Κάμπος
της Ξάνθης. Στην Ελληνική Μυθολογία Κατά την ελληνική μυθολογία,
υπήρξε ένας προπάτορας που λεγόταν Θραξ και ήταν γιος του θεού του
πολέμου Άρη. Ο θεός Άρης λεγόταν ότι διέμενε στη Θράκη. Σε μια άλλη
εκδοχή και σύμφωνα με τον Ευριπίδη (στο έργο του Των Θρακών οι χρυσές
ασπίδες) αναφέρει ότι το όνομα του Άρη ήταν Θραξ, ο οποίος ήταν ο
προστάτης των Θρακών και του οποίου η χρυσή ασπίδα φυλασσόταν στο ναό
του στη Βιστονίδα της θράκης. Στην ελληνική μυθολογία η Θράκη ήταν κόρη
του Ωκεανού και της Παρθενόπης, αδελφή της Ευρώπης. Οι Θράκες
εμφανίζονται στην Ιλιάδα του Ομήρου ως σύμμαχοι των Τρώων με αρχηγούς
τον Ακάμα και τον Πήρο ή Πήρρο. Αργότερα στη Ιλιάδα έκανε την εμφάνιση
του και ένας άλλος βασιλιάς, ο Ρήσος, ο οποίος σκοτώθηκε μετά από
νυχτερινή επιδρομή που έκανε ο Διομήδης και ο Οδυσσέας στο στρατόπεδο
των Τρώων. Ένας άλλος μυθολογικός βασιλιάς των Θρακών ήταν ο Κισσεύς, ο
οποίος ζούσε στη δυτική τότε Θράκη και μετέπειτα Μακεδονία, ο οποίος
ήταν πατέρας του Τρώα πρεσβύτερου Αντήνορα. Ας σημειωθεί εδώ ότι η
Ομηρική Θράκη εκτεινόταν ως τον Αξιό ποταμό δυτικά, τον Ελλήσποντο και
την Μαύρη Θάλασσα ανατολικά. Βόρεια εκτεινόταν μέχρι και τη σημερινή
Σερβία και ολόκληρη τη Βουλγαρία[εκκρεμεί παραπομπή]. Η ελληνική
μυθολογία είναι γεμάτη από Θράκες βασιλείς όπως οι: Διομήδης των Θρακών,
Τηρέας, Λυκούργος, Φινέας, Εύμολπος, Πολυμνήστωρ, Οίαγρος (πατέρας του
Ορφέα) και άλλοι. Επίσης η φυλή που ο Όμηρος καλούσε Θράκες περιλάμβανε
πολλές φυλές, διότι η αρχαία Θράκη ήταν τόπος διαμονής φυλών όπως οι
Ηδωνοί που ζούσαν στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Στρυμόνα και Νέστου,
οι Βισάλτες που ζούσαν στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και
Στρυμόνα, οι Κίκονες στην περιοχή της σημερινής Ροδόπης, οι Βίστωνες, οι
Δόβηρες, οι Μύγδονες, οι Σάτραι, οι Αψίνθιοι και πολλοί άλλοι. Αρχαϊκή
και κλασική περίοδος Τα Άβδηρα, απο τις σημαντικότερες αρχαίες πόλεις
της Θράκης, υπήρξαν μεγάλο ιωνικό κέντρο καλλιτεχνικής δραστηριότητας
και πατρίδα των φιλοσόφων Δημοκρίτου, Λευκίππου και Αναξάρχου, του
σοφιστή Πρωταγόρα, του ιστορικού Εκαταίου και του επιγραμματοποιού
Νικαινέτη. Οι Θρακικές φυλές πριν την ρωμαϊκή κατάκτηση. Ο ιθαγενής
πληθυσμός της Θράκης από νωρίς δέχτηκε την πολιτιστική επιρροή των
Ελλήνων διατηρώντας όμως για πολύ καιρό τη γλώσσα και τον πολιτισμό
τους. Καθώς δε μιλούσαν Ελληνικά, θεωρούνταν από τους Έλληνες βάρβαροι.
