Λατίνοι και Έλληνες

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε φωτογραφία από Bυζαντινών Ιστορικά.

11 Ιουλίου 

 

 

Bυζαντινών Ιστορικά

Λατίνοι και Έλληνες
Στην πραγματικότητα, η θρησκεία ήταν εκείνη που προκάλεσε την κοινωνική διάσπαση και το διαχωρισμό των Λατίνων και των ντόπιων . Οι δυτικοί κληρικοί που ήρθαν μαζί με τους κατακτητές ήσαν αποφασισμένοι να εκλατινίσουν ολόκληρη την Εκκλησία. Οι Έλληνες ορθόδοξοι επίσκοποι οδηγήθηκαν στην εξορία και στους καθεδρικούς ναούς τους γινόταν η Θεία Λειτουργία ακολουθώντας ένα περίεργο τυπικό σε μια ξένη γλώσσα. Ακόμη και τα μοναστήρια τα ανέλαβαν αυτοί και όλα τα εκκλησιαστικά κτήματα πέρασαν σε χέρια Λατίνων. Κυρίως χάρις στον πρίγκιπα Γοδεφρείδο, άφησαν τον ενοριακό ιερέα σε σχετική ησυχία. Αυτός μπορούσε να κάνει τη λειτουργία κατά τον παραδοσιακό τρόπο και ήταν απαλλαγμένος από κάθε φορολογία. Αλλά εικονικά υπαγόταν σε κάποιο Λατίνο ιερωμένο που ήταν ιεραρχικά ανώτερος. Δεν μπορούσε πια να ζητήσει πνευματική συμβουλή από ένα επίσκοπο της δικής του πίστης, ούτε να ανανεώσει τις γνώσεις του ως προς τα ιερά βιβλία της τοπικής μοναστηριακής βιβλιοθήκης. Αποστερημένη από τους αρχηγούς της, η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα άρχισε να χάνει τα πνευματικά της πρότυπα. Αλλά ποτέ δεν έχασε την αφοσίωση του λαού.
Sir Steven Runciman,
«Μυστράς: Βυζαντινή πρωτεύουσα της Πελοποννήσου»
Εικόνα: Αγία Βαρβάρα – Mάνη

8 “αθάνατες” τροφές

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

11 Ιουλίου 

8 “αθάνατες” τροφές που δεν έχουν ημερομηνία λήξης!

Υγεία - 8 “αθάνατες” τροφές που δεν έχουν ημερομηνία λήξης! - Το ξέρατε ότι υπάρχουν τρόφιμα κανονικοί… ...

biologikaorganikaproionta.com

Το ξέρατε ότι υπάρχουν τρόφιμα κανονικοί… highlanders; Κι όμως, ναι! Θα σας παρουσιάσουμε οκτώ είδη (κάποια, πρώτης ανάγκης και μεγάλης διατροφικής αξίας για τον άνθρωπο) που δεν διαθέτουν «ημερομηνία λήξεως» και μπορούν να διατηρηθούν για χρόνια, αν ακολουθήσετε πιστά τις οδηγίες συντήρησης τους!
Το ρύζι
Πολύ λίγα δημητριακά έχουν την θρεπτική του αξία και δεν είναι τυχαίο ότι το 50%-60% του παγκόσμιου πληθυσμού, το έχει ως βασική του διατροφή. Το ρύζι ως προϊόν κυκλοφορεί σε πολλές μορφές ανάλογα με τον τόπο και τον τρόπο παραγωγής του και περιέχει θησαυρό θρεπτικών ουσιών! Μπορεί να συντηρηθεί για καιρό στο ντουλάπι σας –εκτός από το καστανό ρύζι- ακόμα και αν η ημερομηνία κατανάλωσής του έληξε πριν λίγα χρονάκια!
Η ζάχαρη
Όταν ανοιχτεί η συσκευασία της, η ζάχαρη πρέπει να φυλαχθεί σε αεροστεγές δοχείο σε ξηρό και δροσερό μέρος, καλά κλεισμένο, για την αποφυγή «επισκεπτών» και υγρασίας. Με αυτό τον τρόπο, διατηρείται τουλάχιστον για έναν ακόμη χρόνο.
Το μέλι
Πρέπει να διατηρείται σε καλά κλειστά δοχεία, διότι απορροφά εύκολα εξωτερικές οσμές. Να το φυλάτε μακριά από τον ήλιο γιατί το φως καταστρέφει πολλά από τα ένζυμά του. Αν τηρήσετε τα παραπάνω, το μέλι σας θα παραμείνει φρέσκο και «ζωντανό» για αρκετά χρόνια!
Οινοπνευματώδη ποτά
Μπορεί να μείνουν αναλλοίωτα στο χρόνο, αρκεί να μην τα ζεσταίνει ο ήλιος ή κάποια εστία θέρμανσης. Ανοίξτε την παλιά σας βότκα και το «ληγμένο» λικέρ της γιαγιάς χωρίς φόβο…! Δοκιμάστε το καλού κακού όμως, πριν το προσφέρεται στην παρέα σας!
Καλαμπόκια – Καλαμποκάλευρο
Τα ολόκληρα καλαμπόκια διατηρούνται πολύ περισσότερο από τα σπυριά τού καλαμποκιού γι” αυτό να τα αποθηκεύετε ολόκληρα. Μπορεί να διατηρηθούν έτσι για αρκετά χρόνια.
Με το καλαμποκάλευρο θα ενθουσιαστείτε με το πόσο φρέσκο θα έχει διατηρηθεί, όταν ανοίξετε την χάρτινη σακούλα του! Το καλαμποκάλευρο πρέπει να είναι καλά φυλαγμένο σε δροσερό μέρος, όπως στα χαμηλά ράφια του ψυγείου.
Το αλάτι
Πρέπει να έχετε πάντα άφθονο αλάτι στο σπίτι σας τόσο για την γεύση όσο και για την συντήρηση τροφίμων και να θυμάστε ότι είναι υπεραιωνόβιο!
Άσπρο ξύδι
Εκτός του ότι δίνει άρωμα και γεύση στο φαγητό, το λευκό ξύδι είναι «σύμμαχος» και στις οικιακές δουλειές. Διαβάστε τις οδηγίες χρήσεις και θα το διατηρήσετε άψογο για πολύ πολύ καιρό.
Καθαρό εκχύλισμα βανίλιας
Το εκχύλισμα βανίλιας δεν έχει ημερομηνία λήξης και παλαιώνει σαν καλό κρασί! Κρατήστε το σε σκοτεινό ντουλάπι. Διατηρείτε άπειρο καιρό λόγω της μεγάλης περιεκτικότητας αλκοόλ.

