Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Σαν σήμερα, το 1926

  1. Σαν σήμερα, το 1926, γεννιέται ο Ντάριο Φο, ένας από τους γνωστότερους ηθοποιούς και συγγραφείς του ιταλικού θεάτρου, ένας γνήσιος απόγονος των μεσαιωνικών παλιάτσων και τροβαδούρων. Το 1997 κερδίζει το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Από τις εκδόσεις μας κυκλοφορούν: http://www.kastaniotis.com/author/1877
     
  2. Φωτογραφία: Σαν σήμερα, το 1926, γεννιέται ο Ντάριο Φο, ένας από τους γνωστότερους ηθοποιούς και συγγραφείς του ιταλικού θεάτρου, ένας γνήσιος απόγονος των μεσαιωνικών παλιάτσων και τροβαδούρων. Το 1997 κερδίζει το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Από τις εκδόσεις μας κυκλοφορούν: http://www.kastaniotis.com/author/1877

-)(-ΜΟΥΝΙΧΙΩΝ (29 ΗΜΕΡΕΣ) 24 ΜΑΡΤΙΟΥ – 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ.

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Ιερά Ελλάς.
-)(-ΜΟΥΝΙΧΙΩΝ (29 ΗΜΕΡΕΣ) 24 ΜΑΡΤΙΟΥ – 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ.

Ο Μουνιχιών είναι ο 10-ος μήνας στο αττικό ημερολόγιο.

Είναι αφιερωμένος στη θεά Άρτεμη και αντιστοιχεί στο χρονικό διάστημα 24 Μαρτίου-22 Απριλίου.
Φωτογραφία: -)(-ΜΟΥΝΙΧΙΩΝ (29 ΗΜΕΡΕΣ) 24 ΜΑΡΤΙΟΥ – 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ.

Ο Μουνιχιών είναι ο 10-ος μήνας στο αττικό ημερολόγιο.

Είναι αφιερωμένος στη θεά Άρτεμη και αντιστοιχεί στο χρονικό διάστημα 24 Μαρτίου-22 Απριλίου.

Ομώνυμη γιορτή προς τιμή της Μουνιχίας Αρτέμιδος τελούνταν την 16η ημέρα του μήνα στον ιερό της ναό στο λόφο της Μουνιχίας στον Πειραιά. 

Άλλες σημαντικές γιορτές που πραγματοποιούνταν κατά το μήνα αυτό ήταν η γιορτή προς τιμήν του θεού Έρωτα την 4η ημέρα στο “Εν κήποις” ιερό της θεάς Αφροδίτης στην Ακρόπολη, τα Βραυρώνια ανήμερα της πανσελήνου, τα Ολυμπιεία τη 19η ημέρα και η Δελφινίου Πομπή, εις ανάμνησιν της ικεσίας του Θησέα και των συντρόφων του στο ιερό του Δελφινίου Απόλλωνα πριν πλεύσουν για την Κρήτη και το λαβύρινθο του βασιλιά Μίνωα.

Η γιορτή των Μουνιχίων ετελείτο με μεγαλοπρέπεια στο ιερό της θεάς, πάνω στον λόφο της Μουνιχίας στον Πειραιά.

Πιθανότατα εκεί που βρίσκεται σήμερα είτε η εκκλησία του προφήτη Ηλία ή ο Ναυτικός Όμιλος.

Τα Μουνίχια καθιερώθηκαν λόγω της θρησκευτικής πίστης των Αθηναίων ότι η θεά Αρτέμις, θεά της Σελήνης, τους φώτιζε με τη μορφή της πανσελήνου, στη νικηφόρα ναυμαχία της Σαλαμίνας εναντίον των Περσών.

Οι πιστοί προσέφεραν στη θεά τυρόπλαστους πλακούντες, που ονομάζονταν «αμφιφώντες», γιατί τοποθετούνταν μεταξύ δύο κεριών που αλληγορικά έδειχναν την ανατολή και τη δύση της Σελήνης.