Οι πρώτες ελληνικές αποικίες στη Θράκη ιδρύθηκαν τον 6ο αιώνα π.Χ.. Η
Θράκη νότια του Δούναβη (εκτός από την περιοχή των Βησσών), για μισό
αιώνα ήταν προσαρτημένη στην Περσία από τον Δαρείο Α΄, που
πραγματοποίησε εκστρατεία στην περιοχή από το 513 π.Χ. έως το 512 π.Χ.. Η
Θράκη κατακτήθηκε από τον Φίλιππο Β' της Μακεδονίας κατά τον 4ο αιώνα
π.Χ. και ανήκε στο βασίλειο της Μακεδονίας για ενάμιση αιώνα. Μετά τον
Γ' Μακεδονικό Πόλεμο, η Θράκη έγινε χώρα υποτελής στη Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία. Το 279 π.Χ. Κέλτες εισέβαλαν στη Μακεδονία, τη Νότια
Ελλάδα και τη Θράκη και, ενώ εκδιώχθηκαν γρήγορα από την νότια Ελλάδα
και τη Μακεδονία, παρέμειναν στη Θράκη έως το τέλος του αιώνα. Θρησκεία -
Πολιτισμός Η θρησκεία των Θρακών επικεντρώνεται γύρω από τη ζωή, το
θάνατο και τη γονιμότητα. Οι Θράκες, εκτός των άλλων θεών των Ελλήνων,
λάτρευαν περισσότερο τον Διόνυσο, στον οποίο πρόσφεραν θυσίες και έκαναν
πολυήμερες γιορτές, ενώ αρκετοί αρχαίοι ιστορικοί αναφέρονται και στα
Διονύσια μυστήρια. Σημαντικότερα από αυτά τα μυστήρια ήταν τα Καβείρια,
τα οποία τελούσαν οι Κάβειροι, λαός που ζούσε στη σημερινή Ροδόπη και
στη νήσο Σαμοθράκη. Πολλά φαλλικά σύμβολα βρέθηκαν κατά τις σύγχρονες
ανασκαφές, τα οποία μαρτυρούν τη λατρεία αυτών των συμβόλων, η οποία
προερχόταν από τη θρησκευτική λατρεία για τη γονιμότητα. Επίσης ο
μυθικός ποιητής Ορφέας, αλλά και θεός της ποίησης των αρχαίων Ελλήνων,
λατρευόταν και αυτός από τους αρχαίους λαούς της Θράκης. Ο πολιτισμός
των αρχαίων Θρακών, όπως περιγράφεται από πολλούς ιστορικούς αλλά και
από τα ευρήματα των ανασκαφών, αναφέρεται σε ένα λαό με πολλές φυλές,
όπως αναφέρεται και στην παραπάνω ενότητα για τη μυθολογική Θράκη.
Συγκεκριμένα ο Ηρόδοτος (Βιβλίο 5) τους αποκαλεί το δεύτερο
πολυπληθέστερο λαό (μετά τους Ινδούς) στον τότε γνωστό κόσμο γι΄αυτόν
και ο πιο ισχυρός από όλους, αν υπολογίσουμε όλες τις φυλές ενωμένες.
