Γρηγόριος Νταβαρίνος 17 Ιουν 2010 - Αθήνα ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ

ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Γρηγόριος Νταβαρίνος

17 Ιουν 2010 - Αθήνα

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ
Κάτω τα βρώμικά σας χέρια
από τους ευφυείς πρωτομάστορες Έλληνες,
από την γλυκυτάτη του Πολιτισμού Πατρίδα
κι από τον αιώνιο των θεών λαό μου.
Δειλά μας χώσατε μαχαίρια
ανίστοροι πολιτικάντηδες φιλέλληνες,
σύγχρονη, εθελόδουλη κι επείσακτη ακρίδα,
περιπαίξατε ακόμη και τον Θεό μου.

Κάτω τα χέρια
απ’ την Ελλάδα κι από τους Έλληνες,
δειλά μαχαίρια
και πολιτικάντηδες φιλέλληνες.

Ω! Ελλάδα - Μάνα - Πατρίδα,
μήτρα ανθρωπισμού κι υψίστων, θείων ιερών,
υπερκόσμια λατρεία ημιθέων κι ανθρώπων,
σε πούλησαν τ’ ανδράποδα οι μισέλληνες.
Η τύχη αγαθή: εν οίδα,
πως στα χώματά σου "φυτρώνουν" ταγοί ιδεών
από θεϊκά γονίδια αρχαίων προσώπων
κι αυτοί θα σ’ αναστήσουν: οι ταγοί Έλληνες.

Κάτω τα χέρια
απ’ την Ελλάδα κι από τους Έλληνες,
δειλά μαχαίρια
ανίστοροι κι άθεοι μισέλληνες.

Σήμερα...

Η λετροζόλη

Για μεγέθυνση πατείστε ροδάκι να ανοίξει νέα καρτέλα με φακό +-
Από εφημερίδα Κόσμος του Επενδυτή  Σ/Κ 8-9/10/2005

Η μάχη των Γιαννιτσών

Bigbook.gr.

 

20 Οκτωβρίου

Η μάχη των Γιαννιτσών ήταν μια από τις σημαντικότερες του Α' Βαλκανικού Πολέμου.
Ξεκίνησε στις 19 Οκτωβρίου 1912 με τον Ελληνικό Στρατό να επιτίθεται από τα δυτικά κατά των Τουρκικών δυνάμεων στα Γιαννιτσά και μετά από διήμερο σκληρό αγώνα να αναδεικνύεται νικητής.

Υπήρξε η πιο φονική μάχη των βαλκανικών πολέμων, ωστόσο η νίκη στα Γιαννιτσά άνοιξε το δρόμο για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

Η περιοχή των Γιαννιτσών, που το τούρκικο επιτελείο επέλεξε ως αμυντική τοποθεσία, εκτός από το μειονέκτημα ότι είχε ένα μεγάλο φυσικό κώλυμα στα νώτα της, τον Αξιό ποταμό, προσφέρονταν για άμυνα με μέτωπο προς τα δυτικά, καθώς απέκλειε την κύρια οδική αρτηρία της Θεσσαλονίκης και ταυτόχρονα στήριζε ικανοποιητικά τα πλευρά της στο όρος Πάικο και στη λίμνη των Γιαννιτσών. Επίσης η επάνδρωσή της απαιτούσε σχετικά περιορισμένες δυνάμεις. Στην περιοχή οι Τούρκοι εγκατέστησαν την 14η Μεραρχία Σερρών, ενισχυμένη με τις δυνάμεις που συμπτύχθηκαν από τον Σαραντάπορο.

Η έλλειψη πληροφοριών σχετικά με το μέγεθος και τις προθέσεις του τουρκικού στρατού, ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της μάχης. Το γεγονός αυτό, σε συνάρτηση με την ανάγκη άμεσης κατάληψης της Θεσσαλονίκης, ανάγκασε το ελληνικό Γενικό Στρατηγείο να προχωρήσει σε μάχη εκ συναντήσεως, χρησιμοποιώντας κατά την προέλασή του 6 μεραρχίες.

Στις 19 Οκτωβρίου άρχισε η ελληνική προέλαση με τις 1η, 2η, 3η, 4η και 6η Μεραρχίες στον άξονα βόρεια της λίμνης και την 7η Μεραρχία, την Ταξιαρχία Ιππικού και το απόσπασμα ευζώνων Κωνσταντινοπούλου, στον άξονα νότια της λίμνης. Μέχρι το μεσημέρι, η 6η Μεραρχία κατάφερε να προωθηθεί στο χωριό Αμπελιές, η 4η Μεραρχία στο χωριό Μυλοπόταμο, η 1η και η 2η στο χωριό Καρυώτισσα και η 3η Μεραρχία στο χωριό Μελίσσι. Από τις θέσεις αυτές, οι Μεραρχίες που δρούσαν βόρεια της λίμνης εξαπέλυσαν επίθεση εναντίον της εχθρικής τοποθεσίας. Τις τελευταίες απογευματινές ώρες, τα ελληνικά τμήματα κατάφεραν να διασπάσουν την εχθρική γραμμή και να φτάσουν έξω από την πόλη των Γιαννιτσών. Οι δυνάμεις που δρούσαν νότια της λίμνης δεν μετακινήθηκαν από τις θέσεις τους.

Κατά την διάρκεια της νύχτας διακόπηκαν οι επιχειρήσεις και συνεχίστηκαν το πρωί της 20ης Οκτωβρίου. Ο τουρκικός στρατός βλέποντας την αρνητική έκβαση της μάχης, άρχισε να συμπτύσσεται. Την ίδια στιγμή, τα ελληνικά τμήματα νότια της λίμνης δεν κατάφεραν να περάσουν εγκαίρως τον Λουδία ποταμό και ως αποτέλεσμα οι Τούρκοι υποχώρησαν ανενόχλητοι περνώντας από τον Αξιό. Οι κακές καιρικές συνθήκες καθώς και η συγκέντρωση πολλών ελληνικών μονάδων στην περιοχή, δεν επέτρεψαν την επιτυχή καταδίωξη του αντιπάλου.

Οι απώλειες του ελληνικού στρατού ανήλθαν σε 188 νεκρούς και σε 973 τραυματίες, όμως πιθανότατα ο πραγματικός αριθμός να είναι μεγαλύτερος. Οι τουρκικές δυνάμεις είχαν πολλαπλάσιους νεκρούς στο πεδίο της μάχης, περίπου 3.000.

Αμέσως μετά την μάχη, οι ελληνικές δυνάμεις, αφού επισκεύασαν τις γέφυρες που είχαν καταστρέψει οι Τούρκοι, πέρασαν την ανατολική όχθη του Αξιού και άρχιζαν να ετοιμάζουν την είσοδό τους στην Θεσσαλονίκη.

http://el.wikipedia.org/wiki/Μάχη_των_Γιαννιτσών

19 Οκτωβρίου 1863 ...

Bigbook.gr.

20 Οκτωβρίου

19 Οκτωβρίου 1863 ... Υπήρξε ο μακροβιότερος βασιλιάς της Ελλάδας, από το 1863 μέχρι το 1913. Ήταν ο δεύτερος κατά σειρά Βασιλιάς της νεότερης Ελλάδας μετά τον Όθωνα και αρχηγός νέου Βασιλικού Οίκου. Γεννήθηκε στην Κοπεγχάγη στις 24 Δεκεμβρίου 1845 και ήταν ο δευτερότοκος γιος του πρίγκιπα και μετέπειτα Βασιλιά της Δανίας Χριστιανού Θ΄, που ανήλθε στο θρόνο τον Νοέμβριο του 1863. Δολοφονήθηκε στις 18 Μαρτίου 1913 (5 Μαρτίου με το τότε ισχύον Ιουλιανό ημερολόγιο) στη Θεσσαλονίκη.Ο πρίγκιπας της Δανίας Γεώργιος Α' ορκίζεται Βασιλιάς των Ελλήνων ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης.

http://el.wikipedia.org/wiki/Γεώργιος_Α%27_της_Ελλάδας

Μια ζωή όραμα και προσφορά!

http://www.cretalive.gr/history/view/mia-zwh-orama-kai-prosfora/113757

Μια ζωή όραμα και προσφορά!

