, είτε από τις φυσικές αλλαγές, είτε από τις δραστηριότητες του ανθρώπου, π.χ. επιβάρυνση περιβάλλοντος, πυρηνικά όπλα, διατροφικά προβλήματα, ενεργειακή ανεπάρκεια, αμάθεια και οπισθοδρομικότητα κ.ά.

Οι θεοί, κατά την επικούρεια αντίληψη, δεν ανακατεύονται στα ανθρώπινα, δεν κάνουν χάρες και δεν δέχονται δώρα. Αν έκαναν δε πράγματι οι θεοί όσα τους ζητούσαν οι άνθρωποι, θα εξαφανιζόταν η ανθρωπότητα, γιατί όλοι επιζητούν και εύχονται το κακό των άλλων… Για κάθε στιγμή και κάθε δυσκολία της ανθρώπινης ζωής, οι επικούρειοι φιλόσοφοι είχαν διατυπώσει ως πνευματικό βοήθημα την τετραφάρμακον, τέσσερις φράσεις για συνεχή χρήση:

«Δεν μας φοβίζει ο θεός, δεν μας ανησυχεί ο θάνατος, εύκολα αποκτιέται το Καλό, εύκολα υποφέρεται το Κακό.»

Αυτό δηλώνει ότι, πέρα από τις φυσικές δυνάμεις και τους νόμους του σύμπαντος,
δεν υπάρχουν θεοί τιμωροί και μπαμπούλες, όπως επαναλαμβάνουν καταπιεστικά
οι θρησκείες, οπότε και δεν χρειάζεται κάποιος να ζει με το φόβο τους
δεν μας ανησυχεί ο θάνατος που δεν μας αφορά, εφόσον εμείς δεν υπάρχουμε πια
το καλό που χρειάζεται για να ζήσει κάποιος, σύμφωνα με τις πνευματικές, ψυχικές και σωματικές ανάγκες του, αποκτάται για έναν ολιγαρκή άνθρωπο εύκολα και τέλος,
με την επικούρεια αταραξία αντιμετωπίζεται κάθε κακό, κάθε δυσάρεστη κατάσταση και κάθε φόβος.

Ένας σημαντικός τομέας που απασχόλησε εντατικά τον Επίκουρο, από τον οποίο έχουμε όμως λίγες πληροφορίες, είναι η φυσική του φιλοσοφία. Η επιρροή του ατομισμού του Λεύκιππου και του Δημόκριτου είναι παραπάνω από εμφανής στο έργο του Επίκουρου. Ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος έγραψε, μεταξύ άλλων, και ένα τεράστιο συναφές σύγγραμμα, «Περί Φύσεως», το οποίο είχε έκταση 37 τόμων. Τα λίγα αποσπάσματα που έχουν διασωθεί από αυτό το έργο, είναι κυρίως κείμενα του Λουκρήτιου και του Διογένη Οινοανδέα, αλλά και λίγα του ίδιου του Επίκουρου.

Μερικές από τις βασικές αρχές της φυσικής φιλοσοφίας του Επίκουρου

* Τίποτα δεν δημιουργείται ποτέ από το τίποτα.
* Ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε από θεία παρέμβαση.
* Ακόμα και αν υπάρχουν θεοί, αυτοί δεν επιδρούν στο φυσικό κόσμο.
* Η ύλη δεν καταστρέφεται σε τίποτα.
* Πρωταρχικά στοιχεία της ύλης δεν είναι τα αριστοτελικά στοιχεία πυρ, αήρ, γη και ύδωρ, αλλά μικρά αδιαίρετα άφθαρτα σωματίδια (άτμητα σωμάτια = άτομα).
* Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αισθητό αν δεν έχει υλική υπόσταση.
* Τίποτα δεν υπάρχει εκτός από τα άτομα και το κενό ανάμεσά τους.
* Όλα τα σώματα, είτε είναι άτομα, είτε προέρχονται από ένωση ατόμων.
* Το σύμπαν είναι αχανές. Δεν βρισκόμαστε στο κέντρο του σύμπαντος, αλλά είμαστε ένας από τους αναρίθμητους κόσμους του σύμπαντος.
* Τα άτομα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση μέσα στο κενό. Μπορούν να συνεχίσουν σε ευθεία, να συγκρουστούν, να αλλάξουν κατεύθυνση, να ενωθούν με άλλα άτομα στη δημιουργία σύνθετων σωμάτων.
* Οι κόσμοι και τα έμβια όντα δημιουργούνται από τυχαία γεγονότα λόγω της χαοτικής
κίνησης των ατόμων.
* Αυτό που αποκαλούμε «ψυχή» είναι σωματική οντότητα με υλικά χαρακτηριστικά και
δεν συνεχίζει να υπάρχει μετά τον θάνατο.
* Η αίσθηση είναι αξιόπιστη, διότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κάτι άλλο πιο αξιόπιστο από αυτήν.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι αυτές οι απόψεις, τις οποίες είχε προσεγγίσει διαισθητικά ο Επίκουρος, δεν απέχουν σημαντικά από τα επιστημονικά ευρήματα και τη σημερινή γνώση μας για τα ουράνια σώματα και τη φύση γενικότερα. Δεν είχε, λοιπόν, άδικο ο Νίτσε που διαπίστωνε στα τέλη του 19ου αιώνα ότι: «Η επιστήμη έχει βαλθεί να επιβεβαιώσει τον Επίκουρο!»

