► Κολοκύθια τέσσερα τυριά

Απλές λύσεις.

Χθες

► Κολοκύθια τέσσερα τυριά

Έχεις ακούσει για μακαρονάδα με τέσσρα τυριά, αλλά αυτό σίγουρα είναι παγκόσμια πρώτη! Το τρυφερό κολοκύθι γίνεται ένα ιδιότυπο σουφλέ με μπόλικο τυράκι και μυρωδικά! Θα γίνει το αγαπημένο σου.

• 8 φλιτζάνια σκορδόψωμο κομμένο σε μπουκιές
• 1 φλιτζάνι τριμμένο προβολόνε
• 1 φλιτζάνι τριμμένη γραβιέρα (γλυκιά)
• 1/2 φλιτζάνι τριμμένη φέτα
• 1/2 φλιτζάνι τριμμένη παρμεζάνα
• 7 αυγά ελαφρά χτυπημένα
• 2 φλιτζάνι γάλα
• 2 κ.σ μαϊντανό
• 1/2 κ.γ. αλάτι και μισό πιπέρι

Βουτύρωσε ελαφρά ένα μέτριο πυρέξ και άστο στην άκρη.

Σοτάρισε τα κολοκυθάκια με τις 2 κουταλιές λάδι σε τηγάνι (αφού κάψει το λάδι) μέχρι να ροδίσουν, ανακατεύοντας περιοδικά.

Βάλε τη μισή ποσότητα ψωμιού στο πυρέξ. Βάλε από πάνω τα μισά κολοκυθάκια και τα μισά τυριά. Επανέλαβε τη στρώση.

Σε ένα μεγάλο μπολ βάλε τα αυγά, το γάλα, το μαϊντανό και το αλατοπίπερο και χτύπα τα ελαφρά να αναμειχθούν. Ρίξε το μείγμα στο πυρέξ ώστε να πάει παντού.

Με το πίσω μέρος του κουταλιού πίεσε τα υλικά να στρώσουν. Κάλυψε με διαφανή μεμβράνη και βάλε το πυρέξ στο ψυγείο τουλάχιστον 2 ώρες έως και 24 ώρες.

Προθέρμανε το φούρνο στους 180 βαθμούς. Βγάλε τη μεμβράνη και βάλε το πυρέξ στο φούρνο. Ψήσε για 45-50 λεπτά μέχρι να ροδίσει το πάνω μέρος και να λιώσουν τα τυριά.

Πασπάλισε κάθε κομμάτι με μαϊντανό για το σερβίρισμα.

Πηγή: tlife.gr

ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ...

Μυθικη Αναζητηση.

15 Οκτωβρίου

ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ...

..Μια τελευταία προσπάθεια να προειδοποιήσει τους Τρώες κάνει ο θείος του Αινεία και ιερέας του Απόλλωνα στη Θύμβρα, ο Λαοκόοντας, που χτυπά τον Δούρειο Ίππο με το κοντάρι του στην κοιλιά ξεσηκώνοντας νέους δισταγμούς.
Οι περισσότεροι Τρώες όμως έχουν πια πειστεί για την ορθότητα της απόφασής τους και οι επιφυλάξεις του Λαοκόοντα πέφτουν στο κενό.
Τότε ο ιερέας πηγαίνει με τους δυο γιους του στην παραλία για να θυσιάσει έναν ταύρο στον Ποσειδώνα.
Εκεί βρίσκει όμως φριχτό θάνατο μαζί με τον ένα γιο του από δυο πελώρια φίδια, που βγαίνουν από τη θάλασσα και τους κατασπαράζουν.
Ο θάνατος του Λαοκόοντα παραμερίζει και τους τελευταίους δισταγμούς, καθώς οι Τρώες τον ερμηνεύουν ως τιμωρία για την ασέβειά του να χτυπήσει με το κοντάρι το αφιέρωμα στην Αθηνά. Έτσι ρίχνονται όλοι στα γλέντια για τη λήξη του πολέμου...

ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΤΡΥΦΟ (6 Φεβρουαρίου 1932 - 21 Οκτωβρίου 1984)

ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).

21 Οκτωβρίου

ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΤΡΥΦΟ (6 Φεβρουαρίου 1932 - 21 Οκτωβρίου 1984)

Ο Φρανσουά Τρυφό, (6 Φεβρουαρίου 1932 - 21 Οκτωβρίου 1984) ήταν Γάλλος κριτικός και σκηνοθέτης του κινηματογράφου, από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του γαλλικού νέου κύματος.

Με τη βοήθεια του θεωρητικού του κινηματογράφου Αντρέ Μπαζέν, άρχισε να γράφει κριτικές στο περιοδικό Cahiers du cinema, που μαζί άλλους συναδέλφους του άνοιξαν το δρόμο για το νέο κύμα και το μη εμπορικό κινηματογράφο. Με την μικρού μήκους ταινία του Les Mistons (1958), και θέμα την σεξουαλική αφύπνιση μιας ομάδας νεαρών, έθεσε στην πράξη τις θεωρίες του, τις οποίες συνέχισε στην ημιαυτοβιογραφική, μεγάλου μήκους ταινία του, Τα 400 χτυπήματα (Les Quatres Cents Coups, 1959), μία γεμάτη ειλικρίνεια αλλά και ποίηση ταινία, που κέρδισε το βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών, κάτι που τον καθιέρωσε ως τον κατ' εξοχήν ηγέτη του πρωτοεμφανιζόμενου νέου κύματος (nouvelle vague).

Ακολούθησαν οι ταινίες Πυροβολείτε τον Πιανίστα (Tirez sur le pianiste, 1960), αναφορά αλλά και ανατροπή των γκανγκστερικών ταινιών, Απολαύστε το κορμί μου (Jules et Jim, 1961) γύρω από τις ιδιόμορφες σχέσεις ενός ερωτικού τριγώνου, Φαρενάιτ 451 (Fahrenheit 451, 1966), εξαιρετική μεταφορά στην οθόνη του βιβλίου επιστημονικής φαντασίας του Ρέι Μπράντμπερι, που ο Τρυφώ γύρισε στην Αγγλία, Η νύφη φορούσε μαύρα (La mariée etait en noir, 1967), μία παραλλαγή του αμερικανικού φιλμ νουάρ, ταινίες που επέβαλαν τον Τρυφώ ως έναν ξεχωριστό και εντελώς πρωτότυπο δημιουργό.

