Ένα πανίσχυρο φάρμακο

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

Μέλι και κανέλα: Ένα πανίσχυρο φάρμακο που δεν θέλουν να ξέρουμε οι γιατροί

Υγεία - Είναι σίγουρο ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες και οι γιατροί δεν θα ήθελαν οι παρακάτω πληροφορίες να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Έχει διαπιστωθεί ότι ένα μ

earthshareme.com

Μη σφάζουμε τον εαυτό μας ...

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

 

Έκτακτο Παράρτημα: Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Μη σφάζουμε τον εαυτό μας με το να κρατούμε μέσα...

yiorgosthalassis.blogspot.com

 

Δυο πράγματα ζητεί από μας ο Χριστός.. Πρώτα να παραδεχόμαστε τα σφάλματά μας και στη συνέχεια να συγχωρούμε τους άλλους.

Το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο για να γίνεται σωστότερα (όποιος παραδέχεται βαθειά μέσα του τα αμαρτήματά του, γίνεται πιο σπλαχνικός στον συναμαρτωλό του). Και ας μη συγχωρούμε μόνο στα λόγια, αλλά από καρδιάς.

Μη σφάζουμε τον εαυτό μας με το να κρατούμε μέσα μας κακία. Γιατί ποιος νομίζεις πως μπορεί να σε λυπήσει τόσο θανάσιμα, όσο καταφέρνεις συ ο ίδιος, με το να έχεις μέσα σου μνήμη της οργής και έτσι να φέρνεις καταπάνω σου την καταδίκη του Θεού στην μέλλουσα κρίση;…

Μη δικαιολογήσαι ότι σε έβρισε κάποιος, ή σε συκοφάντησε, ή σου έκαμε πολλά κακά. Όσα περισσότερα κακά αναφέρεις ότι σου προξένησε, τόσο περισσότερο ευεργέτης τελικά σου γίνεται. Γιατί σου έδωσε αφορμή να ξεπλύνεις τα δικά σου αμαρτήματα με την υπομονή και την ανεξικακία.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
http://www.diakonima.gr
πηγή

Σ/χης ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ (21 Ἰαν.1943)

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ελλαδα ΜΟΥ.

 

