ΕΠΙΠΕΔΟ "ΑΛΦΑ" Η ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ..

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια παλιότερη δημοσίευση.

Computers Healer

17 Φεβρουαρίου 2013 ·

ΕΠΙΠΕΔΟ "ΑΛΦΑ" Η ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ..
Είναι σκόπιμο πριν αναλύσουμε το επίπεδο «Άλφα» να πούμε δυο λόγια απλά και κατανοητά για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Τα δύο ημισφαίρια που όλοι γνωρίζουμε αριστερό και δεξιό έχει αποδειχθεί πως σχετίζονται με συγκεκριμένες λειτουργίες και ευθύνονται επίσης για την «κλίση» κάθε ανθρώπου ως προς τις δραστηριότητες του. Το δεξί ημισφαίριο έχει να κάνει με το δημιουργικό τομέα τις τέχνες την συγγραφή, την ποίηση , τη ζωγραφική τη μουσική κλπ. Αυτό το ημισφαίριο είναι που θα μας απασχολήσει στη συνέχεια καθώς εκεί μέσα πλάθουμε τον κόσμο και τις καταστάσεις που βιώνουμε στο φυσικό επίπεδο.
Τώρα ας φανταστούμε το δεξί ημισφαίριο σαν ένα δωμάτιο
στο οποίο μπορούμε να δημιουργήσουμε ότι επιθυμούμε. Μια ευχή ένα όνειρο ένα αντικείμενο οτιδήποτε φανταστούμε. Στο ίδιο δωμάτιο δημιουργούμε επίσης και όλους τους φόβους μας όλες τις ανεπιθύμητες καταστάσεις κάθε τι που θέλουμε να αποφύγουμε. Αυτό το δωμάτιο είναι το δημιουργικό μας εργαστήρι. Πλάθει για μας αλλά και χωρίς εμάς. Αρκεί να λάβει το κατάλληλο σήμα, το κατάλληλο αίτημα.
Έξω απ’ αυτό το δωμάτιο στέκεται ένας φρουρός. Το όνομα του είναι αριστερό ημισφαίριο. Όπως μόλις αντιληφθήκατε οτιδήποτε θέλει να φτάσει στο δεξί ημισφαίριο πρέπει πρώτα να περάσει απ’ το αριστερό. Ο φρουρός όμως δεν επιτρέπει να περάσουν όλα τα αιτήματα καθώς ο ρόλος του είναι να μας προστατεύει από άχρηστα μηνύματα, ψευδή κατά την κρίση του ή επικίνδυνα γι εμάς.
Ο φρουρός αυτός «βλέπει» έξω στην καθημερινή μας ζωή και γνωρίζει τα δεδομένα που ισχύουν, αφουγκράζεται και φιλτράρει πληροφορίες σκέπτεται με την λογική και απορρίπτει εύκολα ότι δεν είναι συμβατό με τις πεποιθήσεις που αποκρυσταλλώθηκαν γύρω μας ως έννοιες «επιστημονικές» και τεκμηριωμένες. Με λίγα λόγια αν σκεφτείτε κάτι που ξεπερνάει τα όρια της καθημερινής λογικής ο φρουρός θα το απορρίψει ως απαράδεκτο και δεν πρόκειται να επιτρέψει την είσοδο στο δημιουργικό εργαστήρι. Ο λόγος είναι προφανής. Αυτά ξέρει αυτά έχει δεχθεί εξ αιτίας της κοινωνικοποίησης που δέχθηκε απ’ την γέννηση του και οφείλει να επιτρέπει μόνο τέτοιου είδους οραματισμού να περνάνε μέσα. 
Ο φρουρός δεν είναι κακός μπορεί να μας κρατάει δέσμιους μιας άχαρης πραγματικότητας αλλά είναι έτσι προγραμματισμένος.
Ερώτημα γιατί ο φόβος διεισδύει στο δωμάτιο εύκολα; Γιατί αφού κάτι δεν το θέλω αυτό αρχίζει και πλάθεται μέσα στο εργαστήρι;
Απάντηση: Ο φόβος συνήθως συνδέεται με «λογικές» σκέψεις που απορρέουν από δεδομένα που έχουμε αποδεχθεί. Συνεπώς ο φρουρός επιτρέπει την «εικόνα» που είναι ποτισμένη από φόβο να περάσει δίπλα για να πλάσει αυτό που απευχόμαστε απλά και μόνο γιατί έχει μια λογική βάση που την κάνει αποδεκτή.
Εμείς όμως θέλουμε και επιθυμούμε να δημιουργήσουμε ένα θαύμα μια αλλαγή στη ζωή μας πέρα απ’ τα τετριμμένα πέρα από τα «έτσι είναι». Το ερώτημα είναι πως θα στείλουμε αυτή την «εικόνα» στο εργαστήρι αφού ο φρουρός που στέκεται απ’ έξω θα την απορρίψει ως μη λογική άρα ως μη γενόμενη.
Η απάντηση είναι: Θα κοιμίσουμε τον φρουρό και καθώς αυτός κοιμάται η πύλη των θαυμάτων είναι αφύλακτη. Τότε η «εικόνα» μας θα τρυπώσει μέσα και θα αρχίσει να πλάθεται. Τώρα το ερώτημα είναι πως θα κοιμίσουμε τον φρουρό και η απάντηση είναι να τον φέρουμε στο επίπεδο «Άλφα». Για να πετύχουμε κάτι τέτοιο πρέπει να χαμηλώσουμε τα κύματα που δονείται ο εγκέφαλος μας. Να χαλαρώσουμε σε τέτοιο βαθμό όλο μας το σώμα και τον νου ώστε τα δύο ημισφαίρια να βρεθούν στο ίδιο επίπεδο καθώς το δεξί δονείται πιο χαμηλά απ’ το αριστερό. 
Αυτή η διαδικασία στη σημερινή στρεσαρισμένη ζωή μας, συμβαίνει ελάχιστες στιγμές και επικεντρώνεται κυρίως λίγο πριν μας πάρει ο ύπνος και ελάχιστα πριν ξυπνήσουμε.
Μπορούμε όμως να το πετύχουμε επι τούτου όποια στιγμή της ημέρας θέλουμε. Αν καθίσουμε σε μια άνετη στάση στην οποία θα μπορούσαμε αν θέλαμε να κοιμηθούμε και να χαλαρώσουμε σταδιακά όλο μας το σώμα αδειάζοντας το νου από όλες τις σκέψεις που τον κάνουν να δονείται υψηλά τότε θα πετύχουμε να μπούμε σ’ αυτή τη κατάσταση που ονομάζεται επίπεδο «Άλφα».
Την ευθυγράμμιση των δυο ημισφαιρίων. Η γέφυρα του κάστρου πέφτει για να περάσουμε.
Ο φρουρός τώρα κοιμάται το πεδίο είναι ελεύθερο. Μπορούμε να οραματιστούμε ότι ποθούμε να νιώσουμε όμορφα και να κρατήσουμε την εικόνα όσο περισσότερο γίνεται στην οθόνη του μυαλού. Η πύλη των θαυμάτων θα την καλοδεχθεί όπως θα δεχόταν οτιδήποτε ακόμη κι αν είναι αρνητικό. Η πύλη δεν απορρίπτει τίποτε μόνο ο φρουρός μπορεί. Ερχόμαστε στο επίπεδο «Άλφα» για να ανοίξει η πύλη και εν συνεχεία χτίζουμε.
Προσοχή. Κατά την διάρκεια της ημέρας είναι πιθανόν να αντιληφθούμε ότι είμαστε αφηρημένοι και καμιά φορά έχουμε την αίσθηση ότι χαθήκαμε για λίγο στο χρόνο. Αυτή η ασυνείδητη χαλάρωση είναι επικίνδυνη γιατί χωρίς να το καταλάβουμε μπήκαμε στο επίπεδο «Άλφα» και λέω επικίνδυνο γιατί δεν προσέξαμε τι εικόνα στείλαμε στο εργαστήρι.
Συνεπώς πρέπει να είμαστε συνειδητοί κάθε στιγμή όπως την ώρα του οραματισμού πρέπει να ξέρουμε τι εικόνα θέλουμε να δώσουμε στο «τζίνι» έτσι και σ’ όλη τη διάρκεια της μέρας για να μη δώσουμε κατά λάθος κάτι ανεπιθύμητο.
Η σημερινή κοινωνία με το άγχος και το στρες δεν επιτρέπει την κατάσταση «Άλφα» να είναι εφικτή χωρίς διαλογισμό.
Αυτή εν ολίγοις είναι η διαδικασία που επιτρέπει να δώσουμε με σαφήνεια στο «Τζίνι’ την επιθυμία μας και μετά ο νόμος της έλξης θα αναλάβει να την υλοποιήσει στο φυσικό επίπεδο.
Αυτή η τεχνική είναι ένα συστατικό μιας μαγικής συνταγής. Ο νόμος της έλξης ένα άλλο. Η πίστη επίσης. Όλα αυτά πρέπει να χρησιμοποιηθούν σωστά και επιμελώς για να εμφανιστεί το επιθυμητό στη ζωή μας και να σταματήσουν τα ανεπιθύμητα.

