«Η Τέχνη του Πολέμου»

1. Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.
2. 7 Νοεμβρίου
   
   

   
   

   «Η Τέχνη του Πολέμου» αποτελεί πλούσια πηγή άντλησης μαθημάτων για την επιβίωση, την αποδοτικότητα, την επίτευξη στόχων στο σημερινό απαιτητικό περιβάλλον, που χαρακτηρίζεται από έντονο ανταγωνισμό.
   
   Ο φιλόσοφος Σουν Τσου συμβούλευε Κινέζους στρατηγούς της αρχαιότητας, ενώ σήμερα μας βοηθά να αντλήσουμε χρήσιμα διδάγματα σε μια σειρά από τομείς που αφορούν από την επαγγελματική μας ζωή μέχρι και τη διακυβέρνηση της χώρας.
   
   http://www.minoas.gr/book-3727.minoas #διαβάζω #diavazo

   
   

   
   

Το κομμάτι που λείπει

Απλές λύσεις.

7 Νοεμβρίου

► Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο

Ο μύθος της αναζήτησης και της ολοκλήρωσης.... Όλοι μας ψάχνουμε την ολοκλήρωση μέσα από την αγάπη. Το ταξίδι είναι συνάμα πραγματικό και μεταφορικό, το τέλος αναμενόμενο, αλλά με μια συγκινητική μεταφορική διάσταση. Την ολοκλήρωση και την αγάπη θα τα βρούμε πρώτα μέσα μας.

Το Κομμάτι-που-λείπει καθόταν μοναχό του… περιμένοντας κάποιον να έρθει να το πάει κάπου. Κάποιοι του ταίριαζαν… αλλά δε μπορούσαν να κυλήσουν. Άλλοι μπορούσαν να κυλήσουν, αλλά δε του ταίριαζαν. Ένας δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα. Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα από οτιδήποτε. Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος. Ένας άλλος το ανέβασε σε βάθρο… και το άφησε εκεί.
Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια. Και, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι είχαν παραπάνω κομμάτια.

Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους. Ήρθαν κι άλλοι.
Μερικοί το κοίταξαν από πολύ κοντά. Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν. Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό… Άδικος κόπος… Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό… αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φοβίσει τους ντροπαλούς.
Τελικά ήρθε κι ένας που του ταίριαζε απόλυτα.

Ξαφνικά… το Κομμάτι-που-λείπει άρχισε να μεγαλώνει… Και να μεγαλώνει!

“Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσεις”
“Ούτε κι εγώ το ήξερα” είπε το Κομμάτι-που-λείπει.
“Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δε θα μεγαλώσει…”είπε κι έφυγε…

Ώσπου μια μέρα, ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός.
“Τι θέλεις από μένα;” ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει.
“Τίποτα”.
“Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω;”
“Τίποτα”.

“Ποιος είσαι;” ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει
“Είμαι το Μεγάλο Ο” είπε το Μεγάλο Ο.
“Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ”, είπε το Κομμάτι-που-λείπει. “Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει;”
“Όμως, δε μου λείπει κανένα κομμάτι” είπε το Μεγάλο Ο. “Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις…”
“Κρίμα…” είπε το Κομμάτι-που-λείπει, “ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου…”
“Δε μπορείς να κυλήσεις μαζί μου” είπε το Μεγάλο Ο. “Αλλά ίσως να μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου”
“Μόνο μου; Ένα Κομμάτι-που-λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του”.
“Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;” ρώτησε το Μεγάλο Ο.
“Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές” είπε το Κομμάτι-που-λείπει. “Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!”
“Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν” είπε το Μεγάλο Ο. “Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετήσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα”.
Και κύλησε μακριά.

Το Κομμάτι-που-λείπει έμεινε πάλι μόνο του. Για πολύ καιρό απλώς καθόταν… Μετά σιγά-σιγά, σηκώθηκε στη μια του γωνία… Και έπειτα σωριάστηκε πάλι.

Μετά, σήκω-τράβα-πέσε… άρχισε να προχωράει… Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν… Σήκω-τράβα-πέσε, σήκω-τράβα-πέσε… Και το σχήμα του άρχισε να αλλάζει… και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται… και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται… και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει…
Δεν ήξερε προς τα που πήγαινε, και δε το ένοιαζε.
Κυλούσε!

Shel Silverstein

Πηγή: 5gym-irakl.ira.sch.gr

οικία της οδού Κορίνθου 241

.http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8200.html#more
7 Νοεμβρίου

Πως φτάσαμε στο πωλητήριο της οικίας του Κ. Παλαμά;
"Μπήκε πωλητήριο στην οικία της οδού Κορίνθου 241, η οποία είναι ένα όμορφο νεοκλασικό κτίσμα στην Πάτρα. Ποια η σημαντική παράμετρος που δημοσιοποιείται αυτό το γεγονός; Εκεί γεννήθηκε στις 13 Ιανουαρίου του 1859, ο νεότερος εθνικός μας ποιητής, Κωστής Παλαμάς. Πως φτάσαμε σε αυτή την εξέλιξη και ποιες οι ευθύνες του κράτους; ...http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8200.html#more

Α Θ Η Ν Α Παλλάδα

Ancient Greek Civilization - Αρχαία Ελλάς.

7 Νοεμβρίου

Α Θ Η Ν Α Παλλάδα

A t h e n a Pallas
goddess of wisdom, courage, inspiration, civilization, law and justice, just warfare, mathematics, strength, strategy, the arts, crafts, and skill.

 

Η Μυθολογία αποδίδει την ονομασία Παλλάδα σε μια φίλη της Αθηνάς, την οποία η θεά σκότωσε κατά λάθος και, για να τη θυμάται, πρόσαψε το όνομα της στο δικό της. Μυθολογείται ακόμα πως η Αθηνά έφτιαξε ξύλινο άγαλμα της φίλης της, το παλλάδιο, το οποίο εκσφενδονίστηκε στη γη, για να το λατρεύουν οι θνητοί. Άλλη εκδοχή είναι πως ονομάστηκε έτσι η θεά, επειδή είχε σκοτώσει το γίγαντα Πάλλαντα ή το συσχετίζουν με τη λέξη «παλλακή» που σημαίνει τη νεαρή κοπέλα.
http://hqwide.com/lighthouses-owls-artwork-balloons-air-master-piece-wallpaper-7888/

Λώρενς Τζωρτζ Ντάρελ

1. Bigbook.gr.

   7 Νοεμβρίου
2. 

    

   Ο Λώρενς Τζωρτζ Ντάρελ (Lawrence George Durrell, 27 Φεβρουαρίου 1912 – 7 Νοεμβρίου 1990), ήταν εκπατρισμένος Βρετανός μυθιστοριογράφος, ποιητής, θεατρικός, ταξιδιωτικός συγγραφέας και πράκτορας[1]. Αντιστεκόταν στη σύνδεσή του με τη Μεγάλη Βρετανία και προτιμούσε να λογίζεται ως «πολίτης του κόσμου»: χαρακτηρίσθηκε ως «άπατρις» το 1968, με την τροποποίηση της Commonwealth Immigrants Act του 1962[2]. Για τον λόγο αυτό του αρνήθηκαν το δικαίωμα εισόδου ή εγκατάστασης στη Βρετανία με τις νέες διατάξεις και ήταν υποχρεωμένος να κάνει αίτηση για βίζα για κάθε του είσοδο στη χώρα.
   
   Το γνωστότερο έργο του είναι η τετραλογία Αλεξανδρινό κουαρτέτο, ενώ μεγάλο μέρος της δημιουργίας του έχει επηρεασθεί από τη μακρόχρονη διαμονή του στην Ελλάδα.
   
   Ο Ντάρελ γεννήθηκε στο Τζαλαντάρ, των τότε Βρετανικών Ινδιών ως ο πρωτότοκος γιος επίσης γεννημένων στην Ινδία Βρετανών αποίκων: της Λουίζας (Louisa Dixie Durrell) και του Λώρενς Σάμουελ Ντάρελ (Lawrence Samuel Durrell). Το πρώτο του σχολείο ήταν το Κολέγιο του Αγίου Ιωσήφ στο Νταρτζίλινγκ. Σε ηλικία 11 ετών στάλθηκε στην Αγγλία, όπου παρακολούθησε για λίγο μαθήματα στο γυμνάσιο St. Olave's πριν εγγραφεί στο St. Edmund's School του Καντέρμπουρυ. Η εκπαίδευσή του ήταν τυπικά «αποτυχημένη», καθώς απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, αλλά άρχισε να γράφει ποίηση από την ηλικία των 15 ετών και η πρώτη του ποιητική συλλογή, το Quaint Fragment, εκδόθηκε το 1931.
   Στην Κέρκυρα
   