Κατά την κλασική περίοδο, οι Θράκες ήταν διηρημένοι σε πολυάριθμες
φυλές. Ισχυρά βασίλεια παρέμειναν αυτά των Οδρυσών και της Δακίας. Αυτή
την περίοδο (5ος - 4ος αιώνας π.Χ.), οι Θράκες ήταν περιζήτητοι από τις
ελληνικές πόλεις-κράτη ως μισθοφόροι πελταστές. Οι πελταστές ήταν
εξοπλισμένοι με την πέλτη, δηλ. μικρή ασπίδα η οποία είχε μία εσοχή σαν
μισοφέγγαρο, και τρία ακόντια, τα οποία κρατούσαν το ένα στο ένα χέρι
και τα άλλα δύο στο άλλο χέρι μαζί με την ασπίδα. Η ρωμαϊκή επαρχία της
Θράκης. Το 46 μ.Χ. η Θράκη γίνεται ρωμαϊκή επαρχία, μετά από μακρά
αντίσταση των Θρακών. Λόγω του ότι οι Θράκες ήταν επιδέξιοι και άφοβοι
πολεμιστές, έγιναν επιθυμητοί και σεβαστοί μονομάχοι. Αυτός ο τύπος
μονομάχου ονομαζόταν και Θραξ. Ο γνωστός μονομάχος και αρχηγός των
σκλάβων Σπάρτακος καταγόταν από τη Θράκη. Βυζαντινή περίοδος Η μονή
Κοσμοσώτειρας, που ιδρύθηκε από τον Ισαάκιο Άγγελο Κομνηνό το 1152, και
σήμερα ονομάζεται ναός της Αγίας Σοφίας, στις Φέρρες, κοντά στο Έβρο
είναι από τα αξιολογότερα βυζαντινά μνημεία. Κατα τη βυζαντινή περίοδο, η
Θράκη αναβαθμίζεται σημαντικά. Η νέα πρωτεύουσα του κράτους,
Κωνσταντινούπολη, βρίσκεται στην περιοχή της Θράκης. Αυτό έχει ως
αποτέλεσμα τη συρροή πολλών ατόμων (αστυφιλία) στην περιοχή, προς
αναζήτηση καλύτερης ζωής και το κέντρο του ελληνικού πολιτισμού
μετατοπίζεται από την Αθήνα στην Κωνσταντινούπολη. Μερικοί από τους
βυζαντινούς αυτοκράτορες κατάγονταν από τη Θράκη, όπως ο Ιουστίνος και ο
ανιψιός και διάδοχός του Ιουστινιανός. Φυσικά πρόκειται για μία
αυτοκρατορία που κυρίως στηρίζει τη συνεκτικότητά της στη θρησκεία και
στη γλώσσα και όχι στον ελληνικό πολιτισμό. Όμως στην καθημερινότητα των
απλών ανθρώπων πολλά από τα ήθη και έθιμά τους προέρχονται από τον
ελληνικό πολιτισμό εμπλουτισμένα με τη χριστιανική θρησκεία, όπως του
κιοπέκ μπέη, του καλόγερου, τα αναστενάρια κ.α. Στα βυζαντινά χρόνια
έχουμε και τις συγκρούσεις με τα σλαβικά φύλα, καθώς και με το αλταϊκό
φύλο των Βουλγάρων, τα οποία θα δημιουργήσουν ισχυρά ρήγματα στην
πυκνότητα του ντόπιου πληθυσμού. Μεσαιωνική και Οθωμανική περίοδος Η
κατάκτηση της περιοχής της Θράκης από τους Τούρκους πραγματοποιήθηκε
νωρίτερα από την άλωση της Πόλης. Καθ' όλη τη διάρκεια της Οθωμανικής
αυτοκρατορίας, οι Οθωμανοί διέκριναν τους υπηκόους σε μουσουλμάνους και
μη μουσουλμάνους, δίνοντας φυσικά περισσότερα προνόμια στους
μουσουλμάνους, ως πολίτες πρώτης κατηγορίας. Σαν παράδειγμα των μέτρων
που έλαβαν οι Οθωμανοί μπορούμε να αναφέρουμε το παιδομάζωμα και τo
χαράτσι ή κεφαλικό φόρο. Σε αυτήν την ιστορική φάση αρκετοί Θρακικοί
πληθυσμοί έγιναν μουσουλμανικοί, είτε λόγω των παραπάνω κινήτρων είτε
λόγω μίας μουσουλμανικής συγκρητιστικής αίρεσης, των κιζιλμπασήδων, η
οποία φέρει αρκετά κοινά στοιχεία με το χριστιανισμό. Κάποια χρόνια
αργότερα άλλαξε η πολιτική του Οθωμανικού κράτους λαμβάνοντας ηπιότερα
μέτρα, καθώς ένα μεγάλο μέρος του πλυθυσμού είχαν γίνει ήδη μουσουλμάνοι
και με αυτό τον τρόπο δεν πλήρωναν φόρο, μειώνοντας κατά πολύ τα έσοδα
του κράτους. Παράλληλα έχουμε και μεταφορές άλλων εθνοτήτων όπως
Τσιγγάνους, Αρμένιους και Εβραίους. Παράλληλα έχουμε και μεταναστεύσεις
ελληνικών φύλων προς τη Θράκη όπως Ηπειρώτες, Θεσσαλούς, Μακεδόνες και
Πελοποννησίους. Παρακάτω αναφέρονται χαρακτηριστικά ονόματα χωριών:
Πελοπόννησος: Καρυωτή, Μάνη, Ποιμενικόν, Σκουρτοχώρι(Σιτοχώρι), Παταγή,
Αμπελάκια, Στέρνα, Κουφόβουνο, Βρυσικά, Ασπρονέρι, Ασβεστάδες, Κυανή.
