σκουφάκια και καρδούλες

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Tara Annette Cummings.

For my granddaughter in Ohio I crocheted one in red for Valentine's Day!

 

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Susan Heyn.

Just finished these Valentine's Day coasters. I like the look of the reverse single crochet edge on them.  It's an easy to follow pattern, available on Red Hearts website . http://www.redheart.com/free-patterns/valentine-heart-coaster

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΥ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Ekdoseis Metaixmio.

Μια γυναίκα στο τέλος της ζωής της. Μια λευκή Νοτιοαφρικανή αντιμέτωπη με τη σιδερένια οργή που έχει σφυρηλατήσει η βία του απαρτχάιντ, αντιμέτωπη με το τέλος μιας εποχής, αντιμέτωπη με το θάνατο.
Το γράμμα που γράφει στην κόρη της είναι η ...Δείτε περισσότερα

Ο μύθος της Αλκυόνης

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε σύνδεσμο από Αρχαία Ελληνικά.

Ο μύθος της Αλκυόνης και οι Αλκυονίδες ηλιόλουστες μέρες του Ιανουαρίου

www.apocalypsejohn.com

Ο μύθος της Αλκυόνης και οι Αλκυονίδες ηλιόλουστες μέρες του Ιανουαρίου

Ο μύθος της Αλκυόνης και οι Αλκυονίδες ηλιόλουστες μέρες του Ιανουαρίου

Αλκυονίδες Μέρες (Halcyon Days): Οι Αρχαίοι Ελληνες είχαν παρατηρήσει τις λίγες μέρες καλοκαιρίας που παρουσιάζονται το χειμώνα
Ποιες είναι οι "Αλκυονίδες Μέρες";
Αλκυονίδες μέρες ονομάζονται οι μέρες εκείνες του Ιανουαρίου, οι οποίες έχουν καλό καιρό και ηλιοφάνεια. Πρόκειται για αρχαία ελληνική ονομασία, που προέρχεται απ' τον Αριστοτέλη.
Μετεωρολογικά εξηγείται με την εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της Νοτίου και Βορείου Ευρώπης, ενώ μυθολογικά υπάρχουν πολύ όμορφες ιστορίες για το φαινόμενο αυτό
Δεν υπάρχουν κάθε χρόνο Αλκυονίδες μέρες, π.χ. το έτος 1947 δεν υπήρξαν καθόλου. Στην Ελλάδα το 2011, έκαναν την έναρξή τους τη δεύτερη εβδομάδα του Ιανουαρίου.
Το πουλί Αλκυόνα
Οι Αλκυονίδες μέρες έχουν πάρει την ονομασία τους από το ψαροπούλι Αλκυόνα, που κλωσά τα αυγά του εκείνες τις ημέρες.
Η Αλκυόνα, σύμφωνα με την παράδοση, είναι ένα πουλί που συμβολίζει τη γαλήνη, την προστασία και παύει τη θαλασσοταραχή. Αν και αποδημητικό πουλί, δε φεύγει, αλλά έρχεται το φθινόπωρο, ενώ φεύγει αρχές Μαρτίου. Γεννά τα αυγά του στις σχισμές των βράχων της θάλασσας.

