Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016
Η αληθινή καταγωγή των Ιουδαίων
Η
λέξη «Πυθία» προέρχεται από το αρχαίο ρήμα "πυνθάνομαι" που σημαίνει
πληροφορούμαι... Ελάτε λοιπών στην «Πυθία» να πληροφορηθείτε για ΌΛΑ τα…
pythiablog.blogspot.com
Οι ανθρωποθυσίες της Κρόνιας λατρείας και η εγκατάστασή της στα (Ιερο)Σόλυμα
Στην αυγή της «επίσημης» καταγεγραμμένης ιστορίας (δηλ. περίπου στην τέταρτη χιλιετία π.Χ.) οι Έλληνες -αφού συνήλθαν από τις καταστροφές που τους προξένησε ο μεγάλος κατακλυσμός (ο οποίος εξαφάνισε στο βυθό του Αιγαίου τον εξελιγμένο πανάρχαιο Ελληνικό πολιτισμό της
Αιγηίδος)- εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο. Διοικητικό και πολιτισμικό κέντρο αναδείχθηκε τότε...
η Κρήτη, η οποία, στηριζόμενη στην ναυτική της υπεροπλία, επανένωσε μέσω των θαλασσίων οδών τους διεσπαρμένους σε Ευρώπη, Ασία και Β. Αφρική εναπομείναντες Έλληνες, δίνοντας ταυτόχρονα μέσω του εμπορίου την ευκαιρία για πολιτισμική αναγέννηση και των υπολοίπων λαών.
Ο ηγέτης της Κρήτης Μίνωας αναγνωρίστηκε πρώτος μεταξύ των Ελλήνων βασιλέων και ηγεμόνων. Παράλληλα ο ίδιος φρόντισε για την επέκταση της εξουσίας του και σε εδάφη μη Ελληνικά, δημιουργώντας νέες αποικίες κοντά στις πληγείσες και αδύναμες πλέον προκατακλυσμιαίες Ελληνικές εστίες της Μικράς Ασίας, της μέσης Ανατολής και της Αιγύπτου, φθάνοντας ακόμα και μέχρι την Ιρλανδία σύμφωνα με Ιρλανδικές παραδόσεις των Δρυΐδων.
Παρά την προσπάθεια του Μίνωα να ενδυναμώσει τον Ελληνισμό, από νωρίς εκδηλώθηκε έντονη συνωμοτική αντίδραση και αντίσταση στο έργο του. Αυτή προέρχονταν από τους οπαδούς της παλαιάς Κρόνιας τυραννίας, η οποία είχε ηττηθεί στον πόλεμο του Δία κατά των υιών του Κρόνου Τιτάνων (Τιτανομαχία). Οι Κρόνιοι μεταξύ άλλων ευθύνονται και για τον παγκόσμιο-εμφύλιο πόλεμο Αιγαίων και Ατλάντων το 9.500 π.Χ. (η χρονολογία αυτή δίνεται από τον Πλάτωνα στον «Τίμαιο»). Ο πόλεμος αυτός είχε λήξει με την ήττα και καταστροφή της Κρόνιας Ατλαντίδος.
Αν και είχαν νικηθεί κατά κράτος από τις Διογενείς δυνάμεις, οι λειτουργοί και οπαδοί του Κρόνου συνέχισαν να αντιμάχονται «υπογείως» όσους βίωναν και εξάπλωναν την κοσμοθεωρία που είχε εγκαθιδρύσει ο Ζευς ως οικουμενικός βασιλέας. Η ιδεολογία του Διός κατά την πάροδο των αιώνων εξελίχθηκε, για να καταλήξει σε ότι ονομάζουμε σήμερα Ελληνισμός.
Ο Μίνως λοιπόν σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα ήταν ένας ηγέτης που άνηκε στο στρατόπεδο των Διογενών, όπως μαρτυρεί και ο Όμηρος (Οδύσσεια, ραψωδία τ, στοίχος 179): «Πόλη μεγάλη είναι η Κνωσός της Κρήτης, όπου ο Μίνωας, του Δία συνομιλητής, βασίλευε εννέα χρόνια«. Άρα ο Μίνως, και λόγω αξιώματος, ήταν ο κυριότερος εχθρός των Κρονίων. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη η περίοδος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η εποχή της μεγάλης σύγχυσης, εφ” όσον ο κόσμος είχε προέλθει από μία παγκόσμια καταστροφή. Φυσικά στο επίκεντρο του προβλήματος βρίσκονταν η ανθρωπότητα, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μετά από περίπου 4 χιλιετίες ημιάγριας κατάστασης. Ωστόσο καθ΄ όλη τη μακρά αυτή περίοδο βαρβαρότητας η απαραίτητη σπερματική γνώση (μαγιά) για την παλινόρθωση του πολιτισμού είχε σωθεί από τα ιερατεία του Διός στις βιβλιοθήκες των ναών, όπως ομολογεί στον Τίμαιο του Πλάτωνας ο αιγύπτιος ιερέας Σόγχιτος απευθυνόμενος στον Σόλωνα.
Οι Κρόνιοι από την άλλη μεριά δεν παρέδωσαν τα όπλα. Προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το χάος που επικράτησε εξαιτίας του κατακλυσμού, ώστε να επιβάλουν δια της πλαγίας οδού (δηλ. μέσω της θρησκείας) την τυραννία τους στους δυστυχείς ανθρώπους. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας ήταν οι ανθρωποθυσίες, και αυτή είναι μία πληροφορία που την αντλούμε από τον Πλούταρχο. Βεβαίως τα ιερατεία του Διός δεν έμειναν αδρανή. Οι τιμωρίες για τους οπαδούς του Κρόνου ήταν υποδειγματικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του Λυκάωνος, βασιλιά της Αρκαδίας. Ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά» του καταγράφει το περιστατικό: «Κατά τη γνώμη μου ο Λυκάων ήταν σύγχρονος με τον βασιλιά των Αθηναίων Κέκροπα, όμως οι δύο τους δεν υπήρξαν εξίσου συνετοί στην αναζήτηση του καλύτερου τρόπου λατρείας: ο Κέκρωψ ονόμασε πρώτος τον Δία ύπατο (ύψιστο θεό) και έκρινε, πως δεν είναι σωστό να θυσιάσει ζωντανή ύπαρξη και πρόσφερε στο βωμό γλυκίσματα του τόπου, που τα ονομάζουν πελάνους ακόμα και τώρα οι Αθηναίοι. Ο Λυκάων όμως έφερε πάνω στο βωμό του Λύκαιου Δία ανθρώπινο βρέφος και θυσίασε το βρέφος, για να βρέξει το βωμό με αίμα» (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, «Αρκαδικά»,VIII, 2, 3-3.1).
Μετά την βεβήλωση του βωμού ο Ζευς τιμώρησε τον Λυκάωνα και τον μεταμόρφωσε σε λύκο. Ο Παυσανίας, όπως φαίνεται και από το κείμενο, επιδοκιμάζει τον Διογενή Κέκρωπα τον οποίο αποκαλεί συνετό στην αναζήτηση του σωστότερου τρόπου λατρείας. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η αντιπαράθεση Κρονίων και Διογενών συνεχίστηκε με την μορφή σύγκρουσης ιερατείων που πρέσβευαν την μία ή την άλλη κοσμοθεωρία.
Η ίδρυση των (Ιερο)Σολύμων από Κρόνιους
Η άνοδος του Μίνωα στον θρόνο της Κρήτης σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για τους οπαδούς του Κρόνου, οι οποίοι συσπειρώθηκαν γύρω από τον Σαρπηδόνα, αδερφό του Μίνωα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει: «Όταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδών και ο Μίνως, μάλωσαν για την βασιλεία και επικράτησε ο Μίνωας, ο Σαρπηδών έφυγε μαζί με τους συντρόφους του. Οι εξόριστοι έφθασαν στην Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήμερα κατοικούν οι Λύκιοι. Τότε λέγονταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυμοι. Βασιλιάς ήταν ο Σαρπηδών…» («Κλειώ», 173).
Όπως λεει ο Ηρόδοτος, η εξέγερση των Κρονίων με ηγέτη των Σαρπηδόνα απέτυχε. Ο Μίνωας τους εξόρισε στην Μέση Ανατολή όπου και πήραν το όνομα Σόλυμοι, ίδρυσαν την πόλη Σόλυμα και ανακήρυξαν τον Σαρπηδόνα βασιλιά τους. Ότι οι Σόλυμοι, ο λαός του Σαρπηδόνα, ήταν λάτρες του Κρόνου, μας το λέει ο Πλούταρχος: «Πράγματι πληροφορούμαι, ότι οι Σόλυμοι, οι γείτονες των Λυκίων, τιμούσαν ιδιαίτερα τον Κρόνο….» (Πλούταρχος, «Hθικά», «Περί των Εκλελοιπότων Χρηστηρίων», 421D).
Ότι ίδρυσαν εκείνοι την πόλη Σόλυμα το πληροφορούμαστε από τον Ιουδαίο ιστορικό και ραβίνο Ιώσηπο: «….επειδή επί της εποχής του Αβραάμ, του προγόνου μας, η πόλη λέγονταν Σόλυμα. Πολλοί λένε, ότι και ο Όμηρος την αποκαλεί Σόλυμα. Την δε προσωνυμία «Ιερο-» οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα. Ήταν κατά την εποχή που με τη στρατιά του Ιησού (του Ναυή) κατά των Χαναναίων και του πολέμου, κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν (την πόλη), που (ο Ιησούς) κατένειμε στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να διώξουν (τους Χαναναίους) από τα Ιεροσόλυμα, μέχρι που την πολιόρκησε ο Δαυίδ….» (Ιώσηπος, «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», Ζ,3,10-25).
Οι Κρόνιοι με ηγέτη τον Σαρπηδόνα δεν ξέχασαν ποτέ το μίσος για τους Διογενείς. Σύντομα απώλεσαν και κάθε στοιχείο Ελληνικής εθνικής συνείδησης. Η επόμενή τους κίνηση ήταν, να αναζητήσουν συμμάχους ομοϊδεάτες ανάμεσα στα βαρβαρικά φύλα που τους περιτριγύριζαν. Αυτοί βρέθηκαν στο σημιτικό βασίλειο των Ακαδίων, στην Μεσοποταμία, που είχε δημιουργηθεί πάνω στα ερείπια της Μινωικής Σουμερίας. Οι Ακάδιοι είχαν δύο κυρίαρχους αρσενικούς θεούς: τον «Ένκυ» και τον «Ενλίλ». Αμφότεροι άνηκαν στο πάνθεον των Αννουνάκι. Ο Ένκυ σύμφωνα με τον σερ Λώρενς Γκάρντνερ είναι ο θεός που οι Εβραίοι ονόμαζαν «Άδον» ή «Κύριο», δηλαδή «ο καλός θεός», ο Ενλίλ ήταν ο θεός Τυφών, που κατάστρεψε τις Ελληνικές πολιτείες των Σοδόμων και των Γομόρρων, και τον γνωρίζουμε ως Γιαχβέ, δηλαδή «ο κακός θεός». Ο τελευταίος, ο Ενλίλ-Γιαχβέ, ταυτιζόταν με τον Σεθ ή Σετ των Αιγυπτίων, δηλαδή τον Τιτάνα Τυφώνα των Ελλήνων.