Πηγή:http://smixiotis-konstantinos.blogspot.gr/…/blog-post_18.ht…

Δημήτρης Μητρόπουλος...

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια παλιότερη δημοσίευση.

Bigbook.gr

18 Φεβρουαρίου 2013 ·

Δημήτρης Μητρόπουλος...
Γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1896 στην Αθήνα. Αρχίζει μαθήματα πιάνου το 1906 και από το 1910 συνεχίζει τις μουσικές του σπουδές στο Ωδείο Αθηνών, στο πιάνο με τον Λούντβιχ Βασσενχόφεν (Ludwig Wassenhofen) και στα θεωρητικά με τον συνθέτη μαέστρο Αρμάν Μαρσίκ (Armand Marsick). Το 1913 παρουσιάζει, για πρώτη φορά δημόσια, σύνθεσή του και το 1915 διευθύνει για πρώτη φορά την ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών στο έργο του "Ταφή". Το 1920 εκτελείται η όπερά του Sœur Béatrice (με την Κατίνα Παξινού σοπράνο στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο). Την ίδια χρονιά φεύγει, υπότροφος του Ωδείου Αθηνών, για τις Βρυξέλλες, όπου πήρε μαθήματα σύνθεσης από τον Πωλ Ζιλσόν (Paul Gilson) και εκκλησιαστικού οργάνου από τον Αλφόνς Ντεσμέ (Alphonse Desmet). Το 1921 εγκαθίσταται στο Βερολίνο, όπου γνωρίζεται με τον Φερούτσιο Μπουζόνι και τον επόμενο χρόνο προσλαμβάνεται ως μουσικός εκγυμναστής στην Όπερα Unter den Linden. Στην όπερα και τη μουσική ζωή του Βερολίνου παρακολουθεί πολλούς μεγάλους μαέστρους της εποχής και με ορισμένους συνεργάζεται (όπως με τον Έριχ Κλάϊμπερ).

Επιστρέφει το 1924 στην Αθήνα και αναλαμβάνει, μαζί με τον Μ. Καλομοίρη, συνδιευθυντής της Ορχήστρας του Ελληνικού Ωδείου. Το 1925 γίνεται αρχιμουσικός της Συμφωνικής Ορχήστρας του Συλλόγου Συναυλιών και τη χρονιά αυτή εμφανίζεται για πρώτη φορά ως σολίστ πιάνου και μαέστρος ταυτόχρονα. Παράλληλα συνεχίζει τη σύνθεση, αλλά πρωταρχική του δραστηριότητα αποτελεί πια η διεύθυνση ορχήστρας.
Το 1927 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ωδείου Αθηνών. Είναι ήδη εξέχουσα μορφή της ελληνικής μουσικής ζωής, γεγονός που αναγνωρίζεται ιδιαίτερα και από την κριτική της εποχής.
Το 1930 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο εξωτερικό επικεφαλής της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, υπό την τριπλή ιδιότητα του μαέστρου, σολίστ (στο 3ο Κοντσέρτο του Προκόφιεφ) και συνθέτη. Τα επόμενα χρόνια, από το 1932, πληθαίνουν οι εμφανίσεις του με μεγάλες ορχήστρες σε πολλές χώρες της Ευρώπης (Παρίσι, Μόντε Κάρλο, Μασσαλία, Ρώμη, Μιλάνο, Λίβερπουλ, Βαρσοβία, Μόσχα, Πετρούπολη, Βερολίνο κ.ά.)
Παράλληλα στην Ελλάδα πρωτοστατεί και στη διοργάνωση συναυλιών για πρώτη φορά σε αρχαία θέατρα. Τόσο στο εξωτερικό, όσο και στην Ελλάδα, εμφανίζεται συχνά ως μαέστρος και σολίστ. Η φήμη του τον φέρνει το 1936 στην Αμερική για να διευθύνει τη Συμφωνική της Βοστόνης, προσκεκλημένος του Σέργιου Κουσεβίτσκι. Η επιτυχία του είναι τόσο μεγάλη, ώστε τον οδηγεί τελικά να αναλάβει τη θέση του μουσικού διευθυντή της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μιννεάπολης το 1938. Εγκαθίσταται στην Αμερική και παραμένει στη Μινvεάπολη ως το 1949. Αναδεικνύει την ορχήστρα της Μιννεάπολης σε μια από τις καλύτερες ορχήστρες της Αμερικής, Παράλληλα εμφανίζεται με πολλές άλλες μεγάλες αμερικανικές ορχήστρες.
Το 1949 γίνεται συνδιευθυντής, μαζί με τον Λεοπόλδο Στοκόφσκι, της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης και το 1951 εκλέγεται μόνος μουσικός διευθυντής της ορχήστρας. Τα χρόνια αυτά ζει μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του με τη Φιλαρμονική (όπως με τις όπερες "Βότσεκ" και "Ηλέκτρα", περιοδείες κ.ά.) Το 1954 γίνεται μόνιμος μαέστρος της Μετροπόλιταν Όπερα. Από το 1950, ως και το τέλος της ζωής του, ταξιδεύει κάθε χρόνο στην Ευρώπη, ως προσκεκλημένος μαέστρος ή επικεφαλής της ορχήστρας του, και εμφανίζεται σε πολλές πόλεις, μεγάλα φεστιβάλ (Σάλτσμπουργκ, Βενετία, Μουσικός Μάϊος Φλωρεντίας, Λουκέρνη, Βιέννη κ.ά.) όπερες (Σκάλα του Μιλάνου, Βιέννη κ.ά.) και μεγάλες ορχήστρες (Φιλαρμονική Βιέννης, Φιλαρμονική Βερολίνου, Κοντσερτγκεμπάου, Ορχήστρα Σκάλας κ.ά.). Ιδιαίτερη σχέση δημιουργεί με τη Φιλαρμονική της Βιέννης
Το 1955 επιστρέφει θριαμβευτικά, για πρώτη φορά, ύστερα από δεκαέξι χρόνια, στην Ελλάδα στα πλαίσια της πρώτης μεταπολεμικής περιοδείας της Φιλαρμονικής της Ν. Υόρκης. Το 1957 η ορχήστρα επανέρχεται στο σύστημα των συνδιευθυντών με το Μητρόπουλο και τον Μπερνστάϊν. Τον επόμενο χρόνο ο Μητρόπουλος παραιτείται από συνδιευθυντής της Φιλαρμονικής, την οποία διευθύνει έκτοτε ως προσκεκλημένος μαέστρος. Τη χρονιά αυτή η Φιλαρμονική με τον Μητρόπουλο και τον Μπερνστάϊν, περιοδεύει στη Λατινική Αμερική. Το 1959 παθαίνει σοβαρή καρδιακή προσβολή (μια πρώτη προσβολή είχε υποστεί το 1952) και ύστερα από την ανάρρωσή του, επανέρχεται, παρά τις αντίθετες συμβουλές των γιατρών, σε αμείωτη δραστηριότητα. Το 1960 παθαίνει νέα, μοιραία καρδιακή προσβολή, ενώ βρισκόταν στο πόντιουμ, διευθύνοντας δοκιμή της 3ης Συμφωνίας του Μάλερ. Σύμφωνα με τη διαθήκη του η λήκυθος της τέφρας του μεταφέρθηκε στην Ελλάδα και εναποτέθηκε στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Ροδόλφος Μάιφαρτ

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια παλιότερη δημοσίευση.