Ήπειρος: Ελληνοχώρι(πιθανώς αναμεμιγμένο με Βούλγαρους, γιατί το
τουρκικό του όνομα στα ελληνικά ήταν Βουλγαροχώρι), Παληούρι, Μεταξάδες,
Πάδη(Λάδη), Χιονάδες, Δοξαπάρα, Χανδράς, Σουφλί. Κατά τη διάρκεια της
Βουλγαρικής κατοχής (1913 - 1918), στη Δυτική Θράκη σημειώθηκαν μαζικές
εκτοπίσεις Ελλήνων δια της βίας, σε σημείο τέτοιο, ώστε ο Ελληνισμός της
περιοχής συρρικνώθηκε ανεπανόρθωτα. Έτσι, πριν την ανταλλαγή των
πληθυσμών το 1920 οι μουσουλμάνοι ήταν μια ξεκάθαρη πλειοψηφία στην
δυτική Θράκη[2]. Μετά το 1923 στην Ελληνική Θράκη εγκαταστάθηκαν
πρόσφυγες από τη Μικρα Ασία, την ανατολική Θράκη και την Ανατολική
Ρωμυλία(Βόρεια Θράκη). Σύγχρονη εποχή Με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου
το 1878 ιδρύθηκε η "Μεγάλη Βουλγαρία", η οποία κάλυπτε το μεγαλύτερο
μέρος της Θράκης. Με την αναθεώρηση της Συνθήκης από το Συνέδριο του
Βερολίνου η εδαφική έκταση της αυτόνομης Βουλγαρίας περιορίστηκε και η
βόρεια Θράκη έγινε ξεχωριστό κράτος, υποτελές στον Σουλτάνο, με το όνομα
"Ανατολική Ρωμυλία". Η υπόλοιπη Θράκη παρέμεινε υπό οθωμανική
κυριαρχία. Το 1886, μέσω πραξικοπήματος, η Ανατολική Ρωμυλία ενώθηκε με
το βουλγαρικό κράτος. Με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 η
Δυτική Θράκη προσαρτήθηκε στη Βουλγαρία, ενώ η Ανατολική,
συμπεριλαμβανομένης και της Αδριανουπόλεως, παρέμεινε στην Οθωμανική
Αυτοκρατορία. Η Συνθήκη του Νεϊγύ το 1919 απέδωσε το μεγαλύτερο μέρος
της Δυτικής Θράκης στην Ελλάδα, ενώ με τη Συνθήκη των Σεβρών και η
Ανατολική Θράκη ως τις Μέτρες περιήλθε στην Ελλάδα. Όμως μετά τη
Μικρασιατική Καταστροφή ο ελληνικός στρατός αναγκάστηκε να εκκενώσει την
Ανατολική Θράκη και να υποχωρήσει πέραν του Έβρου. Η συγκεκριμένη
κατάσταση παγιώθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης που
οριστικοποίησε τα σημερινά ελληνοτουρκικά σύνορα. Την περίοδο του Β'
Παγκοσμίου Πολέμου η Θράκη και η Ανατολική Μακεδονία βρέθηκαν υπό
βουλγαρική κατοχή. Οι Εβραίοι της Θράκης εκτοπίστηκαν στο στρατόπεδο
εξοντώσεως Τρεμπλίνκα.