Ελλαδα ΜΟΥ

21 Ιανουαρίου στις 11:30 π.μ. ·

Σ/χης ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΑΒΑΚΗΣ (21 Ἰαν.1943),τό ἄδοξο τέλος τοῦ Ἥρωος.
Ποτέ δέν θά πεῖς «Πίνδος» δίχως ν’ ἀκούσεις τόν ἀντίλαλό της: «Δαβάκης». Γιατί κι οἱ δυό λέξεις μαζί συνθέτουν τήν ἴδια ἰδέα: τή δόξα τῆς νέας Ἑλλάδας, ὅπως ἀκριβῶς «Λεωνίδας – Θερμοπύλες» τή δόξα τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας.
Κωνσταντίνος Δαβάκης! Ὁ πολέμαρχος μέ τή μεγάλη καρδιά. Ἡ στρατιωτική φυσιογνωμία μέ τά ὑπέροχα ψυχικά καί πνευματικά προσόντα, πού χάρισε στήν Ἑλλάδα νίκη μέ παγκόσμιο ἀντίκτυπο κι ἔκανε τήν παγκόσμια κοινότητα νά μιλάει μέ τιμή καί σεβασμό γιά τήν Ἑλλάδα.
Ὁ συνταγματάρχης Δαβάκης εἶναι ἐκεῖνος πού συνέθεσε τήν ἐποποιΐα τῆς Πίνδου. Ἐμπνεύστηκε καί σχεδίασε τόν ἑλιγμό τῆς ἀντεπίθεσης, ἐκτέλεσε αὐτοπροσώπως τίς μάχες της, πότισε μέ τό αἷμα του τό τιμημένο βουνό καί δόξασε τήν Ἑλλάδα.
Τέτοιες φυσιογνωμίες σπάνια ἐμφανίζονται ξαφνικά. Συνήθως ἑτοιμάζονται καί ὡριμάζουν ἀπό τήν παιδική ἡλικία μέσα στή θαλπωρή τῆς οἰκογένειας καί τή σχολική κοινότητα. Τό ἴδιο καί ὁ Κων/νος Δαβάκης. Γεννιέται στά Κεχριάνικα τῆς Μάνης τό 1897. Ὁ πατέρας του, ὁ δάσκαλος Δικαῖος, καί ἡ μητέρα του Σοφία ἀποκτοῦν δέκα παιδιά. Τά πρῶτα σπέρματα τῆς πίστης στόν Θεό καί τῆς ἀγάπης στήν πατρίδα τά φυτεύει στήν παιδική του καρδιά ὁ πατέρας του. Ἔχει τήν εὐτυχία νά τόν ἔχει δάσκαλο ἀπό πέντε χρονῶν στό Δημοτικό Σχολεῖο τῆς Κίττας. Τί ἦταν ὅμως ἐκεῖνο πού τόν ὤθησε νά γίνει ἀξιωματικός καί νά πάρει μάλιστα ἀπό τά δέκα του χρόνια τήν ἀμετάκλητη αὐτή ἀπόφαση;
Ἄς ἀφήσουμε τόν ἴδιο νά μᾶς τό διηγηθεῖ:
«Ἡ μεγαλυτέρα ἀνάμνησις τῆς παιδικῆς μου ἡλικίας ἦταν τῷ 1907. Ὁ καπετάν Γέρμας (ἀνθυπολοχαγός Τσοκάτος) εἶχε σκοτωθῆ στά Μακεδονικά. Ἕνα μεσημέρι ὁ πατέρας μου ἔφερνε τήν ἐφημερίδα στή ρούγα τοῦ χωριοῦ καί τήν διάβαζε. Ἤμουνα τότε 10 χρονῶν. Βλέπω τόν ἑαυτό μου ἀκουμπισμένο στό πόδι τοῦ καθισμένου σέ μιά πέτρα πατέρα μου. Ἄκουγα μέ μεγάλη συγκίνησι τά ὅσα διάβαζε μεγαλόφωνα στήν ἐφημερίδα. Σέ μιά στιγμή ὁ πατέρας μου εἶπε: «Ἔ,καί νἄμουνα ἀνύπαντρος καί νά μήν εἶχα παιδιά! Νά πήγαινα ἀντάρτης!». Τό παιδιάστικο μυαλό μου δούλεψε καί ἔκαμε τή σκέψι: «Ἔννοια σου! Σάν μεγαλώσω, θά πάω ἐγώ». Δέν εἶπα ὅμως τίποτε. Ἀπό τότε μοῦ γεννήθηκε ἡ ἰδέα νά μπῶ στή Σχολή τῶν Εὐελπίδων, νά γίνω ἀξιωματικός! Καί ἔτσι, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί μέ στερήσεις τῆς οἰκογενείας μου, ἔγινα ἀξιωματικός. Καί ἔθεσα τόν ἑαυτόν μου στήν ἐξυπηρέτηση τῆς Πατρίδος».
Κι οἱ ὁραματισμοί του ἐνσαρκώνονται. Στά δεκαέξι του χρόνια φοιτᾶ στή Σχολή τῶν Εὐελπίδων. Τή στολή πού ντύνεται τήν τιμᾶ λαμπρά. Σέ ποιές μάχες δέν παίρνει μέρος καί δέν διακρίνεται! Κατά τόν Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο, στή μάχη τοῦ Σκρᾶ γιά τήν εὐψυχία πού ἐπέδειξε καί γιά τήν ἄρτια ἐπαγγελματική του κατάρτιση τιμᾶται μέ τόν πολεμικό σταυρό γ´ τάξεως, ἐνῶ στή μάχη τῆς Δοϊράνης, μέ τόν ἀγγλικό πολεμικό σταυρό. Ἰδιαίτερα σ’ αὐτή τή μάχη διακρίνεται γιά τήν παράτολμη ἐνέργειά του: Ἐπιτίθεται μόνος του μέ χειροβομβίδες ἐνάντια σέ βουλγαρικό χαράκωμα καί ἐξουδετερώνει τόν ἐχθρό. Πάνω ὅμως στήν ἐκτέλεση τοῦ καθήκοντος ὑφίσταται δηλητηρίαση ἀπό τίς ἀσφυξιογόνες ἐχθρικές ὀβίδες, καί ἀπό τότε ἡ ὑγεία του προσβάλλεται σοβαρά. Ὑποφέρει ἀπό χρόνια ἠθμοειδίτιδα, μιά ἀρρώστια τῶν ἀναπνευστικῶν ὀργάνων. Τίποτε ὅμως δέν τόν πτοεῖ. Στή μάχη τῶν ὑψωμάτων τοῦ Ἀλμπανός, κατά τή Μικρασιατική ἐκστρατεία, παίρνει τό χρυσό ἀριστεῖο ἀνδρείας. Σ’ ὅποιους διαγωνισμούς συμμετέχει, κατέχει τήν πρωτιά. Δυό φορές στέλνεται στή Γαλλία καί ἐκπαιδεύεται στά ἅρματα μάχης. Ἡ χαρά του εἶναι ἀπερίγραπτη, ὅταν ταξιδεύει στή συνέχεια στήν Ἀγγλία, γιά νά παραλάβει τά πρῶτα ἅρματα μάχης τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ. Ἐπιστρέφοντας στήν Ἑλλάδα διδάσκει σέ στρατιωτικές σχολές, ὑπηρετεῖ σέ μονάδες Πεζικοῦ καί σέ ἐπιτελικές θέσεις, ὅπου ἡ ἐθνική καί ὀργανωτική του δράση εἶναι μνημειώδης. Ἡ ὑγεία του ὅμως συνεχῶς κλονίζεται ἀπό τήν παλιά ἀναπνευστική του ἀρρώστια. Γι’ αὐτό, τόν Δεκέμβριο τοῦ 1937 ἀποστρατεύεται μέ τόν βαθμό τοῦ συνταγματάρχη.
Διαπρέπει καί ὡς στρατιωτικός συγγραφέας. Τό σημαντικό ἔργο του «Ὁ στρατός τοῦ μέλλοντος», ἀλλά καί τά δεκάδες συγγράμματά του καί οἱ ἑκατοντάδες μελέτες του καθοδηγοῦν τίς νέες γενιές τῶν ἀξιωματικῶν τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ.
Κι αὐτός πού ἀποστρατεύθηκε ὡς σωματικά ἀνίκανος, ὅταν ἡ Πατρίδα τόν ξανακαλεῖ, βροντοφωνάζει «παρών»!
Μέ τήν μερική ἐπιστράτευση, τόν Αὔγουστο τοῦ 1940, ἀνακαλεῖται στήν ἐνεργό ὑπηρεσία καί τοποθετεῖται διοικητής τοῦ Ἀποσπάσματος Πίνδου. Ἕδρα του τό Ἑπταχώρι. Γιά δύο μῆνες ἐργάζεται ὑπεράνθρωπα, γιά νά προετοιμάσει τήν ἄμυνα τῆς ἀνοχύρωτης καί ἐγκαταλελειμμένης στρατιωτικά Πίνδου. Ἔτσι ἐμπνέει πλήρη ἐμπιστοσύνη στούς κατοίκους καί στό στράτευμά του ὅλο.