Ένας από τους υπεύθυνους για τον τρόπο που βλέπουμε (αλλά κυρίως για τον τρόπο που γράφουμε για) το σινεμά, ο Francois Truffaut είναι ένας σκηνοθέτης που βιώνει διαρκώς και με έντονο τρόπο την κατάληξη της κινηματογραφικής πράξης, δηλαδή τις τελετουργίες της σκοτεινής αίθουσας. H θητεία του στο περιοδικό στο Cahiers Du Cinema, του προσέφερε το πιο σημαντικό στοιχείο: την κινηματογραφοφιλία -όχι ως ένας εκλεκτικός θεατής ή ένας ψυχρός κριτής, αλλά ως ένας εραστής ενός κινηματογράφου χωρίς όρια και σύνορα. Για τον Τρυφώ η κινηματογραφική αίθουσα είναι ο τόπος όπου τα προσωπικά φαντάσματα ενσαρκώνονται, όπου ασκείται μια παραμυθία για τις οδύνες και λύπες του βίου.
Σίγουρα ο λιγότερο διανοούμενος από την παρέα της Νουβέλ Βάγκ, ο Τρυφώ ως σκηνοθέτης επέλεξε ένα δρόμο που περισσότερο δοξάζει αυτές τις τελετουργίες της κινηματογραφικής αίθουσας και λιγότερο την στοχαστική φύση του κινηματογράφου (όπως π.χ. συμβαίνει με τον Ζαν Λυκ Γκοντάρ). Το ιδιαίτερο ύφος του δεν δυναστεύει την αφήγηση, δεν της επιβάλλεται, αλλά αντίθετα αφήνει χώρο για να κινηθούν και να αναπνεύσουν τα φιλμικά πρόσωπα. Καθώς η αφήγηση παραμένει ένας ακρογωνιαίος λίθος της μυθοπλασίας, ο κινηματογραφικός φακός παρακολουθεί τα πρόσωπα με καθαρό βλέμμα, απαλλαγμένο από τις όποιες πολιτικές ή ψυχαναλυτικές παρεμβολές που ταλανίζουν το έργο άλλων σκηνοθετών της εποχής. Μαγεμένος από την τελετουργία της σκοτεινής αίθουσας ο Τρυφώ εμμένει πεισματικά προσκολλημένος, σ' όλες τις ταινίες του, στην απόλαυση της αφήγησης -αναζητά την γοητεία των προσώπων (δηλαδή των ηθοποιών), επικεντρώνεται στις εντάσεις του διαλόγου, προσαρμόζει το κινηματογραφικό κάδρο στις διαστάσεις του ανθρώπινου προσώπου: Αυτά είναι και κάποια από τα στοιχεία που προσδιορίζουν την μαγεία των κινηματογραφικών του εικόνων.
Αν όμως τα προηγούμενα είναι κάποια στοιχεία που φέρνουν τον Τρυφώ κοντά σε μια Χολιγουντιανή εκδοχή του κινηματογράφου, είναι ο πυρήνας του έργου του που συγγενεύει με την ευρωπαϊκή αντίληψη για τον κινηματογράφο, δηλαδή τον κινηματογράφο ως έκθεση των έμμονων ιδεών, ως έκφραση ενός προσωπικού σύμπαντος. Σ' αυτό το προσωπικό σύμπαν οι οδύνες και οι ηδονές, τα πάθη και τα τραύματα της ψυχής εκτίθενται σε δημόσια θέα: η τραυματική παιδική ηλικία (400 Χτυπήματα), η αδυναμία του Αρσενικού απέναντι στην δυναστική γυναικεία παρουσία (Ζυλ Και Ζιμ, Πυροβολείστε τον Πιανίστα), η φετιχιστική λατρεία του γυναικείου σώματος (Τρυφερό Δέρμα), η κινηματογραφοφιλία ως καταφύγιο παραμυθίας. Καθώς ήταν "ένας άνδρας που αγαπούσε τις γυναίκες" ο Τρυφώ τοποθετεί την γυναικεία παρουσία στο κέντρο του κινηματογραφικού του κόσμου: τα γυναικεία πρόσωπα συνήθως παρουσιάζονται συναισθηματικά αυτάρκη, δυνατά και ικανά να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες του βίου. Οι γυναίκες στις ταινίες του Τρυφώ καθορίζουν με την παρουσία τους την αφήγηση (Οπωσδήποτε την Κυριακή, Δυο Αγγλίδες στην Ευρώπη), προσδιορίζουν το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί, επιβάλλουν τους όρους του παιχνιδιού, προκαλούν την λύση της μυθοπλασίας.

Σε αντίθεση με αυτές τις γυναικείες παρουσίες οι άνδρες παρουσιάζονται ως συναισθηματικά ανώριμοι, αμφίθυμοι, αδύναμοι να σηκώσουν τα βάρη και τις ευθύνες μιας σχέσης (Παράνομο Κρεβάτι), πρόσωπα που αναζητούν απεγνωσμένα την αγάπη, την στοργή, την κατανόηση (Η Αγάπη το Βάζει στα Πόδια). Η ηθική υπεροχή των γυναικών απέναντι στα ανδρικά πρόσωπα των ταινιών προκαλεί τις συγκρούσεις στην δραματική πλοκή, οδηγεί σε κορύφωση την αφήγηση. Παραπαίοντας ανάμεσα σε δυνατές γυναικείες παρουσίες, διχασμένοι και μετέωροι, ένοχοι επειδή αδυνατούν να ελέγξουν το πόθο και το πάθος τους για την γυναίκα, οι άνδρες συνιστούν το ουσιαστικό πρόβλημα της αφήγησης (Η Γυναίκα της Διπλανής Πόρτας). Έτσι η δραματική πλοκή καλείται να επιλύσει το "ανδρικό πρόβλημα", δηλαδή να δώσει μια λύση και μια διέξοδο στον ανδρικό πόθο. Είναι γι' αυτούς τους λόγους που η παρουσία του Ζαν-Πιερ Λεώ (alter ego του σκηνοθέτη;) καθίσταται κεντρική στο έργο του: ενσαρκώνει και συμπυκνώνει το "ανδρικό πρόβλήμα" με τον πιο έντονο τρόπο. Όμως υπάρχουν κάποιοι άνδρες στις ταινίες που βρίσκονται μακριά από τα προηγούμενα. Οι ταινίες Αμερικάνική Νύχτα και Τελευταίο Μετρό - ταινίες σχόλια για το θέαμα (για τον κινηματογράφο και το θέατρο)- έχουν ως περιφερειακούς χαρακτήρες δύο ανδρικά πρόσωπα που παρακολουθούν τις συναισθηματικές περιπλοκές και τα τεκταινόμενα στην αφήγηση από μακριά: είναι οι σκηνοθέτες (στην πρώτη ταινία ο ίδιος ο Τρυφώ). Απορροφημένοι από το πάθος και την ένταση της δημιουργίας, αυτά τα δύο ανδρικά πρόσωπα αποτελούν εξαιρέσεις μέσα στην πινακοθήκη των ανδρικών χαρακτήρων του σκηνοθέτη. Μοιάζει σαν να δηλώνουν με την παρουσία τους αυτά τα πρόσωπα την λύση στο "ανδρικό πρόβλημα" : είναι η πράξη της δημιουργίας, η σκηνοθεσία της ζωής η μόνη λύση.


