ο Αυτοκράτορας Θεόφιλος. (829-842)

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

 

Ἑλληνοϊστορεῖν

20 Ιανουαρίου 2015 ·

Σαν σήμερα, το 842, πεθαίνει ο Αυτοκράτορας (829-842) Θεόφιλος.
Καταγόταν από την πόλη Αμόριο, την ανατολικότερη της Φρυγίας, εκεί οπού γεννήθηκε ο πατέρας του, αυτοκράτορας Μιχαήλ Β΄. Νεότατος διακρίθηκε κατά της στάσης του στρατηγού Θωμά και ο πατέρας του τον έκανε συμβασιλιά το 823.
Τότε, οι Σαρακηνοί κατέλαβαν την Κρήτη. Αλλά ο Θεόφιλος, που έμεινε μόνος αυτοκράτωρ τον Οκτώβριο του 829, όταν πέθανε ο πατέρας του, πραγματοποίησε τρομερές επιχειρήσεις κατά των Αράβων, στα ανατολικά. Τον Ιούλιο του 833 πέθανε ο καλίφης Αλ Μαμούν και ο Θεόφιλος για τρία χρόνια ασχολήθηκε με ειρηνικά έργα, πολύ σπουδαία. Ο νέος, όμως, χαλίφης Αλ Μοτασσίμ άρχισε τις εχθροπραξίες και ο μαχητικός Θεόφιλος οδήγησε το στρατό του μέχρι τον Ευφράτη. Κατέλαβε τα Σαμόσατα και εκυρίευσε την πατρίδα του καλίφη Σωζόπετρα, την οποία και κατέσκαψε το 836. Στην Κωνσταντινούπολη ετέλεσε θρίαμβο. Αλλά ο καλίφης συγκέντρωσε τεράστιο στρατό και ανέβηκε μέχρι το Αμόριο για να κάνει τα ίδια στο Θεόφιλο. Το σπουδαιότατο φρούριο, που ήταν και μεγάλο κέντρο εμπορίου, με ιουδαίους και τσιγγάνους, είχε δεχτεί τις περισσότερες πολιορκίες από κάθε άλλο. Αρχές Σεπτεμβρίου του 838 χτύπησαν τα στίφη την πόλη που υπέκυψε από προδοσία στις 24 του μήνα και καταστράφηκε (άλλοι μιλούν για Αύγουστο μήνα). Ο Θεόφιλος, που δεν ήταν πια για το λαό ο «άθεος» εικονομάχος, αλλά ο μέγιστος και δραστήριος αυτοκράτωρ, δε μπόρεσε να τη σώσει. Η σφαγή ήταν μεγάλη και οι αιχμάλωτοι χιλιάδες, που κόσμησαν το θρίαμβο του καλίφη στη Βαγδάτη. Εκεί με τρομερά μαρτύρια, προπαντός οι στρατηγοί, δεν αλλαξοπίστησαν και γι’ αυτό τους αποκεφάλισαν. Η Εκκλησία τους τιμά ως αγίους στις 6 Μαρτίου.
Υπάρχει και δημώδες άσμα, σχετικό με το φημισμένο κάστρο του Αμορίου. Ο πόλεμος συνεχίστηκε μέχρι το 840, που έγινε ειρήνη και γύρισαν οι εναπομείναντες αιχμάλωτοι, με τα χάλια τους. Ο ίδιος ο Θεόφιλος είχε ταλαιπωρηθεί πολύ και σιγά-σιγά «έπεφτε» και πέθανε 20 Ιανουαρίου του 842.
Στα εσωτερικά του κράτους δεν άφησε οικονομικά προβλήματα, ενώ επί της βασιλείας του χτίστηκαν πολυτελή οικοδομήματα, παλάτια, νοσοκομεία κλπ. Η δικαιοσύνη και οι ευεργεσίες ήταν από τα βασικά του χαρακτηριστικά. Κυκλοφορούσε στις αγορές «ινκόγνιτο» και μάθαινε για τις τιμές τροφίμων, καυσίμων, ρούχων κλπ. Για την αμεροληψία του αναφέρουν ένα γεγονός που εντυπωσιάζει. Κάποιος, λέει, στρατηγός πήρε το θαυμάσιο άλογο ενός ιππέα και το χάρισε στον Θεόφιλο σαν να ήτανε δικό του. Ο στρατιώτης, που ως τότε σωζότανε με το άλογό του, σκοτώθηκε στη μάχη. Η χήρα του, που δεν είχε πια να θρέψει τα παιδιά της, πήγε και σταμάτησε με θάρρος, σε βασιλική πομπή προς τις Βλαχέρνες, μπροστά στον αυτοκράτορα, ζητώντας του να την ακούσει, αρπάζοντας το χαλινάρι από το άλογο που την ήξερε. Ο Θεόφιλος την άκουσε και φώναξε τον έκπληκτο στρατηγό σε απολογία. Αυτός παραδέχτηκε την ενοχή του και ζήτησε χάρη. Ο Θεόφιλος, όμως, τον έστειλε στην εξορία και όρισε τη χήρα και τα παιδιά της κληρονόμους του ενόχου. Αυτά τα αναφέρει ο Σκυλίτζης, ο Ψευδο-Κωδινός κ. ά.
Απ’ όσα λένε, φαίνεται πως ο Θεόφιλος έπαιρνε θέση πάντα υπέρ των φτωχών. Χαρακτηρίστηκε ως ευπαίδευτος, δίκαιος, φιλόπονος, γενναίος, φιλόκαλος, αλλά και φιλύποπτος, εύπιστος και πολλές φορές αυστηρός και βίαιος, όπως συνέβη στην περίπτωση της Εικονομαχίας.
(Πηγή κειμένου: http://www.patris.gr/articles/107507?PHPSESSID#.Ut1hkxBYnIU)
[Εικόνα: Ο Θεόφιλος σε μικρογραφία από το χρονικό του Ιωάννη Σκυλιτζη]
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

Δώρα Στράτου

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

 

Ἑλληνοϊστορεῖν

20 Ιανουαρίου 2015 ·

Σαν σήμερα, το 1988, πεθαίνει η χορογράφος και λάτρης της λαϊκής μας παράδοσης Δώρα Στράτου.
Το 1967 πήρε το Παγκόσμιο Βραβείο Θεάτρου, τη σημαντικότερη διεθνή διάκριση και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών.
Έγραψε τρία βιβλία: "Μια παράδοση, μια περιπέτεια", "Ελληνικοί χοροί, ένας ζωντανός δεσμός με το παρελθόν" και "Ελληνικοί παραδοσιακοί χοροί". Επίσης, εξέδωσε μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο σειρές δημοτικής μουσικής: 45 δίσκους.
[Οπτικοακουστικό: ΔΩΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥ - ΚΑΡΠΑΘΟΣ, Αγαπάς μωρ' αγαπάς & Πάνω χορός http://www.youtube.com/watch?v=GIGL988IhLw]
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

Ἅγιος Ἀρσένιος Ἀρχιεπίσκοπος Κερκύρας

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

Ἑλληνοϊστορεῖν

19 Ιανουαρίου 2015 ·

Το Συναξάρι της ημέρας
Σήμερα, 19 Ιανουαρίου, γιορτάζουν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας:
+Άγιος Αρσένιος Αρχιεπίσκοπος Κερκύρας
+Όσιοι Μακάριος ο Αιγύπτιος και Μακάριος ο Αλεξανδρεύς
+Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός
+Αγία Ευφρασία
+Ανακομιδή Ιερών Λειψάνων του Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου
+Ανάμνηση Θαύματος Μεγάλου Βασιλείου
+Όσιος Μελέτιος ο Γαλησιώτης ο Ομολογητής
+Όσιος Κοσμάς ο Χρυσοστόματος
+Όσιος Μακάριος Επίσκοπος Ιερισσού
+Άγιος Μακάριος ο Καλογεράς
+Όσιος Μακάριος ο Νηστευτής εκ Ρωσίας
+Όσιος Μακάριος ο Διάκονος εκ Ρωσίας
+Άγιος Θεόδωρος του Νόβγκοροντ

