ΠΛΟΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ...

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2011/02/blog-post_28.html

ΠΛΟΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΑΝ... ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΕΒΑΛΑΝ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΛΙΘΑΡΑΚΙ ΣΤΙΣ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΑΣ !!!

Το σημερινό κείμενό μου έχει σχέση με την ακτοπλοϊα, με τα διάφορα πλοία που συνέδεαν τότε το νησί μας και την πόλη μας, με τα υπόλοιπα μέρη της χώρας, με τα πρακτορεία και τους πράκτορες και τέλος με τα διάφορα γεγονότα αυτού του θέματος που διαδραματίσθηκαν, προπολεμικά και μεταπολεμικά. Αξίζει όμως να γυρίσουμε λίγο πιο πίσω και συγκεκριμένα στις αρχές του 20ου αιώνα. Τότε που ο τελάλης γνωστοποιούσε την αναχώρηση του βαποριού στα κεντρικά σημεία του Μεγάλου Κάστρου. Εκείνη την περίοδο στο Ηράκλειο υπήρχε ένα πρακτορείο, του Χατζή Νταούτη. Και ο τελάλης στο έργο του: “Το βαπόρι μισεύγει (φεύγει) τα’ σκέρου και πιάνει Ρέθεμνος, Χανιά, Πειραιά, Βόλο, Σαλονίκη, Δεδέαγατς (η σημερινή Αλεξανδρούπολη), Τσανάκ Καλεσί (ένας σταθμός στα στενά των Δαρδανελλίων) και κατέληγε στην Πόλη. Όσοι είναι γιολτζήδες (ταξιδιώτες για δρόμο) να χαζιρευτούνε (να ετοιμασθούν δηλαδή). Ο κ. Μαρίνος Ιδομενέως μας αναλύει με το δικό του τρόπο αυτή τη λέξη:

“Όμορφα να χαζιρευτείς,

μήνυμα δα σου πέψω

και ίδια κεινιά την ταχινή,

δα νάρθω να σε κλέψω”.

ΚΑΡΤ-ΠΟΣΤΑΛ ΤΟΥ ΠΛΟΙΟΥ ΚΥΔΩΝ ΤΗΣ ΑΝΕΚ LINES

Έτσι λοιπόν ο τελάλης προετοίμαζε τους ταξιδιώτες, αφού τότε δεν υπήρχαν εφημερίδες, προκειμένου να ενημερώσουν, ούτε τα ραδιόφωνα, ούτε οι σημερινές τηλεοράσεις, ούτε εκείνα τα πολύχρωμα γυαλιστερά προγράμματα των διαφόρων τουριστικών γραφείων που θέλουν να ενημερώσουν τους ενδιαφερόμενους για τα δρομολόγια των πλοίων.

Ποιά ήταν όμως τα πρακτορεία, με ποιές ναυτηλιακές εταιρείες συνεργαζόταν, ποιά καράβια εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της πόλης μας προπολεμικά αλλά και μεταπολεμικά;Η θέση των πρακτορείων αυτών ήταν στην οδό της 25ης Αυγούστου, κυρίως, και κάποια άλλα στην οδό Επιμενίδου. Σύμφωνα με πληροφορίες του Μηνά Βαρδαβά, που πολλά του οφείλουμε και ο οποίος έχει διασώσει σημαντικά στοιχεία για το παλιό Ηράκλειο, ο ίδιος εργαζόταν στο πρακτορείο Ανεμογιάννη - Δρακοντίδη, για το οποίο στη συνέχεια θα κάνουμε αναφορά, υπήρχαν αρκετά πρακτορεία στην πόλη μας. Από τα πιο παλιά ήταν· το πρακτορείο του Ιωάννη Αδάμη στο δρόμο της 25ης Αυγούστου. Ήταν εκπρόσωπος διαφόρων ακτοπλοϊκών εταιρειών, όπως του Γουδή, του Γιαννουλάτου, της ατμοπλοϊας Δομεστήνη (μιας εταιρείας που πρακτόρευε πρώτα ο μεγάλος πατριώτης και δήμαρχος Ηρακλείου Μηνάς Γεωργιάδης που εκτελέστηκε από τους Γερμανούς), την ατμοπλοϊα Λυκούρη και τέλος την εταιρεία του Καλλιμανόπουλου. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Ηρακλειώτικης εφημερίδας “ΙΔΗ”, στις 30 Αυγούστου 1908 με κάποιο ατμόπλοιο του Γουδή έφθασαν και τα βιβλία της δωρεάς του Δημητρίου Βικέλα στο Ηράκλειο. Το παρακάτω δημοσίευμα αναφέρει: Δια του ατμοπλοίου Γουδή της παρελθούσης εβδομάδος απεστάλησαν εξ Αθηνών και εξεφορτώθησαν ενταύθα 30 κιβώτια περιέχοντα την κληροδοτηθείσαν εις τον Δήμον Ηρακλείου υπό του αειμνήστου Δ. Βικέλα βιβλιοθήκην του. Τα κιβώτια παρελήφθησαν ευθύνες την επομένην, ετοποθετήθησαν σε προσωρινώς εις το Δημοτικόν Κατάστημα, μέχρις εξευρέσεως καταλλήλου αιθούσης.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΗΣ ΑΝΕΚ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΡΑΙΑ

Στην οδό Βύρωνος είχε το πρακτορείο του ο μικρότερος γιος του Ιωάννη Αδάμη, ο Ιάσων Αδάμης. Άλλο πρακτορείο στην πλατεία των 18 Άγγλων στο λιμάνι ήταν των Κώστα Γιαννακάκη, Γιάννη Περδικογιάννη και Γιάννη Μαρκατάτη. Στο δρόμο της 25ης Αυγούστου ήταν το πρακτορείο του Γιάννη Χριστουλάκη που πρακτόρευε το πλοίο “Σενούλα”. Επειδή πολλούς Καστρινούς τους πείραξε το ταξίδι, το αποκαλούσαν “Ξερνούλα”. Στον ίδιο δρόμο βρισκόταν και το πρακτορείο του Θόδωρα Διαμαντόπουλου και στη γωνία Βύρωνος και 25ης Αυγούστου το πρακτορείο του Αλεπουδέλη. Λίγο πιο πάνω ήταν το πρακτορείο του Δημητριάδη και κοντά στο παλιό ταχυδρομείο που βρισκόταν στην οδό Κορωναίου, ήταν το πρακτορείο του Τριφύλλη. Απέναντι είχε το πρακτορείο του ο Κόρπης. Το 1932, αυτό το πρακτορείο πήρε την ακτοπλοϊα των αδελφών Βενετσάνου και βάλανε στη γραμμή Κρήτης - Πειραιά - Θεσαλονίκης το πλοίο “Αγγελική”. Αργότερα ο Κόρπης από την ατμοπλοϊα του Εμπειρίκου ναύλωσε το πλοίο “Ελένη” στην ίδια γραμμή μέχρι και τη δεκαετία του πενήντα, όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι. Στην οδό 25ης Αυγούστου, πιο πάνω από την Τράπεζα Ελλάδος ήταν το πρακτορείο του Στυλιανού Λιναρδάκη. Οι Καστρινοί θα θυμούνται το πλοίο “Ακρόπολις” που κάθε Τετάρτη και Κυριακή, δυο φορές την εβδομάδα δηλαδή, πηγαινοερχόταν Ηράκλειο - Πειραιά. Δίπλα επίσης στην Τράπεζα της Ελλάδος ήταν το πρακτορείο Ανεμογιάννης - Δρακοντίδης. Εδώ εργάστηκαν πολλοί γνωστοί Ηρακλειώτες, μαζί και ο αείμνηστος Μηνάς Βαρβαβάς, ο γνωστός Μήβας, όπως προαναφέραμε. Το πρακτορείο αυτό συνέχισε και αργότερα να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους Ηρακλειώτες με το Μανόλη Δρακοντίδη και το γιο του Γιάννη Δρακοντίδη. Στο προαναφερόμενο πρακτορείο του οποίου αποτελεί συνέχεια, εργάστηκε και συνεχίζει να εργάζεται ο κ. Δομέτιος Μαραβέλιας. Είχα την τύχη να τον συναντήσω ύστερα από υπόδειξη του σεβαστού μου φίλου κ. Γιάννη Δασκαλάκη. Πρόθυμος, ευγενέστατος και ακούραστος ο Δομέτιος Μαραβέλιας έχει να μας διηγηθεί πολλά: “Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός, καραβοκύρης και τα τελευταία χρόνια ήταν στο σωματείο των Λεμβούχων. Τότε, στα λιμάνια φόρτωναν σταφίδα μέσα σε κασάκια με φασκές. Ήμουν 13χρονος πιτσιρικάς, όταν ο πατέρας μου ο οποίος γνώριζε τον πράκτορα Δρακοντίδη, τον έπεισε να με πάρει στη δουλειά του. “Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού”. Από τότε, στις 21-8-1949 μέχρι σήμερα, βρίσκομαι στην ίδια δουλειά. Πήγαινα στην Εμπορική Σχολή πρωί - απόγευμα και τον ελεύθερο χρόνο εργαζόμουν στο πρακτορείο. Θυμάμαι εκείνα τα πλοία που είχαν ψυγεία, ψυκτικούς θαλάμους δηλαδή, και κάθε Ιούλιο και Αύγουστο τη δεκαετία του ’50 και μετά, φόρτωναν σταφύλια. Τα σταφύλια ως γνωστόν φορτώνονται από τις 6-7 το απόγευμα μέχρι τις 6 το πρωί, με τη δροσιά. Φόρτωναν όλη τη νύχτα σταφύλια τα οποία προοριζόταν για Σκανδιναβικές χώρες και Αγγλία. Τον υπόλοιπο καιρό φόρτωναν σταφίδα και χαρουπάλευρα. Θυμάμαι τα πλοία “Αγγέλικα”, “Καδιώ”, “Τέτη”. “Αιγαίο”. Το πρακτορείο Ανεμογιάννη - Δρακοντίδη και Βαρδάκη συνεργάστηκαν σε θέματα ακτοπλοϊας. Το “Αγγέλικα” και το “Αιγαίο” της εταιρείας Τυπάλδου ήταν πολυτελέστατα, είχαν μέχρι και ορχήστρα. Βλέπεις, ήταν Καναδέζικα ποταμόπλοια, με ξύλινο εσωτερικό διάκοσμο και ωραίες καμπίνες. Αντίθετα σ’ άλλα πλοία η ατμόσφαιρα δεν ήταν και τόσο ευχάριστη... Θυμάμαι στο “Καδιώ” που τα κρεβάτια ήταν κατάπλωρα, τους επιβάτες να ταξιδεύουν πολλές φορές συνοδεύοντας όλο και κάποιο ζωντανό, για να το μεταφέρουν στην Αθήνα. Αν ήταν άσχημες οι καιρικές συνθήκες πολλές φορές στο κατάστρωμα πηγαινοερχόταν κεφτεδάκια, βραστά αυγά, ντομάτες που κρατούσαν οι ταξιδιώτες για να φάνε κατά την διάρκεια του ταξιδού τους. Οι καλές θέσεις του καραβιού ήταν για τους πιο εύπορους. Απολύθηκα από το στρατό τον Δεκέμβρη του 1959 και θυμάμαι εκείνο το βράδυ της επιστροφής, που κοιμήθηκα δίπλα στην τσιμινιέρα, μια προνομιακή θέση για τους ταξιδιώτες του χειμώνα, αφού τους εξασφάλιζε ζεστασιά! Η ώρα αναχώρησης και άφιξης του πλοίου ήταν “τύποις”. Έπρεπε να ’ρθουν τα κηπευτικά, να φορτωθούν στο πλοίο και στη συνέχεια να γίνει η αναχώρησή του. Πάντοτε τα εμπορεύματα έρχονταν καθυστερημένα. Πολλές φορές αναγκαζόμασταν να λέμε και ψέματα, ότι το πλοίο είναι απέξω από το λιμάνι, ενώ δεν είχε φύγει ακόμα από τον Πειραιά. Το “δρομολόγιο του γύρου” όπως λέγονταν, Ηράκλειο, Ρέθυμνο, Σούδα, Πειραιά, έκανε 18 ώρες. Η απευθείας γραμμή Ηράκλειο - Πειραιά ήταν συντομότερη, σε 12 ώρες. Από τα πιο παλιά πραλτορεία, σήμερα υπάρχουν του Κόρπη, το δικό μου που είναι συνέχεια του πρακτορείου Δρακοντίδη - Ανεμογιάννη, καθώς και του Παλαιολόγου. Τότε υπήρχε μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών, οι εποχές ήταν διαφορετικές, οι άνθρωποι πιο αγνοί, ήρεμοι, καταδεκτικοί, πιο ευτυχισμένοι αν και ήταν περισσότερο ταλαιπωρημένοι. Τεράστια η αλλαγή του λιμανιού τότε με το σήμερα, όπως διαφορετικό και το μόνιμο στέκι των πρακτόρων, η οδός της 25ης Αυγούστου”.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΗΣ ΑΝΕΚ LINES - ΚΥΔΩΝ