Σύμφωνα με ένα μεσαιωνικό μύθο, το χρώμα της Αλκυόνας στην αρχή ήταν γκρίζο, όταν όμως έγινε ο βιβλικός κατακλυσμός πέταξε ψηλά και το στήθος της έγινε κόκκινο απ' τον ήλιο, ενώ η ράχη της μπλε απ' το χρώμα του ουρανού.
Για τη συζυγική πίστη των Αλκυόνων αναφέρεται ότι όταν ο σύζυγος της Αλκυόνας γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει πια, τότε η θηλυκιά Αλκυόνα τον παίρνει στους ώμους της και τον μεταφέρει πάντοτε μαζί της, τον ταΐζει και τον περιποιείται ως το θάνατο.
Ο μύθος της Αλκυόνης
Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, η Αλκυόνη ήταν κόρη του Αιόλου, του θεού των ανέμων. Ζούσε στα ακρογιάλια της θάλασσας με τον άντρα της, τον Κήυκα, και αισθάνονταν τόσο πολύ αγαπημένοι και ευτυχισμένοι, ώστε παρομοίαζαν τους εαυτούς τους με το ζευγάρι των θεών, Δία και Ήρα.
Για την ασέβειά τους, όμως, αυτή, ο Δίας οργίστηκε τόσο πολύ που μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο. Η Αλκυόνη, χωρίς να γνωρίζει τι είχε συμβεί, έτρεχε παντού τρελαμένη για να βρει τον αγαπημένο της σύζυγο.
Οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και τη μεταμόρφωσαν στο θαλασσοπούλι, την Αλκυόνα, που μοιάζει να ψάχνει στις θάλασσες για να βρει το χαμένο της σύζυγο.
Η δυστυχία, όμως, της Αλκυόνης δε σταμάτησε εδώ. Αντίθετα απ' τα άλλα πουλιά που γεννούσαν την άνοιξη, μες στην καλοκαιρία, η Αλκυόνα γεννούσε μες στη βαρυχειμωνιά, οπότε τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας της άρπαζαν τα αυγά ή τα νεογέννητα πουλάκια, κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά.
Για άλλη μια φορά, οι θεοί του Ολύμπου τη λυπήθηκαν και ο Δίας πρόσταξε για 15 μέρες μες στο Γενάρη να κοπάζουν οι άνεμοι και ο ήλιος να ζεσταίνει τη φύση, ώστε να μπορέσει η Αλκυόνα να κλωσήσει τα αυγά και τα πουλάκια να μπορέσουν να πετάξουν.
Οι Αλκυονίδες Μέρες ως μήνυμα αισιοδοξίας
Η φύση μας δείχνει ότι όλα είναι μια εναλλαγή καταστάσεων: καλών και κακών, κακοκαιρίας (χειμώνας) και καλοκαιρίας (καλοκαίρι), ζωής και θανάτου. Όλα αυτά μας δείχνουν ότι ζούμε σε ένα θαύμα που ονομάζουμε "ζωή".
Οι Αλκυονίδες Μέρες, αν τις δούμε συμβολικά, μεταφέρουν ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα, ότι ακόμα και στη "βαρυχειμωνιά" θα υπάρχουν περιστάσεις που θα μας δίνουν δύναμη και θάρρος, όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, ώστε αισιόδοξοι πια να περιμένουμε την "καλοκαιρία" και τον ερχομό της "άνοιξης", κυριολεκτικά και μεταφορικά.
eirinika

ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ-ΚΡΥΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε σύνδεσμο από Ελληνικό Χρονολόγιο.

VISALTIS.NET: ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ-ΚΡΥΜΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ (ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΕΤ-3)

www.visaltis.net

Ναός αφιερωμένος στο Σείριο

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε σύνδεσμο από Mahagas Utopia.

mikres ekdoseis: Ναός αφιερωμένος στο Σείριο-11.000 π.Χ.

www.mikres-ekdoseis.gr

« ἳνα καί οὶ λοιποί προθυμότεροι γείνωνται πρός τήν τῆς πόλεως φιλοτιμίαν ὁρώντες » (επιγραφή μακεδονικής πόλεως Μορρύλου, 3ος αιώνας π.Χ.)

21.8.13

Ναός αφιερωμένος στο Σείριο-11.000 π.Χ.

Αύγουστος 21, 2013.

Το συγκρότημα των ναών στο Γκομπεκλί Τεπέ, που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας, χτίστηκε πριν από 11.000 χρόνια.

Σήμερα είναι η παλαιότερη θρησκευτική δομή που βρέθηκε ποτέ. Η χρονολόγησή του ανατρέπει πολλές θεωρίες, αφού τη Νεολιθική Περίοδο ο άνθρωπος –θεωρείτο- ότι δεν είχε φθάσει ακόμη στο σημείο να κατασκευάσει λατρευτικά κτήρια και ειδικά τόσο ανεπτυγμένα.