με λάσπη και μουχλιασμένο κασέρι

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

10 Ιουλίου 

Χτίζει σπίτια στην Κρήτη με λάσπη και μουχλιασμένο κασέρι - Candia News

Στα 63 του χρόνια, ο μηχανικός Μάριο Ζόμερ, δεν χρειάζεται βοήθεια από το κράτος, την τρόικα ή την πολιτεία της παλιάς του πατρίδας. Εκπαιδεύτηκε ως...

candianews.gr

Χτίζει σπίτια στην Κρήτη με λάσπη και μουχλιασμένο κασέρι

Κατηγορία: CANDIANEWS ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ, ΚΡΗΤΗ 10/07/2014 - 09:51 0

Στα 63 του χρόνια, ο μηχανικός Μάριο Ζόμερ, δεν χρειάζεται βοήθεια από το κράτος, την τρόικα ή την πολιτεία της παλιάς του πατρίδας. Εκπαιδεύτηκε ως ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Βερολίνο και βαδίζει εδώ και μια εικοσαετία στα χνάρια του Οδυσσέα και του Ζορμπά, στην Παλαιοχώρα Κρήτης. Έστρεψε το κέντρο της ζωής του μέσα και γύρω από αυτή τη μικρή πόλη που βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο της Κρήτης στο νομό Χανίων, κάνοντάς την ταυτόχρονα το δικό του κέντρο του κόσμου.
Η Παλαιόχωρα είναι ένας τόπος με πολλούς Γερμανούς. Τυπικά Τεύτονες, έχουν οργανωθεί με την παραδοσιακή γερμανική αλληλεγγύη και εισάγουν μέσω διαδικτύου ή ακόμη και με φορτηγάκια, τα αναλώσιμα που χρειάζονται. Η οδοντόπαστα που προμηθεύονται για ένα ευρώ κοστίζει έως και τρία ευρώ στα τοπικά καταστήματα στην Παλαιόχωρα.

Έτσι κουβαλάνε από τις πατρίδες τους noodles, σαμπουάν, ξυριστικά, απορρυπαντικά και όποιο προϊόν έχει διάρκεια. Επίσης, όσον αφορά στη δυσπιστία προς τους μηχανισμούς του κράτους, οι Γερμανοί έχουν προσαρμοστεί πλήρως στις τοπικές συνθήκες. Μία Αυστριακή μασέρ μάλιστα, έχει δηλώσει ότι εξασκεί το επάγγελμα ως μέλος συλλόγου, σώζοντας έτσι το τομάρι της από τους φόρους. Ακόμη και αυτές οι συνήθειες των συμπατριωτών δεν αγγίζουν τον Ζόμερ. Δεν θέλει να μπλέκει. Ούτε και στρέφεται στον αθέμιτο ανταγωνισμό.

Ξέρει το νησί και κερδίζει χρήματα μόνο από εργασίες με τις οποίες οι ίδιοι οι Κρητικοί δεν ασχολούνται. Την πρώτη επαφή του με το νησί την έκανε το 1976. Αφού ακόμα και το, κατά τα άλλα αξιόπιστο, Google Maps δεν διαθέτει σωστό χάρτη του τόπου, ο Ζόμερ ως μηχανικός έκατσε και δημιούργησε έναν.
Τον διέθεσε στους ντόπιους χωρίς να αποσκοπεί σε κέρδος.


Αγάπησε τον τόπο. Και όταν από το 1989 επιτράπηκε σε αλλοδαπούς η απόκτηση γης στην Ελλάδα, ο Ζόμερ αγόρασε χωράφια. Εγκαταστάθηκε εκεί και με μεγάλη εφευρετικότητα έφτιαξε ένα είδος πρότυπου χωριού. Ο Γερμανός έχει ειδικευτεί στο φυσικό κτίριο. Χτίζει σπίτια με λάσπη και ξύλα, παρασκευάζει ασβέστη όπως πριν 3000 χρόνια και με τυροκομικά προϊόντα, όπως το μουχλιασμένο κασέρι (το οποίο περιέχει την πρωτεΐνη καζεΐνη), τελειώνει το επίχρισμα των τοίχων. Με λίγα λόγια, ο σύγχρονος Κύρος Γρανάζης επανέφερε τεχνικές των προ Μινωϊκών χρόνων στο νησί της καρδιάς του. Αφού όμως ως τυπικός Γερμανός δεν ήθελε να μπλέξει με παρανομίες και αυθαιρεσίες έπρεπε να αποδείξει ότι η αρχαία μέθοδος τηρεί τις απαιτήσεις του σύγχρονου αντισεισμικού κώδικα. Το έθεσε ως στόχο και το κατάφερε. «Είναι θέμα οργάνωσης. Μου πήρε έναν χρόνο να βρω έναν πολιτικό μηχανικό που είχε ένα πρόγραμμα με το οποίο μπορέσαμε να υπολογίσουμε συμβατά με το κώδικα για τις ελληνικές αρχές, τα στατικά των κτιρίων και χρειάστηκε άλλος ένας χρόνος για να επαληθεύσουν οι αρχές τους υπολογισμούς», θυμάται ο ίδιος.
Το πρώτο του κτίριο το έχτισε μέσα σε ένα καλοκαίρι, με μικτή κατασκευή, σε κάποια σημεία δηλαδή συναντάμε και μοντέρνους τρόπους οικοδόμησης. Μέσα σε έξι χρόνια τελειοποίησε την κατασκευή του. Έτσι ήταν σε θέση να δημιουργήσει άλλα δύο κτίρια με έξι δίκλινα δωμάτια, μία αίθουσα σεμιναρίων, καθώς και έναν «θόλο» – όλα χτισμένα μόνο με φυσικά υλικά. Για την κατασκευή του θόλου, μάζεψε στο «χωριό» του μία διεθνή επιστημονική ομάδα με καθηγητές πανεπιστημίου. Ο μικρός οικισμός του Γερμανού έγινε παγκόσμιο πρότυπο για τους ειδικούς σε αυτό το είδος κατασκευής. «Έχουμε μηδενικής ενέργειας σπίτια που διαθέτουν ζεστό νερό και θερμότητα μόνο από τον ήλιο», αναφέρει, ο οποίος εν τω μεταξύ είχε πειραματιστεί και με μια ξηρή εγκατάσταση τουαλέτας τουFriedrich Hundertwasser, αλλά έφτασε στο συμπέρασμα ότι αυτό το βήμα προς τις παλιές συνθήκες ζωής δεν συμβαδίζει με τις απαιτήσεις του μοντέρνου ανθρώπου. Βέβαια, τον χειμώνα όταν έχει υπερβολική διάρκεια συννεφιάς, ακόμη και ο φανατικός οπαδός της αρχαίας ζωής στρέφεται σε μοντέρνες τεχνικές. Θερμαίνει τα σπίτια του με βιομάζα η οποία τονίζει ότι «παράγεται από ανανεώσιμες πρώτες ύλες από την ίδια την έκταση εδώ και μάλιστα σε καυστήρα που κατασκεύασα μόνος μου».