Είναι πασιφανές, πόσο αρνητική ήταν για την πρόοδο της ανθρωπότητας η αποσιώπηση αυτού του μεγάλου διανοητή κατά την ύστερη Αρχαιότητα και το Μεσαίωνα. Μπορούμε δε εύκολα να σκεφτούμε, πόσο θα είχαν προωθηθεί η επιστήμη, η τεχνολογία και γενικότερα ο (ελληνικός) πολιτισμός, αν είχε εξελιχθεί ομαλά η επιστήμη των ελληνορωμαϊκών και ελληνιστικών χρόνων και δεν είχε παρεμβληθεί ο οπισθοδρομικός Μεσαίωνας με την υποστήριξη της εισροής στις πολιτισμένες κοινωνίες βαρβάρων από Βορρά και Ανατολή και της άνωθεν επιβολής σκοτεινών δεσποτικών και θεόπληκτων αντιλήψεων.

Από τα προηγούμενα είναι επίσης κατανοητό, γιατί οι πλατωνιστές και αριστοτελιστές απεχθάνονταν αυτόν τον μεγάλο φιλόσοφο, τους μαθητές του και τη φιλοσοφία τους και γιατί συνεχίζεται αυτή η εχθρότητα μέχρι των ημερών μας από όλους τους ελιτίστικους μηχανισμούς.

Περίπου 300 χρόνια μετά την εποχή του Επίκουρου, γράφει ο Πλούταρχος (~50 – 125 μ.Χ.) ότι ο ιδρυτής της Σχολής του «Κήπου» προσπάθησε να ανατρέψει τους «θεσμούς της πόλης» και ότι θεωρούσε τον εαυτό του «σοφότερο από τον Πλάτωνα» – έγκλημα καθοσιώσεως για τους ολιγαρχικούς. Γι’ αυτές λοιπόν τις αντιλήψεις έπρεπε, σύμφωνα με τον Πλούταρχο που είχε ο ίδιος ολιγαρχικές προτιμήσεις, να μαστιγωθούν όλοι οι επικούρειοι, όχι με το απλό μαστίγιο αλλά με το αστραγωτό! Αυτή η εκδήλωση αντιπάθειας και εκδικητικότητας δείχνει, πόση επιρροή πρέπει να είχαν ακόμα κατά το 2ο μ.Χ. αιώνα στην κοινωνία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας οι επικούρειοι φιλόσοφοι.

Ο Επίκουρος δεν έτυχε μέχρι σήμερα, λόγω των δημοκρατικών και φυσιοκρατικών του αντιλήψεων, οποιασδήποτε προβολής μέσα από τα σύγχρονα εκπαιδευτικά συστήματα, τα οποία κατά κύριο λόγο στηρίζουν ακόμα ολιγαρχικές και θεοκρατικές αντιλήψεις. Μόλις τα τελευταία χρόνια παρουσιάζεται στα ελληνικά σχολικά βιβλία δειλά η βιογραφία του Επίκουρου και αναπτύσσεται η φιλοσοφία του. Μερικοί σύγχρονοι δυσφημιστές εξηγούν δε, κάνοντας μεταφραστικά άλματα, ότι το λάθε βιώσας (= να ζεις απαρατήρητος) του σπουδαίου αυτού φιλοσόφου σημαίνει πως κάποιος ζει λαθραία, σε βάρος των άλλων – ένα ακόμα δείγμα της διαχρονικής οπισθοδρομικής αθλιότητας που υποστηρίζεται κατά κανόνα από μηχανισμούς προπαγάνδας, θεσμοποιημένους και άτυπους.