από τα εγκαίνια του μουσείου Καζαντζάκη με τη Μελίνα Μερκούρη

Γιώργος Ανεμογιάννης : Σκηνογράφος και ενδυματολόγος . Μια από τις κορυφαίες καλλιτεχνικές μορφές της χώρας μας !

Ο Γιώργος Ανεμογιάννης γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης στις 16 Δεκεμβρίου του 1916. Υπήρξε μεγάλη μορφή του θεάτρου, από τους πρωτοπόρους της σκηνογραφίας, και συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού θεάτρου. Ο πατέρας του, πλούσιος έμπορος και κτηματίας στο Ηράκλειο της Κρήτης, τον προόριζε για το εμπόριο. Το μεράκι, όμως, του Γιώργου Ανεμογιάννη ήταν η ζωγραφική. Από τα σχολικά του χρόνια ξεχώρισε για τη δεξιοτεχνία του. Από πολύ νωρίς, ασχολήθηκε με το σχεδιασμό και την εκτέλεση σκηνικών θεάτρου. Μετά το σχολείο, στα 1937 έφυγε για σπουδές στην Βιέννη. Αντί να σπουδάσει εμπόριο ή χημεία, όπως τον προόριζε ο πατέρας του, παρακολούθησε ταυτόχρονα τάξη σκηνογραφίας στη σχολή θεάτρου Μαξ Ράινχαρτ και ανάλογη τάξη στο Πολυτεχνείο της Βιέννης.
Γνώστης της μόδας των θεατρικών εποχών και των θεατρικών μηχανών, ειδικεύθηκε στα πλούσια και φανταχτερά θεάματα. Η συμβολή του ιδιαίτερα στην επιθεώρηση υπήρξε καθοριστική, όταν σημειώθηκε μεταπολεμικά μια στροφή προς το μεγάλο θέαμα και το μιούζικ χολ.
Γύρισε στην Ελλάδα το 1939 με δύο πτυχία. Αμέσως μετά οργάνωσε μια έκθεση σκηνογραφίας (η σκηνογραφία ήταν άγνωστο είδος τότε στη χώρα μας), στην Αθήνα. Η Μαρίκα Κοτοπούλη αντιλαμβάνεται αμέσως το ταλέντο του και τον επιστρατεύει για τη δημιουργία σκηνικών στο θέατρο Ρεξ. Για πρώτη φορά υπογράφει σκηνικά με το όνομά του στα 1940 σε παράσταση του Κάρολου Κουν στο θέατρο Λυρικόν, στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου. Για πρώτη φορά εκτελείται στην Ελλάδα σκηνογραφία με αλλαγή σκηνικού σε ανοιχτή αυλαία, με τη χρήση περιστρεφόμενης σκηνής. Με την Μαρίκα Κοτοπούλη συνεργάζεται έκτοτε επί δεκαπέντε χρόνια.
Ο Ανεμογιάννης υπήρξε εφευρετικός καλλιτέχνης που κατόρθωνε να δημιουργεί "ατμόσφαιρα" και πειθώ χρησιμοποιώντας ευτελή υλικά και ακριβείς συνδυασμούς χρωμάτων. Ηταν ο πρώτος Ελληνας σκηνογράφος που επέβαλε το ζωγραφικό σκηνικό σε μια εποχή που κυριαρχούσε στη σκηνή των θεάτρων η κατασκευή κτιστών σκηνικών. Υπήρξε ικανότατος στη χρήση των φωτιστικών εφέ ως συντελεστών θεατρικής μαγείας.

Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 σχεδιάζει για επιθεωρήσεις. Η δουλειά του εντυπωσίασε, σε βαθμό που την έκριναν ως ιδιοφυή. Μετά την Σοφία Βέμπο, συνεργάζεται σταθερά με το Βασίλη Μπουρνέλλη στο Ακροπόλ, προσδίδοντας στην επιθεώρηση νέες διαστάσεις. Στα 60 χρόνια πορείας του στη σκηνογραφία του ελληνικού θεάτρου, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν, την Μαρίκα Κοτοπούλη, τον Αλέξη Σολωμό, τον Τάκη Μουζενίδη, τον Ρενάτο Μόρντο, τον Δημήτρη Μυράτ, τον Μάνο Κατράκη, την Άννα Συνοδινού, την Έλσα Βεργή, την Μελίνα Μερκούρη, την Έλλη Λαμπέτη, τις αδελφές Καλουτά, τον Βασίλη Μπουρνέλλη, την Σπεράντζα Βρανά, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Νίκο Κούρκουλο κ.ά. σε όλα τα είδη: Κωμωδία, πρόζα, επιθεώρηση, μπουλβάρ, δράμα, ακόμα και όπερα, εκτός από αρχαία τραγωδία. «Οι σκέψεις που μου δημιουργούνται, κοιτάζοντας πίσω τις 500 παραστάσεις που έχω δουλέψει, είναι ότι ξόδεψα τη ζωή μου σε μια πάρα πολύ ωραία υπόθεση», λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του.
Εκανε τα σηνικά σε πολλές τηλεοπτικές σειρές της τότε ΥΕΝΕΔ και ΕΤ2όπως στις σειρές  : Ορκιστείτε παρακαλώ που προβλήθηκε το 1982 και Τα φώτα της Ράμπας δεν σβήνουν ποτέ το 1988
Είσης στις ταινίες  :Η Χανέλε παέι στον παράδεισο 1942, Βασίλισσα της νύχτας 1952 Να τι θα πει Αθήνα1952, Ομόρφα κι ωραία 1954, Οσα πάιρνει ο άνεμος 1954,Μια γυνάικα χωρίς σημασία 1954, Τζώνηδες και καουμπου 1955, Μαντώ μαυρογένους 1959, Η χήρα μου κι εγώ 1963, Η κόρη μου η σοσιαλίστρια 1965,Χίππιδες και ντιρλαντάδες 1970, Τι τριάντα τι σαράντα τι πενήντα 1971, Υπάρχει και φιλότιμο 1976 κ.ά.
Το 1999 κυκλοφορεί στον κύκλο του και μόνο ως προσωπικό δώρο (δεν κυκλοφόρησε στο εμπόριο), βιβλίο με τίτλο Διαδρομή στο Χρώμα και στο Όνειρο από τις εκδόσεις Παπανικολάου. Μια πολύχρωμη ανθολογία, όπου οι τυχεροί αναγνώστες μένουν εκστατικοί με τα σχέδια και τα σκηνικά από πεντακόσιες παραστάσεις που είχε φιλοτεχνήσει.
Ένα από τα μεγάλα δημιουργήματα του Γιώργου Ανεμογιάννη είναι το Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη.
Εμπνεύστηκε, οραματίστηκε και δημιούργησε το μοναδικό αυτό μουσείο αφιερωμένο στο λογοτέχνη και στοχαστή Καζαντζάκη. Δούλεψε ακούραστα, μέχρι το τέλος της ζωής του, με την ηθική και υλική συμπαράσταση της Ελένης, δεύτερης συζύγου του Νίκου Καζαντζάκη, για τη συλλογή χειρογράφων, εκδόσεων και κειμηλίων που αποτέλεσαν το υλικό του Μουσείου. Σαν ένας έμπειρος μουσειολόγος, χωρίς να διαθέτει τέτοιες σπουδές, οργάνωσε και ταξινόμησε ένα τεράστιο όγκο υλικού, που σήμερα αποτελεί το σύνολο των εκθεμάτων του Μουσείου. Με τη μοναδική του εξασκημένη ματιά, ο τρόπος που οργάνωσε τα εκθέματα, δίδει στον επισκέπτη μια πλήρη εικόνα για το λογοτέχνη, τον άνθρωπο, τον ταξιδιώτη, το στοχαστή, τον πολιτικό και θεατρικό Νίκο Καζαντζάκη. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του έργου και της σκέψης του Καζαντζάκη, ιδρυτικό μέλος και ένθερμος υποστηρικτής της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη.
Ο Γιώργος Ανεμογιάννης πέθανε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου του 2005. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη στο μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μηνά στο Ηράκλειο, ενώ η σωρός του μεταφέρθηκε πεζή μέσα από τους δρόμους της πόλης, συνοδεία φιλαρμονικής, ύψιστη τιμή του Δήμου Ηρακλείου.
Με τη διαθήκη του κληροδότησε το πολύτιμο αρχείο του στο Ίδρυμα «Μουσείο Νίκου Καζαντζάκη», το οποίο τιμής ένεκεν χάρισε το όνομά του στην αίθουσα εκδηλώσεων, ενώ ο Δήμος «Νίκος Καζαντζάκης» ονομάτισε την όμορη στο Μουσείο μικρή πλατεία «Γιώργου Ανεμογιάννη».


Εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ
kazantzakis-museum.gr

Σήμερα...

 

Στις 18 Οκτωβρίου 1912

Bigbook.gr.

Στις 18 Οκτωβρίου 1912 το ελληνικό τορπιλοβόλο αρ.11 με κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση μπήκε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης απαρατήρητο κάτω από την μύτη των πυροβολείων του Καρα-μπουρνού ανατίναξε με δύο τορπίλες το γερασμένο Τουρκικό θωρηκτό «Φετχί Μπουλέντ» το οποίο με τις μεγάλου βεληνεκούς πυροβολαρχίες του είχε αναλάβει την προστασία της πόλης από ξηράς και θαλάσσης. Το γεγονός αυτό είχε σημαντική επίδραση στο ηθικό των αμυνομένων Τούρκων και επηρέασε την απόφαση του Ταξίν Πασά να παραδώσει την πόλη στον προελαύνοντα Ελληνικό Στρατό. Την ίδια μέρα, στην Άνω Τζουμαγιά, ο στρατιωτικός ακόλουθος της Ελληνικής πρεσβείας στη Σόφια, Αθανάσιος Σουλιώτης κλήθηκε να συναντήσει εκεί το Βούλγαρο στρατηγό Θεοδωρώφ αλλά αντί αυτού συνάντησε τελικά τον Έλληνα στην καταγωγή, υπίατρο του Βουλγαρικού στρατού, Φίλιππο Νίκογλου (από τη Στενήμαχο της Ανατολικής Ρωμυλίας), ο οποίος του εκμυστηρεύτηκε ότι οι Βούλγαροι προτίθενται να επιτεθούν πρώτοι στη Θεσσαλονίκη.

http://el.wikipedia.org/wiki/Α΄_Βαλκανικός_Πόλεμος

«Η φάλαινα»

Bigbook.gr.

18 Οκτωβρίου 1851 ...Εκδίδεται το έργο του Μέλβιλ «Μόμπι Ντικ» για πρώτη φορά, με τον τίτλο «Η φάλαινα».

Ένα από τα αριστουργήματα της αμερικανικής και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η πλειονότητα των κριτικών δέχεται ότι το μυθιστόρημα του Χέρμαν Μέλβιλ στέκεται στο ίδιο δημιουργικό ύψος με τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες και τα έργα του Σαίξπηρ. Το βιβλίο κυκλοφόρησε πρώτα στην Αγγλία στις 18 Οκτωβρίου 1851 με τον τίτλο Η Φάλαινα και ένα μήνα αργότερα (14 Νοεμβρίου 1851) στις ΗΠΑ, με τον τίτλο Μόμπι Ντικ ή Η Φάλαινα.

Ο Μόμπι Ντικ είναι μια θαλασσινή περιπέτεια, γεμάτη συμβολισμούς και μεταφορές. Με αφηγητή τον ναύτη Ισμαήλ, παρακολουθούμε το ταξίδι ενός σαλεμένου καπετάνιου, ονόματι Αχαάβ, που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να ανακαλύψει και να σκοτώσει μια θηριώδη λευκή φάλαινα με το όνομα Μόμπυ Ντικ, η οποία σε ένα προηγούμενο ταξίδι τού είχε κόψει το πόδι σε μια μονομαχία τους στη θάλασσα. Ο Μέλβιλ, που είχε δουλέψει χρόνια ως ναυτικός, εστιάζεται σ' έναν «άνθρωπο που δε φοβάται Θεό, που μοιάζει με Θεό, είναι υπέροχος άνθρωπος ο Καπετάν Αχαάβ».

Το πολυσέλιδο μυθιστόρημα περιγράφει την επικών διαστάσεων σύγκρουση Αχαάβ και Μόμπι Ντικ, που είναι, κατ' επέκταση, μια αναμέτρηση ανάμεσα στις δυνάμεις της Φύσης και τον Άνθρωπο. Ο «Μόμπι Ντικ» δεν είναι μόνο μια συναρπαστική ναυτική περιπέτεια, αλλά ένα φιλοσοφικό δοκίμιο για τη φύση του καλού και του κακού, για τον άνθρωπο και τη μοίρα του. Συν τοις άλλοις, είναι ένα εγκυκλοπαιδικό μυθιστόρημα, που δίνει στον αναγνώστη πληθώρα πληροφοριών για τη ζωή στη θάλασσα και τη φαλαινοθηρία.

Το βιβλίο του Μέλβιλ κυκλοφόρησε σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ βρίσκονταν σε μια φάση μεταμόρφωσης, από μια συνομοσπονδία αποικιών σε ένα κράτος με επεκτατικές βλέψεις (Πόλεμοι κατά των Μεξικανών και Ινδιάνων, Επέκταση στη Δύση), αλλά και στα πρόθυρα του Εμφυλίου Πολέμου, με τις μεγάλες κοινωνικές διαφορές Βορείων και Νοτίων. Ήταν, όμως, και μια περίοδος αρκετά δημιουργική για τα αμερικανικά γράμματα.

Το 1850 ο Ναθάνιελ Χόθορν δημοσίευσε το δικό του αριστούργημα, το μυθιστόρημα Το Άλικο Γράμμα, μια εμβριθή μελέτη για το καλό και το κακό, που επηρέασε σημαντικά τον γείτονα και φίλο του Μέλβιλ στη συγγραφή του Μόμπυ Ντικ. Το 1852 η Χάριετ Μπίτσερ Στόου κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της Η Καλύβα του Μπαρμπά-Θωμά, ένα από τα πλέον ευπώλητα βιβλία στην εκδοτική ιστορία των ΗΠΑ. ΄Όμως, το μυθιστόρημα του Μέλβιλ πέρασε απαρατήρητο, με αρνητική στο μεγαλύτερο μέρος της την κριτική. Χρειάστηκε να φθάσουμε στη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα για να αναγνωρισθεί από τους Μοντερνιστές η σπουδαιότητα του Μόμπυ Ντικ και η Αμερική να ανακαλύψει ένα μεγάλο συγγραφέα.

Ο Μόμπυ Ντικ έχει μεταφερθεί επανειλημμένα στον κινηματογράφο, στο θέατρο και την τηλεόραση. Καλύτερη διασκευή για τη μεγάλη οθόνη θεωρείται η ομώνυμη ταινία του Τζον Χιούστον, παραγωγής 1956, σε σενάριο του συγγραφέα Ρέι Μπράντμπερι και με πρωταγωνιστή τον Γκρέγκορι Πεκ στο ρόλο του Αχαάβ.

Στα ελληνικά, το μυθιστόρημα του Χέρμαν Μέλβιλ Μόμπυ Ντικ κυκλοφορεί στην κλασική έκδοση του Gutenberg, σε μετάφραση Α. Κ. Χριστοδούλου.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/articles/342#ixzz2i3DAewlV

18 Οκτωβρίου | Πανευρωπαϊκή Ημέρα κατά του Trafficking.

Maria Dimitriou

18 Οκτωβρίου 2013 ·

 

Εκδόσεις Καστανιώτη

18 Οκτωβρίου 2013 ·

18 Οκτωβρίου | Πανευρωπαϊκή Ημέρα κατά του Trafficking. Ο Γρηγόρης Λάζος καταθέτει μια συγκλονιστική μελέτη για την πορνεία και τη διεθνική σωματεμπορία στη σύγχρονη Ελλάδα. http://ow.ly/pWeCc