Σύμφωνα με τη σύγχρονη επιστημονική παραδοχή, μόλις είχε αρχίσει- ή δεν είχε αρχίσει καν- να καλλιεργεί τη γη και , ίσως, δεν γνώριζε τη διαβίωση σε έναν τόπο.

Το  Ύψωμα Γκομπεκλί ανακαλύφθηκε στα μέσα του περασμένου αιώνα, αλλά οι ανασκαφές στην περιοχή άρχισαν αργότερα, περί το 1990, όταν οι ερευνητές ανακάλυψαν ένα βαρέως τύπου οικοδόμημα, χτισμένο με τεράστιους λίθους και οι τοίχοι του καλύπτονταν με πυλώνες τύπου –Τ-

Στη συνέχεια αποδείχθηκε ότι ο αρχαιολογικός χώρος αποτελείται από μια ομάδα κτηρίων που σχηματίζουν κύκλο με διάμετρο 30 μέτρων.

Η αρχαία δομή έλαβε  από τους αρχαιολόγους την ονομασία ‘Göbekli’-Tepe,  από το ασυνήθιστο περίγραμμά της ‘κυκλοειδές’ ύψωμα.

Αν και οι επιστήμονες, μέχρι τώρα έχουν φέρει στο φως τέσσερις τέτοιους κυκλοτερείς ναούς, υπολογίζεται ότι ο συνολικός αριθμός τους φθάνει τους είκοσι.

Για άγνωστους λόγους, οι απόγονοι των αρχαίων κατασκευαστών, γέμισαν τους ναούς αυτούς και τους κάλυψαν με άμμο, πριν από 8.000 χρόνια.

Μία απάντηση στο μυστήριο της λατρείας των ναών αυτών έδωσε ο Giulo Magli του Πολυτεχνείου του Μιλάνου (Politecnico di Milano), ο οποίος εξειδικεύεται στην Αρχαιο-αστρονομία. Ο Magli μελετώντας τις αρχαίες αυτές δομές κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ναοί είχαν  αντικείμενο λατρείας το αστέρι Σείριος.

Ο Ιταλός καθηγητής  είπε ότι το αστέρι αυτό εμφανίστηκε για πρώτη φορά στον γήινο ουρανό πριν από περίπου 11.300 χρόνια.

Η φωτεινότητά του, στο νυχτερινό ουρανό, κατείχε την τέταρτη σειρά μετά τη Σελήνη, την Αφροδίτη και τον Δία. Έτσι η εμφάνιση του Σείριου, ενδέχεται, να προκάλεσε ισχυρή εντύπωση στους ανθρώπους της νεολιθικής εποχής.

Χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις σε υπολογιστή, οι επιστήμονες έχουν καθορίσει την κίνηση του Σείριου από την εμφάνιση του στον ουρανό και στη συνέχεια συνέκριναν τα δεδομένα που προκύπτουν με τις γεωγραφικές συντεταγμένες του Γκομπεκλί Τεπέ.

Αποδείχθηκε ότι, υπάρχει μια νοητή ευθεία γραμμή μεταξύ του αστεριού και του κεντρικού σημείου του κάθε ναού, όταν ο Σείριος εμφανίζεται στον ορίζοντα.  Αυτό συνέβη σε κάθε ιερό στις σχετικές ημερομηνίες πριν 9100, 8750 και 8300 χρόνια.

Για να επιβεβαιωθεί ή να διαψευστεί η υπόθεση του καθηγητή Magli,  θα πρέπει να γίνουν περαιτέρω ανασκαφές.

Εκείνο το οποίο εντυπωσιάζει στο αρχαιότατο ύψωμα των κυκλικών ναών, είναι η παντελής απουσία σημαδιών ή στοιχείων της γεωργίας.