 Στ. Φραγκόπουλος -sciencearchives.wordpress.com

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟΝ/visaltis.net

«Θηρίο είν' ο άνθρωπος!»

http://www.cretalive.gr/history/view/thhrio-ein-o-anthrwpos/107818

«Θηρίο είν' ο άνθρωπος!»

Το 2001 η Εταιρία Ελλήνων Συγγραφέων καθιέρωσε προς τιμήν της το βραβείο "Διδώ Σωτηρίου", το οποίο απονέμεται "σε ξένο ή Έλληνα συγγραφέα που με τη γραφή του αναδεικνύει την επικοινωνία των λαών και των πολιτισμών μέσα από την πολιτισμική διαφορετικότητα".

Η Διδώ Σωτηρίου υπήρξε μια πολύ σπουδαία Ελληνίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας Γεννήθηκε στην Μικρά Ασία , στο Αϊδηνιό στα 1909 και φεύγει από τη ζωή στις 23 Σεπτεμβρίου του 2004. Αδελφή της Έλλης Παππά.
Ήρθε ως πρόσφυγας στον Πειραιά και κατόπιν στην Αθήνα μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, όπου και σπούδασε γαλλική φιλολογία, συνεχίζοντας της σπουδές της  στο Παρίσι στη Σορβόννη. Εκεί συνδέθηκε στενά με τους Αντρέ Μαλρώ και Αντρέ Ζιντ. Το 1936 άρχισε να εργάζεται σαν δημοσιογράφος σε διάφορα έντυπα. Το 1936 εργάστηκε ως ανταποκρίτρια του περιοδικού Νέος κόσμος της Γυναίκας στο Παρίσι ενώ το 1944 έγινε αρχισυντάκτρια της εφημερίδας Ριζοσπάστης όπου και ασχολήθηκε με την κάλυψη και τον σχολιασμό των εξωτερικών γεγονότων. Μετά τον Εμφύλιο πόλεμο συνεργάστηκε με το περιοδικό Επιθεώρηση Τέχνης και την εφημερίδα Η Αυγή χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Σοφία Δέλτα. Διετέλεσε επίσης αρχισυντάκτρια στο περιοδικό Γυναίκα και επιστημονικός συνεργάτης στα περιοδικά Γυναικεία Δράση και Κομμουνιστική Δράση δημοσιεύοντας επιφυλλίδες, χρονογραφήματα και διηγήματα.
Το πρώτο της μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 1959. Τα έργα της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.  Συμμετείχε ενεργά στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες της χώρας μέσα από τις τάξεις της αριστεράς. Δεν εργάστηκε ποτέ ως καθηγήτρια γιατί αφοσιώθηκε στην δημοσιογραφία και στην λογοτεχνία. Ταξίδεψε σε πολλές χώρες δημοσιεύοντας τις εντυπώσεις της. Τέλος, κατά την διάρκεια της κατοχής (1941-1944) έλαβε ενεργό μέλος στην Εθνική Αντίσταση, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες τον Αντιστασιακό τύπο.
Το 2001 η Εταιρία Ελλήνων Συγγραφέων καθιέρωσε προς τιμήν της το βραβείο "Διδώ Σωτηρίου", το οποίο απονέμεται "σε ξένο ή Έλληνα συγγραφέα που με τη γραφή του αναδεικνύει την επικοινωνία των λαών και των πολιτισμών μέσα από την πολιτισμική διαφορετικότητα". Τα περισσότερα έργα της μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες ενώ ή λογοτεχνία της διακρίνεται για τον ρεαλισμό, την απλότητα, τη δραματική αφήγηση και τον αδρό δημοτικό λόγο της.
«Θηρίο είν' ο άνθρωπος!»
Για το βιβλίο « Τα ματωμένα χώματα » της Διδώ Σωτηρίου
«Πόλεμοι και ξανά πόλεμοι! Τι στο καλό θα βγάλει η μαγκούφα η εποχή μας και κοιλοπονάει τόσο άγρια;»
Μπήκε το κακό με τους Βαλκανικούς Πολέμους και άργησε να βγει. Χρόνια σπαρμένα με θυσίες, πολέμους και νεκρούς. Η Μικρασιατική εκστρατεία και η καταστροφή.
Η ιστορία του Μανώλη Αξιώτη, Μικρασιάτη αγρότη από τον Κιρκιντζέ. Άνθρωπος του μόχθου, δεμένος με τον τόπο του, το πατρικό του σπίτι, τους χωριανούς του. Ο άντρας που πάλεψε με κορμί και με ψυχή. Στο Αμελέ Ταμπουρού, τα Τάγματα Εργασίας της Άγκυρας, το 1915.Στο μέτωπο του Αφιόν Καραχισάρ το 1922.
Μια λεύτερη πατρίδα ονειρευόταν καθώς έσφιγγε τα δόντια και έλεγε:
«Ώρα μάχης, Αξιώτη, ώρα θυσίας. Δεν έχεις ελόγου σου κανένα πάρε δώσε με την πολιτική. Το χρέος σου κάνεις».
Γνώρισε κακουχίες και στερήσεις, είδε βασανιστήρια και θανάτους, έζησε την αιχμαλωσία και την προσφυγιά, για να συλλογιστεί: «Θηρίο είν' ο άνθρωπος!»
Το μνημειώδες έργο της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας που χαρακτηρίστηκε :«Βίβλος της σύγχρονης εξόδου του Μικρασιάτικου Ελληνισμού»
Από το 1962 που πρωτοεκδόθηκαν μέχρι σήμερα τα Ματωμένα Χώματα έχουν ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 400.000 αντίτυπα. Το βιβλίο έχει μεταφραστεί στις εξής γλώσσες: αγγλικά, βουλγαρικά, εσθονικά, γαλλικά, γερμανικά, ολλανδικά, ουγγρικά, ρώσικα, ρουμανικά, σερβικά, ισπανικά, ιταλικά, τουρκικά και κέλτικα βρετονικά. Στην Τουρκία το βιβλίο είχε συγκλονιστική απήχηση.