Σύμφωνα με τα Διονυσιακά του Νόννου, όταν ο Κρόνος και οι Τιτάνες νικήθηκαν από τους Ολύμπιους , ο Τυφών αντεπαναστάτησε κατά του Διός. Ο πόλεμος θεών και Τιτάνων επαναλήφθηκε σε δεύτερο γύρο. Τελικά οι Έλληνες Ολύμπιοι στέφθηκαν ξανά νικητές. Ο Τυφών-Ενλίλ-Γιαχβέ-Σεθ, όπως αντιλαμβανόμαστε ήταν ο διάδοχος του Κρόνου στην ηγεσία των Τιτάνων. Στην ουσία όμως Κρόνος και Τυφών ταυτίζονται, γεγονός που θα αποδειχθεί παρακάτω από τα αρχαία κείμενα.
Η συμμαχία Κρονίων και σημιτικών φυλών
Οι Χαλδαίοι-Ακάδιοι πρέπει να καλοείδαν την συμμαχία με τους Σολυμίτες. Είναι η εποχή, που ο μάγος Αβραάμ από την πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας περιφέρεται στην περιοχή της Φιλισταίας (Παλαιστίνης) κατασκοπεύοντας τις Μινωικές αποικίες, ενώ η δράση του φθάνει και μέχρι την Αίγυπτο, όπου υπήρχε κρυφό μεν αλλά ισχυρό ιερατείο του Τυφώνος. Ο Αβραάμ και οι δικοί του ονομάστηκαν Εβραίοι, λέξη που σημαίνει «περιπλανώμενοι″. Πράγματι σκοπός της ομάδος αυτής δεν ήταν να στεριώσει κάπου, αλλά να αναγνωρίσει το έδαφος για την εισβολή που θα επακολουθούσε, και γι′ αυτό το λόγο έπρεπε να βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Κρόνια παράταξη ετοιμαζόταν πυρετωδώς για την αντεπίθεσή της. Σκοπός ήταν να καταληφθεί πρώτα η Αίγυπτος και κατόπιν η Παλαιστίνη-Φιλισταία. Παράλληλα η επιμειξία Κρονίων Ελλήνων και σημιτικών φυλών δημιούργησε τον πειρατικό λαό των Φοινίκων οι οποίοι, σύμφωνα με τον Πλούταρχο («Περί Δεισιδαιμονίας» 171Β) ήταν Κρόνιοι. Η ναυτική ικανότητα του λαού αυτού επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την εισβολή στην κυρίως Ελλάδα, πράγμα που το είδαμε να γίνεται πράξη αιώνες μετά, κατά την διάρκεια των Μηδικών πολέμων.
Η Αίγυπτος λοιπόν δεν ήταν εύκολος στόχος. Η χώρα αυτή την εποχή εκείνη ήταν ιδιαίτερα ισχυρή και σύμμαχος της Μινωικής ομοσπονδίας. Αποφασίστηκε λοιπόν να αλωθεί από τα μέσα. Η εβραϊκή βίβλος με γλαφυρές περιγραφές αναφέρει, ότι οι Αιγύπτιοι είχαν αιχμαλωτίσει τους Εβραίους που ζούσαν εντός της επικράτειάς τους, επειδή τους φοβούνταν.
Η εξέγερση του ιερέα Οσαρσήφ, δηλαδή του Μωυσή (σύμφωνα με τα «Αιγυπτιακά» του Μανέθωνα), είχε ως σκοπό την επιβολή της Κρόνιας (Τυφών-Σεθ) λατρείας στην Αίγυπτο. Οι ταραχές ξέσπασαν, μόλις αποκαλύφθηκε ότι ο Οσαρσήφ ήταν ένας «μεμιασμένος» ιερέας (με την λέξη αυτή να σημαίνει, ότι ο Μωυσής είχε τελέσει ανθρωποθυσία εντός του ναού: βλ. Και Ι.Φουράκη, «η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων-Εβραίων», σελ.80). Η ανθρωποθυσία έχει ήδη αναφερθεί ότι ήταν χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας. Ο φόνος αυτός επιβεβαιώνεται και στο κεφάλαιο β′ της » εξόδου», στα χωρία ια-ιε, όπου διαβάζουμε: «Αμέσως εφόνευσεν (ο Μωησής) αυτόν (τον Αιγύπτιο) και τον έχωσε εις την άμμον«.
Τα γεγονότα από εδώ και μετά είναι πολύ-λίγο γνωστά. Οι Αιγύπτιοι οπαδοί του Οσαρσήφ-Μωυσή έχασαν τον πόλεμο και εξορίστηκαν από την Αίγυπτο. Πέρασαν στη χερσόνησο του Σινά και ονομάστηκαν Ισραήλ, δηλαδή: «Ο λαός του θεού» (Ηλ). Όχι όμως οποιουδήποτε θεού, αλλά του Κρόνου, εφ” όσον ξέρουμε, ότι: «Κρόνον τοίνυν οι Φοίνικες Ηλ προσαγορεύουσιν…» (Ερενίου Φίλωνος, «φοινικική ιστορία», απόσπασμα καταχωρημένο στο Δ΄ βιβλίο, κεφάλαιο Ζ΄, του έργου «Ευαγγελική προπαρασκευή» του Ευσέβιου Καισαρείας).
Η αποτυχία στην Αίγυπτο δεν πτόησε το Κρόνιο ιερατείο. Οι Αιγύπτιοι εξόριστοι (Ισραηλίτες) συμμάχησαν με τους Έλληνες Σόλυμους (Ιουδαίους) και υπό το γενικό όνομα Εβραίοι (έτσι τους ήξεραν οι Κρήτες της Φιλισταίας) ξεκίνησαν το θεάρεστο έργο της γενοκτονίας των Διογενών Ελλήνων: «Δια τούτο τάδε λέγει ο κύριος. Ιδού εγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφύλους και εξολοθρεύσω Κρήτας και απολώ τους καταλοίπους τους κατοικούντας την παραλίαν» (Ιεζεκιήλ, ΚΕ΄, στ΄).
Η Κρόνια λατρεία στον Πλούταρχο
Ο Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς ήταν αρχιερέας του Απόλλωνα στους Δελφούς. Από την θέση του αυτή συχνά καταφέρθηκε κατά της δεισιδαιμονίας και των υπολοίπων της Κρόνιας λατρείας. Ο ίδιος θεωρούσε την Κρόνια λατρεία βάρβαρη, ανθελληνική και επικίνδυνη για την ανθρωπότητα. Από τον Πλούταρχο γνωρίζουμε, ότι οι Φοίνικες λάτρευαν τον Κρόνο και του πρόσφεραν ανθρωποθυσίες: «Πέρασε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στην Καρχηδόνα, επειδή ο Κρόνος δέχεται μεγάλες τιμές…» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί του Εμφαινομένου προσώπου τω Κύκλω της Σελήνης», 942C).
«Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για τους Καρχηδόνιους να πάρουν εξ αρχής ως νομοθέτη τον Κριτία ή τον Διαγόρα και να μην πιστεύουν στην ύπαρξη κανενός θείου πνεύματος ή θεού, από το να κάνουν θυσίες σαν και αυτές που πρόσφεραν στον Κρόνο; Δεν θα ήταν αυτά, όπως αναφέρει ο Εμπεδοκλής, μιλώντας για εκείνους που θυσίαζαν ζωντανά πλάσματα: «σηκώνει ο πατέρας τον αγαπητό του γιο, που έχει αλλάξει στη μορφή, και κάνοντας προσευχή τον σφάζει, ο ανόητος», αλλά με γνώση και συνείδηση πρόσφεραν οι ίδιοι θυσία τα παιδιά τους, ενώ οι άτεκνοι αγόραζαν από τους φτωχούς παιδιά και τα έσφαζαν σαν αρνιά ή σαν μικρά πουλιά, ενώ η μητέρα στέκονταν πλάι αυστηρή και χωρίς να θρηνεί. Αν όμως στέναζε ή δάκρυζε, στερούνταν την τιμή, αλλά και το παιδί της δεν γλίτωνε την θυσία. Μπροστά μάλιστα από το άγαλμα όλη η περιοχή γέμιζε από θορύβους, καθώς άρχιζαν να παίζουν τους αυλούς και να χτυπούν τα τύμπανα, για να μην ακούγεται η βοή των θρήνων. Αν ωστόσο γίνονταν άρχοντές μας οι Τυφώνες ή οι Γίγαντες, διώχνοντας τους θεούς, με ποιες άραγε θυσίες θα ευχαριστούνταν ή ποιες άλλες ιεροτελεστίες θα απαιτούσαν;» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί Δεισιδαιμονίας», 171Β -Α).
Η περιγραφή της ανθρωποθυσίας των Φοινίκων προς τιμή του Κρόνου, που μας δίνει ο Πλούταρχος, είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστική. Στην τελευταία πρόταση μάλιστα ταυτίζει την λατρεία του Κρόνου με εκείνη του Τυφώνος. Μάλιστα στο «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» (365 Α) ο ίδιος θεωρεί τον Τυφώνα υιό του Κρόνου: «Είναι δε τέκνα ο Τυφών και ο Νέφθυς του Κρόνου«.
Ο Τυφών κατά τον Πλούταρχο είναι ο γενάρχης των Ιουδαίων: «Ορισμένοι πάλι, που λένε ότι εφτά μέρες κράτησε η φυγή του Τυφώνος πάνω σε γάιδαρο μετά την μάχη και, όταν αυτός σώθηκε, γέννησε τον Ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο, είναι ολοφάνερο με βάση αυτό, ότι ανάμειξαν στο μύθο Ιουδαϊκά στοιχεία» («Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 363C).