![Κάμπος της Ξάνθης. Στην Ελληνική Μυθολογία Κατά την ελληνική μυθολογία, υπήρξε ένας προπάτορας που λεγόταν Θραξ και ήταν γιος του θεού του πολέμου Άρη. Ο θεός Άρης λεγόταν ότι διέμενε στη Θράκη. Σε μια άλλη εκδοχή και σύμφωνα με τον Ευριπίδη (στο έργο του Των Θρακών οι χρυσές ασπίδες) αναφέρει ότι το όνομα του Άρη ήταν Θραξ, ο οποίος ήταν ο προστάτης των Θρακών και του οποίου η χρυσή ασπίδα φυλασσόταν στο ναό του στη Βιστονίδα της θράκης. Στην ελληνική μυθολογία η Θράκη ήταν κόρη του Ωκεανού και της Παρθενόπης, αδελφή της Ευρώπης. Οι Θράκες εμφανίζονται στην Ιλιάδα του Ομήρου ως σύμμαχοι των Τρώων με αρχηγούς τον Ακάμα και τον Πήρο ή Πήρρο. Αργότερα στη Ιλιάδα έκανε την εμφάνιση του και ένας άλλος βασιλιάς, ο Ρήσος, ο οποίος σκοτώθηκε μετά από νυχτερινή επιδρομή που έκανε ο Διομήδης και ο Οδυσσέας στο στρατόπεδο των Τρώων. Ένας άλλος μυθολογικός βασιλιάς των Θρακών ήταν ο Κισσεύς, ο οποίος ζούσε στη δυτική τότε Θράκη και μετέπειτα Μακεδονία, ο οποίος ήταν πατέρας του Τρώα πρεσβύτερου Αντήνορα. Ας σημειωθεί εδώ ότι η Ομηρική Θράκη εκτεινόταν ως τον Αξιό ποταμό δυτικά, τον Ελλήσποντο και την Μαύρη Θάλασσα ανατολικά. Βόρεια εκτεινόταν μέχρι και τη σημερινή Σερβία και ολόκληρη τη Βουλγαρία[εκκρεμεί παραπομπή]. Η ελληνική μυθολογία είναι γεμάτη από Θράκες βασιλείς όπως οι: Διομήδης των Θρακών, Τηρέας, Λυκούργος, Φινέας, Εύμολπος, Πολυμνήστωρ, Οίαγρος (πατέρας του Ορφέα) και άλλοι. Επίσης η φυλή που ο Όμηρος καλούσε Θράκες περιλάμβανε πολλές φυλές, διότι η αρχαία Θράκη ήταν τόπος διαμονής φυλών όπως οι Ηδωνοί που ζούσαν στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Στρυμόνα και Νέστου, οι Βισάλτες που ζούσαν στην περιοχή μεταξύ των ποταμών Αξιού και Στρυμόνα, οι Κίκονες στην περιοχή της σημερινής Ροδόπης, οι Βίστωνες, οι Δόβηρες, οι Μύγδονες, οι Σάτραι, οι Αψίνθιοι και πολλοί άλλοι. Αρχαϊκή και κλασική περίοδος Τα Άβδηρα, απο τις σημαντικότερες αρχαίες πόλεις της Θράκης, υπήρξαν μεγάλο ιωνικό κέντρο καλλιτεχνικής δραστηριότητας και πατρίδα των φιλοσόφων Δημοκρίτου, Λευκίππου και Αναξάρχου, του σοφιστή Πρωταγόρα, του ιστορικού Εκαταίου και του επιγραμματοποιού Νικαινέτη. Οι Θρακικές φυλές πριν την ρωμαϊκή κατάκτηση. Ο ιθαγενής πληθυσμός της Θράκης από νωρίς δέχτηκε την πολιτιστική επιρροή των Ελλήνων διατηρώντας όμως για πολύ καιρό τη γλώσσα και τον πολιτισμό τους. Καθώς δε μιλούσαν Ελληνικά, θεωρούνταν από τους Έλληνες βάρβαροι. Οι πρώτες ελληνικές αποικίες στη Θράκη ιδρύθηκαν τον 6ο αιώνα π.