Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι

Bigbook.gr.

Ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι (ιταλικά: Marcello Mastroianni, 28 Σεπτεμβρίου 1924 - 19 Δεκεμβρίου 1996) υπήρξε Ιταλος ηθοποιός του κινηματογράφου.

Ο Μαστρογιάνι μεγάλωσε στο Τορίνο και την Ρώμη. Πολλές φορές ειχε δηλώσει οτι η καταγωγή του ηταν ελληνική . Ήταν ανιψιός του φημισμένου Ιταλού γλύπτη Ουμπέρτο Μαστρογιάννι (1910 - 1998). Η διεθνής καριέρα του Μαστρογιάννι καθιερώθηκε με την κινηματογραφική ταινία Γλυκιά ζωή του Φελίνι.

  

"Κόκκινα φανάρια (Το καλντερίμι)" - Πόλυ Πάνου (1963)

dylan18869·36 βίντεο

Μεταφορτώθηκε στις 30 Μάρ 2011

Μουσική : Σταύρος Ξαρχάκος
Στίχοι : Αλέκος Γαλανός
Α' Εκτέλεση : Πόλυ Πάνου

"Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν
να που δεν ξέρουν τι 'ναι πόνος και καημός,
πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.

Πνιχτές ανάσες και βρισιές,
βαμμένα χείλια παγωμένα στις γωνιές.
Κι είναι θάνατος αργός
του πεζοδρόμιου ο νόμος ο σκληρός.

Πληρωμένες αγκαλιές,
ιστορίες τραγικές
γράφονται μέσ' στις κρύες φτωχογειτονιές.
Το τραγούδι σπαραγμός,
η ζωή κατατρεγμός,
το καλντερίμι ένας ατέλειωτος καημός.

Του λιμανιού το καλντερίμι όσοι δε ζήσαν,
να που δεν ξέρουν τι 'ναι πόνος και καημός.
Πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν,
πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός.

Σβήσαν τα φώτα στα στενά,
του λιμανιού τα καλντερίμια σκοτεινά
και σταμάτησε η ζωή
το ψέμα το φτασιδωμένο της να ζει."

Πετιμέζι: Ιδιότητες και συνταγή

http://www.agrotikabook.gr/%CF%80%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CE%B6

Πετιμέζι: Ιδιότητες και συνταγή

Τετ, 2013-07-24 22:15

Παχύρρευστο σιρόπι που φτιάχνεται βράζοντας τον μούστο. Πλούσιο σε ενέργεια, σίδηρο και ασβέστιο. Δεν περιέχει συντηρητικά, χρωστικές, ζάχαρη. Διατηρείται για πολύ καιρό εκτός ψυγείου. Συγκεντρώνει τα περισσότερα θεραπευτικά συστατικά του σταφυλιού και συνήθως χρησιμοποιείται :

• αυτούσιο όπως είναι σε μικρά “πρωινά σφηνάκια” για άμεση ενεργειακή ενδυνάμωση : άριστη πηγή σιδήρου (αναιμίες) καταπραϋντικές ιδιότητες λαιμού, αντικαταθλιπτικό
• για μαριναρίσματα στην μαγειρική, ιδιαίτερα με ξύδι σε γλυκόξυνες σάλτσες και γιά βαλσάμικες σαλάτες
• στην ζαχαροπλαστική ως γλυκαντική ουσία σε ροφήματα, γιαούρτι, μουστοκούλουρα και ιδιαίτερα σιρόπι σε σπιτικές τηγανίτες

Θρεπτική αξία (% ανά 100 γρ.) / Υδατάνθρακες 80.9 / Λιπαρά 0.4 / Πρωτεΐνες 0,9 / Θερμίδες 33 / Ασβέστιο 74mg / Φωσφόρος 40 mg / Σίδηρος 1,2mg