To εσωτερικό του σπιτιού του Μάριο Ζόμερ


To εσωτερικό του σπιτιού του Μάριο Ζόμερ


popaganda.gr

H αρχαία πόλη που πρέπει να..

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

11 Ιουλίου 

Kρήτη: H αρχαία πόλη που πρέπει να κατασκευασθεί για χάρη του τουρισμού | freepen

Kρήτη: H αρχαία πόλη που πρέπει να κατασκευασθεί για χάρη του τουρισμού.freepen

freepen.gr

Ελιξίριο μακροζωίας!

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

11 Ιουλίου 

Ελιξίριο μακροζωίας! Καθαρίζει τις φλέβες από τη χοληστερίνη!

Το κάνουμε μια φορά το χρόνο, καθαρίζει τις φλέβες από τη χοληστερίνη... Υλικά:300 γρ σκόρδο, 500 γρ κρεμμύδια, 1,5 λίτρο μηλόξυδο και 1 κιλό μέλι....

radiokalloni.gr

Το κάνουμε μια φορά το χρόνο, καθαρίζει τις φλέβες από τη χοληστερίνη…

Υλικά:300 γρ σκόρδο, 500 γρ κρεμμύδια, 1,5 λίτρο μηλόξυδο και 1 κιλό μέλι.

Διαδικασία:

Κόβουμε στο μούλτι τα κρεμμύδια και τα σκόρδα και τα βάζουμε για 24 ώρες μέσα σε μια κούπα μαζί με το μηλόξυδο. Κατά διαστήματα ανακατεύουμε το μείγμα.

Στη συνέχεια αφού περάσει ο χρόνος το στραγγίζουμε και στο ζουμί

προσθέτουμε το μέλι και το ανακατεύουμε για να διαλυθεί. Το βάζουμε σε μπουκάλια και το διατηρούμε στο ψυγείο.
Το βάζουμε στη σαλάτα αντί για ξίδι, 4 κουταλάκια τη φορά.

briefingnews.gr

ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ (Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ)

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε φωτογραφία από ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΛΙΘΟΞΟΟΣ.

10 Ιουλίου 

 

 

ΕΥΚΛΕΙΔΗΣ ΛΙΘΟΞΟΟΣ μαζί με Athanasios Kapralos και 42 ακόμη

ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ (Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ)
Diogenis Laertius: Vitae pholosophorum Book2 cection14 line 1

Ἔδοξε δὲ πως καὶ Δημοκρὶτω ἀπεχθῶς ἐσχηκέναι ἀποτυχών τῆς αὐτόν κοινολογίας. καὶ τέλος ἀποχωρήσας εἰς Λάμψακον αὐτόθι κατέστρεψεν. ὅτε καὶ τῶν ἀρχόντων τῆς πόλεως ἀξιούντων τὶ βούλεται γενέσθαι, φάναι, τοὺς παῖδας ἐν ὧ ἄν ἀποθάνη μηνὶ κατ’ ἔτος παίζειν συγχωρεῖν. καὶ φυλάττεται το ἔθος και νῦν. τελευτήσαντα δὴ αῦτὸν ἔθαψαν ἐντίμως οἱ Λαμψακινοὶ καὶ ἐπέγραψαν.
ἐνθάδε, πλεῖστον ἀληθείας ἐπὶ τέρμα περήσας
ουρανίου κόσμου,κεῖται Ἀναξαγόρας.
ΕΡΜΗΝΕΙΑ Ευκλείδη Λιθοξόου.
Φάνηκε δε ότι και με τον Δημόκριτο δεν τα πήγε καλά διότι δεν έγινε κατορθωτό να συμφωνήσει μαζί του, και τέλος όταν αποχώρησε εις την Λάμψακο κατέστρεψε τα βιβλία του. Και όταν οι άρχοντες της πόλεως σκέπτονταν πώς να τον μεταχειρισθούν, αυτός είπε στα παιδιά όταν πεθάνει να παίζουν ένα μήνα κάθε χρόνο σε ανάμνησή του. Και διατηρείται το έθιμο ακόμη. Όταν πέθανε οι Λαμψακινοί τον έθαψαν με τιμές και χάραξαν επιγραφή:
Εδώ βρίσκεται ο Αναξαγόρας που απεκάλυψε
τις περισσότερες αλήθειες για τον ουράνιο κόσμο
ΣΧΟΛΙΟ: Ο Αναξαγόρας πρέσβευε την Ελληνική παράδοση της μίας Κοσμογονικής (Χάος-Ησίοδος, ή Αιθήρ-Ορφέας, η Στύγα-Όμηρος, "Εν-Παν"), ενώ ο Δημόκριτος την διαρχία (Καλό-κακό, κενό-άτομο, Θεός-Αριμάν κ.λ.π) των μάγων του Ζωροάστρη. Στην μητροπολιτική Ελλάδα ο Δημόκριτος ήταν ανεπιθύμητος γι αυτό και εξεδιώχθη, ενώ αντίστοιχα είχαν εκδιωχθεί από τυράννους πόλεων της Ιωνίας που υπεστηρίζοντο από τους βασιλείς των Περσών, οι Ηράκλειτος, Πυθαγόρας, Αναξιμένης κ.α.
Η θρησκεία των Ελλήνων ήταν πολυθεϊστική με κοινή θεία ουσία (Ενωθεϊστική) ενώ των Μάγων Δυθεϊκή (Θεός - Σατανάς). Στους Έλληνες η αιτία της Δημιουργίας είναι μία και απρόσωπη, ενώ στους Πέρσες μία Προσωπική θεότητα που "κτίζει εν κενώ", έξω από την δική του θεία υπόσταση.
Την παράδοση του Πυθαγόρα και του Ηράκλειτου (Ορφική) ακολουθούσαν και οι Πλάτων, Αριστοτέλης, Ζήνων κ.α. ενώ των Λεύκιπου και Δημόκριτου ο Επίκουρος, μετά την καταστροφή του Ζωροαστρικού ιερατείου από τον Μέγα Αλέξανδρο που το κατάργησε. Το ιερατείο των Μάγων, επανιδρύθηκε από την δυναστεία των Σασανιδών, κατά την περίοδο της Ρωμαιοκρατίας.Η Ρώμη εν τέλει απεδείχθη ευάλωτη στις ανατολικές δοξασίες.

