ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΥΓΟΜΑΛΑΣ – Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΜΠΙΖΑΝΙΟΥ (+29/7/1914)

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Ελλαδα ΜΟΥ.

Α θ ά ν α τ ο ς ! !
Σαν σήμερα, στα 1914, οἱ γονεῖς τοῦ Ἀνδρέα Ζυγομαλᾶ, ἥρωα τοῦ Μπιζανίου στὸν Α΄ βαλκανικὸ πόλεμο, ἐνημερώθηκαν γιὰ τὴν δολοφονία τοῦ μοναδικοῦ παιδιοῦ τους, ποὺ πέφτοντας σὲ ἐχθρική ἐνέδρα στὴν Νίβιτσα τῆς Βορείου Ἠπείρου στις 29 Ἰουλίου, ἀποκεφαλίστηκε.
Ὁ Ζυγομαλᾶς, μὲ Ἡπειρώτικη καταγωγὴ ἀπό τὴν μεριὰ τῆς μητέρας του, μὲ τὴν λήξη τοῦ Α΄ Βαλκανικοῦ Πολέμου ὅπου εἶχε καταταγεῖ ἐθελοντικά καὶ διακριθεῖ γιὰ τὸν ἡρωισμό του, ἀποφάσισε νὰ παραμείνει στὴν Βόρειο Ἤπειρο θέλοντας νὰ συμμετάσχῃ στὸν ἀγῶνα αὐτονομίας της. Ἀνήγγειλε τὴν ἀπόφασή του στοὺς γονεῖς του, παρακαλῶντας παράλληλα τὸν πατέρα του νὰ στρατολογήσῃ παλληκάρια καὶ νὰ τοῦ στείλῃ χρήματα. Ἐνῶ ὁ πατέρας του εἶχε ἀρχίσει τὶς ἐνέργειες στρατολόγησης, ἔφτασε τὸ θλιβερὸ μήνυμα τῆς δολοφονίας τοῦ μοναδικοῦ παιδιοῦ του.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
[Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο - http://ellinoistorin.gr/]

 

ΑΝΔΡΕΑΣ ΖΥΓΟΜΑΛΑΣ – Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ ΜΠΙΖΑΝΙΟΥ (+29/7/1914)

, , Στὶς 31 Ἰουλίου τοῦ 1914, οἱ γονεῖς τοῦ Ἀνδρέα Ζυγομαλᾶ, ἥρωα τοῦ Μπιζανίου στὸν Α’ βαλκανικὸ πόλεμο, ἐνημερώθηκαν γιὰ τὴν δολοφονία τοῦ…

ellinoistorin.gr

ΜΟΥΣΕΙΟ & ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΖΥΓΟΜΑΛΑ

MOYΣΕΙΟ ΖΥΓΟΜΑΛΑ

ΔΙΑΘΗΚΗ ΛΟΥΚΙΑΣ ΖΥΓΟΜΑΛΑ

Η διαθήκη της Λουκίας Ζυγομαλά και η δωρεά του Ιδρύματος ''Μουσείο Ζυγομαλά'' προς το Δημοτικό Σχολείο Αυλώνα. Για όσους δεν το γνωρίζουν το Μουσείο Ζυγομαλά είναι μοναδικό στο είδος του παγκοσμίως. Σπάνιο και το γεγονός ένα Δημοτικό Σχολείο να διαθέτει ένα τέτοιο Ίδρυμα ως περιουσιακό του στοιχείο.

H δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της εποχής, του κοινωφελούς Ιδρύματος λαϊκών χειροτεχνημάτων Αττικής, υπό την επωνυμία "Μουσείον Ζυγομαλά''.

Οι ενέργειες του αείμνηστου Αυλωνίτη και πρώτου Διευθυντή του Μουσείου Δημητρίου Παπακωνσταντίνου και η αγαστή του συνεργασία με την Λουκία Ζυγομαλά, καρποφόρησαν ώστε τα κληροδοτήματα της οικογένειας Ζυγομαλά και κυρίως το Μουσείο να κατασκευασθούν και να δωρηθούν στον Αυλώνα τον οποίο έκτοτε κοσμούν. Στην τελική κρίση της Λουκίας Ζυγομαλά, ώστε να επιλεγεί ο Αυλώνας ως τόπος κατοικίας της και τόπος στον οποίο αφιέρωσε τα κληροδοτήματά της, κυρίαρχο ρόλο έπαιξαν τα χαρακτηριστικά των Αυλωνιτών προγόνων μας, όντας δημιουργικών, φιλοπρόοδων, ακάματων αγωνιστών και ευγνωμονούντων προς τους ευεργέτες τους.

Η Λουκία Ζυγομαλά, μεγαλοαστή της εποχής, κοσμπολίτισσα και με τεράστια ακαδημαϊκή και ψυχική μόρφωση, πριν την τελική επιλογή του Αυλώνα ως τόπου μόνιμης κατοικίας και ανάπτυξης των ώριμων χρόνων δραστηριότητάς της είχε επισκεφθεί πολλά χωριά της Αττικής για να διαλέξει το καταλληλότερο και όταν επέλεξε τον τόπο μας, έμεινε δοκιμαστικά ένα ολόκληρο χρόνο πριν πάρει την τελική της απόφαση, ώστε μπορεί κανείς με βεβαιότητα να πει ότι τα παραπάνω προσόντα των Αυλωνιτών την έπεισαν στην τελική της απόφαση.

Η τιμή της Λουκίας Ζυγομαλά προς τον Αυλώνα είναι ύψιστη, αναγνωρίστηκε, αναγνωρίζεται και θα αναγνωρίζεται από όλους τους Αυλωνίτες, χτεσινούς παρόντες και μελλοντικούς.

(Ο δημοδιδάσκαλος Δημ. Παπακωνσταντίνου σε νεαρή ηλικία, την 17-4-1938, στα εγκαίνια του Ναού των Αγίων Αντωνίου και Ανδρέου, εκφωνεί λόγο στα αποκαλυπτήρια των προτομών των Αντωνίου και Ανδρέα Ζυγομαλά. Η ιστορική φωτογραφία έχει απαθανατισθεί από τον φωτογράφο που είχε ειδικά προσλάβει η Λουκία Ζυγομαλά για να αποτυπώσει φωτογραφικά τα γεγονότα της ημέρας των εγκαινίων του Ναού. Ανήκει στην κόρη του Αικατερίνη Παπακωνσταντίνου-Μιχαηλάκη)

Oι προτομές των Αντωνίου και Λουκίας Ζυγομαλά

στην κεντρική πλατεία του Αυλώνα

 που έχει λάβει τιμής ένεκεν το επώνυμο της οικογένειας

(προτομές φιλοτεχνημένες από τον γλύπτη Σ.Στεργίου)

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΖΥΓΟΜΑΛΑ

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΖΥΓΟΜΑΛΑΣ

Ο Αντώνιος Ζυγομαλάς γεννήθηκε το 1856 στην Αθήνα και ήταν γιός του Ανδρέα Ζυγομαλά, αγωνιστή κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης στην Χίο. Καταγόταν από την γνωστή Βυζαντινή οικογένεια της Αργολίδας, η οποία μετοίκησε στην Κωνσταντινούπολη, κατέφυγε στη Χίο και τέλος εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Παρίσι. Νεότατος εισήλθε στη διπλωματική υπηρεσία όπου και διατέλεσε γραμματέας της Ελληνικής Πρεσβείας στην Κωνσταντινούπολη. Από τη θέση αυτή μεταπήδησε αργότερα στην πολιτική. Πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής Αττικοβοιωτίας το 1880 και από τις 19 Απριλίου 1885 μέχρι στις 18 Οκτωβρίου 1885 μετείχε στη κυβέρνηση Θ. Δηλιγιάννη ως Υπουργός Εκκλησιαστικών και Δημ. Εκπαιδεύσεως, ενώ από τις 24 Νοεμβρίου του 1902 μέχρι στις 14 Ιουλίου 1903 ανέλαβε υπουργός της Δικαιοσύνης, παράλληλα διετελώντας και σύμβουλος της αρχαιολογικής εταιρείας.

 Ο Αντώνιος Ζυγομαλάς έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την επίλυση του μεγάλου τότε αγροτικού προβλήματος των ακτημόνων της βόρειας Αττικής με την απόκτηση κλήρων από το τεράστιο τσιφλίκι που διατηρούσε εκεί ο Ανδρέας Συγγρός. Με προσωπικό και πολιτικό κόστος απέτρεψε τον αφανισμό των αγροτών των χωριών Σάλεσι (Αυλώνας) και Μπούγα υποθηκεύοντας μάλιστα το ακίνητο της συζύγου του Λουκίας αντί του ποσού των 300.000 δρχ. που κατέβαλε στον Συγγρό, αποπληρώνοντας την εξαγορά του κτήματος για λογαριασμό των Αυλωνιτών. Το γεγονός αυτό τον κατέστησε επάξια μέγα ΕΥΕΡΓΕΤΗ όλων των αγροτών και των κτηνοτρόφων της περιοχής του Αυλώνα.

(Η προτομή του Αντωνίου Ζυγομαλά στην κεντρική πλατεία του Αυλώνα)

Ο Αντώνιος Ζυγομαλάς είχε παντρευτεί με την Λουκία Μπαλάνου το 1888 και απεβίωσε στην Αθήνα το 1930. Από τον γάμο του με την Λουκία Μπαλάνου είχε αποκτήσει το μονάκριβο παιδί του Ανδρέα που είχε γεννηθεί το 1890 και χάθηκε το 1914 στον Βορειοηπειρωτικό αγώνα.