Πιστεύεται ότι ο άνθρωπος της νεολιθικής εποχής πρώτα άρχισε να καλλιεργεί τη γη και να συντηρεί τα βοοειδή και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την κατασκευή χώρων λατρείας.

Το Γκομπεκλί Τεπέ είναι ένα μυστήριο και ίσως ανατρέπει ορισμένες θεωρίες.

Πηγή:arxiv.org

 © mikres-ekdoseis- Γιῶργος  Ἐχέδωρος

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση μόνον με αναφορά  της ενεργής ηλεκτρονικής διεύθυνσης  τουιστολογίου παραγωγής- http://www. mikres-ekdoseis.gr

ΚΡΑΤΑ ΜΕ Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΑΛΠΑΡΕΙ - ΘΑΛΕΙΑ ΚΟΥΝΟΥΝΗ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε την κατάσταση του χρήστη Thalia Kounouni Polyviou.

With Popi Mathaiopoulou

ΚΡΑΤΑ ΜΕ Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΑΛΠΑΡΕΙ - ΘΑΛΕΙΑ ΚΟΥΝΟΥΝΗ

Ενα πάρα πολύ ωραίο, πρωτότυπο, διαφορετικό βιβλίο που θα σας προβληματίσει και θα πλημυρίσει την ψυχή σας με πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Ενας παράξενος άνθρωπος σαν άλλος Νώε, προσεγγίζει 8 διαφορετικούς ανθρώπους, φαινομενικά άγνωστους μεταξύ τους και τους προτείνει, κάποιους τους αναγκάζει να περάσουν 40 μέρες απομονωμένοι σε ένα πολυτελές θέρετρο χωρίς καμιά επαφή με τον έξω κόσμο. Σε αντάλλαγμα θα τους δώσει την ανάλογη λύση στα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν..... Κάποιοι θα ανακαλύψουν λίγο πριν το τέλος αυτής της συγκατοίκησης πως οι ζωές τους συνδέονται με τρόπο τραγικό που δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα! Θα φτάσουν στα όρια τους, θα ξεγυμνώσουν την ψυχή τους και ο μόνος τρόπος να φτάσουν στη λύτρωση είναι μέσω της συγχώρεσης.

Η συγγραφέας θίγει με αξιοθαύμαστο τρόπο προβλήματα της σημερινής κοινωνίας. Προβλήματα όπως η παιδεραστία, η εξάρτηση από τον τζόγο, ο αγώνας για καθημερινή επιβίωση ανθρώπων με χαμηλά εισοδήματα, η παχυσαρκία και η απομόνωση, η ομοφυλοφιλία και ο ρατσισμός, η ματαιοδοξία, η μοναξιά, οι εφήμεροι έρωτες, η μη αποδοχή της πραγματικότητας μετά από αναπάντεχα τραγικά δυστηχήματα, ο πόθος για την απόκτηση ενός παιδιού και πολλά άλλα.......

Σίγουρα αξίζει να το διαβάσετε, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!!!

«έβαζαν νερό» στο κρασί τους

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε σύνδεσμο από Αρχαία Ελληνικά.

Γιατί οι αρχαίοι «έβαζαν νερό» στο κρασί τους

www.apocalypsejohn.com

Γιατί οι αρχαίοι «έβαζαν νερό» στο κρασί τους

Γιατί οι αρχαίοι «έβαζαν νερό» στο κρασί τους

Συχνά, και ιδιαίτερα τώρα, γίνομαι αποδέκτης ερωτημάτων σχετικών με το αν οιαρχαίοι Έλληνες είχαν υποκατάστατα των σημερινών ψυγείων και ακόμη αν είχαν τη δυνατότητα να ψύχουν τα διάφορα ποτά τους. Και στα δύο αυτά ερωτήματα η απάντηση είναι θετική.