   Στις 22 Ιανουαρίου 1935 ο Λώρενς Ντάρελ νυμφεύθηκε τη Νάνσυ Μάγιερς (Nancy Isobel Myers) στον πρώτο από τους 4 συνολικά γάμους του[3]. Ο Ντάρελ δεν αισθάνθηκε ποτέ ευτυχής στην Αγγλία και τον Μάρτιο του ίδιου έτους έπεισε τη σύζυγό του, τη μητέρα του και τα αδέλφια του (μεταξύ των οποίων ήταν και ο Τζέραλντ Ντάρελ, αργότερα σημαντικός υπέρμαχος της προστασίας των άγριων ζώων και δημοφιλής συγγραφέας ο ίδιος), να μετακομίσουν σε ένα ελληνικό νησί, συγκεκριμένα στην Κέρκυρα, όπου θα μπορούσαν να ζήσουν πιο οικονομικά και να ξεφύγουν τόσο από το αγγλικό κλίμα όσο και από την «απολιθωμένη» αγγλική κουλτούρα — αυτό που ο Ντάρελ αποκαλούσε και «αγγλικό θάνατο»[4].
   
   Το 1935 εκδόθηκε και το πρώτο μυθιστόρημα του Ντάρελ, το Pied Piper of Lovers, από τον εκδοτικό οίκο Κάσελ. Την ίδια περίοδο διάβασε τυχαία το μυθιστόρημα του Χένρι Μίλερ Ο Τροπικός του Καρκίνου και του έγραψε εκφράζοντας τον θαυμασμό του για το έργο. Η επιστολή του Ντάρελ ξεκίνησε μια μακρά φιλία και αμοιβαία κριτική που κράτησε 45 χρόνια. Οι δύο συγγραφείς εξερευνούσαν παρόμοια θέματα στα έργα τους και το επόμενο μυθιστόρημα του Ντάρελ, το Panic Spring, ήταν βαθιά επηρεασμένο από το έργο του Μίλερ[5].
   
   Στην Κέρκυρα ο Λώρενς και η σύζυγός του έζησαν μαζί σε μποέμικο στιλ. Τους πρώτους μήνες το ζεύγος έμεινε με την υπόλοιπη οικογένεια Ντάρελ στη Βίλα Ανεμογιάννη στο Κοντόκαλι. Στις αρχές του 1936 όμως το ζευγάρι μετακόμισε στο «`Ασπρο Σπίτι», την καλύβα ενός ψαρά στη βορειοανατολική ακτή της Κερκύρας, στο Καλάμι. Ο φίλος του Ντάρελ Θεόδωρος Στεφανίδης τους επισκεπτόταν συχνά, ενώ ο ίδιος ο Χένρι Μίλερ έμεινε στο `Ασπρο Σπίτι το 1939. Αυτή η περίοδος της παρεπιδημίας του στην Κέρκυρα περιγράφεται κάπως με λυρικό τρόπο στο Prospero's Cell, που είναι χρήσιμο να συγκριθεί με τις αναμνήσεις από την κερκυραϊκή εμπειρία που έγραψε ο Τζέραλντ Ντάρελ και επίσης εκδόθηκαν, κυρίως στο Η οικογένειά μου και άλλα ζώα και στα άλλα δύο έργα της αποκαλούμενης «Κερκυραϊκής Τριλογίας». Ο Τζέραλντ εκεί γράφει ότι ο Λώρενς έμενε μόνιμα με τη μητέρα και τα αδέρφια του (η Νάνσυ δεν αναφέρεται καθόλου), ενώ η αφήγηση του Λώρενς περιέχει αντιθέτως λίγες μόνο αναφορές σε μόνο ένα από τα αδέρφια του, τον Λέσλι, και δεν αναφέρει ότι η μητέρα του και δύο ακόμα αδέρφια έμεναν επίσης στο νησί. Οι αφηγήσεις καλύπτουν πάντως κάποια κοινά θέματα: π.χ. τόσο ο Τζέραλντ όσο και ο Λώρενς περιγράφουν τους ρόλους του Κερκυραίου ταξιτζή Σπύρου Αμερικάνου και του γιατρού, θετικού επιστήμονα και ποιητή Θεόδωρου Στεφανίδη στη ζωή τους εκεί. Στην Κέρκυρα απέκτησαν και μία άλλη φίλη, τη Μαρία Ασπιώτη, με την οποία ο Λώρενς συνεργάσθηκε στην έκδοση του Lear's Corfu[6].
   Στο Παρίσι
   