ΛΟΥΚΙΑ ΖΥΓΟΜΑΛΑ

Η Λουκία Ζυγομαλά καταγόταν από την μεγάλη Γιαννιώτικη  οικογένεια των Μπαλάνων, κόρη του επιφανούς Αθηναίου δικηγόρου Αριστείδη Μπαλάνου και είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1863. Το 1888 παντρεύτηκε τον Αντώνιο Ζυγομαλά και το ζευγάρι το 1890 απέκτησαν το μοναδικό τους παιδί τον Ανδρέα, τον οποίο έχασαν το 1914 στον Βορειοηπειρωτικό Αγώνα.

Ενώ ο Αντώνιος Ζυγομαλάς έπεσε σε μαρασμό μετά το χαμό του μονάκριβου παιδιού του, η Λουκία Ζυγομαλά βρήκε διέξοδο το 1915, στρεφόμενη στην Ελληνική λαϊκή τέχνη, υπέρ της οποίας είχε δημιουργηθεί την εποχή αυτή ρεύμα από τον ποιητή Περικλή Γιαννόπουλο. Ίδρυσε σε διάφορα χωριά της Αττικής (Αυλώνα, Μενίδι, Κερατέα, Κορωπί, Λιόπεσι κα) Ειδικές Σχολές Κεντητικής στις οποίες οι νέες κοπέλες των χωριών της Αττικής διδάσκονταν από τις παλαιότερες γυναίκες κάθε τόπου, υψηλού επιπέδου κεντητική τέχνη επάνω στα παλαιά πρότυπα και μοτίβα που η Λουκία Ζυγομαλά είχε προσαρμόσει στις σύγχρονες ανάγκες της εποχής έχοντας μάλιστα καταθέσει και λάβει σχετικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Το πρατήριο όπου επωλούντο οι καλλιτεχνικές δημιουργίες των Σχολών Ζυγομαλά ήταν στην Αθήνα, οδός Βουλής 7 υπό την επωνυμία «Αττική-Ελληνικά Χωρικά Κεντήματα», ονομασία αναγνωρισμένη στην εφημερίδα της Κυβερνήσεως της εποχής από τις 5 Ιουλίου 1923. Το 1936 το πρατήριο λόγω οικονομικής αδυναμίας κλείνει και το υλικό που έχει απομείνει μεταφέρεται στον Αυλώνα στη βίλα που είχε κτίσει η Λουκία Ζυγομαλά με προτροπή και συμπαράσταση του Αυλωνίτη διδάσκαλου και αργότερα Διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Αυλώνα Δημητρίου Παπακωνσταντίνου με τον οποίο η Λουκία Ζυγομαλά είχε συνδεθεί φιλικά από το 1930. Αφορμή για την φιλία αυτή στάθηκε ο επικήδειος λόγος που είχε εκφωνήσει ο Δημήτριος Παπακωνσταντίνου κατά την ταφή του Αντωνίου Ζυγομαλά στην Αθήνα εκ μέρους των κατοίκων του Αυλώνα, οι οποίοι επιβιβάσθηκαν από το χωριό μας και γέμισαν 2 αμαξοστοιχίες προκειμένου να παραστούν στην κηδεία. Το αξιόλογο υλικό που είχε απομείνει από το πρατήριο της οδού Βουλής και κυρίως τα σύνολα δειγμάτων που είχαν αποσπάσει στο Παρίσι το Α' βραβείο σε σχετικό διαγωνισμό, συγκεντρώθηκε σε κτίριο που εφάπτονταν της βίλας Ζυγομαλά, προορισμένο εξαρχής για Μουσείο, ενώ μετά το θάνατο της Λουκίας Ζυγομαλά το 1947 κα το κτίριο του Μουσείου και η βίλα της αποτελούν πλέον το ενιαίο Μουσείο Ζυγομαλά. Πρώτος Διευθυντής ορίσθηκε ο Δημήτριος Παπακωνσταντίνου στον οποίο η Ζυγομαλά έτρεφε απεριόριστη εκτίμηση και μετά από αυτόν σύμφωνα πάντοτε με την διαθήκη της, Διευθυντής ορίζεται ο εκάστοτε διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου Αυλώνα. Το Μουσείο διοικείται από Επιτροπή και λειτουργεί υπό την εποπτεία της Διεύθυνσης Λαϊκού Πολιτισμού του Υπουργείου Πολιτισμού. Το Μουσείο Ζυγομαλά είναι από τα πρώτα Μουσεία Λαϊκής Τέχνης που έχουν ιδρυθεί στην Ελλάδα και μάλιστα στην Αττική, αφού μέχρι τότε λειτουργούσαν μόνον 3 ανάλογα μουσεία στην Αθήνα: Το Μουσείο Μπενάκη, το Εθνολογικό Μουσείο και το Μουσείο Ελληνικής λαϊκής τέχνης. Η θεματολογία του είναι όμως πρωτοποριακή και μοναδική παγκοσμίως, αφού υποδεικνύει και προτρέπει στην χρήση αντικειμένων διακοσμημένων με θέματα από την Ελληνική λαϊκή παράδοση εναρμονισμένων στις ανάγκες της κάθε εποχής. Τελικά η Λουκία Ζυγομαλά και οι ιδέες της ήσαν δεκάδες χρόνια μπροστά από την εποχή τους, παραμένοντας σύγχρονες ακόμη και στις μέρες μας.

H Λουκία Ζυγομολά έκτισε επίσης στον Αυλώνα τον νέο Kαθεδρικό Ναό των Αγίων Αντωνίου και Ανδρέου στη μνήμη του συζύγου Αντωνίου και του υιού της Ανδρέα.

 Ο νέος Καθεδρικός Ναός των Αγίων Αντωνίου και Ανδρέου

Εγκαινιάστηκε στις 17-4-1938

(η θέση στην νέα εκκλησία στην οποία καθόταν η Λουκία Ζυγομαλά)

Η εκκλησία είναι πετρόκτιστη με σκελετό από σκυρόδεμα δομημένη σύμφωνα με την Βυζαντινή ναοδομία. Την κατασκευή του Ναού επιμελήθηκε ο αρχιτέκτονας Ζουμπουλίδης και την αγιογράφηση του Ναού ο ζωγράφος Τ.Λουκίδης. Η εκκλησία είναι κτισμένη στο κέντρο του σημερινού Αυλώνα ενώ στο χώρο της προϋπήρχε το Δημοτικό Σχολείο Αυλώνα το οποίο γκρεμίστηκε και κτίσθηκε άλλο σε νέα θέση όπου βρίσκεται σήμερα το παλιό κεντρικό του κτίριο.

(Το κεντρικό κτίριο του Δημοτικού Σχολείου Αυλώνα, δωρεά της Λουκίας Ζυγομαλά, σε φωτογραφία του 1970)


 Το Δημοτικό Σχολείο ήταν διώροφο αλλά με τους καταστροφικούς σεισμούς του 1938, που έπληξαν την Ανατολική Αττική, γκρέμισε ο επάνω όροφος και έκτοτε διαμορφώθηκε ως ισόγειο. Σήμερα αποτελεί το κεντρικό τμήμα του Σχολικού συμπλέγματος του Δημοτικού Σχολείου όπως αυτό κτίσθηκε και διαμορφώθηκε τα πρόσφατα χρόνια. 

ANΔΡΕΑΣ ΖΥΓΟΜΑΛΑΣ

Ο Ανδρέας Ζυγομαλάς (1890 -1914), ήταν το μοναδικό παιδί του Αντωνίου Ζυγομαλά  και της Λουκίας Μπαλάνου. Γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε και αρίστευσε στις νομικές επιστήμες. Αμέσως μετά τις σπουδές του υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του ασκώντας, συν τοις άλλοις, καθήκοντα διερμηνέα. Από μικρή ηλικία μιλούσε απταίστως τρεις ξένες γλώσσες. Ενώ είχε εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία άρχισε ο Βαλκανικός Πόλεμος του 1912-13. Εθελοντής, πλέον, φόρεσε και πάλι τη στρατιωτική στολή και κατατάχτηκε στο 2ο Σύνταγμα Πεδινού Πυροβολικού. Έφυγε, αμέσως, για την πρώτη γραμμή του μετώπου προς απελευθέρωση των υπόδουλων ελληνικών εδαφών. Στην αρχή βρέθηκε στη Μακεδονία. Γρήγορα, όμως, ήλθε στην Ήπειρο, τόπο καταγωγής της μητέρας του. Ζήτησε μάλιστα να σταλεί στο Μπιζάνι, όπου ήταν το βασικό μέτωπο με τον εχθρό. Ο ηρωισμός του αφήνει έκπληκτους τους ανωτέρους του. Εκεί του δόθηκε «επ’ ανδραγαθία» ο βαθμός του ανθυπολοχαγού. Στην τελική επίθεση είναι αυτός που με την ομάδα του καταλαμβάνει το ύψωμα του Μπιζανίου. Η τουρκική σημαία των οχυρών του Μπιζανίου υπεστάλη από τον Ανδρέα Ζυγομαλά και η στρατιωτική διοίκηση τού επέτρεψε να την κρατήσει ως πολεμικό λάφυρο «τιμής ένεκεν». Η κομματιασμένη τουρκική σημαία μαζί με τα εκτεθειμένα όπλα του, τις στολές του και τα λάφυρα φυλάσσεται στο Μουσείο Ζυγομαλά, στον Αυλώνα Αττικής.