ΕΠΙΛΕΓΜΕΝΗ ΦΙΛΜΟΓΡΑΦΙΑ

1959 – ΤΑ 400 ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ (LES QUATRE CENTS COUPS)
1960 – ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΤΕ ΤΟΝ ΠΙΑΝΙΣΤΑ (TIREZ SUR LE PIANISTE)
1962 – ΑΝΤΟΥΑΝ ΚΑΙ ΚΟΛΕΤ (ANTOINE ET COLETTE)
1962 –ΖΙΛ ΚΑΙ ΖΙΜ ( JULES ET JIM)
1964 – ΤΟ ΜΑΛΑΚΟ ΔΕΡΜΑ (LA PEAU DOUCE)
1966 – ΦΑΡΕΝΑΪΤ 451 (FAHRENHEIT 451)
1967 – Η ΝΥΦΗ ΦΟΡΟΥΣΕ ΜΑΥΡΑ (LA MARIEE ETAIT EN NOIR)
1968 – ΚΛΕΜΜΕΝΑ ΦΙΛΙΑ (BAISERS VOLES)
1968 – Η ΣΕΙΡΗΝΑ ΤΟΥ ΜΙΣΙΣΙΠΗ (LA SIRENE DU MISSISSIPI)
1969 – ΕΝΑ ΑΓΡΙΜΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ (L'ENFANT SAUVAGE)
1970 – ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΚΡΕΒΑΤΙ (DOMICILE CONJUGAL)
1971 – ΟΙ ΔΥΟ ΑΓΓΛΙΔΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ (LES DEUX ANGLAISES ET LE CONTINENT)
1973 – Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΝΥΧΤΑ (LA NUIT AMERICAINE)
1975 –Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΕΛ ΟΥΓΚΟ ( L'HISTOIRE D'ADELE H.)
1976 – ΤΟ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ (L'ARGENT DE POCHE)
1977 – Ο ΑΝΔΡΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ (L'HOMME QUI AIMAIT LES FEMMES)
1978 – ΤΟ ΠΡΑΣΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ (LA CHAMBRE VERTE)
1979 – Η ΑΓΑΠΗ ΤΟ ΒΑΖΕΙ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ (L'AMOUR EN FUITE)
1980 – ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΤΡΟ (LE DERNIER METRO)
1981 – Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ (LA FEMME D'Α-COTE)
1983 – ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ (VIVEMENT DIMANCHE!)

ΠΗΓΗ http://www.ishow.gr/personBio.asp?guid=CBAFDFB8-CA28-462B-958E-422DF491534C

Νίκος Εγγονόπουλος του Παναγιώτου

Bigbook.gr.

21 Οκτωβρίου

Ο Νίκος Εγγονόπουλος του Παναγιώτου (21 Οκτωβρίου 1907 - 31 Οκτωβρίου 1985) ήταν Έλληνας καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, ζωγράφος, σκηνογράφος και ποιητής. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους της γενιάς του '30, ενώ αποτέλεσε και έναν από τους κύριους εκφραστές του υπερρεαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το έργο του περιλαμβάνει ακόμα μεταφράσεις, κριτικές μελέτες και δοκίμια.

Γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1907 στην Αθήνα και πραγματοποίησε τις βασικές του σπουδές εσωτερικός σε Λύκειο του Παρισιού. Το 1927 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και μετά την απόλυσή του εργάστηκε ως μεταφραστής σε τράπεζα και γραφέας στο Πανεπιστήμιο, ενώ το 1930 διορίστηκε στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων ως σχεδιαστής στη Διεύθυνση Σχεδίων Πόλεων.

Το 1932 γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών, όπου μαθήτευσε κοντά στον Κωνσταντίνο Παρθένη, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα βυζαντινής τέχνης στο εργαστήριο των Φώτη Κόντογλου και Α. Ξυγγόπουλου, μαζί με το Γιάννη Τσαρούχη. Έκανε ελεύθερες σπουδές σε Παρίσι, Βιέννη, Μόναχο και Ιταλία. Δίδαξε στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Π., ζωγραφική, ιστορία της τέχνης και σκηνογραφία από το 1938, διαδοχικά ως επιμελητής, έκτακτος, μόνιμος και τακτικός καθηγητής. Την ίδια περίοδο γνωρίστηκε με άλλους σημαντικούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων ο Ανδρέας Εμπειρίκος, ο Γιάννης Μόραλης και ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Σε όλο το διάστημα των σπουδών ζωγραφικής ο Εγγονόπουλος παρέμεινε στη θέση του στο Υπουργείο και το 1934 τοποθετήθηκε στην Τοπογραφική Υπηρεσία, όπου μετά από έξι χρόνια μονιμοποιήθηκε με το βαθμό του Σχεδιαστή Α΄ Τάξεως.

Τα πρώτα δείγματα της ζωγραφικής του παρουσιάστηκαν το 1938 στην Έκθεση Τέχνη της Νεοελληνικής Παραδόσεως και αποτελούσαν έργα που απεικόνιζαν παλαιά σπίτια της Δυτικής Μακεδονίας. Την ίδια χρονιά σημειώθηκε και η είσοδός του στα ελληνικά γράμματα, αρχικά με τη δημοσίευση μεταφράσεων σε ποιήματα του Τριστάν Τζαρά και λίγο αργότερα, τον Ιούνιο του 1938, με την κυκλοφορία της πρώτης του ποιητικής συλλογής με τον τίτλο Μην ομιλείτε χωρεις τον οδηγό.

