Κοντυλιές Ανατολικής Κρήτης - Βαγγέλης Βαρδάκης

Κοντυλιές Ανατολικής Κρήτης - βαγγέλης Βαρδάκης

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE

....

Ο Αιμιλιανός ("ποικίλη ιστορία") αναφέρει ότι "οι Κρήτες τους παίδας μανθάνειν τους νόμους εκέλευον μετά τινος μελωδίας, ίνα εκ της μουσικής ψυχαγωγούνται και ευκολώτερον τη μνήμη διαλαμβάνουσιν..." δηλ. οι Κρήτες έδιναν εντολή τα παιδιά να μαθαίνουν τους νόμους με τη συνοδεία κάποιας μελωδίας, αφενός για να ψυχαγωγούνται με τη μουσική και αφετέρου για να εντυπώνουν (τους νόμους) καλύτερα στη μνήμη ... . Η μουσική παιδεία των αρχαίων Κρητών αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι όταν ο Κρητικός νομοθέτης και μουσικός Θαλήτας από την Γόρτυνα κλήθηκε στη Σπάρτη τον 8ο π.Χ. αιώνα, μεταλαμπάδευσε εκεί όλη τον μουσικό πλούτο της Κρήτης και δημιούργησε, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος ("περί μουσικής") την "δεύτερη μουσική κατάσταση" στη Σπάρτη εισάγοντας τη χρήση του φρυγικού αυλού (που είχαν φέρει στην Κρήτη οι Κορύβαντες και Κουρήτες) ώστε συνδυάζοντάς τον με την κιθάρα της στεριανής Ελλάδας και διδάσκοντας την "πυρρίχη", τον τεχνικότατο αυτό χορό της Κρήτης και τελειοποιώντας τα υπορχήματα (μουσική-χορός-ποίηση) με κανόνες επέβαλλε τους Κρητικούς ρυθμούς. Οι μελωδίες του Κρητικού Θαλήτα ακουγόνταν και μετά 200 χρόνια, λέγεται ότι ο Πυθαγόρας ευχαριστιόταν να τις ακούει. Στους "Πυθίους εναύλους αγώνας" πρώτος νικητής ήταν ο Κρητικός αυλητής Χρυσάνθεμις... Αργότερα ο Αριστοφάνης κατηγορεί τον Ευρυπίδη ότι καθιέρωσε στις τραγωδίες του Κρητικές μονωδίες. Μετά την κάθοδο των Δωριέων, οι αρχαίοι απόγονοι των Μινωιτών περιορίσθηκαν στην Ανατολική Κρήτη, οι επονομαζόμενοι Ετεόκρητες όπου διέσωσαν την αρχαία μουσική τους.....

Τα αρχέγονα όργανα της Κρήτης είναι τα πνευστά: το απλό ποιμενικό θιαμπόλι, είδος φλογέρας, η μαντούρα, είδος κλαρινέτου, και η ασκομαντούρα ή ασκομπαντούρα, κρητική παραλλαγή του άσκαυλου. Στην ανατολική Κρήτη μέχρι και το 1960 συνυπήρχε η ασκομαντούρα και το φιαμπόλι με το νταουλάκι ή τουμπάκι. Το βιολί με τη μορφή της βιολόλυρας που ξέρουμε σήμερα εμφανίζεται τον 13o αιώνα χωρις όμως να εντάσσεται πλήρως, μάλλον συμπληρωματικά και παραπληρωματικά. Με την πάροδο των χρόνων, το βιολί, που το συναντάμε και με την ονομασία "βιόλα" και "λύρα" -αφου για αρκετούς αιώνες οι έννοιες αυτες στη δύση ήταν σχεδον ταυτόσημες (lira da gamba, viola da braccio κλπ)- και το λαούτο, που και αυτο ήρθε απο τη δύση σαν εξέλιξη του αράβικου (la-)ud, εντάσσονται γύρω στον 17ο αιώνα στη μουσική της Κρήτης. Το έπος του Ερωτόκριτου, γραμμένο μεταξύ 1600-50 απο ένα Βενετσιάνικης καταγωγής ευγενή, σε άπταιστη κρητική διάλεκτο, αναφέρει το λαούτο πολλές φορες. Το βιολί όπως το ξέρουμε σήμερα, διαμορφώθηκε στην Ευρώπη περίπου την ίδια εποχή και ξέρουμε απο Κισαμίτες ότι ήρθαν 3 βιολιά του Γκουαρνέρι στην Κίσαμο το 1700....

Σήμερα ο "Ερωτόκριτος" έχει επικρατήσει να τραγουδιέται πάνω στη διασκευή του Νίκου Ξυλούρη, άμετρα. Ομως οι παλιοι οργανοπαίκτες παίζανε τον "Ερωτόκριτο" με μέτρα όπως οι κοντυλιές, σε μελωδία παρόμοια με αυτη που είναι σήμερα γνωστος ο σκοπός. Υπάρχει ηχογράφηση του Καλογερίδη το 1952 με εκτέλεση σαν κοντυλιές, η εκτέλεση του Ναύτη το 1994 όπως τον άκουσε στο Ηράκλειο στη δεκαετία του 1930 πάλι σαν κοντυλιές και αυτη που διέσωσε ο λασηθιώτης Βαγγέλης Βαρδάκης πάλι σε διαφορετική εκτέλεση, αλλα ρυθμικά είναι και πάλι σιγανός (κοντυλιές). Λιγότερο ακούγεται η Ερωφίλη, η Βοσκοπούλα και η θυσία του Αβραάμ που αν και προέρχονται από τη λόγια ποίηση, είχαν περάσει στη δημοτική παράδοση....

Στο Νομό Λασιθίου εποχή άφησαν οι βιολάτορες Παντελής Μπαριταντωνάκης και Γιάννης Δερμιτζάκης (Δερμιτζογιάννης) καθώς και οι Γιάννης Παπαχατζάκης, Αρίστος Σπανακάκης κ.ά. ενώ ο σύγχρονος βιολάτορας Βαγγέλης Βαρδάκης συνεχίζει την παράδοση. Στο Νομό Ηρακλείου άφησε εποχή ο Λασιθιώτης βιολιστής Στρατής Καλογερίδης και συνέχισε ο γνωστός Αβησσυνός. Στο νομό Λασιθίου τη λύρα ή το βιολί, τα συνόδευε η κιθάρα (Μανόλης Δερμιτζάκης, Βασ. Σπανακάκης) και παλιότερα το νταουλάκι, ενώ στις μέρες μας κυριαρχεί το λαούτο σαν συνοδευτικό όργανο του βιολιού ή της λύρας...

                                       ----------------------------------------------

 http://www.tsouchlarakis.com/EISIGISEISOMILIES.htm

Οι κοντυλιές είναι ένα από τα βασικότερα είδη της κρητικής μουσικής, με μακραίωνη παράδοση και ρίζες στην Ανατολική Κρήτη. Στην ουσία πρόκειται για μουσικές φράσεις, από τις οποίες συγκροτούνται οργανικές μελωδίες, τραγούδια ακόμα και χοροί.  Περίφημες είναι οι περίτεχνες κοντυλιές από τις επαρχίες Σητείας και Iεράπετρας (που άλλοτε τραγουδιόνται και άλλοτε όχι, με γρήγορη ή αργή ρυθμική αγωγή και οι οποίες ενίοτε χορεύονται). Παίρνουν διάφορες ονομασίες: στειακές κοντυλιές, ιεραπετρίτικες κοντυλιές, κοντυλιές της νύχτας, κοντυλιές Καλογερίδη, κοντυλιές του Αλή, και ανάλογα με την τονικότητά τους κοντυλιές στη φα, κοντυλιές στη ντο, κοντυλιές στη ρε κ.λπ.

Στις μέρες μας, η λέξη κοντυλιά δεν είναι αποκλειστικά ταυτισμένη με τις μελωδίες τις Ανατολικής Κρήτης. Για τους περισσότερους, έχει τη σημασία της μουσικής που αποδίδει η λύρα ή το βιολί, δηλαδή τη δοξαριά, με τον ίδιο τρόπο που η λέξη πενιά σημαίνει τη μουσική του λαγούτου, του μπουζουκιού ή του μαντολίνου. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ονομάζονται κοντυλιές και άλλοι εξαίρετοι σκοποί, που διαμορφώθηκαν στην Κεντρική Κρήτη, στους νομούς Ρεθύμνου και Ηρακλείου, πάνω στις μελωδίες των οποίων αποδίδονται ενίοτε μαντινάδες ή πολύστιχα αφηγηματικά τραγούδια, καθώς και η μουσική του σιγανού χορού, με την πιο αργή ρυθμική αγωγή, όπως αυτός αποδίδεται σε διάφορες περιοχές του νομού Ρεθύμνου.

Οι περισσότερες κοντυλιές θεωρούνται παραδοσιακές, δηλαδή παλαιές, που αγνοούμε το πώς και από ποιον ή ποιους δημιουργήθηκαν. Υπάρχουν, όμως, και αρκετές οι οποίες αποτελούν προσωπικές δημιουργίες ή διασκευές, όπως οι κοντυλιές Kαλογερίδη και οι κοντυλιές του Αλή στο νομό Λασιθίου και οι κοντυλιές του Καραβίτη στην επαρχία Aγ. Bασιλείου Pεθύμνης.

Σύμφωνα με τη γνώμη του μουσικού Γιάννη Nτεληβασίλη, την οποία κατέγραψε η εξαίρετη λαογράφος Μαρία Λιουδάκη, ο όρος κοντυλιά έχει την εξής αρχή: “Στα παλιά τα χρόνια μουσικό όργανο στην Kρήτη ήταν ο αυλός (χαμπιόλι ή μ(π)αντούρα), φτιαγμένος από καλάμι. Στο καλάμι το αναμεταξύ στα γόνατα μέρος λέγεται κόντυλας. Έτσι, μια που η μουσική των μαντινάδων παιζόταν πάνω στον κόντυλα (αφού εκεί ανοίγονται οι τρύπες), πήρε από ’κει τ’ όνομα κοντυλιά.”

Άφησα τελευταίο για να κλείσω με τον συντοπίτη μου Βαγγέλη Βαρδάκη - άξιο συνεχιστή της μουσικής παράδοσης της Κρήτης και ιδιαιτέρως  της Ανατολικής όπου και η γενέτειρα Ιεράπετρα.Μας παρουσιάζει τον περίφημο σκοπό του Αλή μια μελωδία που έρχεται από την εποχή της τουρκοκρατίας στη Κρήτη.

Αλή Σουμάνης - Ο Τουρκοκρητικός βιολάτορας που άφησε πίσω του μια αξεπέραστη φήμη και μια υπέροχη μελωδία!

Σχετικοί σύνδεσμοι

http://www.kritikiparadosi.gr/Page.aspx?newsID=765&lang=gr

http://digitalcrete.ims.forth.gr/MusicalRoutes/index.php?option=com_content&view=article&id=700&type=&originPage=expanded

04/05/2017 Αγία Πελαγία

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση της Ευτυχία Ψαλιδακη.

4 ΜΑΙΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.
ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ Πελαγία πρέσβευε υπέρ πάντων ημών.
Χρόνια Πολλά.
Αγία Πελαγία
Ημερομηνία εορτής: 04/05/2017 Αγία Πελαγία
Τύπος εορτής: Σταθερή.
Εορτάζει στις 4 Μαΐου εκάστου έτους.
Ιερά Λείψανα: Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας φυλάσσονται στις Μονές Μεγ. Λαύρας Αγίου Όρους, Προυσού Ευρυτανίας και Νταού Πεντέλης και στό Ναό του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων Βενετίας.
Άγιοι που εορτάζουν: Αγία Πελαγία.
Βοὸς τὸ χαλκούργημα πῦρ φανὲν φλέγον,
Βληθεῖσαν ἔνδον τὴν Πελαγίαν φλέγει.
Ἀμφὶ τετάρτῃ Πελαγίη καύθη βοῒ χαλκῷ.
Βιογραφία
Η Αγία Πελαγία γεννήθηκε στην πόλη Ταρσό της Κιλκισίας και έζησε στη Ρώμη στα χρόνια του αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Μεγάλωσε σε ειδωλολατρικό περιβάλλον, όμως σε νεαρή ηλικία είδε σε όραμα τον Επίσκοπο της Ρώμης, ο οποίος την προέτρεπε να βαπτισθεί. Όταν ξύπνησε και συνήλθε ζήτησε άδεια από τη μητέρα της και με το πρόσχημα ότι θα μεταβεί στην τροφό της, πού ζούσε σε άλλη πόλη, πήγε στον Επίσκοπο, ο οποίος τη βάπτισε χριστιανή. Η χαρά της ήταν μεγάλη. Αφού παρέδωσε τα πολυτελή της ενδύματα στον Επίσκοπο για να τα πουλήσει και να διαθέσει τα χρήματα στους πτωχούς και αδύνατους, ντύθηκε τη στολή του βαπτίσματος και εν συνεχεία πήγε στην τροφό της η οποία όμως όταν την είδε έτσι ντυμένη έγινε έξαλλη από θυμό και την έδιωξε. Αποφάσισε τότε να επιστρέψει στη μητέρα της, ελπίζοντας στη μητρική κατανόηση και στοργή. Όταν όμως και η μητέρα της αντίκρισε αυτή της την ενδυμασία αναστατώθηκε και πέφτοντας στο πόδια της, την ικέτευσε να επανέλθει στην αρχική της πίστη. Η Πελαγία απογοητεύτηκε, στενοχωρήθηκε αλλά της δήλωσε ότι η απόφασή της ήταν οριστική και αμετάκλητη. Όταν όμως πληροφορήθηκε το γεγονός ο γιος του Διοκλητιανού, ο οποίος ήταν αρραβωνιαστικός της Πελαγίας, από τη θλίψη του αυτοκτόνησε. Όταν ο αυτοκράτορας ανακάλυψε την αιτία θανάτου του γιου του κάλεσε την Πελαγία και τη διέταξε να θυσιάσει στο είδωλα. Η Αγία με παρρησία αρνήθηκε, λέγοντάς του ότι γνώρισε τον αληθινό Θεό. Έξαλλος ο Διοκλητιανός, διέταξε να πυρώσουν ένα χάλκινο βόδι και να την τοποθετήσουν εντός του, χαρίζοντάς της την ουράνια δόξα.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείας πίστεως, τὴ ἐπιγνώσει, ζόφον ἔλιπες, τῆς ἀγνωσίας, Πελαγία Χριστοῦ, καλλιπάρθενε. Οὐ τὴν ἀείζωον δρόσον πλουτήσασα, διὰ πυρὸς τὸν ἀγῶνα ἐτέλεσας. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν
Τής πρεσβείες τής Αγίας Πελαγίας σε όλους μάς αμήν

ΓΛΥΚΕΡΙΑ - Για χάρη σου

"Για χάρη σου"


Στίχοι: Ιωάννα Αντωνοπούλου
Μουσική: Πόλυς Πελέλης
Πρώτη εκτέλεση: Γλυκερία

Αδύνατον τα όνειρα να βγουν αληθινά
Κουράστηκα να βλέπω τη ζωή να προσπερνά
Ξημέρωσε και δεν με περιμένεις πουθενά
Οι δρόμοι ερημώνουνε καθώς τους περπατώ
Στα χέρια μου το τίποτα κρατώ
Κι εγώ που σ' αγαπάω φοβάμαι μη μου πεις
Πως τώρα τελειώσαμε εμείς

Εγώ για χάρη σου
Θα ανάβω κάθε νύχτα το φεγγάρι σου
Αγγέλους θα κεντώ στο μαξιλάρι σου
Στον ίσκιο σου επάνω θα πατώ

Εγώ για χάρη σου
Σα γράμμα ξεχασμένο στο συρτάρι σου
Ψυχούλα μου σηκώνω όλα τα βάρη σου
Κι αντάλλαγμα ποτέ δε σου ζητώ

Αδύνατον να μπω στην κλειδωμένη σου καρδιά
Στα μάτια σου σβησμένη της αγάπης η φωτιά
Θυμήθηκες πως έχεις κάποια χρέη από παλιά
Στις τσέπες σου σκισμένα της ζωής μας τα χαρτιά
Στο μέτωπο του χρόνου η χαρακιά
Κι εγώ που σ' αγαπάω φοβάμαι μη μου πεις
Πως τώρα τελειώσαμε εμείς

1 Μαιου

Ο Sarantis Ronto πρόσθεσε 2 νέες φωτογραφίες.

Καλημέρα φίλες φίλοι και φιλαράκια καλή και ευλογημένη εβδομάδα καλή Δευτέρα καλή Πρωτομαγιά και καλό σας μήνας να ήσαστε όλοι καλά. Καλή και Ευλογημένη να είναι η μέρα σας . !!!!
Αγία Μαρία η Μεθυμοπούλα.......
Τύπος εορτής: Σταθερή. Εορτάζει στις 1 Μαΐου

Βιογραφία
Η καλλιπάρθενος Νεομάρτυς της πίστεως Μαρία, η επονομαζόμενη Μεθυμοπούλα, γεννήθηκε στην Κάτω Φουρνή Μεραμβέλλου Κρήτης από γονείς ευσεβείς και φιλόθεους. Την Αγία αγάπησε ένας Τουρκαλβανός χωροφύλακας, ο οποίος κατέβαλε κάθε προσπάθεια να την προσελκύσει στο μιαρό έρωτά του. Όσο όμως αυτός προσπαθούσε, τόσο η μακαρία Μαρία τον αποστρεφόταν. Έτσι ο ασεβής αυτός άνδρας αποφάσισε να φονεύσει την Αγία. Αφού την βρήκε μία ημέρα να συλλέγει φύλλα για την διατροφή των μεταξοσκωλήκων, επιτέθηκε εναντίον της και την έπληξε θανάσιμα στην καρδιά. Έτσι έλαβε η πάγκαλος νύμφη του Κυρίου το στέφανο της αθλήσεως.
Η Αγία Νεομάρτυς Μαρία φέρεται ότι μαρτύρησε κατά το 1826 μ.Χ.

------------------------------------------------------------------

Άγιοι Ακάκιος ο Οσιομάρτυρας από το Νεοχώρι Θεσσαλονίκης, Ευθύμιος ο Πελοποννήσιος και Ιγνάτιος ο νέος Οσιομάρτυρας......

Τύπος εορτής: Σταθερή. Εορτάζει στις 1 Μαΐου
Βιογραφία
Ο Άγιος Οσιομάρτυρας Ακάκιος, κατά κόσμον Αθανάσιος, καταγόταν από το Νεοχώρι, σημερινό Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης και γεννήθηκε το 1792 μ.Χ. Οι γονείς του είχαν αναγκασθεί για βιοποριστικούς λόγους να μετακομίσουν το 1805 μ.Χ. στις Σέρρες, όπου παρέδωσαν τον εννιάχρονο Αθανάσιο σε κάποιον υποδηματοποιό, για να του διδάξει την τέχνη του. Όμως η σκληρή συμπεριφορά του και η κακομεταχείριση, εξώθησαν τον Αθανάσιο σε άρνηση της πίστης του, για να απαλλαγεί από τα βάσανα. Στην πράξη του αυτή τον προέτρεψαν και δύο Οθωμανές, οι οποίες παρακολουθούσαν την απάνθρωπη συμπεριφορά του αφεντικού του και υποσχόμενες μια καλύτερη ζωή στον μικρό Αθανάσιο, τον έπεισαν την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής να αλλαξοπιστήσει. Μωαμεθανός, πλέον, ο Αθανάσιος δέχθηκε την πονηρή επίθεση της μητριάς του, η οποία, καθώς έβλεπε τον Αθανάσιο να μεγαλώνει και να ανδρώνεται, τον ερωτεύθηκε, όπως στην Παλαιά Διαθήκη ερωτεύθηκε τον Ιωσήφ η γυναίκα του Πετεφρή. Επειδή όμως αυτός δεν υποχώρησε και δεν υπέκυψε στο πάθος της μητριάς του, συκοφαντήθηκε από αυτήν στον θετό πατέρα του, με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί από αυτόν. Εκμεταλλευόμενος αυτήν την ευκαιρία κατέφυγε στην Θεσσαλονίκη κοντά στους γονείς του, οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει τις Σέρρες, μόλις πληροφορήθηκαν την αρνησιθρησκεία του.
Στην συνέχεια, ακολουθώντας τις συμβουλές των γονέων του, μετέβη στο Άγιον Όρος, όπου, αφού περιπλανήθηκε σε αρκετές μονές, κατέληξε τελικά στην Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, στην συνοδεία του Γέροντα Νικηφόρου, ο οποίος τον παρέδωσε ως υποτακτικό στον Γέροντα Ακάκιο, για να τον προετοιμάσει για το μαρτύριο, όπως είχε κάνει και προηγουμένως με τους Οσιομάρτυρες Ευθύμιο και Ιγνάτιο.
Μετά από ένα διάστημα συνεχούς ασκήσεως και αδιάλειπτης προσευχής, ο Αθανάσιος, ο οποίος εκάρη μοναχός και μετονομάσθηκε Ακάκιος, έχοντας τις ευλογίες των λοιπών γερόντων ξεκίνησε, συνοδευόμενος από τον μοναχό Γρηγόριο, ο οποίος είχε συνοδεύσει νωρίτερα και τους δύο παραπάνω Οσιομάρτυρες, για την Κωνσταντινούπολη στις 10 Απριλίου. Ο Άγιος βάδιζε με χαρά προς το μαρτύριο.
Λίγο πριν την αναχώρησή του, πλήρης Πνεύματος Αγίου, έγραψε την ακόλουθη επιστολή προς τον γέροντα και τους αδελφούς μοναχούς:
«Πανοσιώτατε μοι καὶ πνευματικέ μου πάτερ δουλικῶς σοῦ προσκυνῶ καὶ τὴν ἁγίαν δεξιάν σου ἀσπάζομαι.
Τὸ παρόν μου ταπεινὸ γράμμα δὲν εἰν’ εἰς ἄλλο τί εἰ μὴ εἰς τὸ νὰ ζητήσω τὴν εὐχήν σας καὶ διὰ νὰ μάθετε καὶ τὸ καλό μας κατεβώδιο μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καὶ μὲ τὶς ἐδικές σας ἁγίες εὐχές. Κατευωδωθήκαμεν εἰς τὴν βασιλεύουσαν τὴ 24η τοῦ Ἀπριλίου μηνὸς [καὶ ἐμπήκαμεν μαζὶ μὲ τὸν γέροντά μου εἰς τὰ ἐργαστήρια τὰ χαβιαρτζίδικα, ὅπου καὶ ἄλλην φορὰ ἐμπῆκεν ὁ γέροντάς μου], καὶ ἐλπίζω μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καὶ τῆς Κυρίας μου Βασίλισσας καὶ μὲ τὶς ἐδικές σου θερμὲς δεήσεις πρὸς τὸν Κύριον καὶ τῶν συναδέλφων μου νὰ λάβη τέλος κι ἡ ὑπόθεσίς μας.
Τοὺς συναδέλφους μου πολὺ τοὺς παρακαλῶ καὶ τοὺς χαιρετῶ, νὰ μὴν μὲ λησμονήσουν καὶ ἀκούγοντας τὸ μακάριόν μου τέλος νὰ εὐχαριστήσετε τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν Κυρίαν μου Βασίλισσα καὶ νὰ δοξολογήσετε καὶ νὰ καταλύσετε ὅλη τὴν ἑβδομάδα ἐν χαρᾷ καὶ ἀγαλλιάσει ψυχῆς. Διὰ τοὺς κόπους ποὺ ἐδοκιμάσατε δι’ ἐμὲ μέχρι σήμερα ἐγὼ δὲν εἶμαι ἱκανὸς νὰ σᾶς εὐχαριστήσω, μόνον ὁ ἐπουράνιος βασιλεύς μου νὰ σᾶς ἀντιβραβεύση ἐν τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ νὰ μᾶς ἀξιώση ὁ Κύριος νὰ συγκατοικήσουμε ὁμού. Καὶ ὅσοι ἀκόμη συνέδραμαν καὶ βοήθησαν εἰς αὐτὸ τὸ ἔργο ἂς λάβουν τὸν μισθό τους ἀπὸ τὸν ἐπουράνιον βασιλέα μου.
Ἀκόμη ὅλους τοὺς ἁγίους πατέρας τῆς ἱερᾶς σκήτεώς μας εὐλαβῶς τοὺς προσκυνῶ, τὸν διδάσκαλό μου, τὸν γέροντα Ὀνούφριον τὸν ἀσπάζομαι, καὶ τοὺς συναδέλφους μου γέροντες, Ἀκάκιον, Ἰάκωβον καὶ Καλλίνικον. Χαιρετίσματα καὶ εἰς τὸν διδάσκαλον Γαβριήλ. Προσκυνήματα καὶ εἰς τὸν παπὰ Ἀγαθάγγελον, ἀσπάζομαι τὴν δεξιάν του. Τὸν παπὰ Δοσίθεον μετὰ τοῦ γέροντός του καὶ τῆς συνοδίας του προσκυνῶ, ὡς καὶ τὸν γείτονά μας τὸν Νεόφυτον μὲ τὴν συνοδία του. Ἀσπάζομαι ὁμοίως καὶ τὸν γέροντα Μιχαὴλ καὶ τὴν συνοδίαν του. Ταῦτα γράφω ἐν συντομίᾳ γέροντά μου καὶ πνευματικέ μου. Αὔριο λοιπὸν Παρασκευὴ 28 Ἀπριλίου μέλλω νὰ κινήσω εἰς τὸν δρόμον τῆς ἀθλήσεως καὶ εἴθε οἱ ἅγιες εὐχές σας νὰ μὲ βοηθήσουν. Ἀμήν».
Ο πλοίαρχος, άνθρωπος ευλαβής, όταν έμαθε τον σκοπό του ταξιδιού του Ακακίου, υποσχέθηκε στον Γρηγόριο να μεριμνήσει για την εξαγορά του λειψάνου του μετά το μαρτυρικό του τέλος και να το επανακομίσει ο ίδιος στο Άγιον Όρος. Ύστερα από δεκατρείς ημέρες έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου φιλοξενήθηκαν από κάποιον παντοπώλη, γνώριμο του Γρηγορίου. Το Σάββατο 29 Απριλίου, ο Άγιος Ακάκιος, αφού προετοιμάσθηκε κατάλληλα λαμβάνοντας τα Άχραντα Μυστήρια, ενδύθηκε με ρούχα τουρκικά και με την καθοδήγηση του αδελφού του καπετάνιου έφθασε στο κριτήριο, όπου ομολόγησε ενώπιον όλων των παρισταμένων την επάνοδό του στην πατρώα πίστη. Εξαιτίας αυτής του της ομολογίας κλείσθηκε φυλακή. Καθ' όλη την διάρκεια της φυλακίσεώς του προσπάθησαν επανειλημμένα είτε με κολακείες και υποσχέσεις, είτε με βασανιστήρια και εκφοβισμούς να τον μεταπείσουν. Όλα αυτά όμως δεν κατάφεραν να τον κλονίσουν. Ιδιαίτερα μάλιστα ενισχύθηκε και προετοιμάσθηκε για να αντιμετωπίσει το μαρτύριο, όταν έλαβε τη Θεία Κοινωνία που του μετέφερε κρυφά στην φυλακή ο αδελφός του καπετάνιου με την ευλογία του μοναχού Γρηγορίου από το ναό της Παναγίας της Καταφιανής. Οι Τούρκοι προύχοντες, βλέποντας το σταθερό φρόνημα του Ακακίου, κατάλαβαν πως μάταια κοπιάζουν, γι' αυτό και αποφάσισαν την θανάτωσή του.
Έτσι,«εἰς τόπον καλούμενον Δακτυλόπορταν», ο Άγιος Νεομάρτυρας Ακάκιος παρέδωσε το πνεύμα του διά του ξίφους το 1816 μ.Χ. Την τρίτη ημέρα, σύμφωνα με την επικρατούσα συνήθεια, ο μοναχός Γρηγόριος εξαγόρασε το λείψανο του Μάρτυρος με χρήματα που συγκέντρωσε από τους παντοπώλες του Γαλατά και το μετέφερε στη νήσο Πρίγκηπο, όπου επιβιβάστηκαν στο πλοίο με το οποίο είχαν έλθει στην Κωνσταντινούπολη, με προορισμό το Άγιον Όρος. Στις 9 Μαΐου αποβιβάσθηκαν στο λιμενίσκο της μονής Ιβήρων και από εκεί μετέφεραν το τίμιο λείψανο στην Καλύβη του Αγίου Νικολάου, όπου το ενταφίασαν στο παρεκκλήσι των οσιομαρτύρων Ευθυμίου και Ιγνατίου μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, σύμφωνα με την επιθυμία του Οσιομάρτυρα.
Μαρτύριο του Αγίου συνέγραψε ο Καισαρείας Μελέτιος. Ακολουθία κοινή με τους συνασκητές του Αγίου, δηλαδή τον Ευθύμιο από τη Δημητσάνα και τον Ιγνάτιο από την παλαιά Ζαγορά, που μαρτύρησαν στην Κωνσταντινούπολη το 1814 μ.Χ., συνέγραψε ο Ιβηρίτης Ονούφριος, που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1862 μ.Χ. Η μνήμη των τριών αυτών Νεομαρτύρων τελείται στη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου την 1η Μαΐου.
Ιερά Λείψανα: Η Κάρα του Αγίου Ακακίου βρίσκεται στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος Αγίου Όρους.
Μέρος των Λειψάνων του Αγίου Ακακίου βρίσκονται στη Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Αγίου Όρους.
Η Κάρα του Αγίου Ιγναντίου βρίσκεται στην Ιερά Μονή Αγίου Παντελεήμονος Αγίου Όρους.
Μέρος των Λειψάνων του Αγίου Ιγναντίου βρίσκονται στη Σκήτη Τιμίου Προδρόμου Αγίου Όρους.

Η ιστορία του Μαίου

 http://www.ipaideia.gr/endiaferouses-eidiseis/protomagia-2017-i-istoria-tou-maiou

Πρωτομαγιά 2017: Η ιστορία του Μαίου

•  

Πρωτομαγιά 2017: Ο Μάιος στην ιστορία.  Κατά τον Πλούταρχο (Βίος Νουμά 19) η ονομασία του Μήνα (Maja) προήλθε από το όνομα της νύμφης Μαίας που ήταν η ομορφότερη από τις Πλειάδες τις επτά κόρες του Άτλαντα (Ατλαντίδες) και της Πλειόνης και μητέρα του θεού Ερμή στον οποίο ο μήνας αυτός ήταν αφιερωμένος. Από άλλους υποστηρίζεται ότι αυτό το όνομα είναι προσδιοριστικό πρεσβύτερης ηλικίας εκ του major (μεγαλύτερος): «Μαϊώρεις γαρ οι πρεσβύτεροι» (Πλούταρχος), ο δε Οβίδιος παράγει το όνομα του μήνα από το Majestas (Μεγαλειότης) που έχει αποδεχθεί και ο τεκτονισμός.

Στην αρχαία Ρώμη κατά τον μήνα Μάιο τελούνταν γιορτές προς τιμή της πηγαίας Νύμφης Ηγερίας, στο άλσος της, προς ανάμνηση των συμβουλών της, που παρέσχε στον Νουμά για τις θρησκευτικές αρχές που εισήγαγε στη Ρώμη. Κατά δε την 1η (Μπόνα Ντέα) και 2η Μαΐου συνεχιζόντουσαν τα από 28 Απριλίου αρχόμενα Φλοράλια, εορτές προς τιμή της θεάς της βλάστησης της Χλωρίδας (Flora). Επίσης κατά τον ίδιο μήνα οι Ρωμαίοι τελούσαν τα «Lemuria» Μειλίχια που ήταν εορτές προς ιλασμό των ψυχών των νεκρών. Στη τέχνη τον μήνα Μάιο οι Ρωμαίοι τον παρίσταναν με μορφή μεσήλικου άνδρα που έφερε πλατύ χιτώνα με μεγάλες περιχειρίδες (σαν το σημερινό ράσο) και έχοντας στη κεφαλή το κάνιστρο γεμάτο άνθη ενώ στα πόδια του υπήρχε ένα παγώνι (ταώς) με ανοιγμένα τα φτερά.
Ο Μάιος συνδέεται επίσης και με την όλη πορεία της Βασιλεύουσας πόλης του Μεγάλου Κωνσταντίνου του οποίου τη μνήμη γιορτάζουμε στις 21 του μήνα. Δέκα ημέρες νωρίτερα γιορτάζονται τα γενέθλια ή εγκαίνια της Κωνσταντινούπολης κατά το έτος 330 μ.Χ., ενώ στις 29 η μνήμη μας γυρνάει πίσω στην Άλωσή της (1453). Η απόφαση του Κωνσταντίνου να μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στη θέση του αρχαίου Βυζαντίου πάρθηκε το έτος 324. Σύμφωνα με την παράδοση ο ίδιος ο Κωνσταντίνος , κρατώντας ένα ακόντιο, χάραξε τα σύνορα της πόλης που φάνηκαν πολύ μεγάλα στους συμβούλους του. Έτσι τον ρώτησαν πόσο θα προχωρήσει ακόμη, κι εκείνος τους απάντησε: «Θα προχωρήσω μέχρις ότου σταματήσει αυτός που προχωρεί εμπρός μου».
Ο Μάιος στην Ελληνική λαογραφία
Παρ’ όλο που γενικά ο Μάιος θεωρείται ως ο τελευταίος μήνας της Άνοιξης, είναι στην ουσία το μέσο της ανθοφόρας αυτής εποχής αφού το Καλοκαίρι δεν αρχίζει παρά δύο δεκαήμερα μετά το τέλος του, στις 21 Ιουνίου. Ο Μάιος, είναι πράγματι «μήνας χαράς και λατρείας της βλάστησης, με δοξασίες και έθιμα διαχρονικού χαρακτήρα», όπως το παραδοσιακό έθιμο με το πρωτομαγιάτικο στεφάνι το οποίο στολίζει την πόρτα του σπιτιού μέχρι τις 24 Ιουνίου οπότε καίγεται στις φωτιές του Αϊ-Γιάννη. Οι λαϊκές προλήψεις θεωρούν τον Μάιο «μαγεμένο» γι’ αυτό αποφεύγονται οι γάμοι και οι σοβαρές εργασίες στη διάρκειά του, εξ ου και η παροιμία «Στον καταραμένο τόπο, τον Μάη μήνα βρέχει». Όλοι οι λαοί, πάντως, την Πρωτομαγιά γιόρταζαν την ανθοφορία της Φύσης και την απαρχή των «καλών καιρών». Κι ενώ οι λαϊκές παροιμίες, όπως, «Μάη μου, Μάη δροσερέ κι Απρίλη λουλουδάτε» και «ο Μάης έχει τ’ όνομα κι ο Απρίλης τα λουλούδια», προσπαθούν να μας επαναφέρουν στην τάξη, οι παιδικές αναμνήσεις δεν μας το επιτρέπουν. Κι έτσι συνεχίζουμε να τραγουδάμε: «Ο Μάιος μας έφτασε/εμπρός βήμα ταχύ/να τον προϋπαντήσουμε/παιδιά στην εξοχή».
Πρωτομαγιά
Η 1 Μαΐου έχει χαρακτηρισθεί σχεδόν παγκόσμια ημέρα αργίας (αν και δεν είναι αργία, είν’ απεργία) και διατυπώσεων των διεκδικήσεων των εργαζομένων, αφού είναι συνδεδεμένη με το εργατικό κίνημα όταν το 1886 έγιναν οι μεγάλες διαδηλώσεις στο Σικάγο με αίτημα τα τρία οχτάρια: οχτώ ώρες εργασίας, οχτώ ψυχαγωγία και οχτώ ύπνος. Στην Ελλάδα, η απεργία των καπνεργατών του 1936 στη Θεσσαλονίκη βάφτηκε με αίμα που καταγράφηκε, στις εφημερίδες της άλλης ημέρας, με μια χαρακτηριστική φωτογραφία η οποία έδειχνε μια μάνα να οδύρεται πάνω από το σκοτωμένο της παιδί. Η φωτογραφία εκείνη ενέπνευσε τον Γιάννη Ρίτσο να γράψει τον «Επιτάφιο»: «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες/μέρα Μαγιού σε χάνω…».
Στο παλιό Ιαπωνικό ημερολόγιο, ο μήνας καλείται Σατσούκι (ιαπωνικά: 皐月‎). Είναι επίσης ένα κοινό όνομα για τις γυναίκες. Στην Ιαπωνία, υπάρχει η αποκαλούμενη ασθένεια του Μάη, ένα είδος ασθένειας όπου οι νέοι σπουδαστές ή οι εργαζόμενοι αρχίζουν να βαριούνται το σχολείο ή την εργασία τους. Οφείλεται σε μια ιαπωνική συνήθεια που όλα τα σχολικά έτη και τα οικονομικά έτη αρχίζουν την 1η Απριλίου.
Στα Φινλανδικά, ο μήνας καλείται toukokuu, που σημαίνει «ο μήνας της σποράς». Στα Σλοβένικα, καλείται veliki traven, που σημαίνει «ο μήνας της υψηλής χλόης».
Με πληροφορίες από wikipedia
Εργατική Πρωτομαγιά: Το ιστορικό από το 1880 έως σήμερα
Πρωτομαγιά 2017: γιατί φτιάχνουμε στεφάνι με λουλούδια

 

 ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

• Πρωτομαγιά 2017: γιατί φτιάχνουμε στεφάνι με λουλούδια
• Πρωτομαγιά 2017- Απεργία ΜΜΜ στάση εργασίας λεωφορεία και τρόλεϊ
• Πρωτομαγιά 2017: Απεργία στα ΜΜΜ – Πώς θα κινηθούν
• Πρωτομαγιά 2017: Έθιμα και ιδέες για το μαγιάτικο στεφάνι
• Τί είναι στην πραγματικότητα η Πρωτομαγιά

Διαβάστε περισσότερα: Πρωτομαγιά 2017: Η ιστορία του Μαίου - iPaideia.gr

Πρωτομαγιά - γιατί φτιάχνουμε στεφάνι με λουλούδια

http://www.ipaideia.gr/endiaferouses-eidiseis/protomagia-2017-giati-ftiaxnoume-stefani-me-louloudia

Πρωτομαγιά 2017: γιατί φτιάχνουμε στεφάνι με λουλούδια

Σύμφωνα με μελέτες η Πρωτομαγιά έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα, τότε που οι εκδηλώσεις είχαν σκοπό να γιορτάσει ο κόσμος τη γονιμότητα των αγρών, την καρποφορία της γης, την άνθιση της φύσης, το οριστικό τέλος του χειμώνα και τον ερχομό του καλοκαιριού.

Στην Ελλάδα το πιο διαδεδομένο έθιμο είναι η δημιουργία του πρωτομαγιάτικου στεφανιού από λουλούδια κομμένα από τους αγρούς.
Η παράδοση θέλει τους αγρότες να φτιάχνουν από μόνοι τους τα πρωτομαγιάτικα στεφάνια με κάπως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που έχουμε συνηθίσει.
Στη Σέριφο, ήδη από το βράδυ της πρωτομαγιάς, κρεμούν στην πόρτα του σπιτιού τους ένα στεφάνι από λουλούδια, προσθέτοντας όμως και τσουκνίδες, κριθάρι και σκόρδο.
Στην Αγιάσο της Λέσβου, φτιάχνουν στεφάνια από όλα τα λουλούδια και βάζουν μέσα «δαιμοναριά», άγριο χόρτο με πλατιά φύλλα και κίτρινα λουλούδια για να δαιμονίζονται οι γαμπροί.
Στα μέρη της Μικράς Ασίας σε κάθε στεφάνι έβαζαν, εκτός από λουλούδια, ένα σκόρδο για τη βασκανία, ένα αγκάθι για τον εχθρό κι ένα στάχυ για την καλή σοδειά.
Το μαγιάτικο στεφάνι στόλιζε τις πόρτες των σπιτιών ως τις 23 Ιουνίου, του Αϊ – Γιαννιού του Θεριστή και τότε, το καίγανε στις φωτιές του αγίου.
Εκτός από το μαγιάτικο στεφάνι, σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας αναβιώνουν ακόμα και στις μέρες μας κάποια ενδιαφέροντα έθιμα που έχουν λυτρωτικές, εξαγνιστικές ιδιότητες και κυρίως έχουν να κάνουν με την καλοτυχία και την υγεία.
Στην Κέρκυρα, ένα νησί που φημίζεται για τις ξεχωριστές της παραδόσεις και για τους ανθρώπους της που παραμένουν πιστοί σε αυτές, το Μαγιόξυλο έχει την τιμητική του.
Οι κάτοικοι περιφέρουν έναν κορμό κυπαρισσιού, σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες που γύρω του έχει ένα στεφάνι με χλωρά κλαδιά.
Με το μαγιόξυλο αυτό, οι νέοι εργάτες ντυμένοι με κάτασπρα παντελόνια και πουκάμισα και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό βγαίνουν στους δρόμους, τραγουδώντας το Μάη.
Στη σύγχρονη εποχή, απαλλαγμένοι από τέτοιου είδους συμβολισμούς, το στεφάνι της Πρωτομαγιάς αποτελεί περισσότερο μία ευχάριστη δραστηριότητα για τα παιδιά.
Πρωτομαγιά 2017- Απεργία ΜΜΜ στάση εργασίας λεωφορεία και τρόλεϊ
Πρωτομαγιά 2017: Έθιμα και ιδέες για το μαγιάτικο στεφάνι

 ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

• Πρωτομαγιά 2017: Η ιστορία του Μαίου
• Πρωτομαγιά 2017: Έθιμα και ιδέες για το μαγιάτικο στεφάνι
• Εργατική Πρωτομαγιά: Το ιστορικό από το 1880 έως σήμερα
• Πρωτομαγιά 2017- Απεργία ΜΜΜ στάση εργασίας λεωφορεία και τρόλεϊ
• Πρωτομαγιά 2017: Απεργία στα ΜΜΜ – Πώς θα κινηθούν

Διαβάστε περισσότερα: Πρωτομαγιά 2017: γιατί φτιάχνουμε στεφάνι με λουλούδια - iPaideia.gr

Οι Μαγεμένες (Las Incantadas)

Εκδόσεις Μεταίχμιο - Ekdoseis Metaixmio

Το νέο μυθιστόρημα της Μαίρης Κόντζογλου έρχεται στις 11 Μαΐου!
Εξασφαλίστε το δικό σας αντίτυπο στο βιβλιοπωλείο της περιοχής σας και αποκτήστε το την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του με την υπογραφή της συγγραφέα.
Διαβάστε τις πρώτες σελίδες: http://bit.ly/incantadas-flipbook

 

Οι Μαγεμένες (Las Incantadas)

Οι Μαγεμένες (Las Incantadas)

Μάθετε περισσότερα

metaixmio.gr

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Στο βιβλίο υπάρχει τυπωμένο ένα qr code με πλούσιο πραγματολογικό υλικό για το ιστορικό υπόβαθρο της αφήγησης.

Θεσσαλονίκη, στα βάθη των αιώνων: Μια βασίλισσα ερωτευµένη παράφορα µε τον Μεγαλέξανδρο τρέχει µες στη νύχτα να συναντήσει τον εραστή της. Τα µάγια του απατηµένου συζύγου της όµως θα µαρµαρώσουν αυτή και τη συνοδεία της. Οι µορφές τους θα µείνουν για πάντα στη Στοά των Ειδώλων.
Περίπου χίλια οχτακόσια χρόνια αργότερα, στην ίδια πόλη, που οι κάτοικοί της λατρεύουν τρεις θεούς και µιλάνε αµέτρητες γλώσσες, ο παλαιογράφος Εµµανουέλ Μιλλέρ επιχειρεί, µε τη συγκατάθεση του Σουλτάνου, να ξεριζώσει το αρχαίο µνηµείο των «Μαγεµένων» και να τις πάει στη Γαλλία, να κοσµήσουν τα ανάκτορα και τα σπίτια των ευγενών.
Στην προσπάθειά του όµως αυτή, θα βρεθεί αντιµέτωπος µε µια χούφτα ξεχωριστούς ανθρώπους: Τη Χάννα και τον Νικόλα, δυο ερωτευµένα παιδιά, που αγωνίζονται για τη µαταίωση της αρπαγής του µνηµείου, ενώ παλεύουν για το δικαίωµά τους στην αγάπη. Τον γλύπτη Αλέξανδρο ∆ηµητριάδη, που εµπνέεται από τους νεαρούς του φίλους, και ρίχνεται στη µάχη µε αυτοθυσία. Και τον Νταβίντ εφέντη, τον αρχαιολάτρη Εβραίο, που δίνει τον δικό του αγώνα ενάντια στην εποχή, τη φυλή του και την κοινωνία, προσπαθώντας να κρατήσει κοντά τους τις «Μαγεµένες» και να αποτρέψει την επανάληψη µελλοντικών διωγµών.
Μια σαγηνευτική ιστορία, βασισµένη σε αληθινά γεγονότα, που σκαλίζεται µε έρωτα και αίµα στα βυζαντινά τείχη, στα υγρά λιθόστρωτα, στις συναγωγές, στα παζάρια και στα γεµάτα θρύλους και ατµούς χαµάµ της Σαλονίκης.

 

Η 7η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ 1966 Ελλη Φωτίου-Γιώργος Τζώρτζης

1. 
   
2. 1. 
      

      1:52:11

Η 7η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ 1966 Ελλη Φωτίου-Γιώργος Τζώρτζης

ΣΙΝέ ΟΛύΜΠΙΑ ΦΙΛΙΠΠΙάΣ

• Πριν από 1 εβδομάδα
• 11 προβολές

Copyright Disclaimer/Αποποίηση: Το βίντεο δεν προορίζεται για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων.Το περιεχόμενο...

Δημοσιεύτηκε στις 17 Απρ 2017

Copyright Disclaimer/Αποποίηση: Το βίντεο δεν προορίζεται για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων.Το περιεχόμενο δεν ανήκει σε εμένα και δεν έχω κέρδος από αυτό το βίντεο. Δεν είμαι κάτοχος πνευματικών δικαιωμάτων του περιεχομένου. Είναι καθαρά για Διασκέδαση.
Οι κάτοχοι των Πνευματικών Δικαιωμάτων της ταινίας αναγράφονται πιο κάτω.

Η 7η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

Φτωχό νιόπαντρο ζεύγος έρχεται αντιμέτωπο με τη σκληρή πραγματικότητα της καθημερινής βιοπάλης. Όπλο τους είναι το όνειρο, αλλά η έλλειψη πόρων και η ανεργία είναι μεγάλα εμπόδια προς την ευτυχία.

Είδος Ταινίας : .Δραματική
Διάρκεια : .112 λεπτά
Σκηνοθεσία : .Βασίλης Γεωργιάδης
Σενάριο : .Ιάκωβος Καμπανέλλης
Ηθοποιοί : .
Έλλη Φωτίου
Γιώργος Τζώρτζης
Δήμος Σταρένιος
Μπέττυ Αρβανίτη
Χρήστος Δοξαράς
Θόδωρος Κατσαδράμης
Άγγελος Αντωνόπουλος
Νίκος Δαδινόπουλος

Τα μυστήρια των φάρων μας

http://www.faroi.com/faroi/ta-mystiria-twn-farwn.html

Τα μυστήρια των φάρων μας

Της Ματίνας Μαντά

Ελληνικοί Φάροι

Είναι οι πέτρινοι φύλακες των καραβιών μας. Αιώνιοι φρουροί των θαλασσών, χαρίζουν το φως ακόμα κι όταν η τελευταία ελπίδα κάθε απελπισμένου ναύτη έχει χαθεί. Ο λόγος για τους φάρους των ελληνικών θαλασσών, που μέχρι σήμερα προστατεύουν τους θαλασσινούς.

Αναμφισβήτητα οι Έλληνες είναι από την αρχαιότητα ναυτικός λαός. Πόσα όμως ξέρουμε σήμερα στ' αλήθεια για τους φάρους μας ; Αιμοδιψείς κουρσάροι, αμύθητοι θησαυροί, πλοία- φαντάσματα, τραγικές ιστορίες και στοιχειωμένα νερά είναι μόνο λίγοι από τους θρύλους που ειπώθηκαν για τους φάρους μας.

Η ονομασία «φάρος»

Το όνομα «φάρος» συνδέεται άμεσα με τον πρώτο πυρσοφόρο πύργο που χτίστηκε στο αιγυπτιακό νησί Φάρος από το μεγάλο αρχιτέκτονα των ελληνιστικών χρόνων Σώστρατο. Το συγκεκριμένο νησί βρίσκεται στα ανατολικά του λιμανιού της Αλεξάνδρειας κι από τότε όλοι οι φάροι πήραν την ονομασία αυτού του ομώνυμου νησιού.

Σύμφωνα με το μύθο, όταν έδυε ο ήλιος, έβγαινε στο νησί ο Πρωτέας, αιγύπτιος υπηρέτης του Ποσειδώνα, που γνώριζε όλα τα βάθη της θάλασσας. Η λειτουργία του πρώτου φάρου τελείωσε για πάντα το 1303, όταν κατακερματίστηκε από μεγάλο σεισμό.

Στον ελληνικό χώρο, και σύμφωνα με την προφορική παράδοση, ο πρώτος φάρος χτίστηκε το 1827 στην Αίγινα, όταν το νησί είχε οριστεί από τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια προσωρινή πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους. Ο ψηλότερος φάρος στην Ελλάδα βρίσκεται στο νησί Γαύδο κι έχει ύψος 300 μέτρα.

Το φαρικό δίκτυο της χώρας μας θεωρείται από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, αφού αποτελείται συνολικά από 1.309 φάρους!

Σημαντικότατο ρόλο στην ανάπτυξη και τη λειτουργία του φαρικού δικτύου στην Ελλάδα έπαιξε ο Στυλιανός Λυκούδης.

Με νησιώτικη καταγωγή (γεννήθηκε στη Σύρο), υπηρέτησε στην υπηρεσία φάρων για πάνω από πενήντα χρόνια. Χάρη στην υπευθυνότητα και την καθοδήγησή του προστέθηκαν στο ελληνικό φαρικό δίκτυο 191 φάροι ακόμα

Τρόπος λειτουργίας ενός φάρου

Όλοι σχεδόν έχουμε δει φάρο να τρεμοσβήνει… Πώς όμως επιτυγχάνεται αυτή η λειτουργία ;

Οι φάροι που λειτουργούν με πετρέλαιο είναι απλά μηχανήματα – λάμπες – φτιαγμένες από συνηθισμένο γυαλί ή και με ειδικό αμίαντο πυρακτώσεως. Το φωτιστικό μηχάνημα είναι τοποθετημένο σ' ένα κρυστάλλινο θάλαμο. Χάρη σ' αυτόν τον κρυστάλλινο θάλαμο οι ακτίνες του φωτός πολλαπλασιάζονται και εκπέμπονται πολύ ισχυρές, ικανές να προστατέψουν τα καράβια, προειδοποιώντας τα εγκαίρως. Το φωτιστικό μηχάνημα (η λάμπα δηλαδή) γυρνάει από μια σιδερένια πλάκα που η ταχύτητά της κανονίζεται με βάρη ανα 24ωρο. Κατά κάποιο τρόπο θυμίζει ένα κοινό ρολόι τοίχου. Οι αναλαμπές του φάρου επιτυγχάνονται με το να καλύπτονται τμήματα του κρυστάλλινου θαλάμου. Επίσης, πολλοί φάροι βγάζουν χρωματιστό φωτισμό: αυτό γίνεται εξαιτίας της βαφής της λάμπας, ενώ όταν οι φάροι πετρελαίου έχουν αμίαντο, τότε ο χρωματισμός του φωτός επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση χρωματιστών κρυστάλλων στο θάλαμο.

Οι φάροι πετρελαίου είναι στην πλειοψηφία τους τοποθετημένοι πάνω σε πύργους με εξώστη, στον οποίο ανεβαίνουν οι φαροφύλακες για να επιβλέπουν τη θάλασσα και τη λειτουργία του φάρου. Οι πύργοι αυτοί έχουν στο εσωτερικό τους πέτρινη σκάλα ελικοειδούς μορφής που συγκοινωνεί πάντα με το δωμάτιο του φύλακα, το οποίο σχεδόν πάντα αποτελούταν μόνο από ένα σανιδένιο κρεβάτι, ένα τσουκάλι και ίσως 1-2 έπιπλα ακόμα.

Η λειτουργία των αυτόματων φάρων επιτυγχάνεται με το συνδιασμό λεπτότατων μηχανημάτων. Οι αυτόματοι φάροι ανάβουν μόνοι τους το βράδυ. Αυτό γίνεται χάρη σ' ένα μηχάνημα που το λένε «ηλιοβαλβίς»: όταν νυχτώσει και οι ακτίνες του ήλιου παύουν να επιδρούν πάνω στο συγκεκριμένο μηχάνημα, τότε ο φάρος «ξυπνάει» και αρχίζει να αναβοσβήνει ως το πρωί. Αντίθετα, μόλις χαράξει οι ακτίνες του ήλιου ξαναπέφτουν στο συγκεκριμένο μηχανισμό, οπότε ο φάρος αυτόματα απενεργοποιείται.

Όλοι οι φάροι διαθέτουν απαραιτήτως αλεξικέραυνο.

Σήμερα κατασκευάζονται φάροι μεγάλης εντάσεως που πλέον δε φυλάσσονται από φαροφύλακες. Η κατασκευή αυτή οφείλεται στον Σουηδό εφευρέτη Νταλέν, ο οποίος μάλιστα τυφλώθηκε κατά τη διάρκεια των πειραμάτων του. Η τύφλωσή του ωστόσο δεν στάθηκε εμπόδιο και κατόρθωσε να ολοκληρώσει επιτυχώς το έργο του !

Η ζωή του φαροφύλακα

Τα παλαιότερα χρόνια η φύλαξη και η επίβλεψη του φάρου γινόταν από φαροφύλακες, έμπειρους θαλασσινούς που ύστερα από χρόνια στη θάλασσα αποφάσισαν τέλος να αυτοεξοριστούν, προστατεύοντας με το φως του φάρου τους τα καράβια.

Η λέξη «αυτοεξορισμός» δεν είναι υπερβολική: οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν κυριολεκτικά σαν ερημίτες. Με ελάχιστα μέσα στη διάθεση τους, μηδαμινή επικοινωνία με τον έξω κόσμο και φυσικά μανιασμένες φουρτούνες, η ζωή στο φάρο γινόταν ουκ ολίγες φορές άθλια έως επικίνδυνη: υπήρχαν περιπτώσεις που ο καιρός ήταν τόσο απαίσιος που οι μοναχικοί κάτοικοι του φάρου δε μπορούσαν να κάνουν απολύτως τίποτα, εκτός του να περιμένουν μες στο δωματιάκι τους να κοπάσουν οι μανιασμένοι άνεμοι. Η πόρτα αμπαρωνόταν με σίδερα, καθώς υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να παρασυρθούν τα πάντα από τη μανία του ανέμου.

Η τραγική ιστορία του γέρου φαροφύλακα Μειντάνη μας διηγείται τη μοιραία νύχτα που ο άτυχος φαροφύλακας τόλμησε να ανέβει στον εξώστη του φάρου του, όταν νόμισε ότι είδε στον ορίζοντα φώτα πλοίου. Αγνοώντας τις συμβουλές του βοηθού του και φυσικά τα ακραία καιρικά φαινόμενα, ανέβηκε στο μπαλκόνι του φάρου, εκτεθειμένος στη λύσσα του ανέμου. Ο βοηθός του τον περίμενε υπομονετικά. Δεν ξαναγύρισε ποτέ όμως.

Το φαγητό τους ήταν ιδιαίτερα λιτό. Το πιο σπέσιαλ μενού αποτελούταν από ψάρι ή κυνήγι με χόρτα, ενώ σε ακραίες καταστάσεις την έβγαζαν με ξερό ψωμί και παξιμάδια. Λόγω του ότι η θέση των φάρων είναι σχεδόν πάντα εκτεθειμένη σε δυνατούς ανέμους, φουρτούνες και γενικά τη μανία της φύσης, η επικοινωνία με τη στεριά ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, με αποτέλεσμα οι πυργοφύλακες να βλέπουν άνθρωπο σπάνια. Ωστόσο μερικές φορές στο φάρο κατοικούσαν περισσότεροι από ένας άνθρωποι κι έτσι υπήρχε μια μικρή συντροφιά. Ο ανεφοδιασμός των φάρων γινόταν μια φορά το χρόνο, κάθε καλοκαίρι, γιατί για να σταματήσει εκεί καράβι πρέπει να μην έχει φουρτούνα. Η δουλειά του ανεφοδιασμού γινόταν από τη θάλασσα και ήταν απίστευτα δύσκολη κι επικίνδυνη. Χρειάζονταν 20 άντρες για να διεκπεραιώσουν εργασία δέκα ωρών, κατά την οποία οι πιο γεροδεμένοι δένονταν με σκοινιά και ανέβαιναν στους κοφτερούς βράχους. Όταν το κατάφερναν, ανέβαζαν με τη βοήθεια των σκοινιών και τους υπόλοιπους, όπως και τους σωλήνες πετρελαίου, που χρειαζόταν ο φάρος για να λειτουργήσει. Σε κάποιες καλύτερες περιπτώσεις υπήρχαν μονοπάτια, αν και δύσβατα.

Φάροι και… έρωτας:

Η αλήθεια είναι ότι η σκληρή ζωή του φαροφύλακα είναι συνυφασμένη με το ανδρικό φύλο. Πράγματι, ήταν σχεδόν ανύπαρκτο το φαινόμενο να είναι μια γυναίκα φύλακας του φάρου, εκτός φυσικά αν ζούσε εκεί με τον άντρα της. Ο φαροφύλακας του ακρωτηρίου Αη – Γιάννης ο Αφορεσμένος, ο κ. Μεσαριτάκης, ζούσε εκεί με τη γυναίκα του, η παρουσία της οποίας μάλιστα εξασφάλιζε στο φάρο όχι μόνο τάξη και καθαριότητα, αλλά και καλαισθησία. Ωστόσο υπήρχαν και φαροφύλακες, η παρέα των οποίων αποτελούταν αποκλειστικά από άντρες και ήταν όρκος απαράβατος να μην πατήσει γυναίκα στο φάρο τους.

Ήταν οι φαροφύλακες του Κάβου Σίδερου – του τελευταίου που βρίσκεται προς το νότιο μέρος της Κρήτης – και όφειλαν τον όρκο τους στην παρακάτω ιστορία:

Στον Κάβο Σίδερο ήταν φαροφύλακας ένας καπετάνιος με το όνομα Κώστας Παμίκος. Πολλά χρόνια θαλασσινός, είχε γυρίσει τον κόσμο, είχε γνωρίσει πάμπολλες γυναίκες, αλλά καμιά δεν κέρδισε πραγματικά την καρδιά του, μέχρι που ερωτεύτηκε μια Κωσταντινουπολίτισσα που τον κατέκτησε πραγματικά και την παντρεύτηκε. Η γυναίκα του όμως σύντομα τον απάτησε με άλλον άντρα. Ο καπεταν Κωστής το έμαθε, όμως αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του και αποφάσισε να τη συχωρέσει. Έτσι την πήρε και ζήτησε να γίνει φαροφύλακας στον Κάβο Σίδερο, αφού την έπεισε να τον ακολουθήσει. Η ατιμία της συζύγου του όμως δε σταμάτησε εκεί, αφού η Σοφία (αυτό ήταν τ' όνομα της) σύντομα ερωτεύτηκε τον όμορφο βοηθό του άντρα της, ο οποίος μάλιστα ήταν και παντρεμένος. Κι εκείνος όμως δε μπόρεσε να αντισταθεί στη λαγνεία της, αφού η σύζυγός του ήταν αθώα και δεν γνώριζε τους πόθους ενός άντρα. Παρόλο που η σύζυγος όμως δεν ήταν πονηρεμένη, ο καπεταν Κωστής είχε καταλάβει τι γινόταν. ΄Ένα βράδυ προφασίστηκε ότι θα έλειπε για κάποιες μέρες, ύστερα από λίγη ώρα όμως γύρισε. Αντίκρισε τη γυναίκα του και τον πιστό βοηθό του αγκαλιά στο κρεβάτι, να τον προδίδουν μέσα στο φάρο του. Ο καπεταν Κωστής δεν άντεξε και τη δεύτερη απιστία της συζύγου του και πήρε το όπλο του. Πρώτα σκότωσε τη σύζυγό του. Ακούγοντας το μακελειό, όρμησε μες στο δωμάτιο και η σύζυγος του βοηθού και αντίκρισε τον καπεταν Κωστή έτοιμο να πυροβολήσει τον άντρα της. Έριξε το σώμα της επάνω του προσπαθώντας να τον προστατέψει, όμως καταλάθος πυροβολήθηκε κι αυτή. Τέλος, ο φονιάς σκότωσε και τον άντρα που πλάνεψε τη γυναίκα του. Όταν ένας μηχανικός μπήκε στο φάρο μετά από λίγες μέρες αντίκρυσε μια λίμνη αίματος, τρία πτώματα και ένα σημείωμα στο οποίο ο δράστης εξηγούσε τι έγινε και ενημέρωνε ότι θα ακολουθούσε την ίδια μοίρα. Πράγματι, το πτώμα του βρέθηκε λίγο αργότερα, φρικτά παραμορφωμένο.

Η παραπάνω ιστορία όμως δεν είναι η μοναδική ερωτική τραγωδία που εκτυλίχθηκε σε φάρο:

O 30χρονος φαροφύλακας του Κάβο Δρέπανο (ονόματι Μιντιλάκης) αντίκρισε ένα πρωί στην ακτή κοντά στο φάρο του ένα σωρό μισοσπασμένα ξύλα – σημάδι ναυαγίου – και λίγο πιο πέρα μια μισόγυμνη γυναίκα, αναίσθητη. Ενώ την μετέφερε στο φάρο, η κοπέλα έφτυσε όση θάλασσα είχε μέσα της και σώθηκε. Και μετά από την κατάλληλη φροντίδα συνήλθε εντελώς. Αναμενόμενο ήταν να ερωτευτεί το σωτήρα της, μάλιστα ζήτησε να μείνει και μαζί του στο φάρο, αφού δεν είχε άλλον στον κόσμο. Εκείνος δέχτηκε με χαρά και φιλοξένησε την Αισέ… Έτσι την έλεγαν, αφού η κοπέλα ήταν κόρη καπετάνιου απ' την Αλγερία.

Η κακοκαιρία τσάκισε το καράβι τους και όλοι ειχαν πνιγεί, μόνο η καλή της τύχη την έσωσε στα χέρια του αγαπημένου της. Όμως δεν ήταν γραφτό για το ζευγάρι. Ενώ η Αισέ ήταν έγκυος, αρρώστησε βαριά και πέθανε. Ο Μαντιλάκης δεν άντεξε το χαμό της ούτε ήθελε να τη θάψει. Εξαφανίστηκε από το φάρο. Λίγες μέρες μετά βρήκαν τα δυο πτώματα του ζευγαριού θαμμένα πίσω από κάτι βράχους, σκαλισμένους σε σχήμα σαρκοφάγου. Ο άτυχος φαροφύλακας, αφού τοποθέτησε εκεί το σώμα της αγαπημένης του, ξάπλωσε δίπλα της και αυτοπυροβολήθηκε κι αυτός. Στο φάρο βρέθηκε μόνο ένα σημείωμα που έγραφε «μου ήταν αδύνατο να αποχωριστώ απ' αυτήν». Απ' ο, τι φαίνεται η θάλασσα δεν αγαπά τον έρωτα…

Είναι άπειρες εξάλλου οι ιστορίες για ναυτικούς που έφυγαν απ' την οικογένεια τους για θαλασσινά ταξίδια και δεν ξαναγύρισαν ποτέ στην αγκαλιά των συζύγων τους.

Θαλασσινά θαύματα

Δεν έχουν όμως όλες οι θαλασσινές ιστορίες άσχημο τέλος. Υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις στις οποίες το τέλος είναι αίσιο για ναυαγούς και μη, μάλιστα πολλές φορές η καλή τους τύχη αποδίδεται στην ευσπλαχνία αγίων του τόπου.

Χαρακτηριστική είναι η ιστορία ενός καϊκιού που είχε την τύχη να βρεθεί κοντά στο ακρωτήρι του αγίου Σώζοντα.

Ο υπερήφανος καπετάνιος του αρνιόταν να σταματήσει κάπου, παρά τη δυνατή φουρτούνα που χτύπαγε το καΐκι και τις παρακλήσεις του πληρώματος. Όταν η φουρτούνα έγινε ιδιαίτερα άγρια κι έχασαν τον προσανατολισμό τους, κατάλαβαν ότι κινδύνευαν…

Ο καπετάνιος, παρόλο που ήταν εγωιστής ήταν και θεοσεβούμενος. Παρακάλεσε λοιπόν τον άγνωστο άγιο του τόπου να κάνει το θαύμα του και να τους σώσει. Πράγματι… Ένα τεράστιο κύμα άρπαξε το καραβάκι και, παρακάμπτοντας τα κοφτερά βράχια, το καΐκι βρέθηκε με ασφάλεια σ' έναν όρμο. Την επόμενη μέρα ο καπετάνιος ζήτησε να μάθει σε ποιόν άγιο χρωστούσαν τη σωτηρία τους τόσοι άνθρωποι. Έμαθε ότι εκεί κάνει τα θαύματά του ο άγιος Σώζων. Γύρισε λοιπόν στο ακρωτήρι και έχτισε εκεί ένα εκκλησάκι που είναι αφιερωμένο στον άγιο. Το συγκεκριμένο ακρωτήρι είναι κοντά στην Κρήτη και οι κάτοικοι ανάβουν ακόμα το μοναδικό καντηλάκι της μικρής εκκλησίας.

Αρκετοί κάβοι οφείλουν τ' όνομά τους σε αγίους. Π.χ ο Κάβος Σίδερος, ο τελευταίος κάβος που βρίσκεται προς το νότιο τμήμα της Κρήτης. Ο κάβος αυτός έχει πάρει τ' νομά του από το μικρό εκκλησάκι του αγίου Ισίδωρου που έχει χτιστεί σ' ένα μεγάλο βράχο κοντά στο φάρο. Χάριν ευκολίας δε, ονομάζεται Σίδερος αντί για Ισίδωρος. Οι ναυτικοί λένε ότι ο άγιος Ισίδωρος ήταν μοναχός στο άγιο Όρος, όμως μια μέρα τον έδιωξαν, άγνωστο γιατί. Μην έχοντας άλλο μέσο συγκοινωνίας, ο μοναχός έριξε το ράσο του στη θάλασσα και περίμενε το Θεό να τον στείλει σ' ασφαλές μέρος. Ύστερα από μέρες έφτασε τελικά στον κάβο. Όταν πάτησε στη στεριά έχτισε το εκκλησάκι (το οποίο, σύμφωνα με την παράδοση δεν πρέπει να μένει αλειτούργητο πάνω από 40 μέρες) όπου έμεινε εκεί ως το θάνατο του.

Παρόμοια ιστορία έχει και το ακρωτήρι « Αη Γιάννης ο Αφορεσμένος «, οπου πιστεύεται ότι το εκκλησάκι που βρίσκεται κοντά στο φάρο του χτίστηκε από έναν αφορισμένο μοναχό, ονόματι Ιωάννης.

Σε κάθε δυσκολία τους οι ναυτικοί ζητούσαν τη βοήθεια αγίων. Πολλές είναι οι παραδόσεις που αφορούν πετρωμένα πειρατικά καράβια που προσπάθησαν να λεηλατήσουν νησιά. Μια από αυτές είναι αυτή που μας σώζει ο Ν.Πολίτης :

Κάτω από το βουνό του Παντοκράτορα, αντίκρυ στο μοναστήρι της Παλαιοκαστρίτσας, φαίνεται στην άκρη του πελάγους ένα καράβι μαρμαρωμένο. Ήταν πειρατικό κι ερχόταν να κουρσέψει το μοναστήρι. Όταν το είδαν, ο ηγούμενος βγήκε έξω και με το σταυρό στο χέρι είπε « Θεέ μου, αν το καράβι αυτό έρχεται για καλό, καλώς να 'ρθει, αν είναι για κακό, μάρμαρο εκεί να μείνει». Πράγματι, η προσευχή του εισακούστηκε και το πειρατικό καράβι πέτρωσε.

Στοιχειωμένοι φάροι

Οι ιστορίες που μιλούν για στοιχειωμένα νερά δεν είναι λίγες στον ελληνικό χώρο και που διηγούνται οι παλιοί ναυτικοί.

Ο Θ.Βαγκής, φαροφύλακας και παλιός θαλασσινός, διηγείται για τη «σκούνα», το πλοίο-φάντασμα που παρουσιάζεται κοντά στο φάρο του, στο ακρωτήρι Απολυτάρες των Αντικυθύρων. Η παρουσία του φασματικού πλοίου είναι κακός οιωνός, αφού εμφανίζεται κάθε φορά που είναι να συμβεί κάτι κακό. Παρόλο που στην αρχή δεν το πίστευε, είδε με τα μάτια του το πλοίο φάντασμα να περνά με ανοιγμένα τα πανιά και μετά να εξαφανίζεται. Λίγες μέρες μετά συνέβη κοντά στο φάρο ένα ναυάγιο στο οποίο πνίγηκαν αρκετοί.

Το ερημονήσι Άγρια Γραμβούζα είναι κοντά στην Κρήτη και στο παρελθόν ήταν ορμητήριο πειρατών. Το νησί είχε αναγνωριστεί και επίσημα από την κυβέρνηση ως «Το νησί των πειρατών», μέσα στο οποίο μάλιστα είχαν κρύψει θησαυρούς ανεκτίμητης αξίας. Πολιορκητές προσπαθούσαν να νικήσουν τους πειρατές και να τους κάνουν να παραδοθούν. Οι κουρσάροι, προσπαθώντας να τους τρομοκρατήσουν, έσφαξαν σε μια νύχτα 50 γυναίκες. Τα πτώματα τους ρίχτηκαν στο νερό, ακέφαλα κι ακρωτηριασμένα. Ωστόσο, μετά από αρκετές προσπάθειες οι πειρατές τελικά νικήθηκαν και τα καράβια τους βούλιαξαν σχεδόν όλα. Οι θησαυροί μεταφέρθηκαν με καράβια στην Κρήτη, αν και πολλοί λένε ότι στο νησί υπάρχουν ακόμα πολλοί. Κανένας όμως δεν πλησιάζει, καθώς οι θρύλοι λένε ότι οι νεκροί κυνηγούν κάθε άνθρωπο που αποφασίζει να πάει εκεί και τον ρίχνουν στη θάλασσα. Πολλοί λένε ότι έχουν αντικρύσει λευκές, ανθρωπόμορφες σκιές να μοιρολογούν στα βράχια, ενώ ένας βοσκός που αψήφισε τις ιστορίες των ναυτικών και εγκαταστάθηκε εκεί, βρέθηκε νεκρός με μια έκφραση απέραντου τρόμου. Κανένας δεν έμαθε τι του συνέβη!

Στο ακρωτήρι Χοντρός Κάβος επίσης δεν υπάρχει ψυχή ζώσα. Οι τσοπάνηδες δεν πήγαιναν ποτέ εκεί τα πρόβατά τους γιατί φοβόντουσαν τις νεράιδες. Λέγανε ότι η θάλασσα σ' αυτό το μέρος είναι γεμάτη νεράιδες, λευκές γυναικείες οπτασίες που τραγουδούσαν. Το τραγούδι τους ακουγόταν άσχετα από την απόσταση και οι άνθρωποι πάθαιναν κάτι σα νάρκωση κι ένιωθαν ότι ταξιδεύουν μακριά, ενώ όση ώρα βρίσκονταν σ' αυτήν την κατάσταση, τα ζώα τους πλησίαζαν τους κοφτερούς βράχους σα να τα τραβάει μια αόρατη δύναμη και τσακίζονταν.

Ο καπεταν Παυλής από τη Δαμάστα λέει ότι όταν ήταν νέος είχε πάει εκεί με τα ζώα του, άκουσε τα τραγούδια, αλλά δεν ναρκώθηκε. Ορκίζεται ότι είδε με τα μάτια του πάνω στους βράχους του φάρου χιλιάδες ασπρόμορφες οπτασίες που χόρευαν και τραγουδούσαν όλες μαζί. Τις παρακολουθούσε για ώρες, ώσπου με το χάραμα εξαφανίστηκαν. Και τα ζώα του είχαν πνιγεί.

Σε κάποιο ακρωτήρι της Βόρειας Εύβοιας υπάρχει ένας βράχος που θυμίζει άντρα που παίζει κιθάρα. Για το ακρωτήρι αυτό υπάρχει άλλη μια παράξενη ιστορία. Λένε λοιπόν ότι στο φάρο αυτό ζούσε ένας νέος φαροφύλακας με την οικογένεια του. Ο νέος αυτός τραγουδούσε υπέροχα και έπαιζε ωραία κιθάρα. Είχε βαρεθεί όμως τη ζωή στο φάρο (όπως και την γυναίκα του, που του έκανε συνέχεια παρατηρήσεις). Ήθελε να φύγει, να ταξιδέψει σ' άλλους τόπους. Μια νύχτα που τραγουδούσε, πλησίασε το φάρο ένα παράξενο καράβι. Μέσα ήταν μια νεράιδα. Ο φαροφύλακας την παρακάλεσε να τον πάρει μαζί του, κι έτσι έγινε. Δεν έγινε γνωστό τι ακριβώς βίωσε ο φαροφύλακας, όμως την άλλη μέρα που η γυναίκα του βγήκε στο ακρωτήρι, δεν τον είδε πουθενά. Αργότερα τον βρήκε πετρωμένο, ένα βράχο να «παίζει» κιθάρα. Ο φαροφύλακας είχε στοιχειώσει.

Στην Τζια, στο ακρωτήρι Ταμίλος τρεις ψαράδες είχαν δει παλιά ένα παράξενο νεραιδικό, που από τη μέση και κάτω ήταν ψάρι, μια γοργόνα δηλαδή. Όταν αντιλήφθηκε τη βάρκα που πλησίαζε εξαφανίστηκε γρήγορα στα βαθιά νερά. Διηγιόντουσαν τη συνάντηση τους με τη γοργόνα έως ότου πέθαναν.

Οι φάροι σήμερα

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου οι φάροι υπέστησαν σοβαρές φθορές. Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, μόνο 19 φάροι λειτουργούσαν ! Ωστόσο, το 1945 άρχισε συστηματική προσπάθεια για την αποκατάστασή τους. Η προσπάθεια ήταν επιτυχής και το 1946 λειτουργούσαν 374 φάροι. Πλέον οι φάροι δε θεωρούνται ιδιαίτερα χρήσιμοι και αργοσβήνουν εγκαταλελειμμένοι.

Ωστόσο γίνονται ξανά σοβαρές προσπάθειες για την αποκατάστασή τους και διατίθενται χρηματικά ποσά. Η συντήρηση τους εκτελείται από την Υπηρεσία Φάρων ανάλογα με τις εκάστοτε διατιθέμενες πιστώσεις. Από τον λειτουργικό προϋπολογισμό (Π/Υ) 2010 του ΓΕΝ κατά την τριετία 2008 - 2010, διατέθηκαν για τη συντήρησή τους συνολικά 80.000 €. Επιπλέον, μέσω ενεργειών της Υ. Φάρων αποκαταστάθηκαν την τριετία 2008-2010 δέκα τρεις Φάροι. Οι οκτώ από αυτούς με χρηματοδότηση εξ ιδίων πόρων (Λιμενικά Ταμεία της Υ. Φάρων) συνολικού κόστους 260.000 € περίπου, οι τρεις με δημόσια χρηματοδότηση μέσω τοπικών φορέων Δήμων και Νομαρχιών και οι δύο με ιδιωτική χρηματοδότηση μέσω του Μη Κερδοσκοπικού Ιδρύματος «Αικατερίνης Λασκαρίδη». Λόγω των εγγενών αδυναμιών χρηματοδότησης για την αποκατάσταση και συντήρηση των κτιριακών εγκαταστάσεων όλου του εκτεταμένου Φαρικού Δικτύου, προτάθηκε το 2007 από την Υ. Φάρων, η ένταξη, στο ΕΣΠΑ 2007-2013 (μέσω του προγράμματος «Ανάδειξη Πολιτισμικής Αξίας Πέτρινων Φάρων»), για αποκατάσταση σαράντα έξη (46) Φάρων, συνολικού προϋπολογισμού 6.197.000 €. Εκτιμήθηκε δε ότι για την σύνταξη μελετών και αδειοδοτήσεων ωρίμανσης του ανωτέρω προγράμματος απαιτούνται 2.500.000 € περίπου. Τέλος, υπάρχει και μια ιδέα να αξιοποιηθούν οι φάροι ως μουσεία.

Δεν είναι τυχαίο το ότι οι φάροι έχουν ταυτιστεί με το φως και την ελπίδα. Ούτε τα πιο άγρια κύματα δεν κατόρθωσαν να τους γκρεμίσουν. Οι ναυτικοί λέγανε ότι είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς τη λύτρωση που νιώθανε όταν αντιλαμβάνονταν μες στα σκοτάδια και την αγριεμένη θάλασσα το φως τους.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μην επιτρέψουμε να σβήσει το φως, όχι μόνο στους φάρους της Ελλάδας, αλλά και στους φάρους της ψυχής μας.