Σπαρτιατική αγωγή

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

7 Ιουλίου 

 

 

Σπαρτιατική αγωγή

Η «Σπαρτιατική αγωγή» στις περισσότερες λογοτεχνίες παρουσιάζεται ως ένας κατάλογος φρικιαστικών ενεργειών – πράξεων τις οποίες ουδείς γονέας θα επέτρεπε να συμβούν στα παιδιά του. Ο Paul Cartledge...

theancientweb.wordpress.com

Η «Σπαρτιατική αγωγή» στις περισσότερες λογοτεχνίες παρουσιάζεται ως ένας κατάλογος φρικιαστικών ενεργειών – πράξεων τις οποίες ουδείς γονέας θα επέτρεπε να συμβούν στα παιδιά του. Ο Paul Cartledge προκαλεί ακόμη περισσότερη αναστάτωση για τη λέξη αγωγή (raise) λέγοντας ότι προσομοιάζει σε μεταχείριση βοοειδών (Paul Cartledge, Σκέψεις για την Σπάρτη, Duckworth, Λονδίνο, 2001) – αν και η αγγλική λέξη «raise» χρησιμοποιείται τόσο για παιδιά, όσο και για ζώα (εκτροφή) χωρίς βέβαια τα παιδιά Αμερικανών, Βρετανών και Αυστραλών να εντάσσονται στην κατηγορία του ζωικού κεφαλαίου.


Αναδημοσίευση Άρθρου από http://chilonas.wordpress.com/
Η προσέγγιση στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο είναι……………ότι τα αγόρια της Σπάρτης (ενδεχομένως και τα κορίτσια) πάρθηκαν από τα σπίτια τους σε ηλικία επτά ετών και έκτοτε οι γονείς δεν αναμίχθηκαν στην ανατροφή τους. Υποτίθεται ότι ήσαν υπό την αποκλειστική κηδεμονία των παιδονόμων και των βοηθών τους «ειρένων» (εκλεγμένοι ηγέτες της αγέλης) οι οποίοι έφεραν μαστίγιο. Τα αγόρια όπως παρουσιάζεται, ουσιαστικά δεν μάθαιναν………. έτρεχαν συνεχώς γυμνά, έκλεβαν για να τραφούν, πάλευαν συνεχώς μεταξύ τους, ενώ ταυτόχρονα εκφοβίζονταν και εξαναγκάζονταν στην «δια της βίας» υπακοή στους μεγαλύτερους τους.
Ωστόσο εξ’ όσων γνωρίζουμε η Σπαρτιατική κοινωνία δεν ήταν σύμφωνη με ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα.

Κατ’ αρχάς, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι οι οικογενειακοί δεσμοί ήσαν το ίδιο ισχυροί στη Σπάρτη όσο και αλλού. Στην πραγματικότητα ουδεμία κοινωνία, έχει καταφέρει να πετύχει την καταστροφή του θεσμού της οικογένειας…………..ακόμη και όταν προσπάθησαν, όπως στη Σοβιετική Ένωση και την κομμουνιστική Κίνα. Από τη σύγχρονη εμπειρία γνωρίζουμε  ότι η συμμετοχή ακόμη και σε οικοτροφείο μακριά από την οικογενειακή εστία, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη την έλλειψη γονικού ενδιαφέροντος στην ανατροφή ενός παιδιού. Συνεπώς είναι γελοίο να σκεφτόμαστε ότι οι Σπαρτιάτες γονείς δεν ενδιαφέρονταν για τα παιδιά τους μόνο και μόνο επειδή συμμετείχαν στην «αγωγή». Η «αγωγή» εξάλλου βρισκόταν στην καρδιά της Σπάρτης. Τα παιδιά της αγωγής έβλεπαν τους πατέρες τους (οι οποίοι ελάμβαναν μέρος στα κοινά και έτρωγαν στα συσσίτιά τους) στο σχολείο σχεδόν καθημερινά.
Ασχέτως της καθημερινής επαφής με τους πατέρες, τους αδελφούς και τις μητέρες, μπορούμε να υποθέσουμε ότι η αγωγή δεν “λειτουργούσε 365 ημέρες το χρόνο”. Ακριβώς όπως και κάθε άλλο σχολείο στην ιστορία, η αγωγή είχε «διακοπές» καθότι γνωρίζουμε τουλάχιστον 12 περιόδους εορτών ανά έτος (βλ. Νικόλαος Κουλουμπής, «Η λατρεία και ο ρόλος της θρησκείας στη διαμόρφωση της σπαρτιατικής πολιτείας» Σπάρτη:.. Εφημερίδα της Αρχαίας Σπάρτης και Ελληνική Ιστορία, Τόμος 6, παρ. 1). Οι Σπαρτιάτες εξάλλου, ελάμβαναν πολύ σοβαρά τον εορτασμό των θρησκευτικών εορτών. Κατά τη διάρκεια εκστρατείας οι στρατιώτες είχαν τη δυνατότητα να επιστρέψουν στην πατρίδα τους για τις εορτές, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό γι’ αυτούς, όπως και το γεγονός ότι απαγορευόταν η προέλαση του στρατού κατά τη διάρκεια ορισμένων εορτών (εξ ου και η αργοπορία άφιξης του Σπαρτιατικού στρατού κατά τη μάχη του Μαραθώνα, όπως επίσης και η αποστολή μίας μικρής εμπροσθοφυλακής στις Θερμοπύλες.) Δεν είναι λογικό λοιπόν να υποθέσουμε ότι αυτό που εφαρμόζεται στον σπαρτιατικό στρατό δεν ίσχυε για το δημόσιο σχολείο! Το πιο πιθανό είναι ότι η «αγωγή» έκλεινε για διακοπές και όλοι οι μαθητές επέστρεφαν «σπίτι για τις διακοπές» όπως και οι είρενες (αρχηγοί της φυλής) οι εκπαιδευτές και όλο το προσωπικό της σχολής.

Η εξίσου κοινή παραδοχή η οποία βασίζεται σε αποσπασματικές αρχαίες πηγές ότι ποτέ τα αγόρια δεν χόρταιναν και ήσαν αναγκασμένα να κλέβουν για να συμπληρώσουν τη διατροφή τους δεν συνάδει με τη λειτουργία της οικονομίας. Ουδεμία κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει εάν η κλοπή δεν αξιολογείται ως μεμονωμένη πράξη εγκληματιών, αλλά ως αναγκαιότητα για όλους τους νέους μεταξύ των ηλικιών 7 και 20. Αν όλοι οι νέοι έκλεβαν συνεχώς, η υπόλοιπη κοινωνία θα ήταν αναγκασμένη να δαπανά υπέρογκα ποσά σε χρόνο και πόρους για την προστασία των προϊόντων τους. Κάθε ακίνητο θα είχε μετατραπεί σε ένοπλο στρατόπεδο και θα υπήρχαν νυχτερινές συμπλοκές μεταξύ πεινασμένων νέων και απελπισμένων ειλώτων, προκειμένου να σώσουν τις καλλιέργειες και τα υπάρχοντά τους. Τίποτα από όλα αυτά συνέβαινε στη Σπάρτη………μιας κοινωνίας γνωστής για την εσωτερική αρμονία και τα χαμηλά επίπεδα κοινού εγκλήματος.
Ο Nigel Kennel υποστηρίζει πειστικά ότι η “κλοπή” επιτρεπόταν μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα, σε ένα μόνο στάδιο της ανατροφής ενός αγοριού (Nigel Kennel, Το Γυμνάσιο της Αρετής «Παιδεία και Πολιτισμός στην Αρχαία Σπάρτη» University of North Carolinas, Chapel Hill & London, 1995). Όσον αφορά στην τιμωρία εφόσον συλλαμβάνονταν, είναι πολύ φυσικό και αποδεκτό ακόμη και από την πλευρά του κλέφτη. Εξάλλου, ουδέποτε τιμωρήθηκε ανεξιχνίαστο έγκλημα…………και αυτό δεν έχει αλλάξει τα τελευταία 2.500 χρόνια.
Η αντίληψη ότι τα αγόρια συνεχώς πολεμούσαν μεταξύ τους και μάλιστα ενθαρρύνονταν να το πράξουν είναι εξίσου απαράδεκτο καθότι τα αγόρια της ίδιας ηλικιακής ομάδας αναπόφευκτα θα συνυπηρετούσαν στο στρατό. Ο Σπαρτιατικός στρατός εφημίζετο για την εξαιρετική συνοχή στις τάξεις του. Τέτοιου είδους συνοχή δεν επιτυγχάνεται με ενθάρρυνση ανταγωνισμού και άμιλλας σε υπερβολικό βαθμό. Η ισχυρή έμφαση στον υγιή ανταγωνισμό ήταν διαδεδομένη σε όλη την αρχαία Ελλάδα. Οι Σπαρτιάτες νέοι ασχολούνται με ομαδικά αθλήματα με σκοπό την ανάπτυξη ομαδικού πνεύματος και υγιούς ανταγωνισμού. Είναι λογικό να υποθέσει κάποιος ότι ο ανταγωνισμός και η αντιπαλότητα μπορούσαν να εκφυλιστούν σε «πόλεμο». Αλλά η Σπάρτη, περισσότερο από ό, τι άλλες ελληνικές πόλεις – κράτη, διασφάλιζε ότι τέτοιου είδους αντιπαλότητες δεν ξέφευγαν εκτός ελέγχου, καθότι οι πολίτες έπρεπε να συνεργαστούν αρμονικά στην στρατιωτική φάλαγγα.

Όσο για το επιχείρημα ότι…………….. «η νεολαία της αγωγής ήταν αξιοθρήνητα εξαρτώμενη και υπάκουη στους μεγαλύτερους και μια τέτοια συμπεριφορά δεν συνάδει με το υψηλό πνεύμα – αυτοπεποίθηση των νέων»…………η απάντηση είναι ότι η Σπαρτιατική πειθαρχία αναδείκνυε εξαιρετικά ευγενικούς νεαρούς πειθαρχημένους, με σεβασμό στους μεγαλύτερους και σύμφωνα με τα αρχαία πρότυπα. Υπάρχει τεράστια διαφορά στο να είναι ευγενικοί από το να είναι φοβισμένα – πειθήνια – άβουλα πλάσματα. Σε παρόμοια περίπτωση οι Άγγλοι μαθητές του 19ου – αρχές του 20ου αιώνα ήσαν διαβόητοι για την ευπρέπεια και την ευγένειά τους χωρίς αυτό βέβαια να συνδυάζεται με βίαιο εξαναγκασμό σε πειθώ και υπακοή.

Ο ισχυρισμός ότι η νεολαία της Σπάρτης στο μόνο που εκπαιδευόταν ήταν η αντοχή, η κλοπή, ο ανταγωνισμός και οι τρόποι συμπεριφοράς, δεν ισχύει για μια κοινωνία που για εκατοντάδες χρόνια κυριάρχησε στην αρχαία Ελλάδα και της οποίας το σύστημα εκπαίδευσης υπήρξε αντικείμενο θαυμασμού από πολλούς Αθηναίους διανοούμενους. Ξεκινώντας με έμμεσες αποδείξεις, οι Σπαρτιάτες δεν θα μπορούσαν να αποκτήσουν τον σεβασμό του αρχαίου κόσμου, στον οποίο κυριαρχούσαν πολύπλοκοι διπλωματικοί ελιγμοί και να προσελκύσουν υιούς διανοουμένων, όπως ο Ξενοφών προκειμένου να φοιτήσουν στην «αγωγή» αν ήσαν «άξεστα και αναλφάβητα θηρία» όπως τους παρουσιάζουν κάποιοι σύγχρονοι συγγραφείς. Οι Σπαρτιάτες γνώριζαν τους νόμους και την διπλωματία πολύ καλά και τα λόγια τους, θεωρήθηκαν τόσο ευφυή που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τους συγχρόνους ιστορικούς – λόγιους. Ο Πλούταρχος ισχυρίζεται ότι τους Σπαρτιάτες χαρακτήριζε περισσότερο «η αφοσίωση στην πνευματική άσκηση από την αγάπη στην σωματική άσκηση» (Λυκούργος: 20) εξάλλου είναι γνωστό ότι οι Σπαρτιάτες είχαν γοητεύσει κορυφαίους φιλοσόφους, όπως ο Πυθαγόρας. Οι Σπαρτιάτες είχαν επίσης υψηλή εκτίμηση στην ποίηση, όπως αποδεικνύεται από τις εορτές και διαγωνισμούς, με τη μορφή στίχων και επιπλέον αρχαίες πηγές τονίζουν τη Σπαρτιατική έμφαση στη μουσική εκπαίδευση και τον χορό. Τέλος η πληθώρα των επιγραφών και αφιερωμάτων που βρέθηκαν στην Σπάρτη αποτελούν σαφή απόδειξη ύπαρξης μιας εγγράμματης κοινωνίας…………….εξάλλου ουδείς επαίρεται μέσω πέτρινων επιγραφών για τα επιτεύγματα του, όταν ζει σε κοινωνία αναλφάβητων.