Το Σεπτέμβριο του 1939 εκδόθηκε η δεύτερη ποιητική του συλλογή, Τα Κλειδοκύμβαλα της Σιωπής, ενώ το Νοέμβριο πραγματοποιήθηκε η πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής του, στο σπίτι του Νίκου Καλαμάρη. Την ίδια περίοδο εργάστηκε για την παράσταση της Ηλέκτρας του Σοφοκλή στο Θέατρο Κοτοπούλη, σχεδιάζοντας τα κοστούμια των ηθοποιών και συμμετείχε σε ομαδική έκθεση Ελλήνων καλλιτεχνών στη Νέα Υόρκη.

Το 1945 αποσπάστηκε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο ως βοηθός στην έδρα Διακοσμητικής και Ελευθέρου Σχεδίου, θέση που διατήρησε μέχρι το 1956. Το 1949 συμμετείχε στην ίδρυση του καλλιτεχνικού ομίλου Αρμός με σκοπό την προώθηση μιας σύγχρονης αισθητικής πρότασης στον ελληνικό χώρο, μαζί με άλλα μέλη στα οποία περιλαμβάνονταν οι ζωγράφοι Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Μόραλης και Τσαρούχης. Παράλληλα εργάστηκε στο Υπουργείο Οικισμού και Ανοικοδομήσεως και σε συνεργασία με την αρχιτεκτονική ομάδα του Δημήτρη Πικιώνη σχεδιάζε νέα κτίρια.

Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις, ενώ το 1954 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 27η Μπιενάλε της Βενετίας με συνολικά 72 έργα του. Την ίδια περίοδο εκλέχθηκε μόνιμος επιμελητής του Πολυτεχνείου και παραιτήθηκε οριστικά από το Υπουργείο Δημοσίων Έργων. Το 1958 του απονεμήθηκε το Πρώτο Κρατικό Βραβείο Ποίησης του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας για την ποιητική συλλογή Εν Ανθηρώ Έλληνι Λόγω, ενώ το 1966 τιμήθηκε για το ζωγραφικό του έργο από το βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄ με το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Γεωργίου Α΄. Το κρατικό βραβείο ποίησης θα του απονεμηθεί αργότερα για δεύτερη φορά το 1979, καθώς και το παράσημο του Ταξιάρχη του Φοίνικος. Υπήρξε μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου, της Ελληνικής Εταιρίας Αισθητικής, της Societe Europeennee de Culture κ.ά. Μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδού Αναγνωστοπούλου).

Πίνακές του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στις Δημοτικές Πινακοθήκες Αθηνών, Ρόδου, Θεσσαλονίκης, στο Μουσείο Θεάτρου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και σε ιδιωτικές συλλογές.

Πέθανε το 1985 από ανακοπή καρδιάς και η κηδεία του πραγματοποιήθηκε δημοσία δαπάνη στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας.

Ποιήματα του Εγγονόπουλου έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά, ιταλικά, ισπανικά, δανικά, πολωνικά, ουγγρικά και τη βενετική διάλεκτο. Επιπλέον έχουν μελοποιηθεί από το Νίκο Μαμαγκάκη και τον Αργύρη Κουνάδη, ο οποίος έγραψε τη μουσική υπόκρουση στο ποίημα Μπολιβάρ για το δίσκο της εταιρίας Διόνυσος, σε απαγγελία του ίδιου του Εγγονόπουλου.

Το έτος 2007 ανακηρύχθηκε από τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας ως "Έτος Ν. Εγγονόπουλου".

«Ή θα παλέψουμε με τα κύματα ή θα πνιγούμε…»

http://www.athinorama.gr/cinema/articles/?id=1000618

Ιωάννα Καρυστιάνη: «Ή θα παλέψουμε με τα κύματα ή θα πνιγούμε…» 11/10/2013

  

Το μπεστ σέλερ «Μικρά Αγγλία» μεταφέρεται στην οθόνη από τον Παντελή Βούλγαρη, με τη γνωστή συγγραφέα να επιμελείται τη σεναριακή διασκευή του. Η Ιωάννα Καρυστιάνη μιλά για το βιβλίο, την αγαπημένη της Άνδρο, τα γυρίσματα, τη διαδικασία συγγραφής ενός σεναρίου, αλλά και για τη σημερινή κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ελλάδα.

Πώς αποφασίσατε να γράψετε ένα βιβλίο για την Άνδρο; Είχατε κάποια σχέση με το νησί; Καμία απολύτως. Όταν πρωτοπήγα μάλιστα είχα κάποια προσωπικά προβλήματα που δεν με άφησαν να την εκτιμήσω εξαρχής. Ένας παλιός συμφοιτητής με φώναξε για έναν καφέ στο σπίτι του και είδα τις φωτογραφίες πέντε πνιγμένων ναυτικών σε κάδρα. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα άλλαξαν όλα μέσα μου. Ένιωσα ένα τεράστιο σοκ και αναρωτήθηκα πώς ένα σπίτι μπορεί να αντέξει τέτοιο πένθος. Στην Άνδρο σχεδόν όλα τα σπίτια είναι λαβωμένα από ναυάγια. Αυτό με έκανε να αγαπήσω παράφορα το νησί και τη ναυτική ζωή και αποφάσισα ότι ήθελα να γράψω ένα βιβλίο γι’ αυτό το θέμα. Ο ανδριώτικος κόσμος είναι φοβερά ενδιαφέρων γιατί έχει μια γοητευτική μη κανονικότητα. Βασικά μιλάμε για ναυτονήσι, συνεπώς για γυναικονήσι. Η καθημερινότητα περιλάμβανε μόνο γυναίκες και ελάχιστους άντρες, συνταξιούχους που επιβίωσαν και μικρά παιδιά. Οι οικογενειάρχες ήταν στο μεροκάματο στους πέντε ωκεανούς. Την ίδια στιγμή ο κόσμος στο νησί βρισκόταν σε μια διαρκή αγωνία για την τύχη των αγαπημένων του ανθρώπων στη θάλασσα. Ακόμη και στο θάνατο υπήρχε μια μη κανονικότητα, αφού ένας ναυτικός μπορούσε να χαθεί στα ανοιχτά του ωκεανού και το σώμα του να μην γυρίσει ποτέ πίσω για τον τελευταίο ασπασμό. Την ίδια στιγμή ο ρόλος της γυναίκας ήταν ιδιαίτερος και επιβαρημένος: από τη μια πλευρά έπρεπε να κάνει καλό κουμάντο για να λειτουργήσει το σπίτι και από την άλλη να ανταποκριθεί στην απονεμημένη ταυτότητα της μικρής κοινωνίας, που ήταν αυτή της πιστής Πηνελόπης.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα να μεταφέρετε το βιβλίο σας στην οθόνη; Η ιδέα δεν ήταν δικιά μας. Ένα βράδυ στην Άνδρο, σε χαλαρή ατμόσφαιρα, ο δήμαρχος, ο αντιδήμαρχος και μερικοί Ανδριώτες μας πρότειναν να το κάνουμε. Μετά από παραίνεση του Παντελή ανέλαβα να γράψω το σενάριο, έχοντας στο νου μου ότι αυτό θα έπρεπε να λειτουργεί αυτόνομα. Ήθελα στις δυο-τρεις πρώτες σκηνές αυτός που έχει διαβάσει το βιβλίο να το έχει ξεχάσει και να αφεθεί στην ταινία. Επίσης, πήραμε από την αρχή την απόφαση να κάνουμε μια ταινία που να μην μυρίζει εποχίλα και να απαγκιστρωθεί από την περιγραφικότητα. Να μην παγιδευτούμε στο πανέμορφο τοπίο ή από τη λαγνεία των ναυτικών αντικειμένων και ενθυμίων. Θέλαμε όλα αυτά να λειτουργούν βοηθητικά, υποστηρίζοντας την προσπάθεια των ηθοποιών να μπουν στην ιστορία, αλλά μην καπελώνουν την ουσία, η οποία είναι η ανθρώπινη περιπέτεια και τα σωθικά της ύπαρξης.