Ο Τυφών είχε ως σύμβολό του τον γάιδαρο: «Νομίζουν επίσης, ότι ο γάιδαρος, όπως είπαμε, είναι όμοιος με τον Τυφώνα…«. Γνωρίζουμε από τον Απίωνα, ότι μέσα στα «Άγια των Αγίων» του ναού του Σολομώντα υπήρχε ένα ομοίωμα του γαϊδάρου, στο οποίο οι ιερείς του Ισραήλ πρόσφεραν θυσίες. Φυσικά ο γάιδαρος αυτός ήταν ο Σεθ ή Σετ (Τυφών). Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος προσπάθησε να διαψεύσει τις καταγγελίες του Απίωνος: «Μέσα στον ναό αυτόν ο Απίων είχε το θράσος να υποστηρίζει, ότι οι Ιουδαίοι διατηρούν το κεφάλι ενός γαϊδάρου, ότι λατρεύουν αυτό το ζώο και υποκλίνονται μπροστά του με μεγάλο σεβασμό. Το γεγονός που αναφέρει έχει σχέση με την λεηλασία του ναού από τον Αντίοχο τον Επιφανή, όταν ανακαλύφθηκε ένα κεφάλι φτιαγμένο από χρυσό μεγάλης αξίας. Για το θέμα αυτό ήθελα πρώτα να πω, ότι, ακόμα και αν είχαμε ένα τέτοιο λατρευτικό αντικείμενο, ένας Αιγύπτιος είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να μας κατηγορήσει. Γιατί ο γάιδαρος δεν είναι χειρότερος από τις γάτες, τα τραγιά και τα υπόλοιπα πλάσματα, που στη χώρα του περνιούνται για θεοί» (Ιώσηπος, «Κατ” Απίωνος», λόγος Β”, 80-82). Επίσης στο ίδιο έργο ο Ιώσηπος απαντά στις κατηγορίες του Απίωνα ότι οι Ιουδαίοι θυσίαζαν Έλληνες και μετά τους έτρωγαν, ορκιζόμενοι αιώνιο μίσος προς τον Ελληνισμό.
Στα «Συμποσιακά» του Πλουτάρχου γίνεται δια στόματος Λαμπρία αναφορά σε τιμές που αποδίδουν οι Ιουδαίοι στον γάιδαρο: «Όχι βέβαια, είπε ο Λαμπρίας παίρνοντας τον λόγο, αλλά κρατιούνται οι Ιουδαίοι μακριά από το λαγό λόγω της ομοιότητάς του με το ζώο που τιμούν περισσότερο απ” όλα… πράγματι ο λαγός μοιάζει με γάιδαρο…» (Πλούταρχος «Συμποσιακά», βιβλίο τέταρτο, πρόβλημα Ε, 670 Ε).
Αλλά και η μέρα λατρείας του Γιαχβέ, το Σάββατο, ήταν η μέρα αφιερωμένη στον Κρόνο. Οι μέρες έπαιρναν το όνομά τους από το όνομα του πλανήτη της πρώτης ώρας τους σύμφωνα με τάξη αντίστροφη αυτής των πλανητών. Για παράδειγμα, εάν η πρώτη ώρα μιας μέρας ήταν η ώρα του Ήλιου, η πρώτη ώρα της δεύτερης μέρας σύμφωνα με τον χωρισμό σε 12 ώρες θα ήταν της Σελήνης κ.ο.κ. Στις λατινογενείς ονομασίες ακολουθείται η αρχή αυτή. Έτσι η Κυριακή είναι η «Sun-day», μέρα του Ήλιου. Η δική μας Δευτέρα είναι η μέρα της Σελήνης (Luna): Lunedi και στα Αγγλικά M(o)on-day. Έτσι φθάνουμε στο Σάββατο, την έβδομη ημέρα, που είναι αφιερωμένη στον Κρόνο (Saturnus): στα Αγγλικά «Satur-day». Ένα ακόμα αποδεικτικό στοιχείο είναι το πρώτο συνθετικό «Σατ-» στην λατινική ονομασία του Κρόνου, το οποίο είναι πολύ κοντά στην Αιγυπτιακή ονομασία του Τυφώνος, δηλαδή του «Σετ». Τέλος και στις σύγχρονες Σατ-ανιστικές τελετές, όπου η μαγεία ασκείται και μέσω της «Σολομωνικής», η ανθρωποθυσία αποτελεί κεντρικό στοιχείο της τελετής.
Στέφανος Μυτιληναίος, περιοδικό «Δαυλός».
Στην αυγή της «επίσημης» καταγεγραμμένης ιστορίας (δηλ. περίπου στην τέταρτη χιλιετία π.Χ.) οι Έλληνες -αφού συνήλθαν από τις καταστροφές που τους προξένησε ο μεγάλος κατακλυσμός (ο οποίος εξαφάνισε στο βυθό του Αιγαίου τον εξελιγμένο πανάρχαιο Ελληνικό πολιτισμό της
Αιγηίδος)- εμφανίστηκαν ξανά στο προσκήνιο. Διοικητικό και πολιτισμικό κέντρο αναδείχθηκε τότε...
η Κρήτη, η οποία, στηριζόμενη στην ναυτική της υπεροπλία, επανένωσε μέσω των θαλασσίων οδών τους διεσπαρμένους σε Ευρώπη, Ασία και Β. Αφρική εναπομείναντες Έλληνες, δίνοντας ταυτόχρονα μέσω του εμπορίου την ευκαιρία για πολιτισμική αναγέννηση και των υπολοίπων λαών.
Ο ηγέτης της Κρήτης Μίνωας αναγνωρίστηκε πρώτος μεταξύ των Ελλήνων βασιλέων και ηγεμόνων. Παράλληλα ο ίδιος φρόντισε για την επέκταση της εξουσίας του και σε εδάφη μη Ελληνικά, δημιουργώντας νέες αποικίες κοντά στις πληγείσες και αδύναμες πλέον προκατακλυσμιαίες Ελληνικές εστίες της Μικράς Ασίας, της μέσης Ανατολής και της Αιγύπτου, φθάνοντας ακόμα και μέχρι την Ιρλανδία σύμφωνα με Ιρλανδικές παραδόσεις των Δρυΐδων.
Παρά την προσπάθεια του Μίνωα να ενδυναμώσει τον Ελληνισμό, από νωρίς εκδηλώθηκε έντονη συνωμοτική αντίδραση και αντίσταση στο έργο του. Αυτή προέρχονταν από τους οπαδούς της παλαιάς Κρόνιας τυραννίας, η οποία είχε ηττηθεί στον πόλεμο του Δία κατά των υιών του Κρόνου Τιτάνων (Τιτανομαχία). Οι Κρόνιοι μεταξύ άλλων ευθύνονται και για τον παγκόσμιο-εμφύλιο πόλεμο Αιγαίων και Ατλάντων το 9.500 π.Χ. (η χρονολογία αυτή δίνεται από τον Πλάτωνα στον «Τίμαιο»). Ο πόλεμος αυτός είχε λήξει με την ήττα και καταστροφή της Κρόνιας Ατλαντίδος.
Αν και είχαν νικηθεί κατά κράτος από τις Διογενείς δυνάμεις, οι λειτουργοί και οπαδοί του Κρόνου συνέχισαν να αντιμάχονται «υπογείως» όσους βίωναν και εξάπλωναν την κοσμοθεωρία που είχε εγκαθιδρύσει ο Ζευς ως οικουμενικός βασιλέας. Η ιδεολογία του Διός κατά την πάροδο των αιώνων εξελίχθηκε, για να καταλήξει σε ότι ονομάζουμε σήμερα Ελληνισμός.
Ο Μίνως λοιπόν σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα ήταν ένας ηγέτης που άνηκε στο στρατόπεδο των Διογενών, όπως μαρτυρεί και ο Όμηρος (Οδύσσεια, ραψωδία τ, στοίχος 179): «Πόλη μεγάλη είναι η Κνωσός της Κρήτης, όπου ο Μίνωας, του Δία συνομιλητής, βασίλευε εννέα χρόνια«. Άρα ο Μίνως, και λόγω αξιώματος, ήταν ο κυριότερος εχθρός των Κρονίων. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη η περίοδος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η εποχή της μεγάλης σύγχυσης, εφ” όσον ο κόσμος είχε προέλθει από μία παγκόσμια καταστροφή. Φυσικά στο επίκεντρο του προβλήματος βρίσκονταν η ανθρωπότητα, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της μετά από περίπου 4 χιλιετίες ημιάγριας κατάστασης. Ωστόσο καθ΄ όλη τη μακρά αυτή περίοδο βαρβαρότητας η απαραίτητη σπερματική γνώση (μαγιά) για την παλινόρθωση του πολιτισμού είχε σωθεί από τα ιερατεία του Διός στις βιβλιοθήκες των ναών, όπως ομολογεί στον Τίμαιο του Πλάτωνας ο αιγύπτιος ιερέας Σόγχιτος απευθυνόμενος στον Σόλωνα.
Οι Κρόνιοι από την άλλη μεριά δεν παρέδωσαν τα όπλα. Προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν το χάος που επικράτησε εξαιτίας του κατακλυσμού, ώστε να επιβάλουν δια της πλαγίας οδού (δηλ. μέσω της θρησκείας) την τυραννία τους στους δυστυχείς ανθρώπους. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας ήταν οι ανθρωποθυσίες, και αυτή είναι μία πληροφορία που την αντλούμε από τον Πλούταρχο. Βεβαίως τα ιερατεία του Διός δεν έμειναν αδρανή. Οι τιμωρίες για τους οπαδούς του Κρόνου ήταν υποδειγματικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του Λυκάωνος, βασιλιά της Αρκαδίας. Ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά» του καταγράφει το περιστατικό: «Κατά τη γνώμη μου ο Λυκάων ήταν σύγχρονος με τον βασιλιά των Αθηναίων Κέκροπα, όμως οι δύο τους δεν υπήρξαν εξίσου συνετοί στην αναζήτηση του καλύτερου τρόπου λατρείας: ο Κέκρωψ ονόμασε πρώτος τον Δία ύπατο (ύψιστο θεό) και έκρινε, πως δεν είναι σωστό να θυσιάσει ζωντανή ύπαρξη και πρόσφερε στο βωμό γλυκίσματα του τόπου, που τα ονομάζουν πελάνους ακόμα και τώρα οι Αθηναίοι. Ο Λυκάων όμως έφερε πάνω στο βωμό του Λύκαιου Δία ανθρώπινο βρέφος και θυσίασε το βρέφος, για να βρέξει το βωμό με αίμα» (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, «Αρκαδικά»,VIII, 2, 3-3.1).
Μετά την βεβήλωση του βωμού ο Ζευς τιμώρησε τον Λυκάωνα και τον μεταμόρφωσε σε λύκο. Ο Παυσανίας, όπως φαίνεται και από το κείμενο, επιδοκιμάζει τον Διογενή Κέκρωπα τον οποίο αποκαλεί συνετό στην αναζήτηση του σωστότερου τρόπου λατρείας. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η αντιπαράθεση Κρονίων και Διογενών συνεχίστηκε με την μορφή σύγκρουσης ιερατείων που πρέσβευαν την μία ή την άλλη κοσμοθεωρία.
Η ίδρυση των (Ιερο)Σολύμων από Κρόνιους
Η άνοδος του Μίνωα στον θρόνο της Κρήτης σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για τους οπαδούς του Κρόνου, οι οποίοι συσπειρώθηκαν γύρω από τον Σαρπηδόνα, αδερφό του Μίνωα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει: «Όταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδών και ο Μίνως, μάλωσαν για την βασιλεία και επικράτησε ο Μίνωας, ο Σαρπηδών έφυγε μαζί με τους συντρόφους του. Οι εξόριστοι έφθασαν στην Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήμερα κατοικούν οι Λύκιοι. Τότε λέγονταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυμοι. Βασιλιάς ήταν ο Σαρπηδών…» («Κλειώ», 173).
