Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη ΤΑ ΡΑΝΤΙΣΜΕΝΑ(Ομάδα καλλιτεχνικών, λογοτεχνικών, αναζητήσεων).
![[Τώρα μιλώ πάλι…]
Τώρα, μιλώ πάλι σαν ένας άνθρωπος που γλίτωσε απ’ το λοιμό
Επισκέπτομαι τους φίλους μου, ξέρω πολλούς που σώθηκαν
(«Υπάρχει πάντα μια αναχώρηση»), έτσι είχα κάποτε πει
Άλλοτε πάλι μίλησα για μιαν άγνωστη αρρώστια — ποιός τα θυμάται;).
Πέρασαν πια οι καταδικασμένες μέρες ανοίξαν τα παράθυρα
Χαρούμενοι οι οδοκαθαριστές σαρώνουνε στους δρόμους τα σκουπίδια
Άρχισε πάλι η ζωή, οι εγγραφές στους συλλόγους και τα ινστιτούτα
Οι αγκαλιασμένοι έφηβοι στις πλατείες, τα ακατάλληλα έργα στους κινηματογράφους
Οι αγγελίες στις εφημερίδες· πέρασε πια η κακή αποκριά
Οι προσωπίδες κάηκαν τα παλιά ονόματα λησμονηθήκαν
Και το δημοτικό συμβούλιο συνεδριάζει για τη μετονομασία των οδών.
Ραούλ, εσένα πάλι σκέφτομαι που δεν πρόλαβες να γίνεις σοφός, να συζητήσεις,
Να δεις την άλλη πλευρά των πραγμάτων, να μάθεις να σιωπάς·
Δε σου ’μελλε να πιθανολογείς, να βγάζεις συμπεράσματα
Δε σου ’μελλε να διδαχτείς κι εσύ την αριθμητική των ιδεών.
Μανόλης Αναγνωστάκης
Φωτογραφία, Λένα Σιώπη](https://scontent-b-cdg.xx.fbcdn.net/hphotos-xap1/v/t1.0-9/s526x395/10557467_733395230066865_7287707806937380158_n.jpg?oh=10b2ef65be5a840a5939ba58a49f56ec&oe=553DEF1B)
[Τώρα μιλώ πάλι…]
Τώρα, μιλώ πάλι σαν ένας άνθρωπος που γλίτωσε απ’ το λοιμό
Επισκέπτομαι τους φίλους μου, ξέρω πολλούς που σώθηκαν
(«Υπάρχει πάντα μια αναχώρηση»), έτσι είχα κάποτε πει
Άλλοτε πάλι μίλησα για μιαν άγνωστη αρρώστια — ποιός τα θυμάται;).
Πέρασαν πια οι καταδικασμένες μέρες ανοίξαν τα παράθυρα
Χαρούμενοι οι οδοκαθαριστές σαρώνουνε στους δρόμους τα σκουπίδια
Άρχισε πάλι η ζωή, οι εγγραφές στους συλλόγους και τα ινστιτούτα
Οι αγκαλιασμένοι έφηβοι στις πλατείες, τα ακατάλληλα έργα στους κινηματογράφους
Οι αγγελίες στις εφημερίδες· πέρασε πια η κακή αποκριά
Οι προσωπίδες κάηκαν τα παλιά ονόματα λησμονηθήκαν
Και το δημοτικό συμβούλιο συνεδριάζει για τη μετονομασία των οδών.
Ραούλ, εσένα πάλι σκέφτομαι που δεν πρόλαβες να γίνεις σοφός, να συζητήσεις,
Να δεις την άλλη πλευρά των πραγμάτων, να μάθεις να σιωπάς·
Δε σου ’μελλε να πιθανολογείς, να βγάζεις συμπεράσματα
Δε σου ’μελλε να διδαχτείς κι εσύ την αριθμητική των ιδεών.
Μανόλης Αναγνωστάκης
Φωτογραφία, Λένα Σιώπη
Τώρα, μιλώ πάλι σαν ένας άνθρωπος που γλίτωσε απ’ το λοιμό
Επισκέπτομαι τους φίλους μου, ξέρω πολλούς που σώθηκαν
(«Υπάρχει πάντα μια αναχώρηση»), έτσι είχα κάποτε πει
Άλλοτε πάλι μίλησα για μιαν άγνωστη αρρώστια — ποιός τα θυμάται;).
Πέρασαν πια οι καταδικασμένες μέρες ανοίξαν τα παράθυρα
Χαρούμενοι οι οδοκαθαριστές σαρώνουνε στους δρόμους τα σκουπίδια
Άρχισε πάλι η ζωή, οι εγγραφές στους συλλόγους και τα ινστιτούτα
Οι αγκαλιασμένοι έφηβοι στις πλατείες, τα ακατάλληλα έργα στους κινηματογράφους
Οι αγγελίες στις εφημερίδες· πέρασε πια η κακή αποκριά
Οι προσωπίδες κάηκαν τα παλιά ονόματα λησμονηθήκαν
Και το δημοτικό συμβούλιο συνεδριάζει για τη μετονομασία των οδών.
Ραούλ, εσένα πάλι σκέφτομαι που δεν πρόλαβες να γίνεις σοφός, να συζητήσεις,
Να δεις την άλλη πλευρά των πραγμάτων, να μάθεις να σιωπάς·
Δε σου ’μελλε να πιθανολογείς, να βγάζεις συμπεράσματα
Δε σου ’μελλε να διδαχτείς κι εσύ την αριθμητική των ιδεών.
Μανόλης Αναγνωστάκης
Φωτογραφία, Λένα Σιώπη
![«Ο καλλιτέχνης και η εποχή του - Oμιλίες στη Σουηδία», Αλμπέρ Καμύ.
Ενώ μαίνεται ακόμα ο πόλεμος στην Αλγερία, ο Αλμπέρ Καμύ, στην «Ομιλία στη Σουηδία» (10 Δεκεμβρίου 1957), γυμνός μπρος στους προβολείς της αιφνίδιας δημοσιότητας που του χαρίζει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, στρέφεται προς την τέχνη του και καταθέτει «τη διπλή υποχρέωση που προσδίδει αξία στο έργο του: να ταχθεί στην υπηρεσία της αλήθειας και της ελευθερίας». Έχοντας συνείδηση ότι ανήκει σε μια γενιά που δεν έχει προορισμό να ξαναφτιάξει τον κόσμο αλλά «να τον εμποδίσει να χαλάσει» μπρος στην καταστροφική πορεία της Ιστορίας, θα αναρωτηθεί τέσσερις μέρες μετά, στη «Διάλεξή» του στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα, κατά πόσον η τέχνη αποτελεί «απατηλή πολυτέλεια» και θα απαντήσει: «[…] Κάθε καλλιτέχνης ναυτολογείται στη γαλέρα της εποχής του. […] Δημιουργώ, στις μέρες μας, σημαίνει δημιουργώ επικινδύνως. […] Το ζητούμενο είναι να μάθουμε πώς μπορεί να παραμείνει εφικτή η αλλόκοτη ελευθερία της δημιουργίας εν μέσω της αστυνόμευσης τόσων ιδεολογιών (πόσες θρησκείες, πόση μοναξιά!)».
http://ow.ly/CU91w](https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-xfp1/v/t1.0-9/s526x395/10365730_10153463840646686_7387812879862265646_n.jpg?oh=4f223f8e792d818e1860849e24d94d23&oe=5536BC79&__gda__=1425625984_af39cbbb261b1c91841b1f4c6dd6128b)