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΛΟΙΟ ΤΩΝ ΜΙΝΩΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ - ΜΙΝΩΣ 

ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Η εφημερίδα “ΙΔΗ” στις 22 Οκτωβρίου 1947 μας ενημερώνει για την αγορά του επιβατηγού “Καδιώ”. Το κείμενό της αυτό που έχει τίτλο: Οι εμψυχωταί της Κρητικής ατμοπλοϊας, σας το παρουσιάζω στη συνέχεια: “Εν συνεχεία των όσων εγράψαμεν εις προηγούμενα φύλλα μας σχετικώς με την “Κρητικήν Ατμοπλοϊα” θα ήτο παράλειψις σοβαρά αν δεν εγράφομεν ότι το ξεκίνημα αυτό για την κατάκτησιν της θάλασσας, οφείλεται στην έμπνευσιν του συμπατριώτου μας καθηγητού οικονομολόγου κ. Τάκη Βαλσαμάκη, όστις και μόχθους και κόπους κατέβαλε φια να φθάση εις το σημερινόν τέρμα των πρώτων προσπαθειών του. Η Κρήτη πρέπει να χρεωστή ευγνωμοσύνην εις τον κ. Βαλσαμάκην δια το έργον του αυτό που αποτελεί την εκπλήρωσιν ενός ονείρου δεκάδος και πλέον ετών. Οι Κρήτες - ας είναι βέβαιος ο κ. Βαλσαμάκης - υπό την σοφήν και στερρεάν καθοδήγησίν του θα γιγαντώσουν το έργο αυτό που σήμερον αναλαμβάνεται. Θα ήτο όμως παράλειψις εξίσου σοβαρά, αν δεν εμνημονεύετο ενταύθα και το όνομα του συμπατριώτου μας δικηγόρου κ. Γεωργ. Λουλακάκη, μέλους της Διοικ. Επιτροπής του συνεταιρισμού της “Κρητικής Ατμοπλοϊας” όστις κατά το τελευταίον τρίμηνον κατέβαλεν και ούτος μόχθους και κόπους περιοδεύσας την νήσον μας απ’ άκρου εις άκρον και διά λόγων και συγκεντρώσεων έκαμε τους συμπατριώτας μας να νοιώσουν την σπουδαιότητα του έργου αυτού κατωρθώσας ούτω να δώση οντότητα εις το τεράστιον τούτο έργον δια της εγγραφής συνεταίρων εις την Κρητικήν Ατμοπλοϊαν. Κια ήδη το όνειρον έγινεν πραγματικότης δια της αγοράς της “Καδιώ” ενός ατμοπλοίου πολυτελεστάτου και ταχυτάτου που είναι αληθινά το καλύτερον από όσα σήμερον κάμουν δρομολόγια στις ελληνικές ακτές και το οποίον κατά τας ιδιαιτέρας πληροφορίας μας θα αρχίση τους πλόας του Πειραιώς - Κρήτης εντός δεκαπενθημέρου, μόλις δηλαδή ως αρθούν αι διατυπώσεις της αλλαγής της σημαίας, διότι όπως εγράψαμεν και άλλοτε, φέρει Παναμαϊκήν τοιαύτην”.Ακόμα στην 25ην Αυγούστου ήταν το πρακτορείο του Γεωργιάδη με το πλοίο “Κανάρης” του Δομεστίνη. Το πρακτορείο αυτό αργότερα περιήλθε στους αδελφούς Πριμικήρη. Εκεί κοντά ήταν και ο οίκος Χαμαράκη που πρακτόρευε την εταιρεία του Ποταμιάνου. Το γραφείο Χαμαράκη από το 1955 πρακτόρευε το γνωστό τουριστικό πλοίο “Σεμίραμις” στη γραμμή Πειραιά - Κρήτης - Δωδεκανήσων και αργότερα τα πλοία “Στέλλα Μάρις”, “Στέλλα Ωκεανίς” και “Στέλλα Σολάρις”. Βέβαια πρέπει να αναφέρουμε ότι προπολεμικά, στα 1938, επί Ιωάννη Μεταξά, έγινε η Κοινή Διεύθυνση Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών (Κ.Δ.Α.Σ.) και σε κάθε λιμάνι έχουμε ένα πρακτορείο που συμμετείχαν όλοι οι πράκτορες που ασχολούνταν με τα ακτοπλοϊκά - επιβατηγά βαπόρια. Κατά την Κατοχή, πολλά βαπόρια βούλιαξαν και άλλα καταστράφηκαν. Αφού πέρασε αυτή η σκληρή περίοδος για όλους, αργότερα οι πράκτορες συνεργάστηκαν και δημιούργησαν το ενιαίο πρακτορείο την Ένωση Ναυτικών Πρακτόρων που στεγαζόταν στην 25η Αυγούστου κια αυτοί εκεί που αργότερα είχε το πρακτορείο του ο Π. Κρουστόπουλος. Στον ίδιο δρόμο είχαν τα πρακτορεία τους οι Βρασίδας Τρουποσκιάδης που συνεργαζόταν μ’ έναν άλλο γνωστό πράκτορα τον Παναγιώτη Παλαιολόγο. Και οι δύο αυτοί συνεργάστηκαν με τη γνωστή ακτοπλοϊκή εταιρεία του Καβουνίδη. Άλλα πρακτορεία εκεί κοντά ήταν του Μηνά Θεοδοσάκη, του Αριστείδη Μπουρνέλλου επί της οδού της 25ης Αυγούστου, επίσης το πρακτορείο που είχαν οι Ζαχαρίας Κατεχάκης και Μανόλης Περάκης. Γνωστός ακόμα πράκτορας ήταν ο Νίκος Βαρδάκης που είχε το γραφείο του πιο πάνω από την Τράπεζα της Ελλάδος. Ο Βαρδάκης συνεργαζόταν με τους Αδελφούς Τυπάλδου που είχαν το γνωστό “Αγγέλικα”, το οχηματαγωγό “Χανιά”, το μετασκευτασμένο από πολεμικό πλοίο “Σοφοκλής Βενιζέλος” με δύο μηχανές και αργότερα το “Ηράκλειο” που προερχόταν από ποστάλι. Τα άλλα πλοία ήταν πρώην γκαζάδικα. Στην οδό Επιμενίδου είχε το πρακτορείο του ο Ζωιόπουλος και Σία και στη γωνία Επιμενίδου με 25η Αυγούστου είχαν το πρακτορείο τους οι Μανόλης και Θωμάς Γεωργιάδης μαζί με τον Αντώνη Γαγάνη. Συνεργάστηκαν με τον εφοπλιστή Νομικό και πολλοί φυσικά είναι εκείνοι που ταξίδεψαν με τα πλοία “Κανάρης”, “Καραϊσκάκης” και “Μιαούλης”. Άλλα πρακτορεία ήταν των Σαμοθράκη - Αραμπατζόγλου, που πρακτόρευαν τα γνωστά πλοία “Μεντιτεράνεα”, το πρακτορείο του Ε. Φραγκιάδη καθώς και το πρακτορείο του κ. Χρήστου. Υπήρχε βέβαια και το πρακτορείο του Ευθυμιάδη, ο οποίος τον καιρό εκείνο έκανε την “επανάσταση” θα λέγαμε στην ακτοπλοϊα, φέρνοντας τα επιβατηγά - οχηματαγωγά πλοία. Ο Ευθυμιάδης είχε τα πλοία “Μίνως” και “Σοφία” και έγινε δεκτός με μεγάλες τιμές, κυρίως από τους αγρότες αφού τώρα τα διάφορα κηπευτικά προϊόντα θα φορτώνονταν σε φορτηγά από τους παραγωγούς τους και θα έφθαναν στην Αθήνα μέσω των πλοίων. Όλα τα πλοία άνοιγαν από πλαϊνή πόρτα και έπαιρναν τα αυτοκίνητα και τους επιβάτες. Τα επιβατηγά πλοία και αργότερα τα οχηματαγωγά άραζαν ή στη “Βάρδια”, στο χώρο του Λιμεναρχείου, ή στο χώρο του Ψυγείου. Τα διάφορα ποστάλια άραζαν στην πρώτη πλατεία του λιμενοβραχίονα, αφού η δεύτερη έγινε αργότερα. Οι εργασίες χρηματοδότησης βέβαια είχαν ξεκινήσει το 1966 από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα. 