Όπως λεει ο Ηρόδοτος, η εξέγερση των Κρονίων με ηγέτη των Σαρπηδόνα απέτυχε. Ο Μίνωας τους εξόρισε στην Μέση Ανατολή όπου και πήραν το όνομα Σόλυμοι, ίδρυσαν την πόλη Σόλυμα και ανακήρυξαν τον Σαρπηδόνα βασιλιά τους. Ότι οι Σόλυμοι, ο λαός του Σαρπηδόνα, ήταν λάτρες του Κρόνου, μας το λέει ο Πλούταρχος: «Πράγματι πληροφορούμαι, ότι οι Σόλυμοι, οι γείτονες των Λυκίων, τιμούσαν ιδιαίτερα τον Κρόνο….» (Πλούταρχος, «Hθικά», «Περί των Εκλελοιπότων Χρηστηρίων», 421D).
Ότι ίδρυσαν εκείνοι την πόλη Σόλυμα το πληροφορούμαστε από τον Ιουδαίο ιστορικό και ραβίνο Ιώσηπο: «….επειδή επί της εποχής του Αβραάμ, του προγόνου μας, η πόλη λέγονταν Σόλυμα. Πολλοί λένε, ότι και ο Όμηρος την αποκαλεί Σόλυμα. Την δε προσωνυμία «Ιερο-» οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα. Ήταν κατά την εποχή που με τη στρατιά του Ιησού (του Ναυή) κατά των Χαναναίων και του πολέμου, κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν (την πόλη), που (ο Ιησούς) κατένειμε στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να διώξουν (τους Χαναναίους) από τα Ιεροσόλυμα, μέχρι που την πολιόρκησε ο Δαυίδ….» (Ιώσηπος, «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», Ζ,3,10-25).
Οι Κρόνιοι με ηγέτη τον Σαρπηδόνα δεν ξέχασαν ποτέ το μίσος για τους Διογενείς. Σύντομα απώλεσαν και κάθε στοιχείο Ελληνικής εθνικής συνείδησης. Η επόμενή τους κίνηση ήταν, να αναζητήσουν συμμάχους ομοϊδεάτες ανάμεσα στα βαρβαρικά φύλα που τους περιτριγύριζαν. Αυτοί βρέθηκαν στο σημιτικό βασίλειο των Ακαδίων, στην Μεσοποταμία, που είχε δημιουργηθεί πάνω στα ερείπια της Μινωικής Σουμερίας. Οι Ακάδιοι είχαν δύο κυρίαρχους αρσενικούς θεούς: τον «Ένκυ» και τον «Ενλίλ». Αμφότεροι άνηκαν στο πάνθεον των Αννουνάκι. Ο Ένκυ σύμφωνα με τον σερ Λώρενς Γκάρντνερ είναι ο θεός που οι Εβραίοι ονόμαζαν «Άδον» ή «Κύριο», δηλαδή «ο καλός θεός», ο Ενλίλ ήταν ο θεός Τυφών, που κατάστρεψε τις Ελληνικές πολιτείες των Σοδόμων και των Γομόρρων, και τον γνωρίζουμε ως Γιαχβέ, δηλαδή «ο κακός θεός». Ο τελευταίος, ο Ενλίλ-Γιαχβέ, ταυτιζόταν με τον Σεθ ή Σετ των Αιγυπτίων, δηλαδή τον Τιτάνα Τυφώνα των Ελλήνων.
Σύμφωνα με τα Διονυσιακά του Νόννου, όταν ο Κρόνος και οι Τιτάνες νικήθηκαν από τους Ολύμπιους , ο Τυφών αντεπαναστάτησε κατά του Διός. Ο πόλεμος θεών και Τιτάνων επαναλήφθηκε σε δεύτερο γύρο. Τελικά οι Έλληνες Ολύμπιοι στέφθηκαν ξανά νικητές. Ο Τυφών-Ενλίλ-Γιαχβέ-Σεθ, όπως αντιλαμβανόμαστε ήταν ο διάδοχος του Κρόνου στην ηγεσία των Τιτάνων. Στην ουσία όμως Κρόνος και Τυφών ταυτίζονται, γεγονός που θα αποδειχθεί παρακάτω από τα αρχαία κείμενα.
Η συμμαχία Κρονίων και σημιτικών φυλών
Οι Χαλδαίοι-Ακάδιοι πρέπει να καλοείδαν την συμμαχία με τους Σολυμίτες. Είναι η εποχή, που ο μάγος Αβραάμ από την πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας περιφέρεται στην περιοχή της Φιλισταίας (Παλαιστίνης) κατασκοπεύοντας τις Μινωικές αποικίες, ενώ η δράση του φθάνει και μέχρι την Αίγυπτο, όπου υπήρχε κρυφό μεν αλλά ισχυρό ιερατείο του Τυφώνος. Ο Αβραάμ και οι δικοί του ονομάστηκαν Εβραίοι, λέξη που σημαίνει «περιπλανώμενοι″. Πράγματι σκοπός της ομάδος αυτής δεν ήταν να στεριώσει κάπου, αλλά να αναγνωρίσει το έδαφος για την εισβολή που θα επακολουθούσε, και γι′ αυτό το λόγο έπρεπε να βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Κρόνια παράταξη ετοιμαζόταν πυρετωδώς για την αντεπίθεσή της. Σκοπός ήταν να καταληφθεί πρώτα η Αίγυπτος και κατόπιν η Παλαιστίνη-Φιλισταία. Παράλληλα η επιμειξία Κρονίων Ελλήνων και σημιτικών φυλών δημιούργησε τον πειρατικό λαό των Φοινίκων οι οποίοι, σύμφωνα με τον Πλούταρχο («Περί Δεισιδαιμονίας» 171Β) ήταν Κρόνιοι. Η ναυτική ικανότητα του λαού αυτού επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την εισβολή στην κυρίως Ελλάδα, πράγμα που το είδαμε να γίνεται πράξη αιώνες μετά, κατά την διάρκεια των Μηδικών πολέμων.
Η Αίγυπτος λοιπόν δεν ήταν εύκολος στόχος. Η χώρα αυτή την εποχή εκείνη ήταν ιδιαίτερα ισχυρή και σύμμαχος της Μινωικής ομοσπονδίας. Αποφασίστηκε λοιπόν να αλωθεί από τα μέσα. Η εβραϊκή βίβλος με γλαφυρές περιγραφές αναφέρει, ότι οι Αιγύπτιοι είχαν αιχμαλωτίσει τους Εβραίους που ζούσαν εντός της επικράτειάς τους, επειδή τους φοβούνταν.
Η εξέγερση του ιερέα Οσαρσήφ, δηλαδή του Μωυσή (σύμφωνα με τα «Αιγυπτιακά» του Μανέθωνα), είχε ως σκοπό την επιβολή της Κρόνιας (Τυφών-Σεθ) λατρείας στην Αίγυπτο. Οι ταραχές ξέσπασαν, μόλις αποκαλύφθηκε ότι ο Οσαρσήφ ήταν ένας «μεμιασμένος» ιερέας (με την λέξη αυτή να σημαίνει, ότι ο Μωυσής είχε τελέσει ανθρωποθυσία εντός του ναού: βλ. Και Ι.Φουράκη, «η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων-Εβραίων», σελ.80). Η ανθρωποθυσία έχει ήδη αναφερθεί ότι ήταν χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας. Ο φόνος αυτός επιβεβαιώνεται και στο κεφάλαιο β′ της » εξόδου», στα χωρία ια-ιε, όπου διαβάζουμε: «Αμέσως εφόνευσεν (ο Μωησής) αυτόν (τον Αιγύπτιο) και τον έχωσε εις την άμμον«.
Τα γεγονότα από εδώ και μετά είναι πολύ-λίγο γνωστά. Οι Αιγύπτιοι οπαδοί του Οσαρσήφ-Μωυσή έχασαν τον πόλεμο και εξορίστηκαν από την Αίγυπτο. Πέρασαν στη χερσόνησο του Σινά και ονομάστηκαν Ισραήλ, δηλαδή: «Ο λαός του θεού» (Ηλ). Όχι όμως οποιουδήποτε θεού, αλλά του Κρόνου, εφ” όσον ξέρουμε, ότι: «Κρόνον τοίνυν οι Φοίνικες Ηλ προσαγορεύουσιν…» (Ερενίου Φίλωνος, «φοινικική ιστορία», απόσπασμα καταχωρημένο στο Δ΄ βιβλίο, κεφάλαιο Ζ΄, του έργου «Ευαγγελική προπαρασκευή» του Ευσέβιου Καισαρείας).
Η αποτυχία στην Αίγυπτο δεν πτόησε το Κρόνιο ιερατείο. Οι Αιγύπτιοι εξόριστοι (Ισραηλίτες) συμμάχησαν με τους Έλληνες Σόλυμους (Ιουδαίους) και υπό το γενικό όνομα Εβραίοι (έτσι τους ήξεραν οι Κρήτες της Φιλισταίας) ξεκίνησαν το θεάρεστο έργο της γενοκτονίας των Διογενών Ελλήνων: «Δια τούτο τάδε λέγει ο κύριος. Ιδού εγώ εκτείνω την χείρα μου επί τους αλλοφύλους και εξολοθρεύσω Κρήτας και απολώ τους καταλοίπους τους κατοικούντας την παραλίαν» (Ιεζεκιήλ, ΚΕ΄, στ΄).
Η Κρόνια λατρεία στον Πλούταρχο
Ο Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς ήταν αρχιερέας του Απόλλωνα στους Δελφούς. Από την θέση του αυτή συχνά καταφέρθηκε κατά της δεισιδαιμονίας και των υπολοίπων της Κρόνιας λατρείας. Ο ίδιος θεωρούσε την Κρόνια λατρεία βάρβαρη, ανθελληνική και επικίνδυνη για την ανθρωπότητα. Από τον Πλούταρχο γνωρίζουμε, ότι οι Φοίνικες λάτρευαν τον Κρόνο και του πρόσφεραν ανθρωποθυσίες: «Πέρασε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στην Καρχηδόνα, επειδή ο Κρόνος δέχεται μεγάλες τιμές…» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί του Εμφαινομένου προσώπου τω Κύκλω της Σελήνης», 942C).
«Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για τους Καρχηδόνιους να πάρουν εξ αρχής ως νομοθέτη τον Κριτία ή τον Διαγόρα και να μην πιστεύουν στην ύπαρξη κανενός θείου πνεύματος ή θεού, από το να κάνουν θυσίες σαν και αυτές που πρόσφεραν στον Κρόνο; Δεν θα ήταν αυτά, όπως αναφέρει ο Εμπεδοκλής, μιλώντας για εκείνους που θυσίαζαν ζωντανά πλάσματα: «σηκώνει ο πατέρας τον αγαπητό του γιο, που έχει αλλάξει στη μορφή, και κάνοντας προσευχή τον σφάζει, ο ανόητος», αλλά με γνώση και συνείδηση πρόσφεραν οι ίδιοι θυσία τα παιδιά τους, ενώ οι άτεκνοι αγόραζαν από τους φτωχούς παιδιά και τα έσφαζαν σαν αρνιά ή σαν μικρά πουλιά, ενώ η μητέρα στέκονταν πλάι αυστηρή και χωρίς να θρηνεί. Αν όμως στέναζε ή δάκρυζε, στερούνταν την τιμή, αλλά και το παιδί της δεν γλίτωνε την θυσία. Μπροστά μάλιστα από το άγαλμα όλη η περιοχή γέμιζε από θορύβους, καθώς άρχιζαν να παίζουν τους αυλούς και να χτυπούν τα τύμπανα, για να μην ακούγεται η βοή των θρήνων. Αν ωστόσο γίνονταν άρχοντές μας οι Τυφώνες ή οι Γίγαντες, διώχνοντας τους θεούς, με ποιες άραγε θυσίες θα ευχαριστούνταν ή ποιες άλλες ιεροτελεστίες θα απαιτούσαν;» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί Δεισιδαιμονίας», 171Β -Α).
Η περιγραφή της ανθρωποθυσίας των Φοινίκων προς τιμή του Κρόνου, που μας δίνει ο Πλούταρχος, είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστική. Στην τελευταία πρόταση μάλιστα ταυτίζει την λατρεία του Κρόνου με εκείνη του Τυφώνος. Μάλιστα στο «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» (365 Α) ο ίδιος θεωρεί τον Τυφώνα υιό του Κρόνου: «Είναι δε τέκνα ο Τυφών και ο Νέφθυς του Κρόνου«.
Ο Τυφών κατά τον Πλούταρχο είναι ο γενάρχης των Ιουδαίων: «Ορισμένοι πάλι, που λένε ότι εφτά μέρες κράτησε η φυγή του Τυφώνος πάνω σε γάιδαρο μετά την μάχη και, όταν αυτός σώθηκε, γέννησε τον Ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο, είναι ολοφάνερο με βάση αυτό, ότι ανάμειξαν στο μύθο Ιουδαϊκά στοιχεία» («Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 363C).
Ο Τυφών είχε ως σύμβολό του τον γάιδαρο: «Νομίζουν επίσης, ότι ο γάιδαρος, όπως είπαμε, είναι όμοιος με τον Τυφώνα…«. Γνωρίζουμε από τον Απίωνα, ότι μέσα στα «Άγια των Αγίων» του ναού του Σολομώντα υπήρχε ένα ομοίωμα του γαϊδάρου, στο οποίο οι ιερείς του Ισραήλ πρόσφεραν θυσίες. Φυσικά ο γάιδαρος αυτός ήταν ο Σεθ ή Σετ (Τυφών). Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος προσπάθησε να διαψεύσει τις καταγγελίες του Απίωνος: «Μέσα στον ναό αυτόν ο Απίων είχε το θράσος να υποστηρίζει, ότι οι Ιουδαίοι διατηρούν το κεφάλι ενός γαϊδάρου, ότι λατρεύουν αυτό το ζώο και υποκλίνονται μπροστά του με μεγάλο σεβασμό. Το γεγονός που αναφέρει έχει σχέση με την λεηλασία του ναού από τον Αντίοχο τον Επιφανή, όταν ανακαλύφθηκε ένα κεφάλι φτιαγμένο από χρυσό μεγάλης αξίας. Για το θέμα αυτό ήθελα πρώτα να πω, ότι, ακόμα και αν είχαμε ένα τέτοιο λατρευτικό αντικείμενο, ένας Αιγύπτιος είναι ο τελευταίος που θα μπορούσε να μας κατηγορήσει. Γιατί ο γάιδαρος δεν είναι χειρότερος από τις γάτες, τα τραγιά και τα υπόλοιπα πλάσματα, που στη χώρα του περνιούνται για θεοί» (Ιώσηπος, «Κατ” Απίωνος», λόγος Β”, 80-82). Επίσης στο ίδιο έργο ο Ιώσηπος απαντά στις κατηγορίες του Απίωνα ότι οι Ιουδαίοι θυσίαζαν Έλληνες και μετά τους έτρωγαν, ορκιζόμενοι αιώνιο μίσος προς τον Ελληνισμό.
Στα «Συμποσιακά» του Πλουτάρχου γίνεται δια στόματος Λαμπρία αναφορά σε τιμές που αποδίδουν οι Ιουδαίοι στον γάιδαρο: «Όχι βέβαια, είπε ο Λαμπρίας παίρνοντας τον λόγο, αλλά κρατιούνται οι Ιουδαίοι μακριά από το λαγό λόγω της ομοιότητάς του με το ζώο που τιμούν περισσότερο απ” όλα… πράγματι ο λαγός μοιάζει με γάιδαρο…» (Πλούταρχος «Συμποσιακά», βιβλίο τέταρτο, πρόβλημα Ε, 670 Ε).
Αλλά και η μέρα λατρείας του Γιαχβέ, το Σάββατο, ήταν η μέρα αφιερωμένη στον Κρόνο. Οι μέρες έπαιρναν το όνομά τους από το όνομα του πλανήτη της πρώτης ώρας τους σύμφωνα με τάξη αντίστροφη αυτής των πλανητών. Για παράδειγμα, εάν η πρώτη ώρα μιας μέρας ήταν η ώρα του Ήλιου, η πρώτη ώρα της δεύτερης μέρας σύμφωνα με τον χωρισμό σε 12 ώρες θα ήταν της Σελήνης κ.ο.κ. Στις λατινογενείς ονομασίες ακολουθείται η αρχή αυτή. Έτσι η Κυριακή είναι η «Sun-day», μέρα του Ήλιου. Η δική μας Δευτέρα είναι η μέρα της Σελήνης (Luna): Lunedi και στα Αγγλικά M(o)on-day. Έτσι φθάνουμε στο Σάββατο, την έβδομη ημέρα, που είναι αφιερωμένη στον Κρόνο (Saturnus): στα Αγγλικά «Satur-day». Ένα ακόμα αποδεικτικό στοιχείο είναι το πρώτο συνθετικό «Σατ-» στην λατινική ονομασία του Κρόνου, το οποίο είναι πολύ κοντά στην Αιγυπτιακή ονομασία του Τυφώνος, δηλαδή του «Σετ». Τέλος και στις σύγχρονες Σατ-ανιστικές τελετές, όπου η μαγεία ασκείται και μέσω της «Σολομωνικής», η ανθρωποθυσία αποτελεί κεντρικό στοιχείο της τελετής.
Στέφανος Μυτιληναίος, περιοδικό «Δαυλός».
Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016
Δεν πέρασες τυχαία από εδώ
Γιῶτα
Σούσουλα Μια Αρχαία Κινέζικη ιστορία λέει ότι μια αόρατη κόκκινη κλωστή
συνδέει όλους εκείνους που προορίζονται για να συναντηθούν ανεξάρτητα
από το χρόνο, τον τόπο, ή τις περιστάσεις. Το νήμα μπορεί να τεντώσει ή
μπερδευτεί, αλλά…
awakengr.com
Γιῶτα Σούσουλα
Μια Αρχαία Κινέζικη ιστορία λέει ότι μια αόρατη κόκκινη κλωστή συνδέει όλους εκείνους που προορίζονται για να συναντηθούν ανεξάρτητα από το χρόνο, τον τόπο, ή τις περιστάσεις. Το νήμα μπορεί να τεντώσει ή μπερδευτεί, αλλά ποτέ δεν σπάει…
Πολλές φορές δύο επιφανειακά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα που δεν μπορούν να ερμηνευτούν μπορεί να συνδέονται και να έχουν το νόημα τους. Οι περισσότεροι αυτό το ονομάζουν σύμπτωση, η τύχη. Ο Καρλ Γιούνγκ το ονομάζει συγχρονικότητα η αόρατο κοσμικό ιστό.
Πολλές φορές συμβαίνουν κάποια γεγονότα στη ζωή μας και που μας οδηγούν την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα άτομα έτσι ώστε να προχωρήσουμε τη ζωή μας προς μια νέα σημαντική κατεύθυνση. Οταν λειτουργούμε σαν όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν ένα νόημα και ένα σκοπό, μαθαίνουμε σιγά σιγά την τέχνη της συγχρονισμού και τότε διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε μόνοι αλλά είμαστε προνομιούχα άτομα στα οποία προσφέρεται στήριξη, καθοδήγηση, έμπνευση και όλα αυτά που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε προς την κατεύθυνση του σκοπού και του οραμάτων μας..
thesecretrealtruth.blogspot.com
Μια Αρχαία Κινέζικη ιστορία λέει ότι μια αόρατη κόκκινη κλωστή συνδέει όλους εκείνους που προορίζονται για να συναντηθούν ανεξάρτητα από το χρόνο, τον τόπο, ή τις περιστάσεις. Το νήμα μπορεί να τεντώσει ή μπερδευτεί, αλλά ποτέ δεν σπάει…
Πολλές φορές δύο επιφανειακά άσχετα μεταξύ τους γεγονότα που δεν μπορούν να ερμηνευτούν μπορεί να συνδέονται και να έχουν το νόημα τους. Οι περισσότεροι αυτό το ονομάζουν σύμπτωση, η τύχη. Ο Καρλ Γιούνγκ το ονομάζει συγχρονικότητα η αόρατο κοσμικό ιστό.
Πολλές φορές συμβαίνουν κάποια γεγονότα στη ζωή μας και που μας οδηγούν την κατάλληλη στιγμή στα κατάλληλα άτομα έτσι ώστε να προχωρήσουμε τη ζωή μας προς μια νέα σημαντική κατεύθυνση. Οταν λειτουργούμε σαν όλα όσα μας συμβαίνουν έχουν ένα νόημα και ένα σκοπό, μαθαίνουμε σιγά σιγά την τέχνη της συγχρονισμού και τότε διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε μόνοι αλλά είμαστε προνομιούχα άτομα στα οποία προσφέρεται στήριξη, καθοδήγηση, έμπνευση και όλα αυτά που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε προς την κατεύθυνση του σκοπού και του οραμάτων μας..
thesecretrealtruth.blogspot.com
Η Χιλή αποθεώνει την Ελλάδα
Εναν
πρωτότυπο φόρο τιμής αποτίει η Χιλή στην Αρχαία Ελλάδα, καθώς, από τις 7
Μαρτίου ο σταθμός με το όνομα Grecia (Ελλάδα) στην πρωτεύουσα Σαντιάγο…
iefimerida.gr
Εναν
πρωτότυπο φόρο τιμής αποτίει η Χιλή στην Αρχαία Ελλάδα, καθώς, από τις 7
Μαρτίου ο σταθμός με το όνομα Grecia (Ελλάδα) στην πρωτεύουσα Σαντιάγο
κοσμείται από μια έκθεση αντιγράφων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Στον σταθμό, από τον οποίο υπολογίζεται ότι περνούν καθημερινά 22.000 επιβάτες, παρουσιάζονται 23 προσκετικά επεξεργασμένα αντίγραφ από γύψο, χαλκό και ασήμι, τα οποία απεικονίζουν εμβληματικά για τον δυτικό πολιτισμό θέματα.