Ωστόσο ακόμη και η πιο σύντομη ανάπτυξή τους απαιτεί έκταση που ξεπερνά τον περιορισμένο χώρο μιας επιφυλλίδας. Έτσι θα περιοριστώ στο δεύτερο ερώτημα, επιφυλασσόμενος σε μια άλλη, ελπίζω επίσης καλοκαιριάτικη, επιφυλλίδα να ασχοληθώ και με το πρώτο.

Όπως είναι γνωστό, το κατ' εξοχήν ποτό των αρχαίων Ελλήνων ήταν ο «θείος οίνος». Άνδρες, γυναίκες και παιδιά γεύονταν το ένθεο αυτό ποτό και ιδιαίτερα οι πρώτοι, που συνομιλούσαν και φλυαρούσαν ατέλειωτες ώρες κάθε μέρα στους ανδρώνες πίνοντας κρασί.

Οι συμμετέχοντες στις κρασοκατανύξεις αυτές συνήθως δεν έχαναν τη διαύγεια του νου τους επειδή το κρασί που κατανάλωναν ήταν νερωμένο. Σπάνια, και για πολύ συγκεκριμένους σκοπούς, οι αρχαίοι Έλληνες έπιναν ανέρωτο κρασί, «άκρατον οίνον».

Η ανάμειξη του κρασιού με το νερό γινόταν μέσα σε μεγάλα ευρύστομα αγγεία, γνωστά ως κρατήρες, και η συνήθης αναλογία ήταν τρία μέρη νερού προς ένα οίνου. Αυτή την αναλογία προτείνει και ο Ησίοδος, ο ποιητής της υπαίθρου, δεν λείπουν ωστόσο γραπτές μαρτυρίες που κάνουν λόγο για μείξη με νερό σε μεγαλύτερη αναλογία.

Αυτή ακριβώς η κυριαρχία του νερού ήταν που απέτρεπε πολλές δυσάρεστες καταστάσεις για τους πότες. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια που βάζει ο κωμικός ποιητής Αλέξις (4ος-3ος αι. π.Χ.) στο στόμα του Σόλωνα:

«Ήδη από τα κάρα τον πουλάνε (τον οίνον) νερωμένο, όχι βέβαια για να κερδίσουν κάτι παραπάνω, αλλά γιατί προνοούν για τους αγοραστές, να έχουν μετά την οινοποσία το κεφάλι ελαφρύ».

Το νερό που χρησιμοποιούσαν για το αραίωμα του κρασιού φρόντιζαν να προέρχεται από «σκιαράν παγάν» (πηγή), από «κρήνην αέναον και απόρρυτον» ή από «ψυχρόν φρέαρ». Έτσι μαζί με τη μείξη του κρασιού τους οι αρχαίοι πετύχαιναν συγχρόνως και την ψύξη του.

Πολύ διαδεδομένη ήταν και η πρακτική να χρησιμοποιούν και νερό που προερχόταν από λιώσιμο χιονιού, το οποίο, ως γνωστόν, το συντηρούσαν ακόμη και το καλοκαίρι και το εμπορεύονταν. Ωστόσο είχαν εφεύρει και ιδιαίτερους τρόπους ψύξης του κρασιού.

Γύρω στα μέσα του 6ου αι. π.Χ. επινόησαν ένα αγγείο ειδικής κατασκευής που επέτρεπε την ψύξη του οίνου και τη διατήρησή του σε ψυχρή κατάσταση όσο αυτός βρισκόταν αποθηκευμένος σε μεγάλα στενόστομα αγγεία, στους αμφορείς, προτού μεταφερθεί στους κρατήρες. Πιο συγκεκριμένα κατασκεύασαν έναν ειδικό τύπο αμφορέα με κύριο γνώρισμα τα διπλά του τοιχώματα.