ΕΓ.ΟΓ ΦΑΙΣΤΟΣ.ΑΓΟΡΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗ ΤΟ 1963.

ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΘΗΚΕ ΣΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΠΕΙΡΑΙΑΣ-ΧΑΝΙΑ 

ΕΩΣ ΤΟ 1976 ΠΟΥ ΠΑΡΟΠΛΙΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ.

Όμως η Κρήτη, το Ηράκλειο και γενικά η ακτοπλοϊα τους στις 8 Δεκεμβρίου 1966 δεχόταν το μεγαλύτερο πλήγμα που θα μπορούσαν να δεχθούν. Μια από τις μεγαλύτερες μεταπολεμικές τραγωδίες είναι το ναυάγιο του οχηματαγωγού και επιβατηγού πλοίου “Ηράκλειον” των αδελφών Τυπάλδου. Το πλοίο εναυπηγήθηκε το 1949 και ήταν Αγγλικής κατασκευής. “Λόγω σφοδράς θαλασσοταραχής απωλέσαμε την δεξιάν πόρτα. Εισέρχονται ύδατα” είναι το πρώτο σήμα που εκπέμπει ο Σταθμός. Μετά από πέντε λεπτά ο ίδιος Σταθμός: “S.O.S. βυθιζόμεθα”. Τα σήματα αυτά είχαν ληφθεί από τον παράκτιο Σταθμό της Βάρης. Χαρακτηριστικό το απόσπασμα του κειμένου με τίτλο: Βαρύ πένθος, από την στήλη: Στην άκρη της πέννας του τότε δημοσιογράφου της εφημερίδας “ΠΑΤΡΙΣ” με το ψευδώνυμο Σίσυφος: “Βαρύ πένθος σήμερα. Ασήκωτο φορτίο άλγους. Μαύρο κρέπι κρεμασμένο στον ιστό του Ψηλορείτη.

Βουρκωμένο αναφιλητό, μουσκεύει το μαύρο μας μαντήλι. Τα κρόσια του σαρικιού μας λύνονται σε δάκρυα, που σμίγουν με το θολωμένο πέλαγο. Θολά κρύσταλλα και τα μάτια χιλιάδες μάτια, ανιχνεύουν την θάλασσα με άφατη αγωνία. Στημένο τ’ αυτί συλλαμβάνει τους μυκηθμούς μόνο του πελάγου, που μαίνεται. Κι ανάμεσα σ’ αυτούς ένα σήμα. Σύνθημα για να στηθή τραγικός χορός. “Βυθιζόμεθα, σε στίγμα 36 μοιρών 52’ βόρειον, 24 μοιρών 8’ ανατολικόν”. Κι ύστερα τίποτα. Παγερή σιωπή που την δέρνει ο άνεμος μέσα στη νύχτα”.

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΚΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΚ LINES 

ΥΠΗΡΞΕ ΓΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΟ

 ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΠΕΙΡΑΙΑΣ

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΚΥΔΩΝ ΤΗΣ ANEK LINES

Το ναυάγιο του “Ηρακλείου” ήταν η αρχή για την ίδρυση της Ανώνυμης Ναυτιλιακής Εταιρείας Κρήτης (ΑΝΕΚ) στις 10 Απριλιου 1967, ως πρώτη εταιρεία λαϊκής βάσης, όχι βέβαια και μοναδική, αφού το παράδειγμά της ακολούθησαν κι άλλες ακτοπλοϊκές εταιρείες. Έδρα της προαναφερθείσας εταιρείας είναι τα Χανιά και το 1970 δρομολογείται το πρώτο επιβατηγό - οχηματαγωγό πλοίο “Κύδων” στη γραμμή Πειραιά - Χανιά. Στα 1973 θα ακολουθήσει η δρομολόγηση των πλοίων “Κάντια” και “Ρέθυμνο” στη γραμμή Πειραιά και Ηρακλείου. Σαράντα ένα ολόκληρα χρόνια η ΑΝΕΚ διασχίζει τα νερά του Αιγαίου αλλά και της Αδριατικής. Την δημιούργησαν απλοί άνθρωποι του νησιού, ως μέτοχοι με μπροστάρη τον Μητροπολίτη Ειρηναίο Γαλανάκη. Όλοι επιζητούσαν να ταξιδεύσουν με ασφάλεια. Στα 1972 και συγκεκριμένα στις 25 Μαϊου με ιδρυτικό κεφάλαιο 40.000.000 δρχ. τίθενται οι βάσεις για την ίδρυση μιας άλλης μεγάλης Ναυτιλικής Εταιρείας των “Μινωικών Γραμμών”. Οι Μινωικές εισέρχονται δυναμικά στην ελληνική ακτοπλοϊα ύστερα από δύο χρόνια και το 1974 στις 5 του Ιούλη αποκτούν το πλοίο “Μίνως” από τον Ευθυμιάδη. Οι παλαιότεροι το θυμούνται και το θεωρούσαν καλοτάξιδο, ακόμα και σε αντίξοες καιρικές συνθήκες. 

Το πρωτο βαπορι της ΑΝΕΚ.

Μετασκευασμενο τανκερ οπως και αρκετα της εποχης.

Κατασκευης του 1953 με μια μηχανη εξυπηρετισε για 20 περιπου χρονια 

την γραμμη των Χανιων.

Απο ταχυτητα εβγαζε περιπου 12-13 μιλια.

Η ΑΝΕΚ το αγορασε το 1968 και το πουλησε το 1989.

Μετονομαστηκε σε CITY OF TARANTO 

και μπηκε στην γραμμη Πατρα-Ταραντο Ιταλιας.

Στη συνεχεια παροπλιστηκε στην Αυλιδα και τελικα πηγε 

για κοψιμο το 1998.

ΤΟ ΜΙΝΩΣ ΤΩΝ ΜΙΝΩΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ

Το “Μίνως” άνοιγε από τα πλάγια και έπαιρνε τα οχήματα και φυσικά τους επιβάτες. Το 1976 οι Μινωικές αποκτούν το σύγχρονο και ταχύτατο πλοίο “Αριάδνη”. Αυτό είχε πίσω πόρτα για οχήματα, μπουκαπόρτα όπως συνηθίζεται να λέγεται. Ένα πλοίο που αρχίζει να δίνει το στίγμα του δυναμισμού των Μινωικών Γραμμών. Στα 1978 μπαίνει στη γραμμή Ηράκλειο - Πειραιάς το “Κνωσός” και τότε το “Μίνως” κάνει δρομολόγια Πειραιάς - Χανιά. Στα 1981 οι Μινωικές βάζουν πλώρη για Ιταλία με το υπερπολυτελέστατο “Ελ Γκρέκο” που ξεκινούσε τότε το δρομολόγιο Πάτρα - Αγκώνα, ανοίγοντας νέους επιχειρηματικούς ορίζοντες. Έτσι έγιναν και μεγαλούργησαν αυτοί οι κολοσοί των θαλάσσιων συγκοινωνιών, που αναμφισβήτητα πρόσφεραν και συνεχίζουν πολλά να προσφέρουν!... 