   Τον Αύγουστο 1937 ο Λώρενς και η Νάνσυ ταξίδεψαν στη Βίλα Σερά (Seurat) στο Παρίσι για να συναντήσουν τον Μίλερ και την Αναΐς Νιν. Μαζί με τον Άλφρεντ Perles, οι Νιν, Μίλερ και Ντάρελ «άρχισαν μία συνεργασία με σκοπό τη δημιουργία δικού τους λογοτεχνικού κινήματος»[7]. Επίσης άρχισαν τη «Σειρά της Βίλας Σερά» προκειμένου να εκδώσουν το Μαύρο Βιβλίο του Ντάρελ, τον Μαξ και τα λευκά φαγοκύτταρα του Μίλερ και το Winter of Artifice της Νιν με τον Jack Kahane του εκδοτικού οίκου Obelisk Press.
   
   Το πρώτο αξιόλογο μυθιστόρημα του Ντάρελ, το Μαύρο Βιβλίο, ήταν έντονα επηρεασμένο από τον Χένρι Μίλερ και εκδόθηκε στο Παρίσι το 1938, αλλά κυκλοφόρησε στη Βρετανία μόλις το 1973. Στην υπόθεσή του, ο βασικός ήρωας Λώρενς Λούσιφερ παλεύει για να δραπετεύσει από την πνευματική στειρότητα της αποστεωμένης Αγγλίας και βρίσκει τη ζεστασιά και τη γονιμότητα της Ελλάδας.
   
   Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η μητέρα και οι αδελφοί του Ντάρελ επέστρεψαν στην Αγγλία, ενώ εκείνος και η Νάνσυ παρέμειναν στην Κέρκυρα. Το 1940 απέκτησαν μία κόρη, την Πηνελόπη-Βερεγγαρία. Μετά την έναρξη της γερμανικής κατοχής η οικογένεια διέφυγε μέσω Κρήτης στην Αλεξάνδρεια. Ωστόσο ο γάμος τους ήδη αντιμετώπιζε προβλήματα και οι Ντάρελ και Νάνσυ χώρισαν το 1942, με τη Νάνσυ να παίρνει τη μικρή Πηνελόπη στην Ιερουσαλήμ.
   
   Στα χρόνια της παραμονής του στην Κέρκυρα ο Ντάρελ είχε κρατήσει σημειώσεις για ένα βιβλίο για το νησί, αλλά μόλις στο τέλος του πολέμου στην Κέρκυρα μπόρεσε να το γράψει. Στο βιβλίο Prospero's Cell ο Ντάρελ περιγράφει την Κέρκυρα ως «αυτό το λαμπερό κομματάκι νησιού στο Ιόνιο» με νερά «σαν τον χτύπο της καρδιάς του ίδιου του κόσμου».
   Στην Αίγυπτο
   
   Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Ντάρελ υπηρέτησε ως ακόλουθος τύπου στη βρετανική πρεσβεία στην Αίγυπτο, πρώτα στο Κάιρο και μετά στην Αλεξάνδρεια. Στην Αλεξάνδρεια συνάντησε την Εύα (Υβέτ) Κοέν, μία Αλεξανδρινή Εβραία, που θα γινόταν η έμπνευσή του για τον χαρακτήρα της Ζυστίν στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αλεξανδρινού κουαρτέτου. Το 1947, αφού εκδόθηκε το διαζύγιό του με τη Νάνσυ, η Εύα παντρεύτηκε τον Ντάρελ και το 1951 απέκτησαν μαζί μία κόρη, τη Σαπφώ-Τζέιν, που ονομάσθηκε προς τιμή της αρχαίας Ελληνίδας ποιήτριας Σαπφούς. (Η Σαπφώ Ντάρελ αυτοκτόνησε το 1985.)
   Στη Ρόδο
   Το σπίτι του Ντάρελ στη Ρόδο, με κίτρινο επίχρισμα και μεσογειακή αρχιτεκτονική (με τα δύο αυτοκίνητα μπροστά). Εδώ έμεινε από τις 20 Μαΐου 1945 μέχρι τις 10 Απριλίου 1947.
   
   Τον Μάιο του 1945 ο Ντάρελ γνώρισε ένα ακόμα ελληνικό νησί όταν αποσπάσθηκε από την υπηρεσία του στη Ρόδο. Τα Δωδεκάνησα είχαν δοθεί στην Ιταλία μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Με την παράδοση των Ιταλών το 1943 οι μέχρι τότε σύμμαχοί τους Γερμανοί κατέλαβαν τα περισσότερα από αυτά και τα κράτησαν, όπως και την Κρήτη, μέχρι το τέλος του πολέμου. Η ηπειρωτική Ελλάδα ήταν παγιδευμένη τότε στον εμφύλιο πόλεμο και έτσι τα Δωδεκάνησα περιήλθαν υπό προσωρινή βρετανική στρατιωτική διοίκηση ΄μέχρι που τα νησιά παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα το 1947.
   
