Μάθε
να κάνεις υπομονή. Αυτό λέμε σήμερα. Υπομονή, όπως μας υπομένει ο
Κύριος. Όπως ήξερε να περιμένει ο Κύριος την κατάλληλη στιγμή. Αν δεν
κάνεις υπομονή και βιάζεσαι, θα κάνεις λάθος κινήσεις. Σίγουρα κάποιες
φορές το ‘χεις ζήσει αυτό. Ο βιαστικός άνθρωπος δεν κινείται σωστά.
Κάνει πολλά λάθη διότι δεν σκέφτεται καθαρά. Και πρέπει να κάνει πάλι το
μάθημα της υπομονής. Από την αρχή.
Είναι ανάγκη να περιμένεις. Ο
σπόρος που φυτεύεις ν΄ ανθίσει, θέλει χρόνο να καρπίσει. Φυτεύεις
σπόρους. Είσαι μάνα. Είσαι πατέρας. Είσαι φοιτητής και φοιτήτρια. Είσαι
μαθητής και μαθήτρια. Είσαι γέροντας, γερόντισσα. Ό,τι και αν είσαι,
σπέρνεις. Διαρκώς σπέρνεις σπόρους. Να έχεις τη βεβαιότητα ότι ο σπόρος
σου θ΄ ανθίσει. Αυτά που λες θα πιάσουν τόπο. Αλλά για να γίνει αυτή η
ανθοφορία και καρποφορία, θέλει να περιμένεις. Δε θα γίνει τώρα αμέσως.
Αυτό που λες στο παιδί σου σήμερα, δεν πάει χαμένο. Μα δε θα δεις το
θαύμα μετά από πέντε λεπτά. Δεν αποκλείεται βέβαι κι αυτό. Μπορεί να
επιτρέψει ο Κύριος να δεις μια αλλοίωση γρήγορη κι απότομη, ταυτόχρονη
με τα λόγια σου. Αλλά, κατά κανόνα, ο Κύριος -για να μας έχει όλους στην
ταπείνωση και την αγάπη, για να μας μάθει να ελπίζουμε στη δική του
επέμβαση και προστασία και βοήθεια- μας λέει, “Περίμενε. Είπες την καλή
κουβέντα; Περίμενε. Λες σήμερα κάτι καλό στο παιδί σου; Να είσαι
βέβαιος, δεν πάει χαμένο. Θα το δεις”. Μαθαίνεις στο παιδί σου τρόπος
αληθινής ζωής με το βίωμά σου, με το παράδειγμά σου; Αυτή τη στιγμή
σπέρνεις, ρίχνεις σπόρους στην καρδούλα του παιδιού. Πρέπει να
περιμένεις, όμως. Θα πιάσει τόπο ο σπόρος. Σε βλέπουν τα παιδιά που
μελετάς την αγία Γραφή, βιβλία χριστιανικά, λογοτεχνία κι άλλα βιβλία
χρήσιμα. Εκείνη την ώρα ξέρεις τι κάνεις; Σπέρνεις κάτι δυνατό μες στην
ψυχούλα τους, τους μιλάς, τους δίνεις ένα μήνυμα. Σε βλέπει το παιδί να
μπαίνεις στο δωμάτιό σου, να γονατίζεις και να κάνεις λίγη προσευχή. Σε
βλέπει το παιδί σου μέσα στον πανικό ενός οικογενειακού προβλήματος να
‘σαι ήρεμος. Κοιτάει το πρόσωπό σου μες στην καταιγίδα και βλέπει ότι
έχεις ειρήνη, ενώ γύρω σου όλοι μιλάνε για πόλεμο. Και λέει, “Κοίταξε. Ο
πατέρας μου, ενώ τώρα γίνεται πανικός και στο σπίτι έχουμε προβλήματα,
κοίταξέ τον. Είναι ψύχραιμος. Είναι ήρεμος. Κυβερνά την κατάσταση. Η
μητέρα μου, κοίτα πόσο ψύχραιμα αντιμετωπίζει τις δοκιμασίες της ζωής.
Έχει γαλήνη στην καρδιά της. Δε θυμώνει, δε φωνάζει, δε μισεί, δεν
αντιδρά, δεν αντιπαθεί”. Μ’ όλ’ αυτά που κάνεις, ξέρεις τι κάνεις;
Φυτεύεις σπόρους γύρω σου. Σπόρους ζωής κι αλήθειας, με τεράστια δύναμη.
Και μετά ξέρεις τι κάνεις; Εσύ πας και κοιμάσαι, ξυπνάς, πας στη
δουλειά σου, κάνεις τις υπόλοιπες εργασίες σου. Κι ο σπόρος αυτός
δουλεύει στην καρδούλα του παιδιού σου. Χθες το βράδυ σε είδε το παιδί
να ‘σαι ήρεμη στο πρόβλημα που έχετε στο σπίτι, και την άλλη μέρα πας
για δουλειά κανονικά. Κι όμως, αυτή η εικόνα που μπήκε στην καρδούλα του
παιδιού, δουλεύει. Το σποράκι που πέφτει στη γη, έχει την ίδια πορεία.
Πάει το νεράκι μετά, και το χαϊδεύει το σπόρο. Κι όταν χαϊδεύει, αρχίζει
και ξυπνάει ο σπόρος. Και μετά φουσκώνει, μετά σκάει ο σπόρος κι
έρχεται η ώρα του, μετά από μέρες και μήνες -όταν έρθει η ώρα- και
βγάζει πρασινάδα. Αρχίζει να μεγαλώνει κι αρχίζει μετά να φαίνεται αυτό
που εδώ και πολύ καιρό ήδη γινόταν. Μια αύξηση και μια καρποφορία, που
δε φαινόταν. Αλλά υπήρχε μυστικά και γινόταν...
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΥΠΟΜΟΝΗ.....
