ΒΕΝΕΡΑΤΟ - ΝΟΜΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

http://kritipoliskaihoria.blogspot.gr/2013/02/blog-post.html

Σάββατο, 2 Φεβρουαρίου 2013

ΒΕΝΕΡΑΤΟ - ΝΟΜΟΣ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ

Το Βενεράτο (κάτοικοι 917 το 2001) είναι χωριό της επαρχίας Τεμένους και αποτελεί Δημοτικό διαμέρισμα του Δήμου Ηρακλείου. στο Νομό Ηρακλείου. Βρίσκεται σε απόσταση 19,8 χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα. Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία . Στο χωριό υπάρχουν ανάμεσα στα άλλα ΚΕΠ, υπηρεσίες του Δήμου, τράπεζες, Νηπιαγωγείο, Δημοτικό Σχολείο, Γυμνάσιο και περιφερειακό ιατρείο.

Η ονομασία του χωριού είναι προφανώς βενετική. Ήταν το θέρετρο των αρχόντων της Βενετίας και μάλιστα επικράτησε να λέγεται ότι ήταν παρά κρομμυδόφυλλο Βενετία. Η πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι το όνομα προήλθε από την ιταλική λέξη venerato, που θα πει σεβάσμιο, όπως στη φράση Monasterium venerato =σεβασμία Μονή. Πιστεύεται ότι το όνομα αυτό δόθηκε στην παρακείμενη μονή της Παλιανής και κατ' επέκταση έλαβε το όνομα και το χωριό, το οποίο βρισκόταν κοντά.
Κατά την Ενετοκρατία το Βενεράτο ήταν από τους μεγαλύτερους οικισμούς της επαρχίας. 

Στον Καστροφύλακα αναφέρεται (101) με 593 κατοίκους το 1583, από τους οποίους οι 279 ήταν γυναίκες και οι άνδρες ήταν 160. Οι υπόλοιποι ήταν παιδιά και γέροντες. Το 1833 περιγράφει ένας Άγγλος συγγραφέας, που ήτανε τότε τουρίστας στα γύρω χωριά, ότι τον καιρό εκείνο ήταν το μόνο χωριό στη Κρήτη που είχε καθαρά[1] ενετικό όνομα. Και ότι τότε ζούσαν 12 οικογένειες Χριστιανών και μια μωαμεθανών. Κατά την απογραφή του 1881 κατοικούνταν μόνο από Χριστιανούς. Από το χωριό κατάγονταν ο γενικός οπλαρχηγός των επαρχιών Τεμένους και Μαλεβυζίου Αντώνιος Ξενάκης ή Τσαγκαραντώνης, ο Γενικός Γραμματέας Καγκελαρίας κατά την επανάσταση του 1821 Νεόφυτος Οικονόμου ο Μητροπολίτης Κρήτης Γεράσιμος Λετίτσης και ο οπλαρχηγος Χαράλαμπος Βλαχάκης Αρχηγός Μαλεβιζίου. 

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ / ΦΩΤ ΟΓΡΑΦΙΕΣ

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ

«Λώρα, η τελευταία των Μαρξ»

Ekdoseis Metaixmio.

Παρίσι, Νοέμβριος του 1911 και ο Πωλ Λαφάργκ, πρώην βουλευτής των Σοσιαλιστών, και η σύζυγός του Λώρα Μαρξ, κόρη του Καρλ Μαρξ, αυτοκτονούν στα υπνοδωμάτια της οικίας τους στην Ντραβέιγ, μιας αριστοκρατικής έπαυλης αγορασμένης με τα χρήματα της κληρονομιάς του Φρίντριχ Ενγκελς. Έναν αιώνα μετά, μια Ελληνίδα συγγραφέας, η Ζέφη Κόλια, θα αναζητήσει τη ζωή και την εποχή τους και θα γράψει το μυθιστόρημα «Λώρα, η τελευταία των Μαρξ», βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Η συγγραφέας του μιλά στο «Εθνος της Κυριακής» με φόντο τη βικτωριανή Αγγλία, το Παρίσι της Μπελ Επόκ ή την Κούβα στα χρόνια της δουλείας, για το πώς θα έβλεπε η Λώρα τη σύγχρονη εποχή με την οικονομική κρίση, τις αυτοκτονίες, τη Χρυσή Αυγή.