Ὁ Ἅγιος Ἀρσένιος Ἀρχιεπίσκοπος Κερκύρας
Ὑπῆρξε στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Βασιλείου τοῦ Μακεδόνα (867-886), στὴν Ἱερουσαλήμ. Ὁ πατέρας του ἦταν καὶ αὐτὸς ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, ἡ δὲ μητέρα του ἀπὸ τὴν Βηθανία. Σὲ μικρὴ ἡλικία οἱ γονεῖς του τὸν ἀφιέρωσαν σ᾿ ἕνα τῶν ἐκεῖ μοναστηριῶν, ὅπου διδασκόταν τὴν μοναχικὴ ζωὴ καὶ 12 χρονῶν ἐκάρη μοναχός. Ἀργότερα ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ πῆγε στὴ Σελεύκεια, ὅπου χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Ἀπὸ τὴν Σελεύκεια ἐπανῆλθε στὴν Ἱερουσαλὴμ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐπὶ Πατριάρχου Τρύφωνος (928-931) πῆρε Ἱερατικὴ θέση. Ἐπὶ δὲ τοῦ διαδόχου του Τρύφωνα, Θεοφύλακτου (933-956) ἐκλέχτηκε ἐπίσκοπος Κερκύρας γιὰ τὴν πολὺ ἐνάρετη ζωή του. Σὰν ποιμενάρχης διακρίθηκε γιὰ τὴν εὐαγγελική του δράση καὶ ἀφοσιώθηκε ὁλοκληρωτικὰ στὶς ἀνάγκες τοῦ ποιμνίου του. Κάποτε ὅμως, ὁ Κωνσταντῖνος Πορφυρογέννητος (911 -959), ἄγνωστο γιὰ ποιὸ λόγο, ζήτησε νὰ παρουσιαστοῦν στὴ βασιλεύουσα οἱ Κερκυραῖοι πρόκριτοι. Ὁ γέροντας, πλέον Ἀρσένιος, ἀνέλαβε νὰ διευθετήσει τὰ πράγματα καὶ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη. Στὴν ἐπιστροφὴ ὅμως, πέθανε στὸ δρόμο κοντὰ στὴν Κόρινθο. Ἀπὸ ἐκεῖ μετακομίστηκε στὴν Κέρκυρα καὶ τὸ Ἱερό του λείψανο ἔκανε, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, πολλὰ θαύματα.
(ἀπὸ τὸ βιβλίον «Ἁγιολόγιον τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ συνέγραψε ὁ Χρῆστος Τσολακίδης)
Ἀπολυτίκιον
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Σοφίας τας χάριτας, καρποφορήσας πιστώς, ποιμήν ιερώτατος, της Εκκλησίας Χριστού, εδείχθης Αρσένιε, όθεν εν τη Κέρκυρα, ευκλεώς διαπρέψας, ίθυνας τον λαόν σου, προς νομάς αληθείας. Και νυν ταις σαις ικεσίαις, σώζε τους δούλους.
(Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/)

η Βυζαντινή αυτοκράτειρα Πουλχερία

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

 

Ἑλληνοϊστορεῖν

19 Ιανουαρίου 2015 ·

Σαν σήμερα, το 399, γεννιέται η Βυζαντινή αυτοκράτειρα Πουλχερία. Ήταν αδελφή του Θεοδοσίου του Β’ και επίτροπος της διαθήκης του πατέρα τους – ο Θεοδόσιος Β’ είχε επιλεγεί Αυτοκράτορας σε ηλικία μόλις επτά ετών.
Επειδή ο κατά δύο έτη μικρότερος αδελφός της ήταν άβουλος και ασθενούς χαρακτήρος, ενώ η ίδια εκτός από μορφωμένη δεν εστερείτο και πολιτικών ικανοτήτων, ήσκησε, καθ’ όλην την διάρκεια της μακράς του βασιλείας, σημαντική επιρροή στις αποφάσεις του. Το 414 μάλιστα έθεσε ουσιαστικώς εκποδών τον Ύπατο Ανθέμιο (τον δεύτερο επίτροπο της διαθήκης του πατέρα τους) και αναγορεύτηκε Αυγούστα. Σημαντική επιρροή στις αποφάσεις του Θεοδοσίου ήσκησαν επίσης ο ευνούχος Χρυσάφιος, καθώς και η σύζυγός του Ευδοκία. Η Ευδοκία επελέγη από την Πουλχερία ως σύζυγος του νεαρού αυτοκράτορος.
Αυτή πρώτη θέσπισε δια νόμου το «περί του Ελληνιστί διατίθεσθαι», να χρησιμοποιείται δηλ. η Ελληνική ως επίσημη γλώσσα του Κράτους, ενώ πριν χρησιμοποιόταν η Λατινική.
Πολύ υπερασπιζόταν την Ορθοδοξία και βοήθησε την Εκκλησία. Οι Πατριάρχες και ο λοιπός κλήρος και ο λαός την σέβονταν και την τιμούσαν πολύ. Τιμήθηκε όσο ελάχιστοι άλλοι βασιλείς για την ευλάβεια, τη σύνεση, τις πολλές αρετές και τις αμέτρητες αγαθοεργίες της. Με ειλικρινή και άπειρο σεβασμό αναφέρονταν σε αυτήν και την επευφημούσαν ως νέα Αγία Ελένη.
(Εικόνα: Νόμισμα με την μορφή της Πουλχερίας)
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

Το «ΧΕΙΜΑΡΑ»

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη Ἑλληνοϊστορεῖν.