Όταν τελείωσε ο νικηφόρος πόλεμος του 1912-13 ο Ανδρέας Ζυγομαλάς έστειλε τα παράσημα στους γονείς του και έμεινε για να συνεχίσει, τη φορά αυτή, τον αγώνα αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου. Με γράμμα προς τη μητέρα του τής ανήγγειλε την απόφαση να οργανώσει δική του ομάδα, υποβάλλοντας ταυτοχρόνως στον πατέρα του την παράκληση να στρατολογήσει παλλικάρια και να του στείλει χρήματα. Ενώ ο Αντώνιος Ζυγομαλάς είχε αρχίσει τις ενέργειες για την αποστολή ανδρών στη Βόρειο Ήπειρο, φτάνει το θλιβερό μήνυμα του θανάτου του παιδιού του. Το τηλεγράφημα έγραφε: «Ο Ανδρέας Ζυγομαλάς έπεσε σε ενέδρα του εχθρού και βρέθηκε αποκεφαλισμένος στη Νίβιτσα της Βορ. Ηπείρου». Ήταν το βράδυ της 29ης ξημερώματα 30ης Ιουλίου 1914..

Tο ακέφαλο λείψανο του Ανδρέα Ζυγομαλά είναι πλέον τοποθετημένο σε ειδική κρύπτη κάτω από το Ιερό Βήμα του ναού Αγίου Αντωνίου στον Αυλώνα Αττικής από το 1936 και φυλάσσεται μαζί με τα λείψανα των γονέων του που απεβίωσαν αργότερα. Η Λουκία Ζυγομαλά μέχρι τον θάνατό της, το 1947, περνούσε αρκετές ώρες κάθε μέρα, μέσα στην υπόγεια κρύπτη-τάφο, δίπλα στο λείψανο του αδικοχαμένου και μοναδικού παιδιού της, χαμένη στις σκέψεις της.

Η πόρτα της κρύπτης προς τους τάφους

της οικογένειας Ζυγομαλά  ανοίγει σπάνια.

Η Λουκία Ζυγομαλά (στα δεξιά της αγιογραφίας)

προσφέρει γονυπετής ως ιδρύτρια, τον ναό

των Αγίων Αντωνίου και Ανδρέoυ στην Παναγία Πλατυτέρα.

Η ψηφιδωτή επιγραφή στη βάση της τοιχογραφίας αναφέρει:

''την πάσαν ελπίδα μου εις σε ανατίθημι Μήτερ του Θεού''

ΤΗ ΟΜΟΘΥΜΩ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΑΠΑΝΤΩΝ 

ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ

ΣΑΛΕΣΙ και ΜΠΟΥΓΑ

ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΕΝΕΚΕΝ

(Τά λείψανα των Αντωνίου και Ανδρέα Ζυγομαλά είχαν αρχικά ταφεί στην Αθήνα αλλά τα οστά τους μεταφέρθηκαν στον Αυλώνα Αττικής στις 12 Ιουλίου 1936 μετά από την ομόθυμη επιθυμία των κατοίκων του Αυλώνα, όπως αναφέρει και η σχετική επιγραφή στην κρύπτη όπου βρίσκονται και φυσικά με την σύμφωνη γνώμη της Λουκίας Ζυγομαλά)

Το γραφείο, η στολή, η σέλα του αλόγου του, το όπλο, τα ξίφη του Ανδρέα Ζυγομαλά και μία μεγάλων διαστάσεων Ελληνική σημαία που σκέπασε τη σορό του στο Αργυρόκαστρο, εκτίθενται στο «Μουσείο Ζυγομαλά» στον Αυλώνα Αττικής. Η σημαία αυτή ράφτηκε μέσα σε ένα βράδυ από νέες κοπέλες του Αργυροκάστρου για να σκεπάσει τη σορό του νεαρού λοχαγού, που το 1914 έπεσε μαχόμενος στη Νίβιτσα των Αγ. Σαράντα στον αυτονομιακό αγώνα της Βορείου Ηπείρου.

 

Aνδρέας Ζυγομαλάς, ο τελευταίος των εν Αθήναις Ζυγομαλάδων

 

Σε φάκελο του αρχείου του υπάρχει, επίσης, τοπογραφικό σκαρίφημα, σχεδιασμένο από τον ίδιο τον Ανδρέα Ζυγομαλά. Αποτυπώνεται σε αυτό η περιοχή από το Χάνι Τερόβου (τότε Χάνι Σεφήμ Βέη) μέχρι το Χάνι Κανέτας. Στο σκαρίφημα οριοθετούνται στο χώρο όλες οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή με τα ονόματα των διοικητών τους. Στο πίσω μέρος του σκαριφήματος αναγράφεται: «Πολιορκία Ιωαννίνων 20 - 30 .12.12».
Σε άλλο φάκελο υπάρχουν δύο επιστολές προς τους γονείς του. Η πρώτη φέρει ημερομηνία 15.12.1912 και η δεύτερη 16.12.1912. Και οι δύο γράφτηκαν στη Μανωλιάσσα. Η δεύτερη επιστολή έχει ιδιαίτερη αξία, γιατί δίνει σημαντικές πληροφορίες για την ψυχολογία και τη δράση του τουρκικού στρατού, ενώ ταυτοχρόνως περιγράφει δικές του προσωπικές στιγμές.

Η επιστολή προς τους γονείς του

(16-12-1912)

Αγαπητοί μου γονείς
Εξακολουθεί η ίδια κατάστασις. Τα πράγματα όμως είναι πολύ καλύτερα τώρα... Ο περισσότερος κόσμος νομίζει ότι σήμερον το μέτωπον του πολέμου εν Ηπείρω εκτείνεται από Μανωλιάσσης μέχρι Μπιζάν-Αετορράχης.  Πραγματικώς όμως εκτός του κυρίως μετώπου υπάρχει και αμυντικόν μέτωπον από Πρεβέζης μέχρι Σουλίου. Λάβετε τον χάρτην και μετρήσατε χιλιόμετρα.

Και όλη αυτή η φασαρία με 12-15.000 Στρατού!... Από όλους τους αιχμαλώτους πληροφορούμεθα ότι το ηθικόν του Τουρκικού Στρατού είναι αισχρόν. Οι Τουρκαλβανοί μετά την υπό της Ευρώπης αποφασισθείσαν κήρυξιν της Αλβανικής αυτονομίας απεσύρθησαν. Ο Εσσάτ Πασάς Αρχιστράτηγος του Στρατού Ιωαννίνων ηναγκάσθη να κρεμάση 40 Τουρκαλβανούς και τους λοιπούς ετοποθέτησε εις τα Μεταγωγικά.

Αφηρέθη τοιουτοτρόπως το μόνον ακμαίον και πραγματικώς μυθικώς ανδρείον στοιχείον του πολιορκουμένου Στρατού... Ο πανικόβλητος αυτός στρατός λυμόττει φοβερά. Οι στρατιώται αναφανδόν ζητούν την παράδοσιν των Ιωαννίνων. Είναι άλλωστε φανερόν ότι αι υπό των αιχμαλώτων διδόμεναι πληροφορίαι δεν στερούνται ακρίβειας εκ του ότι τας πρώτας ημέρας οι Τούρκοι επετίθεντο λυσσωδώς μετά θάρρους αξιοθαύμαστου και εκπληκτικού ηρωισμού. Μετά την απόκρουσιν των δύο πρώτων Τουρκικών επιθέσεων παρετηρήθη μεγίστη ύφεσις εις το πολεμικόν μένος των Τούρκων.

Αι νυκτεριναί επιθέσεις σχεδόν εσταμάτησαν, ιδίως κατόπιν της θαυμαστής τοποθετήσεως του πυροβολικού... Το πυροβολικόν μας μετά πολλού κόπου κατόρθωσε να παραταχθή. Παρετάχθη έναντι του Μπιζάνιου απόστασιν 4.500μ.  Σήμερον δε το πρωί ήρχισαν αι ομοβροντίαι...
Αχ! Αυτός ο ορίζων!  Εμπρός το δάσος με τις βελανιδιές. Ολίγον πάρα πίσω το χωρίον Κοπάνι και πάρα πίσω ακόμη το χιονισμένο βουνό. ∆εξιά τα βουνά της Μανωλιάσσας, το Καστράκι. Απέναντι άλλο δάσος με μικρές βελανιδιές και αριστερά τα Πεστά και το περιώνυμον πλέον Χάνι Εμίν Αγά... Η ημέρα περνά εν μεγίστη μονοτονία.

Το πρωί έγερσις 7½-8½ ένας περίπατος κατάλληλος. 12 επάνοδος εις τον καταυλισμόν. Πρόγευμα συνήθως μία καραβάνα καφές και ½ κουραμάνα. 12½-6 διάφοραι μικραί ασχολίαι π.χ. Ψείριασμα, αφόδευσις και διάφοραι άλλαι επίσης ασχολίαι. 7μ.μ.-7½π.μ. ύπνος υπό αντισκήνου εν μέσω διαφόρων κοριών και δεσποινίδων ψειρών...

