Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο.
Άνοιξη, ,ας βγούμε στην ποιο κοντινή περιοχή μας να μαζέψουμε λουλούδια
bioathens.com
Οι πληροφορίες που περιέχονται έχουν καθαρά ενημερωτικό χαρακτήρα και δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την γνωμάτευση του ιατρού σας ή την επίσκεψη σε άλλον ειδικό της υγείας. Αν αποφασίσετε να ακολουθήσετε κάποια διατροφή ρωτήστε τον προσωπικό ιατρό σας. Επίσης το site λειτουργεί με εθελοντές και ανεβάζουμε άρθρα που βρίσκουμε ενδιαφέρον από άλλες ιστοσελίδες (γι'αυτό υπάρχει και η πήγη στο τέλος του άρθρου). Δεν είμαστε δημοσιογράφοι ή γιατροί ώστε να κάνουμε πιστοποίηση της ορθότητας του άρθου, γι'αυτό εάν έχετε κάποια γνώση επιπλέον πάνω στο συγκεκριμένο άρθρο, τα σχόλια σας είναι πάντα καλοδεχούμενα. Και εμείς μαθαίνουμε όπως και εσείς.
Άνοιξη, ,ας βγούμε στην ποιο κοντινή περιοχή μας να μαζέψουμε λουλούδια ,ζιζάνια,του αγρού,να μυρίσουμε τα αγριολούλουδα,να δούμε τα όμορφα χρώματα της φύσης να ξαπλώσουμε στο χώμα ,να αγκαλιάσουμε τα δένδρα,να παίξουμε σαν παιδιά,να πάρουμε την ενεργεία της φύσης που ζωντανεύει και αναγεννάτε, ωστόσο όπως τα περισσότερα φυσικά φαινόμενα, έτσι και στις αλλαγές των εποχών, οι Αρχαίοι Έλληνες τις απέδιδαν σε θεϊκή παρέμβαση.
Ένας από τους ωραιότερους μύθους της Ελληνικής μυθολογίας, είναι η ιστορία της Περσεφόνης, κόρης της θεάς Δήμητρας και του Δία, την οποία αγάπησε ο Πλούτωνας και την πήρε μαζί του στον Κάτω Κόσμο. ας τον διαβάσουμε.,και ας μαζέψουμε και αγριολούλουδα για το βάζο μας και για την υγεία μας
Η παπαρούνα των αγρών, επιστημονική ονομασία Μήκων η ροιάς (Papaver rhoeas), μικρό λουλούδι με κόκκινα άνθη μαύρα στη βάση τους, που ανθίζουν την άνοιξη, δίνοντας μαζί με τις μαργαρίτες ένα χαρακτηριστικό χρώμα στην Ελληνική ύπαιθρο.
Αγγειόσπερμο, δικότυλο, ποώδες φυτό η παπαρούνα ανήκει στην τάξη των Μηκωνωδών (Papaverales) και στην οικογένεια Μηκωνοειδών (Papaveraceae). Οι παπαρούνες βρίσκονται στις εύκρατες και ψυχρές περιοχές της Γης. Χαρακτηριστικά τους είναι τα φύλλα τους, που είτε αναπτύσσονται μέσα σε λοβό είτε είναι κομμένα σε διάφορα μέρη διασκορπισμένα, η ύπαρξη ενός γαλακτώδους υγρού στο βλαστό, καθώς και τα μεγάλα τους άνθη που φύονται μεμονωμένα σε μίσχους άφυλλους ή σε φυλλώδεις βλαστούς. Ο καρπός της παπαρούνας είναι πολύσπερμη
κάψα.
Το ταραξάκο είναι πολυετές φυτό που φτάνει τα 50 εκ. ύψος, με φύλλα κυκλικά στη βάση, κοίλους μίσχους και κίτρινα άνθη. Πολύ γνωστό φυτό που μοιάζει με το πικρό ραδίκι. Θα το βρούμε παντού, σε λιβάδια, ακαλλιέργητες εκτάσεις, σε βραχώδεις περιοχές, δίπλα στους δρόμους και ως ενοχλητικό «ζιζάνιο» σε χλοοτάπητες. Το ύψος του δεν ξεπερνά τα 25 εκατοστά.