19 Ιανουαρίου 2015 ·

Σαν σήμερα, στα 1947, η μεγαλύτερη ελληνική ναυτική τραγωδία στο Νότιο Ευβοϊκό, με 400 νεκρούς. Το πλοίο «Χειμάρρα» που έκανε τη διαδρομή Πειραιάς - Θεσσαλονίκη βυθίζεται μεταξύ Νέων Στύρων και Αγίας Μαρίνας.
Το «ΧΕΙΜΑΡΑ» αναχωρεί από τη Θεσσαλονίκη στις 8.30 το πρωί του Σαββάτου 18 του Γενάρη 1947, με προορισμό το λιμάνι του Πειραιά. Στις 4.10 το πρωί της Κυριακής, και όταν το πλοίο βρίσκεται 1,5 μίλι από το ερημονήσι Καβαλλιάνοι και 14 μίλια από τη Ραφήνα, ένας ισχυρός κρότος ακούγεται δημιουργώντας τρόμο στους επιβάτες. Ακολουθεί πανικός. Πενήντα πέντε λεπτά αργότερα, στις 5.05, ο πλοίαρχος, Σπύρος Μπιλίνης, δίνει διαταγή να εγκαταλειφθεί το πλοίο.
«Αρπάχτηκα από μια καουτσουκένια σχεδία και ενώ το καράβι βούλιαζε με την αριστερή μπάντα, βρέθηκα στη θάλασσα», περιγράφει ο Γ΄ ασυρματιστής του πλοίου, κ. Φρέρης, σε εφημερίδες της εποχής. «Βούλιαξα και εγώ. Κάποια γυναίκα με κρατούσε από τα πόδια. Ενώ βυθιζόμουν, κρατώντας όσο μπορούσα την αναπνοή μου και ενώ με παρέσυρε η δίνη που έκανε το “ΧΕΙΜΑΡΑ“, κουνώντας χέρια και πόδια βρέθηκα στον αφρό. Σε λίγο είδα συντρίμμια του καραβιού και αρπάχτηκα από αυτά. Η θάλασσα είχε γεμίσει από ναυαγούς. Παλεύανε λίγο με το νερό και βουλιάζανε. Στα αυτιά μου έχω τις φωνές τους, “κρυώνω, κρυώνω”. Οι περισσότεροι ναυαγοί ύστερα από λίγη ώρα σιωπούσαν για πάντα»…
[Οπτικοακουστικό - Χειμάρα 19/1/1947: http://www.youtube.com/watch?v=jdYIp5YxDaU]
Το πόρισμα από τις ανακρίσεις που διενήργησε η Ανακριτική Επιτροπή Ελέγχου Ναυτικών Ατυχημάτων κατέληξε πως το πλοίο δεν κινούνταν επί της ορθής πορείας με αποτέλεσμα να προσκρούσει στη βραχονησίδα «Γάιδαρο».
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο http://ellinoistorin.gr/]

Καρμπονάρα φούρνου

Χρειαζόμαστε μανιτάρια , πρασινη πιπερια, αλαντικα, τυρι, κρέμα γάλακτος, μακαρόνια ριγγατόνι , κύβο βοδινο (προαιρετικα) σε μια ώρα τρώμε...καλή όρεξη!

Μπριζόλες κοκκινιστό

Μπριζόλες απο χοιρινό λαιμό με πατάτες στην κατσαρόλα

Η ένωση δύο πλεκτών

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε το βίντεο του χρήστη ‎عشاق الكروشيه والتريكو Crochet and Knitting lovers‎.

·

Αν θέλετε να ενώσετε δύο πλεκτά κομμάτια , αυτός είναι ένας τρόπος τέλειος και το αποτέλεσμα άψογο!!!

 

Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας

https://www.sansimera.gr/biographies/774


Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας
295 – 373

  

Εξέχουσα μορφή της Χριστιανικής Εκκλησίας, που διακρίθηκε για τους μακροχρόνιους και σκληρούς αγώνες του υπέρ της ορθής πίστης και εναντίον της αίρεσης του Αρειανισμού. Γι’ αυτό τον λόγο ονομάσθηκε από την εκκλησία Μέγας. Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 18 Ιανουαρίου από την Ορθόδοξη Εκκλησία και στις 2 Μαΐου από την Καθολική Εκκλησία. Την ημέρα αυτή η Ορθοδοξία τιμά την ανακομιδή των λειψάνων του. Στα καθ’ ημάς, είναι πολιούχος Άγιος του Διδυμοτείχου, της Ιστιαίας και της Αμφιλοχίας.
Ο Αθανάσιος γεννήθηκε το 295 στην Αλεξάνδρεια από γονείς χριστιανούς. Υπάρχει ένας θρύλος, σύμφωνα με τον οποίο, όταν ήταν ακόμα παιδί, βάφτιζε στην ακρογιαλιά παιδιά ειδωλολατρών, τηρώντας τους ιερούς κανόνες. Ο τοπικός επίσκοπος Αλέξανδρος, γεμάτος θαυμασμός γι' αυτό το αυθόρμητο έργο του νεαρού παιδιού, λέγεται ότι αναγνώρισε ως έγκυρες όλες της βαπτίσεις του. Στη συνέχεια τον πήρε υπό την προστασία του και ανέλαβε τις σπουδές και τη γενική μόρφωσή του. Με τον καιρό, ο Αθανάσιος έγινε γραμματέας του επισκόπου και σε ηλικία 24 ετών χειροτονήθηκε διάκονος.
Όταν άρχισε τη θρησκευτική του δράση, η Αλεξάνδρεια ήταν ανάστατη από τη διδασκαλία του τοπικού πρεσβυτέρου Άρειου, που δίδασκε ότι ο Χριστός δεν ήταν θεός, αλλά κτίσμα του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο, ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκάλεσε το 325 την Α' Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια της Βιθυνίας. Εκεί δόθηκε η μεγάλη μάχη της Ορθοδοξίας, με πρωταγωνιστή τον Αθανάσιο. Η ρητορική του δεινότητα και η απροσδόκητη μαχητικότητά του προκάλεσε τον θαυμασμό εχθρών και φίλων, με αποτέλεσμα η φήμη του να εξαπλωθεί σε Ανατολή και Δύση. Ο Αθανάσιος έγινε το σύμβολο για τους ορθοδόξους στον αγώνα τους κατά κακοδοξιών του Αρείου και σύμφωνα με τη διδασκαλία του συντάχθηκαν τα πρώτα επτά άρθρα του «Συμβόλου της Πίστεως» («Πιστεύω…»).
Μετά τρία χρόνια, ο επίσκοπος Αλέξανδρος πέθανε, αφού είχε υποδείξει τον Αλέξανδρο ως διάδοχό του. Κλήρος και λαός τον αναγόρευσαν Πατριάρχη Αλεξανδρείας το 328, σε ηλικία 33 ετών. Ο Αθανάσιος συνεχίζει τον αγώνα του κατά του Αρειανισμού, αλλά υψηλά ιστάμενοι οπαδοί του Αρείου κατορθώνουν να τον εξορίσουν. Το 337, μετά τον θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ανακλήθηκε από την εξορία του και γύρισε θριαμβευτής στην Αλεξάνδρεια.
Όμως, οι εχθροί του δεν είχαν πει την τελευταία λέξη τους. Κατορθώνουν να τον εξορίσουν και πάλι, αλλά το 346 ξαναγύρισε στον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Εξορίστηκε για τρίτη φορά και κατέφυγε στην έρημο, όπου έζησε με κινδύνους και μεγάλες ταλαιπωρίες έξι ολόκληρα χρόνια. Ο Ιουλιανός τον επανέφερε στην Αλεξάνδρεια, αλλά τον εξόρισε και πάλι, όταν βάφτισε γυναίκες ειδωλολατρών επισήμων. Για πέμπτη φορά εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Ουάλη, αλλά ο ίδιος τον επανέφερε έπειτα από επίμονη απαίτηση του λαού της Αλεξάνδρειας.
Ο Μέγας Αθανάσιος διετέλεσε Πατριάρχης Αλεξανδρείας επί 46 έτη, 16 από τα οποία τα πέρασε στην εξορία, πότε στη Δύση (Ρώμη, Ακηλυία, Νύσσα κλπ) και πότε στην έρημο. Κοιμήθηκε στις 2 Μαΐου του 373, σε ηλικία 78 ετών. Συνέγραψε πολλά έργα, λόγους και επιστολές, για να αντικρούσει τους ειδωλολάτρες και τους αρειανούς. Έγραψε, επίσης, τη βιογραφία του δασκάλου και φίλου του Μεγάλου Αντωνίου. Τμήματα των λειψάνων του βρίσκονται στο ναό του Αγίου Ζαχαρία στη Βενετία και στον Κοπτικό ναό του Αγίου Μάρκου στο Κάιρο.
Απολυτίκιο
Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας, θείοις δόγμασιν υποστηρίζων την Εκκλησίαν, ιεράρχα Αθανάσιε, τω γαρ Πατρί τον Υιών ομοιούσιον, ανακηρύξας κατήσχυνας Άρειον. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη IScreta.gr.

Η εκκλησούλα είναι καρφωμένη κάτω από τον βράχο και πριν από την είσοδο, στοιβαγμένες σε μια γωνιά βρίσκονται μερικές πατερίτσες και άλλα τάματα, μεταλλικές πλάκες που αναπαριστούν μέλη του ανθρώπινου σώματος, ένα μπράτσο, μια γάμπα, ένα κεφάλι.

Στο Φαράγγι της Πατσού ή Αγίου Αντωνίου στο Ρέθυμνο

Το φαράγγι της Πατσού είναι μια τέλεια διαδρομή, ικανή να ερεθίσει το νου, την καρδιά και το σώμα λόγω των αρχαιολογικών έλξεων που εντάσσονται σε ένα…

iscreta.gr

Home Κρήτη Βουνά Στο Φαράγγι της Πατσού ή Αγίου Αντωνίου στο Ρέθυμνο

Στο Φαράγγι της Πατσού ή Αγίου Αντωνίου στο Ρέθυμνο

Το φαράγγι της Πατσού είναι μια τέλεια διαδρομή, ικανή να ερεθίσει το νου, την καρδιά και το σώμα λόγω των αρχαιολογικών έλξεων που εντάσσονται σε ένα υπέροχο φυσικό φόντο, και λόγω της συνεχούς πρόκλησης που θέτει στον πεζοπόρο που θέλει να το κατακτήσει.

Από το Ρέθυμνο παίρνουμε το δρόμο που οδηγεί στο Σπήλι και ενώνει το βόρειο με το νότιο τμήμα του νησιού. Μετά από 26 χλμ. στα Μιξόρουμα, ακολουθούμε την ένδειξη για τις Καρίνες, προσπερνάμε τη Λαμπινή, που πριν από τον οικισμό σ’ ένα ύψωμα, επιδεικνύει το στρογγυλό σχήμα της θαυμάσιας βυζαντινής εκκλησίας αφιερωμένης στην Παναγία. Αμέσως μετά από αυτό το χωριουδάκι μια πινακίδα προαναγγέλλει το φαράγγι του Αγίου Αντωνίου στα δώδεκα χιλιόμετρα, ενώ ο δρόμος σκαρφαλώνει, προσφέροντας προς τα νότια μια απίθανη θέα της περιφέρειας του Αγίου Βασιλείου.

 

Φτάνοντας στο διάσελο περνάμε τα σύνορα του δήμου Αμαρίου, το πρώτο χωριό που συναντάμε είναι οι Καρίνες που προστατεύεται από το όρος Κέδρος. Σε επτά χιλιόμετρα βρίσκεται η Πατσός, μικρό χωριό που χαρακτηρίζεται από άσπρα σπιτάκια με τις αυλές τους ολοκληρωτικά κατειλημμένες από στοιβαγμένους χοντρούς κορμούς δέντρων. Η πηγή, κάτω από την άκρη του δρόμου, λειτουργεί ακόμη σαν τη βρύση του χωριού όπου οι γυναίκες πλένουν τα ρούχα.

 

Με το που μπαίνουμε στην Πατσό μια ένδειξη στα αριστερά του δρόμου προαναγγέλλει σε ένα χιλιόμετρο το “Φαράγγι του Αγίου Αντωνίου” και τα “Ερείπια του Αγίου Αντωνίου”. Παρκάρουμε σε ένα πλάτωμα κάτω από τη σκιά μιας βελανιδιάς. Μια ογκώδης ξύλινη κατασκευή αναγγέλλει την είσοδο στο φαράγγι, μια απλή καγκελόπορτα μας κατευθύνει σε ένα μονοπάτι που ανηφορίζει ελαφρά προστατευμένο από μια ξύλινη περίφραξη.

Η υποβλητικότητα του χώρου ανακαλεί ορισμένες ρομαντικές γκραβούρες γερμανών ζωγράφων του χίλια οκτακόσια: μια ανοικτή ευρύχωρη πλαγιά, κατάφυτη από έξοχα φυλλώδη πλατάνια που καταλήγει στα γαργαριστά νερά μιας ρεματιάς. Πρόσφατα δημιουργήθηκαν αναβαθμίδες με παγκάκια για να απολαμβάνουν όλοι οι επισκέπτες το πανόραμα, ενώ στις περιοχές για πικ-νικ, ξύλινα τραπέζια και ένα αυτοσχέδιο μπάρμπεκιου βρίσκονται κοντά σε μια παλιά πηγή δίπλα στο ρεύμα του ποταμού. Πιο ψηλά σκαμμένη κάτω από το γκρεμό, βρίσκεται μια τεράστια σπηλιά που φιλοξενεί την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου και δίπλα, σε μια βραχώδη προεξοχή, υπήρχε ο βωμός του παγανιστικού ιερού.