Τά ξημερώματα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940 φουντώνει ἡ ὕπαρξή του ἀπό ἐθνικό παλμό, ἁγνό πατριωτισμό ἀλλά καί ἀπό δίκαιη ἀγανάκτηση, μόλις πληροφορεῖται τό προκλητικό ἰταλικό τελεσίγραφο. Χωρίς χρονοτριβή πυροδοτεῖ τούς ἀξιωματικούς καί ὁπλίτες του μέ τή διαταγή πού τούς στέλνει:
«Ὁ ὕπουλος γείτονάς μας αἰφνιδιαστικά μᾶς ἐπετέθη. Ἡ Ἑλλάδα περιμένει ἀπό τόν καθένα ἀπό μᾶς νά προστατεύσουμε τά σύνορά της καί τήν τιμή της καί νά δώσουμε ἕνα καλό μάθημα στόν εἰσβολέα.
Φανεῖτε Ἕλληνες καί κρατῆστε γερά τά ὅπλα, μέ πίστη στόν Θεό καί τόν ἑαυτό σας. Πειθαρχία, καρτερία, θάρρος.
Ζήτω ἡ Ἑλλάς!».
Ἡ ἰταλική μεραρχία Τζούλια τῶν δεκαπέντε χιλιάδων ἀλπίνων καί 20 πυροβόλων παραβιάζει τά ἑλληνοαλβανικά σύνορα καί ποδοπατεῖ ἰταμά κορφοβούνια, ρουμάνια, διάσελα τῆς Πίνδου. Τολμᾶ νά ἀναμετρηθεῖ μαζί της τό Ἀπόσπασμα Πίνδου, μία ἄμυνα ἀδύναμη, ἰσχνή, μόλις δύο χιλιάδων Ἑλλήνων καί 4 πυροβόλων.
Στ’ ἀλήθεια, πῶς ἐπιχειρεῖ ἕνα τέτοιο παρακινδυνευμένο τόλμημα, ὅταν λίγο νωρίτερα ἡ Πολωνία, ἡ Τσεχοσλοβακία, ἡ Νορβηγία, τό Βέλγιο, ἡ Ὀλλανδία, ἡ Δανία, τό Λουξεμβοῦργο, ἀκόμη καί αὐτή ἡ Γαλλία, μέ τήν περίφημη γραμμή ἀντίστασης Μαζινώ, λύγισαν μπρός στή μηχανοκίνητη βία τοῦ Ἄξονα καί συνθηκολόγησαν;
Μά, τήν ἱστορία καί τίς ἐποποιΐες δέν τίς γράφουν οἱ μεγάλοι ἀριθμοί, οἱ ἀμέτρητες μάζες, ἀλλά οἱ φλογερές καρδιές. Καί σ’ αὐτόν τόν ἄνισο, πολυμέτωπο πόλεμο μέ τήν Ἰταλία, ψυχή, κινητήριος μοχλός τοῦ Ἀποσπάσματος Πίνδου εἶναι ὁ διοικητής του, ὁ συνταγματάρχης Κων/νος Δαβάκης. Οἱ φράσεις «Ὁ Θεός μαζί σου», «Δόξα σοι, ὁ Θεός», «Θά βοηθήσει ὁ Θεός» βγαίνουν συχνά ἀπό τά χείλη του καί ἀπό τήν καρδιά του. Διηγεῖται ὁ ὑπασπιστής του:
«Εἰς ἐρώτησίν μου «Πῶς καί μέ ποίας δυνάμεις θά κάνωμεν ἀντεπίθεσιν;» ἐπῆρα τήν ἀπάντησιν: «Ἐγώ, ἐσύ, αὐτοί πού μαζεύεις, οἱ ἡμιονηγοί, οἱ φουρναραῖοι, οἱ γραφιάδες καί ὁ Θεός μαζί μας»».
Στό Ἑπταχώρι οἱ κάτοικοι τόν ἔχουν σάν πατέρα τους καί συνεχῶς ζητοῦν νά μάθουν γι’ αὐτόν. Τόν ὀνομάζουν Τρανό. Ρωτοῦν: «»Καί τί κάνει τώρα ὁ Τρανός;». «Στό γραφεῖο του ἔχει φῶς… Φαίνεται πώς δουλεύει… Ἐν ὅσῳ μένει αὐτός ἐδῶ, μήν ἔχετε φόβο»! Πράγματι, μέσα εἰς τό πυκνό σκοτάδι τοῦ χωρίου, μόνον ἐκεῖ διακρίνονται φῶτα καθ’ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς νυκτός. Καί, ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι κοιμῶνται ἤ καί ἁπλῶς ἀναπαύονται ἀπό τούς κόπους καί τήν ἀγωνίαν τῆς ἡμέρας, μέ τό κεφάλι σκυμμένο εἰς τό τραπέζι του, ὁ συνταγματάρχης Δαβάκης ἀγρυπνεῖ μελετῶν τόν χάρτην, γράφων ἤ τηλεφωνῶν… κυριώτατα ὅμως ἐλπίζων εἰς τόν Θεόν καί προσευχόμενος εἰς Αὐτόν».
Ποιά χαρίσματα τοῦ διοικητῆ νά πρωτοαπαριθμήσει κανείς; Τήν ἀκράδαντη πίστη του στόν Θεό πώς θά νικήσουν οἱ ἀδικημένοι; Τό ἀνύστακτο ἐνδιαφέρον του γιά τίς ἀνάγκες τῶν στρατιωτῶν του, χάριν τῶν ὁποίων δαπανοῦσε ὁλόκληρο τό μισθό του; Τό θάρρος, τήν ἀποφασιστικότητα καί τήν ἐλπίδα πού μετάγγιζε στούς κατάκοπους, ἀπελπισμένους καί πεινασμένους συμπολεμιστές του, καθώς τόν ἔβλεπαν νά ρίχνεται ἀκάθεκτος στήν πρώτη γραμμή τοῦ πυρός;
Τή νύχτα τῆς 1ης πρός 2α Νοεμβρίου διανυκτερεύει στήν ἐκκλησία τῆς ἱστορικῆς Μονῆς Παναγίας τῆς Κλαδόρμης. Τό μοναστήρι δέν τό διάλεξε μόνο ἐπειδή ἐξυπηρετοῦσε τά ἐπιτελικά του σχέδια, ἀλλά πιό πολύ γιατί πίστευε στή βοήθεια τῆς Παναγίας. Καί μιά νύχτα στό σπίτι της, κάτω ἀπό τή σκέπη της, θά τοῦ ἦταν δύναμη κι ἐλπίδα. Τό εἶπε ἄλλωστε στήν οἰκογένεια τοῦ καντηλανάφτη:
«Μή φοβούμαστε· ἔχουμε τόν Θεό μαζί μας, καί θά τούς μαντρώσουμε τούς Ἰταλούς».
Στίς 2 Νοεμβρίου, ὅταν οἱ μάχες γιά τήν κατάκτηση τοῦ ὑψώματος Προφήτη Ἠλία Φούρκας ἔχουν φθάσει στό πιό κρίσιμο σημεῖο, ὁ Δαβάκης, παρά τούς κανονισμούς τῆς στρατιωτικῆς δεοντολογίας, βρίσκεται στήν πρώτη γραμμή, στήν κόλαση τοῦ πυρός. Τραυματίζεται βαριά μέ διαμπερές τραῦμα στό στῆθος καί ἀκατάσχετη αἱμορραγία. Ἐνῶ πονᾶ φοβερά καί φτύνει αἷμα, δίνει ἐντολή στόν ταγματάρχη Καραβία νά συνεχίσει τήν ἀντεπίθεση. Ὁ ἐπίμονος ἀγώνας στέφεται μέ ἐπιτυχία, καί οἱ Ἰταλοί ἀναγκάζονται νά ὑποχωρήσουν.
Τήν τελική σωτηρία του ὁ Δαβάκης τήν ἀποδίδει σέ θαῦμα· θαῦμα τῆς Παναγίας. Γι’ αὐτό, βαθιά συγκινημένος, ὅταν ἀργότερα κερδίζει καί τή μάχη τῆς ζωῆς, στέλνει ἀπό τήν Ἀθήνα εὐχαριστήρια τάματα: λάδι γιά τά καντήλια, ἅγιο δισκάριο καί Ἅγιο Ποτήριο, καντήλια καί ἄλλα ἱερά ἀντικείμενα στήν Παναγία τῆς Κλαδόρμης καί στούς Ἁγίους τῆς περιοχῆς.
…………………………………………………
Χειμωνιάτικο παγερό πρωινό. Δέν εἶναι τό τσουχτερό κρύο, πού παγώνει τίς καρδιές. Εἶναι ἡ μισητή σκλαβιά, εἶναι ὁ φόβος, ἡ καθημερινή ταπείνωση.
Δεύτερος χρόνος Γερμανοϊταλικῆς κατοχῆς στή μαρτυρική Ἑλλάδα, πού ὑποφέρει, πού πεινάει, πού στενάζει, μά κρατάει ὄρθιο καί ἀδούλωτο τό ἐσώτατο εἶναι της.
Σκηνή συνηθισμένη γιά τήν ἐποχή. Ἀκόμη δέν ξημέρωσε ἡ 7η Δεκεμβρίου 1942. Ἕξι καραμπινιέροι βροντοῦν τήν πόρτα τοῦ ἥρωα Δαβάκη στήν Καλλιθέα. Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά. Ἀπό τότε πού βαριά τραυματισμένος μεταφέρθηκε σέ νοσοκομεῖο τῆς Ἀθήνας ὁ νικητής τῆς Πίνδου, μοναδικός σκοπός τῶν κατακτητῶν εἶναι νά ἐκδικηθοῦν ἐκεῖνον πού τούς κατατρόπωσε καί τούς καταντρόπιασε σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο. Φοβοῦνται αὐτόν πού ἀνήμπορος πιά γιά πολεμικές ἐπιχειρήσεις, σηκώνει τό σταυρό τῆς ἀναπηρίας μέ λεβεντιά. Ὁ συνταγματάρχης Κων/νος Δαβάκης, ὁ διοικητής τοῦ Ἀποσπάσματος Πίνδου, πού χάρισε στήν Ἑλλάδα καί σέ ὅλο τόν κόσμο τήν πρώτη νίκη τοῦ Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, ἀντιμετωπίζει μέ ὑπερηφάνεια ψυχῆς τήν ἀναιδέστατη ἰταλική δολιότητα. Ψύχραιμος παρακολουθεῖ τή δίωρη λεπτομερέστατη ἔρευνα τοῦ σπιτιοῦ του. Κανένα ἐνοχοποιητικό στοιχεῖο. Ἄκαρπη κι αὐτή ἡ εὐτελής τους πράξη. Ὅμως ἡ ἐντολή πρέπει νά ἐκτελεστεῖ. Κι ὁ πρωταγωνιστής τοῦ «Πίνδιου ἔπους» μεταφέρεται στίς φυλακές τῆς Καλλιθέας. Ἔτσι οἱ νικημένοι κατακτητές ἐκδικοῦνται γιά τήν ἧττα τους.
Στίς 20 Ἰανουαρίου 1943 τόν ἀποχαιρετοῦν οἱ δικοί του γεμάτοι πόνο καί συγκίνηση στό σταθμό Πελοποννήσου. Τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας μέρας μαζί μέ ἄλλους 150 περίπου Ἕλληνες ἀξιωματικούς ἐπιβιβάζεται ἀπό τό λιμάνι τῆς Πάτρας στό ἰταλικό ἐπιβατικό «Cità di Genova». Λίγο πρίν ἀπό τά μεσάνυχτα τό καράβι σηκώνει ἄγκυρα γιά τό Πρίντεζι τῆς Ἰταλίας. Ἐκεῖ θά κρατήσουν ὅμηρους τούς νικητές τους, μέχρι νά ὁλοκληρώσουν τό ἄνομο σχέδιό τους. Νύχτα παγερή. Ὁ φόβος τοῦ τορπιλλισμοῦ, ἡ ἀγωνία, ἡ θλίψη, ἡ μοναξιά ἀναμετριοῦνται μέ τή θυσία γιά τήν Ἑλλάδα. Καί βαραίνει τό δεύτερο. Χαλάλι τῆς Πατρίδας!…
Ὁ τόσο ταλαιπωρημένος τραυματίας ὅλη νύχτα δέν ἔκλεισε μάτι. Δέσμιος τῶν Ἰταλῶν ὁ πρωτεργάτης τῆς Λευτεριᾶς. Ἀδέσμευτη ἡ μνήμη γυρίζει στά ἱστορικά βουνά, δυό χρόνια πρίν… Ἀναθυμιέται «τῆς Πίνδου τίς ἀκρώρειες, πού σάν ἀητός πετοῦσε, πού ‘στηνε τρόπαια παντοῦ, τούς ἥρωες πού μεθοῦσε».
Τώρα τό Χρέος, τό ἴδιο τῆς Φυλῆς Χρέος, τόν καλοῦσε νά ὑπομείνει μέ λεβεντιά ψυχῆς τίς κακουχίες, τίς ταπεινώσεις, γιατί ὄχι καί τό θάνατο ἀκόμη. Ἕτοιμος πάντα δέν ἦταν καί γι’ αὐτόν;
Τό πρῶτο φῶς τῆς μέρας τούς πρόλαβε στά στενά τῆς Κέρκυρας, νά χαιρετοῦν γιά στερνή φορά γῆ ἑλληνική. Καί πέρα ἀπ’ τόν ὁρίζοντα, πέρα βαθιά, πού τό βλέμμα τῆς ψυχῆς μονάχα φτάνει, ἀγναντεύει ὁ ἥρωας δασωμένες ράχες, φαράγγια καί βουνοκορφές τῆς Πίνδου. Πόσα δέν ζωντανεύουν μέσα του!
Ὥρα 1.30´ τό μεσημέρι. Κρότος δυνατός συγκλονίζει τό μεγάλο πλεούμενο. Πληρώματα καί Ἕλληνες ἀξιωματικοί πετάγονται στό κατάστρωμα, στή Γέφυρα. Νάρκη; Τορπίλλη; Σύγχυση, χλαλοή, πρόσωπα γεμάτα ἀγωνία, βλέμματα παγωμένα ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου.
Δεύτερος κρότος ἀπό ἰσχυρή ἔκρηξη. Σιδερικά, ξύλα, ἀνθρώπινα κορμιά, στῆλες νεροῦ τινάζονται μέ βία στόν ἀγέρα. Φωνές, συνωστισμός, σκηνές ἀλλοφροσύνης, καθώς ἀναζητοῦν μιά θέση σωτηρίας σέ βάρκες ἤ σχεδίες. Σέ μιά στιγμή ἀκοῦνε ἀγανακτισμένο τόν Δαβάκη νά φωνάζει: «Ἐλεεινοί, δειλοί Ἰταλοί! Κανείς δέν ἐνδιαφέρεται γιά μᾶς. Μονάχα τόν ἑαυτό τους κοιτάζουν νά σώσουν».
Τό καράβι χτυπημένο στήν «καρδιά» ἀπό τορπίλλη συμμμαχικοῦ ὑποβρυχίου, πέφτει σέ ρόγχο θανάτου, γέρνει καί μέσα σ’ ἕνα παφλασμό κυμάτων χάνεται…
Κι ὁ σεμνός ἥρωας πού πότισε μέ τό αἷμα του τίς ράχες τῆς Πίνδου, γιά νά κρατήσει ὑψωμένη τή σημαία τῆς λευτεριᾶς, βρίσκει σ’ ἐκεῖνο τό μοιραῖο ταξίδι οἰκτρό θάνατο ἀπό πνιγμό.
«Τάφος πλατύς, πού νά χωράει τή δόξα σου, Δαβάκη, τό γαλανό Ἰόνιο σέ δέχτηκε…».
Τίς ἑπόμενες μέρες, μέσα στούς 100 νεκρούς, πού περισυλλέγουν ἰταλικά ναυαγοσωστικά καί μεταφέρουν στόν Αὐλώνα, συμπολεμιστής του ἀξιωματικός ἀναγνωρίζει τό λείψανο τοῦ γενναίου Συνταγματάρχη. Τόν θάβουν στόν Αὐλώνα. Τόν ἔκλαψαν οἱ Πανέλληνες τόν πιστό στόν Θεό καί ἀφοσιωμένο στήν Ἑλλάδα ἥρωα, πού πάνω κεῖ στῆς Πίνδου τίς κορφές τόν Ὀκτώβρη τοῦ ’40 χάριζε τήν πρώτη δόξα στήν Ἑλλάδα, τήν πρώτη νίκη στόν κόσμο.
Μεταπολεμικά τά ὀστᾶ του διακομίστηκαν καί τάφηκαν στήν Ἀθήνα. Ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν στήν πανηγυρική της συνεδρίαση τόν Μάρτιο τοῦ 1948 τίμησε τόν ἥρωα μέ τό ἀργυρό μετάλλιο τῆς Αὐτοθυσίας.
Τό ὄνομά του πῆρε θρυλικές διαστάσεις στή λαϊκή ψυχή ὡς συνισταμένη τῆς ἡρωικῆς ἀντιμετώπισης τῶν πρώτων ἡμερῶν τῆς ἰταλικῆς ἐπίθεσης ἀπό τόν ἑλληνικό στρατό τοῦ τομέα Ἠπείρου.
Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀτρόμητε συνταγματάρχα. Σέ εὐγνωμονοῦμε, πρωτεργάτα τῆς ἐποποιΐας τοῦ ’40, γιατί χάρις στά δικά σου ἐπιτελικά σχέδια, στίς δικές σου θυσίες καί ἀγρύπνιες, ἡ μικρή Ἑλλάδα νίκησε καί «θρυμμάτισε τό θρύλο τοῦ ἀνίκητου Ἄξονα».
Χάρις στίς θυσίες σας, γενναῖοι μας πρόγονοι, εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι καί ἀπολαμβάνουμε τό μεγάλο ἀγαθό τῆς ἐλευθερίας.
Εὔχεστε νά τήν ἀξιοποιοῦμε σωστά, γιά νά καταξιώνουμε τούς ἀγῶνες σας, τιμημένοι μας πρόγονοι.
http://www.apolytrosis.gr/web/guest/dabakis
TO EIΔΑΜΕ ΕΔΩ:https://averoph.wordpress.com/

Eσύ 'επαιζες?

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση της Iscreta Iscreta.

‎Iscreta Iscreta‎ προς ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΡΗΤΙΚΟΣ!

14 Ιανουαρίου στις 11:17 μ.μ. ·

Eσύ 'επαιζες?

 

Έχω μια κολοκυθιά που κάνει 5 κολοκύθια!

-Οι παίκτες – από 5 ως 10 – κάθονται γύρω – γύρω και βγάζουν έναν αρχηγό, συνήθως από τα πιο μεγάλα απ’ τα παιδιά. Καθένας απ’ τους παίκτες…

iscreta.gr

Οι παίκτες – από 5 ως 10 – κάθονται γύρω – γύρω και βγάζουν έναν αρχηγό, συνήθως από τα πιο μεγάλα απ’ τα παιδιά. Καθένας απ’ τους παίκτες παίρνει έναν αριθμό.

-Αυτό γίνεται κατά 2 τρόπους: Ή εκείνος που κάθεται στ’ αριστερά του αρχηγού, παίρνει τον

αριθμό 1  κι ο διπλανός του το 2  κι έτσι ως το τέλος, ή ο καθένας παίρνει όποιο αριθμό του αρέσει, που δεν πρέπει όμως να είναι μεγαλύτερος, απ’ όσα είναι στο σύνολό τους τα παιδιά. Έτσι π.χ. αν τα παιδιά είναι 9, δεν πρέπει κανείς να πάρει τον αριθμό 11. Κάθε παίκτης πρέπει να θυμάται καλά τον αριθμό του, γιατί απ’ αυτό θα εξαρτηθεί αν θα κερδίσει ή θα χάσει.

Πρώτος μιλάει ο αρχηγός και λέει:

– Έχω μια κολοκυθιά που κάνει 5 (π.χ.) κολοκύθια!

-Μόλις αναφέρει αυτόν τον αριθμό, εκείνος που έχει το 5, πρέπει αμέσως να σηκωθεί και να πει:

– Και γιατί να κάνει  πέντε;

– Και πόσα θέλεις να κάνει; Ρωτάει ο αρχηγός.

– Να κάνει (π.χ.) 2.

Μόλις ακούσει τον αριθμό του εκείνος που έχει το δύο, πρέπει αμέσως να σηκωθεί και να πει: «Και γιατί να κάνει δύο;» και το παιχνίδι συνεχίζεται μ’ αυτόν τον τρόπο.

-Αν κανείς ακούσει τον αριθμό του και δεν σηκωθεί ή σηκωθεί ακούγοντας τον αριθμό που έχει άλλος ή πει ανύπαρκτο αριθμό, τότε χάνει και πρέπει να δώσει ενέχυρο. Αυτό το ενέχυρο πρέπει να είναι κάτι το ατομικό του, π.χ. το μαντήλι του, το βραχιόλι του… Όλα αυτά ο αρχηγός τα βάζει κατά μέρος και τα σκεπάζει μ’ ένα μαντίλι ή μ’ ένα κομμάτι ύφασμα.

– Όταν τελειώσει το παιχνίδι, ο αρχηγός βάζει το χέρι του κάτω απ’ το μαντίλι, τραβάει ένα-ένα τα ενέχυρα και φωνάζει:

– Κι αυτός εδώ, τι πρέπει να κάνει;

-Οι άλλοι, όλοι μαζί, φωνάζουν.

-Να λαλήσει σαν πετεινός ή να γκαρίξει σαν γάιδαρος  ή να περπατήσει με τα τέσσερα, ή ότι άλλο σοφιστούν.

–Την τιμωρία αυτή, πρέπει ο τιμωρημένος να τη δεχτεί με κέφι και να κάνει τους άλλους να γελάσουν.

-Επίσης  ο αρχηγός, αν θέλει, δεν περιμένει να τελειώσει το παιχνίδι για να επιβάλλει τις τιμωρίες, αλλά μόλις κάνει κάποιος ένα λάθος, τον βάζουν αμέσως να εκτελέσει την τιμωρία του.

πηγή

Σημαντική επιτυχία

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη ΟΛΑ ΣΤΗ ΦΟΡΑ.

ΟΛΑ ΣΤΗ ΦΟΡΑ

12 Ιανουαρίου στις 7:18 π.μ. ·

ΝΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ !Ο Ελληνας χειρουργός που σκοτώνει τελείως καρκινικούς όγκους στους πνεύμονες

 

ΝΑ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ !Ο Ελληνας χειρουργός που σκοτώνει τελείως καρκινικούς όγκους στους πνεύμονες

Σημαντική επιτυχία σημειώνει μία μέθοδος που χρησιμοποιεί επικεφαλής θωρακοχειρουργός στο Βασιλικό Νοσοκομείο Μπρόμπτον του Τσέλσι, Γιώργος Λαδάς.
Πρόκειται για μία συσκευή λέιζερ, η οποία καταστρέφει τελείως καρκινικούς όγκους στους πνεύμονες, μεγάλους όσο σχεδόν ένα γραμματόσημο, «σημαδεύοντάς» τους με ακτίνες φωτός που έχουν ενέργεια ισοδύναμη με 70 φούρνους μικροκυμάτων.
Έχοντας λάβει την πρώτη του εκπαίδευση στην Ελλάδα, ο Λαδάς έφυγε για τη Βρετανία, όπου εργάζεται από το 1994.
Σύμφωνα με την Daily Mail, ο Ελληνας επιστήμονας έχει πραγματοποιήσει από το 1997 εκατοντάδες παραδοσιακές επεμβάσεις αφαίρεσης μεταστατικών όγκων στους πνεύμονες, μια διαδικασία η οποία είναι εξαιρετικά αργή, καθώς μπορούσε να διαρκέσει έως και 12 ώρες, μέχρι τη στιγμή, που άρχισε να εφαρμόζει τη νέα τεχνική.
Το λεγόμενο «λέιζερ των πνευμόνων», που κοστίζει περίπου 120.000 λίρες, επιτρέπει τη συντόμευση της επέμβασης και παραμονής στο νοσοκομείο, καθώς και την ταχύτερη ανάνηψη των ασθενών.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι η ιδέα αφαίρεσης όγκων με λέιζερ πρωτοεμφανίστηκε στη Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Η συσκευή του Λαδά εκπέμπει ενέργεια 70.000 βατ ανά τετραγωνικό εκατοστό, παράγοντας θερμοκρασία μέχρι 7.000 βαθμούς Κελσίου, με αποτέλεσμα ο όγκος να εξατμίζεται τελικά και να εξαφανίζεται τελείως, αναφέρει το ellines.com. Στη διάρκεια της επέμβασης, όλοι πρέπει να φορούν ειδικά προστατευτικά γυαλιά για να αποφύγουν τυχόν βλάβη στα μάτια τους από το λέιζερ.
Ο Γ. Λαδάς, εκπαιδεύτηκε στη Γερμανία και Αυστρία στη νέα τεχνική, ενώ πριν προχωρήσει στην εφαρμογή της μεθόδου, πήρε σχετική άδεια από την αρμόδια επιτροπή του βρετανικού νοσοκομείου, η οποία διασφαλίζει την ασφάλεια των ασθενών.
Πηγή: ellines.com

«Ο Άγιος των λεπρών»

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

Έκτακτο Παράρτημα: Το μήνυμα του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού για τον σύγχρονο κόσμο

yiorgosthalassis.blogspot.com

*Ένας Άγιος της εποχής μας, που θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Η πίστη του και η υπομονή του θα πρέπει να αποτελεί πηγή έμπνευσης και θάρρους για κάθε Χριστιανό και για κάθε ταλαιπωρημένη ψυχή!
~ Ο μακαριστός μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, σε βιβλίο που εξέδωσε το 1987, με τίτλο «Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου ο Θαυματουργός», ονόμασε (προφητικά) τον Όσιο Νικηφόρο «Ο Άγιος των λεπρών». 
…Ανατρέχοντας κανείς στο βίο του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού, διαπιστώνει ότι διανθίστηκε, επί σειρά ετών, με κραυγαλέες αντιθέσεις, που αποτελούν αφορμή δημιουργικού προβληματισμού για τους ανθρώπους κάθε εποχής. Ορφανός από μικρός προστατεύθηκε από τη θεία Πρόνοια, μέσω του πνευματικού του πατρός, Αγίου Ανθίμου της Χίου.
Αδύναμος και ασθενής, δοκιμαζόμενος από τη φοβερή λέπρα, στερούμενος το φως των οφθαλμών, την αφή των χεριών και την κίνηση των ποδιών, έφερε νίκες κατά της ασθένειας, τιμώντας μαρτυρικά το μοναχικό του όνομα «Νικηφόρος«. Οι νίκες του, βέβαια, κατά της αμαρτίας, του γογγυσμού, της μελαγχολίας και των κακών λογισμών επιβεβαίωναν το αγωνιστικό του φρόνημα και τη βαθιά του πίστη. Ο λεπρός μοναχός, με το παραμορφωμένο πρόσωπο, τα τυφλά μάτια και τα ακίνητα μέλη, έλαμπε μες στο σκοτεινό του δωμάτιο, λουσμένος από ουράνιο φως και, ενώ προσευχόταν, βρισκόταν πάνω από το έδαφος.
Η πολύτιμη πνευματική φαρέτρα, που ο Όσιος είχε κληρονομήσει από τους αγιασμένους γέροντες Παχώμιο και Άνθιμο Χίου, καθόρισε το ασκητικό του βίωμα. Στη γόνιμη ψυχή του πατρός Νικηφόρου καλλιεργήθηκαν οι σπόροι της ευσεβείας, της εγκρατείας, της νήψεως, της υπομονής και της καρτερίας.
Η φυσική αδυναμία του λεπρού μοναχού δεν τον εμπόδισε να προοδεύσει πνευματικά, να παρηγορήσει τους συνανθρώπους του και να επιτύχει τον αγιασμό του. Μία «ζωή εν τάφω», με αναστάσιμη χαρά και καρτερικότητα, αποτελεί πηγή έμπνευσης και θάρρους για κάθε ταλαιπωρούμενη ψυχή, που λαχταρά τη νικηφόρο πορεία της εν μέσω των θλίψεων της παρούσης ζωής!
από το βιβλίο: «Βίος και Ακολουθία του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Νικηφόρου του Λεπρού» – Ι.Μ. Κισάμου και Σελίνου (Κίσαμος 2014)

υποδοχές για το κεντρικό νευρικό σύστημα

Maria Dimitriou από Το Xωνί

 

Το ΧΩΝΙ - Βάζει για 1 λεπτό ένα μανταλάκι στο αυτί της - Ο λόγος; Θα σας αφήσει ΑΦΩΝΟΥΣ!

toxwni.gr

Η πιστοποιημένη ρεφλεξολόγος Helen Chin Lui γράφει, «Κάθε αυτί περιέχει ένα ολοκληρωμένο χαρτί του σώματος, γεμάτη με νευρικές απολήξεις και πολλαπλές υποδοχές για το κεντρικό νευρικό σύστημα.»
 

Κάτι τόσο απλό όπως να βάζεις ένα μανταλάκι στο αυτί? Ακούγεται τρελό, αλλά αξίζει την προσπάθεια.
Πώς σας φαίνεται αυτή η ιδέα της ρεφλεξολογίας αυτιού?
Καθένα από αυτά τα 6 σημεία πάνω στο αυτί συνδέεται με πόνο σε ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματος. Ασκώντας πίεση σε κάθε σημείο, μπορείτε να ανακουφιστείτε από τους αντίστοιχους πόνους.
Το πιο πάνω κομμάτι του αυτιού συνδέεται με την πλάτη και τους ώμους. Βάζοντας ένα μανταλάκι για περίπου ένα λεπτό θα βοηθήσει στην απελευθέρωση μαζεμένης έντασης. Επαναλάβετε αρκετές φορές σε μια μέρα για να μειώσετε τους πόνους στη πλάτη και στους ώμους.
Το ακριβώς επόμενο σημείο προς τα κάτω συνδέεται με τα όργανα του σώματος. Προφανώς, άμα έχετε έντονο εσωτερικό πόνο, θα πρέπει να δείτε ένα γιατρό. Αλλά για μικροενοχλήσεις , χρησιμοποιείστε ένα μανταλάκι ή τα δάχτυλά σας στο σημείο. Θα σας δώσει την ανακούφιση που ψάχνετε.
Το μεσαίο-πάνω κομμάτι του αυτιού συνδέεται πιο πολύ με πόνους στις αρθρώσεις. Πιέζοντάς το με ένα μανταλάκι ή με τα δάχτυλά σας, μπορεί να προσφέρει αρκετή ανακούφιση.
Χρόνια προβλήματα βέβαια συνιστούν μια βόλτα μέχρι το γιατρό, αν και γιατί όχι να χρησιμοποιήσετε την μέθοδο αυτή πρώτα?
Το μεσαίο-κάτω κομμάτι του αυτιού συνδέεται με τα ιγμόρεια και το λαιμό. Όταν ψάχνετε ανακούφιση από τον πονόλαιμο ή κάποιου είδους λοίμωξη της περιοχής, πιέζοντας αυτό το σημείο μπορεί να σας προσφέρει μεγάλη ανακούφιση
Ακριβώς πάνω από τον λοβό του αυτιού είναι ένα σημείο που συνδέεται με την πέψη. Ασκώντας πίεση πάνω του μπορεί να ανακουφίσει από πεπτικές διαταραχές και στομαχικά προβλήματα. Και άμα έχετε συχνά τέτοιου είδους προβλήματα, μπορείτε να χρησιμοποιείτε αυτή τη μέθοδο εκ των προτέρων προληπτικά.
Ο λωβός του αυτιού – είναι ένα σημείο που συνδέεται άμεσα με 2 από τα πιο σημαντικά μέρη του σώματος: τη καρδιά και το κεφάλι. Ασκώντας πίεση σε αυτό το σημείο μπορεί να βοηθήσει στην βελτίωση της υγείας της καρδιάς και να ανακουφίσει από ανεπιθύμητη πίεση στο κεφάλι. Αυτή η μέθοδος μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματική με πονοκεφάλους.
Η ρεφλεξολογία του αυτιού είναι τόσο εύκολη και μπορεί πραγματικά να αλλάξει την καθημερινότητά σας.
filathlos.gr

 

πλέκονται με τον καρπό

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Delfino.

 

 

 

 

 

Ο χρήστης Delfino πρόσθεσε 3 new photos.

5 Ιανουαρίου στις 7:03 μ.μ. ·

Νηματα που πλέκονται με τον καρπό.Φετος ειναι η χρόνια τους. Επιλέξετε μέσα απο μια μεγάλη ποικιλία ,Χρωμάτων ,Πάχους και σύνθεσης στο : http://www.delfino.gr/el/νήματα-κλωστές/πλέκω-στην-παλάμη…

Θα ΔΑΚΡΥΣΕΤΕ!

Maria Dimitriou από Το Xωνί

Το ΧΩΝΙ - VIDEO- Λαμπραντόρ ξαναβρίσκει μετά από 5 χρόνια την οικογένειά του: Θα ΔΑΚΡΥΣΕΤΕ!

toxwni.gr

Δεν υπάρχει τίποτα πιο συγκλονιστικό για έναν ιδιοκτήτη σκύλου να χάσει το αγαπημένο του κατοικίδιο. Ευτυχώς, μια οικογένεια μπόρεσε να επανενωθεί με τον αγαπημένο τους σκύλο, που τον είχαν χάσει για πολλά χρόνια.
Η φιλοζωική οργάνωση Humane Society που εδρεύει στις ΗΠΑ έχει σώσει 166 σκυλιά και γάτες, μόνο στη πολιτεία του Οχάιο, από τραγικές συνθήκες. Πολλά ζώα αφήνονται παρατημένα και δεμένα έξω στη λάσπη.
«Ανάμεσα στα άρρωστα και τραυματισμένα ζώα ήταν ένα μεγάλο, καφέ λαμπραντόρ που ήταν δεμένο μπροστά από ένα σπίτι,» γράφει η οργάνωση στοYouTube.
Η φιλοζωική οργάνωση Humane Society, που επίσης έχει σώσει 26 σκυλιά από τη Νότια Κορέα, ανακάλυψε ότι αυτό το σκυλί ανήκει σε μια οικογένεια που το αναζητούσε αρκετό καιρό.
«Όπως ορίζει το πρωτόκολλο, σκανάραμε όλα τα 166 σκυλιά και γάτες για μικροτσιπ και ανακαλύψαμε ότι αυτό το λαμπραντόρ έχει όνομα — Τσάκι— και μια οικογένεια που τον είχε χάσει πάνω από πέντε χρόνια ,» πρόσθεσε η Humane Society.
Όπως θα δείτε στο βίντεο που ακολουθεί, η οργάνωση επανένωσε την οικογένεια με τον Τσάκι. Μπορεί να έχουν περάσει πέντε χρόνια, αλλά ο σκύλος προφανώς ακόμα τους θυμάται όλους. Αυτές οι επανενώσεις μας φέρνουν δάκρυα στα μάτια, και είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε ποιος είναι πιο χαρούμενος, ο Τσάκι ή η οικογένεια!
Προσοχή: Το βίντεο περιέχει σκληρές εικόνες από τις προηγούμενες συνθήκες διαβίωσης του σκύλου, που μερικοί μπορεί να βρουν ενοχλητικές.
Παρακολουθήστε το βίντεο και μοιραστείτε το με τους φίλους σας αν χαίρεστε που ο Τσάκι είναι ξανά στο σπίτι του!

david-avramidis.gr

το σπίτι είναι 300 ετών

Maria Dimitriou από Follow Greece Live News

 

Αυτό το σπίτι είναι 300 ετών αλλά όταν δείτε το εσωτερικό του θα εκπλαγείτε. | CASAS IDEAS

Όπως σας έχουμε ξανά πει , μας αρέσει πολύ να βρίσκουμε τέτοια άρθρα με σπίτια μεγάλης ηλικίας να μετατρέπονται σε κάτι μοναδικό συνδυάζοντας το σύγχρονο με…

casasideas.gr

Όπως σας έχουμε ξανά πει , μας αρέσει πολύ να βρίσκουμε τέτοια άρθρα με σπίτια μεγάλης ηλικίας να μετατρέπονται σε κάτι μοναδικό συνδυάζοντας το σύγχρονο με το παλιό. Ο κόσμος της διακόσμησης είναι φανταστικός και όσοι ασχολούνται με αυτόν το γνωρίζουν πολύ καλά.
Αυτό το σπίτι χτίστηκε το 1680 και βρίσκεται στο χωριουδάκι Mill Kestle , λίγα μίλια από το Lusty Glaze και την Porth Beach Crantock-, στη βόρεια ακτή της Κορνουάλης.
Οι ατέλειες των τοίχων με τον ασβέστη δημιουργούν μια μοναδική γοητεία που κάνουν το σπίτι τόσο όμορφο και μοναδικό παρόλο που είναι 300 ετών. Όπως πολλές εξοχικές κατοικίες το ανακαινισμένο το κτίριο χαρακτηρίζεται από μικρά παράθυρα και χαμηλά ανώτατα όρια.
Δείτε τις φωτογραφίες :






Για να αυξήσουν τη φωτεινότητα και την ευρυχωρία, οι ιδιοκτήτες επέλεξαν το λευκό χρώμα για τους τοίχους, τις οροφές και τα δοκάρια. Όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες η επιλογή των λαμπτήρων ήταν πολύ ιδιαίτερη με κομψά κομμάτια να αλλάζουν την αισθητική του χώρου.

Το σαλόνι και η τραπεζαρία καταλαμβάνουν σχεδόν το σύνολο του πρώτου ορόφου στο σπίτι που χτίστηκε πριν από 300 χρόνια. Στη συνέχεια έγινε ένα παράρτημα που περιλαμβάνει μια ρουστίκ κουζίνα και το μπάνιο, η διακόσμηση περιλαμβάνει πολλές αντίκες.

Ο ιδιωτικός κήπος είναι μία από τις μεγάλες χαρές του σπιτιού, καθώς είναι καλά εξοπλισμένος.

Στον δεύτερο όροφο βρίσκονται τα υπνοδωμάτια, όμορφα διακοσμημένα σε ρετρό στυλ. Το παιδικό δωμάτιο είναι ένας τόπος όνειρο και ο παράδεισος των παιχνιδιών για κάθε παιδί, ενώ το κύριο υπνοδωμάτιο αποπνέει σε ρουστίκ και κομψή συμπεριφορά, ιδιαίτερα χάρη στο κρεβάτι αποικιακού στιλ.








via