Τώρα ευρήκα μίαν άλλην διασκέδασιν... Κάθε βράδυ το σκάω και από τας 6μ.μ. έως τας 12 και κάθημαι εις το Χάνι Εμίν με διασκεδαστικήν συντροφιά...
Μόνον σεις δεν δικαιούσθε να είσθε δυσαρεστημένοι από αυτήν την ευχάριστον κατάστασιν... Η μαύρη αλήθεια είναι ότι άγαν επεθύμησα το υποστεφές Άστυ και ιδίως τους κατοικούντας ή μάλλον τας κατοικούσας αυτό. Αλλά τι να γίνη; Και αυτό θα περάση... Μην ξεχάσετε τα ρούχα και τα χρήματα.

Το παιδί σας Ανδρέας Ζυγομαλάς

 

Τέλος, ανάμεσα σε έναν τεράστιο όγκο εγγράφων υπάρχουν δύο κείμενα οργανώσεων αποδήμων Ηπειρωτών. Το πρώτο είναι η επιστολή της Ηπειρωτικής Αδελφότητας Αθηνών με ημερομηνία 11.8.1914 προς το ∆ημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας για απόδοση τιμών προς τον ήρωα. Το δεύτερο είναι συλλυπητήριο ψήφισμα της Ενώσεως Ηπειρωτικών Σωματείων Αθηνών - Πειραιώς και Περιχώρων με ημερομηνία 4.8.1914, ημέρα της κηδείας του. Και στα δύο αυτά έγγραφα διακρίνεται η μεγάλη εκτίμηση, που έτρεφαν οι απανταχού Ηπειρώτες προς το πρόσωπο του Ανδρέα Ζυγομαλά.

 

 

O YMNOΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΖΥΓΟΜΑΛΑ

Το γενεαλογικό δένδρο της οικογένειας Ζυγομαλά που περιέχει και την συνοπτική ιστορία του κλάδου, χαραγμένο σε μαρμάρινη πλάκα με την υπόδειξη της Λουκίας Ζυγομαλά (τόσο στα ονόματα όσο και στις χρονολογίες), βρίσκεται στον εσωτερικό διάδρομο προς την κρύπτη.

Ιστορήθηκε βάσει των εγγράφων που διέθετε η Λουκία (αυτά τα έγγραφα ευρίσκονται στα αρχεία του Μουσείου) ενώ η μόνη χρονολογία  που χαράχθηκε από τους κατοίκους του Αυλώνα, ήταν αυτή του θανάτου της και μάλιστα των δύο τελευταίων ψηφίων 4 και 7 και αυτό φαίνεται από την διαφορετική χαρακτική της ημερομηνίας στο λιθανάγλυφο.

Ο Ανδρέας ήταν ο τελευταίος από τους εν Αθήναις Ζυγομαλάδες.

(το τηλεγράφημα με το οποίο αναγγέλθηκε

ο θάνατος του Ανδρέα Ζυγομαλά στους γονείς του)

''...Κατ΄εντολήν κυρίου Ζωγράφου μετά συντριβής αναγγέλωμεν θάνατον ευγενούς Ανδρ.Ζυγομαλά. Αυτόνομος Ήπειρος θρηνεί απώλειαν ανδρείου στρατιώτου. Νεκρός ταριχευθήσεται εις Ιωάννινα. Απαντήσατε επιθυμίαν οικογενείας...''

Στιγμιότυπο από παλαιότερο αρχιερατικό μνημόσυνο για την οικογένεια Ζυγομαλά που τελείται κάθε χρόνο  στην εορτή των Αγίων Αντωνίου και Ανδρέου με φροντίδα του Αναγκαστικού Συνεταιρισμού Σάλεσι-Μπούγα. Ο δίσκος του μνημοσύνου, μετά το τέλος της λειτουργίας, μεταφέρεται στην κρύπτη κάτω από την εκκλησία όπου είναι ενταφιασμένα όλα τα μέλη της οικογένειας Ζυγομαλά για την επιμνημόσυνη δέηση επάνω στους τάφους της. Αριστερά διακρίνεται ο επί δεκαετίες ιερέας της εκκλησίας μας, πατήρ Βασίλειος Δέδες, ο οποίος μας εδώρησε και την φωτογραφία, για την οποία τον ευχαριστούμε θερμά. Ο σεβασμός των Αυλωνιτών προς την μνήμη των Ζυγομαλάδων παραμένει αιώνιος.

http://tosalesi.blogspot.gr/2012/05/2552012.html

 

Ιερά Μονή Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη IScreta.gr.

Στις 28 Ιουλίου η αγία Εκκλησία μας τιμά τη «μνήμη της οσίας Μητρός ημών Ειρήνης

 

Η Ιερά Μονή Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στο Ηράκλειο

Ανδρώα Ιερά Μονή Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Το καθολικό Η Ιερά Μονή Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Ηρακλείου, βρίσκεται στις νότιες παρυφές της…

iscreta.gr

 

Ανδρώα Ιερά Μονή Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου

Το καθολικό
Η Ιερά Μονή Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου Ηρακλείου, βρίσκεται στις νότιες παρυφές της πόλης και είναι η νεώτερη Μονή της Αρχιεπισκοπής Κρήτης. Ιδρύθηκε, ως Ανδρώα Κοινοβιακή Μονή στις 14 Απριλίου 2002 με πρωτεργάτη και πρώτο καθηγούμενο τον αρχιμανδρίτη Μεθόδιο Σαμαριτάκη. Σήμερα αριθμεί τέσσερις αδελφούς, που ασχολούνται με την παραγωγή κεριού και θυμιάματιος καθώς και με τη διακονία στη ΣΤΕΓΗ ΓΕΡΟΝΤΩΝ που φιλοξενεί 33 ηλικιωμένους και λειτουργεί στο χώρο της Μονής. Πέραν τούτων η Μονή αναπτύσσει πλούσια φιλανθρωπική δράση.

Στις 28 Ιουλίου η αγία Εκκλησία μας τιμά τη «μνήμη της οσίας Μητρός ημών Ειρήνης της εκ Καππαδοκίας, ασκησάσης εν τη Μονή Χρυσοβαλάντου».

Βίος Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου

Η οσία Ειρήνη έζησε κατά τον 9ο και 10ο αιώνα και η νεότητά της συνδέεται με τη βασιλική αυλή του αυτοκράτορα του Βυζαντίου, την περίοδο πού είχε λήξει η εικονομαχία και αναστηλωθεί οι ιερές εικόνες μετά το θρίαμβο της Ορθοδοξίας (843).
Ο Φιλάρετος, που ήταν ευνοούμενος και αφοσιωμένος στρατηγός στο Θεόφιλο και τη Θεοδώρα (η οποία ανέλαβε το βασιλικό θρόνο μέχρι την ενηλικίωση του γιού της), είχε στην Καππαδοκία δύο κόρες, την Καλλίνικη και την Ειρήνη. Μετά τον πρόωρο θάνατο της γυναίκας του Ζωής, την επιμέλεια της ανατροφής τους είχε αναλάβει η αδελφή του και θεία τους Σοφία, πού αφοσιώθηκε στο έργο αυτό με όλη την ψυχή της.
Στο μοναστήρι Χρυσοβαλάντου
Καθώς πήγαινε στην Κωνσταντινούπολη για να είναι μία από τις υποψήφιες νύφες του αυτοκράτορα, επισκέφτηκε έναν άγιο άνθρωπο τον Ιωαννίκιο. Οποίος την αποκάλεσε με το όνομα της και την προέτρεψε να μην πάει στην Κωνσταντινούπολη αλλά να πάει στη Μονή Χρυσοβαλάντου που την χρειάζεται.
Ακολουθώντας την πρόρρηση του Γέροντος Ιωαννικίου δεν άργησε να πορευθεί προς τη Μονή. Η ηγουμένη τη δέχθηκε με καλοσύνη και αγάπη• και την έθεσε κάτω από τη δική ης πνευματική επίβλεψη. Η Ειρήνη, παρά την ευγενική καταγωγή της, έχοντας τη χάρη του Θεού, με προθυμία επιδόθηκε και στα πιο ταπεινά και δύσκολα διακονήματα και σύντομα ο αγώνας της καρποφόρησε.
Αναδεικνύεται ηγουμένη με τρόπο θαυμαστό
Ύστερα από μερικά χρόνια αρρώστησε η ηγουμένη. Επιθυμία της Γερόντισσας ήταν να γίνει ηγουμένη η Ειρήνη. Όταν είπε στις μοναχές την επιθυμία της, η Ειρήνη δεν ήταν παρούσα. Εκείνες μάλιστα δεν της ανέφεραν τίποτε σχετικό, επειδή φοβήθηκαν μήπως από τη μεγάλη ταπεινοφροσύνη της φύγει από το μοναστήρι, για να μη γίνει ηγουμένη.
Οι ηλικιωμένες μοναχές πρότειναν να πάνε όλες μαζί στον Πατριάρχη, στην Κωνσταντινούπολη, για να επιλέξει αυτός οποία τον φωτίσει ο Θεός.
Φτάνοντας στον Πατριάρχη τους είπε: «Εγώ γνωρίζω ότι όλες σας θέλετε την τιμία και σεμνοτάτη Ειρήνη• και η απόφασή σας είναι καλή και θεάρεστη. Ας είναι δοξασμένος ο Κύριος πού μου φανέρωσε την αρετή αυτής της δούλης του». Έτσι όρισε την Ειρήνη ηγουμένη της Μονής.
Καθοδηγεί τις μοναχές με σύνεση και σοφία
Ως ηγουμένη η Ειρήνη συνέχισε και επέτεινε τους πνευματικούς της αγώνες, συναισθανόμενη την ευθύνη του διακονήματος πού έθεσε στους ώμους της ο Ιησούς Χριστός.
Προσευχόταν και νήστευε ακόμα περισσότερο. Ήταν τόση η επιθυμία της να σωθούν όλες οι μοναχές, πού τόλμησε από αγάπη υπέρμετρη και όχι εγωισμό να ζητήσει από τον Κύριο να της χορηγήσει το προορατικό χάρισμα, για να γνωρίζει «τα απόκρυφα πταίσματα πασών των αδελφών… διά να τάς διορθώνη, να μη κολάζωνται». Και ο δωρεοδότης Ιησούς Χριστός, βλέποντας ότι ο σκοπός της ήταν καλός, της έστειλε άγγελο πού της αποκάλυψε ότι προστάχθηκε από τον Κύριο να στέκεται πάντοτε πλησίον της και να της φανερώνει κάθε μέρα τα απόκρυφα παραπτώματα όχι μόνο των μοναχών αλλά και των προσκυνητών της Μονής.