 

Το «μαξιλάρωμα» του «γόη» Ροδόλφου Μάιφαρτ και της Γαλλίδας Ζανταράς στην Αθήνα του Όθωνα | Μικρός Ρ

Ο Ροδόλφος Μάιφαρτ, έμπορος με κατάστημα ειδών πολυτελείας στην οδό Ερμού, προερχόμενος από τη Βιέννη, είχε έλθει στην Αθήνα την εποχή του Όθωνος, το 1853, και έμεινε στην ιστορία για την αδυναμία του στις ξένες αοιδούς και τα χρήματα που σπαταλούσε για χάρη τους. Η δε θρυλική Ζανταράς, όνομα που πρ...

mikros-romios.gr

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Ο Ροδόλφος Μάιφαρτ, έμπορος με κατάστημα ειδών πολυτελείας στην οδό Ερμού, προερχόμενος από τη Βιέννη, είχε έλθει στην Αθήνα την εποχή του Όθωνος, το 1853, και έμεινε στην ιστορία για την αδυναμία του στις ξένες αοιδούς και τα χρήματα που σπαταλούσε για χάρη τους. Η δε θρυλική Ζανταράς, όνομα που προέκυψε από τον εξελληνισμό του ονοματεπώνυμου που ήταν Jane Darras, ήταν μία από τις αοιδούς που ξετρέλαιναν τον αντρικό πληθυσμό της πρωτεύουσας, όταν πρωταγωνιστούσαν στα παριλίσσια καφωδεία και τα θεατράκια από τα μέσα της δεκαετίας του 1870.

Το καλοκαίρι 1895 ο Μάιφαρτ, του οποίου η επιχείρηση βρισκόταν πλέον στα τελευταία της, και η Ζανταράς, που δεν διακρινόταν πλέον για τη φρεσκάδα και τα κάλλη της, αποφάσισαν από κοινού να εμφανιστούν επί σκηνής με ένα «Δράμα τραγικόν καί λίαν συγκινητικόν». Προχώρησαν, λοιπόν, στο τόλμημά τους ανεβαίνοντας στη σκηνή του Θεάτρου Ορφανίδου, εισπράττοντας ωστόσο το πιο θορυβώδες «μαξιλάρωμα» στην ιστορία του θεάτρου. Ως γνωστόν, όταν οι οξύθυμοι θεατές δεν έμεναν ικανοποιημένοι, εκσφενδόνιζαν επί σκηνής τα μαξιλάρια των καθισμάτων τους! Εκτότε ο Μάιφαρτ εξαφανίσθηκε από την Αθήνα και η Ζανταράς κατέφυγε στην υπόδουλη ακόμη Θεσσαλονίκη.

Στην πραγματικότητα, ο Ροδόλφος Μάιφαρτ είχε οικογένεια με τη συμπατριώτισσά του Αμαλία, την οποία έχασε αιφνιδίως τον Ιανουάριο 1885. Από τον γάμο του είχε αποκτήσει και έναν γιο, που ονόμασε Όθωνα προς τιμήν του πρώτου Βασιλιά της Ελλάδος. Αρκετά χρόνια μετά την απώλεια της συζύγου του και σε προχωρημένη ηλικία, άρχισε τα «πιπεράτα» παιχνίδια με τις ξένες αοιδούς. Ο Ιωάννης Ριβουάρ αναφέρει πως ο Μάιφαρτ είχε κληθεί στην Ελλάδα από τον Όθωνα ως καλλιτέχνης βιβλιοδέτης για να διδάξει την τέχνη του.

ΠΗΓΕΣ – ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

Είναι γνωστό πως το μεγαλύτερο μέρος των δημοσιεύσεων στην εφημερίδα μας αλλά και στον ιστότοπο www.mikros-romios.gr στηρίζεται σε αδημοσίευτες πηγές και είναι προϊόν πρωτογενούς έρευνας.

Επειδή δεν είναι δυνατόν να παρατίθενται παραπομπές, λόγω του δημοσιογραφικού χαρακτήρα των δημοσιεύσεων, οι ερευνητές που επιθυμούν να εντρυφήσουν περισσότερο στα δημοσιευόμενα θέματα μπορούν να επικοινωνούν με το Τμήμα Αρχειακών Μελετών του «Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών - Ιδρύματος Βούρου-Ευταξία» (Tηλ: 210-3426833 και 210-3231397) ή ηλεκτρονικά (info@mikros-romios.gr), ώστε να ενημερώνονται για παραπομπές ή να συλλέγουν συμπληρωματικές πληροφορίες.

Μιχαήλ Άγγελος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια παλιότερη δημοσίευση.

18 Φεβρουαρίου στις 10:50 μ.μ. ·

σαν σήμερα, 3 χρόνια πριν

Δείτε παλιότερες δημοσιεύσεις σας

Bigbook.gr

18 Φεβρουαρίου 2013 ·

Ο Μιχαήλ Άγγελος γεννήθηκε στις 6 Μαρτίου του 1475, στο Καπρέζε της Ιταλίας, μια κωμόπολη 60 χλμ μακριά από τη Φλωρεντία και που σήμερα, προς τιμή του λέγεται, Καπρέζε Μικελάντζελο. Υπήρξε γιος του Λουντοβίκο ντι Μπουοναρότι ντι Σιμόνι και της Φραντσέσκα ντι Νέρι ντελ Μινιάτο ντι Σιένα. Η οικογένεια Μπουοναρότι είχε καταγωγή από παλαιά φλορεντική οικογένεια και μέλη της είχαν στο παρελθόν καταλάβει σημαντικά αξιώματα. Η οικονομική ευημερία της φαίνεται πως ανατράπηκε στα μέσα του 15ου αιώνα. Το 1474, ο πατέρας του διορίστηκε ως τοποτηρητής (podestà) στην πόλη Κιούζι και αργότερα στο Καπρέζε. Ο Μιχαήλ Άγγελος είχε άλλα τέσσερα αδέρφια ενώ κατά την γέννα του τελευταίου, το 1481, η μητέρα του πέθανε. Αργότερα, η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην πόλη Σετινιάνο, κοντά στη Φλωρεντία, όπου ο Λουντοβίκο εμπιστεύτηκε την ανατροφή του Μιχαήλ σε μία παραμάνα.

Παρά την εμφανή κλίση του στη ζωγραφική και κατόπιν επιθυμίας του πατέρα του, σπούδασε αρχικά υπό την καθοδήγηση του ουμανιστή Φραντσέσκο ντ' Ουρμπίνο, αλλά το 1487 ξεκίνησε ως μαθητευόμενος στο εργαστήριο ζωγραφικής του Ντομένικο Γκιρλαντάγιο. Εκεί ήρθε σε επαφή με την τεχνική της νωπογραφίας και εξασκήθηκε στο σχέδιο. Θεωρείται πιθανό πως ο Μιχαήλ Άγγελος παρέμεινε στο εργαστήριο του Γκιρλαντάγιο στην διάρκεια τριών ετών μαθητείας, σύμφωνα με σχετική σύμβαση που είχε υπογράψει ο πατέρας του το 1488, ωστόσο υπήρξε σε μεγάλο βαθμό αυτοδίδακτος. Επισκεπτόμενος τον Κήπο των Μεδίκων, όπου διατηρείτο σημαντική συλλογή από αρχαία γλυπτά υπό την εποπτεία του γλύπτη Μπρετόλντο ντι Τζοβάνι, διδάχθηκε την τέχνη της γλυπτικής ενώ παράλληλα γνώρισε τον Λορέντσο των Μεδίκων, επιφανή άρχοντα της Φλωρεντίας, ο οποίος τον εισήγαγε στην αυλή του. Εκπαιδεύτηκε δίπλα στους γιους του Λορέντσο, ενώ συνδέθηκε με τον Μαρσίλο Φιτσίνο και τον ποιητή Άντζελο Πολιτσιάνο καθώς και τις ιδέες του νεοπλατωνισμού. Σε αυτή την περίοδο, ο Μιχαήλ Άγγελος ολοκλήρωσε δύο μαρμάρινα ανάγλυφα, την Παναγία της Σκάλας (1490-1492) και την Μάχη των Κενταύρων (1491-1492), έργο κατά παραγγελία του Λορέντσο και βασισμένο σε ένα θέμα που πρότεινε ο Πολιτσιάνο.
Μετά το θάνατο του Λορέντσο, στις 8 Απριλίου του 1492, και αφού επέστρεψε για ένα διάστημα στο πατρικό του σπίτι, στη συνέχεια φιλοξενήθηκε στο μοναστήρι του Σάντο Σπίριτο (Santo Spirito), όπου του δόθηκε η δυνατότητα να αποκτήσει γνώσεις ανατομίας, μελετώντας τα πτώματα του γειτονικού νοσοκομείου. Σε ανταπόδοση της φιλοξενίας, ο Μιχαήλ Άγγελος φιλοτέχνησε έναν ξυλόγλυπτο Εσταυρωμένο (1493), έργο το οποίο δώρισε στο μοναστήρι. Στην ίδια χρονική περίοδο ανήκει και το πρώτο ίσως πολύ σημαντικό γλυπτό του, ο Ηρακλής, έργο που αρχικά τοποθετήθηκε στο Παλάτσο Στρότσι αλλά αργότερα μεταφέρθηκε στη Γαλλία όπου πιθανά καταστράφηκε τον 18ο αιώνα.
Ο Μιχαήλ Άγγελος παρέμεινε στην υπηρεσία των Μεδίκων, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον γιο του Λορέντσο, τον Πιέρο των Μεδίκων, ωστόσο το καθεστώς του επρόκειτο να καταρεύσει μετά από την άνοδο του μοναχού Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα και της απήχησης των κηρυγμάτων του. Υπό τον φόβο αντιποίνων, ως ευνοούμενος των Μεδίκων, ο Μιχαήλ Άγγελος εγκατέλειψε την Φλωρεντία και αφού έμεινε για ένα διάστημα στη Βενετία, εγκαταστάθηκε αργότερα στη Μπολόνια. Εκεί εξασφάλισε μία σημαντική παραγγελία για την ολοκλήρωση τριών ημιτελών γλυπτών, για την εκκλησία του Σαν Ντομένικο. Παρέμεινε στη Μπολόνια για περισσότερο από ένα χρόνο και επέστρεψε στη Φλωρεντία το Νοέμβριο του 1495. Ο Μιχαήλ Άγγελος, σε αντίθεση με τον Λεονάρντο ντα Βίντσι που θεωρούσε τον Σαβοναρόλα φανατικό, επηρεάστηκε από τα κηρύγματά του, τα οποία ενδεχομένως να συνέβαλαν στην θρησκευτική του συγκρότηση.
Ρώμη
Στις 26 Ιουνίου του 1496, επισκέφτηκε τη Ρώμη. Νωρίτερα, είχε φιλοτεχνήσει έναν μαρμάρινο ερωτιδέα, του οποίου όμως η θεματολογία έκανε αδύνατη την πώλησή του, στο καθεστώς της Φλωρεντίας του Σαβοναρόλα. Για το λόγο αυτό, ο Λορέντσο Ποπολάνο, συγγενής των Μεδίκων, πρότεινε να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά του έργου ώστε να φαίνεται ως αρχαία δημιουργία. Με αυτό τον τρόπο πωλήθηκε στον καρδινάλιο Ραφαέλε Ριάριο, ο οποίος - όταν αργότερα αποκαλύφθηκε η αλήθεια - προσκάλεσε τον Μιχαήλ Άγγελο στη Ρώμη προκειμένου να γνωρίσει τον ταλαντούχο καλλιτέχνη. Στη Ρώμη, ο Μικελάντζελο φιλοτέχνησε ένα Βάκχο μετά από παραγγελία του Ριάριο, ενώ αργότερα ανέλαβε την δημιουργία της πιετά (αποκαθήλωση) του Βατικανού, στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου, έργο που απεικονίζει την Παναγία να κρατά στα χέρια της το σώμα του Χριστού μετά τη σταύρωση. H πιετά συνέβαλε καθοριστικά στην καταξίωσή του, ενώ αποτελεί και το μοναδικό έργο που φέρει την υπογραφή του Μικελάντζελο, ο οποίος φρόντισε να χαράξει τις λέξεις MICHEL ANGELUS BONAROTUS FLORENT FACIBAT.
Δαβίδ, Galleria dell'Accademia
Ο Μιχαήλ Άγγελος έμεινε στην πόλη της Ρώμης για περίπου πέντε χρόνια και στη συνέχεια επέστρεψε στην Φλωρεντία, η οποία προερχόταν από μία περίοδο πολιτικής αστάθειας μετά την καταδίκη του Σαβοναρόλα. Χάρη στη φήμη που είχε αποκτήσει στη Ρώμη, ανέλαβε αρκετές παραγγελίες έργων. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει η ανάθεση του Δαβίδ, για τον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας, ενός μαρμάρινου γλυπτού μεγάλων διαστάσεων. Το έργο ολοκληρώθηκε το 1504 προσδίδοντας μεγάλο κύρος στο Μικελάντζελο. Αποτέλεσε παράλληλα σύμβολο της νέας Φλωρεντιανής δημοκρατίας, με αποτέλεσμα να τοποθετηθεί τελικά στην Πιάτσα ντελα Σινιορία (Plazza della Signoria) μπροστά από το Παλάτσο Βέκιο (Palazzo Vecchio).
Cappella Sistina
Το 1505, ο Μιχαήλ Άγγελος επέστρεψε στη Ρώμη μετά από πρόσκληση του νέου Πάπα Ιουλίου Β΄, ο οποίος του ανέθεσε τη δημιουργία ενός επιβλητικού μαυσωλείου. Το έργο αυτό τελικά έμεινε ημιτελές, ωστόσο κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας του, ο Μικελάντζελο αναλάμβανε παράλληλα και άλλες παραγγελίες. Μία από αυτές αφορούσε στην διακόσμηση του θόλου του Παπικού Παρεκκλησίου (Καπέλα Σιξτίνα), με νωπογραφίες των δώδεκα Αποστόλων. Ο Μιχαήλ Άγγελος αντιπρότεινε ένα περισσότερο σύνθετο και φιλόδοξο εγχείρημα, δημιουργώντας τελικά, σε διάστημα τεσσάρων ετών (1508-1512), περισσότερες από 300 βιβλικές φιγούρες και άλλες θρησκευτικές παραστάσεις, όπως σκηνές από την Γένεση, την ιστορία του Νώε ή τη Δευτέρα Παρουσία. Τα τέσσερα αυτά χρόνια, λέγεται, ότι ο Μικελάντζελο δεν βγήκε από την Καπέλα Σιξτίνα παρά ελάχιστα και δεν επέτρεψε σε κανέναν να δει το έργο του, δημιουργώντας έτσι μια αναστάτωση, μια φήμη και πλήθος κόσμου σύρρεε έξω από το Παρεκκλήσι. Σημαντική καινοτομία υπήρξε επίσης η απεικόνιση θεμάτων που προέρχονταν από την αρχαία ελληνική και ρωμαϊκή παράδοση, χωρίς άμεση σχέση με την χριστιανική θρησκεία, όπως οι Σίβυλλες. Ο θόλος ήταν τόσο ψηλά που επινόησε μία τεχνοτροπία. Ζωγράφισε παραμορφωμένες τις φιγούρες, έτσι ώστε ο θεατής, που βρίσκεται αρκετα μέτρα πιο κάτω, να τις βλέπει κανονικές.
Δευτέρα Παρουσία, νωπογραφία, 13,7μ. x 13,2μ., Βατικανό, Καπέλα Σιξτίνα.
Στις αρχές του 1513 σημειώθηκε ο θάνατος του Ιουλίου Β΄ και ο διάδοχος του, Λέων Ι΄ του ανέθεσε την ανακατασκευή της πρόσοψης της εκκλησίας του Σαν Λορέντσο, στη Φλωρεντία. Εργάστηκε για το σκοπό αυτό για τρία χρόνια, ωστόσο ο πάπας τελικά απέρριψε το σχέδιο. Στη συνέχεια ανέλαβε την ανέγερση ενός νέου σκευοφυλακίου για την ίδια εκκλησία, με σκοπό να περιέχει τους τάφους του Λορέντσο του Μεγαλοπρεπή, του αδελφού του Τζουλιάνο καθώς και των ομώνυμων πρόωρα χαμένων δουκών. Ο θάνατος του πάπα, το 1521 και η άνοδος του Αδριανού ΣΤ΄ αναστέλουν προσωρινά τις εργασίες, οι οποίες συνεχίστηκαν όταν στον παπικό θρόνο ανέβηκε ο Κλήμης Ζ΄. Αν και το έργο έμεινε ημιτελές, αποτελεί σημαντικό δείγμα της συνύπαρξης της αρχιτεκτονικής με τη γλυπτική, σύμφωνα με το καλλιτεχνικό όραμα του Μιχαήλ Άγγελου. Το 1528, του ανατέθηκε σημαντικός ρόλος για την υπεράσπιση της πόλης, απέναντι στα στρατεύματα του Καρόλου Ε΄ και ανέλαβε επόπτης των έργων οχύρωσής της. Πριν την πολιορκία της πόλης, κατέφυγε στη Γαλλία, προσκεκλημένος του Φραγκίσκου Α΄, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστεί λιποτάκτης, ωστόσο πολύ σύντομα υπέβαλε αίτηση επιστροφής, η οποία έγινε δεκτή. Στις 12 Αυγούστου του 1530, η Φλωρεντία υπέγραψε συνθηκολόγηση, ενώ μετά την επιστροφή των Μεδίκων, ο Μιχαήλ Άγγελος παρέμεινε στην πόλη, συνεχίζοντας το έργο του πάνω στο σκευοφυλάκιο καθώς και στην Λαυρεντιανή Βιβλιοθήκη.
Ο επιβλητικός Μωυσής του Μιχαήλ Άγγελου. Το άγαλμα λαξεύτηκε το 1513 για τον τάφο του πάπα Ιουλίου Β΄ και είναι τοποθετημένο στο μαυσωλείο του Σαν Πιέτρο ιν Βίνκολι στη Ρώμη.
Τελευταία χρόνια
Στις αρχές της δεκαετίας του 1530, επισκέφτηκε εκ νέου τη Ρώμη πραγματοποιώντας προσπάθεια να ολοκληρώσει τον Τάφο του Ιούλιου Β'. Οι εργασίες διακόπηκαν την περίοδο 1534-1541, όταν ανέλαβε να ζωγραφίσει την Δευτέρα Παρουσία στην Καπέλα Σιξτίνα. Στα τελευταία χρόνια της εξουσίας του πάπα Παύλου Γ', ανέλαβε επίσης μία σειρά από αρχιτεκτονικά έργα, με σημαντικότερα ίσως αυτά που αφορούσαν την αναμόρφωση της πλατείας του Καπιτωλίου και το Παλάτσο Φαρνέζε. Το 1546, διορίστηκε υπεύθυνος αρχιτέκτονας για την ολοκλήρωση της κατασκευής της βασιλικής του Αγίου Πέτρου. Τα σχέδια που ακολουθήθηκαν ανήκαν στον Ντονάτο Μπραμάντε, ωστόσο ο Μιχαήλ Άγγελος σχεδίασε το θόλο της, η κατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε πριν το θάνατό του, αν και η τοποθέτησή του έλαβε χώρα μεταγενέστερα.
Πέθανε στις 18 Φεβρουαρίου του 1564. Σύμφωνα με τον Βαζάρι, διατύπωσε τη διαθήκη του λέγοντας πως αφήνει "την ψυχή του στο Θεό, το σώμα του στη γη και τα υλικά αγαθά στους πιο κοντινούς συγγενείς". Η σορός του εναποτέθηκε σε μία σαρκοφάγο στην Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων στη Ρώμη, αλλά μετά από λίγες ημέρες, ο ανηψιός του, Λιονάρντο Μπουανόρι, οργάνωσε την κλοπή της, μεταφέροντας το λείψανο στην Βασιλική της Santa Croce της Φλωρεντίας, εκπληρώνοντας σχετική επιθυμία του ίδιου του Μιχαήλ Άγγελου. http://el.wikipedia.org/…/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE…

Ἡ τῶν Ἑλλήνων ἐξάπλωσις…

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε μια παλιότερη δημοσίευση.

 

'Aνιχνευτές: Ἡ τῶν Ἑλλήνων ἐξάπλωσις…

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἒμποροι καὶ ναυτικοὶ ταξίδεψαν καὶ στὴν συνέχεια μετακόμισαν πέρα ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα. Ἐγκαταστάθηκαν σὲ γόνιμες περιοχές, μὲ καλὰ λιμάνια, καὶ μὲ ἐμπορικὲς εὐκαιρίες...

anihneftes.blogspot.com

Ἡ τῶν Ἑλλήνων ἐξάπλωσις…

Κοίταζε τὸν ὀρίζοντα ὁ Ἓλληνας· καὶ δὲν ἒβλεπε τὴν ἀπόσταση, οὒτε τὶς θάλασσες ποὺ ἒπρεπε νὰ διασχίσῃ. Ἒβλεπε τὰ εὒφορα τὰ χώματα καὶ τὶς πόλεις ποὺ θὰ ἒστηνε μὲ τὰ χέρια του. Καὶ ἦταν καὶ ὁ χρησμὸς τῆς Πυθίας ποὺ τοῦ ἒδινε ἀέρα στὰ πανιά του, γιατὶ καὶ οἱ Θεοὶ στὸ πλευρό του ἦταν, καὶ τὸν συντρόφευαν…

Καὶ ἡ φλόγα ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς Μητέρας-Πόλης, φώτιζε τὸν δρόμο τους καὶ στέριωνε τὶς πόλεις τους, ποὺ οἱ περισσότερες μέχρι σήμερα διατηροῦν τὰ ἑλληνικὰ τους ὀνόματα καὶ τιμοῦν τοὺς ἰδρυτές τους, τοὺς Ἓλληνες…

Στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα, ἒμποροι καὶ ναυτικοὶ ταξίδεψαν καὶ στὴν συνέχεια μετακόμισαν πέρα ἀπὸ τὴν ἠπειρωτικὴ Ἑλλάδα. Ἐγκαταστάθηκαν σὲ γόνιμες περιοχές, μὲ καλὰ λιμάνια, καὶ μὲ ἐμπορικὲς εὐκαιρίες. Οἱ περιοχὲς αὐτὲς καθιερώθηκαν ὡς αὐτοδιοικούμενες ἀποικίες. Ἀργότερα, μερικὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀποικίες ἒστειλαν τοὺς δικούς τους ἂποικους σὲ ἂλλες περιοχές.

Οἱ ἀποικίες μιλοῦσαν τὴν ἲδια γλῶσσα καὶ λάτρευαν τοὺς ἲδιους θεοὺς μὲ τὴν Μητρόπολη. Οἱ ἰδρυτὲς μετέφεραν μαζί τους τὴν ἱερὴ φλόγα ποὺ εἶχε ληφθῇ ἀπὸ τὸ Πρυτανεῖο τῆς μητρικῆς πόλης. Πρὶν ξεκινήσουν τὴ δημιουργία μιᾶς νέας ἀποικίας συχνᾶ ἒπαιρναν χρησμὸ ἀπὸ τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν.

Τὸ Πρῶτο κύμα τοῦ ἑλληνικοῦ ἀποικισμοῦ ἒλαβε χώρα στὴν Μικρὰ Ἀσία. Ὁ ἀρχαῖος γεωγράφος Στράβων ὑποστήριξε ὃτι οἱ Αἰολεῖς ἐγκαταστάθηκαν στὴν Μικρὰ Ἀσία τέσσερις γενιὲς πρὶν τοὺς Ἲωνες.

Οἱ Αἰολεῖς ἂποικοι ἐγκαταστάθηκαν στὴ βόρεια περιοχὴ τῆς ἀκτῆς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, καθῶς καὶ στὰ νησιὰ τῆς Λέσβου καὶ τῆς Τενέδου.

Οἱ Ἲωνες ἐγκαταστάθηκαν στὸ κεντρικὸ τμῆμα τῶν ἀκτῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, δημιουργῶντας τὶς ἀποικίες τῆς Μιλήτου καὶ τῆς Ἐφέσου, καθῶς καὶ στὰ νησιὰ τῆς Χίου καὶ τῆς Σάμου.

Οἱ Δωριεῖς ἐγκαταστάθηκαν στὸ νότιο τμῆμα τῆς ἀκτῆς, δημιουργῶντας τὴν ἰδιαίτερα ἀξιοσημείωτη ἀποικία τῆς Ἀλικαρνασσοῦ.

 

Ἡ Δεύτερη ὀμάδα τῶν ἀποικιῶν δημιουργήθηκε στὴ Δυτικὴ Μεσόγειο.

Ὁ Στράβων ἀναφέρεται στὴ Σικελία μὲ τὸ χαρακτηρισμὸ Μεγάλη Ἑλλάδα· ἀλλὰ ἒτσι χαρακτηρίζεται οὐσιαστικὰ καὶ ὃλη ἡ Νότιος Ἰταλία στὴν ὁποία εἶχαν ἐγκατασταθεῖ Ἓλληνες. Ὁ Πολύβιος ἦταν ὁ πρῶτος ποὺ χρησιμοποίησε τὸν συγκεκριμένο ὃρο.

Μεγάλη Ἑλλάδα ἢ Μεγάλη Ἑλλάς, Magna Graecia, Magna Grecia ἢ, σπανιότερα, Grande Ellade.
Στὴ Σικελία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Συρακοῦσες, ἰδρύθηκαν ἀπὸ τοὺς Κορίνθιους τὸ 734 π.Χ.

2. Μεσσήνη ἢ Ζάγκλη (σημερινὴ Messina), ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων

3. Μύλοι (σημερινὸ Milazzo).

4. Αἰολίδες Νῆσοι μὲ ἐπίκεντρο τὴν Λιπάρα, ἀποκία τῆς Κνίδου, 580 π.Χ.

5. Πάνορμον, (σημερινὸ Palermo).

6. Ἂκις ἢ Ἂχις (σημερινὸ Acireale).