Πώς ήταν η εμπειρία των γυρισμάτων; Η Άνδρος είναι ένα νησί περιορισμένης έκτασης, αλλά ανεξάντλητης ομορφιάς. Με αφορμή την προετοιμασία των γυρισμάτων το ξαναείδαμε από άκρη σε άκρη μαζί με τον Παντελή και με τον φίλο μας Βαγγέλη Λουκίσα. Είχα στο μυαλό μου συγκεκριμένους χώρους που τους ήξερα από τον καιρό που έγραφα το βιβλίο, παρόλα αυτά ψάχναμε και για άλλες βραχοσπηλιές, γεφυράκια, σπίτια στη Χώρα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στο φιλμ. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι τελικά μια ταινία αποτελεί… επικίνδυνη αποστολή. Όταν φτάσεις στο γύρισμα δεν έχεις τη δυνατότητα να πεις δεν μου πέτυχε η σκηνή και θα επανέλθω ύστερα από ένα μήνα να τη φτιάξω. Όταν γράφω ένα μυθιστόρημα μπορώ να το αφήσω να σιτέψει για καιρό, να το διορθώσω, να σκίσω ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Το μόνο κόστος που έχω είναι το χαρτί και το μολύβι. Στον κινηματογράφο δεν υπάρχουν τέτοιου είδους πολυτέλειες. Για τη «Μικρά Αγγλία» είχαμε μόνο εννιά εβδομάδες γυρίσματα, με πολλά εξωτερικά σε Χώρα, Λιβάδια, Συνετί, Αλαμανιά, Στενιές, Βόρη, Λάμυρα και άλλα χωριά της Άνδρου.
Γιατί πιστεύετε ότι αγαπήθηκε τόσο πολύ αυτό το βιβλίο από το κοινό; Νομίζω ότι γράφονται καλύτερα βιβλία από το δικό μου. Η «Μικρά Αγγλία» μάλλον άγγιξε τον κόσμο με την απαλή επιμονή της να ψάξει τι συμβαίνει στις ψυχές των ανθρώπων. Είναι ένα βιβλίο εποχής που έχει αναλογίες στο σήμερα, αν κοιτάξει κάποιος πόσο σφιχτός είναι ο κοινωνικός περίγυρος και τα οικονομικά προβλήματα. Θα έλεγα ότι η τέχνη δεν θα πρέπει πάντα να συγχρονίζεται, να εγκλωβίζεται στις οικονομικοκοινωνικές συνθήκες του σήμερα και να μην ξεφεύγει ούτε πόντο. Αυτό περιορίζει το εύρος που έχει η ανθρώπινη περιπέτεια. Η πλήρης ανθρώπινη ύπαρξη εμπεριέχει τα πάντα. Τα συναισθήματα, τον έρωτα, το πένθος, τη φιλία, τον αγώνα του ανθρώπου για ζωή.

Άρα το κοινωνικό και το οικονομικό είναι ένα μόνο μέρος του παζλ που συνθέτει την ανθρώπινη ύπαρξη; Όταν ζεις σε μια κατάσταση σαν τη σημερινή, με δύο εκατομμύρια ανέργους, το κοινωνικοπολιτικό είναι κυρίαρχο. Επίσης, στη συγκρότηση της προσωπικότητας του ανθρώπου μεγάλη σημασία παίζει η παιδεία, ζητήματα μνήμης και γενικότερες γνώσεις. Εδώ δεν ξέρουμε καλά την ιστορία μας. Όταν επιβάλλεται σκόπιμα μια λήθη, η τέχνη έρχεται εκ των υστέρων να θυμίσει πράγματα και να συνυπολογίσει τις μακροχρόνιες συνέπειες γεγονότων. Οι κορυφαίες πολιτικές ταινίες έχουν γίνει πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα που αφορούν, επαναστάσεις, δικτατορίες… Η τέχνη έχει το δικαίωμα να γυρίζει προς τα πίσω και να καταδεικνύει.
Είστε αισιόδοξη για το μέλλον της χώρας; Δεν μπορώ να πω ότι είμαι αισιόδοξη ή απαισιόδοξη. Έχω τρομερό πόνο για όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Το θέμα της ανεργίας, για παράδειγμα, στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις το λύνανε πάντα με τη βιομηχανία… διαβατηρίων. Πάρτε τα χαρτιά σας και φύγετε από τη χώρα δηλαδή. Αυτό που συμβαίνει τώρα είναι εκατόμβη για το μέλλον. Νέα παιδιά που φεύγουν και δεν ξανάρχονται. Το δημόσιο χρέος είναι η καινούργια μορφή αποικιοκρατίας. Δείτε πόσα επίπονα μέτρα έχουν παρθεί και πάλι δεν φαίνεται να τιθασεύεται με τίποτα το χρέος. Είναι ένας νέος τρόπος να υποτάσσονται και διατηρούνται υπό έλεγχο τα πολιτικά συστήματα και οι λαοί ανά τον κόσμο. Χρειάζεται άλλη λογική για το αύριο από όλες τις πλευρές. Η αριστερά για να αποκτήσει σχέδιο θα πρέπει να έχει ένα στόχο. Για παράδειγμα, τι είδους ζωή θέλουμε για το αύριο; Πώς θέλουμε να είναι ο τόπος μας μετά από πέντε δέκα χρόνια;
Πώς γίνεται σε μια κοινωνία όπου η πληροφορία είναι άφθονη και δωρεάν να υπάρχει τόση αμορφωσιά; Θα πω κάτι πολύ παλιομοδίτικο. Το κλειδί είναι η παιδεία και η εκπαίδευση. Στις νεαρές ηλικίες αποκτάς συνείδηση, συγκρότηση, μαθαίνεις τα δικαιώματα, τις θεμελιώδεις αξίες της ζωής και την ιστορία του τόπου σου. Είναι μια ευκαιρία η εκπαιδευτική κοινότητα να αφυπνιστεί, χωρίς να περιμένει βοήθεια από κανένα υπουργείο. Όπως λέει και ο Σπύρος Μαλταμπές στην ταινία, «όποιος πνίγηκε μετάνιωσε» και σε αυτήν τη συγκυρία αυτό ισχύει απόλυτα. Ή θα παλέψουμε με τα κύματα ή θα πνιγούμε…
Η Μικρά Αγγλία θα βγει στις αίθουσες στις 5 Δεκεμβρίου.