Η φήμη του προορατικού της χαρίσματος δεν άργησε να διαδοθεί και να φτάσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη, με αποτέλεσμα πολλοί χριστιανοί να σπεύδουν στο μοναστήρι για να ιδούν το σεβάσμιο πρόσωπο της και να ακούσουν «λόγον ἀγαθόν». Παρά ταύτα εκείνη δεν μείωσε καθόλου τον πνευματικό της αγώνα για την προσωπική τελείωσή της, γεγονός πού ενοχλούσε τον μισόκαλο δαίμονα, πού δοκίμασε άλλη μια φορά να την εμποδίσει από την ολονύχτια προσευχή της. Έτσι λοιπόν ένα βράδυ, καθώς εκείνη προσευχόταν με κατάνυξη, ένας δαίμονας άναψε κερί από το καντήλι και έβαλε φωτιά στο κουκούλι της Ειρήνης. Η φλόγα άρχισε να καίει κατόπιν τα μαλλιά, το φόρεμα και τις σάρκες της αγίας Ειρήνης, η οποία ακίνητη, ενώ καιγόταν, συνέχιζε την προσευχή της. Και θα είχε καεί ζωντανή, αν μία αδελφή από διπλανό κελί δεν οσμιζόταν καμένη σάρκα και δεν έτρεχε να σβήσει με νερό τη φωτιά! Η ηγουμένη την επέπληξε λέγοντάς της, όπως αναφέρει ο Συναξαριστής: «Γιατί μού προξένησες, παιδί μου, τόσο κακό και μού στέρησες τέτοια αγαθά;
Δεν πρέπει να φρονούμε τα των ανθρώπων αλλά τα του Θεού. Λίγο πριν μπροστά μου έβλεπα έναν άγγελο πού έπλεκε για μένα στεφάνι• κι όταν άπλωνε το χέρι του για να με στεφανώσει, ήρθες εσύ και από ευγνωμοσύνη προκάλεσες χειρότερα της αγνωμοσύνης. Βλέποντάς σε ο άγγελος έφυγε και μού έδωσες λύπη και απερίγραπτη ζημία». Από το μισοκαμμένο σώμα της έβγαινε ευωδία πού νικούσε όλα τα μύρα και τα πολύτιμα αρώματα, ενώ ο Ιησούς, ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, γιάτρεψε τα μέλη της πού είχαν εγκαύματα, αυξάνοντας της και το προορατικό χάρισμα.

Τα κυπαρίσσια λυγίζουν τις κορυφές τους
Πολλές φορές προσευχόταν ολόκληρο ημερονύκτιο. Άλλοτε επί δύο ή τρεις ημέρες και καμιά φορά ολόκληρη εβδομάδα, πάντοτε με υψωμένα τα χέρια της. Τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή έως το Πάσχα δεν έτρωγε ψωμί, παρά μόνο λίγα φρούτα και λαχανικά και έπινε ελάχιστο νερό. Από την αυστηρή αυτή νηστεία είχε γίνει λιπόσαρκη. Όταν ο καιρός το επέτρεπε έβγαινε τα μεσάνυχτα στον αύλειο χώρο της Μονής και προσευχόταν με κατάνυξη, υψώνοντας το βλέμμα της στο κάλλος του ουρανού.

Γράφει ο Συναξαριστής της:
«Κατά θεία οικονομία, για να μη μείνει άγνωστη μια μεγάλη θαυματουργία, πού έγινε αρκετές φορές στο προαύλιο, έτυχε και βγήκε ήσυχα ένα βράδυ κάποια αδελφή από το κελί της. Και βλέπει την αγία πού προσευχόταν, χωρίς να εγγίζουν τη γη τα πόδια της. Αλλά στεκόταν στον αέρα, δύο πήχεις επάνω. Και κοντά της ήταν δύο κυπαρίσσια πολύ υψηλά.
Τα οποία έγερναν τις κορυφές τους μέχρι το χώμα και παρέμεναν έτσι (ώ του εξαισίου θαύματος!) όση ώρα η αγία προσευχόταν. Και όταν τελείωσε, πήγε και στα δύο και αγγίζοντας τις κορυφές τους τα ευλόγησε στο σχήμα του σταυρού και τότε υψώθηκαν κι αυτά και επανήλθαν στην κανονική τους θέση». Η αδελφή νομίζοντας ότι όσα έβλεπε ήταν καρπός της φαντασίας της δεν είπε σε καμία μοναχή τίποτε. Μετά όμως από κάποιες ημέρες είδαν όλες τους στις κορυφές εκείνων των κυπαρισσιών δύο μαντήλια, πού είχε κρεμάσει η αγία Ειρήνη «εις δόξαν Θεού». Στην απορία των αδελφών πώς βρέθηκαν εκεί, η μοναχή πού είχε προσωπική γνώση του πράγματος διηγήθηκε σε όλες τι συνέβαινε• κι εκείνες της παραπονέθηκαν γιατί δεν τις ξύπνησε να ιδούν «τοιούτον εξαίσιον θέαμα». Όταν η αγία Ειρήνη πληροφορήθηκε την πράξη της μοναχής αυτής την επέπληξε με αγάπη λέγοντάς της: Αν με έβλεπες να αμαρτάνω ως άνθρωπος, θα φανέρωνες και την αμαρτία μου; Ζήτησε δε από όλες τις αδελφές να μη φανερώνουν σε κανέναν, ενόσω εκείνη ζει, τα τυχόν θαυμάσια πού βλέπουν.