   Ο Ντάρελ εγκαταστάθηκε στο σπιτάκι του φύλακα του παλιού τουρκικού νεκροταφείου, καθώς βρισκόταν ακριβώς απέναντι του δρόμου από το κτίσμα που χρησιμοποιούσε η βρετανική διοίκηση (σήμερα στεγάζει το Καζίνο της Ρόδου). Εκεί συγκατοικούσε με την Εύα Κοέν.
   
   Από εκείνη την εποχή χρονολογείται το βιβλίο του Reflections on a Marine Venus, μία λυρική εξύμνηση του νησιού, στην οποία ο Ντάρελ τείνει να αποφεύγει κάτι περισσότερο από μία περαστική αναφορά στην ταραχή των καιρών.
   Στην Αργεντινή και στο Βελιγράδι
   
   Το 1947 ο Ντάρελ διορίσθηκε διευθυντής του Βρετανικού Συμβουλίου στην Κόρντομπα της Αργεντινής, όπου για τους επόμενους 18 μήνες έδινε διαλέξεις πάνω σε πολιτιστικά θέματα[8]. Επέστρεψε στο Λονδίνο με την Εύα το καλοκαίρι του 1948, περί την εποχή που ο ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας στρατάρχης Τίτο διέκοψε τους δεσμούς με την COMINFORM του Στάλιν, οπότε ο Ντάρελ αποσπάσθηκε στο Βελιγράδι[9], όπου και παρέμεινε μέχρι το 1952. Αυτή η περίοδος του έδωσε υλικό για το βιβλίο του Λευκοί αετοί πάνω από τη Σερβία (1957).
   Στην Κύπρο
   
   Το 1952 η Εύα νοσηλεύθηκε στην Αγγλία. Ο Ντάρελ μετακόμισε στην Κύπρο με την κόρη τους Σαπφώ, όπου αγόρασε σπίτι και πήρε θέση καθηγητή των αγγλικών στο Παγκύπριο Γυμνάσιο για να στηρίξει οικονομικά τη συγγραφική του δραστηριότητα, κάτι που ακολούθησε εργασία στις «δημόσιες σχέσεις» για λογαριασμό της βρετανικής κυβερνήσεως κατά την αναταραχή για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Για την περίοδο της Κύπρου έγραψε στο έργο του Bitter Lemons, που κέρδισε το Βραβείο Duff Cooper το 1957. Το 1954 Ο Λώρενς Ντάρελ έγινε μέλος (Fellow) της Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας. Ο Ντάρελ εγκατέλειψε την Κύπρο τον Αύγουστο 1956, όταν η αναταραχή είχε εξελιχθεί στον κυπριακό αντιαποικιακό αγώνα και η θέση του ως κυβερνητικού υπαλλήλου οδήγησε σε επανειλημμένες δολοφονικές απόπειρες εναντίον του[10].
   Το Αλεξανδρινό κουαρτέτο
   
   Το 1957 ο Ντάρελ δημοσίευσε το μυθιστόρημα Ζυστίν, που θα γινόταν το πρώτο μέρος του γνωστότερου έργου του, του Αλεξανδρινού κουαρτέτου, τα 4 μέρη του οποίου, τα Ζυστίν, Μπαλτάζαρ (1958), Mountolive (1958) και Κλέα (1960), αφηγούνται γεγονότα που διαδραματίζονται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Τα πρώτα τρία βιβλία αφηγούνται ουσιαστικά την ίδια ιστορία από διαφορετικές πλευρές, μία τεχνική που ο Ντάρελ χαρακτήρισε στην εισαγωγική σημείωσή του στο Μπαλτάζαρ ως «σχετικιστική». Μόνο στο τελευταίο μέρος, το Κλέα, προχωρεί την ιστορία στον χρόνο και φθάνει σε μία κατάληξη.
   