Οι επιπτώσεις στην υγεία από τις ετεροκυκλικές αμίνες

Απλές λύσεις

Οι επιπτώσεις στην υγεία από τις ετεροκυκλικές αμίνες
 
Δημιουργούνται στο κρέας από το ψήσιμο σε υψηλές θερμοκρασίες
Ως ετεροκυκλικές αμίνες ορίζονται οι χημικές ενώσεις που δημιουργούνται όταν η κρεατίνη, στοιχείο των πρωτεϊνών στα τρόφιμα και κυρίως στο μυϊκό ιστό του κρέατος, εκτίθεται σε υψηλές θερμοκρασίες.

Πιο συγκεκριμένα, σε υψηλές θερμοκρασίες, τα αμινοξέα (δομικά υλικά των πρωτεϊνών) αντιδρούν με άλλα αμινοξέα ή με την κρεατίνη και την κρετινίνη οδηγώντας στη δημιουργία των ετεροκυκλικών αμίνων. Ο σχηματισμός αυτών των ενώσεων επηρεάζεται κυρίως από τέσσερις παράγοντες:

- Η θερμοκρασία μαγειρέματος π.χ. πολύ υψηλές θερμοκρασίες 200-250οC.
- Η διάρκεια έκθεσης του φαγητού σε υψηλές θερμοκρασίες.
- Η επαφή του τροφίμου με την πηγή θερμότητας π.χ. κάρβουνα.
- Η σύνθεση των τροφίμων.

Πρόσφατες επιδημιολογικές μελέτες υποστηρίζουν ότι οι ετεροκυκλικές αμίνες καθώς και άλλες παρόμοιες ενώσεις, όπως για παράδειγμα οι πολυκυκλικοί αρωματικοί υδρογονάνθρακες, θεωρούνται υπαίτιες για την εμφάνιση διάφορων ειδών καρκίνου. Αυτό παρατηρείται κυρίως σε ομάδες ατόμων και λαούς που καταναλώνουν συχνά κρέας ψημένο σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, όπως στα κάρβουνα, στη σχάρα ή στο τηγάνι.

Οι έρευνες στο συγκεκριμένο θέμα συνεχίζονται. Μέχρι σήμερα δεν έχει καθοριστεί ο βαθμός έκθεσης που μπορεί να προκαλέσει καρκίνο. Παρ’ όλα αυτά θα ήταν καλό να προσπαθήσουμε να μειώσουμε όσο μπορούμε και όπου είναι δυνατό τις φορές που καταναλώνουμε κρέας μαγειρεμένο σε υψηλές θερμοκρασίες.

Για να μειώσουμε λοιπόν την κατανάλωση ετεροκυκλικών αμίνων σε κάθε νοικοκυριό πρέπει να προσέχουμε τα παρακάτω:

- Να επιλέγουμε μεθόδους μαγειρέματος που δεν οδηγούν στη δημιουργία αυτών των ενώσεων, όπως για παράδειγμα το μαγείρεμα στην κατσαρόλα, στον ατμό ή στον φούρνο.

- Να επιλέγουμε κρέατα χαμηλά σε λιπαρά, όπως το κοτόπουλο. Όταν το λίπος καίγεται και πέσει στα αναμμένα κάρβουνα δημιουργούνται επιπλέον χημικές ενώσεις, οι οποίες στη συνέχεια μεταφέρονται στο κρέας μέσα από τη φωτιά και τους καπνούς.

- Κατά τη διαδικασία του μαγειρέματος, θα ήταν καλό να χρησιμοποιούμε σπάτουλα ή λαβίδα και όχι μεγάλη πιρούνα, ώστε να μην τρυπάμε το κρέας, αφήνοντας το λίπος να πέσει στα αναμμένα κάρβουνα.

- Κόβουμε το κρέας με μικρά και λεπτά κομμάτια, αφού με αυτό τον τρόπο μειώνουμε το χρόνο έκθεσής του στη φωτιά.

- Προτιμούμε να ψήσουμε αρχικά το κρέας στο φούρνο, ώστε να μειωθεί η ώρα ψησίματός του στα κάρβουνα.

- Προσθέτουμε αρωματικά χόρτα ή μπαχαρικά, όπως για παράδειγμα δεντρολίβανο, βασιλικό, ρίγανη, θυμάρι, αφού αυτά, λόγω των αντιοξειδωτικών τους ιδιοτήτων μειώνουν την εμφάνιση των ετεροκυκλικών αμίνων.

- Πριν την κατανάλωση, αφαιρούμε τα σημεία του κρέατος που έχουν καεί.

Συμπερασματικά, βλέπουμε ότι, παρόλο που υπάρχουν κάποιες ανησυχίες για την συχνή κατανάλωση ετεροκυκλικών αμίνων, υπάρχουν διάφοροι τρόποι που μπορούμε να υιοθετήσουμε για μείωση της δημιουργίας και έκθεσης σε αυτές.

Επίσης, θα ήταν καλό να μην ξεχνούμε τις αρχές της υγιεινής διατροφής και ιδιαίτερα της μεσογειακής διατροφής, η οποία εισηγείται κατανάλωση τροφίμων από όλες τις ομάδες, ώστε να επιτυγχάνεται η ισορροπία στο πιάτο μας, πάντα όμως με μέτρο.