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

ΤΟ ΠΛΟΙΟ - ΗΡΑΚΛΕΙΟ 

ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ, ΧΑΝΙΑ-ΠΕΙΡΑΙΑΣ

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΣΕ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ ΗΛΙΟΣ, ΜΕ ΝΑΥΤΙΚΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ 

ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΦΑΙΣΤΟΣ ΤΩΝ ΜΙΝΩΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ

ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΟ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ

ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΠΕΙΡΑΙΑΣ

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΙΝΩΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ

ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΟ ΕΠΙΣΗΣ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ

ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΠΕΙΡΑΙΑΣ

Κάποτε ως εταιρείες λαϊκής βάσης! Ας είναι! Πάντοτε έρχονται στο μυαλό μου κάποια ταξίδια με το “Ελ Γκρέκο”, τότε που έκανε τη διαδρομή Ηράκλειο, Σαντορίνη, Πάρο, Τήνο, Βόλο, Σκιάθο, Θεσσαλονίκη και αντίστοιχα. Τότε που το πλοίο έμπαινε από τα στενά της Εύβοιας στις ακτές της Μαγνησίας, λίγο πριν από την είσοδο του στον Παγασητικό κόλπο. Δίνοντάς μου την ευκαιρία ν’ αγναντεύω τη γενέτειρά μου γη, το Πήλιο και τα όμορφα χωριά του, καθώς και τη νύφη του Παγασητικού, το Βόλο. Σκέψεις, θύμησες και μνήμες, ασυγκράτητες πια! Κάποιες διαδρομές παιδικών χρόνων, σχολικών και γυμνασιακών αναμνήσεων! Όλες μαζί συγκεχυμένες, χτυπούν την πόρτα της μνήμης μου και τι... δε μου θυμίζουν!

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΚΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΑΝΕΚ LINES

ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΟ ΓΙΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ

ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΠΕΙΡΑΙΑΣ

ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΑΓΙΑ ΓΑΛΗΝΗ ΤΩΝ ΜΙΝΩΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ 

ΔΡΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΟ ΓΙΑ  ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΓΡΑΜΜΗ

ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΜΕΤΑΦΕΡΟΝΤΑΣ ΦΟΡΤΗΓΑ.

Πηγη - Πατρις

Αρθρο - Δημητρης Σαββας

Φωτο - Αρχειο Αντωνης Γενναρακης

ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ... ΕΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΛΕΤΑ

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/06/blog-post_2333.html?spref=fb

ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΑΣ... ΕΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΛΕΤΑ

Μπλε, μπλε και πάλι μπλε θα έβλεπε κανείς εάν επισκεπτόταν το νησί μας. Εντάξει, εδώ που τα λέμε θα έβλεπε και άσπρο. Θα έβλεπε κανείς και μικρά άσπρα σπιτάκια με μπλε παράθυρα, χωρίς κεραμίδια. Θα έβλεπε ανθισμένες μοβ- ροζ βοκαμβίλιες, πολλές κληματαριές και θα αισθάνονταν τον αέρα να χτυπάει κάθε μέρα το κεφάλι σου, τόσο πολύ που θα νόμιζες, ότι θέλει να στο ξεριζώσει. Θα έβλεπε, όμως και πιο σπάνια λουλούδια, που δεν ευδοκιμούν σε όλα τα νησιά, όπως αγριοβιολέτες της άμμου ή κρίνους της θάλασσας. Θα υπήρχαν τόσα πολλά χρώματα, ώστε θα μπορούσες να πεις, ότι επρόκειτο για ένα πίνακα κλασσικής ζωγραφικής τέχνης, κάποιου βραβευμένου καλλιτέχνη – γιατί κλασσική και διαχρονική χαρακτηρίζω την ομορφιά του τόπου μου-. Η θάλασσά μας απέραντη. Το ίδιο και τα καλντερίμια. Η μυθολογία αναφέρει ότι το νησί μας, είναι χτισμένο πάνω σε ένα κομμάτι ενός καβουκιού, μιας πελώριας χελώνας. Γι αυτό δικαιολογούν τον συχνό σεισμό , ως την προσπάθεια της χελώνας να μετακινηθεί. Στα 17 μου χρόνια, πάντως, που ζούσα στο νησί , δεν είδα ποτέ το κεφάλι αυτής της χελώνας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτή η χελώνα το καλοκαίρι θα πρέπει να βάραινε πολύ, καθώς ξανθοί τουρίστες έκαναν την εμφάνισή τους στα μέρη μου, γεμάτοι φακίδες και ήταν είτε κάτασπροι, σαν τους φρεσκοασβεστωμένους τοίχους που φροντίζουν να περιποιούνται οι κάτοικοι του νησιού κοντά στο Πάσχα, είτε ηλιοκαμένοι, σωστά παντζάρια, πιθανόν επειδή θα είχε προηγηθεί η επίσκεψή τους σε κάποιο άλλο μέρος, από τις όμορφα μέρη μας.


Τριγύρω μου, κάθε μέρα υπήρχε τόσο πολύ μπλε, που με μπέρδευε και δε μπορούσα να καταλάβω εάν, ή ο ουρανός ή η θάλασσα, πάει πάνω και ποιο κάτω αντίστοιχα. Ανάμεσά τους πάντως υπήρχε ο αέρας, που φρόντιζε να μεταφέρει όλες αυτές τις μυρωδιές που συναποτελούν το παζλ ενός νησιώτικου μελτεμιού. Η διαμαρτυρία των τζιτζικιών ξεκινούσε από νωρίς το πρωί όσο ο ήχος που παρήγαγαν, έμοιαζε με κάποιο έγχορδο όργανο, που χρειαζόταν μεγάλη δεξιοτεχνία, ώστε να προλάβεις να παίξεις τις σωστές νότες τόσο γρήγορα. Βέβαια, εάν δεν ξεκινούσε αυτή η διαμαρτυρία, δεν καταλάβαινες ότι είχε έρθει ξανά το καλοκαίρι. Και ήταν τόσα πολλά αυτά τα ζωύφια, που νόμιζες ότι σε λίγη ώρα, θα έβλεπες και τα αιτήματά τους καταγεγραμμένα, πάνω σ” ένα λευκό πανό.
Όταν ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι, τί γίνεται γύρω μου, θυμάμαι μου είχε κάνει τόσο εντύπωση, το πως στέκονται τόσα πολλά σπιτάκια, άσπρα με μπλε παράθυρα, μερικά με κόκκινα, άλλα με πράσινα, άλλα με μοβ παράθυρα, πλάι το ένα στο άλλο, και όλα μαζί να σχηματίζουν ένα ψηφιδωτό, με το άσπρο χρώμα να κυριαρχεί. Αυτό που αναρωτιόμουν εύλογα είναι, γιατί ο ήλιος στο μέρος μας, να είναι τόσο καυτερός, ακόμα και τους χειμερινούς μήνες και είναι σα να θέλει να τρυπήσει το δέρμα σου. Θυμάμαι τη μητέρα μου να με πασαλείβει με κάποια καλλυντική κρέμα, όταν κοκκίνιζα και της έκανα παράπονα, ότι δήθεν δε μπορούσα να κοιμηθώ από το τσούξιμο και το κάψιμο. Βέβαια δε με βοηθούσε και πάρα πολύ, αλλά τουλάχιστον της έφευγε το μεράκι. Η γιαγιά μου από την άλλη, ακολουθούσε παραδοσιακά γιατροσόφια: ένα μείγμα με αλόη βέρα, που έφερνε ο πατέρας μου από την πόλη και λίγο ελαιόλαδο.
Εγώ πάντως, το νησί μου το αγαπούσα πολύ και τους δώδεκα μήνες του χρόνου. Ακόμα και ο χειμώνας είχε τη δική του γοητεία. Μου άρεσε να πηγαίνω σε κάποια παραλία, όχι πολύ μακριά, γιατί υπήρχε πάντα το ενδεχόμενο να αλλάξει ο καιρός, με δυνατούς βοριάδες που αγρίευαν τη θάλασσα, ή μάλλον την εξόργιζαν τόσο πολύ, ώστε να λιώνει πολλές φορές στο λιμάνι και να ταρακουνά μανιασμένα, όλα τα καΐκια που μας ένωναν με τα υπόλοιπα νησιά και φρόντιζαν να μας φέρουν πάντα φρέσκα ψάρια. Ένα από αυτά ήταν του πατέρα μου. Του είχε δώσει το δικό μου όνομα: Θάλεια.
Δεν ήταν καμιά μεγάλη βάρκα- ένα καικάκι ξεφτισμένο από το κάψιμο του ήλιου και το σάπισμα του αλμυρού νερού. Το όνομά μου , το είχε γράψει η μητέρα μου, με όλη την τέχνη των περιποιημένων στρογγυλών γραμμάτων, που διέθετε. Με θαλασσί , καλλιγραφικά γράμματα, με μικρές αποστάσεις μεταξύ των γραμμάτων. Η μητέρα μου συνήθιζε να δίνει έμφαση στο άλφα όταν έγραφε, από το σχολείο ακόμα. Σα να σχηματίζει ένα ψάρι σε παιδική ζωγραφιά , χωρίς όμως να ενώνεται το τρίγωνο- ουρά. Και θα έλεγες ότι το καημένο το καΐκι, παρακαλούσε να του βάλουμε λίγο από το αντηλιακό μας. Ίσα ίσα, λίγο, για να προστατεύεται από τη στρογγυλή φωτιά. Βέβαια δεν παραπονιέμαι, άλλωστε στο νησί μας λίγες ήταν οι πλούσιες βάρκες.
“Έρχονταν Σεπτέμβρης. Το καλοκαίρι είχε περάσει πολύ γρήγορα φέτος. Δε μπορώ να πω , καλά πήγε από κόσμο, η ταβέρνα που διατηρούσαν οι γονείς μου με σπιτικό φαγητό. Άλλωστε οι τουρίστες με το που ακούσουν “Ελληνικό σπιτικό φαγητό” ξεχνούσαν τις ειδήσεις για την ακρίβεια της Ελλάδας και αποφάσιζαν να παραγγείλουν είτε την χωριάτική μας, με ελιές πατιστές από χωράφι του παππού, είτε το παστίτσιο και το μουσακά της μαμάς, με τις πατάτες και τον κιμά να κάνουν και αυτά μπάνιο στη θάλασσα του λαδιού που συγκέντρωνε ο πάτος του ταψιού.
Μερικά δροσερά πρωινά, με έντονο βοριαδάκι, μου άρεσε να κάθομαι στις ψάθινες καρέκλες του μαγαζιού μας. Αυτές τις θαλασσί, φθαρμένες καρέκλες, που όταν καθόσουν, βούλιαζες στην ξεφτισμένη ψάθα. Απολάμβανα το φρεσκοφρυγανισμένο ψωμί της μητέρας μου και δημιουργούσα εκατομμύρια ψίχουλα- τροφή για τα περαστικά μυρμήγκια του τσιμέντου. Αναρωτιόμουν πολλές φορές, αν θα με έβλεπαν σαν γίγαντα, αυτά τα μικρά έντομα, που σχημάτιζαν ουρές ατελείωτες, αυστηρά στοιχισμένες και μετέφεραν κάθε κομμάτι της ψημένης ζύμης , με μυρωδιά γλυκάνισου, που μου έπεφτε, όσο ένιωθα το πρωινό αεράκι να χαϊδεύει ευχάριστα το λοβό μου.