Ανάμεσά τους η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και οι τέχνες, ενώ από τα εκθέματα ξεχωρίζουν ένα αντίγραφο κεφαλής του Ομήρου, πορτραίτοα αθλητών, ένα αγαλματίδιο πυγμάχου και θεατρικές μάσκες.
Το στήσιμο της έκθεσης αυτής, που αποτελεί μια από τις πρώτες προσπάθειες λειτουργίας ενός «αρχαίου μουσείου» στη Χιλή, θυμίζει έντονα την αντίστοιχη έκθεση που συναντούν οι επιβάτες στη στάση «Ακρόπολη» του αθηναϊκού μετρό.
Η δωρεά έγινε από το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού με πρωτοβουλία της πρεσβείας Χιλής στην Ελλάδα, της ελληνικής Πρεσβείας στη Χιλή και με τη στήριξη της Διεύθυνσης Πολιτιστικών Σχέσεων του χιλιανού Υπουργείου Εξωτερικών και του Ιδρύματος Γαβριήλ και Μαρία Μουστάκης.
Στον σταθμό, από τον οποίο υπολογίζεται ότι περνούν καθημερινά 22.000 επιβάτες, παρουσιάζονται 23 προσκετικά επεξεργασμένα αντίγραφ από γύψο, χαλκό και ασήμι, τα οποία απεικονίζουν εμβληματικά για τον δυτικό πολιτισμό θέματα.
Ανάμεσά τους η δημοκρατία, η δικαιοσύνη και οι τέχνες, ενώ από τα εκθέματα ξεχωρίζουν ένα αντίγραφο κεφαλής του Ομήρου, πορτραίτοα αθλητών, ένα αγαλματίδιο πυγμάχου και θεατρικές μάσκες.
Το στήσιμο της έκθεσης αυτής, που αποτελεί μια από τις πρώτες προσπάθειες λειτουργίας ενός «αρχαίου μουσείου» στη Χιλή, θυμίζει έντονα την αντίστοιχη έκθεση που συναντούν οι επιβάτες στη στάση «Ακρόπολη» του αθηναϊκού μετρό.
Η δωρεά έγινε από το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού με πρωτοβουλία της πρεσβείας Χιλής στην Ελλάδα, της ελληνικής Πρεσβείας στη Χιλή και με τη στήριξη της Διεύθυνσης Πολιτιστικών Σχέσεων του χιλιανού Υπουργείου Εξωτερικών και του Ιδρύματος Γαβριήλ και Μαρία Μουστάκης.
CROCHET MAGICO 29.
Ο χρήστης Manualidades Maravillosas πρόσθεσε 57 νέες φωτογραφίες στο άλμπουμ: CROCHET MAGICO 29.
PodrÍas darle ME GUSTA A MI PAGINA
https://www.facebook.com/pages/Manualidades-Maravillosas/140848119440156?ref=hl
COMPARTO REVISTAS COMPLETAS TE GUSTA? COLOCA " ME GUSTA" EN LA PORTADA DE LA PAGINA Y TE LLEGARAN MIS ALBUMES, ADEMAS COMPARTE CON TUS AMIGAS!! MIL GRACIAS
https://www.facebook.com/pages/Manualidades-Maravillosas/140848119440156?ref=hl
COMPARTO REVISTAS COMPLETAS TE GUSTA? COLOCA " ME GUSTA" EN LA PORTADA DE LA PAGINA Y TE LLEGARAN MIS ALBUMES, ADEMAS COMPARTE CON TUS AMIGAS!! MIL GRACIAS
Θα μπορούσες να δώσεις στην σελίδα μου αρέσει
https://www.facebook.com/pages/Manualidades-Maravillosas/140848119440156?ref=hl
Συμμερίζομαι πλήρως περιοδικά σ ' αρέσουν; Βάλε "Like" στην πρώτη σελίδα του δικτυακού τόπου και θα φτάσεις τα άλμπουμ μου, συν μοιραστείτε με τους φίλους σου!! Ευχαριστώ
https://www.facebook.com/pages/Manualidades-Maravillosas/140848119440156?ref=hl
Συμμερίζομαι πλήρως περιοδικά σ ' αρέσουν; Βάλε "Like" στην πρώτη σελίδα του δικτυακού τόπου και θα φτάσεις τα άλμπουμ μου, συν μοιραστείτε με τους φίλους σου!! Ευχαριστώ
·
Αθανασία της ψυχής
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Αφύπνιση Συνείδησης ( Consciousness Awakening ).
Αθανασία της ψυχής: Αστρικά ταξίδια, όνειρα και αλχημεία
Κρίνοντας
από τον αριθμό των βιβλίων και των βίντεο που υπάρχουν διαθέσιμα στο
youtube για το ζήτημα,φαίνεται πως οι Εξωσωματικές Εμπειρίες
απολαμβάνουν μία…
awakengr.com
Κρίνοντας από τον αριθμό των βιβλίων και των βίντεο που υπάρχουν
διαθέσιμα στο youtube για το ζήτημα,φαίνεται πως οι Εξωσωματικές
Εμπειρίες απολαμβάνουν μία μεγάλη προσοχή μέσα από την αναβίωση του
ενδιαφέροντος για τα Αστρικα Ταξιδια.
Αρκετοί Συγγρεαφείς συμπεριλαμβανομένου του Robert Monroe (Journeys Out of the Body) υποστηρίζουν πως είχαν εμπειρίες που λογίζονται ως πραγματικές και ώς τέτοιες αποδεικνύουν πως η Συνειδητότητα του Ατόμου μπορεί να υπάρχει πέρα και ξεχωριστά από το Φυσικό σώμα του Ανθρώπου. Άλλοι Συγγραφείς αντιμετωπίζουν το ζήτημα με σκεπτικισμό ανεξάρτητα από την πιθανή πραγματική φύση τέτοιων εμπειριώ και τις θεωρούν ως παιχνιδίσματα της ανθρώπινης μνήμης.
Ανεξάρτητα από την πραγματικη φύση της εμπειρίας, αν δηλαδή πρόκειται για εξωσωματικό ταξίδι ή για φωτεινό ονείρεμα που δίνει την εντύπωση ενός πραγματικού Αστρικού Ταξιδιού, φαίνεται ξεκάθαραπως υπήρχαν σημαντικές τέτοιου είδους εμπειρίες στις Αρχαίες Μυστικιστικές Παραδόσεις. Η επίτευξη μίας τέτοιας «κατάστασης» ίσως ήταν ο στόχος των αρχαίων Σαμανικών Πρακτικών «Επώασης» που πιθανόν εξασκούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες όπως έχει περιγραφεί από τον Peter Kingsley. Και γνωρίζουμε επίσης πως οι περιγραφές για το Πνευματικό Ταξίδι τα Αιγυπτιακά Ιερά «Επιθανάτια» Κείμενα δεν ανέφεραν μονάχα το ταξίδι της Ψυχής στην μετά Θάνατον Ζωή αλλά και περιέγραφαν μία ενεργητική Σαμανική πρακτική που εξασκούταν κατά την διάρκεια της ζωής του ατόμου. Με άλλα λόγια οι Αιγύπτιοι Μυστικιστές εξασκούσαν καθημερινά το Αστρικό ταξίδι ως μία υπέρτατη Φιλοσοφική προετοιμασία για τον Θάνατο.
Φυσικά κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως ίσως μία τέτοια πρακτική εξάσκηση γινόταν και για άλλους Λόγους. Αν αναλογιστούμε τον Ρόλο που κατείχαν οι Προφήτες του Ισραήλ και το πλήθος των πληροφοριών που κατείχαν τότε θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως οι Αιγύπτιοι Μύστες χρησιμοποιούσαν τα εξωσωματικά ταξίδια κα ιάλλες Σαμανικές Τεχνικές για να κατορθώσουν αυτό που σήμερα αποκαλούμε «Κατασκοπεία Ψ» για χάρην του Βασιλείου. Οι Εξωσωματικές εμπειρίες συνδέονται με πνευματικές δυνατότητες όπως η Διορατικότητα και μερικοί από τους σύχρονους κάτοχους της δύναμης αυτής έχουν συνδέσει αυτή την Ψυχική δύναμη με το Αστρικό Ταξίδι.
Οι Αλχημικές παραδόσεις της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής που εξελίχθηκαν στην Αιγυπτιακή Μυστικιστική παράδοση θα συνέχιζαν την μεταλαμπάδευση αυτών των πρακτικών,που είναι
συγκαλλυμένες κάτω από στρώσεις «Υλιστικού» Συμβολισμού. Ο Carl Jung διαφώτισε τις κρυμμένες εσώτερες πτυχές της Αλχημείας υποστηρίζοντας πως η Μεγάλη Εργασία αποτελούταν από την προβολή Ασυνείδητου Υλικού προιόντος μέσα σε υλικές μεταμορφώσεις χρησιμοποιώντας εργαστηριακές ενέργειες και διαδικασίες ως ένα συμβολικό πίνακα ελέγχου σε προσωπικά ταξίδια αυτοπραγμάτωσης. Όμως ακόμη και αν περιέργαψε την παραπάνω «Ενεργή Φαντασία» ως μέθοδο Αυτο-Εξερεύνησης ο Jung μάλλον δεν γνώριζε για την ύπαρξη αυτού που αποκαλούμε Φωτεινό Ονείρεμα. Και έστω και αν είχει βιώσει το δικό του Αστρικό ταξίδι έπειτα από μία καρδιακή προσβολή το 1944 (Περίπτωση Επιθανάτιας εμπειρίας) δεν είχε συνδέσει τέτοιου είδους εμπειρίες με αυτό που προσπαθούσαν να επιτύχουν οι Αλχημιστές.
Με δεδομένες τις γνώσεις που έχουμε ως Ανθρωπότητα για τις Αρχαίες Σαμανικές Πρακτικές τις Αιγύπτου που ανέλιξαν την Επιστήμη της Αλχημείας και τις αναλογίες της Ευρωπαικής Αλχημίας σε σχέση με το Τάντρα και την Γιόγκα μπορούμε να συμπεράνουμε πως οι αλχημικές αναζητήσεις πρέπει να αφορούσαν και πέρα από την ενεργή φαντασία και τις προβαλλόμενες διαδικασίες που περιέγραψε ο Jung. Ο πραγματικός Φιλοσοφικός Χρυσός για μερικούς (ή αρκετούς) Αλχημιστές ίσως να ήταν η έλλειψη Φόβου μπροστά στον θάνατο και η αλληγορική «Αθανασία» που επιτυγχάνεται από τις αστρικές εμπειρίες του Εαυτού.
Πνεύμα & Ψυχή
H καίρια προυπόθεση για την ανάπτυξη μίας τέτοιας αστρικής ατομικής ισχύς σε διάφορες αρχαίες μα και νέες παραδόσεις ήταν όχι μονάχα η καλλιέργεια μίας Δυαδικής αντίληψης της Ψυχής και του Σώματος & του Μυαλού και του Σώματος, αλλά και η περαιτέρω υποδιαίρεση της Ψυχικής ύπαρξης σε δύο διαφορετικούς παράγοντες. Οι Παγανιστικές και οι Λαογραφικές παραδόσεις περιέγραφαν ένα πνεύμα με χαμηλή και ζωώδη συνειδητότητα που διέφερε από την δυτική αντίληψη ενός πιο ενεργού συνειδητού ψυχικού εαυτού ίσου με αυτό που στην Χριστιανική παράδοση ονομάστηκε Ψυχή. Αυτές ήταν διαφορετικές οντότητες και κάθε άλλο παρά συνώνυμες όπως συνήθως παρερμηνεύεται σήμερα από πολλούς ανθρώπους.
Εν γένει, το Θηλυκό-Ζωώδες πνεύμα θεωρούταν υπεύθυνο για τα φαινόμενα που ανήκουν σε εκείνο που ο Φρόιντ και ο Γιούνγκ αργότερα αποκάλεσαν «Ασυνείδητο» και θεωρούταν ικανό να αποχωρίζεται το σώμα κατά την διάρκεια του ύπνου. Οι Αιγύπτιοι το αποκαλούσαν ΚΑ. Για τους Ευρωπαίους Παγανιστές ήταν το Πνευματικό διπλό ή Θηλυκός Πνευματικός Οδηγός. Ο Claude Lecoutoux σε μία μελέτη του για την Ευρωπαική Παγανιστική/Σαμανική Παράδοση σχετικά με τα Αιθερικά Διπλά καταδεικνύει πως αυτός ο παράγοντας ήταν υπεύθυνος για φαινόμενα Φαντασμάτων και Πόλτεργκειστ. Ως μία αναζωογονητική δύναμη το πνεύμα ήταν σύμμαχος με την αναπνοή (εξού και το όνομα Spiritus) και συνδεόταν με το φυσικό σώμα αλλά και τα κόκκαλα με ένα άμεσο τρόπο. Αρκετά αργότερα στην Θεοσοφική παράδοση έγινε γνωστό ως «Αιθερικό Σώμα» και οι σύγχρονοι Συγγραφείς αναφέρονται σε αυτό με την ονομασία «Ενεργειακό Σώμα».
Αυτό το θηλυκό ενεργειακό πνευματικό στοιχείο ερχόταν σε αντίθεση με τοπερισσότερο συνειδητό στοχείο που σχετιζόταν με την αρσενική λογική και συνειδητή σκέψη. Αν και το Στοιχείο της «Ψυχής» ήταν ικανό να Ανέλθει μετά θάνατον ή κατά την διάρκεια εκστατικών συνθηκών, στην καθημερινή ζωή βρισκόταν «εγκλωβισμένο» στο φυσικό σώμα εν αντιθέσει με το Αιθερικό Στοιχείο. Όντως τα δύο αυτά μέρη του Εσώτερου Εαυτού απέφευγαν την άμεση επαφή. Το Στοιχείο της Ψυχής ήταν το Αιγυπτιακό BA (και ήταν ικανό για την Ανέλιξη της Ψυχής και της ένωσης με το ανυπέρβλητο AKH) και σχετίζεται με το «Αστρικό στοιχείο» του εαυτού κατά τις πεποιθήσεις της Θεοσοφίας.
Ένας τέτοιος τριμερής διαχωρισμός της γήινης ύπαρξής μας σε σώμα – ψυχή – πνεύμα φαίνεται πως ήταν μία παγκόσμια πεποίθηση που επικράτησε σε μή Ιουδαιο-Χριστιανικές Πεποιθήσεις και συστήματα. Όπως και να αποκελέσουμε αυτά τα επί μέρους ψυχικά στοιχεία, οι Σαμάνοι ανά τον Κόσμο συμπεριλαμβανουμένων και εκείνων της Μεσαιωνικής εποχής και του Σκοταδισμού ίσχυρίζονταν πως κατείχαν την δύναμη να τα ενώνουν μέσω από τεχνικές διαλογισμού και ενίοτε την χρήση ψυχοτρόπων ουσιών και να επιτύχουν την Συνειδητή απόσχιση από το Φυσικό σώμα. Και μερικά από τα πιό μυστηριώδη Αλχημικά κείμενα του 16ου και του 17ου Αιώνα περιέχουν φανερές ή κεκρυμμένες αποδείξεις πως οι ερευνητές της Αλχημειας επιχειρούσαν ακριβώς αυτά τα δύσκολα «Ταξίδια πέρα από το σώμα»
Ενεργειακά Διπλά
Ίσως η ισχυρότερη απόδειξη πως ένα κομμάτι της Αλχημείας αναζητούσε την τελειοποίηση της Εξωσωματικής εμπειρίας (Αστρικο Ταξιδι) προέρχεται από τις μαρτυρίες των σύγχρονων Αστρικών ταξιδευτών πως το κλειδί για την επίτευξη της ενεργούς Συνειδητότητας από το κοιμώμενο φυσικό σώμα είναι σην ουσία η ένωση των στοιχείων του σώματος και όχι η διαίρεσή τους.
Η ιδιαίτερη προσοχή στην επανένωση χημικών ουσιών στην Φυσική Αλχημεία θα μπορούσε να είναι η πρώτη ανάγνωση στις αλχημικές αναφορές του φαινομένου, όμως σηματοδοτεί επίσης την ιδιαίτερη σημασία που πρέπει να δοθεί στην επανένωση της Ψυχής/πνεύματος με το σώμα για την επιτυχία της αστρικής Εξερεύνησης. Ο λόγος αυτής της προσεκτικής επανένωσης δεν είναι η ασφάλεια του ατόμου όπως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς: Πέρα από τους υποσυνείδητους φόβους για την μόνιμη διάσπαση των στοιχείων του σώματος δεν υπάρχουν γνωστές καταγραφές αστρικών εξερευνητών που απέτυχαν να επιστρέψουν από την αστρικοί περιπλάνηση σώοι και αβλαβείς. Ο λόγος μάλλον είναι το γεγονός πως το συνειδητό κομμάτι του εαυτού ( Ψυχή ή Αστρικό Σώμα) πρέπει να παραμείνει σε επαφή με το πνευματικό/αιθερικό σώμα γιατί σε διαφορετική περίπτωση η ανάκληση ολόκληρης της εμπειρίας θα χαθεί. Αν δεν μπορείς να θυμηθείς την στιγμή που ξυπνάς/επιστρέφεις είναι στην ουσία σαν να μην «ταξίδεψες». Κατά συνέπεια είναι κρίσιμο στην σύγχρονη πρακτική της Αστρικής εμπειρίας η ανάκληση της επιστροφής του Σώματος και το «ξύπνημα».
Τέλος 1ου Μέρους | Πηγή άρθρου
Από το mindhack.gr
Αρκετοί Συγγρεαφείς συμπεριλαμβανομένου του Robert Monroe (Journeys Out of the Body) υποστηρίζουν πως είχαν εμπειρίες που λογίζονται ως πραγματικές και ώς τέτοιες αποδεικνύουν πως η Συνειδητότητα του Ατόμου μπορεί να υπάρχει πέρα και ξεχωριστά από το Φυσικό σώμα του Ανθρώπου. Άλλοι Συγγραφείς αντιμετωπίζουν το ζήτημα με σκεπτικισμό ανεξάρτητα από την πιθανή πραγματική φύση τέτοιων εμπειριώ και τις θεωρούν ως παιχνιδίσματα της ανθρώπινης μνήμης.
Ανεξάρτητα από την πραγματικη φύση της εμπειρίας, αν δηλαδή πρόκειται για εξωσωματικό ταξίδι ή για φωτεινό ονείρεμα που δίνει την εντύπωση ενός πραγματικού Αστρικού Ταξιδιού, φαίνεται ξεκάθαραπως υπήρχαν σημαντικές τέτοιου είδους εμπειρίες στις Αρχαίες Μυστικιστικές Παραδόσεις. Η επίτευξη μίας τέτοιας «κατάστασης» ίσως ήταν ο στόχος των αρχαίων Σαμανικών Πρακτικών «Επώασης» που πιθανόν εξασκούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες όπως έχει περιγραφεί από τον Peter Kingsley. Και γνωρίζουμε επίσης πως οι περιγραφές για το Πνευματικό Ταξίδι τα Αιγυπτιακά Ιερά «Επιθανάτια» Κείμενα δεν ανέφεραν μονάχα το ταξίδι της Ψυχής στην μετά Θάνατον Ζωή αλλά και περιέγραφαν μία ενεργητική Σαμανική πρακτική που εξασκούταν κατά την διάρκεια της ζωής του ατόμου. Με άλλα λόγια οι Αιγύπτιοι Μυστικιστές εξασκούσαν καθημερινά το Αστρικό ταξίδι ως μία υπέρτατη Φιλοσοφική προετοιμασία για τον Θάνατο.
Φυσικά κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως ίσως μία τέτοια πρακτική εξάσκηση γινόταν και για άλλους Λόγους. Αν αναλογιστούμε τον Ρόλο που κατείχαν οι Προφήτες του Ισραήλ και το πλήθος των πληροφοριών που κατείχαν τότε θα μπορούσαμε να υποθέσουμε πως οι Αιγύπτιοι Μύστες χρησιμοποιούσαν τα εξωσωματικά ταξίδια κα ιάλλες Σαμανικές Τεχνικές για να κατορθώσουν αυτό που σήμερα αποκαλούμε «Κατασκοπεία Ψ» για χάρην του Βασιλείου. Οι Εξωσωματικές εμπειρίες συνδέονται με πνευματικές δυνατότητες όπως η Διορατικότητα και μερικοί από τους σύχρονους κάτοχους της δύναμης αυτής έχουν συνδέσει αυτή την Ψυχική δύναμη με το Αστρικό Ταξίδι.
Οι Αλχημικές παραδόσεις της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής που εξελίχθηκαν στην Αιγυπτιακή Μυστικιστική παράδοση θα συνέχιζαν την μεταλαμπάδευση αυτών των πρακτικών,που είναι
συγκαλλυμένες κάτω από στρώσεις «Υλιστικού» Συμβολισμού. Ο Carl Jung διαφώτισε τις κρυμμένες εσώτερες πτυχές της Αλχημείας υποστηρίζοντας πως η Μεγάλη Εργασία αποτελούταν από την προβολή Ασυνείδητου Υλικού προιόντος μέσα σε υλικές μεταμορφώσεις χρησιμοποιώντας εργαστηριακές ενέργειες και διαδικασίες ως ένα συμβολικό πίνακα ελέγχου σε προσωπικά ταξίδια αυτοπραγμάτωσης. Όμως ακόμη και αν περιέργαψε την παραπάνω «Ενεργή Φαντασία» ως μέθοδο Αυτο-Εξερεύνησης ο Jung μάλλον δεν γνώριζε για την ύπαρξη αυτού που αποκαλούμε Φωτεινό Ονείρεμα. Και έστω και αν είχει βιώσει το δικό του Αστρικό ταξίδι έπειτα από μία καρδιακή προσβολή το 1944 (Περίπτωση Επιθανάτιας εμπειρίας) δεν είχε συνδέσει τέτοιου είδους εμπειρίες με αυτό που προσπαθούσαν να επιτύχουν οι Αλχημιστές.
Με δεδομένες τις γνώσεις που έχουμε ως Ανθρωπότητα για τις Αρχαίες Σαμανικές Πρακτικές τις Αιγύπτου που ανέλιξαν την Επιστήμη της Αλχημείας και τις αναλογίες της Ευρωπαικής Αλχημίας σε σχέση με το Τάντρα και την Γιόγκα μπορούμε να συμπεράνουμε πως οι αλχημικές αναζητήσεις πρέπει να αφορούσαν και πέρα από την ενεργή φαντασία και τις προβαλλόμενες διαδικασίες που περιέγραψε ο Jung. Ο πραγματικός Φιλοσοφικός Χρυσός για μερικούς (ή αρκετούς) Αλχημιστές ίσως να ήταν η έλλειψη Φόβου μπροστά στον θάνατο και η αλληγορική «Αθανασία» που επιτυγχάνεται από τις αστρικές εμπειρίες του Εαυτού.
Πνεύμα & Ψυχή
H καίρια προυπόθεση για την ανάπτυξη μίας τέτοιας αστρικής ατομικής ισχύς σε διάφορες αρχαίες μα και νέες παραδόσεις ήταν όχι μονάχα η καλλιέργεια μίας Δυαδικής αντίληψης της Ψυχής και του Σώματος & του Μυαλού και του Σώματος, αλλά και η περαιτέρω υποδιαίρεση της Ψυχικής ύπαρξης σε δύο διαφορετικούς παράγοντες. Οι Παγανιστικές και οι Λαογραφικές παραδόσεις περιέγραφαν ένα πνεύμα με χαμηλή και ζωώδη συνειδητότητα που διέφερε από την δυτική αντίληψη ενός πιο ενεργού συνειδητού ψυχικού εαυτού ίσου με αυτό που στην Χριστιανική παράδοση ονομάστηκε Ψυχή. Αυτές ήταν διαφορετικές οντότητες και κάθε άλλο παρά συνώνυμες όπως συνήθως παρερμηνεύεται σήμερα από πολλούς ανθρώπους.
Εν γένει, το Θηλυκό-Ζωώδες πνεύμα θεωρούταν υπεύθυνο για τα φαινόμενα που ανήκουν σε εκείνο που ο Φρόιντ και ο Γιούνγκ αργότερα αποκάλεσαν «Ασυνείδητο» και θεωρούταν ικανό να αποχωρίζεται το σώμα κατά την διάρκεια του ύπνου. Οι Αιγύπτιοι το αποκαλούσαν ΚΑ. Για τους Ευρωπαίους Παγανιστές ήταν το Πνευματικό διπλό ή Θηλυκός Πνευματικός Οδηγός. Ο Claude Lecoutoux σε μία μελέτη του για την Ευρωπαική Παγανιστική/Σαμανική Παράδοση σχετικά με τα Αιθερικά Διπλά καταδεικνύει πως αυτός ο παράγοντας ήταν υπεύθυνος για φαινόμενα Φαντασμάτων και Πόλτεργκειστ. Ως μία αναζωογονητική δύναμη το πνεύμα ήταν σύμμαχος με την αναπνοή (εξού και το όνομα Spiritus) και συνδεόταν με το φυσικό σώμα αλλά και τα κόκκαλα με ένα άμεσο τρόπο. Αρκετά αργότερα στην Θεοσοφική παράδοση έγινε γνωστό ως «Αιθερικό Σώμα» και οι σύγχρονοι Συγγραφείς αναφέρονται σε αυτό με την ονομασία «Ενεργειακό Σώμα».
Αυτό το θηλυκό ενεργειακό πνευματικό στοιχείο ερχόταν σε αντίθεση με τοπερισσότερο συνειδητό στοχείο που σχετιζόταν με την αρσενική λογική και συνειδητή σκέψη. Αν και το Στοιχείο της «Ψυχής» ήταν ικανό να Ανέλθει μετά θάνατον ή κατά την διάρκεια εκστατικών συνθηκών, στην καθημερινή ζωή βρισκόταν «εγκλωβισμένο» στο φυσικό σώμα εν αντιθέσει με το Αιθερικό Στοιχείο. Όντως τα δύο αυτά μέρη του Εσώτερου Εαυτού απέφευγαν την άμεση επαφή. Το Στοιχείο της Ψυχής ήταν το Αιγυπτιακό BA (και ήταν ικανό για την Ανέλιξη της Ψυχής και της ένωσης με το ανυπέρβλητο AKH) και σχετίζεται με το «Αστρικό στοιχείο» του εαυτού κατά τις πεποιθήσεις της Θεοσοφίας.
Ένας τέτοιος τριμερής διαχωρισμός της γήινης ύπαρξής μας σε σώμα – ψυχή – πνεύμα φαίνεται πως ήταν μία παγκόσμια πεποίθηση που επικράτησε σε μή Ιουδαιο-Χριστιανικές Πεποιθήσεις και συστήματα. Όπως και να αποκελέσουμε αυτά τα επί μέρους ψυχικά στοιχεία, οι Σαμάνοι ανά τον Κόσμο συμπεριλαμβανουμένων και εκείνων της Μεσαιωνικής εποχής και του Σκοταδισμού ίσχυρίζονταν πως κατείχαν την δύναμη να τα ενώνουν μέσω από τεχνικές διαλογισμού και ενίοτε την χρήση ψυχοτρόπων ουσιών και να επιτύχουν την Συνειδητή απόσχιση από το Φυσικό σώμα. Και μερικά από τα πιό μυστηριώδη Αλχημικά κείμενα του 16ου και του 17ου Αιώνα περιέχουν φανερές ή κεκρυμμένες αποδείξεις πως οι ερευνητές της Αλχημειας επιχειρούσαν ακριβώς αυτά τα δύσκολα «Ταξίδια πέρα από το σώμα»
Ενεργειακά Διπλά
Ίσως η ισχυρότερη απόδειξη πως ένα κομμάτι της Αλχημείας αναζητούσε την τελειοποίηση της Εξωσωματικής εμπειρίας (Αστρικο Ταξιδι) προέρχεται από τις μαρτυρίες των σύγχρονων Αστρικών ταξιδευτών πως το κλειδί για την επίτευξη της ενεργούς Συνειδητότητας από το κοιμώμενο φυσικό σώμα είναι σην ουσία η ένωση των στοιχείων του σώματος και όχι η διαίρεσή τους.
Η ιδιαίτερη προσοχή στην επανένωση χημικών ουσιών στην Φυσική Αλχημεία θα μπορούσε να είναι η πρώτη ανάγνωση στις αλχημικές αναφορές του φαινομένου, όμως σηματοδοτεί επίσης την ιδιαίτερη σημασία που πρέπει να δοθεί στην επανένωση της Ψυχής/πνεύματος με το σώμα για την επιτυχία της αστρικής Εξερεύνησης. Ο λόγος αυτής της προσεκτικής επανένωσης δεν είναι η ασφάλεια του ατόμου όπως θα μπορούσε να υποθέσει κανείς: Πέρα από τους υποσυνείδητους φόβους για την μόνιμη διάσπαση των στοιχείων του σώματος δεν υπάρχουν γνωστές καταγραφές αστρικών εξερευνητών που απέτυχαν να επιστρέψουν από την αστρικοί περιπλάνηση σώοι και αβλαβείς. Ο λόγος μάλλον είναι το γεγονός πως το συνειδητό κομμάτι του εαυτού ( Ψυχή ή Αστρικό Σώμα) πρέπει να παραμείνει σε επαφή με το πνευματικό/αιθερικό σώμα γιατί σε διαφορετική περίπτωση η ανάκληση ολόκληρης της εμπειρίας θα χαθεί. Αν δεν μπορείς να θυμηθείς την στιγμή που ξυπνάς/επιστρέφεις είναι στην ουσία σαν να μην «ταξίδεψες». Κατά συνέπεια είναι κρίσιμο στην σύγχρονη πρακτική της Αστρικής εμπειρίας η ανάκληση της επιστροφής του Σώματος και το «ξύπνημα».
Τέλος 1ου Μέρους | Πηγή άρθρου
Από το mindhack.gr
Ας ερχοσουν για λιγο
Η ΔΑΝΑΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΣΟΓΙΟΥΛ. ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΤΡΑΪΦΟΡΟΥ ΧΑΡΙΖΟΥΝ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΜΙΑ…
youtube.com
REVISTA DE CENEFAS
Ο χρήστης Tejidos a crochet, palitos y otros πρόσθεσε 13 νέες φωτογραφίες στο άλμπουμ: REVISTA DE CENEFAS.
ESPERO LES GUSTE
Ελπίζω να σου αρέσει
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Δημοφιλείς αναρτήσεις
-
Maria Dimitriou 1 Απριλίου στις 3:51 μ.μ. · exypnes-idees.gr 7 Μοναδικά φυτά εσωτερικού χώρου που δεν χρε...
-
Ο χρήστης Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση . 17 Ιουλίου 2017 · Η Anna Nikolaidou κοινοποίησε ένα βίντεο σ...
-
Ο Σταφυλίνακας Kλικ στη φωτογραφία για περισσότερα http://toperivoli.com/content/%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%...
-
http://share24.gr/9-tropi-gia-na-antidrasis-otan-kapios-se-pligosi/ 9 Τρόποι για να Αντιδράσεις Όταν Κάποιος σε Πληγώσει - share24.gr...
-
Maria Dimitriou κοινοποίησε μια δημοσίευση του George Styl Όταν ήμουν μικρός η γιαγιά μου τα έβαζε στο καντήλι για φυτίλι !!! Ξε...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε ένα σύνδεσμο . 4 σημάδια-καμπανάκια ότι ο μεταβολισμός σας είναι στα κόκκινα και κιν...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Bossnews.gr . · Πως να απαλλαγείτε από το νύχι που μπαίνει μέσα στο δέρμ...
-
Maria Dimitriou 22 Αυγούστου στις 12:22 π.μ. · olympospress.blogspot.com Γιατί οι Δελφοί έστειλαν τους Σ...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση της Dimitra Nikolaou . Η αρμπαρόριζα η θαυματουργή για τα νεύρα ...
-
Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Διατροφη Υγεια . Αγιόκλημα: Ένα θαυματουργό φαρμακευτικό φυτό που πρέπει να...
