Η αμπελουργία στο Βυζάντιο
Κατά τη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων κι όταν ο Χριστιανισμός είχε εδραιωθεί ως επίσημη θρησκεία, το κρασί που χρησιμοποιούνταν παλιά για τις σπονδές στους θεούς, έγινε το κρασί της Θείας Μετάληψης, έγινε το Αίμα Του Θεανθρώπου. Ο Λυτρωτής,ο Σωτήρας των ανθρώπων αποκαλείται Άμπελος η αληθινή, ενώ οι μαθητές του και οι πιστοί, κληματίδες και σταφύλια. Ο αρχαίος θεός Διόνυσος συγκρούεται με τη νέα εποχή και εκβάλλεται από τις λατρευτικές εκδηλώσεις των πιστών.
Από τις αρχές του 12ου αιώνα περίπου μ.Χ. ο Άγιος Τρύφων επωμίζεται τον ρόλο του προστάτη των αμπελοκαλλιεργειών και της γονιμότητας και η μνήμη του εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα στις 1 Φεβρουαρίου…
Ο τόπος που οι Βυζαντινοί φύτευαν το αμπέλι ονομαζόταν τότε αμπελότοπος, ενώ ο καλλιεργημένος χώρος λεγόταν αμπελι. Η περίμετρος του αμπελιού χαρακτηριζόταν ως γύρος, ίσως επειδή ήταν περιφραγμένος με τοιχία από ξερολιθιές, είτε με τάφρο ή χαντάκι.
Φυτεία ή νεόφυτο ονομαζόταν, όπως και σήμερα, το αμπέλι που μόλις φυτεύτηκε. Τον πρώτο καρπό τον έδινε με την συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από τη στιγμή που φυτεύτηκε. Το αμπέλι, όταν βρισκόταν σε άριστη κατάσταση, ονομαζόταν κεφαλική άμπελος, ενώ, όταν με την πάροδο του χρόνου, ερημωνόταν και χαλούσε, ονομαζόταν ερημάμπελος ή εξάμπελος…συνεχίστε την ανάγνωση...
http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/08/blog-post_10.html
Κατά τη διάρκεια των βυζαντινών χρόνων κι όταν ο Χριστιανισμός είχε εδραιωθεί ως επίσημη θρησκεία, το κρασί που χρησιμοποιούνταν παλιά για τις σπονδές στους θεούς, έγινε το κρασί της Θείας Μετάληψης, έγινε το Αίμα Του Θεανθρώπου. Ο Λυτρωτής,ο Σωτήρας των ανθρώπων αποκαλείται Άμπελος η αληθινή, ενώ οι μαθητές του και οι πιστοί, κληματίδες και σταφύλια. Ο αρχαίος θεός Διόνυσος συγκρούεται με τη νέα εποχή και εκβάλλεται από τις λατρευτικές εκδηλώσεις των πιστών.
Από τις αρχές του 12ου αιώνα περίπου μ.Χ. ο Άγιος Τρύφων επωμίζεται τον ρόλο του προστάτη των αμπελοκαλλιεργειών και της γονιμότητας και η μνήμη του εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα στις 1 Φεβρουαρίου…
Ο τόπος που οι Βυζαντινοί φύτευαν το αμπέλι ονομαζόταν τότε αμπελότοπος, ενώ ο καλλιεργημένος χώρος λεγόταν αμπελι. Η περίμετρος του αμπελιού χαρακτηριζόταν ως γύρος, ίσως επειδή ήταν περιφραγμένος με τοιχία από ξερολιθιές, είτε με τάφρο ή χαντάκι.
Φυτεία ή νεόφυτο ονομαζόταν, όπως και σήμερα, το αμπέλι που μόλις φυτεύτηκε. Τον πρώτο καρπό τον έδινε με την συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από τη στιγμή που φυτεύτηκε. Το αμπέλι, όταν βρισκόταν σε άριστη κατάσταση, ονομαζόταν κεφαλική άμπελος, ενώ, όταν με την πάροδο του χρόνου, ερημωνόταν και χαλούσε, ονομαζόταν ερημάμπελος ή εξάμπελος…συνεχίστε την ανάγνωση...
http://vizantinaistorika.blogspot.gr/2014/08/blog-post_10.html
Για άλλες χρήσεις, δείτε: 