Την 6ηΙκέτιδες, κρατώντας τις ικετηρίες, δηλαδή κλαδιά ελιάς στολισμένα με μαλλιά, πήγαιναν με πομπή στο Δελφίνιο, τον ναό του θεού στον Ιλισσό (Πλουτ. Θησ. ΙΗ’).

Εκεί τις κατέθεταν στον βωμό, σε ένδειξη των ικεσιών τους, γι’ αυτό και έλεγαν τη φράση «ικετηρίαν τιθένα» (Ηρδ. Ε’, 51 -Δημσθ).

Η γιορτή ανάγεται στον Θησέα, ο οποίος πήρε μαζί του τους νέους και τις νέες που είχαν κληρωθεί για τον φόρο αίματος της Αθήνας στον Μινώταυρο, και πήγε, την 6η Μουνιχιώνα, στο Δελφίνιο, αφιερώνοντας γι’ αυτόν και τους συντρόφους του, ικετηρίαν -κλαδί από την ιερή ελιά στολισμένο με λευκό μαλλί.

Αφού έγινε η δέηση, κατέβηκαν όλοι μαζί στην ακτή και απέπλευσαν για την Κρήτη, απ’ όπου, ως γνωστόν, επέστρεψαν σώοι.

Στη γιορτή των Δελφίνιων, οι Αθηναίοι -εκτός από τον Απόλλωνα- τιμούσαν και την αδελφή του, τη Δελφίνια Άρτεμη. Την 6η του μηνός Μουνιχιώνα εγκαινιαζόταν η αρχή των θαλασσίων ταξιδιών μετά τη χειμερινή διακοπή τους.

Στην κοντινή Αίγινα ετελείτο η ίδια γιορτή τον μήνα Δελφίνιο, αντίστοιχο του αττικού μήνα Μουνιχιώνα.

Εκεί η γιορτή πανηγυριζόταν με αγώνες οι οποίοι ονομάζονταν Υδροφόρια, σε ανάμνηση της προσέγγισης των Αργοναυτών στην Αίγινα, κατά την επιστροφή τους από την Αία της Κολχίδας, όπου προμηθεύτηκαν πόσιμο νερό για να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Ιωλκό.

Την 19η Μουνιχιώνα τελούνταν στην Αθήνα τα Ολύμπια προς τιμήν του Ολυμπίου Διός.

Ιδρύθηκαν από τον Πεισίστρατο, όταν θεμελίωσε τον ναό του Ολυμπίου Διός (Ολυμπιείον) στις όχθες του Ιλισού το 530 π.Χ.

Τα αθηναϊκά Ολύμπια τελούνταν στον περίβολο του ναού και με την πάροδο του χρόνου παράκμασαν.

Ανανεώθηκαν από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό, επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης και τελειοποίησης του Ολυμπιείου το 129 μ.Χ. Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους (30’7 π.Χ.), ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, προστάτης της πόλης των Αθηνών και των πατροπαράδοτων δημοκρατικών της πολιτικών θεσμών, ελευθέρωσε την Αθήνα από τον Κάσσανδρο και έγινε δεκτός στην πόλη με θεϊκές τιμές.

Οι Αθηναίοι, για να κολακεύσουν τη ματαιοδοξία του, ονόμασαν αυτόν και τον πατέρα του, τον
Αντίγονο, «Σωτήρες» και τους αφιέρωσαν βωμούς.

Επίσης μετονόμασαν τον μήνα Μουνιχιώνα σε Δημητριώνα (Πλουτ. Δημ. 12) και τη γιορτή των Διονυσίων σε Δημήτρια.

Τέλος, αποφάσισαν τη δημιουργία δύο νέων αττικών φυλών, που θα ονομάζονταν Αντιγονίδα και Δημητριάδα.

του μηνός Μουνιχιώνα ετελείτο στην Αθήνα η γιορτή του Δελφινίου Απόλλωνα, του προστάτη της ναυσιπλοΐας.