Διαβάστε τη συνέντευξη: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22802&subid=2&pubid=63905866

Ψάρι με μπάμιες στο φούρνο

Κρήτη:γαστρονομικός περίπλους.

21 Οκτωβρίου

Καλημέρα!
Ένα νόστιμο, παραδοσιακό πιάτο της κρητικής κουζίνας. 
Βάλτε το στο μενού της εβδομάδας και δοκιμάστε το!
Ψάρι με μπάμιες στο φούρνο:
http://cretangastronomy.blogspot.gr/2013/10/blog-post_21.html

Πηγές έμπνευσης στους δύσκολους καιρούς

Απλές λύσεις.

21 Οκτωβρίου

► Πηγές έμπνευσης στους δύσκολους καιρούς

Δύσκολες μέρες, πολύ δύσκολες μου είπε η ηλικιωμένη γειτόνισσα. Ο μόνος τρόπος να παραβγεις αυτές τις μέρες είναι μαζί μ΄αυτά που σου λείπουν να θυμάσαι κι αυτά που έχεις. Και συνέχισε να σκουπίζει το πεζοδρόμιο. Έμεινα σκεπτική να τη κοιτάω. Σταμάτησε με κοίταξε και χαμογέλασε.

«Αμε μου είπε, ποιο νομίζεις πως είναι το κόλπο κι είμαι ακόμα εδώ; Αν ήταν θα είχα πηδήξει από το μπαλκόνι προ πολλού. Σ΄οτι άσχημο μου τυχαίνει δε του δίνω όλο το χώρο στο μυαλό μου. Ένα τόσο δα μέρος του δίνω. Το υπόλοιπο τοχω για τα καλά»

Δεν ξέρω αν ήταν ο τρόπος που το έλεγε, αλλά ξαφνικά μ΄εκανε να σκεφτώ μονομιάς όλους εκείνους τους ανθρώπους που όταν συναντήθηκαν οι δρόμοι μας, έστω και για μια βιαστική κουβέντα, μια καλημέρα, μετά.. ένοιωθα καλύτερα. Κι όπως τους έφερα στο μυαλό μου σκέφθηκα πως κρυβόντουσαν στα πιο ανώνυμα μέρη.

Στην πραγματικότητα, στο γραφείο απολεσθέντων της ζωής μας δεν θα πάει ο μισθός, η σύνταξη, το δάνειο, η εφορία, η ΔΕΗ... δεν είναι αυτά η ζωή μας. Αυτά είναι οι επιβεβλημένες υποχρεώσεις. Η ζωή μας είναι όλα αυτά που χάρη αυτών των ηλίθιων υποχρεώσεων ξεχάσαμε...

Το κομμάτι του μυαλού μας , το όμορφο , που έχει στριμωχτεί σε μια γωνιά και κοντεύουμε να το σκάσουμε, για να απλώνει την αρίδα της όλη αυτή η ασχήμια ανενόχλητη....

Ένα τόσο δα μέρος δίνει η κυρά Κατερίνα, σ΄αυτή την ασχήμια. Ένα τόσο δα...

Κάποτε στη στάση του λεωφορείου περίμενα κάθε μέρα μαζί μ΄ενα ζευγάρι. Εκείνη ήταν μια κυρία γεροδεμένη που κράταγε από το μπράτσο τον άντρα της που είχε πάθει εγκεφαλικό. Είχε παραλύσει η μισή του μεριά και τον κράταγε να στηρίζεται επάνω της. Εκείνος όταν μ΄εβλεπε με τα λόγια του τα μασημένα που με κόπο καταλάβαινες, γέλαγε και μου έλεγε..