Τα φρύγανα, όπως και το θυμάρι απελευθέρωναν τις αγαπημένες μου μυρωδιές που ενοχλούσαν ευχάριστα τα ρουθούνια μου. Μια σταλιά φυτά ήταν, αλλά μπορούσαν να σε προσελκύσουν με τη μυρωδιά τους από μακριά. Όταν ήμουν λίγο πιο μικρή, άντεχα ακόμα και συνόδευα τη μητέρα μου όσο προσπαθούσε να συλλέξει την καλύτερη ποιότητα νησιώτικου θυμαριού, κυρίως για το μαγαζί, αλλά και για να δημιουργεί διάφορα βάματα για τις “κακές αρρώστιες”, όπως συνήθιζε να τις λέει, είτε για τα κρυολογήματα, που είναι η αλήθεια ότι έφευγαν αμέσως με λίγες σταγόνες λαδιού από αυτά τα φυτά.
Τα στενά δρομάκια του μέρους μας έβραζαν όλο το καλοκαίρι. Από το σπίτι μου , όταν ξυπνούσα, μάλλον, με ξυπνούσαν τα παιδιά της γειτονιάς, έκανα στην άκρη την μοβ κουρτίνα που είχα στο δωμάτιό μου και έβλεπα 3-4 πιτσιρίκια, που μου έρχονταν έως και τη μέση, να παίζουν με τη μπάλα, ενώ το τέρμα αποδείχτηκε, από τον ενοχλητικό ήχο, ότι ήταν ο τοίχος του δωματίου μου. Άλλες πάλι φορές, έβγαζαν τα παπούτσια τους και προσπαθούσαν να περπατήσουν και να αντέξουν όσο το δυνατόν πιο πολύ, δίχως παπούτσια στο τσιμέντο. Θα έλεγε κανείς , ότι από τις εκφράσεις τους, το τσιμέντο το καλοκαίρι πρέπει να έκαιγε πάρα πολύ.
Όταν ήμουν ακόμη πιο μικρή συνήθιζα να βρίζω τους τουρίστες που περνούσαν τα βράδια έξω από το σπίτι μου. Ο κακομοίρης ο πατέρας μου, πολλές φορές παραπονιόταν ότι η μοναχοκόρη του ήταν αντράκι, γι αυτό άλλωστε προσπαθούσε να μου τραβήξει τον τσαμπουκά, διότι δεν ήταν λίγες οι φορές που κόντεψα να ανοίξω την πόρτα. Άλλωστε όπως έλεγε “ τους τουρίστες του αγαπάμε. Αυτοί μας δίνουν ψωμί να φάμε. Ο Έλληνας πλέον δε θα έρθει να πληρώσει για να φάει ολόκληρη η οικογένειά του.”
Αν και δε συμφωνούσα με τον πατέρα μου, δεν ήθελα να του το πω, για να μην τον στενοχωρήσω. Ήμουν άλλωστε, όπως και σε κάθε Ελληνική οικογένεια η αδυναμία του. Βέβαια και η μάνα μου με αγαπούσε πολύ. Εντάξει, πολλές φορές τσακωνόμασταν, γιατί δεν πήγαινα να την βοηθήσω με τις δουλειές του μαγαζιού, κι έτσι ανάγκαζα την ξαδέρφη μου, που με περνούσε ίσα με πέντε χρόνια, να πηγαίνει και να τη βοηθάει. Εγώ άλλωστε, το καλοκαίρι μου το πέρασα αλλιώς. Με το που ξυπνούσα, άνοιγα την κουρτίνα για να μπει φως σε όλο το δωμάτιο και αφού ξυπνούσε όλα τα έπιπλα το φως, έπαιρνα το ποδήλατό μου και κατηφόριζα προς τη θάλασσα. “Άσε τη Θάλεια γυναίκα να πάει στη θάλασσα. Αφού ξέρεις ότι της έχει αδυναμία…”
Μόνο όταν θα μιλούσε ο πατέρας μου θα μπορούσα και εγώ να φύγω, χωρίς να έχει προηγηθεί γκρίνια στο σπίτι. Ο αέρας μετέφερε όλες τις μυρωδιές των αντηλιακών που χόρευαν στην ατμόσφαιρα. Και αυτές οι μυρωδιές ξεκινούσαν το χορό του από το Μάη ακόμη, μπορεί και νωρίτερα. Ανέβαινα στο ποδήλατο μου και κατηφόριζα τα στενά δρομάκια, που με χώριζαν από τη θάλασσα. Τα μπεζ πέδιλά μου δε με βοηθούσαν ιδιαίτερα να ποδηλατίσω, όπως επίσης και οι τιρκουάζ σαγιονάρες μου. Πολλές φορές, ποδηλατούσα ξυπόλυτη, αν και είχα τη μάνα μου από πίσω να φωνάζει ότι κινδυνεύω να βρεθώ σε κανένα γκρεμό, αν δεν προσέχω πολύ. Περνούσα πολύ γρήγορα ανάμεσα από τους τουρίστες. Μπισκότο, βερίκοκο, γερμανικά, ιταλικά ενώ που και που άκουγες και κάποια ελληνική λέξη που σου υπενθύμιζε ότι ζεις στην χώρα του φωτός.
Ήμουν σίγουρη ότι η διαφήμιση της χώρας μας στο εξωτερικό κάπως έτσι πρέπει να γίνεται: Ελλάδα, η χώρα του φωτός, η χώρα που γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η χώρα των γραμμάτων, της φιλοσοφίας, της γεωμετρίας αλλά βέβαια και ως η Ελλάδα η χώρα που μπορείς να πιεις άφοβα και να κάνεις Διονυσιακά όργια. Η χώρα που, εάν έχεις κάποιο μέσο, γίνεσαι από τη μία μέρα στην άλλη πρωθυπουργός.
Όταν όμως έφτανα στη θάλασσα σταματούσα να είμαι εκείνο το αγοροκόριτσο, που παίζει ποδόσφαιρο στο σχολείο και μερικές φορές ξεχνάει τους τρόπους του. Ήταν λες και δια μαγείας μεταμορφωνόμουν σε μια γυναίκα- όχι κορίτσι- της υψηλής κοινωνίας, όσο ένιωθα την άμμο να μου πλέκει ένα φόρεμα υψηλής ραπτικής. Και ήθελα να περπατήσω πάνω στην άμμο, ακόμα και χωρίς τακούνια και να υποκλιθώ στον παρτενέρ μου, με τα καταγάλανα νερά να αντανακλούν στα μάτια μου και να τα μεταμορφώνουν σε γαλάζια.
Η θάλασσα ήξερε όλα τα μυστικά μου, ήταν το υγρό ημερολόγιό μου. Μόνο, που όταν ήθελα να θυμηθώ κάτι, δεν είχα τη δυνατότητα να γυρίσω πίσω μια σελίδα. Απλά την κοιτούσα και ήταν σα να μου έρχονταν όλα και πάλι πίσω στο μυαλό. Ούτε τη δυνατότητα να κάνω μουντζούρα υπήρχε, πώς άλλωστε να μουτζουρώσεις κάτι τόσο γαλάζιο; Το είχα πάρει απόφαση, ότι αυτή την ηρεμία που μου προσέφερε η θάλασσα, δε θα την έβρισκα σε άνθρωπο. Μερικές φορές σκεφτόμουν, πόσο τυχερή θα ήμουν εάν η θάλασσα είχε χέρια, έτσι ώστε να μπορώ να την αγκαλιάσω και εγώ μία φορά, όπως με έχει αγκαλιάσει και εκείνη τόσες φορές, όταν τοποθετώ το κορμί μου μέσα της.
Ακόμα και το χειμώνα, με τους βοριάδες και τα μελτέμια ερχόμουν κοντά της. Τότε την έβλεπα διαφορετική. Ήταν σαν κάποιος να την είχε εξοργίσει. Δεν την πολύ πλησίαζα γιατί την φοβόμουν μέχρι και εγώ. Καθόμουν στο βράχο σε σχήμα καρδιογραφήματος, πάνω στην αμμουδιά, και περίμενα μέχρι να ηρεμήσει. Βέβαια, δεν ήταν λίγες οι φορές που χρειαζόταν, ολόκληρες μέρες μέχρι να γαληνέψει και πάλι. Πρέπει να είχε μπόλικη οργή μέσα της, καθώς χτυπούσε αλύπητα τα υπόλοιπα βράχια του γιαλού, ενώ ταυτόχρονα τα έτριβε, τα έτριβε, τα διάβρωνε, μέχρι που τα έκανε μικρά μικρά πετραδάκια.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που με είχε πάρει ο ύπνος εκεί, στο αγαπημένο μου καρδιογράφημα. Ίσα- ίσα που ένιωθα μερικά σταγόνες θαλασσινού νερού στο πρόσωπό μου, σα να με είχε ψεκάσει με κάποιο σπρέι. Και νόμιζα ότι μου μιλούσε και μου φανέρωνε και εκείνη τα μυστικά της. Τότε, όταν κοιμόμουν. Μόνο τότε έκανε την προσπάθειά της να μου εξομολογηθεί, ποιος την είχε νευριάσει τόσο πολύ και ήταν τόσο μανιασμένη, που δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν έβλεπες το μπλε, το γαλάζιο, αλλά τεράστια κύματα που υψώνονταν , όπως ακριβώς η φλούδα ενός πορτοκαλιού που ξεφλουδίζεται με ένα κοφτερό καλογυαλισμένο μαχαίρι, και παίρνει την ημικύκλια μορφή του, και ο αφρός που την μετατρέπει σε θάλασσα γάλακτος. Ναι, γάλα, σαν αυτό που πίνουμε το πρωί. Η θάλασσα γινόταν μαριονέτα του βοριά, τραμουντάνα και δεν άφηνε ούτε ένα πλοίο να πλησιάζει, ούτε κάποιο καΐκι να παραβγεί κόντρα με τη δύναμή του για ψάρεμα. Όταν είχε μαΐστρο, ή μαϊστροτραμουντάνα τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα, αλλά και πάλι για να βγεις στα ανοιχτά, θα έπρεπε να είχες καταναλώσει ένα δύο μαγικά χαπάκια για τον εμετό.
Δε θυμάμαι αν όντως μου αποκάλυψε κάποιο μυστικό. Ίσως επειδή κοιμόμουν. Και κοιμόμουν τόσο βαθιά όταν άκουγα τη συγχορδία των κυμάτων της. Έστω να μπορούσε να μου αποκαλύψει, εάν υπήρχαν γοργόνες, και αν ναι, πως θα μπορούσα να γίνω και εγώ σαν κι αυτές τις νύφες της θάλασσας, ή αν υπήρχε ο Ποσειδώνας και πόσο εξοργισμένος ήταν ,πόσο ψηλή να ήταν η τρίαινά του;