7. Ξιφωνία. Δὲν ἒχει βρεθεῖ κανένα ἀρχαιολογικό της ἲχνος καὶ δὲν ὑπάρχουν σαφεῖς πληροφορίες γιὰ τὴν ἀκριβή της θέση.

8. Μινωικὴ Ἡράκλεια

9. Αἲγεστα ἢ Ἒγεστα

10. Τίνδαρις

11. Εὒβοια, ἀποικία τῶν Λεοντίνων.

12. Ἀκράγας ἢ Ἀκράγαντας (σημερινὸ Agrigento).

13. Νάξος, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων. Ἰδρύθηκε τὸ 757 π.Χ. (σημερινὴ Giardini Naxos).

14. Ταυρομένιον, ἀποικία τῶν κατοίκων τῆς Νάξου Σικελίας (σημερινὴ Taormina).

15. Μέγαρα Ὑβλαῖα, ἀποικία τῶν Μεγαρέων. Ἰδρύθηκε τὸ 734 π.Χ.

16. Λεοντίνοι, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων ἢ τῶν κατοίκων τῆς Νάξου Σικελίας. Ἰδρύθηκε τὸν 8ο αἰ. π.Χ. (σημερινὸ Lentini).

17. Κατάνη, Ἰδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Ναξιῶτες Σικελίας τὸν 8ο αἰ. π.Χ. (σημερινὴ Catania).

18. Γέλα, ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Ρόδου καὶ τῆς Κρήτης τὸ 675 π.Χ. (σημερινὴ Gela).

19. Καμάρινα, ἀποικία τῶν Συρακουςῶν.

20. Ραγούσα (σημερινὴ Ragusa).

21. Ἀκρίλλαι (σημερινὸ Chiaramonte Gulfi).

22. Ἀγύριον (σημερινὴ Agira).

 

Στὴν Καλαβρία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Ρήγιον, (σημερινὴ Reggio Calabria), ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων.

2. Ἐπιζεφύριοι Λοκροί, ἀποικία τῶν Ὀπουντίων Λοκρῶν (σημερινὸ Locri).

3. Κρότων, (σημερινὸ Crotone), ἰδρύθηκε τὸ 710 π.Χ. ἀπὸ ἂποικους τῆς Ἀχαϊας.

4. Σύβαρις, (σημερινὸ Sibari), ἰδρύθηκε τὸ 720 π.Χ. ἀπὸ ἂποικους τῆς Ἀχαϊας.

5. Σκῦδρος, ἀποικία τῶν κατοίκων τῆς Συβάρεως, μετὰ τὴν καταστροφή της ἀπὸ τὸν Κρότωνα τὸ 510 π.Χ.

6. Θοῦριοι, ἀποικία τῶν Ἀθηναίων. Ἰδρύθηκε τὸ 443 π.Χ. στὰ ἐρείπια τῆς κατεστραμμένης Συβάρεως.

7. Μέδμα, ἀποικία τῶν Ἐπιζεφύριων Λοκρῶν (σημερινὸ Rosarno).

8. Σκυλλάκιον (σημερινὸ Squillace).

9. Ἰππώνιον (σημερινὴ Vibo Valentia).

10. Βοῦς (σημερινὴ Bova).

11. Καυλωνία (σημερινὴ Monasterace Μarina).

12. Μέταυρος, ἀποικία τῆς Μεσσήνης καὶ τοῦ Ρηγίου (σημερινὸ Gioia Tauro).

13. Κρίμισα (σημερινὸ Cirò).

14. Λάος (σημερινὴ Mercelina).

15. Τερίνα, ἀποικία τοῦ Κρότωνα.

16. Ἰέραξ (σημερινὸ Gerace).

17. Κωσταντία (σημερινὴ Cosenza).

18. Λακίνιον (σημερινὸ Capo Colonna).

 

 Στὴν Ἀπουλία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Βάρις ἢ Βάριον (σημερινό Bari).

2. Βρινδίσιον (σημερινὸ Brindisi).

3. Τάρας ἢ Τάραντας (σημερινὸ Taranto) ἀποικία τῶν Σπαρτιατῶν.

4. Μεταπόντιον (σημερινὸ Metaponto).

5. Καλλίπολις (σημερινὴ Gallipoli).

6. Κανύσιον

7. Ὑδροῦς (σημερινὸ Ὀτράντο).

8. Ἀλήσιον (σημερινὸ Lecce).

9. Φοβαία (σημερινὴ Foggia).

10. Ἀπένηστη ἢ Ἀπάμεστη (σημερινὴ Mattinata). Ἡ ἀποικία ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Αἰτωλοακαρνανίας.

Στὴν Καμπανία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Κύμη (σημερινὴ Cuma), Ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων καὶ τῆς Κύμης.

2. Νεάπολις (σημερινὴ Νάπολη). Ἰδρύθηκε ἀπὸ κατοίκους τῆς Κύμης Καμπανίας.

3. Ἐλέα (σημερινὴ Velia).

4. Ποσειδωνία, ἀποικία τῶν Συβαριέων (σημερινὸ Capaccio-Paestum).

5. Πύχουντας, ἀποικία τῆς Μεσσήνης (σημερινὸ Policastro Bussentino).

6. Πιθηκοῦσσαι, ἀποικία τῶν Χαλκιδαίων καὶ τῆς Ἐρέτριας (σημερινὴ Ischia, στὸ ὁμώνυμο νησάκι).

7. Δικαιάρχεια (σημερινὸ Pozzuoli).

8. Παλίνωρος ἢ Παλίνωρον (σημερινὸ Palinuro, δημοτικὸ διαμέρισμα τοῦ δήμου Centola).

Στὴ Λουκανία ἒχουμε τὶς ἀποικίες

1. Μεταπόντιον (σημερινὸ Metaponto).

2. Σύρις (σημερινὴ Nova Siri).

3. Ἡράκλεια (σημερινὸ Policoro).

4. Πιστοικός (σημερινὸ Pisticci).

5. Τροίλια ἢ Ὀβελάνον (σημερινὴ Ferrandina).

Ὑπόλοιπη Ἰταλία

1. Ἀνκῶν (ἡ Δωρικὴ Ἀνκῶν, τὸ ἀρχικό της ὂνομα) ἀποικία τῶν Συρακουςῶν (σημερινὴ Ἀνκόνα).

2. Ἂδρια (σημερινὴ Adria).

Ἀνέφερα μόνο τὶς ἀποικίες στὴν Ἰταλία. Ἐνδεικτικὰ νὰ ἀναφέρῳ τὴ Μασσαλία στὶς ἀκτὲς τῆς Γαλλίας ποὺ ἰδρύθηκε ἀπὸ τοὺς Ἲωνες Φωκαεῖς τὸ 600 π.Χ. Ἡ Μασσαλία μὲ τὴν σειρά της ἒγινε βάση γιὰ τὴν ἲδρυση ἀκόμα πιὸ ἀπομακρυσμένων ἀποικιῶν στὴν περιοχὴ τῆς Ἰσπανίας

Ἐπίσης στὴν Ἀφρική, ἡ Κυρήνη ἰδρύθηκε τὸ 630 π.Χ. ὡς ἀποικία τῆς Θῆρας, ποὺ ἦταν ἀποικία τῆς Σπάρτης..

Ἀκόμη, στὴ θέση τῆς σημερινῆς Βεγγάζης ὑπῆρχε ἡ ἑλληνικὴ ἀποικία Εὐεσπερίδες…

Ὑπήρχαν πολλὲς ἀποικίες ἀκόμη, κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς τοῦ Αἰγαίου, τοῦ Ἐλλησπόντου, τῆς Προποντίδος καὶ τοῦ Εὒξεινου Πόντου.

Ἡ πολιτιστικὴ συμβολὴ τῶν Ἑλλήνων τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἦταν σημαντική. Ἡ γραφὴ ποὺ οἱ Ρωμαῖοι υἱοθετήσανε, ἡ Λατινικὴ γραφὴ, προέρχεται ἀπὸ τὸ λεγόμενο Χαλκιδικὸ ἀλφάβητο, ποὺ οἱ Ἓλληνες ἀπὸ τὴν Κύμη τῆς Εὐβοίας μετέφεραν στὴν Καμπανία τῆς Ἰταλίας, χτίζοντας ἐκεῖ τὴν ἀποικία τους. Τὸ τέλος τῆς ἀκμῆς τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος ἦρθε λόγω τῆς ἐπεκτατικῆς πολιτικῆς τῆς Ρώμης. Τὸ ἒτος 272 π.Χ. καταστράφηκε ὁ Τάρας καὶ χάθηκε τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν κατοίκων του, γιατὶ ἐπαναστάτησαν καὶ βοήθησαν τὸν Πῦρρο στὸν πόλεμό του κατὰ τῶν Ρωμαίων. Ἀλλὰ ἡ Μεγάλη Ἑλλάδα συνέχισε νὰ ὑπάρχῃ σὰν πνευματικό-πολιτιστικὸ δημιούργημα, ἀφοὺ ἀκόμα σήμερα ἓνα μέρος τοῦ πολιτισμοῦ, τῶν ἠθῶν, τῶν ἐθίμων καὶ τῆς ἑλληνικῆς γλῶσσας, ὑπάρχουν στὴν Κάτω Ἰταλία…

Χλόη

Πηγὲς-Βιβλιογραφία-Εἰκόνες
ancienthistory.about.com
wikipedia.org
mediterraneagroup.com
raremaps.com
memberfiles.freewebs.com

έχετε 15 κιλά τοξίνες στο έντερο

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Φύση Περιβάλλον Υγεία Διατροφή.