Τα μήλα του Παραδείσου
Η αγία Ειρήνη συνδέθηκε και με το περιστατικό των τριών μήλων, όπως το εξιστορεί ο Συναξαριστής: Ένα βράδυ, καθώς προσευχόταν, ήρθε φωνή προς την οσία πού της είπε
• υποδέξου το ναύτη πού σου φέρνει σήμερα τα οπωρικά και να τα φας με χαρά, ώστε η ψυχή σου να νιώσει αγαλλίαση. Στη διάρκεια του Όρθρου έστειλε δύο μοναχές στην πύλη της Μονής για να υποδεχτούν έναν ναύτη πού ήταν απέξω. Όταν μετά την Ακολουθία συναντήθηκαν, εκείνος της είπε ότι είναι ναύτης από την Πάτμο. Καθώς ξεκίνησε το καράβι τους για να πλεύσει στην Κωνσταντινούπολη, ένας σεβάσμιος Γέροντας από την ακτή τους φώναξε, παρακαλώντας να γυρίσουν πίσω για να τους δώσει κάτι. Όμως το καράβι έπλεε με ανοιγμένα πανιά. Τότε ο Γέροντας πρόσταξε το πλοίο να σταματήσει, πράγμα πού έγινε, κι εκείνος περπατώντας στην επιφάνεια της θάλασσας ήρθε κοντά μας. Και βγάζοντας από το στήθος του τρία μήλα μου τα έδωσε λέγοντας: Όταν φτάσεις στην Πόλη να τα δώσεις στον Πατριάρχη και να του πεις πώς του τα έστειλε ο Θεός και ο δούλος του Ιωάννης από τον Παράδεισο. Στη συνέχεια έβγαλε άλλα τρία μήλα και μου είπε: Αυτά να τα δω ρήσεις στην ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου, την Ειρήνη, και να της πεις
• φάγε από εκείνα πού η καλή σου ψυχή επεθύμης• διότι τώρα έρχομαι από τον Παράδεισο και τα έφερα. Λέγοντάς μου αυτά, ο μεν Γέροντας έγινε άφαντος, το δε πλοίο ξεκίνησε.
Κατόπιν ο ναύτης έβγαλε τα τρία μήλα από ένα μεταξωτό μαντήλι και τα έδωσε στην αγία Ειρήνη. Τα μήλα ήταν εξαιρετικά όμορφα, ευωδιαστά και μεγάλα. «Καί τοῦτο δέν εἶναι πράγμα ἀπίστευτον, ἐπειδή ἤσαν ἀπό τόν Παράδεισον». Η ηγουμένη νήστεψε επί μία εβδομάδα, ευχαριστώντας τον Κύριο. Έπειτα άρχισε κάθε μέρα και από λίγο να τρώει το ένα μήλο χωρίς επί 40 ημέρες να βάζει στο στόμα της καμιά άλλη τροφή. Τη δε Μεγάλη Πέμπτη, αφού κοινώνησαν όλες οι αδελφές έκοψε το δεύτερο μήλο και έδωσε σε όλες από ένα κομματάκι. Κι αυτές αισθάνονταν την ευωδία και τη γλυκύτητά του και θαύμαζαν. Το τρίτο μήλο το κράτησε η αγία ως πολύτιμο φυλακτήριο «καί καθ’ ἑκάστην τό ὠσφραίνετο εἰς ἀπόλαυσιν τῆς ψυχῆς της καί ἀγαλλίασιν».
Η ωφέλεια της ψυχής από την ασθένεια
Κάποτε μία από τις μοναχές πού ήταν άρρωστη, παρακαλούσε την ηγουμένη με απλότητα, να την κάνει καλά. Η αγία Ειρήνη αφού κάλεσε κοντά της όλη την αδελφότητα είπε:
Πιστέψτε με πώς αν είχα κάποια παρρησία ενώπιον του Θεού, θα τον παρακαλούσα να ήμασταν συνέχεια άρρωστες, διότι ξέρω πόσο ωφελείται η ψυχή από την ασθένεια του σώματος. Και μάλιστα όταν ο άρρωστος ευχαριστεί και δοξάζει τον Θεό και όταν παραδέχεται και ομολογεί ότι δίκαια παιδεύεται.
Το μακάριο τέλος της
Επειδή όμως και η ιδία ήταν άνθρωπος, έφτασε κάποτε ο καιρός να ακολουθήσει και η ίδια το κοινό χρέος, το οποίο της φανερώθηκε από άγγελο Κυρίου με τούτα τα λόγια:
«Μάθε
ότι στις 28 του τρέχοντος μηνός, αφού τιμήσεις την εορτή του μάρτυρος Παντελεήμονος, θα κληθείς να παρασταθείς στο θρόνο του Θεού». Ήταν 26 Ιουλίου όταν τα άκουσε αυτά και στο Μοναστήρι της γιόρταζαν τα εγκαίνια του αρχαγγέλου, διότι σαν τέτοια μέρα είχαν οικοδομήσει και εγκαινιάσει τον ιερό ναό πού ήταν αφιερωμένος στους ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ. Αφού κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια μετά από αυστηρή εβδομαδιαία νηστεία, χωρίς να γευθεί τροφής ή και νερού, παρά μόνον από εκείνο το τρίτο μήλο του Παραδείσου, η οσία Ειρήνη ατενίζοντας τον ουρανό έχυνε δάκρυα. Οι μοναχές την ρώτησαν τι είχε και έδειχνε πικραμένη.
Εκείνη απάντησε:
«Σήμερα, τέκνα μου, φεύγω από τον παρόντα κόσμο και δεν θα με βλέπετε πλέον, διότι ήρθε η ώρα να πάω στην αιώνια ζωή. Να εκλέξετε ως προεστώσα την Μαρία, επειδή αυτήν προέκρινε ο Θεός και αυτή θα σας κυβερνήσει θεάρεστα. Προσπαθείστε να βαδίζετε τη στενή και τεθλιμμένη οδό, για να βρήτε ευρυχωρία στον Παράδεισο. Περιφρονείστε τον κόσμο και τα εγκόσμια, διότι όλα αυτά είναι πρόσκαιρα και μάταια. Μισείστε τις ψυχές σας για να τις κερδίσετε, σύμφωνα με το θειο πρόσταγμα (πρβλ. Ιω. 12,25). Και γενικά να μη κάνετε το θέλημα της σάρκας αλλά του Θεού. Διότι μόνον εκείνος μπορεί να σας βοηθήσει την ώρα της κρίσεως».
Αφού έτσι συμβούλεψε τις αδελφές της Μονής, σήκωσε ψηλά τα χέρια και το βλέμμα της και προσευχήθηκε λέγοντας:
«Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού του ζώντος, ο ποιμήν ο καλός, πού μας λύτρωσες με το πανάγιο και πολύτιμο Αίμα σου, στα αγία χέρια σου παραδίδω αυτό το μικρό ποίμνιο σου. Σκέπασέ το στη σκέπη των πτερύγων σου και φύλαξέ το από κάθε πειρασμό του διαβόλου. Διότι εσύ είσαι ο αγιασμός και η λύτρωσή μας και σε σένα αναπέμπουμε την ευχαριστία και σε δοξολογούμε πάντοτε».
Αφού τελείωσε την προσευχή, κάθισε και άρχισε να χαμογελά βλέποντας τους άγιους Αγγέλους πού τη χαιρετούσαν. Το πρόσωπο της έλαμψε και τότε έκλεισε τα μάτια της σα να κοιμάται. Έτσι παρέδωσε την αγία ψυχή της στον Κύριο.
Παρόλο πού ήταν 103 χρονών το κάλλος της δεν είχε μαραθεί, αλλά έδειχνε νέα.
Οι μοναχές πνευματικές της θυγατέρες, θρήνησαν για τον αποχωρισμό και τη στέρησή της. Και μαζί μ’ αυτές αμέτρητο πλήθος αξιωματούχων και απλών ανθρώπων από τη Βασιλεύουσα, πού έσπευσαν να ενταφιάσουν την αγία Ειρήνη σε τάφο καινούργιο στο ναό του άγιου Θεοδώρου, πλησίον του Αρχαγγέλου, στη Μονή Χρυσοβαλάντου. Από τον τάφο εξερχόταν «ευωδία θαυμάσιος, μαρτυρούσα την παρρησίαν της οσίας προς Κύριον», ενώ επιτελούνταν με την επίκληση του ονόματος της και πολλά θαύματα.
Ἀπολυτίκιον
Βασιλείας γήινους πάλαι οὐκ ἔτυχες, ἀλλ’ ἀφθάρτων στεφάνων νῦν σέ ἠξίωσεν, ὁ Νυμφίος σου Χριστός ὁ ὡραιότατος ὤ καθιέρωσας σαυτήν, ὅλη καρδία καί ψυχή, Εἰρήνη Ὁσία Μῆτερ, Χρυσοβαλάντου ἡ δόξα, ἠμῶν δέ προσφυγή καί βοήθεια.

Πηγή από: http://xristianos.gr/

http://xenioskris
http://iscreta.gr/2016/07/%CE%B7-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%BC%CE%BF%CE%BD%CE%AE-%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CF%84/

Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη Παναγία μου,μητέρα της αγάπης ..Αγγελιοφόρε των ουρανών.

 

Ο χρήστης Παναγία μου,μητέρα της αγάπης ..Αγγελιοφόρε των ουρανών πρόσθεσε μια νέα φωτογραφία στο άλμπουμ: ΟΣΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ.