Το σκούρο αυτό παχύρρευστο ελιξίριο γλυκαίνει τον ουρανίσκο του ανθρώπου εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Σήμερα, το πετιμέζι, το κολλώδες σιρόπι που φτιάχνεται βράζοντας και ξαφρίζοντας τον μούστο (τον χυμό των πατημένων σταφυλιών πριν αρχίσει η διαδικασία της ζύμωσης), το βρίσκουμε σε περιοχές και σε χωριά σε όλη την Ελλάδα όπου οι κάτοικοι παράγουν το δικό τους κρασί και σε επιλεγμένα ράφια ορισμένων καταστημάτων στις πόλεις. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δημιουργήσει ένα είδος αξιολογικής κλίμακας για τον μούστο που διαφοροποιούσε το γλυκαντικό από το πόσο είχε βράσει και πήξει. Υπήρχε ο γλεύκος που εκτιμάται ότι ήταν κάτι που έμοιαζε με τον φρέσκο μούστο από υπερβολικά ώριμα σταφύλια. Το έψημα ήταν συμπυκνωμένος χυμός σταφυλιών με την πυκνότητα του μελιού, που συχνά αντικαθιστούσε το τελευταίο. Ο εψετός ήταν λίγο λιγότερο πυκνός.

Στη σύγχρονη κουζίνα, το αρχαίο αυτό γλυκαντικό βλέπει μια κάποια αναγέννηση, οι χρήσεις του επεκτείνονται πέρα από τη σφαίρα της ζαχαροπλαστικής και προστίθεται σε πιάτα με κρέατα, ψάρια και λαχανικά, σε σάλτσες και ντρέσινγκ προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των σύγχρονων Ελλήνων γαστρίμαργων για κάτι παραδοσιακό, αλλά και καινούργιο. Το πετιμέζι δρα και ως συντηρητικό στη χωριάτικη κουζίνα, ιδίως στα γλυκά του κουταλιού με μελιτζάνα και κολοκύθα. Το πετιμέζι περιχύνεται πάνω σε ψημένο ψωμί, σε τσαλέτια (τηγανίτες από μπομπότα- γλυκός χυλός με βάση το αλεύρι- ένα παλιό πιάτο από τη Σάμο), σε μικρές χορτόπιτες από την Τήνο όπως η φεσκλόπιτα, σε περισσότερα πιάτα στην παραδοσιακή κουζίνα και τουλάχιστον σε ένα γλυκόξινο πιάτο με ψάρι, το σαβόρο, σε διάφορες εκδοχές από τις Κυκλάδες.

Για να φτιάξουμε δύο λίτρα πετιμέζι, χρειαζόμαστε με 5 λίτρα φρέσκου μούστου και 2 κύβους 5 εκ. από μπαγιάτικο ψωμί. Ρίχνουμε τον μούστο σε μια μεγάλη κατσαρόλα μαζί με το ψωμί. Τα ζεσταίνουμε σε πολύ χαμηλή φωτιά. Μόλις αρχίζει να σιγοβράζει, ξαφρίζουμε την επιφάνεια με ένα μεγάλο κουτάλι. Πετάμε τον αφρό. Το κάνουμε συνεχώς, καθώς σιγοβράζει ο μούστος. Μαγειρεύουμε μέχρι να μειωθούν τα 5 λίτρα σε περίπου 2. Θα γίνει ένα παχύρρευστο και κολλώδες μείγμα, με πυκνότητα περίπου ανάμεσα σε αυτή του λαδιού και του μελιού. Το αφήνουμε να κρυώσει στην κατσαρόλα και το αποθηκεύουμε σε ένα καθαρό βάζο σε δροσερό, σκοτεινό μέρος.

enallaktikidrasi.com

ΑΣΠΡΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/09/blog-post_1304.html?spref=fb

ΑΣΠΡΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ - Ο ΟΙΚΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΞΩΜΑΧΩΝ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΠΕΥΚΩΝ ΝΟΜΟΥ ΛΑΣΙΘΙΟΥ

Η ελιά ήταν πάντα στο επίκεντρο της ζωής στην Κρήτη. Οι κάτοικοι του χωριού Πεύκοι (7 χλμ. από τον Μακρύγιαλο) κατέβαιναν το φθινόπωρο στο φαράγγι για να μαζέψουν τις ελιές. Εκεί είχαν το μικρό σπιτάκι τους για να ξωμένουν. 