Χ.. Η Θράκη νότια του Δούναβη (εκτός από την περιοχή των Βησσών), για μισό αιώνα ήταν προσαρτημένη στην Περσία από τον Δαρείο Α΄, που πραγματοποίησε εκστρατεία στην περιοχή από το 513 π.Χ. έως το 512 π.Χ.. Η Θράκη κατακτήθηκε από τον Φίλιππο Β' της Μακεδονίας κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. και ανήκε στο βασίλειο της Μακεδονίας για ενάμιση αιώνα. Μετά τον Γ' Μακεδονικό Πόλεμο, η Θράκη έγινε χώρα υποτελής στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το 279 π.Χ. Κέλτες εισέβαλαν στη Μακεδονία, τη Νότια Ελλάδα και τη Θράκη και, ενώ εκδιώχθηκαν γρήγορα από την νότια Ελλάδα και τη Μακεδονία, παρέμειναν στη Θράκη έως το τέλος του αιώνα. Θρησκεία - Πολιτισμός Η θρησκεία των Θρακών επικεντρώνεται γύρω από τη ζωή, το θάνατο και τη γονιμότητα. Οι Θράκες, εκτός των άλλων θεών των Ελλήνων, λάτρευαν περισσότερο τον Διόνυσο, στον οποίο πρόσφεραν θυσίες και έκαναν πολυήμερες γιορτές, ενώ αρκετοί αρχαίοι ιστορικοί αναφέρονται και στα Διονύσια μυστήρια. Σημαντικότερα από αυτά τα μυστήρια ήταν τα Καβείρια, τα οποία τελούσαν οι Κάβειροι, λαός που ζούσε στη σημερινή Ροδόπη και στη νήσο Σαμοθράκη. Πολλά φαλλικά σύμβολα βρέθηκαν κατά τις σύγχρονες ανασκαφές, τα οποία μαρτυρούν τη λατρεία αυτών των συμβόλων, η οποία προερχόταν από τη θρησκευτική λατρεία για τη γονιμότητα. Επίσης ο μυθικός ποιητής Ορφέας, αλλά και θεός της ποίησης των αρχαίων Ελλήνων, λατρευόταν και αυτός από τους αρχαίους λαούς της Θράκης. Ο πολιτισμός των αρχαίων Θρακών, όπως περιγράφεται από πολλούς ιστορικούς αλλά και από τα ευρήματα των ανασκαφών, αναφέρεται σε ένα λαό με πολλές φυλές, όπως αναφέρεται και στην παραπάνω ενότητα για τη μυθολογική Θράκη. Συγκεκριμένα ο Ηρόδοτος (Βιβλίο 5) τους αποκαλεί το δεύτερο πολυπληθέστερο λαό (μετά τους Ινδούς) στον τότε γνωστό κόσμο γι΄αυτόν και ο πιο ισχυρός από όλους, αν υπολογίσουμε όλες τις φυλές ενωμένες. Κατά την κλασική περίοδο, οι Θράκες ήταν διηρημένοι σε πολυάριθμες φυλές. Ισχυρά βασίλεια παρέμειναν αυτά των Οδρυσών και της Δακίας. Αυτή την περίοδο (5ος - 4ος αιώνας π.Χ.), οι Θράκες ήταν περιζήτητοι από τις ελληνικές πόλεις-κράτη ως μισθοφόροι πελταστές. Οι πελταστές ήταν εξοπλισμένοι με την πέλτη, δηλ. μικρή ασπίδα η οποία είχε μία εσοχή σαν μισοφέγγαρο, και τρία ακόντια, τα οποία κρατούσαν το ένα στο ένα χέρι και τα άλλα δύο στο άλλο χέρι μαζί με την ασπίδα. Η ρωμαϊκή επαρχία της Θράκης. Το 46 μ.Χ. η Θράκη γίνεται ρωμαϊκή επαρχία, μετά από μακρά αντίσταση των Θρακών. Λόγω του ότι οι Θράκες ήταν επιδέξιοι και άφοβοι πολεμιστές, έγιναν επιθυμητοί και σεβαστοί μονομάχοι. Αυτός ο τύπος μονομάχου ονομαζόταν και Θραξ. Ο γνωστός μονομάχος και αρχηγός των σκλάβων Σπάρτακος καταγόταν από τη Θράκη. Βυζαντινή περίοδος Η μονή Κοσμοσώτειρας, που ιδρύθηκε από τον Ισαάκιο Άγγελο Κομνηνό το 1152, και σήμερα ονομάζεται ναός της Αγίας Σοφίας, στις Φέρρες, κοντά στο Έβρο είναι από τα αξιολογότερα βυζαντινά μνημεία. Κατα τη βυζαντινή περίοδο, η Θράκη αναβαθμίζεται σημαντικά. Η νέα πρωτεύουσα του κράτους, Κωνσταντινούπολη, βρίσκεται στην περιοχή της Θράκης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη συρροή πολλών ατόμων (αστυφιλία) στην περιοχή, προς αναζήτηση καλύτερης ζωής και το κέντρο του ελληνικού πολιτισμού μετατοπίζεται από την Αθήνα στην Κωνσταντινούπολη. Μερικοί από τους βυζαντινούς αυτοκράτορες κατάγονταν από τη Θράκη, όπως ο Ιουστίνος και ο ανιψιός και διάδοχός του Ιουστινιανός. Φυσικά πρόκειται για μία αυτοκρατορία που κυρίως στηρίζει τη συνεκτικότητά της στη θρησκεία και στη γλώσσα και όχι στον ελληνικό πολιτισμό. Όμως στην καθημερινότητα των απλών ανθρώπων πολλά από τα ήθη και έθιμά τους προέρχονται από τον ελληνικό πολιτισμό εμπλουτισμένα με τη χριστιανική θρησκεία, όπως του κιοπέκ μπέη, του καλόγερου, τα αναστενάρια κ.α. Στα βυζαντινά χρόνια έχουμε και τις συγκρούσεις με τα σλαβικά φύλα, καθώς και με το αλταϊκό φύλο των Βουλγάρων, τα οποία θα δημιουργήσουν ισχυρά ρήγματα στην πυκνότητα του ντόπιου πληθυσμού. Μεσαιωνική και Οθωμανική περίοδος Η κατάκτηση της περιοχής της Θράκης από τους Τούρκους πραγματοποιήθηκε νωρίτερα από την άλωση της Πόλης. Καθ' όλη τη διάρκεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι Οθωμανοί διέκριναν τους υπηκόους σε μουσουλμάνους και μη μουσουλμάνους, δίνοντας φυσικά περισσότερα προνόμια στους μουσουλμάνους, ως πολίτες πρώτης κατηγορίας. Σαν παράδειγμα των μέτρων που έλαβαν οι Οθωμανοί μπορούμε να αναφέρουμε το παιδομάζωμα και τo χαράτσι ή κεφαλικό φόρο. Σε αυτήν την ιστορική φάση αρκετοί Θρακικοί πληθυσμοί έγιναν μουσουλμανικοί, είτε λόγω των παραπάνω κινήτρων είτε λόγω μίας μουσουλμανικής συγκρητιστικής αίρεσης, των κιζιλμπασήδων, η οποία φέρει αρκετά κοινά στοιχεία με το χριστιανισμό. Κάποια χρόνια αργότερα άλλαξε η πολιτική του Οθωμανικού κράτους λαμβάνοντας ηπιότερα μέτρα, καθώς ένα μεγάλο μέρος του πλυθυσμού είχαν γίνει ήδη μουσουλμάνοι και με αυτό τον τρόπο δεν πλήρωναν φόρο, μειώνοντας κατά πολύ τα έσοδα του κράτους. Παράλληλα έχουμε και μεταφορές άλλων εθνοτήτων όπως Τσιγγάνους, Αρμένιους και Εβραίους. Παράλληλα έχουμε και μεταναστεύσεις ελληνικών φύλων προς τη Θράκη όπως Ηπειρώτες, Θεσσαλούς, Μακεδόνες και Πελοποννησίους. Παρακάτω αναφέρονται χαρακτηριστικά