Συλλέγεται στο νεαρό στάδιο και είναι εξαιρετικής ποιότητας
λαχανευόμενο φυτό και με πολύ αξιόλογες φαρμακευτικές ιδιότητες, γνωστές
από την αρχαιότητα.
Εκτός από βραστό (μπορούμε να βάλουμε και τις ρίζες , αφού αφαιρέσουμε
το εξωτερικό τους), τρώγετε και ωμό σε σαλάτα. Ακόμα και τα πέταλα των
λουλουδιών του τρώγονται. Επίσης χρησιμοποιούνται οι ρίζες αποξηραμένες,
μόνες τους ή μαζί με το φυτό. Εκτός από τη βοτανοθεραπευτική της δράση
τις χρησιμοποιούν και σαν υποκατάστατο του καφέ (μετά από ξήρανση).
Θεωρείται ένα από τα καλύτερα χολαγωγά φυτά και επίσης είναι ένα
εξαιρετικό διουρητικό. Επίσης είναι πολύ καλό τονωτικό, χωνευτικό και
αποτοξινωτικό.
Οι αρχαίοι έλληνες και οι ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν για τις
φαρμακευτικές του ιδιότητες. Επίσης πολύ γνωστό στην κινέζικη ιατρική
και στους άραβες ιατρούς. Ευρεία χρήση είχε και στο μεσαίωνα.
Παρασκευάζονται από αυτό εκχυλίσματα, βάμματα και διαλύματα.
Το φυτό είναι πλούσιο σε βιταμίνη Α, C, D σίδηρο, κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο.
Το κάλιο που περιέχει έχει την αξία του διότι σαν διουρητικό που είναι δεν έχουμε απώλειες καλίου, καθώς τις αναπληρώνει με το κάλιο που περιέχει.
Το φυτό περιέχει ένα λευκό γαλακτώδη χυμό (Latex).
Η ρίζα και ο γαλακτώδης χυμός περιέχουν μια πικρή ουσία: τη λακτουπικρίνη (τερπενική λακτόνη), καθώς και τανίνες, ινουλίνη καουτσούκ, τριτερπένια, κουμαρίνες, καροτενοειδή
και άλλα.
Καλέντουλα (Calendula officinalis)
Το φυτό είναι πλούσιο σε βιταμίνη Α, C, D σίδηρο, κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο.
Το κάλιο που περιέχει έχει την αξία του διότι σαν διουρητικό που είναι δεν έχουμε απώλειες καλίου, καθώς τις αναπληρώνει με το κάλιο που περιέχει.
Το φυτό περιέχει ένα λευκό γαλακτώδη χυμό (Latex).
Η ρίζα και ο γαλακτώδης χυμός περιέχουν μια πικρή ουσία: τη λακτουπικρίνη (τερπενική λακτόνη), καθώς και τανίνες, ινουλίνη καουτσούκ, τριτερπένια, κουμαρίνες, καροτενοειδή
και άλλα.