Όλοι συμφωνούν ότι η Σπαρτιατική εκπαίδευση σχεδιάστηκε για να διαμορφώσει τους αποφοίτους της αγωγής σε ικανούς στρατιώτες, καθότι οι δεξιότητες – ικανότητες που απαιτούνται από έναν καλό στρατιώτη (διαχρονικά) περιλαμβάνουν πολύ περισσότερα από την επιδεξιότητα στα όπλα, την φυσική κατάσταση, την αντοχή και υπακοή. Ένας καλός στρατιώτης στον αρχαίο κόσμο έπρεπε να είναι σε θέση να ιχνηλατεί, να προβλέπει μελετώντας τα σύννεφα, να πλοηγείται ακολουθώντας τα άστρα, να αναγνωρίζει τα δηλητηριώδη φυτά, να εφαρμόζει πρώτες βοήθειες, να κατασκευάζει οχυρώσεις – τάφρους και πολλά άλλα . Όλη αυτή η γνώση εδιδάσκετο στην Σπαρτιατική νεολαία στην «αγωγή».
Τέλος, θα αναφερθώ στην πλέον διαστρεβλωμένη πτυχή της «αγωγής»………την υποτιθέμενη θεσμοθετημένη παιδεραστία. Χωρίς να εμπλακούμε σε αντιπαραθέσεις ως προς τη χρονολόγηση και την προέλευση των πηγών που υποστηρίζουν την θεσμοθετημένη παιδεραστία, πρέπει κατ’ αρχάς να αναφερθούμε στο αδιαμφισβήτητο γεγονός της εξέχουσας θέσης που κατείχαν οι γυναίκες της Σπάρτης στην κοινωνία. Ωστόσο, η εν λόγω υψηλή θέση είναι εντελώς ασυμβίβαστη με την εικόνα μιας κοινωνίας που αποτελείται από άνδρες οι οποίοι υπέστησαν κακοποίηση στην παιδική τους ηλικία.
Ο ίδιος ο Αριστοτέλης αντιτιθέμενος στην εξουσία των γυναικών το αποδίδει στην μιλιταριστική κοινωνία στην οποία ο ομοφυλοφιλικός έρωτας δεν ήταν αποδεκτός. Πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι η σύγχρονη ψυχολογία αποδεικνύει ότι τα κακοποιημένα αγόρια μεγαλώνοντας, περιφρονούν τις γυναίκες. Για οτιδήποτε άλλο μπορεί κανείς να κατηγορήσει τους Σπαρτιάτες εκτός από το ότι περιφρονούσαν τις γυναίκες.
Απαλλαγμένος από κοινότυπες παρανοήσεις σχετικά με τη φύση της Σπαρτιατικής αγωγής, ο θεσμός καθίσταται όχι μόνο αποδεκτός, αλλά ακόμη και αξιοθαύμαστος – κάτι που θα ήταν συνεπές με την ιστορική καταγραφή. Είναι γνωστό ότι πολλοί σοφοί άνδρες, όπως ο Σωκράτης, ήταν θαυμαστές της Σπαρτιατικής «αγωγής».
Οι σύγχρονοι μελετητές της αρχαίας Σπαρτιατικής κοινωνίας πρέπει να σταματήσουν να βασίζονται σε παράλογα σχόλια και να χρησιμοποιήσουν την κοινή λογική προκειμένου να αξιολογήσουν την «Σπαρτιατική αγωγή».
πηγή: http://spartareconsidered.blogspot.gr/

Τα Ελληνικά μητέρα των ευρωπαϊκών γλωσσών

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

8 Ιουλίου 

 

 

Τα Ελληνικά μητέρα των ευρωπαϊκών γλωσσών

Έχει υποστηριχτεί πολλές φορές ότι τα Ελληνικά είναι η μητέρα γλώσσα όλων των ευρωπαϊκών. Η έρευνα που ακολουθεί αποδεικνύει αυτό...

tribune.gr

 

Διαβάστε σχετικά για Ελληνική Γλώσσα,

Έχει υποστηριχτεί πολλές φορές ότι τα Ελληνικά είναι η μητέρα γλώσσα όλων των ευρωπαϊκών. Η έρευνα που ακολουθεί αποδεικνύει αυτό ακριβώς.
Το μέγεθος του κάθε κύκλου αντιπροσωπεύει τον αριθμό των ομιλητών για τη κάθε γλώσσα. Κύκλοι του ίδιου χρώματος ανήκουν στην ίδια ομάδα γλωσσών. Όλες οι ομάδες, εκτός από τα φιννοουγγρικά ( κίτρινο) είναι μέλη με τη σειρά τους της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας γλωσσών.
Όπως βλέπετε από το διάγραμμα, στο κέντρο όλων των γλωσσών βρίσκονται τα Ελληνικά. Όλες οι γλώσσες της Ευρώπης έχουν άμεση σχέση με τα Ελληνικά. Τα Γερμανικά, τα Λατινικά και οι γλώσσες τις Βαλτικής αποκλίνουν σε ποσοστό πάνω από 71% με τα Ελληνικά και τα Αλβανικά αποκλίνουν σε ποσοστό πάνω από 50%. Τα Ελληνικά είναι ο πυρήνας όλων των Ευρωπαϊκών γλωσσών, είναι η πιο σημαντική γλώσσα στην Ευρώπη αν όχι σε όλο τον δυτικό κόσμο.
Η ελληνική, μια από τις πέντε χιλιάδες περίπου γλώσσες που μιλιούνται σήμερα στον κόσμο, κατέχει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό. Είναι η μόνη ζωντανή γλώσσα της οποίας μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την εξέλιξη επί τριανταεπτά αιώνες. Από την άποψη αυτή, η Ελληνική νικά την Αιγυπτιακή (η οποία γραπτώς μαρτυρείται για περισσότερο χρονικό διάστημα αλλά είναι γλωσσικά νεκρή) και την Κινεζική, που είναι και αυτή ζωντανή αλλά τα αρχαιότερά της κείμενα είναι κατά τι νεότερα από τον 16ο π.Χ. αιώνα.
Αν και η επίσημη διεθνής γλώσσα είναι τα Γαλλικά, λόγο της ηγεμονικής θέσης των ΗΠΑ στον πλανήτη έχουν επικρατήσει τα Αγγλικά ως παγκόσμια γλώσσα και τα Γαλλικά έμειναν απλά η γλώσσα της διπλωματίας και του δικαίου. Ας μελετήσουμε λοιπόν την προέλευση, της ανεπίσημα διεθνής γλώσσας, των Αγγλικών.
Τα αγγλικά είναι μέλος της ομάδας των Γερμανικών γλωσσών (μπλε) στα πλαίσια της Ινδο – ευρωπαϊκής οικογένειας. Αλλά χάρη στον William της Νορμανδίας και όσα έγιναν το 1066, περίπου το 75 % του σύγχρονου αγγλικού λεξιλογίου προέρχεται από τη γαλλική και τη Λατινική (δηλαδή οι ​​λατινογενείς γλώσσες, σε πορτοκαλί χρώμα) και όχι από τα γερμανικά. Ως αποτέλεσμα τα Αγγλικά (ανήκει στις Γερμανικές γλώσσα) και Γαλλικά (μια λατινογενής γλώσσα) είναι στην πραγματικότητα πιο κοντά η μια στην άλλη σε λεξιλόγιο από ότι τα Ρουμάνικα (μια λατινογενής γλώσσα) και Γαλλικά (επίσης λατινογενής γλώσσα).
Γιατί, λοιπόν, η αγγλική γλώσσα εξακολουθεί να θεωρείται μια Γερμανική γλώσσα; Για δύο λόγους. Κατ “αρχάς περίπου το 80% των πιο συχνά χρησιμοποιούμενων αγγλικών λέξεων προέρχονται από γερμανικές πηγές και όχι τα λατινικά. Τα διάσημα Αγγλοσαξονικά μονοσύλλαβα βασιλεύουν! Δεύτερον η σύνταξη της αγγλικής γλώσσας, αν και πολύ απλοποιημένη σε σχέση με τις παλιές γερμανικές ρίζες της, είναι εύκολα αναγνωρίσιμη ως γερμανική. Η νορμανδική κατάκτηση της Αγγλίας πρόσθεσε γαλλικές λέξεις στην γλώσσα αλλά δεν προσέθεσε Γαλλική γραμματική.
Τα δεδομένα για την δημιουργία του διαγράμματος προέρχονται από την έρευνα του Κ. Tyshchenko, «Μεταθεωρία Γλωσσολογίας» ( 1999 ). (Δημοσιεύθηκε στα ρωσικά)
Πηγή: dosenea.com