ονόματα χωριών: Πελοπόννησος: Καρυωτή, Μάνη, Ποιμενικόν, Σκουρτοχώρι(Σιτοχώρι), Παταγή, Αμπελάκια, Στέρνα, Κουφόβουνο, Βρυσικά, Ασπρονέρι, Ασβεστάδες, Κυανή. Ήπειρος: Ελληνοχώρι(πιθανώς αναμεμιγμένο με Βούλγαρους, γιατί το τουρκικό του όνομα στα ελληνικά ήταν Βουλγαροχώρι), Παληούρι, Μεταξάδες, Πάδη(Λάδη), Χιονάδες, Δοξαπάρα, Χανδράς, Σουφλί. Κατά τη διάρκεια της Βουλγαρικής κατοχής (1913 - 1918), στη Δυτική Θράκη σημειώθηκαν μαζικές εκτοπίσεις Ελλήνων δια της βίας, σε σημείο τέτοιο, ώστε ο Ελληνισμός της περιοχής συρρικνώθηκε ανεπανόρθωτα. Έτσι, πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1920 οι μουσουλμάνοι ήταν μια ξεκάθαρη πλειοψηφία στην δυτική Θράκη[2]. Μετά το 1923 στην Ελληνική Θράκη εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τη Μικρα Ασία, την ανατολική Θράκη και την Ανατολική Ρωμυλία(Βόρεια Θράκη). Σύγχρονη εποχή Με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου το 1878 ιδρύθηκε η "Μεγάλη Βουλγαρία", η οποία κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης. Με την αναθεώρηση της Συνθήκης από το Συνέδριο του Βερολίνου η εδαφική έκταση της αυτόνομης Βουλγαρίας περιορίστηκε και η βόρεια Θράκη έγινε ξεχωριστό κράτος, υποτελές στον Σουλτάνο, με το όνομα "Ανατολική Ρωμυλία". Η υπόλοιπη Θράκη παρέμεινε υπό οθωμανική κυριαρχία. Το 1886, μέσω πραξικοπήματος, η Ανατολική Ρωμυλία ενώθηκε με το βουλγαρικό κράτος. Με τους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 η Δυτική Θράκη προσαρτήθηκε στη Βουλγαρία, ενώ η Ανατολική, συμπεριλαμβανομένης και της Αδριανουπόλεως, παρέμεινε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Συνθήκη του Νεϊγύ το 1919 απέδωσε το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Θράκης στην Ελλάδα, ενώ με τη Συνθήκη των Σεβρών και η Ανατολική Θράκη ως τις Μέτρες περιήλθε στην Ελλάδα. Όμως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ο ελληνικός στρατός αναγκάστηκε να εκκενώσει την Ανατολική Θράκη και να υποχωρήσει πέραν του Έβρου. Η συγκεκριμένη κατάσταση παγιώθηκε με την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης που οριστικοποίησε τα σημερινά ελληνοτουρκικά σύνορα. Την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η Θράκη και η Ανατολική Μακεδονία βρέθηκαν υπό βουλγαρική κατοχή. Οι Εβραίοι της Θράκης εκτοπίστηκαν στο στρατόπεδο εξοντώσεως Τρεμπλίνκα.](https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xap1/v/t1.0-9/s403x403/1531533_653934494679826_1883687681877992265_n.jpg?oh=9be1a2a6c6817c41cf40b4dec116dd0e&oe=548E2656&__gda__=1417866111_076d39942b235292b084320bbcd743f6)