Καλέντουλα (Calendula officinalis)
Eπιστημονική Oνομασία:
Calendula officinalis
Άλλες Ονομασίες:
κατιφές
ταγέτης
Περιγραφή: Η Καλέντουλα είναι ένα όμορφο αγριολούλουδο, πολύ συνηθισμένο
στην Ευρωπαϊκή ύπαιθρο. Ανήκει στην οικογένεια των σύνθετων που
αποτελούν την μεγαλύτερη οικογένεια στο φυτικό βασίλειο. Είναι συγγενικό
φυτό με τη μαργαρίτα. Η Καλέντουλα είναι μονοετές φυτό με άνθη έντονα
κίτρινα ή πορτοκαλί. Η περίοδος ανθοφορίας της είναι πολύ μεγάλη και
κρατάει από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Οκτώβριο. Η Καλέντουλα αναπτύσσεται
κυρίως σε χαμηλότερα υψόμετρα και συναντάται σε χωράφια, πλαγιές και
άκρες δρόμων. Χρησιμοποιείται επίσης και ως καλλωπιστικό. Η καλέντουλα
είναι ένα άριστο επουλωτικό με πολύτιμες θεραπευτικές και καλλυντικές
ιδιότητες. Τα άνθη της περιέχουν αιθέρια έλαια, σαπωνίνες, φλαβονοειδή,
βιταμίνη C, ασβέστιο, καροτένια (πρόδρομα μόρια της βιταμίνης Α) και
σημαντικές ποσότητες πυριτίου. Ο συνδυασμός του πυριτίου και της
προστατευτικής βλέννας που περιέχει, καθιστά την καλέντουλα ένα από τα
πιο σημαντικά βότανα για την αντιμετώπιση των δερματικών προβλημάτων για
την ίαση των οποίων ο οργανισμός πρέπει να αναπλάσει νέους ιστούς.
Επιπλέον, οι πηκτίνες που περιέχονται στα φύλλα της την καθιστούν
ενυδατικό παράγοντα. Η καλέντουλα χρησιμοποιείται για τη θεραπεία των
πληγών και των δερματικών ερεθισμών, των εγκαυμάτων και εκζεμάτων. Ακόμη
δίνει ελαστικότητα στο δέρμα και βοηθάει στην αντιμετώπιση των ραγάδων
και των ρυτίδων.
Συγκαλλιέργεια με Καλέντουλα: Ο κατιφές
προφυλάγει τις ντομάτες, τις φράουλες, τις μελιτζάνες από τους
νηματώδεις αν γίνει η φύτευση κοντά. Φυτεύουμε περίπου 2 κατιφέδες ανά
μέτρο. Οι εκκρίσεις που παράγουν οι ρίζες του κατιφέ απωθούν αυτά τα
μικροσκοπικά σκουλήκια (νηματώδεις). Επίσης με τον κατιφέ θα
προσελκύσετε ωφέλιμα έντομα για να απωθήσετε τα βλαβερά
.
.
Η τσουκνίδα ανήκει στο γένος των αγγειόσπερμων φυτών Κνίδη και στην οικογένεια των Κνιδοειδών.
Πρόκειται για μονοετές ή πολυετές, ποώδες, αυτοφυές φυτό, με 40 περίπου
είδη παγκοσμίως. Ο βλαστός της φτάνει σε ύψος το 1 μέτρο ενώ τα άνθη
της είναι μικρά και άοσμα. Ολόκληρο το φυτό καλύπτεται από αδενώδεις
τρίχες που κατά την επαφή τους με το δέρμα προκαλούν φαγούρα, πολλές
φορές έντονη, τσούξιμο και κοκκινίλα σαν τσίμπημα κουνουπιού, ενώ
σπανιότερα αλλεργικές διαταραχές. Αυτό οφείλεται σε ένα δηλητηριώδες
υγρό, που περιέχουν οι λεπτές βελόνες του φυτού στη σύσταση του οποίου
υπάρχει μυρμηκικό οξύ, ακετυλοχολίνες και ισταμίνες, οι οποίες όμως
βελόνες καταστρέφονται με το βράσιμο ή το ψήσιμο. Το πιο δηλητηριώδες
είδος τσουκνίδας είναι το γνωστό με την ονομασία φύλλο του διαβόλου που
βρίσκεται στη νήσο Τιμόρ.
Στην Ελλάδα απαντώνται τα εξής είδη:
Κνίδη η δίοικος (Urtica dioica)
Κνίδη η καυστηρά (Urtica urens)
Κνίδη η μεμβρανώδης (Urtica membranacea)
Κνίδη η σφαιριδιοφόρος (Urtica pilulifera)
Θεραπευτικές χρήσεις: Οι τσουκνίδες ουσιαστικά είναι ζιζάνια, όμως σε μερικές περιοχές κάποια είδη έχουν μεγάλη οικονομική σημασία. Για παράδειγμα, από ένα είδος τσουκνίδας στην Ασία λαμβάνονται κλωστικές ίνες από τον βλαστό για την παραγωγή υφασμάτων ενώ αποξηραμένες τσουκνίδες δίνονται σαν τροφή σε ζώα. Η τσουκνίδα είναι πλούσια σε μεταλλικά άλατα: ασβέστιο, χαλκό, χλώριο, κάλιο, πυρίτιο, νάτριο, σίδερο. Το αφέψημα του είδους Κνίδη η καυστηρά (Urtica urens), που βρίσκεται και στην Ελλάδα, είναι εξαιρετικό διουρητικό και κατά της πέτρας της χολής, ενώ ο χυμός των σπόρων του σταματά την αιμορραγία. Σύμφωνα με ορισμένους βοτανολόγους βοηθά στην αντιμετώπιση δερματικών εκζεμάτων, συμβάλλει στην μείωση του ουρικού οξέος και γενικώς συμβάλλει στην καλή κυκλοφορία του αίματος. Επίσης χρησιμοποιείται για την καταπολέμηση της τριχόπτωσης. Το είδος κνίδη η δίοικος χρησιμοποιείται ευρέως και στην κουζίνα. Χάρη στα θρεπτικά συστατικά που περιέχει, το υψηλό ποσοστό σε λευκώματα και σε βιταμίνη C οι τσουκνίδες καταναλώνονται ως σαλάτα, σούπα και πολλές φορές αντικαθιστούν το σπανάκι. Η καυστικότητα των τριχιδίων εξουδετερώνεται με το στίψιμο ή με κοχλαστό νερό. Για κατανάλωση θεωρούνται καλύτεροι οι νεαροί τρυφεροί βλαστοί. Όλα τα μέρη του φυτού, υπέργεια και υπόγεια μπορούν να αποξηρανθούν και χρησιμοποιούνται στην παραδοσιακή ιατρική. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην κηπουρική για την καταπολέμηση της ψώρας. Γι αυτό το σκοπο αναμειγνύονται 500-700 γρ. χλωρής ή 200 γρ. αποξηραμένης τσουκνίδας με 5 λίτρα κρύου νερού για ένα εικοσιτετράωρο. Μετά ψεκάζονται τα προσβεβλημένα φυτά.
Ρόκα
Μονοετές, ποώδες φυτό, η ρόκα ανήκει στο γένος Έρουκα (Eruca) της οικογένειας των Κραμβοειδών (συν. Σταυρανθών). Βρίσκεται στις περιοχές της Μεσογείου αυτοφυής (άγρια ρόκα) ή καλλιεργείται, ενώ έχει εγκλιματιστεί και στη βόρεια Αμερική. Η καταγωγή της είναι από τη νοτιοανατολική Ασία. Η ρόκα είναι χειμωνιάτικο φυτό ενώ ανθίζει από το Μάρτιο έως τον Ιούνιο. Το ύψος του φυτού φτάνει τα 80 χιλιοστά με βλαστούς που διακλαδίζονται. Τα άνθη της είναι λευκά με πορφυρές φλέβες ή κιτρινωπά διατεταγμένα και σχηματίζουν ταξιανθίες. Τα φύλλα της είναι πτερωτά και ο καρπός είναι μικρός και κωνικός, ραμφοειδής και φέρει σπόρια ωοειδή,κίτρινου χρώματος.
Κνίδη η καυστηρά (Urtica urens)
Κνίδη η μεμβρανώδης (Urtica membranacea)
Κνίδη η σφαιριδιοφόρος (Urtica pilulifera)
Θεραπευτικές χρήσεις: Οι τσουκνίδες ουσιαστικά είναι ζιζάνια, όμως σε μερικές περιοχές κάποια είδη έχουν μεγάλη οικονομική σημασία. Για παράδειγμα, από ένα είδος τσουκνίδας στην Ασία λαμβάνονται κλωστικές ίνες από τον βλαστό για την παραγωγή υφασμάτων ενώ αποξηραμένες τσουκνίδες δίνονται σαν τροφή σε ζώα. Η τσουκνίδα είναι πλούσια σε μεταλλικά άλατα: ασβέστιο, χαλκό, χλώριο, κάλιο, πυρίτιο, νάτριο, σίδερο. Το αφέψημα του είδους Κνίδη η καυστηρά (Urtica urens), που βρίσκεται και στην Ελλάδα, είναι εξαιρετικό διουρητικό και κατά της πέτρας της χολής, ενώ ο χυμός των σπόρων του σταματά την αιμορραγία. Σύμφωνα με ορισμένους βοτανολόγους βοηθά στην αντιμετώπιση δερματικών εκζεμάτων, συμβάλλει στην μείωση του ουρικού οξέος και γενικώς συμβάλλει στην καλή κυκλοφορία του αίματος. Επίσης χρησιμοποιείται για την καταπολέμηση της τριχόπτωσης. Το είδος κνίδη η δίοικος χρησιμοποιείται ευρέως και στην κουζίνα. Χάρη στα θρεπτικά συστατικά που περιέχει, το υψηλό ποσοστό σε λευκώματα και σε βιταμίνη C οι τσουκνίδες καταναλώνονται ως σαλάτα, σούπα και πολλές φορές αντικαθιστούν το σπανάκι. Η καυστικότητα των τριχιδίων εξουδετερώνεται με το στίψιμο ή με κοχλαστό νερό. Για κατανάλωση θεωρούνται καλύτεροι οι νεαροί τρυφεροί βλαστοί. Όλα τα μέρη του φυτού, υπέργεια και υπόγεια μπορούν να αποξηρανθούν και χρησιμοποιούνται στην παραδοσιακή ιατρική. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην κηπουρική για την καταπολέμηση της ψώρας. Γι αυτό το σκοπο αναμειγνύονται 500-700 γρ. χλωρής ή 200 γρ. αποξηραμένης τσουκνίδας με 5 λίτρα κρύου νερού για ένα εικοσιτετράωρο. Μετά ψεκάζονται τα προσβεβλημένα φυτά.
Ρόκα
Μονοετές, ποώδες φυτό, η ρόκα ανήκει στο γένος Έρουκα (Eruca) της οικογένειας των Κραμβοειδών (συν. Σταυρανθών). Βρίσκεται στις περιοχές της Μεσογείου αυτοφυής (άγρια ρόκα) ή καλλιεργείται, ενώ έχει εγκλιματιστεί και στη βόρεια Αμερική. Η καταγωγή της είναι από τη νοτιοανατολική Ασία. Η ρόκα είναι χειμωνιάτικο φυτό ενώ ανθίζει από το Μάρτιο έως τον Ιούνιο. Το ύψος του φυτού φτάνει τα 80 χιλιοστά με βλαστούς που διακλαδίζονται. Τα άνθη της είναι λευκά με πορφυρές φλέβες ή κιτρινωπά διατεταγμένα και σχηματίζουν ταξιανθίες. Τα φύλλα της είναι πτερωτά και ο καρπός είναι μικρός και κωνικός, ραμφοειδής και φέρει σπόρια ωοειδή,κίτρινου χρώματος.