   Το Αλεξανδρινό κουαρτέτο εντυπωσίασε τους κριτικούς με τον υφολογικό πλούτο του, την ποικιλία και τη ζωηράδα των χαρακτήρων του, τις εναλλαγές του ανάμεσα στο προσωπικό και στο πολιτικό στοιχείο, καθώς και τις εξωτικές τοποθεσίες μέσα και γύρω από την πόλη, τις οποίες ο Ντάρελ παρουσιάζει ως τον πρωταγωνιστή: «Η πόλη, που μας χρησιμοποίησε σαν την πανίδα της, έβρεξε μέσα μας συγκρούσεις που ήταν δικές της και που τις πήραμε για δικές μας: αγαπημένη Αλεξάνδρεια!» Η παρουσίαση του Κουαρτέτου στο The Times Literary Supplement σημείωνε: «Αν ποτέ ένα έργο έφερε μία άμεσα αναγνωρίσιμη υπογραφή σε κάθε του φράση, τότε είναι αυτό». Υπήρχε κάποια πρόταση να προταθεί ο Ντάρελ για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά αυτό δεν υλοποιήθηκε.
   
   Με δεδομένο το πολυσύνθετο του έργου, ήταν πιθανώς αναπόφευκτο ότι η απόπειρα του Τζωρτζ Κιούκορ το 1969 να μεταφέρει το έργο στον κινηματογράφο (ως Ζυστίν) απλοποιήσε την ιστορία σε βαθμό μελοδράματος και απέτυχε.
   Τα τελευταία χρόνια στη Γαλλία
   
   Ο Ντάρελ πήρε διαζύγιο από την Εύα Κοέν το 1955 και ξαναπαντρεύτηκε το 1961 μία άλλη Αλεξανδρινή Εβραία, την Κλωντ-Μαρί Βενσεντόν (Vincendon), που την είχε γνωρίσει στην Κύπρο. Ο Ντάρελ κατέρρευσε όταν η Κλωντ-Μαρί πέθανε από καρκίνο το 1967. Ο τέταρτος και τελευταίος γάμος του έγινε το 1973, με μία Γαλλίδα, την Γκισλαίν ντε Μποϋσσόν (Ghislaine de Boysson), από την οποία πήρε διαζύγιο το 1979.
   
   Ο Ντάρελ εγκαταστάθηκε στο Σομιέρ (Sommières), ένα μικρό χωριό στο Λανγκεντόκ της Γαλλίας, όπου αγόρασε ένα μεγάλο σπίτι, απομονωμένο πίσω από τη μεγάλη περίφραξή του στην άκρη του χωριού. Εδώ συνέγραψε το The Revolt of Aphrodite με δύο μέρη, το Tunc (1968) και το Nunquam (1970), καθώς και το Κουιντέτο της Αβινιόν, που επιχειρούσε να επαναλάβει την επιτυχία του Αλεξανδρινού κουαρτέτου και στο οποίο ο συγγραφέας επισκέπτεται και πάλι πολλά από τα μοτίβα και τα στιλ του Κουαρτέτου. Το μεσαίο από τα 5 βιβλία του Κουιντέτου, το Κονστάνς, που απεικονίζει τη Γαλλία υπό τη γερμανική κατοχή, χρίσθηκε υποψήφιο για το Βραβείο Μπούκερ το 1982, ενώ το πρώτο του βιβλίο, το Monsieur, τιμήθηκε το 1974 με το James Tait Black Memorial Prize. Το 1974 ο Ντάρελ πήρε την υποτροφία Andrew Mellon για επισκέπτης καθηγητής των επιστημών του ανθρώπου στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια[11].
   
   Την ίδια αυτή τελευταία περίοδο της ζωής του έγραψε τα έργα Sicilian Carousel (που εξυμνεί τη Σικελία), τα Ελληνικά νησιά και το Caesar's Vast Ghost, που αφορά κυρίως τη γαλλική επαρχία της Προβηγκίας.
   
   Ο Ντάρελ υπέφερε από εμφύσημα για πολλά χρόνια. Πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στο σπίτι του Σομιέρ σε ηλικία 78 ετών. Ο φίλος του Άλαν Τόμας δώρησε μία συλλογή βιβλίων και περιοδικών που σχετίζονται με τον Ντάρελ στη Βρετανική Βιβλιοθήκη, συλλογή η οποία διατηρείται ως η ξεχωριστή Lawrence Durrell Collection.
   
