Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

...πώς το μαύρο γίνεται άσπρο...

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
 
 
Με έκπληξή μου άκουσα τον Δήμαρχο κ. Κουράκη να δηλώνει σε συνέντευξή του στο TVCRETA αναφερόμενος στην Αγ. Τριάδα ούτε λίγο ούτε πολύ ότι «αγωνίζεται για...
candianews.gr

διακοσμητικες γυάλες

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Απλές λύσεις.


► Φτιάξε διακοσμητικες γυάλες αξιοποιώντας τα παλιά στολίδια που έχεις ήδη στο σπίτι!

Πως θα σου φαινόταν να ανακύκλωνες όλα τα παλιά σου στολίδια για να τους δώσεις νέα πνοή και να ανανεώσεις τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση του σπιτιού σου, χωρίς να ξοδέψεις χρήματα;

Χρησιμοποιήσε ένα βαζάκι από μαρμελάδα για να φτιάξεις μια διακοσμητική χριστουγεννιάτικη μπάλα. Θα χρειαστείς αρχικά ένα δεντράκι, που να χωράει στη γυάλα σου (ή ό,τι άλλο εσύ έχεις εύκαιρο όπως χιονάνθρωπους). Στόλισε το με στρας, ψεύτικο χιόνι και μικρά στολίδια.

Κόλλησε τη βάση του στην εσωτερική πλευρά από το καπάκι του βάζου και πρόσθεσε βαμβάκι για να μοιάζει με χιόνι.

Τέλος, βίδωσε το καπάκι στο βάζο και η γυάλα σου είναι έτοιμη!

Πηγή: missbloom.gr

Φωτογραφία: ► Φτιάξε διακοσμητικες γυάλες αξιοποιώντας τα παλιά στολίδια που έχεις ήδη στο σπίτι!

Πως θα σου φαινόταν να ανακύκλωνες όλα τα παλιά σου στολίδια για να τους δώσεις νέα πνοή και να ανανεώσεις τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση του σπιτιού σου, χωρίς να ξοδέψεις χρήματα;

Χρησιμοποιήσε ένα βαζάκι από μαρμελάδα για να φτιάξεις μια διακοσμητική χριστουγεννιάτικη μπάλα. Θα χρειαστείς αρχικά ένα δεντράκι, που να χωράει στη γυάλα σου (ή ό,τι άλλο εσύ έχεις εύκαιρο όπως χιονάνθρωπους). Στόλισε το με στρας, ψεύτικο χιόνι και μικρά στολίδια. 

Κόλλησε τη βάση του στην εσωτερική πλευρά από το καπάκι του βάζου και πρόσθεσε βαμβάκι για να μοιάζει με χιόνι.

Τέλος, βίδωσε το καπάκι στο βάζο και η γυάλα σου είναι έτοιμη!

Πηγή: missbloom.gr

Καλώς τα Κρητικάκια

«Θυμάμαι την Μαρία» του Μένη Κουμανταρέα.

    Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη Εκδόσεις Καστανιώτη.

    Πώς γίνεται ένα δεκαεφτάχρονο αγόρι από την Κέρκυρα, που δουλεύει γκαρσόνι στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρεττανίας, να έχει γνωρίσει από κοντά την Μαρία Κάλλας και να την έχει ακούσει να τραγουδά αποκλειστικά γι' αυτόν;
    «Θυμάμαι την Μαρία» του Μένη Κουμανταρέα. http://ow.ly/rm0d6

    Φωτογραφία: Πώς γίνεται ένα δεκαεφτάχρονο αγόρι από την Κέρκυρα, που δουλεύει γκαρσόνι στο ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρεττανίας, να έχει γνωρίσει από κοντά την Μαρία Κάλλας και να την έχει ακούσει να τραγουδά αποκλειστικά γι' αυτόν; 
«Θυμάμαι την Μαρία» του Μένη Κουμανταρέα. http://ow.ly/rm0d6

    τρουφάκια (rum balls)

    Καθένας γι 'αλλα μέρη.

    Πάει καιρός που φύγαμε,
    καθένας γι'άλλα μέρη
    Τώρα,στην άμμο χύνονται
    ρυάκια θολά,οι λέξεις των ματιών μας
    έτσι, καθώς στα πλήθη ανάμεσα
    ζητάμε ο ένας τον άλλον,μάταια.
    Έτσι καθώς πεθαίνουμε στιγμή στιγμή
    στη πεζούρα της μέρας.
    Και τώρα εγώ; ποιά θά'μαι τάχα εγώ δίχως εσένα; Κι εσύ;
    Ποιός από μένα θα ζητάει να ξεδιψά;
    Στα χέρια ποιού τα πρωινά θα ανατέλλω;
    Κι εσύ πού δύεις άραγε;
    Και ποιά 'κροδάχτυλα εγγίζουνε
    τον πυρετό σου τρυφερά;
    Ποιά μάτια τ'ολοφώτεινο σκοτάδι σου ανιχνεύουν;
    Πίσω απ'τ'αγκάθια σου ποιός βλέπει την πληγή;
    Μέσ'απ'το αίμα σου ποιός πίνει τη ζωή;
    Πάει καιρός που φύγαμε.
    Καθένας γι 'αλλα μέρη.
    αθ
    πίνακας:Christian Schloe

    ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΣ ( 6 Μαρτίου 1475 - 18 Φεβρουαρίου 1564) ΠΙΝΑΚΑΣ - Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

    ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΣ ( 6 Μαρτίου 1475 - 18 Φεβρουαρίου 1564)
    ΠΙΝΑΚΑΣ - Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
    Ο ιταλός καλλιτέχνης ζωγραφίζει κατ' εντολή του Πάπα Παύλου Γ' στον δυτικό τοίχο της Capella Sixtina τη «Δευτέρα Παρουσία», 25 χρόνια μετά τη φιλοτέχνηση της οροφής του σίξτειου παρεκκλησιού της Capella Sixtina, ένα έργο που ξεκίνησε το 1508 ύστερα από ανάθεση του Πάπα Ιουλίου Β'. «Πιέζομαι περισσότερο από οποιονδήποτε άνθρωπο έχει ποτέ υπάρξει», σημείωνε ο ίδιος μιλώντας για τη δουλειά που τον απασχόλησε για τέσσερα χρόνια. Τώρα, ένα τέταρτο του αιώνα μετά τη φιλοτέχνηση της οροφής με σκηνές από μύθους της Πεντατεύχου, ζωγραφίζει τη «Δευτέρα Παρουσία», τη θριαμβευτική έλευση του Σωτήρα και την ημέρα της έσχατης κρίσης. Οταν ο Πάπας είδε το έργο ολοκληρωμένο, συγκλονίστηκε· έπεσε στα γόνατα και προσευχήθηκε και οι προσευχές του αντήχησαν σε ολόκληρη την Ευρώπη.
    Το έργο παριστάνει την ημέρα της «μέλλουσας κρίσης»: ο Χριστός εμφανίζεται οργισμένος και τιμωρός στο πάνω και μεσαίο μέρος του τεράστιου «φρέσκο», περιστοιχισμένος από γυμνούς αγίους και μάρτυρες με αγριωπά πρόσωπα και γουρλωμένα μάτια, που πολλοί από αυτούς κρατούν τα όργανα των βασανιστηρίων τους. Δίπλα στον Χριστό, στο αριστερό μέρος, βρίσκεται η Παρθένος Μαρία, ενώ ο Αγιος Βαρθολομαίος «στηρίζει» το πάνω μέρος της κατασκευής, καθώς ξεπροβάλλει από το πλήθος κρατώντας το δέρμα του, πάνω στο οποίο ο καλλιτέχνης είχε ζωγραφίσει το ίδιο του το πρόσωπο (τον άγιο Βαρθολομαίο τον είχαν γδάρει). Πιο κάτω, ψυχές ανεβαίνουν και κατεβαίνουν, υποκινούμενες από άπτερους αγγέλους και από δαίμονες. Στο κάτω μέρος της τοιχογραφίας οι νεκροί βγαίνουν από τους τάφους τους, ενώ δίπλα χαίνουν οι πύλες της Κόλασης. http://www.enet.gr/

    ΜΟΛΙΕΡΟΣ ( 15 Ιανουαρίου 1622 - Παρίσι 17 Φεβρουαρίου 1673)

    ΜΟΛΙΕΡΟΣ ( 15 Ιανουαρίου 1622 - Παρίσι 17 Φεβρουαρίου 1673)
    Ο Μολιέρος (γαλλικά: Molière – Μολιέρ, κανονικό όνομα Jean-Baptiste Poquelin – Ζαν-Μπατίστ Ποκλέν, Παρίσι 15 Ιανουαρίου 1622 - Παρίσι 17 Φεβρουαρίου 1673) ήταν Γάλλος θεατρικός συγγραφέας, διευθυντής θεάτρου και ηθοποιός. Οι Γάλλοι τον θεωρούν ως τον καλύτερο κλασσικό ποιητή τους, ενώ για πολλούς είναι και ο καλύτερος Γάλλος λογοτέχνης. Μπόρεσε και έφερε την κωμωδία σε ίση θέση με την τραγωδία, και αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά του. Ανήκε στο καλλιτεχνικό κίνημα του κλασσικισμού.
    Ο θάνατος
    Μια από τις πιο γνωστές στιγμές της ζωής του Μολιέρου είναι και η τελευταία του η οποία έγινε θρύλος. Ο Μολιέρος δεν πέθανε, όπως πιστεύεται, πάνω στη σκηνή. Κατά τη διάρκεια στης παράστασης «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» κατέρρευσε στην σκηνή βήχοντας και αιμορραγώντας και παρά τις πιέσεις του βασιλιά Λουδοβίκου XIV για ξεκούραση, εκείνος συνέχισε να παίζει μέχρι το τέλος του έργου. Ύστερα από αυτό κατέρρευσε ξανά έχοντας μεγαλύτερη αιμορραγία αυτή τη φορά και πέθανε λίγες ώρες αργότερα στο σπίτι του. Ενταφιάστηκε χωρίς χριστιανική κηδεία και όντας ηθοποιός απαγορευόταν εκ νόμου να ταφεί στο ιερό χώμα ενός νεκροταφείου. Η σύζυγός του ζήτησε από το βασιλιά Λουδοβίκο XIV να επιτρέψει μια απλή τελετή αργά τη νύχτα. Εκείνος δέχτηκε και ο Μολιέρος τοποθετήθηκε στο μέρος του νεκροταφείου που προοριζόταν για τα αβάπτιστα βρέφη. Σε εκείνη την μυστική κηδεία παραβρέθηκαν πάνω από 800 άτομα. Το 1792 τα οστά του μεταφέρθηκαν στο μουσείο μνημείων της Γαλλίας και το 1817 μεταφέρθηκαν στο νεκροταφείο Le Père Lachaise. Λέγεται πως τη νύχτα που πέθανε, ο Μολιέρος φορούσε πράσινα ρούχα και έκτοτε υπάρχει η προκατάληψη πως το πράσινο χρώμα φέρνει κακοτυχία στους ηθοποιούς.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