Κατά τη διάρκεια της γιορτής, παρθένες, οι Ικέτιδες, κρατώντας τις ικετηρίες, δηλαδή κλαδιά ελιάς στολισμένα με μαλλιά, πήγαιναν με πομπή στο Δελφίνιο, τον ναό του θεού στον Ιλισσό (Πλουτ. Θησ. ΙΗ’). Εκεί τις κατέθεταν στον βωμό, σε ένδειξη των ικεσιών τους, γι’ αυτό και έλεγαν τη φράση «ικετηρίαν τιθένα» (Ηρδ. Ε’, 51 -Δημσθ).

Η γιορτή ανάγεται στον Θησέα, ο οποίος πήρε μαζί του τους νέους και τις νέες που είχαν κληρωθεί για τον φόρο αίματος της Αθήνας στον Μινώταυρο, και πήγε, την 6η Μουνιχιώνα, στο Δελφίνιο, αφιερώνοντας γι’ αυτόν και τους συντρόφους του, ικετηρίαν -κλαδί από την ιερή ελιά στολισμένο με λευκό μαλλί.

Αφού έγινε η δέηση, κατέβηκαν όλοι μαζί στην ακτή και απέπλευσαν για την Κρήτη, απ’ όπου, ως γνωστόν, επέστρεψαν σώοι.

Στη γιορτή των Δελφίνιων, οι Αθηναίοι -εκτός από τον Απόλλωνα- τιμούσαν και την αδελφή του, τη Δελφίνια Άρτεμη.

Την 6η του μηνός Μουνιχιώνα εγκαινιαζόταν η αρχή των θαλασσίων ταξιδιών μετά τη χειμερινή διακοπή τους.

Στην κοντινή Αίγινα ετελείτο η ίδια γιορτή τον μήνα Δελφίνιο, αντίστοιχο του αττικού μήνα Μουνιχιώνα.

Εκεί η γιορτή πανηγυριζόταν με αγώνες οι οποίοι ονομάζονταν Υδροφόρια, σε ανάμνηση της προσέγγισης των Αργοναυτών στην Αίγινα, κατά την επιστροφή τους από την Αία της Κολχίδας, όπου προμηθεύτηκαν πόσιμο νερό για να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Ιωλκό.

Την 19η Μουνιχιώνα τελούνταν στην Αθήνα τα Ολύμπια προς τιμήν του Ολυμπίου Διός. Ιδρύθηκαν από τον Πεισίστρατο, όταν θεμελίωσε τον ναό του Ολυμπίου Διός (Ολυμπιείον) στις όχθες του Ιλισού το 530 π.Χ.

Τα αθηναϊκά Ολύμπια τελούνταν στον περίβολο του ναού και με την πάροδο του χρόνου παράκμασαν.

Ανανεώθηκαν από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό, επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης και τελειοποίησης του Ολυμπιείου το 129 μ.Χ. Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους (30’7 π.Χ.), ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, προστάτης της πόλης των Αθηνών και των πατροπαράδοτων δημοκρατικών της πολιτικών θεσμών, ελευθέρωσε την Αθήνα από τον Κάσσανδρο και έγινε δεκτός στην πόλη με θεϊκές τιμές.

Οι Αθηναίοι, για να κολακεύσουν τη ματαιοδοξία του, ονόμασαν αυτόν και τον πατέρα του, τον Αντίγονο, «Σωτήρες» και τους αφιέρωσαν βωμούς.

Επίσης μετονόμασαν τον μήνα Μουνιχιώνα σε Δημητριώνα (Πλουτ. Δημ. 12) και τη γιορτή των Διονυσίων σε Δημήτρια.

Τέλος, αποφάσισαν τη δημιουργία δύο νέων αττικών φυλών, που θα ονομάζονταν Αντιγονίδα και Δημητριάδα.
—————————————————————————————————————

Πηγές
•«Η Οδύσσεια των Ημερολογίων, τόμος Α’ – αναζητώντας τις ρίζες», εκδόσεις ΔΙΑΥΛΟΣ, εκδοθέν υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΠΗΓΗ http://eleysis69.wordpress.com/
...
Ομώνυμη γιορτή προς τιμή της Μουνιχίας Αρτέμιδος τελούνταν την 16η ημέρα του μήνα στον ιερό της ναό στο λόφο της Μουνιχίας στον Πειραιά.

Άλλες σημαντικές γιορτές που πραγματοποιούνταν κατά το μήνα αυτό ήταν η γιορτή προς τιμήν του θεού Έρωτα την 4η ημέρα στο “Εν κήποις” ιερό της θεάς Αφροδίτης στην Ακρόπολη, τα Βραυρώνια ανήμερα της πανσελήνου, τα Ολυμπιεία τη 19η ημέρα και η Δελφινίου Πομπή, εις ανάμνησιν της ικεσίας του Θησέα και των συντρόφων του στο ιερό του Δελφινίου Απόλλωνα πριν πλεύσουν για την Κρήτη και το λαβύρινθο του βασιλιά Μίνωα.

Η γιορτή των Μουνιχίων ετελείτο με μεγαλοπρέπεια στο ιερό της θεάς, πάνω στον λόφο της Μουνιχίας στον Πειραιά.

Πιθανότατα εκεί που βρίσκεται σήμερα είτε η εκκλησία του προφήτη Ηλία ή ο Ναυτικός Όμιλος.

Τα Μουνίχια καθιερώθηκαν λόγω της θρησκευτικής πίστης των Αθηναίων ότι η θεά Αρτέμις, θεά της Σελήνης, τους φώτιζε με τη μορφή της πανσελήνου, στη νικηφόρα ναυμαχία της Σαλαμίνας εναντίον των Περσών.

Οι πιστοί προσέφεραν στη θεά τυρόπλαστους πλακούντες, που ονομάζονταν «αμφιφώντες», γιατί τοποθετούνταν μεταξύ δύο κεριών που αλληγορικά έδειχναν την ανατολή και τη δύση της Σελήνης.

Την 6ηΙκέτιδες, κρατώντας τις ικετηρίες, δηλαδή κλαδιά ελιάς στολισμένα με μαλλιά, πήγαιναν με πομπή στο Δελφίνιο, τον ναό του θεού στον Ιλισσό (Πλουτ. Θησ. ΙΗ’).

Εκεί τις κατέθεταν στον βωμό, σε ένδειξη των ικεσιών τους, γι’ αυτό και έλεγαν τη φράση «ικετηρίαν τιθένα» (Ηρδ. Ε’, 51 -Δημσθ).

Η γιορτή ανάγεται στον Θησέα, ο οποίος πήρε μαζί του τους νέους και τις νέες που είχαν κληρωθεί για τον φόρο αίματος της Αθήνας στον Μινώταυρο, και πήγε, την 6η Μουνιχιώνα, στο Δελφίνιο, αφιερώνοντας γι’ αυτόν και τους συντρόφους του, ικετηρίαν -κλαδί από την ιερή ελιά στολισμένο με λευκό μαλλί.

Αφού έγινε η δέηση, κατέβηκαν όλοι μαζί στην ακτή και απέπλευσαν για την Κρήτη, απ’ όπου, ως γνωστόν, επέστρεψαν σώοι.

Στη γιορτή των Δελφίνιων, οι Αθηναίοι -εκτός από τον Απόλλωνα- τιμούσαν και την αδελφή του, τη Δελφίνια Άρτεμη. Την 6η του μηνός Μουνιχιώνα εγκαινιαζόταν η αρχή των θαλασσίων ταξιδιών μετά τη χειμερινή διακοπή τους.

Στην κοντινή Αίγινα ετελείτο η ίδια γιορτή τον μήνα Δελφίνιο, αντίστοιχο του αττικού μήνα Μουνιχιώνα.

Εκεί η γιορτή πανηγυριζόταν με αγώνες οι οποίοι ονομάζονταν Υδροφόρια, σε ανάμνηση της προσέγγισης των Αργοναυτών στην Αίγινα, κατά την επιστροφή τους από την Αία της Κολχίδας, όπου προμηθεύτηκαν πόσιμο νερό για να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Ιωλκό.

Την 19η Μουνιχιώνα τελούνταν στην Αθήνα τα Ολύμπια προς τιμήν του Ολυμπίου Διός.

Ιδρύθηκαν από τον Πεισίστρατο, όταν θεμελίωσε τον ναό του Ολυμπίου Διός (Ολυμπιείον) στις όχθες του Ιλισού το 530 π.Χ.

Τα αθηναϊκά Ολύμπια τελούνταν στον περίβολο του ναού και με την πάροδο του χρόνου παράκμασαν.

Ανανεώθηκαν από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό, επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης και τελειοποίησης του Ολυμπιείου το 129 μ.Χ. Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους (30’7 π.Χ.), ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, προστάτης της πόλης των Αθηνών και των πατροπαράδοτων δημοκρατικών της πολιτικών θεσμών, ελευθέρωσε την Αθήνα από τον Κάσσανδρο και έγινε δεκτός στην πόλη με θεϊκές τιμές.

Οι Αθηναίοι, για να κολακεύσουν τη ματαιοδοξία του, ονόμασαν αυτόν και τον πατέρα του, τον
Αντίγονο, «Σωτήρες» και τους αφιέρωσαν βωμούς.

Επίσης μετονόμασαν τον μήνα Μουνιχιώνα σε Δημητριώνα (Πλουτ. Δημ. 12) και τη γιορτή των Διονυσίων σε Δημήτρια.

Τέλος, αποφάσισαν τη δημιουργία δύο νέων αττικών φυλών, που θα ονομάζονταν Αντιγονίδα και Δημητριάδα.

του μηνός Μουνιχιώνα ετελείτο στην Αθήνα η γιορτή του Δελφινίου Απόλλωνα, του προστάτη της ναυσιπλοΐας.

Κατά τη διάρκεια της γιορτής, παρθένες, οι Ικέτιδες, κρατώντας τις ικετηρίες, δηλαδή κλαδιά ελιάς στολισμένα με μαλλιά, πήγαιναν με πομπή στο Δελφίνιο, τον ναό του θεού στον Ιλισσό (Πλουτ. Θησ. ΙΗ’). Εκεί τις κατέθεταν στον βωμό, σε ένδειξη των ικεσιών τους, γι’ αυτό και έλεγαν τη φράση «ικετηρίαν τιθένα» (Ηρδ. Ε’, 51 -Δημσθ).

Η γιορτή ανάγεται στον Θησέα, ο οποίος πήρε μαζί του τους νέους και τις νέες που είχαν κληρωθεί για τον φόρο αίματος της Αθήνας στον Μινώταυρο, και πήγε, την 6η Μουνιχιώνα, στο Δελφίνιο, αφιερώνοντας γι’ αυτόν και τους συντρόφους του, ικετηρίαν -κλαδί από την ιερή ελιά στολισμένο με λευκό μαλλί.

Αφού έγινε η δέηση, κατέβηκαν όλοι μαζί στην ακτή και απέπλευσαν για την Κρήτη, απ’ όπου, ως γνωστόν, επέστρεψαν σώοι.

Στη γιορτή των Δελφίνιων, οι Αθηναίοι -εκτός από τον Απόλλωνα- τιμούσαν και την αδελφή του, τη Δελφίνια Άρτεμη.

Την 6η του μηνός Μουνιχιώνα εγκαινιαζόταν η αρχή των θαλασσίων ταξιδιών μετά τη χειμερινή διακοπή τους.

Στην κοντινή Αίγινα ετελείτο η ίδια γιορτή τον μήνα Δελφίνιο, αντίστοιχο του αττικού μήνα Μουνιχιώνα.

Εκεί η γιορτή πανηγυριζόταν με αγώνες οι οποίοι ονομάζονταν Υδροφόρια, σε ανάμνηση της προσέγγισης των Αργοναυτών στην Αίγινα, κατά την επιστροφή τους από την Αία της Κολχίδας, όπου προμηθεύτηκαν πόσιμο νερό για να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς την Ιωλκό.

Την 19η Μουνιχιώνα τελούνταν στην Αθήνα τα Ολύμπια προς τιμήν του Ολυμπίου Διός. Ιδρύθηκαν από τον Πεισίστρατο, όταν θεμελίωσε τον ναό του Ολυμπίου Διός (Ολυμπιείον) στις όχθες του Ιλισού το 530 π.Χ.

Τα αθηναϊκά Ολύμπια τελούνταν στον περίβολο του ναού και με την πάροδο του χρόνου παράκμασαν.

Ανανεώθηκαν από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό, επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης και τελειοποίησης του Ολυμπιείου το 129 μ.Χ. Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους (30’7 π.Χ.), ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, προστάτης της πόλης των Αθηνών και των πατροπαράδοτων δημοκρατικών της πολιτικών θεσμών, ελευθέρωσε την Αθήνα από τον Κάσσανδρο και έγινε δεκτός στην πόλη με θεϊκές τιμές.

Οι Αθηναίοι, για να κολακεύσουν τη ματαιοδοξία του, ονόμασαν αυτόν και τον πατέρα του, τον Αντίγονο, «Σωτήρες» και τους αφιέρωσαν βωμούς.

Επίσης μετονόμασαν τον μήνα Μουνιχιώνα σε Δημητριώνα (Πλουτ. Δημ. 12) και τη γιορτή των Διονυσίων σε Δημήτρια.

Τέλος, αποφάσισαν τη δημιουργία δύο νέων αττικών φυλών, που θα ονομάζονταν Αντιγονίδα και Δημητριάδα.
—————————————————————————————————————

Πηγές
•«Η Οδύσσεια των Ημερολογίων, τόμος Α’ – αναζητώντας τις ρίζες», εκδόσεις ΔΙΑΥΛΟΣ, εκδοθέν υπό την αιγίδα του Πανεπιστημίου Αθηνών.

ΠΗΓΗ http://eleysis69.wordpress.com/

Η ζωγραφική του ήταν μόνο για ευφυείς ανθρώπους !

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Να 'τανε το '21 - Γιώργος Νταλάρας

Αντιγριπικά βότανα

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
Το ενοχλητικό κρυολόγημα, το συνάχι, η γρίπη μπορούν να αντιμετωπιστούν με τα ευεργετικά βότανα της φύσης και να οπλίσουν τον οργανισμό με αντισώματα κατά των ιώσεων. Ποια είναι αυτά τα βότανα;

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Σερ Άντονι βαν Ντάικ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).


ΑΝΤΟΝΙ ΒΑΝ ΝΤΑΙΚ ( 22 Μαρτίου 1599 - 9 Δεκεμβρίου 1641)
ΠΙΝΑΚΑΣ - ΣΑΜΨΩΝ ΚΑΙ ΔΑΛΙΔΑ

Ο Σερ Άντονι βαν Ντάικ (Anthony van Dyck Αμβέρσα 22 Μαρτίου 1599 - Λονδίνο 9 Δεκεμβρίου 1641), ήταν Φλαμανδός ζωγράφος της μπαρόκ τεχνοτροπίας του 17ου αιώνα, ιδιαίτερα παραγωγικός στον τομέα των πορτρέτων Ευρωπαίων αριστοκρατών, αλλά και πινάκων με θρησκευτικά θέματα και σκηνές της μυθολογίας. Ήταν, επίσης, επιδέξιος σχεδιαστής και χαράκτης.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
 

Φωτογραφία: ΑΝΤΟΝΙ ΒΑΝ ΝΤΑΙΚ ( 22 Μαρτίου 1599 - 9 Δεκεμβρίου 1641)
ΠΙΝΑΚΑΣ - ΣΑΜΨΩΝ ΚΑΙ ΔΑΛΙΔΑ 

Ο Σερ Άντονι βαν Ντάικ (Anthony van Dyck Αμβέρσα 22 Μαρτίου 1599 - Λονδίνο 9 Δεκεμβρίου 1641), ήταν Φλαμανδός ζωγράφος της μπαρόκ τεχνοτροπίας του 17ου αιώνα, ιδιαίτερα παραγωγικός στον τομέα των πορτρέτων Ευρωπαίων αριστοκρατών, αλλά και πινάκων με θρησκευτικά θέματα και σκηνές της μυθολογίας. Ήταν, επίσης, επιδέξιος σχεδιαστής και χαράκτης.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Πώς να φυτέψετε ένα δέντρο!

"Έφηβου των Αντικυθήρων"

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Ancient Greek Civilization - Αρχαία Ελλάς.

Χάλκινο άγαλμα νέου γνωστού ως "Έφηβου των Αντικυθήρων" (Περί το 340 π.Χ.)
Έκθεση "Δημοκρατία και η Μάχη του Μαραθώνα"
23 Οκτ. 2010 - 1 Νοβ. 2010, Ζάππειο, Αθήνα
Φωτογραφία Τηλέμαχος Ευθυμιάδης

Broze statue of a youth known as the "Ephebus of Antikythera" (Ca. 340 BC)
Photo Tilemahos Efthimiadis
http://www.flickr.com/photos/telemax/

Φωτογραφία: Χάλκινο άγαλμα νέου γνωστού ως "Έφηβου των Αντικυθήρων" (Περί το 340 π.Χ.)
Έκθεση "Δημοκρατία και η Μάχη του Μαραθώνα"
23 Οκτ. 2010 - 1 Νοβ. 2010, Ζάππειο, Αθήνα
Φωτογραφία Τηλέμαχος Ευθυμιάδης

Broze statue of a youth known as the "Ephebus of Antikythera" (Ca. 340 BC)
Photo Tilemahos Efthimiadis
http://www.flickr.com/photos/telemax/

Crochê para Canhotas - Sapatinho para Bebê em Ponto Escama (0 à 3 meses)...


TO ΡΟΔΟ

Voula Kapiri

TO ΡΟΔΟ
Ρόδο θεσπέσιο,τρυφερό, ολόδροσο που θέλγει,
Στη ζηλευτή την ομορφιά ν’ αντισταθεί ποιος θέλει!
Μαγεύει με τα κάλλη του, προκλητικά προσμένει...
«Έλα σκύψε και νιώσε με, στο απαλό φιλί σου.
Δικό σου πάρε με αν θες, για λίγο στη ζωή σου.
Θα σε μεθύσω μ’ άρωμα, θ’ αγγίξω την ψυχή σου,
θα την ποτίσω με χυμούς, ροδόσταμο θα στάξω,
να σου δροσίζει τις στιγμές, στη λήθη πριν περάσω.»
Ακούμπησα τα χείλη μου στα ροδοπέταλα του,
αγγέλου χάδι η αίσθηση, χάθηκα στ’ άρωμα του.
Στ’ άστρα μ’ ανέβασε ψηλά, στον ήλιο, στο φεγγάρι,
στου ορίζοντα το απέραντο και στ’ αλμυρά πελάγη.
Με ουράνιου τόξου χρώματα εντύθηκε η πλάση,
αγκάλιασε και στόλισε τα πέρατα η λάμψη!
Μα η ομορφιά έχει τίμημα,το ρόδο κρύβει αγκάθια.
Το μαρτυρήσαν οι πληγές που πλήρωσαν τα χάδια.
Στα δάκρυα η λύτρωση, το μάθημα στα χέρια.
Χωρίς γιατί τα κοίταξα..δικό μου ήταν το λάθος,
σαν τον τυφλό τον έρωτα, δεν λόγιαζα στο πάθος.
Πως χάνεται έτσι η ομορφιά, μέσα μου αργοπεθαίνει!
Θάνατο κρύβει η γέννηση, κάθε αρχή ένα τέλος.
To τέλος φέρνει μια άλλη αρχή.Όπως το είπαν στωικοί,
«ουδέν κακό αμιγές καλού»...Χαράζει μια άλλη μέρα!
Όμορφο τριαντάφυλλο, μαράζωσες μπροστά μου.
Πέφτουν τα ροδοπέταλα, πονάνε τη ματιά μου.
Πως να γυρίσω να σε δω; Έτσι δεν το αντέχω!
Θλίψη απλώνει γύρω μου, αυτή η νεκρή σου φύση!
Δεν το περίμενα ποτέ, η λάμψη σου να σβήσει!
Με Ρέκβιεμ Μότσαρτ σε θρηνώ αγαπημένο ρόδο,
που νόμιζα θα έμενες, παντοτινό μου δώρο!!!
~ ~ ~ V. K. ~ ~ ~ 16/11/2013
— με το χρήστη Σταυρούλα Κουγιουμτσιάδη και 37 ακόμη.