27 Ιουλίου στις 2:30 μ.μ. ·

Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου-Τα θαυματουργά μήλα της Αγίας
Η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου, ήταν ηγουμένη της Μονής Χρυσοβαλάντου. Το όνομά της έχει συνδεθεί με θαύματα σχετικά με τη γονιμότητα και τις επαπειλούμενες εγκυμοσύνες.
Στα μέσα του 9ου αιώνα μ.Χ., όταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο εικονομάχος Θεόφιλος και σύζυγός του η εικονολάτρισσα Θεοδώρα, γεννήθηκε στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, η Ειρήνη Χρυσοβαλάντου. Πατέρας της ήταν ο πατρίκιος Φιλάρετος ο Καππαδόκης, στρατιωτικός διοικητής και μητέρα της η πατρικία Ζωή, γυναίκα όμορφη και σεβαστή σε όλη την Καισαρεία για τον ενάρετο βίο της. Το ανδρόγυνο είχε αποκτήσει δυο κόρες, την Καλλινίκη και την Ειρήνη.
Ο Φιλάρετος όμως έχασε τη γυναίκα του, όταν εκείνη ήταν ακόμη πολύ νέα. Έτσι, η ανατροφή των δύο κορών τους ανατέθηκε στην πατρικία Σοφία, τη μεγαλύτερη αδερφή του στρατηγού.
Η Ειρήνη υποψήφια σύζυγος του αυτοκράτορα
Το χειμώνα του 843, η αυτοκράτειρα Θεοδώρα, χήρα πια και επίτροπος του γιου της Μιχαήλ Γ΄, κάλεσε τον πατρίκιο Φιλάρετο στην Κωνσταντινούπολη. Είχε αποφασίσει να θέσει οριστικό τέλος στην Εικονομαχία και γι'αυτό το εγχείρημα χρειαζόταν τη βοήθεια και του στρατού και των ιερέων. Εμπιστεύτηκε λοιπόν το Φιλάρετο και τον Ομολογητή Μάξιμο (μετέπειτα Πατριάρχη). Όταν επιτεύχθηκε ο σκοπός της και οι ιερές εικόνες αναστηλώθηκαν (19 Φεβρουαρίου 843 μ.Χ.), ζήτησε από το Φιλάρετο να φέρει στην Κωνσταντινούπολη την όμορφη θυγατέρα του, προκειμένου να την παντρέψει με το γιο της Μιχαήλ. Ο Φιλάρετος μήνυσε αμέσως στην αδερφή του να στείλει την Ειρήνη, που τότε ήταν 15 χρονών, στη Βασιλεύουσα με τη συνοδεία του πατρικίου στρατηγού Νικηφόρου, αδερφού της μακαρίτισσας συζύγου του. Τα νέα ότι η Ειρήνη θα παντρευόταν τον αυτοκράτορα και θα φορούσε το στέμμα της αυτοκρατορίας διαδόθηκαν σαν αστραπή σε όλη την Καππαδοκία.
Η μόνη που έμεινε παγερά αδιάφορη σε όλη αυτήν την αναστάτωση ήταν και η άμεσα ενδιαφερόμενη: η Ειρήνη. Από πολύ νωρίς είχε ποθήσει το μοναχικό βίο και οι λόγοι που δέχτηκε με χαρά αυτό το ταξίδι προς τη Βασιλεύουσα απείχαν πολύ από αυτό που όλοι νόμιζαν: Ταξίδευε στην Πόλη για να αποχαιρετήσει την πολυαγαπημένη της αδερφή, την οποία δεν είχε ξαναδεί από την ημέρα των λαμπρών γάμων της (είχαν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε) και για να αποσπάσει την ευχή του πατέρα της, ώστε να αποσυρθεί στη μονή που τόσο διακαώς ποθούσε.
Ο Φιλάρετος γνώρισε σε μια αποστολή του στην Αδριανούπολη το γιο του Έπαρχου της πόλης Νικήτα, πατρίκιο Φωτεινό. Ο Φιλάρετος θεώρησε ότι ήταν ο πιο κατάλληλος για να ευτυχίσει στο πλευρό του η Ειρήνη και αμέσως μίλησε στον πατέρα του νέου. Οι δύο πατεράδες έδωσαν λόγο να αρραβωνιάσουν τα παιδιά τους. Η Ειρήνη όμως, όταν ο πατέρας της ανακοίνωσε τους προαποφασισμένους αρραβώνες της, τον πληροφόρησε για την αμετάκλητη απόφασή της να λάβει το μοναχικό σχήμα. Ακολούθησε έντονη συναισθηματική σύγκρουση πατέρα και κόρης, έπειτα από την οποία η ευαίσθητη Ειρήνη ασθένησε σοβαρά και κινδύνεψε ακόμη και η ζωή της. Όταν η υγεία της αποκαταστάθηκε, ο πατρίκιος Φιλάρετος, συνειδητοποιώντας ότι η Ειρήνη είχε λάβει μια απόφαση ζωής, την οδήγησε ο ίδιος στη γυναικεία κοινοβιακή μονή των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μιχαήλ & Γαβριήλ του Χρυσοβαλάντου, η οποία βρισκόταν στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης.
Μοναχή και Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου
Στη μονή αυτή, σε ηλικία περίπου 15 ετών, η Ειρήνη έγινε μοναχή και έξι χρόνια αργότερα Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου. Οι συναξαριστές αναφέρουν πολλά θαύματα τα οποία επιτέλεσε η Ειρήνη ως Ηγουμένη, τρία όμως από αυτά θεωρήθηκαν ιδιαίτερα σημαντικά, ώστε επηρέασαν άμεσα την ορθόδοξη αγιογραφία.
Τα θεόσταλτα μήλα
Κάποια χρονιά, ξημερώνοντας η γιορτή του μεγάλου Βασιλείου και μετά την τέλεση του εσπερινού, η αγία ξαγρυπνούσε προσευχόμενη. Πλησίαζε η ώρα του όρθρου και τότε η Ειρήνη ακούει κάποια φωνή να της λέει: «Υποδέξου το ναυτικό που σου φέρνει τα εσπεριδοειδή και φάε να ευφρανθεί η ψυχή σου». Μετά το πέρας της θείας λειτουργίας, η αγία λέει στην πορτάρισσα να ανοίξει την πόρτα της μονής και να οδηγήσει τον άνθρωπο που περιμένει εκεί στον ξενώνα, όπου θα πήγαινε και η ίδια να τον συναντήσει.
Πράγματι, η οσία Ειρήνη του Χρυσοβαλάντου συνάντησε τον άνθρωπο και τον ακούει να της εξιστορεί την ιστορία του.
Ολοκληρώνοντας τη διήγησή του, ο ναυτικός προσκύνησε την Ειρήνη και της πρόσφερε τα μήλα. Η αγία τα δέχτηκε με δάκρυα ευλάβειας και ευγνωμοσύνης ευχαριστώντας τον άγιο ευαγγελιστή και απόστολο Ιωάννη. Στο κελί της γονάτισε και ευχαρίστησε τον Χριστό για αυτό το δείγμα της εύνοιάς Του προς τη δούλη Του.
Η αγία Ειρήνη, με την έμφυτη ευφυΐα της και τη χάρη του αγίου Πνεύματος, εννόησε ότι το θείο αυτό δώρο ήταν ουράνια πρόσκληση. Όταν έφτασε η μεγάλη Τεσσαρακοστή, έκοψε το ένα μήλο σε λεπτά κομματάκια και έτρωγε ένα κομμάτι κάθε μέρα, απέχοντας από οποιαδήποτε άλλη τροφή, ακόμη και από το νερό. Τη Μεγάλη Πέμπτη, ύστερα από τη θεία λειτουργία και αφού όλες οι μοναχές κοινώνησαν των Αχράντων Μυστηρίων, η Ειρήνη έκοψε και το δεύτερο μήλο και έδωσε σε κάθε αδελφή από ένα κομμάτι. Τότε τους αποκάλυψε και την ιστορία του θείου δώρου. Το τρίτο μήλο η Ειρήνη το φύλαξε για τις τελευταίες μέρες της επίγειας ζωής της.
Η οσιακή της κοίμηση
Ξημέρωσε Κυριακή, όπου για τελευταία φορά η Ειρήνη παρακολούθησε τη θεία λειτουργία, απάγγειλε το σύμβολο της πίστης (το πιστεύω), κοινώνησε, αγκάλιασε τις αδελφές και τους ζήτησε συγγνώμη και τέλος γονάτισε μπροστά στην Ωραία Πύλη, ύψωσε τα χέρια της και προσευχήθηκε για τελευταία φορά. Οι μοναχές της, με ευλαβική σιωπή, την περικύκλωσαν και την έβλεπαν να χαμογελά. Με αυτό το ουράνιο χαμόγελο, το οποίο αποδείκνυε την απόλυτη μακαριότητα και γαλήνη της ψυχής της, παρέδωσε το πνεύμα της η οσία Ειρήνη, Ηγουμένη της μονής Χρυσοβαλάντου, σε ηλικία 104 χρόνων.
Τα θαυματουργά μήλα της Αγίας
Στο μοναστήρι της Αγίας της Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου στην Αθήνα,που είναι παλαιοημερολογίτικο,και εορτάζει 13 μέρες αργότερα,απο τους αλλους Ναούς,αλλά και σε ολες σχεδόν τις εκκλησίες που εορτάζουν,γίνεται και η Ευλόγηση των Μήλων, «εις ανάμνησιν των τριών μήλων που δόθηκαν από τον Παράδεισο προερχόμενα, στην Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου»,«Λιτανεύονται τα μήλα μέσα στο ναό και κατόπιν τοποθετούνται μπροστά στη θαυματουργό εικόνα στο ιερό θρονί της Αγίας Ειρήνης, διαβάζεται η ειδική ευχή και αγιάζονται. Η χάρη του Θεού τα μεταβάλλει σε άγια μήλα,τα οποία αν καταναλωθούν μετά απο τριήμερη νηστεία και με πίστη, μπορούν να βοηθήσουν σε προβλήματα ατεκνίας,αλλα και σε άλλα προβλήματα υγείας.Υπάρχει καταγεγραμένο πλήθος τεκνοποιήσεων αλλά και κάθε είδος θαυμάτων!

Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη φωτογραφία του χρήστη ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ.