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΛΕΤΑΣ
Επίσης έπαιρνα στα χέρια μου τα πιο μεγάλα λευκά κοχύλια, που έβρισκα στο ακρογιάλι και τα έβαζα στο αυτί, μήπως απομαγνητοφωνίσω κάποια λέξη. Μάταια βέβαια, γιατί ποτέ δεν κατάφερα να ακούσω μία ολόκληρη λέξη. Αυτό που με γοήτευε στη θάλασσα και με γοητεύει ακόμη είναι η νεκρική ηρεμία μετά από μια μεγάλη αναταραχή, μια τρικυμία. Και ήθελα να πάω στον αγαπημένο μου βράχο και να περιμένω κι εγώ σαν την Πηνελόπη τον Οδυσσέα μου, που θα έκανε ολόκληρο ταξίδι για να έρθει να με βρει. Να έρθει και να τον διακρίνω από την καρδιά του ηλιοβασιλέματος, κάποιο καλοκαιρινό απόγευμα. Αυτό που κατάλαβα ωστόσο, είναι ότι τον Οδυσσέα μου, πρέπει να τον βρω εγώ. Κι αν δεν τα καταφέρω να τον διακρίνω από μακριά, να περπατήσω πάνω στη θάλασσα, μέχρι να τον ακουμπήσω.
Ερχόταν Σεπτέμβρης, όπως ανέφερα. Μια μελαγχολία με είχε κυριεύσει και με μεθούσε με νοσταλγικές σκέψεις. Όχι, δεν μελαγχολώ που δεν πέρασα στο πανεπιστήμιο και θα παραμείνω στο νησί μου. Τα γράμματα άλλωστε τα μάθαινα καλύτερα από τα βιβλία μου.Ούτε στενοχωριέμαι για τους δικούς μου, γιατί πάντα ήταν προσγειωμένοι και δεν είχαν απαιτήσεις από εμένα, παρά μόνο για το νοικοκυριό και για το μαγαζί. Άλλες ήταν οι σκέψεις, που είχαν πάρει το μυαλό και το τραβολογούσαν δεξιά και αριστερά, μια από την ανατολή, την άλλη προς τη δύση. Που θα βρίσκομαι μετά από χρόνια,θα καταφέρω έστω μια φορά να τους κάνω περήφανους ή θα είμαι για μια ζωή το αγοροκόριτσο που θα γίνει γυναίκα και μετά θα έχει την ταβέρνα της γειτονιάς;
Ξύπνησα πιο αργά σήμερα. Σηκώθηκα και πήγα στο μαγαζί. Η μητέρα μου έκανε ετοιμασίες για το βράδυ. Σήμερα θα ήταν η τελευταία βραδιά που θα παρέμενα ανοιχτό το μαγαζί. 22 Σεπτεμβρίου, έδειχνε το ημερολόγιο. Ζύμωνε μοσχαρίσιο κιμά για το κεφτεδάκια μας. Η κουζίνα μύριζε δεντρολίβανο και άνηθο. Η αγαπημένη μου στιγμή είναι, όταν προσθέτει και το αυγό και μετά με το χέρι της, τα ζουλάει, τα ζουλάει μέχρι να ανακατευτεί ο κιμάς και να πάρει την επιθυμητή υφή, όσο, ταυτόχρονα πρόσεχε μην της αρπάξει το στιφάδο μοσχάρι με τα ολόκληρα κρεμμύδια. Όσο πήγαινα πιο κοντά στο μάτι μου έρχονταν η μυρωδιά της κανέλας και του μοσχοκάρυδου. Την παρακολουθούσα την μητέρα μου να μαγειρεύει, γιατί αλλιώς πώς θα μάθαινα κι εγώ;
“Μαμά είστε περήφανοι για εμένα;” Την περίμενα λίγο-πολύ την αντίδρασή της. Σταμάτησε να κινείται, ενώ βούρκωσε αν και ήθελε να μη το καταλάβω. Όσο και να μην το επιθυμούσα, βούρκωσα και εγώ. Ένιωσα σαν ένα μπαμπρίζ αυτοκινήτου που γεμίζει νερό από τη βροχή και δε σε αφήνει να δεις καθαρά. Μόνο που τα αυτοκίνητα έχουν τους καθαριστήρες. Εγώ για να διώξω τον υγρό πόνο από μέσα μου, έπρεπε να τρέξει μια σταγόνα αλμυρού νερού προς τη μύτη μου. Προσπάθησα να κρατηθώ. Δε τα κατάφερα. Αγκαλιαστήκαμε για ώρα όσο μου εξηγούσε πόσο περήφανη την είχα κάνει, από τη στιγμή που γεννήθηκα. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό. Ίσως να ήθελα να αποδείξω στον ευατό μου, ότι είμαι ικανή να τους προσφέρω και εγώ κάτι. Μας διέκοψε η μυρωδιά του κοκκινιστού, που ίσα πρόλαβε η μητέρα μου λίγο πριν αρπάξει.
Βγήκα από το μαγαζί, καβάλησα το ποδήλατο μου και κατηφόρισα προς στη θάλασσα. Κάποιοι ξεχασμένοι τελευταίοι τουρίστες, σαν τα τελευταία χελιδόνια, παρέμεναν στα στενά πλακόστρωτα δρομάκια του νησιού, κοιτάζοντας τους χάρτες τους. Η ζέστη είχε μειωθεί σημαντικά. Οι βοκαμβίλιες, όσες από αυτές βρίσκονταν βέβαια στη σκιά και άντεξαν τον καύσωνα του καλοκαιριού, άρχιζαν να μαραίνονται
Γύρισα και κοίταξα προς τη θάλασσα. Κάποιο κρουαζιερόπλοιο αναχωρούσε από το νησί μας και άφηνε πίσω του ένα άσπρο αποτύπωμα αφρού, όσο η καμπάνα της εκκλησιάς μας χτυπούσε και αντηχούσε σε όλο το Αιγαίο. Και όταν χτύπησε η μία, αμέσως ξεκίνησαν και χτυπούσαν και οι υπόλοιπες: όλα τα μικρά εκκλησάκια που είχαμε στον τόπο μας. Σταμάτησα στη διαδρομή και έκανα το σταυρό μου, όπως συνήθιζε να κάνει η γιαγιά μου. Γύρισα το κεφάλι μου στα δεξιά και παρακολούθησα για λίγο την κίνηση της μικρής καμπάνας, που πήγαινε προς πίσω, πίσω μπρος, όσο η μεταλλική γλώσσα συνδεόταν, με ένα κομμάτι χοντρού σκοινιού, που κατέληγε στο χέρι ενός παπά. Ακριβώς πάνω από την καμπάνα, υπήρχε ένα άσπρο κυκλικό περβάζι, χαρακτηριστικής νησιώτικης τέχνης, όσο πάνω του έστεκε ένας λευκός σταυρός. Το περβάζι συνέδεε την καμπάνα με τρία μικρότερα καμπανάκια, με σιδερένιους άξονες που ακολουθούσαν όλα μαζί τον ίδιο ρυθμό. Μια κίνηση προς την καλντέρα, μια προς τα σπίτια. Μέχρι που ο ήχος του κουδουνίσματος χάνονταν και ξεθώριαζε στη ζεστή ατμόσφαιρα του πρώτου φθινοπωρινού μήνα. Είχε αρχίσει να βγάζει αέρα. Γι αυτό ανέβηκα και πάλι στο ποδήλατο μου και πήγα προς την αγαπημένη μου παραλία, πριν αρχίσουν τα μανιασμένα κύματα, να διαβρώνουν κάθε κομμάτι ζωντανού βράχου.
Η χελώνα πάντως πρέπει να είχε πέσει σε λήθαργο, καθώς είχε αρκετά χρόνια να μετακινηθεί. Η άμμος κρατούσε ακόμα την κάψα του Αυγούστου. Όταν έφτασα στο χείλος της θάλασσας, έβγαλα τις παντόφλες μου και χάιδεψα με το πόδι μου τη σάρκα της άμμου. Ένιωθα τη μελαγχολία μέσα μου πιο έντονη από ποτέ. Ξάπλωσα στην άμμο και έκλεισα τα μάτια μου. Αφουγκράστηκα τους ήχους του γιαλού και κατέληξα στο συμπέρασμα ,πως ο ήχος του παφλασμού του κύματος ήταν ο βασιλιάς όλων των ήχων. Ο αέρας και τα κύματα δυνάμωναν όσο ένιωσα το κορμί μου να μουδιάζει και να βυθίζομαι όλο και πολύ στις σκοτεινές μου σκέψεις.
Θαλασσί, τιρκουάζ, μπλε, πετρόλ, μπλε σκούρο, γαλάζιο. Αποχρώσεις της θάλασσας. Δεν ξεχώριζα καμία. Όλες μαζί συνέθεταν το χρώμα της υγρής, αλμυρής μου αγαπημένης. Μόνο μαζί της τα έβρισκα. Και το είχα πάρει απόφαση ότι τα μυστικά μου , μόνο σε αυτήν θα τα εκμυστηρεύομουν. Μόνο εκείνη θα με καταλάβαινε. Δεν έχω βαρεθεί τη ζωή μου. Είναι πανέμορφη. Αλλά αγχώνομαι για το μέλλον μου. Τι θα κάνω, πως θα το κάνω. Πως θα καταφέρω να είμαι ικανοποιημένη με τον ευατό μου και πως θα καταφέρω να μην απογοητεύσω τους γονείς μου;
Εκείνη την ημέρα για πρώτη φορά άκουσα τη θάλασσα να απαντά σε όλα τα ερωτήματα που της είχα θέσει. Εκείνη την ημέρα άκουσα τη φωνή του βυθού της θάλασσας. Η καρδιά της θάλασσας έχει χρώμα μπλε σκούρο. Ακόμα και εκείνη έχει σκοτεινές στιγμές. Και μου απάντησε στον αν υπάρχουν γοργόνες, ή αν υπάρχουν πειρατές, ή αν υπάρχει κάπου ο Ποσειδώνας που είναι οργισμένος και προκαλεί τρικυμία. Αυτή ήταν η φίλη μου. Θαλασσί, τιρκουάζ, μπλε, πετρόλ, μπλε σκούρο, γαλάζιο. Δεν ξεχώριζαν πια. Εγώ την έβλεπα “θάλασσα”. Για μία στιγμή ένιωσα και εγώ γοργόνα και την αγκάλιασα.
Καστανά μαλλιά τυλίγουν κομμάτια του λευκού προσώπου. Η παντόφλα επιπλέει όσο το κύμα την παρασέρνει και την ρίχνει με φόρα πάνω στους βράχους. Πόνος. Αλλά η παντόφλα δε διαβρώνεται. Φωνές και σπαραγμοί στην άμμο. Μπλε φως από την σειρήνα της αστυνομίας που περιστρέφεται. Προστατευτικές ταινίες για να εμποδίσουν τη διέλευση του κόσμου. Σειρήνες και τσιρίδες:δεν ξεχώριζαν. Δάκρυα στα μάτια και κόψιμο στα γόνατα. Δεν άντεχαν το βάρος του σώματος. Τα χέρια κρύβουν το πρόσωπο, τα άλλα χέρια τσιμπούν το δέρμα του μπροστινού να τον ξυπνήσουν από το όνειρο. Υγρός πόνος στη μύτη, στο στόμα, στο μυαλό. Τα άκρα τρέμουν. Μοιρολόγια. Οι γλάροι δεν πετούν πια. Ο χρόνος δεν κυλά. Πάγωσε Σεπτέμβρη μήνα. Λευκό φως ή και μαύρο. Μαύρα ρούχα και πένθιμα κουδουνίσματα καμπάνων. Κόλλυβα. Χώμα. Γη. Νερό. Και άλλη θάλασσα. Πως μπορεί κάτι που αγαπάς τόσο,να σε σκοτώσει;
Και τώρα ξαναδιάβασε το διήγημα, χωρίς την τελευταία παράγραφο , βάζοντας όπου “ Το Νησί” την λέξη “Η Ψυχή”.

ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΜΟΥ ΣΤΑΛΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΛΕΤΑ

 

http://rethemnosnews.gr/

Γαλατόπιτα η παραδοσιακή

http://www.back-to-nature.gr

Γαλατόπιτα η παραδοσιακή

Υλικά για τη ζύμη :

• 400 γραμμάρια αλεύρι
• Λίγο αλάτι
• Λίγο λάδι
• Νερό
• 100 γραμμάρια βούτυρο

Υλικά για τη γέμιση :

• 1 κούπα ρύζι
• 4 κούπες νερό
• 6 κούπες γάλα 
• 2 κουταλιές σούπας κορν φλάουρ
• 10-12 κουταλιές σούπας ζάχαρη
• 2 αυγά

Εκτέλεση :

Βάζουμε χλιαρό νερό τόσο όσο να γίνει η ζύμη μαλακή κάνουμε ένα φύλλο τύπου σφολιάτα και το βουτυρώνουμε. Το βάζουμε σε βουτυρωμένο ταψί να σπάσει (και τα τοιχώματα του ταψιού βουτυρωμένα).

Βράζουμε το ρύζι με το νερό, μετά ρίχνουμε το γάλα, μόλις πάρει βράση ρίχνουμε το κόρν φλάουρ και λιώνουμε σε λίγο γάλα τη ζάχαρη. Αφού πάρει βράση κατεβάζουμε την κατσαρόλα από την φωτιά και μόλις κρυώσει λίγο ρίχνουμε τα αυγά χτυπημένα. Βάζουμε τη γέμιση πάνω στο φύλλο και ψήνουμε στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδίσει.

Η συνταγή από το βιβλίο του Πολιτιστικού Συλλόγου Ελατοχωριτών Θεσσαλονίκης "Η ΣΚΟΥΤΕΡΝΑ"

Οι μπέηδες της Μάνης -Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης

Homo universalis.

Homo Universalis: ΔΗΜΑΚΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ "Οι μπέηδες της Μάνης -Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης (1765 ή 1773 –...

homouniversalisgr.blogspot.com

Πλατωνική Δαδρομή του Μίνωα

http://www.cretalive.gr/culture/view/me-megalh-summetochh-h-2h-pezoporia-sthn-platwnikh-diadromh-tou-minwa/109402

Με μεγάλη συμμετοχή η 2η πεζοπορία στην Πλατωνική διαδρομή του Μίνωα

Πραγματοποιήθηκε η δεύτερη οργανωμένη αναβίωση της περίφημης "Πλατωνικής Δαδρομής του Μίνωα" από την Κρητική ενδοχώρα προς το Ιδαίο Άντρο.

Με τη συμμετοχή 150 και πλέον συμμετεχόντων, πραγματοποιήθηκε η δεύτερη οργανωμένη αναβίωση της περίφημης "Πλατωνικής Δαδρομής του Μίνωα" από την Κρητική ενδοχώρα προς το Ιδαίο Άντρο, με διοργανωτές τον Πεζοπορικό Όμιλο Ηρακλείου, το δήμο Μαλεβιζίου και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κρουσώνα.
Η αναβίωση ενός σημαντικού τμήματος της "ιεράς πορείας" των Μινωιτών, περιλάμβανε 5ωρη πεζοπορία, η οποία έχει ως αφετηρία τον αρχαιολογικό χώρο της Ζωμίνθου και τελικό προορισμό τον Κρουσώνα. Πρόκειται για την αντίστροφη πορεία  της περίφημη "Πλατωνικής διαδρομής του Μίνωα", ο οποίος ανέβαινε κάθε εννέα χρόνια στην Ίδη από την Κνωσό, για να επισκεφτεί τον πατέρα του τον Δία και να τον συμβουλευτεί για θέματα νόμων και δικαίου.
Υπενθυμίζεται ότι την εν λόγω διαδρομή από την περιοχή του Κρουσώνα, είχε υποδείξει από χρόνια ο αείμνηστος καθηγητής Γιάννης Σακελλαράκης και επιπλέον, την είχε δραματοποιήσει στο σημαντικότατο φίλμ για το Ιδαίο Άντρο "Ιδαίου Μύθοι".
Οι εξαιρετικής ομορφιάς και σημασίας τοποθεσίες της διαδρομής μάγεψαν κυριολεκτικά και τους εφετινούς συμμετέχοντες οι οποίοι διέσχισαν χωρίς προβλήματα τα 15 περίπου χιλιόμετρα του ορεινού τοπίου. Αξίζει να αναφερθεί ότι η πεζοπορική διαδρομή υπήρξε τη φετινή χρονιά κατά πολύ ευκολότερη, δεδομένων των σημαντικών παρεμβάσεων καθαρισμού των μονοπατιών και δημιουργίας στάσεων αναψυχής που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί ιδίως από την πλευρά του Δήμου Μαλεβιζίου.
Όπως είναι ήδη γνωστό, οι δήμοι Μαλεβιζίου και Ανωγείων έχουν συμφωνήσει από κοινού στην ανάδειξη του " Δρόμου του Μίνωα", στοχεύοντας στη καθιέρωση ενός νέου πολιτιστικού - φυσιολατρικού προορισμού, που θα προσφέρει στον επισκέπτη την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τους σπουδαίους τόπους, της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και της κρητικής μυθολογίας, αλλά και να απολαύσει τη μοναδική φύση του Ψηλορείτη.
Σε δηλώσεις του ο Δήμαρχος Κ. Μαμουλάκης εξέφρασε την ικανοποίησή του  που η εν λόγω διαδρομή γίνεται ετήσιος θεσμός και συνεχάρη τον Πεζοπορικό Όμιλο Ηρακλείου και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Κρουσώνα για την άρτια προετοιμασία και την επιτυχία της εκδήλωσης.

Η Πλατωνική διαδρομή του Μίνωα

Η διαδρομή από τον Κρουσώνα στη Ζώμινθο και από εκεί στο Ιδαίο Άντρο, αποτελεί για πολλούς επιστήμονες, με πρώτο τον Γιάννη Σακελλαράκη, τον αρχαίο δρόμο που ακολουθούσαν διαχρονικά οι κάτοικοι της Κνωσού και της ενδοχώρας της, για την ανάβαση τους στο σπουδαίο ιερό σπήλαιο της Ίδης. Η ανακάλυψη της Ζωμίνθου, που αποτελούσε βέβαιο σταθμό των προσκυνητών του Ιδαίου Άντρου, στο μέσον περίπου αυτής της διαδρομής, αποτελεί μια ακόμη επιβεβαίωση αυτής της θεωρίας. Ο ίδιος δρόμος ταυτίζεται από πολλούς μελετητές με την πορεία που ακολουθούσε ο βασιλιάς Μίνωας ("Μίνως Εννέωρος") κάθε εννέα χρόνια, από την Κνωσό στο Ιδαίο Άντρο, για να πάρει τους Νόμους από τον πατέρα του τον Δία.
Η πορεία αυτή θεωρείται ότι περιγράφεται και από τον Πλάτωνα σε έναν από τους Διαλόγους του, που υποτίθεται πως εξελίσσεται κατά την διάρκεια της ανάβασης από την Κνωσό στο Ιδαίο Άντρο. Στη συζήτηση αυτή, που αφορά τους Νόμους, παίρνουν μέρος ένας ανώνυμος Αθηναίος – πιθανώς ο ίδιος ο Πλάτωνας – ο Κρητικός Κλεινίας και ο Σπαρτιάτης Μέγγιλος. Στην δεκάωρη περίπου πορεία που περιγράφεται, δίνονται στοιχεία που θυμίζουν ακόμη και σήμερα την περιοχή: οι εύφοροι "λειμώνες", όπως το "Κρουσανιώτικο Λιβάδι" και τα άλση, τα ψηλά δέντρα, και ιδίως τα κυπαρίσσια, που φύονται και σήμερα στις πλευρές του φαραγγιού του Κρουσώνα.
Η μακραίωνη λατρευτική χρήση του Ιδαίου Άντρου για τρεις και πλέον χιλιετίες -από τη Μινωική δηλαδή Εποχή μέχρι και τους Ρωμαϊκούς Χρόνους, όχι μόνο από Κρήτες πιστούς αλλά και από τους λαούς ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου, καθιστά τη διαδρομή από τον Κρουσώνα προς το Ιδαίο ως μια από τις σημαντικότερες αλλά και διαχρονικότερες προσκυνηματικές διαδρομές της Κρήτης και της Ελλάδας.

ΟΠΛΑΠΟΘΗΚΗ (Armeria) ΤΟΥ ΧΑΝΔΑΚΑ !!!

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2012/05/armeria.html?spref=fbΗ 

 ΟΠΛΑΠΟΘΗΚΗ (Armeria) ΤΟΥ ΧΑΝΔΑΚΑ !!!

Στο Χάνδακα υπήρχαν κτίσματα μέσα στα οποία γινόταν ή αποθήκευση  όπλων. Το  σημαντικότερο απ' αυτά ήταν η οπλαποθήκη (Armeria), που  κατασκευάστηκε  στην  ανατολική πλευρά της νέας Λότζιας με την οποία είχε άμεση επικοινωνία. Με  την  κατασκευή  της  Armeria, κατά πάσα πιθανότητα,ασχολήθηκεο μηχανικός του Βασιλείου  της Κρήτης,  Φραγκίσκο  Μπασιλικάτα. 

Το 1905 παραχωρήθηκε στο Δήμο μαζί με τη Λότζια για να οικοδομήσει το Δημαρχείο στο χώρο αυτό. Η Armeria άρχισε να χτίζεται καi πάλι γύρω στα 1915 και έφτασε σε ύψος 2 ως 4 μέτρων οπότε   διακόπηκε   εξαιτίας   των   πολεμικών   γεγονότων  της   εποχής   εκείνης.  Στην κατάσταση αυτή έμεινε μέχρι το 1932.  Tότε  συνεχίστηκε  η οικοδόμηση του    σημερινού    Δημαρχείου    στη   θέση   αυτή   και τέλειωσε  το  1934.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ

ΦΩΤ ΑΡΧΕΙΟ - ΒΙΚΕΛΑΙΑ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Δώστε ζωή στα..ξεραμένα λεμόνια

http://www.agrotikabook.gr/%CE%B4%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B5-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B5%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1

Δώστε ζωή στα..ξεραμένα λεμόνια

Δευ, 2013-09-30 22:15

Ανοίγουμε το ψυγείο και συνειδητοποιούμε ότι τα λεμόνια έχουν αρχίσει να ξεραίνονται.
Πριν βιαστούμε να τα πετάξουμε, μπορούμε να δοκιμάσουμε τις παρακάτω ιδέες.
Τα βράζουμε για 5’ και μετά τα βάζουμε στο ψυγείο.
Επίσης μπορούμε να τα τοποθετήσουμε για 5’ στο φούρνο στους 180 βαθμούς ή για λίγα δευτερόλεπτα στο φούρνο μικροκυμάτων.

vita

Μιλᾶνε μεταξὺ τους μὲ μουσική.!"

Μυθικη Αναζητηση.

20 ώρες πριν

"Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς, θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω 

ὅπως ἕνα ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.
Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα στοὺς γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς μιλήσω ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ἐπειδὴ δὲν ξέρουνε γλῶσσες.
Μιλᾶνε μεταξὺ τους μὲ μουσική.!"
(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Σουσαμοκούλουρα

Areti Vardaka.

Σουσαμοκούλουρα
Είναι με την συνταγή που σας βάζω παρακάτω, για να τελειώσω γρήγορα τα επλασα μακρουλά.
https://www.facebook.com/notes/areti-vardaka/κουλούρια-θεσσαλονίκης/10151081166343565 

ΥΛΙΚΑ:
400 γρμ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
100 γρμ. αλεύρι δυνατό( Robin Hood )
2 κ.σ. ζάχαρη
1 κοφτή κουταλιά σούπας  μαργαρίνη
15 γρμ. μαγιά νωπή  ή  1/2 φακελάκι ξερή
1 1/2 ποτήρι κρύο νερό
1 κ.σ. αλάτι
μπόλικο σουσάμι για πασπάλισμα
ΕΚΤΕΛΕΣΗ:
Διαλύουμε την μαγιά σε λίγο απο το νερό της συνταγής και περιμένουμε 10' να αφρίσει.
Βάζουμε τα υπόλοιπα υλικά στον κάδο του μίξερ και τα κτυπάμε στην δυνατή ταχύτητα, αφήνουμε να ξεκουραστεί για 10'. Το κτυπάμε πάλι για λίγο σε δυνατή ταχύτητα.
Πλάθουμε μπαστουνάκια και τα κλείνουμε σε κύκλο.
Φτιάχνουμε ζαχαρόνερο με 1 λίτρο νερό, 30 γρμ. ζάχαρη 1 κ.σ. αλεύρι και βουτάμε μέσα τα κουλούρια, τα βγάζουμε και τα τυλίγουμε με το σουσάμι.
Τα τοποθετούμε σε ταψί που εχουμε στρώσει λαδόκολλα και τα αφήνουμε για 1/2 ώρα.
Τα ψήνουμε σε καλά προθερμασμένο φούρνο στους 220' για 12' λεπτά.
Πηγή: http://www.koyzinatsi.blogspot.gr

Τσαρλς Φράνσις Ρίχτερ (Charles Francis Richter) (26 Απριλίου, 1900 – 30 Σεπτεμβρίου, 1985)

Bigbook.gr.

20 ώρες πριν

Ο Τσαρλς Φράνσις Ρίχτερ (Charles Francis Richter) (26 Απριλίου, 1900 – 30 Σεπτεμβρίου, 1985), ήταν Αμερικανός σεισμολόγος και φυσικός.

Είναι κυρίως γνωστός για τη δημιουργία της κλίμακας Ρίχτερ η οποία, μέχρι τη διαμόρφωση της μεθόδου του μεγέθους σεισμικής ροπής το 1979, χρησιμοποιούνταν για τη μέτρηση του μεγέθους των σεισμών. Εμπνευσμένος από τη μελέτη του Ιάπωνα Κίγοο Βαντάτι (Kiyoo Wadati) το 1928 σχετικά με βαθείς και ρηχούς σεισμούς, ο Ρίχτερ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την κλίμακα το 1935 μετά την ανάπτυξη της σε συνεργασία με τον Μπένο Γκούτενμπεργκ. Και οι δύο επιστήμονες εργάζονταν στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια.

Η φράση «τα λογαριθμικά διαγράμματα είναι όργανο του διαβόλου» (logarithmic plots are a device of the devil) αποδίδεται στον Ρίχτερ.
http://el.wikipedia.org/wiki/Τσαρλς_Ρίχτερ