Φωτογραφία: TO ΡΟΔΟ
Ρόδο θεσπέσιο,τρυφερό, ολόδροσο  που θέλγει,       
Στη ζηλευτή την ομορφιά ν’ αντισταθεί ποιος θέλει!     
Μαγεύει με τα κάλλη του, προκλητικά προσμένει...
«Έλα σκύψε και νιώσε με, στο απαλό φιλί σου.
Δικό σου πάρε με αν θες, για λίγο στη ζωή σου.
Θα σε μεθύσω μ’ άρωμα, θ’ αγγίξω την ψυχή σου,
θα την ποτίσω με χυμούς, ροδόσταμο θα στάξω,
να σου δροσίζει τις στιγμές, στη λήθη πριν περάσω.»
Ακούμπησα τα χείλη μου στα ροδοπέταλα του,
αγγέλου χάδι η αίσθηση, χάθηκα στ’ άρωμα του.
Στ’ άστρα μ’ ανέβασε ψηλά, στον ήλιο, στο φεγγάρι,
στου ορίζοντα το απέραντο και στ’ αλμυρά πελάγη.
Με ουράνιου τόξου χρώματα εντύθηκε η πλάση,
αγκάλιασε και στόλισε τα πέρατα η λάμψη!
Μα η ομορφιά έχει τίμημα,το ρόδο κρύβει αγκάθια.
Το μαρτυρήσαν οι πληγές που πλήρωσαν τα χάδια.
Στα δάκρυα η λύτρωση, το μάθημα στα χέρια.
Χωρίς γιατί τα κοίταξα..δικό μου ήταν το λάθος,
σαν τον τυφλό τον έρωτα, δεν λόγιαζα στο πάθος.
Πως χάνεται έτσι η ομορφιά, μέσα μου αργοπεθαίνει!
Θάνατο κρύβει η γέννηση, κάθε αρχή ένα τέλος.
To τέλος φέρνει μια άλλη αρχή.Όπως το είπαν στωικοί,
«ουδέν κακό αμιγές καλού»...Χαράζει μια άλλη μέρα!
Όμορφο τριαντάφυλλο, μαράζωσες μπροστά μου.   
Πέφτουν τα ροδοπέταλα, πονάνε τη ματιά μου.
Πως να γυρίσω να σε δω; Έτσι δεν το αντέχω!
Θλίψη απλώνει γύρω μου, αυτή η νεκρή σου φύση!
Δεν το περίμενα ποτέ, η λάμψη σου να σβήσει!
Με Ρέκβιεμ Μότσαρτ σε θρηνώ αγαπημένο ρόδο,
που νόμιζα θα έμενες,  παντοτινό μου δώρο!!!
              ~ ~ ~  V. K. ~ ~ ~           16/11/2013

Δημοφιλείς αναρτήσεις