Τα πιο πολλά από αυτά τα σπιτάκια είναι μαζεμένα στην πλαγιά του φαραγγιού και είναι αυτά που αποτελούν ένα πολύ ιδιαίτερο κατάλυμα, από τα πιο ιδιαίτερα που έχουμε ζήσει, τον ξενώνα «Ασπρος Ποταμός». Σπιτάκια στο χρώμα του κεραμιδιού, το ένα σφιχτά δεμένο με το άλλο και ενσωματωμένα στον βράχο, με τις παραδοσιακές καμινάδες τους και τη μικρή αυλή μπροστά τους, αποπνέουν χωρίς δυσκολία την αίσθηση εκείνων των καιρών που τα κατοικούσαν οι ξωμάχοι. 

Το ίδιο και μέσα. Ολα, και οι τοίχοι και οι βράχοι, έχουν ασπριστεί και τα στρώματα ακολουθούν το σχήμα του βράχου και συχνά κοιμάσαι σε μια εσοχή τους. Τα δωμάτια δεν έχουν ηλεκτρικό φωτισμό, μόνο δυο μικρά «λεντ» πάνω από τα διπλά κρεβάτια και ένα μεγαλύτερο στο μπάνιο. Στην παραδοσιακή κουζίνα υπάρχουν όμως ηλεκτρικό ψυγείο και εστία γκαζιού. 

Το βράδυ ήλθαν ξανά στη μνήμη μας οι λάμπες πετρελαίου. Στη ρεσεψιόν, όπου σερβίρεται και το πρωινό, υπάρχουν πρίζες για να φορτίζουν οι ένοικοι τις ηλεκτρικές τους συσκευές. Η ενθουσιώδης Μυρτώ Μπότσαρη ήθελε να δημιουργήσει ένα μοναδικό κατάλυμα και το έχει καταφέρει. Ο ξενώνας «Ασπρος Ποταμός» (τηλ. 28430 51694, www.asprospotamos.gr) είναι ενταγμένος στο δίκτυο Guest Inn.

Οι Πεύκοι είναι από τα πιο παραδοσιακά χωριά του Λασιθίου. Βρίσκεται ψηλά, κοντά στα 1.000 μ. υψόμετρο, και τα σπίτια είναι αμφιθεατρικά χτισμένα στην πλαγιά. Στη μέση του χωριού υπάρχει η απίθανη «Πιπεριά». Ενα δένδρο περίπου 80 ετών που βγάζει το κόκκινο πιπέρι και από κάτω, στο μπαλκόνι του χωριού, τα τραπέζια του εστιατορίου του Φάνη Εικοσιπεντάκη, που κι αυτός ήθελε να δημιουργήσει κάτι ιδιαίτερο και το πέτυχε: φάβα με σαρδέλες παστές, ελίδια, στάκα, σπαράγγια, ανθοί γεμιστοί με ανθότυρο, φέτα και δυόσμο, χοχλιοί μπουμπουριστοί, ασκορδουλάκοι, πιτάκια με χόρτα του βουνού, κρίταμο, ξύγαλο, σαλάτα με απάκι, γιαλοράδικο και αντικριστό αρνί.

ΧΩΡΙΟ ΠΕΥΚΟΙ - ΝΟΜΟΣ ΛΑΣΙΘΙΟΥ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ - http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/07/300.html

http://www.tovima.gr

Έλλη Αλεξίου ( 22 Μαϊου 1894 - 28 Σεπτεμβρίου 1988)

Bigbook.gr.