Ο βλαστός και τα φύλλα της ρόκας
τρώγονται σε διάφορες σαλάτες, ενώ σε ορισμένες περιοχές μαγειρεύεται
μαζί με κρέας (παραδοσιακό Σλοβένικο πιάτο). Η γεύση της είναι πιπεράτη,
αρωματική και ελαφρώς πικρή. Ένα είδος σαλάτας με ρόκα, παρμεζάνα,
λιαστές ντομάτες και ξύδι μπαλσάμικο είναι πολύ δημοφιλές στην Ιταλία,
Αλβανία, Ισπανία και τελευταία και στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια η
ζήτηση έχει αυξηθεί και υπάρχουν καλλιέργειες σε πολλές περιοχές. Η
άγρια ρόκα έχει πιο πιπεράτη γεύση και πιο έντονο άρωμα από τη
καλλιεργούμενη. Από τα σπόρια του φυτού λαμβάνεται ένα ελαφρώς καυστικό
έλαιο που χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική.
περιγραφή: Η Καλέντουλα είναι ένα όμορφο
αγριολούλουδο, πολύ συνηθισμένο στην Ευρωπαϊκή ύπαιθρο. Ανήκει στην
οικογένεια των σύνθετων που αποτελούν την μεγαλύτερη οικογένεια στο
φυτικό βασίλειο. Είναι συγγενικό φυτό με τη μαργαρίτα. Η Καλέντουλα
είναι μονοετές φυτό με άνθη έντονα κίτρινα ή πορτοκαλί. Η περίοδος
ανθοφορίας της είναι πολύ μεγάλη και κρατάει από τον Φεβρουάριο μέχρι
τον Οκτώβριο. Η Καλέντουλα αναπτύσσεται κυρίως σε χαμηλότερα υψόμετρα
και συναντάται σε χωράφια, πλαγιές και άκρες δρόμων. Χρησιμοποιείται
επίσης και ως καλλωπιστικό. Η καλέντουλα είναι ένα άριστο επουλωτικό με
πολύτιμες θεραπευτικές και καλλυντικές ιδιότητες. Τα άνθη της περιέχουν
αιθέρια έλαια, σαπωνίνες, φλαβονοειδή, βιταμίνη C, ασβέστιο, καροτένια
(πρόδρομα μόρια της βιταμίνης Α) και σημαντικές ποσότητες πυριτίου. Ο
συνδυασμός του πυριτίου και της προστατευτικής βλέννας που περιέχει,
καθιστά την καλέντουλα ένα από τα πιο σημαντικά βότανα για την
αντιμετώπιση των δερματικών προβλημάτων για την ίαση των οποίων ο
οργανισμός πρέπει να αναπλάσει νέους ιστούς. Επιπλέον, οι πηκτίνες που
περιέχονται στα φύλλα της την καθιστούν ενυδατικό παράγοντα. Η
καλέντουλα χρησιμοποιείται για τη θεραπεία των πληγών και των δερματικών
ερεθισμών, των εγκαυμάτων και εκζεμάτων. Ακόμη δίνει ελαστικότητα στο
δέρμα και βοηθάει στην αντιμετώπιση των ραγάδων και των ρυτίδων.
Συγκαλλιέργεια με Καλέντουλα: Ο κατιφές
προφυλάγει τις ντομάτες, τις φράουλες, τις μελιτζάνες από τους
νηματώδεις αν γίνει η φύτευση κοντά. Φυτεύουμε περίπου 2 κατιφέδες ανά
μέτρο. Οι εκκρίσεις που παράγουν οι ρίζες του κατιφέ απωθούν αυτά τα
μικροσκοπικά σκουλήκια (νηματώδεις). Επίσης με τον κατιφέ θα
προσελκύσετε ωφέλιμα έντομα για να απωθήσετε τα βλαβερά.
Καλόγερος (Erodium cicutarium)
Καλόγερος (Erodium cicutarium)
Eπιστημονική Oνομασία:
Erodium cicutarium
Άλλες Ονομασίες:
περδικονύχι
πιρουνάκι, χτενάκι
βελονιά
Ετήσιο φυτό που φτάνει τα 60 εκατοστά Το συναντάμε σχεδόν παντού σε
ακαλλιέργητους και καλλιεργημένους τόπους. Μαζεύεται τρυφερός τον
χειμώνα μέχρι την άνοιξη πριν ανθίσει. Χρησιμοποιείτε κυρίως σε πίτες
αλλά και σε ομελέτες με λαχανικά.