 

«Πατρική Κληρονομιά» του Φίλιπ Ροθ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

8 Ιουλίου 

 

 

Μια ιστορία του καθενός | τοβιβλίο.net

 

Μια ιστορία του καθενός, γράφει η Ιωάννα Μπαλάφα για το βιβλίο «Πατρική Κληρονομιά» του Φίλιπ Ροθ

tovivlio.net

Το βιβλίο «Πατρική Κληρονομιά» του Φίλιπ Ροθ (Philip Roth) περιγράφει την αληθινή ιστορία της πορείας της ασθένειας του πατέρα του συγγραφέα. Σε όλα τα βιβλία του ο Ροθ εκφράζει τα ανθρώπινα συναισθήματα με πολύ ένταση και ευαισθησία, στο συγκεκριμένο όμως βιβλίο συγκινεί βαθιά καθώς ξετυλίγει βήμα-βήμα τη διαδικασία της εναλλαγής θέσεων. Πώς δηλαδή ο πατέρας γίνεται ο γιος και ο γιος ο πατέρας. Ένας από τους πιο πολυβραβευμένους Αμερικανούς συγγραφείς καταθέτει την προσωπική του ιστορία και το αποτέλεσμα ενδεχομένως να είναι το προσωπικό του ξόρκισμα αλλά σίγουρα αποτελεί μια απρόβλεπτη αφηγηματική απόλαυση για τον αναγνώστη παρόλη την αγωνία για την επιβίωση που διατρέχει όλες τις σελίδες του βιβλίου, το οποίο ανακηρύχθηκε από το περιοδικό «Τime» ως το καλύτερο βιβλίο του 1993 στην κατηγορία της μη μυθοπλαστικής πεζογραφίας.

Τον Φίλιπ Ροθ τον γνωρίζουμε κυρίως για τα βιβλία του τα οποία μιλούν για την ιστορία, την ταυτότητα και τις ιδεολογίες, τη σύγκρουση των φύλων, τον εβραϊσμό, το φασισμό, τη μετανάστευση, τον πόλεμο, τις μειονότητες και τη φούσκα του αμερικάνικου ονείρου. Στην «Πατρική Κληρονομιά» συνδυάζει όλο το συγγραφικό του ταλέντο και συγκινεί γιατί σκοπός δεν είναι η παρηγοριά αλλά η εύρεση της αλήθειας του εαυτού του, του πατέρα του, του φόβου του θανάτου και του ίδιου του θανάτου. Υπενθυμίζει ότι ο άνθρωπος είναι ευάλωτος, η ζωή απρόβλεπτη και οι οικογενειακοί δεσμοί εύθραυστοι αλλά και στέρεοι ταυτόχρονα. Οι περιγραφές είναι ζωντανές και παράλληλα γεμάτες χιούμορ, γεγονός που αλαφραίνει κάθε τόσο την ανάγνωση.

Ο πατέρας περιγράφεται ως ένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος, που στήριξε την οικογένειά του δουλεύοντας ως ασφαλιστής. Η αρρώστια που χτυπά παραλύει το μισό του πρόσωπο και από κει κι έπειτα ξεκινά η ρεαλιστική περιγραφή της πάλης με τον όγκο στον εγκέφαλο. Ο συγγραφέας γιος, στέκεται δίπλα του, παλεύοντας και με τις δικές του σκέψεις, ερμηνεύοντας τον χαρακτήρα του πατέρα μέσα στα χρόνια και αναλύοντας τις παρελθοντικές τους διαφορές όπως για παράδειγμα τη σχέση του πατέρα του με τη μητέρα του πριν και μετά το θάνατό της, υπό το πρίσμα πάντα του επικείμενου τέλους.

Η τελευταία δοκιμασία του πατέρα αποτελεί δοκιμασία και για το γιο. Με πόση υποστήριξη μπορεί να σταθεί δίπλα του, φροντίζοντάς τον ουσιαστικά και όχι επιφανειακά; Στην «Πατρική Κληρονομιά» ο ογδονταεξάχρονος πατέρας που υπήρξε ένας ρωμαλέος νέος, γοητευτικός και με αναρίθμητες ιστορίες να διηγηθεί, μάχεται, με το τέλος και το θάνατο να είναι γνωστά από την αρχή. Ο γιος καλείται να βγάλει εις πέρας όλη αυτήν την επίπονη και πεισματική διαδικασία.