"Γενικόν Ταχυδρομείον "

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!

24 Σεπτεμβρίου

Σαν σήμερα, 24 Σεπτεμβρίου 1828
Ο Ιωάννης Καποδίστριας ιδρύει και οργανώνει τα ταχυδρομεία.
Υπογράφει ψήφισμα "περί συστάσεως τακτικής ταχυδρομικής συγκοινωνίας" ιδρύοντας το "Γενικόν Ταχυδρομείον "
Στην Αθήνα ο ταχυδρόμος ερχόμενος από το Ναύπλιο, την τότε πρωτεύουσα, "ανήρχετο επί βαρελίου, αναγιγνώσκων εις επήκοον των συγκεντρωμένων κατοίκων τας επί των επιστολών διευθύνσεις. Εν περιπτώσει καθ ην δεν εμφανίζοντο οι αποδέκται, αι επιστολαί εκαίοντο επιτόπου." Η γεωγραφική ιδιομορφία και ποικιλία της χώρας, και η παντελής έλλειψη συγκοινωνιακής υποδομής κάνει το ταχυδρομικό έργο ιδιαίτερα δύσκολο.

Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ "Σατιρικά Γυμνάσματα 5"

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

24 Σεπτεμβρίου

Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ "Σατιρικά Γυμνάσματα 5"

Πολεμάς να στυλώσεις, κυβερνήτη,

με τα καράβια και με τα φουσάτα

της Πολιτείας το σαλεμένο σπίτι.

Του κάκου ιδρώνεις, έμπα σ’ άλλη στράτα,
το νου μας πρώτα στύλωσε και χτίσε,
και πρώτ’ απ’ όλα αλφαβητάρι κράτα.

Δάσκαλος γίνε, αλήθεια αν ήρωας είσαι.
Σε μια Βαβέλ δεμένους μάς κρατάνε
κακά στοιχειά· το μάγεμα τους λύσε

και στα χείλια οι καρδιές μας πάλε ας πάνε.
Σύμμετρα υψώσου, πύργε της ζωής.
Τρανοί κι αν είναι οι τάφοι, τάφοι θα ’ναι.

Στον ήλιο τόπο θέλουμε κ’ εμείς.

ΠΗΓΗ http://digitalschool.minedu.gov.gr/

Θέρος, τρύγος, πόλεµος

http://www.agrotikabook.gr/%CE%B8%CE%AD%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CF%81%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%C2%B5%CE%BF%CF%82

Θέρος, τρύγος, πόλεµος

Δευ, 2013-09-23 16:00

Τρυγητή συνηθίζουν να αποκαλούν οι Ελληνες, ειδικά στις γεωργικές ζώνες, τον Σεπτέµβριο, διότι σε όλες τις αµπελουργικές περιοχές συντελείται η συγκοµιδή του καρπού της αµπέλου που θα µετουσιωθεί σε κρασί µέσα από τη διαδικασία της οινοποίησης. Ο τρυγητός του σταφυλιού πάντα προσέλκυε τα φώτα της δηµοσιότητας. Σε πολλές περιπτώσεις, µάλιστα, η διαδικασία έπαιρνε διαστάσεις πανηγυριού στο οποίο συµµετείχε ολόκληρος ο οικισµός του αµπελώνα. Οσο όµως τα χρόνια περνούν, το τελετουργικό χάνεται µαζί µε τα παραδοσιακά πατητήρια και τα τραγούδια και αποµένoυν το οµαδικό πνεύµα των τρυγητών, οι µυρωδιές από τις αναθυµιάσεις και η αγωνία του καλλιεργητή.
 
Χρονολογηµένο σταφύλι
Ο τρύγος, ξέχωρα από το διαδικαστικό των ηµερών του Σεπτεµβρίου, αντανακλά και µια συνολική πορεία στο ηµερολόγιο του αµπελώνα µε τις επιδράσεις του καιρού να αντικατοπτρίζονται ξεκάθαρα στον καρπό της γης. Το σταφύλι που θα τρυγηθεί θα γίνει µετέπειτα κρασί και θα είναι στις περισσότερες των περιπτώσεων χρονολογηµένο, αντανακλώντας ό,τι καλό ή κακό είχε να του προσφέρει η συγκεκριµένη χρονιά. Μια ευλογηµένη χρονιά – όπως ήταν το 2000 στο Μπορντό – θα δώσει πλούσια, αρµονικά κρασιά, ιδανικά για παλαίωση, και θα απογειώσει τις τιµές µε µαθηµατική ακρίβεια. Αντίστοιχα, µια δύσκολη χρονιά – όπως ήταν το 2008 στον Ροδανό – θα δώσει ανισόρροπα, ελλιπή κρασιά, που δεν θα ταξιδέψουν στον χρόνο, και θα οπλίσει µε δυσπιστία τους αγοραστές.
Καιρός παντοκράτωρ
Συγκεκριµένα, σε µια γενναιόδωρη χρονιά ο καιρός θα µεριµνήσει ώστε το φυτό να µη στρεσαριστεί και ο καρπός να ωριµάσει αρµονικά, χωρίς να στερηθεί το νερό ή τη ζέστη. Διαφορετικά, σε ανεπιθύµητες συνθήκες, µια ανοιξιάτικη παγωνιά θα δηµιουργήσει ανωµαλία στο άνοιγµα των οφθαλµών του φυτού και στην εξέλιξη του καρπού, ενώ µια φθινοπωρινή µπόρα πριν από τον τρύγο θα έχει αποτέλεσµα την έλλειψη συµπύκνωσης των χυµών και κατ’ επέκταση κρασιά υδαρή. Υπάρχουν περιπτώσεις που ακόµη και η ηλιοφάνεια δεν είναι πανάκεια: σε καθεστώς καύσωνα το κλήµα στρεσάρεται και υπάρχει κίνδυνος να σταµατήσει τη φωτοσύνθεση. Σε αυτή την περίπτωση, µια βροχή – η οποία υπό διαφορετικές συνθήκες θα ήταν ανεπιθύµητη – είναι ευεργετική και λειτουργεί ανακουφιστικά για το φυτό.
Τεχνολογία ή ροµαντισµός;
Ο άνθρωπος έχει µάθει να συνυπάρχει µε το αµπέλι και να προσαρµόζει τις τεχνικές του ώστε να συµβαδίζουν µε τον καιρό. Στις µέρες µας, οµολογουµένως, αυτό γίνεται µε περισσότερα τεχνικά µέσα. Υποσυνείδητα ίσως και να µου βγαίνει ένα είδος γκρίνιας για την ισοπεδωτική προσέγγιση που προέρχεται από τις χώρες του Νέου Κόσµου κατά κύριο λόγο. Πρόκειται για µια µόδα των τελευταίων χρόνων που µετατοπίζει το κέντρο των αποφάσεων από το αµπέλι στο οινοποιείο. Πρακτικά, αντί να δώσουµε έµφαση στη γη, επανδρώνουµε το εργαστήριό µας µε την τελευταία λέξη της τεχνολογίας σε πρόσθετα και εργοστασιακές ζύµες και έχουµε πάντα το επιθυµητό αποτέλεσµα. Μου φέρνει στον νου µια έκφραση που είχα διαβάσει πριν από χρόνια: Coca-colonisation (αποικισµός µέσω της αµερικάνικης κουλτούρας) του κρασιού.
Οσο ροµαντικό και αν ακούγεται, πιστεύω πως ο καιρός είναι εκείνος που ορίζει την παραγωγή του κρασιού και πρέπει να το δεχτούµε ως δεδοµένο. Ισως θυµηθούµε ξανά και τη σηµασία της προσευχής.
ΒΗΜΑ