    Το 'Ουζερί Τσιτσάνης'

    Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια φωτογραφία του χρήστη ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ - PATAKIS PUBLICATIONS.


    «Γεννήθηκα το 1953 στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσα μεταξύ Χαριλάου και Βούλγαρη, δίπλα στη γειτονιά όπου μεγάλωσε και η Ζωή Σαμαρά, γυναίκα του Τσιτσάνη κι όπου για ένα διάστημα έζησε κι ο συνθέτης. Περπατώ ακόμα στα ίδια χώματα. Μια Συννεφιασμένη Κυριακή του 1993 μου γίνεται έμμονη ιδέα να μπω, για λίγες σελίδες, στην ψυχή του κουνιάδου του Βασίλη Τσιτσάνη, Αντρέα Σαμαρά, με τον οποίο ο συνθέτης ανοίγει το 1942 ένα ουζερί, στην οδό Παύλου Μελά 22, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης – δεν ζούσα τότε για να είμαι στην παρέα τους: μέρες γερμανικής κατοχής, αντίστασης, εμφυλίου, εξόντωσης των Εβραίων, πείνας και μέσα σ’ όλα αυτά ο Τσιτσάνης να γράφει τα καλύτερα τραγούδια του. Το 'Ουζερί Τσιτσάνης' δουλεύει ακριβώς στο μάτι της καταιγίδας, κόντρα και ταυτόχρονα έξω απ’ αυτήν και συνεχίζει, μετά τη φυγή του συνθέτη στην Αθήνα το ’46, να ζει θρυλικά μέσα στο μυαλό μου, σε διάφορες παραλλαγές. Η ιστορία, επομένως, που ακολουθεί είναι τόσο πραγματική και τόσο φανταστική όσο κι ο τεκές του Σιδέρη και τα περιγιάλια της Παραγουάης του Τσιτσάνη – της δικής του Παραγουάης…»

    (Γιώργος Σκαμπαρδώνης)

    http://bit.ly/1jfXsaK

    Φωτογραφία: «Γεννήθηκα το 1953 στη Θεσσαλονίκη. Μεγάλωσα μεταξύ Χαριλάου και Βούλγαρη, δίπλα στη γειτονιά όπου μεγάλωσε και η Ζωή Σαμαρά, γυναίκα του Τσιτσάνη κι όπου για ένα διάστημα έζησε κι ο συνθέτης. Περπατώ ακόμα στα ίδια χώματα. Μια Συννεφιασμένη Κυριακή του 1993 μου γίνεται έμμονη ιδέα να μπω, για λίγες σελίδες, στην ψυχή του κουνιάδου του Βασίλη Τσιτσάνη, Αντρέα Σαμαρά, με τον οποίο ο συνθέτης ανοίγει το 1942 ένα ουζερί, στην οδό Παύλου Μελά 22, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης – δεν ζούσα τότε για να είμαι στην παρέα τους: μέρες γερμανικής κατοχής, αντίστασης, εμφυλίου, εξόντωσης των Εβραίων, πείνας και μέσα σ’ όλα αυτά ο Τσιτσάνης να γράφει τα καλύτερα τραγούδια του. Το 'Ουζερί Τσιτσάνης' δουλεύει ακριβώς στο μάτι της καταιγίδας, κόντρα και ταυτόχρονα έξω απ’ αυτήν και συνεχίζει, μετά τη φυγή του συνθέτη στην Αθήνα το ’46, να ζει θρυλικά μέσα στο μυαλό μου, σε διάφορες παραλλαγές. Η ιστορία, επομένως, που ακολουθεί είναι τόσο πραγματική και τόσο φανταστική όσο κι ο τεκές του Σιδέρη και τα περιγιάλια της Παραγουάης του Τσιτσάνη – της δικής του Παραγουάης…»

(Γιώργος Σκαμπαρδώνης)

http://bit.ly/1jfXsaK

    Δημοφιλείς αναρτήσεις