Με τη βοήθεια των εσωτερικών τοιχωμάτων δημιουργούνταν ο κατ' εξοχήν χώρος του αγγείου, μέσα στον οποίο έχυναν, από το στόμιό του, το κρασί. Ο χώρος που σχηματιζόταν από τα εξωτερικά τοιχώματα και περιέβαλλε τον εσωτερικό γέμιζε με τη βοήθεια μιας προχοής που βρισκόταν στο πάνω μέρος με ψυχρό νερό ή χιόνι. Έτσι πετύχαιναν τη μόνιμη ψύξη του κρασιού, αφού εύκολα μπορούσαν να ανανεώνουν το ψυκτικό μέσο, όταν αυτό έλιωνε και ζεσταινόταν, με φρέσκο.

Διά μέσου μιας οπής που βρισκόταν στο κάτω μέρος του αγγείου απομάκρυναν το ζεστό νερό και στη συνέχεια, σφραγίζοντάς την, έριχναν στον εξωτερικό χώρο του φρέσκο χιόνι ή κρύο νερό.

Τέτοια αγγεία, γνωστά στους αρχαιολόγους ως αμφορείς - ψυκτήρες, κατασκευάζονταν στο δεύτερο μισό του 6ου αι. π.Χ. στην Αθήνα, αλλά και σε ένα άλλο μέρος του αρχαίου Ελληνικού κόσμου, πιθανόν στο Ρήγιο της Μεγάλης Ελλάδας, στη Ν. Ιταλία.

Ανάλογες κατασκευαστικές λεπτομέρειες που πετύχαιναν την ψύξη του κρασιού και γενικότερα υγρών συναντούμε σποραδικά και σε άλλα οινοφόρα αγγεία των αρχαίων Ελλήνων, όπως π.χ. σε οινοχόες.

Μέσα στο τρίτο τέταρτο του 6ου αι. π.Χ. αθηναίοι κεραμείς βρήκαν έναν άλλο τρόπο ψύξης κρασιού που εξυπηρετούσε καλύτερα τις ανάγκες των συμποσιαστών. Ο προηγούμενος, που μόλις περιγράψαμε, απαιτούσε τη γρήγορη κατανάλωση του κρασιού από τη στιγμή που αυτό περνούσε από τον αμφορέα - ψυκτήρα στον κρατήρα.

Αν όμως ο ρυθμός κατανάλωσης ήταν αργός, τότε το κρασί μέσα στον κρατήρα θα έχανε τη δροσιά του. Έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη να εφευρεθεί ένας άλλος τρόπος που θα εξασφάλιζε μόνιμη ψύξη του κρασιού.

Δηλαδή, όταν αυτό θα γέμιζε τα κρασοπότηρα των αρχαίων γλεντζέδων, γνωστά κυρίως ως κύλικες, θα έπρεπε να είναι ακόμη κρύο ή δροσερό. Επινοήθηκε έτσι ένα χαρακτηριστικό μανιταρόσχημο αγγείο, το οποίο, αφού το γέμιζαν με κρασί, το τοποθετούσαν μέσα στον κρατήρα που ήταν γεμάτος με κρύο νερό ή χιόνι.

Πετύχαιναν δηλαδή έναν τρόπο ψύξης που θυμίζει αυτόν με τον οποίο σήμερα διατηρούμε κρύο ένα μπουκάλι σαμπάνιας ή κρασιού καθώς το τοποθετούμε μέσα σε δοχείο που περιέχει παγάκια.

Το κρασί το αντλούσαν από το στενόστομο μανιταρόσχημο αγγείο, τον ψυκτήρα, όπως ονομαζόταν στην αρχαιότητα, με τη βοήθεια μιας κουτάλας που είχε μακριά λαβή.

Το σκεύος αυτό οι αρχαίοι το ονόμαζαν αρύταινα ή κύαθο. Είναι πολύ πιθανό ότι το κρασί στους ψυκτήρες αυτούς ήταν ανέρωτο, οπότε το αραίωμά του γινόταν εκ των υστέρων, μέσα στα ίδια τα κρασοπότηρα, με κρύο νερό που έφερναν με ένα κανάτι, την αρχαία οινοχόη. Έτσι, εκτός από τη μείξη του κρασιού, πετύχαιναν συγχρόνως και την καλύτερη ψύξη του.