Ο ίδιος ο πατέρας βρίσκεται ανάμεσα στην κατάθλιψη αλλά και στην αποδοχή της ασθένειας. Μέσα από τις σελίδες ανακαλύπτουμε ή θυμόμαστε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις είναι οριακές, ιδίως οι οικογενειακές όπου μπλέκονται τα αισθήματα της ενοχής με εκείνα της αγάπης δίνοντας την εντύπωση μιας τελευταίας αναμέτρησης, όπου πατέρας και γιος καλούνται να ‘’υπερπηδήσουν το χάσμα της σωματικής αποξένωσης’’.

Το βιβλίο γραφόταν όσο ζούσε ο πατέρας του Ροθ. Η αμεσότητα και η ένταση της συναισθηματικής φόρτισης συγκλονίζουν. Το χιούμορ που ισοσταθμίζει αμυντικά τον πόνο, ξαφνιάζει ευχάριστα. Η λέξη αγάπη καρφώνεται στο μυαλό του αναγνώστη χωρίς να αποτελεί σκοπό του συγγραφέα η διδαχή του τι σημαίνει τελικά αγάπη και πώς θα πρέπει να την εκφράσουμε σε εκείνους που θα τη χρειαστούν στις πιο δύσκολες στιγμές τους. Σκοπός του είναι η θύμηση, αυτό που ο ίδιος τονίζει στο τέλος του βιβλίου, δηλαδή να μην ξεχνάμε. Δεν υπάρχουν υπερβολές στο λόγο και την έκφραση και η αφήγηση ρέει αβίαστα. Δεν αποτελεί μελόδραμα και δεν παρασύρεται από εύκολες συγκινήσεις συμπαρασύροντας ωστόσο τον αναγνώστη στην ταύτιση.

Είναι βιωματικό και σε κάθε πρόταση διαφαίνεται η ψυχική πάλη του συγγραφέα. Το αφηγηματικό του μεγαλείο εντοπίζεται στο ότι η ιστορία του πατέρα του είναι μια ανθρώπινη ιστορία της δικής μας ή διπλανής πόρτας που αποκτά μια λογοτεχνικά οικουμενική αξία. Κι όσο δύσκολες ή σκληρές φαντάζουν οι περιγραφές, αντέχεις να το διαβάσεις ξανά και ξανά γιατί πολύ απλά είναι η ίδια η ζωή, η ίδια η αλήθεια καθώς οι αφηγήσεις και οι εικόνες της φροντίδας του αρρώστου θυμίζουν τη μάνα που πλένει και καθαρίζει ένα μωρό σε ένα όμως αυστηρά ιδιωτικό πλαίσιο. Θυμίζει την ολοκληρωτική αφοσίωση που με κάποιο τρόπο όλοι καλούνται να εκπληρώσουν κάποια στιγμή της ζωής τους και να επιλέξουν τον τρόπο που θα το κάνουν.

Ο Φίλιπ Ροθ θέλει να κρατήσει ζωντανές τις εικόνες της οικογένειάς του και θέλησε να κάνει το θάνατο του πατέρα του όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο και να του προσδώσει όση περισσότερη αξιοπρέπεια. Τι περιμένει τελικά κάποιος από τον πατέρα του; Από τους γονείς του; Τι του κληρονομούν; Υλικά αγαθά, συναισθήματα, φιλοδοξίες; Ενοχές; Αγάπη; Τίποτα από αυτά και όλα αυτά μαζί; Ο συγγραφέας πάντως, μόνη του υλική κληρονομιά θεωρεί το κύπελλο ξυρίσματος που του άφησε ο πατέρας του χωρίς περαιτέρω απαιτήσεις από τη διαθήκη.

Ένας ευαίσθητος ύμνος στον πατέρα που δίνει έναυσμα για την έρευνα απαντήσεων στα προσωπικά ερωτήματα του συγγραφέα και στις υπαρξιακές αγωνίες του αναγνώστη. Όλη η ιστορία περιγράφεται με μια ηρεμία που σε τρομάζει στην αρχή αλλά σε συνεπαίρνει μέχρι τέλους.

γράφει η Ιωάννα Μπαλάφα

Στέβια: Το συστατικό που αντικαθιστά την ζάχαρη

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

7 Ιουλίου 

 

 

Στέβια: Το συστατικό που αντικαθιστά την ζάχαρη

Υγεία - Στέβια: Το συστατικό που αντικαθιστά την ζάχαρη - Είναι όντως τόσο διαιτητική όσο λένε; ...

biologikaorganikapro

Είναι όντως τόσο διαιτητική όσο λένε;
Η στέβια είναι ένα είδος φυτού, το οποίο προέρχεται από τη Βραζιλία και την Παραγουάη. Περιέχει μια ουσία η οποία ονομάζεται στεβιόζη ή στεβιόλη. Η ιδιότητά της είναι ότι έχει ακόμα πιο γλυκιά γεύση από την ζάχαρη αλλά είναι ταυτόχρονα και πιο μεταλλική.
Η στέβια χαρακτηρίζεται ως η μόνη γλυκαντική ουσία, η οποία είναι φυτική και περιέχει μηδέν θερμίδες, μηδέν υδατάνθρακες, μηδέν γλυκαιμικό δείκτη και μηδέν γλυκαιμικό φορτίο. Αυτή είναι η σημαντική ιδιότητα που έχει και την προτιμούν οι περισσότεροι άνθρωποι που ακολουθούν δίαιτα αλλά και όσοι πάσχουν από διαβήτη.
Έχει αναφερθεί ωστόσο ότι πολλοί ενοχλούνται από την έντονη μεταλλική γεύση που έχει και είναι αισθητή σε ροφήματα όπως στον καφέ. Ωστόσο σε άλλες συνταγές, όπως αυτή του λεμονάδας (φρέσκο χυμό λεμόνι, νερό ή σόδα και στέβια) η γεύση της είναι ίδια, όπως αυτήν των αναψυκτικών.
Αν ακολουθείτε κάποια δίαιτα ή θέλετε γενικότερα να αποφεύγετε την ζάχαρη δοκιμάστε να χρησιμοποιήσετε την στέβια. Όλα είναι θέμα συνήθειας από ένα σημείο και μετά, οπότε μπορεί να μην καταλαβαίνετε καν την μεταλλική γεύση που διαθέτει.
Τέλος μην ξεχνάτε ότι στην αγορά πλέον υπάρχουν πολλά διαιτητικά ροφήματα, τα οποία περιέχουν στέβια αντί για ζάχαρη…