ΠΗΓΗ: mednutrition.gr

Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου [20 Οκτωβρίου 1827]

http://arxaia-ellinika.blogspot.gr/2013/10/h-navmaxia-tou-navarinou.html

Η Ναυμαχία του Ναυαρίνου [20 Οκτωβρίου 1827]

By: ANASTASIOS NTINOS On: Κυριακή, Οκτωβρίου 20, 2013 

 

 

Η ναυμαχία στο Ναυαρίνο έγινε στις 20 Οκτωβρίου του 1827, κατά τη διάρκεια της Ελληνικής επανάστασης (1821-1832) στον κόλπο Ναυαρίνο, στη δυτική ακτή της χερσονήσου της Πελοποννήσου στο Ιόνιο Πέλαγος.
Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος, με 89 καράβια, υπό την αρχηγία του Τούρκου Ταχήρ πασά εισήλθε στον κόλπο του Ναβαρίνου, με σκοπό την ενίσχυση και τον εφοδιασμό των χερσαίων δυνάμεων του Ιμπραήμ, που ρήμαζαν την Πελοπόννησο.
Οι τρεις ευρωπαϊκές δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία, στις 6 Ιουλίου του 1827 είχαν συμφωνήσει, με τη Συνθήκη του Λονδίνου, στη δημιουργία ημιανεξάρτητου, φόρου υποτελούς στο σουλτάνο, ελληνικού κράτους.
Παρότι πολλοί έλληνες οπλαρχηγοί είχαν απογοητευθεί με τις συμφωνίες των τριών, η επαναστατική κυβέρνηση αποδέχτηκε τη συνθήκη. Αντίθετα, ο σουλτάνος την απέρριψε κατηγορηματικά, θεωρώντας ότι οι Ευρωπαίοι προσπαθούσαν να του επιβάλουν όρους στην επικράτεια του.
Στη Συνθήκη του Λονδίνου, αναφερόταν ότι στην περίπτωση που η Πύλη δεν δεχόταν τη μεσολάβηση για αποχώρηση από το Μοριά, τότε οι τρεις σύμμαχοι θα έστελναν προξένους, πράγμα που θα οδηγούσε σε επίσημη αναγνώριση του Ελληνικού Κράτους. Επίσης, αν οι Τούρκοι απέρριπταν την εκεχειρία, τότε θα υπήρχαν κυρώσεις.
Στις 31 Αυγούστου έληξε η προθεσμία αποδοχής της συνθήκης από τους Τούρκους. Έτσι , στις 12 Οκτωβρίου του 1827, οι στόλοι έφθασαν έξω από το λιμάνι της Πύλου για να επιβάλλουν τα «κατάλληλα μέτρα» και να υποχρεώσουν τον Ιμπραήμ σε αποχώρηση, σύμφωνα με τη Συνθήκη.
Στις 19 Οκτωβρίου του 1827, οι στόλοι των Ευρωπαίων, ο αγγλικός με ναυαρχίδα την «Ασία» και δώδεκα πλοία υπό τον αντιναύαρχο Κόδριγκτον, ο ρωσικός με ναυαρχίδα το «Αζόφ» και οκτώ πλοία υπό τον υποναύαρχο Χέυδεν και ο γαλλικός με ναυαρχίδα το «Σειρήν» και επτά πλοία υπό τον υποναύαρχο Δεριγνύ, εισήλθαν στον κόλπο για μεγαλύτερη πίεση και διαπραγματεύσεις με τους Τουρκοαιγύπτιους.
Η ναυμαχία άρχισε από ένα τυχαίο και «ασήμαντο» γεγονός: στις συνεννοήσεις μεταξύ των αντιπάλων αρχηγών, που πραγματοποιούνταν με λέμβους που πηγαινοέρχονταν από ναυαρχίδα σε ναυαρχίδα, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε ο Πέτρος Μικέλης, ο πιλότος της «Ασίας», ο οποίος ασκούσε χρέη διερμηνέα. Ο Πέτρος Μικέλης: συνόδευε έναν άγγλο αξιωματικό, ο οποίος κατευθυνόταν με λέμβο προς την αιγυπτιακή ναυαρχίδα «Πολεμιστής» για τις συνεννοηθεί.
Η ναυμαχία, η τελευταία μεγάλη ναυτική σύγκρουση που έγινε με ιστιοφόρα πλοία, κράτησε τέσσερις ώρες και είχε ως αποτέλεσμα να βυθιστούν 60 τουρκοαιγυπτιακά πλοία, και μαζί τους να χαθούν 6.000 ναύτες.
Στη σύγκρουση κανονιοβολούσαν οι Τουρκοαιγύπτιοι από τους παράκτιους προμαχώνες του Νιόκαστρου και τη νότια άκρη της Σφακτηρίας. Από το συμμαχικό στόλο δεν βυθίστηκε κανένα πλοίο ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι και στις τρεις ναυαρχίδες των συμμάχων οι πιλότοι ήταν Έλληνες.
Ο Ιμπραήμ χρειάστηκε ένα χρόνο περίπου για να αποχωρήσει τελικά, στις 23 Σεπτεμβρίου του 1828, αφού οι τρεις Δυνάμεις απέστειλαν στην Πελοπόννησο Γαλλικό εκστρατευτικό σώμα υπό του Μαίκοη, που παρέλαβε την Κορώνη και την Πύλο και τις παρέδωσε στον Έλληνα Φρούραρχο Νικηταρά.
Το Γαλλικό εκστρατευτικό σώμα, παρέμεινε για πέντε περίπου χρόνια στην περιοχή και συνέβαλλε κατά πολύ, στην οργάνωση και στα έργα υποδομής του τότε νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, διασφαλίζοντας ταυτόχρονα και τα συμμαχικά συμφέροντα στο πέρασμα για την Ανατολή.
Στις 20 Οκτωβρίου κάθε χρόνου, εορτάζεται με λαμπρότητα η επέτειος της ναυμαχίας με τη συμμετοχή μιας φρεγάτας, από κάθε συμμαχικό, τότε στόλο.

ΑΙΩΝΙΟΥ ΛΑΤΡΕΥΤΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Μυθικη Αναζητηση.

15 Οκτωβρίου

"Κι όταν λατρεύουν οι Έλληνες τον Έρωτα,δεν έχουν κατά νου κάποια αφηρημένη και άυλη υπόσταση,αδιανόητη στα πλαίσια του Ελληνικού Στοχασμού.
Φιλεί ο Έρως το Κάλλος και γεννιέται η Φιλοκαλία.
Φιλεί ο Έρως τη Σοφία και γεννιέται η Φιλοσοφία.
Φιλεί ο Έρως το Πάτριον και γεννιέται η Φιλοπατρία.
Και αυτές οι τρεις Αειπαρθένες κόρες-η Φιλοκαλία,η Φιλοσοφία,η Φιλοπατρία- είναι οι συνιστώσες θεές της Ελληνικής Υπόστασης,
οι αναγκαιες δηλαδή προυποθέσεις του ορισμού του Έλληνα ως μετόχου της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ,ως ΑΙΩΝΙΟΥ ΛΑΤΡΕΥΤΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ."
Μ.ΒΕΡΕΤΑΣ

Μήλα ποσέ με γιαούρτι

Απλές λύσεις.

15 Οκτωβρίου

► Μήλα ποσέ με γιαούρτι

• 15 κ.σ. ξίδι ( 1,5 φλ.τ.σ)
• 180 γρ. ζάχαρη
• 170 ml χυμό πορτοκάλι ( 3/4 φλ. τσ.)
• 1 πορτοκάλι 2 φέτες
• 1 λεμόνι 1 φέτα
• 1 ξυλάκι κανέλας
• 1 αστεροειδής γλυκάνισος
• 480 ml νερό ( 2 φλ.τσ.)
• 4 μήλα
• 240 γρ. γιαούρτι ( 1 φλ.τσ.)
• 1,5 κ.σ. μέλι
• 1 βανίλια

Βάζουμε το ξίδι, τη ζάχαρη, το χυμό του πορτοκαλιού, τις φέτες του πορτοκαλιού, τη φέτα του λαμονιού, την κανέλα, τον γλυκάνισο και 2 φλ.τσ. νερό σε μια κατσαρόλα σε μέτρια φωτιά. Ανακατεύουμε και βράζουμε τα υλικά μας μέχρι να λιώσει η ζάχαρη. Προσθέτουμε τα μήλα, χαμηλώνουμε τη φωτιά σε μέτρια προς χαμηλή και βράζουμε για 25-30 λεπτά μέχρι να μαλακώσουν τα μήλα.

Αφαιρούμε τα μήλα με μια τρυπητή κουτάλα και τα τοποθετούμε σε μια πιατέλα. Τα αφήνουμε στην άκρη.

Στραγγίζουμε το ζωμό σε μια μικρότερη κατσαρόλα και αφαιρούμε την κανέλα, τον γλυκάνισο και τις φέτες του πορτοκαλιού και του λεμονιού. Βράζουμε το ζωμό σε μέτρια προς δυνατή φωτιά ανακατεύοντας συνεχώς μέχρι να πάρει τη μορφή σιροπιού, περίπου 15 λεπτά.

Στο μεταξύ ανακατεύουμε το μέλι, τη βανίλια και το γιαούρτι σε ένα μικρό μπόλ.

Μοιράζουμε το μίγμα του γιαουρτιού σε 4 μπολάκια και προσθέτουμε σε κάθε μπολάκι απο ένα μήλο. Περιχύνουμε τα μήλα με το σιρόπι που έχουμε φτιάξει.

ΠΗΓΗ: cookbox.gr

Η ακαταστασία στο σπίτι βλάπτει

Απλές λύσεις.

15 Οκτωβρίου

► Η ακαταστασία στο σπίτι βλάπτει τα παιδιά

Η ακαταστασία στο σπίτι και το απαιτητικό πρόγραμμα εργασίας της μητέρας φαίνεται πως επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την υγεία των παιδιών, λένε οι επιστήμονες.

Για τις ανάγκες της έρευνας εξετάστηκαν στοιχεία που είχαν δοθεί σε προηγούμενη μελέτη για τις συναισθηματικά ευάλωτες οικογένειες και τον βαθμό ευτυχίας των παιδιών που ζούσαν σε αυτές. Τα στοιχεία αφορούσαν πληροφορίες που έδωσαν 3.288 μητέρες, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν ανύπαντρες και με χαμηλά εισοδήματα. Οι μητέρες υποχρεώθηκαν να ενημερώσουν τους ειδικούς για την κατάσταση που επικρατούσε στο σπίτι σε δύο χρονικές στιγμές: όταν το παιδί τους ήταν 3 και 5 ετών.

Οι περισσότερες από τις οικογένειες αυτές ζούσαν σε χαοτικές συνθήκες. Οι παράμετροι που λήφθηκαν υπόψη ήταν πολλές. Για παράδειγμα, οι μητέρες ρωτήθηκαν πόσα άτομα ζούσαν στο σπίτι, αν η τηλεόραση έπαιζε καθημερινά για περισσότερες από 5 ώρες, αν το παιδί είχε συγκεκριμένη ώρα για τον βραδινό ύπνο, αν το σπίτι ήταν βρώμικο και ασυμμάζευτο, κ.λπ. Επίσης, οι ερευνητές έλαβαν υπόψη τους και τις εργασιακές υποχρεώσεις της μητέρας. Αν, δηλαδή, μπορούσε να λείψει από την εργασία της για να φροντίσει η ίδια το παιδί σε περίπτωση ανάγκης ή αν είχε την ευελιξία και την ευχέρεια να τακτοποιήσει όλες τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Στο τέλος, με βάση τα κριτήρια αυτά, οι μητέρες έπρεπε να βαθμολογήσουν την κατάσταση στο σπίτι ως άριστη, πολύ καλή, καλή, μέτρια ή κακή.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα υψηλότερα επίπεδα ακαταστασίας και χάους στο σπίτι είχαν παρατηρηθεί, όταν τα παιδιά ήταν 3 ετών, γεγονός που επηρέαζε σε σημαντικό βαθμό την υγεία τους δύο χρόνια αργότερα. Μάλιστα, οι επιστήμονες, για να είναι απόλυτα σίγουροι για τα αποτελέσματα, εξέτασαν και το αντίστροφο, δηλαδή αν και κατά πόσο η κακή υγεία των παιδιών έκανε περισσότερο χαοτική την κατάσταση στο σπίτι, ωστόσο κάτι τέτοιο δεν αποδείχθηκε.

Η Claire Kamp Dush, επικεφαλής της έρευνας και αναπληρώτρια καθηγήτρια στο τμήμα Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο, δήλωσε: «Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να υπάρχει τάξη στη ζωή τους. Όταν στο σπίτι επικρατούν συνθήκες χάους και η καθημερινότητά τους δεν είναι σταθερή, το άγχος αυξάνεται και η υγεία των παιδιών γίνεται εύθραυστη».

Τα ευρήματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό «Social Science & Medicine».

ΠΗΓΗ: vita.gr