"ΟΙΚΟλογήματα"

Bigbook.gr.

23 Σεπτεμβρίου

http://www.bigbook.gr/index.php?lang_id=1&mode=singleBook&book_id=193563
 

Το 6ο βιβλίο της πετυχημένης σειράς "ΟΙΚΟλογήματα" του Βαγγέλη Ηλιόπουλου και της Βασιλικής Νίκα. Μετά το θέμα των καμένων δασών, της μόλυνσης των θαλασσών, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το πρόβλημα της διαχείρισης των σκουπιδιών και το θέμα της ενέργειας, τα ΟΙΚΟλογήματα αγγίζουν το θέμα της ρύπανσης του περιβάλλοντος από τα αυτοκίνητα. 

Ένα βιβλίο για το ποδήλατο και τη συμβολή του στον οικολογικό τρόπο ζωής. Η πόλη έχει καταληφθεί από τα αυτοκίνητα, τα οποία την έχουν κάνει άσχημη και βρόμικη. Με τα ποδήλατα έχει ξεσπάσει μακροχρόνιος πόλεμος. Δυο ποδήλατα θέλουν να εξηγήσουν στα αυτοκίνητα ότι αυτός ο πόλεμος δε θα έχει νικητή. Θέλουν ακόμα να τους προτείνουν να υπογράψουν ειρήνη. Υπάρχει όμως κάποιος που δε θα δεχτεί ποτέ: ο αρχιστράτηγος Τζι Μπι Τούρμπο, πανίσχυρο αυτοκίνητο που τα ποδήλατα πρέπει να το νικήσουν, αν θέλουν ειρήνη. Πώς; Μα οδηγώντας τον στην τελική αναμέτρηση, εκεί που δεν έχει ούτε βενζίνη ούτε καινούρια λάστιχα. Θα νικήσουν τα ποδήλατα; Θα καταφέρουν να αλλάξουν την πόλη με ορθοπεταλιές; 

Μπορεί η λογοτεχνία να αλλάξει τη στάση και τη συμπεριφορά του αναγνώστη σχετικά με το περιβάλλον; Η σειρά παραμυθιών του Βαγγέλη Ηλιόπουλου "ΟΙΚΟλογήματα" έχει ακριβώς αυτόν τον στόχο. Στο βιβλίο υπάρχουν και δραστηριότητες που βοηθούν τα παιδιά, παίζοντας, να κατανοήσουν το θέμα, και τελικά να αναλάβουν δράση.