«Τη βλέπεις πως με κρατάει; Ζηλεύει και φοβάται μην της φύγω!» Και γελάγανε κι οι δυο σαν παιδιά. Είχαν αποφασίσει πως η αγάπη ήταν πιο δυνατή από την αρρώστια. Η αγάπη τους έκανε να γελάνε. Ακόμα κι αν ο ένας έμεινε μισός η αγάπη τους ήταν ολόκληρη.

Μην αφήσετε κανέναν αγαπημένο να σηκώσει το φορτίο μόνος. Μην αφήσετε κανέναν να πείσει τους δικούς σας ανθρώπους πως μερικά κ@λόχαρτα μπορούν να γίνουν πιο σημαντικά από την ίδια τη ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι που ζαλισμένοι έχουν ξεχάσει πως εκτός από αυτά που έχασαν υπάρχουν πάρα πολλά που έχουν. Πράγματα που μοιάζουν δεδομένα και γι΄αυτό ξεφεύγουν από τη προσοχή, αλλά που χωρίς αυτά, όλα τα υπόλοιπα είναι απλά κούφια τσόφλια.

Η κυρία στη στάση αγωνιζόταν όπως μου έλεγε κάθε μέρα με γιατρούς, φάρμακα, τα ταμεία που έτρεχε για να ζητάει να της επιστρέψουν τα ποσά που της όφειλαν, με νοσοκομεία, με χίλια δυο απαίσια πράγματα. Θα τα έκανε όλα πιο εύκολα αν άφηνε τον άντρα της σε κάποιον στο σπίτι να τον προσέχει.

Πάμε σαν τις χελώνες αλλά κρατώντας το μπράτσο μου νοιώθει πως συμμετέχει σε όλα. Όπως πρώτα...


Πηγή: vasiliskos2.blogspot.gr

Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω.

Μυθικη Αναζητηση.

Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν ἔχεις πολλά. 

Ποὺ κι ἂν τὰ εἶχες, θὰ ἤθελες περισσότερα. 

Νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ ξέρεις ὅλα καὶ νὰ μὴν ἀκοῦς. 

Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ ἀπελπισίες, 

νὰ ξυπνᾶς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. 

Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου εἶναι ἀπεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. 

Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω.
Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή.
Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους.
Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, 

ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους.
Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.
(Οδυσσέας Ελύτης)

Κοτόπουλο φιλέτο με χυλοπίτες

Elizabeth Pentheroudaki.

Κοτόπουλο φιλέτο με χυλοπίτες

http://bettyscuisine.blogspot.gr/2013/10/blog-post_21.html

Γρήγορο, χωρίς όμως να υστερεί καθόλου σε νοστιμιά!

κυκλώπεια οχύρωση της Τίρυνθας

Ancient Greek Civilization - Αρχαία Ελλάς.

Η μεγαλιθική κυκλώπεια οχύρωση της Τίρυνθας -1600 -1300 π.Χ

Cyclopean megalithic walls of mycenaean Citadel of Tiryns - 1600 - 1300 BCE

Το μυστήριο της Τίρυνθας παραμένει άλυτο. Οι τεράστιες πέτρες, πελεκημένες με περίεργο τρόπο, χρειάζονται πράγματι "Γίγαντες" για να μεταφερθούν και να χτιστούν. Οι "ειδικοί" παρατάσσουν αρκετές δικαιολογίες - θεωρίες για το πως χτίστηκαν τα κυκλώπεια τείχη αλλά καμία αρκετά πειστική που να δικαιολογεί την πραγματικά τεράστια ομοιότητα των τειχών με παρόμοια μεγαλιθικά μνημεία σε ολόκληρο τον κόσμο.

http://gr10-ebbonn.blogspot.gr/2011/02/tyrins-zum-ersten-mal.html

ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ

Voula Kapiri

 

 

 

 

ΣΤΟΝ ΙΣΚΙΟ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ
Σε είδα ψυχή μου να τριγυρνάς
σε σοκάκια σκοτεινά...
Κρατούσες την αγάπη τρυφερά στις παλάμες
και την προστάτευες σα μικρό σπουργίτι.
Ήθελες να της βρείς καταφύγιο
να κουρνιάσει την ελπίδα της.
Σε χάζευα να πατάς πεθαμένα όνειρα.
Ξεμάκρυνες πολύ στην αηδία του κόσμου...
Απόκαμες!
Ησύχασε,θα σου βρω εγώ κατάλυμα να ξαποστάσεις.
Μπες στον κήπο της αθωότητας μου ν’ ανασάνεις.
Κάθησε κάτω απ’ τον ίσκιο της αγγελικής μας.
Mύρισε το αγαπημένο άρωμα των λουλουδιών της.
Νιώσε τη θαλπωρή που ζητάς.
Εδώ δεν έχει λύκους, ούτε υποκριτές.
Δεν έχει ψεύτικα βλέμματα και κακίες.
Άκου τα δυνατά γέλια μας στα παιδικά μας ανέκδοτα...
Άκου τα τραγούδια που τραγουδούσαμε
όλα τα παιδιά,μια αγαπημένη συντροφιά,
με όση δύναμη είχαμε...
Να μας ακούει η γειτονιά,
να μας ακούνε οι μάνες μας που κένταγαν
στην αυλή με τις κατακκόκινες βελούδινες τριανταφυλλιές,
τις γαρυφαλλιές,τα ζουμπούλια,τα γεράνια και τα σκυλάκια.
Εδώ να μείνεις ψυχή μου...εδώ να μείνεις!!!
~ ~ ~ V. K. ~ ~ ~ 19/10/2013

— με το χρήστη Σταυρούλα Κουγιουμτσιάδη και 44 ακόμη.

"Έζησα το θαύμα της Αλβανίας"

Odysseas Elytis.

Από μια συνέντευξη του Οδυσέα Ελύτη στο φοιτητικό περιοδικό "Πανσπουδαστική" με τίτλο "Έζησα το θαύμα της Αλβανίας" το 1965.

— Προσωπικά εσείς, σαν έφεδρος ανθυπολοχαγός, τι κάνατε στον αγώνα; τον ρωτούν.

Τι να έκανα εγώ, ένα χαλασμένο παιδί της Αθήνας. Με κόπο ανυπολόγιστο, κατάφερα να είμαι απλώς συνεπής προς την αποστολή μου. Αλλά είδα στο πρόσωπο των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν' αναδύσει όταν πιστεύει στο δίκιο του. Και γνώρισα από πολύ κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση της ζωής που έγινε τελικά και δική μου.
Στο μέτωπο, αρρώστησα από βαρύτατο τύφο. Τα νερά που πίναμε, όπου βρίσκαμε, ανάμεσα στα πτώματα των μουλαριών, ήτανε μολυσμένα. Χωρίς να γνωρίζω τι έχω, χρειάστηκε να κάνω τρία μερόνυχτα με τα πόδια κα με ζώο σε βατόδρομο και να διακομισθώ στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων.