Οι εδαφικές συνθήκες που φυτρώνει και
αναπτύσσεται το φυτό, ποικίλουν. Προσαρμόζεται σε εδάφη με διαφορετική
οξύτητα και μπορεί να αναπτυχθεί και σε αμμώδη, αργιλώδη και πηλώδη
εδάφη. Παρόλα αυτά, χρειάζεται ξηρό ή υγρό έδαφος, δεν μπορεί όμως να
αναπτυχθεί υπό σκιά. Ο καλόγερος ευδοκιμεί σε αγρούς, γρασίδι, πετρώδεις
περιοχές αλλά και στις πλευρές των δρόμων.
Σενέκιο (Senecio Vulgaris)
Eπιστημονική Oνομασία:
Senecio Vulgaris
Άλλες Ονομασίες:
Σενέτσιο , Σηνέτσιο,
Μαρτιάκος, Ογλίγορας
μουλαρόχορτο, Γληγοράς
Περιγραφή: Τα άνω φύλλα αγγίζουν το μίσχο, ενώ τα χαμηλότερα έχουν δικό
τους κοντό κοτσάνι. Οι κοτυληδόνες είναι μακρόστενες, με λείες άκρες. Τα
πρώτα όμως αληθινά φύλλα έχουν λοβούς και το ζιζάνιο έχει ινώδες ριζικό
σύστημα. . Οι μίσχοι είναι ορθοί, με κλαδιά, άτριχοι, ενώ το ύψος τους
κυμαίνεται από 10 έως 50 εκ. Τα άνθη φύονται σε ταξιανθίες, και κάθέ
κεφαλή άνθους αποτελείται από πολλά δισκοειδή άνθη. Οι κεφαλές είναι
κίτρινες με μήκος 0,6-1,25 εκ. Το αχαίνιο είναι κόκκινο-καφέ με απαλό
λευκό χνούδι που ενισχύει τη διάδοση δια του ανέμου. Η περίοδος
ανθοφορίας εκτείνεται από το Μάη μέχρι τον Οκτώβρη.
Οταν ωριμάζουν οι σπόροι του καλύπτονται από ένα λευκό υλικό σα βαμβάκι,
που λέγεται pappus. Αυτό του το χαρακτηριστικό, δίνει στο σπόρο τη
δυνατότητα να διανύει μεγάλες αποστάσεις με τον άνεμο.
Το αποκαλούν μουλαρόχορτο, επειδή το τρώνε τα μουλάρια καθώς περνούν
από εκεί που φυτρώνει -πλάι στους δρόμους και τα μικρά μονοπάτια.
Είναι δηλητηριώδες, και στην Αγγλία το μαζεύουν πριν αφήσουν τα ζώα για βοσκή.
Παρ’ όλο που χρησιμοποιήθηκε παλαιότερα ως φάρμακο για δυσμηνόρροια και
αμηνόρροια, σήμερα λόγω τοξικότητας δεν χρησιμοποιείται ούτε στην
Ιατρική ούτε στο μαγείρεμα.
Μελισσοκομική αξία: Δεδομένης της εποχής που ανθίζει, η ύπαρξή του
είναι σημαντική για τις μέλισσες που το επισκέπτονται και συλλέγουν την
γύρη του.
Γάλιο (Κολλητσίδα)
Περιγραφή: Η κολλητσίδα είναι ένα εύρρωστο ζιζάνιο
που τυλίγεται γύρω από τους φράχτες με δενδρύλλια ή από τους θάμνους των
κήπων ξεπετώντας μακριούς, κολλώδεις βλαστούς.
Οι νεαροί βλαστοί είναι από τα πρώτα ζιζάνια που βγαίνουν την άνοιξη,
και δίνουν ένα εξαιρετικό καθαριστικό τονωτικό. Επίσης, μαγειρεύονται,
με ελαφρύ σωτάρισμα, όπως το σπανάκι.
Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται και το Galium verum(αγριορίζαρο).
Διαβάστε περισσότερα για Γάλιο (Κολλητσίδα)
Η Βρώμη: Περιγραφή, θεραπευτικές ιδιότητες, διατροφική αξία, φωτογραφίες.
Διαβάστε περισσότερα για Βρώμη | εδωδιμότητα: θεραπευτικόφαγώσιμο
Γλυκόριζα η λεία
Η γλυκόριζα έχει χαρακτηριστική γλυκιά
γεύση που οφείλεται σε μία γλυκαντική ουσία, τη γλυκοριζίνη. Αυτή η
ουσία είναι 50 φορές πιο γλυκιά από τη ζάχαρη
Eucalyptus globulus
Ο ευκάλυπτος είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο, ιθαγενές
φυτό και ανήκει στην τάξη Μυρτώδη και στην οικογένεια των Μυρτοειδών.
Περιλαμβάνει 550 περίπου είδη μεγάλων ως επί το πλείστον δέντρων που
καλλιεργούνται στις εύκρατες περιοχές για εμπορική εκμετάλλευση και για
τη σκιά τους.
Τα φύλλα του είναι μακριά , δερματώδη και κρέμονται από το δέντρο. Ο
καρπός είναι κάψα που περιβάλλεται από μία θήκη και περιέχει πολλά μικρά
σπόρια ενώ τα άνθη όταν ανοίγουν ενώνονται μεταξύ τους σχηματίζοντας
ένα μικρό δοχείο. Τα φύλλα πολλών ειδών περιέχουν ένα έλαιο γνωστό και
ως ευκαλυπτέλαιο που χρησιμοποιείται στη φαρμακευτική σε διάφορα σπρέι
κατά της ρινικής καταρροής. Από τον κορμό κάποιων άλλων ειδών λαμβάνεται
η ρητίνη, χρήσιμη στη βυρσοδεψία και στη φαρμακευτική. Τα δέντρα είναι
ψηλά και μπορούν να φτάσουν σε ύψος και τα 90 μέτρα και η περιφέρεια του
κορμού τα 8 μέτρα. Είναι τα ψηλότερα ανθοφόρα φυτά.
Ο φλοιός του ευκαλύπτου έχει χρήσεις στη βυρσοδεψία, ενώ το ξύλο του,
επειδή έχει την ιδιότητα να είναι σκληρό και στερεό, έχει χρήσεις στη
ναυπηγική σε βαριές και ελαφριές κατασκευές, στην κατασκευή αποβάθρων,
στη γεφυροποιία, σε τηλεγραφικούς στύλους και σε οικοδομές. Στην
Αυστραλία χρησιμοποιείται ως καύσιμο. Επίσης χρησιμοποιείται πολύ σε
αναδασώσεις γιατί αναπτύσσεται πολύ γρήγορα ενώ παράλληλα δεν είναι
ευαίσθητος στις διάφορες ασθένειες.
Στην Ελλάδα βρίσκουμε το είδος Ευκάλυπτος ο σφαιρικός (Eucalyptus
globulus) που φτάνει σε ύφος τα 80 μέτρα. Ο ευκάλυπτος εισήχθη στην
Ελλάδα από τον βοτανολόγο και λόγιο Θεόδωρο Ορφανίδη το 1862. Έχει ξερό
φλοιό που μαδάει βγάζοντας μακριές ταινίες αφήνοντας τον κορμό λείο και
το χρώμα του σταχτίλευκο. Καλλιεργείται κυρίως στη νότια Ελλάδα και στη
Χαλκιδική και βρίσκεται σε δάση και κήπους.
Μερικοί τον φυτεύουν στον κήπο του σπιτιού τους αφού εκτός της σκιάς
και της δροσιάς που παρέχει έχει τη δυνατότητα να απομακρύνει και τα
κουνούπια
πηγη
alekati.gr