 ·

Φύση Περιβάλλον Υγεία Διατροφή

18 Φεβρουαρίου στις 10:19 μ.μ. ·

Ξέρατε ότι έχετε 15 κιλά τοξίνες στο έντερο ; Πως θα τα αποβάλλετε ;

 

Ξέρατε ότι έχετε 15 κιλά τοξίνες στο έντερο ; Πως θα τα αποβάλλετε ;

Υγεία - Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε για να απαλλαγείτε από πολλές ασθένειες είναι να καθαρίσετε τα έντερα από τη βλέννα και άλλα παράσιτα. Για 70 χρόνια…

earthshareme.com

Το μόνο που χρειάζεται να κάνετε για να απαλλαγείτε από πολλές ασθένειες είναι να καθαρίσετε τα έντερα από τη βλέννα και άλλα παράσιτα.
Για 70 χρόνια ζωής, 100 τόνοι τροφίμων και 40.000 λίτρα υγρά περνούν μέσω των εντέρων μας, που σημαίνει ότι υπάρχουν 15 κιλά τοξικών αποβλήτων και κόπρανα που συσσωρεύονται στο στομάχι. Φέρουν στο σώμα ανεπανόρθωτη ζημιά, και δηλητήριο στο αίμα.
Εάν καταναλώνετε 1- 3 κουταλιές της σούπας αλεύρι λιναρόσπορου μπορείτε να καθαρίσετε εντελώς το παχύ και το λεπτό έντερο από πολύχρονη βλέννα, και τα διάφορα παράσιτα εντός τριών εβδομάδων. Το καλύτερο πράγμα είναι ότι θα διατηρήσετε πλήρως την εντερική μικροχλωρίδα.
Αυτή η απλή μέθοδος επιτρέπει γρήγορη ομαλοποίηση του βάρους του σώματος και της διαδικασίας καύσης του λίπους. Επίσης θα επηρεάσει θετικά την ρύθμιση του μεταβολισμού των λιπιδίων.
Το αλεύρι Λιναρόσπορου μπορεί να απορροφήσει και να διώξει τις τοξίνες στο σώμα και να μειώσει το επίπεδο της χοληστερόλης στο αίμα.
Αυτή η λύση θα σας βοηθήσει σε περίπτωση που πάσχετε από γαστρίτιδα, γαστρικό έλκος, κολίτιδα και καρκίνο του δωδεκαδάκτυλου, παθήσεις του ουροποιητικού συστήματος, παχυσαρκία, κυστίτιδα, πυελονεφρίτιδα, και διαταραχές του μεταβολισμού.
Αντί για πρωινό, θα καταναλώνετε αυτό το μείγμα για τις επόμενες τρεις εβδομάδες:
– Πρώτη εβδομάδα:
1 κουταλιά της σούπας αλεύρι λιναρόσπορου και αναμείξτε το με 100 ml *κεφίρ
– Δεύτερη εβδομάδα:
2 κουταλιές της σούπας αλεύρι λιναρόσπορου και αναμείξτε το με 100 ml *κεφίρ
– Τρίτη εβδομάδα:
3 κουταλιές της σούπας αλεύρι λιναρόσπορου και αναμείξτε το με 150 ml *κεφίρ *Το Κεφίρ, είναι γνωστό ως μια θαυμάσια πηγή προβιοτικών. Εάν δεν μπορείτε να βρείτε αλεύρι λιναρόσπορου, αγοράστε λιναρόσπορο και να το αλέσετε. Μην το φτιάχνεται για πολλές ημέρες. Είναι καλύτερα αν προετοιμάζετε μια νέα κάθε πρωί.
Επίσης, θυμηθείτε να πίνετε 2-3 λίτρα νερό την ημέρα.

ΠΗΓΗ

H Ινδιάνικη φυλή των Cherokee μιλούσε Ελληνικά

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

H Ινδιάνικη φυλή των Cherokee μιλούσε Ελληνικά και κατάγονται από την...

H Ινδιάνικη φυλή των Cherokee μιλούσε Ελληνικά και κατάγονται από την Ανατολική Μεσόγειο...,,

master-lista.blogspot.gr|Από Η ΛΙΣΤΑ ΜΟΥ

H Ινδιάνικη φυλή των Cherokee μιλούσε Ελληνικά και κατάγονται από την Ανατολική Μεσόγειο...

Τρία δείγματα πετρογλυφικών βρέθηκαν στην Βόρεια Αμερική, όπου ερευνήθηκαν και αποδόθηκαν στο ότι είναι Ελληνικά.

Η πέτρα Possum Creek Stone ανακαλύφθηκε από την Gloria Farley στην Oklahoma το 1970.

Όπως εξηγεί η ίδια στην πέτρα απεικονίζεται ένας Έλληνας αθλητής επάνω σε βάθρο νίκης με επιγραφή που γράφει HO-NI-KA-SA η o nikasa (ο νικητής)

Η πέτρα Thruston Stone ερμηνεύεται ως μία ανάμιξη πολλών πολιτισμών οπως Ελληνικής, Τσερόκι, Ινδιάνικης, Αιγυπτιακής και Εβραίκης. Η πολιτισμική κοινότητα των Cherokee, Keetoowah Society επισήμανε, όπως το επιβεβαιώνει και το όραμα του Eloh, ότι προέρχονται από τους Πτολεμαίους που έφτασαν με υπερατλαντικά ταξίδια μαζί με Εβραίους και Φοίνικες στην κοιλάδα του Ohio γύρω στο 100 π.Χ.
Το Red Bird Petroglyph είναι Ελληνική επιγραφή που χρονολογείται ανάμεσα στον 2ο και 3ο αιώνα π.Χ. και όχι όπως ανακοίνωσε τελευταία το Αρχαιολογικό Ινστιτούτο της Αμερικής και η New York Times ότι είναι του 1800.

τα φτερά των τσερόκι σε σχήμα ελληνικής περικεφαλαίας

Η γλώσσα των Cherokee περιέχει πολλές λέξεις ελληνικής προέλευσης, ιδιαίτερα στο πεδίο της ιεραρχίας, στρατιωτικής ορολογίας, μυθολογίας, αθλητισμού και τελετουργίας.
Επίσης η μουσική των Cherokee αντανακλά τις ελληνικές τους ρίζες. Οι ινδιάνοι Cherokee είναι στην κυριολεξία οι Έλληνες της αρχαίας Αμερικής.
Στην μνήμη της Gloria Farley
Donald N. Yates

- See more at: http://master-lista.blogspot.gr/2015/12/h-cherokee.html#sthash.xe2t9Wue.KYGGrHvM.dpuf

Η απάντηση του Νίκου Καζαντζάκη στην...

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

19 Φεβρουαρίου στις 12:47 π.μ. ·

 

«Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή». Η απάντηση του Νίκου Καζαντζάκη στην...

Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1883. Κατηγορήθηκε σαν ιερόσυλος και την κρίσιμη ώρα της κηδείας του, δεν υπήρχε ιερωμένος για να…

mixanitouxronou.gr

 

Τη δεκαετία του ’50 ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν ήδη καταξιωμένος συγγραφέας με παγκόσμια αναγνώριση. Το 1955 όμως, πολεμήθηκε σκληρά από την εκκλησία, που έφτασε στο σημείο να ζητήσει ακόμα και τον αφορισμό του. Τα έργα του «ο Τελευταίος Πειρασμός», «ο Χριστός ξανασταυρώνεται» και «Καπετάν Μιχάλης», έγιναν αφορμή ώστε η ιερά σύνοδος με έγγραφό της, να ζητήσει από την κυβέρνηση την απαγόρευσή τους. KAZANTZAKHS_FEB.15.1955 Ο Καζαντζάκης κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος και τα έργα του θεωρήθηκαν προσβολή για τα χρηστά ήθη. Στον «τελευταίο πειρασμό» ο συγγραφέας παρουσίαζε το Χριστό με ανθρώπινες αδυναμίες, ενώ στο έργο του «ο Χριστός ξανασταυρώνεται» έδειχνε τις αμαρτωλές αδυναμίες των ιερέων. Ο «Καπετάν Μιχάλης» χαρακτηρίστηκε «αντιχριστιανικόν και αντιεθνικόν έργον», που εξευτελίζει τα ιερά και τα όσια του έθνους καθώς και τον αγώνα του κρητικού λαού. Ο Νίκος Καζαντζάκης κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος από την εκκλησία Ο Νίκος Καζαντζάκης κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος από την εκκλησία Ο συγγραφέας είχε αντίθετη άποψη: «προσπάθησα να εξαίρω όσο μπορούσα τους αγώνες της Κρήτης για την ελευθερία και συνάμα την ηρωική και μαρτυρική συμμετοχή της εκκλησίας στους αγώνες αυτούς κι όμως βρέθηκαν συνειδήσεις που κατασυκοφάντησαν το βιβλίο αυτό, ως ενάντιο της θρησκείας και της πατρίδας». Πολλοί υποστήριξαν ότι ο συγγραφέας δεν πολεμήθηκε για το περιεχόμενο των βιβλίων του, αλλά για τα φιλοκομμουνιστικά του φρονήματα. Και αυτό γιατί ο Καζαντζάκης κατά τη δεκαετία του ’20 είχε κάνει πολλά ταξίδια στη Σοβιετική Ένωση και παρουσίαζε με θετικό τρόπο τις κομμουνιστικές αλλαγές. Έτσι αρκετοί θεώρησαν πως αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος της επίθεσης και ότι η προσβολή των θρησκευτικών ηθών, ήταν πρόσχημα. Οι αντιδράσεις της εκκλησίας δίχασαν την κοινή γνώμη. Πολλοί πίστεψαν ότι όντως ο συγγραφέας δεν έδειχνε σεβασμό στα «Θεία», ενώ άλλοι υποστήριξαν ότι τα έργα του ήταν συγγραφικά αριστουργήματα, που δεν είχαν καμία πρόθεση να προσβάλουν την εκκλησία. Πολλά θρησκευτικά σωματεία υποστήριζαν, ότι ο Καζαντζάκης με τα έργα του «θέλει να κάμη τους αναγνώστας του να ζουν ζωή πολύ κατωτέραν και από αυτήν των ζώων. Ο συγγραφέας με επιστολή απάντησε δημόσια στις απειλές της εκκλησίας ότι θα τον αφορίσει: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να “ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να “στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ». N Kazantzakis_6.4.1955 Β Οι αντιδράσεις στις απαιτήσεις της εκκλησίας Το αίτημα της εκκλησίας για αφορισμό του Καζαντζάκη προκάλεσε αντιδράσεις στον πολιτικό, αλλά και συγγραφικό κόσμο. Ο νεαρός τότε βουλευτής Κωνσταντίνος Μητσοτάκης επέκρινε την «επιχειρούμενη δίωξη του πνεύματος». Ο δήμος Αθηναίων ζήτησε την αποτροπή οποιασδήποτε δίωξης των έργων του συγγραφέα, ενώ οι δημοτικοί σύμβουλοι Θεσσαλονίκης χαρακτήρισαν την απαγόρευση «πλήγμα για τον πολιτισμό». Το θέμα πέρασε και στον τύπο της εποχής και οι εφημερίδες μεγέθυναν την κόντρα. Ο συγγραφέας τήρησε διακριτική στάση και απέφευγε να πάρει θέση. Η στάση του ενδεχομένως να υποδηλώνει και την πικρία του για αυτή την ακραία αντιμετώπιση. Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω" Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω» Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας «έσωσε» τον συγγραφέα και την εκκλησία Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας δεν ενέκρινε τον αφορισμό του Καζαντζάκη Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας δεν ενέκρινε τον αφορισμό του Καζαντζάκη Το ζήτημα του αφορισμού του Καζαντζάκη έφτασε στην Ιερά Σύνοδο, όπου αποφασίστηκε από την πλειοψηφία ότι η εκκλησία δεν θα έπρεπε να παρέμβει επίσημα και ότι το θέμα θα εξετάζονταν από το Μητροπολίτη Κασσανδρείας Καλλίνικο και από δύο καθηγητές της Θεολογικής Σχολής. Ο Μητροπολίτης, φοβούμενος τις αντιδράσεις, αποφάσισε ότι δεν ήταν σωστό να κατηγορηθεί ο συγγραφέας σαν άπιστος, αλλά ότι καλό θα ήταν να μην κυκλοφορήσει το βιβλίο του «ο Τελευταίος Πειρασμός» γιατί μπορεί οι αναγνώστες να μην καταλάβαιναν τους συμβολισμούς του και να το παρεξηγήσουν. Η εκκλησία περιορίστηκε στο να αποτρέπει τους αναγνώστες να διαβάζουν τα βιβλία του Καζαντζάκη και το θέμα παραπέμφθηκε στο Πατριαρχείο. Ο τότε πατριάρχης Αθηναγόρας, όμως, δεν ενέκρινε τον αφορισμό του συγγραφέα και το ζήτημα έκλεισε. Ο ρόλος της Φρειδερίκης Υπάρχει και η άποψη ότι η εκκλησία δεν αφόρισε τελικά τον Καζαντζάκη γιατί επηρεάστηκε από μια φωτογραφία του με τη βασίλισσα Φρειδερίκη, που τότε ασκούσε σκληρό έλεγχο στα πάντα. Οι δυο τους είχαν βρεθεί στη Γαλλία, στο παλάτι της πριγκίπισσας Μαρίας Βοναπάρτη, όπου ο Καζαντζάκης είχε αφιερώσει το βιβλίο του «ο Τελευταίος Πειρασμός» στη βασίλισσα. Κάποιοι υποστήριξαν ότι η Φρειδερίκη παρενέβη προσωπικά για τον αφορισμό του Καζαντζάκη «μαλακώνοντας» τη στάση της εκκλησίας. Ωστόσο, οι πληροφορίες αυτές δεν είναι επιβεβαιωμένες. Ανεπιθύμητος ακόμα και νεκρός Η επιγραφή στον τάφο του συγγραφέα Η επιγραφή στον τάφο του συγγραφέα Παρόλο που ο συγγραφέας είχε γλιτώσει τον αφορισμό, το στίγμα του άπιστου και ιερόσυλου, τον συνόδευε ακόμα και μετά τον θάνατό του. Χτυπημένος από λευχαιμία, ο Νίκος Καζαντζάκης, άφησε την τελευταία του πνοή στις 26 Οκτωβρίου του 1957 στη Γερμανία, όπου νοσηλευόταν. Ο Αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος δεν έδωσε την άδεια να τεθεί η σορός του συγγραφέα σε λαϊκό προσκύνημα, ενώ ο νεαρός τότε αρχιμανδρίτης και μετέπειτα σκληρός Μητροπολίτης Φλώρινας Καντιώτης, έκανε γνωστή την πρόθεση του, να κατέβει στην Κρήτη και να εμποδίσει τη νεκρώσιμη ακολουθία. Τελικά την κρίσιμη ώρα δεν υπήρχε ιερέας για να τελέσει τη λειτουργία. Την τελευταία στιγμή, οι απειλές των αγριεμένων Κρητικών, αλλά και η παρουσία του τότε υπουργού παιδείας Αχιλλέα Γεροκοστόπουλου, που έχαιρε εκτίμησης ανάγκασαν τον Αρχιεπίσκοπο να στείλει έναν εκπρόσωπο της εκκλησίας, ώστε να γίνει κανονικά η ταφή του συγγραφέα. Στον τάφο του χαράχτηκε η επιγραφή: «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος». Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου του 1883. Το έργο του έχει αναγνωρισθεί παγκοσμίως τόσο πριν, όσο και μετά τον θάνατό του....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/mou-dosate-mia-katara-agii-pateres-sas-dino-mia-efchi-i-apantisi-tou-nikou-kazantzaki-stin-ekklisia-pou-ithele-na-ton-aforisi-giati-o-mitropolitis-kantiotis-apilouse-oti-tha-empodisi-tin-kidia/

Η μεγάλη σφαγή στο Δομένικο Ελασσόνος!

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.

 

ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ: 16 Φεβρουαρίου 1943: Η μεγάλη σφαγή στο Δομένικο Ελασσόνος! (φωτογραφίες)

peripatrhs.blogspot.com