   Ο Τόμας υπήρξε επίσης επιμελητής μιας ανθολογίας πρόσθετων κειμένων, επιστολών και ποιήσεως υπό τον γενικό τίτλο "Spirit Of Place," η οποία περιέχει πολλά που συμπληρώνουν τα βιβλία του Ντάρελ.
   Ποίηση
   
   Η ποίηση του Ντάρελ επισκιάσθηκε από τα μυθιστορήματά του. Ο ποιητής Πίτερ Πόρτερ γράφει στην εισαγωγή του στα «Επιλεγμένα ποιήματα του Λώρενς Ντάρελ»[12] για τον Ντάρελ ως ποιητή: «`Ενας από τους καλύτερους των τελευταίων εκατό ετών. Και ένας από τους πλέον «απολαύσιμους»... ...(η ποίησή του) είναι πάντοτε όμορφη ως ήχος και σύνταξη. Η καινοτομία του έγκειται στην άρνησή του να είναι περισσότερο υψιλόφρων από ό,τι το θέμα του, μαζί με τον χειρισμό που επιφυλάσσει σε ολόκληρο το λεξικό της γλώσσας.»[13]
   Δουλειά με τη βρετανική κυβέρνηση
   
   Ο Ντάρελ πέρασε αρκετά χρόνια στην υπηρεσία του Φόρεϊν Όφις. Υπήρξε ανώτερος υπάλληλος του τμήματος τύπου στις βρετανικές πρεσβείες στην Αθήνα και το Κάιρο, ακόλουθος τύπου στις πρεσβείες στην Αλεξάνδρεια και το Βελιγράδι, διευθυντής του Βρετανικού Συμβουλίου στην Καλαμάτα και στην Κόρντομπα, διευθυντής δημόσιων σχέσεων στη Δωδεκάνησο και στην Κύπρο. Αργότερα ο Ντάρελ αρνήθηκε να τιμηθεί με το παράσημο Commander of the Order of St. Michael and St. George για τις υπηρεσίες του[14]. Τα χιουμοριστικά έργα του Ντάρελ Esprit de Corps και Stiff Upper Lip μιλούν για τη ζωή στο διπλωματικό σώμα, ιδιαίτερα στη Σερβία.
   
   Ισχυρίσθηκε ότι είχε αντιπαθήσει τόσο την Αίγυπτο όσο και την Αργεντινή[15], πάντως πολύ περισσότερο είχε αντιπαθήσει τη Γιουγκοσλαβία.
   Επήρειες
   
   Γενικά μπορεί να υποστηριχθεί ότι ο Ντάρελ επηρεάσθηκε από τους ακόλουθους:
   
   Χένρυ Μίλλερ, Τζόζεφ Κόνραντ, Φρίντριχ Νίτσε, Κωνσταντίνος Καβάφης, Τόμας Στερνς Έλιοτ, Γιώργος Σεφέρης, Όσκαρ Ουάιλντ.
   
   Ενώ με τη σειρά του επηρέασε τους:
   
   Χούλιο Κορτάσαρ, Τόμας Πίντσον, Ντέιβιντ Γκασκόυν, Ντύλαν Τόμας και Ρότζερ Ζελάζνυ.
   
   
   Ο αστεροειδής 2231 Ντάρελ (2231 Durrell), που ανακαλύφθηκε το 1941, πήρε το όνομά του προς τιμή του Λώρενς Ντάρελ.
   
   http://el.wikipedia.org/wiki/Λώρενς_Ντάρελ

   
   

   "Ελλάδα".

27 Ιανουαρίου: Διεθνής Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ - PATAKIS PUBLICATIONS.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ - PATAKIS PUBLICATIONS

27 Ιανουαρίου: Διεθνής Ημέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος

Σήμερα συμπληρώνονται 69 χρόνια από την απελευθέρωση του Άουσβιτς από τα σοβιετικά στρατεύματα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη ως Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, το οποίο οδήγησε στην εξόντωση 6 εκατομμυρίων Εβραίων, 2 εκατομμυρίων Τσιγγάνων, 15000 ομοφυλόφιλων και εκατομμυρίων άλλων από τους Ναζί και τους συνεργάτες τους. Ειδικά η Ελλάδα είδε την κοινότητα των Εβραίων στη Θεσσαλονίκη, τη μεγαλύτερη μέχρι τότε στα Βαλκάνια, να αφανίζεται σχεδόν εντελώς.