 

Σε αυτό το φυσικό βωμό χιλιάδες χρόνια πριν, λάμβαναν χώρα τελετές συνδεδεμένες με τη μινωϊκή λατρεία της φύσης που είχαν ως επίκεντρο το μυστήριο της αλλαγής των εποχών και την ανανέωση του κύκλου της βλάστησης. Η ιερότητα του χώρου παρέμεινε ανέγγιχτη από την μινωϊκή εποχή μέχρι τους πρώτους αιώνες της ρωμαϊκής κατάκτησης του νησιού. Αναθηματικά αντικείμενα ανακαλύφθηκαν στην περιοχή του βωμού, μικρές αιχμές δοράτων, ιερά κέρατα από άργιλο, ενώ σε μια επιγραφή του 1ου αι. π.Χ. γίνεται αναφορά στη λατρεία του Ερμή Κραναίου (δωρικός τύπος του “Κρηναίου” κρήνη, πηγή). Η ξεχωριστή προτίμηση για τον Ερμή που λατρευόταν σε όλο το νησί ως προστάτης των βοσκών και των δασών, επιβεβαιώνεται από την εύρεση ενός μπρούτζινου αγαλματιδίου, του 1ου-3ου αι. μ.Χ. που τον αναπαριστά με πτερωτά σανδάλια, μυτερό κράνος, φαρέτρα, και ένα τρόπαιο κυνηγιού στο δεξί του χέρι. Κατά τη ρωμαϊκή εποχή ήταν φυσικό στη λατρεία του Ερμή να προστεθεί εκείνη του Πάνα, θεού των δασών, ένα άγαλμα του οποίου ανακαλύφθηκε στα περίχωρα.
Μετέπειτα, με τη διάδοση του χριστιανισμού, μέσα από μια διαδικασία όσμωσης πολύ διαδεδομένης στην Κρήτη, ο παγανισμός μετενσαρκώθηκε στη σεβαστή φιγούρα του Αγίου Αντωνίου του Ερημίτη.

 

Η εκκλησούλα είναι καρφωμένη κάτω από τον βράχο και πριν από την είσοδο, στοιβαγμένες σε μια γωνιά βρίσκονται μερικές πατερίτσες και άλλα τάματα, μεταλλικές πλάκες που αναπαριστούν μέλη του ανθρώπινου σώματος, ένα μπράτσο, μια γάμπα, ένα κεφάλι. Στο εσωτερικό του, ένας και μοναδικός χώρος μαυρισμένος από τον καπνό των κεριών, δίπλα στις εικόνες του Αγίου, υπάρχουν απλά χαρτάκια, όπου όχι μόνο στα ελληνικά, είναι γραμμένες παρακλήσεις για να παρασχεθεί ή χάρη ή ευχαριστίες από εκείνους που την έλαβαν.
Αρχίζουμε πάλι να βαδίζουμε στα βόρεια του δάσους, μπροστά μας έχουμε μια επιλογή: ένα ξύλινο βέλος στα αριστερά και ένα στα δεξιά, με την ίδια φράση γραμμένη στα ελληνικά “Βόρεια έξοδος” μας δείχνει να κατέβουμε στο φαράγγι. Συνεχίζουμε κατά μήκος της ανατολικής πλαγιάς γιατί το “Σπήλαιο Φουρναρό” φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον. Μια σπηλιά σκαμμένη στο βραχώδες τοίχωμα, με κάθετες ανάγλυφες γραμμές, στο χρώμα της άμμου και ροζ που σε ένα σημείο γίνονται λείες, συγχέονται και μετατρέπονται σε κυματοειδείς σκούρες γκρίζες κηλίδες.

 

Καθώς το μονοπάτι κατηφορίζει, συναντάμε μεγάλα πεζούλια φτιαγμένα από κορμούς δένδρων τα οποία διευκολύνουν την κάθοδο. Μια άλλη πινακίδα με την επιγραφή “Σπηλιάρες” μας απομακρύνει, άλλες κοιλότητες ανοίγονται κάτω από πλάγια αφήνοντας να αιωρούνται προς τα κάτω περίεργα συγκρίμματα, ένα είδος σταλακτιτών, μακρείς πάνω από ένα μέτρο, με οδοντωτή νεύρωση. Σε όλη την περιοχή, για όποιον θέλει να απολαύσει τη φύση χωρίς ιδιαίτερη κούραση, έχουν δημιουργηθεί εύκολες διαδρομές για περίπατο, ενώ για όσους τους αρέσει η έντονη συγκίνηση μπορούν να ακολουθήσουν το δρομάκι που με κλειστές στροφές κατεβαίνει χαμηλά απόκρημνο και ελικοειδές. Στο βάθος της κοιλάδας τώρα φαίνονται συσσωρευμένοι γιγαντιαίοι ογκόλιθοι, ο ένας δίπλα στον άλλο ή ακόμη σφηνωμένοι ο ένας στον άλλο. Σύντομα το μονοπάτι τελειώνει, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε άλλο κατά μήκος της δεξιάς πλευράς και ένα γεφυράκι, με ξύλινα παραπέτα μας βοηθά, μεταφέροντάς μας στην αριστερή πλευρά και σηματοδοτεί την είσοδο στο καθεαυτό βάραθρο.

Από εδώ και πέρα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό, τα χέρια και τα πόδια για να ξεπεράσουμε βραχώδεις όγκους, ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας υποτυπώδεις ξύλινες σκάλες στερεωμένες με αλυσίδες στα βράχια, περνώντας από το εσωτερικό οπών σκαμμένων στην πέτρα, με σκοπό να κατακτήσουμε άλλους μετακινημένους και σφηνωμένους μεταξύ τους βράχους, που μας οδηγούν πάντα πιο χαμηλά στη ρεματιά. Ένα πέρασμα σκαμμένο κάτω από ένα πέτρινο τόξο, με τη βοήθεια μιας μικρής σιδερένιας σκάλας, μας μεταφέρει στο κοίλωμα ενός φυσικού αμφιθεάτρου.
Περπατάμε πλέον στο χαλικόστρωτο της κοίτης του φαραγγιού, δεν υπάρχει σηματοδότηση του μονοπατιού, παρά μόνο οι μεγάλοι βράχοι που πρέπει να προσπεράσουμε. Οι ανεκτίμητες σκαλίτσες εξαφανίστηκαν, έτσι σε ένα σημείο κάνουμε τσουλήθρα πάνω σε ένα κοντάρι, μοναδικό σημείο στήριξης για να ξεπεράσουμε αυτό το εμπόδιο. Είμαστε αρκετά χαμηλά, δε φαίνεται ο ουρανός πλέον.

 

Μετά από μία ώρα πεζοπορίας εμφανίζονται ξανά οι πλάτανοι και στο υπόφορο τα βάτα. Μακριά διαφαίνεται η επιβλητική κατασκευή του φράγματος στο Ποτάμι. Στη συνέχεια παίρνουμε τον ίδιο δρόμο με αντίθετη φορά. Οι δυσκολίες που συναντήσαμε τώρα φαίνονται πολύ λιγότερες και αρκετά γρήγορα ξαναγυρίζουμε στην ξύλινη γέφυρα. Ανεβαίνουμε κατά μήκος της δυτικής βουνοπλαγιάς, που δεν έχουμε εξερευνήσει μέχρι τώρα, και αφού περάσουμε ένα μεγάλο πλάτανο, ανηφορίζουμε ένα δρόμο καλά σηματοδοτημένο, που πότε ανηφορίζει ομαλά και πότε εντελώς απότομα. Σε ένα τέταρτο της ώρας φτάνουμε στην αρχική διακλάδωση και στην εκκλησούλα του Αγίου Αντωνίου. Ο χώρος αναψυχής μας υποδέχεται εγκάρδια, για να αφεθούμε σε ένα ολοκληρωτικό ρηλάξ, ικανοποιημένοι που φέραμε εις πέρας το εγχείρημά μας.

– Σημείο αναχώρησης: Ερημητήριο του Αγίου Αντωνίου (Πατσός) – Σημείο άφιξης: Ποτάμι – Διάρκεια διαδρομής: 3 ώρες με επιστροφή – Διαδρομή πολύ δύσκολη – Διαδρομή ακατάλληλη για παιδιά – Κατάβαση – Προτεινόμενη περίοδος: Απρίλιος έως Νοέμβριος – Μονοπάτι ικανοποιητικά σηματοδοτημένο – Έχετε μαζί σας κανονική ποσότητα νερού

πηγή: crete-travelling.blogspot.gr,orthodoxcrete.com,.windmillstravel.com