Ότι οι μανιταρόσχημοι ψυκτήρες, οι οποίοι με το ψηλό πόδι και το φουσκωτό σώμα τους «επέπλεαν» μέσα στο κρύο νερό (ή στο χιόνι) του κρατήρα, περιείχαν κρασί είναι σήμερα βέβαιο. Εκτός από ορισμένες σχετικές παραστάσεις, το μαρτυρούν και τρία ιδιόμορφα αγγεία που έγιναν σχετικά πρόσφατα γνωστά στην έρευνα. Πρόκειται ουσιαστικά για τρεις κρατήρες που στο εσωτερικό τους έχουν ενσωματωμένο έναν ψυκτήρα.

Δηλαδή, κρατήρας και ψυκτήρας αποτελούν στις περιπτώσεις αυτές ένα ενιαίο κατασκευαστικά σύνολο και γι' αυτό τα αγγεία αυτά τα αποκαλούμε κρατήρες - ψυκτήρες. Στο κάτω μέρος τους φέρουν προχοή, η παρουσία της οποίας δικαιολογείται μόνο αν δεχθούμε ότι διά μέσου αυτής απομακρυνόταν το ζεστό πια νερό του αγγείου, όταν ανανέωναν το ψυκτικό υλικό του.

Επομένως το κρασί υποχρεωτικά πρέπει να βρισκόταν στον ψυκτήρα των αγγείων αυτών. Άλλωστε, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα αγγεία αυτά είχαν λειτουργία ανάλογη με αυτήν των αμφορέων - ψυκτήρων που είδαμε παραπάνω. Ο τρόπος ψύξης που μόλις περιγράψαμε ήταν σε χρήση για 80 περίπου χρόνια και πιο συγκεκριμένα από το 530 ως το 460/50 π.Χ.

Οπωσδήποτε οι κρατήρες - ψυκτήρες δεν φαίνεται να ήταν ιδιαίτερα συχνοί στην αρχαιότητα. Σποραδικά απαντώνται και σε άλλες εποχές, όπως π.χ. ένας που βρέθηκε στη μυκηναϊκή Τίρυνθα και χρονολογείται στον 13ο αι. π.Χ. Η σπανιότητά τους πρέπει να οφείλεται στο γεγονός ότι οι αρχαίοι προτιμούσαν λίγο περισσότερο το κόκκινο κρασί που δεν απαιτεί ιδιαίτερη ψύξη.

Κυρίως όμως στο ότι, όπως ήδη είπαμε παραπάνω, το νερό με το οποίο αραίωναν το κρασί φρόντιζαν να είναι «παγωμένο» έτσι ώστε δεν απαιτούνταν καμία φροντίδα για περαιτέρω ψύξη του θείου αυτού ποτού.

Πηγή

Η Δυναμη του Ηχου στην Ελληνική Μυθολογία

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε σύνδεσμο από Patricia González Leal.

Theseus Aegean: Η Δυναμη του Ηχου στην Ελληνική Μυθολογία και Ιστορία

theseus-aegean.blogspot.com

___Theseus Aegean___We can easily forgive a child who is afraid of the dark-The real tragedy of life is when men are afraid of the light.

...μέσω γεννετικών μελετών...

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Μυθικη Αναζητηση.

Η συνέχεια και η εξάπλωση των Ελλήνων μέσω γεννετικών μελετών.
"...Εντυπωσιακό είναι ότι το DNA των σύγχρονων Ελλήνων δείχνει καταγωγή από τη Νεολιθική εποχή και άμεση συνέχεια με αυτό των αρχαίων Ελλήνων, χωρίς να έχει υποστεί ιδιαίτερες π...Δείτε περισσότερα

Οι Θεοί των Σεισμών

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε σύνδεσμο από Αρχαία Ελληνικά.

Οι Θεοί των Σεισμών στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία

www.apocalypsejohn.com

Οι Θεοί των Σεισμών στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία