Το Συναξάρι της ημέρας

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

Ἑλληνοϊστορεῖν

24 Ιανουαρίου 2015 ·

Το Συναξάρι της ημέρας
Σήμερα, 24 Ιανουαρίου, γιορτάζουν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας:
+Οσίες Ξένη και οι δύο θεραπαινίδες της
+Άγιοι Βαβύλας ο εν Σικελία και Αγάπιος και Τιμόθεος οι μαθητές του
+Όσιος Νεόφυτος ο έγκλειστος που ασκήτευσε στην Κύπρο
+Όσιος Φίλων ο Θαυματουργός Επίσκοπος Καρπασίας της Κύπρου
+Άγιοι Παύλος, Παυσίριος και Θεοδοτίων οι Αυτάδελφοι
+Όσιος Μακεδόνιος
+Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Οσιομάρτυρος Αναστασίου του Πέρσου
+Άγιοι Ερμογένης και Μάμας
+Όσιος Φιλιππικός ο Πρεσβύτερος
+Άγιος Βάρσιμος και τα δύο αδέλφια του
+Όσιος Ζωσιμάς
+Μνήμη του Aγίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου πλησίον του Ταύρου
+Άγιος Φιλήμων επίσκοπος Καρπάθου
+Ανάμνηση των εγκαινίων της Μεγάλης Εκκλησίας στη Θεσσαλονίκη
+Ανάμνηση των εγκαινίων του Ναού του Αγίου Ζαχαρία στη Μονή της Οσίας Δομνίκης
+Οσία Ξένη η Διά Χριστόν Σαλή
+Άγιος Cadoc
+Άγιος Ιωάννης ο Μάρτυρας εκ Καζάν
+Αγία Χρυσοπλόκη
+Άγιος Ελλάδιος ο Κομενταρήσιος
Ἡ Ὁσία Ξένη
Ὀνομαζόταν Εὐσεβία, καταγόταν ἀπὸ τὴν Ῥώμη καὶ ἦταν «φεμινίστρια» τῆς ἐποχῆς της, μὲ τὴν ὑγιή, βέβαια, ἔννοια τῆς λέξης. Πίστευε πὼς ἡ γυναῖκα εἶχε δικαίωμα καὶ καθῆκον νὰ μὴ δέχεται σύζυγο ποὺ θὰ τῆς ἦταν καθημερινὸ ἐμπόδιο στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή. Καὶ ὅπως εἶπε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Μὴ γίνεσθε ἐτεροζυγοῦντες ἀπίστοις». Δηλαδή, μὴ μπαίνετε στὸν ἴδιο ζυγὸ (γάμο) μὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἔχουν πίστη στὸ Θεό. Διότι «τὸ μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν ἐκκλησίαν», ποὺ σημαίνει, τὸ μυστήριο αὐτὸ τοῦ γάμου εἶναι μεγάλης σημασίας. Καὶ τὸ λέω αὐτό, ἀναφερόμενος στὴν πνευματικὴ ἕνωση τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ γονεῖς, ὅμως, τῆς ὁσίας, εἶχαν διαφορετικὴ γνώμη καὶ ἤθελαν νὰ τὴν παντρέψουν στανικῶς, μὲ ὅποιον αὐτοὶ ἤθελαν. Τότε ἐκείνη κρυφὰ φεύγει γιὰ τὴν Ἀλεξάνδρεια. Μετονομάζεται Ξένη καὶ γιὰ νὰ χαθοῦν τὰ ἴχνη της, πηγαίνει στὸ νησὶ Κῶς. Καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, στὰ Μύλασσα τῆς Καριᾶς. Ἐκεῖ, ἐγκαταστάθηκε μὲ τὶς δυὸ ὑπηρέτριες ποὺ τὴν εἶχαν συνοδεύσει σὲ ἡσυχαστικὰ κελιά. Κοντὰ ἐκεῖ, ἔκτισε μικρὸ ναὸ στὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου πρωτομάρτυρα Στεφάνου. Ἀφοῦ ἦλθαν κοντά της καὶ μερικὲς ἄλλες μοναχές, ἔκαναν μία ἐξαίρετη χριστιανικὴ ἀδελφότητα. Ἡ παιδεία της, ἡ εὐγένειά της καὶ ἡ θερμή της πίστη γρήγορα ἔφθασαν παντοῦ. Καθημερινὰ ἔτρεχαν κοντά της γυναῖκες, γιὰ νὰ πάρουν συμβουλὲς καὶ νὰ ζητήσουν τὶς προσευχές της. Ἔτσι, μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ Ὁσία τὶς εἵλκυε στὸ Χριστὸ καὶ τὶς ὁδηγοῦσε στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας.
(ἀπὸ τὸ βιβλίον «Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ συνέγραψε ὁ Χρῆστος Τσολακίδης)
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ἐν σοί Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τό κατ᾽ εἰκόνα· λαβοῦσα γάρ τόν σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καί πράττουσα ἐδίδασκες, ὑπεροράν μέν σαρκός, παρέρχεται γάρ· ἐπιμελεῖσθαι δέ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτoυ, διό καί μετά Ἀγγέλων συναγάλλεται, Ὁσία Ξένη τό πνεῦμά σου.
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

το 1937

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

 

Ἑλληνοϊστορεῖν

24 Ιανουαρίου 2015 ·

Σαν σήμερα το 1937, η Γαλλία συμφωνεί να παραδώσει την Αλεξανδρέττα στους τούρκους αν και ανήκε στην Συρία. Η περιοχή ανακηρύσσεται αυτόνομη το 1938 και εκχωρείται τελικά στην τουρκία το 1939 [23/6].
Το 1974 χρησιμοποιήθηκε ως ορμητήριο για την εισβολή στην Κύπρο.
Στις 30 Ιουνίου 1939, αφού είχε προηγηθεί ένα κίβδηλο δημοψήφισμα, το σαντζάκιο της Αλεξανδρέττας, που έγινε πλέον νομός Χατάϋ, αποτελούσε το πρώτο έδαφος που επανακατακτούσαν οι τούρκοι μετά την υπογραφή της συνθήκης του Κάρλοβιτς, το 1699.
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

Σαν σήμερα το 1878

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

Ἑλληνοϊστορεῖν

23 Ιανουαρίου 2015 ·

Σαν σήμερα το 1878, ο Ελληνικός στρατός, που είχε εισέλθει στα υπό τουρκική κατοχή εδάφη της Θεσσαλίας (χωρίς να έχει κηρυχθεί επισήμως πόλεμος), δυο μέρες ενωρίτερα υπό τις διαταγές του Αντιστρατήγου Σκαρλάτου Σούτσου, απελευθερώνει την πόλη του Δομοκού.
Εκείνη την περίοδο, την κυβέρνηση Δηλιγάννη απασχολούσε το Κρητικό πρόβλημα που βρισκόταν σε κρίσιμη καμπή. Υπό την πίεση της κοινής γνώμης η Ελλάδα έστειλε στρατιωτικές μονάδες στην μεγαλόνησο, πράξη που χαρακτηρίστηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις ως «απαράδεκτη». Το πολεμικό πνεύμα που επικρατούσε στην Ελλάδα ώθησε την κυβέρνηση σε πολεμική αναμέτρηση με την τουρκία και στην Θεσσαλία.
Η οθωμανική αυτοκρατορία, όσο κι αν ήταν «ο μεγάλος ασθενής», εξακολουθούσε να διαθέτει στρατιωτικές δυνάμεις υπέρτερες των ελληνικών, εκπαιδευμένες από γερμανούς και εξοπλισμένες με όπλα πιο σύγχρονα από των Ελλήνων. Για παράδειγμα ενώ οι τούρκοι διέθεταν επαναληπτικά όπλα μάουζερ, οι Έλληνες είχαν «γκράδες». Οι δε Μεγάλες Δυνάμεις μετά την πτώχευση του 1893, προκειμένου να εισπράξουν το δάνειο που τους ώφειλε η Ελλάδα, αναζητούσαν τρόπο να της επιβάλλουν Οικονομικό Έλεγχο.
(Φωτογραφία: Άποψη της πόλεως του Δομοκού και του κάστρου της.)
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

Ανδρέας Ανδρεάδης. Οικονομολόγος και ακαδημαϊκός

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

 

Ἑλληνοϊστορεῖν

23 Ιανουαρίου 2015 ·

Σαν σήμερα το 1915, το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης καλεί τον καθηγητή κύριο Ανδρεάδη Μ. Ανδρέα, να διδάξει οικονομικές επιστήμες.
Υπήρξε πολύπλευρη φυσιογνωμία με παγκόσμια ακτινοβολία, και θεωρείται πατέρας της οικονομικής ιστορίας στην χώρας μας. Yπήρξε ακόμη ένας από τους θεμελιωτές της συγκεκριμένης επιστήμης - με πρωτότυπη παραγωγή αναγνωρισμένη διεθνώς. Επιχείρησε να τεκμηριώσει μια τρισχιλιετή οικονομική ιστορία της Eλλάδας, αρχίζοντας από την ομηρική εποχή, περνώντας στους ελληνιστικούς χρόνους, το Bυζάντιο και φτάνοντας ως τους νεότερους χρόνους, αλλά το εγχείρημα έμεινε ανολοκλήρωτο και λόγω δυσκολιών αλλά και λόγω του ότι δεν μακροημέρευσε.
Άφησε εποχή ως καθηγητής και κοσμήτορας της Nομικής. Η σχέση του δε με την πολιτική ήταν ιδιότυπη. Oμολογούσε στους φοιτητές του ότι από τότε που «εισήλθεν εις το Πανεπιστήμιον, ουδέποτε εψήφισεν». Δίδασκε ότι «η ακαδημαϊκή έδρα είναι βωμός», «οι διδάσκοντες είναι ιερείς» και συνεπώς «έπρεπεν ως εκείνοι ν’ απέχωσιν ενεργού αναμίξεως εις τα πολιτικά».
[Φωτογραφία: Ανδρέας Ανδρεάδης. Οικονομολόγος και ακαδημαϊκός. Σκίτσο του Ευάγ. Ιωαννίδη (Κέρκυρα, Αναγνωστική Εταιρεία).]
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

Μενέλαος Λουντέμης (1906 – 1977)

Maria Dimitriou από Σαν Σήμερα .gr

 

Μενέλαος Λουντέμης (1906 – 1977)

Πολυγραφότατος και πολυδιαβασμένος λογοτέχνης, ο επονομαζόμενος και Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας. Πέθανε στις 22 Ιανουαρίου του 1977...

sansimera.gr

Πολυγραφότατος και πολυδιαβασμένος λογοτέχνης, ο επονομαζόμενος και Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας. Η «πένα» του έχει αμεσότητα, λυρισμό, δύναμη και ρεαλισμό. Έργα του, όπως τα μυθιστορήματα «Συννεφιάζει», «Οι κερασιές θα ανθίσουν φέτος» και το μπεστ-σέλερ «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» διαβάστηκαν πολύ από τη νεολαία τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70.
Γεννήθηκε το 1906 ή κατ' άλλους το 1912 στο χωριό Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτριος Μπαλάσογλου ή Βαλασιάδης. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά του περιπλανήθηκε αρκετά, μέχρι να εγκατασταθεί το 1923 στο χωριό Εξαπλάτανος της Έδεσσας.
Η οικογένειά του ήταν εύπορη, αλλά έχασε τα πάντα στον Μεγάλο Ξεριζωμό. Έτσι, ο νεαρός Δημήτρης αναγκάστηκε από τα νεανικά του χρόνια να εργαστεί σκληρά ως λαντζέρης, λούστρος, ψάλτης, δάσκαλος και επιστάτης στα έργα του Γαλλικού Ποταμού (Λουδίας). Από τον ποταμό Λουδία εμπνεύστηκε το φιλολογικό του ψευδώνυμο Λουντέμης. Η στράτευσή του στην Αριστερά και η πολιτική δράση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ του στοίχισε την αποβολή του απ' όλα τα γυμνάσια της χώρας.
Στα ελληνικά γράμματα εμφανίσθηκε πολύ νωρίς, το 1927, με δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε εφημερίδες της Έδεσσας. Το 1930 ποιήματα και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νέα Εστία», ενώ το 1934 υπογράφει για πρώτη φορά ως Μενέλαος Λουντέμης στο διήγημά του «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια».
Έπειτα από μια οδύσσεια μετακινήσεων, ο Λουντέμης θα έλθει στην Αθήνα και θα γνωριστεί με αριστερούς διανοούμενους, οι οποίοι σύχναζαν στη λέσχη «αν Σουσί» της οδού Πατησίων. Καθοριστική ήταν η γνωριμία του με τους διακεκριμένους ομοτέχνους του Κώστα Βάρναλη, Άγγελο Σικελιανό και Μιλτιάδη Μαλακάση. Ο τελευταίος θα τον βοηθήσει να βρει δουλειά ως βιβλιοθηκάριος στην «Αθηναϊκή Λέσχη» και να ανασάνει οικονομικά.
Την ίδια εποχή αναπτύσσει στενή φιλία με τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Δημήτρη Βέη, ο οποίος θα τον δεχθεί ως ακροατή στις παραδόσεις του, αφού ο Λουντέμης δεν μπορούσε να εγγραφεί στη Φιλοσοφική, καθώς δεν είχε τελειώσει το γυμνάσιο, λόγω των πολιτικών του περιπετειών και της οικονομικής του ανέχειας. Το 1938 ήταν ήδη φτασμένος συγγραφέας και τιμήθηκε με το Μέγα Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν».
Στην κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο, ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη, μαζί με το Θεοδωράκη και τον Ρίτσο.
Το 1956 τον μετέφεραν στην Αθήνα από τον τόπο εξορίας του για να δικαστεί, επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στο βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» αναφέρονται «….προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας….». Στη δίκη που έγινε με τον εμφυλιοπολεμικό νόμο 509/47, οι μάρτυρες υποστήριξαν ότι το βιβλίο του «προπαγανδίζει τας πολιτικάς του ιδέας, θίγει την έννοια του κράτους, κλονίζει την εμπιστοσύνη του λαού στη Δικαιοσύνη, καλλιεργεί το μίσος».
Επιφανείς πνευματικές προσωπικότητες έσπευσαν να τον υπερασπιστούν (Άγις Θέρος, Γιώργος Θεοτοκάς, Κώστας Βάρναλης, Στράτης Δούκας, Ασημάκης Πανσέληνος, Κώστας Κοτζιάς), υποστηρίζοντας ότι το βιβλίο του «είναι ένα εξαιρετικό έργο, γεμάτο αγάπη για τον άνθρωπο και πίστη στην πορεία του προς το μέλλον». Απολογούμενος, ο Λουντέμης δέχτηκε παρέμβαση του προέδρου, ο οποίος του είπε πως «αν πράγματι νιώθεις στοργή για το παιδί και τη γυναίκα σου, θα 'πρεπε να 'χεις κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ». Και η απάντηση του Λουντέμη: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ».
Μετά τη δίκη και την απαγόρευση κυκλοφορίας των βιβλίων του, το κλίμα είναι βαρύ για τον Λουντέμη. Εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, αλλά νοσταλγεί πάντα την πατρίδα, «ένα ελληνικό καφεδάκι...μιά ρετσίαν..», έγραφε σ' ένα φίλο του. Μετά την μεταπολίτευση ανακτά την ελληνική ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα το 1976. Δεν πρόλαβε να χαρεί για την επάνοδό του και στις 22 Ιανουαρίου 1977 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και ενταφιάζεται στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Ο Μενέλαος Λουντέμης ανήκει στους έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Η ιδιοτυπία του έργου του έγκειται στον «ερασιτεχνικό» τρόπο γραφής, τον οποίο υπηρέτησε εν πλήρει συνειδήσει, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δε τον ενδιαφέρει η Τέχνη, αλλά η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Κνουτ Χάμσουν, Μαξίμ Γκόργκι, Παναΐτ Ιστράτι κ.ά.): ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία.
Στη λογοτεχνία του Λουντέμη δεσπόζει η τάση του να στρέφεται εξ' ολοκλήρου γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και το οποίο μας δίνει την προσωπική του οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου του έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου. Μέρος της κριτικής (Ζήρας) του καταλογίζει τεχνικές και εκφραστικές ατέλειες, στρατευμένο ύφος που αποβαίνει σε βάρος της οικονομίας της, αφήγησης, αλλά αναγνωρίζει τον λυρικό του οίστρο. Κάποιοι άλλοι θεωρούν το έργο του απολύτως ξεπερασμένο σήμερα, καθώς αναφέρεται σ' ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια.
Ποιήματα του Λουντέμη μελοποίησαν οι αδερφοί Κατσιμίχα («Ερωτικό Κάλεσμα») και ο συνθέτης Σπύρος Σαμοίλης («Οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος») με ερμηνευτή τον Αντώνη Καλογιάννη.

Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/217#ixzz42v8CyXbA

Γουίλμπουρ Σκόβιλ (1865 – 1942)

Maria Dimitriou από Σαν Σήμερα .gr

 

Γουίλμπουρ Σκόβιλ (1865 – 1942)

Αμερικανός φαρμακοποιός, που δημιούργησε το 1912 τη λεγόμενη «κλίμακα Σκόβιλ», που μετρά την «καυστικότητα» των ποικίλλων ειδών της πιπεριάς. Γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου του 1865...

sansimera.gr

Αμερικανός φαρμακοποιός, ο οποίος δημιούργησε τη λεγόμενη «κλίμακα Σκόβιλ» (1912) που μετρά την «καυστικότητα» των ποικίλλων ειδών της πιπεριάς.
Ο Γουίλμπουρ Λίνκολν Σκόβιλ (Wilbur Lincoln Scoville) γεννήθηκε στο Μπρίτζπορτ του Κονέκτικατ στις 22 Ιανουαρίου 1865. Σπούδασε Φαρμακευτική στο Κολέγιο Επιστημών Φαρμακευτικής και Υγείας της Μασαχουσέτης, στο οποίο αργότερα διατέλεσε καθηγητής.
Το 1895 έγραψε το βιβλίο «The Art of Compounding» («Η Τέχνη της Χημικής Ένωσης»), που αποτέλεσε βιβλίο αναφοράς για τη φαρμακολογία έως τη δεκαετία του '60. Έγραψε, επίσης, το βιβλίο «Extract and Perfumes» («Εκχύλισμα και Αρώματα»), που περιέχει εκατοντάδες συνταγές παρασκευής αρωμάτων.
Το 1912 κι ενώ εργαζόταν στην φαρμακευτική εταιρεία Parke-Davis, δημιούργησε την «κλίμακα Σκόβιλ», γνωστή και ως «Οργανοληπτική Δοκιμασία Σκόβιλ» («Scoville Organoleptic Test»), η οποία μετρά την «καυστικότητα» των ποικίλλων ειδών της πιπεριάς.
Ο Γουίλμπουρ Σκόβιλ πέθανε στο Γκέινσβιλ της Φλώριδας στις 10 Μαρτίου 1942. Ήταν παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών.

Περί Πηγών...

ΠΗΓΗ: http://www.sansimera.gr/biographies/1544#ixzz42v6pDYCj

ΣΤΑ ΣΦΑΚΙΑ ΤΟ 1867

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

ΤΑ ΠΕΙΡΑΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΚΡΗΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΟΜΕΡ ΣΤΑ ΣΦΑΚΙΑ ΤΟ 1867 |...

ellinoistorin.gr

Δώρα Στράτου

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

 

Ἑλληνοϊστορεῖν

20 Ιανουαρίου 2015 

Σαν σήμερα, το 1988, πεθαίνει η χορογράφος και λάτρης της λαϊκής μας παράδοσης Δώρα Στράτου.
Το 1967 πήρε το Παγκόσμιο Βραβείο Θεάτρου, τη σημαντικότερη διεθνή διάκριση και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών.
Έγραψε τρία βιβλία: "Μια παράδοση, μια περιπέτεια", "Ελληνικοί χοροί, ένας ζωντανός δεσμός με το παρελθόν" και "Ελληνικοί παραδοσιακοί χοροί". Επίσης, εξέδωσε μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο σειρές δημοτικής μουσικής: 45 δίσκους.
[Οπτικοακουστικό: ΔΩΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥ - ΚΑΡΠΑΘΟΣ, Αγαπάς μωρ' αγαπάς & Πάνω χορός http://www.youtube.com/watch?v=GIGL988IhLw]
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΜΝΑΛΗΣ (ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ)

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΙ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΜΝΑΛΗΣ (ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ) | Ἑλληνοϊστορεῖν

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ,ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΙ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΜΝΑΛΗΣ (ΚΑΠΕΤΑΝ ΓΙΑΝΝΗΣ) 19 Ιανουαρίου 2015 ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ Σχολιάστε , B Καπετάν Γιάννης Ράμναλης , Ο ΗΡΩΪΚΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΑΜΝΑΛΗΣ (…) Η ανατολική Μακεδονία είχε το μειονέκτημα ότι βρισκόταν κοντά στα βουλγαρικά σύνορα, όπου…

ellinoistorin.gr

έξι πέτρινα γεφύρια της Ηπείρου

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

Μνημεία χαρακτηρίστηκαν έξι πέτρινα γεφύρια της Ηπείρου | Ιστορικοί Περίπατοι

Μνημεία χαρακτηρίστηκαν έξι πέτρινα γεφύρια της Ηπείρου 19/01/2015 Ειδησεογραφίαistorikos Έξι γεφύρια, που χρονολογούνται από τον 18ο…

istorikoiperipatoi.gr

Έξι γεφύρια, που χρονολογούνται από τον 18ο αιώνα έως τις αρχές του 20ού, και διατηρούνται ως αριστοτεχνήματα της παραδοσιακής μηχανικής και γεφυροποιίας της Ηπείρου, αλλά και ως τεκμήρια της ιστορικής κοινωνικότητας του τόπου αυτού στο διάβα δύο αιώνων, χαρακτηρίζονται μνημεία με απόφαση του υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Κώστα Τασούλα.

Τα γεφύρια βρίσκονται στη Δόλιανη, την Καλντερούσια, τους Κήπους, στη θέση Σλίβα της Λεπτοκαρυάς, στα Ριζιανά των Νεγάδων του δήμου Ζαγορίου και στο φαράγγι Κουβαρά στο Δολό του δήμου Πωγωνίου Ιωαννίνων και αποτελούν πολύτιμη μαρτυρία της ζωής της τοπικής κοινωνίας και του τρόπου οργάνωσης και κατασκευής τεχνικών έργων.

Όπως επισημαίνεται σε σχετική ανακοίνωση, τα πέτρινα γεφύρια αποτελούν αναπόσπαστο και σημαντικό μέρος ενός οδικού δικτύου που υπήρξε ζωτικό για την οικιστική ανάπτυξη του συμπλέγματος των Ζαγοροχωρίων.

Η απόφαση του κ. Τασούλα ελήφθη έπειτα από ομόφωνη γνωμοδότηση του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων, της οποίας προηγήθηκε εισήγηση της Διεύθυνσης Προστασίας και Αναστήλωσης Νεωτέρων και Συγχρόνων Μνημείων. Ο δε χαρακτηρισμός των γεφυριών ως μνημείων, έχει σκοπό τη θεσμική εξασφάλιση της διάσωσης, συντήρησης και προβολής της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ηπείρου.

Οι κατασκευές αυτές, που ήταν απαραίτητες για τη μετακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων στις παραδοσιακές κοινωνίες της Ηπείρου των δύο προηγούμενων αιώνων, δημιουργήθηκαν κάτω από ιδιαίτερες, συχνά επώδυνες ιστορικές, κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Αποτελούν, λοιπόν, πολύ χαρακτηριστικά και αξιόλογα δείγματα της τοπικής αρχιτεκτονικής. Επιπλέον, όμως, αποτελούν αδιάψευστα τεκμήρια των αγώνων των Ηπειρωτών για την προκοπή του τόπου τους και της συμβολής τους στην εξέλιξη της χώρας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η Δόλιανη, που απέχει 43 χλμ. από τα Ιωάννινα, το 1943 πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς. Τότε καταστράφηκαν 93 πετρόκτιστα σπίτια. Όμως, το χωριό διατηρεί ακόμα λιθόστρωτα καλντερίμια, πέτρινες βρύσες, γεφύρια. Το κατάστρωμα του τοπικού γεφυριού, που τώρα χαρακτηρίστηκε μνημείο, είναι λιθόστρωτο, ενώ σε ένα σημείο του έχει προβλεφθεί κόγχη για εικόνισμα ή επιγραφή.

Τα ίχνη της εργασίας των τοπικών μαστόρων φαίνονται και σε άλλα γεφύρια. Σε αυτό της Καλντερούσιας σώζονται οι δοκοθήκες, οι λεγόμενες «σκαλότρυπες» για τη στήριξη των σκαλωσιών. Το γεφύρι Γερομνιού, στους Κήπους Ζαγορίου, καταδεικνύει την επιδεξιότητα των Ηπειρωτών μαστόρων να γεφυρώνουν οποιοδήποτε ρέμα, παραπόταμο ή ποταμό, προκειμένου να συνδεθούν με τα άλλα χωριά, να αποκτήσουν πρόσβαση στα χωράφια, τα βοσκοτόπια ή να εμπορευθούν.

Επισημάνεται ότι το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού θα προχωρήσει και σε άλλες ανάλογες ενέργειες, συνεχίζοντας την προσπάθεια θεσμικής κατοχύρωσης και σύγχρονης ανάδειξης των επιτευγμάτων του παραδοσιακού πολιτισμού μας. Ήδη, η Υπηρεσία Νεωτέρων Μνημείων και Τεχνικών Έργων Ηπείρου προχωρά σταδιακά στην τεκμηρίωση και καταγραφή των λίθινων γεφυριών της Ηπείρου, με σκοπό την κάλυψη του συνόλου και της προστασίας των αξιόλογων εξ αυτών.

Μέχρι σήμερα έχουν χαρακτηριστεί ως μνημεία περί τα 55 λίθινα γεφύρια της Ηπείρου.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ (Μ. Τζώρα)