Έλλη Αλεξίου ( 22 Μαϊου 1894 - 28 Σεπτεμβρίου 1988)
Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Ηρακλείου και για έξι χρόνια υπηρέτησε ως δασκάλα στο Γ' Χριστιανικό Παρθεναγωγείο και στη "Στέγη Μικρών Αδελφών". Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά το γάμο της με το Βασίλη Δασκαλάκη. Ακολούθησε σπουδές Παιδαγωγικών και Φιλολογίας, όπου και διορίστηκε καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης διδάσκοντας 19 χρόνια. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση (ΕΑΜ Λογοτεχνών). Το 1945 μετέβη για σπουδές στη Σορβόνη, απ΄ όπου έλαβε δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής, ενώ παράλληλα δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας[1] αλλά της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Από το 1949 μέχρι το 1962 διορίστηκε εκπαιδευτικός σύμβουλος για τα ελληνικά σχολεία των σοσιαλιστικών χωρών. Μετά από αναγκαστική προσφυγιά, λόγω των επανειλημμένων διώξεων που υπέστη από την ανάμιξή της σε προοδευτικά κινήματα, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Αργότερα όμως συνελήφθη και το 1965 βρέθηκε στις φυλακές Αβέρωφ. Στη συνέχεια ελευθερώθηκε και μετέβη στη Ρουμανία ως το 1966, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Με την επιστροφή της συνελήφθη με βάση βούλευμα εναντίον της που είχε εκδοθεί το 1952, δικάστηκε και απαλλάχθηκε. Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988, αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους[2] καθώς και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους.

Ανηψιός της ήταν ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ενώ η ίδια ήταν αδελφή της Γαλάτειας Καζαντζάκη. Για πολλά χρόνια συζούσε με τον ποιητή Μάρκο Αυγέρη.

Η Έλλη Αλεξίου είχε λάβει μέρος στο Α' και Β' Συνέδριο της Ειρήνης, στο Παρίσι (1947) και Βαρσοβία (1950) αντίστοιχα, καθώς και στα Συνέδρια: των Διανοουμένων, στο Βρότσλαβ Πολωνίας (1948), για το Παιδί στη Βιέννη (1952), για τη Γυναίκα, στη Κοπεγχάγη (1953) κ.ά. όπως και της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Βερολίνο 1957). Υπήρξε μέλος του Συλλόγου Γυναικών Επιστημόνων, της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Κίνησης για την Ύφεση και την Ειρήνη κ.ά. Μιλούσε επίσης γαλλικά, γερμανικά και ρωσικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (Λ. Αλεξάνδρας).

http://el.wikipedia.org/wiki/Έλλη_Αλεξίου

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ: ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ 2013 - 2014 ΚΑΙ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ: ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ 2013 - 2014 ΚΑΙ ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ:  

Σας ενημερώνουμε ότι η έναρξη λειτουργίας των τμημάτων της Ακαδημίας των Πολιτών σε όλη την Ελλάδα θα πραγματοποιηθεί άμεσα. Η θεματολογία ...

ΤΟΥ ΓΑΖΕΠΗ Ο ΜΥΛΟΣ

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ: ... ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ - ΤΟΥ ΓΑΖΕΠΗ Ο ΜΥΛΟΣ:

Ο «Μύλος του Γαζέπη », ο οποίος βρίσκεται στη διακλάδωση του επαρχιακού οδικού δικτύου, στην είσοδο του οικισμού. Ο μύλος έχει κηρυ...

Από το βιβλίο »Λούμπεν« της Έλλης Αλεξίου (1894-28/9/1988)