σπουδαίο κέντρο γραμμάτων και παιδείας

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/09/anakalyfthhke-spoudaio-kentro-grammatwn-kai-paideias-twn-vyzantinwn-xronwn.html

Ανακαλύφθηκε σπουδαίο κέντρο γραμμάτων και παιδείας των Βυζαντινών χρόνων

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 23, 2013   Ελληνικές αρχαιότητες   No comments

Ένα σπουδαίο κέντρο γραμμάτων και παιδείας των βυζαντινών χρόνων, που θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως πρώτο Ελληνικό πανεπιστήμιο, ανέσκαψε ο καθηγητής Αθ. Παλιούρας στην τοποθεσία Λουσούδι των Αστερουσίων, σε υψόμετρο 880 μ., κάτω από την κορυφή του Κόφινα!
Πρόκειται για το μοναστήρι των Τριών Ιεραρχών που ίδρυσε στα μέσα του 14ου αιώνα ο λόγιος μοναχός Ιωσήφ Φιλάγρης, ένας από τους πιο σημαντικούς σχολιαστές του Αριστοτέλη. Τον σημαντικό ρόλο του Φιλάγρη είχε αναδείξει το 1979 ο καθ. Γ. Παπάζογλου, στη διδακτορική διατριβή του με επιβλέποντα τον αείμνηστο καθηγητή Νίκο Παναγιωτάκη.
Το ερειπωμένο μοναστήρι, που συνέχιζε να παραμένει άγνωστο, εντόπισε το 1992 ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Νίκος Ψιλάκης και το περιέλαβε στο έργο του "Μοναστήρια και Ερημητήρια της Κρήτης".

Τα εντυπωσιακά στοιχεία της ανασκαφικής έρευνας παρουσιάστηκαν σήμερα από τον καθηγητή κ. Παλιούρα, παρόντων του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Γορτύνης & Αρκαδίας Μακαρίου, του Περιφερειάρχη Κρήτης Σταύρου Αρναουτάκη, της αντιπεριφερειάρχη Κρήτης Θεανώς Βρέντζου, του Ηγούμενου της Μονής Κουδουμά Αρχιμανδρίτη Μακάριου, του π. Ιλαρίωνα, του αρχιτέκτονα Ηρακλή Πυργιαννάκη, που ανάλαβε τη μελέτη αναστήλωσης του ημιερειπωμένου καθολικού, και των αρχαιολόγων συνεργατών της ανασκαφής Μαρίας Σηφάκη και Στυλιανής Καλλεντάκη.
Όπως αναφέρθηκε στη συνέντευξη τύπου, ο λόγιος μοναχός και αριστοτελικός σχολιαστής Ιωσήφ Φιλάγρης δραστηριοποιήθηκε σε μια έρημη περιοχή της Νότιας Κεντρικής Κρήτης (αναφέρεται και ως Ερημούπολις), όπου υπήρχαν διάσπαρτα μονύδρια, ασκηταριά και σπήλαια -χώροι διαμονής των ερημιτών, που συνέχιζαν τη μακραίωνη πορεία του ασκητικού βίου.

Στην ευρύτερη περιοχή, άλλωστε, βρίσκεται το Αγιοφάραγγο, ιερός τόπος ασκητών και αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο κ. Παλιούρας αναφέρθηκε αναλυτικά όχι μόνο στο "Διδακτήριο - Πανεπιστήμιο" του Φιλάγρη, αλλά και σε μια τελευταία του ανακάλυψη: στο μοναστήρι των Τριών Ιεραρχών, στα ερημικά Αστερούσια, υπήρχε κέντρο αντιγραφής χειρογράφων.
Εκεί, ο Ιωσήφ Φιλάγρης αντέγραφε κώδικες, χειρόγραφα και περγαμηνές, όχι μόνο των πατερικών κειμένων, αλλά και αρχαίων συγγραφέων, ιδιαίτερα, μάλιστα του Αριστοτέλη.

Αξίζει να σημειωθεί, όπως επεσήμανε ο καθηγητής Παλιούρας, ότι την εποχή εκείνη ο Αριστοτέλης ήταν σε διωγμό σε ολόκληρη την Ευρώπη "λόγω του ότι ήταν ο θεμελιωτής των θετικών επιστημών. Η Καθολική Εκκλησία είχε εξαπολύσει ένα φοβερό διωγμό των έργων του. Οι κώδικες του Φιλάγρη μαρτυρούν μια πρώιμη πνευματική αναγέννηση και τα χειρόγραφά του διασώζονται σήμερα σε μεγάλες βιβλιοθήκες του Λονδίνου, της Βιέννης, του Παρισιού, του Βουκουρεστίου, κ.α."
Μιλώντας για το βιβλιογραφικό εργαστήριο ο κ. Παλιούρας τόνισε: "Ανασκάπτοντας τον χώρο της μονής εντοπίσαμε ένα παραλληλόγραμμο δωμάτιο που έχει ακριβώς την τυπολογία των σκριπτορίων. Είναι το πρώτο βιβλιογραφικό εργαστήριο που ανακαλύπτουμε σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο».