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΑ

7 ώρες ·

www.monastiriaka.gr
Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυς και Ιαματικός - Εορτάζει στις 27 Ιουλίου.
Ο Άγιος Παντελεήμων (Παντελέων το πρότερον όνομα) καταγόταν από τη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας και έζησε στα χρόνια του Μαξιμιανού (286 - 305 μ.Χ.). Πατέρας του ήταν ο Ευστόργιος, ο οποίος ήταν εθνικός και μετά τις νουθεσίες του γιου του έγινε χριστιανός. Μητέρα του ήταν η Ευβούλη, η οποία προερχόταν από χριστιανική οικογένεια (βλέπε 30 Μαρτίου). Εκπαιδεύτηκε στην ιατρική από τον Ευφρόσυνο και κατηχήθηκε στη χριστιανική πίστη και βαπτίσθηκε από τον πρεσβύτερο Ερμόλαο (βλέπε 26 Ιουλίου) που ήταν ιερέας της Εκκλησίας της Νικομήδειας.
Κάποια στιγμή όταν οχιά δάγκωσε έναν νεαρό και ουσιαστικά τον θανάτωσε ο Άγιος Παντελεήμονας επικαλούμενος τον Χριστό τον ανάστησε.
Αφορμή του μαρτυρίου του στάθηκε ένα ακόμα θαύμα του Αγίου. Κάποτε είχε θεραπεύσει έναν τυφλό, ο οποίος και ανέφερε το γεγονός της θεραπείας του στον βασιλιά, λέγοντάς του ότι τον θεράπευσε ο Παντελέων στο όνομα του Χριστού, στον οποίο και ο ίδιος πλέον πίστευε. Ο βασιλιάς αφού τον άκουσε, αμέσως διέταξε και τον αποκεφάλισαν. Ο ίδιος ο Παντελέων προσήχθη στον βασιλιά, ο οποίος διέταξε τον βασανισμό του με σκοπό την άρνηση της πίστεώς του.
Ο Άγιος βασανίσθηκε σκληρά με διάφορους τρόπους, όμως δεν υπέκυψε στις πιέσεις αφού ο Κύριος εμφανίσθηκε μπροστά του με τη μορφή του πνευματικού του Ερμόλαου και του έδωσε θάρρος. Τέλος διατάχθηκε ο αποκεφαλισμός του και τότε ακούστηκε φωνή από τον ουρανό που τον καλούσε όχι ως Παντελέοντα αλλά ως Παντελεήμονα. Μόλις όμως ο δήμιος άπλωσε το χέρι του για να κόψει με το σπαθί του το κεφάλι του Αγίου, το σπαθί λύγισε και το σίδερο έλιωσε σαν κερί. Μπροστά σε τέτοιο θαύμα και οι παραβρισκόμενοι στρατιώτες έγιναν χριστιανοί. Τότε ο Άγιος εκουσίως παραδόθηκε στο μαρτύριο. Λέγεται ότι από τη πληγή του δεν έτρεξε αίμα αλλά γάλα και το δέντρο της ελιάς, στο οποίο τον είχαν δέσει καρποφόρησε ξαφνικά. http://www.saint.gr/2075/saint.aspx

Φλούδες λεμονιού: Τέλος οι πόνοι στις αρθρώσεις

Η Maria Dimitriou κοινοποίησε τη δημοσίευση του χρήστη idiva.gr.

Φλούδες λεμονιού: Τέλος οι πόνοι στις αρθρώσεις

 

Φλούδες λεμονιού: Τέλος οι πόνοι στις αρθρώσεις -

Κοινοποιήστε στο Facebook Στην εποχή μας τα λεμόνια θεωρούνται απαραίτητα για τη διατροφή μας όχι μόνο για τις πολλαπλές χρήσεις τους και την υπέροχη γεύση τους αλλά επίσης επειδή έχει αποδειχτεί ότι είναι ιδιαίτερα ωφέλιμα για…

idiva.gr

https://meygeia.gr/floudes-lemoniou-telos-poni-stis-arthrosis/ 

 

Φλούδες λεμονιού: Τέλος οι πόνοι στις αρθρώσεις -

Στην εποχή μας τα λεμόνια θεωρούνται απαραίτητα για τη διατροφή μας όχι μόνο για τις πολλαπλές χρήσεις τους και την υπέροχη γεύση τους αλλά επίσης επειδή έχει αποδειχτεί ότι είναι ιδιαίτερα ωφέλιμα για την υγεία μας.  Η υψηλή τους περιεκτικότητα σε βιταμίνη C σε συνδυασμό με τον μεγάλο αριθμό αντιοξειδωτικών και θρεπτικών συστατικών που διαθέτουν τα καθιστούν ιδανικά για την πρόληψη ασθενειών και για την καταπολέμηση διάφορων προβλημάτων υγείας όπως είναι η γρίπη, το κοινό κρυολόγημα, η φαρυγγίτιδα, οι βακτηριακές λοιμώξεις, η υψηλή αρτηριακή πίεση, τα προβλήματα του πεπτικού συστήματος, δερματικά προβλήματα… και μερικές πιο πρόσφατες μελέτες έχουν αποδείξει ότι μπορούν να είναι αποτελεσματικά ακόμη και κατά του καρκίνου.

Μερικά από τα οφέλη του λεμονιού οφείλονται στην υψηλή του περιεκτικότητα σε βιταμίνες C, A, Β1 και Β6 όπως επίσης και σε μαγνήσιο, βιοφλαβονοειδή, πηκτίνη, φολικό οξύ, φώσφορο, ασβέστιο και κάλιο. Άλλα θρεπτικά συστατικά βοηθούν στην ενδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος, προστατεύουν το στομάχι και το συκώτι και επιβραδύνουν την πρόωρη γήρανση του δέρματος που προκαλείται από τις ελεύθερες ρίζες.

Αλλά γιατί οι φλούδες λεμονιού ειδικά είναι κατάλληλες για τους πόνους στις αρθρώσεις;

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το γνωρίζουν αλλά σχεδόν τα μισά ευεργετικά θρεπτικά συστατικά του λεμονιού βρίσκονται στη φλούδα του. Λόγω της πικρής της γεύσης οι περισσότεροι άνθρωποι πετάνε τη φλούδα και χρησιμοποιούν μόνο το χυμό αυτού του φρούτου. Ωστόσο, όταν πετάτε τη φλούδα του, στην ουσία χάνετε ένα μεγάλο αριθμό θρεπτικών συστατικών που μπορούν να βελτιώσουν γενικά την υγεία σας και καταπολεμήσουν ακόμη και τους πόνους στις αρθρώσεις.

Η φλούδα του λεμονιού περιέχει σημαντικά θρεπτικά συστατικά όπως έλαιο λεμονιού, σιτρονέλα, φελλανδρένιο. Περιέχει επίσης βιταμίνη C, κιτρικό οξύ, μηλικό οξύ, φορμικό οξύ, εσπεριδίνη και πηκτίνες και πολλά ακόμη.

Η φλούδα λεμονιού διαθέτει μερικές πανίσχυρες ιδιότητες και είναι ισχυρό αντισηπτικό το οποίο βοηθά στην καταπολέμηση του πυρετού. Στην πραγματικότητα, τα αιθέρια έλαια που βρίσκονται στη φλούδα του λεμονιού έχει αποδειχτεί ότι μειώνουν τον πόνο στις αρθρώσεις χαλαρώνοντας τα αιμοφόρα αγγεία και με την αντιφλεγμονώδη δράση τους μειώνουν σημαντικά την αίσθηση του πόνου.

Πώς μπορείτε να θεραπεύσετε τους πόνους στις αρθρώσεις με φλούδες λεμονιού;

Τώρα που γνωρίζετε όλα τα οφέλη της φλούδας του λεμονιού δεν θα τις ξαναπετάξετε όταν θα φτιάχνετε λεμονάδα. Αν θέλετε να επωφεληθείτε στο μέγιστο από τις ευεργετικές ιδιότητες της φλούδας και να ανακουφιστείτε από τους πόνους στις αρθρώσεις προσπαθήστε να δοκιμάσετε τις παρακάτω συνταγές.

Υλικά

• Εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο
• 2 μεγάλα βιολογικά λεμόνια
• Φύλλα από ευκάλυπτο
• Ένα μικρό βάζο με καπάκι
• Καθαρή γάζα

Προετοιμασία

• Τοποθετείτε τις φλούδες των λεμονιών σε ένα βάζο και προσθέτετε ελαιόλαδο μέχρι να καλυφτούν πλήρως. Στη συνέχεια προσθέτετε τα φύλλα του ευκάλυπτου. Κλείνετε προσεκτικά το βάζο και αφήνετε το μείγμα να σταθεί για δυο εβδομάδες.
• Εφόσον περάσουν οι δυο εβδομάδες προσθέτετε λίγο από το θεραπευτικό μείγμα σε μια γάζα και την τοποθετείτε απευθείας πάνω στην περιοχή που πονάτε. Το καλύτερο είναι να εφαρμόζετε αυτήν τη θεραπεία βραδινές ώρες έτσι ώστε η αλοιφή να απορροφάται από το δέρμα σας όσο εσείς κοιμάστε.

Τσάι με φλούδα λεμονιού

Εκτός από την παραπάνω θεραπεία για τους πόνους στις αρθρώσεις μπορείτε επίσης να φτιάξετε ένα τσάι με φλούδα λεμονιού για να αποκτήσετε όλα τα οφέλη της και να έχετε βέλτιστα αποτελέσματα.

Υλικά

• 1 λίτρο νερό
• Φλούδες από 2 λεμόνια και το χυμό τους
• Μέλι (προαιρετικό)

Προετοιμασία

Ρίχνετε το νερό σε μια κατσαρόλα και προσθέτετε τις φλούδες λεμονιού. Τις αφήνετε να βράσουν για 15 λεπτά και στη συνέχεια τις αποσύρετε από τη φωτιά. Τέλος, προσθέτε το χυμό λεμόνι και το μέλι.

Τα οφέλη του τσαγιού με φλούδα λεμονιού

• Ανακουφίζει από τους πόνους των αρθρώσεων στα πόδια και τα χέρια
• Μειώνει τις φλεγμονές και τα αέρια
• Είναι φυσικός αποτοξινωτικός παράγοντας
• Βοηθά στη ρύθμιση του pH του αίματος
• Ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και προλαμβάνει ασθένειες
• Ρίχνει την πίεση του αίματος
• Βελτιώνει την υγεία του δέρματος καταπολεμώντας την υπερβολική λιπαρότητα
• Καταπολεμά τη δυσοσμία του στόματος
• Είναι χαλαρωτικό
• Ανακουφίζει από την ένταση και από τους πονοκεφάλους