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

πριν από μία ώρα περίπου

«- Η μητέρα μου πάλι “λεγε αλλιώς. Οι ανθρώποι, λέει, μόλις γεννηθούνε άντρες και γυναίκες, ζούνε πάνω στη λεμονιά του Θεού. Γίνονται ανθοί της λεμονιάς. Μα άλλους ανθούς τους κρατάει η λεμονιά και τους δένει, κι άλλους τους πετάει…
Η θειά Λένη αναστέναξε:
- Γιατί τους ρίχνει τους μισούς; Γιατί δεν τους κρατάει όλους τους ανθούς της; Τη ρωτάμε΄απόκριση δε δίνει…Μόλις κρατηθεί ο ανθός, αρχίζει να δένει. Να φουσκώνει. Να μεγαλώνει…Μα δεν περνάει ποτές από του κηπουρού το μυαλό, που φύτεψε τη λεμονιά, πώς ένας άντρας μπορεί να ζήσει δίχως γυναίκα, η μια γυναίκα δίχως άντρα. Ευτύς από την αρχή ελογάριασε κι είπε, πως το κάθε λεμόνι κρύβει ένα ταιριαστό ζευγάρι. Ένα ευλογημένο αντρόγυνο. Να ζήσουνε μαζί – μαζί. Να σογεράσουνε. Να γεννοβολήσουνε. Να κάμουνε καινούργιες λεμονιές…Μα οι άνθρωποι δεν έχουνε νου. Μόλις καμωθεί το λεμόνι, παίρνουν το μαχαίρι και το κόβουν στα δυο! Χωρίζουν τα ταιριασμένα ζευγάρια!

Γεμίζει χάμω η λεμονιά. Γεμίζει ο κόσμος όλος από μοιρασμένα λεμόνια, που ψάχνουνε μ’ορθάνοιχτα τα μάτια τους, που αγωνίζουνται μέσα στην ανακατωσούρα ν’ανακαλύψουνε τα ταιρια τους!…Δεν είναι εύκολο! Μα και δεν απελπίζουνται…Αυτό είναι το χειρότερο απ’όλα. Γιατί ξέρουνε στα σίγουρα, πως κει μέσα βρίσκεται το ταίρι τους. Καμία φορά, παραζαλισμένα από το ψάξιμο, ξεγελιούνται. Θαρρούνε πως το πέτυχαν! Βλέπουν πως το μπόι τους έρχεται ανάλογο΄πως το χρώμα δεν παραλλάσσει και βαριεστημένοι από την τόση κούραση, τ’αρπάζουν και το κάνουν ταίρι τους. Μα τι να κάμει το μπόι; Τι να σου κάμει το χρώμα; Αφού οι καρδιές δε μοιάζουν; Αφού τα σκελίδια δε συμφώνει ; Αφού οι ψυχές δεν συνταιριάζουν; Έπρεπε πρώτα να κοιτάξουν να δουν σοφυλλιάζουνται τα μέσα; Ύστερα να κοιτάξουν τα έξω. Μα είμαστε λιγόμυαλοι. Ξετάζουμε τις φιγούρες. Δυστυχισμένε άνθρωποι, με τις φλούδες θα φτιάξεις σπίτι; Με τις φλούδες θα περάσεις τη ζήση σου ή με την καρδιά;»

Από το βιβλίο »Λούμπεν« της Έλλης Αλεξίου (1894-28/9/1988)

Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΣΗΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΑΙΩΝΑ

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/09/blog-post_27.html?spref=fb

Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΣΗΤΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΑΙΩΝΑ

Στα παλιά τα χρόνια…..
Η Σητεία του χθες ήταν μια ήσυχη μικρή όμορφη κωμόπολη στα βόρεια παράλια της Κρήτης. Η γεωγραφική απομόνωσή της από την υπόλοιπη Κρήτη και η ιδιαίτερη και πανέμορφη ενδοχώρα, οδήγησαν τους κατοίκους να δημιουργήσουν μία εικόνα διαφορετική από τις άλλες περιοχές. Έτσι λοιπόν όλοι μιλάνε για ένα τόπο φιλήσυχο, για την Σητεία του Βιτσέντζου Κορνάρου, του Ερωτόκριτου,  για τους Στειακούς που διακρίνονται για την αγάπη τους στη ζωή, στη μουσική, στον πολιτισμό, δημιουργώντας μια κουλτούρα ζωής γεμάτη ειρήνη, εργατικότητα και δημιουργία.

Το μικρό πλοίο ίσως είναι το M/S Ίκαρος που μετέφερε εμπορεύματα 

σε Άγιο Νικόλαο, Παχειά Άμμο και Σητεία

η συνέχεια στο σύνδεσμο πηγή

Σήμερα...