Από την πλευρά του ο Περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης έκανε λόγο για μια σημαντική προσπάθεια, «μια μεγάλη ανακάλυψη για τον Ελληνικό Πολιτισμό, για την ιστορία της Κρήτης, από τον καθηγητή κ. Παλιούρα σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Γορτύνης και Αρκαδίας. Η Περιφέρεια έχει την υποχρέωση να στηρίξει τον πολιτισμό μας, να αναδείξει την ιστορία του νησιού. Είμαστε σε συνεργασία με όλους τους φορείς και τα αποτελέσματα θα είναι σημαντικά όχι μόνο για την περιοχή του Κόφινα, αλλά για ολόκληρη την Κρήτη και την Ελλάδα».
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γορτύνης & Αρκαδίας κ. Μακάριος ευχαρίστησε την Μονή Κουδουμά που χρηματοδοτεί τις ανασκαφικές εργασίες στο ΄΄Λουσούδι΄΄. «Υπάρχουν χειρόγραφα ιστορικά που μιλούν για Κοφίνιον όρος, και αναδεικνύουν την ιστορική βαρύτητα της περιοχής. Είναι μια ανασκαφή που θα φέρει πολύ σημαντικά ευρήματα στο φώς».
Η αρχαιολογική έρευνα άρχισε πέρυσι και αφού πρώτα η οικογένεια Γρ. Σταματάκη από τα Καπετανιανά, στην οποία ανήκει ο χώρος, πρόσφερε το ναό και τον περίβολό του στη Μονή Κουδουμά.

Ιστορικά στοιχεία
Ο Ιωσήφ Φιλάγρης, επειδή είχε να αντιμετωπίσει την απαγόρευση της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας από τους Βενετούς κατακτητές και την καταπίεση της προπαγάνδας των ρωμαιοκαθολικών της Κρήτης, βρήκε πρόσφορο έδαφος στον απομακρυσμένο χώρο του Κόφινα, όπου έστησε το Μοναστήρι του, και με τους φοιτητές του, στους οποίους δίδασκε ελληνική φιλολογία, Πατέρες της Εκκλησίας, Μαθηματικά και Ιατρική, ανέπτυξε σε τρία σημεία τη δράση του:

α. Διδασκαλία της Ελληνικής Γλώσσας σε υψηλό επίπεδο. β. Αντιρρητική Θεολογία, όπου μαζί με τους σύγχρονούς του σπουδαίους θεολόγους Ιωσήφ Βρυέννιο και Νείλο Δαμιλά ανασκεύαζαν τις κακοδοξίες των καθολικών. γ. Αντέγραφε κώδικες με πατερικά κείμενα, αλλά και με έργα του Αριστοτέλη, το έργο του οποίου βρισκόταν σε διωγμό από την καθολική Εκκλησία. Σώζονται έργα του Αριστοτέλη που εγράφησαν «διά χειρός Ἰωσήφ Φιλάγρη, μοναχοῦ τοῦ Κρητός καί τῶν αὐτοῦ φοιτητῶν ἐν τῇ μονῇ τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, κάτωθι Κωφηνίου Ὄρους εἰς θέσιν Λουσούδι», στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη, στο Βουκουρέστι, στο Άγιον Όρος κλπ.

Η ανασκαφή, κάτω από δυσμενείς καιρικές συνθήκες, ευτύχησε να αποκαλύψει ως σήμερα σειρά κελιών, το μαγκιπείον (κουζίνα), την Τράπεζα, αποθηκευτικούς χώρους, το Αρχονταρίκι και το σημαντικότερο όλων: το Scriptorium, δηλαδή το βιβλιογραφικό εργαστήριο, όπου ο Φιλάγρης και οι φοιτητές του αντέγραφαν τα χειρόγραφα, έργα των Πατέρων και ιδιαίτερα έργα του Αριστοτέλη, τον οποίο μάλιστα ο ίδιος ο Φιλάγρης σχολίαζε.