Με αφορμή τη σημερινή επέτειο διαβάζουμε ξανά δύο βιβλία αφιερωμένα στην κοινότητα της Θεσσαλονίκης: Το βιβλίο ιστορίας της Ρένας Μόλχο «Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης» και τη νουβέλα του Νίκου Α. Κοκάντζη «Τζιοκόντα». Ένα συγκλονιστικό αφήγημα, που περιγράφει την αληθινή ιστορία του πρώτου έρωτα δυο νέων στη Θεσσαλονίκη τα χρόνια της γερμανικής Κατοχής, ενός έρωτα που διακόπτεται βίαια όταν η Τζιοκόντα, μαζί με την οικογένειά της παίρνει, όπως και πάρα πολλοί άλλοι Εβραίοι της πόλης, το δρόμο χωρίς επιστροφή, το δρόμο για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

http://bit.ly/1es0bID
http://bit.ly/1jAHaL6

Φτιάξτε μόνες σας μαλακτικό ρούχων

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Απλές λύσεις.

6 Νοεμβρίου

► Φτιάξτε μόνες σας μαλακτικό ρούχων

Περισσότερο φιλικό προς το δέρμα και πιο οικονομικό
Φρεσκάρετε τα ρούχα σας χωρίς να χρησιμοποιήσετε χημικά συστατικά, με το μαλακτικό που θα φτιάξετε μόνες σας. Το ξύδι, που είναι η βάση της συνταγής, είναι φυσικός μαλακτικός παράγοντας, ενώ, με την προσθήκη κάποιου αιθέριου ελαίου, όπως λεβάντας, πορτοκαλιού, λεμονιού ή μέντας τα ρούχα σας θα μυρίζουν τέλεια, αλλά θα είναι και απόλυτα υγιεινά, μιας και αυτά τα έλαια έχουν αντιβακτηριδιακές ιδιότητες.

Τι θα χρειαστείτε:
Ένα μεγάλο βάζο με καπάκι
500 ml. λευκό ξύδι
Αιθέριο έλαιο της επιλογής σας
Φρέσκα μυρωδικά

Βάλτε το ξύδι στο βάζο σας και ρίξτε μέσα 10- 12 σταγόνες από το αιθέριο έλαιο. Κλείστε το καπάκι και ανακινήστε να ανακατευτεί καλά. Σε κάθε πλύση, προσθέστε ¼ φλιτζανιού του τσαγιού από το μίγμα στη θήκη του πλυντηρίου για το μαλακτικό. Για ακόμα πιο έντονο άρωμα, προσθέστε στο μίγμα μία δόση φρέσκων μυρωδικών, όπως δενδρολίβανο, λεβάντα ή μέντα.

Πηγή: queen.gr

Πολύτιμος ο χρόνος μετά τη νιότη...

1. Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Απλές λύσεις.

   6 Νοεμβρίου

   
   

   ► Πολύτιμος ο χρόνος μετά τη νιότη...

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα... Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.

Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.

Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.

Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.

Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.

Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.

Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.

Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.

Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.

Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.

Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.

Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.

Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.

Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.

Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.

Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...

Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.

Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.

Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν... Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.

Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.

Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

____

~ του Mario de Andrade (Ποιητής, συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μουσικολόγος από τη Βραζιλία)

Πηγή: antikleidi.com

ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ ΑΠΟ ΤΟ 1911

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε σύνδεσμο από Κρήτη Πόλεις και χωριά.

Τρίτη, 5 Νοεμβρίου 2013

ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΗΝΑ ΑΠΟ ΤΟ 1911

Στα άδυτα των υπογείων του Αγίου Μηνά , εκεί όπου δεν πάτησε ανθρώπινο πόδι από το 1911, κατεβηκανν οι αρχαιολόγοι με τη συνδρομή της ΕΜΑΚ προκειμένου να εξερευνήσουν το χώρο και να αποφανθούν εάν και πως μπορεί ο χώρος αυτός να αξιοποιηθεί.

• 
  

 

 

 

 

 

 

 συνέχεια στο  σύνδεσμο

«θέατρον, λίθου λευκού, θέας άξιον»

1.  http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/11/17000.html
   5 Νοεμβρίου
   
   
2. 
   

   Προστασία και Ανάδειξη του Αρχαίου θεάτρου Σπάρτης (17.000 θεατών).
   "Ο Παυσανίας το χαρακτηρίζει «θέατρον, λίθου λευκού, θέας άξιον» (χρονολογείται από τον 2ο αιώνα πχ). Ξεχωρίζει για το μέγεθός του, καθώς και για την ποιότητα και την πολυτέλεια της κατασκευής του, που αντανακλάται στη χρήση εγχώριου λευκού μαρμάρου. Με διάμετρο κοίλου 141μ. ήταν ίσως το μεγαλύτερο θέατρο στον ελλαδικό χώρο...http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/11/17000.html