Έμεινα εκεί σαράντα μέρες με σαράντα πυρετό, ακίνητος, με πάγο στην κοιλιά. Με είχανε αποφασίσει αλλά εγώ δεν είχα αποφασίσει τον εαυτό μου. Θυμάμαι, ότι αρνήθηκα να με μεταφέρουν στο μικρό θάλαμο των ετοιμοθανάτων, όπως κάποιο άλλο βράδυ αρνήθηκα πεισματικά να κοινωνήσω και να εξομολογηθώ στον παπά που μου φέρανε, όταν η κρίση της αρρώστιας έφτασε στο κατακόρυφο. Μόλις αρχίζανε οι βομβαρδισμοί, ανοίγανε το διπλανό μου παράθυρο -μη σπάσουν τα τζάμια και τιναχτούν επάνω μου- και φεύγανε όλοι στα καταφύγια. Έτσι πέρασα όλες τις τρομερές πρώτες μέρες της γερμανικής επιθέσεως. Κατάμονος, σ' έναν έρημο θάλαμο, και γεμάτος πληγές από την απόλυτη ακινησία.
Και την ημέρα που κρίθηκε ότι είχα γλυτώσει και άρχισε να υποχωρεί ο πυρετός, ήρθε η διαταγή να εκκενωθεί το Νοσοκομείο. Με βάλανε όπως-όπως σ' ένα φορείο, που το χώσανε σ' ένα φορτηγό αυτοκίνητο.

Η φάλαγγα από τα Γιάννενα ως το Αγρίνιο πυροβολήθηκε οχτώ φορές από τα "στούκας" Οι φαντάροι τρέχανε στα χωράφια, όμως εγώ ήταν αδύνατον να σταθώ όρθιος έστω και για μια στιγμή. Τελικά στο Αγρίνιο, με παρατήσανε σ' ένα πεζούλι και φύγανε. Μια καλή κοπέλλα, εθελοτής νοσοκόμος με άλλη αποστολή, με βοήθησε κα μ' έσυρε ως το υπόγειο μιας καπναποθήκης, όπου σωριάστηκα κι έμεινα τρεις μέρες (...) Οι γιατροί στην Αθήνα τρίβανε τα μάτια τους. Σύμφωνα με την Επιστήμη, θα έπρεπε με την πρώτη παραμικρή μετακίνηση να πάθω εντερορραγία και να τελειώσω (...) αν ''έζησα το θαύμα'' σώθηκα και από ένα θαύμα.

Μίμης Φωτόπουλος

Εκδόσεις Καστανιώτη.

Σαν σήμερα, το 1986, φεύγει από τη ζωή ο σπουδαίος Έλληνας ηθοποιός  
Μίμης Φωτόπουλος.  
http://ow.ly/qh8DP

 

Περίληψη

Γεννήθηκα των Βαΐων. Σημαδιακή μέρα. Ως τα τριάντα τρία μου χρόνια η ζωή μου δεν ήταν σπαρμένη με βάγια, αλλά με αγκάθια. Και σε μια στιγμή, στο απόγειο της κινηματογραφικής μου καριέρας, μπήκα σαν Μεσσίας στη Λάρισα. Βέβαια, δεν μπήκα «επί πώλου όνου», αλλά οι θαυμαστές μου σήκωσαν στα χέρια ένα μικρό «Oστενάκι» που είχα. Αυτό ήταν το πρώτο γλυκό ποτήρι που ήπια ύστερα από τόσα και τόσα πικρά. Αν υπάρχουν μοιραίες μικρές αγγελίες, τότε η μικρή αγγελία που διάβασα ήταν η μοιραία της ζωής μου. Έχουν περάσει πενήντα χρόνια από τότε κι ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω πώς μου 'ρθε, έτσι στα καλά καθούμενα, να δώσω εξετάσεις στη Δραματική. Ως εκείνη τη στιγμή δεν είχα πατήσει σε θέατρο παρά μονάχα δυο φορές. Τη μια είχα δει τον Βασίλη Αργυρόπουλο και την άλλη τα Καλουτάκια. Εκείνο που λάτρεψα ήταν ο κινηματογράφος. Πιστεύω ότι εκείνο που με θάμπωσε ήταν οι δύο τίτλοι: φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και σπουδαστής της Δραματικής Σχολής του Βασιλικού Θεάτρου. Μεγάλη υπόθεση. Μ. Φ.